Δημοφιλείς αναρτήσεις

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

ΚΟΛΑΣΗ, του ΝΤΑΝ ΜΠΡΑΟΥΝ


            Αν διαβάσεις ένα βιβλίο του Νταν Μπράουν με πρωταγωνιστή τον καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον, είναι σα να τα έχεις διαβάσει όλα. Ο καθηγητής καλείται να λύσει κάποιο μυστήριο, έχοντας συντροφιά κάποια γυναίκα νεαρής ηλικίας, ενώ κάποιος παλαβός σκοπεύει να προκαλέσει προβλήματα στην ανθρωπότητα και είτε ο ίδιος είτε κάποιο άλλο πρόσωπο καταδιώκει τον καθηγητή, για να τον σκοτώσει. Στην πορεία, μπλέκονται και θεωρίες συνωμοσίας. Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή, που πουλάει τρελλά μετά την επιτυχία του πρώτου βιβλίου «ΟΙ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ» και συνεχίζει να πουλάει 10 χρόνια μετά!

            Στην «ΚΟΛΑΣΗ» (Εκδόσεις «ΨΥΧΟΓΙΟΣ»), ο Ρόμπερτ Λάνγκτον ξυπνά σε ένα νοσοκομείο της Φλωρεντίας με αμνησία και ένα σοβαρό τραύμα στο κεφάλι. Με το καλημέρα σχεδόν τρέχει πανικόβλητος να σωθεί με τη βοήθεια της Σιένα Μπρουκς, μιας νεαρής γιατρού, διότι τον καταδιώκει μια δολοφόνος. Στο παλτό του βρίσκει ένα μυστηριώδες αντικείμενο, το οποίο αναπαριστά την «ΚΟΛΑΣΗ» του Μποτιτσέλλι, όπως αυτής την εμπνεύστηκε από το ομότιτλο έργο του Δάντη, αλλά παραποιημένη. Γεμάτος απορίες και με τη μνήμη του να επιστρέφει σταδιακά και βασανιστικά, μπαίνει στο ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας και ψάχνει να βρει, με τη βοήθεια στίχων της Κόλασης του Δάντη, γιατί βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση. Και ανακαλύπτει, ότι κάποιος παρανοϊκός έχει βάλει σκοπό του να καταστρέψει την ανθρωπότητα, ενώ μια ομάδα πανοπλων ανδρών έχει προστεθεί στους διώκτες του. Στο μεταξύ, σε κάποιο υπερπολυτελές γιώτ στα ανοικτά της Αδριατικής Θάλασσας, ο επικεφαλής μιας μυστηριώδους οργάνωσης ανακαλύπτει τους λόγους, για τους οποίους κάποιος επιφανής πελάτης του είχε ζητήσει να του εξασφαλίσουν καταφύγιο για ένα χρόνο, εντός του οποίου θα εργαζόταν πάνω στο αριστούργημά του ανενόχλητος από κάθε τρίτο.

            Μια από τα ίδια, με άλλα λόγια! Αυτή τη φορά, η θεωρία συνωμοσίας αφορά τον υπερπληθυσμό, την αδυναμία της γης να διαθρέψει όλο τον πληθυσμό της και τη δημιουργία ιών ικανών να καταστρέψουν την ανθρωπότητα, οι οποίοι προέρχονται ακόμα και από τα εργαστήρια του Π.Ο.Υ. ΟΚ, το έχουμε ξανακούσει αυτό το τελευταίο σενάριο. Πιθανότητες να ευσταθεί; Αποδεικτικά στοιχεία; Μηδέν! «Αλλά το λένε όλοι», θα σας πουν.

            Τέλος πάντων, λογοτεχνική αδεία ο Νταν Μπράουν παίρνει τις παραπάνω θεωρίες, για να διαμορφώσει το σχέδιο ενός μεγαλοφυούς γενετιστή – γκουρού, ο οποίος σαγηνεύει όσους τον γνωρίζουν (ένας Ντέιβιντ Κόρρες με υψηλότερο δείκτη ευφυίας και ασύλληπτες γνώσεις στο επιστημονικό αντικείμενό του) και τους πείθει, ότι πρέπει να εφαρμοστεί στο σχέδιό του, διότι αυτό θα αποτελέσει τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο ίδιος γενετιστής δν παύει να εκθειάζει τη Μαύρη Πανώλη, που έπληξε κατά το 14ο αιώνα Δύση και Ανατολή αλλά αποτέλεσε το προοίμιο της Αναγέννησης. Ομολογουμένως η εικόνα του Μπέρτραντ Ζόμπριστ, όπως λέγεται ο εν λόγω γενετιστής, είναι αρκούντως αποκρουστική αλλά πειστική.

            Ωστόσο, δεν είναι μόνο η πολυφορεμένη φόρμα του Νταν Μπράουν, που κουράζει, όσο συναρπαστική και αν δείχνει η καταδίωξη και η περιήγηση στα μνημεία της Φλωρεντίας, της Βενετίας και της Κωνσταντινούπολης. Οι ανατροπές του βιβλίου δεν εντυπωσιάζουν, ίσως επειδή με το καλημέρα σχεδόν ο συγγραφέας αφήνει να εννοηθεί, ότι πολλοί εκ των πρωταγωνιστών δεν είναι αυτό, που δείχνουν, ότι είναι, και σύντομα το ενδιαφέρον ξεφουσκώνει, όσο ο αναγνώστης θυμάται, ότι στο τέλος πάντα κερδίζει το καλό.

            Εκεί, όμως, που εγώ απογοητεύτηκα, ήταν στο τέλος του βιβλίου, όταν οι θεωρίες του παρανοϊκού κακού ξάφνου δεν γίνονται και τόσο αποκρουστικές – και, μάλιστα, με τη βούλα της προέδρου του Π.Ο.Υ. – και το κακό, που αυτός ο παρανοϊκός επεφύλαξε για την ανθρωπότητα, ενδεχομένως έχει και τα καλά του γι΄αυτή. Καταλαβαίνω, ότι στη μυθοπλασία ο αναγνώστης καλείται να καταπιεί κάποια πράγματα εκτός λογικής, προκειμένου να αφεθεί στην απόλαυση της ανάγνωσης, φαινόμενο γνωστό ως «suspension of disbelief». Έλα, όμως, που οι απιθανότητες είναι τόσες πολλές, που στο τέλος είναι αδύνατο ο συνετός βιβλιοφάγος να τις καταπιεί. Δεν είναι μόνο ο τρελλός επιστήμονας, που από παρίας μετατρέπεται σε οραματιστή, και ας έχει πετύχει το σκοπό του κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι μόνο, που μια επιστήμονας, επικεφαλής του Π.Ο.Υ., αποδέχεται το έργο και τη σκέψη αυτού του τρελλού, όταν νωρίτερα είχε ζητήσει τη σύλληψή του, αναγκάζοντάς τον να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Είναι και ότι δέχεται να μιλήσει για το έργο αυτού του ανθρώπου στον Π.Ο.Υ. η Σιένα Μπρουκς, ερωμένη, συνεργάτιδα και θιασώτισσα των απόψεών του, η οποία, μάλιστα, ενώ καταδιώκεται από τον Ρόμπερτ Λάνγκτον και έχει απομακρυνθεί αρκετά από αυτόν, αποφασίζει να γυρίσει σε αυτόν – ουσιαστικά να παραδοθεί στους διώκτες της, ως συνεργάτιδα του παρανοϊκού γενετιστή – επειδή δεν θέλει, πλέον, να το βάζει στα πόδια.

            Και πείτε μου, παρακαλώ, ποιός λογικός άνθρωπος δέχεται ως λογική όλα τα παραπάνω και δεν αναρωτιέται, αν ο συγγραφέας ευρίσκεται σε κρίση και δεν τραβάει από τα μαλλιά την πλοκή, ώστε στο τέλος να κερδίσει ο καλός της υπόθεσης;

            Συμπέρασμα; Το εν λόγω βιβλίο είναι καλύτερο από το προηγούμενο της σειράς, το απαράδεκτο "ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ", αλλά είναι ολοφάνερη η απουσία έμπνευσης του συγγραφέα και αυτό το χαρακτηριστικό τον οδηγεί στην επανάληψη της γνωστής συνταγής. ΟΚ, τα βιβλία της εν λόγω σειράς πουλάνε, ακόμα, σαν τρελλά. Αυτό, όμως, δεν τα κάνει απαραίτητα καλά βιβλία. Και η "ΚΟΛΑΣΗ", το τελευταίο της σειράς, είναι ένα κακό βιβλίο.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ


 

            Ο Μισέλ Ουελμπέκ γουστάρει να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού και να πυροδοτεί αρνητικές αντιδράσεις με τα βιβλία του. Οι απόψεις του, άλλοτε αιρετικές και άλλοτε απλά ακραίες, τον έχουν οδηγήσει μέχρι και στα Δικαστήρια μετά από αγωγές τρίτων, και οι εμμονές του με το σεξ και το δυτικό πολιτισμό αλλά και ο πανταχού παρών μισανθρωπισμός του είναι στοιχεία γνωστά σε όσους έχουν εντρυφήσει στα γραπτά του.

            Στην «ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ» (Εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ») συγκεντρώνονται όλα τα χαρακτηριστικά του συγγραφέα. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μισέλ (τυχαία επιλογή;), σαραντάρης υπάλληλος του Υπουργείου Πολιτισμού, ακοινώνητος, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αποξενωμένος από τον πατέρα του (καμμία αναφορά στη μητέρα, δείγμα ίσως των κακίστων σχέσεων του συγγραφέα με τη μητέρα του). Όταν ο πατέρας του βρίσκεται δολοφονημένος, ο Μισέλ επισκέπτεται το πατρικό σπίτι του και αποφασίζει να το πουλήσει και με μέρος των χρημάτων αυτών και όσων βρήκε στον τραπεζικό λογαριασμό του πατέρα του να ταξιδέψει με γκρουπ στην Ταϋλάνδη. Εκεί θα γνωρίσει τη Βαλερί, στέλεχος τουριστικού ομίλου, και θα συνάψουν μια σχέση. Μαζί θα επινοήσουν ένα σχέδιο, που θα ανανεώσει το ενδιαφέρον του κόσμου στα ταξίδια και θα αυξήσει τα κέρδη του ομίλου : τη δημιουργία ξενοδοχείων για λάτρεις του σεξ!

            Η ερωτική ιστορία μοιάζει αρκετά τετριμμένη. Για την ακρίβεια, δεν θα τη χαρακτήριζα καν ερωτική, αφού ο συγγραφέας εστιάζει κυρίως στη σαρκική συνάφεια του ζεύγους (με ιδιαίτερη αδυναμία στις πίπες, όπως, άλλωστε, γινόταν και στα «ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ») και στις εργασιακές συνθήκες του πρωταγωνιστή και της ερωμένης του. Ούτε μια φορά δεν ακούγεται η μαγική φράση «σ’ αγαπώ». Η αναζήτηση νέων μορφών σεξ, ο πληρωμένος έρωτας, η ανταλλαγή συντρόφων μεταξύ ζευγαριών και ο σαδομαζοχισμός περνούν από το μικροσκόπιο του συγγραφέα, πράγμα που θυμίζει προηγούμενα βιβλία του. Το σεξ γίνεται το κέντρο της ζωής. Ο άνθρωπος με σταθερή σεξουαλική ζωή είναι ευτυχισμένος. Δεν υπάρχουν άλλα υποκατάστατα του σεξ. Αλλά προσοχή! Ο δυτικός άνθρωπος δεν είναι απελευθερωμένος σεξουαλικά, αφού πάμπολλα ταμπού τον εμποδίζουν. Ο γάμος είναι ένα από αυτά. Η απέχθεια στη σεξουαλική εκμετάλλευση του ίδιο! Αρκετές ανθρωπιστικές οργανώσεις στόλισαν με «γαλλικά» τον Ουελμπεκ, όταν βγήκε στην κυκλοφορία το εν λόγω βιβλίο του. Ούτε είναι τυχαίο, ότι σημαντικό μέρος της πλοκής εκτυλίσσεται στην Ταϋλάνδη και την Κούβα (δευτερευόντως), δύο χώρες όπου ο σεξουαλικός τουρισμός ανθεί.

