Ανθ' ημών..... Σαμαράς!

Αποφάσισαν, λοιπόν, τα μέλη της Ν.Δ. να χτυπήσουν τα πολιτικά τζάκια του κόμματός τους και για το λόγο αυτό "μαύρισαν" την κα. Μπακογιάννη; Ή, μήπως, χτύπησαν στο πρόσωπο της κας. Μπακογιάννη τον πατέρα της, ο οποίος ουδέποτε υπήρξε ιδιαίτερα συμπαθής στο κόμμα αυτό είτε λόγω των σκληρών πρακτικών του ως πρωθυπουργού στις αρχές της δεκαετίας του '90 είτε ένεκα της εν γένει δολοπλόκου φύσεώς του ή επειδή η Αποστασία του '65 δεν έχει, ακόμα, λησμονηθεί; Έχουν, άραγε κοντή μνήμη, αφού ανέδειξαν στο ύπατο αξίωμα του κόμματός τους ένα πρόσωπο, το οποίο υποδύεται το συνεχιστή της καραμανλικής παρακαταθήκης, λησμονώντας, έτσι, ότι την εποχή, που παραιτούνταν από Υπουργός Εξωτερικών (το 1992, για την ακρίβεια), έβαλε ανηλεώς κατά του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας και ιδρυτού της Ν.Δ. και του καραμανλισμού εν γένει (άκρως κατατοπιστικός ο κ. Ροΐδης : roides.wordpress.com/2009/11/06/6nov09/); Φρονούν, ότι είναι προτιμότερος ως αρχηγός του κόμματός τους ένα πρόσωπο, το οποίο ουδέποτε διακρίθηκε για την απόδοσή του σε κάποιο υπουργείο άλλως έφυγε ως αποτυχημένος απ' όποιο πόστο και αν υπηρέτησε, από την κα. Μπακογιάννη, την οποία κανένας δεν μπορεί να χαρακτηρίσει ως αποτυχημένη στα πόστα, που θήτευσε; Εκτιμήθηκε η βραχεία πορεία και η τελική κατάληξη της αλήστου μνήμης ΠΟΛ.ΑΝ., η οποία πορεύτηκε με μόνα συνθήματα τη λύση στο Μακεδονικό σε μια εποχή, όπως, που οι "μακεδονομάχοι" πολιτικοί αφθονούσαν στα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και την αντικατάσταση των μεγάλων σε ηλικία πολιτικών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, χωρίς νέες και ουσιαστικές λύσεις ή έστω προτάσεις για τα χρονίζοντα προβλήματα της χώρα, όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα; Η μήπως στο πρόσωπο του εθνικιστή κ. Σαμαρά είδαν εκείνο το πρόσωπο, που θα προσφέρει μια νέα ευρωπαϊκή προοπτική στην Ελλάδα (και πάλι λίγος Ροΐδης : roides.wordpress.com/2009/11/14/14nov09/);

Το τελευταίο πράγμα, που χρειάζεται αυτή η χώρα μας, είναι ένας πολιτικός χωρίς όραμα, που αναμασά παλαιά και τετριμμένα τσιτάτα και παρωχημένες αντιλήψεις. Και, δυστυχώς, το πρώτο πράγμα, που σκέφτεται κανείς ενθυμούμενος το νέο πρόεδρο της Ν.Δ., κ. Σαμαρά, είναι, ότι η προσφορά του στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος περιορίζεται ακριβώς σε αυτά τα στοιχεία.

Τρυπώντας τον πάτο

Και εκεί, που περιμένεις, ότι ο τύπος έχει φτάσει στον πάτο, έρχεται μια νέα εφημερίδα, η οποία αποδεικνύει, ότι υπάρχει και παρακάτω. Αναφέρομαι στο "VETO", τη νέα εφημερίδα του γωνστού δημοσιογράφου, κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ο οποίος μετά την επεισοδιακή διακοπή της συνεργασίας του με τον κ. Θέμο Αναστασιάδη, αποφάσισε να ιδρύσει τη δική του εφημερίδα, σε σύμπνοια με έτερο δημοσιογράφο, τον κ. Θανάση Λάλα. Μάλιστα, η εν λόγω εφημερίδα κυκλοφόρησε με τη διαφημιστική λεζάντα "γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι", προφανώς για να δείξει, ότι επιθυμεί να φέρει διαφορετικό αέρα στην ενημέρωση.

Mου ήταν αρκετά ορισμένα αποσπάσματα και αυτά από ιστολόγια, που μπήκαν στον κόπο να ξοδέψουν τα χρήματά τους, για να αγοράσουν ένα φύλλο της εν λόγω εφημερίδας, ώστε να αντιληφθώ, ότι ο κιτρινισμός απέκτησε ένα, ακόμα, πρεσβευτή του. Όχι μόνο ακολουθεί τη συνταγή του "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ" ακόμα και στον τρόπο εμφάνισης αλλά ακόμα και η θεματολογία είναι εύπεπτη και στοχεύει όχι στην ενημέρωση του αναγνώστη αλλά στο γαργαλητό των ταπεινών ενστίκτων του. Το κατάπτυστο δημοσίευμα για την κα. Μπακογιάννη, όπου ο σεξισμός και ο μισογυνισμός κυριαρχούν, αλλά και η κατά μέτωπο και με χτυπήματα κάτω από τη μέση επίθεση κατά της εκδότριας της "Ελευθεροτυπίας", κας .Τεγοπούλου, ήταν τα ενδεικτικότερα προϊόντα, ποθ θα μπορούσε να περιμένει κανείς από το εν λόγω έντυπο. Και, δυστυχώς, είμαστε ακόμα στην αρχή.

"Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι", διατείνεται το διαφημιστικό λογότυπο της εν λόγω εφημερίδας. Ευτυχώς, θα έλεγα, που δεν είμαστε.

Βιβλία :Πέδρο Πάραμο, του Χουάν Ρούλφο

Με το "ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ" (Εκδόσεις "ΠΑΤΑΚΗ")ο συγγραφέας Χουάν Ρούλφο κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα, δίπλα σε ονόματα, όπως ο Μαρσέλ Προυστ και ο Ντ. Σάλιντζερ, ήτοι συγγραφείς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί με ένα βιβλίο τους και μετά από αυτό δεν έγραψαν τίποτε άλλο. Ακόμα, με το εν λόγω βιβλίο θεωρείται, ότι εισήγαγε το μαγικό ρεαλισμό στη λατονιαμερικανική λογοτεχνία και επηρέασε αρκετούς σπουδαίους λατινοαμερικανούς συγγραφείς, όπως τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και τον Κάρλος Φουέντες.
Η ιστορία δείχνει αρκετά τετριμμένη. Ο Χουάν Πρεσιάδο δίνει στην ετοιμοθάνατη μητέρα του την υπόσχεση, ότι θα επισκεφτεί τον πατέρα του, τον Πέδρο Πάραμο, στην Κομάλα, το τσιφλίκι του. Φτάνοντας εκεί, όμως, διαπιστώνει, ότι ο πατέρας του είναι νεκρός, όπως τον ενημερώνουν και οι κάτοικοι της Κομάλα, οι οποίοι του περιγράφουν τη ζωή τους πλάι στον τυραννικό Πέδρο Πάραμο, που τους εξουσίασε και στο τέλος της ζωής του τους αφάνισε μαζί με όλη την Κομάλα. Αλλά σύντομα ο Χουάν καταλαβαίνει, ότι και αυτοί είναι νεκροί και πως η Κομάλα είναι ένα χωριό, που μόνο νεκροί το κατοικούν.
Ο συγγραφέας ασχολείται με το αρχέγονο θέμα της αναζήτησης του πατέρα από τον υιό του. Η αναζήτηση αυτή φέρνει το γιο ουσιαστικά στον Άλλο Κόσμο, όπου βρίσκεται, πλέον, ο πατέρας του, ο οποίος είναι το αρχέτυπο του λατινοαμερικάνου γαιοκτήμονα, όπως το βλέπουμε λ.χ. στο πρόσωπο του Εστέμπαν Τρουέμπα στο "ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ" της Ιζαμπέλλας Αλιέντε, ήτοι του σκληρού στα όρια της βαναυσότητας εξουσιαστή, ο οποίος νέμεται με πυγμή την περιουσία του αλλά και τις γυναίκες, που κατοικούν στο χώρο αυτό και μεγαλώνει την περιουσία του χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, για να φτάσει κάποια στιγμή το αναπόδραστο τέλος και η παρακμή, που συμπαρασύρει μαζί του και όλο τον τόπο του μαζί με τους κατοίκους του.
Από το βιβλίο αυτό απουσιάζει τόσο ο σταθερός αφηγητής, αφού ο Χουάν Πρεσιάδο εναλλάσσεται στο ρόλο αυτό με τους κατοίκους του χωριού. Ούτε η δομή του έργου είναι συμπαγής, αφού οι σκέψεις των αφηγητών εναλλάσσονται συνεχώς, ούτε ο χρόνος των γεγονότων, που αφηγούνται τα διάφορα αυτά πρόσωπα, είναι σαφής. Πέραν του ότι το βιβλίο αναφέρεται στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, όταν και ξέσπασε η επανάσταση των φτωχών χωρικών του Μεξικού, με αίτημα την αναδιανομή της γης και πρωταγωνιστές, όπως ο Πάντσο Βίλλα και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, υπάρχουν στιγμές, που είναι αδύνατο να υπολογίσει κανείς τη χρονική περίοδο των γεγονότων ή την ηλικία των προσώπων, που πρωταγωνιστούν σε αυτά.
Ωστόσο, η γραφή του συγγραφέα είναι πραγματικά μαγική και τούτο δεν αναιρείται από τις παραπάνω παρατυπίες. Με λιτή και χωρίς ιδιαίτερα στολίδια γλώσσα μας μεταφέρει με μαγικό τρόπο σε ένα κόσμο κάθε άλλο παρά μαγικό, όπου οι νεκροί ανακαλούν στιγμιότυπα από τις ζωές τους σε συνάρτηση με τον Πέδρο Πάραμο, τον άνθρωπο, που τις όρισε αλλά, αφού εξουσίασε τους πάντες και τα πάντα, δεν μπόρεσε να εξουσιάσει τον έρωτα και γι' αυτό και κατεδίκασε τον τόπο του σε αφανισμό. Υπάρχουν αρκετές επιρροές του συγγραφέα από τους λαϊκούς μύθους και θρύλους του Μεξικού, τους οποίους παντρεύει επιδέξια με το λογοτεχνικό του ταλέντο και χαρίζει ένα μίγμα, που συνεπαίρνει τον αναγνώστη. Ο μικρόκοσμος του μεξικανικού χωριού, όπου συνυπάρχουν ο ιερέας, οι απλοϊκές γυναίκες του λαού, ο γαιοκτήμονας και η μοιραία γυναίκα, που τον αποτρελλαίνει, αποτυπώνεται με πιστότητα.
Δοκιμάστε να κατατάξετε το "ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ" σε κάποια από τις κατηγορίες βιβλίων, που γνωρίζετε, και θα αποτύχετε. Δοκιμάστε, όμως, να αφεθείτε στην ανάγνωσή του, χωρίς την έγνοια της κατηγοριοποίησής του και θα μαγευτείτε.

Η δαιμονοποίηση μιας λέσχης και των μελών της

Δεν πρόλαβαν να επιλεγούν ο κ. Χέρμαν φον Ρομπέι και η βαρώνη Κάθρην Άστον στις θέσεις του Προέδρου και Υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντίστοιχα, και άρχισαν τα όργανα. Το πρόβλημα δεν είναι, βέβαια, η επάρκεια των συγκεκριμένων προσώπων για τα αξιώματα, στα οποία επελέγησαν, άλλωστε μόνο οι πολύ γνώστες των πολιτικών θεμάτων των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν σε θέση να γνωρίζουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα.
Ως συνήθως, οι απανταχού συνωμοσιολάγνοι - και δεν αναφέρομαι μόνο στους ημεδαπούς - άρχισαν να ξιφουλκούν κατά των προσώπων αυτών, με το σκεπτικό, ότι αυτά αποτελούν τακτικά μέλη της Λέσχης Μπίλντερμπεγκ και, συνεπώς, δε συνάδει προς τις αρχές της Δημοκρατίας η επιλογή προσώπων προερχομένων από σκοτεινούς ομίλους. Μάλιστα, ο Ιταλός ευρωβουλευτής Μάριο Μποργκέζιο έσπευσε να κριτικάρει την επιλογή των δύο αυτών προσώπων το δε σχετικό βιντεάκι έχει ήδη αναρτηθει στο γιουτιούμπ (για περισσότερα, www.youtube.com/watch?v=1KdM-8fvQZ8&feature=player_embedded).
Ουσιαστικά, ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τη συγκεκριμένη λέσχη. Γνωρίζουμε, ότι πρόκειται για μια ομάδα προσώπων προερχόμενων από την Ευρώπη και τις Η.Π.Α., σκοπός των οποίων είναι η προώθηση της κατανόησης μεταξύ των πολιτισμών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης. Η πρώτη συνάντηση έγινε το 1954 στο ξενοδοχείο Μπίλντερμπεργκ, στο Όστερμπεκ της Ολλανδιας και από εκεί πήρε το όνομά της η εν λόγω συσσωμάτωση. Έκτοτε, συνέρχεται μια φορά το χρόνο σε διάφορα μέρη και καλούνται σε αυτή πρόσωπα με επιρροή στην πολιτική και την οικονομία.
Έως εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όμως, οι συνεδριάσεις αυτής της ομάδος είναι μυστικές. Τουτέστιν, ουδείς τρίτος μη προσκεκλημένος δύναται να τις παρακολουθήσει, ώστε να καταγράψει, στη συνέχεια, τις εντυπώσεις του. Ωστόσο, υπάρχουν πρακτικά των συνεδριάσεων αυτών αλλά αυτό δεν αναιρεί τη μυστικότητα των συνεδριάσεων αυτών.
Και εδώ έρχονται στο προσκήνιο οι θεωρίες συνωμοσίας, που θέλουν την εν λόγω λέσχη να αποτελεί το διευθυντήριο του κόσμου, το σκοτεινό άντρο, όπου εξυφαίνονται συνωμοσίες, με σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία και άλλα πολλά αναπόδεικτα. Φυσικά, κανένας εκ των υποστηρικτών των απόψεων αυτών δεν έχει παρασταθεί σε τέτοιες συναντήσεις αλλά πρόθυμα καταθέτει την άποψή του γι' αυτές. Και πολύς κόσμος ασμένως αποδέχεται όλο αυτό το συρφετό απόψεων για μια ομάδα ανθρώπων, οι σκοποί της οποίας δεν είναι γνωστοί αλλά είναι επάρατοι, εφόσον εκπορεύονται από άγνωστες δυνάμεις, οι οποίες είτε απεργάζονται τον αφελληνισμό μας είτε εκπορεύονται από τον Εωσφόρο (θα το ακούσετε και αυτό από εκκλησιαστικούς και παραεκκλησιαστικούς κύκλους). Ακόμα και γνωστοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν κατά διαστήματα παραστεί σε συναντήσεις της εν λόγω λέσχης, δεν έχουν γράψει οτιδήποτε γι' αυτές, σημάδι, ότι η γραμμή, σύμφωνα με την οποία η εχεμύθεια αναφορικά με όσα ακούγονται στις συναντήσεις αυτές αποτελεί και την προϋπόθεση για την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, τηρείται απαρέγκλιτα. Και αυτό, βέβαια, ρίχνει νερό στο μύλο των συνωμοσιολόγων.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, κυκλοφορούν ευρέως και γίνονται δεκτές απόψεις για τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχουν κάποια ξεκάθαρα τεκμήρια για τους σκοπούς της. Δεν αντιλέγω, ότι μια ομάδα προσώπων με διευθυντική θέση στην πολιτική ή την οικονομία προφανώς δεν επιλέγει να συγκεντρωθεί για επουσιώδη ζητήματα πολλώ δε μάλλον δεν καθιστά αυτή τη συνάντησή της γνωστή αρκετό καιρό πριν την τέλεσή της αλλά και πάλι, αν δεν υπάρχουν κάποιες αποδείξεις για το περιεχόμενο των συναντήσεων αυτών, δεν μπορούμε να μιλάμε για παγκόσμιο διευθυντήριο και λοιπά συνομωσιολογικά.
Εκείνο, μάλιστα, που πέρασε στα ψιλά από τους υποστηρικτές των ποικίλων θεωριών συνωμοσίας αναφορικά με την παραπάνω ομάδα, είναι οι πολιτικές καταβολές του κ. Μποργκέζιο. Στο βιντεάκι, που παραπέμπω ανωτέρω(ευχαριστώ τη φίλη ιστολόγο ange-ta γι' αυτό), αναφέρεται, ότι ο κ. Μποργκέζιο εξελέγη ευρωβουλευτής με τη Lega Nord, ελληνιστί Λίγκα του Βορρά. Πρόκειται για το γνωστό κόμμα της Ιταλίας, το οποίο εντάσσεται πολιτικά στην άκρα δεξιά και είναι γνωστό για τις ακραίες θέσεις του με αποκορύφωμα τη σύνταξη του πρόσφατου νόμου για την ποινικοποίηση της παράνομης μετανάστευσης. Και όπως κάθε ακροδεξιό κόμμα, που σέβεται τον εαυτό του και αδυνατεί να ερμηνεύσει, όσα δεν αντιλαμβάνεται, με τη λογική, έτσι και η Λίγκα του Βορρά δεν διστάζει να υιοθετήσει τις παντός τύπου θεωρίες συνωμοσίας, που κυκλοφορούν οπουδήποτε. Και ο εν λόγω εκπρόσωπός της δεν είχε κανένα δισταγμό να αποδείξει, ότι είναι πιστός θιασώτης της λογικής, που διέπει την εν λόγω παράταξη. Αλλά κανένας, μέχρι στιγμής, δε δείχνει να στέκεται σε αυτό.
Περαιτέρω, εκείνο, για το οποίο δεν έγινε ιδιαίτερη κριτική, μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, είναι οι ικανότητες και το παρελθόν του κ. Φαν Ρόμπει και της βαρώνης Άστον. Πέρα από κάποια επουσιώδη κριτική, η οποία έλαβε χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο και ήταν περισσότερο καυστική παρά ουσιαστική (διαβάστε www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=105747), ένα σημαντικό μέρος του Διαδικτύου δείχνει να ασχολείται περισσότερο με τη συμμετοχή τους στις συναντήσεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ παρά στο πολιτικό τους παρελθόν, το οποίο μπορεί να δει κανείς στις σχετικές σελίδες της Βικιπαιδείας (en.wikipedia.org/wiki/Catherine_Ashton,_Baroness_Ashton_of_Upholland και en.wikipedia.org/wiki/Herman_Van_Rompuy) αλλά όχι στους λαλίστατους και επιρρεπείς στη συνωμοσιολογία ιστοτόπους.
Προσωπικά, δεν πιστεύω, ότι τα δύο αυτά πρόσωπα ειναι σε θέση να αλλάξουν πολλά πράγματα στον τρόπο σκέψης των χωρών - μελών της Ε.Ε. Ωστόσο, προτιμώ να τους κρίνω από το μέχρι στιγμής έργο τους παρά από τις κλήσεις, που λαμβάνουν από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, τη στιγμή, μάλιστα, που ούτε εγώ ούτε οι υποστηρικτές των αρνητικών θεωριών για την εν λόγω λέσχη γνωρίζουμε τί πρεσβεύουν ακριβώς τα μέλη της.

Νέο υλικό : Ιδού η συνδρομή του φίλου Αμπραβανέλ στη σκιαγράφηση του πορτραίτου του κ.Μποργκέζιο(www.youtube.com/watch?v=fh2QdbHtjHo ) . Απολαύστε τον, ακόμα και αν δεν γνωρίζετε ιταλικά!

Μην καταργείτε τη βάση του "10"!

Δε χρειάζεται και πολλή διορατικότητα για να αντιληφθεί κανείς, ότι ένα σημαντικό κομμάτι του φοιτητικού πληθυσμού της Ελλάδος υστερεί απελπιστικά σε θέματα κρίσης και γενικότερης μόρφωσης. Προϊόντα ενός συστήματος, το οποίο επιβραβεύει την αποστήθιση, ως παράγοντα επιτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις και εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, σε βάρος της ανάπτυξης της κριτικής ικανότητας, η πλειονότητα του μαθητικού δυναμικού της χώρας μας εισάγεται αθρόα στις διάφορες σχολές των δημοσίων πανεπιστημίων μας και αποκτούν ένα πτυχίο πανεπιστημίου, χωρίς να διαθέτουν απαραίτητα επαρκή πνευματική κατάρτιση και χωρίς να αποκτούν μια στοιχειώδη παιδεία.
Η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ημεδαπής δικαιολογήθηκε από την ανάγκη αφενός να μην αποκλείονται από το αγαθό της εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης τόσα πολλά παιδιά αφετέρου να μην καταφεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της χώρας μας. Βέβαια, ουδείς σκέφτηκε να προβεί στις απαραίτητες εκείνες ενέργειες για την άνοδο του εκπαιδευτικού και εν γένει μορφωτικού επιπέδου των ελληνοπαίδων παρά αρκέστηκαν οι πολλοί να επιρρίψουν την ευθύνη στην πολιτεία, η οποία, όμως, μπορεί να είναι εκνευριστικά αδιάφορη για την εκπαίδευση των κατοίκων της Ελλάδος αλλά προφανώς δεν μπορεί να εισβάλει στα σπίτια τους και να τους επιβάλει να ανοίξουν και κανένα βιβλίο ή να επισκεφτούν κανένα μουσείο ή κάποια έκθεση τέχνης και, γενικά, να επιδοθούν σε κάποια δραστηριότητα, η οποία θα τους επιτρέψει να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και να ακονίσουν τη σκέψη τους.
Στην πορεία, κάποιος μικροπολιτικός νους σκέφτηκε, ότι θα ήταν ωφέλιμο, έστω βραχυπρόθεσμα, να ανοίξουν πανεπιστημιακές σχολές σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικρατείας, με σκοπό την τόνωση της τοπικής οικονομίας αλλά και την εισαγωγή όσο το δυνατό περισσότερων νέων μας στην ανώτατη εκπαίδευση. Έτσι, μικρές πόλεις και κωμοπόλεις της Ελλάδος βρέθηκαν με πανεπιστημιακές σχολές χωρίς την παραμικρή υποδομή και φοιτητές, οι οποίοι δόξαζαν το Θεό, που πέρασαν σε κάποια σχολή, έστω στην τελευταία του μηχανογραφικού τους, όπου η βάση μετά βίας έφτανε στο 4,00(και πιο κάτω, ακόμα, σε ορισμένες περιπτώσεις). Πίστευαν, βλέπετε, οι ταγοί της πολιτικής μας ζωής, ότι έτσι και την κομματική πελατεία τους θα εξασφάλιζαν και τη διαρροή νέων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της αλλοδαπής με τη συνεπαγόμενη επιβάρυνση της εθνικής μας οικονομίας θα σταματούσαν.
Αμ δε! Όποιοι είχαν την οικονομική δυνατότητα, δεν αρκούνταν στο εξαφανισμένο στο χάρτη ΤΕΙ παρά έφευγαν για το εξωτερικό, αφού το νεοελληνικό κράτος δεν σκέφτηκε, ότι αν 20.000 νέοι θέλουν να σπουδάσουν γιατροί ή πολιτικοί μηχανικοί (τυχαία τα παραδείγματα) και διαθέτουν το κατάλληλο πορτοφόλι, θα φύγουν για το εξωτερικό, όπου πληθώρα σχολών είναι έτοιμοι να τους υποδεχθούν, από κάτι κολλέγια της κακιάς ώρας εκεί στην Αγγλία έως τη σχολή Χημικών Μηχανικών του Τσίτταγκονγκ του Μπανγκλαντές (την οποία αναγνωρίζει ως ισότιμη των αντιστοίχων δικών μας ο ΔΟΑΤΑΠ).Και ποιό είναι το Ελληνικό Δημόσιο, που θα αποκλείσει το παιδί μου από την πανεπιστημιακή μόρφωση, σκέφτονται εκατοντάδες γονείς, όταν το καμάρι τους τα θαλασσώσει στις πανελλαδικές εξετάσεις (κατ' εμέ το μοναδικό αξιοκρατικό θεσμό σε αυτή τη χώρα), συνεπεία του πτωχού του μυαλού, και σπεύδουν να το στείλουν στα πέρατα της οικουμένης, προκειμένου να γυρίσει με ένα πτυχίο. Έτσι και η οικονομική ταλαιπωρία της χώρας μας συνεχίστηκε και τα πανεπιστήμιά μας, κυρίως οι χαμηλόβαθμες σχολές, συνέχισαν να υποδέχονται σκράπες περιωπής.
Μια από τις ελάχιστες ορθές αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν και αυτή την καθιέρωσης της βάσεως του "10", προκειμένου να εισαχθεί κάποιος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επρόκειτο για ένα μέτρο, το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς, ουδόλως βελτίωνε το μορφωτικό επίπεδο των μαθητών μας αλλά, τουλάχιστον, έθετε εκτός πανεπιστημίου μαθητές με χαμηλότατες μαθητικές επιδόσεις. Δεν εννοώ, ότι οι επιδόσεις των εισακτέων στις σχολές μεγάλης ζήτησης είναι τόσο ξεχωριστές αλλά, τουλάχιστον, η ευτράπελη κατάσταση, όπου η βάση για την εισαγωγή σε μια σχολή ήταν αρκετά κάτω από τη βάση δεν υφίσταται. Ούτε, βέβαια, η βάση του "10" εξάλειψε το ευτελισμό της δημόσιας εκπαίδευσης πλην, όμως, αποτελεί μια αρχή, ώστε να περιοριστεί η παραγωγή απαίδευτων πτυχιούχων.
Και ξαφνικά η νέα κυβέρνηση έρχεται να ανατρέψει την απόφαση αυτή, υποσχόμενη, ότι θα καταργήσει τη βάση του "10". Δεν γνωρίζω, αν η κωλυσιεργία στην ψήφιση του σχετικού νόμου οφείλεται στην ανοργανωσιά της νέας κυβέρνησης ή στην απροθυμία αρκετών στελεχών της να συναινέσουν στην κατάργηση του εν λόγω μέτρου σίγουρα, πάντως, πρόκειται για μια, ακόμα, προεκλογική υπόσχεση προς άγραν ψήφων, η οποία ουδόλως θα βοηθήσει την πολύπαθη δημόσια εκπαίδευση.
Έχει υποστηριχτεί, ότι με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να ανταγωνιστεί τα ιδιωτικά κολλέγια, που υπόσχονται πτυχία ισότιμα με αυτά των πανεπιστημίων και με την κατάργηση της βάσεως του "10" όσοι δεν θα εισήγοντο στις δημόσιες πανεπιστημιακές σχολές, επειδή είχαν γράψει κάτω από τη βάση αυτή, θα έμπαιναν, πλέον, έστω και στη σχολή στον πάτο του μηχανογραφικού τους και, έτσι, θα απέφευγαν την εγγραφή τους σε ιδιωτικές σχολές (Ε.Ε.Σ., κολλέγια, ιδιωτικά Ι.Ε.Κ. κ.λπ.). Και, όμως, οι εν λόγω ιδιωτικές σχολές υπόσχονται πτυχία σε ειδικότητες με μεγάλη ζήτηση στην αγορά, οπότε ο φοιτητής, που θα εισαγόταν σε μια σχολή με πολύ χαμηλή βάση και σίγουρα κάτω του "10", η οποία και δεν φημίζεται, συνήθως, για την ταχύτητα, με την οποία εξασφαλίζονται επαγγελματικά οι απόφοιτοί της, δεν θα δίσταζε να την παρατήσει, για να εγγραφεί στην ιδιωτική σχολή, η οποία θα του έδινε την ευκαιρία να αποκτήσει ένα πτυχίο σε ποθητή ειδικότητα. Οπότε και πάλι επιστρέφουμε στην κατάσταση, όπου και φοιτητές με πολύ χαμηλές επιδόσεις θα έχουμε να φοιτούν στις δημόσιες σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η διαρροή προς τις ιδιωτικές σχολές θα συνεχίζεται.
Προσωπική μου άποψη είναι, ότι, αφού δεν μπορούμε να περιμένουμε τις ριζοσπαστικές αλλαγές στη δημόσια εκπαίδευση, τουλάχιστον ας παραμείνει η βάση του "10" ως μια ελάχιστη συνεισφορά της κυβέρνησης στην αποτροπή της περαιτέρω υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης. Αλλά πολύ φοβάμαι, ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το θέμα αυτό, η κυβέρνηση δεν θα διστάσει να υλοποιήσει την προεκλογική αυτή υπόσχεσή της.

Οι επιλεκτικές διαμαρτυρίες της κοινωνίας μας

Προφανώς και δεν είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο, όπου υπάρχουν πρόσωπα με ελάχιστες ανοχές στην αντίθετη άποψη και, κυρίως, τάσεις να εμποδίζουν τις σχετικές φωνές να εκφραστούν ελεύθερα. Επειδή, όμως, αποφάσισα να ζήσω στην Ελλάδα, με ενδιαφέρει και με πονά η συμπεριφορά ορισμένων προσώπων απέναντι σε εκείνους, οι οποίοι τυγχάνει να αρθρώνουν διαφορετικό λόγο απ' ό,τι αυτοί.

Η πρόσφατη επίθεση φασιστοειδών, αγνώστων λοιπών αποχρώσεων, στη "ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ", όπου γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου του δικηγόρου και λογοτέχνη Βασίλη Γκουρογιάννη "ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ" επιβεβαίωσε αυτο, που πολύς σκεπτόμενος κόσμος φοβάται, ότι, δηλαδή, πυκνώνουν τα περιστατικά βίας σε βάρος προσώπων, τα οποία διατυπώνουν απόψεις μη αποδεκτές από το ευρύτερο σύνολο. Φυσικά, η παρουσίαση αυτή διεκόπη, ενώ κάποιος ιδιαίτερα εμπνευσμένος συνέλληνας είχε την ιδέα να βιντεοσκοπήσει το περιστατικό και, στη συνέχεια, να το ανεβάσει στο Διαδίκτυο (στο ιστολόγιό του, ο κ. Σαραντάκος παραπέμπει στο σχετικό βιντεάκι, το οποίο μπορείτε να απολαύσετε στο www.youtube.com/watch?v=GaGmMrHj9AQ και παρακαλώ δώστε προσοχή στα σχόλια, που το συνοδεύουν), το οποίο, μάλιστα, τιτλοφορεί ως "το ξεβράκωμα του Γκουρογιάννη", αποδεικνύοντας, ότι ο φασισμός ουδέποτε διακρινόταν για τη λεπτότητά του.

Ήδη το Διαδίκτυο έχει γεμίσει από διαμαρτυρίες για την εν λόγω επίθεση, πράγμα, το οποίο αποδεικνύει, ότι στους χοντρόπετσους καιρούς μας υπάρχουν άνθρωποι, που διαθέτουν αρκετές ευαισθησίες, ώστε πρόθυμα να καταδικάζουν αυτές τις πρακτικές. Και οι πρόσφατες επιθέσεις σε πρόσωπα, όπως η Σώτη Τριανταφύλλου, αποδεικνύουν ότι ως κοινωνία δεν έχουμε αποκτήσει τερατώδη ανοχή στη βία.

Μόνο που ο ξεσηκωμός και οι επικρίσεις για τις επιθέσεις αυτές δεν έχουν εκδηλωθεί, τουλάχιστον στο βαθμό, που θα έπρεπε, σε περιπτώσεις, όπου τα θύματα των επιθέσεων αυτών τυγχάνει να εντάσσονται πολιτικά στο χώρο της άκρας δεξιάς ή οι επιτιθέμενοι να ανήκουν στο χώρο της Αριστεράς. Έτσι το κάψιμο του βιβλιοπωλείου του βουλευτού του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Άδωνη Γεωργιάδη πέρασε στα ψιλά του Διαδικτύου, η παλαιότερη επίθεση σε βάρος του πρώην υπουργού και βουλευτή του Ν.Δ., κ. Πάνου Καμμένου προ δεκαετίας, περίπου, κατά την ομιλία του σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή αντιμετωπίστηκε είτε με σιωπή είτε με συγκεκαλυμμένους επαίνους. Τέλος, το μπουκάρισμα μελών της Πανσπουδαστικής στην αίθουσα, που μιλούσε ο εκ των συγγραφέων της "ΜΑΥΡΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ" κ. Στεφάν Κουρτουά, που είχε ως αποτέλεσμα να διακοπεί η ομιλία του εν λόγω προσώπου, επαινέθηκε από αρκετά μέλη του Κ.Κ.Ε., μιας παράταξης, η οποία έζησε αυτό τον τραμπουκισμό περισσότερο, ίσως, από οποιαδήποτε άλλη παράταξη στη νεότερη ελληνική ιστορία και υποτίθεται, ότι θα έπρεπε να διαθέτει και ανάλογες ευαισθησίες, χωρίς να αναφέρουμε την συνένοχη σιωπή αρκετών διανοητών, που ανήκουν στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς.

Η διαφωνία μας με μια άποψη σαφέστατα και εντάσσεται στα αναφαίρετα δικαιώματά μας, όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί σε μια ελεύθερη κοινωνία. Κανένας δεν υποχρεούται να σιωπήσει σε μια αντίθετη προς τις πεποιθήσεις του γνώμη. Και η πολυφωνία των απόψεων καταμαρτυρεί μια πολιτισμένη και δημοκρατική κοινωνία με παιδεία ικανή.

Μπορώ να δεχθώ, ότι ως κοινωνία ούτε για την πολιτισμένη συμπεριφορά μας διακρινόμαστε ούτε για την εφαρμογή της δημοκρατίας στην καθημερινότητά μας. Όσο για το επίπεδο της παιδείας μας, εδώ ρίχνουμε άγριες τσουγκρανιές σε πολυκαιρισμένες πληγές της Ελλάδος. Αλλά τα παραπάνω πλεονεκτήματα δεν αρκούν, ώστε να δικαιολογηθεί το φαινόμενο της βίαιης διακοπής εκδηλώσεων με περιεχόμενο αντίθετο προς τις αντιλήψεις των επιτιθεμένων. Και, σε κάθε περίπτωση, δεν εξετάζω, εν προκειμένω, την απουσία παιδείας σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας μας, που ως κατάσταση ευθύνεται για τις ακραίες αντιδράσεις προς ό,τι δεν ασπαζόμαστε, αλλά την επιλεκτική ευαισθησία μας στη βία, που ασκείται κατά των εκφραστών διαφόρων απόψεων. Φυσικά, δεν υιοθετώ τις απόψεις λ.χ. του κ. Γεωργιάδη ούτε μπορώ να παραγνωρίσω ορισμένες υπερβολές των συντακτών της "ΜΑΥΡΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ". Δεν αναγνωρίζω, όμως, σε κανένα το δικαίωμα να επιχειρεί να φιμώσει καθ' οιονδήποτε τρόπο τους παραπάνω κυρίους ούτε δικαιολογώ την απουσία αντιδράσεων για τις επιθέσεις αυτές αλλά και τη χλιαρότητα και απροθυμία, με την οποία καταδικάστηκαν, τελικά.

Είναι ίσως καιρός να γίνει κατανοητό, ότι η αντίδρασή μας προς αυτές τις επιθέσεις δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σε εκείνες, που αφορούν απόψεις κοντινές προς τις δικές μας. Διότι ο φασισμός δεν έχει χρώμα αλλά εκτείνεται σε πρόσωπα όλου του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος, με κοινό γνώρισμά τους την επιθυμία τους να βουλώσουν τα στόματα, που εκφράζουν απόψεις μη αρεστές σε αυτούς. Συνεπώς, αρμόζει η καταδίκη του απ' όποια ομάδα και αν προέρχεται. Η αντίθετη στάση, αυτή, δηλαδή, που επικρατεί στις μέρες μας, προδίδει αφενός επιλεκτικές ευαισθησίες και, εκ του λόγου αυτού, υποκρισία μη συνάδουσα σε υπεύθυνα πρόσωπα, αφετέρου φανερώνει τη σιωπηρή συναίνεσή μας προς αυτές τις επιθέσεις. Και μια υποκριτική άλλως επιλεκτικά ευαίσθητη κοινωνία δεν μπορεί να αποκαλείται πολιτισμένη, αφού αρνείται να καταδικάσει έστω αυτές τις λίγες καταστάσεις δε πολλώ μάλλον προλειαίνει το έδαφος για ανάλογες εκδηλώσεις βίας και κατά των λιγότερων ακραίων απόψεων, που, όμως, δεν θα αρέσουν στους πολέμιους του γούστου των τρίτων.

«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους,ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου», έγραψε πριν από αρκετά χρόνια ο Μπρεχτ. Μπορεί να απέχουμε από τις εποχές, κατά τις οποίες γράφτηκε το παραπάνω κείμενο, αλλά η ανοχή του εκφραστή της παραπάνω σκέψεως ελάχιστα διαφέρει από την απροθυμία της πλειοψηφίας να καταδικάσει όλες τις αυτές επιθέσεις. Αλλά νομίζω, ότι δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Ή, μάλλον, ιδρώνει αλλά επιλεκτικά.

Υ.Γ. Τελικά, ο εκφραστής της παραπάνω ρήσης λέγεται Μάρτιν Νιμέλερ, σύμφωνα με το φίλο Αμπραβανέλ. Τον ευχαριστώ θερμά για τη διόρθωση!

Μαγκιά του κ. Ρεχάγκελ

Δε μπορείς να επαινέσεις τον Όττο Ρεχάγκελ για την ποδοσφαιρική του ευφυία, αφού όχι μόνο επιμένει να χρησιμοποιεί στην Εθνική Ελλάδος παίκτες, οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν μπορούν να προσφέρουν, αλλά και παρουσιάζει μια ομάδα, η οποία παίζει απωθητικό ποδόσφαιρο - ταμπούρι. Ούτε πρόκειται να δούμε το όνομά του με χρυσά γράμματα στη βίβλο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου δίπλα σε προπονητές, όπως ο Μπόσκοφ ή ο Χερρέρα.

Ποιός, όμως, περίμενε, ότι μια από τις λιγότερο ταλαντούχες εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου όλων των εποχών στη χώρα μας θα κατάφερνε όχι μόνο να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό κύπελλο κόντρα στα προγνωστικά και ίσως και στη λογική αλλά και θα πετύχαινε, ώστε να προκριθεί σε ένα παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, παίζοντας κάθε άλλο παρά ελκυστικό ποδόσφαιρο; ΟΚ, κατανοώ, ότι με την πρόκριση αυτή θα αναγκαστούμε να δούμε στον πάγκο της εθνικής μας ομάδος ποδοσφαίρου ένα προπονητή με παρωχημένες αντιλήψεις περί ποδοσφαιρου και κολλήματα, που μόνο προς όφελος της ομάδος αυτής δεν έχουν αποβεί. Αλλά μήπως διαθέτει η χώρα μας περίσσευμα ταλέντου, ώστε να δύναται να αποδώσει καλύτερο ποδόσφαιρο; Δε νομίζω. Και το γεγονός, ότι αυτή την κάθε άλλο παρά σφύζουσα από ταλέντο παρέα παικτών τη μετέτρεψε σε ομάδα ο κ. Ρεχάγκελ, μόνο στα θετικά του μπορει να πιστωθεί. Και αυτή ακριβώς η ομάδα προκρίθηκε στο Μουντιάλ, που θα γίνει του χρόνου στη Ν. Αφρική.

Ειπώθηκε, ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο να μην προκριθεί η ομάδα στο Μουντιάλ, ώστε να αναγκαστει η ομοσπονδία ποδοσφαίρου της χώρας μας να διώξει τον κ. Ρεχάγκελ και να αλλάξει η νοοτροπία της ομάδος. Μπορώ να φανταστώ από τώρα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αθλητικών και μη, να επιδίδονται σε όργιο θαψίματος και κραξίματος προς τον εν λόγω προπονητή σε περίπτωση, που η ομάδα δεν προκρινόταν στο Μουντιάλ, κατάσταση, που αποδεικνύει, ότι η λογική αυτή κάθε άλλο παρά αποδεκτή είναι στη χώρα της εύκολης κριτικής. Και, βέβαια, η πρόσληψη άλλου προπονητή με ενδεχόμενα πιο ανοικτά ποδοσφαιρικά μυαλά δε συνεπάγεται και την αλλαγή νοοτροπίας σε μια χώρα, που έχει μάθει να επιδιώκει να πετύχει τα πάντα με το λιγότερο δυνατό μόχθο (θυμηθείτε την τύχη του Ιορντανέσκου προ ετών).

Μαγκιά του, λοιπόν, τον κ. Ρεχάγκελ, που δημιούργησε μια ομάδα από την αρχή και, έστω με τις όποιες εμμονές του, την έχει οδηγήσει σε διακρίσεις, που οι σαφώς περισσότεροι ταλαντούχοι αστέρες του ποδοσφαιρικού παρελθόντος της Ελλάδος ούτε στα πιο τρελλά τους όνειρα δεν είχαν δει. Και μαγκιά του, που βούλωσε στόματα ικανά μόνο για κριτική εκ του ασφαλούς.

Βιβλία : "Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΡΟΪΝΤ" της Μαρλένας Πολιτοπούλου

Μπορεί μια ιστορία, που ξεκινάει από τα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου να εμπνεύσει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα; Σε αυτό το ερώτημα απαντά θετικά η Μαρλένα Πολιτοπούλου με το βιβλίο της "Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΡΟΪΝΤ"(Εκδόσεις Μεταίχμιο).

Ο κεντρικός ήρωας, Παύλος Γ., σκιτσογράφος της Ελληνικής Αστυνομίας, ανακαλύπτει στα συρτάρια του γραφείου του μακαρίτη αστυνομικού πατέρα του ένα φάκελλο, που αφορά ένα ανεξιχνίαστο φόνο στο Πήλιο το 1976 και μια μυστηριώδη φράση "Όλα για τη μητέρα". Το θύμα, ένας μάγειρας, είχε βρεθεί με παραμορφωμένα πέλματα. Ο Παύλος Γ. αποφασίζει να εξιχνιάσει το έγκλημα αυτό με τη βοήθεια της Ηρούς Μυτιληναίου και του Περικλή Γιατζόγλου, συναδέλφων του. Ξεκινάει την αναζήτησή του από το Βόλο και συνεχίζει την περιπλάνησή του στην ευρύτερη περιοχή του νομού Μαγνησίας, τη Σκόπελο αλλά και την Αθήνα. Η έρευνά του θα το φέρει σε επαφή με πρόσωπα, που έζησαν τις συνέπειες του Εμφυλίου Πολέμου στο πετσί τους και ουδέποτε λησμόνησαν. Θα το βοηθήσει, όμως, και να καταλάβει τον πατέρα του, ο οποίος, μέχρι τότε, ήταν ένας ουσιαστικά άγνωστος άνθρωπος για τον Παύλο Γ.

Η αναζήτηση του δολοφόνου αποτελεί το ένα επίπεδο του βιβλίου αυτού. Με ιδιαίτερη ζέση παρακολουθούμε τον Παύλο Γ. και την Ηρώ και κατά δεύτερο λόγο τον Περικλή να αναζητούν τη λύση στο ανεξιχνίαστο φονικό είτε αναζητώντας τα πρόσωπα, που σχετίζονταν με τους ανθρώπους, που συνυπήρξαν τη μοιραία ημέρα με το δολοφονημένο είτε αναδιφώντας σε αρχεία της εποχής εκείνης.

Σε δεύτερο επίπεδο, το βιβλίο ασχολείται με τις πληγές του Εμφυλίου Πολέμου. Πρόσωπα, που αγωνίστηκαν για τις ιδέες τους και κυνηγήθηκαν από τις παρακρατικές οργανώσεις, που δρούσαν την περιοχή της Θεσσαλίας (τους διαβόητους "Σούρληδες", μεταξύ άλλων), γυναίκες, που βιάστηκαν και γέννησαν παιδιά, με τα οποία ποτέ δεν συνδέθηκαν, οικογένειες, που διαλύθηκαν από τις εξορίες, μίση, που ποτέ δεν έσβησαν και πάθη, που καταχωνιάστηκαν, για να μπορέσουν οι φορείς τους να ξαναχτίσουν τις ζωές τους, συνιστούν μερικές από τις συνέπειες της αδελφοκτόνου αυτής μάχης, που σημάδεψε την Ελλάδα των τελών της δεκαετίας του '40 και, ουσιαστικά, έθεσαν τις βάσεις για το φονικό, που ο Παύλος Γ. αγωνίζεται να διαλευκάνει. Όλα τα πρόσωπα, που αναζητεί ο Παύλος Γ, εμπλέκονται με κάποιο τρόπο με τον Εμφύλιο Πόλεμο ή αποτελούν τις συνέπειές του. Άλλοι εξ αυτών έχουν ξεχάσει ή έχουν καταχωνιάσει στα τρίσβαθα της μνήμης τους όσα θυμούνται από την εποχή εκείνη και τους δικούς τους, που ενεπλάκησαν με αυτή, ενώ άλλοι διατηρούν τη μνήμη τους άσβεστη.

Σε τρίτο επίπεδο, πιο ασθενικό, κατά την προσωπική μου άποψη, ο Παύλος Γ. προσπαθεί να ανακαλύψει τον πατέρα του, να βρει ποιος ήταν πραγματικά ο Αναστάσιος Γεωργουλάς και γιατί, τελικά, δεν μπόρεσε να εξιχνιάσει το φονικό. Σταδιακά ανακαλύπτει, ότι ο πατέρας του έκρυβε περισσότερα απ' όσα μπορούσε να φανταστεί. Και η ανακάλυψη αυτή οδηγεί στην περαιτέρω αυτογνωσία του Παύλου Γ.

Από τον τίτλο του βιβλίου αλλά και την ανάγνωσή του συνειδητοποιεί κανείς, ότι η μνήμη αποτελεί την κινητήρια δύναμη των πρωταγωνιστών του βιβλίου. Ο Παύλος Γ. προσπαθεί να μάθει την αλήθεια για την ανεξιχνίαστη αυτή υπόθεση και, παράλληλα, να κατανοήσει τον πατέρα του, ενώ από τους εμπλεκόμενος στην υπόθεση του φόνου άλλοι διατηρούν τη μνήμη τους, για να αντλήσουν από αυτή δύναμη να ζουν και να εκδικηθούν και άλλοι διατηρούν τη μνήμη τους βαθειά μέσα τους, για να συνεχίσουν να ζουν ανεπηρέαστοι απ' όσα αυτή τους προστάζει να πράξουν. Η μνήμη έρχεται σαν Ερινύα, που ζητάει εκδίκηση για όσους υπέστησαν δεινά κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, αναταράσσει τις ζωές και τις συνειδήσεις των προσώπων, που σχετίστηκαν με το φόνο και καθορίζει τις ζωές τους. Και αυτή είναι η μνήμη της μητέρας, αυτού του προσώπου, που βίωσε τη σκληρότητα του Εμφυλίου Πολέμου στο πετσί της, δεν θέλησε να ξεχάσει μέχρι το θάνατό της και άφησε στους απογόνους της αυτή την επιταγή.

Η αποκάλυψη του ενόχου δεν οδηγεί σε καταδίκη. Νομικά, το αδίκημα έχει παραγραφεί. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν θέλει να επαναφέρει τα πάθη του Εμφυλίου Πολέμου και τις συνέπειές του στην επιφάνεια. Και με την τελική ατιμωρησία, ποινική και ηθική, η συγγραφέας κλείνει τους λογαριασμούς των πρωταγωνιστών με την ιστορία, λύση, που μπορεί να μην ικανοποιεί όσους αναζητούν δικαιοσύνη για όσα υπέστη η Αριστερά στα χρόνια του Εμφυλίου αλλά αποτελεί την πιο ιδανική λύση, για να συνεχιστεί η ζωή, χωρίς να ακυρώνεται η μνήμη. Και ο θάνατος του μάγειρα αποτελεί την τελεία στο μακρύ βιβλίο του Εμφυλίου Πολέμου.

Η συναρπαστική πλοκή, όπου τα πολλά πρόσωπα δεν μπερδεύουν τον αναγνώστη, αλλά και η διεισδυτική ματιά στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του '40 υπόσχονται απολαυστικές αλλά και συνταρακτικές στιγμές και ξυπνήματα της μνήμης για εποχές ξεχασμένες, ιδίως για όσους δεν ζούσαν εκείνα τα χρόνια.

Δίκαιο δεν ειναι το γούστο της πλειοψηφίας

Προ ετών ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος είχε ξεσηκώσει τον κόσμο, διαμαρτυρόμενος για τις νέες ταυτότητες, στις οποίες δεν θα ανεγράφετο το θρήσκευμα. Βάση του ξεσηκωμού αυτού αποτέλεσε η άποψη, ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδος είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και, εκ του λόγου αυτού, έχουν δικαίωμα να ζητήσουν να αναγράφεται το θρήσκευμα σε δημόσια έγγραφα, όπως οι αστυνομικές ταυτότητες.

Πρόσφατα, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που έκανε δεκτή την προσφυγή Ιταλίδος υπηκόου και έκρινε, ότι τα πάσης φύσεως θρησκευτικά σύμβολα πρέπει να απομακρυνθούν από τις σχολικές αίθουσες, έγινε δεκτή με αρνητικά σχόλια από της Εκκλησία της Ελλάδος αλλά και τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, με το σκεπτικό, ότι καταπατείται μια παράδοση της Ελλάδος αλλά και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας, που είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και δεν έχουν πρόβλημα με την ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων στα δημόσια κτίρια.

Και, τέλος, συνέβη πρόσφατα κατά την επίσκεψή μου στην Αθήνα να ακούσω το γνωστό συγγραφέα κ. Χρήστο Χωμενίδη να δηλώνει στην εκπομπή του στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 την αντίθεσή του στα νέα μέτρα κατά του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους με το επιχείρημα, ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι καπνιστές και, εκ του λόγου αυτού, αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να εφαρμοστούν.

Κοινή παράμετρος των τριών παραπάνω περιπτώσεων είναι η επίκληση της πλειοψηφίας ως ρυθμιστή των συνηθειών και της εφαρμογής του νόμου. Και στις τρείς παραπάνω ιστορίες υπήρξαν πρόσωπα, τα οποία επικαλέστηκαν την αρχή της πλειοψηφίας, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αντίδρασή τους αλλά και για να θεμελιώσουν την επιθυμία τους να μην εφαρμοστεί κάποιος νόμος. Φυσικά, διατυπώθηκαν και ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας, που ήθελαν τους γνωστούς αγνώστους και πάντα αόρατους εχθρούς του γένους να απεργάζονται τον αποχριστιανισμό μας, αλλά έγινε και επίκληση της παράδοσης, σύμφωνα με την οποία ήμαστε ανέκαθεν χριστιανικό έθνος και, συνεπώς, η εφαρμογή της απόφασης του Ε.Δ.Α.Δ. θα πλήξει ένα ζωτικής σημασίας στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας. Για το δε τσιγάρο οι θεωρίες ήταν περισσότερο πεζές, χωρίς να ξεφύγουν απόλυτα από τη νοσηρή φαντασία της συνομωσιολογίας.

Ουδείς, όμως, εκ των υπερμάχων της αρχής της πλειοψηφίας έστρεψε την προσοχή του στην έννοια του δικαίου αλλά και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδίως των δικαιωμάτων των προσώπων εκείνων, τα οποία τυγχάνει να μη συμμερίζονται τις απόψεις της πλειονότητας, πλασματικής και μη. Το δίκαιο ως έννοια περιλαμβάνει το σύνολο εκείνων των κανόνων δικαίου, που εγγυώνται την προστασία των δικαιωμάτων κάθε πολίτη. Και δεν υπάγεται κάθε πολίτης στην πλειοψηφία εκείνη, που ευθυγραμμίζεται με συγκεκριμένες απόψεις και γούστα. Με άλλα λόγια, το δίκαιο αλλά και το σύνολο των κανόνων του, που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να ευρίσκονται πάνω από τις επιθυμίες της οποιασδήποτε πλειοψηφίας, καθόσον ρυθμίζουν, πρωτίστως, τα δικαιώματα ακριβώς εκείνων των προσώπων, τα οποία δεν μοιράζονται τις ίδιες επιλογές με τους περισσότερους συμπολίτες τους.

Καμμία πλειοψηφία και καμμία παράδοση δεν μπορει να κριθεί υπέρτερη του δικαίου. Η μεν αρχή της πλειοψηφίας ειναι απαραίτητη, όταν πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις σε πολιτειακό, δικαστικό ή παρεΐστικο επίπεδο αλλά σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου οι ευαισθησίες διαφοροποιούνται ανάλογα με τα πρόσωπα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την αποτελεσματικότητα της προστασίας τους, θεωρώ, ότι μόνο το δίκαιο μπορεί να κριθεί ως η κυρίαρχη εφαρμογή, που εγγυάται την διαφύλαξή τους. Η δε παράδοση αποτελεί μια αφηρημένη έννοια, όπου στο όνομα της διατήρησης ορισμένων συνηθειών, που αποτελούν εμπνεύσεις περασμένων εποχών και αντιλήψεων, καταλήγουμε στη συντήρηση καταστάσεων, που περιορίζουν ή θίγουν τα δικαιώματα τρίτων προσώπων, τα οποία τυγχάνει να μη συμμερίζονται για διαφορετικούς λόγους τις καταστάσεις αυτές.

Φρονώ, λοιπόν, ότι το γούστο των πολλών δεν μπορεί να αποτελέσει τον μπούσουλα για την καθιέρωση αντιλήψεων ερχομένων σε ευθεία αντίθεση με βασικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ούτε κινδυνεύουν με αφανισμό τα όσια και τα ιερά μας αλλά και οι καθημερινές συνήθειές μας, αν ο σεβασμός προς τα δικαιώματα των τρίτων γίνει πιο έμπρακτος. Και αν περί άλλων τυρβάζουν ορισμένοι εκ των αρχόντων μας, όπως οι παραπάνω, ευκαιρία είναι, επιτέλους, να τους αγνοήσουμε. Μπορούμε;

Πως να δημιουργήσετε ένα ρατσιστή/εθνικιστή

Ας πούμε, ότι ο γνωστός μου λέγεται "Α", άλλωστε το όνομα είναι εκείνο, που έχει λιγότερη σημασία στην περίπτωσή του. Ο "Α", λοιπόν, γεννήθηκε πριν από, περίπου, 30 χρόνια από γονείς του μεσαίου οικονομικού στρώματος, οι οποίοι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και, επομένως, ένας βασικός βραχνάς, ήτοι η οικονομική επιβίωση της οικογένειας, είχε επιλυθεί.

Για κακή του τύχη, όμως, ο "Α" κληρονόμησε τη μέτρια ευφυία των γονέων του. Και για ακόμα χειρότερη τύχη του, οι γονείς του "Α" δεν προσπαθούσαν να κρύψουν τη δυσαρέσκειά τους, που ο μεγάλος τους γιος - υπάρχει και ένας μικρότερος - δεν ήταν ιδιαίτερα εύστροφος. Αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να τον ξεμπροστιάζουν στους φίλους τους, στολίζοντάς τον με όχι ιδιαίτερα κολακευτικούς επιθετικούς προσδιορισμούς αλλά και να έχουν επιδοθεί σε μια απροκάλυπτη υποστήριξη του σαφώς εξυπνότερου δεύτερου παιδιού τους. Η συμπεριφορά τους αυτή δεν εκπορευόταν από μίσος για το λιγότερο έξυπνο παιδί τους αλλά ήταν απόρροια της δικής τους μειωμένης αντιλήψεως, η οποία δεν τους επέτρεπε να εξοπλίσουν τον "Α" με τα απαραίτητα εφόδια, ώστε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της ζωής πολλώ δε μάλλον να σταθμίσουν τις συνέπειες της απροθυμίας τους να τον υποστηρίξουν.

Φυσικά, με αυτά τα "εφόδια", ο "Α" πάτωσε στις πανελλαδικές εξετάσεις, όπου, για να ακριβολογήσω, κατέβηκε χωρίς να έχει προετοιμαστεί ιδιαίτερα. Αν και υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να προσλάβουν οι γονείς του κάποιο καθηγητή για ιδιαίτερα μαθήματα, εντούτοις κρίθηκε, ότι η δαπάνη αυτή δεν θα είχε αντίκρυσμα, με αποτέλεσμα ο "Α" να παραδοθεί βορά σε ένα ομαδικό φροντιστήριο, το οποίο μπορεί να χρέωνε σαφώς λιγότερα χρήματα αλλά ο κακός μαθητής "Α" χανόταν στους σαφώς εξυπνότερους συμμαθητές του και κανένας δεν ασχολούνταν να καλύψει τα κενά του.

Ακολούθησε η στρατιωτική θητεία του "Α", όπου οι γονείς του, αν και διέθεταν ένα ισχυρό μέσον, δεν κατάφεραν να πετύχουν μια ευνοϊκή μετάθεση του παιδιού τους. Η αλήθεια είναι, ότι δεν πολυπροσπάθησαν, αφού σκέφτηκαν, ότι ίσως να άξιζε περισσότερο να καλοπιάσουν το βύσμα αυτό, ώστε να βολέψει το μικρότερο γιο, όταν θα παρουσιαζόταν στο στρατό. Και με αυτή την επιλογή τους, ο "Α" πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του έχοντας πάρει επ' ώμου μια σκοπιά.

Στη συνέχεια, αποστρατευθεις ων, έπρεπε να σκεφτεί για το μέλλον του. Δεν είχε κάποια τυπικά προσόντα πέρα από το απολυτήριο του Λυκείου, το οποίο στη σύγχρονη αγορά ουδεμία αξία έχει, και το χειρότερο ήταν, ότι δεν ήξερε, ποιο επαγγελματικό προσανατολισμό να ακολουθήσει. Πότε ξεφούρνιζε, ότι ήθελε να μπαρκάρει και πότε, ότι ήθελε να πάει να μονάσει, χωρίς να δείχνει κάποια στενοχώρια, που ήταν άνεργος. Και οι γονείς του, μην εννοώντας να καταλάβουν, ότι η απάθεια αυτή οφειλόταν στην αδιαφορία τους αλλά και στην ελάχιστα κρυπτόμενη προβολή εκ μέρους τους της όχι ιδιαίτερης ευστροφίας του, αντί να αποφασίσουν, επιτέλους, να του σταθούν, προτιμούσαν να οδύρονται στους τρίτους, που ο "μπουμπούνας" δεν είχε προκοπή.

Εδώ και μερικούς μήνες, ο "Α" απασχολείται ως υποδηματοποιός. Έχει αρκετή δουλειά και μένει σε νοικιασμένη οικία μακρυά από τους δικούς του. Παραμπιπτόντως, έχει γίνει φίλος μου στο φέισμπουκ. Δεν μπορώ να πω, ότι έχω την ιδιαίτερη επικοινωνία μαζί του μέσω αυτής της εφαρμογής αλλά και γενικότερα. Ωστόσο, έχω γίνει αποδέκτης ουκ ολίγων προσκλήσεων εκ μέρους του για συμμετοχή σε ομάδες, τύπου "ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ Μ.... ΑΛΒΑΝΕ", "τάδε" εθνοπατριωτικός δίαυλος και λοιπές ρατσιστικού και εθνικιστικού περιεχομένου κινήσεις, τις οποίες ουδέποτε είχαν εκδηλώσει οι γονείς του. Ο "Α" επιδεικνύει σε αυτές τις συσσωματώσεις ένα ιδιαίτερο ζήλο, τον οποίο δεν επέδειξε ποτέ στη ζωή του, όσο ζούσε με την οικογένειά του. Σε αυτές τις ομάδες δείχνει να ενθουσιάζεται, που τον ακούνε και τον ενθαρρύνουν να εκφραστεί ελεύθερα, όση ελευθερία έκφρασης μπορούν να αντέξουν οι ομάδες αυτές. Κυρίως, όμως, ο "Α" δείχνει ότι βρήκε μια στήριξη, που ουδέποτε επέδειξε γι' αυτόν η οικογένειά του. Αποτελεί ένα γρανάζι στο μηχανισμό των ομάδων αυτών και δεν είναι παραπεταμένος, όπως ήταν, όταν ζούσε με τους γονείς του. Και μπορεί να πραγματοποιήσει αυτό, που πάντοτε ήθελε, ήτοι να τον ακούσουν οι τρίτοι, χωρίς να κινδυνεύει να τον μειώσουν για τη βραδύνοιά του.

Προφανώς υπάρχουν και άλλοι μηχανισμοί παραγωγής ατόμων με ρατσιστική και εθνικιστική σκέψη. Και σαφώς υπάρχουν έξω στην κοινωνία - πραγματική και διαδικτυακή - ομάδες με ακραίες θέσεις, που στρατολογούν προβληματισμένους, παραπεταμένους και χωρίς ιδιαίτερες αντοχές ανθρώπους, για να περάσουν τις ιδέες τους. Ωστόσο, δεν μπορώ να αμφισβητήσω, ότι τα πάντα ξεκινούν από την ίδια την οικογένεια και την προσοχή, που αυτή επιδεικνύει στα παιδιά της. Και ακριβώς αυτή η έλλειψή της οδήγησε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του "Α" και, περαιτέρω, στον ασπασμό των απαράδεκτων ιδεών, που μου πλασάρει συχνά μέσω της παραπάνω εφαρμογής.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία τα πάσης φύσεως θρησκευτικά σύμβολα θα πρέπει να απομακρυνθούν από τις σχολικές αίθουσες (δείτε , αν γνωρίζετε αγγλικά) θέτει επί τάπητος το θέμα της προβολής μιας θρησκείας από τα κράτη αλλά και το δικαίωμα των γονέων να μεγαλώνουν τα τέκνα τους σε ένα περιβάλλον, από τις κρατικές υπηρεσίες του οποίου θα απουσιάζουν τα πάσης φύσεως θρησκευτικά σύμβολα, τα οποία εκ της υπάρξεώς τους σε αυτές τις υπηρεσίες επιβάλλουν, σύμφωνα με το σκεπτικό του Δικαστηρίου αυτού αλλά και την εκ τρίτου παρέμβαση του Ε.Π.Σ.Ε., εκτός απο επιλεκτική προβολή μιας θρησκείας σε βάρος των άλλων, και το θεσμικό σεβασμό σε αυτά.

Με όλη την ενδεχόμενη υπερβολή, που μπορεί να παρατηρήσει κανείς σε αυτή την απόφαση, αναλογιζόμενος, ότι μεγάλωσε σε μια χώρα, σε κάθε σχολική αίθουσα της οποίας υπήρχαν είτε σταυροί είτε η εικόνα του ίδιου του Εσταυρωμένου και, όμως, ουδέποτε ένοιωσε, ότι του επέβαλαν να ασπαστεί το χριστιανικό ορθόδοξο δόγμα ή να αποβάλλει τις ιδιαίτερες θρησκευτικές του πεποιθήσεις, οφείλουμε να επισημάνουμε, ότι πρόκειται για μια απόφαση κινούμενη σε ένα σωστό δρόμο, αφού επιβάλλει το σεβασμό προς τις θρησκευτικές ιδιαιτερότητες των οικογενειών των μαθητών - στο μέτρο, που δεν παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών αυτών - αλλά και την απουσία αυτών και, κυρίως, καθιερώνει τη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους ως φορέα προστασίας των δικαιωμάτων όλων των πολιτών ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

Η συγκεκριμένη απόφαση θα δοκιμάσει σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία θα κληθεί να αποφανθεί, αν θα πρέπει, επιτέλους, να σεβαστεί τα δικαιώματα των πολιτών της εκείνων, που επιθυμούν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν σε ένα σχολικό περιβάλλον, το οποίο όχι μόνο δεν θα προβάλλει μόνο μια θρησκεία σε βάρος των άλλων αλλά και δεν θα επιβάλλει το σεβασμό σε αυτή με την ανάρτηση των σχετικών θρησκευτικών συμβόλων στις σχολικές αίθουσες, τα δικαστήρια και τις δημόσιες υπηρεσίες γενικά. Και αφού, σύμφωνα με ορισμένες παλαιότερες υποσχέσεις του, ο κ. Πρωθυπουργός είχε αναφερθεί στην ανάγκη κατάργησης των συμβόλων αυτών - ομολογώ, ότι πάει πολύς καιρός από τότε, που ανέφερε τα σχετικά θέματα αλλά αφ' ης στιγμής τα ανέφερε δημοσίως, οφείλει, νομίζω, να τα τηρήσει τώρα, λόγω αξιώματος - θεωρώ, ότι έχει την ευκαιρία να ξεπεράσεις τις όποιες αντιδράσεις και να προχωρήσει στην απομάκρυνση των συμβόλων αυτών. Α, και να αποδείξει, ότι δεν θα διστάσει να πάει κόντρα στη λαϊκιστική πολιτική σημαντικού μέρους της αντιπολίτευσης (Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ., δηλαδή) και να κάνει ένα πρώτο βήμα για το χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.

