Προσπαθώ να φανταστώ τα συναισθήματα των προσώπων εκείνων, που έπλεαν με προορισμό κάποιο ελληνικό λιμάνι και δεν μπόρεσαν να κατεβούν, διότι είχαν αποκλείσει τις εισόδους τα μέλη του ΠΑΜΕ ή άλλων πολιτικών ή συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σκέφτομαι, πόσο απαράδεκτο είναι να έχει προγραμματίσει είτε τις διακοπές σου είτε τις δουλειές σου και να σου τινάζονται όλα στον αέρα, επειδή ορισμένα πρόσωπα αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν, αποκλείοντας κάποια λιμάνια. Και πόση αγανάκτηση μπορείς να αισθάνεσαι για τους ανθρώπους εκείνους, που μετερχόμενοι τη μέθοδο του αποκλεισμού των λιμανιών, ώστε να διασφαλίσουν κάποια δικαιώματά τους, αποφάσισαν να σου απαγορεύσουν την είσοδό σου στην Ελλάδα ή τον απόπλου από αυτή.
Δεν είμαι σε θέση να αρνηθώ το δίκαιο ορισμένων εκ των αιτημάτων των απεργών. Ζούμε, άλλωστε, σε μια χώρα, στην οποία ελάχιστοι παλεύουν για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων της πλειονότητας και σε αυτούς τους ελάχιστους εντάσσονται και τα παραπάνω διαμαρτυρόμενα πρόσωπα. Όση απέχθεια, λοιπόν, μπορεί να τρέφει κανείς για τους πολιτικούς αναχρονισμούς, που εκτοξεύει η (έντονα κομματικοποιημένη) ηγεσία των απεργών, άλλο τόσο παραδέχομαι, ότι χάρη στη δική τους αγωνιστικότητα και εμμονή καθιερώθηκαν και παραμένουν ανέγγιχτα κάποια ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία δεν ήταν ανέκαθεν δεδομένα στη χώρα μας.
Ωστόσο, δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι, αν το δικαίωμα κάποιων να διασφαλίσουν τα εργασιακά τους ή όποια άλλα δικαιώματα υπερκαλύπτει το δικαίωμα των άλλων για ελεύθερη διέλευση εντός και εκτός Ελλάδος. Όσο και αν κρίνει κανείς, ότι προέχει το δικαίωμα στην εργασία αλλά και τις εξ αυτής παροχές σε σχέση με το δικαίωμα στις διακοπές, εντούτοις οι υπερασπιστές του πρώτου δύσκολα μπορούν να θεμελιώσουν το δικαίωμα να αποστερήσουν στους εκφραστές του δεύτερου το δικαίωμά τους να το εξασκήσουν, χωρίς να καταφύγουν σε ταπεινές δικαιολογίες. Διότι παγία αρχή του δικαίου είναι, ότι τα όρια ενός δικαιώματος σταματούν εκεί, που αρχίζουν τα όρια κάποιου άλλου, την οποία, ωστόσο, δείχνουν να αγνοούν επιδεικτικά οι απεργοί.
Υπάρχει ο αντίλογος, ότι ευρισκόμαστε προ της κατάργησης θεμελιωδών δικαιωμάτων, για την προστασία των οποίων απαιτείται να δοθεί αγώνας. Δεν έχω κάποια αντίρρηση σε αυτό αλλά δεν βλέπω, γιατί οι επιλεγείσες μορφές πάλης είναι ακριβώς εκείνες, που η άσκησή τους παρεμποδίζει την άσκηση κάποιων άλλων δικαιωμάτων. Η λογική επιβάλλει την αναζήτηση κάποιων μορφών αγώνα, οι οποίες δεν θα επηρεάζουν την εξάσκηση των δικαιωμάτων των τρίτων, εις τρόπον ώστε να την καθιστούν αδύνατη.
Αλλά, δυστυχώς, αυτή η αυτονόητη λύση έχει υποχωρήσει μπροστά στην τυφλή αγωνιστικότητα των απεργών, οι οποίοι απλούστατα διακατέχονται από μια προκλητική αδιαφορία για τα δικαιώματα των τρίτων, όταν δεν καταφεύγουν σε μειωτικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος όσων δεν συμμερίζονται τις αντιλήψεις τους περί αγωνιστικότητας. Και, βέβαια, παρουσιάζεται η ευτράπελη κατάσταση να ακολουθούνται μορφές κινητοποίησης προς υπεράσπιση ορισμένων δικαιωμάτων, οι οποίες μορφές καταλήγουν στην καταπάτηση άλλων δικαιωμάτων και, συγκεκριμένα, εκείνων, τα οποία οι ανωτέρω αντιστασιακοί δεν συμμερίζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου