Με αφορμή τη σύλληψη του κ. Μλάντιτς

Η σύλληψη του κ. Ράτκο Μλάντιτς ξανάφερε στη μνήμη μας τις απαίσιες στιγμές του εμφυλίου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τότε που πρόσωπα, όπως ο παραπάνω συλληφθείς αλλά και οι ομόσταβλοί του Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς, έσπερναν τον τρόμο στους μη ορθοδόξους κατοίκους της χώρας τους αλλά και σε όσους ομοδόξους τους διαφωνούσαν με τις πρακτικές τους. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και εκπατρίστηκαν εξαιτίας του φανατισμού των κυρίων αυτών και η κοινή γνώμη έμεινε άφωνη με τις αγριότητες στη Σρεμπρένιτσα και αλλού.
Στη χώρα μας, ο παραπάνω συλληφθείς αλλά και οι λοιποί ομοϊδεάτες του απολάμβαναν εκτός από θαυμασμού και πλήρους ασυλίας για τα πεπραγμένα τους. Ομόδοξοι και κατατρεγμένοι, δήθεν, από τη Νέα Τάξη πραγμάτων, όπως φωνασκούσαν οι παντογνώστες εθνικόφρονες της ημεδαπής, οι παραπάνω κύριοι δοξάστηκαν από ένα μεγάλο μέρος όχι μόνο του πολιτικού κόσμου αλλά και της εν Ελλάδι κοινής γνώμης, η οποία πρόθυμα δέχθηκε τις ανοησίες τους περί άμυνας εναντίον των εχθρών του σερβικού λαού και της ορθοδοξίας και έκλεισε τα μάτια της στα αίσχη, που αυτοί διέπραξαν. Η ήττα των Σέρβων ανάγκασε τους κυρίους αυτούς να κρυφτούν, ώστε να αποφύγουν την παραπομπή τους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Η αλήθεια είναι, ότι η εξαφάνιση του κ. Μλάντιτς ωφέλησε τα μάλα τους ημεδαπούς υποστηρικτές του, οι οποίοι είχαν περιέλθει σε δεινή θέση μετά τις αποκαλύψεις για τις αγριότητες, που ο εν λόγω κύριος είχε διαπράξει στα πλαίσια των εθνοκαθάρσεων, που επιχειρούσε. Αν λάβουμε υπόψη και την πιθανολογούμενη συμμετοχή Ελλήνων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, τότε αντιλαμβανόμαστε, με πόση ανακούφιση υποδάχθηκαν πολλοί την εξαφάνιση του κ. Μλάντιτς. Ίσως, μάλιστα, να σκέφτονταν, ότι θα ξεχαστεί με τον καιρό αυτή η ιστορία.
Αμ δε! Στο εξωτερικό η μνήμη δεν είναι τόσο κοντή όσο στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Έπειτα από συνεχείς πιέσεις προς τη σερβική κυβέρνηση, η οποία ουσιαστικά έκρυβε τον κ. Μλάντιτς, ο τελευταίος ευρέθη, συνελήφθη και παραπέμπεται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αυτό, βέβαια, θα έχει ως αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί και η πιθανή βοήθεια, που η χώρα μας έδωσε στον κύριο αυτό, όταν αυτός επιτελούσε το θεάρεστο έργο του. Και, όπως αντιλαμβάνεστε, ούτε ψύλλος στον κόρφο όσων πλειοδότησαν σε πατριωτικές και φιλοσερβικές κορώνες εκείνη την εποχή πολλώ δε μάλλον συμμετείχαν στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Σέρβων!
Όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν όχι μόνο πόσο υποκριτικά λειτουργούμε αλλά και πόσο ανεπίδεκτοι αυτοκριτικής είμαστε. Ως χώρα ουδέποτε πάψαμε να πιστεύουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες μας ήθελαν ως τον περιούσιο λαό, που οι Μεγάλες Δυνάμεις ανέκαθεν επιβουλεύονταν. Ως εκ τούτου, λοιπόν, σπεύδαμε να παράσχουμε υποστήριξη στον κάθε τύραννο, που ευθυγραμμιζόταν με τις δικές μας παράλογες ανησυχίες. Ο κ. Μλάντιτς ήξερε να πλασάρει καλά το παραμύθι του και να κερδίζει οπαδούς στο όνομα της ορθοδοξίας και εναντίον της Νέας Τάξης πραγμάτων, όπως δήλωναν τότε αρκετοί Έλληνες εθελοντές. Καμμία εντύπωση δεν μας έκανε, που ολόκληρη η Δύση και, κυρίως, ανθρωπιστικές οργανώσεις φώναζαν για τις αγριότητες, που ο στρατός του κ. Μλάντιτς διέπραττε. Εμείς, άλλωστε, τα ξέρουμε όλα και δεν έχουμε ανάγκη από κανένα. Φονιάδες των λαών για μας είναι μόνο οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους, οι υπόλοιποι, οι δικοί μας δηλαδή, απλά αμύνονται.
Και να πει κανείς, ότι βάλαμε μυαλό, μόλις βγήκαν στην επιφάνεια οι ωμότητες του κ. Μλάντιτς; Α μπα, βρήκαμε καινούργιο παρανοϊκό, για να ικανοποιήσουμε τον παραλογισμό μας. Λέγεται Μουαμάρ Καντάφι.

Ετερόκλητο πλήθος, ετερόκλητοι σκοποί, αμφίβολο αποτέλεσμα

Χτες αποφάσισα να κατεβώ στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου ζω και εργάζομαι, προκειμένου να βιώσω τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που είχε διοργανωθεί εκεί. Ομολογουμένως, υπήρχε μέσα μου ένα μεγάλο ερωτηματικό για το αποτέλεσμα αυτής της εκδήλωσης, αφού ο Έλληνας δεν είναι συνηθισμένος να κατεβαίνει σε μια πορεία ή μια εκδήλωση χωρίς συνθήματα, πανώ και άλλα γνώριμα.
Η πρώτη εικόνα ήταν η παρουσία ενός ετερόκλητου πλήθους. Υπήρχαν νεότατα παιδιά αλλά και αρκετοί μεγάλοι. Έβλεπες κόσμο καλοντυμένο και πρόσωπα, που κυριολεκτικά είχαν φορέσει ό,τι βρήκαν πρόχειρο. Έλειπε εκείνη η ομοιομορφία, που χαρακτηρίζει τις διαδηλώσεις και εν γένει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που χαρακτηρίζουν το μαζικό κίνημα της Ελλάδος. Έλειπαν, επίσης, τα κομματικά πανώ αλλά και τα γνωστά συνθήματα, που συνηθίζονται σε τέτοιες εκδηλώσεις. Πρώτη εικόνα θετική, λοιπόν!
Ξάφνου, βλέπω κάποιες φάτσες, που μέχρι πριν από μερικούς μήνες ξεροστάλιαζαν σε κομματικά γραφεία του νομού. Μην ξεχνάτε, ότι ζω σε μια επαρχιακή πόλη, όπου οι περισσότεροι γνωριζόμαστε απ’ έξω και ανακατωτά. Αυτές οι φάτσες, λοιπόν, ήταν βαμμένες κομματικά και είχαν πρωτοστατήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις, προεκλογικές εκστρατείες, ομιλίες αρχηγών κομμάτων και άλλα παρόμοια, πάντα στο όνομα του κόμματός τους. Αρκετοί από αυτούς βομβάρδιζαν μέρες πριν φίλους και γνωστούς διαδικτυακά να συμμετάσχουν στη χτεσινή συγκέντρωση. Όλως τυχαίως όλοι τους είχαν ξεδοντιαστεί κομματικά στο πρόσφατο παρελθόν.
Προσπαθώντας να κοιτάζω αλλού, έπεσα πάνω σε άλλες φάτσες, εξίσου γνωστές αλλά χωρίς έντονο κομματικό μανδύα. Άλλοι από αυτούς ανήκουν σε τοπικές ακροδεξιές ομάδες, άλλοι έχουν κάνει ευαγγέλιό τους τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Μίκη Θεοδωράκη και άλλοι πιστεύουν στην ουτοπία της αναρχίας. Αναρωτήθηκα, αν οι σκοποί των ανωτέρω κατηγοριών προσώπων αλλά και άλλων κατηγοριών, που συμμετείχαν στη χτεσινή συγκέντρωση, συγκλίνουν σε κάποιο σημείο. Δύσκολο!
Οι περισσότεροι έμοιαζαν να έχουν έλθει από περιέργεια. Πηγαδάκια είχαν στηθεί σε κάθε σημείο της πλατείας και άνθρωποι κουβέντιαζαν ζωηρά, σα να βρίσκονταν σε εμποροπανήγυρη. Δεν υπήρχε ο παλμός των επαγγελματιών διαδηλωτών αλλά ο χαβαλές περίσσευε.
Με ρωτάτε, αν μοιράζομαι τον ενθουσιασμό πολλών μετά τις χτεσινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας; Βρίσκομαι κάπου στη μέση. Αφενός ήταν παρήγορο, που κινητοποιήθηκε πολύς κόσμος, σημάδι ότι δεν είμαστε και εντελώς χαμένοι ως κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, όμως, μόνη η αγανάκτηση, η οποία, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν ήταν ιδιαίτερα εμφανής χτες – περισσότερο η περιέργεια κινητοποίησε τον κόσμο – δεν αρκεί, ώστε να αλλάξει η κατάσταση. Είναι φύσει αδύνατο να δράσουν από κοινού όσοι πιστεύουν σε διαφορετικά πράγματα ή ανακάλυψαν την επανάσταση, όταν έχασαν τη βολή τους, μόνο και μόνο επειδή θεωρούν επάρατο το Μνημόνιο. Έπειτα, το μόνο κοινό στοιχείο, που είχε η πλειοψηφία των συγκεντρωμένων, ήταν η απέχθειά τους προς το Μνημόνιο και την κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, οι απόψεις ήταν, περίπου, τόσες όσοι και οι συγκεντρωμένοι. Δεν ακούστηκαν κάποιοι άλλοι στόχοι και η ξεπατικούρα των στόχων των Ισπανών ομολόγων μας είναι ζήτημα, αν περιήλθε σε γνώση του 3% των συγκεντρωθέντων.
Δεν θεωρώ εσφαλμένη την επιλογή των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας ως μέσου προβολής της λαϊκής αγανάκτησης για την κυβερνητική πολιτική. Προσωπικά, χάρηκα που η εκδήλωση αυτή δεν καπελώθηκε από τους γνωστούς επαγγελματίες της διαμαρτυρίας. Είναι, όμως, τόσο ετερόκλητο το πλήθος, που συγκεντρώθηκε χτες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, και, κυρίως, τόσο διαφορετικοί οι στόχοι του, που πολύ φοβάμαι, ότι η εκδήλωση αυτή θα μείνει ως ένα χάππενινγκ, που έγινε, για να έχουμε να λέμε οι πολλοί, ότι αντισταθήκαμε μια φορά και εμείς στη ζωή μας.
Παρεμπιπτόντως, οι καφετέριες γύρω από την κεντρική πλατεία της πόλης μου ήταν ασφυκτικά γεμάτες, ενώ η πλατεία κάπου τα χαράματα θύμιζε αχούρι από το πλήθος των σκουπιδιών. Κατά τα άλλα, αντίσταση!
Υ.Γ. Όσο μου έστελναν φίλοι και γνωστοί μηνύματα με το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού «Αντισταθείτε», άλλο τόσο έμπαινα στον πειρασμό να τους απαντήσω με το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Φοβάμαι».

Καλές οι κινητοποιήσεις αλλά....

Σε εποχή κρίσεως, όπως η σημερινή, πληθαίνουν οι φωνές, που ωρύονται για την ανικανότητα των πολιτικών μας. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί, που τους προσάπτονται, είναι αμέτρητοι και αντλημένοι από την τεράστια δεξαμενή της ελληνικής γλώσσας. Ποικίλλουν από κομψοί έως προσβλητικοί και από αρχαιοπρεπείς έως νεωτερισμοί.
Ωστόσο, αν κάνει κάποιος ψύχραιμος τον κόπο να γυρίσει το χρόνο στις προηγούμενες δύο δεκαετίες, θα ανακαλύψει, ότι τα περισσότερα από τα πολιτικά πρόσωπα, που βρίζουμε σήμερα, κατέχουν τα πολιτικά τους αξιώματα από τότε, ίσως και παλαιότερα. Ο έλεγχος των πεπραγμένων τους αποδεικνύει μια ανούσια ομοιομορφία στο έργο τους και η κριτική, που ασκείται σήμερα εναντίον τους, θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται στην τότε απόδοσή τους.
Μόνο μου τότε η Ελλάδα ζούσε τη χρυσή εποχή της. Στην πραγματικότητα, ήταν μια ευημερία, που στηριζόταν σε δανεικά δεκανίκια, που δεν χρησιμοποιήθηκαν για την πραγματική ανάπτυξη του τόπου αλλά για τα καταναλωτικά απωθημένα χιλιάδων νεοελλήνων, οι οποίοι μπροστά στο ζεστό χρήμα, που οι τράπεζες σκορπούσαν αφειδώς στον κόσμο, και τους διορισμούς στο Δημόσιο από το παράθυρο, προτιμούσαν να κάνουν τα στραβά μάτια στις οικονομικές ατασθαλίες και την κακοποίηση της πολιτικής. Χορτάτοι από χρήματα και με μια θεσούλα εξασφαλισμένη, χάρη στο προαιώνιο ρουσφέτι, οι περισσότεροι συμπολίτες μας είχαν παραπέμψει την επανάσταση στις ελληνικές καλένδες, απολαμβάνοντας τη μακαριότητά τους .
Αίφνης η καλοπέραση τελείωσε, η κάνουλα, που έρεε άφθονο χρήμα, στέρεψε, οι διορισμοί στο Δημόσιο περιορίστηκαν δραματικά και οι προοπτικές εξόδου της χώρας μας από την κρίση χάθηκαν κάπου στο πολύ μακρυνό μέλλον. Τότε οι Έλληνες ανακαλύψαμε, ότι μας κυβερνούσαν ανίκανοι, που δεν αξίζουν φράγκο και όχι τίποτε άλλο αλλά βούλιαξαν και τη χώρα. Μιλάμε για τέτοια αυτογνωσία και επαναστατικότητα!
Σαφώς και οι επαναστάσεις λαμβάνουν χώρα σε εποχές δύσκολες και σε κοινωνίες ευρισκόμενες σε κρίση. Ωστόσο, στην Ελλάδα το σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα δεν στηρίχθηκε από μια μειονότητα επιτηδείων αλλά από το σύνολο, σχεδόν, του πληθυσμού της χώρας, το οποίο επωφελήθηκε από το πελατειακό σύστημα, την προσκόλληση στα δύο μεγάλα κόμματα και τα οφέλη από το made in Greece συνδικαλισμό, προκειμένου να καρπωθεί ποικίλα κέρδη. Η επαναστατική διάθεση των Ελλήνων συνέπεσε με τη μείωση των ρουσφετιών και το πάγωμα των δανείων από τις τράπεζες.
Να το πω με άλλα λόγια, οι επαναστατημένοι Έλληνες, που καλούν σε συγκεντρώσεις αύριο στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων δήμων μας, έχουν κάθε δίκιο να νοιώθουν αγανάκτηση με τα τεκταινόμενα στη χώρα μας. Ωστόσο, η πλειονότητά τους επωφελήθηκε τα μέγιστα από την παθογένεια του κράτους στο πρόσφατο παρελθόν, εις τρόπον ώστε σήμερα ο κόσμος να ζητάει περισσότερη δημοκρατία, να φύγουν οι κυβερνώντες και το Δ.Ν.Τ. από την Ελλάδα αλλά όχι να πάψει το ρουσφέτι, να υπάρξει περισσότερη διαφάνεια στις ενέργειες του Δημοσίου, να σταματήσουν οι καταστροφικοί για την οικονομία μας εξοπλισμοί, να γίνει αυστηρότερη και να εφαρμόζεται η νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος κ.ο.κ.
Χωρίς παρεξήγηση, λοιπόν, οι αυριανές συγκεντρώσεις είναι μια κίνηση, η οποία φανερώνει, ότι δεν έχουμε βαλτώσει απόλυτα ως κοινωνία. Αλλά προσωπικά δεν με παρηγορεί η κινητοποίηση αυτή, εφόσον δεν συνοδευτεί από ιδέες, ώστε να ξεπεραστούν τα προβλήματα, που οδήγησαν τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση. Και οι, μέχρι στιγμής, αναρτήσεις στο Διαδίκτυο αναφέρονται στο Δ.Ν.Τ., την κυβέρνηση, που χρέωσε τις επόμενες γενιές έως το λαιμό, τη δημοκρατία, που, δήθεν, δεν έχουμε, αλλά δεν γίνεται καμμία κουβέντα για το βαθύ κομματικό κράτος, το ρουσφέτι και όσα έπληξαν τη νεότερη Ελλάδα.

Βιβλία : ΜΕΤΡΟ 2033, του Ντιμίτρι Γκλουχόσφκι

Προκάλεσε σάλο στις περισσότερε ευρωπαϊκές χώρες, έγινε επιτυχημένο παιχνίδι σε υπολογιστές και παιχνιδομηχανές και ήλθε και στην Ελλάδα. Το "ΜΕΤΡΟ 2033" του Ρώσσου συγγραφέα Ντιμίτρι Γκλουχόφσκυ (Εκδόσεις "ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ") ανήκει στην κατηγορία εκείνων των βιβλίων, που αναφέρονται στην επόμενη μέρα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος και στις προσπάθειες των επιζώντων να επιβιώσουν.
Η ιστορια : Στο μετρο της Μόσχας οι ελάχιστοι επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν σε μερικούς σταθμούς. Άλλοι σταθμοί έχουν καταστραφεί και άλλοι έχουν καταληφθεί από όντα κάθε άλλο παρά φιλικά στους επιζώντες. Αγνοείται, αν υπάρχει ζωή εκτός του δικτύου του μετρό της Μόσχας. Ο Αρτιόμ, ένας νεαρός στη μετεφηβική ηλικία, έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κάτω από την επιφάνεια της γης. Οι αναμνήσεις του από το παρελθόν πάνω από το έδαφος είναι συγκεχυμένες. Η καθημερινότητά του είναι ένας αγώνας για επιβίωση, αφού στο σταθμό του εισβάλλουν τακτικά κάποια παράξενα όντα, τα οποία σκορπίζουν τον πανικό και το θάνατο. Η συνάντησή του με ένα μυστήριο άνθρωπο, από τους ελάχιστους, που τολμούν να ανεβούν στην επιφάνεια της γης, τον ωθεί να φέρει σε πέρας μια αποστολή, η οποία θα σώσει τους εναπομείναντες ανθρώπους.
Καθώς κυλούν οι σελίδες και ο πρωταγωνιστής καλείται να αντιμετωπίσει μια σειρά από δοκιμασίες με κίνδυνο της ζωής του, η αγωνία μοιάζει αμείωτη σε βαθμό, που το βιβλίο κολλάει στα χέρια. Ο αγώνας για επιβίωση, αλλού έντονος και αλλού λιγότερο αγχώδης συγκρούεται με την προαιώνια ανθρώπινη μάστιγα της διχόνοιας, που έχει μοιράσει τους λίγους κατοικημένους σταθμούς του μοσχοβίτικου μετρό σε ζώνες επιρροής φασιστών, κομμουνιστών, καπιταλιστών και άλλων, οι οποίοι δείχνουν ανίκανοι να συνασπιστούν, ώστε να αντιμετωπίσουν τον κίδυνο, που καραδοκεί να εισβάλει στο μετρό και να αφανίσει όσες ανθρώπινες ζωές έχουν απομείνει. Ο αρχικά αφελής Αρτιόμ μετατρέπεται σταδιακά σε ένα συνειδητοποιημένο ον, που κατανοεί, πως, ό,τι συνετέλεσε στην καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού, αυτό τείνει να οδηγήσει και στον ολεθρο όσους επεβίωσαν του πυρηνικού πολέμου. Αυτή η αυτογνωσία του τον ωθεί να πεισμώσει να φέρει σε πέρας την αποστολή του.
Υπάρχουν σκηνές βγαλμένες από τους χειρότερους εφιάλτες της ανθρωπότητας, όπως η επικείμενη εκτέλεση του Αρτιόμ από τους φασίστες - αναφορά στο πικρό γεγονός, ότι η χώρα, που ανέκοψε τη ναζιστική λαίλαπα, έχει σήμερα το υψηλότερο στην Ευρώπη ποσοστό ναζιστών - αλλά και η σύλληψή του από μεταλλαγμένους. Η άνοδός του στην επιφάνεια της γης ειναι γεμάτη σκηνές φρίκης, όπου τα πλάσματα, που ζουν εκεί, καταδιώκουν όσους τολμούν να φύγουν από τη σχειτκή ασφάλεια του μετρό. Κάποιες στιγμές, νοιώθεις, ότι περνούν από μπροστά σου οι εφιαλτικές στιγμές του "ΔΡΟΜΟΥ" του Κόρμακ Μακ Κάρθυ, όπου και εκεί δύο επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν στην κατεστραμμένη από πυρηνικό πόλεμο γη.
Και ξάφνου έρχεται το τέλος του βιβλίου και η αγωνία παραχωρεί τη θέση της στην αμηχανία. Δεν γνωρίζω, τι είχε κατά νου ο συγγραφέας αλλά προσωπικά το τέλος με άφησε ανικανοποίητο. Ο συγγραφέας πήγε να παίξει ανάμεσα στις εκδοχές του ευτυχισμένου και του κακού τέλους και κάτι δεν του πήγε τόσο καλά. Ίσως σκοπός του να ήταν να αφήσει τον αναγνώστη να σκεφτεί, αν, τελικά, η επιβίωση του ανθρώπινου γένους είναι χρήσιμη ή αν, τελικά, αξίζει να χαθεί το ειδος εκείνο, που έβλαψε τη γη περισσότερο από κάθε άλλο. Πάντως ικανοποιημένος δεν έμεινα από το τέλος.
Τελικό συμπέρασμα; Το βιβλιο είναι καλογραμμένο και ξέρει να κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία. Βοήθησε και το γεγονός, ότι ο συγγραφέας αναρτούσε αποσπάσματα του βιβλίου αυτού σε συνέχειες στο Διαδίκτυο, όπου απέκτησε πάμπολλους οπαδούς με γνώσεις σε πολλά αντικείμενα, οι οποίοι τον βοήθησαν να βελτιώσει ορισμένα σημεία. Η ιστορία των επιζώντων μετά από ένα πυρηνικό όλεθρο είναι ελκυστικότατη για το αναγνωστικό κοινό και αποτυπώνεται με σκληρή πειστικότητα από το συγγραφέα. Αλλά είναι αυτό το τέλος, που αποτελεί το αδύνατο, κατ' εμέ, σημείο του βιβλίου. Ίσως μια εμπειρότερη πένα, όπως αυτή του κ. Μακ Κάρθυ, να έδινε ένα στιβαρότερο φινάλε στον αναγνώστη.

Στο φεστιβάλ της σοβαρότητας και στη χώρα της απόλυτης ανοχής

Στις Κάννες, ο βραβευμένος σκηνοθέτης, κ. Λαρς Φον Τρίερ, ειχε την έμπνευση να δηλώσει "ναζί" δημοσίως. Δεν ήταν, βέβαια, η πρώτη φορά που ο ιδιοφυής και ιδιόρρυθμος Δανός πετούσε εξυπνάδες, άλλωστε η προβοκατόρικη λογική του πήγαινε παρέα με το σκηνοθετικό του ταλέντο. Ωστόσο, μάλλον αυτή ήταν η χαριστική βολή στην ανοχή του κόσμου, αφού την επομένη κιόλας ημέρα η διοίκηση του Φεστιβάλ των Καννών του αφαίρεσε τη διαπίστευσή, καθιστώντας τον ανεπιθύμητο πρόσωπο. Στην Ελλάδα, ο κ. Μίκης Θεοδωράκης έχει στραφεί πάμπολλες φορές εναντίον των Εβραίων. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στην κριτική του εναντίον της πολιτικής του Ισραήλ, η οποία σε σημαντικό βαθμό είναι σωστή, αλλά στις αντισημιτικές δηλώσεις του, αποκορύφωμα των οποίων ήταν η δήλωσή του "είμαι αντισημίτης" στο γνωστό βιντεάκι στο γιουτιούμπ. Παρ' όλ' αυτά, στη χώρα μας απολαμβάνει μια πρωτοφανή ασυλία, βασιζομενη σε μεγάλο βαθμό στην προσφορά του στη μουσική και τη δημοκρατία. Καμμία πόρτα δεν έκλεισε στα μούτρα του, επειδή προέβη σε αντισημιτικές δηλώσεις.
Οι δύο παραπάνω ιστορίες αποδεικνύουν, πόσο διαφορετικά χειρίζονται κάποια πράγματα στο εξωτερικό σε σχέση με μας. Πιθανόν η αποπομπή του κ. Φον Τρίερ να όζει αφόρητης πολιτικής ορθότητας αλλά, τουλάχιστον, αποδεικνύεται, ότι, ακόμα και αν είσαι ένας εκ των κορυφαίων, έστω αμφιλεγόμενος για αρκετούς, σκηνοθετών στον κόσμο, επιβάλλεται να χειρίζεσαι την ελευθερία του λόγου σου, εις τρόπον ώστε να σέβεσαι ευαίσθητες καταστάσεις. Για να το πούμε διαφορετικά, ο σεβασμός σε κάποιες πανανθρώπινες αξίες πρέπει να βρίσκεται πιο πάνω από την ελευθερία του λόγου, η οποία απλά σταματά εκεί, που αρχιζουν αυτές οι αρχές. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν πιστεύω στη φίμωση φωνών, όπως αυτή του κ. Φον Τρίερ, όταν εκστομίζουν τέτοια λόγια, αλλά στην επιβολή κυρώσεων σε βάρος τους, όταν τα εκστομίζουν. Διότι και το καλαμπούρι έχει τα όριά του, όταν αναφέρεσαι σε ειδεχθείς καταστάσεις.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, ο κ. Μίκης Θεοδωράκης πατάει στο μύθο του, ώστε να εκστομίζει οτιδήποτε κατεβάσει η κάθε άλλο παρά σοφή κεφαλή του. Θεωρεί, ότι η προσφορά του στη μουσική και πολιτική σκηνή του τόπου δικαιολογεί άλλως αποτελέι πρόκριμα για τη συγχώρεση κάθε ατοπήματός του και προς αυτή την άποψη συγκλίνουν οι περισσότεροι των Ελλήνων, οι οποίοι, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από το σημαντικότερο εν ζωή μουσικοσυνθέτη μας στις φασιστικές και αντισημητικές αντιλήψεις. Μαζί τους συμφωνούν και οι αρχές του τόπου αυτού, οι οποίες προτιμούν να τον αφήνουν ατιμώρητο για τις αφόρητες ρατσιστικές ανοησίες του παρά να του επιβάλλουν κάποια κύρωση, ώστε να δείξουν, ότι σέβονται όσους εβραϊκής καταγωγής συμπολίτες μας χάθηκαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όχι, δεν ζητάω να τον κλείσουν στη φυλακή, απλά θα μπορούσαν να αποσύρουν την παράσταση κάποιου μουσικού του έργου ή να σταματήσουν τα αφιερώματα στη μουσική του εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ανοησίες του.
Είναι τυχαίο, μετά τα παραπάνω, ότι τα αντισημιτικά ευφυολογήματα του κ. Θεοδωράκη έτυχαν τόσης καταδίκης όσης έτυχαν και οι βανδαλισμοί στα εβραϊκά νεκροταφεία και συναγωγές της χώρας μας, ήτοι ελάχιστης; Δε νομίζω.

Ένας αριστερός και κάποιοι μετανάστες

Και, όμως, ο κ. Διονύσης Σαββόπουλος δηλώνει αριστερός και, μάλιστα, από εκείνους, οι οποίοι πρόλαβαν μια Αριστερά πραγματικά ανανεωτική, με προοδευτικό λόγο και ιδιαίτερο προβληματισμό για τα προβλήματα της κοινωνίας μας. Είχε την τύχη να ζυμωθεί μέσα στις παραπάνω πνευματικές διεργασίες και να αποκτήσει την κατάλληλη κατάρτιση, ώστε να δύναται να εκφραστεί για κρίσιμα θέματα πέρα από τη μουσική του.
Και, όμως, ο συγκεκριμένος άνθρωπος με την παραπάνω παιδεία πρότεινε όλοι οι λαθρομετανάστες, που ζουν στο κέντρο των Αθηνών, να εγκατασταθούν σε αραιοκατοικημένα νησιά της Ελλάδος, όπου θα ζουν και καλλιεργούν τη γη. Προφανώς η υποβάθμιση του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας οφείλεται, για τον κ. Σαββόπουλο, στην παρουσία των λαθρομεταναστών. Ούτε έχει ακούσει τίποτα για το οργανωμένο έγκλημα – όπου πρωτοστατούν αρκετοί δικοί μας – ούτε για την ανεργία, η οποία δεν κάνει διακρίσεις σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς, ούτε για την απουσία αστυνόμευσης, η οποία επιτρέπει πάσης φύσεως ανομίες να διαπράττονται από πρόσωπα ανεξαρτήτως εθνικότητας, ούτε για την εν γένει εγκατάλειψη του κέντρου, που επιτρέπει στα πάσης φύσεως περιθωριακά στοιχεία, πάλι ανεξαρτήτως εθνικότητας, να παρανομούν. Για το προβληματικό καθεστώς της χορήγησης πολιτικού ασύλου – δεν ξέρω πόσες χιλιάδες αιτήσεις είναι στον αέρα – επίσης ο κ. Σαββόπουλος δεν ξέρει τίποτα. Ούτε, βέβαια, τον απασχολεί, πως θα γίνει αυτή η μετακίνηση.
Φυσικά, ο κ. Σαββόπουλος δεν μπαίνει καν στον κόπο να αναρωτηθεί, πως θα βιοποριστούν οι έποικοι των αραιοκατοικημένων νησιών μας, τα οποία, παρεμπιπτόντως, δεν είναι και τα πιο εύφορα μέρη της Ελλάδος. Και γιατί, άραγε, να μην εγκατασταθούν οι «λαθρομετανάστες» σε πιο εύφορες περιοχές της χώρας; Λίγα είναι τα εύφορα μέρη, που ρημάζουν, επειδή δεν έμεινε κανένας νέος να τα καλλιεργεί; Ή μήπως η μετακίνηση από το αραιοκατοικημένο νησί είναι δυσκολότερη, οπότε δεν θα έχει ο κ. Σαββόπουλος τους «λαθρομετανάστες» στα πόδια του;
Θα μου πείτε, ότι ο κ. Σαββόπουλος είπε και κάποια θετικά πράγματα στη συνέντευξή του. Καμμία αντίρρηση, όμως τα λεγόμενα ενός ανθρώπου, ο οποίος διαθέτει περισσότερο μυαλό και μόρφωση από την πλειονότητα των συνελλήνων μας, πρέπει να κρίνονται όχι μόνο ως προς τα θετικά στοιχεία τους όσο και από τις αστοχίες τους. Και αυτό, που άφησε αρνητική εντύπωση, ήταν η ανοησία περί μετακίνησης των «λαθρομεταναστών», η οποία αποδεικνύει, ότι ένα σημαντικό μέρος της πάλαι ποτέ σκεπτόμενης Αριστεράς απλά θεωρεί, ότι η καλύτερη λύση είναι να μεταφερθεί το πρόβλημα κάπου αλλού, ώστε να μην το βλέπει μπροστά της. Χώρια που η χρήση της λέξης «λαθρομετανάστης» από μια Αριστερά, που ανέκαθεν πίστευε, ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, πιστοποιεί πόσο φοβική έχει καταντήσει και μια σημαντική μερίδα της.

Αφήστε τον 30χρονο να γιάνει

Οι ευθύνες του κράτους στη χτεσινή δολοφονία στο κέντρο των Αθηνών είναι αναμφισβήτητες. Ένα κράτος, που αρνείται να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα, ώστε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της εγκληματικότητας, είναι υπαίτιο για το χαμό μιας ανθρώπινης ζωής, όπως φταίει και για την ένταση, που ακολούθησε, όπου χρυσαυγίτες επιτέθηκαν σε αλλοδαπούς με την ΕΛ.ΑΣ. να παρακολουθεί απαθώς τα τεκταινόμενα.

Σήμερα, με αφορμή την απεργία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, είχαμε το σοβαρό τραυματισμό ενός νεαρού, ο οποίος, μέχρι τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι αράδες, παλεύει για τη ζωή του. Ακόμα δεν έχει αποδειχθεί, εάν ο τραυματισμός του προήλθε από ενέργεια αστυνομικού ή από αντικείμενο από εκείνα, που ρίπτονται ένθεν κακείθεν σε τέτοιες περιστάσεις. Αν δεχθούμε, ότι ο τραυματισμός αυτός οφείλεται σε ενέργεια αστυνομικού, τότε πάλι θεμελιώνεται η ευθύνη του κράτους.

Κανένας δεν αντιλέγει, ότι έχουμε μια αστυνομία επιεικώς ακατάλληλη για το σκοπό, που προορίζεται. Είτε είναι ανίκανη να καταστείλει κάποια επεισόδια είτε είναι ικανή να τα προκαλέσει εκ του μηδενός. Η λίστα με τα ανδραγαθήματα των στελεχών της είναι μεγάλη και πολύ φοβάμαι, ότι θα μεγαλώσει και άλλο, όσο απουσιάζει η επαρκής κατάρτιση των στελεχών της αλλά και η ατιμωρησία τους με τα ποικίλα κουκουλώματα, που τόσο ατιμάζουν την ΕΛ.ΑΣ.

Ωστόσο, υπήρξαν σχόλια στο Διαδίκτυο, από τα οποία φάνηκε, ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας ουσιαστικά επιδιώκει να ανεύρει μάρτυρες, όπως ο 30χρονος, που νοσηλεύεται κατά τα ανωτέρω, για να δικαιολογήσει την όποια οργή και τα επακόλουθά της. Απόψεις περί ανατροπής της κυβερνήσεως με βίαιες πρακτικές, οι οποίες, τάχα μου, δικαιολογούνται από τις βίαιες πρακτικές της ΕΛ.ΑΣ., ισοπεδώνουν κάθε έννοια λογικής και φέρνουν στην επιφάνεια το συζητήσιμο ψυχισμό ανθρώπων, που επιζητούν τη σύγκρουση με το κράτος, ώστε να νομιμοποιήσουν τους όποιους βανδαλισμούς και να εκτονώσουν τα καταστροφικά ένστικτά τους. Οι παραλληλισμοί με τα έκτροπα, που συγκλόνισαν την Αθήνα το Δεκέμβριο του 2008, είναι εμφανείς. Και τότε ένας 15χρονος έγινε λάβαρο στα χέρια των πιο ακατάλληλων ανθρώπων και το κέντρο της Αθήνας έγινε κάρβουνο από τους ίδιους ακατάλληλους ανθρώπους. Μια εκδήλωση διαμαρτυρίας στη βία της εξουσίας μετετράπη σε βίαια αντίποινα εναντίον των πάντων από τους κήρυκες της βίας, που βρήκαν την ευκαιρία να αποδείξουν, τι επιθυμούν στην πραγματικότητα. Στο τέλος, τίποτα δεν άλλαξε, εκτός ίσως από την περιουσιακή κατάσταση όσων ανθρώπων είχαν την ατυχία να έχουν την ακίνητη περιουσία τους στο κέντρο των Αθηνών.

Προφανώς και αποτελούν φωνές εις ώτα μη ακουόντων οι διαμαρτυρίες για τη χρήση βίας από την ΕΛ.ΑΣ. Οι ίδιοι λειτουργικά ανεκπαίδευτοι και φανατισμένοι αστυνομικοί θα συνεχίσουν να ξυλοφορτώνουν διαδηλωτές και θα σταυρώνουν τα χέρια τους μπροστά στα έκτροπα των χρυσαυγιτών και λοιπών ακροδεξιών οργανώσεων, που δραστηριοποιούνται σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος. Ωστόσο, η μαρτυροποίηση προσώπων, που έπεσαν θύματα αστυνομικής βίας, με σκοπό να στραφεί ο κόσμος σε αντίποινα, αποτελεί τη χειρότερη δυνατή απάντηση, διότι απλούστατα λειτουργεί αποπροσανατολιστικά.Αντί να στρέφει τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί για τα προβλήματα του τόπου και να απαιτήσει λύσεις, τον ωθεί σε πράξεις βίας, οι οποίες λειτουργούν εκτονωτικά, με αποτέλεσμα τίποτα να μην αλλάζει. Θυμηθείτε τι άλλαξε μετά τα Χριστούγεννα του 2008! Τίποτα, απολύτως!

Ας αφήσουμε τον 30χρονο να παλέψει για τη ζωή του και ας ευχηθούμε όχι μόνο να γιάνει αλλά και να είναι ο τελευταίος, που πέφτει θύμα της αστυνομικής βίας. Και, κυρίως, ας σταματήσουμε να τον διασύρουμε! Όχι άλλη εκμετάλλευση!

Τα προβαρισμένα λόγια

Ο θάνατος ενός συμπολίτη μας χτες στο κέντρο της Αθήνας απέδειξε για πολλοστή φορά πόσο ανέτοιμη είναι η χώρα μας να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της εγκληματικότητας. Δεν είναι μόνο η απουσία αστυνομικών σε περιοχές με ιδιαίτερες εγκληματικές επιδόσεις αλλά και η ανυπαρξία εκπαίδευσης των περισσοτέρων αστυνομικών. Χτες, λοιπόν, είδαμε "αγανακτισμένους" πολίτες στο κέντρο των Αθηνών να επιτίθενται εναντίον μεταναστών με μόνη αφορμή τη δολοφονία ενός Έλληνα από φερόμενους ως αλλοδαπούς, ενώ η αστυνομία απλά κοιτούσε. Δεν ξέρω, κατά πόσο αποτελεί δικαιολογία η λογική, ότι με τον τρόπο αυτό κράτησε τα επεισόδια σε μια μόνο περιοχή, σίγουρα πάντως πρόκειται για λογική, που προσβάλλει το μέσο νου.

Και εκεί, που περιμένεις, ότι επιτέλους η πολιτεία θα αφυπνιστεί, έρχεται ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κ. Παπουτσής, και πετάει τη μπόμπα. Πρέπει, λέει, να συνεργαστεί η πολιτεία με την τοπική αυτοδιοίκηση αναφορικά με πρωτοβουλίες, που πρέπει να ληφθούν για την προστασία και την ασφάλεια του κέντρου της Αθήνας. Λόγια προβαρισμένα από πριν για περιστάσεις, όπως η χτεσινή! Είμαι σίγουρος, ότι οι ίδιες αυτές γενικότητες θα ακουστούν και την επόμενη φορά, που κάποιος, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θα πέσει νεκρός από φονική ενέργεια στο κέντρο των Αθηνών. Και τη μεθεπόμενη φορά κ.ο.κ. Σε επίπεδο πράξεων, όμως, θα είμαστε στα ίδια.

Το θέμα της ασφάλειας ξεκινά από το κράτος. Αυτό παρέχει τα μέσα για την τήρησή της και αυτό καλείται να τη διασφαλίσει μέσα από τη λειτουργία της αστυνομίας και την εκπαίδευση των στελεχών της. Δεν αρκεί μόνο να περιορίζει το φαινόμενο της εγκληματικότητας σε μια περιοχή αλλά και να επιτυγχάνει την πάταξή της. Συμφωνώ, ότι το έγκλημα αποτελεί τη συνισταμένη περισσοτέρων κοινωνικών συνθηκών αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για την απροθυμία αντιμετώπισής του.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν, ότι η ΕΛ.ΑΣ. εξακολουθεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, όταν καλείται να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, τι ακριβώς είχαν κατά νου οι κεφαλές της, όταν έστειλαν αστυνομικούς στην περιοχή της 3ης Σεπτεμβρίου μετά το χτεσινό φονικό. Ό,τι και αν ήταν αυτό, όχι μόνο δεν βοήθησε στην εκτόνωση της κατάστασης αλλά και απέδειξε περίτρανα την αποτυχία ενός μοντέλου, το οποίο προάγει στην ουσία μια άλλη μορφή εγκληματικότητας, αυτή των δήθεν αγανακτισμένων πολιτών, οι οποίοι ξεσπούν κατά όσων θεωρούν υπευθύνους για κάποιο έγκλημα, και αφήνει στο απυρόβλητο το ήδη υφιστάμενο έγκλημα. Και το κακό ξεκινάει από την προϊσταμένη αρχή της ΕΛ.ΑΣ., ήτοι το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Από εκεί πηγάζουν οι αποφάσεις για τη στελέχωση του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ., τις προαγωγές, τον εξοπλισμό και τα σχετικά με αυτό κονδύλια, την εκπαίδευση των αστυνομικών κ.λπ. Κανένας άλλος δεν μπορεί να δώσει λύσεις στο πρόβλημα της εγκληματικότητας.

Είναι εύκολο ο κ. Υπουργός να απαγγέλλει γενικότητες καταρτισμένες εκ των προτέρων, ότι, δήθεν, νοιάζεται για την πάταξη της εγκληματικότητας. Μόνο που, όσο προβάρει τα εύκολα τα λόγια τα παχιά, η εγκληματικότητα θα καλπάζει και η ΕΛ.ΑΣ. θα συνεχίσει ξεσπά σε συνταξιούχους και φτωχούς μετανάστες, όταν δεν θα συμπράττει με ακροδεξιούς και λοιπούς "αγανακτισμένους" πολίτες σε εγκληματικές ενέργειες.

Αυτό τον αθλητισμό θέλουμε

Με την καταδίκη των κ.κ Κεντέρη και Θάνου κλείνει ο κύκλος των στιγματισμένων μεταλλίων. Η φουρνιά των αθλητών, που διακρίθηκαν σε διεθνείς αγώνες και έδωσαν μεγάλη χαρά στην πλειονότητα των Ελλήνων, αποτελεί, πλέον, παρελθόν. Αποκαθηλωμένοι από το βάθρο τους και μουντζουρωμένοι από την καταδίκη τους οι δύο αθλητές του κλασσικού αθλητισμού θα συμβολίζουν το ολέθριο σκεπτικό μιας χώρας, ότι, αφού μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους ιθαγενείς, δεν θα μας καταλάβουν οι αλλοδαποί. Αμ δε! Ευτυχώς, δηλαδή, που μας κατάλαβαν.

Ας μην κρυβόμαστε, όμως, πίσω από το δάχτυλό μας! Δεν αποφάσισε στα καλά καθούμενα το κράτος να επιδοτήσει τον αθλητισμό. Βρήκε πρόσφορο έδαφος στα οπαδικά συναισθήματα των Ελλήνων. Μια χώρα, που ανέκαθεν αγκομαχούσε όχι για να διακριθεί σε μια διεθνή διοργάνωση, εξού και ο παραλογισμός "όγδοος ολυμπιονίκης", αλλά και για να δει τους αθλητές της να προκρίνονται στην τελική φάση τους, δέχθηκε με αγαλλίαση αυτή την υποστήριξη. Κανένας δεν πονηρεύτηκε, που η στερούμενη υποδομών Ελλάδα κέρδιζε ξαφνικά μετάλλια σε αθλήματα, όπου κάποτε αρκούνταν στη συμμετοχή των αθλητών της και στις οιμωγές των αθλητικογράφων "ατύχησε ο τάδε αθλητής", λες και έπρεπε να απολογηθεί αυτός ο φουκαράς, επειδή οι συνάδελφοί του ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι. Εντάξει, υπήρξε μια άκρως ταλαντούχα φουρνιά αθλητών, ειδικά στον κλασσικό αθλητισμό και στην άρση βαρών αλλά χωρίς την φαρμακευτική υποστήριξη, που τους παρεσχέθη αφειδώς, θα κατέληγαν άλλη μια άκρως ταλαντούχα πλην, όμως, μη διακριθείσα φουρνιά αθλητών μας. Τα μετάλλια και οι εν γένει διακρίσεις άρχισαν να έρχονται και όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας. Τότε κομπάζαμε, ότι κοιτάζουμε στα μάτια τις αθλητικές υπερδυνάμεις και κλείναμε τα μάτια μπροστά στο ανεξήγητο φαινόμενο μια χώρα χωρίς υποδομές να διακρίνεται στους διεθνείς αγώνες.

Η αντίδραση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας φανερώνει μια σχιζοφρένεια ενδεικτική της κουτοπονηριάς μας. Χαιρόμαστε, που έφερναν μετάλλια και λοιπές διακρίσεις οι παραπάνω αθλητές μας και σπεύδαμε στις φιέστες, που διοργανώνονταν σημοσία δαπάνη για να τους τιμήσουμε (τείχη δεν γκρεμίζαμε και ευτυχώς). Όταν κατελήφθησαν οι παραπάνω αθλητές να έχουν παραβεί το νόμο, σπεύσαμε να νίψουμε οι περισσότεροι τας χείρας μας και να υποδυθούμε τους ανυποψίαστους, αφού πρώτα γκρεμίσαμε τα μέχρι πρότινος είδωλά μας. Με άλλα λόγια, δεχόμαστε τις επιτυχίες τους ως δικές μας, αρκεί να μην τους έπιαναν, ενώ, όταν επιτέλους έγινε αντιληπτό, ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα παρανομούσαν, κάναμε τους Κινέζους.

Η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε να είναι άκρως διδακτική. Από τη μια πλευρά θα μας βοηθούσε να αναρωτηθούμε, αν, τελικά, θέλουμε αυτού του είδους τον αθλητισμό και δη πρωταθλητισμό χωρίς φραγμούς και κανόνες. Από την άλλη είναι καιρός να σκεφτούμε, αν είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε ένα 100άρι, όπου ο καλύτερος δρομέας θα διανύει την απόσταση σε 12 δευτερόλεπτα, ή ένα αγώνα άρσης βαρών, όπου ο κορυφαίος θα σηκώνει το 1/3 των κιλών, που σηκώνουν οι σημερινοί πρωταθλητές. Αλλιώς, αν έχουμε την αθλητική παιδεία να απολαύσουμε την προσπάθεια ενός αθλητή, χωρίς να καιγόμαστε για μετάλλια και πρωτιές, ώστε να επιβεβαιώσουμε, ότι είμαστε απόγονοι άξιων προγόνων, λες και στερέψαμε από άλλες μεθόδους για να αποδείξουμε την αξία μας.

Φοβάμαι, όμως, ότι αύριο μεθαύριο θα βρεθεί πάλι κάποιος υπερντοπαρισμένος πρωταθλητής, ο οποίος θα σαρώνει στα μετάλλια διεθνώς και εμείς πάλι θα τρέχουμε πάλι να φωνάζουμε, πόσο περήφανοι είμαστε, που ένας συμπατριώτης μας διαπρέπει. Μέχρι να πιαστει και αυτός "ντοπέ" και εμείς να τον αναθεματίσουμε! Και μετά θα αναζητήσουμε τον επόμενο εφήμερο και "φτιαγμένο" ήρωά μας.

Βιβλία : "Η ΠΙΑΝΙΣΤΡΙΑ", της Ελφρίντε Γιέλινεκ

Αποτελεί άθλο να καταφέρει να τελειώσει κανείς την "ΠΙΑΝΙΣΤΡΙΑ" της Ελφρίντε Γέλινεκ (Εκδόσεις "ΕΚΚΡΕΜΕΣ"). Ξεγελιέσαι με τις λίγες σχετικά σελίδες του και, μόλις το ανοίξεις και ξεκινήσεις να το διαβάζεις, αισθάνεσαι, ότι οι λέξεις πέφτουν πάνω σου κατά κύματα και, όσες απλωτές και αν κάνεις, αυτές θα συνεχίσουν να σε πλακώνουν, μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
Η ιστορία; Η Έρικα Κόχουτ ζει μια μίζερη ζωή σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Βιέννη με την καταπιεστική μητέρα της. Προορισμένη, κάποτε, να διαπρέψει ως πιανίστρια, απέτυχε στο στόχο της και, πλέον, βιοπορίζεται παραδίδοντας μαθήματα πιάνου στο Ωδείο της Βιέννης. Η προσωπική της ζωή είναι απλά ανύπαρκτη, αφού η μητέρα της τής έχει επιβάλει αυστηρούς κανόνες, η παρέκλιση από τους οποίους δεν συγχωρείται. Η σεξουαλική της ζωή περιορίζεται σε επισκέψεις σε πορνομάγαζα και πάρκα, όπου απολαμβάνει με τα μάτια της ερωτικές περιπτύξεις τρίτων. Η εμφάνιση του Βάλτερ Κλέμμερ, νεαρού μαθητή πιάνου, αναποδογυρίζει την στρατιωτικά τακτοποιημένη ζωή της. Όμως, ο τρόπος, που έμαθε από παιδί, της επιβάλλει να υποβάλει το μαθητή της σε μια σειρά από βασανιστήρια εφάμιλλα με αυτά, που βίωσε και βιώνει η ίδια.
Μίλησα παραπάνω για τη γραφή της κας. Γέλινεκ. Είναι μια από τις πιο πυκνές γραφές, που έχω αντιμετωπίσει. Νοήματα συμπυκνωμένα σε πολλές λέξεις, χαρακτήρες σμιλεμένοι με σκληρότητα αλλά και τρυφερότητα συνάμα, μας παραδίδουν την εικόνα μιας γυναίκας άκρως καταπιεσμένης, η οποία, όμως, δεν μπορεί να λειτουργήσει σε ένα ελεύθερο περιβάλλον. Όταν ο Βάλτερ Κλέμμερ της ζητάει να ελευθερώσει τον εαυτό της, αυτή του φέρεται σκληρά, όπως σκληρά φέρεται και στους μαθητές της. Δεν υπάρχουν περιθώρια να φερθεί αλλιώς η Έρικα. Είναι ένα πλάσμα, η ζωή του οποίου προγραμματίστηκε με σαδιστική αυστηρότητα από τη μητέρα της. Επιλογές η Έρικα ούτε είχε ούτε έχει. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η συγγραφέας " η Έρικα δεν έχει ιστορία και δεν δημιουργεί ιστορίες".
Πίσω από τη σκληρή εικόνα της Έρικας, κρύβεται μια γυναίκα, που σπαρακτικά ζητάει να ελέγξει τη ζωή της. Δεν επιθυμεί πραγματικά να ξεφύγει από τις καταπιεστικές καταβολές της αλλά θέλει να διαλέγει αυτή και μόνο αυτή ό,τι θέλει να πραγματοποιήσει, έστω και με τον τρόπο, που διδάχθηκε. Η συγγραφέας στηλιτεύει, μέσα από τα παθήματα της Έρικας, την καταπίεση, που υφίστανται οι γυναίκες. Η ματιά της είναι άκρως επικριτική και οξεία, τα βόλια της πέφτουν παντού με ρυθμούς μυδραλιοβόλου το δε ανδρικό φύλο σίγουρα δεν θα αισθανθεί άνετα με τα καρφιά της συγγραφέως.
Το βιβλίο αυτό θεωρείται από πολλούς ως μια αυτοβιογραφία της συγγραφέως. Πράγματι, και αυτή έζησε πλάι σε μια αυταρχική μητέρα, σπούδαζε πιάνο και η ζωή της, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της, υπήρξε ασφυκτικά περιορισμένη. Η Έρικα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο άλλος εαυτός της συγγραφέως, η γυναίκα, που μεγάλωσε σε ένα αφιλόξενο οικογενειακό περιβάλλον. Μόνο που η συγγραφέας κατάφερε να ξεφύγει από την οικογενειακή ειρκτή και με την τριτοπρόσωπη αφήγησή της ιστορεί τη στεγνή ζωή της ηρωίδας της.
Δεν πρόκειται να ξενοιάσετε στην προσπάθειά σας να διαβάσετε το εν λόγω βιβλίο. Θα απολαύσετε μεν το ταλέντο της συγγραφέως αλλά θα κοπιάσετε πολύ. Α, και μην το χρησιμοποιήσετε για υποκατάστατο τουριστικού οδηγού της Βιέννης!

Οι συνέπειες της αμετροέπειας

Η ανάγνωση ενός βιβλίου του Σελίν χαρίζει, αναμφίβολα, τεράστια αγαλλίαση σε ένα μέσο αναγνώστη, εις τρόπον ώστε να περνάει σε δεύτερη μοίρα ο αντισημιτισμός του και η συνεργασία του με το καθεστώς του Βισύ κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μπορεί κανείς, επίσης, να απολαύσει ένα θεατρικό έργο του Χάινερ Μύλλερ, χωρίς να αναλογίζεται, ότι ο εν λόγω σκηνοθέτης υπήρξε πράκτορας της Στάζι, που δεν δίσταζε να καταδώσει όσους γνωστούς του θεωρούσε ως αντιφρονούντες. Εν ολίγοις, η πνευματική αξία του έργου ενός δημιουργού δεν μπορεί να υπερκεραστεί από τις όποιες αρνητικές επιλογές του στην πολιτική ή αλλού.
Η περίπτωση της ματαίωσης του έργου του κ. Μίκη Θεοδωράκη "ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ" στην Αυστρία, στα πλαίσια της τελετής μνήμης των θυμάτων του ναζισμού είναι, όμως, διαφορετική. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την προσωπική επιλογή ενός προσώπου να απολαύσει ένα έργο ατομικά αλλά η επιλογή αυτή επιβάλλεται και σε τρίτα πρόσωπα, με αφορμή μια εκδήλωση, που αφορά τη μνήμη των θυμάτων σε συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης, πολλά εκ των οποίων ήταν εβραϊκής καταγωγής, σε μια εποχή, που ο δημιουργός του εν λόγω έργου καταφέρεται επανειλημμένως εναντίον των Εβραίων. Σε μια εκδήλωση με τέτοιο περιεχόμενο, θα αποτελούσε, τουλάχιστον, ασέβεια να καλείται ο κόσμος να θυμηθεί άλλως να μην ξεχάσει τις ναζιστικές θηριωδίες σε βάρος, μεταξύ άλλων, και των Εβραίων της Ευρώπης, υπό τους ήχους της μουσικής ενός ανθρώπου, ο οποίος δημοσίως δήλωσε και δηλώνει εσχάτως, ότι είναι αντισημίτης.
Περαιτέρω, δεν αποτελεί, σε καμμία περίπτωση, λογοκρισία η παραπάνω ματαίωση. Τούτο θα συνέβαινε, εάν γινόταν μια εκδήλωση με άσχετο περιεχόμενο και αποφασιζόταν αίφνης να αφαιρεθεί από το πρόγραμμα το έργο του κ. Μίκη Θεοδωράκη. Εδώ, όμως, έχουμε μια εκδήλωση μνήμης, στην οποία δεν έχουν καμμία θέση έργα ανθρώπων, οι οποίοι έχουν εκφραστεί με απρεπή τρόπο εναντίον μιας φυλής, η οποία δοκιμάστηκε σφόδρα στον τελευταίο πόλεμο. Δεν αναφέρομαι στην κριτική, που ασκήθηκε, εκ μέρους του κ. Θεοδωράκη, σε βάρος του Ισραήλ, για την εισβολή του τελευταίου στη Γάζα. Τότε, ο κ. Μίκης Θεοδωράκης έπραξε ορθώς και κατεδίκασε την ενέργεια αυτή. Ωστόσο, ακολούθησε και η απαράδεκτη δήλωσή του περί αντισημιτισμού, από τον οποίο διακατέχεται, την οποία έχει επαναλάβει και άλλες φορές με διαφορετικούς τρόπους. Και η δήλωσή του αυτή αρκεί, ώστε να αφαιρεθεί το έργο του από την παραπάνω εκδήλωση.
Σε καμμία περίπτωση, λοιπόν, δεν συντρέχει περίπτωση λογοκρισίας ούτε υφίσταται ο κ. Θεοδωράκης τις συνέπειες της κριτικής του για την εισβολή του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, όπως εσφαλμένως διατείνεται ο κ. Αργυρός στη ΝΕΤ. Εκτός αν θεωρούμε, ότι το καλλιτεχνικό μεγαλείο ενός ανθρώπου με μεγάλη προσφορά στη Δημοκρατία αποτελεί ταυτόχρονα επαρκές άλλοθι, για να εκστομίζει ο κ. Θεοδωράκης ό,τι θέλει, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.

Το δυνατό καταφύγιο του λαϊκιστή

Η δύναμη της τηλεόρασης παραμένει ισχυρή ακόμα και στις μέρες μας, που το Διαδίκτυο κερδίζει πόντους. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου η τεχνοφοβία αλλά και η συνήθεια εξακολουθεί να διακατέχει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας της, η τηλεόραση εξακολουθεί να διαμορφώνει απόψεις και συνειδήσεις. Οι μέθοδοι, βέβαια, των διαμορφωτών, που εργάζονται στο παραπάνω μέσο, είναι συζητήσιμες αλλά δεν παύουν να διαμορφώνουν την άποψη ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.
Εδώ και μερικές μέρες έχει ξεσπάσει μια θύελλα αντιδράσεων σχετικά με την αποκάλυψη της συνέντευξης του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν και, συγκεκριμένα, εκείνου του κομματιού της, το οποίο αποκαλύπτει, ότι ο Πρωθυπουργός, κ. Γ. Παπανδρέου, είχε έλθει σε συνεννόηση με το Δ.Ν.Τ. για την υπαγωγή της χώρας μας σε αυτό πριν τις εκλογές του 2009. Η είδηση αυτή μεταδόθηκε από γνωστή σατιρική-πολιτική εκπομπή ως "αποκάλυψη" των ψεμμάτων, που ο κ. Πρωθυπουργός ταΐζει τον ελληνικό λαό. Φυσικά, τη σκυτάλη πήραν αρκετά Μ.Μ.Ε. αλλά και πολύς κόσμος, που είθισται να επηρεάζεται από τέτοιες ειδήσεις, χωρίς προηγουμένως να ελέγξει τη βασιμότητά τους.
Αναφέρθηκα στη βασιμότητα της ειδήσεως αυτής, διότι πολύ απλά, όταν πρόκειται να προβεί κανείς σε μια ανακοίνωση, οφείλει να ελέγξει, αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Επειδή, λοιπόν, η συγκεκριμένη εκπομπή έχει ένα παρελθόν στη διασπορά αβασίμων ειδήσεων, κάποιος καλός ιστολόγος το έψαξε λιγάκι παραπάνω το θέμα και ανακάλυψε, ότι ουδέποτε ο κ. Πρωθυπουργός έκρυψε, ότι ευρίσκετο σε επαφές με το Δ.Ν.Τ. Εν ολίγοις, άνθρακες ο θησαυρός της εν λόγω εκπομπής!
Παρ' όλ' αυτά, ελάχιστοι έδειξαν να συγκινούνται. Σε εποχές, που όλοι στοχοποιούν τον κ. Πρωθυπουργό - όχι άδικα αρκετές φορές - οποιαδήποτε κατηγορία σε βάρος του γίνεται πιστευτή, ακόμα και φήμες σχετικά με την εβραϊκή καταγωγή του, οι οποίες αρκούν για κάποιους, ώστε να θεμελιωθεί σε βάρος του η κατηγορία περί ανθελληνισμού. Αν, μάλιστα, προέρχονται από το πιο δημοφιλές και διαδεδομένο μέσο, όπως είναι η τηλεόραση, εκεί, πλέον, αποκτούν τη δύναμη θέσφατου. Η δύναμη της τηλεόρασης παραμένει τέτοια, ώστε οποιαδήποτε ανοησία εκστομιστεί από οποιοδήποτε πρόσωπο και αυτή μεταδοθεί από την τηλεόραση, αυτή κατοχυρώνεται και δεν ανατρέπεται στη συνείδηση των πολλών.
Ίσως η δύναμη της τηλεόρασης, τελικά, να έγκειται στο χαρακτηριστικό της, ότι παραμορφώνει την πραγματικότητα και μετατρέπει το ευτελές σε σημαντικό και το ανυπόστατο σε αληθές. Αυτή, όμως, η δύναμη παραμένει επικίνδυνη ακόμα και στις μέρες μας, όπου η τηλεόραση μοιάζει να χάνει έδαφος. Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη, όταν παρέχει καταφύγιο στους πάσης φύσεως λαϊκιστές.

Ο άνθρωπος, που έλεγε "ΟΧΙ" στις ευκολίες

Μια εικόνα χαραγμένη στο νου όσων μεγάλωσαν, στα πρώτα τους χρόνια, τουλάχιστον, με τις ταινίες του παλιού λαϊκού ελληνικού κινηματογράφου, ήταν αυτή ενός φαλακρού και καλόκαρδου τύπου, ο οποίος έτρεχε για όλους και, στο τέλος, ερχόταν η καλή στιγμή και γι' αυτόν. Υπήρχαν σκηνές, όπου πέφταμε κάτω από τα γέλια, όταν τον βλέπαμε να κάνει τις αμίμητες γκάφες του ή να πετάει τις ατάκες του. Ήταν ένας κωμικός μπροστά από την εποχή του, γι' αυτό και, όταν γύρισε τις ταινίες του, αυτές δεν ευτύχησαν εισπρακτικά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Θανάσης Βέγγος αγαπήθηκε όχι μόνο για τον αυθορμητισμό του και το χαμηλό προφίλ, που διάλεξε να κρατήσει σε μια εποχή, που οι πειρασμοί είναι τεράστιοι και ο εν λόγω κωμικός θα μπορούσε χαλαρά να εξαργυρώσει τη δημοφιλία του πολλαπλά. Ο κόσμος το λάτρεψε, επειδή δεν μπήκε ποτέ του σε καλούπια. Αντιδημοσιογραφικός, είχε ζητήσει να μην τον πιέζουν να δίνει συνεντεύξεις. Καλλιτεχνικά, δεν μπήκε σε καλούπια. Το σουλούπι του τρεχαλατζή με τη χρυσή καρδιά πόρρω απείχε από τους κλασσικούς κωμικούς της εποχής του, που προκαλούσαν το γέλιο με ατάκες ή εμφανιζόμενοι με τα σώβρακα.

Ο θάνατός του δεν αφήνει φτωχότερη την Ελλάδα καλλιτεχνικά. Ας μην υπερβάλλουμε! Υπάρχουν σήμερα δεκάδες πολύ καλοί ηθοποιοί, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν το πηγαιο κωμικό ταλέντο του εκλιπόντος αλλά έχουν την κατάρτιση και το ταλέντο να ερμηνεύσουν μια μεγάλη ποικιλία ρόλων. Αρκετοί από αυτούς έχουν θητεύσει και στο εξωτερικό - μιλάω πάντα για θεατρικούς ηθοποιούς - και έχουν αποκτήσει εμπειρίες, που οι ηθοποιοί της γενιάς του Βέγγου δεν μπορούσαν να διανοηθούν. Αυτό, που χάνεται με το θάνατο του Θανάση Βέγγου, είναι ένας άνθρωπος, που έλεγε "ΟΧΙ" στις ανέσεις της σύγχρονης καλλιτεχνικής ζωής. Μακρυά από τηλεοπτικές ευκολίες, αποχή από συνεντεύξεις και σεμνότητα μέχρι και την τελευταία στιγμή! Αυτό χάνεται με το θάνατό του και γι' αυτό πρέπει να λυπόμαστε.