Πριν από κάποια χρόνια, ταξίδεψα στη Βιέννη, την οποία και λάτρεψα. Ομολογώ, βέβαια, ότι έμεινα λίγες ημέρες εκεί και δεν κατάφερα να συναναστραφώ τους ντόπιους, ώστε να σχηματίσω κάποια άποψη για το ποιόν των Βιεννέζων, αλλά έστω και έτσι θεωρώ , ότι πήρα μια ιδέα από μια όμορφη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Θυμάμαι, ότι ήταν εβδομάδα του Πάσχα των Ορθοδόξων και εκείνη τη χρονιά αυτό συνέπιπτε με το Πάσχα των Καθολικών. Ήταν Μεγάλο Σάββατο και κατά τη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης μπήκαμε σε μια καθολική εκκλησία. εκείνο, που μου έκανε τρομερή εντύπωση, ήταν η απόλυτη, σχεδόν νεκρική, ησυχία, που επικρατούσε στην εκκλησία. Ακουγόταν μόνο κάποια ψαλμωδία και όλο το εκκλησίασμα παράμενε σιωπηλό. Ούτε γελάκια, ούτε ψιθυρίσματα στο διπλανό, ούτε ματιές αριστερά και δεξιά! Μόνο προσήλωση στη λειτουργία και, κυρίως, ησυχία!
Το ίδιο βράδυ επισκεφτήκαμε τον Άγιο Γεώργιο, μια από τις δύο ορθόδοξες εκκλησίες της Βιέννης. Ομολογώ, ότι δεν μπόρεσα να ακούσω ούτε κουβέντα από τη Λειτουργία της Ανάστασης, αφού εντός της εκκλησίας αλλά και εντός αυτής επικρατούσε χάβρα Ιουδαίων. Ο κόσμος μιλούσε στην εκκλησία σα να βρισκόταν στο κλαμπ, όπου πρέπει να φωνάξεις για να σε ακούσει ο διπλανός σου. Πιτσιρίκια τσίριζαν, επειδή δεν τα σήκωναν οι δικοί τους αγκαλιά, κυρίες φώναζαν τους συζύγους τους και νεαρόκοσμος χαζογελούσε, σα να παρακολουθούσε κωμωδία. Και η αλήθεια είναι, ότι με τόση ιλαρότητα, που επικρατούσε, νόμιζε κανείς, ότι παρακολουθεί κωμωδία και όχι τη Λειτουργία της Ανάστασης. Και, όμως, όλο αυτό το πλήθος ήταν πιστοί αλλά συμπεριφέρονταν λες και βρίσκονταν σε χασαποταβέρνα.
Την Κυριακή της Λαμπρής πήγαμε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της πόλης. Τεράστια εκκλησία, γεμάτη κόσμο, που παρακολουθούσε τη Λειτουργία της Αγάπης! Οι πιστοί κάθονταν ήσυχοι και παρακολουθούσαν με κατάνυξη τη λειτουργία. Εκείνο, όμως, που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν ο σεβασμός των επισκεπτών - που ήταν πολλαπλάσιοι από τους πιστούς - και η απόλυτη ησυχία, με την οποία παρακολουθούσαν το τελετουργικό. Οι περισσότεροι από αυτούς έκαναν μπαμ από χιλίομετρα, ότι δεν πιστεύουν, αλλά σέβονταν το δικαίωμα των άλλων να τελούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα και παρακολουθούσαν ήσυχοι τη λειτουργία αυτή.
Δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σύγκριση ανάμεσα στους έχοντες ένδοξους - τρομάρα μας - προγόνους συμπατριώτες μου και τους έχοντες λιγότερο σημαίνοντες προγόνους ξένους με αφορμή τα παραπάνω γεγονότα. Αντιλήφθηκα, ότι ο σεβασμός στην καθημερινότητα αποτελεί terra incognita για την πλειονότητα των ελληναράδων, οι οποίοι προτιμούν να συμπεριφέρονται το ίδιο απολίτιστα όπου και αν βρεθούν, θεωρώντας ότι πρέπει να μην καταπιέζονται, ειδικά όταν βρίσκονται σε διακοπές - το μεγαλύτερο μέρος του χριστεπώνυμου πλήθους στον ελληνορθόδοξο ναό της Βιέννης ήταν εκδρομείς, ως, επίσης, ότι ως πολιτισμό ο μέσος ελληναράς, που αποτελεί και την πλειονότητα των κατοίκων της χώρας μας, θεωρεί το ένδοξο παρελθόν μας, τα μνημεία μας και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, που λαμβάνουν χώρα στην ελληνική επικράτεια, και δεν συμπεριλαμβάνει στην έννοια αυτή και την υποχρέωσή του να φέρεται με ευγένεια και σεβασμό προς τους τρίτους.
Φυσικά, ουδείς στη χώρα μας δείχνει να ασχολείται με το φαινόμενο αυτό, αφού κυριαρχούν είτε η ιδιοτέλεια είτε η καλλιέργεια ουτοπικών επαναστάσεων, οι οποίες θα βοηθήσουν την Ελλάδα να λύσει ως δια μαγείας τα όποια προβλήματά της, ή απλά η αδιαφορία για τα πάντα. Φαίνεται, ότι αρκεί να έχουμε ο καθένας από μια δουλίτσα, να αποκερδαίνουμε κάμποσα ευρουλάκια για να καλύπτουμε τα έξοδά μας και με το περίσσευμα να διασκεδάζουμε και όλα τα υπόλοιπα απλά δεν μας αφορούν.
Όσο για τους ξένους, αυτοί, ρε παιδάκι μου, είναι καραξενέρωτοι, που δεν χαίρονται τη ζωή τους, που τα έχουν όλα προγραμματισμένα, που δεν γελούν, που δεν κάνουν λίγη πλάκα, ώστε να αποκτήσει χρώμα η ζωή τους και άλλα παρεμφερή, που προσάπτουμε με περισσή ευκολία και ανοησία στους ανθρώπους, που σέβονται την ιστορία μας αλλά φροντίζουμε, ώστε να τους αποδεικνύουμε, πόσο ελάχιστο σεβασμό ως λαός αξίζουμε και πόσο ανάξιοι της ιστορίας μας είμαστε.
Και έπειτα απορούμε, που η χώρα μας έφτασε στην κατάσταση αυτή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου