Μια εικόνα, που έχει αποτυπωθεί έντονα στο μυαλό μου από τότε, που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι αυτή του πολιτευτή, που κατεβαίνει στις πάσης φύσεως εκλογές και ζητεί την ψήφο μας. Το πρόσωπό του βρίσκεται παντού, σε αφίσες, σε μπιλιέτα, που έχουν μοιραστεί σε μαγαζιά και γραφεία, σε διαφημίσεις στην τηλεόραση και αλλού. Κάποιες φορές, τυγχάνει να συμπέσουμε στον ίδιο δρόμο με τον υποψήφιο αυτό, οπότε παίρνουμε και μια εικόνα, πως ακριβώς είναι αυτός ο άνθρωπος με σάρκα και οστά. Ενίοτε σχηματίζουμε και μια κάποια ιδέα, τι καπνό φουμάρει το εν λόγω πρόσωπο.
Δεν μπορώ να πω, ότι ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους. Αυτές τις μέρες τους βλέπω - γιατί η πόλη μας είναι μικρή και γνωριζόμαστε οι περισσότεροι - να τρέχουν πάνω - κάτω, μοιράζοντας χαιρετούρες και τάζοντας έργο και λαγούς με πετραχήλια σε όσους τους ψηφίσουν. Τρέχουν από το πρωί έως το βράδυ ακατάπαυστα για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα. Ελάχιστοι από αυτούς θα χαμογελούν τα ξημερώματα της 7ης Νοεμβρίου.
Όσο περισσότερο βλέπω αυτή την εικόνα, τόσο μεγαλύτερη χαρά αισθάνομαι, που δεν είμαι στη θέση τους. Δεν θα μπορούσα ποτέ μου να τριγυρίζω στους δρόμους, ικετεύοντας ουσιαστικά για την ψήφο ανθρώπων, τους οποίους, υπό άλλες προϋποθέσεις, δεν θα ήθελα ούτε να κοιτάξω πολλώ δε μάλλον να ανταλλάσσω χειραψίες μαζί τους. Δεν θα άντεχα στην ιδέα, ότι θα πρέπει να πω ψέμματα στους υποψηφίους ψηφοφόρους μου. Ούτε, φυσικά, είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να συντάσσεις λόγο, τον οποίο θα καλείσαι να εκφωνήσεις στο κοινό, που θα συγκεντρωθεί να σε ακούσει. Άντε τώρα να ψάχνεις να πεις ουσιαστικά πράγματα από εκείνα, για τα οποία δεν κινδυνεύεις να δεις τους ακροατές σου να κουνάνε το κεφάλι με αποδοκιμασία ή να τινάζονται από τα γέλια!
Για την κόπωση και το χρήμα, που θα σου κοστίσει το όλο εγχείρημα, δεν το συζητάμε. Τρέχεις για ένα μήνα, προσπαθώντας να διαφημίσεις τον εαυτό σου, να μαζέψεις κόσμο, να τους μιλήσεις, να πιάσεις φίλους και γνωστούς να σε προμοτάρουν και, όταν έλθει το πρωί της Δευτέρας μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών, σπεύδεις να μετρήσεις τις ψήφους, μήπως κάτι δεν πήγε καλά στην καταμέτρηση και χάσει ο κόσμος την ευκαιρία να τον υπηρετήσεις πολιτικά. Και ολ' αυτά κοστίζουν. Πρέπει να πληρώσεις για το εκλογικό υλικό (αφίσες, μπιλιέτα, καταχωρήσεις σε έντυπα, διαφημίσεις σε τηλεόραση και ραδιόφωνο κ.λπ.), για τις αίθουσες, που θα κλείσεις για να μιλήσεις για το πρόγραμμά σου, για τη βενζίνη, που θα ξοδέψεις για να πας από το ένα μέρος στο άλλο (αν είναι μεγάλος ο Δήμος, όπου βάζεις υποψηφιότητα, την "πάτησες"). Το πιο πιθανό είναι, ότι στο τέλος θα μείνεις κατάκοπος και άφραγκος.
Γι' αυτό σας λέω, ότι δεν αισθάνομαι καμμία ζήλεια για τους ανθρώπους αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου