tag:blogger.com,1999:blog-26063016965111214542024-03-08T02:53:37.339-08:00περί αρκετών επιστητώνπεριούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.comBlogger731125tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-74358729261456992822014-10-19T01:36:00.002-07:002014-10-19T11:26:39.749-07:00ΚΟΛΑΣΗ, του ΝΤΑΝ ΜΠΡΑΟΥΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Αν
διαβάσεις ένα βιβλίο του Νταν Μπράουν με πρωταγωνιστή τον καθηγητή Ρόμπερτ
Λάνγκτον, είναι σα να τα έχεις διαβάσει όλα. Ο καθηγητής καλείται να λύσει
κάποιο μυστήριο, έχοντας συντροφιά κάποια γυναίκα νεαρής ηλικίας, ενώ κάποιος
παλαβός σκοπεύει να προκαλέσει προβλήματα στην ανθρωπότητα και είτε ο ίδιος
είτε κάποιο άλλο πρόσωπο καταδιώκει τον καθηγητή, για να τον σκοτώσει. Στην
πορεία, μπλέκονται και θεωρίες συνωμοσίας. Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή, που
πουλάει τρελλά μετά την επιτυχία του πρώτου βιβλίου «ΟΙ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ» και
συνεχίζει να πουλάει 10 χρόνια μετά!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Στην
«ΚΟΛΑΣΗ» (Εκδόσεις «ΨΥΧΟΓΙΟΣ»), ο Ρόμπερτ Λάνγκτον ξυπνά σε ένα νοσοκομείο της
Φλωρεντίας με αμνησία και ένα σοβαρό τραύμα στο κεφάλι. Με το καλημέρα σχεδόν
τρέχει πανικόβλητος να σωθεί με τη βοήθεια της Σιένα Μπρουκς, μιας νεαρής
γιατρού, διότι τον καταδιώκει μια δολοφόνος. Στο παλτό του βρίσκει ένα
μυστηριώδες αντικείμενο, το οποίο αναπαριστά την «ΚΟΛΑΣΗ» του Μποτιτσέλλι, όπως
αυτής την εμπνεύστηκε από το ομότιτλο έργο του Δάντη, αλλά παραποιημένη. Γεμάτος απορίες και με τη
μνήμη του να επιστρέφει σταδιακά και βασανιστικά, μπαίνει στο ιστορικό κέντρο
της Φλωρεντίας και ψάχνει να βρει, με τη βοήθεια στίχων της Κόλασης του Δάντη, γιατί βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση. Και
ανακαλύπτει, ότι κάποιος παρανοϊκός έχει βάλει σκοπό του να καταστρέψει την
ανθρωπότητα, ενώ μια ομάδα πανοπλων ανδρών έχει προστεθεί στους διώκτες του. Στο
μεταξύ, σε κάποιο υπερπολυτελές γιώτ στα ανοικτά της Αδριατικής Θάλασσας, ο
επικεφαλής μιας μυστηριώδους οργάνωσης ανακαλύπτει τους λόγους, για τους
οποίους κάποιος επιφανής πελάτης του είχε ζητήσει να του εξασφαλίσουν καταφύγιο
για ένα χρόνο, εντός του οποίου θα εργαζόταν πάνω στο αριστούργημά του
ανενόχλητος από κάθε τρίτο. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Μια από
τα ίδια, με άλλα λόγια! Αυτή τη φορά, η θεωρία συνωμοσίας αφορά τον
υπερπληθυσμό, την αδυναμία της γης να διαθρέψει όλο τον πληθυσμό της και τη
δημιουργία ιών ικανών να καταστρέψουν την ανθρωπότητα, οι οποίοι προέρχονται
ακόμα και από τα εργαστήρια του Π.Ο.Υ. ΟΚ, το έχουμε ξανακούσει αυτό το
τελευταίο σενάριο. Πιθανότητες να ευσταθεί; Αποδεικτικά στοιχεία; Μηδέν! «Αλλά
το λένε όλοι», θα σας πουν. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Τέλος
πάντων, λογοτεχνική αδεία ο Νταν Μπράουν παίρνει τις παραπάνω θεωρίες, για να
διαμορφώσει το σχέδιο ενός μεγαλοφυούς γενετιστή – γκουρού, ο οποίος σαγηνεύει
όσους τον γνωρίζουν (ένας Ντέιβιντ Κόρρες με υψηλότερο δείκτη ευφυίας και
ασύλληπτες γνώσεις στο επιστημονικό αντικείμενό του) και τους πείθει, ότι
πρέπει να εφαρμοστεί στο σχέδιό του, διότι αυτό θα αποτελέσει τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο ίδιος γενετιστής δν παύει να εκθειάζει τη Μαύρη Πανώλη, που έπληξε κατά το 14ο αιώνα Δύση και Ανατολή αλλά αποτέλεσε το προοίμιο της Αναγέννησης. Ομολογουμένως η εικόνα του Μπέρτραντ Ζόμπριστ, όπως λέγεται ο εν λόγω γενετιστής, είναι αρκούντως αποκρουστική αλλά πειστική.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ωστόσο,
δεν είναι μόνο η πολυφορεμένη φόρμα του Νταν Μπράουν, που κουράζει, όσο
συναρπαστική και αν δείχνει η καταδίωξη και η περιήγηση στα μνημεία της
Φλωρεντίας, της Βενετίας και της Κωνσταντινούπολης. Οι ανατροπές του βιβλίου
δεν εντυπωσιάζουν, ίσως επειδή με το καλημέρα σχεδόν ο συγγραφέας αφήνει να
εννοηθεί, ότι πολλοί εκ των πρωταγωνιστών δεν είναι αυτό, που δείχνουν, ότι είναι, και σύντομα το ενδιαφέρον ξεφουσκώνει, όσο ο αναγνώστης θυμάται, ότι
στο τέλος πάντα κερδίζει το καλό.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Εκεί,
όμως, που εγώ απογοητεύτηκα, ήταν στο τέλος του βιβλίου, όταν οι θεωρίες του
παρανοϊκού κακού ξάφνου δεν γίνονται και τόσο αποκρουστικές – και, μάλιστα, με
τη βούλα της προέδρου του Π.Ο.Υ. – και το κακό, που αυτός ο παρανοϊκός επεφύλαξε για την ανθρωπότητα, ενδεχομένως έχει και τα καλά του γι΄αυτή. </span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Καταλαβαίνω,
ότι στη μυθοπλασία ο αναγνώστης καλείται να καταπιεί κάποια πράγματα εκτός λογικής,
προκειμένου να αφεθεί στην απόλαυση της ανάγνωσης, φαινόμενο γνωστό ως «</span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">suspension</span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">of</span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">disbelief</span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">». Έλα, όμως, που οι απιθανότητες είναι τόσες πολλές, που
στο τέλος είναι αδύνατο ο συνετός βιβλιοφάγος να τις καταπιεί. Δεν είναι μόνο ο
τρελλός επιστήμονας, που από παρίας μετατρέπεται σε οραματιστή, και ας έχει πετύχει το
σκοπό του κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι μόνο, που μια επιστήμονας,
επικεφαλής του Π.Ο.Υ., αποδέχεται το έργο και τη σκέψη αυτού του τρελλού, όταν
νωρίτερα είχε ζητήσει τη σύλληψή του, αναγκάζοντάς τον να εξαφανιστεί από
προσώπου γης. Είναι και ότι δέχεται να μιλήσει για το έργο αυτού του ανθρώπου
στον Π.Ο.Υ. η Σιένα Μπρουκς, ερωμένη, συνεργάτιδα και θιασώτισσα των απόψεών
του, η οποία, μάλιστα, ενώ καταδιώκεται από τον Ρόμπερτ Λάνγκτον και έχει
απομακρυνθεί αρκετά από αυτόν, αποφασίζει να γυρίσει σε αυτόν – ουσιαστικά να
παραδοθεί στους διώκτες της, ως συνεργάτιδα του παρανοϊκού γενετιστή – επειδή
δεν θέλει, πλέον, να το βάζει στα πόδια. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Και
πείτε μου, παρακαλώ, ποιός λογικός άνθρωπος δέχεται ως λογική όλα τα παραπάνω
και δεν αναρωτιέται, αν ο συγγραφέας ευρίσκεται σε κρίση και δεν τραβάει από τα
μαλλιά την πλοκή, ώστε στο τέλος να κερδίσει ο καλός της υπόθεσης; <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> Συμπέρασμα; Το εν λόγω βιβλίο είναι καλύτερο από το προηγούμενο της σειράς, το απαράδεκτο "ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ", αλλά είναι ολοφάνερη η απουσία έμπνευσης του συγγραφέα και αυτό το χαρακτηριστικό τον οδηγεί στην επανάληψη της γνωστής συνταγής. ΟΚ, τα βιβλία της εν λόγω σειράς πουλάνε, ακόμα, σαν τρελλά. Αυτό, όμως, δεν τα κάνει απαραίτητα καλά βιβλία. Και η "ΚΟΛΑΣΗ", το τελευταίο της σειράς, είναι ένα κακό βιβλίο. </span></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-29124106441422351882014-10-05T06:39:00.001-07:002014-10-05T06:39:24.781-07:00Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο Μισέλ
Ουελμπέκ γουστάρει να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού και να πυροδοτεί
αρνητικές αντιδράσεις με τα βιβλία του. Οι απόψεις του, άλλοτε αιρετικές και
άλλοτε απλά ακραίες, τον έχουν οδηγήσει μέχρι και στα Δικαστήρια μετά από
αγωγές τρίτων, και οι εμμονές του με το σεξ και το δυτικό πολιτισμό αλλά και ο
πανταχού παρών μισανθρωπισμός του είναι στοιχεία γνωστά σε όσους έχουν
εντρυφήσει στα γραπτά του. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Στην «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ</b>» (Εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ»)
συγκεντρώνονται όλα τα χαρακτηριστικά του συγγραφέα. Ο πρωταγωνιστής της
ιστορίας είναι ο Μισέλ (τυχαία επιλογή;), σαραντάρης υπάλληλος του Υπουργείου
Πολιτισμού, ακοινώνητος, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αποξενωμένος από τον
πατέρα του (καμμία αναφορά στη μητέρα, δείγμα ίσως των κακίστων σχέσεων του
συγγραφέα με τη μητέρα του). Όταν ο πατέρας του βρίσκεται δολοφονημένος, ο
Μισέλ επισκέπτεται το πατρικό σπίτι του και αποφασίζει να το πουλήσει και με
μέρος των χρημάτων αυτών και όσων βρήκε στον τραπεζικό λογαριασμό του πατέρα
του να ταξιδέψει με γκρουπ στην Ταϋλάνδη. Εκεί θα γνωρίσει τη Βαλερί, στέλεχος
τουριστικού ομίλου, και θα συνάψουν μια σχέση. Μαζί θα επινοήσουν ένα σχέδιο,
που θα ανανεώσει το ενδιαφέρον του κόσμου στα ταξίδια και θα αυξήσει τα κέρδη
του ομίλου : τη δημιουργία ξενοδοχείων για λάτρεις του σεξ!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η
ερωτική ιστορία μοιάζει αρκετά τετριμμένη. Για την ακρίβεια, δεν θα τη
χαρακτήριζα καν ερωτική, αφού ο συγγραφέας εστιάζει κυρίως στη σαρκική συνάφεια
του ζεύγους (με ιδιαίτερη αδυναμία στις πίπες, όπως, άλλωστε, γινόταν και στα «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ</b>») και στις
εργασιακές συνθήκες του πρωταγωνιστή και της ερωμένης του. Ούτε μια φορά δεν
ακούγεται η μαγική φράση «σ’ αγαπώ». Η αναζήτηση νέων μορφών σεξ, ο πληρωμένος
έρωτας, η ανταλλαγή συντρόφων μεταξύ ζευγαριών και ο σαδομαζοχισμός περνούν από
το μικροσκόπιο του συγγραφέα, πράγμα που θυμίζει προηγούμενα βιβλία του. Το σεξ
γίνεται το κέντρο της ζωής. Ο άνθρωπος με σταθερή σεξουαλική ζωή είναι
ευτυχισμένος. Δεν υπάρχουν άλλα υποκατάστατα του σεξ. Αλλά προσοχή! Ο δυτικός άνθρωπος δεν είναι απελευθερωμένος
σεξουαλικά, αφού πάμπολλα ταμπού τον εμποδίζουν. Ο γάμος είναι ένα από αυτά. Η
απέχθεια στη σεξουαλική εκμετάλλευση του ίδιο! Αρκετές ανθρωπιστικές οργανώσεις
στόλισαν με «γαλλικά» τον Ουελμπεκ, όταν βγήκε στην κυκλοφορία το εν λόγω
βιβλίο του. Ούτε είναι τυχαίο, ότι σημαντικό μέρος της πλοκής εκτυλίσσεται στην
Ταϋλάνδη και την Κούβα (δευτερευόντως), δύο χώρες όπου ο σεξουαλικός τουρισμός
ανθεί. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Παράλληλα,
ο συγγραφέας δεν χάνει την ευκαιρία να τα «χώσει» στη Δύση, η οποία έχει
διαμορφώσει απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους της. Σκληρά και
μεγάλα ωράρια, υψηλή φορολόγηση, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, φρικτές
κυβερνήσεις! Ο πρωταγωνιστής, που μοιράζεται αρκετά κοινά στοιχεία με το
συγγραφέα, δεν ενδιαφέρεται να συμβάλλει στην πρόοδο αυτού του πολιτισμού. Δεν
τον νοιάζει αυτός ο πολιτισμός. Αλλά δεν τον πολεμά. Προτιμά να τον κρίνει ως
παρηκμασμένο, αφού αφήσει να εννοηθεί, ότι έπραξαν σοφά οι Δυτικοί με την
αποικιοκρατία τους (είπαμε, ο άνθρωπος γουστάρει να κάνει τον κόσμο να
αφρίζει). Αλλά αυτά ανήκουν στην παλιά καλή εποχή της Δύσης. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Επί της
ουσίας; Συναρπαστική γραφή, με κομμάτια που βγάζουν να βγήκαν από φιλολογικά
περιοδικά υψηλού επιπέδου, αρκετός μισανθρωπισμός και απόψεις που θα ενοχλήσουν,
κόλλημα με το σεξ, μια εικόνα παρακμής της Δύσης, οι τουριστικοί προορισμοί ως
τόπος επίδειξης της παθογένειας των Δυτικών, ουκ ολίγες βολές προς αρκετούς
επωνύμους! Κλασσικός και σταθερά επαναλαμβανόμενος Ουελμπέκ! Αν σας αρέσει ο
Ουελμπέκ, θα σας γοητεύσει η γραφή του. Αν, όμως, έχετε διαβάσει
την «ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ» ή «ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ», ξέρετε πολύ
καλά, τι θα συναντήσετε στην «ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ», οπότε ίσως καλύτερα να ανακαλύψετε
κάποιο άλλο συγγραφέα. <o:p></o:p></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-13196767344065869572014-01-06T03:18:00.001-08:002014-01-06T03:19:15.938-08:00Πεινασμένοι για θεαματικές ειδήσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Υπάρχει
μια χώρα χωρίς πολλές σχέσεις με τον έξω κόσμο. Αυτή η χώρα κυβερνάται από μια
οικογένεια εδώ και 60, περίπου, χρόνια. Το καθεστώς της είναι κομμουνιστικό
αλλά αμφισβητούνται οι σχέσεις του με τον κομμουνισμό. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Γι’ αυτή
τη χώρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες. Οι εικόνες, που κυκλοφορούν από αυτή,
δείχνουν μια χώρα, ο λαός της οποίας πενθεί με ιδιαίτερα εκδηλωτικό τρόπο τους
ηγέτες της, προσκυνά με σεβασμό τα αναρίθμητα ανά τη χώρα αγάλματα του ιδρυτή
της και αποφεύγει τις επαφές με ξένους. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Αυτή η χώρα
ονομάζεται Βόρειος Κορέα, είναι ένα από τα τελευταία υπολείμματα του Ψυχρού
Πολέμου και κυβερνάται από την οικογένεια Κιμ. Σήμερα, ο κ. Κιμ Γιονγκ-Ουν, εγγονός
του ιδρυτού και «Αιωνίου Ηγέτη» της χώρας, Κιμ Ιλ-Σουνγκ, είναι ο ηγέτης της
χώρας. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Δεν
υπάρχουν ελεύθερα Μ.Μ.Ε. στη Βόρειο Κορέα. Ο τύπος ελέγχεται απολύτως από το
κράτος και οι μεταδιδόμενες ειδήσεις είναι επιλεγμένες και περιορισμένες. Δεν
υπάρχουν περισσότερες απόψεις γύρω π.χ. από τους λόγους, για τους οποίους ένα
δημόσιο πρόσωπο εκπίπτει από το αξίωμά του, με αποτέλεσμα η φαντασία των
Δυτικών (και όχι μόνο αυτών) να οργιάζει, καθόσον καλείται να κρίνει, τι
ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη χώρα.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Κυκλοφορεί,
λοιπόν, μια είδηση, ότι ο Τζανγκ Σονγκ Τεκ, σημαίνον στέλεχος του τοπικού
κομμουνιστικού κόμματος, εκτελέστηκε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Κρίνοντας από τη θητεία του ως επικεφαλής του Υπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας και
εκπροσώπου της χώρας του στις διαπραγματεύσεις με Κίνα και Ν. Κορέα και,
κυρίως, από το γεγονός ότι ήταν θείος του σημερινού ηγέτη της Β. Κορέας, πρόκειται
για ένα είναι πολύ σημαντικό γεγονός. Η είδηση αυτή λαμβάνει χώρα το Δεκέμβριο
του 2013 και δεν αμφισβητείται. Συνοδεύεται, μάλιστα, από την απάλειψη του ονόματος
του εκτελεσθέντος από κάθε δημόσιο έγγραφο. Άρα ο κάποτε παντοδύναμος Τζανγκ
απεδήμησε σίγουρα εις Κύριον.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Μέχρι
εδώ όλα καλά! Τέτοιες καθαιρέσεις και εκτελέσεις ακόμα και υψηλόβαθμων
αξιωματούχων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ειδικά, όταν
κάποιο νέο πρόσωπο αναλαμβάνει την ηγεσία μιας χώρας. Στα ίδια καθεστώτα, είναι
ιδιαίρερα συνηθισμένη η πρακτική της εξαφάνισης κάθε στοιχείου των
εξαφανισθέντων αξιωματούχων. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">M</span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">ε το ξεκίνημα του νέου χρόνου, εμφανίζεται μια νέα είδηση,
ότι ο ηγέτης της Β. Κορέας επέλεξε ένα πρωτότυπο και συνάμα μακάβριο τρόπο
εκτέλεσης του ανωτέρω συγγενούς του και 5 στενών συνεργατών του. Για την
ακρίβεια, οι καταδικασθέντες πετάχθηκαν γυμνοί σε ένα κλουβί και, στη συνέχεια,
120, σκυλιά, νηστικά επί 3 μέρες, ρίχτηκαν στο ίδιο κλουβί και τους
κατεσπάραξαν, ενώ ο ίδιος ο ηγέτης της χώρας παρακολούθησε το «θέαμα» μαζί με
300 αξιωματούχους. Η είδηση έκανε το γύρο του Διαδικτύου, συνοδεύτηκε από σχόλια,
πολλά εκ των οποίων εμπίπτουν στο νόμο περί τύπου, και προβλήθηκε ως η
πραγματική εικόνα μιας απομονωμένης χώρας, που κυβερνάται από μια σκληρή
δικτατορία.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ως
είθισται, η συζήτηση φούντωσε και σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε και τα όρια
της ευπρέπειας. Οι σχολιαστές χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Το ένα υποστήριζε,
ότι η είδηση είναι απόλυτα αληθινή και από ένα καθεστώς, όπως αυτό της Β.
Κορέας, πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Το άλλο υπήρξε περισσότερο
επιφυλακτικό στην επίμαχη είδηση και υποστήριξε, ότι δεν υπήρχε κάποιος λόγος,
για να διαταχθεί τέτοιος τρόπος εκτέλεσης. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Μια πιο
προσεκτική αναζήτηση απέδειξε, ότι, τελικά, η είδηση δεν ήταν αληθινή. Ναι μεν
ο παραβάτης θείος θανατώθηκε αλλά από εκτελεστικό απόσπασμα, όπως άλλωστε άρμοζε
στο αξίωμά του, και όχι από 120 πεινασμένα σκυλιά. Η αναληθής είδηση
δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα του Χονγκ-Κονγκ, η οποία, όμως, δεν αναφέρει πηγή
και, επιπλέον, δεν δημοσιεύθηκε καν στον τύπο της Κίνας ή της Νοτίου Κορέας. Η
αναφορά στις δύο τελευταίες χώρες δεν είναι τυχαία. Η μεν Κίνα αποτελεί ένα
σημαντικό οικονομικό εταίρο της Β. Κορέας και θα επεδίωκε να ασκήσει πιέσεις
για τυχόν στενότερη συνεργασία, δημοσιεύοντας μια είδηση άκρως δυσφημιστική
ακόμα και για ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Στη δε Ν. Κορέα, παράξενες και
συχνά ακραίες ειδήσεις από τη </span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">B</span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">. Κορέα είναι περιζήτητες και αποτελούν μια καλή αφορμή
για το καθεστώς της Σεούλ να ασκήσει έντονη κριτική στα πεπραγμένα των Κιμ. Η
εν λόγω είδηση θα ήταν βούτυρο στο ψωμί και των δύο αυτών χωρών. Σε κανένα,
όμως, μέσο των εν λόγω χωρών δεν δημοσιεύθηκε.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Περαιτέρω,
ο φερόμενος ως τρόπος εκτέλεσης του Γιανγκ και των 5 στενών συνεργατών του
φαντάζει υπερβολικά ακραίος και ασύμβατος για τα δεδομένα του συγκεκριμένου
τύπου καθεστώτος. Σε ένα καθεστώς, τύπου Μποκάσα ή Αμιν Νταντά, μια τόσο
κραυγαλέα εκτέλεση δεν θα παραξένευε κανένα. Σε ένα κομμουνιστικό έστω κατ’
όνομα, όμως; Στον 20<sup>ο</sup> αιώνα, σε αρκετές χώρες κυριάρχησαν οι
κομμουνιστικές κυβερνήσεις. Σχεδόν όλες τους διακρίθηκαν στον τομέα της
εξόντωσης αντιφρονούντων ή στις εκκαθαρίσεις των υψηλόβαθμων στελεχών. Καμμία,
όμως, δεν προέβη σε τέτοιου είδους εκτελέσεις.<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Όσα
κομμουνιστικά καθεστώτα διέπρεψαν στον τομέα της εξαφάνισης των ανεπιθύμητων
προσώπων, το έκαναν με πολύ πιο πρακτικές μεθόδους. Τους έστελναν σε στρατόπεδα
εργασίας στις πιο αφιλόξενες περιοχές της επικρατείας τους, όπου οι
περισσότεροι από αυτούς πέθαιναν από εξάντληση ή από αναρίθμητες αρρώστιες, ή
τους έκλειναν σε φρικτές φυλακές, όπου, επίσης, πέθαιναν από τις κακουχίες ή
τους εκτελούσαν δια τυφεκισμού, απαγχονισμού ή, στην περίπτωση των Ερυθρών
Χμερ, με σιδηρόβεργες. Και αυτό διότι, πολύ απλά, δεν είχαν κανένα λόγο να
καταφύγουν σε θεατρικές εκτελέσεις, αφού μπορούσαν να πετύχουν το ίδιο
αποτέλεσμα, ήτοι την εξόντωση των εχθρών τους και τον ταυτόχρονο εκφοβισμό των
υπηκόων τους, με πολύ πιο λιτούς τρόπους. Επιπλέον, κανένας ηγέτης
κομμουνιστικής χώρας δεν παρίστατο μαζί με τους εκλεκτούς του σε αυτές τις
εκτελέσεις, διότι πολύ απλά δεν είχε κανένα λόγο να παραστεί. Για τους διαφόρους
ηγέτες αυτών των καθεστώτων, η βιολογική εξόντωση των εχθρών τους δεν ήταν
κάποιο άξιο παρακολούθησης θέαμα αλλά αποτελούσε μια διαδικασία, την οποία
είχαν επωμιστεί διάφοροι υφιστάμενοί τους και δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία, ότι
θα την έφερναν εις πέρας με επαγγελματική συνέπεια. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Υποστηρίχθηκε,
ότι ο Τζάνγκ ήταν μια απειλή για το νέο ηγέτη της Β. Κορέας. Είναι πολύ πιθανό,
ότι ο ανιψιός έβλεπε το θείο του σαν ένα πιθανό αγκάθι, που έπρεπε να κοπεί. Πέρα
από τα αξιώματα, που είχε ο Τζανγκ, υπάρχουν φήμες, ότι διήγε έκλυτο βίο και
είχε συσσωρεύσει ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας του πλούτο. Άλλωστε, μια
από τις εις βάρος του κατηγορίες ήταν και αυτή της διαφθοράς. Όλα είναι πιθανά
και όλα τίθενται σε αμφισβήτηση σε μια χώρα, όπου η πληροφόρηση είναι
ελεγχόμενη και αμφιβόλου βασιμότητος. Κάθε αλλαγή ηγεσίας στα κομμουνιστικά
καθεστώτα συνοδεύτηκε από εκκαθαρίσεις, κάποιες εκ των οποίων ήταν αιματηρές. Και
πάλι, όμως, η εξουσία του σημερινού ηγέτη της εν λόγω χώρας ήταν αρκετή, ώστε
να καθαιρεθεί, συλληφθεί, δικαστεί, καταδικαστεί και εκτελεστεί ο ανεπιθύμητος
συγγενής άμεσα και χωρίς να υπάρχει ανάγκη για μια «φαντεζί» εκτέλεση.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Και ο Χίτλερ έκανε τα απίστευτα αίσχη
και πολλά από αυτά δεν έγιναν γνωστά παρά μόνο μετά την πτώση του. </u></b>Καμμία
αντίρρηση επ’ αυτού! Αλλά οι μέθοδοι εξόντωσης των ανεπιθυμήτων για το
ναζιστικό καθεστώς δεν περιελάμβαναν τόσο επιδεικτικές εκτελέσεις και, μάλιστα,
για μονοψήφιο αριθμό καταδικασμένων σε θάνατο. Ούτε ο Χίτλερ παρίστατο στις
εκτελέσεις των εχθρών του καθεστώτος του για τους ίδιους λόγους που δεν
παρίσταντο οι ηγέτες των κομμουνιστικών χωρών.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Έτσι, όμως, αμφισβητούμε το χαρακτήρα
του καθεστώτος της Β. Κορέας και μας διαφεύγει, ότι ένας άνθρωπος εκτελέστηκε
με αμφιβόλου βασιμότητος κατηγορίες</u></b>. Όχι, βέβαια! Κανένας λογικός
άνθρωπος δεν αμφισβητεί, ότι η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής είναι από μόνη της
μια βάρβαρη πράξη. Επίσης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με λογικά κριτήρια, ότι
το καθεστώς της Πιονγκ-Γιανγκ είναι απάνθρωπο και ελάχιστο σεβασμό δείχνει στις
ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται, ότι, όποια
είδηση το αφορά, είναι οπωσδήποτε αληθινή. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πρόκειται
για μια χώρα, όπου δεν υπάρχουν ελεύθερα Μ.Μ.Ε. και, συνεπώς, οι ειδήσεις, που
βγαίνουν στη δημοσιότητα, είναι αυστηρά φιλτραρισμένες και δεν δείχνουν πολλά
πράγματα από την πραγματικότητα σε αυτή τη χώρα (άλλος ένας λόγος, για να
είμαστε επικριτικοί με το συγκεκριμένο καθεστώς). Συνεπώς, δεν πρέπει να
καταπίνουμε αμάσητη κάθε τερατολογία, που αφορά αυτή τη χώρα. Η λογική, ότι
«όλα μπορούμε να τα περιμένουμε από το Β. Κορέα», απλά δεν ευσταθεί, διότι οδηγεί
στην αποδοχή κάθε ακρότητας, μόνο και μόνο επειδή έχουμε να κάνουμε με μια στυγνή
δικτατορία. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Τέλος
πάντων, το πιο σημαντικό δεν είναι η θεαματική είδηση, ότι τάχαμου κάποιοι
άνθρωποι εκτελέστηκαν από 120 πεινασμένα σκυλιά, αλλά ότι ο περισσότερος κόσμος
προτίμησε να τη πιστέψει ασυζητητί. Αυτός ήταν μάλλον και ο σκοπός του
εμπνευστή αυτής της ιστορίας. Αν, πάντως, κάποιος θέλει να σχηματίσει μια πρώτη
και ψύχραιμη άποψη για τα τεκταινόμενα σε αυτή την απομονωμένη χώρα, υπάρχουν
δεκάδες αναφορές από ανθρωπιστικές οργανώσεις, επισκέπτες αλλά και </span><a href="http://franmeg.blogspot.gr/"><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="color: blue;">κατοίκους</span></span></a><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> της. Είναι πολύ πιο σοβαρές και αποφεύγουν τις υπερβολές.
<o:p></o:p></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-70257743753752725252013-12-06T03:14:00.002-08:002013-12-06T03:14:56.817-08:00Η νόσος της οπισθοδρομικότητας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Υπήρχε
μια εποχή, τη δεκαετία του ’80, που η ελληνική κοινωνία φάνηκε, ότι θα
ξεκολλούσε από την οπισθοδρομικότητα παλαιοτέρων εποχών και θα κοιτούσε μπροστά
στο μέλλον. Ήταν η εποχή, που για πρώτη φορά κυβερνούσε την Ελλάδα ένα μη δεξιό
(τουλάχιστον τότε) κόμμα και όλα έδειχναν, ότι προετίθετο να φέρει ένα
καινούργιο αέρα στα ήθη και έθιμα της χώρας. Η θέσπιση του πολιτικού γάμου, το
συναικετικό διαζύγιο, η κατάργηση της προίκας και οι λοιπές τομές στο
οικογενειακό μας δίκαιο, η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και ορισμένα άλλα
μέτρα χαιρετίστηκαν ως ενδείξεις, ότι κάτι θα άλλαζε στην ελληνική κοινωνία.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Την ίδια
εποχή, η απόρριψη ορισμένων παραδόσεων άρχισε να παίρνει μορφή χιονοστιβάδας. Η
παρθενιά και η προίκα της γυναίκας έπαψαν να αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση,
για να την παντρευτεί ο υποψήφιος γαμπρός. Αυξήθηκε το ποσοστό των γυναικών που
τελείωναν το σχολείο, σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο και μπορούσαν, πλέον, να
κάνουν επαγγελματική καρριέρα μακρυά από τα στενά όρια της κουζίνας και του
νοικοκυριού. Η Αριστερά απενοχοποιήθηκε και εκδόθηκαν νέες μελέτες για τα
γεγονότα του Μεσοπολέμου και της περιόδου ανάμεσα στην έναρξη του Β’ Π.Π. και
την πτώση της χούντας. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Μέχρι
που ήλθε η σφαλιάρα με το βιβλίο Ιστορίας του Σταυριανού και η αποκρουστική
εικόνα της παλιάς Ελλάδος εμφανίστηκε ξανά ισχυρή. Μια ολόκληρη κοινωνία
παρακολούθησε απαθής ένα διαπρεπή επιστήμονα να διασύρεται από μια δράκα
σκοταδιστών ρασοφόρων και μια κυβέρνηση να αγαλλιάζει στη θέα των υποψηφίων
ψηφοφόρων με τους σταυρούς και το μένος για τη Θεωρία της Εξέλιξης και να
προσφέρει θυσία στο χριστεπώνυμο πλήθος τον παραπάνω επιστήμονα και το βιβλίο
του. Αργότερα, η ίδια κυβέρνηση προτίμησε να «πουλήσει» στεγνά εκείνο τον
υπουργό, ο οποίος επεχείρησε να βάλει χέρι στην εκκλησιαστικά περιουσία, παρά
να επιχειρήσει την απαραίτητη ρήξη με ένα οπισθοδρομικό οργανισμό. Η δε
πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών συνέχισε τη ζωή της αδιαφορώντας για την ισχύ
της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η ίδια πλειοψηφία απέφυγε επιμελώς να ορθώσει το
ανάστημά της, όσες φορές η Εκκλησία έκρινε σκόπιμο να επιβάλει τις απόψεις της
επί παντός επιστητού. Έτσι, όταν ο «μακαριστός» Χριστόδουλος διοργάνωνε τις
αλήστου μνήμης λαοσυνάξεις, απαιτώντας με ύβρεις την επαναφορά της εγγραφής του
θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες είτε
ψήφισαν στις εκκλησίες το αίτημα για τη διενέργεια δημοψηφίσματος είτε
επικαλούνταν το αμίμητο «έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα από τις ταυτότητες και η
θρησκεία αποτελεί μια από τις παραδόσεις μας». Η ίδια άκρα του τάφου σιωπή
(εξαιρούνται οι συνήθεις ύποπτοι) επεκράτησε, όταν ιεράρχες αντιτάχθηκαν στην
ανέγερση αποτεφρωτηρίου, στο σύμφωνο συμβίωσης κ.λπ. ή επαίνεσαν τη Χ.Α. ή
παραστάθηκαν σε κηδείες χουντικών και τους επιδαψίλευσαν τιμές. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Φυσικά,
ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στις πολιτικές προτιμήσεις αυτής της πλειοψηφίας του
λαού μας. Η Βουλή γέμισε ευλαβείς και αλλεργικούς στην πρόοδο βουλευτές, που με
πρώτη ευκαιρία προσεταιρίζονται ιερείς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, ενώ
ανατριχιάζουν στο άκουσμα των λέξεων «ομοφυλοφιλία», «αλλοδαποί», «Μακεδόνες το
έθνος» και άλλες, που προκαλούν αρνητικές αντιδράσεις και ξυπνούν πάθη και
προκαταλήψεις δεκαετιών. Ποτέ οι εν λόγω βουλευτές δεν θα φέρουν προς ψήφιση
στη Βουλή κάποιο νομοσχέδιο, το οποίο θα αναγνωρίζει μειονότητες και θα
αποδίδει δικαιώματα σε περιθωριοποιημένους ανθρώπους. Ποτέ δεν θα δείτε τους εν
λόγω βουλευτές σε στέκια ομοφυλοφίλων να αξιώνουν ισότητα και ισοπολιτεία για
όλους. Οι βουλευτές αυτοί θα αναζητήσουν με πάθος κάθε διαδικτυακή αρλούμπα,
που κάνει λόγο για σχέδια εξόντωσης του έθνους ή ξεπούλημα του εθνικού μας
πλούτου για ένα ξεροκόμματο, αλλά όλως τυχαίως θα τους διαφύγει η είδηση για
την τρανς μαθήτρια νυχτερινού σχολείου των Αθηνών, που βίωσε σειρά διακρίσεων
από καθηγητές και συμμαθητές της. Οι ίδιοι βουλευτές και πολιτικοί θα υποστηρίξουν
με πάθος τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής αλλά, αν ακούσουν κάποιον να
κάνει λόγο για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων ή περιορισμό της διδασκαλίας
των Αρχαίων Ελληνικών σε όσους μαθητές ακολουθούν κλασσικές σπουδές, θα του
επιτεθούν με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς, κλαψουρίζοντας ότι με τέτοιες
απόψεις χάνονται οι παραδόσεις μας και η ελληνικότητά μας και αναρωτώμενοι για
τα κίνητρα των εκφραστών τέτοιων ιδεών. Επίσης, με τις πρώτες απειλές από την
Εκκλησία της Ελλάδος, σε περίπτωση που τεθεί θέμα επέκτασης του συμφώνου
συμβιώσεως και στα ομόφυλα ζευγάρια, θα λουφάξουν σαν τρομαγμένοι λαγοί και θα
θυμηθούν ξαφνικά, ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μειοψηφία, που δεν μπορεί να
επιβάλει τα δικά της στην πλειοψηφία, ή ότι υπάρχουν και σοβαρότερα θέματα, που
πρέπει να λυθούν. Σε κάθε περίπτωση, θα επικαλεστούν ό,τι είναι δυνατό, για να
μη χάσουν ούτε μια πολυπόθητη ψήφο. Ακόμα και όσα κόμματα εμφανίζονται ως
ριζοσπαστικά και προοδευτικά στο ξεκίνημά τους, από τη στιγμή που θα μπουν στη
Βουλή και θα δουν τα ποσοστά τους να παίρνουν την ανιούσα, κολλάνε την ασθένεια
της οπισθοδρομικότητας και ξεχνούν τις περισσότερες δεσμεύσεις τους. Κάπως
έτσι, λοιπόν, παραμένουν σε ισχύ διατάξεις-όνειδος για κάθε πολιτισμένη χώρα
και κρίσιμα θέματα, όπως ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, έχουν παραπεμφθεί
στις καλένδες. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Αυτοί οι
βουλευτές και πολιτικοί δεν είναι ουρανοκατέβατοι αλλά έχουν εκλεγεί και
υποστηριχθεί από ένα οπισθοδρομικό στην πλειοψηφία του λαό, ο οποίος προτιμά
χίλιες φορές ένα πολιτικάντη, που χαϊδεύει αυτιά, υπόσχεται λαγούς με
πετραχήλια, σκυλοβρίζει τους κακούς ξένους και τους σκοτεινούς εχθρούς, που
τάχαμου απεργάζονται το κακό μας, και ωρύεται για τον κίνδυνο να χαθούν οι προαιώνιες
παραδόσεις μας, παρά ένα λογικό άνθρωπο που θα τους πει, τι κούφια λόγια είναι
αυτές οι παροχολογίες και συνωμοσιολογίες και πόσο κάλπικες και βλαβερές είναι
ορισμένες παραδόσεις μας. Είναι ο ίδιος λαός, που πιστεύει, ότι προόδευσε,
επειδή έπαψε να φτύνει στο δρόμο, ακολουθούσε, μέχρι πρότινος, την τελευταία
λέξη της μόδας στο ντύσιμο, μιλάει μια ξένη γλώσσα (με προφορά γκρηκ-καμάκι της
δεκαετίας του ‘60), πήγε στο πανεπιστήμιο (αλλά δεν έμαθε να χρησιμοποιεί το
μυαλό του), έχει δικό του αυτοκίνητο (ή, τουλάχιστον, είχε μέχρι πρόσφατα) και
κινητό τελευταίας τεχνολογίας και έως πριν λίγα χρόνια πήγαινε σε χαϊλάτα μέρη
για διακοπές. Στην πραγματικότητα, παραμένει ένας βαθύτατα εχθρικός με την
πρόοδο άνθρωπος, ο οποίος φωτογράφιζε ομοφυλοφίλους στη Μύκονο, για να σπάει
πλάκα με τους φίλους του, κολάκευε σκοταδιστές πολιτικούς, μήπως και τον
βολέψουν στο Δημόσιο ή να κάνει τη δουλίτσα του π.χ. νομιμοποιήσει το αυθαίρετό
του, μοστράριζε το πτυχίο του και υποδυόταν το μορφωμένο αλλά δεν είχε
παρακολουθήσει μια κινηματογραφική ταινία της προκοπής ούτε είχε ανοίξει ένα
βιβλίο στη ζωή του, θεωρούσε την Ελλάδα ως τον ομφαλό της γης και είχε αναγάγει
σε επιστήμη την παραγωγή στερεοτύπων για όλους τους λαούς της γης (ενδεικτικά
«αδελφές αγγλάρες» ή «ναζί γερμαναράδες»), έβριζε και καταριόταν τους παπάδες
αλλά σε γάμους, γιορτές και βαφτίσεις δεν είχε κανένα πρόβλημα να ασπαστεί τη
δεξιά τους, και δήλωνε υποστηρικτής των αδυνάτων της γης και έβριζε τους
Δυτικούς ως αποικιοκράτες αλλά δεν τον χαλούσαν οι διακρίσεις σε βάρος των
μουσουλμάνων συμπολιτών μας ούτε είχε πρόβλημα να εκμεταλλευτεί τον αλλοδαπό,
που τσάπιζε το χωράφι του ή φρόντιζε την υπέργηρη μητέρα του. Αυτός ο ελληναράς
θεωρεί, ότι, επειδή αποτελεί την πλειοψηφία στη χώρα μας, νομιμοποιείται να
επιβάλλει τις απόψεις του και πιστεύει, πως όσοι διαφοροποιούνται από το
κυρίαρχο ιδεολογικό/πολιτιστικό/κοινωνικό ρεύμα, το κάνουν μόνο και μόνο για
φιγούρα και προσωπική ανάδειξη. Αξίζει, επίσης, να θυμηθούμε το καλοκαίρι των
αγανακτισμένων, προ διετίας, όταν κυριάρχησαν οι φωνές περί αλλαγής του
πολιτικού σκηνικού της χώρας (πολύ σωστά) αλλά έλλειψαν οι φωνές, που μίλησαν
για τα δικαιώματα των αλλοδπών και των εθνικών μειονοτήτων στη χώρα μας, την
ανάγκη σεβασμού των ατομικών ελευθεριών όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων της χώρας
μας, την προστασία του περιβάλλοντος ή το χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Ναι
μεν ζητήθηκαν αλλαγές στα πολιτικά πρόσωπα, που νέμονται την εξουσία, αλλά όχι στη
νοοτροπία μιας ολόκληρης κοινωνίας παρέμεινε στο απυρόβλητο. Το αποτέλεσμα των
τελευταίων εκλογών το επιβεβαιώνει με το χειρότερο τρόπο. Όταν ο «μακαριστός»
ωρυόταν «όπισθεν ολοταχώς», ήξερε πολύ καλά, ότι οι περισσότεροι Έλληνες θα του
έδιναν δίκιο. Η απουσία σθεναρών αντιδράσεων τον δικαίωσε. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Δυστυχώς,
η νόσος της οπισθοδρομικότητας παραμένει η πιο διαδεδομένη στη χώρα μας. Το κακό
είναι, ότι κανένα, απολύτως, εκ των κομμάτων της Βουλής δεν θεωρεί
προτεραιότητά του να την επισημάνει, πέρα από μερικές αποσπασματικές προτάσεις
και νομοσχέδια, και να αξιώσει τη σωστή αντιμετώπισή της. Ακόμα χειρότερα, το
μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν ενοχλείται από αυτή τη νόσο. Πολλοί,
μάλιστα, δείχνουν να την απολαμβάνουν και να τη θεωρούν προτέρημα. <o:p></o:p></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-39026150439040212092013-10-29T13:19:00.002-07:002013-10-29T13:20:50.497-07:00Το φιλόξενο λιμάνι της Ν.Δ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify; text-indent: 0.5in;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όταν ο Κωνσταντινος Καραμανλής δήλωνε την πρόθεσή του να συμφιλιωθεί
η παράταξη, της οποίας τότε ηγούνταν, με την Αριστερά στην Ελλάδα και να
διαρρήξει τους δεσμούς του με το αμαρτωλό παρελθόν της Δεξιάς, πολύς κόσμος σίγουρα
θα απογοητεύτηκε, όταν κατά την ορκομωσία της πρώτης κυβερνήσεως Καραμανλή
είδαν ανάμεσα στα μέλη της τον πάλαι ποτέ εκλεκτό του παλατιού αλλά και της
χούντας, Δημήτριο Μπίτσιο, αλλά και το Σόλωνα Γκίκα. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify; text-indent: 0.5in;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Για τους νεότερους, ο πρώτος, υφυπουργός Εξωτερικών
στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή αλλά και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του
βασιλιά και αντιπρόσωπος της Ελλάδος, αρχικά επί προδικτατορικών κυβερνήσεων και
μεταγενέστερα επί χούντας, στον Ο.Η.Ε. είχε δηλώσει στα τέλη του '60 ανερυθρίαστα, ότι «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">ουδείς πολιτικός κρατούμενος υπάρχει εν
Ελλάδι</i>», σε μια εποχή που στο Συμβούλιο της Ευρώπης είχαν ήδη φτάσει οι
πρώτες καταγγελίες για την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων στη χώρα μας, οι οποίες
οδήγησαν αργότερα την Ελλάδα στην αποχώρησή της από αυτό. Ο δεύτερος, υπουργός
δημόσιας τάξης την περίοδο 1974-1976 και τακτικός αρθρογράφος του χαλαρά
φιλοχουντικού «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» επί επταετίας, δήλωνε, ότι «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">η επανάστασις</i> (ασχολίαστο!) <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ήτο προϊόν αδηρίτου εθνικής ανάγκης</i>» και
προέτρεπε τον κόσμο να ψηφίσει υπέρ του Συντάγματος του 1968, ενώ είχε και
ενεργό ρόλο στη δημιουργία του προδικτατορικού παρακράτους αλλά και μεταπολιτευτικά
στην απαλλαγή ή καταδίκη με αστείες ποινές πολλών δικασθέντων αστυνομικών με
συμμετοχή σε βασανιστήρια επί χούντας. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στους άνδρες των
Σωμάτων Ασφαλείας και τους πάσης φύσεως συνεργάτες της χούντας, που παρέμειναν,
εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, στις υπηρεσίες τους παρά την αποδεδειγμένη σχέση
τους με τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος της 21<sup>ης</sup> Απριλίου 1967 ή
τιμωρήθηκαν με ποινές-χάδια. Η ρήξη με ό,τι θύμιζε παλαιότερα τη Δεξιά, είχε
μείνει κενό γράμμα και ο αρχικός ενθουσιασμός είχε παραχωρήσει τη θέση του στη
δυσπιστία.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Αργότερα
και, συγκεκριμένα, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 άρχισε η απορρόφηση των
στελεχών της Εθνικής Παράταξης, ενός εθνικιστικού, φιλοβασιλικού και έντονα
αντικομμουνιστικού μορφώματος, κομμάτι του οποίου διατηρούσε άριστες σχέσεις με
τους έγκλειστους απριλιανούς και είχε εκλέξει πέντε βουλευτές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στις εκλογές του 1977. Μετά την ψηφοφορία για
την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας, το 1980, τέσσερις από τους πέντες
βουλευτές μεταγράφτηκαν στη Ν.Δ. Πλέον ήταν ηλίου φαεινότερον, ότι ο κυριότερος
εκπρόσωπος της Δεξιάς στην Ελλάδα δεν είχε κανένα ενδοιασμό να στεγάζει
πρόσωπα, που δεν έτρεφαν ακριβώς άριστες σχέσεις με το πολίτευμα της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ακολούθησε η περίοδος της προεδρίας του
Ευαγγέλου Αβέρωφ, στη διάρκεια της οποίας ιδρύθηκαν οι περιβόητοι «Κένταυροι»
και οι «Ρέιντζερς», ομάδες που θύμιζαν έντονα την αλήστου μνήμης προδικτατορική
ΕΚΟΦ. Η ηγεσία της Ν.Δ. ελάχιστα ενοχλήθηκε από την παρουσία και το «έργο» των
συγκεκριμένων ομάδων και απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι αρκετά στελέχη τους
έγιναν αργότερα υπουργοί. Αποκορύφωμα της δράσης των ομάδων αυτών ήταν η
δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα στις αρχές του 1991 από το γνωστό στέλεχος της
ΟΝΝΕΔ Πατρών, κ. Ιωάννη Καλαμπόκα, πράξη για την οποία ακόμα και σήμερα αρκετά
στελέχη της Ν.Δ. δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Επίσης,
κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει τους βουλευτές της Ν.Δ., που, στα μέσα της
δεκαετίας του ’90, περιχαρείς έκαναν δηλώσεις στις τηλεοπτικές κάμερες λίγο
πριν την αναχώρησή τους για το Λονδίνο, όπου θα τελούνταν ο γάμος του πρίγκηπα
Παύλου μετά της κας. Μαρί Σαντάλ-Μίλλερ. Κοινοβουλευτική δημοκρατία είπατε ; Αβασίλευτη
δημοκρατία είπατε; <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Φυσικά,
τιμητική θέση στο παρόν κείμενο έχει ο σημερινός πρωθυπουργός. Αρχικά, ως
βουλευτής Μεσσηνίας συμμετείχε, με ομάδα ακροδεξιών οπαδών της Ν.Δ., σε
επεισόδια στην Καλαμάτα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ενώ μεταγενέστερα, τόσο
ως υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και ως πρόεδρος της ΠΟΛ.ΑΝ.
είχε δώσει ρεσιτάλ εθνικισμού (δεν ήταν ο μόνος, βέβαια), την εποχή της έξαρσης
του Μακεδονικού. Αργότερα και ενώ η εκλογική δύναμη της ΠΟΛ.ΑΝ. είχε σβήσει, στήριξε
το πασίγνωστο «ΔΙΚΤΥΟ 21», την ίδρυση του οποίου είχε χαρακτηρίσει ως «πολυσήμαντο
γεγονός». Από τα πεπραγμένα της συγκεκριμένης ομάδος αξίζει να περιοριστούμε
στο ρόλο της στην υπόθεση Οτσαλάν, τις δηλώσεις της περί </span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Arial;">αποκατάστασης του κύρους των
Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας αλλά και την προτροπή προς την τότε
κυβέρνηση να παρέμβει στο Χόλλυγουντ, για να μην παραχαράσσεται η ιστορία του
Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πρωτοκλασάτα στελέχη της, όπως οι κ.κ. Λαζαρίδης και
Κρανιδιώτης, βρίσκονται σήμερα στο πλευρό του κ. Πρωθυπουργού. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Arial;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Όπως, λοιπόν,
προκύπτει, ο κυριότερος εκπρόσωπος της ελληνικής Δεξιάς ουδέποτε έπαυσε να
αποτελεί είτε φυτώριο είτε καταφύγιο ακροδεξιών και ποτέ δεν είδε με σοβαρότητα
την προοπτική να αποβάλει όλα εκείνα τα ακραία στοιχεία, που συνέδεσαν το όνομα
του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου με απόψεις και πρακτικές ελάχιστα συμβατές με
τη μοντέρνα δημοκρατία. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, η σύμπλευση κεντρώων και
κεντροδεξιών με ακροδεξιούς ουδέποτε θεωρήθηκε παράδοξο στη Ν.Δ., με αποτέλεσμα
στελέχη με απέχθεια στον ολοκληρωτισμό και αρκετά φιλελεύθερες απόψεις να
συνυπάρχουν επί μακρόν με πρόσωπα, τα οποία δεν έκρυβαν τις προτιμήσεις τους σε
λιγότερο δημοκρατικές μορφές πολιτεύματος. Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς δεξιοί
πρόεδροί της, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
αλλά και ο κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο νεότερος), απέφυγαν επιμελώς να
εκκαθαρίσουν το κόμμα από τα παραπάνω στοιχεία.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ήταν επόμενο,
λοιπόν, να ανθίσουν, μέσα σε ένα τόσο ευνοϊκό κλίμα αρκετά «λουλούδια» με
απέχθεια σε βασικές αρχές της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας και συμπεριφορές,
που θύμιζαν την προδικτατορική ΕΡΕ, ήτοι συχνά αρρωστημένος αντιαριστερισμός, βίαιες
συμπεριφορές εναντίον όσων θεωρούνταν εχθροί της παράταξης (οι Κένταυροι και
Ρέιντζερς, που λέγαμε παραπάνω), αναγωγή του έθνους και της πατρίδος σε
υπέρτατα αγαθά μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης, νοσταλγία για το παρελθόν και δη
την εποχή εκείνη, που η Δεξιά τρομοκρατούσε όσους θεωρούσε ασυμβίβαστους με την
κοσμοθεωρία της ή, ακόμα χειρότερα, εποχές, που η χώρα βρίσκόταν στο γύψο. Ήταν,
επίσης, επόμενο να βρουν καταφύγιο πολιτικά πρόσωπα προερχόμενα από την
ακροδεξιά, καθόσον εγνώριζαν, ότι οι πολιτικές απόψεις τους θα ήταν
ευπρόσδεκτες και, σε κάθε περίπτωση, δεν θα συγκέντρωναν ιδιαίτερη εχθρότητα. Οι
πρώην βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ., κ.κ. Γεωργιάδης, Βορίδης και Πλεύρης ήταν
ενδεικτικές περιπτώσεις της φιλοξενίας, που προσέφερε τη Ν.Δ. σε ανθρώπους, οι
οποίοι κάποτε είτε κυνηγούσαν με αυτοσχέδια τσεκούρια αντιφρονούντες είτε
πρότειναν στη Βουλή τη στείρωση όσων καταδικάζονταν για παιδεραστία.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ας μη
μας προκαλούν εντύπωση οι κορώνες του κ. Κρανιδιώτη ή οι δηλώσεις των κ.κ.
Πολύδωρα και Μπαλτάκου περί ενδεχομένου συμμαχίας της Ν.Δ. με τη Χρυσή Αυγή! Ούτε
υπάρχει λόγος να τις θεωρούμε ασύμβατες με ό,τι, δήθεν, είχε στο μυαλό του είτε
ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είτε ο σημερινός νέστορας της πολιτικής, κ.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ουδέποτε τόσο ο ιδρυτής της Ν.Δ. όσο και οι επίγονοί
του είχαν την πρόθεση να διαμορφώσουν ένα κεντροδεξιό ή έστω σύγχρονο δεξιό
κόμμα, στο οποίο δεν θα είχαν θέση ακραία στοιχεία παρά προτίμησαν να κάνουν τα
στραβά μάτια στην είσοδο και παραμονή τέτοιων στοιχείων στο κόμμα τους έστω για
ψηφοθηρικούς λόγους. Μια ματιά στην ιστορία του κόμματος αυτού θα σας πείσει. <o:p></o:p></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-83979943584441914232013-10-20T23:10:00.000-07:002013-10-20T23:31:12.130-07:00Ποιός νοιάζεται για τους Ρομά; <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ο δάσκαλός μου στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μας είχε διηγηθεί την ιστορία με τους "γύφτους", που έφτιαξαν τα καρφιά, με τα οποία σταύρωσαν το Χριστό. Την είχε, μάλιστα, επαναλάβει άλλες 4-5 φορές, για να την εμπεδώσουμε, και εμείς κάθε φορά κατανεύαμε φρικαρισμένοι. Φυσικά, εκείνη την εποχή κανένας μας δεν είχε διαμορφώσει την κατάλληλη αντίληψη, ώστε να ρωτήσει τον, μακαρίτη πλέον, δάσκαλό μας, πως στην ευχή είχαν βρεθεί Ρομά στην Ιουδαία της ρωμαϊκής εποχής και γιατί οι Ρομά της σύγχρονης εποχής ευθύνονται για τα υποτιθέμενα κρίματα ενός προγόνου τους. Ποιός από εμάς θα τολμούσε, άραγε, να αμφισβητήσει τότε τον άνθρωπο, που στα παιδικά μάτια μας αποτελούσε την επιτομή της γνώσης;</div>
<div style="text-align: justify;">
Η ιστορία της 4χρονης Μαρίας από τον καταυλισμό των Φαρσάλων μου θύμισε αυτή την ιστορία και τον αντίκτυπό της στην ελληνική κοινωνία. Δεν πιστεύω, ότι η παραπάνω ιστορία αποτελούσε έμπνευση του παραπάνω εκπαιδευτικού. Άλλωστε, στην Ελλάδα υπάρχει μια μακρά παράδοση στις προκαταλήψεις απέναντι σε όσους είναι διαφορετικοί. Έτσι, λοιπόν, στο παρελθόν οι παλιοί διηγούνταν στους νεότερους, ότι οι Εβραίοι άρπαζαν παιδιά, για να τους πάρουν το αίμα, ή ότι οι Ιεχωβάδες έχουν χριστιανικές εικόνες κάτω από τα χαλιά τους, ώστε να τις πατήσουν οι ευσεβείς χριστιανοί, όταν επισκεφτούν τα σπίτια τους. Γιατί, λοιπόν, να γλυτώσουν οι καταφρονεμένοι Ρομά από το μένος μιας απαίδευτης και μισαλλόδοξης κοινωνίας;</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν παύει να προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι οι προκαταλήψεις του μεγαλύτερου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας για τους Ρομά παραμένουν βαθιά ριζωμένες. Η ιστορία της 4χρονης Μαρίας ήταν η αφορμή, για να βγουν ξανά στην επιφάνεια. Έτσι, λοιπόν, από την περασμένη Παρασκευή κυριαρχεί η αντίληψη, ότι οι Ρομά έχουν ροπή στο έγκλημα, δέρνουν τα παιδιά τους και τα εμποδίζουν να πάνε σχολείο, κλέβουν ό,τι βρουν μπροστά τους και είναι τεμπέληδες ολκής. Μη ρωτήσετε, αν έγινε κάποια σοβαρή και με επιστημονικά κριτήρια έρευνα από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης! Το πιο πιθανό είναι, ότι θα εισπράξετε την απάντηση, ότι "<em>το λέει όλος ο κόσμος</em>" ή "<em>άνοιξε τα στραβά σου και κοίτα, πόσοι από δαύτους έχουν συλληφθεί για κάθε είδους έγκλημα</em>". </div>
<div style="text-align: justify;">
Κανένας από τους παραπάνω συμπολίτες μας δεν ενδιαφέρεται να μάθει, υπό ποιες συνθήκες μεγαλώνουν οι περισσότεροι Ρομά στη χώρα μας, αν έχουν πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση, όταν, βέβαια, δεν προκύπτουν αντιδράσεις ορισμένων γονέων των λαϊκών (μη Ρομά, δηλαδή) παιδιών, όπως συνέβη προ ετών στο Εξαμίλι αλλά και πιο πρόσφατα στο Χαλάνδρι, αν έχουν ευκαιρίες έχουν να τελειώσουν το σχολείο και ποια πρόσβαση έχουν μετά στην αγορά εργασίας. Ούτε, βέβαια, ενοχλείται κάποιος από τους παραπάνω συμπολίτες μας, αν οι Έλληνες Ρομά αντιμετωπίζουν πληθώρα διακρίσεων παντού ή αν γίνονται οι πρώτοι, που συλλαμβάνονται και κατηγορούνται για οποιοδήποτε αδίκημα, ή αν αντιμετωπίζονται σε κάθε δημόσια υπηρεσία ως πολίτες Β' κατηγορίας. <br />
Μα εισπράττουν ένα σωρό χρήματα από το κράτος και δεν τα αξιοποιούν σωστά, ενώ υπάρχουν και αρκετά ευεργετικά γι' αυτούς μέτρα, θα απαντήσει κάποιος. Κατ' αρχάς, η χρηματοδότηση μιας κοινωνικής ομάδος με ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο δεν οδηγεί στη βελτίωση της καθημερινότητάς της, αν αυτή η ομάδα δεν διαθέτει το αναγκαίο υπόβαθρο για την αξιοποίηση αυτών των βοηθημάτων. Περαιτέρω, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτών των ανθρώπων ζουν σε συγκεκριμένες περιοχές - γκέττο, συνεπεία της φτώχειας και του αποκλεισμού τους από την εκπαίδευση και την αγορά εργασίας, οπότε τα οικονομικά βοηθήματα δεν βοηθούν πουθενά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά, κανένας δεν αρνείται, ότι υπάρχουν Έλληνες Ρομά με πλούσιο ποινικό μητρώο, πλην, όμως, θα ήταν τουλάχιστον άστοχο να μιλήσει κανείς για φυσική προδιάθεση της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδος στο έγκλημα. Στην πραγματικότητα, ο Έλληνας Ρομά, που ζει σε μια υποβαθμισμένη περιοχή και δεν έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει σχολείο και αργότερα να ανεύρει μια αξιοπρεπή εργασία, έχει τις ίδιες πιθανότητες να επιδείξει παραβατική συμπεριφορά με τον Έλληνα λαϊκό, ο οποίος ζει σε μια εξίσου υποβαθμισμένη περιοχή, δεν πηγαίνει σχολείο και αδυνατεί να ανεύρει μια αξιοπρεπή εργασία. Αυτό, που σπρώχνει ένα άνθρωπο στο έγκλημα, δεν είναι οι καταβολές του αλλά το περιβάλλον όπου ζει. Οι περιοχές - γκέττο, όπου ζουν οι περισσότεροι Ρομά στη χώρα μας, είναι γειτονιές χωρίς την παραμικρή υποδομή, ξεχασμένες από το ελληνικό κράτος και μαστιζόμενες από φτώχεια και πρωτοφανή βία. Σε ένα τέτοιο κλίμα, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς από μια προδιαγεγραμμένη αρνητική πορεία. Αν κάνουμε τις συγκρίσεις με τους κατοίκους των γκέττο των αμερικανικών (και όχι μόνο αυτών) μεγαλουπόλεων, θα κατανοήσουμε, πόσο δύσκολο είναι για ένα άνθρωπο, αποκλεισμένο πρακτικά απ' όσα οι περισσότεροι λαϊκοί απολαμβάνουμε, να μην καταλήξει άλλος ένα στιγματισμένο και σεσημασμένο στις αρχές πρόσωπο. <br />
Θα ήταν πολύ εύκολο να μιμηθεί η χώρα μας μοντέλα ενσωμάτωσης των Ρομά στην κοινωνία, τα οποία ακολούθησαν δυτικοευρωπαϊκές χώρες π.χ. η Σουηδία, ώστε να δώσει ένα τέλος στις διακρίσεις σε βάρος τους στην Ελλάδα. Αλλά προφανώς η αντιμετώπιση των προβλημάτων της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδος δεν εντάσσεται στις προτεραιότητες του ελληνικού κράτους. Συνεπώς, αναπόφευκτα πολύ σύντομα θα ξαναδούμε πηχιαία ρεπορτάζ για εγκληματίες Ρομά, θα ξανακούσουμε κραυγές για τη, δήθεν, έξη τους στην παρανομία και τη φυγοπονία και πολλά άλλα συναφή. Μετά, θα αφεθούν ξανά στη μοίρα τους, μέχρι το επόμενο έγκλημα κάποιου εξ αυτών, που θα τους επαναφέρει στην επικαιρότητα κ.ο.κ.</div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-70339983192869415442013-10-06T04:05:00.003-07:002013-10-06T22:52:53.196-07:00Το λάθος του κ. Ρουπακιώτη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Βγήκε στην τηλεόραση ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης, κ. Ρουπακιώτης, και δήλωσε, ότι "<em>η κυβέρνηση πιεζόταν. Οι ελληνοεβραϊκές οργανώσεις ήρθαν εδώ στο υπουργείο Δικαιοσύνης κατ' επανάληψη και σε άλλα υποργεια. Οι αμερικανοελληνικές εβραϊκές οργανώσεις ήρθαν στο Υπουργείο. Τι κάνετε; Ο πρόεδρος και κύριος πρωθυπουργός πήγε στην Αμερική και θα τους έβλεπε. Και εκεί υπάρχουν λόμπις, Υπάρχουν διαπλοκές. Υπάρχουν διασυνδέσεις. Κάτι πρέπει να τους πει.</em>"</div>
<div style="text-align: justify;">
Με το καλημέρα, το Διαδίκτυο έπιασε φωτιά και, ως είθισται, δημιουργήθηκαν διάφορα στρατόπεδα. Το ένα υποστήριξε, ότι ο κ. Ρουπακιώτης ασπάζεται θεωρίες συνωμοσίας και δη αυτή, που θέλει τους Εβραίους να αποφασίζουν για τα πάντα στη χώρα μας (ξέρετε, η περιβόητη Δήλωση Κίσσινγκερ κ.λπ.) και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα μας. Το άλλο δήλωσε, ότι ο κ. Ρουπακιώτης είπε την αλήθεια. Ξεκαθαρίζω, ότι λατρεύω την πολυφωνία και θεωρώ απόλυτα θεμιτή την έκφραση διαφορετικών απόψεων. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεκινώ με το πραγματικό γεγονός της ανησυχίας της Ε.Ε. και των φορέων αυτής αλλά και πολλών ανθρωπιστικών οργανώσεων στον κόσμο για την άνοδο της Χ.Α. στη χώρα μας. Δεν είναι λίγο, άλλωστε, να εισέρχεται σε κοινοβούλιο ευρωπαϊκής χώρας ένα ανοικτά νεοναζιστικό κόμμα σε μια δοκιμασμένη από το Β' Π.Π. ήπειρο και ένα χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές στη χώρα αυτή να έχει διπλασιάσει τα ποσοστά του. Η Έκθεση Μούιζνιεκς προ μερικών μηνών έκανε ευθεία αναφορά στην αύξηση των εγκλημάτων μίσους και στον ολοένα περισσότερο εμφανιζόμενο λόγο μίσους, χωρίς να κρύβει, ότι θεωρεί τη Χ.Α. υπεύθυνη και για τα δύο. Ανάλογες παρατηρήσεις έχουν υποβάλει και άλλοι οργανισμοί και χώρες και από τους ίδιους οργανισμούς και χώρες δεν έχουν λείψει οι παραινέσεις προς την κυβέρνηση να προβεί στη λήψη των απαραίτητων μέτρων για την πάταξη της δράσης της Χ.Α. <br />
Ωστόσο, υπάρχει μια παγία αρχή στο διάλογο, σύμφωνα με την οποία ο υποστηρικτής ενός επιχειρήματος οφείλει να παράσχει τις απαιτούμενες αποδείξεις, για τη βασιμότητα αυτού. Ο κ. Ρουπακιώτης, δικηγόρος στο επάγγελμα, γνωρίζει αυτό τον κανόνα καλύτερο από τον περισσότερο κόσμο και ώφειλε να τον σεβαστεί. Αλλά απέφυγε επιμελώς να προσκομίσει οποιοδήποτε αποδεικτικό στοιχείο. Στο επίμαχο βίντεο δεν επικαλείται κανένα σχετικό δημοσίευμα και κανένα έγγραφο ή ρεπορτάζ. Τίποτα, απολύτως!<br />
Έπειτα, η ειδική αναφορά του κ. Ρουπακιώτη στις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις, στις οποίες ο κ. Πρωθυπουργός "κάτι έπρεπε να πει", χτύπησε πολύ άσχημα, διότι με αυτό τον τρόπο, έθεσε σε κίνηση τα αντισημιτικά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας, το μεγαλύτερο κομμάτι της οποίας είναι βαθιά πεπεισμένο, ότι οι Εβραίοι κάνουν το πραγματικό κουμάντο στην Ελλάδα. Με τον τρόπο, που επέλεξε ο κ. Ρουπακιώτης, ουσιαστικά απομόνωσε τις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις από το σύνολο των ξένων χωρών και οργανισμών, που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την άνοδο της Χ.Α. και έχουν ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για την αντιμετώπισή της, και ενεφάνισε την ελληνική κυβέρνηση ως ενεργούσα κατόπιν υποδείξεων και διαμαρτυριών των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων, όταν, στην πραγματικότητα, υπήρξαν υποδείξεις και διαμαρτυρίες από πάρα πολλές χώρες και οργανισμούς για το ίδιο θέμα, χωρίς κανένας να αποκλείει το ενδεχόμενο να ξύπνησε από μόνη της η ελληνική κυβέρνηση και να αποφάσισε, επιτέλους, να βάλει χέρι στο εν λόγω κόμμα, δραττόμενη της ευκαιρίας της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα..<br />
Θα ρωτήσετε, αν είναι τόσο κακό, να παραδεχθούμε, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις κινούνται για την επίλυση ορισμένων θεμάτων μόνο κατόπιν προτροπής από τα ξένα. Όχι, δεν είναι κακό. Δυστυχώς, στην πραγματικότητα η χώρα μας έχει κινηθεί για την αντιμετώπιση πολλών θεμάτων μόνο κατόπιν προτροπής (για να το θέσω κομψά) από τους ξένους και, συνήθως, με την απειλή προστίμου, το οποίο κάποιες φορές πρώτα πλήρωσε και μετά αποφάσισε να λάβει μέτρα. Ωστόσο, μεγάλη βαρύτητα έχει τόσο ο τρόπος, που εκφράστηκε ο κ. Ρουπακιώτης, όσο και η χρονική στιγμή, που επέλεξε να εκφραστεί ως ανωτέρω. Ήδη έγινε αναφορά στην ειδική μνεία του κ. Ρουπακιώτη στις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις, εις τρόπον ώστε να φαίνεται, ότι η ελληνική κυβέρνηση ενέργησε κατόπιν αποκλειστικά δικών τους ενεργειών. Η παραπάνω αναφορά έλαβε χώρα σε μια εποχή, που ο ρατσισμός στην Ελλάδα χτυπάει κόκκινο και ο αντισημιτισμός λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Όταν, λοιπόν, την τελευταία τριετία έχουν τεράστια πέραση οι θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες οι ξένοι κυβερνούν την Ελλάδα και η παραδοσιακή άποψη, ότι "οι Εβραίοι κρύβονται πίσω απ' όλα", έχει ενισχυθεί, ένας πρώην υπουργός δικαιοσύνης, ο οποίος προέρχεται από την Αριστερά και δη από την παλαιά και πιο μορφωμένη φουρνιά αυτής, οπότε υποτίθεται, ότι έχει μάθει να επιλέγει προσεκτικά τα λόγια του, οφείλει να είναι περισσότερο προσεκτικός, όταν εκφράζεται δημοσίως, ώστε να μην γεννώνται παρεξηγήσεις. <br />
Μα είναι δυνατό να ασχολούμαστε με ένα τόσο ασήμαντο θέμα στις μέρες μας, θα αναρωτηθείτε. Η απάντηση είναι, ότι πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτό, διότι τονώνει την κάθε άλλο παρά μη δημοφιλή αντισημιτική ρητορεία στις μέρες μας. Ήδη η επίμαχη ρήση του κ. Ρουπακιώτη φιγουράρει στον ιστότοπο της Χ.Α. αλλά και σε άλλους εθνικιστικούς ιστοτόπους σε ύφος "τα λέγαμε εμείς", ενισχύοντας ζημιογόνες συμπεριφορές. Συνεπώς, η ενασχόληση με αυτή και η εντεύθεν κριτική είναι επιβεβλημένες. <br />
Προφανώς δεν είναι στις προθέσεις του γράφοντος να βαφτίσει ρατσιστή ένα πρώην υπουργό, που πιστώθηκε με την αποτυχία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, χωρίς να φταίει ο ίδιος. Ωστόσο, ακριβώς επειδή δεν επρόκειτο για κάποιο αμόρφωτο πολιτικάντη από αυτούς, που αφθονούν στην ελληνική ιστορία, περίμενα από το εν λόγω πρόσωπο να είναι περισσότερο προσεκτικός στα λόγια του και να μη δίνει τροφή στους εν Ελλάδι συνωμοσιολόγους. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-42944412332734007462013-09-18T05:25:00.000-07:002013-09-18T08:56:04.139-07:00Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι......<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Δολοφονείται ένας 34χρονος στο Κερατσίνι, έπειτα από επίθεση, που δέχθηκε από μέλη της Χ.Α. Μια ανθρώπινη ζωή έχει χαθεί στο βωμό του ναζισμού. Ο φερόμενος ως δράστης συλλαμβάνεται, ομολογεί την πράξη του και δηλώνει στέλεχος της Χ.Α.Ξεσπά κύμα διαμαρτυριών και διαδηλώσεων σε ολόκληρη τη χώρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν χάνεται μια ανθρώπινη ζωή βίαια και από ανθρώπινο χέρι, η πιο λογική και δίκαιη ενέργεια είναι η καταδίκη του συμβάντος και η αξίωση για απονομή δικαιοσύνης. Έπειτα από αιώνες αγώνων για την ανάδειξη του δικαιώματος στη ζωή ως του υπέρτερου εννόμου αγαθού, δεν θα έπρεπε να υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την απερίφραστη διαμαρτυρία για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, που μιλούσε για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τον επελαύνοντα ναζισμό. Σε μια χώρα, που γνώρισε από πρώτο χέρι τις θηριωδίες του γερμανικού στρατού και των συνεργατών του, η άνοδος των ποσοστών του πιο αντιδημοκρατικού και με χαλαρά ναζιστικές απόψεις κόμματος μεταπολιτευτικά και οι ουκ ολίγες παράνομες πράξεις του θα έπρεπε να έχουν κατεβάσει χιλιάδες κόσμο στους δρόμους, προκειμένου να παταχθεί η δράση του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αίφνης, όμως, πέρα από τις πορείες διαμαρτυρίας ήδη από τις πρώτες πρωινές ώρες και τις εκδηλώσεις πένθους και συμπαράστασης, κυρίως στο Διαδίκτυο, μερίδα συμπολιτών επεστράτευσε το, δήθεν, επιχείρημα, ότι ναι μεν οι πράξεις της Χ.Α. είναι καταδικαστέες αλλά υπάρχει και η βία της ακροαριστεράς, που κανένας δεν καταδικάζει. Άλλοι θυμήθηκαν τους νεκρούς της "ΜΑΡΦΙΝ" και άλλοι τα στελέχη του ΠΑΜΕ, που τρομοκρατούν όσους αντιδρούν στις αποφάσεις του. Έως και η ιδιότητα του φονευθέντος ως μέλους της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αναφέρθηκε με ουκ ολίγα υπονοούμενα για την ευθύνη του στην επίθεση, που δέχθηκε (!!!). Η θεωρία των δύο άκρων βρήκε και πάλι πρόσφορο έδαφος σε μια χώρα, όπου η στρεψοδικία τείνει να καταστεί το εθνικό μας άθλημα. Στο τέλος, η συζήτηση ξέφυγε από το ζητούμενο, ήτοι τη δολοφονία ενός συνανθρώπου μας από στέλεχος της Χ.Α., και κατέληξε στη βία της Αριστεράς και στον υποτιθέμενο στόχο της περί ανατροπής του πολιτεύματος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τα πράγματα είναι απλά. Η καταδίκη μιας δολοφονίας είναι μονόδρομος, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να σεβόμαστε τις αρχές του πολιτεύματός μας, και αυτή πρέπει να γίνεται ευθέως και χωρίς υπεκφυγές και αναδιπλώσεις, που θυμίζουν το παλιό ανέκδοτο για τους "άλλους", που βασανίζουν τους μαύρους. Η επίκληση της βίας της "άλλης πλευράς"και των τυχόν ευθυνών της για την είσοδο της Χ.Α. στη Βουλή δεν μπορούν να σταθούν ως αντεπιχείρημα σε μια συζήτηση για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής από ενέργειες οπαδών της Χ.Α. Να το πω αλλιώς, συνιστά χοντράδα, όταν έχει χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, να γίνεται λόγος για άλλες, παρόμοιες ενέργειες, για τις οποίες, δήθεν, ευθύνεται η Αριστερά, λες και βρισκόμαστε σε ποδοσφαιρικό αγώνα και το ζητούμενο είναι να πατσίσουν οι δύο παρατάξεις στο τελικό αποτέλεσμα. Επίσης, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι μια παράνομη πράξη της μιας πλευράς (μεταξύ μας, ουδέποτε απεδείχθη, ότι η Αριστερά κρύβεται πίσω από τα γεγονότα της "ΜΑΡΦΙΝ") επ' ουδενί νομιμοποιεί μια παράνομη πράξη της άλλης πλευράς και, συνεπώς, η στρεψόδικη αντίληψη, ότι και οι άλλοι τα ιδια κάνουν είναι όχι μονο καταδικαστέα αλλά και ανεπιθύμητη. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω, πόσα, ακόμα, χρόνια θα περάσουν, μέχρι να αποφασίσουμε, ότι η ανθρώπινη ζωή ειναι η υπέρτατη αξία και ο βίαιος και από ανθρώπινη ενέργεια χαμός της συνιστά καταδικαστέα πράξη χωρίς δεύτερη σκέψη. Πολύ φοβάμαι, ότι, μέχρι να γίνει αυτό κατανοητό, θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-22617731279534977392013-09-09T11:27:00.000-07:002013-09-09T12:35:26.636-07:00Για την παιδεία αλλά χωρίς παιδεία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Το Δεκέμβριο του 2008, κάποιες θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα διεκόπησαν για μερικά λεπτά, προκειμένου κάποια νέα παιδιά να ανεβούν στο σανίδι και να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και κάποια άλλα θέματα. Αρκετός κόσμος τότε θεώρησε λογική την κίνηση των παιδιών αυτών. Άλλοι μίλησαν για απαράδεκτη παρέμβαση σε μια παράσταση και αναφέρθηκαν στο δικαίωμα των συντελεστών να περαιώσουν ανενόχλητοι ένα έργο, για το οποίο έχουν κοπιάσει. Άλλοι πάλι έκριναν απαράδεκτο να αναζητεί ο κόσμος τρόπους ψυχαγωγίας, όταν γύρω μας η κρατική αυθαιρεσία χτυπάει κόκκινο. Κάθε πλευρά είχε τα επιχειρήματά της και ο διάλογος εντός και εκτός Διαδικτύου καλά κράτησε για αρκετές μέρες, όχι, όμως, χωρίς παρεκτροπές ένθεν κακείθεν. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, δεν υπήρξαν αντιδράσεις εκ μέρους των συντελεστών των διακοπεισών παραστάσεων. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το συγκεκριμένο φαινόμενο θα είχε ξεχαστεί, αν δεν ερχόταν να μας το θυμίσει ένα παρόμοιο αλλά με διαφορετική κατάληξη περιστατικό. Αυτή τη φορά, υποψήφιοι θύτες ήταν μια ομάδα γονέων, κηδεμόνων και εκπαιδευτικών, η οποία ζήτησε να ανεβεί στη σκηνή του Θεάτρου Πέτρας, όπου ο τραγουδοποιός, κ. Σωκράτης Μάλαμας, θα έδινε συναυλία, και να κάνουν μια παρέμβαση - διαμαρτυρία για τις επερχόμενες αλλαγές στην εκπαίδευση. Όμως, εισέπραξαν αρνητική απάντηση. Επεχείρησαν, λοιπόν, να εισβάλουν στο Θέατρο, με αποτέλεσμα να έλθουν σε σύγκρουση με την ασφάλεια ("μπράβους", κατά τη συντάκτρια της επιστολής, που παρακάτω θα δείτε). Τελικά, μερικοί εξ αυτών κατόρθωσαν να μπουν και να ανοίξουν το πανό με τα συνθήματά τους. Ως επιστέγασμα αυτής της πράξεώς τους, ένα εκ των μελών αυτής της ομάδος συνέταξε <a href="http://www.alfavita.gr/arthron/%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%89%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B7">αυτή</a> την επιστολή, η οποία αναρτήθηκε σε εκπαιδευτικό-ενημερωτικό ιστότοπο. Η επικεφαλίδα αυτής της επιστολής τα λέει όλα : "Η ξεφτίλα του Μάλαμα". </div>
<div style="text-align: justify;">
Αξίζει, βέβαια, να αναρωτηθούμε, τι είδους παιδεία θέλει για τα νέα παιδιά τόσο η συντάκτρια της εν λόγω επιστολής όσο και η ομάδα, που θεώρησε κεκτημένο δικαίωμά της να μπουκάρει σε ένα χώρο, όπου εδίδετο συναυλία, χωρίς προηγουμένως να εξασφαλίσει την άδεια του ίδιου του καλλιτέχνη. Επίσης, έχει σημασία να δούμε, πως αντιμετωπίζεται ένας καλλιτέχνης, ο οποίος μόνο αναίσθητος πολιτικά και κοινωνικά δεν μπορεί να θεωρηθεί απ' όσους έχουν παρακολουθήσει έστω μια συναυλία του, από τη συντάκτρια της ανωτέρω επιστολής, μόνο και μόνο επειδή διεφώνησε με την επιθυμία της ομάδος, στην οποία αυτή ανήκε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Προσωπικά με τρομάζει η αντίληψη ορισμένων ανθρώπων, που θεωρούν, ότι έχουν κάθε δικαίωμα να διακόπτουν οποιαδήποτε παράσταση επικαλούμενοι έστω μια υπαρκτή και σοβαρή αιτία. Καλώς ή κακώς, κάθε πράγμα έχει τον καιρό του και μια μουσική ή θεατρική παράσταση ή οποιαδήποτε άλλη παράσταση επιτελεί κάποιους βασικούς σκοπούς και για το λόγο αυτό πρέπει να κυλάει αδιατάρακτα. Μια διαμαρτυρία μπορεί να λάβει χώρα οπουδήποτε αλλού και όχι απαραίτητα ως ουρά μιας άλλης εκδήλωσης, στην οποία πρωταγωνιστεί ένας επώνυμος καλλιτέχνης. Επίσης, δεν βρίσκω ιδιαίτερα παρήγορη την άποψη, ότι ένας αγανακτισμένος άνθρωπος, ο οποίος ταυτόχρονα δηλώνει, ότι κόπτεται για την παιδεία, νομιμοποιείται να αγνοεί τα πάντα και, εν προκειμένω, την άρνηση ενός καταξιωμένου καλλιτέχνη να αποδεχθεί το αίτημά του. Με την ίδια λογική προ καιρού, είδαμε τον κ. Νταλάρα να δέχεται βροχή από μπουκάλια από ομάδα αγανακτισμένων συμπολιτών μας για τους γνωστούς λόγους. Και τότε περίσσεψαν οι δικαιολογίες περί δίκαιης οργής για την εύνοια, με την οποία αντιμετώπισε η πολιτική εξουσία της χώρας τον κ. Νταλάρα και τη σύζυγό του. Για το ύφος της επίμαχης επιστολής τα σχόλια περιττεύουν. Το ίδιο και για την επιλογή ενός εκπαιδευτικού ιστότοπου να δημοσιεύσει αυτή την άκρως "διδακτική" επιστολή! </div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι χρήσιμο να αντιληφθούμε δύο πράγματα. Πρώτον, πάνω στη σκηνή μόνοι άρχοντες είναι οι συντελεστές μιας παράστασης, διότι αυτοί έχουν κατακτήσει το σχετικό δικαίωμα με ποτάμια ιδρώτα, που έχουν χύσει, και ατελείωτες εργατοώρες σε στούντιος, προκειμένου να προσφέρουν αυτο, για το οποίο εκατοντάδες και μερικές φορές χιλιάδες άνθρωποι έρχονται να απολαύσουν. Αυτοί μόνοι νομιμοποιούνται να κρίνουν, αν κάποιος ή κάποιοι θα προβάλουν κάποια αιτήματα ή θα σηκώσουν πανό ή θα διαμαρτυρηθούν καθ' οιονδήποτε τρόπο για γεγονότα της επικαιρότητας. Κανένας καλλιτέχνης δεν υποχρεούται να υιοθετήσει τον τρόπο μιας οποιασδήποτε ομάδος, αν διαφωνεί με αυτόν, και κανένας καλλιτέχνης δεν θα κριθεί από τη στάση του απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές. Κανένα δικαίωμα του κοινού δεν υπερέχει από αυτό του καλλιτέχνη να παρουσιάσει το έργο του χωρίς διακοπές και παρατράγουδα. Έτσι απλά! Σαφώς και υπάρχουν καλλιτέχνες με περισσότερες ανοχές σε τέτοιες παρεμβάσεις, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κ. Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο οποίος προ ετών δέχθηκε να μεταφέρει στο κοινό μια ανακοίνωση υπέρ των συλληφθέντων για συμμετοχή στην οργάνωση "Πυρήνες της Φωτιάς". Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται, ότι ο κ. Μάλαμας και οποιοσδήποτε άλλος καλλιτέχνης αρνηθεί να δεχθεί τέτοιες παρεμβάσεις στην παράστασή του έχει άδικο ή, ακόμα χειρότερα, είναι "ξεφτίλας". Και, δεύτερον, περιμένω από ανθρώπους, που, δηλώνουν, ότι νοιάζονται για την κατάντια της δημόσιας εκπαίδευσης, όχι μόνο να σεβαστούν το δικαίωμα ενός καλλιτέχνη να αξιοποιήσει αυτός, κατά τον τρόπο που κρίνει σκόπιμο, το χώρο και το χρόνο της παρουσίασης του έργου του αλλά και να αντιληφθούν, ότι πρώτοι αυτοί οφείλουν να διαφυλάσσουν τις αρχές εκείνες, στις οποίες πρέπει να βασίζεται η δημόσια εκπαίδευση, μια εκ των οποίων είναι ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη και η αποφυγή βιαίων συμπεριφορών και μειωτικών χαρακτηρισμών σε βάρος ενός προσώπου, το οποίο απλά αρνήθηκε να ικανοποιήσει την επιθυμία τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν περιμένω να γίνει αντιληπτο, ότι το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, που επικαλείται η πιο πάνω επιστολογράφος, έχει τα όριά του και αυτά σταματούν εκεί, που αρχίζουν τα όρια του αντιστοίχου δικαιώματος κάποιων άλλων προσώπων. Διαπιστώνω μόνο με θλίψη, ότι άνθρωποι, που δηλώνουν, ότι κόπτονται για την παιδεία, μετέρχονται συμπεριφορές, οι οποίες μόνο κοπτόμενους για την παιδεία πολίτες δεν θυμίζουν, και αυτές οι συμπεριφορές κερδίζουν ολοένα περισσότερο έδαφος. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-3009506042973181042013-08-20T11:04:00.001-07:002013-08-20T11:05:28.969-07:00Προφάσεις εν αμαρτίαις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Την τελευταία διετία στη χώρα μας, ολοένα και περισσότερος κόσμος ανακαλύπτει, ότι υπάρχει ένας χρυσος κανόνας στην πολιτική, σύμφωνα με τον οποίο ένα πολιτικό πρόσωπο, εκλεγμένο ή διορισμένο, οφείλει να μην αποδέχεται κανενός είδους εξυπηρέτηση από ιδιώτες. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν βρίσκω κάτι μεμπτό στην ξαφνική επιφοίτηση αυτών των συμπολιτών μας. Για την ακρίβεια, ενθυμούμενος τα γέλια, με τα οποία πολλοί εξ ημών υποδέχθηκαν και αποδέχθηκαν τη γελοία δικαιολογία του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, ότι ήταν αδύνατο η προ 20ετίας κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να πέσει εξαιτίας ενος κ.....σπιτου, θεωρώ, ότι η αρνητική αντίδραση έστω μέρους του εκλογικού σώματος στην είδηση, ότι προϊστάμενος κρατικού οργανισμού αποδέχθηκε μια οποιασδήποτε φύσεως εκδούλευση και, συνεπώς, παραιτήθηκε, συνιστά ένα θετικό βήμα για μια κοινωνία εθισμένη επί δεκαετίες στην απαθή αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η ιστορία έχει ως εξής : Ο κ. Στέλιος Σταυρίδης διορίστηκε πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, ενός οργανισμού αρμοδίου για τις αποκρατικοποιήσεις. Πριν το διορισμό του, είχε διατελέσει στέλεχος και υποψήφιος βουλευτής της "ΔΡΑΣΗΣ" και ακόμα παλαιότερα στέλεχος της Ν.Δ., όταν και συμμετείχε στις διαδικασίες εκποίησης της "ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ" στον ιταλικό όμιλο "Καλτσεστρούτσι". Ως στέλεχος της "ΔΡΑΣΗΣ" στηλίτευσε τις πρακτικές των δύο μεγάλων κομμάτων σε πολλά θέματα, από την παιδεία έως τη διαχείριση της κρατικής περιουσίας. Μέχρι που βρέθηκε επικεφαλής ενός κρατικού οργανισμού επί κυβερνήσεως Σαμαρά, οπότε, πέρα από τα αρνητικά σχόλια που ακούστηκαν απ' όσους θυμήθηκαν το παρελθόν του, κλήθηκε να αποδείξει, ότι κόμιζε κάτι καινούργιο στα πολιτικά ήθη του τόπου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η μεγάλη δοκιμασία γι' αυτόν ήταν η εκποίηση ποσοστού του ΟΠΑΠ, διαδικασία την οποία ο κ. Σταυρίδης χρεώθηκε όντας πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ. Υποψήφιος αγοραστής εμφανίστηκε ο Όμιλος Μελισσανίδη, επικεφαλής του οποίου ήταν ένα πρόσωπο με ύποπτο παρελθόν, το οποίο περιελάμβανε από εμπλοκή σε υποθέσεις λαθρεμπορίου μέχρι εκβιασμό σε βάρος δημοσιογράφου. Δεν ξέρω, αν μέτρησε για τον κ. Σταυρίδη το προφίλ του κ. Μελισσανίδη αλλά, τελικά, η διαδικασία μεταβίβασης του 33% του ΟΠΑΠ ολοκληρώθηκε και ο Όμιλος Μελισσανίδη ήταν ο αγοραστής.</div>
<div style="text-align: justify;">
Λίγο καιρό αργότερα, μια εφημερίδα της Κεφαλλονιάς αποκαλύπτει, ότι ο κ. Σταυρίδης μετέβη στο εν λόγω νησί, όπου διατηρεί επιχείρηση, με το ιδιωτικό αεροσκάφος του κ. Μελισσανίδη, του ίδιου, δηλαδή προσώπου, που είχε αγοράσει το παραπάνω ποσοστό του ΟΠΑΠ. Ξεσπά κύμα αντιδράσεων και ο κ. Σταυρίδης αναγκάζεται να παραιτηθεί. Στη συνέχεια, ο ίδιος προβαίνει σε σειρά δηλώσεων, όπου κάνει λόγο για υποκρισία και δηλώνει, ότι άλλοι επικεφαλής δημοσίων οργανισμών, που είχαν κάνει χειρότερα από αυτόν, δεν υπέστησαν καμμία συνέπεια. Αρκετοί υποστηρικτές του έκριναν, ότι "φαγώθηκε" ένας από τους ελάχιστους επιτυχημένους διοικητές κρατικών οργανισμών, επειδή "ενόχλησε πολλούς η πώληση του 33% του ΟΠΑΠ".</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω την ορθότητα των όρων της σύμβασης μεταβίβασης του ΟΠΑΠ (θα αρκεστώ μόνο να αντιγράψω την καταγγελία του ευρωβουλευτή, κ. Σκυλακάκη, ότι "<em>Ο ΟΠΑΠ δεσμεύθηκε σε δύο συμβάσεις που οι νέοι αγοραστές καταγγέλουν ως σκανδαλωδώς ασύμφορες. Ο κοινός παίκτης και στις δύο συμβάσεις διώκεται από τη δικαιοσύνη σε βαθμό κακουργήματος για τις δύο προκάτοχες συμβάσεις με τον ΟΠΑΠ. Η νέα σύμβαση έγινε αποδεκτή από το ΤΑΙΠΕΔ (με την αποχή του στην κρίσιμη συνέλευση όπου για λόγους που ποτέ δεν εξήγησε δεν χρησιμοποίησε όλες τις μετοχές του δημοσίου στην κρίσιμη ψηφοφορία), μερικές μέρες πριν την αποκρατικοποίηση και παρά το γεγονός ότι στο διαγωνισμό υπήρχε μια μόνο προσφορά. Στον ίδιο τον διαγωνισμό του ΟΠΑΠ υπήρχε μια μόνο προσφορά καθώς οι άλλοι ενδιαφερόμενοι είχαν απομακρυνθεί από την αδιαφάνεια στη διαδικασία. Επί εβδομάδες οι παλαιότερες συμβάσεις του ΟΠΑΠ δεν ήταν στη διάθεση των επενδυτών που έφυγαν. Μόνο ο επενδυτής με ισχυρό φίλοκυβερνητικο παράγοντα στην κοινοπραξία έμεινε στη διαδικασία"</em>). Θα σταθώ, όμως, σε δύο θέματα γύρω απο τη συγκεκριμένη υπόθεση. Το πρώτο αφορά την επιλογή του κ. Σταυρίδη και, κατ' επέκταση, της κυβέρνησης να καθήσει στο ίδιο τραπέζι με ένα επιχειρηματία, σε βάρος του οποίου έχουν ακουστεί πολλά και διάφορα, πολλώ δε μάλλον να συναινέσει στη μεταβίβαση σε αυτόν του ανωτέρω ποσοστού. Σαφώς και τη στιγμή, που έγινε η επίμαχη μεταβίβαση, ο κ. Μελισσανιδης διέθετε λευκό ποινικό μητρώο, πλην, όμως, χρέος του επικεφαλής ενός δημοσίου οργανισμού είναι να προσέχει τα πρόσωπα, με τα οποία συναλλάσσεται, προκειμένου να μη γεννώνται υποψίες γύρω από τις συνθήκες διαπραγμάτευσης και περαίωσης μιας συναλλαγής. Προτού βιαστείτε να μιλήσετε για αφορητη ηθικολογία, αξίζει να σταθούμε σε κάποια πράγματα. O κ. Μελισσανίδης έχει ένα αρκετά ύποπτο παρελθόν και σε περίπτωση μηνύσεως σε βάρος του για τα αδικήματα της λαθρεμπορίας και πλαστογραφίας (σε βαθμό κακουργήματος η δεύτερη) όχι μόνο έτυχε σκανδαλώδους εξυπηρέτησης από την ελληνική δικαιοσύνη, με εννέα αναβολές, μέχρι που παραγράφηκε το έγκλημα της λαθρεμπορίας, αλλά, όταν, τελικά, συζητήθηκε η υπόθεση, το Ελληνικό Δημόσιο δεν παραστάθηκε ως πολιτικώς ενάγων και ο ίδιος, παρά την κατηγορηματική κατάθεση του προϊσταμένου της υπηρεσίας, που του είχε υποβάλει πρόστιμο, και την πρόταση του Εισαγγελέως της έδρας για την ενοχή του κατηγορουμένου, απαλλάχθηκε για το εναπομείναν αδίκημα της πλαστογραφίας. Όταν βοά η χώρα για το μέγεθος της διαπλοκής των κυβερνήσεων με επιχειρηματίες ύποπτης αξιοπιστίας, η επιλογή του κ. Σταυρίδη αλλά και της κυβέρνησης να συνδιαλλαγούν με τον κ. Μελισσανίδη και, τελικώς, να του μεταβιβάσουν το 33% του ανωτέρω οργανισμού δικαιώνει όσους ομιλούν για αδιαφανείς διαδικασίες και υπόγειες συνεννοήσεις με αρεστούς στην εκάστοτε κυβέρνηση επιχειρηματίες. Φυσικά, τίθεται και το ερώτημα, γιατί δεν προτιμήθηκαν άλλοι υποψήφιοι αγοραστές, οι οποίοι σίγουρα υπήρχαν, δεδομένου ότι ο ΟΠΑΠ φέρεται να είναι κερδοφόρος οργανισμός. Επιπλέον, υπάρχει και η εμπλοκή, ως νομικού συμβούλου του κ. Μελισσανίδη, του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη, ο οποίος τυγχάνει συγχρόνως σύμβουλος του κ. Πρωθυπουργού. Εν ολίγοις, αντί ο κ. Σταυρίδης να φροντίσει, ώστε να μη γεννηθούν υποψίες για τον τρόπο, που έλαβε χώρα η επίμαχη μεταβίβαση, κατάφερε να δικαιώσει όσους πιστεύουν, ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Ελλάδος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το δεύτερο αφορά την επιλογή του κ. Σταυρίδη να αποδεχθεί την εξυπηρέτηση του κ. Μελισσανίδη να τον μεταφέρει ο τελευταίος στην Κεφαλλονιά με το ιδιωτικό του αεροσκάφος. Έστω, λοιπόν, ότι ο κ. Σταυρίδης είναι "καθαρός" και εγνώριζε παλαιόθεν τον κ. Μελισσανίδη διό και απεδέχθη, στα πλαίσια αυτής της γνωριμίας, την πρόταση του τελευταίου να τον "πετάξει" στην Κεφαλλονιά! Μια στιγμή! Ο κ. Σταυρίδης είναι πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ την εποχή, που έγινε η μεταβίβαση του 33% του ΟΠΑΠ στον Όμιλο Μελισσανίδη. Το ΤΑΙΠΕΔ, επί προεδρίας κ. Σταυρίδη, αναλαμβάνει να οργανώσει τη διαδικασία μεταβίβασης του συγκεκριμένου ποσοστού, η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και την ανεύρεση της πιο συμφέρουσας προσφοράς για την πώληση του εν λόγω ποσοστού, και καταλήγει, ότι αυτά τα χαρακτηριστικά συγκεντρώνει η προσφορά του κ. Μελισσανίδη, στον οποίο και, τελικά, αυτό μεταβιβάζεται. Ο κ. Μελισσανίδης είναι ένας επιχειρηματίας με αμφιβόλου νομιμότητος επιχειρήσεις, ο οποίος προέβη στην ανωτέρω εξαγορά. Μετά από λίγο καιρό, ο κ. Σταυρίδης επιβαίνει στο ιδιωτικό αεροπλάνο του κ. Μελισσανίδη, προκειμένου να μεταβεί στην Κεφαλλονιά, όπου διατηρεί επιχείρηση. Προσοχή! Δεν επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο της γραμμής αλλά σε αυτό του κ. Μελισσανίδη. Ο ίδιος επιχειρηματίας, που στηλίτευε τις πρακτικές των δύο μεγάλων κομμάτων, στις οποίες εντάσσονται και οι απροκάλυπτες εκδουλεύσεις επιχειρηματιών σε πολιτικά πρόσωπα, εκλεγμένα ή διορισμένα, έκανε ακριβώς ό,τι έκαναν οι προκάτοχοί του και, μάλιστα, λίγο μετά την ολοκλήρωση της μεταβίβασης του 33% του ΟΠΑΠ στον κ. Μελισσανιδη. Λησμόνησε, με άλλα λόγια, ότι υποχρέωση ενός προσώπου, το οποίο ασκεί πολιτική εξουσία, είναι να κρατάει αποστάσεις από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και δη από τις επιχειρήσεις, των οποίων προΐστανται πρόσωπα υπόπτου παρελθόντος και συναλλασσόμενα με το κράτος, διαφορετικά κινδυνεύει να κατηγορηθεί για μεροληψία υπέρ του επιχειρηματία, από τον οποίο δεν κράτησε αποστάσεις, ειδικά όταν ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας δεν αποκρύπτει τις στενές σχέσεις του με την κυβέρνηση, που τοποθέτησε τον κ. Σταυρίδη στη θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ. Φυσικά, περιττεύει να θυμίσουμε, ότι σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα της Δύσης ο κ. Σταυρίδης δεν θα τολμούσε καν να ψελλίσει τις δικαιολογίες, που επικαλέστηκε. <br />
Όσο, λοιπόν, και αν επικαλείται τα ήθη και έθιμα του εμπορικού χώρου ο κ. Σταυρίδης, δεν παύει να πιστώνεται με σοβαρή ανακολουθία λόγων και έργων, οι επιπτώσεις της οποίας στο Ελληνικό Δημόσιο είναι, ακόμα, άγνωστες. Επίσης, όσο αν μυρίζει κήρυγμα, πρέπει κάποια στιγμή να γίνει κατανοητό, όχι μόνο στην κοινωνία μας αλλά και στον πολιτικό κόσμο μας, ότι το κράτος και οι λειτουργοί του οφείλουν να τηρούν αποστάσεις ασφαλείας από τον επιχειρηματικό κόσμο, αν επιθυμούν πραγματικά να ασκούν τον απαιτούμενο έλεγχο νομιμότητος στον τελευταίο (και όχι μόνο σε αυτόν). Τα περί υποκρισίας απλά αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-49819190195673452832013-08-06T15:25:00.001-07:002013-08-06T23:10:49.851-07:00Οι λάτρεις του Μεταξά δεν ντρέπονται, πλέον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify">
Για μια, ακόμα, χρονιά, επ' ευκαιρία της επετείου του πραξικοπήματος της 4ης Αυγούστου του 1936, βγήκαν στην επιφάνεια υμνητικά κείμενα και απόψεις γύρω από την πολιτεία του Ιωάννη Μεταξά, το φερόμενο ως ιδρυτή του ΙΚΑ και τον εμπνευστή του σύγχρονου κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, τον γνήσιο πατριώτη που είπε το "ΟΧΙ" στον κατακτητή, που ανόρθωσε την ελληνική οικονομία, που πήγε την Ελλάδα στα διεθνή δικαστήρια και πέτυχε τη διαγραφή του χρέους της, που επέλεξε το σωστό στρατόπεδο για τη χώρα, τις παραμονές του Β' Π.Π., και προετοίμασε άψογα τη χώρα γι' αυτόν και άλλα πολλά. Πρόκειται για κείμενα, τα οποία κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια, αρχικά σε έντυπη μορφή και μεταγενέστερα σε ηλεκτρονική, και επιχειρούν να εξωραΐσουν την εικόνα ενός πολιτικού, ο οποίος υπήρξε επιλογή του τότε βασιλέως, Γεωργίου του Β', αλλά και αποτέλεσμα της αδυναμίας βενιζελικών και αντιβενιζελικών να σχηματίσουν βιώσιμη κυβέρνηση, για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, προτού καταλήξει να κηρύξει επίσημα την αναστολή αρκετών άρθρων του Συντάγματος, τα οποία αφορούσαν τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, να διαλύσει τη Βουλή (με τη σύμπραξη του Γεωργίου του Β') και να εγκαινιάσει μια πενταετία διωγμού και κατατρεγμού κάθε αντίθετης φωνής και μπόλικης γελοιότητος με τις εκδηλώσεις του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν γνωρίζω την αρχική μορφή των κειμένων αυτών αλλά δεν απαιτείται ιδιαίτερη φαντασία, για να γίνει αντιληπτό, ότι με τα χρόνια εμπλουτίζονται με καινούργια κατορθώματα του συγκεκριμένου πολιτικού.<br />
Φέτος ένοιωσα, ότι αυτά τα κείμενα κέρδισαν έδαφος. Ολοένα περισσότερος κόσμος θεωρεί, ότι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και ο Μεταξάς είναι μια αδικημένη από την επίσημη, "αριστεροκρατούμενη" (έτσι την αποκαλούν και έτσι σας τη μεταφέρω) ιστορία, ένας άνθρωπος που ακολούθησε φιλεργατική πολιτική και επί των ημερών του η Ελλάδα γνώρισε σπουδαία ανάπτυξη σε κάθε τομέα. Ο ίδιος κόσμος προβαίνει, βέβαια, σε συγκρίσεις του με τους σημερινούς "προδότες" πολιτικούς, για να θυμηθούμε ένα από τα πιο γνωστά γνωμικά, που ακούστηκαν πρόπερσυ στις πλατείες, τους οποίους θεωρεί κατώτερους από τον "πατριώτη" και "έντιμο" Μεταξά. <br />
Οι οπαδοί της συγκεκριμένης άποψης δίνουν σημαντικό βάρος στην επιλογή του Μεταξά να συμμαχήσει με τους Άγγλους, στο "ΟΧΙ" του συγκεκριμένου πολιτικού και στην προετοιμασία της χώρας, ενόψει του επικειμένου τότε πολέμου, την οποία βρίσκουν αρίστη. Παρέλκει να αναφέρουμε, ότι ο Μεταξάς ήταν απόλυτα εξαρτημένος από την Αγγλία και δεν είχε το περιθώριο να απομακρύνει την Ελλάδα από την αγγλική σφαίρα επιρροής, ως, επίσης, για τον ίδιο λόγο αδυνατούσε να δεχθεί την πρόταση του Γκράτσι. Φυσικά, χρεώνεται με την άψογη αντιμετώπιση της ιταλικής εισβολής αλλά ο πολύς κόσμος λησμονεί, ότι ο γερμανικός στρατός πέρασε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση από τα βόρεια σύνορα της χώρας. Ούτε λόγος, φυσικά, για την απαγόρευση διενέργειας εκλογών και λειτουργίας πολιτικών κομμάτων, τους διωγμούς πολιτικών, που αρνήθηκαν να συνεργαστούν μαζί του, αλλά και χιλιάδων αντιφρονούντων, την απαγόρευση των απεργιών, τον ασφυκτικό έλεγχο της αστυνομίας, τη δημόσια καύση ανεπιθύμητων βιβλίων, στα πρότυπα της ναζιστικής Γερμανίας, και την απαγόρευση διδασκαλίας, μεταξύ άλλων, του Επιταφίου του Περικλή (για προφανείς λόγους). Οι γενικολογίες και ανιστορικές αναφορές στον υποτιθέμενο ιδρυτή του Ι.Κ.Α. και τάχαμου εμπνευστή του 8ώρου, μαζί με ολίγη από πατριωτική στάση τις παραμονές του Β' Π.Π. αρκούν, για να φιλοτεχνηθεί ένα ελκυστικό πορτραίτο ενός δικτάτορα. <br />
Αν κάτι προκαλεί εντύπωση, αυτό δεν είναι η άγνοια της ιστορίας, η οποία αποτελεί διαχρονική πληγή της ελληνικής κοινωνίας, αλλά η τάση πολλών συμπολιτών μας να μη διστάζουν να δηλώνουν, πλέον, άφοβα δημοσίως, ότι έλκονται από προσωπικότητες, οι οποίες προβάλλονται ως χαρισματικές και ταυτόχρονα τρέφουν ελάχιστο σεβασμό για τη δημοκρατία και τα παρεπόμενά της, ήτοι το σεβασμό στα ατομικά, πολιτικά και συλλογικά δικαιώματα. Αυτές οι προσωπικότητες, σύμφωνα με τους υμνητές τους, διέθεταν σιδηρά πυγμή και, συνεπώς είχαν τη δυνατότητα να δώσουν λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Η αξιολόγησή τους δεν γίνεται βάσει του σεβασμού, που επέδειξαν στον κοινοβουλευτισμό και τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες των πολιτών, αλλά με γνώμονα τις λύσεις, που, δήθεν, έδωσαν στα ανωτέρω προβλήματα. Πρόκειται, ουσιαστικά, για τον εξωραϊσμό της πολιτείας του αναδεικνυόμενου πολιτικού, σε πείσμα της ιστορίας και της λογικής. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, ο αναδεικνυόμενος πολιτικός ξεπλένεται από τα αμαρτήματά του με την υπερπροβολή των τυχόν θετικών στοιχείων του και την αποσιώπηση ή υποβάθμιση των ατοπημάτων του, υπερτονίζεται η κρισιμότητα της στιγμής, που τον ώθησε να λάβει ακραία μέτρα, και επισημαίνεται η αξία των μέτρων αυτών για την αντιμετώπιση μελλοντικών καταστάσεων, στις οποίες εναπλάκη η χώρα. Συχνότατα, επιχειρείται η σύγκριση του πολιτικού αυτού με τους σημερινούς πολιτικούς, όπου η επίκληση της θετικής του συνεισφοράς, συνήθως μη ανταποκρινόμενης στην πραγματικότητα, και η ταυτόχρονη απόκρυψη των μελανών σελίδων της πολιτείας του αποσκοπεί στην ανάδειξη του συγκεκριμένου πολιτικού ως υπέρτερου των σημερινών. <br />
Για πολλά χρόνια, οι περισσότεροι πιστεύαμε, ότι η ελληνική κοινωνία είχε ξεπεράσει τις πολιτικές αναταράξεις, που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα, και είχε ασπαστεί, πλέον, την άποψη, ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, μ' όλες τις κακοποιήσεις της από τα κόμματα εξουσίας, αποτελεί το καλύτερο και ιδανικότερο πολίτευμα. Αρκούσε μια γενικευμένη κρίση, για να αποδειχθεί, πόσο καλά είχε κρυφτεί πίσω από την επίπλαστη ευημερία της εποχής της παντοδυναμίας του δικομματισμού η αλλεργία σε καθετί, που θυμίζει δημοκρατία, και η λατρεία για πολιτικούς με ελάχιστες ή και ανύπαρκτες ανοχές προς αυτή. Τέλος, αρκούσε η ίδια κρίση, για να εγκαταλείψουν χιλιάδες συμπολίτες μας κάθε ντροπή όχι μόνο για τις πολιτικές τους προτιμήσεις αλλά και για τα πραγματικά πολιτικά ινδάλματά τους. Η αποδοχή των υμνητικών για το Μεταξά κειμένων από ολοένα περισσότερο κόσμο το αποδεικνύει με το παραπάνω.</div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-72170291988482930372013-07-31T15:21:00.000-07:002013-08-01T10:41:04.462-07:00Αυτή γουστάρουν, αυτή εμπιστεύονται<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Στην αρχή, υποστηρίχθηκε, ότι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή ήταν ψήφος διαμαρτυρίας στο προβληματικό πολιτικό (και όχι μόνο αυτό) κατεστημένο της Ελλάδας και, όταν το συγκεκριμένο κόμμα άρχιζε να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, ο κόσμος θα το βδελυσσόταν και αυτό θα επέστρεφε στα παλιά, ταπεινά ποσοστά του. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά ήλθε το χαστούκι ενός εκ των πλέον προβεβλημένων στελεχών της Χ.Α. σε μια βουλευτίνα του Κ.Κ.Ε. και όχι μόνο περίσσεψαν οι δικαιολογίες, ότι καλώς τα έπαθε η εν λόγω βουλευτίνα, αλλά και τα ποσοστά του εν λόγω κόμματος πήραν την ανιούσα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ακολούθησαν οι ύμνοι προς τη χούντα και η αναπαραγωγή όλων εκείνων των μύθων, που ήθελαν την Ελλάδα να ευημερεί την επταετία 1967-1974, να έχει μηδενικό χρέος, να κυριαρχεί η αξιοκρατία, οι χουντικοί να πεθαίνουν πτωχοί πλην έντιμοι και πολλά άλλα απ' όσα κυκλοφορούν εδώ και χρόνια σε λαθρόβια έντυπα και εσχάτως σε πιο δημοφιλή έντυπα, ιστολόγια και εκπομπές. Και πάλι τα ποσοστά της Χ.Α. συνέχισαν τον ανήφορο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά, ήλθαν τα μπινελίκια και οι εν γένει καφρίλες των βουλευτών του εν λόγω κόμματος στη Βουλή, σε βάρος συναδέλφων τους. Αλλά και πάλι οι υποστηρικτές της Χ.Α. δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν να την πριμοδοτούν με ποσοστά, που την έφεραν στην τρίτη θέση στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, άρχισαν τα συσσίτια μόνο για Έλληνες άνα τρίμηνο, όπου μοιράζονταν πλουσιοπάροχα τρόφιμα, όπως μια σακκούλα πατάτες, 1-2 κρεμμύδια άντε και κανένα πεπόνι για τους τυχερούς. Αυτός ο αισχρός αποκλεισμός συνανθρώπων μας, που έλαχε να μην είναι Έλληνες, αλλά και το γεγονός, ότι ένα κόμμα, το οποίο έλαβε κρατική επιχορήγηση της τάξεως των 850.000 ευρώ, περίπου, χωρίς να συνυπολογίζονται οι αποζημιώσεις των βουλευτών του, αντιμετωπίστηκε με επιχειρήματα, τύπου "η Χ.Α. κάνει κοινωνικό έργο", όταν φορείς, όπως η Εκκλησία, οι Δήμοι, ορισμένα κόμματα και άλλοι φορείς, διοργανώνουν διανομές τροφίμων και συσσίτια σε καθημερινή βάση, χωρίς να διαχωρίζουν τους αναξιοπαθούντες σε Έλληνες και ξένους. Φυσικά, τα ποσοστά της Χ.Α. εκτινάχθηκαν περαιτέρω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποια στιγμή, αναρτήθηκε μια ανακοίνωση της Χ.Α. για τη θέση της γυναίκας και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, η οποία δεν είχε να ζηλέψει κάτι από αντίστοιχες απόψεις του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία. Κανενός εκ των ψηφοφόρων της το αυτί δεν ίδρωσε. Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, που ψηφίζει το συγκεκριμένο κόμμα. Γυναίκες, όμως, μπορώ να φανταστώ. Πολλές, πάρα πολλές, και ας τους υπόσχεται η Χ.Α. ένα λαμπρό μέλλον μέσα σε μια κουζίνα και μακρυά από την ισότητα των δύο φύλων!</div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά, ούτε λόγος για ενόχληση των ψηφοφόρων από την καθαρά ναζιστική ιδεολογία της Χ.Α.! Οι ίδιοι άνθρωποι, που η χώρα τους όχι απλά κατελήφθη από τις δυνάμεις του Άξονα αλλά υπέφερε τα πάνδεινα από αυτές, τώρα ασμένως στηρίζουν ένα κόμμα, το οποίο υμνεί ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις και υβρίζει το πολίτευμα, μιλώντας για πραξικόπημα του 1974 (κ. Χρήστος Παππάς στις 17 Ιουλίου του 2013), και επιχειρηματολογεί, ότι η εξόντωση των Εβραίων δεν συνιστούσε Ολοκαύτωμα (κ.κ. Ηλίας Κασιδιάρης και Μιχάλης Αρβανίτης, τον περασμένο Ιούνιο).</div>
<div style="text-align: justify;">
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση!</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι ψηφοφόροι της Χ.Α. δεν ενδιαφέρονται, αν το κόμμα αυτό έχει προτάσεις για την αντιμετώπιση των πάσης φύσεως ζητημάτων της χώρας. Απλά γουστάρουν να βλέπουν τους βουλευτές του να βρίζουν, να απειλούν και να σαπίζουν στο ξύλο αλλοδαπούς, αριστερούς, ομοφυλόφιλους, καλλιτέχνες και όσους δεν ανταποκρίνονται στις σταθερές του κόμματός τους, να δείχνουν με τον πιο ποταπό τρόπο την περιφρόνησή τους στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των κατοίκων αυτής της χώρας, να ωραιοποιούν το χουντικό παρελθόν μιας χώρας, η οποία πλήρωσε ακριβά τέτοια πολιτειακά πειράματα, να κατηγορούν τους κακόβουλους ξένους και τους "προδότες" ντόπιους συνεργάτες τους, που απεργάζονται την καταστροφή της χώρας, την εκποίηση του εθνικού μας πλούτου και την αλλοίωση της ιστορίας, των ηθών και εθίμων μας, και, τέλος, να αποδεικνύουν, πόσο απεχθάνονται τη δημοκρατία (ακόμα και αυτή, την προβληματική, που έχουμε σε αυτό τον τόπο) και τις κατακτήσεις της. Οι ίδοι αυτοί συμπολίτες μας δεν αποφάσισαν εν μια νυκτί να στηρίξουν τη Χ.Α., μέσα στην απελπισία τους αλλά είχαν το σχετικό αντιδημοκρατικό υπόβαθρο. Αρκούσε η κατάρρευση του δικομματισμού, για να το αποδείξουν. Και δεν "κολλώνουν" να το δείχνουν κάθε φορά, που η Χ.Α. ασχημονεί καθ' οιονδήποτε τρόπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καλό θα είναι, λοιπόν, να αποβάλουμε την αυταπάτη, ότι, όσο περισσότερο ασχημονεί η Χ.Α., τόσο περισσότεροι πιστοί της θα την εγκαταλείπουν. Διότι οι ψηφοφόροι της αυτή γουστάρουν, αυτή εμπιστεύονται και αυτή ψηφίζουν, όπως και αν λειτουργεί. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-29527966177151411182013-07-29T00:19:00.004-07:002013-07-29T00:20:48.276-07:00Ο δυσάρεστος πλην απαραίτητος ρόλος της δημοσιογραφίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, ονόματι Μάρτενς, ζητάει να πάρει συνέντευξη από τον κ. Τσίπρα. Το επιτελείο του τελευταίου εγκρίνει το συγκεκριμένο δημοσιογράφο και τον προσκαλεί σε δήλη μέρα και ώρα να προσέλθει στην Κουμουνδούρου για το σκοπό αυτό. Πράγματι, ο κ. Μάρτενς προσέρχεται και αρχίζει η συνέντευξη. Στην πορεία, η συνέντευξη διακόπτεται. Οι φήμες για τα αίτια της διακοπής οργιάζουν. Η "ΑΥΓΗ" σπεύδει να δικαιολογήσει τον κ. Τσίπρα. Μέχρι που έρχεται η απάντηση του κ. Μάρτενς, σύμφωνα με την οποία η αιτία της διακοπής της συνέντευξης ήταν η ερώτηση γύρω από το νόημα μιας δήλωσης του κ. Τσίπρα τον Ιούνιο του 2012.<br />
Στη χώρα μας αποτελεί παγία πρακτική να αποφεύγουν οι πολιτικοί να εκτίθενται στον τύπο. Συνήθως, επιλέγουν τα πρόσωπα εκείνα, στα οποία θα παραχωρήσουν συνέντευξη. Πολύ πριν αναλάβει ο κ. Τσίπρας την προεδρία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο μακαρίτης Μιλτιάδης Έβερτ δήλωνε, τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών του 1996, ότι δεν επιθυμούσε να μιλήσει σε αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, ενώ ο νυν πρωθυπουργός αποφεύγει επιμελώς τις συνεντεύξεις σε αντιπολιτευόμενα μέσα. Δεν σπανίζουν, βέβαια, τα αυστηρά και ενίοτε χολερικά άρθρα για τους πολιτικούς μας αλλά αυτά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αποτελούν προϊόν πληροφοριών και προσωπικών εκτιμήσεων του εκάστοτε δημοσιογράφου. <br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">Δυστυχώς, οι περισσότεροι πολιτικοί μας αποφεύγουν να αποδεχθούν κάτι στοιχειώδες σε κάθε πολιτισμένη χώρα, ήτοι ότι ρόλος ενός δημοσιογράφου είναι να γίνεται δυσάρεστος σε κάθε συνεντευξιαζόμενο. Να του κάνει ζόρικες ερωτήσεις! Να του δείχνει, ότι δεν τον φοβάται. Να μην αφήνει κανένα εκπρόσωπο κάθε είδους εξουσίας σε χλωρό κλαρί! Να μην του χαρίζεται! Σκοπός του τύπου είναι να ελέγχει τα πάντα και, πρώτα απ' όλους, τους ίδιους τους πολιτικούς. Και τέτοιου είδους έλεγχος δεν επιτυγχάνεται με χαριεντισμούς και ανώδυνες ερωτήσεις. </span><br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">Τί έγινε εν προκειμένω; Την αποχώρηση του κ. Μάρτενς ακολούθησε ένα άρθρο της </span><span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}"><a href="http://left.gr/news/giati-o-alexis-tsipras-petaxe-exo-germano-dimosiografo-vinteo">"ΑΥΓΗΣ"</a></span><span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">, σύμφωνα με το οποίο "<em>αν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι έχουν μάθει να φέρονται έτσι στους ψοφοδεείς μνημονιακούς που μας κυβερνούν, πρέπει να μάθουν ότι αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν περνάνε</em>." Πέρα από το απαράδεκτο και ρατσιστικό τσουβάλιασμα όλων των Γερμανών δημοσιογράφων στην ίδια κατηγορία και το επιεικώς απαράδεκτο ύφος, γίνεται μια αναφορά σε μια δήλωση του κ. Μάρτενς πέρσυ τον Ιούνιο αναφορικά με τον κ. Τσίπρα, προκειμένου να καταδειχθεί, πόσο δίκιο είχε ο πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που έδιωξε το συγκεκριμένο δημοσιογράφο. Μια στιγμή, όμως! Υποτίθεται, ότι το επιτελείο του κ. Τσίπρα είχε ελέγξει τον κ. Μάρτενς και τον είχε βρει κατάλληλο, για να του πάρει συνέντευξη. Συνεπώς, αποκλείεται να μην εγνώριζε την επίμαχη δήλωση.</span><br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">Προσωπική μου εκτίμηση; Δεν αποκλείεται ο κ. Τσίπρας να μη θυμόταν, ότι είχε κάνει την επίμαχη δήλωση περί υποστολής της ελληνικής σημαίας από ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. και παράδοσής της στην κα. Μέρκελ Αυτό είναι απολύτως ανθρώπινο. Αλλά το χειρίστηκε με φρικτό τρόπο και αυτός και οι συνεργάτες του. Αρχικά αποχώρησε από τη συνέντευξη και, στη συνέχεια, το επιτελείο του ανέλαβε όχι μόνο να αναζητήσει τον "πληροφοριοδότη" (στην εποχή του Διαδικτύου, για να μην ξεχνιόμαστε) αλλά και να καλύψει τον κ. Τσίπρα με το παραπάνω, ιταμού ύφους, άρθρο. Στην πραγματικότητα, όμως, τον εξέθεσε. Η δήλωση του κ. Μάρτενς, που αναφέρεται στην "ΑΥΓΗ", είχε διατυπωθεί καιρό πριν από την επίμαχη συνέντευξη. Επομένως, ήταν αδύνατο να μην υπέπεσε στην αντίληψη των συνεργατών του προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όταν έλεγξαν το παρελθόν του συγκεκριμένου δημοσιογράφου. Και μπορεί αυτό το ατόπημα να μην κοστίσει ιδιαίτερα στη χώρα μας αλλά στο εξωτερικό, όπου η FAZ αντιμετωπίζεται με σεβασμό, η εικόνα, που άφησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μόνο θετική δεν ήταν.</span><br />
<span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}"></span><span class="userContent" data-ft="{"tn":"K"}">Κάθε πολιτικός, είτε βρίσκεται στην εξουσία είτε είναι υποψήφιος νομέας αυτής, οφείλει να σέβεται το ρόλο του τύπου και να αποφεύγει, ο ίδιος ή οι συνεργάτες του τυχόν υπαιγινμούς για τους σκοπούς ή την καταγωγή του δημοσιογράφου, στον οποίο ο πολιτικός αυτός παραχώρησε συνέντευξη. Στην εγχώρια πολιτική ζωή, όμως, τέτοιες αρχές αποτελούν περιττά στολίδια στο δρόμο είτε για την κατάκτηση της εξουσίας είτε για τη διατήρησή της. </span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-5576743419929188262013-07-26T02:56:00.001-07:002013-07-26T02:58:13.119-07:00Η βολική μεταφορά της ευθύνης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Δεν χρειαζόταν η εμετική αναφορά της κας. Ζαρούλια στην
υπόθεση της κόρης του κ. Δραγασάκη, για να γίνει κατανοητό, τι ακριβώς αντιπροσωπεύει το
κόμμα, στο οποίο ανήκει η εν λόγω βουλευτίνα. Για την ακρίβεια, το να περιμένει
κανείς από τη Χ.Α. να επιδοθεί σε ρεσιτάλ καλών τρόπων είναι σα να αξιώνει
κανείς από ένα ελέφαντα να ασχοληθεί με το επαγγελματικό πατινάζ.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Ωστόσο, αν κάτι γίνεται αντιληπτό, με αφορμή το ανωτέρω
περιστατικό, αυτό δεν είναι ούτε η σφοδρότητα και η χυδαιότητα της επίθεσης,
που εξαπέλυσε η κα. Ζαρούλια προς ένα συνάδελφό της βουλευτή ούτε ο
πολλαπλασιασμός αυτών των περιστατικών εκ μέρους των βουλευτών της Χ.Α. Αυτά
είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όταν μισό εκ. συμπολίτες μας επέλεξαν να ψηφίσουν
το συγκεκριμένο κόμμα, ήξεραν πολύ καλά, τι «άνθη» έστελναν στη Βουλή. Άλλωστε,
η Χ.Α. ουδέποτε έκρυψε τις ταραγμένες σχέσεις της με το σαβουάρ βιβρ και τη
λατρεία της προς τον τραμπουκισμό. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Δυστυχώς, περίσσεψαν στο Διαδίκτυο
αλλά και εκτός αυτού οι δικαιολογίες για την κα. Ζαρούλια, κυρίως με αφορμή την
προηγοηθείσα αμέλεια ή απροθυμία του κ. Δραγασάκη να επαναφέρει στην τάξη άλλους
συναδέλφους του. Κάποιοι, μάλιστα, δεν δίστασαν να κατηγορήσουν τον κ.
Δραγασάκη για επιλεκτική ευαισθησία και, εντεύθεν, να αποφύγουν επιμελώς να
καταδικάσουν την αήθη συμπεριφορά της κας. Ζαρούλια. Άλλοι θυμήθηκαν τους κ.κ.
Στάθη Παναγούλη και Γιάννη Στάθα, αμφοτέρων βουλευτών του ίδιου κόμματος με
αυτό, με το οποίο έχει εκλεγεί ο κ. Δραγασάκης,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και τις ατάκες τους περί εκτελεστικού αποσπάσματος (του πρώτου) ή της μειωτικής
αναφοράς του πρώτου στο πρόβλημα υγείας του κ. Σόιμπλε (του δεύτερου), επειδή
αμφότεροι δεν τιμωρήθηκαν για τις δηλώσεις τους. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Τα πράγματα είναι απλά, ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να
είναι απλά. Όταν ένας βουλευτής δέχεται μια επίθεση, όπως αυτή που δέχθηκε ο κ.
Δραγασάκης, η καταδίκη της είναι όχι μόνο επιβεβλημένη αλλά και μονόδρομος, αν
επιθυμούμε να εκλείψουν τέτοια φαινόμενα. Μόνο με την απερίφραστη στηλίτευση
τέτοιων φαινομένων μπορεί να καταστεί δυνατή η μη επανάληψή τους.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Από τη στιγμή, όμως, που μπαίνει στη μέση η λογική της δικαιολόγησης
τέτοιων ελεεινών περιστατικών, τότε, πλέον, ανοίγει ο δρόμος όχι μόνο για τη
νομιμοποίησή τους αλλά και για την ενθάρρυνση ακόμα περισσοτέρων να διαπράξουν
παρόμοια ανομήματα. Η αντίληψη ότι ένας βουλευτής ή πολιτικός έσφαλε κατά την
εκτέλεση των καθηκόντων του στο παρελθόν διό και τώρα "δικαίως τα λούζεται", εκτός του
ότι οδηγεί στο συμψηφισμό ανομοίων πραγμάτων, ουσιαστικά λειτουργεί ευεργετικά
για το δράστη μιας τέτοιας, απαράδεκτης ενέργειας και μεταθέτει τη συζήτηση από
το αποτέλεσμα στην υποτιθέμενη αιτία, αφήνοντας το πρώτο ανέγγιχτο. Δεν υπάρχει
πιο ανόητο και συνάμα βολικό πράγμα από τη δικαιολόγηση μιας </span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">ad</span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">hominem</span><span style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">επίθεσης - η οποία, εκτός από χυδαία, είναι και <a href="http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%B7-%CE%BA-%CE%B4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B7-%C2%AB%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CF%81%CE%AE%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7"><span style="color: blue;">ψευδής</span></a>
- με σκοπό την αποφυγή της απόλυτης καταδίκης της. Και δεν υπάρχει πιο
πρόσφορος τρόπος να πολλαπλασιαστούν τέτοιες επιθέσεις από την επίκληση
διαφόρων δικαιολογιών, όπως η παραπάνω περί κακής ασκήσεως των καθηκόντων του
θύματος αυτής της επίθεσης.<o:p></o:p></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Σε μια σοβαρή κοινωνία, πολιτικοί και πολίτες
αναλαμβάνουν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για την καταδίκη τέτοιων φαινομένων
και την περιθωριοποίηση των φορέων τους. Στη χώρα μας, όχι μόνο συζητήθηκε στα
σοβαρά το δικαίωμα ενός μέλους του κοινοβουλίου να εκφράζεται ελεύθερα, ακόμα
και να καθυβρίζει συναδέλφους της, αλλά και το βάρος της συζήτησης μετατέθηκε στις
υποτιθέμενες ευθύνες του θύματος για την επίθεση αυτή. Πέρα από την τετριμμένη
διαπίστωση, ότι η ανοχή σε τέτοιες πρακτικές είναι προς όφελος της Χ.Α., με την
ίδια παθητική στάση πέφτει ακόμα περισσότερο νερό στο μύλο της χυδαιότητος. Και
κάποια στιγμή, η χυδαιότητα αυτή θα πλήξει ακόμα περισσότερους, ίσως και εμάς, τους
ίδιους, που μπροστά στην αήθη επίθεση μιας βουλευτίνας θυμηθήκαμε τη βολική μεταφορά της ευθύνης από το δράστη στο θύμα. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-81337754417481660832013-07-16T02:25:00.003-07:002013-07-16T02:28:04.924-07:00Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Δεν
απαιτούνται γνώσεις προηγμένης αεροναυπηγικής, για να γίνει αντιληπτό, ότι έχουμε
πολιτικούς, πολλοί εκ των οποίων σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα όχι μόνο δεν
θα είχαν επανεκλεγεί αλλά τώρα θα βρίσκονταν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, καταδικασμένοι
για απάτες και άλλα, συναφή εγκλήματα. Κάποιοι εξ αυτών δεν υπολογίζουν την
ανθρώπινη ζωή παρά ελαφρά τη καρδία αποφασίζουν για το διασυρμό συνανθρώπων
μας, που τους έλαχε να είναι φορείς βαρέων ασθενειών.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Έχουμε
δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι αποφασίζουν για την παράταση της προσωρινής
κράτησης συνανθρώπων μας, ακόμα και όταν, σύμφωνα με το νόμο, το ανώτατο όριο
αυτής έχει ολοκληρωθεί και οι συνάνθρωποί μας αυτοί πρέπει να αφεθούν
ελεύθεροι. Γι’ αυτούς τους λειτουργούς, οι οποίοι κάποτε ορκίστηκαν να
περιφρουρούν τη Δικαιοσύνη, ο νόμος μοιάζει περιττό στολίδι μιας κοινωνίας, η
οποία πρέπει, κατ’ αυτούς, να αμυνθεί κατά παντός υποθετικού κινδύνου ακόμα και με πλάγια μέσα. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ωστόσο,
το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι οι παραπάνω πολιτικοί και
δικαστικοί. Όχι! Τους πολιτικούς τους «μαυρίζεις» στις εκλογές και τους στέλνεις
σπίτι τους, όταν κρίνεις, ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους ή
ενεργούν κόντρα στο κοινό συμφέρον. Οι κακοί δικαστικοί περνούν από πειθαρχικό
και είτε ξηλώνονται και αποστέλλονται άναυλοι στο σπίτι τους είτε υφίστανται
σοβαρές κυρώσεις, ώστε να μάθουν καλύτερα το νόμο και τις υποχρεώσεις τους. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Το
πραγματικό πρόβλημα αυτής της χώρας είναι οι φαύλοι εκείνοι πολίτες, οι οποίοι
θεωρούν, ότι η δική τους ασφάλεια, όπως και αν την ορίζουν, υπερτερεί των
όποιων δικαιωμάτων μιας οροθετικής πόρνης ή ενός κρατουμένου, που παραμένει στη
φυλακή κατά παράβαση, όσων ορίζει ο νόμος για την προσωρινή κράτηση, και,
συνεπώς, στο όνομα της δικής τους ασφάλειας όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται
η διαπόμπευσή της. Οι ίδιοι αυτοί πολίτες όχι μόνο σφυρίζουν αδιάφορα στο
άκουσμα της παράνομης παράτασης της προσωρινής κράτησης ενός συνανθρώπου τους
αλλά τη θεωρούν επιβεβλημένη, επειδή το συγκεκριμένο πρόσωπο είναι αναρχικός
και επιδιώκει την ανατροπή του πολιτεύματος (μερικά από τα επιχειρήματα που
διάβασα). Και αν δεν έχει, ακόμα, δικαστεί και ο νόμος προβλέπει, ότι μετά την
πάροδο του ανωτάτου ορίου προσωρινής κράτησης ο κρατούμενος πρέπει να αφεθεί
ελεύθερος, για τους συμπολίτες μας αυτούς ο κ. Σακκάς έχει κηρυχθεί ένοχος και
ορθότατα παρέμεινε κρατούμενος για περισσότερο χρόνο απ’ όσο προβλέπει ο
νόμος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Προ ενός έτους, τα αυτά πρόσωπα
θεωρούσαν σωστή την απόφαση του τότε Υπουργού Υγείας, κ. Λοβέρδου, να δίδονται
στη δημοσιότητα τα στοιχεία των προσώπων, που έπασχαν από επικίνδυνες
μεταδοτικές ασθένειες, διότι έτσι θα τιμωρούνταν ιερόδουλες, που ήταν φορείς
των ασθενειών αυτών. Στο μυαλό αυτών των συμπολιτών μας δεν χωρούσε το
ενδεχόμενο το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των οίκων ανοχής να πάσχει σφόδρα
και, εκ του λόγου αυτού, ο έλεγχος των πορνών από τις αρμόδιες υπηρεσίες να
είναι όχι απλά πλημμελής αλλά και σχεδόν ανύπαρκτος. Αρκούσε που ο τότε
Υπουργός Υγείας με μια κατάπτυστη απόφαση πέταξε στην αρένα μερικές
ανυπεράσπιστες πόρνες – όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, μάλλον δεν
αντιλαμβάνεται, ότι η πόρνη δεν έχει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματός της
καθώς και ότι η κοινωνία μας την τοποθετεί στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας –
αφήνοντας το υπάρχον νομοθετικό καθεστώς εξίσου προβληματικό με πριν και τις
πόρνες να σέρνονται από τα αφροδίσια νοσήματα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Λυπάμαι,
αν στενοχωρώ κάποιους φίλους, αλλά αυτή η κατηγορία συμπολιτών μας είναι
απείρως χειρότερη από τους κυβερνώντες μας. Διότι, αν οι τελευταίοι λειτουργούν
ασύδοτα και αφήνουν τους υφισταμένους τους να δρουν επίσης ασύδοτα, το οφείλουν
στους παραπάνω συμπολίτες μας, οι οποίοι επικροτούν κάθε παράνομη ενέργειά
τους, κρίνοντάς την ως απαραίτητη για την ασφάλεια και ευημερία τους. Και ο
νόμος και τα ατομικά δικαιώματα των προσώπων, που πλήττονται από τις
κυβερνητικές και δικαστικές ατασθαλίες; Ας πάνε να κουρεύονται, σύμφωνα πάντα
με αυτούς τους συμπολίτες μας, αρκεί αυτοί να νοιώθουν, ότι δεν απειλείται ο
μικρόκοσμός τους!<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-82047467080728494222013-07-01T15:29:00.002-07:002013-07-02T04:52:00.636-07:00Μια εικόνα από το μέλλον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Απέμεναν δέκα λεπτά, μέχρι να τον φωνάξουν να εμφανιστεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έλεγξε με τα δάχτυλά του τον κόμπο της πανάκριβης ιταλικής και νεανικής γραβάτας του. Ίσιωσε τη χωρίστρα του. 10 χρόνια είχε αποχωριστεί το εν χρω κούρεμα και ακόμα ένοιωθε κάπως παράξενα, που κάτι γαργαλούσε την παλάμη του, κάθε φορά που την ύψωνε πάνω από το κεφάλι του. Σκούπισε μηχανικά το πέτο και το μαντίλι του σακακιού του. Προς στιγμή, θυμήθηκε την πρότερη νιότη του, όταν σήκωνε το χέρι είτε για να χαιρετίσει με τον τρόπο, που τον είχαν μάθει στο κόμμα του, είτε για να δώσει το σύνθημα στους συντρόφους του να μπουκάρουν σε στέκια μεταναστών. Α, μια φορά είχε χτυπήσει και μια βουλευτή του ΚΚΕ σε τηλεοπτική εκπομπή. Την είχε γλυτώσει, επειδή η παθούσα δεν είχε υποβάλει έγκληση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έπιασε τον εαυτό του να λέει λόγια, όπως "βρωμιάρηδες", "λαθρομετανάστες" και άλλες πολλές με παρεμφερή απαξία. Οι λέξεις ξύπνησαν θύμησες απ' τα όχι και τόσο παλιά. Το σκοτεινό παρασκήνιο του θύμισε εποχές ένδοξες και ανδρειωμένες, όταν με άλλους συντρόφους του εξορμούσε στις γειτονιές των μεταναστών και κυνηγούσε όποιον σκουρόχρωμο έβρισκε μπροστά του ή απειλούσε ομοφυλοφίλους και καλλιτέχνες. Τα μάτια του στριφογύρισαν στις κόχες τους. Η ματιά του έπεσε στην καθαρίστρια, που πάλευε με μια μουντζούρα στον τοίχο. Μετανάστρια, συμπέρανε, από το δέρμα της επιδερμίδας της! Τόσα χρόνια στο κυνήγι, τους είχε μάθει και αυτοί τον είχαν, επίσης, μάθει. Το τρομαγμένο βλέμμα της τον γέμισε ευχαρίστηση. Τι ωραία που θα ήταν να της κολλήσω τη μάπα στον τοίχο, σκέφτηκε. Ένοιωσε την αδρεναλίνη να πετάγεται από κάθε πόρο του δέρματός του. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα νόημα του βοηθού σκηνοθέτη τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Σε πέντε λεπτά εμφανίζεσαι. Τι ηλίθιος, σκέφτηκε, θα τα τίναζα όλα στον αέρα για μια παρόρμηση. Σε λίγο, θα άρχιζε η συνέντευξή του, η οποία θα μεταδιδόταν σε πανελλήνιο δίκτυο και αυτός σκεφτόταν να τσακίσει τη μούρη μιας "λαθρομετανάστριας". Τα έβαλε με τον εαυτό του. Οι εποχές, που δρούσε με βάση το θυμικό του, είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το κόμμα του, κάποτε περιθωριακό και με μερικές εκατοντάδες ψήφους πανελλαδικά, συγκέντρωνε, πλέον, το 20% και έπαιζε το ρόλο ρυθμιστή σε μια αποσαθρωμένη κοινωνία, που περίμενε από τους πάλαι ποτέ μαυροντυμένους και σωματώδεις τύπους, τους οποίους πάντοτε συνόδευαν κοπέλες σε όλες τις αποχρώσεις του ξανθού, να βάλει στη θέση τους τους κλέφτες πολιτικούς και να διαλύσει το σάπιο σύστημα. Συνάμα, όμως, μια δεκαετία στα βουλευτικά έδρανα είχε διδάξει αυτόν και το κόμμα του να συγκρατούν τα νεύρα τους. Κάτι ηλίθιοι, που επέμεναν στις παραδοσιακές μεθόδους της βίας και του τραμπουκισμού, είχαν εκδιωχθεί από το κόμμα και τώρα φυτοζωούσαν πουλώντας προστασία σε τριτοκλασάτα μπαράκια ή ξεφορτώνοντας κασόνια σε σούπερ μάρκετς. Ας πρόσεχαν, τόσο τους έκοβε, σκέφτηκε. Όσοι κατάλαβαν, ότι έπρεπε να προσαρμοστούν, εγκατέλειψαν τις ακραίες κομμώσεις και προσαρμόστηκαν στις νόρμες των αστών, που έπρεπε να προσεταιριστούν. Τέρμα πια οι μπρατσαράδες με τις στενές μπλούζες και τα μουστάκια των οπλαρχηγών του '21! Τέρμα πια τα κουρέματα γουλί! Τέρμα τα άρβυλα και τα μαύρα τζιν! Κομμένοι και οι λεκτικοί αυτοσχεδιασμοί, που προκαλούσαν αλωπεκίαση σε όσους ακροατές γνώριζαν ελληνικά. Είμαστε εθνικιστές και ο καλός εθνικιστής δεν πρέπει να φωνάζει τις καταβολές του, είχε πει ο αρχηγός και οι λιγότερο ανεγκέφαλοι τον είχαν υπακούσει, όπως, άλλωστε, είχαν διδαχθεί από το πρώτο κιόλας λεπτό τους στο κόμμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Δύο λεπτά, έκανε νόημα ο βοηθός σκηνοθέτη</i>. Τώρα και αυτός και οι σύντροφοί του είχαν ντυθεί κοστούμια και γραβάτες, είχαν αφήσει το μαλλί τους να μεγαλώσει 2-3 πόντους, είχαν ιταλικά παπούτσια και βουρ στα ΜΜΕ. Μερικοί έβαλαν και ζελέ στο μαλλί και έντυσαν το λόγο τους με 5-6 ελληνικούρες, για να δείχνουν μορφωμένοι και καλοί χρήστες της ελληνικής. Κάποιοι πήγαν σε γιατρούς, για να τους αφαιρέσουν τα τατουάζ με τις σβάστικες και τα ζιγκ χάιλ. Τώρα, που το σχέδιο συνεργασίας με τη Ν.Δ. είχε πάρει καλό δρόμο και το κόμμα είχε αποκτήσει ρόλο ρυθμιστή στα πολιτικά πράγματα, το πρόγραμμά του είχε τροποποιηθεί προς το ηπιότερο. Τώρα προείχε η βελτίωση της παιδείας, με σκοπό την εθνική και θρησκευτική διάπλαση των παίδων, με έμφαση στην αύξηση των ωρών διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και την προσθήκη μιας, ακόμα, ώρας θρησκευτικών αλλά και την αποκάθαρση της διδασκαλίας της ιστορίας "από αριστερές επιρροές". Στην οικονομία, οι κραυγές περί καταργήσεων των μνημονίων είχαν αντικατασταθεί από συνθήματα για αληθινή επαναδιαπραγμάτευση μαζί με σχέδιο περί αύξησης της εγχώριας αγροτικής παραγωγής και αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας από Έλληνες, για να γίνει η χώρα αυτάρκης και να μην εξαρτάται από τους ξένους. Στην πολιτική, θα αποκάλυπταν όσους πολιτικούς είχαν προδώσει τη χώρα στα ξένα συμφέροντα και θα τους τιμωρούσαν αμείλικτα, ψηφίζοντας νόμους με αναδρομική ισχύ. Στον τομέας της εγκληματικότητας, είχαν ήδη εισηγηθεί την επαναφορά της θανατικής ποινής και την υιοθέτηση του μέτρου των καταναγκαστικών έργων ως μέσου σωφρονισμού των φυλακισμένων. Όσο για τους μετανάστες; Η πρόταση ήταν απλή, όσοι μπήκαν νόμιμα στη χώρα, θα παρέμεναν στη χώρα. Οι υπόλοιποι θα απελαύνονταν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Ένα λεπτό!</i> Κοίταξε από το παρασκήνιο τον παρουσιαστή. Ήταν ο καλύτερος σύμμαχός του και δεν φοβόταν, μήπως του κάνει κάποια κακή ερώτηση. Η αυτοπεποίθησή του είχε πάει στα ουράνια. Τα πόδια του είχαν βγάλει φτερά. Ούτε υπήρχε περίπτωση να του θυμίσει το παρελθόν του. Άλλωστε, η απάντησή του σε όσους κακεντρεχείς του θύμιζαν τη βίαιη νιότη του ήταν σταθερή. Επρόκειτο για νεανικά ατοπήματα, που όλοι έχουμε κάνει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Μπαίνεις, μόλις σταματήσει να μιλάει ο παρουσιαστής, </i>έκανε νόημα ο βοηθός σκηνοθέτη. Ο φέρελπις πολιτικός, ο πρώτος βουλευτής των εθνικιστών, που θα έπαιρνε υπουργικό αξίωμα, ο αγαπημένος χιλιάδων νέων, ο επιστήμονας, που συνδύασε την πολιτική με το σεξ απήλ και τον ανδρισμό, που έκανε τις γυναίκες να παραμιλούν στη θέα του, έπαιρνε τη θέση του δίπλα στον παρουσιαστή, που τον προσφωνούσε :</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>"Κυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε τον .............."</i><br />
Το κοινό χειροκροτούσε εκστασιασμένο. <br />
Καληνύχτα, Ελλάδα!</div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-45414871072722056872013-06-02T12:12:00.001-07:002013-06-02T12:12:50.864-07:00Δεν αρκούν οι οικονομικοί δείκτες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ακόμα θυμάμαι κάποια σχόλια και άρθρα προ καιρού, τα οποία ενεφάνιζαν μια ακμαία και ευημερούσα οικονομικά Τουρκία και τη συνέκριναν με την χειμαζόμενη Ελλάδα, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα, ότι η οικονομική ευμάρεια είναι ο καλύτερος τρόπος για την παγίωση της ειρήνης σε μια χώρα. Μέχρι και κρίσεις, ότι η Τουρκία είναι περισσότερο δημοκρατική χώρα από την Ελλάδα είχαν ακουστεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ελάχιστοι ελάμβαναν υπόψη, ότι πίσω από την απαστράπτουσα εικόνα του κέντρου και των καλών συνοικιών της Κωνσταντινούπολης και των πόλεων των μικρασιατικών παραλίων υπήρχαν γειτονιές εκατομμυρίων απόκληρων στις ίδιες αυτές πόλεις αλλά και πόλεις στη μικρασιατική ενδοχώρα, τις οποίες το τουρκικό οικονομικό θαύμα δεν είχε αγγίξει. Ελάχιστοι ελάμβαναν υπόψη, ότι η κυβέρνηση Ερντογάν είναι βαθύτατα οπισθοδρομική και ελάχιστα δημοκρατική και χωρίς σεβασμό στην ελευθερία του λόγου (72 πρόσωπα απασχολούμενα σε Μ.Μ.Ε. βρίσκονταν σε τουρκικές φυλακές το 2012, σύμφωνα με τους Δημοσιογράφους χωρίς Σύνορα), που επιχειρεί να λάβει μέτρα για την ηθική τάξη, τα οποία περιλαμβάνουν ως και την απαγόρευση του φιλιού στο μετρό. Ελάχιστοι θυμούνται τη δήλωση του πρωθυπουργού, κ. Ερντογάν, ότι επιθυμεί μια θρησκευόμενη νεολαία ή την εικόνα των μαντιλοφορεμένων συζύγων τόσο του κ. Ερντογάν όσο και των υπολοίπων υπουργών του. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν πιστεύω, ότι το σύνολο των διαμαρτυρομένων στην Πλατεία Ταξίμ είναι κεμαλιστές ή αντιτιθέμενοι στην ανέγερση εμπορικού κέντρου στην ίδια πλατεία και σε σημείο της, όπου υπάρχει πράσινο. Σίγουρα σε μια τέτοια ογκώδη διαδήλωση θα υπάρχουν και φτωχοί άνθρωποι, που διεκδικούν καλύτερο καταμερισμό του πλούτου ή έστω μέτρα ανακούφισης της φτώχειας τους, δημοκράτες με αίτημα για εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, πολέμιοι του ισλαμισμού, έστω της μετριοπαθούς μορφής του, που, κατά δήλωση του κ. Ερντογάν, πρεσβεύει το ΑΚΡ, και πολλοί άλλοι. Σε ένα τέτοιο πλήθος είναι φύσει αδύνατο να υπάρξει ιδεολογική και πολιτική ομοιογένεια, ως, επίσης, είναι πολύ νωρίς, για να συμπεράνουμε, αν οι διαδηλωτές θα παραμείνουν και στη συνέχεια ενωμένοι ή θα διασπαστούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δύο μόνο πράγματα είναι σίγουρα μετά τα γεγονότα στην Πλατεία Ταξίμ. Πρώτον, ότι ο Τούρκος ηγέτης είναι γυμνός και προσπάθησε να καλύψει τη γύμνια του επιστρατεύοντας την ίδια λύση, που χρησιμοποιούσαν οι προκάτοχοί του, οι ίδιοι, δηλαδή, που εφάρμοσαν εκείνη την πολιτική, την οποία αυτός δήλωνε, ότι θα ανατρέψει, δηλαδή τη βία. Και, δεύτερον, η οικονομική ευημερία δεν αφορά το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής κοινωνίας και, βέβαια, δεν αποτέλεσε ικανή προϋπόθεση, ώστε να κάνει ακόμα και όσους ωφελήθηκαν από αυτή, ανάμεσά τους και τους ευρισκόμενος πιο κοντά στις ευρωπαϊκές κατακτήσεις κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και των πόλεων στα παράλια της Μικρασίας να ξεχάσουν την οπισθοδρομικότητα της κυβέρνησης Ερντογάν και την απόφασή της να καταργήσει τα ελάχιστα εκείνα θετικά στοιχεία, που άφησε ο κεμαλισμός, ήτοι το άθρησκο κράτος και την αδιαφορία για τα ήθη και έθιμα των πολιτών. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-89500468885244256382013-05-30T04:07:00.001-07:002013-05-30T04:08:04.327-07:00Με αφορμή μια επέτειο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Χτες είχαμε
την επέτειο από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και, ως είθισται, δεν έλειψαν
οι υπερβολικές αντιδράσεις πένθους για την απώλεια της Βασιλεύουσας, οι οποίες
έφτασαν μέχρι του σημείου να ακουστούν τα γνωστά «πάλι με χρόνια με καιρούς»
κ.ο.κ. Το φάντασμα της Μεγάλης Ιδέας εξακολουθεί να στοιχειώνει τη μνήμη πολλών
συμπολιτών μας 91 χρόνια μετά τον ενταφιασμό της. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η πικρή
αλήθεια είναι, ότι για πολύ κόσμο τα γεγονότα των τελευταίων στιγμών της Πόλης
πριν την εκπόρθησή της παραμένουν νεφελώδη. Ο μύθος της Κερκόπορτας που κάποιος
προδότης, ο οποίος πότε είναι εκχριστιανισμένος Οθωμανός και πότε κάποιος
Έλληνας, που πρόδωσε το λαό του, άνοιξε, ή των κακών Δυτικών, οι οποίοι μας εκδικήθηκαν,
που δεν ενδώσαμε στα αιτήματά τους στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, και δεν
απέστειλαν βοήθεια, παραμένουν για πολύ κόσμο οι κύριες αιτίες της Άλωσης. Στο καπάκι,
η Εκκλησία της Ελλάδος τιμά τη μνήμη του Γενναδίου Σχολαρίου, πρώτου Πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση, ο οποίος, κατά την επικρατούσα άποψη,
διέσωσε το χριστιανισμό πείθοντας προς τούτο το Μωάμεθ το Β’, τον επονομαζόμενο
Πορθητή, να τον ορίσει στην ως άνω θέση. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ωστόσο,
έχει μεγάλη σημασία να δούμε, κατά πόσο ανταποκρίνονται οι παραπάνω ιστορίες στην
πραγματικότητα εκείνης της εποχής. Επίσης, χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε το ρόλο
του Σχολαρίου κατά τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><u>Υπήρχε τελικά Κερκόπορτα και
προδοσία; </u></span></b><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;">Κατ’ αρχάς,
αξίζει να συγκρίνουμε τις δύο δυνάμεις, που ήλθαν αντιμέτωπες εκείνη την εποχή.
Από τη μια πλευρά, υπήρχε ο οθωμανικός στρατός, ο οποίος με ρεαλιστικές
εκτιμήσεις αριθμούσε περί τις 80.000-100.000 τακτικούς με πλήρη εξοπλισμό και
δυνατότητα άφθονου ανεφοδιασμού. Πίσω από αυτό το στρατό κρυβόταν η ιδιοφυία
του Μωάμεθ του Β’, ο οποίος είχε φροντίσει να εξοπλίσει το στρατό του με σύγχρονα,
για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, μέσα (π.χ. πλήρωσε τον Ουρβανό, για να
κατασκευάσει το περιβόητο κανόνι του, το οποίο προκάλεσε τεράστια ζημία στα
τείχη της Πόλης). Από την άλλη πλευρά, είχαμε μια αυτοκρατορία, που
ψυχορραγούσε βουτηγμένη στην παρακμή και τις ταραχές ανάμεσα σε ενωτικούς και
ανθενωτικούς και περιελάμβανε, πλέον, μόνο την Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρά
της. Περίπου 7.000 πολεμιστές , εκ των οποίων οι 2.000 ήταν ξένοι, στάθηκαν στις
επάλξεις, για να αποκρούσουν τον οθωμανικό στρατό. Τα τείχη της πόλης
ευρίσκοντο σε οικτρή κατάσταση, καθόσον δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να
συντηρηθούν επαρκώς. Μια τέτοια δυσαναλογία σε ό,τι αφορά τον αριθμό των
μαχίμων ήταν καταδικαστική για την πλευρά με το μικρότερο αριθμό, ενώ, αν
σκεφτούμε, ότι είχαμε περάσει στην εποχή των τηλεβόλων όπλων, ο χρόνος
πολιορκίας μιας πόλεως είχε συντομεύσει κατά πολύ. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Άρα δεν
υπήρξε κάποια προδοσία; Προσωπική μου άποψη είναι, ότι δε χρειαζόταν κάτι
τέτοιο, για να πέσει η Πόλη, ειδικά στην κατάσταση στην οποία ευρίσκετο. Κακά τα
ψέμματα, όλο και κάποιο τείχος θα κατέρρευσε ολοκληρωτικά ή κάποια πύλη θα
υποχώρησε επιτρέποντας σε στίφη Οθωμανών να εισβάλουν στην Πόλη και να σπείρουν
τον πανικό (σε επίπεδο στρατού ήταν ίσως το πιο επίφοβο σώμα της εποχής) . Ο
μύθος αναφέρεται σε κερκόπορτες και προδοσίες, διότι ίσως είναι πολύ
προτιμότερη για τη λαϊκή σοφία η απόδοση της Άλωσης σε παράγοντες, που δεν
μπορούσαν να προβλεφθούν ή αντιμετωπιστούν ακόμα και με μέτρα άκρας συνέσεως
και επιμελείας, παρά στην πραγματική αδυναμία των αμυνομένων να αποκρούσουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οριστικά και αμετάκλητα τον οθωμανικό στρατό.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Δεν φταίνε οι Δυτικοί για την πτώση της Πόλης;
</u></b>Σε καμμία περίπτωση! Κατ’ αρχάς, όπως προαναφέρθηκε παραπάνω, ανάμεσα στους
υπερασπιστές της Πόλης υπήρχαν Γενουάτες υπό τον Ιωάννη Ιουστινιάνη, Βενετοί και
άλλες εθνότητες. Η συντριπτική πλειοψηφία των Δυτικών, που πολέμησαν για τη
Βασιλεύουσα, έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτή. Επίσης, την εποχή εκείνη, οι Οθωμανοί
αποτελούσαν τον υπ’ αριθμ. 1 κίνδυνο για τη Δύση, ενώ η Βυζαντινή Αυτοκρατορία
είχε ελάχιστο προσδόκιμο, αν σκεφτούμε, ότι είχε απομείνει στην επικράτειά της μόνο
η Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρά της. Κανένα δυτικό κράτος δεν θα ποντάριζε
να αποστείλει σοβαρή βοήθεια σε ένα ανίσχυρο κράτος, αφαιρώντας δυνάμεις από άλλες
εκτάσεις του. Ο αντίκτυπος από τις μάχες της Νικοπόλεως και της Βάρνας, όπου οι
Δυτικοί υπέστησαν σοβαρές ήττες από τους Οθωμανούς, είχαν αποδείξει, ότι η
συγκέντρωση δυνάμεων στις ήδη υφιστάμενες κτήσεις τους ήταν καλύτερη λύση από
την αποστολή στρατού προς υποστήριξη μιας ημιθανούς αυτοκρατορίας.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Φυσικά,
αξίζει να αναφερθεί, ότι στο μεγαλύτερο διάστημα του 14<sup>ου</sup> αιώνα η
Βυζαντινή Αυτοκρατορία ταλανίστηκε από εμφυλίους πολέμους ανάμεσα στους διεκδικητές
του θρόνου. Πρωταγωνιστής αυτών των εμφυλίων ήταν ο Ιωάννης Ε’ Παλαιολόγος, ο
οποίος εκθρονίστηκε τρεις φορές, αφού πρόλαβε με δικές του ενέργειες να μετατρέψει
του Οθωμανούς σε ρυθμιστές των εσωτερικών της αυτοκρατορίας του, καταβάλλοντας
σε αυτούς βαρύ φόρο υποτέλειας και παραχωρώντας τους πόλεις π.χ. Φιλαδέλφεια,
για να κερδίσει την υποστήριξή τους. Αυτή η εξασθένηση ήταν αποκλειστικά έργο
των Βυζαντινών και καμμία ευθύνη δεν μπορεί να αποδοθεί στους Δυτικούς, επειδή μερικές
δεκαετίες αργότερα η Πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Ακόμα και αν η Εκκλησία δεν διεδραμάτιζε
αρνητικό ρόλο κατά τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Άλωση
ήταν δεδομένη :</u></b> Αν λάβουμε υπόψη την αδυναμία των Βυζαντινών, προφανώς
η Πόλη θα έπεφτε, ακόμα και αν η Εκκλησία ήταν σφόδρα ενωτική. Ωστόσο, η πικρή
αλήθεια είναι, ότι η Εκκλησία επέσπευσε το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
αρνούμενη έστω για λόγους ανάγκης να υπαναχωρήσει απ’ ό,τι θεωρούσε ως αρχές της.
Για την ακρίβεια, ενώ ο Ιωάννης Η’ Παλαιολόγος πάσχιζε να αποσπάσει τη βοήθεια
των Δυτικών στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, υποσχόμενος την Ένωση των
Εκκλησιών, η πλειοψηφία των ιερέων φρόντισε να φανατίσει το λαό, ώστε να μην
αποδεχθεί αυτή την Ένωση, θεωρώντας ότι είναι προτιμότερο να πέσει η Πόλη στα
χέρια των απίστων παρά των Λατίνων. Η υποδοχή που ο λαός επεφύλαξε στον Ιωάννη
Η’ Παλαιολόγο, όταν αυτός επέστρεψε από τη Δύση, ήταν ενδεικτική των προθέσεων της
Εκκλησίας. Το τελευταίο πράγμα, που χρειαζόταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ήταν ο
διχασμός του λαού. Δυστυχώς, με αυτό το πνεύμα βρήκε ο οθωμανικός στρατός την
πολύπαθη Βασιλεύουσα κατά την έναρξη της τελευταίας πολιορκίας. Αποκορύφωμα αυτής
της άρνησης της Εκκλησίας να συμπράξει στην άμυνα της Πόλης (λαμπρή εξαίρεση ο
ενωτικός καρδινάλιος Ισίδωρος) ήταν οι χιλιάδες μοναχοί, που είχαν κλειστεί στις
μονές τους αρνούμενοι να πολεμήσουν και κηρύσσοντας ότι η πτώση της Πόλης είναι
θέλημα Θεού, τακτική ολέθρια σε μια κοινωνία αμόρφωτη και γαντζωμένη από τα
Θεία.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Ο Σχολάριος λειτούργησε ρεαλιστικά και χάρη
σε αυτόν διατηρήθηκε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και μπήκαν οι βάσεις για
τη μετέπειτα πορεία του υπέρ του έθνους : </u></b>Ο Γεννάδιος (Γεώργιος)
Σχολάριος λειτούργησε με βάση το προσωπικό του συμφέρον και μόνο. Από ενωτικός
μετετράπη σε σφόδρα ανθενωτικό με την επιστροφή του Ιωάννη Η’ Παλαιολόγου από
τη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας και επηρεασμένος από το μέντορά του, Μάρκο
Ευγενικό, ο οποίος είχε αρνηθεί να υπογράψει τη σχετική συμφωνία. Σε εποχές που
ήταν προς όφελος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας να επικρατήσει ηρεμία στο
εσωτερικό της, ο Σχολάριος μαζί με άλλους κληρικούς φρόντιζε να δυναμιτίζει το
κλίμα με αποκορύφωμα τα κηρύγματά του, ότι ήταν θέλημα Θεού να πέσει η Πόλη,
στη διάρκεια της πολιορκίας της. Κατά την πτώση της, ο Σχολάριος συνελήφθη και
σύρθηκε σκλάβος στην Αδριανούπολη, τότε πρωτεύουσα της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, όπου ήλθε σε συνεννόηση με το Μωάμεθ το Β’, ο οποίος του
απένειμε τον τίτλο του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Εκτός του ότι σηκώνει
πολλά ερωτηματικά, πως ακριβώς πέτυχε ο σκλάβος, πλέον, Σχολάριος να συναντηθεί
με το Μωάμεθ, η προθυμία του να συνεργαστεί με εκείνο τον άνθρωπο, ο οποίος
είχε δηώσει την Πόλη και καταλύσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όσο ρεαλιστική ή
μάλλον ωμή κι αν θεωρηθεί, δείχνει ένα καιροσκοπισμό άνευ προηγουμένου. Φυσικά,
ο Μωάμεθ δεν ήταν κάποιος ανόητος σουλτάνος, που δεν είχε αντιληφθεί το ποιόν
του Σχολαρίου και τον εξανάγκασε τρεις φορές σε παραίτηση, όταν έκρινε, ότι δεν
τον εξυπηρετούσε η παραμονή του στον πατριαρχικό θρόνο. Ωστόσο, τόσο η Πολιτεία
όσο και η Εκκλησία εξακολουθούν να τον κατατάσσουν ανάμεσα στους άξιους
Πατριάρχες η δε τελευταία τιμά τη μνήμη του στις 25 Αυγούστου. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Ποια θα ήταν η τύχη της Βασιλεύουσας, αν
τελικά είχε αποσταλεί βοήθεια από τους Δυτικούς ή η Εκκλησία τηρούσε
διαφορετική στάση; </u></b>Θεωρώ, ότι θα έπεφτε και πάλι είτε στα χέρια του
Μωάμεθ του Β’ είτε σε αυτά κάποιου διαδόχου του. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι
την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ήτοι 100 χρόνια μετά την Άλωση, ήταν
η πιο ισχυρή δύναμη στην Ευρώπη και καμμία ευρωπαϊκή χώρα δεν είχε καταφέρει να
την ανακόψει. Για την ακρίβεια, η Πόλη θα μπορούσε να έχει πέσει 50 χρόνια νωρίτερα,
επί Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου, αν δεν είχε προηγηθεί η καταστροφική ήττα των Οθωμανών
στη μάχη της Άγκυρας το 1402 από τους Μογγόλους του Ταμερλάνου και οι εμφύλιες
διαμάχες, που ανάγκασαν τόσο το Μωάμεθ τον Α’ όσο και το Μουράτ το Β’, πατέρα
του Πορθητή, να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους για κατάληψη της Βασιλεύουσας,
δίνοντας έτσι μερικά, ακόμα, χρόνια ζωής στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Το γεγονός,
όμως, ότι μέσα σε 30 χρόνια από την παραπάνω μάχη οι Οθωμανοί ήταν το ίδιο ισχυροί
όπως και πριν αλλά και το γεγονός, ότι οι Βυζαντινοί δεν κατάφεραν να
εκμεταλλευτούν, λόγω αδυναμίας τους, τις εμφύλιες διαμάχες στην Οθωμανική
Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα να παραδώσουν όσες πόλεις είχαν καταφέρει να
ανακαταλάβουν από τους Οθωμανούς στους Δυτικούς π.χ. Θεσσαλονίκη στους Βενετούς,
δείχνει, ότι η πτώση της Πόλης ήταν αναπόφευκτη. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 0pt; mso-layout-grid-align: none; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Αξίζει, τελικά, να θρηνούμε ακόμα και
σήμερα για την Άλωση και να τη μνημονεύουμε ως κομμάτι της ιστορίας μας; </u></b>Η
ιστορική μνήμη συνιστά δικαίωμα και όχι υποχρέωση, σε εποχές, που η ένταξη σε
κάποιο συλλογικό υποσυνείδητο μοιάζει να μην απασχολεί ολοένα και περισσότερο
κόσμο. Η πτώση της Πόλης ήταν δεδομένη με βάση τις πραγματικές συνθήκες της εποχής
και θα ήταν τουλάχιστον άστοχο να θρηνούμε για την πτώση της και να ευχόμαστε
να ξαναγίνει ελληνική, όταν στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε ελληνική,
καθότι οι Βυζαντινοί θεωρούσαν εαυτού Ρωμαίους και όχι Έλληνες, ειδικά αν
θυμηθούμε την περιβόητη ρήση του Σχολαρίου </span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">«Είμαι χριστιανός,
ως εκ τούτου δεν δύναμαι να είμαι Έλλην». <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 0pt; mso-layout-grid-align: none; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής
κοινωνίας εξακολουθεί να ταυτίζει την ιστορική μνήμη και τον πατριωτισμό με
αλυτρωτικές βλέψεις, που ελάχιστα απέχουν από τον μεγαλοϊδεατισμό, που
χαρακτήριζε το ελληνικό κράτος μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή. Κανένας δεν
εμποδίζει κανένα να θεωρεί κομμάτι της ελληνικής ιστορίας την Άλωση και να τιμά
την επέτειό της, πλην, όμως, είναι τουλάχιστον άστοχο να επιχειρείται να
μετατραπεί σε κομμάτι αυτής της ιστορικής μνήμης η λογική των χαμένων πατρίδων.
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Προσωπικά θεωρώ, ότι είναι προτιμότερο
να τιμάται η μνήμη του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου ως του αυτοκράτορα εκείνου,
ο οποίος πολέμησε για μια ουσιαστικά χαμένη υπόθεση και επέλεξε να πέσει
μαχόμενος παρά να παραδώσει την Πόλη στους Οθωμανούς. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0in 0in 0pt; mso-layout-grid-align: none; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Εν κατακλείδι, οι συζητήσεις γύρω
από την Άλωση μπορούν να συνεχιστούν επ’ άπειρον. Η ιστορία είναι ένας ζωντανός
οργανισμός επιδεχόμενος αναθεωρήσεις, αλλαγές και απορρίψεις βάσει
επιστημονικών δεδομένων, οπότε τίποτα δεν αποκλείει μετά από μερικά χρόνια να
διατυπωθούν νέες θεωρίες για τα αίτια της Άλωσης. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι,
όσο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας εξακολουθεί να ασπάζεται μύθους και
δοξασίες γύρω από το θέμα αυτό και εξακολουθεί να πιστεύει για μαρμαρωμένους
βασιλιάδες, κερκόπορτες και προδότες Δυτικούς, μια ουσιαστική και νηφάλια
συζήτηση, 560 χρόνια μετά την Άλωση, δεν πρόκειται να λάβει χώρα. <o:p></o:p></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-41079998955199478402013-05-28T12:21:00.000-07:002013-05-28T12:21:18.038-07:00Αφήστε τους επωνύμους να σκέφτονται για σας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο κ. Κωνσταντίνος Μπέης
δηλώνει, ότι η χούντα άφησε μηδενικό χρέος. Ο κ. Μιχαήλ Δεκλερής αναφέρει, ότι
υπάρχει σχέδιο αποσταθεροποίησης του κλίματος της γης και στηρίζει σε αυτή τη
θεωρία του την άποψη, ότι γίνονται αεροψεκασμοί στη χώρα μας. Ο κ. Θάνος Βερέμης παραδέχεται,
ότι μπορεί να υπήρξε Κρυφό Σχολειό στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ο κ. Μίκης
Θεοδωράκης δηλώνει, ότι σήμερα ζούμε χειρότερα απ’ ό,τι επί χούντας. Υπάρχουν και
άλλα τρανταχτά δημόσια ονόματα με παρόμοιες απόψεις αλλά αρκούμαστε στους παραπάνω
ως επαρκές δείγμα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο κ. Μπέης υπήρξε
διαπρεπής καθηγητής Πολιτικής Δικονομίας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Αθηνών και διανοούμενος με πλούσιο συγγραφικό έργο. Ο κ. Δεκλερής διετέλεσε
πρόεδρος του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, επί των ημερών του
οποίου εξεδόθησαν πολλές αποφάσεις – σταθμοί για την προστασία του
περιβάλλοντος στην Ελλάδα. Ο κ. Βερέμης είναι ιστορικός και καθηγητής
πανεπιστημίου. Ο δε κ. Θεοδωράκης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για
το μουσικό του έργο αλλά και τους αγώνες του για τη Δημοκρατία και την
ελευθερία. Αυτές οι ιδιότητές τους κρίνονται ως υπεραρκετές, για να τους προσδώσουν
ένα αέρα αυθεντίας. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Όσοι επιθυμούν να
υποστηρίξουν απόψεις παρόμοιες με αυτές των παραπάνω προσώπων, τείνουν να
περιλαμβάνουν στην επιχειρηματολογία τους το γεγονός, ότι τα πρόσωπα αυτά τις
έχουν εκφράσει στο παρελθόν. Η διατύπωση αυτών των απόψεων από τα παραπάνω
πρόσωπα προσδίδει σε αυτές ένα αέρα θέσφατου και δυσκολεύει για τον πολύ κόσμο
την ανατροπή τους, καθώς αυτές ανυψώνονται σε δυσθεώρητα ύψη και αυτός, που θα
τις αμφισβητήσει, τεκμαίρεται, ότι αμφισβητεί ταυτόχρονα και τους ίδιους του
επωνύμους εκφραστές τους. Σε μια χώρα, όπου σε πολλές περιπτώσεις οι απόψεις
κρίνονται όχι από την βασιμότητά τους αλλά από το πρόσωπο, που τις εκφράζει,
και εκ του λόγου αυτού όχι μόνο καθίστανται απρόσβλητες αλλά κάθε αμφισβήτησή τους
επισύρει ουκ ολίγα αρνητικά σχόλια, όποιος τολμήσει να τις αμφισβητήσει, στηλιτεύεται
ως άσχετος, στην καλύτερη περίπτωση, και λοιδορείται αγρίως. «Και ποιος είσαι
εσύ, που θα αμφισβητήσεις τον Μπέη» ή «δεν έχεις το ανάστημα να κρίνεις το
Δεκλερή</span><span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">» ή "δεν σέβεσαι τους αγώνες του Θεοδωράκη" είναι μόνο μερικές από τις επιθέσεις, που δέχονται όσοι διανοούνται
να επιχειρήσουν την αποδόμηση των απόψεων των παραπάνω προσώπων. Και είναι από τις
πιο ευγενικές. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Ελάχιστη σημασία έχει για τους περισσοτέρους, αν η
ενίσχυση αυτών των απόψεων ομού μετά του εκφραστή τους συσκοτίζει την
πραγματικότητα. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται, αν η άποψη του κ. Μπέη αποθεώνει ένα
καθεστώς, που μόνο για τη σώφρονα διαχείριση των οικονομικών της χώρας δεν
φημιζόταν και το οποίο, στην πραγματικότητα, συνετέλεσε στην αύξηση του
δημοσίου χρέους, αν ληφθεί υπόψη το περιβόητο Πόρισμα Δρεττάκη. Ελάχιστοι
νοιάζονται, που ο κ. Δεκλερής υιοθετεί ελαφρά τη καρδία τις θεωρίες συνωμοσίας
περί αεροψεκασμών, αγνοώντας επιδεικτικά σοβαρές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες
οι αεροψεκασμοί υπάρχουν μόνο στη φαντασία των εμπνευστών τους. Ελάχιστοι τολμούν
να καυτηριάσουν την απόφαση του κ. Βερέμη να αγνοήσει την απουσία ιστορικών
μαρτυριών για το Κρυφό Σχολειό, τη στιγμή που, λόγω της επαγγελματικής ιδιότητός
του, είχε και έχει την ευχέρεια να ανατρέξει σε πηγές, για να διαπιστώσει, τι
κούφια λόγια ήταν τα περί Κρυφού Σχολειού, ή έστω να αναρωτηθεί, πως στην ευχή
επί αιώνες κατάφερναν οι ραγιάδες να μορφώνονται και οι Οθωμανοί να μην το παίρνουν
είδηση. Τέλος, οι περισσότεροι προτιμούν να ασπαστούν άκριτα τα συμπεράσματα του
κ. Θεοδωράκη για την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα του 2013, παρά να συγκρίνουν το
σήμερα με την εποχή της χούντας και να τον αμφισβητήσουν καθ' οιονδήποτε τρόπο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Book Antiqua","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> Διότι στη χώρα μας προτιμάμε να αφήνουμε κάποιους
τρίτους, επωνύμους, να σκέφτονται για μας και, στη συνέχεια, να υιοθετούμε τη
γνώμη τους περί παντός επιστητού, ακόμα και αν αυτή αντιστρατεύεται τη λογική
και την πραγματικότητα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-52407524665532726592013-05-12T11:01:00.001-07:002013-05-12T11:01:51.875-07:00Επειδή αυτά συμβαίνουν και αλλού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Η κουβέντα για τη νίκη του Ολυμπιακού έχει κορώσει. Σχεδόν κανένας δεν φαίνεται να έχει ευχαριστηθεί τη νίκη της ομάδας. Ακόμα και κάποιοι φανατικοί δεν νοιώθουν άνετα με μια τέτοια, "μουσαντένια" νίκη. Δείγμα προόδου, αν μη τι άλλο, αν θυμηθεί κανείς τα επινίκια μετά από αναλόγου καθαρότητος νίκες! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Μέχρι που "σκάει" το αντεπιχείρημα, ότι αυτά συμβαίνουν και αλλού και φέρνουν το παράδειγμα της Γιουβέντους και του σκανδάλου Μότζι. Και οι περισσότεροι ξαφνικά κατανεύουν ανακουφισμένοι, που δεν είμαστε η μόνη χώρα με βρώμικο αθλητικό παρασκήνιο. Αυτά συμβαίνουν και αλλού, σκέφτονται, άρα γιατί να σκάμε με τα δικά μας σκάνδαλα; Η πρόοδος στα αθλητικά μας ήθη παραπέμπεται στις καλένδες.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; color: #333333; line-height: 18px; text-align: left;">Δε νομίζω, ότι υπάρχει πιο μίζερη αντίληψη, στη διάρκεια μιας συζήτησης για το κατάντημα του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού και με αφορμή τη νίκη μιας ομάδας (από τις λεγόμενες "μεγάλες") με πλάγια μέσα, από εκείνη, σύμφωνα με την οποία ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν και στο εξωτερικό. Αφενός δείχνει την άγνοια της πραγματικότητας στο εξωτερικό, όπου επιβάλλονται κυρώσεις σε βάρος της ομάδος,</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #333333; display: inline; line-height: 18px; text-align: left;"> η οποία απεδείχθη, ότι χρησιμοποίησε πλάγια μέσα, για να ευνοηθεί (περίπτωση Γιουβέντους προ ετών αλλά και Μίλαν αρκετά πιο παλιά), καθότι οι σοβαρές χώρες δεν αστειεύονται σε τέτοια (και άλλα πολλά) θέματα, αφετέρου προδίδει την τάση ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας να μην επιθυμεί πραγματικά να αλλάξει οτιδήποτε, προς το καλύτερο, σε αυτή τη χώρα, μια και το τμήμα αυτό προτιμά να παρηγοριέται με τη λογική, ότι "αυτά συμβαίνουν και αλλού".</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #333333; display: inline; line-height: 18px; text-align: left;">Και αν ποτέ βρεθεί κάποιος ιθύνων, ο οποίος ζητήσει και πετύχει την παραδειγματική τιμωρία της ομάδος εκείνης, η οποία μετήλθε παράνομα μέσα, για να κερδίσει ένα παιχνίδι, τότε μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια. Στρατιές οπαδών θα αποκλείουν εθνικές οδούς καίγοντας ελαστικά ή θα κάνουν πορεία στους κεντρικούς δρόμους πόλεων σπάζοντας αυτοκίνητα και βιτρίνες, επειδή τους πνίγει το δίκιο τους. Στη συνέχεια, δημοσιογράφοι θα διοργανώνουν εκπομπές με θέμα την τιμωρία της ομάδος, όπου ειδήμονες θα καταθέτουν την άποψή τους, ότι είναι τουλάχιστον ύποπτο, που σε μια χώρα με ιστορικό σκανδάλων οι αρχές εξάντλησαν την αυστηρότητά τους σε μια ομάδα με παράδοση και λαϊκά ερείσματα. Θα ακολουθήσουν τοπικοί βουλευτές, οι οποίοι λάβροι και αναψοκοκκινισμένοι θα ωρύονται για το δίκαιο του λαού της ομάδος (aka ψηφοφόρων τους), που έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται (και να απειλούν, ότι θα ψηφίσουν "τους άλλους"). Στο τέλος, η τιμωρία θα ανακληθεί και η παρανομήσασα ομάδα θα διατηρήσει, άσπιλη και άμωμη, πλέον, τα ευεργετήματα από την παρασπονδία της. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #333333; display: inline; line-height: 18px; text-align: left;">Σε 1-2 μήνες, η λήθη θα έχει σκεπάσει το αμάρτημα της ομάδος αυτής. Η ζωή θα συνεχιστεί. Ίσως όχι καλύτερη αλλά σίγουρα με την παρηγοριά, ότι δεν είμαστε οι μόνοι αμαρτωλοί σε αυτή τη ζωή. Μετά θα σκάσει κάποιο καινούργιο σκάνδαλο. Θα ξεσηκωθεί κόσμος και κοσμάκης, ζητώντας να επέλθει κάθαρση. Θα βρεθεί κάποιος, που θα εφαρμόσει το νόμο. Θα ξεσπάσουν οπαδοί, βουλευτές και άλλοι ενδιαφερομενοι, ζητώντας να ανακληθεί η ποινή. Θα ανακληθεί η ποινή. Θα ξεχαστεί το συμβάν. Μετά θα ξεσπάσει νέο σκάνδαλο κ.λπ. κ.λπ. Και η ζωή θα συνεχίζεται.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #333333; display: inline; line-height: 18px; text-align: left;">Διότι θα είναι ελάχιστοι όσοι θα επιθυμούν να αλλάξει πραγματικά προς το καλύτερο η κατάσταση. Οι υπόλοιποι θα ανακαλούν στιγμές από ανάλογες καταστάσεις στο εξωτερικό και θα παρηγοριούνται. </span></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-55153510399184844462013-05-12T04:39:00.001-07:002013-05-12T04:54:09.036-07:00Αφού το λέει και μια μορφωμένη .......<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="yiv2108186982MsoNormal" style="background-color: white; font-family: arial, helvetica, clean, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px; margin: 0cm 0pt; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Book Antiqua'; line-height: 1.2em; outline: none;"><span style="font-size: small; line-height: 1.2em; outline: none;"><span style="line-height: 1.2em; outline: none;"> </span>Όχι, δεν με τρόμαξε ο απρόσεκτος δημόσιος λόγος της κας. Δημουλά, η οποία ναι μεν δεν είπε όσα ρατσιστικά της καταλογίστηκαν αρχικά για τους μετανάστες αλλά η πραγματική ομιλία της δεν άφησε και τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις, αν σκεφτούμε, ότι πρόκειται για ένα δημόσιο πρόσωπο με μόρφωση αρκετά ανώτερη από αυτή της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας, το οποίο οφείλει να χειρίζεται τις λέξεις με καλύτερο τρόπο.</span></span></div>
<div class="yiv2108186982MsoNormal" style="background-color: white; font-family: arial, helvetica, clean, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px; margin: 0cm 0pt; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Book Antiqua'; line-height: 1.2em; outline: none;"><span style="font-size: small; line-height: 1.2em; outline: none;"><span style="line-height: 1.2em; outline: none;"> </span>Ούτε με ενόχλησαν όσα ακούστηκαν για την καλλιτεχνική της αξία. Είθισται, άλλωστε, με αφορμή το δημόσιο λόγο ενός δημοσίου προσώπου, να αρπάζει πολύς κόσμος την ευκαιρία να καταφερθεί κατά του προσώπου αυτού για θέματα άσχετα με την άποψη, την οποία αυτό εξέφρασε για συγκεκριμένο ζήτημα. <span style="line-height: 1.2em; outline: none;"> </span>Οι κ.κ. Θεοδωράκης και Κιμούλης εμφανίστηκαν, με αφορμή κάποιες αμφιλεγόμενες δηλώσεις τους, ως ατάλαντοι, θα γλύτωνε η κα. Δημουλά; Προσωπικά, πάντως, δεν έχω εντρυφήσει στην ποίησή της σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δικαιούμαι να εκφέρω άποψη γι’ αυτή.</span></span></div>
<div class="yiv2108186982MsoNormal" style="background-color: white; font-family: arial, helvetica, clean, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px; margin: 0cm 0pt; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Book Antiqua'; line-height: 1.2em; outline: none;"><span style="font-size: small; line-height: 1.2em; outline: none;">Περισσότερο με τρόμαξε η προθυμία πολλών συμπολιτών μας να αποδεχθούν, ότι έχει κάθε δίκιο η κυρία Δημουλά να αισθάνεται ρατσίστρια. Έγινε λόγος για την κατάσταση, που βιώνουν οι κάτοικοι της Κυψέλης και άλλων περιοχών των Αθηνών και άλλων πόλεων της χώρας. Μνημονεύτηκε η ψυχική κατάσταση της κας. Δημουλά στο άκουσμα της βίας, που υπέστη η αδελφή της από αλλοδαπούς διαρρήκτες. Έγινε ως και αναφορά στην ελευθερία του λόγου, η οποία πρέπει να είναι απεριόριστη και κακώς επιχειρείται να φιμωθεί η κα. Δημουλά(!!!).</span></span></div>
<div class="yiv2108186982MsoNormal" style="background-color: white; font-family: arial, helvetica, clean, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px; margin: 0cm 0pt; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Book Antiqua'; line-height: 1.2em; outline: none;"><span style="font-size: small; line-height: 1.2em; outline: none;"><span style="line-height: 1.2em; outline: none;"> </span>Όχι, κανένας λογικός άνθρωπος δεν ζει σε κάποιο ροζ συννεφάκι, απ’ όπου αδυνατεί να παρακολουθήσει την αύξηση της εγκληματικότητας και την υποβάθμιση της καθημερινότητας των κατοίκων του κέντρου των Αθηνών αλλά και πολλών περιοχών της ίδιας πόλης και άλλων πόλεων. Για τα φαινόμενα, όμως, αυτά δεν ευθύνονται ούτε αποκλειστικά ούτε κατά κύριο λόγο οι αλλοδαποί μετανάστες. Ας μην ξεχνάμε, ότι πολύ πριν αυτοί φτάσουν στη χώρα μας, η Αθήνα αλλά και οι περισσότερες ελληνικές πόλεις είχαν γεμίσει με ακαλαίσθητα μπετονένια κτίρια, τα οποία κατέλαβαν κάθε πιθαμή ελεύθερης γης, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια αναβάθμισης της αστικής ζωής των πόλεων αυτών. Η αστυφιλία έγινε η αιτία συσσώρευσης στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας χιλιάδων εσωτερικών μεταναστών, αρκετοί εκ των οποίων όχι μόνο δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους για μια καλύτερη ζωή αλλά σταδιακά οδηγήθηκαν στο περιθώριο, απ’ όπου είτε οι ίδιοι είτε οι απόγονοί τους αντιμετώπισαν την κοινωνία με ιδιαίτερη εχθρότητα ου μην και με το έγκλημα. Έπειτα, ακόμα και η ίδια η κάθε άλλο παρά πολέμια του ρατσισμού ΕΛ.ΑΣ. παραδέχεται, ότι, βάσει στατιστικών, η πλειοψηφία των εγκλημάτων (τουλάχιστον το 80%) τελούνται από Έλληνες δράστες, ενώ υπάρχουν και αρκετά δημοσιεύματα στον τύπο για το ίδιο θέμα, τα οποία επιβεβαιώνουν την ΕΛ.ΑΣ.</span></span></div>
<div class="yiv2108186982MsoNormal" style="background-color: white; font-family: arial, helvetica, clean, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px; margin: 0cm 0pt; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Book Antiqua'; font-size: small; line-height: 1.2em; text-indent: 36pt;">Βέβαια, στη χώρα όπου η πρόνοια του κράτους για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού είναι τουλάχιστον ανεπαρκής, οι αλλοδαποί μετανάστες παραμένουν ο αποδιοπομπαίος τράγος των ρατσιστών συμπολιτών μας και οι δηλώσεις της κας. Δημουλά ή ό,τι, τέλος πάντων, της αποδόθηκε αρχικά, χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι για τη νομιμοποίηση του ρατσισμού. Ο λόγος ενός δημοσίου προσώπου με ιδιαίτερη καλλιέργεια συντελεί στην άμβλυνση της αρνητικής χροιάς του συγκεκριμένου φαινομένου και υιοθετείται εύκολα, για να απενοχοποιηθούν όσοι το προάγουν. Αφού τα λέει ένα μορφωμένο και σοβαρό πρόσωπο, όπως η κα. Δημουλά, γιατί κατηγορείτε εμάς, ότι διαπράττουμε κάτι το εγκληματικό, θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει ένας μέσος ρατσιστής Έλληνας. Πηγαίνετε να ζήσετε στην Κυψέλη, διατείνονται άλλοι, επιθυμώντας να δικαιολογήσουν το ρατσιστικό λόγο, λες και ο ρατσισμός είναι θέμα τόπου κατοικίας και όχι αντίληψης.</span></div>
<div class="yiv2108186982MsoNormal" style="background-color: white; font-family: arial, helvetica, clean, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px; margin: 0cm 0pt; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Book Antiqua'; font-size: small; line-height: 1.2em; outline: none; text-indent: 36pt;">Για να μην απομένουν πολλές απορίες, δε Χ.Α. έσπευσε να </span><a href="http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-proodeutikh-kikh-dhmoula-apanta-ston-antiratsistiko-nomoden-antechw-allo" rel="nofollow" style="color: #003399; font-family: 'Book Antiqua'; line-height: 1.2em; outline: none; text-indent: 36pt;" target="_blank"><span style="font-size: small; line-height: 1.2em; outline: none;">εκμεταλλευτεί</span></a><span style="font-family: 'Book Antiqua'; font-size: small; line-height: 1.2em; outline: none; text-indent: 36pt;"><span style="line-height: 1.2em; outline: none;"> </span>τη φερομένη ως δήλωση της κας. Δημουλά εκμεταλλευόμενη προφανώς το καλλιτεχνικό μέγεθος της εν λόγω ποιήτριας. Η απενοχοποίηση, για την οποία έγινε λόγος παραπάνω! Και εμείς αναρωτιόμαστε, γιατί έχουν αυξηθεί τα περιστατικά βίας σε βάρος μεταναστών.</span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-46155828701254613132013-04-14T14:32:00.000-07:002013-04-14T14:34:05.001-07:00Επειδή δεν προστάτευσες την υστεροφημία σου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί να πιστώνεσαι με σημαντικούς αγώνες για την ελευθερία και τη Δημοκρατία και και με γραφίδα σου ή τη μουσική σου ή τη φωνή σου να έχεις παλέψει, ώστε να γίνει γνωστή στα πέρατα του κόσμου η καταπίεση ενός λαού ή ένα σημαντικό κοινωνικό ζήτημα. Δεν αποκλείεται γι' αυτές τις προθέσεις σου να υπέστης διώξεις και φυλακίσεις και να έγινες το κόκκινο πανί για όσους εκφράζουν όλα αυτά, για την εξάλειψη των οποίων εσύ πάλεψες. Σίγουρα τιμήθηκες για τη συμβολή σου αυτή και ο κόσμος σε σέβεται και ακούει με δέος τις απόψεις σου επί παντός επιστητού. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κανένας, όμως, δεν αποκλείει, ότι στα στερνά σου ίσως μετακινηθείς σε πιο συντηρητικές και φοβικές θέσεις, κάποιες εκ των οποίων θα έρχονται σε αντίθεση με όσα πρέσβευες νεότερος. Τίποτα δεν προϊδεάζει, ότι εσύ, ο πρωτοπόρος και θαρραλέος αγωνιστής, δεν θα καταλήξεις να διατυπώνεις ακραίες απόψεις, που όμοιές τους ασπάζονται όσοι ανήκουν στους χώρους εκείνους, οι εκπρόσωποι των οποίων κάποτε επεδίωκαν την σιωπή σου ου μην και την εξόντωσή σου. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, κάποια κείμενά ή τις απόψεις σου να μοιάζουν ως εάν να ειπώθηκαν από αυτούς τους εκπροσώπους, αν αποσιωπήσει κανείς, ότι εσύ τα έγραψες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, τίποτα δεν πρόκειται να σβήσει τους αγώνες του παρελθόντος σου. Κανένας σοβαρός και με σέβας προς την ιστορία άνθρωπος δεν θα λησμονήσει την προσφορά σου. Πολλοί, μάλιστα, θα προτιμήσουν να αγνοήσουν αυτή τη μεταστροφή σου επικαλούμενοι διάφορες δικαιολογίες ή κακολογώντας όσους τόλμησαν να σε επικρίνουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η πικρή αλήθεια, όμως, είναι, ότι θα έχεις εκτεθεί με τη μεταστροφή σου, ό,τι και αν επικαλείσαι είτε εσύ είτε οι πιστοί σου. Τα γραπτά σου ή οι δηλώσεις σου, και τα δύο εύκολα εντοπίσιμα στην εποχή του Διαδικτύου, θα μείνουν, για να θυμίζουν, με πόση ευκολία αγνόησες ή απέρριψες τις αρχές σου. Οι νεότεροι ειδικά θα σε θυμούνται περισσότερο για τα εμπρηστικά, ρατσιστικά και εν πάσει περιπτώσει άσχετα με το παρελθόν σου κείμενα ή απόψεις και λιγότερο για όσα αγωνίστηκες παλαιότερα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και τότε θα τα ακούσεις χύμα από πολύ κόσμο. Αλλά κανένας δεν θα σου φταίει, που δεν προστάτευσες την υστεροφημία σου. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-27244233412864429312013-04-10T14:53:00.001-07:002013-04-10T14:54:36.476-07:00Ξεσπώντας με τον κ. Τράγκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Την περασμένη Κυριακή, ο κ. Τράγκας είχε καλεσμένους στην
εκπομπή του στον τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ» τέσσερα στελέχη της Χ.Α. Δεν έχει
σημασία το αντικείμενο της συζήτησης. Οι καλεσμένοι φημίζονται για τις ιδέες
και τους τρόπους τους. Δεν χρειάζονται, λοιπόν, άλλες λεπτομέρειες.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Οι εκπομπές του κ. Τράγκα είναι γνωστές. Δεν χρειάζονται
τακτική παρακολούθηση, για να γίνει αντιληπτό το περιεχόμενό τους. Κυριαρχεί σε
αυτές ο απόλυτος κιτρινισμός, η επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων και οι ύβρεις
προς όσους θεωρούνται ένοχοι για τα προβλήματα της χώρας ή δεν ανταποκρίνονται
στις σταθερές του συντελεστή τους. Σκοπός δεν είναι η παράθεση λύσεων ή έστω ο
διάλογος γύρω από τα προβλήματα αυτά αλλά το ξέσπασμα σε βάρος όσων θεωρούνται
υπαίτιοι γι’ αυτά, με μερικές εξαιρέσεις οφειλόμενες στις συμπάθειες του
πρωταγωνιστή, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής διατηρεί το γνωστό
αγενές ύφος του. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Είναι προφανές, όμως, ότι αυτά ακριβώς τα στοιχεία όχι
μόνο δεν ενοχλούν τους πάμπολλους ακροατές ή τηλεθεατές των εκπομπών του κ.
Τράγκα αλλά, απεναντίας, είναι εκείνα, για τα οποία έχουν επιλέξει να τον
παρακολουθούν. Ας μην κοροϊδευόμαστε! Αν όλα τα παραπάνω ενοχλούσαν, τότε ο εν
λόγω δημοσιογράφος και οι εκπομπές του θα είχαν μπει στο χρονοντούλαπο της
ιστορίας. Πολύς κόσμος λατρεύει να ακούει μειωτικούς χαρακτηρισμούς για την κα.
Μέρκελ και τους πολιτικούς μας (όχι όλους, διότι ο κ. Τράγκας δεν είναι
αχάριστος), κραυγές περί «Τετάρτου Ράιχ» και «γερμανικού προτεκτοράτου» και
φιλολαϊκές, δήθεν, κορώνες. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί και οι λεκτικές μαγκιές λειτουργούν
τονωτικά για μεγάλο κομμάτι μιας κοινωνίας, το οποίο δεν έμαθε και δεν επιθυμεί
να μάθει να σκέφτεται και να επεξεργάζεται λύσεις στα προβλήματά της. Αφού δεν
υπάρχει η υπομονή και η διάθεση για την αντιμετώπιση των δυσκολιών μας, αρκούν
οι ύβρεις σε βάρος όποιου κρίνει ο κόσμος, ότι φταίει για την κατάντια μας.
Είναι μια αβασάνιστη πρακτική και δεν έχει σημασία, αν στο τέλος δεν προσφέρει
κάτι ουσιαστικό. Ο κόσμος ξεσπάει και ηρεμεί.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Κάτι τέτοιες στιγμές, θυμάμαι ορισμένους ηλικιωμένους, οι
οποίοι αναπολούν τις εποχές που πήγαιναν στον κινηματογράφο και παρακολουθούσαν
ελληνικά, ινδικά και τουρκικά μελό. Έβγαιναν από την αίθουσα με μάτια
κατακόκκινα από το κλάμα και έλεγαν «έκλαψα με την ψυχή μου αλλά το
‘φχαριστήθηκα», λησμονώντας για μια στιγμή τις στερήσεις τους. Κάπως έτσι
λειτουργούν και οι πιστοί των ανωτέρω εκπομπών. Συμπάσχουν με τον συντελεστή
τους, βρίζουν ασύστολα τους πάντες και στο τέλος νοιώθουν ανακουφισμένοι και
πιο ήρεμοι, έχοντας αφήσει, έστω προσωρινά, πίσω τα προβλήματά τους. Το
θεωρείτε ασήμαντο στις μέρες μας; Πάντως, μόνο τέτοιο δεν είναι για πολύ κόσμο.
Και ο κ. Τράγκας το γνωρίζει πολύ καλά.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-71366588480031885322013-03-18T07:14:00.000-07:002013-03-18T07:58:10.832-07:00Μια απαράδεκτη χειρονομία και πολλές δικαιολογίες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=woxvf6plPR0">βίντεο</a> με το ναζιστικό χαιρετισμό του ποδοσφαιριστή, κ. Κατίδη, έχει ήδη κάνει το γύρο του Διαδικτύου. Για κακή μας τύχη, έπαιξε και στο εξωτερικό και διανθίστηκε με εξαιρετικά δυσμενή σχόλια. Αλλοίμονο, υπάρχουν, ευτυχώς, πολλές χώρες, στις οποίες αυτού του είδους η χειρονομία δεν είναι κάτι ασήμαντο ούτε μπορεί κανείς να επικαλεστεί, ότι δεν γνωρίζει τη σημασία τους. </div>
<div style="text-align: justify;">
Στη χώρα μας, όμως, περίσσεψαν οι δικαιολογίες για την ενέργεια του ανεγκέφαλου (ναι, όπως το διαβάσατε) ποδοσφαιριστή και οι βολές για την εξοντωτική, όπως χαρακτηρίστηκε, ποινή, που του επεβλήθη. Ο ποδοσφαιριστής χαρακτηρίστηκε ως ένα παιδί αμόρφωτο και μειωμένης αντιλήψεως, που δεν μπορούσε να γνωρίζει το νόημα αυτού του χαιρετισμού και τώρα κακώς "του κόβουν τη μπάλα". Η ΕΠΟ στολίστηκε με διάφορα κοσμητικά επίθετα και στοχοποιήθηκε, επειδή δεν βάζει, λέει, χέρι στην περιβόητη ποδοσφαιρική παράγκα. Η κοινωνία μας βαφτίστηκε υποκριτική και χωρίστηκε στα δύο, με τους επικριτές και τους υποστηρικτές του κ. Κατίδη να παραθέτουν τα επιχειρήματά τους, όχι πάντα με ψύχραιμο τρόπο. Κάποιοι έγραψαν κιόλας, ότι ανάλογη τιμωρία πρέπει να επιβάλλεται στους "ΚΚΕδες", επειδή και η δική τους ιδεολογία είναι αιματοβαμμένη (!!!). </div>
<div style="text-align: justify;">
Αξίζει, όμως, να δούμε το όλο ιστορικό της υπόθεσης. Λοιπόν, στο Ολυμπιακό Στάδιο παίζουν ΑΕΚ και Βέροια για το πρωτάθλημα της Σουπερλίγκας. Ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, κ. Κατίδης, πετυχαίνει το νικητήριο γκολ για την ομάδα του, βγάζει τη φανέλλα του και σπεύδει να πανηγυρίσει προς την πλευρά των οπαδών της ομάδος του. Όταν φτάνει εκεί, υψώνει το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό. Θλιβερή λεπτομέρεια : μέλη του προπονητικού τιμ της ομάδος του αλλά και συμπαίκτες του σπεύδουν να τον αγκαλιάσουν αλλά ούτε ένας από αυτούς δεν του κατεβάζει το χέρι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ ξεσηκώνονται, έστω με καθυστέρηση, και δηλώνουν, ότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής δεν έχει καμμία θέση στην ομάδα τους. Η ΕΠΟ επιβάλλει ισόβιο αποκλεισμό του κ. Κατίδη από τις εθνικές ομάδες. Ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής δηλώνει, ότι δεν γνώριζε τι σημαίνει αυτός ο χαιρετισμός. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κατ' αρχάς, καθ' όλη τη διάρκεια της μαθητείας στα ελληνικά σχολεία, γίνονται ουκ ολίγες αναφορές στο ναζισμό και τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, ένα εκ των οποίων είναι και ο περιβόητος χαιρετισμός. Ακόμα και ο πιο "σκράπας" μαθητής διδάσκεται, ότι ο ναζισμός σκόρπισε τον όλεθρο στην Ευρώπη και διεχώρισε τους ανθρώπους σε εκλεκτούς και κατώτερους και επεφύλαξε στους τελευταίους φρικτό τέλος, ως, επίσης, ότι οι ακόλουθοι αυτών των αντιλήψεων τιμούσαν τον αρχηγό τους χαιρετώντας τον κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που ο κ. Κατίδης χαιρέτησε χτες τους οπαδούς της ομάδος του. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και αν όντως δεν ήξερε το νόημα αυτής της κίνησης; Συγγνώμη αλλά δεν μιλάμε ούτε για το Πυθαγόρειο Θεώρημα ούτε για τον κατά Αριστοτέλη ορισμό της τραγωδίας παρά για μια κίνηση απόλυτα ταυτισμένη με το χειρότερο αιματοκύλισμα, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, πράγμα το οποίο διδασκόμαστε από μικρά παιδιά. Είναι φύσει αδύνατο ο κ. Κατίδης να αγνοούσε το συμβολισμό της επίμαχης ενέργειάς του. Οι δικαιολογίες, που ψέλλισε, θυμίζουν τους λοιπούς ομοϊδεάτες του, οι οποίοι, όταν καταλαμβάνονται να έχουν προβεί σε μια απαράδεκτη ενέργεια ή δήλωση, σπεύδουν να <a href="http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/36830">πουλήσουν</a> τρέλλα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ας πούμε, όμως, ότι, όταν ο δάσκαλος έμπαινε στην τάξη, ο κ. Κατίδης ταξίδευε με το νου του στα σπουδαιότερα στάδια του κόσμου και ονειρευόταν τη μέρα, που θα γινόταν και αυτός ένας διάσημος και ακριβοπληρωμένος γητευτής της μπάλας, με αποτέλεσμα οι διδαχές να μπαίνουν από το ένα αυτί και να βγαίνουν από το άλλο. Είναι δυνατό, όταν μεγάλωσε, πλέον, να μην πήρε χαμπάρι, τι συμβολίζει αυτός ο χαιρετισμός και τι πρεσβεύει η Χ.Α.; Κάθε άλλο! Στις πρώτες του δηλώσεις φάνηκε να γνωρίζει πολύ καλά, ότι ο συγκεκριμένος χαιρετισμός παραπέμπει στο εν λόγω κόμμα. Κάθε νοήμων άνθρωπος γνωρίζει, τι πρεσβεύει το συγκεκριμένο κόμμα. Επίσης, κάθε ποδοσφαιρόφιλος γνωρίζει τις αρνητικές αντιδράσεις, που προκάλεσε στην <a href="http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=qw0kgk2qkDc">Ιταλία</a> ο ίδιος χαιρετισμός από τον κ. Ντι Κάνιο. Και ο κ. Κατίδης θυμίζει εκείνους του ποδοσφαιριστές, που μοιάζουν να έχουν γεννηθεί για να σκέφτονται μόνο ό,τι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά αποκλείεται να μην πήρε χαμπάρι, πόσο αρνητικά είχε σχολιαστεί η ενέργεια του παραπάνω Ιταλού συναδέλφου του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο για την ποινή της ΕΠΟ, προσωπικά τη θεωρώ απόλυτα επιβεβλημένη. Δεν πρόκειται να συμμεριστώ την άποψη, ότι του έκοψαν τη μπάλα και τον κατέστρεψαν, καθόσον η ποινή αφορά μόνο το δικαίωμα συμμετοχής του στις εθνικές ομάδες και όχι το δικαίωμά του να αναζητήσει κάποιο σύλλογο για να βγάλει τα προς το ζην. Θεωρώ δε, ότι με τη συγκεκριμένη απόφαση κάθε άλλος επίδοξος νεοναζί ποδοσφαιριστής αλλά και αθλητής θα το ξανασκεφτεί πολύ σοβαρά να προβεί σε μια τόσο ανόητη ενέργεια ο δε κ. Κατίδης θα έχει όλο το χρόνο μπροστά του να σκεφτεί, πόσο ανόητα έδρασε, και να επανορθώσει, αν πραγματικά το επιθυμεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Βέβαια, ακούστηκε και η άποψη, ότι η ΕΠΟ θα έπρεπε να βάλει χέρι στο κύκλωμα, που λυμαίνεται το ελληνικό ποδόσφαιρο, και όχι να καταστρέψει το μέλλον ενός νεαρού ποδοσφαιριστή. Διότι, ως γνωστόν, όταν δεν μας αρέσει μια απόφαση, αντί να καθήσουμε να την αναλύσουμε, αλλάζουμε το θέμα της συζήτησης. Και για μια φορά η ΕΠΟ επέδειξε σωστά αντανακλαστικά και τιμώρησε ένα ποδοσφαιριστή, που εν γνώσει του προέβη σε μια απαράδεκτη ενέργεια. Οι κραυγές περί υποκρισίας μου θυμίζουν κάτι συμπολίτες μας, οι οποίοι, όταν υπενθυμίζονται οι διακρίσεις, που υφίστανται μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, Ρομά και άλλοι συμπολίτες και συνάνθρωποί μας στην Ελλάδα, δηλώνουν, ότι υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα, για να ασχοληθεί κανείς. Με άλλα λόγια, μέχρι να ξηλωθεί η περιβόητη "παράγκα", ο κάθε Κατίδης θα μπορεί να χαιρετά ναζιστικά ου μην και να τραγουδά ανενόχλητος το "Χορστ Βέσελ".</div>
<div style="text-align: justify;">
Μήπως, όμως, θα ήταν προτιμότερο, όπως υποστηρίχθηκε, να επιβληθεί μια ηπιότερη ποινή στον παίκτη ή να μείνει ατιμώρητος αλλά ειδικοί σύμβουλοι να αναλάβουν να τον κατατοπίσουν, τι εστί ναζισμός και πόσο ανόητος ήταν ο χαιρετισμός, στον οποίο προέβη; Δεν διαφωνώ, ότι η παροχή συμβουλών στο νεαρό παίκτη αλλά και μια σειρά από άλλες ενέργειες π.χ. συμμετοχή του στην υποστήριξη θυμάτων της Χ.Α. θα μπορούσε να βοηθήσει. Μια στιγμή, όμως! Εδώ και ένα χρόνο παρατηρούμε την ανησυχητική άνοδο των ποσοστών του πιο αντιδημοκρατικού κόμματος, που γνώρισε μεταπολεμικά η χώρα μας, ως, επίσης, την ατιμωρησία όσων μελών και ψηφοφόρων της συμμετέχουν σε ενέργειες κατά μεταναστών, καλλιτεχνών κ.λπ. Μια τέτοια ενέργεια, εκτός του ότι φαντάζει επιεικώς αδύνατη στην ανοργάνωτη και συγχυσμένη Ελλάδα του 2013, θα προκαλέσει το γέλωτα των πιστών του ναζισμού, οι οποίοι θα εκλάβουν τη συγκεκριμένη ενέργεια ως ένδειξη αδυναμίας. Σίγουρα θα ήταν προς όφελος του κ. Κατίδη, αν πραγματικά το θέλει και ο ίδιος, να δεχθεί κάποιας μορφής υποστήριξη. Αλλά, μέχρι τότε, η ποινή του πρέπει να παραμείνει ως έχει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έλειψαν, βέβαια, και οι κορώνες περί υποκριτικής κοινωνίας, η οποία δεν καταδικάζει εξίσου τον κομμουνισμό ή όσους εξιστορούν, πόσο καλό έκανε ο Στάλιν στην ανθρωπότητα ή πόσο επίκαιρη είναι η σκέψη του Μάο. Όλα ίσωμα, ως είθισται, όταν τίθεται θέμα με τις συνέπειες από τη δράση της Χ.Α., και όλα στην ίδια ζυγαριά! Και βέβαια η θεωρία της εξίσωσης των άκρων για μια, ακόμα, φορά εμφανίζεται στο προσκήνιο. Μόνο που ο κομμουνισμός, μ' όλες τις αναμφίβολες τερατογενέσεις του, ουδέποτε διεχώρισε τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους, ώστε να εξοντώσει στους δεύτερους, ούτε αγνόησε το φτωχό και τον εργαζόμενο, ενώ συνετέλεσε, τουλάχιστον στο ξεκίνημά του, στην άνθηση των γραμμάτων και των τεχνών. Επίσης, το ΚΚΕ αλλά και ολόκληρη η Αριστερά σεβάστηκαν, παρά τις κατά καιρούς <a href="http://www.youtube.com/watch?v=yZA50DYEUY4">δηλώσεις</a> ορισμένων στελεχών τους, το Σύνταγμα και το απέδειξαν δια της συμμετοχής τους στις οικουμενικές κυβερνήσεις της περιόδου 1989-1990. Συν τοις άλλοις, όσο και αν σπάω το κεφάλι μου, δεν μπορώ να θυμηθώ τα τελευταία χρόνια κάποιο πανώ οπαδών υπέρ του ΚΚΕ, στο οποίο να υμνείται π.χ. ο Στάλιν, ούτε κάποιο ποδοσφαιριστή να εύχεται στους αντιπάλους του να έχουν το τέλος των θυμάτων της εποχής της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Για άλλους ο κ. Κατίδης δεν είναι παρά ένα χαζόπαιδο, που έκανε μια κουταμάρα και οι κουταμάρες δεν πρέπει να τιμωρούνται. Πιστεύω, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τον κάθε Κατίδη αυτής της χώρας σαν ένα άτομο με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και να δικαιολογούμε τις πράξεις ή παραλείψεις τους. Ο κ. Κατίδης είναι ενήλικος και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί. Άλλωστε, από τις πρώτες δηλώσεις του φάνηκε πολύ καλά, ότι είχε απόλυτη επίγνωση των πράξεών του. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος, για κάποιους άλλους, η τιμωρία του κ. Κατίδη συνιστά ευθεία παραβίαση της αρχής, ότι το φρόνημα δεν τιμωρείται. Ουδέν αναληθέστερον! Ο κ. Κατίδης δεν τιμωρήθηκε, επειδή εξέφρασε ναζιστικές αντιλήψεις π.χ. στην παρέα του αλλά επειδή χαιρέτησε ναζιστικά σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Τόσο απλά!</div>
<div style="text-align: justify;">
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω, ποιο θα είναι το μέλλον του νεαρού αυτού ποδοσφαιριστή. Περισσότερο με ανησυχεί η τάση ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας μας να υποβαθμίσει την ενέργεια αυτή προβάλλοντας ένα σωρό απίστευτες δικαιολογίες και λιγότερο η τύχη ενός αθλητή, ο οποίος χαλαρά μπορεί να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο σε κάποιο άλλο σύλλογο, ακόμα και σε κάποια άλλη χώρα, και έχει τη δυνατότητα να μεταμεληθεί για ό,τι έπραξε. Διότι, αν θέλουμε κάποια στιγμή να κοιτάξουμε στα σοβαρά τα αίτια της ανόδου της Χ.Α., τότε θα διαπιστώσουμε, ότι ανάμεσα στις κυριότερες αιτίες είναι η αδιαφορία μας για τις αντιλήψεις και τις πράξεις των Κατίδηδων αυτής της χώρας αλλά και οι δικαιολογίες μας υπέρ αυτών, όταν οι αντιλήψεις και οι πράξεις τους γίνονταν αντιληπτές. </div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2606301696511121454.post-22512106390380370182013-03-07T06:40:00.001-08:002013-03-07T06:44:18.093-08:00Κρίνοντας τον Τσάβεζ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";">Ο Ούγκο Τσάβεζ έγινε γνωστός στον κόσμο το 1992, όταν αποπειράθηκε δις
να ανατρέψει την τότε κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Αμφότερες οι προσπάθειές του ήταν αποτυχημένες, ο ίδιος
συνελήφθη, καταδικάστηκε σε φυλάκιση αλλά πολύ σύντομα ήταν πάλι έξω με
αμνηστία, που χορήγησε ο τότε πρόεδρος της Βενεζουέλας. Το 1998, κέρδισε τις
εκλογές και, έκτοτε, άρχισε η εποχή της πολιτικής παντοδυναμίας του στη χώρα
αυτή αλλά και της δημοφιλίας του σε αρκετές άλλες χώρες. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";">Στη χώρα μας, πολύς κόσμος τον αντιμετώπισε είτε ως
τύραννο είτε ως τον απόλυτο λυτρωτή και αληθινό αριστερό πρόεδρο. Αναμφισβήτητα
εξελέγη δημοκρατικά και με εκλογές διετήρησε το αξίωμά του για 14 ολόκληρα
χρόνια. Προφανώς, επίσης, δεν είχε τις ικανότητες π.χ. του Αλιέντε αλλά κατάφερε
να διατηρήσει το αξίωμά του για αρκετό καιρό παρά τις απόπειρες ανατροπής του
και σαφώς πολιτεύτηκε σε πολύ πιο ευνοϊκές εποχές από τον Χιλιανό πρόεδρο.
Φυσικά, κρίνεται και για τις σχέσεις του με πρόσωπα ύποπτων πολιτικών
φρονημάτων, όπως τους κ.κ. Φιδέλ Κάστρο και Μπασάρ αλ-Άσαντ. Αλλά μήπως είναι ο
πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της υφηλίου, που επέλεξε να συνεταιριστεί πολιτικά
με αλλεργικά στη δημοκρατία και τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες πρόσωπα;
Εκτός αν ξεχάσαμε κάποιο λαοφιλή Έλληνα ηγέτη, που συναγελαζόταν με τον Καντάφι
και το Γιαρουζέλσκι ή κάποιους Ευρωπαίους και Αμερικανούς πολιτικούς, που
έκαναν μπίζνες με τους δικούς μας χουντικούς. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";">Αρκούν
αυτά, για να ξεχαστούν ορισμένες ενέργειές του, όπως οι συχνές αλλαγές στο
Σύνταγμα, ώστε είτε να δύναται να θέτει περισσότερες υποψηφιότητα για την προεδρία
της χώρας του είτε να παρατείνει τη θητεία του, ή οι παρεμβάσεις του στα Μ.Μ.Ε.
και τη Δικαιοσύνη (περίπτωση Αφιούνι) της χώρας του; Δε νομίζω, ότι τέτοιες
ενέργειες μπορούν να γίνουν εύκολα αποδεκτές από ένα πολίτη μιας μέσης
ευρωπαϊκής χώρας με παράδοση στον κοινοβουλευτισμό.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";">Ωστόσο, θα ήταν λάθος να αποπειραθεί κανείς να συγκρίνει
τον Τσάβεζ με τους Ευρωπαίους πολιτικούς της εποχής μας. Οι πολιτικές συνθήκες
στη Βενεζουέλα, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής, είναι
τόσο ρευστές και πρωτόγονες σε σχέση με τα ισχύοντα στην Ευρώπη, που μια τέτοια
σύγκριση είναι καταδικασμένη σε παράλογα συμπεράσματα και, εντεύθεν, σε
αποτυχία. Η πολιτική κατάσταση της Βενεζουέλας θυμίζει λίγο αυτή της
μεσοπολεμικής Ελλάδος, όταν ακόμα και ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος ευθέως ή
μέσω δικών του προσώπων π.χ. του Κονδύλη, είχε ενδώσει στον πειρασμό του
πραξικοπήματος ως θεμιτού τρόπου κατάληψης της εξουσίας. Δεν είναι στις
προθέσεις μου να εξωραΐσω το συγκεκριμένο μέσο ούτε να αγιοποιήσω όποιο
πολιτικό το μετέρχεται. Προσπαθώ μόνο να κρίνω κάποια πράγματα με βάση τις
συνθήκες, που επικρατούν σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Και η Βενεζουέλα δεν μπορεί
να θεωρηθεί ευρωπαϊκή χώρα και, ειδικότερα, να ταυτιστεί με τις σύγχρονες
κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Δύσης ούτε κατά διάνοια. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";">Σημαντικό κριτήριο στην εκτίμηση του φαινομένου Τσάβεζ
είναι η αυθόρμητη οδύνη χιλιάδων Βενεζουελανών στο άκουσμα του θανάτου του. Σε μια ήπειρο με ταραγμένη πολιτική ζωή και αρκετές έξωθεν επεμβάσεις η
δημοφιλία ενός πολιτικού ήταν πάντα μια σχετική έννοια. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στην περίπτωση του Τσάβες, όμως, η εικόνα των
πενθούντων συμπολιτών του απείχε από τις στημένες εκδηλώσεις θλίψης των υπηκόων
των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Πέρα από οικονομικές αναλύσεις και ερμηνείες, ένα
μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Βενεζουέλας είχε για πρώτη φορά στη ζωή του
ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και παροχές, έστω μη συγκρίσιμες με αυτές των
ανεπτυγμένων κρατών, ενώ έβλεπε το κράτος να ελέγχει και εκμεταλλεύεται μεγάλο
μέρος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Επίσης, επί ημερών Τσάβεζ η
φτώχεια και η ανεργία μειώθηκαν σημαντικά. Κάθε άλλο παρά ασήμαντα επιτεύγματα
για μια χώρα, που δεν φημιζόταν για την οικονομική ευρωστία και την πολιτική
σταθερότητά της, και μια ήπειρο, όπου ο πλουτισμός των κρατούντων με κάθε μέσο ήταν συνηθισμένη πρακτική! <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Book Antiqua","serif";">Τί απομένει, για να ολοκληρωθεί η όποια εκτίμηση για τον
εκλιπόντα ηγέτη της Βενεζουέλας; Μα, φυσικά, η επόμενη μέρα, όταν θα
φανεί στην πράξη η ορθότητα της πολιτικής του και η εν γένει πολιτική επιρροή
του. Μέχρι τότε, θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους ελάχιστους ηγέτες, που
κατάφερε να ενώσει τους συναδέλφους του των χωρών της Λατινικής Αμερικής
ενάντια στις έξωθεν πολιτικές επεμβάσεις και να τύχει τόσης ειλικρινούς
υποστήριξης από το μεγαλύτερο μέρος του λαού του. Σίγουρα απείχε από το πρότυπο
του Λατινοαμερικανού δικτάτορα. Και θα ήταν μεγάλο λάθος να κριθεί ως τέτοιος
πολλώ δε μάλλον με δυτικοευρωπαϊκά πολιτικά πρότυπα. <o:p></o:p></span></div>
</div>
περιούσιοςhttp://www.blogger.com/profile/12110351768873260134noreply@blogger.com5