Η κουβέντα για τη νίκη του Ολυμπιακού έχει κορώσει. Σχεδόν κανένας δεν φαίνεται να έχει ευχαριστηθεί τη νίκη της ομάδας. Ακόμα και κάποιοι φανατικοί δεν νοιώθουν άνετα με μια τέτοια, "μουσαντένια" νίκη. Δείγμα προόδου, αν μη τι άλλο, αν θυμηθεί κανείς τα επινίκια μετά από αναλόγου καθαρότητος νίκες!
Μέχρι που "σκάει" το αντεπιχείρημα, ότι αυτά συμβαίνουν και αλλού και φέρνουν το παράδειγμα της Γιουβέντους και του σκανδάλου Μότζι. Και οι περισσότεροι ξαφνικά κατανεύουν ανακουφισμένοι, που δεν είμαστε η μόνη χώρα με βρώμικο αθλητικό παρασκήνιο. Αυτά συμβαίνουν και αλλού, σκέφτονται, άρα γιατί να σκάμε με τα δικά μας σκάνδαλα; Η πρόοδος στα αθλητικά μας ήθη παραπέμπεται στις καλένδες.
Δε νομίζω, ότι υπάρχει πιο μίζερη αντίληψη, στη διάρκεια μιας συζήτησης για το κατάντημα του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού και με αφορμή τη νίκη μιας ομάδας (από τις λεγόμενες "μεγάλες") με πλάγια μέσα, από εκείνη, σύμφωνα με την οποία ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν και στο εξωτερικό. Αφενός δείχνει την άγνοια της πραγματικότητας στο εξωτερικό, όπου επιβάλλονται κυρώσεις σε βάρος της ομάδος, η οποία απεδείχθη, ότι χρησιμοποίησε πλάγια μέσα, για να ευνοηθεί (περίπτωση Γιουβέντους προ ετών αλλά και Μίλαν αρκετά πιο παλιά), καθότι οι σοβαρές χώρες δεν αστειεύονται σε τέτοια (και άλλα πολλά) θέματα, αφετέρου προδίδει την τάση ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας να μην επιθυμεί πραγματικά να αλλάξει οτιδήποτε, προς το καλύτερο, σε αυτή τη χώρα, μια και το τμήμα αυτό προτιμά να παρηγοριέται με τη λογική, ότι "αυτά συμβαίνουν και αλλού".
Και αν ποτέ βρεθεί κάποιος ιθύνων, ο οποίος ζητήσει και πετύχει την παραδειγματική τιμωρία της ομάδος εκείνης, η οποία μετήλθε παράνομα μέσα, για να κερδίσει ένα παιχνίδι, τότε μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια. Στρατιές οπαδών θα αποκλείουν εθνικές οδούς καίγοντας ελαστικά ή θα κάνουν πορεία στους κεντρικούς δρόμους πόλεων σπάζοντας αυτοκίνητα και βιτρίνες, επειδή τους πνίγει το δίκιο τους. Στη συνέχεια, δημοσιογράφοι θα διοργανώνουν εκπομπές με θέμα την τιμωρία της ομάδος, όπου ειδήμονες θα καταθέτουν την άποψή τους, ότι είναι τουλάχιστον ύποπτο, που σε μια χώρα με ιστορικό σκανδάλων οι αρχές εξάντλησαν την αυστηρότητά τους σε μια ομάδα με παράδοση και λαϊκά ερείσματα. Θα ακολουθήσουν τοπικοί βουλευτές, οι οποίοι λάβροι και αναψοκοκκινισμένοι θα ωρύονται για το δίκαιο του λαού της ομάδος (aka ψηφοφόρων τους), που έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται (και να απειλούν, ότι θα ψηφίσουν "τους άλλους"). Στο τέλος, η τιμωρία θα ανακληθεί και η παρανομήσασα ομάδα θα διατηρήσει, άσπιλη και άμωμη, πλέον, τα ευεργετήματα από την παρασπονδία της.
Σε 1-2 μήνες, η λήθη θα έχει σκεπάσει το αμάρτημα της ομάδος αυτής. Η ζωή θα συνεχιστεί. Ίσως όχι καλύτερη αλλά σίγουρα με την παρηγοριά, ότι δεν είμαστε οι μόνοι αμαρτωλοί σε αυτή τη ζωή. Μετά θα σκάσει κάποιο καινούργιο σκάνδαλο. Θα ξεσηκωθεί κόσμος και κοσμάκης, ζητώντας να επέλθει κάθαρση. Θα βρεθεί κάποιος, που θα εφαρμόσει το νόμο. Θα ξεσπάσουν οπαδοί, βουλευτές και άλλοι ενδιαφερομενοι, ζητώντας να ανακληθεί η ποινή. Θα ανακληθεί η ποινή. Θα ξεχαστεί το συμβάν. Μετά θα ξεσπάσει νέο σκάνδαλο κ.λπ. κ.λπ. Και η ζωή θα συνεχίζεται.
Διότι θα είναι ελάχιστοι όσοι θα επιθυμούν να αλλάξει πραγματικά προς το καλύτερο η κατάσταση. Οι υπόλοιποι θα ανακαλούν στιγμές από ανάλογες καταστάσεις στο εξωτερικό και θα παρηγοριούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου