Προς όσους δεν πρόκειται να ψηφίσουν

ΟΚ, μας πείσατε, ότι δεν θέλετε να ψηφίσετε είτε σε αυτές είτε σε οποιεσδήποτε εκλογές. Πήρατε όρκο, λέτε, να μην ξαναψηφίσετε κανένα απολύτως κόμμα, αφού όλοι είναι ίδιοι, όλοι τα παίρνουν, όλοι τα ίδια λένε, όλοι είναι ανίκανοι, κανένας δεν σας εκφράζει και, ενδεχόμενα, επιθυμείτε μια περισσότερο συμμετοχική δημοκρατία, όπως και αν αυτό αποτυπώνεται μέσα σας.

Και πώς, άραγε, περιμένετε να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα αυτή, αν απέχετε από ένα δικαίωμα, το οποίο αποτελεί ακριβώς εκείνη την κατάκτηση, που σας επέτρεψε να αλλάξετε μια πολιτική κατάσταση; Με ποια λογική θα φωνάξετε αύριο μεθαύριο για τα κακώς κείμενα αυτής της χώρας, όταν εσείς ο ίδιος θα είστε υπόλογος γι' αυτά, αφού με την αποχή σας επιτρέψατε να εκλεγούν οι ίδιοι, που τα προξένησαν μαζί με σας και τα συντηρούν;

Σκέφτομαι, μήπως σας αρέσουν οι κουκουλοφόροι, που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας τον περασμένο Δεκέμβριο και φρονείτε, ότι με αυτούς θα αλλάξει η κατάσταση. Έλα, όμως, που ακριβώς αυτοί δεν σας υπολογίζουν περισσότερο από τους πολιτικούς, που επικρίνετε, αφού στα μάτια τους φαντάζετε ως ένας, ακόμα, βολεμένος μικροαστός, επομένως σας βλέπουν ως εχθρό τους. Και δεν έχετε, ακόμα, καταλάβει, ότι ξεσπώντας τη ζοχάδα σας για την πολιτική και όχι μόνο κατάσταση στην Ελλάδα μέσω περιστατικών, όπως αυτών του περασμένου Δεκεμβρίου, το μόνο, που πετυχαίνετε, είναι να μην αλλάξει απολύτως τίποτα. Δεν με πιστεύετε; Δείτε τι άλλαξε μετά τις γιορτές των περσυνών Χριστουγέννων, όταν κόπασαν οι ταραχές.

Αν, πάλι, είστε οπαδός της άποψης, ότι το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει, αν πέσουμε με τα μούτρα στην αποχή, τότε, με όλο το σεβασμό, είστε βαθειά νυχτωμένοι. Σε αρκετές δυτικοευρωπαϊκές χώρες, όπου ένα ποσοστό της τάξης του 40% κατέρχεται στις κάλπες, οι κυβερνήσεις, που εκλέγονται, κυβερνούν κανονικότατα. Και σιγά μην ευαισθητοποιηθούν και παραιτηθούν, που δεν τους ψήφισε το 60% των ψηφοφόρων! Φρονείτε, ότι έτσι θα τους ρίξετε; Ειδικά τους δικούς μας πολιτικούς, που δε φημίζονται για την ευαισθησία τους;

Είναι απορίας άξιο, πάντως, πως προλάβατε και κρίνατε τα εκτός Βουλής κόμματα ως αποτελούμενα από ανίκανους τη στιγμή, που αυτά δεν έχουν, ακόμα, δώσει δείγμα γραφής. Και, αφού αδιαφορείτε για τις εκλογές, αυτό σημαίνει προφανώς, ότι δεν παρακολουθείτε τις εξαγγελίες των κομμάτων, τους λόγους των αρχηγών και των υποψηφίων βουλευτών τους ούτε γι' αστείο. Ωστόσο, έχετε ήδη διαμορφώσει άποψη για τα εκτός Βουλής κόμματα, πράγμα, που ισοδυναμεί είτε με θαύμα είτε με επιπόλαια άποψη. Και εγώ δεν πιστεύω σε θαύματα, άρα μήπως δε σκεφτήκατε σε βάθος τις συνέπειες αυτού του μηδενισμού σας;

Τώρα αυτή την περισσότερο συμμετοχική δημοκρατία ειλικρινά δε γνωρίζω, πώς την εννοείτε. Θέλετε να έχει περισσότερες ευκαιρίες συμμετοχής στα κοινά ο πολύπαθος - από δική του και μόνο υπαιτιότητα - ελληνικός λαός; Ιδού η ευκαιρία να το πετύχετε με την ψήφο σας! Ξέρετε πόση δύναμη έχετε, αν ενωθείτε και αφήσετε πίσω σας αυτό το πείσμα, ότι δεν θα ξαναψηφίσετε; Και όταν ακριβώς μιλάτε για αμεσότερη δημοκρατία, πώς ακριβώς την εννοείτε; Μάλλον ούτε εσείς οι ίδιοι μπορείτε να τη συγκεκριμενοποιήσετε.

Ίσως θεωρείτε τους εαυτούς σας συνειδητοποιημένους πολίτες και για το λόγο αυτό δεν ψηφίζετε. Συγγνώμη αλλά ο πολίτης είναι ακριβώς εκείνος, που ψηφίζει συνειδητά. Εσείς λέτε, ότι συνειδητά δεν ψηφίζετε. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε πολίτες εκείνους, οι οποίοι συμμετέχουν στο πολίτευμα και, συγκεκριμένα, στη δικαστική και πολιτική εξουσία του τόπου τους. Και επειδή οι μορφές διακυβέρνησης μιας χώρας έχουν εξελιχθεί και δεν μπορείτε, πλέον, π.χ. να δικάζετε - και, μεταξύ μας, το προτιμώ με τόσα λαϊκά τηλεοπτικά δικαστήρια, που βλέπω - αλλά τα νοήματα παραμένουν τα ίδια, η ψήφος συνεπάγεται την ενεργή συμμετοχή στο πολίτευμα και καθιστά το λαό ενεργό παράγοντα εξουσίας. Και μη μου απαντήσετε, ότι η αποχή από την κάλπη είναι συνειδητή πολιτική θέση, διότι η αποχή από την κάλπη αναιρεί τη συμμετοχή στην πολιτική και, συνεπώς, αφαιρεί την ιδιότητα του πολίτη. Προτιμάτε να σας αποκαλούν ιδιώτες;

Οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο, υποστηρίζετε και ίσως έχετε διαβάσει και αποστηθίσει το τσιτάτο, ότι, αν μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες. Ο εμπνευστής του τσιτάτου αυτού θέλει από εσάς να το πιστέψετε, διότι ο ίδιος δεν πιστεύει στις εκλογές, αφού δεν πιστεύει και στη δημοκρατία. Διότι δεν μπορώ να κρίνω αλλιώς τον εξορκιστή μιας από τις κορυφαίες κατακτήσεις των κοινωνικών αγωνιστών του παρελθόντος. Αν, όμως, δεν κατεβείτε να ασκήσετε το δικαίωμά σας του εκλέγειν, τότε δεν θα αλλάξει τίποτα. Πώς, λοιπόν, κρίνετε, ότι είναι παράνομες, αφού δεν συντελέσατε, ώστε να αλλάξουν τον κόσμο;

Μα δεν μπορώ να συμμετέχω στην ίδια διαδικασία με εκείνους, που ψηφίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα σαν πρόβατα και δεν έχουν πολιτική κρίση, θα πείτε. Εσείς, λοιπόν, που έχετε πολιτική κρίση, γιατί δεν την εξασκείτε ενεργά; Αν τα καλοσκεφτείτε, μπορείτε να σχηματίσετε ένα ικανό αριθμό, ώστε να σπάσει το απόστημα του δικομματισμού. Και μπορείτε να επηρεάσετε και αρκετούς από τους λιγότερο παρασυρόμενους από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αν σας αρέσει η θεωρητική και μόνο προσέγγιση του θέματος, τότε επανερχόμαστε στους αριστοτέλειους ορισμούς περί πολίτη.

Μην ανησυχείτε, δεν σας πιέζω να μου απαντήσετε ή να μου απολογηθείτε για την άρνησή σας αυτή, αφού ξέρω, ότι θα θέσετε τη λειτουργία τη γνωστή και πολυπαιγμένη κασέτα, ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, όλοι ίδιοι είναι κ.λπ. Λυπάμαι, που σας το λέω αλλά εσείς οι ίδιοι είστε ίδιοι και θα παραμείνετε ίδιοι στον αιώνα τον άπαντα μαζί με τα κόμματα εξουσίας. Και όταν αυτά θα αρχίσουν και πάλι να μας αλλάζουν τα φώτα, μην αρχίσετε να διαμαρτύρεστε, διότι, αν κοιταχτείτε σε ένα καθρέφτη, τότε θα δείτε τον υπεύθυνο αυτής της κατάστασης. Εσάς, δηλαδή, που δεν ψηφίσατε, ώστε να τους ρίξετε. Και τότε τα "περαστικά" δεν θα αρκούν.

Υ.Γ. Και επειδή κάποιοι τα έχουν πει πολύ καλύτερα από μένα, διαβάστε nefelikas.wordpress.com/2009/05/25/to-vote-or-not-to-vote/. Αφορά τις περασμένες ευρωεκλογές αλλά είναι επίκαιρο.

Σάββατο βράδυ

Η απόφαση συγκεκριμένων φίλων μου να επισκεφτούμε ένα γκλαμουράτο εστιατόριο της πόλης μας αποτέλεσε την αιτία του εγκλεισμού μου στο σπίτι μου το περασμένο σαββατόβραδο. Όχι, προφανώς δεν ανήκω σε εκείνους, οι οποίοι αποφεύγουν να βγαίνουν για διασκέδαση τα Σάββατα, διότι θέλω δεν θέλω δεν έχω άλλη μέρα ελεύθερη από επαγγελματικές υποχρεώσεις. Απλά με τα χρόνια έχω γίνει εκνευριστικά επιλεκτικός σε βαθμό "γεροντοκορισμού" στους τόπους διασκέδασής μου.

Για να ακριβολογήσω, το προτεινόμενο εστιατόριο ανήκει στην κατηγορία των "μεταμοντέρνων ταβερνών", ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Ο χώρος είναι μεγάλος και καλοδιακοσμημένος και βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης μου, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα για ένα ποτάκι στη συνέχεια, χωρίς το βραχνά του ξεπαρκαρίσματος και της αναζήτησης νέας θέσης στάθμευσης. Και εδώ τελειώνουν τα θετικά. Διότι το συγκεκριμένο μαγαζί λειτουργεί με τη λογική του κράχτη των φραγκάτων και των μουράτων άντε και των δημοσιογράφων. Και εγώ δεν ανήκω στην πρώτη κατηγορία - και αν, ακόμα, ανήκα, δεν υπήρχε περίπτωση να το διαλαλώ σκορπίζοντας τους κόπους μου σα βλαμμένος - αλλά ούτε και στη δεύτερη, ενώ και η σχέση μου με τη δημοσιογραφία περιορίζεται στην ανάγνωση ορισμένων άρθρων όσων καλών δημοσιογράφων έχουν απομείνει στα παραδοσιακά έντυπα Μ.Μ.Ε. Αν, λοιπόν, δεν ανήκεις σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες, το πιο πιθανό είναι, ότι θα σε μεταχειριστούν ως πληβείο, που είχε το απύθμενο θράσος να εισέλθει σε ένα άβατο γι' αυτόν. Και επειδή δεν μπορούν να σε ξωπετάξουν κατάμουτρα, κάνουν ό,τι περνάει από το τραχύ χέρι τους να σε αποθαρρύνουν να ξαναπατήσεις στο μαγαζί τους, ήτοι σου παίρνουν παραγγελία με ύφος απαξιωτικό, σου κοπανάνε το πιάτο στο τραπέζι, σου εκβιάζουν το φιλοδώρημα κ.λπ. Για να μην αναφερθούμε στο επιεικώς μέτριο φαγητό, το οποίο όχι μόνο δε σε χορταίνει αλλά στο χρεώνουν βαπορίσιο, επειδή ίσως σου κάνουν χάρη, που σε υποδέχονται.

Μολονότι η πόλη μου είναι αρκετά μικρή, ώστε να μαθαίνουμε αμέσως ποια μαγαζιά επιλέγουν αυτό τον κώδικα συμπεριφοράς, και είχαμε ήδη λουστεί τις παραπάνω περιποιήσεις των εργαζομένων στο μαγαζί αυτό την πρώτη και μοναδική φορά, που πάτησα εκεί, εντούτοις η συγκεκριμένη παρέα μου διακατεχόταν από την εμμονή να ξαναπάει εκεί. Στην ερώτησή μου, γιατί πρέπει να επιλέξουν το συγκεκριμένο εστιατόριο, η αποστομωτική απάντηση ήταν, ότι δεν έχουμε κάπου αλλού να πάμε και εντέλει όλοι οι γνωστοί μας εκεί πάνε.

Επρόκειτο ακριβώς για εκείνη την απάντηση, που ακούμε συχνά και η οποία προδίδει αφενός την παντελή έλλειψη καταναλωτικής αγωγής αφετέρου το μαζοχιστικό σύνδρομο, που χαρακτηρίζει αρκετούς συνέλληνες. Η καταναλωτική μας αγωγή περιορίζεται στα υποτυπώδη, ήτοι το εξής ένα, ότι το κράτος πρέπει να λάβει μέτρα, για να πατάξει την αισχροκέρδεια, αλλά μέχρι τότε εμείς ασμένως θα υποκύπτουμε στις ορέξεις όσων την ακολουθούν, επισκεπτόμενοι ακριβώς εκείνα τα μαγαζιά, που διαπρέπουν στη συγκεκριμένη συμπεριφορά απέναντί μας. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε την έμφυτη, πλέον, τάση να δειχνόμαστε, λέγοντας, ότι πήγαμε για βράδυ στο τάδε μαγαζί ή το δείνα μπαράκι ή μπουζουξίδικο, όπου οι υπηρεσίες κοστολογούνται σε εξωφρενικές τιμές και είναι, συνήθως, χαμηλής ποιότητος, ικανοποιώντας, έτσι, τη ματαιοδοξία μας, επειδή είναι μοδάτο το στέκι και όλοι πάνε εκεί. Δηλαδή ακριβώς εκείνοι, που δεν τους περισσεύει ούτε το νιονιό ούτε τα χρήματα αλλά η επιδειξιομανία ξεχειλίζει από τα μπατζάκια τους. Και φυσικά αποκρύπτουμε, ότι η βραδυά μας κόστισε ο κούκος αηδόνι.

Άραξα, λοιπόν, στο σπίτι μου, άπλωσα την αρίδα μου στον καναπέ, έβαλα μια ταινία στο ντιβιντί, επέδραμα ανηλεώς στην πίτσα και απόλαυσα την ηρεμία μου μακρυά από τις ματαιόδοξες και ευρωβόρες ορέξεις της συγκεκριμένης παρέας μου. Και, σας πληροφορώ, δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Ποιός ασχολείται με το Θανάση Λερούνη;

Ο Θανάσης Λερούνης δεν είναι κανένας αστέρας του αθλητισμού, ο οποίος διαπρέπει διεθνώς σε κάποιο αγώνισμα, ώστε να υπερπροβάλλεται από τα ημεδαπά Μ.Μ.Ε. και να έχει γίνει γνωστός τοις πάσι.

Δυστυχώς, δεν ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των τηλεμαϊντανών, που δε διστάζουν να καννιβαλιστούν στην τηλεόραση έναντι ολίγων ψιχίων δημοσιότητος.

Ούτε κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής στις επικείμενες εκλογές με κάποιο κόμμα, ώστε να έχει πάρει τις ρούγες παραμάζωμα προς άγραν ψήφων. Και, βέβαια, δεν ανήκει ή, τουλάχιστον, δεν είναι "βαμμένος" με τα χρώματα κάποιου κόμματος, για να τον προσέξει το κόμμα αυτό και να προβάλει το δράμα του.

Και, κυρίως, ποτέ του δεν εξέθεσε τον εαυτό του στην τηλεόραση, ώστε να διαφημιστεί γι' αυτό, που κάνει.

Ένας δάσκαλος είναι, ο οποίος άφησε την ασφάλεια της Ελλάδος το 2001 για να εγκαταστεθεί στη γη των Καλάς κάπου στο Πακιστάν. Σκοπός του κ. Λερούνη ήταν να υποστηρίξει την κοινότητα των Καλάς και στο διάστημα από την άφιξή του στην περιοχή του μέχρι τη στιγμή της απαγωγής του είχε επιτελέσει σημαντικό έργο, αφού με την οργάνωση "Έλληνες εθελοντές" είχε δημιουργήσει δίκτυο ύδρευσης στην περιοχή, από το οποίο ωφελήθηκαν και οι εκεί ευρισκόμενες μουσουλμανικές κοινότητες, σχολείο, πολιτιστικό κέντρο και άλλα πολλά. Και η αγάπη του για του Καλάς δεν είχε καμμία απολύτως σχέση με εθνικιστικές σκοπιμότητες (διαβάστε www.enet.gr/?i=news.el.article&id=84235). Μέχρι, που απήχθη πριν από είκοσι περίπου ημέρες από ομάδα ενόπλων, οι οποίοι ζητούν, προκειμένου να τον απελευθερώσουν, λύτρα αλλά και την απελευθέρωση κρατουμένων ταλιμπάν.

Και ποια είναι, μέχρι στιγμής, η στάση του ελληνικού κράτους; Απλά, δεν ασχολείται με τον κ. Λερούνη, για τον οποίο δεν έχουμε καμμία, απολύτως, ένδειξη, αν είναι ζωντανός. Και μη βιαστείτε να προβάλετε την αιτιολογία, ότι ευρισκόμαστε σε παραμονές εκλογών, οπότε το ενδιαφέρον του κόσμου ειναι στραμμένο σε αυτές, διότι θα σας φρεσκάρω λίγο τη μνήμη, γυρίζοντάς σας λίγους μήνες πίσω, όταν ο Ελληνοαυστραλός Χάρης Νικολαΐδης είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης με μια παράλογη κατηγορία στην Ταϋλάνδη (για να ευλογήσουμε λίγο τα ανύπαρκτα γένια μας, διαβάστε periousios.blogspot.com/2009/05/blog-post_07.html) και είχε κρατηθεί αλυσοδεμένος κάτω από αντίξοες συνθήκες σε ένα κελλί μαζί με άλλους 60 κρατουμένους, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν καταδικαστεί για εγκλήματα σεξουαλικής φύσεως και, τελικά, απελευθερώθηκε με πρωτοβουλία της Αυστραλιανής κυβέρνησης. Στη χώρα μας υπήρξε κάποια περιορισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία για την απελευθέρωσή του αλλά το κράτος μας ουδόλως ασχολήθηκε με την περίπτωσή του άλλως αδιαφόρησε επιδεικτικά. Και το ενδεχόμενο των εκλογών ήταν τότε πολύ μακρυά.

Και, έτσι, ο Θανάσης Λερούνης παραμένει στα αζήτητα της ελληνικής επικαιρότητας, αποδεικνύοντας, ότι αυτό το κράτος δεν τρώει τα παιδιά του αλλά τα έχει δια βίου χ.........

Βιβλία :"ΜΙΚΡΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΥΝΟΡΩΝ" του Γκαζμέντ Καπλάνι

Οι ιστορίες των Ελλήνων μεταναστών ανά τη γη έχουν λίγο πολύ γίνει γνωστές είτε μέσα από τα αναρίθμητα μυθιστορήματα είτε από την προφορική παράδοση ή από επιστημονικές μελέτες σχετικά με τα αίτια της μετανάστευσης και τις συνθήκες διαβίωσης των συμπατριωτών μας, οι οποίοι εγκατέλειψαν τον τόπο τους, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στα ξένα. Πονεμένες ιστορίες, προκατάληψη σε βάρος των μεταναστών, βάσανα, νοσταλγία για την πατρίδα αλλά και προσαρμογή, προκοπή και αγάπη για τη νέα πατρίδα έχουν αποτυπωθεί σε δεκάδες βιβλία και έχουν γίνει τραγούδι, που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα.

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μπορεί οι περισσότεροι να τον μάθαμε ως δημοσιογράφο των "ΝΕΩΝ" αλλά, μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο, πέρασε από μύρια βάσανα, ως οικονομικός μετανάστης στη χώρα μας και, μάλιστα, προερχόμενος από τη γείτονα Αλβανία με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται αυτό στα μυαλά πάμπολλων συμπολιτών μας. Τις πρώτες του μέρες στην Ελλάδα αλλά και μια εισαγωγή στην ψυχολογία του οικονομικού μετανάστη κατέγραψε στο βιβλίο του "ΜΙΚΡΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΥΝΟΡΩΝ"(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ), όπου οι περιπέτειές του κατά την πρώτη του εβδομάδα στην Ελλάδα εναλλάσσεται με την καταγραφή των συναισθημάτων, που νοιώθει ο οικονομικός μετανάστης από τη στιγμή, που θα πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα μέχρι τη στιγμή, που θα τακτοποιηθεί οικονομικά, χωρίς, όμως, σε πολλές περιπτώσεις, να γίνει αποδεκτός από τον περίγυρό του.

Σε όλο το βιβλίο κυριαρχεί μια γλυκόπικρη διάθεση, όπου το κωμικό στοιχείο συνυπάρχει με το τραγικό και καταδεικνύουν τον παραλογισμό της Αλβανίας, από τον οποίο θέλησε να ξεφύγει ο συγγραφέας - χαρακτηριστική είναι η ιστορία της ξαδελφής ενός εκ των συντρόφων του συγγραφέα τις μέρες της εισόδου στην Ελλάδα, η οποία έχασε τη δουλειά της και εξορίστηκε, εξαιτίας μιας ..... πορδής-, αλλά και τον ελληνικό παραλογισμό, ο οποίος υποδέχθηκε τόσο αυτόν όσο και το σύνολο των οικονομικών μεταναστών της τελευταίας εικοσαετίας. Ο πόθος του συγγραφέα να ξεφύγει από την ειρκτή, στην οποία είχε μετατρέψει την Αλβανία ο Ενβέρ Χότζα (ακόμα και ο εκλεκτός του Κόμματος Ισμαήλ Κανταρέ δε διστάζει να το υπαινιχθεί στα βιβλία του), και να γνωρίσει τι υπάρχει παραέξω - άποψη, την οποία συμμερίζονταν και οι περισσότεροι συμπατριώτες του συγγραφέα - τσακίζεται αρχικά στη σκληρή πραγματικότητα του ελληνικού κράτους, το οποίο δεν είχε προετοιμαστεί για να υποδεχτεί οικονομικούς μετανάστες, για να μετατραπεί σταδιακά σε επιθυμία να προκόψει και να γίνει αποδεκτός στη νέα πατρίδα του. Ο ρατσισμός καραδοκεί σε κάθε βήμα, έτοιμος να ψέξει τον "κωλο-Αλβανό", που ήλθε απρόσκλητος στη χώρα μας, να του προσάψει τα χίλια μύρια εγκλήματα, που λαμβάνουν χώρα σε αυτή, να τον κατηγορήσει, που διεκδικεί δικαιώματα και γενικά να του θυμίζει κάθε στιγμή, ότι είναι ξένος και ότι χωρίς αυτόν θα κοιμόμαστε και πάλι με ανοικτά παράθυρα, όπως έλεγε προ ετών ο έγκλειστος, σήμερα, στη φυλακή αρχηγός ακροδεξιού κόμματος, κ. Γρηγόριος Μιχαλόπουλος. Και ο μετανάστης αγωνίζεται να επιβιώσει και να πείσει τους ντόπιους, ότι μπορούν να τον εμπιστευτούν και να το δουν σα δικό τους, παλεύοντας να κρατήσει ένα κομμάτι της πατρίδας του μέσα του, προτού δει τα παιδιά του να την απαρνούνται για χάρη της νέας πατρίδας, όσο και αν αυτή δεν τους δέχεται (μπόλικα τα παραδείγματα, όρεξη να έχετε να καταμετράτε).

Βέβαια, σκοπός του συγγραφέα δεν είναι να αγιοποιήσει το σύνολο των συμπατριωτών, του που μετανάστευσαν στην Ελλάδα, αφού οι αναφορές του σε πρόσωπα, τα οποία είδαν το άνοιγμα των συνόρων της Αλβανίας σα μια ευκαιρία να εκδηλώσουν παραβατικές συμπεριφορές, δεν απουσιάζουν, αλλά να διεκδικήσει το δικαίωμά του να συνυπάρξει μαζί μας και, κυρίως, να πατάξει το ρατσισμό, ο οποίος ακόμα και τώρα, 18 χρόνια μετά την είσοδό τους στην Ελλάδα, δεν έχει πάψει να τον κυνηγάει. Στηλιτεύει την ταλαιπωρία, που περιμένει του χιλιάδες μετανάστες μπροστά από τις υπηρεσίες, που εκδίδουν τις άδειες παραμονής, τα κυκλώματα, που εκμεταλλεύονται την αγωνία του μετανάστη για νομιμοποίηση, ώστε να του απομυζήσουν όσο το δυνατό περισσότερα χρήματα είτε εδώ είτε στην Αλβανία, χωρίς, όμως, να κρύβει την αγάπη του για τον τόπο, όπου τώρα προκόβει η οικογένειά του και μεγαλώνει το παιδί του. Και διαλύει την ψευδαίσθηση, ότι τώρα, που είναι μια αναγνωρίσιμη φιγούρα στην Ελλάδα, έχει κοπάσει η ρατσιστική διάθεση των συμπολιτών μας εναντίον του.

Ο λόγος του Γκαζμέντ Καπλάνι σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής, όπου πρόσωπα γράφουν και συχνά σκέφτονται στην ελληνική γλώσσα, χωρίς αυτή να είναι η μητρική τους, με σημαντική αξία για τον πολιτισμό μας (όσο αδόκιμη και αν ακουστεί η σύγκριση, θυμηθείτε την προσφορά στην αγγλική λογοτεχνία του Πολωνού μετανάστη Τζόζεφ Κόνραντ). Και επισημαίνει, ότι δεν έχει πάψει να αγωνίζεται για το δικαίωμά του να βρει μια θέση στην κοινωνία μας, έχοντας, πλέον, τη δυνατότητα να αρθρώσει ένα στρωτό λόγο, ο οποίος θα φτάσει σε περισσότερα ευαίσθητα αυτιά.

Βιβλίο, που συγκινεί και προβληματίζει για τη μοίρα του οικονομικού μετανάστη στη χώρα μας, χωρίς να πλατειάζει και να κουράζει και με αρκετές πινελιές χιούμορ, διαβάζεται απνευστί και συνιστάται για όσους φρονούν, ότι ο ρατσισμός αφορά μόνο τους πρόσφατους μετανάστες στη χώρα μας.

Αντιρατσιστής με ρατσιστικές προκαταλήψεις

Δε σταματούσε στιγμή να υποστηρίζει, ότι οι αλλοδαποί στη χώρα μας πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς. Είναι αμαρτία μια χώρα, που εξήγαγε μετανάστες σε ολόκληρο τον κόσμο για αιώνες και τους έβλεπε να πέφτουν θύματα ρατσισμού να αντιμετωπίζει με τον ίδιο ρατσισμό τους αλλοδαπούς, που έρχονται να δουλέψουν εδώ, έλεγε και ξανάλεγε. Έτρεχε στα αντιρατσιστικά συλαλλητήρια και φώναζε, διαμαρτυρόταν, όταν γινόταν γνωστή η κακομεταχείριση κάποιου αλλοδαπού στα κρατητήρια, τσακωνόταν, όταν άκουγε τρίτους να εκφράζονται υποτιμητικά για τους ξένους γείτονές τους και επαινούσε όσους συνέλληνες αποφάσιζαν να ξεπεράσουν τις όποιες αναστολές τους και να υποστηρίξουν όσους ξένους έκριναν, ότι ταλαιπωρούνταν εξαιτίας της καταγωγής τους.

Και κάποια στιγμή, γνώρισε την Άννα. Ήταν αρκετά πιο μικρή από αυτόν και δούλευε σε ένα τεχνικό γραφείο, κάνοντας παράλληλα το μεταπτυχιακό της. Η γνωριμία έγινε σε μια καφετέρια, όπου είχαν μαζευτεί κάποια παρέα του και η Άννα ήταν καλεσμένη και αυτή. Του έκανε τρομερή εντύπωση η σεμνότητά της, οι καλοί τρόποι της και, κυρίως, η ωριμότητά της. Για κοπέλα 24 χρονών είναι πολύ κατασταλαγμένη, σκέφτηκε και ένοιωσε μέσα του να φουντώνει η επιθυμία να τη γνωρίσει καλύτερα.

Όμως η κοπέλα ήταν διστακτική απέναντί του. Θα είναι ντροπαλή, υπέθεσε, όταν την πρώτη φορά την πήρε να βγούν και αυτή του αρνήθηκε, λέγοντας, ότι ήταν αργά και ήθελε να καθήσει στο σπίτι της. Μπορεί οι γονείς της να είναι αυστηροί, ήταν η επόμενη σκέψη του. Τη δεύτερη φορά είχε να παραδώσει μια εργασία για το μεταπτυχιακό της αλλά είχε διάθεση για κουβέντα. Του εκμυστηρεύτηκε, ότι επιθυμούσε να ανοίξει δικό της τεχνικό γραφείο αλλά φοβόταν, ότι ο κόσμος δεν θα την εμπιστευόταν. Ε, καλά, της απάντησε, κανένας δεν εμπιστεύεται τους νέους επαγγελματίες αλλά αυτοί σιγά σιγά κερδίζουν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Δεν είναι μόνο αυτό, του απάντησε η κοπέλα και άλλαξε αμέσως θέμα ρωτώντας τον, αν είχε επισκεφτεί κάποια καινούργια καφετέρια, που είχε ανοίξει στο κέντρο της πόλης τους. Και αυτός δεν επέμεινε να τη ρωτήσει περισσότερα και αναλώθηκε στα τετριμμένα αλλά απαραίτητα για την προσέγγιση του άλλου φύλου.

Έπειτα από τέσσερις απιτυχημένες προσπάθειες, την έπεισε, τελικά, να βρεθούν για καφέ. Αυτή φορούσε ένα υπέροχο ολόσωμο φόρεμα και το διακριτικό μακιγιάζ της προσέδιδε μια σεμνή ομορφιά και πρόδιδε χαρακτήρα, που απεχθάνεται την αυτοπροβολή. Ένοιωσε την καρδιά του να χτυπάει. Παρήγγειλαν τα ποτά τους και άρχισαν την κουβέντα. Να μια κοπέλα με περιεχόμενο, είπε μέσα του, όταν την άκουσε να μιλάει και αποφάσισε να την πλησιάσει περισσότερο. Πρέπει να με γνωρίσεις καλύτερα, του απάντησε η κοπέλα και ψιλολούφαξε. Μπα, δεν θα είχε αρκετές εμπειρίες στη ζωή της, σκέφτηκε. Όταν την άφησε σπίτι της, είχε αποφασίσει, ότι θα κατέβαλε κάθε προσπάθεια, ώστε να την κάνει κοπέλα του.

Και ένα βράδυ, που την περίμενε να του πει, ότι είναι έτοιμη, για να περάσει να την πάρει, του τηλεφώνησε σε κατάσταση πανικού. Ο αδελφός μου ξέχασε την άδειά του στο σπίτι και τον έπιασε η αστυνομία και τον έχουν στα κρατητήρια, πρέπει να μείνω σπίτι να παρηγορήσω τη μητέρα μου, του είπε. Καλά, μην ανησυχείς, θα του πάτε την άδεια για το μηχανάκι - ήξερε, ότι ο αδελφός της ήταν μηχανικός μοτοσυκλετών - και δεν θα έχετε άλλα μπλεξίματα. Όχι αυτή, την άδεια παραμονής εννοώ, ήταν η απάντηση της Άννας. Ποιάς παραμονής, ρώτησε. Είμαστε από την Αλβανία, ο αδελφός μου είναι μονίμως αφηρημένος και ξεχνάει το διαβατήριό του και ας του το έχουμε πει χιλιάδες φορές να ελέγχει, αν το πήρε μαζί του.

Και τότε συνειδητοποίησε που οφειλόταν, κυρίως, η συστολή της κοπέλας. Η είδηση αυτή τον είχε συνταράξει. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε, ότι δεν είχε ξαναπροσεγγίσει στη ζωή του πρόσωπο από άλλο λαό. Όσα χρόνια φώναζε και υπερασπιζόταν τους αλλοδαπούς, που ζουν στην Ελλάδα, δεν είχε συναναστραφεί κανένα τους σε προσωπικό επίπεδο παρά μόνο είτε σε επαγγελματικό επίπεδο είτε στα πλαίσια των εθελοντικών και αντιρατσιστικών οργανώσεων, που ανήκε. Ένοιωσε, ότι φώναζε μεν, πως είναι απαράδεκτο να έχει κανείς αναστολές απέναντι σε ένα συνάνθρωπό του μόνο και μόνο επειδή αυτός είναι οικονομικός μετανάστης προερχόμενος από άλλη χώρα αλλά, στην πραγματικότητα, δεν είχε ξεπεράσει τις δικές του αναστολές. Και κατάλαβε, ότι δεν είχε τη δύναμη ή την επιθυμία να τις ξεπεράσει.

Δεν της ξανατηλεφώνησε έκτοτε. Ούτε αυτή του τηλεφώνησε, ίσως επειδή είχε την αίσθηση, ότι αυτός θα ξέκοβε, μόλις ανακάλυπτε την καταγωγή της. Ίσως και η ίδια να σκαρφίστηκε την ιστορία αυτή, για να τον δοκιμάσει. Και απογοητεύτηκε με τον εαυτό του τόσο, που δεν ξανακατέβηκε σε αντιρατσιστική πορεία ούτε ξαναπάτησε σε οργάνωση για τα δικαιώματα των αλλοδαπών. Και σκεφτόταν, ότι κατηγορούσε τους τρίτους για τα δικά ρατσιστικά αντανακλαστικά αλλά ουδέποτε είχε κοιτάξει μέσα του για να δει, μήπως και ο ίδιος ακολουθούσε όσα έψεγε στους τρίτους.

Νεοταξικές ανοησίες και ρατσιστικά παραληρήματα

Σε μια εποχή, που η πολυπολιτισμικότητα τείνει να αποτελέσει μια, ακόμα, πραγματικότητα για τη χώρα μας, η οποία από χώρα εξαγωγής μεταναστών κατέστη εδώ και μερικά χρόνια τόπος συγκέντρωσης αυτών, δεν υπάρχει πιο λογικό πράγμα από την κάθοδο στον πολιτικό στίβο ορισμένων εξ αυτών, οι οποίοι έπειτα από πολλά χρόνια παραμονής στην Ελλάδα απέκτησαν την ελληνική υπηκοότητα και επιθυμούν να προσφέρουν στον τόπο, όπου ζουν. Βέβαια, το ενδεχόμενο η ηγεσία του κόμματος, το οποίο πρότεινε να συμπεριλάβει τα εν λόγω πρόσωπα στο ψηφοδέλτιό του, να έχει βραχυπρόθεσμους στόχους, ήτοι την ψήφο των μεταναστών, χωρίς στην ουσία να καίγεται ιδιαίτερα γι' αυτούς, δεν πρέπει να αποκλειστεί αλλά, εν πάσει περιπτώσει, η συμμετοχή των μεταναστών στα πολιτικά κοινά της ημεδαπής δεν παύει να αποτελεί μια πραγματικότητα.

Αυτή, όμως, την πραγματικότητα φαίνεται να αγνοούν ορισμένα άτομα, τα οποία βλέπουν απίθανες απειλές στα πρόσωπα των αλλοδαπών, που κατέρχονται στον πολιτικό στίβο της χώρας μας. Με πρόσφατη ανάρτηση, η οποία έχει δια της μεθόδου της αντιγραφής και επικόλλησης "παίξει" σε αρκετά ιστολόγια, και τιτλοφορείται "η επέλαση των βαρβάρων"(διαβάστε www.neagenia.com/gr/?p=1647 αλλά μπορείτε να το βρείτε και σε άλλους ιστότοπους με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο ), επιτίθενται στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., επειδή το τελευταίο συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιό του στη Β' Αθηνών τον αντιπρόεδρο της εν Ελλάδι Πακιστανικής Κοινότητος, κ. Λαλ Χουσεΐν Σαχ(για περισσότερα, διαβάστε σε . Σημειωτέον, ότι πουθενά στην αφειδώς (και ακρίτως) αναπαραχθείσα ανωτέρω ανάρτηση δε γίνεται λόγος, ότι ο κ. Λαλ Χουσεΐν Σαχ είναι κάτοικος Ελλάδος τα τελευταία 30 χρόνια, εργάζεται και προσφέρει στη χώρα μας και, βέβαια, έχει πάρει την ελληνική υπηκοότητα. Και, κυρίως, ότι δεν έχει δώσει την παραμικρή αφορμή για δεσμούς με ακραία ισλαμιστικά στοιχεία.

Προφανώς οι πολέμιοι της συμμετοχής αλλοδαπών στην καταγωγή Ελλήνων συμπολιτών μας στα ψηφοδέλτια διαφόρων κομμάτων επιθυμούν μια φυλετική καθαρότητα της πολιτικής μας ζωής, όπου δεν θα έχει σημασία, αν ο πολιτευτής είναι φυγόστρατος, κλέφτης, απατεώνας, ψεύτης, καταχραστής δημοσίου χρήματος και εν γένει λάτρης της παρανομίας και ενδεχόμενα αμόρφωτος, αρκεί, που θα είναι Έλληνας 100%, επειδή προφανώς δεν μπορεί να συμμετάσχει στα κοινά μας ένας μουσουλμάνος. Η δαιμονοποίηση του μουσουλμανικού στοιχείου, που κατοικεί στην Ελλάδα, ήτοι η ταύτισή του με τις οργανώσεις των φανατικών ισλαμιστών, που απασχολούν την κοινή γνώμη, κυριαρχεί στο νου των φανατικών ελληναράδων. Γι' αυτούς ο μουσουλμάνος είναι καθυστερημένος από κάθε άποψη και δεν έχει, εκ του λόγου αυτού, θέση στα κοινά μας. Και όπου "μουσουλμάνος" , μπορείτε να βάλετε και "Αλβανός", "¨Βούλγαρος" και άλλες εθνότητες από εκείνες, που διαμορφώνουν το φυλετικό, κοινωνικό και πολιτισμικό μωσαϊκό της αυριανής Ελλάδος.

Και, για να μη λησμονούμε τη σύνδεση αμάθειας, ελληναραδισμού και θεωριών συνωμοσίας, οι οπαδοί του δόγματος "Έξω οι ξένοι από την Ελλάδα" ανακάλυψαν, άγνωστο από ποια πηγή, ότι η απόφαση του προέδρου του ΠΑΣΟ.Κ., κ. Παπανδρέου να χρίσει υποψήφιο τον κ. Λαλ Χουσεΐν Σαχ εκπορεύεται από τα νεοταξικά και φιλοαμερικανικά συμφέροντα, που επιχειρούν με τον τρόπο αυτό να αλώσουν τη χώρα μας. Τέτοιο εμπνευσμένο σενάριο ούτε ο κορυφαίος σεναριογράφος του Χόλλυγουντ δεν θα μπορούσε να εμπνευστεί.

Νομίζω, ότι η εποχή, που θεωρούσαμε τα ρατσιστικά παραληρήματα, όπως το παραπάνω, ως μεμονωμένα περιστατικά, έχει παρέλθει ανεπιτρεπτί. Σε μια εποχή, όπου τα ποικίλα προβλήματα, ήτοι κοινωνικά, οικονομικά κ.λπ. δείχνουν να διογκώνονται, το έδαφος για την καλλιέργεια και επικράτηση των ακραίων αυτών ιδεών είναι ιδανικό. Και δεν πρέπει να τις αφήσουμε να επεκταθούν.

Ανανέωση στις 5/10/2009 : Η καλή ιστολόγος coolplatanos μου επεσήμανε, ότι ο κ. Σαχ δεν ήταν υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές του 2009. Ως πρόσωπο, που δεν διεκδικεί τον τίτλο του ξερόλα, δέχομαι τη διόρθωση αυτή και την ευχαριστώ θερμά για την επισήμανσή της, αν και έχω την εντύπωση, ότι στις 14/09/2009, που γράφτηκε η παρούσα ανάρτηση, το ψηφοδέλτιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είχε, ακόμα, συμπληρωθεί. Δεκτή πάσα αντίθετη άποψη και ευχαριστώ και πάλι την coolplatanos!

Η δαιμονοποίηση του Διαδικτύου

Διάβαζα προχτές στην ¨Ελευθεροτυπία¨ ένα άρθρο του δημοσιογράφου Χρήστου Μιχαηλίδη, το οποίο αναφερόταν στα 10 εκείνα πράγματα, τα οποία σκότωσε το Διαδίκτυο (για περισσότερες λεπτομέρειες www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=10/09/2009&id=80732). Ο καλός δημοσιογράφος επεσήμανε αυτά τα πράγματα ως εκείνα, τα οποία, σύμφωνα με τη γνώμη του, επλήγησαν από τη λειτουργία του Διαδικτύου, λαμβάνοντας ως παράδειγμα τη σχετική επισήμανση της αγγλικής εφημερίδα "DAILY TELEGRAPH".

Με όλο το σεβασμό, που τρέφω για την άποψη εκείνη, η οποία με βρίσκει αντίθετο, όπως αυτή του παραπάνω δημοσιογράφου - ο οποίος, σημειωτέον, πόρρω απέχει από την εικόνα του κατευθυνόμενου κονδυλοφόρου -, θεωρώ, ότι το Διαδίκτυο ελάχιστα ευθύνεται για το δεινά, που του προσάπτει ο ανωτέρω. Συγκεκριμένα, ο κ. Μιχαηλίδης αναφέρει, ότι το Διαδίκτυο:

Κατήργησε την τέχνη της ευγενικής διαφωνίας : Η επίρριψη ευθυνών στο Διαδίκτυο για την επικράτηση, δήθεν, της αγένειας στον έγγραφο λόγο είναι εσφαλμένη. Ο καλός δημοσιογράφος - και το "καλός" δεν το λέω με ειρωνεία - αναφέρει, ότι σε όποιο ιστολόγιο ή πόρταλ και αν μπούμε, θα διαπιστώσουμε, ότι η "επιθετικότης και η αγένεια περισσεύουν" . Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια ιστολόγια και πόρταλς επισκέφτηκε ο κ. Μιχαηλίδης και διεπίστωσε αυτό το κλίμα και με ποια λογική γενίκευσε έτσι την διαδικτυακή κατάσταση. Αν επισκέφτηκε ορισμένα εκ των πιο επισκεψίμων, στα οποία ομολογουμένως κυριαρχεί μια υβριστική διάθεση, πάντα υπό το μανδύα της ανωνυμίας, τότε είναι ίσως λογικό να διεπίστωσε την επικράτηση ενός αρνητικού κλίματος. Πλην, όμως, στο σύνολο των ιστολογίων και πόρταλς επικρατεί μια συγκρατημένη ευγένεια μεταξύ των σχολιαστών, την οποία ενίοτε διακόπτει μια επιθετικότητα βασιζόμενη περισσότερο στην επιθυμία ορισμένων προσώπων να πείσουν για την ορθότητα των απόψεών του παρά στο αγενές του χαρακτήρα τους. Άλλωστε, υπάρχουν επαρκείς μηχανισμοί, ώστε κάθε διαχειριστής ιστολογίου ή πόρταλ ή οποιουδήποτε άλλου διαδικτυακού χώρου να βάλει φρένο στο υβρεολόγιο του κάθε συμπλεγματικού περιπλανώμενου διαδικτυακού αλήτη.

"Εσβησε τον σεβασμό για τον θάνατο κάθε διασήμου προσώπου": Αφορμή αποτέλεσαν τα άνοστα και μακάβρια ανέκδοτα, που κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο για το θάνατο του Μάικλ Τζάκσον. Γυρίζοντας, όμως, το χρόνο πίσω, θα θυμηθούμε τα εξίσου μακάβρια ανέκδοτα για τον ασθενή τότε πρωθυπουργό κ. Ανδρέα Παπανδρέου περί τα μέσα του '90, για να μην αναφερθούμε στη συγκεκαλυμμένη αλλά ελάχιστα κόσμια αντιπάθεια, με την οποία αντιμετώπισε ο χρωματισμένος κομματικά τύπος το θάνατο είτε του ανωτέρω είτε, λίγο καιρό αργότερα, του ιδρυτού της Ν.Δ. κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν περιμεναν, λοιπόν, οι πάσης φύσεως απολίτιστοι το Διαδίκτυο για να ξεσαλώσουν, αρκούσαν και τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε.

"«Σκότωσε» τα ολόκληρα άλμπουμ μουσικής" : Μπα, η απληστία των δισκογραφικών εταιρειών ευθύνεται για το παραπάνω φονικό. Αν την εποχή του βινυλίου δικαιολογούνταν η τιμή των δίσκων - δεν ήταν το βινύλιο το φθηνότερο υλικό -, ο πάμφθηνος στην κατασκευή ψηφιακός δίσκος (ελληνιστί CD) δεν δικαιολογούσε την τελική τιμή του προϊόντος. Περαιτέρω, επί σειρά ετών κυριαρχούσε η συνήθεια αρκετοί δίσκοι να περιέχουν 1-2 άντε 3 τραγούδια της προκοπής και τα υπόλοιπα, που, δυστυχώς για τον αγοραστή, ήταν τα περισσότερα, να είναι από μέτρια έως τρισάθλια. Γιατί, λοιπόν, να αγοράζει ο καταναλωτής ένα δισκο, ο οποίος θα περιέχει ως επί το πλείστον μέτρια κομμάτια, αντί να αγοράσει τα πιο ποιοτικά εξ αυτών από το Διαδίκτυο; Μέχρι και ορισμένοι ευαισθητοποιημένοι ή περισσότερο έξυπνοι στο μάρκετινγκ καλλιτέχνες πήραν είδηση την τάση του "κατεβάσματος" τραγουδιών από το Διαδίκτυο και αποφάσισαν να τα διανείμουν οι ίδιοι διαδικτυακώς. Το μόνο, λοιπόν, που σκοτώθηκε ή, τουλάχιστον, υποφέρει, είναι η κερδοσκοπία των δισκογραφικών εταιρειών.

"Εδιωξε την «ωραία αγωνία» που είχε ένας έφηβος, καθώς έστεκε δίπλα σε ένα περίπτερο ή μπροστά στα ράφια με τα «πονηρά περιοδικά» ενός βιβλιοπωλείου, με τη φύση του σε έναν ασυγκράτητο πανηγυρισμό, να αγοράσει ένα στα μουλωχτά ..." : Και να ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά, καθόσον τα εν λόγω περιοδικά δεν ήταν και τα φτηνότερα του κόσμου σε μια εποχή, που οι γονείς έδιναν χαρτζιλίκι με το σταγονόμετρο! Α, και να του βγαίνει συχνά το τσοντοπεριοδικό "μάπα"! Μα τί λέμε τώρα; Ο σημερινός νέος, που παρακολουθεί πορνό από το Διαδίκτυο, εξακολουθεί να το κάνει με την ίδια αγωνία και ντροπή, ότι μπορεί να τον πιάσουν στα πράσα οι δικοί του. Χώρια, που στην παλαιά εποχή, που ο κ. Μιχαηλίδης νοσταλγεί, το περιοδικό το έκρυβες στα πιο απίθανα σημεία, ώστε να μην το βρει η μάνα σου, όταν συγύριζε, ή ο πατέρας σου, όταν άρχισε να μυρίζεται, γιατί κλεινόσουν με τις ώρες στην τουαλέτα και γιατί έκανε εξόγκωμα η μπλούζα σου. Τον υπολογιστή σου, όμως, που θα τον κρύψεις, όταν ο γονιός σου θα μπει και θα ανεύρει τους ιστότοπους, που επισκέφτηκες; Εκτός αν δεν ξέρει (ο γονέας) από υπολογιστές.

"Εξαφάνισε τη διά χειρός αλληλογραφία": Τέτοια παρελθοντολογία! Η δια χειρός αλληλογραφία αντικαταστάθηκε από τη διαδικτυακή αλληλογραφία (e-mails, facebook κ.λπ.), όπου μπορείς να ανεύρεις εξίσου συναρπαστικά και γεμάτα λυρισμό κείμενα, τα οποία συχνά προωθούνται από ηλεκτρονική διεύθυνση σε ηλεκτρονική διεύθυνση. Και γιατί να αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο κάποτε οι επιστολές και τα εν γένει κείμενα του "Χ" διαδικτυακού φίλου να γίνουν γνωστά σε περισσότερο κόσμο, λόγω της ποιότητός τους; Ήδη αρκετοί γνωστοί ιστολόγοι δημοσιεύουν σε βιβλία κείμενα από τα ιστολόγιά τους. Απλά εξελίσσεται η μέθοδος έκφρασης όσων αισθάνεται ο κόσμος. Αλλιώς θα γράφαμε ακόμα με φτερά χήνας πάνω σε περγαμηνές.

"Χάθηκε η μνήμη" : Υπερβολές! Ο κατακλυσμός πληροφοριών, που δέχεται κάθε χρήστης στο Διαδίκτυο, τον προετοιμάζει, ώστε να εξασκεί το νου του καταλλήλως για να δέχεται περισσότερες πληροφορίες. Όλα, βέβαια, εξαρτώνται και απο τη νοημοσύνη του αλλά και στην προ Διαδικτύου εποχή το ίδιο δεν γινόταν;

"Εκλεψε τον ελεύθερο, δημιουργικό χρόνο" : Ο μουρόχαβλος στην εποχή προ Διαδικτύου παρέμεινε μουρόχαβλος και στην εποχή του Διαδικτύου, ήτοι απρόθυμος να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο του με κάτι εποικοδομητικό και δημιουργικό. Και γιατί, παρακαλώ, το Διαδίκτυο δεν εντάσσεται στις δημιουργικές ενασχολήσεις; Η ύπαρξη άκρως ενδιαφεροντων ιστοτόπων, όπου μπορεί κανείς να πλουτίσει τις γνώσεις του και να ενημερωθεί ποικιλοτρόπως για τις εξελίξεις ανά τον κόσμο δεν αποτελούν ένα καλό τρόπο για να απασχολείται κανείς, όταν π.χ. δεν εργάζεται; Η δυνατότητα να επικοινωνεί κανείς με τους φίλους του διαδικτυακώς δεν είναι εποικοδομητική; Ε;

"Πάνε και τα φωτογραφικά μας άλμπουμ" : Καλύτερα, γιατί στην οικογένειά μου υπάρχουν σε μια αποθήκη δύο κιβώτια γεμάτα μέχρι πάνω φωτογραφίες από το παρελθόν, τα οποία, αν ποτέ αποφασισουμε να τα βάλουμε σε άλμπουμ, θα γεμίσουμε μισή βιβλιοθήκη. Τώρα με τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές μπορούμε να εντάξουμε τις αναμνήσεις μας σε ένα ψηφιακό δίσκο και μετά να το δούμε με φίλους μας είτε από τον υπολογιστή είτε από την τηλεόραση. Και δεν "χάνουν" καθόλου οι φωτογραφίες έτσι. Και αν θελήσουμε, τις τυπώνουμε κιόλας. Καμμία ζημία και εδώ, λοιπόν!

"Πρόσβαση σε αξιόπιστες πηγές αναφοράς": Ένας άπειρος χρήστης του Διαδικτύου προφανώς θα την "πατήσει" αρκετές φορές στην αρχή, πέφτοντας σε ιστότοπους, οι οποίοι περιέχουν αμφιβόλου αξιοπιστίας πληροφορίες. Σταδιακά, όμως, με την τριβή του στο Διαδίκτυο θα μάθει, ποιοι ιστότοποι περιέχουν πληροφορίες άξιες ανάγνωσης και ποιοι όχι. Μήπως στην εποχή προ Διαδικτύου οι πηγές αναφοράς ήταν περισσότερο αξιόπιστες; Να θυμηθούμε τη φρενίτιδα, που είχε πιάσει αρκετά εκ των ημεδαπών Μ.Μ.Ε. προ 20ετίας, περίπου, όταν μια κοτρώνα, που ανασύρθηκε από το βυθό του λιμανιού της Ρόδου, χαρακτηρίστηκε ως κομμάτι από το χαμένο από αιώνες Κολοσσό της Ρόδου; Ή ξεχάσαμε το βιντεάκι με τον καλυμμένο με πετρέλαιο κορμοράνο;

"Σεβασμός στον προσωπικό μας χώρο": Αν στήσει κανείς ένα ιστότοπο, όπου αραδιάζει τα πιο προσωπικά του στοιχεία, τότε είναι σα να προκαλεί τους τρίτους να τα μάθουν. Υπάρχουν, όμως, τόσες ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε όποιος επιθυμεί, μπορεί να διασφαλίσει τα στοιχεία του αυτά. Και, εντέλει, δεν τα γράφει σε κανένα ιστότοπο και ξεμπερδεύει. Αν, τώρα, διατηρεί ιστολόγιο και θέλει να κρατήσει εκτός του επίδοξους υβριστές του, και εκεί υπάρχει η κατάλληλη μέθοδος μπλοκαρίσματός τους.

Προφανώς δεν κατατάσσω τον κ. Μιχαηλίδη στους πολέμιους του Διαδικτύου, αφού και ο ίδιος διατηρεί ιστολόγιο. Αλλά είδα την παράθεση ολων των παραπάνω υποτιθέμενων μειονεκτημάτων σαν μια προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί το Διαδίκτυο για ορισμένα δεινά, που τυγχάνει να λαμβάνουν χώρα στους χώρους του και ας μην ήταν, πιστεύω, αυτή η πρόθεση του συντάκτη του παραπάνω άρθρου.

Πολιτική ένδεια τέχνας κατεργάζεται

Διαβάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Καρατζαφέρη, σχετικά με την πρόθεσή του να είναι υποψήφιοι του κόμματός του οι κ.κ. Ανατολάκης και Ψινάκης(www.express.gr/news/politics/208727oz_20090908208727.php3), αντιλαμβάνεται κανείς, τον τρόπο, που ορισμένα κόμματα επιλέγουν, ώστε να προσελκύσουν ψηφοφόρους, εμπλουτίζοντας τα ψηφοδέλτιά τους με πρόσωπα της πεζής επικαιρότητας.
Φυσικά, κανείς δεν αρνείται το δικαίωμα στο κάθε κόμμα να επιλέγει τα πρόσωπα της αρεσκείας του αλλά και σε κάθε Έλληνα πολίτη να πολιτεύεται. Ούτε ο κ. Καρατζαφέρης είναι ο πρώτος διδάξας στο συγκεκριμένο τομέα, αν κρίνουμε από τις υποψηφιότητες και άλλων προσώπων της πεζής επικαιρότητας, τα οποία στο πρόσφατο παρελθόν επέλεξαν να πολιτευτούν με τα δύο μεγάλα κόμματα.
Ομως, με την επιλογή των παραπάνω προσώπων διαφαίνεται απροκάλυπτα μια ένδεια πολιτικών θέσεων, την οποία το εν λόγω κόμμα επιχειρεί να καλύψει και υποκαταστήσει με πρόσωπα, τα οποία (υποτίθεται ότι) απολαμβάνουν μια αναγνωρισιμότητα, λόγω της τακτικής παρουσίας τους στα Μ.Μ.Ε. Και εκεί, βέβαια, δεν διακρίνονται για τον πολιτικό τους λόγο ή έστω για το επίπεδό τους παρά για τις ατάκες τους και τον εν γένει τηλεοπτικό τους βίο, φτάνοντας έως και τα όρια της προσβολής της τιμής και της προσωπικότητος των συνομιλητών τους, αν και οι τελευταίοι συχνά δείχνουν να απολαμβάνουν το προνόμιο αυτό να τους στολίζουν τα παραπάνω πρόσωπα. Και αν, τέλος πάντων, ο κ. Ανατολάκης δεν έδωσε ιδιαίτερες αφορμές, κυρίως τα τελευταία χρόνια, λόγω και της αποχώρησής του από την ενεργό δράση, ο κ. Ψινάκης είχε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το απαράμιλλο ταλέντο του στην μέσω της συμμετοχής του σε αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές, κυρίως διαγωνισμούς ταλέντων. Και, βέβαια, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος διακρίθηκαν για τις όποιες ευαισθησίες τους σε θέματα, που πρέπει να άπτονται του ενδιαφέροντος ενός προσώπου, που θέλει να λέγεται πολιτευτής.
Είναι φανερή η εκμετάλλευση της δημοσιότητας, που τα εν λόγω πρόσωπα έχουν. Ο κ. Ανατολάκης μπορεί να αποτελέσει ή, τουλάχιστον, έτσι ευελπιστεί ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. πόλο έλξης του ποδοσφαιρόφιλου κοινού, κυρίως αυτού της μόνιμης πρωταθλήτριας ομάδος ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, ο δε κ. Ψινάκης θεωρητικά μπορεί να προσελκύσει τους λάτρεις των τηλεοπτικών εκπομπών, ιδίως εκείνων, που δεν αξιώνουν ιδιαίτερη πνευματική κατάρτιση από τον τηλεθεατή. Και αυτός είναι ο στόχος του εν λόγω κόμματος, το οποίο ουδέποτε φημιζόταν για το πολιτικό του πρόγραμμα αλλά και ουδέποτε περιφρόνησε τη δύναμη της τηλεόρασης και τη φήμη, που απολαμβάνουν ορισμένοι αστέρες της.
Η αιτιολογία, που ο κ. Καρατζαφέρης επικαλείται, ώστε να δικαιολογήσει την πρόσκληση στους δύο παραπάνω κυρίους, αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο τη νοοτροπία αυτή. "Προσπαθώ να βρω πρόσωπα, που θα φέρουν στην πολιτική, εκείνους που της έχουν γυρίσει την πλάτη.Τα νέα παιδιά ή ακόμα και εκείνες τις γυναίκες των μεσημβρινών ζωνών της τηλεόρασης", ανέφερε χαρακτηριστικά σε σχετική συνέντευξη. Μόνο, που οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι δεν πρόκειται να φέρουν στην πολιτική όσους της έχουν γυρίσει την πλάτη, αφού, όπως προείπαμε, ουδένα πολιτικό λόγο είναι σε θέση να αρθρώσουν, ενώ το μόνο ουσιαστικό προσόν τους είναι η αναγνωρισιμότητά τους, ελέω τηλεόρασης. Αλλού, ο κ. Καρατζαφέρης αναφέρει, ότι "η πολιτική δεν είναι μόνο για τα σκουρόχρωμα κουστούμια". Ουδεμία αντίρρηση! Αρκεί ο πολέμιος των σκουρόχρωμων κοστουμιών να διαθέτει πολιτικό λόγο, καθόσον η πολιτική δεν είναι θέμα γκαρνταρόμπας. Και με ατάκες, όπως η παραπάνω, οι πραγματικές προθέσεις του Προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ., ήτοι να εκμεταλλευτεί την εφήμερη φήμη των προσώπων της τηλοψίας , καθίσταται ολοφάνερη.
Δεν τρέφω αυταπάτες, ότι, κυρίως, τα δύο μεγάλα κόμματα φημίζονται για το ξεκάθαρο πολιτικό τους πρόγραμμα σε σχέση με το ΛΑ.Ο.Σ. Αναρωτιέμαι, όμως, αν, τελικά, έχουμε τα κόμματα, που μας αξίζουν, δηλαδή είτε κόμματα, που νέμονται την εξουσία επί σειρά ετών, εκμεταλλευόμενα την απροθυμία μας να τα "μαυρίσουμε", είτε μικρότερες πολιτικές παρατάξεις, οι οποίες επιδιώκουν να καρπωθούν οφέλη από τους αστέρες της πρόσκαιρης τηλεοπτικής λάμψης, χωρίς να ενδιαφέρονται για την όποια πολιτική τους τοποθέτηση, αν υποτεθεί ότι αυτοί διαθέτουν τέτοια.

Αντεθνικιστές κατά περίσταση;

Για να καταλάβω, αυτά τα απίστευτα καραγκιοζιλίκια των οπαδών της FYROM χτες στον αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στην ομάδα τους και την εθνική Ελλάδος, αποτελούν εκδήλωση του δικαιώματός τους να αποκαλούνται "Μακεδόνες"; Και αν ναι, γιατί οι επικριτικοί - και σωστά - για τα δικά μας αντίστοιχα καμώματα προ αρκετών ετών, όταν το Μακεδονικό ήταν σε έξαρση και προβαίναμε σε συλλαλητήρια και παντός είδους μειωτικές συμπεριφορές σε βάρος των Σκοπιανών, συμπολίτες μας κατάπιαν τη γλώσσα τους;

Υποτίθεται, ότι όταν καταδικάζουμε τον εθνικισμό, τηρούμε αυτή τη στάση απ' όπου και αν αυτός προέρχεται. Και αυτή ήταν η αφετηρία όσων κατεδίκασαν - και, επαναλαμβάνω, πολύ σωστά έπραξαν - τις εθνικιστικές εξάρσεις του πρόσφατου παρελθόντος στην Ελλάδα και, βέβαια, συνεχίζουν να τις καταδικάζουν, όταν εμφανίζονται στη χώρα μας. Διότι ο εθνικισμός είναι επιζήμιος, απ' όπου και αν προέρχεται και οφείλει ο πολέμιός του να τον επικρίνει, όποιοι και αν τον εκφράζουν και με οποιονδήποτε τρόπο και αν τον εξωτερικεύουν, ώστε να είναι συνεπής στις πεποιθήσεις του.

Οπότε παραμένει η απορία μου, γιατί αυτή η άκρα του τάφου σιωπή για την εθνικιστική συμπεριφορά των προερχομένων από τη γείτονα χώρα οπαδών από τους αντιπαθούντες τον εθνικισμό.

Διλήμματα και πικρά συμπεράσματα

Ειλικρινά δε γνωρίζω, τί είναι προτιμότερο, τελικά. Να έχεις το σθένος να παραδεχθείς, ότι αδυνατείς να κυβερνήσεις τη χώρα σου μόλις δύο χρόνια μετά την επανεκλογή σου; Ή μήπως να αποφασίζεις να εξαντλήσεις την τετραετία και να βάζεις τα δυνατά σου, ώστε να διορθώσεις ό,τι πραγματικά μπορείς - εκτός αν δεν θέλεις - τιμώντας, έτσι τόσο τον εαυτό σου όσο και όσους σε εμπιστεύτηκαν;

Ο κ. Πρωθυπουργός έκλινε υπέρ της πρώτης επιλογής, όσο και αν προσπάθησε να εξωραΐσει την κατάσταση. Κακά τα ψέμματα, με οριακή πλειοψηφία, ένα σημαντικό μέρος της οποίας διαμαρτυρόταν συνεχώς για ποικίλους λόγους, προβάλλοντας προσκόμματα στην κυβερνητική πολιτική, χωρίς προθυμία να πατάξει τους άτακτους βουλευτές, που ενεπλάκησαν στα διάφορα σκάνδαλα αλλά και με διαφαινόμενη την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ελλείψει του απαιτούμενου ελαχίστου αριθμού βουλευτών, ο κ. Πρωθυπουργός αποφάσισε να εγκαταλείψει την εξουσία, αποδεχόμενος ουσιαστικά όσα του καταλογίζει η αντιπολίτευση αλλά και ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης.

Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος, σύμφωνα με τον οποίο είναι προτιμότερο μια κυβέρνηση, αρκετά μέλη της οποίας ενεπλάκησαν σε ποικίλα σκάνδαλα, απώλεσαν την έξωθεν καλή μαρτυρία και, γενικά, απέδειξαν, ότι αδυνατούν να διαχειριστούν κρίσιμα ζητήματα, να αποχωρήσει παρά να συνεχίσει να βλάπτει μια χώρα. Έτσι, όμως, οδηγούμαστε, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε μια παραδοχή της αδυναμίας - ή, μήπως, απροθυμίας; - της κυβέρνησης να τιθασεύσει τα άπληστα για χρήμα και εξουσία στελέχη της, οπότε καταλήγουμε στους ίδιους λόγους, για τους οποίους επίκειται η προκήρυξη εθνικών εκλογών.

Δεν είναι η καλύτερη δυνατή κατάληξη για ένα πολιτικό, ο οποίος εξελέγη το πρώτον το 2004 με την ελπίδα, ότι, τουλάχιστον, θα προσπαθούσε να αλλάξει ορισμένα πράγματα στη χώρα, ύστερα από 20, σχεδόν, χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και, τελικά, κατάφερε, ώστε πολύς κόσμος να νοσταλγήσει τους επί 20ετία, περίπου, κυβερνώντες του.

Βιβλία : "Η Αρχαία Σκουριά", της Μάρως Δούκα

Τα πρώτα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση έκαναν την εμφάνισή τους αρκετά βιβλία, τα οποία αναφέρονταν στους αγώνες των αριστερών κατά την εποχή ανάμεσα στον Εμφύλιο Πόλεμο και την Επταετία των Συνταγματαρχών, θέμα, το οποίο μόνο ακροθιγώς και κρυφά μπορούσε να τεθεί στη λογοτεχνία πριν την πτώση της χούντας. Αρκετά από αυτά υπήρξαν υμνητικά για τους αγώνες της Αριστεράς και τις διώξεις, που υπέστησαν τα στελέχη της, ενώ άλλα υπήρξαν άκρως επικριτικά, με πλέον χαρακτηριστικό ανάγνωσμα της κατηγορίας αυτής "ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ" του Άρη Αλεξάνδρου. Σίγουρα, πάντως, η Μεταπολίτευση και η εντεύθεν νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. αλλά και η αποδαιμονοποίηση της Αριστεράς βοήθησε αρκετούς λογοτέχνες μας να περιγράψουν την πορεία της κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια αλλά και να κρίνουν και κατακρίνουν τις ενέργειες των συνιστωσών της.
"Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ" της Μάρως Δούκα αποτελεί ένα εμβληματικό βιβλίο, το οποίο καθιέρωσε τη συγγραφέα ως μια από τις αντιπροσωπευτικότερες φωνές της λογοτεχνίας μας. Η πρωταγωνίστρια, Μυρσίνη Παναγιώτου, είναι ένας από τους σημαντικότερους χαρακτήρες, που έδωσε η νεότερη ελληνική λογοτεχνία. Πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα της μεγαλοαστικής οικογένειάς της κρύβονται, επιμελώς μέχρι ένα σημείο, οι αντιθέσεις των γονέων της αλλά και η απουσία ουσιαστικού συναισθηματικού συνδέσμου μεταξύ τους, πράγμα, που η πρωταγωνίστρια αντιλαμβάνεται πολύ νωρίς. Μην αντέχοντας το αδιάφορο και συχνά προσποιητό πολιτικά αλλά χαλαρό απέναντί της οικογενειακό περιβάλλον, η Μυρσίνη εντάσσεται στη νεολαία Λαμπράκη και συμμετέχει στους αγώνες της ήδη από τα μαθητικά της χρόνια και στη συνέχεια ως φοιτήτρια. Το πραξικόπημα θα τη βρει να διανέμει παράνομο υλικό με άλλα δύο πρόσωπα για λογαριασμό του ανομολόγητου αλλά πανταχού παρόντος Κ.Κ.Ε. Σύντομα, όμως, οι αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων προσώπων αλλά και τάσεων της Αριστεράς θα προβληματίσουν τη Μυρσίνη, η οποία θα επιλέξει να πορευτεί μόνη της το δικό της δρόμο μακρυά από τις μεταπολιτευτικές σκοπιμότητες και τις όποιες συνιστώσες της Αριστεράς. Αλλά το τίμημα θα είναι βαρύ.
Ο συγκλονιστικός μονόλογος της πρωταγωνίστριας, που διατρέχει όλο το βιβλίο, αποτελεί την ομολογία ενός προσώπου, το οποίο αγωνίστηκε, χωρίς να σπεύσει κατά τη Μεταπολίτευση να εξαργυρώσει την όποια προσφορά του. Δεν απολογείται για όσα έκανε και, κυρίως, για την απόφασή της να απομακρυνθεί από τα πρόσωπα, με τα οποία συμπορεύτηκε αλλά επιδιώκει να συνεχίσει το μοναχικό της δρόμο, όπου θα είναι κυρίαρχος του εαυτού της και πιστή στις ιδέες της. Είναι η αποκαλυπτική μαρτυρία της, που την εξυψώνει μακρυά από τους μεταπολιτευτικούς ευτελισμούς και τις σκοπιμότητες της παράταξης, για την οποία αγωνίστηκε και φυλακίστηκε κατά την επταετία. Και για τις ιδέες της αυτές η Μυρσίνη επιλέγει να αφήσει την οικογένεια, τις σπουδές, τους ίδιους τους φίλους της και, κυρίως, την μεγαλοαστική τάξη, ώστε υπόλογη μόνο στον εαυτό της να κοιτάξει κατάματα τον αναγνώστη και να νοιώσει, ότι η ίδια όρισε τη μοίρα της. Και η έντονα συναισθηματική κοπέλα των πρώτων χρόνων της πολιτικοποίησής της μετατρέπεται σε μια συνειδητοποιημένη γυναίκα μέσα από τους αγώνες και τις ταλαιπωρίες της, θλιμμένη από την πορεία της Αριστεράς αλλά και των φίλων της στους αγώνες της, πλην, όμως, χωρίς να χάσει την ανθρωπιά της και να καταστεί άλλη μια κυνική σχολιάστρια.
Πίσω από το μονόλογο της Μυρσίνης περνάει η ιστορία της νεότερης Ελλάδος από τον Εμφύλιο μέχρι τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης - το βιβλίο γράφτηκε το 1979 - και ο αντίκτυπος, που αυτή είχε στην οικογένεια της πρωταγωνίστριας αλλά και στον περίγυρό της. Ο εκτελεσμένος αδελφός της φίλης της μητέρας της Μυρσίνης και η αναγωγή του σε ήρωα, του οποίου την αίγλη καρπώνεται η αδελφή του, ο διωκόμενος οικογενειακός φίλος, οι πιστοί του κόμματος, που σταδιακά γίνονται δογματικοί και αργότερα παύουν να αγωνίζονται για την Αριστερά, οι κατ' επίφαση αριστεροί με τη δεξιά τσέπη, που πολιτικολογούν εκ του ασφαλούς, χωρίς να αγωνίζονται έστω στο ελάχιστο, και πολλά άλλα πρόσωπα γνωστά σε όσους έζησαν την εποχή εκείνη παρελαύνουν γύρω από τη Μυρσίνη, δημιουργώντας μια πειστική τοιχογραφία της μεταμφυλιακής Ελλάδας.
Για όσους δεν έζησαν τα μετεμφυλιακά χρόνια, το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα σπουδαίο μπούσουλα, που περιγράφει το κλίμα της εποχής εκείνης μέσα από τα μάτια μιας κοπέλας από μεγαλοαστική οικογένεια, η οποία ανυψώθηκε και απομακρύνθηκε όχι μόνο από την οικογένειά της αλλά και από την τάξη της, ώστε να πορευτεί το δικό της δρόμο με τίμημα την απομάκρυνσή της από τους πάντες και τα πάντα. Και για όσους εκτιμούν τη σπουδαία λογοτεχνική πένα της συγγραφέως, ιδού το σπουδαιότερο ίσως έργο της!