Η περίσταση αυτή, όμως, θα δοκιμάσει σε μεγάλο βαθμό και τις αντοχές της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφού η απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων της από τις σχολικές αίθουσες θα σημάνει τον περιορισμό της επιρροής της στον κόσμο. Και, κυρίως, θα αποτελέσει μια πρώτης τάξεως δοκιμασία για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος εμφανίστηκε ως διαλλακτικός και προοδευτικός στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας τους υπό την ιδιότητά του αυτή, είχε αναφερθεί στο παρελθόν στην ανάγκη του χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, προϋπόθεση της οποίας είναι και η απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τις δημόσιες υπηρεσίες, πλην, όμως, από την άνοδό του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ουδέν έχει κάνει προς αυτή την κατεύθυνση.

Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, για την πολιτική και τη θρησκευτική κεφαλή του τόπου αυτού να κάνουν ένα σημαντικό βήμα προς την απομάκρυνση του Κράτους από την Εκκλησία, η μεν πρώτη εφαρμόζοντάς την η δε δεύτερη σεβόμενη την εφαρμογή της!

Υ.Γ. Ο γράφων δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος αλλά συμφωνεί με το σκεπτικό της απόφασης του Ε.Δ.Α.Δ., καθόσον η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως ενός προσώπου δεν πρέπει, επ' ουδενί λόγω, να υποστηρίζεται πολλώ δε μάλλον να επηρεάζεται από κανενός είδους κρατική αρωγή. Και απεχθάνεται τις ανόητες εκείνες θεωρίες, που βλέπουν παντού εχθρούς, που επιβουλεύονται τα όσια και τα ιερά του έθνους.

Ελληνική διανόηση και ξενόγλωσσος τίτλος;

Το αναμενόμενο "ΤΗΕ ATHENS REVIEW OF BOOKS" κυκλοφόρησε και εύχομαι να αποτελέσει ένα ορόσημα για την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή και την εν γένει διανόηση στη χώρα μας, στοιχεία αναμφίβολα απαραίτητα σε μια κοινωνία, η οποία θέλει να λέγεται μορφωμένη.

Αδυνατώ, όμως, να κατανοήσω την επιλογή ενός αγγλόφωνου τίτλου, τη στιγμή, που το περιεχόμενό του υποτίθεται, ότι θέλει να προωθήσει την ελληνική γλώσσα διανόηση.

Βιβλία : "ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ" του Νταν Μπράουν

Ανήκω στους αφοσιωμένους αναγνώστες του Νταν Μπράουν. Λατρεύω την ένταση και την αγωνία των βιβλίων του, κυρίως εκείνων με πρωταγωνιστή του Ρόμπερτ Λάνγκντον αλλά και το παιχνίδι του με τους μύθους, τους θρύλους και τις θεωρίες συνωμοσίας, που σε προτρέπει να τον διαβάσεις. Έσπευσα, λοιπόν, να αγοράσω το νέο του πόνημα, "ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ" (Εκδόσεις Λιβάνη), θεωρώντας, ότι έπειτα από αρκετά χρόνια ο εν λόγω συγγραφέας θα μου προσέφερε στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης.

Λίγες ημέρες αργότερα έκλεινα το βιβλίο απογοητευμένος από το τελικό αποτέλεσμα. Το βιβλίο είναι κατώτερο και από τους "ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ" αλλά και από τον "ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ" και θα προσφέρει ουκ ολίγα επιχειρήματα στους πλείστους πολέμιους του Νταν Μπράουν, οι οποίοι εστιάζουν τόσο στη φτωχή λογοτεχνική του απόδοση όσο και στην τάση του να ανακατεύει και παραποιεί ιστορίες κινούμενες στα όρια του μύθου. Προσωπικά, δεν με ενοχλεί το "πείραγμα" των ιστοριών, αν αυτό εξυπηρετεί τη δομή και την υπόθεση ενός έργου, αρκεί αυτό να αναφέρεται στην αρχή του βιβλίου, κάτι που ο Νταν Μπράουν δεν συνηθίζει να κάνει.

Η υπόθεση είναι συνηθισμένη για βιβλίο του Νταν Μπράουν με το συγκεκριμένο πρωταγωνιστή. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον προσκαλείται από φίλο του, υπεύθυνο του ιδρύματος Σμιθσόνιαν και επιφανή τέκτονα, να δώσει μια διάλεξη στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτων. Με την άφιξή του, όμως, στο Καπιτώλιο διαπιστώνει, ότι όχι μόνο δεν έχει διοργανωθεί τέτοια διάλεξη αλλά ο φίλος του έχει απαχθεί από παράφρονα, ο οποίος καλεί τον Λάνγκντον να λύσει το γρίφο, που αφορά τα Αρχαία Μυστήρια, την αρχαία σοφία, που θεωρούνταν χαμένη και την προστατεύουν οι τέκτονες. Στο κατόπι του παράφρονα βρίσκεται και η CIA, ενώ σύντομα γίνεται αντιληπτό, ότι ο παράφρων έχει βάλει στο μάτι όχι μόνο τα Αρχαία Μυστήρια αλλά και όλη την οικογένεια του φίλου του Λάνγκντον. Και η αγωνιώδης αναζήτηση της λύσης του γρίφου εμπλέκεται με την καταδίωξη του παράφρονα.

Το συνηθισμένο της πλοκή του βιβλίου αυτού αφορά τη δομή της ιστορίας, η οποία είναι τυπική στα βιβλία με το συγκεκριμένο πρωταγωνιστή, ο οποίος βρίσκεται για συγκεκριμένο σκοπό σε μια πόλη και τελικά καταλήγει να αναζητεί άλλο σκοπό. Υπάρχει ένας μύθος, τον οποίο καλείται ο Λάνγκντον να λύσει με τη βοήθεια κάποιας γυναίκας, ενώ κάποιος παρανοϊκός πιέζει προς αυτή τη λύση, χωρίς να παραβλέπουμε την εμπλοκή του τεκτονισμού, αυτού του αγνώστου ως προς τα κίνητρά του κινήματος, το οποίο και από μόνο του προσελκύει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Φυσικά, η ιστορία έχει αίσιο τέλος και το βιβλίο τελειώνει με τους πρωταγωνιστές να φιλοσοφούν γύρω από το μυστήριο, που κλήθηκαν να αποκαλύψουν.

Ομολογώ, ότι ο Νταν Μπράουν ξέρει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με σκηνές αγωνίας και δράσης, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Το μυστήριο γύρω από την απαγωγή του φίλου του Λάνγκντον αλλά και το αντικείμενο της αναζήτησης των πρωταγωνιστών παρουσιάζεται με ένταση, που θυμίζει καλογυρισμένη ταινία και μαγνητίζει τον αναγνώστη. Κυρίως, η παρουσίαση ενός μύθου, όπως αυτός των Αρχαίων Μυστηρίων, έστω με τον τρόπο, που ο συγγραφέας τον παρουσιάζει, κρατάει στα ύψη το ενδιαφέρον.

Δυστυχώς, όμως, μετά τα 3/4 του βιβλίου το ενδιαφέρον του αναγνώστη εξανεμίζεται, αφού αφενός είναι ορατό το ευτυχισμένο τέλος του βιβλίου (δεν είναι και η πιο σοφή επιλογή να προδιαθέτεις τον αναγνώστη γι' αυτό) αφετέρου η ιστορία των Αρχαίων Μυστηρίων ευτελίζεται σε μακροσκελείς διαλόγους των πρωταγωνιστών, οι οποίοι διαρκούν έως το τέλος του βιβλίου, αποδεικνύοντας, ότι η επιλογή του συγκεκριμένου μύθου δεν ήταν επιτυχής. Ελάχιστα πείθει και ο παρανοϊκός ήρωας του βιβλίου, ο οποίος από πρεζόνι κρατούμενο σε άθλιες τουρκικές φυλακές (το "Εξπρές του Μεσονυκτίου" θα στοιχειώνει για πολλά χρόνια, ακόμα, τη φαντασία όσων αναφέρονται σε τουρκικές φυλακές) καταλήγει με πολλά λεφτά σε ένα ελληνικό νησί, όπου διάγει έκλυτο και ανερμάτιστο βίο, για να μεταστραφεί, στη συνέχεια, έπειτα από μια τηλεοπτική εκπομπή, σε εγκρατή μύστη του αποκρυφισμού και δεινό μελετητή των ιερών βιβλίων διαφόρων θρησκειών. Η επιλογή του ελληνικού ονόματος του παρανοϊκού ήρωα (Άνδρος Δαρείος, παρακαλώ) κατά τη διαμονή του στην Ελλάδα αποδεικνύει, ότι ελάχιστη σχέση με την ελληνική πραγματικότητα έχει ο συγγραφέας, πράγμα, που επιτείνει και η εικόνα του παρανοϊκού να βουτάει από τα βράχια της Μυκόνου στη θάλασσα για να κολυμπήσει, που παραπέμπει περισσότερο σε Μεξικό παρά στην Ελλάδα. Και η άγνοια του συγγραφέα για την Ελλάδα κορυφώνεται, όταν ο παρανοϊκός ήρωάς του διαβάζει συνεπαρμένος την Ιλιάδα και καταλήγει να θαυμάζει τους πολεμιστές εκείνης της εποχής, που πολέμησαν στα νησιά αυτά (των Κυκλάδων, καθόσον ο ήρωας αυτός διαμένει στη Σύρο)!!!!!!!!!!!

Ανώμαλη, λοιπόν, προσγείωση μου προσέφερε προς το τέλος του το εν λόγω βιβλίο, αφήνοντας να περάσουν σε δεύτερη μοίρα τα προτερήματα του συγγραφέα και φανερώνοντας μάλλον την κούρασή του. Και φοβάμαι, ότι δεν είμαι ο μόνος, που απογοητεύτηκε από αυτό (www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4543787&ct=4).