            Παράλληλα, ο συγγραφέας δεν χάνει την ευκαιρία να τα «χώσει» στη Δύση, η οποία έχει διαμορφώσει απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους της. Σκληρά και μεγάλα ωράρια, υψηλή φορολόγηση, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, φρικτές κυβερνήσεις! Ο πρωταγωνιστής, που μοιράζεται αρκετά κοινά στοιχεία με το συγγραφέα, δεν ενδιαφέρεται να συμβάλλει στην πρόοδο αυτού του πολιτισμού. Δεν τον νοιάζει αυτός ο πολιτισμός. Αλλά δεν τον πολεμά. Προτιμά να τον κρίνει ως παρηκμασμένο, αφού αφήσει να εννοηθεί, ότι έπραξαν σοφά οι Δυτικοί με την αποικιοκρατία τους (είπαμε, ο άνθρωπος γουστάρει να κάνει τον κόσμο να αφρίζει). Αλλά αυτά ανήκουν στην παλιά καλή εποχή της Δύσης.

            Επί της ουσίας; Συναρπαστική γραφή, με κομμάτια που βγάζουν να βγήκαν από φιλολογικά περιοδικά υψηλού επιπέδου, αρκετός μισανθρωπισμός και απόψεις που θα ενοχλήσουν, κόλλημα με το σεξ, μια εικόνα παρακμής της Δύσης, οι τουριστικοί προορισμοί ως τόπος επίδειξης της παθογένειας των Δυτικών, ουκ ολίγες βολές προς αρκετούς επωνύμους! Κλασσικός και σταθερά επαναλαμβανόμενος Ουελμπέκ! Αν σας αρέσει ο Ουελμπέκ, θα σας γοητεύσει η γραφή του. Αν, όμως, έχετε διαβάσει την «ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ» ή «ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ», ξέρετε πολύ καλά, τι θα συναντήσετε στην «ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ», οπότε ίσως καλύτερα να ανακαλύψετε κάποιο άλλο συγγραφέα.

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Πεινασμένοι για θεαματικές ειδήσεις


            Υπάρχει μια χώρα χωρίς πολλές σχέσεις με τον έξω κόσμο. Αυτή η χώρα κυβερνάται από μια οικογένεια εδώ και 60, περίπου, χρόνια. Το καθεστώς της είναι κομμουνιστικό αλλά αμφισβητούνται οι σχέσεις του με τον κομμουνισμό.

            Γι’ αυτή τη χώρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες. Οι εικόνες, που κυκλοφορούν από αυτή, δείχνουν μια χώρα, ο λαός της οποίας πενθεί με ιδιαίτερα εκδηλωτικό τρόπο τους ηγέτες της, προσκυνά με σεβασμό τα αναρίθμητα ανά τη χώρα αγάλματα του ιδρυτή της και αποφεύγει τις επαφές με ξένους.

            Αυτή η χώρα ονομάζεται Βόρειος Κορέα, είναι ένα από τα τελευταία υπολείμματα του Ψυχρού Πολέμου και κυβερνάται από την οικογένεια Κιμ. Σήμερα, ο κ. Κιμ Γιονγκ-Ουν, εγγονός του ιδρυτού και «Αιωνίου Ηγέτη» της χώρας, Κιμ Ιλ-Σουνγκ, είναι ο ηγέτης της χώρας.

            Δεν υπάρχουν ελεύθερα Μ.Μ.Ε. στη Βόρειο Κορέα. Ο τύπος ελέγχεται απολύτως από το κράτος και οι μεταδιδόμενες ειδήσεις είναι επιλεγμένες και περιορισμένες. Δεν υπάρχουν περισσότερες απόψεις γύρω π.χ. από τους λόγους, για τους οποίους ένα δημόσιο πρόσωπο εκπίπτει από το αξίωμά του, με αποτέλεσμα η φαντασία των Δυτικών (και όχι μόνο αυτών) να οργιάζει, καθόσον καλείται να κρίνει, τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη χώρα.

            Κυκλοφορεί, λοιπόν, μια είδηση, ότι ο Τζανγκ Σονγκ Τεκ, σημαίνον στέλεχος του τοπικού κομμουνιστικού κόμματος, εκτελέστηκε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Κρίνοντας από τη θητεία του ως επικεφαλής του Υπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας και εκπροσώπου της χώρας του στις διαπραγματεύσεις με Κίνα και Ν. Κορέα και, κυρίως, από το γεγονός ότι ήταν θείος του σημερινού ηγέτη της Β. Κορέας, πρόκειται για ένα είναι πολύ σημαντικό γεγονός. Η είδηση αυτή λαμβάνει χώρα το Δεκέμβριο του 2013 και δεν αμφισβητείται. Συνοδεύεται, μάλιστα, από την απάλειψη του ονόματος του εκτελεσθέντος από κάθε δημόσιο έγγραφο. Άρα ο κάποτε παντοδύναμος Τζανγκ απεδήμησε σίγουρα εις Κύριον.

            Μέχρι εδώ όλα καλά! Τέτοιες καθαιρέσεις και εκτελέσεις ακόμα και υψηλόβαθμων αξιωματούχων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ειδικά, όταν κάποιο νέο πρόσωπο αναλαμβάνει την ηγεσία μιας χώρας. Στα ίδια καθεστώτα, είναι ιδιαίρερα συνηθισμένη η πρακτική της εξαφάνισης κάθε στοιχείου των εξαφανισθέντων αξιωματούχων.

            Mε το ξεκίνημα του νέου χρόνου, εμφανίζεται μια νέα είδηση, ότι ο ηγέτης της Β. Κορέας επέλεξε ένα πρωτότυπο και συνάμα μακάβριο τρόπο εκτέλεσης του ανωτέρω συγγενούς του και 5 στενών συνεργατών του. Για την ακρίβεια, οι καταδικασθέντες πετάχθηκαν γυμνοί σε ένα κλουβί και, στη συνέχεια, 120, σκυλιά, νηστικά επί 3 μέρες, ρίχτηκαν στο ίδιο κλουβί και τους κατεσπάραξαν, ενώ ο ίδιος ο ηγέτης της χώρας παρακολούθησε το «θέαμα» μαζί με 300 αξιωματούχους. Η είδηση έκανε το γύρο του Διαδικτύου, συνοδεύτηκε από σχόλια, πολλά εκ των οποίων εμπίπτουν στο νόμο περί τύπου, και προβλήθηκε ως η πραγματική εικόνα μιας απομονωμένης χώρας, που κυβερνάται από μια σκληρή δικτατορία.

            Ως είθισται, η συζήτηση φούντωσε και σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε και τα όρια της ευπρέπειας. Οι σχολιαστές χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Το ένα υποστήριζε, ότι η είδηση είναι απόλυτα αληθινή και από ένα καθεστώς, όπως αυτό της Β. Κορέας, πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Το άλλο υπήρξε περισσότερο επιφυλακτικό στην επίμαχη είδηση και υποστήριξε, ότι δεν υπήρχε κάποιος λόγος, για να διαταχθεί τέτοιος τρόπος εκτέλεσης.

            Μια πιο προσεκτική αναζήτηση απέδειξε, ότι, τελικά, η είδηση δεν ήταν αληθινή. Ναι μεν ο παραβάτης θείος θανατώθηκε αλλά από εκτελεστικό απόσπασμα, όπως άλλωστε άρμοζε στο αξίωμά του, και όχι από 120 πεινασμένα σκυλιά. Η αναληθής είδηση δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα του Χονγκ-Κονγκ, η οποία, όμως, δεν αναφέρει πηγή και, επιπλέον, δεν δημοσιεύθηκε καν στον τύπο της Κίνας ή της Νοτίου Κορέας. Η αναφορά στις δύο τελευταίες χώρες δεν είναι τυχαία. Η μεν Κίνα αποτελεί ένα σημαντικό οικονομικό εταίρο της Β. Κορέας και θα επεδίωκε να ασκήσει πιέσεις για τυχόν στενότερη συνεργασία, δημοσιεύοντας μια είδηση άκρως δυσφημιστική ακόμα και για ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Στη δε Ν. Κορέα, παράξενες και συχνά ακραίες ειδήσεις από τη B. Κορέα είναι περιζήτητες και αποτελούν μια καλή αφορμή για το καθεστώς της Σεούλ να ασκήσει έντονη κριτική στα πεπραγμένα των Κιμ. Η εν λόγω είδηση θα ήταν βούτυρο στο ψωμί και των δύο αυτών χωρών. Σε κανένα, όμως, μέσο των εν λόγω χωρών δεν δημοσιεύθηκε.

            Περαιτέρω, ο φερόμενος ως τρόπος εκτέλεσης του Γιανγκ και των 5 στενών συνεργατών του φαντάζει υπερβολικά ακραίος και ασύμβατος για τα δεδομένα του συγκεκριμένου τύπου καθεστώτος. Σε ένα καθεστώς, τύπου Μποκάσα ή Αμιν Νταντά, μια τόσο κραυγαλέα εκτέλεση δεν θα παραξένευε κανένα. Σε ένα κομμουνιστικό έστω κατ’ όνομα, όμως; Στον 20ο αιώνα, σε αρκετές χώρες κυριάρχησαν οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις. Σχεδόν όλες τους διακρίθηκαν στον τομέα της εξόντωσης αντιφρονούντων ή στις εκκαθαρίσεις των υψηλόβαθμων στελεχών. Καμμία, όμως, δεν προέβη σε τέτοιου είδους εκτελέσεις.  Όσα κομμουνιστικά καθεστώτα διέπρεψαν στον τομέα της εξαφάνισης των ανεπιθύμητων προσώπων, το έκαναν με πολύ πιο πρακτικές μεθόδους. Τους έστελναν σε στρατόπεδα εργασίας στις πιο αφιλόξενες περιοχές της επικρατείας τους, όπου οι περισσότεροι από αυτούς πέθαιναν από εξάντληση ή από αναρίθμητες αρρώστιες, ή τους έκλειναν σε φρικτές φυλακές, όπου, επίσης, πέθαιναν από τις κακουχίες ή τους εκτελούσαν δια τυφεκισμού, απαγχονισμού ή, στην περίπτωση των Ερυθρών Χμερ, με σιδηρόβεργες. Και αυτό διότι, πολύ απλά, δεν είχαν κανένα λόγο να καταφύγουν σε θεατρικές εκτελέσεις, αφού μπορούσαν να πετύχουν το ίδιο αποτέλεσμα, ήτοι την εξόντωση των εχθρών τους και τον ταυτόχρονο εκφοβισμό των υπηκόων τους, με πολύ πιο λιτούς τρόπους. Επιπλέον, κανένας ηγέτης κομμουνιστικής χώρας δεν παρίστατο μαζί με τους εκλεκτούς του σε αυτές τις εκτελέσεις, διότι πολύ απλά δεν είχε κανένα λόγο να παραστεί. Για τους διαφόρους ηγέτες αυτών των καθεστώτων, η βιολογική εξόντωση των εχθρών τους δεν ήταν κάποιο άξιο παρακολούθησης θέαμα αλλά αποτελούσε μια διαδικασία, την οποία είχαν επωμιστεί διάφοροι υφιστάμενοί τους και δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία, ότι θα την έφερναν εις πέρας με επαγγελματική συνέπεια.

