Ξεκινάμε από τη λογική, ότι σήμερα έχουν απομείνει μόνο τα κόμματα της Αριστεράς να φωνάζουν για περιστατικά, που λαμβάνουν χώρα εκτός Ελλάδος, με την έννοια ότι εξωτερικεύουν την αντίθεσή τους στα περιστατικά αυτά με περισσότερο συμβατικές μεθόδους, ήτοι πορείες, αφισοκόλληση, καταλήψεις κτιρίων κ.λπ., οι οποίες, λόγω ακριβώς του συμβατικού χαρακτήρα τους, γίνονται περισσότερο αντιληπτές από το σύνολο της τεχνοφοβικής κοινωνίας μας απ' ό,τι ένα καλογραμμένο κείμενο ή μια συλλογή υπογραφών σε κάποια διαδικτυακή εφαρμογή. Συνεπώς, μπορεί περισσότερος κόσμος να εκτιμήσει την ορθότητα ή μη των κινήσεων αυτών απ' ό,τι αν οι όποιες αντιδράσεις της ελληνικής Αριστεράς διαχέονταν μέσω των επιτευγμάτων της τεχνολογίας.
Η ελληνική Αριστερά φωνάζει, σήμερα, για την Παλαιστίνη, το Ιράκ, εσχάτως για τη Λιβύη και παλαιότερα για τη Νικαράγουα και την Κούβα. Για όσους παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, σε όλες τις παραπάνω περιοχές υπήρξαν γεγονότα, τα οποία ξεκινούσαν από την καταπίεση, που υφίστατο ένα κομμάτι της κοινωνίας της "Χ" χώρας για διάφορους λόγους, ή την προσπάθεια δύο ή και περισσοτέρων αντιπάλων φατριών να καταλάβουν την εξουσία και έφταναν μέχρι την απόπειρα εισβολής στις χώρες αυτές είτε από τις στρατιωτικές δυνάμεις κάποιου διεθνούς οργανισμού είτε κάποιας μόνης χώρας. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ετέθη ζήτημα παραβάσεων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίες επέβαλαν την παρέμβαση του Ο.Η.Ε., προκειμένου να επιλυθεί η όποια διαφορά. Σε αρκετές, όμως, από τις περιπτώσεις αυτές, ο Ο.Η.Ε. παρέμεινε αδρανής ή η εκ μέρους του ανάληψη δράσης του υπήρξε τουλάχιστον υποκριτική. Και αυτή την υποκρισία καυτηρίαζε και καυτηριάζει η ελληνική Αριστερά, κερδίζοντας εύσημα για την ευαισθησία και το ενδιαφέρον της. Όλα καλά έως εδώ!
Για κακή τύχη, όμως, της ελληνικής Αριστεράς, υπάρχουν και περιοχές του πλανήτη, όπου λαμβάνουν χώρα γεγονότα, που άπτονται της εφαρμογής των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Υπάρχει, για παράδειγμα, η Τσετσενία, όπου ο Ρωσσικός στρατός έχει διαπράξει μια σειρά από ενέργειες, που χαλαρά θα μπορούσαν να κριθούν ως εγκλήματα πολέμου. Υπάρχει το Θιβέτ, το οποίο υφίσταται τις συνέπειες του αυταρχισμού της κινεζικής κυβέρνησης. Υπάρχει η Δυτική Σαχάρα και η Μυανμάρ, υπήρχαν στο παρελθόν το Ανατολικό Τιμόρ, το Αφγανιστάν (την εποχή της σοβιετικής εισβολής), το Τσαντ (την εποχή της εισβολής του λιβυκού στρατού) και άλλες περιπτώσεις, για τις οποίες η ελληνική Αριστερά δεν μίλησε, δεν διαδήλωσε, δεν διαμαρτυρήθηκε και, γενικά, δεν ασχολήθηκε.
Ενδεχόμενα η ελληνική Αριστερά να σκέφτηκε, ότι δεν συντρέχει λόγος να διαμαρτυρηθεί για τις καταστάσεις αυτές ή ότι δεν παραβιαζόταν κάποιος κανόνας του Διεθνούς Δικαίου. Πιθανόν να έκρινε ως πιο σοβαρές τις περιπτώσεις, για τις οποίες φώναξε και φωνάζει. Εντέλει, ίσως να προέκρινε ως άξιες ενασχόλησής της όσες περιπτώσεις προκλήθηκαν από αμερικανικό δάκτυλο ή τα φερέφωνά του. Και, όσο και αν ακούγεται σκληρό, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά της να ασπάζεται αυτή τη λογική και να πορεύεται, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ αυτών των χωρών και κατά των Η.Π.Α., του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ του ΟΗΕ και όσων οργανισμών φρονεί, ότι ελέγχονται από τις Η.Π.Α. και τα μεγάλα συμφέροντα.
Η επιλεκτική, όμως, αυτή ευαισθησία της ελληνικής Αριστεράς μπορεί να φαντάζει ως η εύλογη άσκηση του δικαιώματός της να επιλέγει, για ποιούς λαούς και ποιές χώρες θα φωνάξει, αλλά εν προκειμένω δεν πρόκειται για μια ομάδα προσώπων, οι οποίοι ασκούν ένα κατοχυρωμένο δικαίωμά τους, αλλά για τα κόμματα συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού, που από καταβολής τους επέλεξαν να υιοθετήσουν συγκεκριμένες αρχές, τις οποίες, ενώ οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα, σήμερα εφαρμόζουν μερικώς και ανάλογα με τις ιδεολογικές τους εμμονές. Συνεπώς, μετά από αυτή την νόμιμη πλην κραυγαλέα μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων χωρών, η ελληνική Αριστερά απλά χάνει κάθε δικαίωμα να μιλά για τα δίκαια των λαών, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και την παγκόσμια ειρήνη. Διότι η υποστήριξη των παραπάνω αρχών προϋποθέτει την αμερόληπτη υποστήριξη όλων των λαών, που καταπιέζονται από εσωτερικούς ή εξωτερικούς παράγοντες, και όλων των κρατών, στις οποίες λαμβάνουν χώρα τα παραπάνω περιστατικά ή έχουν δεχθεί την εισβολή τρίτων χωρών, καταστάσεις, δηλαδή, ασύμβατες με όσα πρεσβεύει σήμερα η ελληνική Αριστερά, η οποία, ενώ διαμαρτύρεται έντονα για τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και το Ιράκ - και δεν έχει καθόλου άδικο - στα γεγονότα στην Τσετσενία, για παράδειγμα, απαντά με εκκωφαντική σιωπή.
Πιθανότατα κάποια στελέχη της να πιστεύουν, ότι μόνο αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ενδεχόμενα, να σκέφτονται τα ίδια αυτά στελέχη, ότι οι μικροαστοί, χαρακτηρισμός που παραδοσιακά προσάπτουν σε όσους δεν συντάσσονται με τις απόψεις τους, τρώνε κουτόχορτο. Είναι δικαίωμα του καθενός να φαντασιώνεται πνευματικά μεγαλεία και ιδεολογική ανωτερότητα. Αλλά δεν αρκεί, για να πείσει κανένα, ότι η ελληνική Αριστερά νοιάζεται, πραγματικά, για τα δίκαια όλων των λαών.
Η ελληνική Αριστερά φωνάζει, σήμερα, για την Παλαιστίνη, το Ιράκ, εσχάτως για τη Λιβύη και παλαιότερα για τη Νικαράγουα και την Κούβα. Για όσους παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, σε όλες τις παραπάνω περιοχές υπήρξαν γεγονότα, τα οποία ξεκινούσαν από την καταπίεση, που υφίστατο ένα κομμάτι της κοινωνίας της "Χ" χώρας για διάφορους λόγους, ή την προσπάθεια δύο ή και περισσοτέρων αντιπάλων φατριών να καταλάβουν την εξουσία και έφταναν μέχρι την απόπειρα εισβολής στις χώρες αυτές είτε από τις στρατιωτικές δυνάμεις κάποιου διεθνούς οργανισμού είτε κάποιας μόνης χώρας. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ετέθη ζήτημα παραβάσεων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίες επέβαλαν την παρέμβαση του Ο.Η.Ε., προκειμένου να επιλυθεί η όποια διαφορά. Σε αρκετές, όμως, από τις περιπτώσεις αυτές, ο Ο.Η.Ε. παρέμεινε αδρανής ή η εκ μέρους του ανάληψη δράσης του υπήρξε τουλάχιστον υποκριτική. Και αυτή την υποκρισία καυτηρίαζε και καυτηριάζει η ελληνική Αριστερά, κερδίζοντας εύσημα για την ευαισθησία και το ενδιαφέρον της. Όλα καλά έως εδώ!
Για κακή τύχη, όμως, της ελληνικής Αριστεράς, υπάρχουν και περιοχές του πλανήτη, όπου λαμβάνουν χώρα γεγονότα, που άπτονται της εφαρμογής των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Υπάρχει, για παράδειγμα, η Τσετσενία, όπου ο Ρωσσικός στρατός έχει διαπράξει μια σειρά από ενέργειες, που χαλαρά θα μπορούσαν να κριθούν ως εγκλήματα πολέμου. Υπάρχει το Θιβέτ, το οποίο υφίσταται τις συνέπειες του αυταρχισμού της κινεζικής κυβέρνησης. Υπάρχει η Δυτική Σαχάρα και η Μυανμάρ, υπήρχαν στο παρελθόν το Ανατολικό Τιμόρ, το Αφγανιστάν (την εποχή της σοβιετικής εισβολής), το Τσαντ (την εποχή της εισβολής του λιβυκού στρατού) και άλλες περιπτώσεις, για τις οποίες η ελληνική Αριστερά δεν μίλησε, δεν διαδήλωσε, δεν διαμαρτυρήθηκε και, γενικά, δεν ασχολήθηκε.
Ενδεχόμενα η ελληνική Αριστερά να σκέφτηκε, ότι δεν συντρέχει λόγος να διαμαρτυρηθεί για τις καταστάσεις αυτές ή ότι δεν παραβιαζόταν κάποιος κανόνας του Διεθνούς Δικαίου. Πιθανόν να έκρινε ως πιο σοβαρές τις περιπτώσεις, για τις οποίες φώναξε και φωνάζει. Εντέλει, ίσως να προέκρινε ως άξιες ενασχόλησής της όσες περιπτώσεις προκλήθηκαν από αμερικανικό δάκτυλο ή τα φερέφωνά του. Και, όσο και αν ακούγεται σκληρό, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά της να ασπάζεται αυτή τη λογική και να πορεύεται, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ αυτών των χωρών και κατά των Η.Π.Α., του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ του ΟΗΕ και όσων οργανισμών φρονεί, ότι ελέγχονται από τις Η.Π.Α. και τα μεγάλα συμφέροντα.
Η επιλεκτική, όμως, αυτή ευαισθησία της ελληνικής Αριστεράς μπορεί να φαντάζει ως η εύλογη άσκηση του δικαιώματός της να επιλέγει, για ποιούς λαούς και ποιές χώρες θα φωνάξει, αλλά εν προκειμένω δεν πρόκειται για μια ομάδα προσώπων, οι οποίοι ασκούν ένα κατοχυρωμένο δικαίωμά τους, αλλά για τα κόμματα συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού, που από καταβολής τους επέλεξαν να υιοθετήσουν συγκεκριμένες αρχές, τις οποίες, ενώ οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα, σήμερα εφαρμόζουν μερικώς και ανάλογα με τις ιδεολογικές τους εμμονές. Συνεπώς, μετά από αυτή την νόμιμη πλην κραυγαλέα μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων χωρών, η ελληνική Αριστερά απλά χάνει κάθε δικαίωμα να μιλά για τα δίκαια των λαών, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και την παγκόσμια ειρήνη. Διότι η υποστήριξη των παραπάνω αρχών προϋποθέτει την αμερόληπτη υποστήριξη όλων των λαών, που καταπιέζονται από εσωτερικούς ή εξωτερικούς παράγοντες, και όλων των κρατών, στις οποίες λαμβάνουν χώρα τα παραπάνω περιστατικά ή έχουν δεχθεί την εισβολή τρίτων χωρών, καταστάσεις, δηλαδή, ασύμβατες με όσα πρεσβεύει σήμερα η ελληνική Αριστερά, η οποία, ενώ διαμαρτύρεται έντονα για τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και το Ιράκ - και δεν έχει καθόλου άδικο - στα γεγονότα στην Τσετσενία, για παράδειγμα, απαντά με εκκωφαντική σιωπή.
Πιθανότατα κάποια στελέχη της να πιστεύουν, ότι μόνο αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ενδεχόμενα, να σκέφτονται τα ίδια αυτά στελέχη, ότι οι μικροαστοί, χαρακτηρισμός που παραδοσιακά προσάπτουν σε όσους δεν συντάσσονται με τις απόψεις τους, τρώνε κουτόχορτο. Είναι δικαίωμα του καθενός να φαντασιώνεται πνευματικά μεγαλεία και ιδεολογική ανωτερότητα. Αλλά δεν αρκεί, για να πείσει κανένα, ότι η ελληνική Αριστερά νοιάζεται, πραγματικά, για τα δίκαια όλων των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου