Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Φωτιές, φωνές, απουσία σχεδίου και ανομολόγητοι πόθοι

Και πάλι θα αρχίσουμε να φωνάζουμε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ότι αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν είναι ώρα να επιρρίψουμε ευθύνες σε κανένα παρά να σβήσουμε πρώτα τη φωτιά, που κατακαίει την Ανατολική Αττική.
Και έτσι θα καταπιούμε το γεγονός, ότι εξακολουθούμε να χτίζουμε κατοικίες μέσα σε δασικές εκτάσεις, ακούγοντας τις φωνές, που μας προτρέπουν να καταβάλουμε τη μεγίστη προσπάθεια, ώστε να σβήσουμε τη φωτιά και μετά έχουμε χρόνο, υποτίθεται, να αναζητήσουμε τα αίτιά της.
Με τον τρόπο αυτό θα λησμονήσουμε τις χωματερές μέσα στα δάση ή πλησίον αυτών, οι οποίες και αποτελούν ένα καλό προσάναμμα για ένα παρανάλωμα σαν αυτό, που βιώνουν οι κάτοικοι της Ανατολικής Αττικής αλλά και αρκετών ακόμα περιοχών της χώρας μας με το πρόσχημα της φωτιάς, που κατακείαι τα πάντα και δεν αφήνει χρόνο να σκεφτούμε τί να αποφύγουμε στο μέλλον.
Είναι η καλύτερη μέθοδος, ώστε να μην αποφασίσουμε και πάλι να οργανωθούμε, ώστε να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια καταστροφή με σύγχρονα μέσα, όπως το τεράστιο ρωσσικό αεροπλάνο, ή με αντιπυρικές ζώνες, που απλά δεν υπάρχουν στα δάση μας, αφού προέχει τώρα να τρέξουμε να παλέψουμε με τις φλόγες.
Και, βέβαια, ας αρκεστούμε στους πυροσβέστες, που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, αφού άλλο προσωπικό η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει και δεν πρόκειται να αποκτήσει, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, αφού τα όποια κονδύλια κρίθηκε, ότι έπρεπε να τοποθετηθούν αλλού. Τώρα, θα ακούσουμε, προέχει η μάχη με τις φλόγες, ώστε να σωθεί όσο δάσος έχει απομείνει ανέπαφο ή όσες περιουσίες απειλούνται. Μετά βλέπουμε.
Αυτό το "μετά βλέπουμε" είναι ενδεικτικό της αντιμετώπισης, που επιφυλάσσουμε για παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις. Αποδεικνύει, ότι 2 χρόνια μετά τον πύρινο όλεθρο στην Ηλεία κανένα απολύτως μέτρο δεν έχει ληφθεί και δεν πρόκειται να ληφθεί. Με πρόσχημα την άμεση αντιμετώπιση μιας κατάστασης, για την αποφυγή ή έστω τον περιορισμό της οποίας δεν έχουν ληφθεί καν στοιχειώδη μέτρα, και η προτροπή να αφήσουμε για μετά το τί θα έπρεπε να έχουμε κάνει, διαιωνίζουμε μια κατάσταση ωχαδερφισμού και ανοργανωσιάς, όπου η πρόνοια για την εκπόνηση ενός σχεδίου για ακραίες και επείγουσες καταστάσεις φαντάζει άπιαστο όνειρο. Η αιώνια παραπομπή παντός πλάνου, ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά περιστατικά, όπως αυτό, που λαμβάνει χώρα στην Ανατολική Αττική, στις ελληνικές καλένδες επιβεβαιώνει τη λογική, ότι όλα θέλουμε να τα κάνουμε αύριο και τίποτα σήμερα. Κανένας προγραμματισμός δε διέπει την όποια σκέψη μας για αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων και η επωδός, ότι δεν πρέπει να ασχοληθούμε τώρα με τα αίτιά τους αποδεικνύει τη λογική της απροθυμίας να ασχοληθούμε υπεύθυνα με τέτοια θέματα.
Ίσως, όμως, καταδεικνύει και την εν μέρει ενοχή των περισσοτέρων από εμάς. Δεν μας "χαλάει" να ξεφορτωθούμε τα ανεπιθύμητα σκεύη του νοικοκυριού μας μέσα στο δάσος αλλά και αν δεν έχουμε συσκευές για πέταμα, αρκούν τα σκουπίδια μας μετά από ένα πικνίκ αλλά και όσα εκσφενδονίζουμε αρειμανίως από τα αυτοκίνητά μας, ώστε να διαμορφωθεί μια σημαντική προϋπόθεση για να αρπάξει φωτιά ένα δάσος. Όλοι μας θα θέλαμε ένα σπίτι μέσα στο πράσινο και αφού ο νόμος για την προστασία των δασών είναι κενό γράμμα στην πράξη, δεν προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα, που βλέπουμε διάφορες οικίες να ξεφυτρώνουν μέσα στα δάση, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού μας ταξιδεύει ο πόθος να αποκτήσουμε και εμείς κάποια στιγμή ένα τέτοιο σπίτι. Και αν δεν έχουμε τον τρόπο να χτίσουμε ένα τέτοιο σπίτι άμεσα, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να καταπατήσουμε μια δασική έκταση και να την αποψιλώσουμε σταδιακά, ώστε μετά από μερικά χρόνια να ωρυόμαστε, ότι μας ανήκει, ότι μας την άφησε ο παραπαππούλης μας και λοιπά φαιδρά αλλά αποτελεσματικά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Η ανάδειξη δε της καραμπινάτης παρανομίας της κατάληψης ενός χώρου, ο οποίος ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο, σε μαγκιά και ο θαυμασμός μας προς όσους εξασκούν αυτή τη μαγκιά αλλά και η επιθυμία μας να τους μιμηθούμε έχουν ριζώσει βαθιά μέσα σε πάμπολλα ελληνικά μυαλά.
Δεν μπορώ να παραμυθιάζω, λοιπόν, τον εαυτό μου, ότι κάτι θα αλλάξει για να γίνει η προστασία των δασών μας αποτελεσματικότερη. Και τα παραπάνω συμπτώματα μου δίνουν το δικαίωμα να απαισιοδοξώ και να σκέφτομαι, ότι πάλι, όταν θα σβήσει κάποια στιγμή η φωτιά, θα μεταθέτουμε τη λύση του προβλήματος στο μέλλον. Και όταν το μέλλον θα φτάσει, θα έχει ξεθυμάνει και η επιθυμία για λύσεις.

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Κλείστε τον ήχο και αφεθείτε στη μαγεία της εικόνας!

Τί ωραία, που είναι να βλέπεις υπεραθλητές, όπως το Γιουσέιν Μπολτ, τη Γιέλενα Ισινμπάγιεβα - και ας σε πίκρανε η αποτυχία της να κάνω έστω ένα έγκυρο άλμα - την Τατιάνα Λεμπέντεβα και άλλους πολλούς αστέρες του κλασσικού αθλητισμού να περνούν από την οθόνη της τηλεόρασής σου και να συναρπάζουν με τις επιδόσεις τους! Και πόση έκπληξη νοιώθεις, όταν νέα πρόσωπα, όπως εκείνη η έφηβη Νοτιοαφρικανή, που κέρδισε χαλαρά τα 800 μ. των γυναικών, κάνουν την εμφάνισή τους και ανανεώνουν το ενδιαφέρον του κοινού! Υπό την προϋπόθεση, ότι αφήνεις πίσω σου τις υποψίες για την υποστήριξη των αστέρων του κλασσικού αθλητισμού και τις, εντεύθεν, επιδόσεις τους, αφήνεσαι να απολαύσεις αυτές τις τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού τις αθλητικές αυτές στιγμές.
Και αίφνης ακούγεται η φωνή των ανεπανάληπτων εκφωνητών της κρατικής τηλεόρασης και η μαγεία θρυμματίζεται. Το απόλυτο ξέσκισμα της ελληνικής γλώσσας, η χαρά της αμετροέπειας, η απουσία υπευθυνότητας, η αποθέωση της αμορφωσιάς! Ειλικρινά, δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Στα απίστευτα αγγλικά τους(That's athletism); Στα άνοστα καλαμπούρια των λοιπών εκφωνητών; Στα τρομερά ελληνικά τους (έκανε δύο δίδυμα παιδιά); Στην άγνοιά τους (Εδώ βλέπουμε την Πύλη του Μαγδεμβούργου(!!!!!)); Στην αδιαφορία τους, ότι τους ακούνε χιλιάδες τηλεθεατές; Χάνεις το λογαριασμό.
Έτσι, λοιπόν, εάν επιμένετε να ανέχεστε τη συμπεριφορά της κρατικής τηλεόρασης να σας σερβίρει αυτούς τους εκλεκτούς κυρίους εκφωνητές της, τότε κλείστε τον ήχο και αφεθείτε στη μαγεία της εικόνας, η οποία αξίζει όσο χίλιες λέξεις! Και, κυρίως, δε ρυπαίνει την ακουστική σας.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Μετά θα τους φταίει ο κ. Κοροβέσης;

Τί ωραίο, που είναι να ασκείς κριτική εκ του ασφαλούς κατά πάντων και να υποδύεσαι το θεματοφύλακα της αγνότητος και της ηθικής! Να θεωρείς τον εαυτό σου ως τον υπέρτατο υπερασπιστή της Δημοκρατίας, έστω και με το περιεχόμενο, που εσύ της προσδίδεις, και να επιφυλάσσεις για τον εαυτό σου το δικαίωμα να κρίνεις ό,τι συμβαίνει στον κόσμο! Και, κυρίως, να καμώνεσαι, ότι για τα δεινά της παράταξής σου δεν ευθύνεται κανένας άλλος εκτός απ' όσους είναι έξω από αυτή!
Και αίφνης να ακούς τα εξ αμάξης από ένα στέλεχος με ιστορία στους αγώνες της Αριστεράς, εξορίες, φυλακίσεις, ταλαιπωρίες αλλά και μια σκέψη, με την οποία μπορεί να διαφωνεί κανείς αλλά δεν έχεις παρά να την αναγνωρίσεις ως στερεή και ξεκάθαρη μέσα στην ιδεολογική σούπα, που χαρακτηρίζει το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.! Και όχι τίποτε άλλο αλλά να μην τα ακούς με τη γνωστή ξύλινη γλώσσα της κομματικής γραφειοκρατίας αλλά στην απλή δημώδη, αυτή, δηλαδή, που βαυκαλίζεται ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι χρησιμοποιεί, χωρίς, όμως, τις αγοραίες υπερβολές, που χαρακτηρίζουν εδώ και λίγο καιρό το λόγο της αποκαλούμενης Ανανεωτικής Αριστεράς!
Ουσιαστικά ο κ. Κοροβέσης είπε όσα οι περισσότεροι γνώριζαν ή έστω υποπτεύονταν αλλά ιδίως η Ανανεωτική Αριστερά προτιμούσε να καταχωνιάσει στο χρονοντούλαπο της νεότερης πολιτικής ιστορίας μας. Ότι, δηλαδή, κατά τη συμμετοχή του τότε Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα ο τότε Συνασπισμός δεν έμεινε έξω από τα κακώς εννοούμενα πολιτικά παιχνίδια. Και, συνεπώς, δεν μπορεί να υποδύεται το άσπιλο και άμωμο κόμμα.
Περισσότερο θλιβερή, όμως, είναι η αντίδραση της τότε και της νυν ηγεσίας της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ο μεν κ. Κύρκος είπε για τον κάποτε συναγωνιστή του, ότι "αργησε πολύ να κατασκευάσει αυτό το βδελυρό παραμύθι" η δε ανακοίνωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναφέρει ότι "είναι εκτεθειμένος στον κόσμο της Αριστεράς και πρέπει να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες απέναντι στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ". Ο κ. Κύρκος προφανώς αναγνωρίζει στον εαυτό του το αποκλειστικό δικαίωμα να κριτικάρει την Αριστερά - θυμηθείτε την οξύτατη κριτική του προ διετίας - ο δε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιδίδεται στο αγαπημένο παίγνιο της ομφαλοσκόπησης και της καλλιέργειας της εντύπωσης, ότι στους κόλπους του όλα βαίνουν καλώς σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα και όσους γενικά δεν είναι συνοδοιπόροι του.
Δεν θεωρώ κακή ή έστω εσφαλμένη την επιλογή του τότε Συνασπισμού να συμπράξει στην τότε οικουμενική κυβέρνηση. Απεναντίας, φρονώ, ότι υπήρξε η πρώτη χρονολογικά ευκαιρία της Αριστεράς και, συγκεκριμένα, της ανανεωτικής πτέρυγάς της - επιτρέψτε μου να μη θεωρώ επαρκές δείγμα την περίοδο της Κυβέρνησης του Βουνού - να αποδείξει, ότι μπορεί να προσφέρει στη διακυβέρνηση της Ελλάδος και να μετουσιώσει τις ιδέες, για τις οποίες πάλεψε επί δεκαετίες και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, σε πράξη. Η τελική ενοχή του για τις αμαρτίες της εποχής εκείνης σαφώς και είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με το όργιο, στο οποίο επεδόθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα την τελευταία 35ετία. Αλλά, διάβολε, δεν μπορείς να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα αλλά, όταν έρχεται η ώρα να επιδοθείς σε αυτοκριτική, να παριστάνεις τον ανήξερο. Προσβάλλεις όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν στην υπόθεση της Αριστεράς και στον αγώνα της να ξεφύγει από τις άκαμπτες δομές και ιδεοληψίες του κομμουνισμού και αποθαρρύνεις όσους ανήσυχους πολίτες αγωνιούν να βρουν μια φωνή, που να τους εκφράζει κατά του κομματικού κατεστημένου των δύο μεγάλων κομμάτων από το να σε ακολουθήσουν, αφού αποδεικνύεις, ότι δεν διαφέρεις από τους υποκριτές των κυβερνώντων μας καθ' όλη τη διάρκεια μετά τη Μεταπολίτευση.
Η αντίδραση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στα λεγόμενα του κ. Κοροβέση θυμίζει τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος την εποχή, που ξεσπούσαν τα παντός τύπου σκάνδαλα. Όχι μόνο υπεραμύνθηκε της αθωότητάς της αλλά συνέχισε να κρίνει παν επιστητόν και να θεωρεί τον εαυτό της ως το φρουρό της ηθικής, αποφεύγοντας την αυτοκριτική όπως ο διάβολος το λιβάνι. Μόνο που τον τρόπο σκέψεως της Εκκλησίας της Ελλάδος τον έχουν αντιληφθεί οι σκεπτόμενοι πολίτες αυτής της χώρας και τη βδελύσσονται. Αξίζει, άραγε, να τύχει της ίδιας αντιμετώπισης ο κυριότερος εκφραστής της Ανανεωτικής Αριστεράς; Και, τέλος πάντων, θα μπορέσουν οι πολέμιοι του κ. Κοροβέση να αποδώσουν σε αυτό την ευθύνη για το πιθανό και διαφαινόμενο περαιτέρω κατρακύλισμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις δημοσκοπήσεις;
Νεότερες ειδήσεις : Τελικά η ποταπότητα δεν αποτελεί προνόμιο των δύο μεγάλων κομμάτων, αν κρίνουμε από την απαράδεκτη δήλωση του βουλευτού του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κ, Λεβέντη. Η ειρωνεία του να φέρεσαι αντίθετα απ' ό,τι προδίδει το επώνυμό σου!

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Βιβλία : "το κορίτσι με το τατουάζ", του Στιγκ Λάρσον

Τα τελευταία χρόνια, το αστυνομικό θρίλερ δείχνει να έχει ξεφύγει από την κλασσική φόρμα της περιγραφής ενός εγκλήματος και των προσπαθειών του πρωταγωνιστή να ανεύρει την αλήθεια και να ξεσκεπάσει τον ένοχο, χωρίς την παραμικρή λεπτομέρεια σχετικά με τις κοινωνικές, οικονομικές και εν γένει συνθήκες, που επικρατούν στον τόπο, όπου έλαβε χώρα το έγκλημα. Οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων προβάλλουν τους προβληματισμούς τους γύρω από τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το έγκλημα, αλλά και τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι χώρες και οι οικισμοί, όπου διαδραματίζεται η ιστορία τους.
Ο πρόωρα χαμένος Σουηδός δημοσιογράφος και συγγραφέας Στιγκ Λάρσον προσανατολίστηκε στην παραπάνω κατεύθυνση. Η τριλογία "ΜΙΛΛΕΝΙΟΥΜ" αποτελεί, πέρα από το καθαρά αστυνομικό σκέλος της, μια προσπάθεια του συγγραφέα να χωρέσει όσο το δυνατό περισσότερους προβληματισμούς του γύρω από τη σύγχρονη Σουηδία και, κυρίως, σε όσα κρύβονται πίσω από την εικόνα του "σουηδικού θαύματος".Στη χώρα μας, μόνο το πρώτο από τα βιβλία αυτά, με τίτλο "ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ" έχει κυκλοφορήσει αλλά αποτελεί δείγμα όσων περιμένουμε να διαβάσουμε και στα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας αυτής.
Δύο είναι τα κεντρικά πρόσωπα του εν λόγω βιβλίου. Το ένα είναι ο δημοσιογράφος Μίκαελ Μπλούμκβιστ, ο οποίος μετά από την καταδίκη του για συκοφαντική δυσφήμιση σε βάρος ενός σημαίνοντα οικονομικού παράγοντα της Σουηδίας αναλαμβάνει μια παράξενη αποστολή, που του αναθέτει ένας άλλος σπουδαίος οικονομικός παράγοντας του παρελθόντος, την ανεύρεση, δηλαδή, της ανιψιάς του, η οποία εξαφανίστηκε πριν από 37 χρόνια, χωρίς να αφήσει πίσω της το παραμικρό ίχνος. Το άλλο ένα νεαρό ιδιόρρυθμο και ακοινώνητο κορίτσι γεμάτο τατουάζ και σκουλαρίκια, η Λίσμπετα Σαλάντερ, η οποία, όμως, είναι αυθεντία στους υπολογιστές, θα σταθεί πλάι στο Μίκαελ κατά την αναζήτηση της αλήθειας. Όμως η αναζήτηση των δύο ηρώων κρύβει πολλές δυσάρεστες αλήθειες, ενώ η σχέση τους θα γνωρίσει πολλές διακυμάνσεις.
Το βιβλίο είχε τεράστια επιτυχία τόσο στη Σουηδία, όπου πρωτοεκδόθηκε, όσο και σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες και γνώρισε απανωτές εκδόσεις, ενώ ήδη προβάλλεται και η σχετική ταινία στις σκανδιναυικές χώρες. Πέρα από την κεντρική ιστορία, η οποία περιέχει πολύ μυστήριο, το οποίο σκιαγραφεί με μαεστρία ο συγγραφέας, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη για μεγάλο χρονικό διάστημα, γίνονται αναφορές σε αρκετά προβλήματα της σύγχρονης Σουηδίας, όπως την περιθωριοποίηση των νέων, τη μοναξιά, τη φοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων και τις αμφιβόλου νομιμότητος ενέργειες των Σουηδών κεφαλαιούχων, τη βία σε βάρος των γυναικών και το γεγονός, ότι τα περισσότερα εγκλήματα, που σχετίζονται με αυτή είτε μένουν ανεξιχνίαστα είτε δεν καταγγέλλονται καν κ.λπ. Ακτιβιστής δημοσιογράφος ήδη από τα χρόνια της νιότης του, ο Στιγκ Λάρσον υπήρξε γνώστης των προβλημάτων, που κρύβονται πίσω από τη βιτρίνα του σουηδικού κοινωνικού μοντέλου και επιθυμία του ήταν να τα αποτυπώσει μαζί με μια ιστορία μυστηρίου, που κρύβει, όμως, πάμπολλά ένοχα μυστικά. Και το όλο εγχείρημά του υπήρξε άκρως επιτυχές, αν κρίνουμε από την ενθουσιώδη υποδοχή, που το κοινό αρκετών δυτικοευρωπαϊκών χωρών επεφυλαξε γι' αυτό.
Μειονέκτημα αποτελεί η απόπειρα του συγγραφέα να πει όλα όσα νοιώθει, πράγμα, που τον οδηγεί όχι μόνο στην εξιστόρηση της εξιχνίασης του εγκλήματος αλλά και στην απόδειξη της αλήθειας των ισχυρισμών του Μίκαελ σχετικά με το σημαίνοντα παράγοντα της σουηδικής οικονομίας, που η μήνυσή του οδήγησε στην καταδίκη του, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται από ένα σημείο και μετά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ενδεχόμενα ο συγγραφέας θέλησε να επιφέρει την κάθαρση στον αναγνώστη, επιθυμώντας να επέλθει το ευτυχισμένο τέλος σε όλες τις παραμέτρους του βιβλίου του. Μετά, όμως, από την αποκάλυψη του μυστηρίου, το ενδιαφέρον του αναγνώστη μετριάζεται και οι τελευταίες σελίδες κυλούν χωρίς ένταση.
Προσωπικά, βρήκα καλογραμμένο και ενδιαφέρον το εν λόγω ανάγνωσμα και θεωρώ, ότι ο Στιγκ Λάρσον θα αποκτήσει αρκετούς αναγνώστες και στην Ελλάδα. Δυσκολεύομαι, όμως, να βρω ένα λόγο, που να το καταστήσει επιτυχία και στην Ελλάδα, αφού θεωρώ, ότι ελάχιστα διαφοροποιείται από τα αναρίθμητα βιβλία μυστηρίου, που ήδη κυκλοφορούν στη χώρα μας.

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

That's athletism!!!!!!!!!!

Αν σκέφτεστε να περάσετε το απόγευμά σας μπροστά στην τηλεόρασή σας, προκειμένου να παρακολουθήσετε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, τότε σώφρον είναι να κλείσετε τον ήχο και να αρκεστείτε στην εικόνα, η οποία, κατά τους Κινέζους, αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Και, κυρίως, θα προστατευτείτε από την ακατάσχετη φλυαρία των τηλεσχολιαστών της Ε.Ρ.Τ., οι οποίοι δείχνουν να αγνοούν στοιχειώδεις κανόνες της γραμματικής και του συντακτικού της ελληνικής γλώσσας. Για να μην αναφερθούμε στα απίστευτα αγγλικά ενός εξ αυτών, τα οποία ούτε από γκρικ καμάκι της δεκαετίας του '60 δεν περιμένει κανείς να ακούσει. "That's athletism", όπως είπε και στην Γιέλενα Ισινμπάγιεβα, εννοώντας ότι αυτά έχει ο αθλητισμός (!!!).
Και να σκεφτείτε, ότι το μισθό αυτών των κυρίων τον πληρώνουμε είτε μας αρέσει είτε όχι.

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Η υπερπροβολή μιας χοντράδας

Να διαβάζεις για τη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς στους κινηματογράφους της Δύσης, να ακούς για κόσμο, που κρατούσε τις κοιλιές του από τα γέλια και να μαθαίνεις για τις διθυραμβικές κριτικές αρκετών δικών μας κριτικών κινηματογράφου. Ε, σκέφτεσαι, δεν μπορεί, τόσος κόσμος θα πέφτει μέσα και ο "ΜΠΡΟΥΝΟ" θα είναι ταινία της προκοπής, που βγάζει γέλιο. Χώρια, που η εν λόγω ταινία σατιρίζει τόσο την ομοφοβία όσο και την ίδια την ομοφυλοφιλία ή, τουλάχιστον, έτσι διατείνονταν οι θαυμαστές της, οπότε παρουσίαζε ένα, ακόμα λόγο, που την καθιστούσε άξια προσοχής.
Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο υποφαινόμενος και αποφάσισε να δει το καινούργιο πόνημα του Σάσα Μπαρόν Κοέν, του Άγγλου κωμικού - αν και θεωρώ, ότι περισσότερο σατιρικός παρά κωμικός είναι - που μας φιλοδώρησε τα τελευταία χρόνια με αμφιλεγόμενους χαρακτήρες, όπως ο Άλι Τζι και ο Μπόρατ. Καλοκαιρινός κινηματογράφος, καλή παρέα με ανοικτούς κινηματογραφικούς ορίζοντες, ώστε να δύναται να ακολουθεί ακόμα και στις λιγότερο εμπορικές άλλως διαφορετικές ταινίες, άφθονος ελεύθερος χρόνος για να μη στριμωχτούμε με τα επαγγελματικά ωράρια και βουρ για τον κινηματογράφο!
Δύο, περίπου, ώρες αργότερα, θρηνώ το χαμένο μου χρόνο και τα αδίκως σπαταλημένα 8 ευρώ του εισιτηρίου. Αυτή ήταν η μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, η κωμωδία της χρονιάς, η απίστευτη σάτιρα του κόσμου της τηλεόρασης και του φαινομένου της ομοφοβίας και της ομοφυλοφιλίας; Τότε οι απίστευτες χοντράδες των αδελφών Φαρέλλι ("Κάτι τρέχει με τη Μαίρη", για παράδειγμα) και οι αλήστου μνήμης βιντεοκασέτες του Στάθη Ψάλτη αποτελούν ορόσημο στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Επρόκειτο για μια συρραφή από άτσαλα καλαμπούρια διανθισμένα με τη γυμνομανία - και όχι μόνο αυτή - του πρωταγωνιστή και εμπνευστή αυτού του πονήματος, η οποία εκβιάζει το γέλιο περισσότερο με τις αντιδράσεις, που προκαλούν στους εμπλεκομένους με την ταινία τα σχόλια του κ. Κοέν παρά με το χιούμορ. Και κυρίαρχο στην ταινία αυτή ήταν η υποτιθέμενη ανατρεπτική αλλά στην πραγματικότητα χοντροκομμένη αίσθηση του σεξιστικού αστείου.
Δε διαφωνώ, ότι υπήρχαν στιγμές, όπου το γέλιο έπεφτε σύννεφο, όπως η προτελευταία σκηνή της ταινίας, όπου ο πρωταγωνιστής προκαλεί κάποιο θεατή να παλέψει μαζί του στην αρένα μιας πόλης των Η.Π.Α., αφού πρώτα έχει ξεσπαθώσει κατά των ομοφυλοφίλων με την αμέριστη συνδρομή του φανερά ομοφοβικού κοινού και, τελικά, καταλήγει να αρχίσει να φιλιέται παθιασμένα μαζί του, ενώ καρέκλες και παντός είδους πτερόεντα αντικείμενα εκτοξεύονται στο ρινγκ. Γέλιο προκαλεί και η σκηνή, όπου ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας τραγουδάει την "Ιτιά" φορώντας το σώβρακό του, γέλιο βγάζουν και ορισμένες βωμολοχίες της ταλαίπωρης ελληνικής επιθεώρησης. Αλλά προφανώς δεν αναβιβάζουν τα σχετικά έργα σε αριστουργήματα. Ο κόσμος έχει αναντίρρητα ανάγκη να γελάσει στον κινηματογράφο και θα βρει στιγμιότυπα, που θα τον κάνουν να ξεσπάσει σε γέλια. Φρονώ, όμως, με τις ελάχιστες κινηματογραφικές μου γνώσεις, ότι αυτό δεν αρκεί, ώστε να αναδείξει σε κομψοτέχνημα την ταινία του κ. Κοέν τη στιγμή, μάλιστα, που κυριαρχεί η εντύπωση, ότι η ταινία αγκομαχάει, μέχρι να προκαλέσει το γέλιο στο θεατή και, τελικά, το πετυχαίνει αλλά σε λίγες μόνο σκηνές και εκεί με άκομψα, κυρίως, καλαμπούρια. Η χοντράδα επ' ουδενί λόγω, πιστεύω, μπορεί να αποτελέσει ένδειξη υψηλής τέχνης, τη στιγμή, μάλιστα, που υπάρχουν δεκάδες κωμωδίες του πρόσφατου ή πιο μακρυνού παρελθόντος, οι οποίες προκάλεσαν ποταμούς γέλιων, χωρίς να καταφεύγουν σε υπερβολές (ενδεικτικά αναφέρω το "ΔΕΙΠΝΟ ΗΛΙΘΙΩΝ").
Μα τι είδαν τόσοι κριτικοί κινηματογράφου και θεατές στο εξωτερικό, όπου η ταινία έκανε θραύση στα εισιτήρια, θα αναρωτηθείτε. Ειλικρινά δε γνωρίζω το γούστο των θεατών στη Δύση. Πιθανότατα να εξετίμησαν το γέλιο, που έβγαζε σε ορισμένα σημεία η ταινία αυτή, αδιαφορώντας για το όλο ύφος της, πράγμα, που δεν συγκίνησε ιδιαίτερα τους εν Ελλάδι κινηματογραφόφιλους, οι οποίοι, σημειωτέον, δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα. Και ως προς τους κριτικούς κινηματογράφου, που επήνεσαν την εν λόγω ταινία, έχω την αίσθηση, ότι συχνά σπεύδουν να επαινέσουν ταινίες γυρισμένες εκτός Χόλλυγουντ και, γενικά, ταινίες, που πλήττουν τις Η.Π.Α. και τις αντιλήψεις, που κυριαρχούν εκεί, οπότε έχω κάθε λόγο να θεωρώ την κρίση τους αρκετά συζητήσιμη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την υπό σχολιασμό ταινία.
Βγήκα από τον κινηματογράφο με μια αίσθηση, ότι αυτό, που είδα, δεν άξιζε στο ελάχιστο ούτε την προσοχή μου ούτε τα λεφτά μου, όσες διθυραμβικές κριτικές και αν πήρε και ανεξάρτητα από τα εισιτήρια, που έκοψε στο εξωτερικό. Και όσο πιο πολύ το συζητούσα με φίλους μου τόσο περισσότερο έβρισκα, ότι δεν είχα πέσει και πολύ έξω.

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Ιστολογικές ακρότητες και συνέπειες

Ομολογώ, ότι δεν ανήκα στην κατηγορία των τακτικών αναγνωστών του διαβόητου ιστολογίου "troktiko". Και αυτό, διότι δεν μου άρεσε το καταγγελτικό ύφος του, που παρέπεμπε σε αλήστου μνήμης εποχές προ Διαδικτύου, όταν διάβαζε κανείς σε εφημερίδες για ποικίλα - και γνωστά σε όσους έχουν αναμνήσεις από την εποχή εκείνη - σκάνδαλα, με πηχιαίους τίτλους, οι οποίοι φανέρωναν περισσότερο την επιθυμία των συντακτών τους για περισσότερες πωλήσεις παρά τον πόθο τους για πολιτική ή οποιουδήποτε άλλου τύπου κάθαρση.
Επειδή, ωστόσο, το Διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από φωνές διαμαρτυρίας για, δήθεν, φίμωση της ελευθερίας του λόγου του εν λόγω ιστολογίου και προσπάθειες περιορισμού της ελεύθερης κρίσης, όπως αυτή διατυπώνεται από τα ιστολόγια, οφείλω να δηλώσω την αντίθεσή μου προς αυτές τις φωνές. Προς Θεού, δεν υποστηρίζω τις τακτικές περιορισμού εις βάρος των ιστολογίων, που κατά καιρούς ακούγονται από ορισμένους κυβερνώντες. Το Διαδίκτυο διδάσκει την ελευθερία του λόγου και την αξιοποίησή της προς όφελος του συνόλου - ή, τουλάχιστον, αυτό θα έπρεπε να είναι ο κυριότερος στόχος του - και αποτελεί μια σημαντική φωνή κατά των αυθαιρεσιών της εκάστοτε εξουσίας. Παράλληλα, έδωσε τη δυνατότητα σε εκατοντάδες ανθρώπων με κρίση και ευαισθησία για τα κακώς κείμενα του τόπου τους να αρθρώσουν λόγο κατά αυτών, να προτείνουν λύσεις και να ξεφύγουν από την παθητικότητα, που αποτελεί στοιχείο της καθημερινότητας στην Ελλάδα μας, και την εντεύθεν ασταμάτητη κακοδιαχείριση πάσης καταστάσεως εκ μέρους της εξουσίας.
Ωστόσο, κακά τα ψέμματα, το Διαδίκτυο επέτρεψε, χάρη στην ανωνυμία των συντακτών των διαφόρων κειμένων, σε ορισμένα πρόσωπα να αναδείξουν ορισμένα από τα χειρότερα ελαττώματα των κατοίκων αυτής της χώρας σε αναφαίρετα, δήθεν, δικαιώματα, ο περιορισμός των οποίων αποτελεί ευθεία, υποτίθεται, παραβίαση του Συντάγματος. Η αναπαραγωγή, λοιπόν, καφενειακών και εν γένει κουτσομπολίστικων ιστοριών και η ανάδειξή τους σε υποτιθέμενες αληθινές ειδήσεις, χωρίς την ανάλογη ενημέρωση, που θα τις καθιστούσε αξιόπιστες, συνοδεία λεξιλογίου και ύφους, που θυμίζει εκβιαστή ου μην και τραμπούκο και σίγουρα πρόσωπο με ανύπαρκτο μορφωτικό υπόβαθρο και εν γένει επίπεδο, επέτρεψε σε ορισμένα ιστολόγια - όχι μόνο εκείνα, που προβάλλονται ως ενημερωτικά - να προσβάλουν και να δυσφημίσουν πρόσωπα και να αλλοιώσουν καταστάσεις υπό το μανδύα της ανωνυμίας, την οποία και παρουσίασαν ως κεκτημένο διαδικτυακό δικαίωμα. Και, δυστυχώς, το "troktiko" δεν διαφοροποιήθηκε από τα ιστολόγια, που υπέπεσαν στα παραπάνω ολισθήματα παρά εξελίχθηκε σε ένα από τους κυριότερους εκφραστές αυτού του ύφους, με αποτέλεσμα να υποστεί τις σχετικές συνέπειες, αφού παρεβίασε τους όρους χρήσεως του διαδικτυακού χώρου, που του παραχωρήθηκε.
Προσωπική μου άποψη, λοιπόν, είναι, ότι ορθότατα το "troktiko" υπέστη τις όποιες κυρώσεις, αφού δεν αποτελεί έκφραση του δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου η ανάρτηση αμφιβόλου ορθότητος ειδήσεων και το αγενές πέρα από τα όρια της προσβολής ύφος. Και όσο και αν έχω υποστηρίξει μέσα από το ταπεινό μου ιστολόγιο την ελευθερία του λόγου, αυτή τη φορά δεν μπορώ να βρω λόγο υπεράσπισης ενός ιστολογίου, το οποίο καταχράστηκε το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, προκειμένου να προβάλει τις οποίες απόψεις του.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Βιβλία : "ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ", της Κρίστα Βολφ

Σε χώρες, όπου η ελευθερία της έκφρασης τελούσε υπό περιορισμό, υπήρξαν καλλιτέχνες, οι οποίοι επεχείρησαν να ξεπεράσουν τις επιβεβλημένες νόρμες και όρια, που το καθεστώς της χώρας τους έθετε. Οι περισσότεροι από αυτούς είτε κατέληξαν στο περιθώριο και τα έργα τους λησμονήθηκαν είτε υπέστησαν διώξεις και αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στα καλλιτεχνικά δεδομένα, που η εξουσία είχε χαράξει. Ελάχιστα ήταν εκείνα τα πρόσωπα, που μπόρεσαν να υπερβούν αυτά τα στεγανά και να δημιουργήσουν πέρα από αυτά, παραμένοντας, ταυτόχρονα, αλώβητα από τις συνέπειες.
Ένα τέτοιο έργο είναι και το μυθιστόρημα της πρώην Ανατολικογερμανίδος συγγραφέας Κρίστα Βολφ "ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ"(ΕΚΔ. UΝΙVΕRSΙΤΥ SΤUDΙΟ ΡRΕSS). Γραμμένο το 1963, περιγράφει μια ιστορία αγάπης, η οποία συντρίβεται κάτω από τις περιστάσεις της εποχής. Εκείνη, η Ρίτα, είναι μια κοπέλα μετεφηβικής ηλικίας, μεγαλωμένη σε μια μικρή πόλη και αποκομμένη από την πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Εκείνος, ο Μάνφρεντ, είναι αρκετά μεγαλύτερός της, διδάκτορας χημικός, ο οποίος πνίγεται στο καθεστώς της χώρας του. Η Ρίτα μεταβαίνει στην πόλη του Μάνφρεντ για σπουδές στην Παιδαγωγική Ακαδημία και, παράλληλα, εργάζεται σε ένα εργοστάσιο παραγωγής βαγονιών. Σταδιακά γνωρίζει το σκληρό κόσμο του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού με τους ιδεαλιστές και αγνούς κομμουνιστές, που αγωνίζονται για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αλλά και τους γραφειοκράτες του κόμματος, οι οποίοι αντιλαμβάνονται αλλιώς πως την οικοδόμηση αυτή. Αντί, όμως, να απογοητευτεί από την κατάσταση αυτή, η Ρίτα διαμορφώνει ένα δυναμικό χαρακτήρα, χωρίς να χάσει την ανθρωπιά της, ενώ ο Μάνφρεντ γίνεται ολοένα και πιο κυνικός, βλέποντας την αδυναμία του να πραγματοποιήσει τα όνειρά του στη χώρα του. Κάποια στιγμή, ο Μάνφρεντ αυτομολεί στη Δύση. Η Ρίτα καταρρέει και μόλις συνέρχεται, αποφασίζει να τον επισκεφτεί στο Δυτικό Βερολίνο, όπου διαπιστώνει, ότι προτιμά να παραμείνει στην Ανατολική Γερμανία και να αγωνιστεί γι' αυτή, χωρίς κανένα συναισθηματικό ενδοιασμό.
Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε μια τεράστια επιτυχία την εποχή του, καθόσον θεωρήθηκε αντιπροσωπευτικό δείγμα της ζωής στην πρώην Ανατολική Γερμανία και, κυρίως, κρίθηκε, ότι ξέφευγε από τις καλλιτεχνικές νόρμες, που επικρατούσαν στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Η αλήθεια είναι, ότι το βιβλίο αποφεύγει να παρουσιάσει μια ωραιοποιημένη κατάσταση της πρώην Λ.Δ.Γ., αφού δε διστάζει να προβάλει χαρακτήρες, όπως το Μάνφρεντ, οι οποίοι αμφισβητούν ευθέως το καθεστώς, αλλά και καταστάσεις, όπως την αλόγιστη δαπάνη κρατικών πόρων για ανεδαφικά έργα, την τάση για τεχνολογικά επιτεύγματα, τα οποία, όπως δεν έχουν κανένα αντίκτυπο στην καθημερινότητα των πολιτών της χώρας, τα δογματικά μέλη του κόμματος, που επικρατούν έναντι των αγνών σοσιαλιστών, την απροθυμία του κόσμου να ανταποκριθεί στα κομματικά πλάνα κ.λπ. Διαβάζοντας το βιβλίο, νοιώθει κανείς, ότι η μουντάδα, που κυριαρχούσε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, διαπερνά τις σελίδες του βιβλίου, αφήνοντας μια γκρίζα αίσθηση στον αναγνώστη. Κυρίως, όμως, η ιστορία αγάπης, που αποτελεί και τον καμβά του εν λόγω βιβλίου, συμπορεύεται παράλληλα και με ζωντάνια με την κατάσταση στην πρώην Λ.Δ.Γ., χωρίς να αποτελεί ένα απλό διακοσμητικό στοιχείο.
Ωστόσο, το βιβλίο δεν ξεφεύγει απόλυτα από τα καλλιτεχνικά πρότυπα της εποχής του. Χωρίς να αποτελεί υπόδειγμα σοσιαλιστικού ρεαλισμού, η κεντρική ηρωίδα εισέρχεται από τη μετεφηβική ηλικία στην ωρίμανση μέσα από τις περιστάσεις της χώρας της, οι οποίες όχι μόνο δεν την αποθαρρύνουν αλλά καλλιεργούν μέσα της την ιδέα της παραμονής της στην Ανατολική Γερμανία τις παραμονές της ανέγερσης του τείχους του Βερολίνου και την ένταξή της στη συλλογική συνείδηση της χώρας αυτής. Αποτελεί, με άλλα λόγια, τον τύπο του θετικού ήρωα, που ήθελαν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα, ο οποίος εντάσσεται στις επιταγές της χώρας του, έστω και αφού έχουν προηγηθεί ορισμένες αμφιβολίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα των τακτικών της, και, παρά το γεγονός, ότι έχει την ευκαιρία να αποδράσει στη Δύση, εντούτοις επιλέγει να επιστρέψει στην Λ.Δ.Γ. Και είναι αναπόφευκτη αν όχι επιδιωκόμενη η σύγκριση ανάμεσα στην ιδεαλίστρια και με αισθήματα Ρίτα και τον κυνικό και εντέλει ατομιστή - με την έννοια, ότι προτιμά να πάει στη Δύση παρά να αγωνιστεί για την πατρίδα του - Μάνφρεντ, με κερδισμένη την πρώτη, σύμφωνα και με το πνεύμα του βιβλίου.
Δεν μπορεί, όμως, να παραγνωριστεί η δύναμη, με την οποία είναι γραμμένο το εν λόγω βιβλίο. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες επιδιώκουν να ορίσουν με δυναμισμό την τύχη τους και να μην αφήσουν τις περιστάσεις - πολιτικές και συναισθηματικές - να τους λυγίσουν. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες του βιβλίου ενισχύουν τις όποιες επιλογές τους. Και η εικόνα της καθημερινότητας της Λ.Δ.Γ. των τελών της δεκαετίας του '50 έως την εποχή της ανέγερσης του τείχους του Βερολίνου ξεδιπλώνεται με μαεστρία από τη συγγραφέα.
Αξίζει να διαβαστεί αυτό το βιβλίο όχι υπό το πολιτικό πρίσμα της εποχής του αλλά ως μια ιστορία αγάπης, που οι περιστάσεις δεν την άφησαν να ολοκληρωθεί. Και έτσι θα αναδειχθεί περισσότερο η λογοτεχνική δύναμη της συγγραφέως.

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Η κοσμικότητα του κυρίου Αφραγκόπουλου

Μερικές φορές αναρωτιέμαι, μήπως έχουμε μάθει να γκρινιάζουμε για την ακρίβεια, που μαστίζει τη χώρα μας, από συνήθεια, αφού στο τέλος εμείς οι ίδιοι ενισχύουμε την κατάσταση αυτή, ακολουθώντας ακριβώς εκείνες τις συμπεριφορές, που μας οδηγούν στα αίτια της γκρίνιας. Η περίοδος των θερινών διακοπών αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για την απόδειξη του φαινομένου αυτού. Και η παρακάτω ιστορία καταδεικνύει το μέγεθός του.
Ένα φιλικό μου ζευγάρι έλαχε να αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, εξαιτίας μιας αγοράς διαμερίσματος, στην οποία προέβη. Εξ αυτού του λόγου, λοιπόν, αποφάσισε να περάσεις τις διακοπές του στο χωριό του παππού της κοπέλας. Βέβαια, όταν μιλάμε για χωριό, μη φανταστείτε κανένα ανεπτυγμένο θέρετρο με όλες τις απαραίτητες τουριστικές υποδομές. Απλά, είναι ένας παραθαλάσσιος δρόμος, πάνω στον οποίο υπάρχουν 2-3 ταβερνεία χωρίς μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων και δύο παλιομοδίτικα παντοπωλεία, τα οποία πωλούν από παγωτά μέχρι τσατσάρες. Διαθέτει, όμως, αυτό το μέρος απόλυτη ησυχία, πεντακάθαρη θάλασσα, τιμές χαμηλές σε ό,τι και αν αγοράσεις και, αν θελήσει κανείς βαβούρα, πετάγεται μέχρι το Γαλαξείδι, το οποίο απέχει 10 λεπτά με το αυτοκίνητο και βρίσκεται στην καρδιά του τζέρτζελου και της κοσμικότητας.
Στο άκουσμα αυτής της τουριστικής επιλογής, έτερο φιλικό μου ζευγάρι σούφρωσε τα χείλια σε ένδειξη αποδοκιμασίας. "Στο χωριό του παππού, πενήντα χρόνια πίσω γυρίσατε", δήλωσε. Και με ύφος δήλωσε, ότι θα πάνε στη Μύκονο φέτος τον Αύγουστο. Γνωρίζοντας, ότι τα οικονομικά του δεύτερου αυτού ζευγαριού δεν είναι, επίσης, ανθηρά, ρώτησα, με ποια λογική επέλεξαν ένα νησί, το οποίο φημίζεται για την αισχροκέρδεια, με την οποία αντιμετωπίζει τους τουρίστες. Απάντησαν, ότι δεν μπορούν να επιλέξουν κάποιο τουριστικό προορισμό, ο οποίος να μην έχει νεαρόκοσμο και ευκαιρίες για ψυχαγωγία - οράτε πολλά μπαράκια, κλαμπάκια, μπουζουκομάγαζα και λοιπά συμπαρομαρτούντα - και, κυρίως, γουστάρουν την κοσμικότητα, που υποτίθεται, ότι προσφέρει η εν λόγω νήσος. Και στην τελική, που θα λέμε στους φίλους μας ότι περάσαμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές, ήταν η περίοδος κατακλείδα.
Δεν τρέφω καμμία αμφιβολία, ότι παρόμοια νοοτροπία, δηλαδή σαν αυτή του στριμωγμένου οικονομικά δεύτερου ζευγαριού, έχει διαποτίσει τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα της Ελλάδος. Άνθρωποι με χαμηλές οικονομικές απολαβές και ανύπαρκτες οικονομίες επιλέγουν ως τόπο τουριστικής αναψυχής πανάκριβες περιοχές, με σκοπό αφενός να ζήσουν μια, δήθεν, κοσμικότητα αφετέρου να έχουν να δείχνονται στους φίλους τους για την εμπειρία να ζει κανείς τις διακοπές του σε ένα κοσμοπολίτικο ή έστω πολυσύχναστο μέρος. Ο δε υπολογισμός των συνολικών δαπανών στο δημοφιλή προορισμό κατά τον οικογενειακό προγραμματισμό, που, συνήθως, ακολουθεί την περιόδο των διακοπών, μπορεί να οδηγήσει σε κατάρες προς το κράτος, που δε λέει να συμμαζέψει τους αισχροκερδείς, που λυιμαίνονται τους ταλαίπωρους τουρίστες, αλλά επ' ουδενί λόγω πρόκειται να αποτελέσει τη βάση για ένα ορθολογικότερο τρόπο επένδυσης του χρόνου των διακοπών. Τουτέστιν, όλα οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι ο κύριος Αφραγκόπουλος θα επαναλάβει το εγχείρημά του να επισκεφτεί το δημοφιλή και συνάμα πανάκριβο προορισμό, αντί να συμμορφωθεί προς την εν γένει οικονομική του κατάσταση και να επιλέξει ένα λιγότερο κοσμικό και διαφημισμένο μέρος, χτυπώντας έτσι και την αισχροκέρδεια, που μαστίζει αρκετούς εκ των προτιμωμένων τουριστικών θερέτρων της ημεδαπής και σεβόμενος περισσότερο τα όρια της τσέπης του.
Ποιός, όμως, έχασε το μυαλό του για να το βρει ο περιορισμένων οικονομικών υπερκαταναλωτής καυχησιάρης νεοέλληνας;

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης

Συχνά με πιάνει απελπισία, όταν βλέπω μια σειρά από απαράδεκτα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα μας. Πολιτικοί ανίκανοι, διεφθαρμένοι ή απλά επιπόλαιοι, πρόσωπα διορισμένα σε νευραλγικά πόστα να λαμβάνουν οικτρές αποφάσεις, που βλάπτουν παντοιοτρόπως τη χώρα και πολίτες, που δέχονται με απάθεια τους παραπάνω να παραμένουν στις θέσεις τους και να τους εξουσιάζουν, όταν οι ίδιοι δεν υιοθετούν ελεεινά φερσίματα στην καθημερινότητά τους, συνθέτουν ένα σκηνικό, που προφανώς δεν προδιαθέτει και για θετικά συναισθήματα και για αισιόδοξες σκέψεις.
Και, όμως, μέσα σε αυτή την απαισιόδοξη, συχνά στα όρια του μηδενισμού, ατμόσφαιρα, η χώρα μας εξακολουθεί να αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τους ιστολόγους της, προκαλώντας ασταμάτητους προβληματισμούς σε όσους κατοίκους της εξακολουθούν να σκέπτονται. Και τροφοδοτεί τη σφαίρα του ιστολογείν με υλικό προς σχολιασμό και εν γένει ανάλυση, αφού οι καθημερινές προβληματικές συμπεριφορές και τα εντεύθεν προβλήματα στην Ελλάδα δε σταματούν ποτέ, απόρροια της απροθυμίας των περισσοτέρων από τους κατοίκους της να αλλάξουν την κατάσταση.
Ίσως, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να παραπονούμαστε τόσο για τη συχνά αισχρή κατάσταση στην ταπεινή μας χώρα, αφού μας χαρίζει στιγμές έμπνευσης και δημιουργίας, ώστε να συντηρούμε τόσα ιστολόγια. Και αν τα πράγματα στην Ελλάδα πήγαιναν καλύτερα, τότε ίσως το ιστολογείν να μην είχε τόσο ενδιαφέρον.

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Βιβλία για το καλοκαίρι 2009

Ο Αύγουστος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ να τον προϋπαντήσουμε στη θάλασσα και, πάντως, μακρυά από τη βαβούρα και τις έγνοιες του εργασιακού μας χώρου! Και, βέβαια, θα τον υποδεχθώ και φέτος με μια αγκαλιά βιβλία, τα οποία θα μου κρατήσουνε συντροφιά τις στιγμές εκείνες, που δεν θα επιδιώκω την παρέα καλών φίλων.
"Μοιρασμένος ουρανός", της Κρίστα Βολφ. Το θεωρούμενο από πολλούς αριστούργημα της πρώην Ανατολικογερμανίδος συγγραφέως αποτέλεσε επί σειρά ετών ένα απτό δείγμα ζωής της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, πολύ πριν οι βιονικοί αθλητές της κατακτήσουν τους αθλητικούς χώρους. Ένας έρωτας ανάμεσα σε μια αθώα κοπέλα μετεφηβικής ηλικίας και ένα μεγαλύτερό της κυνικό επιστήμονα συντρίβεται, όταν ο τελευταίος αυτομολεί στη Δύση. Μέσα από τα μάτια της κοπέλας περνούν οι στιγμές της γνωριμίας και της σχέσης της με τον άνδρα αλλά και στιγμές από την καθημερινότητα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Και η ηρωίδα χάνει σταδιακά την αθωότητά της, χωρίς να σκληρύνει ο χαρακτήρας της από την οδυνηρή απώλεια.
"Η αρχαία σκουριά", της Μάρως Δούκα. Η πορεία της Μυρσίνης μέχρι τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η ένταξή της στους πολιτικούς αγώνες της εποχής της και η προσπάθειά της να συμβιβάσει την αστική καταγωγή της με τις πολιτικές αντιλήψεις της μέσα από ένα εμβληματικό και κλασσικό, πλέον, μυθιστόρημα, το οποίο καθιέρωσε τη συγγραφέα του ως μια από τις πιο δυνατές πένες της εποχής μας.
"Το κορίτσι με το τατουάζ", του Στιγκ Λάρσον. Η φρενίτιδα, που κατέλαβε τους βιβλιόφιλους της Δυτικής Ευρώπης με αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι αναμφισβήτητη. Ευκαιρία, λοιπόν, να δούμε, αν θα ξεσηκώσει ανάλογο ντόρο στην ημεδαπή! Μια βουτιά στο σύγχρονο κόσμο, κυρίως στις πιο σκοτεινές πλευρές του, από ένα μαέστρο του αστυνομικού θρίλερ, ο οποίος αναμένεται να κερδίσει ορκισμένους οπαδούς και στην Ελλάδα.
"Η αυτολογοκριμένη μνήμη: τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη", του Τάσου Κωστόπουλου. Την απουσία μιας αναλυτικής μελέτης για ένα αμαρτωλό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας έρχεται να καλύψει το εν λόγω βιβλίο. Γνωστός από τη συμμετοχή του στη δημοσιογραφική ομάδα του "ΙΟΥ" της "Ελευθεροτυπίας", με ορκισμένους φίλους αλλά ακόμα πιο ορκισμένους εχθρούς, ο συγγραφέας αναζητάει τα αίτια δημιουργίας των συγκεκριμένων στρατιωτικών ομάδων, το ποιόν των μελών τους αλλά και τους λόγους της ατιμωρησίας τους μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Σύντομο, περιεκτικό και αποκαλυπτικό του τρόπου, με τον οποίο η σύγχρονη Ελλάδα προτιμά να καταχωνιάζει τις μαύρες στιγμές της, όσο και αν ορισμένες απόψεις του συγγραφέα με βρίσκουν αντίθετο.