            Υποστηρίχθηκε, ότι ο Τζάνγκ ήταν μια απειλή για το νέο ηγέτη της Β. Κορέας. Είναι πολύ πιθανό, ότι ο ανιψιός έβλεπε το θείο του σαν ένα πιθανό αγκάθι, που έπρεπε να κοπεί. Πέρα από τα αξιώματα, που είχε ο Τζανγκ, υπάρχουν φήμες, ότι διήγε έκλυτο βίο και είχε συσσωρεύσει ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας του πλούτο. Άλλωστε, μια από τις εις βάρος του κατηγορίες ήταν και αυτή της διαφθοράς. Όλα είναι πιθανά και όλα τίθενται σε αμφισβήτηση σε μια χώρα, όπου η πληροφόρηση είναι ελεγχόμενη και αμφιβόλου βασιμότητος. Κάθε αλλαγή ηγεσίας στα κομμουνιστικά καθεστώτα συνοδεύτηκε από εκκαθαρίσεις, κάποιες εκ των οποίων ήταν αιματηρές. Και πάλι, όμως, η εξουσία του σημερινού ηγέτη της εν λόγω χώρας ήταν αρκετή, ώστε να καθαιρεθεί, συλληφθεί, δικαστεί, καταδικαστεί και εκτελεστεί ο ανεπιθύμητος συγγενής άμεσα και χωρίς να υπάρχει ανάγκη για μια «φαντεζί» εκτέλεση.

            Και ο Χίτλερ έκανε τα απίστευτα αίσχη και πολλά από αυτά δεν έγιναν γνωστά παρά μόνο μετά την πτώση του. Καμμία αντίρρηση επ’ αυτού! Αλλά οι μέθοδοι εξόντωσης των ανεπιθυμήτων για το ναζιστικό καθεστώς δεν περιελάμβαναν τόσο επιδεικτικές εκτελέσεις και, μάλιστα, για μονοψήφιο αριθμό καταδικασμένων σε θάνατο. Ούτε ο Χίτλερ παρίστατο στις εκτελέσεις των εχθρών του καθεστώτος του για τους ίδιους λόγους που δεν παρίσταντο οι ηγέτες των κομμουνιστικών χωρών.

            Έτσι, όμως, αμφισβητούμε το χαρακτήρα του καθεστώτος της Β. Κορέας και μας διαφεύγει, ότι ένας άνθρωπος εκτελέστηκε με αμφιβόλου βασιμότητος κατηγορίες. Όχι, βέβαια! Κανένας λογικός άνθρωπος δεν αμφισβητεί, ότι η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής είναι από μόνη της μια βάρβαρη πράξη. Επίσης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με λογικά κριτήρια, ότι το καθεστώς της Πιονγκ-Γιανγκ είναι απάνθρωπο και ελάχιστο σεβασμό δείχνει στις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται, ότι, όποια είδηση το αφορά, είναι οπωσδήποτε αληθινή. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πρόκειται για μια χώρα, όπου δεν υπάρχουν ελεύθερα Μ.Μ.Ε. και, συνεπώς, οι ειδήσεις, που βγαίνουν στη δημοσιότητα, είναι αυστηρά φιλτραρισμένες και δεν δείχνουν πολλά πράγματα από την πραγματικότητα σε αυτή τη χώρα (άλλος ένας λόγος, για να είμαστε επικριτικοί με το συγκεκριμένο καθεστώς). Συνεπώς, δεν πρέπει να καταπίνουμε αμάσητη κάθε τερατολογία, που αφορά αυτή τη χώρα. Η λογική, ότι «όλα μπορούμε να τα περιμένουμε από το Β. Κορέα», απλά δεν ευσταθεί, διότι οδηγεί στην αποδοχή κάθε ακρότητας, μόνο και μόνο επειδή έχουμε να κάνουμε με μια στυγνή δικτατορία.

            Τέλος πάντων, το πιο σημαντικό δεν είναι η θεαματική είδηση, ότι τάχαμου κάποιοι άνθρωποι εκτελέστηκαν από 120 πεινασμένα σκυλιά, αλλά ότι ο περισσότερος κόσμος προτίμησε να τη πιστέψει ασυζητητί. Αυτός ήταν μάλλον και ο σκοπός του εμπνευστή αυτής της ιστορίας. Αν, πάντως, κάποιος θέλει να σχηματίσει μια πρώτη και ψύχραιμη άποψη για τα τεκταινόμενα σε αυτή την απομονωμένη χώρα, υπάρχουν δεκάδες αναφορές από ανθρωπιστικές οργανώσεις, επισκέπτες αλλά και κατοίκους της. Είναι πολύ πιο σοβαρές και αποφεύγουν τις υπερβολές.