ΚΟΛΑΣΗ, του ΝΤΑΝ ΜΠΡΑΟΥΝ

            Αν διαβάσεις ένα βιβλίο του Νταν Μπράουν με πρωταγωνιστή τον καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον, είναι σα να τα έχεις διαβάσει όλα. Ο καθηγητής καλείται να λύσει κάποιο μυστήριο, έχοντας συντροφιά κάποια γυναίκα νεαρής ηλικίας, ενώ κάποιος παλαβός σκοπεύει να προκαλέσει προβλήματα στην ανθρωπότητα και είτε ο ίδιος είτε κάποιο άλλο πρόσωπο καταδιώκει τον καθηγητή, για να τον σκοτώσει. Στην πορεία, μπλέκονται και θεωρίες συνωμοσίας. Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή, που πουλάει τρελλά μετά την επιτυχία του πρώτου βιβλίου «ΟΙ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ» και συνεχίζει να πουλάει 10 χρόνια μετά!

            Στην «ΚΟΛΑΣΗ» (Εκδόσεις «ΨΥΧΟΓΙΟΣ»), ο Ρόμπερτ Λάνγκτον ξυπνά σε ένα νοσοκομείο της Φλωρεντίας με αμνησία και ένα σοβαρό τραύμα στο κεφάλι. Με το καλημέρα σχεδόν τρέχει πανικόβλητος να σωθεί με τη βοήθεια της Σιένα Μπρουκς, μιας νεαρής γιατρού, διότι τον καταδιώκει μια δολοφόνος. Στο παλτό του βρίσκει ένα μυστηριώδες αντικείμενο, το οποίο αναπαριστά την «ΚΟΛΑΣΗ» του Μποτιτσέλλι, όπως αυτής την εμπνεύστηκε από το ομότιτλο έργο του Δάντη, αλλά παραποιημένη. Γεμάτος απορίες και με τη μνήμη του να επιστρέφει σταδιακά και βασανιστικά, μπαίνει στο ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας και ψάχνει να βρει, με τη βοήθεια στίχων της Κόλασης του Δάντη, γιατί βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση. Και ανακαλύπτει, ότι κάποιος παρανοϊκός έχει βάλει σκοπό του να καταστρέψει την ανθρωπότητα, ενώ μια ομάδα πανοπλων ανδρών έχει προστεθεί στους διώκτες του. Στο μεταξύ, σε κάποιο υπερπολυτελές γιώτ στα ανοικτά της Αδριατικής Θάλασσας, ο επικεφαλής μιας μυστηριώδους οργάνωσης ανακαλύπτει τους λόγους, για τους οποίους κάποιος επιφανής πελάτης του είχε ζητήσει να του εξασφαλίσουν καταφύγιο για ένα χρόνο, εντός του οποίου θα εργαζόταν πάνω στο αριστούργημά του ανενόχλητος από κάθε τρίτο.

            Μια από τα ίδια, με άλλα λόγια! Αυτή τη φορά, η θεωρία συνωμοσίας αφορά τον υπερπληθυσμό, την αδυναμία της γης να διαθρέψει όλο τον πληθυσμό της και τη δημιουργία ιών ικανών να καταστρέψουν την ανθρωπότητα, οι οποίοι προέρχονται ακόμα και από τα εργαστήρια του Π.Ο.Υ. ΟΚ, το έχουμε ξανακούσει αυτό το τελευταίο σενάριο. Πιθανότητες να ευσταθεί; Αποδεικτικά στοιχεία; Μηδέν! «Αλλά το λένε όλοι», θα σας πουν.

            Τέλος πάντων, λογοτεχνική αδεία ο Νταν Μπράουν παίρνει τις παραπάνω θεωρίες, για να διαμορφώσει το σχέδιο ενός μεγαλοφυούς γενετιστή – γκουρού, ο οποίος σαγηνεύει όσους τον γνωρίζουν (ένας Ντέιβιντ Κόρρες με υψηλότερο δείκτη ευφυίας και ασύλληπτες γνώσεις στο επιστημονικό αντικείμενό του) και τους πείθει, ότι πρέπει να εφαρμοστεί στο σχέδιό του, διότι αυτό θα αποτελέσει τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο ίδιος γενετιστής δν παύει να εκθειάζει τη Μαύρη Πανώλη, που έπληξε κατά το 14ο αιώνα Δύση και Ανατολή αλλά αποτέλεσε το προοίμιο της Αναγέννησης. Ομολογουμένως η εικόνα του Μπέρτραντ Ζόμπριστ, όπως λέγεται ο εν λόγω γενετιστής, είναι αρκούντως αποκρουστική αλλά πειστική.

            Ωστόσο, δεν είναι μόνο η πολυφορεμένη φόρμα του Νταν Μπράουν, που κουράζει, όσο συναρπαστική και αν δείχνει η καταδίωξη και η περιήγηση στα μνημεία της Φλωρεντίας, της Βενετίας και της Κωνσταντινούπολης. Οι ανατροπές του βιβλίου δεν εντυπωσιάζουν, ίσως επειδή με το καλημέρα σχεδόν ο συγγραφέας αφήνει να εννοηθεί, ότι πολλοί εκ των πρωταγωνιστών δεν είναι αυτό, που δείχνουν, ότι είναι, και σύντομα το ενδιαφέρον ξεφουσκώνει, όσο ο αναγνώστης θυμάται, ότι στο τέλος πάντα κερδίζει το καλό.

            Εκεί, όμως, που εγώ απογοητεύτηκα, ήταν στο τέλος του βιβλίου, όταν οι θεωρίες του παρανοϊκού κακού ξάφνου δεν γίνονται και τόσο αποκρουστικές – και, μάλιστα, με τη βούλα της προέδρου του Π.Ο.Υ. – και το κακό, που αυτός ο παρανοϊκός επεφύλαξε για την ανθρωπότητα, ενδεχομένως έχει και τα καλά του γι΄αυτή. Καταλαβαίνω, ότι στη μυθοπλασία ο αναγνώστης καλείται να καταπιεί κάποια πράγματα εκτός λογικής, προκειμένου να αφεθεί στην απόλαυση της ανάγνωσης, φαινόμενο γνωστό ως «suspension of disbelief». Έλα, όμως, που οι απιθανότητες είναι τόσες πολλές, που στο τέλος είναι αδύνατο ο συνετός βιβλιοφάγος να τις καταπιεί. Δεν είναι μόνο ο τρελλός επιστήμονας, που από παρίας μετατρέπεται σε οραματιστή, και ας έχει πετύχει το σκοπό του κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι μόνο, που μια επιστήμονας, επικεφαλής του Π.Ο.Υ., αποδέχεται το έργο και τη σκέψη αυτού του τρελλού, όταν νωρίτερα είχε ζητήσει τη σύλληψή του, αναγκάζοντάς τον να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Είναι και ότι δέχεται να μιλήσει για το έργο αυτού του ανθρώπου στον Π.Ο.Υ. η Σιένα Μπρουκς, ερωμένη, συνεργάτιδα και θιασώτισσα των απόψεών του, η οποία, μάλιστα, ενώ καταδιώκεται από τον Ρόμπερτ Λάνγκτον και έχει απομακρυνθεί αρκετά από αυτόν, αποφασίζει να γυρίσει σε αυτόν – ουσιαστικά να παραδοθεί στους διώκτες της, ως συνεργάτιδα του παρανοϊκού γενετιστή – επειδή δεν θέλει, πλέον, να το βάζει στα πόδια.

            Και πείτε μου, παρακαλώ, ποιός λογικός άνθρωπος δέχεται ως λογική όλα τα παραπάνω και δεν αναρωτιέται, αν ο συγγραφέας ευρίσκεται σε κρίση και δεν τραβάει από τα μαλλιά την πλοκή, ώστε στο τέλος να κερδίσει ο καλός της υπόθεσης;

            Συμπέρασμα; Το εν λόγω βιβλίο είναι καλύτερο από το προηγούμενο της σειράς, το απαράδεκτο "ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ", αλλά είναι ολοφάνερη η απουσία έμπνευσης του συγγραφέα και αυτό το χαρακτηριστικό τον οδηγεί στην επανάληψη της γνωστής συνταγής. ΟΚ, τα βιβλία της εν λόγω σειράς πουλάνε, ακόμα, σαν τρελλά. Αυτό, όμως, δεν τα κάνει απαραίτητα καλά βιβλία. Και η "ΚΟΛΑΣΗ", το τελευταίο της σειράς, είναι ένα κακό βιβλίο.

Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ

 

            Ο Μισέλ Ουελμπέκ γουστάρει να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού και να πυροδοτεί αρνητικές αντιδράσεις με τα βιβλία του. Οι απόψεις του, άλλοτε αιρετικές και άλλοτε απλά ακραίες, τον έχουν οδηγήσει μέχρι και στα Δικαστήρια μετά από αγωγές τρίτων, και οι εμμονές του με το σεξ και το δυτικό πολιτισμό αλλά και ο πανταχού παρών μισανθρωπισμός του είναι στοιχεία γνωστά σε όσους έχουν εντρυφήσει στα γραπτά του.

            Στην «ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ» (Εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ») συγκεντρώνονται όλα τα χαρακτηριστικά του συγγραφέα. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μισέλ (τυχαία επιλογή;), σαραντάρης υπάλληλος του Υπουργείου Πολιτισμού, ακοινώνητος, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αποξενωμένος από τον πατέρα του (καμμία αναφορά στη μητέρα, δείγμα ίσως των κακίστων σχέσεων του συγγραφέα με τη μητέρα του). Όταν ο πατέρας του βρίσκεται δολοφονημένος, ο Μισέλ επισκέπτεται το πατρικό σπίτι του και αποφασίζει να το πουλήσει και με μέρος των χρημάτων αυτών και όσων βρήκε στον τραπεζικό λογαριασμό του πατέρα του να ταξιδέψει με γκρουπ στην Ταϋλάνδη. Εκεί θα γνωρίσει τη Βαλερί, στέλεχος τουριστικού ομίλου, και θα συνάψουν μια σχέση. Μαζί θα επινοήσουν ένα σχέδιο, που θα ανανεώσει το ενδιαφέρον του κόσμου στα ταξίδια και θα αυξήσει τα κέρδη του ομίλου : τη δημιουργία ξενοδοχείων για λάτρεις του σεξ!

            Η ερωτική ιστορία μοιάζει αρκετά τετριμμένη. Για την ακρίβεια, δεν θα τη χαρακτήριζα καν ερωτική, αφού ο συγγραφέας εστιάζει κυρίως στη σαρκική συνάφεια του ζεύγους (με ιδιαίτερη αδυναμία στις πίπες, όπως, άλλωστε, γινόταν και στα «ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ») και στις εργασιακές συνθήκες του πρωταγωνιστή και της ερωμένης του. Ούτε μια φορά δεν ακούγεται η μαγική φράση «σ’ αγαπώ». Η αναζήτηση νέων μορφών σεξ, ο πληρωμένος έρωτας, η ανταλλαγή συντρόφων μεταξύ ζευγαριών και ο σαδομαζοχισμός περνούν από το μικροσκόπιο του συγγραφέα, πράγμα που θυμίζει προηγούμενα βιβλία του. Το σεξ γίνεται το κέντρο της ζωής. Ο άνθρωπος με σταθερή σεξουαλική ζωή είναι ευτυχισμένος. Δεν υπάρχουν άλλα υποκατάστατα του σεξ. Αλλά προσοχή! Ο δυτικός άνθρωπος δεν είναι απελευθερωμένος σεξουαλικά, αφού πάμπολλα ταμπού τον εμποδίζουν. Ο γάμος είναι ένα από αυτά. Η απέχθεια στη σεξουαλική εκμετάλλευση του ίδιο! Αρκετές ανθρωπιστικές οργανώσεις στόλισαν με «γαλλικά» τον Ουελμπεκ, όταν βγήκε στην κυκλοφορία το εν λόγω βιβλίο του. Ούτε είναι τυχαίο, ότι σημαντικό μέρος της πλοκής εκτυλίσσεται στην Ταϋλάνδη και την Κούβα (δευτερευόντως), δύο χώρες όπου ο σεξουαλικός τουρισμός ανθεί.

            Παράλληλα, ο συγγραφέας δεν χάνει την ευκαιρία να τα «χώσει» στη Δύση, η οποία έχει διαμορφώσει απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους της. Σκληρά και μεγάλα ωράρια, υψηλή φορολόγηση, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, φρικτές κυβερνήσεις! Ο πρωταγωνιστής, που μοιράζεται αρκετά κοινά στοιχεία με το συγγραφέα, δεν ενδιαφέρεται να συμβάλλει στην πρόοδο αυτού του πολιτισμού. Δεν τον νοιάζει αυτός ο πολιτισμός. Αλλά δεν τον πολεμά. Προτιμά να τον κρίνει ως παρηκμασμένο, αφού αφήσει να εννοηθεί, ότι έπραξαν σοφά οι Δυτικοί με την αποικιοκρατία τους (είπαμε, ο άνθρωπος γουστάρει να κάνει τον κόσμο να αφρίζει). Αλλά αυτά ανήκουν στην παλιά καλή εποχή της Δύσης.

            Επί της ουσίας; Συναρπαστική γραφή, με κομμάτια που βγάζουν να βγήκαν από φιλολογικά περιοδικά υψηλού επιπέδου, αρκετός μισανθρωπισμός και απόψεις που θα ενοχλήσουν, κόλλημα με το σεξ, μια εικόνα παρακμής της Δύσης, οι τουριστικοί προορισμοί ως τόπος επίδειξης της παθογένειας των Δυτικών, ουκ ολίγες βολές προς αρκετούς επωνύμους! Κλασσικός και σταθερά επαναλαμβανόμενος Ουελμπέκ! Αν σας αρέσει ο Ουελμπέκ, θα σας γοητεύσει η γραφή του. Αν, όμως, έχετε διαβάσει την «ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ» ή «ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ», ξέρετε πολύ καλά, τι θα συναντήσετε στην «ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ», οπότε ίσως καλύτερα να ανακαλύψετε κάποιο άλλο συγγραφέα.

Πεινασμένοι για θεαματικές ειδήσεις

            Υπάρχει μια χώρα χωρίς πολλές σχέσεις με τον έξω κόσμο. Αυτή η χώρα κυβερνάται από μια οικογένεια εδώ και 60, περίπου, χρόνια. Το καθεστώς της είναι κομμουνιστικό αλλά αμφισβητούνται οι σχέσεις του με τον κομμουνισμό.

            Γι’ αυτή τη χώρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες. Οι εικόνες, που κυκλοφορούν από αυτή, δείχνουν μια χώρα, ο λαός της οποίας πενθεί με ιδιαίτερα εκδηλωτικό τρόπο τους ηγέτες της, προσκυνά με σεβασμό τα αναρίθμητα ανά τη χώρα αγάλματα του ιδρυτή της και αποφεύγει τις επαφές με ξένους.

            Αυτή η χώρα ονομάζεται Βόρειος Κορέα, είναι ένα από τα τελευταία υπολείμματα του Ψυχρού Πολέμου και κυβερνάται από την οικογένεια Κιμ. Σήμερα, ο κ. Κιμ Γιονγκ-Ουν, εγγονός του ιδρυτού και «Αιωνίου Ηγέτη» της χώρας, Κιμ Ιλ-Σουνγκ, είναι ο ηγέτης της χώρας.

            Δεν υπάρχουν ελεύθερα Μ.Μ.Ε. στη Βόρειο Κορέα. Ο τύπος ελέγχεται απολύτως από το κράτος και οι μεταδιδόμενες ειδήσεις είναι επιλεγμένες και περιορισμένες. Δεν υπάρχουν περισσότερες απόψεις γύρω π.χ. από τους λόγους, για τους οποίους ένα δημόσιο πρόσωπο εκπίπτει από το αξίωμά του, με αποτέλεσμα η φαντασία των Δυτικών (και όχι μόνο αυτών) να οργιάζει, καθόσον καλείται να κρίνει, τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη χώρα.

            Κυκλοφορεί, λοιπόν, μια είδηση, ότι ο Τζανγκ Σονγκ Τεκ, σημαίνον στέλεχος του τοπικού κομμουνιστικού κόμματος, εκτελέστηκε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Κρίνοντας από τη θητεία του ως επικεφαλής του Υπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας και εκπροσώπου της χώρας του στις διαπραγματεύσεις με Κίνα και Ν. Κορέα και, κυρίως, από το γεγονός ότι ήταν θείος του σημερινού ηγέτη της Β. Κορέας, πρόκειται για ένα είναι πολύ σημαντικό γεγονός. Η είδηση αυτή λαμβάνει χώρα το Δεκέμβριο του 2013 και δεν αμφισβητείται. Συνοδεύεται, μάλιστα, από την απάλειψη του ονόματος του εκτελεσθέντος από κάθε δημόσιο έγγραφο. Άρα ο κάποτε παντοδύναμος Τζανγκ απεδήμησε σίγουρα εις Κύριον.

            Μέχρι εδώ όλα καλά! Τέτοιες καθαιρέσεις και εκτελέσεις ακόμα και υψηλόβαθμων αξιωματούχων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ειδικά, όταν κάποιο νέο πρόσωπο αναλαμβάνει την ηγεσία μιας χώρας. Στα ίδια καθεστώτα, είναι ιδιαίρερα συνηθισμένη η πρακτική της εξαφάνισης κάθε στοιχείου των εξαφανισθέντων αξιωματούχων.

            Mε το ξεκίνημα του νέου χρόνου, εμφανίζεται μια νέα είδηση, ότι ο ηγέτης της Β. Κορέας επέλεξε ένα πρωτότυπο και συνάμα μακάβριο τρόπο εκτέλεσης του ανωτέρω συγγενούς του και 5 στενών συνεργατών του. Για την ακρίβεια, οι καταδικασθέντες πετάχθηκαν γυμνοί σε ένα κλουβί και, στη συνέχεια, 120, σκυλιά, νηστικά επί 3 μέρες, ρίχτηκαν στο ίδιο κλουβί και τους κατεσπάραξαν, ενώ ο ίδιος ο ηγέτης της χώρας παρακολούθησε το «θέαμα» μαζί με 300 αξιωματούχους. Η είδηση έκανε το γύρο του Διαδικτύου, συνοδεύτηκε από σχόλια, πολλά εκ των οποίων εμπίπτουν στο νόμο περί τύπου, και προβλήθηκε ως η πραγματική εικόνα μιας απομονωμένης χώρας, που κυβερνάται από μια σκληρή δικτατορία.

            Ως είθισται, η συζήτηση φούντωσε και σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε και τα όρια της ευπρέπειας. Οι σχολιαστές χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Το ένα υποστήριζε, ότι η είδηση είναι απόλυτα αληθινή και από ένα καθεστώς, όπως αυτό της Β. Κορέας, πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Το άλλο υπήρξε περισσότερο επιφυλακτικό στην επίμαχη είδηση και υποστήριξε, ότι δεν υπήρχε κάποιος λόγος, για να διαταχθεί τέτοιος τρόπος εκτέλεσης.

            Μια πιο προσεκτική αναζήτηση απέδειξε, ότι, τελικά, η είδηση δεν ήταν αληθινή. Ναι μεν ο παραβάτης θείος θανατώθηκε αλλά από εκτελεστικό απόσπασμα, όπως άλλωστε άρμοζε στο αξίωμά του, και όχι από 120 πεινασμένα σκυλιά. Η αναληθής είδηση δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα του Χονγκ-Κονγκ, η οποία, όμως, δεν αναφέρει πηγή και, επιπλέον, δεν δημοσιεύθηκε καν στον τύπο της Κίνας ή της Νοτίου Κορέας. Η αναφορά στις δύο τελευταίες χώρες δεν είναι τυχαία. Η μεν Κίνα αποτελεί ένα σημαντικό οικονομικό εταίρο της Β. Κορέας και θα επεδίωκε να ασκήσει πιέσεις για τυχόν στενότερη συνεργασία, δημοσιεύοντας μια είδηση άκρως δυσφημιστική ακόμα και για ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Στη δε Ν. Κορέα, παράξενες και συχνά ακραίες ειδήσεις από τη B. Κορέα είναι περιζήτητες και αποτελούν μια καλή αφορμή για το καθεστώς της Σεούλ να ασκήσει έντονη κριτική στα πεπραγμένα των Κιμ. Η εν λόγω είδηση θα ήταν βούτυρο στο ψωμί και των δύο αυτών χωρών. Σε κανένα, όμως, μέσο των εν λόγω χωρών δεν δημοσιεύθηκε.

            Περαιτέρω, ο φερόμενος ως τρόπος εκτέλεσης του Γιανγκ και των 5 στενών συνεργατών του φαντάζει υπερβολικά ακραίος και ασύμβατος για τα δεδομένα του συγκεκριμένου τύπου καθεστώτος. Σε ένα καθεστώς, τύπου Μποκάσα ή Αμιν Νταντά, μια τόσο κραυγαλέα εκτέλεση δεν θα παραξένευε κανένα. Σε ένα κομμουνιστικό έστω κατ’ όνομα, όμως; Στον 20^ο αιώνα, σε αρκετές χώρες κυριάρχησαν οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις. Σχεδόν όλες τους διακρίθηκαν στον τομέα της εξόντωσης αντιφρονούντων ή στις εκκαθαρίσεις των υψηλόβαθμων στελεχών. Καμμία, όμως, δεν προέβη σε τέτοιου είδους εκτελέσεις.  Όσα κομμουνιστικά καθεστώτα διέπρεψαν στον τομέα της εξαφάνισης των ανεπιθύμητων προσώπων, το έκαναν με πολύ πιο πρακτικές μεθόδους. Τους έστελναν σε στρατόπεδα εργασίας στις πιο αφιλόξενες περιοχές της επικρατείας τους, όπου οι περισσότεροι από αυτούς πέθαιναν από εξάντληση ή από αναρίθμητες αρρώστιες, ή τους έκλειναν σε φρικτές φυλακές, όπου, επίσης, πέθαιναν από τις κακουχίες ή τους εκτελούσαν δια τυφεκισμού, απαγχονισμού ή, στην περίπτωση των Ερυθρών Χμερ, με σιδηρόβεργες. Και αυτό διότι, πολύ απλά, δεν είχαν κανένα λόγο να καταφύγουν σε θεατρικές εκτελέσεις, αφού μπορούσαν να πετύχουν το ίδιο αποτέλεσμα, ήτοι την εξόντωση των εχθρών τους και τον ταυτόχρονο εκφοβισμό των υπηκόων τους, με πολύ πιο λιτούς τρόπους. Επιπλέον, κανένας ηγέτης κομμουνιστικής χώρας δεν παρίστατο μαζί με τους εκλεκτούς του σε αυτές τις εκτελέσεις, διότι πολύ απλά δεν είχε κανένα λόγο να παραστεί. Για τους διαφόρους ηγέτες αυτών των καθεστώτων, η βιολογική εξόντωση των εχθρών τους δεν ήταν κάποιο άξιο παρακολούθησης θέαμα αλλά αποτελούσε μια διαδικασία, την οποία είχαν επωμιστεί διάφοροι υφιστάμενοί τους και δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία, ότι θα την έφερναν εις πέρας με επαγγελματική συνέπεια.

            Υποστηρίχθηκε, ότι ο Τζάνγκ ήταν μια απειλή για το νέο ηγέτη της Β. Κορέας. Είναι πολύ πιθανό, ότι ο ανιψιός έβλεπε το θείο του σαν ένα πιθανό αγκάθι, που έπρεπε να κοπεί. Πέρα από τα αξιώματα, που είχε ο Τζανγκ, υπάρχουν φήμες, ότι διήγε έκλυτο βίο και είχε συσσωρεύσει ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας του πλούτο. Άλλωστε, μια από τις εις βάρος του κατηγορίες ήταν και αυτή της διαφθοράς. Όλα είναι πιθανά και όλα τίθενται σε αμφισβήτηση σε μια χώρα, όπου η πληροφόρηση είναι ελεγχόμενη και αμφιβόλου βασιμότητος. Κάθε αλλαγή ηγεσίας στα κομμουνιστικά καθεστώτα συνοδεύτηκε από εκκαθαρίσεις, κάποιες εκ των οποίων ήταν αιματηρές. Και πάλι, όμως, η εξουσία του σημερινού ηγέτη της εν λόγω χώρας ήταν αρκετή, ώστε να καθαιρεθεί, συλληφθεί, δικαστεί, καταδικαστεί και εκτελεστεί ο ανεπιθύμητος συγγενής άμεσα και χωρίς να υπάρχει ανάγκη για μια «φαντεζί» εκτέλεση.

            Και ο Χίτλερ έκανε τα απίστευτα αίσχη και πολλά από αυτά δεν έγιναν γνωστά παρά μόνο μετά την πτώση του. Καμμία αντίρρηση επ’ αυτού! Αλλά οι μέθοδοι εξόντωσης των ανεπιθυμήτων για το ναζιστικό καθεστώς δεν περιελάμβαναν τόσο επιδεικτικές εκτελέσεις και, μάλιστα, για μονοψήφιο αριθμό καταδικασμένων σε θάνατο. Ούτε ο Χίτλερ παρίστατο στις εκτελέσεις των εχθρών του καθεστώτος του για τους ίδιους λόγους που δεν παρίσταντο οι ηγέτες των κομμουνιστικών χωρών.

            Έτσι, όμως, αμφισβητούμε το χαρακτήρα του καθεστώτος της Β. Κορέας και μας διαφεύγει, ότι ένας άνθρωπος εκτελέστηκε με αμφιβόλου βασιμότητος κατηγορίες. Όχι, βέβαια! Κανένας λογικός άνθρωπος δεν αμφισβητεί, ότι η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής είναι από μόνη της μια βάρβαρη πράξη. Επίσης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με λογικά κριτήρια, ότι το καθεστώς της Πιονγκ-Γιανγκ είναι απάνθρωπο και ελάχιστο σεβασμό δείχνει στις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται, ότι, όποια είδηση το αφορά, είναι οπωσδήποτε αληθινή. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πρόκειται για μια χώρα, όπου δεν υπάρχουν ελεύθερα Μ.Μ.Ε. και, συνεπώς, οι ειδήσεις, που βγαίνουν στη δημοσιότητα, είναι αυστηρά φιλτραρισμένες και δεν δείχνουν πολλά πράγματα από την πραγματικότητα σε αυτή τη χώρα (άλλος ένας λόγος, για να είμαστε επικριτικοί με το συγκεκριμένο καθεστώς). Συνεπώς, δεν πρέπει να καταπίνουμε αμάσητη κάθε τερατολογία, που αφορά αυτή τη χώρα. Η λογική, ότι «όλα μπορούμε να τα περιμένουμε από το Β. Κορέα», απλά δεν ευσταθεί, διότι οδηγεί στην αποδοχή κάθε ακρότητας, μόνο και μόνο επειδή έχουμε να κάνουμε με μια στυγνή δικτατορία.

            Τέλος πάντων, το πιο σημαντικό δεν είναι η θεαματική είδηση, ότι τάχαμου κάποιοι άνθρωποι εκτελέστηκαν από 120 πεινασμένα σκυλιά, αλλά ότι ο περισσότερος κόσμος προτίμησε να τη πιστέψει ασυζητητί. Αυτός ήταν μάλλον και ο σκοπός του εμπνευστή αυτής της ιστορίας. Αν, πάντως, κάποιος θέλει να σχηματίσει μια πρώτη και ψύχραιμη άποψη για τα τεκταινόμενα σε αυτή την απομονωμένη χώρα, υπάρχουν δεκάδες αναφορές από ανθρωπιστικές οργανώσεις, επισκέπτες αλλά και κατοίκους της. Είναι πολύ πιο σοβαρές και αποφεύγουν τις υπερβολές.

Η νόσος της οπισθοδρομικότητας

            Υπήρχε μια εποχή, τη δεκαετία του ’80, που η ελληνική κοινωνία φάνηκε, ότι θα ξεκολλούσε από την οπισθοδρομικότητα παλαιοτέρων εποχών και θα κοιτούσε μπροστά στο μέλλον. Ήταν η εποχή, που για πρώτη φορά κυβερνούσε την Ελλάδα ένα μη δεξιό (τουλάχιστον τότε) κόμμα και όλα έδειχναν, ότι προετίθετο να φέρει ένα καινούργιο αέρα στα ήθη και έθιμα της χώρας. Η θέσπιση του πολιτικού γάμου, το συναικετικό διαζύγιο, η κατάργηση της προίκας και οι λοιπές τομές στο οικογενειακό μας δίκαιο, η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και ορισμένα άλλα μέτρα χαιρετίστηκαν ως ενδείξεις, ότι κάτι θα άλλαζε στην ελληνική κοινωνία.

            Την ίδια εποχή, η απόρριψη ορισμένων παραδόσεων άρχισε να παίρνει μορφή χιονοστιβάδας. Η παρθενιά και η προίκα της γυναίκας έπαψαν να αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση, για να την παντρευτεί ο υποψήφιος γαμπρός. Αυξήθηκε το ποσοστό των γυναικών που τελείωναν το σχολείο, σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο και μπορούσαν, πλέον, να κάνουν επαγγελματική καρριέρα μακρυά από τα στενά όρια της κουζίνας και του νοικοκυριού. Η Αριστερά απενοχοποιήθηκε και εκδόθηκαν νέες μελέτες για τα γεγονότα του Μεσοπολέμου και της περιόδου ανάμεσα στην έναρξη του Β’ Π.Π. και την πτώση της χούντας.

            Μέχρι που ήλθε η σφαλιάρα με το βιβλίο Ιστορίας του Σταυριανού και η αποκρουστική εικόνα της παλιάς Ελλάδος εμφανίστηκε ξανά ισχυρή. Μια ολόκληρη κοινωνία παρακολούθησε απαθής ένα διαπρεπή επιστήμονα να διασύρεται από μια δράκα σκοταδιστών ρασοφόρων και μια κυβέρνηση να αγαλλιάζει στη θέα των υποψηφίων ψηφοφόρων με τους σταυρούς και το μένος για τη Θεωρία της Εξέλιξης και να προσφέρει θυσία στο χριστεπώνυμο πλήθος τον παραπάνω επιστήμονα και το βιβλίο του. Αργότερα, η ίδια κυβέρνηση προτίμησε να «πουλήσει» στεγνά εκείνο τον υπουργό, ο οποίος επεχείρησε να βάλει χέρι στην εκκλησιαστικά περιουσία, παρά να επιχειρήσει την απαραίτητη ρήξη με ένα οπισθοδρομικό οργανισμό. Η δε πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών συνέχισε τη ζωή της αδιαφορώντας για την ισχύ της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η ίδια πλειοψηφία απέφυγε επιμελώς να ορθώσει το ανάστημά της, όσες φορές η Εκκλησία έκρινε σκόπιμο να επιβάλει τις απόψεις της επί παντός επιστητού. Έτσι, όταν ο «μακαριστός» Χριστόδουλος διοργάνωνε τις αλήστου μνήμης λαοσυνάξεις, απαιτώντας με ύβρεις την επαναφορά της εγγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες είτε ψήφισαν στις εκκλησίες το αίτημα για τη διενέργεια δημοψηφίσματος είτε επικαλούνταν το αμίμητο «έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα από τις ταυτότητες και η θρησκεία αποτελεί μια από τις παραδόσεις μας». Η ίδια άκρα του τάφου σιωπή (εξαιρούνται οι συνήθεις ύποπτοι) επεκράτησε, όταν ιεράρχες αντιτάχθηκαν στην ανέγερση αποτεφρωτηρίου, στο σύμφωνο συμβίωσης κ.λπ. ή επαίνεσαν τη Χ.Α. ή παραστάθηκαν σε κηδείες χουντικών και τους επιδαψίλευσαν τιμές.

            Φυσικά, ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στις πολιτικές προτιμήσεις αυτής της πλειοψηφίας του λαού μας. Η Βουλή γέμισε ευλαβείς και αλλεργικούς στην πρόοδο βουλευτές, που με πρώτη ευκαιρία προσεταιρίζονται ιερείς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, ενώ ανατριχιάζουν στο άκουσμα των λέξεων «ομοφυλοφιλία», «αλλοδαποί», «Μακεδόνες το έθνος» και άλλες, που προκαλούν αρνητικές αντιδράσεις και ξυπνούν πάθη και προκαταλήψεις δεκαετιών. Ποτέ οι εν λόγω βουλευτές δεν θα φέρουν προς ψήφιση στη Βουλή κάποιο νομοσχέδιο, το οποίο θα αναγνωρίζει μειονότητες και θα αποδίδει δικαιώματα σε περιθωριοποιημένους ανθρώπους. Ποτέ δεν θα δείτε τους εν λόγω βουλευτές σε στέκια ομοφυλοφίλων να αξιώνουν ισότητα και ισοπολιτεία για όλους. Οι βουλευτές αυτοί θα αναζητήσουν με πάθος κάθε διαδικτυακή αρλούμπα, που κάνει λόγο για σχέδια εξόντωσης του έθνους ή ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου για ένα ξεροκόμματο, αλλά όλως τυχαίως θα τους διαφύγει η είδηση για την τρανς μαθήτρια νυχτερινού σχολείου των Αθηνών, που βίωσε σειρά διακρίσεων από καθηγητές και συμμαθητές της. Οι ίδιοι βουλευτές και πολιτικοί θα υποστηρίξουν με πάθος τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής αλλά, αν ακούσουν κάποιον να κάνει λόγο για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων ή περιορισμό της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών σε όσους μαθητές ακολουθούν κλασσικές σπουδές, θα του επιτεθούν με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς, κλαψουρίζοντας ότι με τέτοιες απόψεις χάνονται οι παραδόσεις μας και η ελληνικότητά μας και αναρωτώμενοι για τα κίνητρα των εκφραστών τέτοιων ιδεών. Επίσης, με τις πρώτες απειλές από την Εκκλησία της Ελλάδος, σε περίπτωση που τεθεί θέμα επέκτασης του συμφώνου συμβιώσεως και στα ομόφυλα ζευγάρια, θα λουφάξουν σαν τρομαγμένοι λαγοί και θα θυμηθούν ξαφνικά, ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μειοψηφία, που δεν μπορεί να επιβάλει τα δικά της στην πλειοψηφία, ή ότι υπάρχουν και σοβαρότερα θέματα, που πρέπει να λυθούν. Σε κάθε περίπτωση, θα επικαλεστούν ό,τι είναι δυνατό, για να μη χάσουν ούτε μια πολυπόθητη ψήφο. Ακόμα και όσα κόμματα εμφανίζονται ως ριζοσπαστικά και προοδευτικά στο ξεκίνημά τους, από τη στιγμή που θα μπουν στη Βουλή και θα δουν τα ποσοστά τους να παίρνουν την ανιούσα, κολλάνε την ασθένεια της οπισθοδρομικότητας και ξεχνούν τις περισσότερες δεσμεύσεις τους. Κάπως έτσι, λοιπόν, παραμένουν σε ισχύ διατάξεις-όνειδος για κάθε πολιτισμένη χώρα και κρίσιμα θέματα, όπως ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, έχουν παραπεμφθεί στις καλένδες.

            Αυτοί οι βουλευτές και πολιτικοί δεν είναι ουρανοκατέβατοι αλλά έχουν εκλεγεί και υποστηριχθεί από ένα οπισθοδρομικό στην πλειοψηφία του λαό, ο οποίος προτιμά χίλιες φορές ένα πολιτικάντη, που χαϊδεύει αυτιά, υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, σκυλοβρίζει τους κακούς ξένους και τους σκοτεινούς εχθρούς, που τάχαμου απεργάζονται το κακό μας, και ωρύεται για τον κίνδυνο να χαθούν οι προαιώνιες παραδόσεις μας, παρά ένα λογικό άνθρωπο που θα τους πει, τι κούφια λόγια είναι αυτές οι παροχολογίες και συνωμοσιολογίες και πόσο κάλπικες και βλαβερές είναι ορισμένες παραδόσεις μας. Είναι ο ίδιος λαός, που πιστεύει, ότι προόδευσε, επειδή έπαψε να φτύνει στο δρόμο, ακολουθούσε, μέχρι πρότινος, την τελευταία λέξη της μόδας στο ντύσιμο, μιλάει μια ξένη γλώσσα (με προφορά γκρηκ-καμάκι της δεκαετίας του ‘60), πήγε στο πανεπιστήμιο (αλλά δεν έμαθε να χρησιμοποιεί το μυαλό του), έχει δικό του αυτοκίνητο (ή, τουλάχιστον, είχε μέχρι πρόσφατα) και κινητό τελευταίας τεχνολογίας και έως πριν λίγα χρόνια πήγαινε σε χαϊλάτα μέρη για διακοπές. Στην πραγματικότητα, παραμένει ένας βαθύτατα εχθρικός με την πρόοδο άνθρωπος, ο οποίος φωτογράφιζε ομοφυλοφίλους στη Μύκονο, για να σπάει πλάκα με τους φίλους του, κολάκευε σκοταδιστές πολιτικούς, μήπως και τον βολέψουν στο Δημόσιο ή να κάνει τη δουλίτσα του π.χ. νομιμοποιήσει το αυθαίρετό του, μοστράριζε το πτυχίο του και υποδυόταν το μορφωμένο αλλά δεν είχε παρακολουθήσει μια κινηματογραφική ταινία της προκοπής ούτε είχε ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή του, θεωρούσε την Ελλάδα ως τον ομφαλό της γης και είχε αναγάγει σε επιστήμη την παραγωγή στερεοτύπων για όλους τους λαούς της γης (ενδεικτικά «αδελφές αγγλάρες» ή «ναζί γερμαναράδες»), έβριζε και καταριόταν τους παπάδες αλλά σε γάμους, γιορτές και βαφτίσεις δεν είχε κανένα πρόβλημα να ασπαστεί τη δεξιά τους, και δήλωνε υποστηρικτής των αδυνάτων της γης και έβριζε τους Δυτικούς ως αποικιοκράτες αλλά δεν τον χαλούσαν οι διακρίσεις σε βάρος των μουσουλμάνων συμπολιτών μας ούτε είχε πρόβλημα να εκμεταλλευτεί τον αλλοδαπό, που τσάπιζε το χωράφι του ή φρόντιζε την υπέργηρη μητέρα του. Αυτός ο ελληναράς θεωρεί, ότι, επειδή αποτελεί την πλειοψηφία στη χώρα μας, νομιμοποιείται να επιβάλλει τις απόψεις του και πιστεύει, πως όσοι διαφοροποιούνται από το κυρίαρχο ιδεολογικό/πολιτιστικό/κοινωνικό ρεύμα, το κάνουν μόνο και μόνο για φιγούρα και προσωπική ανάδειξη. Αξίζει, επίσης, να θυμηθούμε το καλοκαίρι των αγανακτισμένων, προ διετίας, όταν κυριάρχησαν οι φωνές περί αλλαγής του πολιτικού σκηνικού της χώρας (πολύ σωστά) αλλά έλλειψαν οι φωνές, που μίλησαν για τα δικαιώματα των αλλοδπών και των εθνικών μειονοτήτων στη χώρα μας, την ανάγκη σεβασμού των ατομικών ελευθεριών όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων της χώρας μας, την προστασία του περιβάλλοντος ή το χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Ναι μεν ζητήθηκαν αλλαγές στα πολιτικά πρόσωπα, που νέμονται την εξουσία, αλλά όχι στη νοοτροπία μιας ολόκληρης κοινωνίας παρέμεινε στο απυρόβλητο. Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών το επιβεβαιώνει με το χειρότερο τρόπο. Όταν ο «μακαριστός» ωρυόταν «όπισθεν ολοταχώς», ήξερε πολύ καλά, ότι οι περισσότεροι Έλληνες θα του έδιναν δίκιο. Η απουσία σθεναρών αντιδράσεων τον δικαίωσε.

            Δυστυχώς, η νόσος της οπισθοδρομικότητας παραμένει η πιο διαδεδομένη στη χώρα μας. Το κακό είναι, ότι κανένα, απολύτως, εκ των κομμάτων της Βουλής δεν θεωρεί προτεραιότητά του να την επισημάνει, πέρα από μερικές αποσπασματικές προτάσεις και νομοσχέδια, και να αξιώσει τη σωστή αντιμετώπισή της. Ακόμα χειρότερα, το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν ενοχλείται από αυτή τη νόσο. Πολλοί, μάλιστα, δείχνουν να την απολαμβάνουν και να τη θεωρούν προτέρημα.

Το φιλόξενο λιμάνι της Ν.Δ.

Όταν ο Κωνσταντινος Καραμανλής δήλωνε την πρόθεσή του να συμφιλιωθεί η παράταξη, της οποίας τότε ηγούνταν, με την Αριστερά στην Ελλάδα και να διαρρήξει τους δεσμούς του με το αμαρτωλό παρελθόν της Δεξιάς, πολύς κόσμος σίγουρα θα απογοητεύτηκε, όταν κατά την ορκομωσία της πρώτης κυβερνήσεως Καραμανλή είδαν ανάμεσα στα μέλη της τον πάλαι ποτέ εκλεκτό του παλατιού αλλά και της χούντας, Δημήτριο Μπίτσιο, αλλά και το Σόλωνα Γκίκα.

Για τους νεότερους, ο πρώτος, υφυπουργός Εξωτερικών στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή αλλά και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του βασιλιά και αντιπρόσωπος της Ελλάδος, αρχικά επί προδικτατορικών κυβερνήσεων και μεταγενέστερα επί χούντας, στον Ο.Η.Ε. είχε δηλώσει στα τέλη του '60 ανερυθρίαστα, ότι «ουδείς πολιτικός κρατούμενος υπάρχει εν Ελλάδι», σε μια εποχή που στο Συμβούλιο της Ευρώπης είχαν ήδη φτάσει οι πρώτες καταγγελίες για την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων στη χώρα μας, οι οποίες οδήγησαν αργότερα την Ελλάδα στην αποχώρησή της από αυτό. Ο δεύτερος, υπουργός δημόσιας τάξης την περίοδο 1974-1976 και τακτικός αρθρογράφος του χαλαρά φιλοχουντικού «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» επί επταετίας, δήλωνε, ότι «η επανάστασις (ασχολίαστο!) ήτο προϊόν αδηρίτου εθνικής ανάγκης» και προέτρεπε τον κόσμο να ψηφίσει υπέρ του Συντάγματος του 1968, ενώ είχε και ενεργό ρόλο στη δημιουργία του προδικτατορικού παρακράτους αλλά και μεταπολιτευτικά στην απαλλαγή ή καταδίκη με αστείες ποινές πολλών δικασθέντων αστυνομικών με συμμετοχή σε βασανιστήρια επί χούντας. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στους άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας και τους πάσης φύσεως συνεργάτες της χούντας, που παρέμειναν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, στις υπηρεσίες τους παρά την αποδεδειγμένη σχέση τους με τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος της 21^ης Απριλίου 1967 ή τιμωρήθηκαν με ποινές-χάδια. Η ρήξη με ό,τι θύμιζε παλαιότερα τη Δεξιά, είχε μείνει κενό γράμμα και ο αρχικός ενθουσιασμός είχε παραχωρήσει τη θέση του στη δυσπιστία.

            Αργότερα και, συγκεκριμένα, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 άρχισε η απορρόφηση των στελεχών της Εθνικής Παράταξης, ενός εθνικιστικού, φιλοβασιλικού και έντονα αντικομμουνιστικού μορφώματος, κομμάτι του οποίου διατηρούσε άριστες σχέσεις με τους έγκλειστους απριλιανούς και είχε εκλέξει πέντε βουλευτές  στις εκλογές του 1977. Μετά την ψηφοφορία για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας, το 1980, τέσσερις από τους πέντες βουλευτές μεταγράφτηκαν στη Ν.Δ. Πλέον ήταν ηλίου φαεινότερον, ότι ο κυριότερος εκπρόσωπος της Δεξιάς στην Ελλάδα δεν είχε κανένα ενδοιασμό να στεγάζει πρόσωπα, που δεν έτρεφαν ακριβώς άριστες σχέσεις με το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

             Ακολούθησε η περίοδος της προεδρίας του Ευαγγέλου Αβέρωφ, στη διάρκεια της οποίας ιδρύθηκαν οι περιβόητοι «Κένταυροι» και οι «Ρέιντζερς», ομάδες που θύμιζαν έντονα την αλήστου μνήμης προδικτατορική ΕΚΟΦ. Η ηγεσία της Ν.Δ. ελάχιστα ενοχλήθηκε από την παρουσία και το «έργο» των συγκεκριμένων ομάδων και απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι αρκετά στελέχη τους έγιναν αργότερα υπουργοί. Αποκορύφωμα της δράσης των ομάδων αυτών ήταν η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα στις αρχές του 1991 από το γνωστό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Πατρών, κ. Ιωάννη Καλαμπόκα, πράξη για την οποία ακόμα και σήμερα αρκετά στελέχη της Ν.Δ. δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους.

            Επίσης, κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει τους βουλευτές της Ν.Δ., που, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, περιχαρείς έκαναν δηλώσεις στις τηλεοπτικές κάμερες λίγο πριν την αναχώρησή τους για το Λονδίνο, όπου θα τελούνταν ο γάμος του πρίγκηπα Παύλου μετά της κας. Μαρί Σαντάλ-Μίλλερ. Κοινοβουλευτική δημοκρατία είπατε ; Αβασίλευτη δημοκρατία είπατε;

            Φυσικά, τιμητική θέση στο παρόν κείμενο έχει ο σημερινός πρωθυπουργός. Αρχικά, ως βουλευτής Μεσσηνίας συμμετείχε, με ομάδα ακροδεξιών οπαδών της Ν.Δ., σε επεισόδια στην Καλαμάτα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ενώ μεταγενέστερα, τόσο ως υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και ως πρόεδρος της ΠΟΛ.ΑΝ. είχε δώσει ρεσιτάλ εθνικισμού (δεν ήταν ο μόνος, βέβαια), την εποχή της έξαρσης του Μακεδονικού. Αργότερα και ενώ η εκλογική δύναμη της ΠΟΛ.ΑΝ. είχε σβήσει, στήριξε το πασίγνωστο «ΔΙΚΤΥΟ 21», την ίδρυση του οποίου είχε χαρακτηρίσει ως «πολυσήμαντο γεγονός». Από τα πεπραγμένα της συγκεκριμένης ομάδος αξίζει να περιοριστούμε στο ρόλο της στην υπόθεση Οτσαλάν, τις δηλώσεις της περί αποκατάστασης του κύρους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας αλλά και την προτροπή προς την τότε κυβέρνηση να παρέμβει στο Χόλλυγουντ, για να μην παραχαράσσεται η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πρωτοκλασάτα στελέχη της, όπως οι κ.κ. Λαζαρίδης και Κρανιδιώτης, βρίσκονται σήμερα στο πλευρό του κ. Πρωθυπουργού.

            Όπως, λοιπόν, προκύπτει, ο κυριότερος εκπρόσωπος της ελληνικής Δεξιάς ουδέποτε έπαυσε να αποτελεί είτε φυτώριο είτε καταφύγιο ακροδεξιών και ποτέ δεν είδε με σοβαρότητα την προοπτική να αποβάλει όλα εκείνα τα ακραία στοιχεία, που συνέδεσαν το όνομα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου με απόψεις και πρακτικές ελάχιστα συμβατές με τη μοντέρνα δημοκρατία. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, η σύμπλευση κεντρώων και κεντροδεξιών με ακροδεξιούς ουδέποτε θεωρήθηκε παράδοξο στη Ν.Δ., με αποτέλεσμα στελέχη με απέχθεια στον ολοκληρωτισμό και αρκετά φιλελεύθερες απόψεις να συνυπάρχουν επί μακρόν με πρόσωπα, τα οποία δεν έκρυβαν τις προτιμήσεις τους σε λιγότερο δημοκρατικές μορφές πολιτεύματος. Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς δεξιοί πρόεδροί της, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αλλά και ο κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο νεότερος), απέφυγαν επιμελώς να εκκαθαρίσουν το κόμμα από τα παραπάνω στοιχεία.

            Ήταν επόμενο, λοιπόν, να ανθίσουν, μέσα σε ένα τόσο ευνοϊκό κλίμα αρκετά «λουλούδια» με απέχθεια σε βασικές αρχές της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας και συμπεριφορές, που θύμιζαν την προδικτατορική ΕΡΕ, ήτοι συχνά αρρωστημένος αντιαριστερισμός, βίαιες συμπεριφορές εναντίον όσων θεωρούνταν εχθροί της παράταξης (οι Κένταυροι και Ρέιντζερς, που λέγαμε παραπάνω), αναγωγή του έθνους και της πατρίδος σε υπέρτατα αγαθά μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης, νοσταλγία για το παρελθόν και δη την εποχή εκείνη, που η Δεξιά τρομοκρατούσε όσους θεωρούσε ασυμβίβαστους με την κοσμοθεωρία της ή, ακόμα χειρότερα, εποχές, που η χώρα βρίσκόταν στο γύψο. Ήταν, επίσης, επόμενο να βρουν καταφύγιο πολιτικά πρόσωπα προερχόμενα από την ακροδεξιά, καθόσον εγνώριζαν, ότι οι πολιτικές απόψεις τους θα ήταν ευπρόσδεκτες και, σε κάθε περίπτωση, δεν θα συγκέντρωναν ιδιαίτερη εχθρότητα. Οι πρώην βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ., κ.κ. Γεωργιάδης, Βορίδης και Πλεύρης ήταν ενδεικτικές περιπτώσεις της φιλοξενίας, που προσέφερε τη Ν.Δ. σε ανθρώπους, οι οποίοι κάποτε είτε κυνηγούσαν με αυτοσχέδια τσεκούρια αντιφρονούντες είτε πρότειναν στη Βουλή τη στείρωση όσων καταδικάζονταν για παιδεραστία.

            Ας μη μας προκαλούν εντύπωση οι κορώνες του κ. Κρανιδιώτη ή οι δηλώσεις των κ.κ. Πολύδωρα και Μπαλτάκου περί ενδεχομένου συμμαχίας της Ν.Δ. με τη Χρυσή Αυγή! Ούτε υπάρχει λόγος να τις θεωρούμε ασύμβατες με ό,τι, δήθεν, είχε στο μυαλό του είτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είτε ο σημερινός νέστορας της πολιτικής, κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ουδέποτε τόσο ο ιδρυτής της Ν.Δ. όσο και οι επίγονοί του είχαν την πρόθεση να διαμορφώσουν ένα κεντροδεξιό ή έστω σύγχρονο δεξιό κόμμα, στο οποίο δεν θα είχαν θέση ακραία στοιχεία παρά προτίμησαν να κάνουν τα στραβά μάτια στην είσοδο και παραμονή τέτοιων στοιχείων στο κόμμα τους έστω για ψηφοθηρικούς λόγους. Μια ματιά στην ιστορία του κόμματος αυτού θα σας πείσει.

Ποιός νοιάζεται για τους Ρομά;

Ο δάσκαλός μου στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μας είχε διηγηθεί την ιστορία με τους "γύφτους", που έφτιαξαν τα καρφιά, με τα οποία σταύρωσαν το Χριστό. Την είχε, μάλιστα, επαναλάβει άλλες 4-5 φορές, για να την εμπεδώσουμε, και εμείς κάθε φορά κατανεύαμε φρικαρισμένοι. Φυσικά, εκείνη την εποχή κανένας μας δεν είχε διαμορφώσει την κατάλληλη αντίληψη, ώστε να ρωτήσει τον, μακαρίτη πλέον, δάσκαλό μας, πως στην ευχή είχαν βρεθεί Ρομά στην Ιουδαία της ρωμαϊκής εποχής και γιατί οι Ρομά της σύγχρονης εποχής ευθύνονται για τα υποτιθέμενα κρίματα ενός προγόνου τους. Ποιός από εμάς θα τολμούσε, άραγε, να αμφισβητήσει τότε τον άνθρωπο, που στα παιδικά μάτια μας αποτελούσε την επιτομή της γνώσης;

Η ιστορία της 4χρονης Μαρίας από τον καταυλισμό των Φαρσάλων μου θύμισε αυτή την ιστορία και τον αντίκτυπό της στην ελληνική κοινωνία. Δεν πιστεύω, ότι η παραπάνω ιστορία αποτελούσε έμπνευση του παραπάνω εκπαιδευτικού. Άλλωστε, στην Ελλάδα υπάρχει μια μακρά παράδοση στις προκαταλήψεις απέναντι σε όσους είναι διαφορετικοί. Έτσι, λοιπόν, στο παρελθόν οι παλιοί διηγούνταν στους νεότερους, ότι οι Εβραίοι άρπαζαν παιδιά, για να τους πάρουν το αίμα, ή ότι οι Ιεχωβάδες έχουν χριστιανικές εικόνες κάτω από τα χαλιά τους, ώστε να τις πατήσουν οι ευσεβείς χριστιανοί, όταν επισκεφτούν τα σπίτια  τους. Γιατί, λοιπόν, να γλυτώσουν οι καταφρονεμένοι Ρομά από το μένος μιας απαίδευτης και μισαλλόδοξης κοινωνίας;

Δεν παύει να προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι οι προκαταλήψεις του μεγαλύτερου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας για τους Ρομά παραμένουν βαθιά ριζωμένες. Η ιστορία της 4χρονης Μαρίας ήταν η αφορμή, για να βγουν ξανά στην επιφάνεια. Έτσι, λοιπόν, από την περασμένη Παρασκευή κυριαρχεί η αντίληψη, ότι οι Ρομά έχουν ροπή στο έγκλημα, δέρνουν τα παιδιά τους και τα εμποδίζουν να πάνε σχολείο, κλέβουν ό,τι βρουν μπροστά τους και είναι τεμπέληδες ολκής. Μη ρωτήσετε, αν έγινε κάποια σοβαρή και με επιστημονικά κριτήρια έρευνα από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης! Το πιο πιθανό είναι, ότι θα εισπράξετε την απάντηση, ότι "το λέει όλος ο κόσμος" ή "άνοιξε τα στραβά σου και κοίτα, πόσοι από δαύτους έχουν συλληφθεί για κάθε είδους έγκλημα".

Κανένας από τους παραπάνω συμπολίτες μας δεν ενδιαφέρεται να μάθει, υπό ποιες συνθήκες μεγαλώνουν οι περισσότεροι Ρομά στη χώρα μας, αν έχουν πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση, όταν, βέβαια, δεν προκύπτουν αντιδράσεις ορισμένων γονέων των λαϊκών (μη Ρομά, δηλαδή) παιδιών, όπως συνέβη προ ετών στο Εξαμίλι αλλά και πιο πρόσφατα στο Χαλάνδρι, αν έχουν ευκαιρίες έχουν να τελειώσουν το σχολείο και ποια πρόσβαση έχουν μετά στην αγορά εργασίας. Ούτε, βέβαια, ενοχλείται κάποιος από τους παραπάνω συμπολίτες μας, αν οι Έλληνες Ρομά αντιμετωπίζουν πληθώρα διακρίσεων παντού ή αν γίνονται οι πρώτοι, που συλλαμβάνονται και κατηγορούνται για οποιοδήποτε αδίκημα, ή αν αντιμετωπίζονται σε κάθε δημόσια υπηρεσία ως πολίτες Β' κατηγορίας.
Μα εισπράττουν ένα σωρό χρήματα από το κράτος και δεν τα αξιοποιούν σωστά, ενώ υπάρχουν και αρκετά ευεργετικά γι' αυτούς μέτρα, θα απαντήσει κάποιος. Κατ' αρχάς, η χρηματοδότηση μιας κοινωνικής ομάδος με ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο δεν οδηγεί στη βελτίωση της καθημερινότητάς της, αν αυτή η ομάδα δεν διαθέτει το αναγκαίο υπόβαθρο για την αξιοποίηση αυτών των βοηθημάτων. Περαιτέρω, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτών των ανθρώπων ζουν σε συγκεκριμένες περιοχές - γκέττο, συνεπεία της φτώχειας και του αποκλεισμού τους από την εκπαίδευση και την αγορά εργασίας, οπότε τα οικονομικά βοηθήματα δεν βοηθούν πουθενά.

Φυσικά, κανένας δεν αρνείται, ότι υπάρχουν Έλληνες Ρομά με πλούσιο ποινικό μητρώο, πλην, όμως, θα ήταν τουλάχιστον άστοχο να μιλήσει κανείς για φυσική προδιάθεση της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδος στο έγκλημα. Στην πραγματικότητα, ο Έλληνας Ρομά, που ζει σε μια υποβαθμισμένη περιοχή και δεν έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει σχολείο και αργότερα να ανεύρει μια αξιοπρεπή εργασία, έχει τις ίδιες πιθανότητες να επιδείξει παραβατική συμπεριφορά με τον Έλληνα λαϊκό, ο οποίος ζει σε μια εξίσου υποβαθμισμένη περιοχή, δεν πηγαίνει σχολείο και αδυνατεί να ανεύρει μια αξιοπρεπή εργασία. Αυτό, που σπρώχνει ένα άνθρωπο στο έγκλημα, δεν είναι οι καταβολές του αλλά το περιβάλλον όπου ζει. Οι περιοχές - γκέττο, όπου ζουν οι περισσότεροι Ρομά στη χώρα μας, είναι γειτονιές χωρίς την παραμικρή υποδομή, ξεχασμένες από το ελληνικό κράτος και μαστιζόμενες από φτώχεια και πρωτοφανή βία. Σε ένα τέτοιο κλίμα, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς από μια προδιαγεγραμμένη αρνητική πορεία. Αν κάνουμε τις συγκρίσεις με τους κατοίκους των γκέττο των αμερικανικών (και όχι μόνο αυτών) μεγαλουπόλεων, θα κατανοήσουμε, πόσο δύσκολο είναι για ένα άνθρωπο, αποκλεισμένο πρακτικά απ' όσα οι περισσότεροι λαϊκοί απολαμβάνουμε, να μην καταλήξει άλλος ένα στιγματισμένο και σεσημασμένο στις αρχές πρόσωπο.
 Θα ήταν πολύ εύκολο να μιμηθεί η χώρα μας μοντέλα ενσωμάτωσης των Ρομά στην κοινωνία, τα οποία ακολούθησαν δυτικοευρωπαϊκές χώρες π.χ. η Σουηδία, ώστε να δώσει ένα τέλος στις διακρίσεις σε βάρος τους στην Ελλάδα. Αλλά προφανώς η αντιμετώπιση των προβλημάτων της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδος δεν εντάσσεται στις προτεραιότητες του ελληνικού κράτους. Συνεπώς, αναπόφευκτα πολύ σύντομα θα ξαναδούμε πηχιαία ρεπορτάζ για εγκληματίες Ρομά, θα ξανακούσουμε κραυγές για τη, δήθεν, έξη τους στην παρανομία και τη φυγοπονία και πολλά άλλα συναφή. Μετά, θα αφεθούν ξανά στη μοίρα τους, μέχρι το επόμενο έγκλημα κάποιου εξ αυτών, που θα τους επαναφέρει στην επικαιρότητα κ.ο.κ.

Το λάθος του κ. Ρουπακιώτη

Βγήκε στην τηλεόραση ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης, κ. Ρουπακιώτης, και δήλωσε, ότι "η κυβέρνηση πιεζόταν. Οι ελληνοεβραϊκές οργανώσεις ήρθαν εδώ στο υπουργείο Δικαιοσύνης κατ' επανάληψη και σε άλλα υποργεια. Οι αμερικανοελληνικές εβραϊκές οργανώσεις ήρθαν στο Υπουργείο. Τι κάνετε; Ο πρόεδρος και κύριος πρωθυπουργός πήγε στην Αμερική και θα τους έβλεπε. Και εκεί υπάρχουν λόμπις, Υπάρχουν διαπλοκές. Υπάρχουν διασυνδέσεις. Κάτι πρέπει να τους πει."

Με το καλημέρα, το Διαδίκτυο έπιασε φωτιά και, ως είθισται, δημιουργήθηκαν διάφορα στρατόπεδα. Το ένα υποστήριξε, ότι ο κ. Ρουπακιώτης ασπάζεται θεωρίες συνωμοσίας και δη αυτή, που θέλει τους Εβραίους να αποφασίζουν για τα πάντα στη χώρα μας (ξέρετε, η περιβόητη Δήλωση Κίσσινγκερ κ.λπ.) και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα μας. Το άλλο δήλωσε, ότι ο κ. Ρουπακιώτης είπε την αλήθεια. Ξεκαθαρίζω, ότι λατρεύω την πολυφωνία και θεωρώ απόλυτα θεμιτή την έκφραση διαφορετικών απόψεων.

Ξεκινώ με το πραγματικό γεγονός της ανησυχίας της Ε.Ε. και των φορέων αυτής αλλά και πολλών ανθρωπιστικών οργανώσεων στον κόσμο για την άνοδο της Χ.Α. στη χώρα μας. Δεν είναι λίγο, άλλωστε, να εισέρχεται σε κοινοβούλιο ευρωπαϊκής χώρας ένα ανοικτά νεοναζιστικό κόμμα σε μια δοκιμασμένη από το Β' Π.Π. ήπειρο και ένα χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές στη χώρα αυτή να έχει διπλασιάσει τα ποσοστά του. Η Έκθεση Μούιζνιεκς προ μερικών μηνών έκανε ευθεία αναφορά στην αύξηση των εγκλημάτων μίσους και στον ολοένα περισσότερο εμφανιζόμενο λόγο μίσους, χωρίς να κρύβει, ότι θεωρεί τη Χ.Α. υπεύθυνη και για τα δύο. Ανάλογες παρατηρήσεις έχουν υποβάλει και άλλοι οργανισμοί και χώρες και από τους ίδιους οργανισμούς και χώρες δεν έχουν λείψει οι παραινέσεις προς την κυβέρνηση να προβεί στη λήψη των απαραίτητων μέτρων για την πάταξη της δράσης της Χ.Α.
Ωστόσο, υπάρχει μια παγία αρχή στο διάλογο, σύμφωνα με την οποία ο υποστηρικτής ενός επιχειρήματος οφείλει να παράσχει τις απαιτούμενες αποδείξεις, για τη βασιμότητα αυτού. Ο κ. Ρουπακιώτης, δικηγόρος στο επάγγελμα, γνωρίζει αυτό τον κανόνα καλύτερο από τον περισσότερο κόσμο και ώφειλε να τον σεβαστεί. Αλλά απέφυγε επιμελώς να προσκομίσει οποιοδήποτε αποδεικτικό στοιχείο. Στο επίμαχο βίντεο δεν επικαλείται κανένα σχετικό δημοσίευμα και κανένα έγγραφο ή ρεπορτάζ. Τίποτα, απολύτως!
Έπειτα, η ειδική αναφορά του κ. Ρουπακιώτη στις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις, στις οποίες ο κ. Πρωθυπουργός "κάτι έπρεπε να πει", χτύπησε πολύ άσχημα, διότι με αυτό τον τρόπο, έθεσε σε κίνηση τα αντισημιτικά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας, το μεγαλύτερο κομμάτι της οποίας είναι βαθιά πεπεισμένο, ότι οι Εβραίοι κάνουν το πραγματικό κουμάντο στην Ελλάδα. Με τον τρόπο, που επέλεξε ο κ. Ρουπακιώτης, ουσιαστικά απομόνωσε τις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις από το σύνολο των ξένων χωρών και οργανισμών, που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την άνοδο της Χ.Α. και έχουν ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για την αντιμετώπισή της, και ενεφάνισε την ελληνική κυβέρνηση ως ενεργούσα κατόπιν υποδείξεων και διαμαρτυριών των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων, όταν, στην πραγματικότητα, υπήρξαν υποδείξεις και διαμαρτυρίες από πάρα πολλές χώρες και οργανισμούς για το ίδιο θέμα, χωρίς κανένας να αποκλείει το ενδεχόμενο να ξύπνησε από μόνη της η ελληνική κυβέρνηση και να αποφάσισε, επιτέλους, να βάλει χέρι στο εν λόγω κόμμα, δραττόμενη της ευκαιρίας της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα..
Θα ρωτήσετε, αν είναι τόσο κακό, να παραδεχθούμε, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις κινούνται για την επίλυση ορισμένων θεμάτων μόνο κατόπιν προτροπής από τα ξένα. Όχι, δεν είναι κακό. Δυστυχώς, στην πραγματικότητα η χώρα μας έχει κινηθεί για την αντιμετώπιση πολλών θεμάτων μόνο κατόπιν προτροπής (για να το θέσω κομψά) από τους ξένους και, συνήθως, με την απειλή προστίμου, το οποίο κάποιες φορές πρώτα πλήρωσε και μετά αποφάσισε να λάβει μέτρα. Ωστόσο, μεγάλη βαρύτητα έχει τόσο ο τρόπος, που εκφράστηκε ο κ. Ρουπακιώτης, όσο και η χρονική στιγμή, που επέλεξε να εκφραστεί ως ανωτέρω. Ήδη έγινε αναφορά στην ειδική μνεία του κ. Ρουπακιώτη στις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις, εις τρόπον ώστε να φαίνεται, ότι η ελληνική κυβέρνηση ενέργησε κατόπιν αποκλειστικά δικών τους ενεργειών. Η παραπάνω αναφορά έλαβε χώρα σε μια εποχή, που ο ρατσισμός στην Ελλάδα χτυπάει κόκκινο και ο αντισημιτισμός λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Όταν, λοιπόν, την τελευταία τριετία έχουν τεράστια πέραση οι θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες οι ξένοι κυβερνούν την Ελλάδα και η παραδοσιακή άποψη, ότι "οι Εβραίοι κρύβονται πίσω απ' όλα", έχει ενισχυθεί, ένας πρώην υπουργός δικαιοσύνης, ο οποίος προέρχεται από την Αριστερά και δη από την παλαιά και πιο μορφωμένη φουρνιά αυτής, οπότε υποτίθεται, ότι έχει μάθει να επιλέγει προσεκτικά τα λόγια του, οφείλει να είναι περισσότερο προσεκτικός, όταν εκφράζεται δημοσίως, ώστε να μην γεννώνται παρεξηγήσεις.
Μα είναι δυνατό να ασχολούμαστε με ένα τόσο ασήμαντο θέμα στις μέρες μας, θα αναρωτηθείτε. Η απάντηση είναι, ότι πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτό, διότι τονώνει την κάθε άλλο παρά μη δημοφιλή αντισημιτική ρητορεία στις μέρες μας. Ήδη η επίμαχη ρήση του κ. Ρουπακιώτη φιγουράρει στον ιστότοπο της Χ.Α. αλλά και σε άλλους εθνικιστικούς ιστοτόπους σε ύφος "τα λέγαμε εμείς", ενισχύοντας ζημιογόνες συμπεριφορές. Συνεπώς, η ενασχόληση με αυτή και η εντεύθεν κριτική είναι επιβεβλημένες.
Προφανώς δεν είναι στις προθέσεις του γράφοντος να βαφτίσει ρατσιστή ένα πρώην υπουργό, που  πιστώθηκε με την αποτυχία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, χωρίς να φταίει ο ίδιος. Ωστόσο, ακριβώς επειδή δεν επρόκειτο για κάποιο αμόρφωτο πολιτικάντη από αυτούς, που αφθονούν στην ελληνική ιστορία, περίμενα από το εν λόγω πρόσωπο να είναι περισσότερο προσεκτικός στα λόγια του και να μη δίνει τροφή στους εν Ελλάδι συνωμοσιολόγους.