Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

5 κορυφαία γεγονότα της χρονιάς, που μας πέρασε

Ενώ η χρονιά αυτή τελειώνει, ιδού τα κορυφαία, κατά την ταπεινή μου άποψη, γεγονότα αυτής, με μια προτίμηση σε αυτά, που επηρέασαν ή θα επηρεάσουν τη χώρα μας :
1) ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008 : Ένας πυροβολισμός, μια δολοφονία, μια ξεσηκωμένη νεολαία, εκατοντάδες κατεστραμμένα κτίρια και ένας απόηχος, που αχνοκαίει πίσω από τα χριστουγεννιάτικα φώτα. Τόνοι μελανιού χύθηκαν και χιλιάδες ιστοσελίδες δημιουργήθηκαν, για να περιγράψουν τα επακόλουθα της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έπαινοι ακούστηκαν για τη νεολαία μας, που σηκώθηκε από τον καναπέ και άφησε τα μαθήματά της για να φωνάξει για το μέλλον της, που το βλέπει ζοφερό και ένας κόσμος διχασμένος από τις πρόσφατες καταστροφές προσπαθεί να συνέλθει από τις πρωτοφανείς εικόνες αυτών των ημερών. Ο δεύτερος γύρος μετά τις γιορτές φαντάζει πιθανός αλλά με άγνωστη ένταση.
2) ΕΚΛΟΓΗ ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ : Η εκλογή ενός μαύρου (έστω μιγά) στην Προεδρία της υπερδύναμης της εποχής μας σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα για τη χώρα, που έχει κατηγορηθεί για σωρεία παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου την τελευταία 8ετία. Ο νέος Πρόεδρος των Η.Π.Α. φαντάζει λιγότερο πολεμοχαρής και περισσότερο εκλεπτυσμένος από τον άξεστο και αμόρφωτο προκάτοχό του και πολύς κόσμος θεωρεί, ότι μπορεί να βελτιώσει το τσαλακωμένο προφίλ της χώρας του. Πάντως, απέφυγε να πάρει θέση στην πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, προκαλώντας ουκ ολίγα αρνητικά σχόλια.
3) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ : Κάπου στα τέλη Οκτωβρίου άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες της κρίσης με σωρεία απολύσεων στις ανεπτυγμένες χώρες. Κολοσσοί έκλεισαν, χιλιάδες και προσεχώς εκατομμύρια ανθρώπων έχασαν τη δουλειά τους, φήμες ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει το ερχόμενο έτος ακούστηκαν και μια αβεβαιότητα πλανάται στον αέρα. Στη χώρα μας ήδη 30.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους, συνθέτοντας μια άκρως εκρηκτική ατμόσφαιρα. Και αύριο;
4) ΚΥΚΕΩΝΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ : Βατοπέδι, εκποιήσεις δημοσίων γαιών έναντι πινακίου φακής, υπουργοί, που πλούτισαν εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, επιδοτήσεις πλοιοκτητών με καράβια αμφιβόλου ασφαλείας και άλλα πολλά συνθέτουν ένα σκηνικό, όπου ο κάποτε υποσχόμενος διαφάνεια, σεμνότητα και ταπεινότητα σκηνοθέτης μοιάζει να έχει χάσει τον έλεγχο.
5) ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ : Η άνοδός του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο συνοδεύτηκε από επαίνους και ελπίδες, ότι ο εξωστρεφής αρχιεπίσκοπος θα τόνωνε το γόητρο της Ελληνικής Εκκλησίας. Οι φωνές των νουνεχών, που είχαν από πριν αντιληφθεί τον τρόπο του Χριστόδουλου πνίγηκαν στον ενθουσιασμό εκείνων των ημερών του 1998. Σύντομα, όμως, έμελλε να επαληθευτούν. Αλαζονική και ξένη προς το Λόγο του Κυρίου συμπεριφορά, άγαρμπες προσπάθειες να επηρεάσει την πολιτική της χώρας, εμπρηστικός, ρατσιστικός και μισαλλόδοξος λόγος, λαοσυνάξεις και απειλές για ζητήματα, που δεν άπτονταν των αρμοδιοτήτων της Εκκλησίας και ανήκουστα σκάνδαλα έπληξαν το κύρος του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και μαζί ολόκληρο τον οργανισμό, του οποίου προΐστατο. Η ασθένειά του τον κατάστησε και πάλι συμπαθή και αρκετός κόσμος τον πένθησε, όταν πέθανε. Ο διάδοχός του είναι σαφώς περισσότερο προσεκτικός αλλά οι πρόσφατες δηλώσεις του περί διενέργειας δημοψηφίσματος, ώστε να αποφασίσει ο λαός, αν επιθυμεί το διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους δημιούργησε αμηχανία στους εκτός εκκλησίας υποστηρικτές του και αμφιβολίες περί της προοδευτικότητάς του.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Μια παρέμβαση στις παρεμβάσεις

Οι πρόσφατες παρεμβάσεις νέων στα θέατρα των Αθηνών με σκοπό να προβάλουν τα μηνύματά τους, διακόπτοντας τις παραστάσεις, αποτέλεσαν ένα θέμα προς συζήτηση, καθόσον επρόκειτο για μια μορφή διαμαρτυρίας, η οποία ούτε συνηθίζεται ούτε μπορεί να κριθεί εξ απαλών ονύχων. Σίγουρα, πάντως, αποτελεί ένα, ακόμα, δείγμα, ότι ο φόνος του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έχει ξεσηκώσει αρκετό κουρνιαχτό, ο οποίος δε λέει να κατακαθίσει.
Αρκετός κόσμος από τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας πήραν θέση στο θέμα αυτό, έπειτα από ένα μάλλον λογικό μούδιασμα. Αρκετοί, όπως ο κ. Λαζόπουλος, του οποίου την παράσταση επίσης διέκοψαν κάποιοι νεαροί, επαίνεσαν τις παρεμβάσεις αυτές και μπορεί και να τις επιζητούσαν.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος, αυτή, όπου κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μας, εν προκειμένω ο Απόστολος Δοξιάδης, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος και ο Πέτρος Μάρκαρης, είδαν πίσω από το θυμό των νέων ανθρώπων, όπως εκφράστηκε με τις παρεμβάσεις αυτές σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις, μια επίθεση στην καρδιά της δημοκρατίας και ένα προπομπό άλλων, περισσότερο βίαιων ή, αν προτιμάτε, λιγότερο ήπιων παρεμβάσεων, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εξηγούμαι, ότι δεν είμαι αντίθετος στη διαμαρτυρία με αφορμή περιστατικά, όπως ο θάνατος του νεαρού Αλέξανδρου, πλην, όμως, αξίζει να δούμε το σκεπτικό των εν λόγω πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι έκριναν ίσως αυστηρά αλλά λογικά και πάντως νόμιμα τις παρεμβάσεις αυτές. Και, κυρίως, πρέπει να μας προβληματίσει, ώστε να σκεφτούμε, ότι υπάρχει κίνδυνος κάποια στιγμή η βία να καταστεί τυφλή. Και όποια και αν είναι η αφορμή της, η τυφλή βία ποτέ δε δικαίωσε κανένα σκοπό.

Υ.Γ. Υπάρχει, βέβαια, και η αντίθετη άποψη, η οποία εκφράστηκε εδώ. Μόνο το γεγονός, ότι υπογράφεται από περισσότερο κόσμο δεν την καθιστά αυτόματα ορθότερη. Και σίγουρα η δικαιολόγηση τους βίαιου γεγονότος της διακοπής μιας παράστασης αλλά και η αποσιώπηση όσων ακολούθησαν αυτή π.χ. ορισμένα εμετικά συνθήματα με σπρέι εντός του χώρου του Εθνικού Θεάτρου, προδίδει μια άποψη, που προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ας είναι, παραθέτω και τις δύο απόψεις, ώστε να κριθούν.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Αναζητώντας το πνεύμα των Χριστουγέννων

Πουν'το πουν' το το πνεύμα των Χριστουγέννων; Μην είναι στα κακόγουστα πολλές φορές χριστουγεννιάτικα δέντρα, που πωλούν στα καταστήματα ή σε αυτά, που στήνουν αρκετοί δήμοι στον κόσμο; Μήπως βρίσκεται στις λαμπερές αλλά απλησίαστες βιτρίνες των καταστημάτων, που μοιάζουν να ικετεύουν τους διστακτικούς περαστικούς; Ή τάχα μου κρύβεται στα γλυκανάλατα χριστουγεννιάτικα άσματα, που ακούγονται από τα μεγάφωνα στους κεντρικούς δρόμους; Πάντως δεν το βλέπω στις κρύες και άψυχες εκπομπές της τηλεόρασης, όπου βαριεστημένα πρόσωπα προσποιούνται κάκιστα τους χαρούμενους οικοδεσπότες. Και σίγουρα δεν θα το βρω να λικνίζεται στις καπνισμένες αίθουσες των μπουζουξίδικων και των κλαμπ, όπου η πανάκριβη φιάλη με το νοθευμένο ποτό μοιάζουν να απευθύνονται σε ανόητους, που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη σπατάλη και την επιθυμία τους να στριμωχτούν με πολλούς άλλους σε μικρούς και ακατάλληλους χώρους.
Μπα, ίσως το βρω σε κανένα σπίτι, όπου λίγοι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί τρώνε, πίνουν χωρίς να τους πίνει, χαρτοπαίζουν χωρίς να πωρώνονται και συζητούν φιλικά. Ίσως το ψάξω σε καμμιά παλιά (πολύ παλιά) ταινία με χριστουγεννιάτικο θέμα, από αυτές, που εύκολα μπορεί κανείς να βρει στο Διαδίκτυο αλλά δεν προβάλλουν, πλέον, τα κανάλια. Και μπορεί, αν κλείσω τα μάτια μου, να το δω να μου κλείνει το μάτι πονηρά σα να μου λέει να μη φοβάμαι, επειδή αυτό θα μου θυμίσει τι γιορτή έχουμε.
Θα το βρω, όμως, εκεί; Ας ελπίσω πως ναι.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Κάλαντα και ευχές

Από το πρωί είχα κατά νου να ασχοληθώ μόνο με τις ευχές για χαρούμενες γιορτές. Ο διάβολος, όμως, είχε αρκετά ποδάρια και, μάλιστα, παιδικά και δεν με άφησε να περιορίσω την πολυλογία μου στις καθιερωμένες ευχές.
Η παραμονή των Χριστουγέννων αποτελεί την ευκαιρία για δεκάδες πιτσιρικάδες να σπεύσουν να πουν τα κάλαντα, με το αζημίωτο, βέβαια. Και το πρόβλημα δεν είναι το αντίτιμο, που τα μικρά παιδιά ζητούν, προκειμένου να τραγουδήσουν τα κάλαντα αλλά η όλη αντίληψη των καλάντων, όπως έχει, πλέον, διαμορφωθεί. Δε γνωρίζω, βέβαια, αν στην εποχή λ.χ. του Κόντογλου τα πράγματα ήταν τόσο διαφορετικά και καλύτερα κατά τις ημέρες των Χριστουγέννων και, ειδικότερα, αναφορικά με τα κάλαντα, όπως ο μακαρίτης συγγραφέας έγραψε σε κάποιο από τα πιο γνωστά διηγήματά του, αλλά η εικόνα των πιτσιρικάδων, που :
1) Τραγουδούν πετσοκομμένα κάλαντα,
2) Έχουν ζωγραφισμένη την απληστία στα μάτια τους και
3) Απλώνουν το χέρι τους προτού καλά καλά τελειώσουν τα κάλαντα, απλά μου προκαλεί αλλεργία. Δεν αποκλείω αρκετά από τα παιδιά αυτά να προέρχονται από οικογένειες με οικονομικά προβλήματα αλλά αυτό δε δικαιολογει την παραπάνω εικόνα. Άλλωστε, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες, οι ανήλικοι αυτοί τραγουδιστές διέθεταν περισσότερη αξιοπρέπεια και δεν περιμένω να το διαβάσω αυτό από τον Κόντογλου, ώστε να το διαπιστώσω.
Είχα την τύχη (ή, μάλλον, την ατυχία) να δω και φέτος αυτή την εικόνα. Όχι ότι κυκλοφορούσαν μόνο τέτοια παιδιά αλλά έχω την αίσθηση, ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνονται όσοι "τιμούν" με αυτό τον τρόπο το έθιμο των καλάντων. Και σταδιακά αυξάνονται και οι κλειστές πόρτες στους τραγουδιστές αυτούς.
Ουφ, γκρίνιαξα και σήμερα, χρονιάρα μέρα. Ας ευθυμήσω λιγάκι, αμάν με τη γκρίνια!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και στόχοι για τη χώρα

Τις γιορτινές αυτές μέρες διάλεξε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., προκειμένου να δώσει στη δημοσιότητα τους στόχους του κόμματός του. Δεν ξέρω κατά πόσο αποτελούν το χριστουγεννιάτικο δώρο στους φίλους και τους ψηφοφόρους του αλλά σίγουρα εκφράζουν το νόμιμο δικαίωμα ενός κόμματος να ασκεί πολιτική και, κυρίως, να τη δημοσιοποιεί. Και η αλήθεια, επίσης, είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. διακρίνεται για την ευθύτητά του σε αρκετά θέματα, όπου τα λοιπά κόμματα αρκούνται στην τακτική του στρουθοκαμηλισμού και της διγλωσσίας, ανάλογα με το κοινό, στο οποίο απευθύνονται, και τις περιστάσεις.
Ιδού οι στόχοι, λοιπόν : "Στους 15 άμεσους στόχους του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται, η αποχώρηση της Ελλάδος απο το ΝΑΤΟ και το κλείσιμο των βάσεων της Σούδας και του Άκτιου, η άμεση απόσυρση της υπογραφής της Ελλάδας απο τη συνθήκη της Λισαβόνας και η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, η επάνοδος υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, καθώς και η ανάκτηση του δημόσιου ελέγχου στις υποδομές της χώρας.
Περιλαμβάνονται, επίσης, ο αφοπλισμός των αστυνομικών μονάδων στη διάρκεια κινηματικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων, η κατάργηση των Ειδικών Μονάδων και η απαγόρευση χρήσης χημικών, η άμεση εξίσωση των κατώτερων αποδοχών με το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης των “15″, η κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και των ανεργατικών νομοθετικών ρυθμίσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η δημιουργία 100 χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και των κοινωνικών υπηρεσιών, η ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, η εθνική στρατηγική για την αγροτική ανάπτυξη και η προώθηση μιας νέας στρατηγικής στήριξης των μικρομεσαίων και ιδιαίτερα των πολύ μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων."
Και κάπου εδώ αρχίζουν οι παρατηρήσεις. Συμφωνώ, ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να διαθέτει το τέλειο ή το αποδεκτό απ' όλους πρόγραμμα αλλά υπάρχουν κάποια σημεία των στόχων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που χρήζουν διερεύνησης.
"Αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ" : Οι επιρροές από το κόμμα, όπου θήτευσαν αρκετά από τα σημερινά στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο παρελθόν, είναι εμφανείς. Μόνο, που ο απομονωτισμός ουδέποτε υπήρξε η καλύτερη διεθνής πρακτική για μια χώρα, που ούτε τη δυνατότητα να είναι αυτάρκης έχει ούτε περιστοιχίζεται από τους πλέον φιλικούς γείτονες. Εκτός αν οι θιασώτες της αποχώρησης από τους διεθνείς οργανισμούς λησμονούν, ότι ο καλύτερος τρόπος επίλυσης των προβλημάτων προέρχεται από τη διεθνή συνεργασία άλλως από την καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση της διπλωματίας.
"Κλείσιμο των βάσεων της Σούδας και του Ακτίου": Θεωρώ πιθανότερο να προλάβουν να τις κλείσουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, όπως έγινε με τη Νέα Μάκρη και το Ελληνικό. Πέρα από αυτό, όμως, αν η χώρα μας επιθυμεί να αποκτήσει περισσότερη δύναμη, ο χειρότερος τρόπος να το πράξει αυτό είναι οι λεονταρισμοί τέτοιου τύπου, που παραπέμπουν στην εύκολη και αδιέξοδη συνθηματολογία περασμένων δεκαετιών, η οποία γνωρίζουμε που (δεν) οδήγησε.
"Άμεση απόσυρση της υπογραφής της Ελλάδας απο τη συνθήκη της Λισαβόνας και η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας" : Θα χαρακτήριζα συνεπή το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αν αρνούνταν το σύνολο της πολιτικής της Ε.Ε., επομένως και τα οφέλη της, όπως τα οικονομικά πακέτα στήριξης, τη δυνατότητα των Ελλήνων να ταξιδεύουν και να εργάζονται στις χώρες - μέλη της Ε.Ε. χωρίς τις αφόρητες διατυπώσεις άλλων εποχών κ.λπ.Όταν, όμως, αποδέχεσαι ασμένως τα όποια οφέλη της Ε.Ε., τότε οφείλεις να αποδέχεσαι και τα, τυχόν, δυσμενή μέτρα της. Αλλιώς, υποκρίνεσαι τον αντιδραστικό.
"Επάνοδος υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών" : Ναι αλλά πώς θα γίνει αυτό; Σε δύσκολες οικονομικά εποχές για τη χώρα, ποιός μπορεί να εγγυηθεί, ότι η δημοσιονομική πολιτική μας δεν θα επηρεαστεί από την, τυχόν, εξαγορά των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών(εκτός αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιθυμεί βίαιες εθνικοποιήσεις κατά το πρότυπο καθεστώτων, που θαυμάζει); Και, εντέλει, η μεταβίβαση των επιχειρήσεων και οργανισμών αυτών υπήρξε απαραίτητα βλαπτική για τη χώρα μας; 'Αλλως, την εποχή, που οι οργανισμοί αυτοί ανήκαν καθ' ολοκληρίαν στο Δημόσιο, λειτουργούσαν επαρκώς; Αν, πράγματι, πίστευε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα περί επανόδου, θα έπρεπε να προβάλει και ένα πρόγραμμα επανόδου. Αλλά δεν το είδαμε.
"Ανάκτηση του δημόσιου ελέγχου στις υποδομές της χώρας" : Ισχύουν λίγο πολύ όσα και στον προηγούμενο στόχο.
"Ο αφοπλισμός των αστυνομικών μονάδων στη διάρκεια κινηματικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων" : Καμμία αντίρρηση, αρκεί οι ίδιοι οι κινηματίες, συνδικαλιστές και διοργανωτές της οποίας εκδήλωσης να φροντίσουν, ώστε να υπάρχει περιφρούρηση. Διότι οι δικαιολογίες περί αυθόρμητων εκδηλώσεων, όπου δεν υπάρχει, υποτίθεται, η δυνατότητα περιφρούρησης, επιτρέψτε μου, δεν ευσταθούν για ένα κόμμα, το οποίο έχει αποφύγει επιμελώς να καταδικάσει τα όποια έκτροπα σε πορείες, όπως οι παραπάνω.
"Η κατάργηση των Ειδικών Μονάδων και η απαγόρευση χρήσης χημικών": Μάλιστα, άρα να μην ξαναπατήσουμε π.χ. σε γήπεδο, αν είναι να κινδυνεύουμε να φάμε το ξύλο της ζωής μας από τους χουλιγκάνους της εξέδρας. Προφανώς πίσω από κάθε ταραξία ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βλέπει εξεγερμένους νέους, που αντιστέκονται, πράγμα εκτός πραγματικότητας.
Για την απαγόρευση της χρήσης χημικών θα συμφωνήσω.
"Άμεση εξίσωση των κατώτερων αποδοχών με το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης των “15″": Αυτό προϋποθέτει μια απαραιτητη αναπροσαρμογή της δημοσιομικής πολιτικής της χώρας, ήτοι την ανάπτυξη ανάλογων οικονομικών υποδομών με αυτές, που υπάρχουν στις χώρες της Ε.Ε. Αλλιώς θα μιλάμε για εύκολη παροχολογία, που μας θυμίζει άλλες εποχές.
"Η κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και των ανεργατικών νομοθετικών ρυθμίσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης" : Όταν ανήκεις στην Ε.Ε., οφείλεις να ακολουθείς τις πολιτικές της, εκτός αν έχεις τη δυνατότητα να τις αλλάξεις. Και, σε κάθε περίπτωση, οι νομοθετικές ρυθμίσεις της Ε.Ε. περί τα εργατικά δεν είναι τόσο το πρόβλημα όσο οι εργασιακές συνθήκες, που επικρατούν στην Ελλάδα σε αρκετούς τομείς. Αν επιθυμεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να επιλύσει το θέμα, ας στραφεί στην αναδιάρθρωση των Επιθεωρήσεων Εργασίας, στην εξασφάλιση των προϋποθέσεων, ώστε να εξασκούν καλύτερα το έργο τους, στην επιβολή αυστηρών κυρώσεων στους εργοδότες, που παραβαίνουν την εργατική νομοθεσία κ.λπ. Εκτός αν σκοπός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι τα επιτεθεί με σφοδρότητα εναντίον της Ε.Ε.
"Η δημιουργία 100 χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και των κοινωνικών υπηρεσιών" : Μου θυμίζει λίγο τις εξαγγελίες του κυβερνώντος κόμματος πριν τις εκλογές του 2004, που υποσχόταν και αυτό αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο. Δεν γνωρίζω, αν αυτές είναι οι πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου, ώστε να καταστεί αποδοτικό αλλά θα προτιμούσα να ακούσω, ότι θα πρέπει να προσηφθούν πρόσωπα σε συγκεκριμένους τομείς, όπως η Ειδική Αγωγή, τα Ψυχιατρεία, τον Ο.ΚΑ.ΝΑ., χωρίς αναφορά σε υπέρογκους αριθμούς και γενικόλογα, που προδίδουν ψηφοθηρική τακτική.
"Η ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση" : Δώσε μου και μένα, μπάρμπα, θέση σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ! Μα αντέχουν οι υποδομές των πανεπιστημίων της χώρας να δεχθούν όλους τους αποφοίτους του Λυκείου; Ή πώς θα γίνεται η κατανομή των αποφοίτων ανά σχολή; Και με ποιά αξιολόγηση θα γίνεται η εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ; Γιούρια; Περισσότερο ελκυστική μου φαινεται η πρόταση του κ. Βερέμη, που, χωρίς να με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, τουλάχιστον φανερώνει, ότι προηγήθηκε κάποιος προβληματισμός για το μέλλον της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Διότι η αντίστοιχη υπό σχολιασμό πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι τόσο γενικόλογη, που αποκαλύπτει, ότι ελάχιστη φαιά ουσία δαπανήθηκε για την εκπόνησή της.
"Ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους" : Εδώ συμφωνώ απόλυτα, αρκεί να δούμε μια θέση ανάλογη με αυτή, που υποστήριξε το Κ.Κ.Ε., ήτοι με προτάσεις και πιθανά νομοσχέδια.
"Η εθνική στρατηγική για την αγροτική ανάπτυξη και η προώθηση μιας νέας στρατηγικής στήριξης των μικρομεσαίων και ιδιαίτερα των πολύ μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων" : Ελκυστικότατη πρόταση αλλά θα ήταν ακόμα καλύτερη, αν συνοδευόταν και από τον τρόπο υλοποίησης αυτής της στρατηγικής. Αλλά τέτοια στρατηγική δεν είδαμε. Και, δυστυχώς, ελάχιστα διαφέρει από τις προγραμματικές δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού, τις οποίες μέμφεται, και πολύ σωστά, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλλά, δυστυχώς, τις μιμείται.
Εν κατακλείδι, αν επιθυμεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να διαφοροποιηθεί από τα λοιπά κόμματα του κοινοβουλίου μας, οφείλει να καταφεύγει σε σταράτα λόγια και εφικτές λύσεις. Αλλά ακριβώς αυτά τα λόγια δεν ακούστηκαν παραπάνω.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Συμβάντα εύπεπτα, για εκτόνωση

Εκτός από τόπος λατρείας, αποθήκευσης πολεμοφοδίων, στρατωνισμού, πολεμικών συγκρούσεων και κατοικίας, έμελλε, τελικά, της Ακρόπολης να καταστεί και πεδίο συμβάντων (happenings ελληνιστί). Αναφέρομαι, φυσικά, στην ανάρτηση πανώ από ομάδα φοιτητών, που θέλησαν με τον τρόπο αυτό να εκφράσουν την υποστήριξή τους προς τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών στη χώρα μας. Και, βέβαια, η εικόνα της στολισμένης Ακρόπολης έκανε το γύρο του κόσμου.
Προσωπικά, ελάχιστα με ενδιαφέρει, αν θα μας κατακρίνουν τα Μ.Μ.Ε. της αλλοδαπής για την επιλογή μερικών φοιτητών να αναρτήσουν τα πανώ αυτά στο συγκεκριμένο τόπο. Όταν υπάρχουν ξένα Μ.Μ.Ε., που απορούν, πως ειναι δυνατό να υπάρχουν, ακόμα, αναρχικοί στην εποχή μας ή αναζητούν την άποψη των φοιτητικών αδελφοτήτων των πανεπιστημίων μας(;;;;), τότε αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα, ότι η χώρα μας παραμένει άγνωστη γη για πολλούς αλλοδαπούς, ακόμα και για όσους γράφουν γι' αυτή. Και, εντέλει, δεν κατανοώ, γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει η άποψη των ξένων για την Ελλάδα, όταν εγώ ως πολίτης την έχω παρατήσει στο έλεος των καιροσκόπων. Τέλος πάντων!
Περισσότερο με απασχολεί η επιλογή των διαμαρτυρόμενων νέων να επιλέξουν την Ακρόπολη ως τόπο ανάρτησης των όποιων μηνυμάτων τους. Δε θα συμμεριστώ τις οιμωγές όσων θεωρούν, ότι οι ανωτέρω νέοι διέπραξαν ιεροσυλία, καθόσον θεωρώ μεγαλύτερο ανοσιούργημα την αδιαφορία μας για το περιβάλλον, που κυκλώνει το ιστορικό αυτό μνημείο, ως και την απροθυμία μας να το επισκεπτόμαστε τακτικά, μήπως και εμπνευστούμε κάτι από τους αρχαίους προγόνους μας. Ούτε θα δώσω δίκιο σε όσους θεωρούν, ότι, αφού επιθυμούμε να ασπαζόμαστε την άποψη περί της αδιατάρακτης συνέχειας του ελληνισμού, θα πρέπει να δεχθούμε το δικαίωμα των φοιτητών να χρησιμοποιήσουν την Ακρόπολη για τον αγώνα τους.
Και εδώ ήθελα να σταθώ, ήτοι στο συμβάν με τα πανώ διαμαρτυρίας στην Ακρόπολη. Οι τελευταίες μέρες έδειξαν, ότι υπήρχε πολλή οργή συσσωρευμένη στους νέους, κυρίως, ανθρώπους της χώρας μας, η οποία βρήκε αφορμή από το φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να εξωτερικευτεί. Και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία ειναι αναφαίρετο και είναι παρήγορο, που δεν το κατέπνιξαν οι πολλοί παρά το άφησαν να ξεσπάσει σα μια κραυγή εις ώτα, δυστυχώς, μη ακουόντων πολιτικών. Βέβαια, το ξέσπασμα αυτό συνοδεύτηκε από αρκετές καταστροφές, τις οποίες έχω κατακρίνει σε παλαιότερες αναρτήσεις μου αλλά, τουλάχιστον, ακούστηκε η οργή των νέων μας και αυτό είναι σημαντικό.
Ωστόσο, το εν λόγω συμβάν εντάσσεται σε μια μόδα αρκετά δημοφιλή στην αλλοδαπή, η οποία εμφανίστηκε και στην ημεδαπή, ως απόδειξη, ότι είμαστε πρόθυμοι να μιμηθούμε τα εύπεπτα και ακίνδυνα του εξωτερικού. Αναφέρομαι στις παρόμοιες αναρτήσεις πανώ στον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι, το Άγαλμα του Χριστού Στο Ρίο ντε Τζανέιρο και αλλού. Συμπαθάτε με, που χαρακτηρίζω ως εύπεπτα τα συμβάντα αυτά, αλλά θεωρώ, ότι θα έπρεπε λογικά, πέρα από αυτά και τα συνθήματα, που δόνησαν τις πόλεις μας τις τελευταίες μέρες και τα έχουμε ακούσει πάμπολλες φορές, να ακολουθήσουν και κάποιες προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας αυτής. Η ανάρτηση ενός πανώ ή το κρέμασμα σκουπιδιών στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα μπορεί να αποτελούν ένα τρόπο έκφρασης μιας διαμαρτυρίας αλλά δε συνοδεύτηκαν από κάποιες προτάσεις ικανές να φανερώσουν ένα πολιτικό λόγο, που θα χαρακτήριζε μια νέα γενιά ικανή να προτείνει λύσεις και να αλλάξει τα κακώς κείμενα στη χώρα μας. Και η επανάληψη τέτοιων συμβάντων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκτόνωση της όποιας οργής, την οποία εκτόνωση θα ακολουθήσει η ένταξη των διαμαρτυρόμενων νέων εκ νέου σε ένα τρόπο ζωής σύμφωνο με το σύστημα, που πολεμούν αυτή τη στιγμή.
Με άλλα λόγια, δεν είναι κακή η τέλεση διαφόρων συμβάντων, ώστε να γίνεται αντιληπτό, ότι κάτι κινείται στην κοινωνία μας αλλά το επόμενο βήμα ποιό θα είναι; Και, κυρίως, πώς θα φροντίσουν οι επαναστατημένοι νέοι μας, ώστε το επόμενο βήμα να μην είναι η επανάληψη της ανούσιας βίας των προηγουμένων ημερών; Διότι η εκτόνωση μέσω συμβάντων και συνθημάτων θα είναι ό,τι χειρότερο για ένα κίνημα, που θέλει να αλλάξει πολλά και κινδυνεύει, στο τέλος, να μην αλλάξει τίποτα.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Υπάρχουν δικαστές στην Κρήτη

Προ τριμήνου είχα σταθεί στην απόφαση - έκπληξη του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ρεθύμνου, που είχε καταδικάσει σε 12μηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή τον πρώην υπουργό, πρώην βουλευτή και άτυπο σύμβουλο του κ. Πρωθυπουργού, κ. Ιωάννη Κεφαλογιάννη, επειδή παρότρυνε αστυνομικούς σε ψευδορκία, ώστε να απαλλαγεί πρόσωπο, που κατηγορούνταν για καλλιέργεια και εμπορία ναρκωτικών ουσιών. Και χαρακτήρισα την απόφαση αυτή σταθμό στην Ελληνική Δικαιοσύνη, επειδή ήταν από τις σπάνιες φορές, που ενεργό πολιτικά πρόσωπο καταδικαζόταν, έστω πρωτοδίκως, σε ποινή φυλάκισης για παράβαση σχετιζόμενη με την πολιτική του ιδιότητα.
Το Τριμελές Εφετείου Ηρακλείου, έπειτα από την έφεση, που άσκησε κατά της πρωτόδικης, ως άνω, αποφάσεως ο κ. Κεφαλογιάννης, τον κατεδίκασε και αυτό αλλά μείωσε την ποινή του σε πέντε μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή. Φυσικά, ο καταδικασθείς πρώην υπουργός, πρώην βουλευτής και πρώην σύμβουλος του κ. Πρωθυπουργού είχε φροντίσει, ώστε να συνοδεύεται από φίλους του - ψηφοφόρους, ενδεχομένως προς επηρεασμό του δικαστηριου(δεν πρωτοτυπεί ο κ. Βωβός με τους υπαλλήλους του), οι οποίοι και αποδοκίμασαν την απόφασή του. Ο ίδιος, μάλιστα, έκρινε, ότι η δίωξή του έχει πολιτικό χαρακτήρα αλλά αυτή τη φορά απέφυγε τις κορώνες περί στημενής δίκης κ.λπ.
Θεωρώ ενθαρρυντικό, ότι ένα δικαστήριο αποφάσισε, πως πρέπει να κηρυχθεί ένοχος ένας πολιτικός με ιδιαίτερη επιρροή στην περιοχή, όπου έχει την έδρα του το δικαστήριο αυτό. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν ακόμα δικαστές στο Βερολίνο, για να θυμηθούμε τη γνωστή ρήση του μυλωνά προς το Μεγάλο Φρειδερίκο της Πρωσσίας. Και, κυρίως, δικαστές, που δεν δίστάσαν να καταδικάσουν ένα πρόσωπο με ισχυρή, ακόμα, πολιτική επίδραση στην κοινωνία της Κρήτης.
Υ.Γ. Φυσικά υπάρχει ο φόβος η υπόθεση να επιστρέψει στο Εφετείο, ύστερα από αποδοχή της πιθανής αναιρέσεως του κ. Κεφαλογιάννη ενώπιον του Αρείου Πάγου και το Εφετείο να κρίνει, ότι πρέπει να απαλλαγεί ο κ. Κεφαλογιάννης από κάθε κατηγορία. Αλλά οι δύο καταδικαστικές αποφάσεις καταδεικνύουν, ότι υπάρχουν, ακόμα, δικαστές με θάρρος.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Όλα πάνω στον καταλληλότερο(για να ξεχαστεί και αυτό)!

Δεν είχε, λέει, σωστή ενημέρωση, ήτοι παραπλανήθηκε και για το λόγο αυτό ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Τάδε έφη χτες ο κ. Πρωθυπουργός, επαναλαμβάνοντας για μια, ακόμα, φορά τη συνήθεια, που έγινε λατρεία, ήτοι την ανέξοδη ανάληψη αποκλειστικά πολιτικών ευθυνών, χωρίς καμμία περαιτέρω συνέπεια.
Μόνο, που η ομολογία του κορυφαίου πολιτικού παράγοντα της χώρας, ότι στερούνταν επαρκούς ενημέρωσης για το συγκλονιστικό αυτό σκάνδαλο, τη στιγμή, που υπήρχε σωρεία δημοσιευμάτων στον έντυπο, ραδιοφωνικό, τηλεοπτικό και ηλεκτρονικό τύπο γι' αυτό, προδίδει είτε αφέλεια είτε υποτίμηση της νοημοσύνης των περισσοτέρων πολιτών, πράγματα εξίσου ανεπίτρεπτα για Πρωθυπουργό. Και, το χειρότερο, η διατύπωσή της φανερώνει μια λογική εξάλειψης ευθυνών των υφισταμένων του κ. Πρωθυπουργού με τον επωμισμό πολιτικών ευθυνών από τον ίδιο τον κ. Πρωθυπουργο εις τρόπον, ώστε να λησμονηθεί το συντομότερο δυνατό η ιστορία αυτή.
Δεν ανήκω σε εκείνους, που φωνάζουν να παραιτηθεί η κυβέρνηση, διότι δε γνωρίζω, αν θα αποδειχθούν καλύτεροι οι διάδοχοί της. Πολύ περισσότερο, με ανησυχεί, που δε βλέπω να προτείνονται λύσεις από τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδος παρά μια εμμονή στην ιδέα, ότι πρέπει να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Και, κυρίως, με απασχολεί η καλλιέργεια της εικόνας ενός πρωθυπουργού, που παίρνει τα πάντα επάνω του, χωρίς να υφίστανται την παραμικρή κύρωση οι υφιστάμενοι υπουργοί του, με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων, που σκοπό έχει αφενός να μη θιγούν οι δικοί του άνθρωποι αφετέρου να καταχωνιαστεί ένα, ακόμα, περιστατικό στο ξεχειλισμένο χρονοντούλαπο των σκανδάλων της νεότερης Ελλάδος.
Κρίμα, που ένας φέρελπις πολιτικός, που εξελέγη με σκοπό να ξεκαθαρίσει τη χώρα από τη διαφθορά και τα προβλήματά της, επέλεξε να επαναπαυθεί στις δάφνες του καταλληλότερου πρωθυπουργού, λησμονώντας, ότι και αυτές οι δάφνες κάποια στιγμή θα σαπίσουν. Και η δυσωδία τους δεν θα καλύπτεται ακόμα και από την πιο ευμενή για τον κ. Πρωθυπουργο δημοσκόπηση.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Η εξάπλωση της συνωμοσιολογίας

Πολλά ακούστηκαν τις μέρες αυτές για τη συμμετοχή αστυνομικών στα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων. Ήταν μια, ακόμα, επανάληψη όσων ακούγονται εδώ και καιρό, ότι πίσω από τους καδρονοφόρους κουκουλοφόρους, που καίνε και καταστρέφουν καταστήματα, κρύβονται αστυνομικοί, που προκαλούν τα επεισόδια αυτά, ώστε να εγείρουν ζήτημα αυστηρότερης αστυνόμευσης με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τις ατομικές μας ελευθερίες.
Σε μια εκπομπή του κ. Τζίμη Πανούση προ ημερών και με αφορμή τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το ιστολόγιο του Niemandrose(http://downloads.city995.gr/Tzimis%20Panousis/2008.12.09%20DOYREIOS%20HXOS,%20TZIMHS%20PANOYSHS.mp3) ο δημοφιλής κωμικός ακούγεται να λέει τα παρακάτω :
"Οι εξεγερμένοι νέοι με τις μολότωφ, ακροατή μου, έχουνε στόχο τις τράπεζες, τα αστυνομικά τμήματα και τα πολυκαταστήματα. Τα μικρομάγαζα και τα αυτοκίνητα των νοικοκυραίων τα καίνε μπάτσοι κουκουλοφόροι για να μην έχει διαρροές η εκλογική πελατεία των αφεντικών τους. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Όπως ο Παπαδόπουλος έριχνε ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των τζιπ στην παραμεθόριο, έτσι και ο Προκοπάκης ρίχνει μολότωφ στις περιουσίες των μικρομεσαίων για να τους τρομάξει και να τους πάρει με το μέρος του.Έχω εμπειρία προσωπική. Όταν έβαλα το σφυροδρέπανο στη θέση του σταυρού στην ελληνική σημαία, ήρθαν να με συλλάβουν στο σπίτι μου τέσσερα άγρια φρικιά με μούσια και μαλλιά μέχρι τον κώλο. Μου έδειξαν αστυνομικές ταυτότητες και μετά από καιρό αναγνώρισα δύο από αυτούς να σπάνε βιτρίνες στην Πανεπιστημίου σε διαδήλωση.Θα μου πεις τώρα ότι και οι μπάτσοι έχουνε δικαίωμα στην εξέγερση. Και θα συμφωνήσω κρατώντας τις επιφυλάξεις μου."
Πέρα από την καυστικότατη σάτιρα, η αντίληψη αυτή προβληματίζει με την ευκολία της. Κατ’ αρχάς, γνωρίζω, ότι υπάρχουν αστυνομικοί, που δεν είναι οι καλύτεροι φίλοι του κουρέα. Αλλά από πού στην ευχή τους ανεγνώρισε ο κ. Πανούσης, ότι έκαιγαν μικρομάγαζα; Διότι, εξ όσων γνωρίζω, οι ταραχοποιοί φροντίζουν πάντα να έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους, εκτός αν τους ανεγνώρισε ο κ. Πανούσης από τα υποδήματά τους, κατά την αντίληψη εκείνων των αστυνομικών, που ανεγνώρισαν ένα, δήθεν, ταραχοποιό από τα πράσινα «σταράκια», που φορούσε.
Ναι, υπάρχουν φωτογραφίες, που δείχνουν γεροδεμένους τύπους οπλισμένους με λοστούς και καδρόνια δίπλα σε αστυνομικούς. Αρκεί, όμως, αυτό, ώστε να χαρακτηριστούν αστυνομικοί; Και ας πούμε, ότι υπάρχει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ποιος παρακολούθησε την πορεία των τύπων αυτών κατά τη διάρκεια των ταραχών, ώστε να διαπιστώσει, αν, πράγματι, κατέστρεφαν μικρομάγαζα; Κάτι δεν προσαρμόζεται στη κοινή λογική.
Έχω σταθεί κατ' επανάληψη στο γεγονός, ότι στις διαδηλώσεις των τελευταίων ετών ουδείς, εξ όσων καλούσαν τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί, δε δημιούργησε μια ομάδα περιφρούρησης, η οποία θα απομόνωνε τους ταραχοποιούς και θα απέτρεπε τα επεισόδια αυτά, με το αιτιολογικό του αυθορμητισμού των διαδηλώσεων αυτών, που δεν πρέπει να καταστέλλεται, διότι αποτελεί την αλάθητη λαϊκή οργή.
Αν, όμως, ισχύει, ότι αστυνομικοί προκάλεσαν τις φθορές σε καταστήματα μικρότερων οικονομικών συμφερόντων και αυτό, όπως ισχυρίζεται ο κ. Πανούσης, είναι γνωστό εδώ και καιρό, τότε τίθεται το εύλογο ερώτημα, γιατί δεν τους έχουν απομονώσει εδώ και καιρό οι διοργανωτές των διαδηλώσεων αυτών. Συγγνώμη αλλά δε συμμερίζομαι τα περί αυθορμητισμού στην εποχή της πληροφόρησης, όπου από 2-3 μηνύματα σε κινητά και υπολογιστές μπορούν να μαζευτούν 200, τουλάχιστον, άτομα και να διαμαρτυρηθούν για κάποιο γεγονός. Εκτός αν αναζητούμε άλλοθι, ώστε να καλύψουμε την αδυναμία ή και απροθυμία των διαδηλωτών να σταματήσουν τις ταραχές κατά τη διάρκεια μιας πορείας, χωρίς να αποκλείω το ενδεχόμενο να επιζητούνται αυτές οι φθορές, ειδικά σε μικρά καταστήματα, ώστε να αναγκαστούν οι αρμόδιοι να ασχοληθούν με ένα πρόβλημα. Διότι «μόνο έτσι καταλαβαίνουν οι αρμόδιοι». Άλλως, έτσι μόνο θα πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας σε μας και θα γίνει γνωστή η αγανάκτησή μας.
Προ ημερών, στο ξεκίνημα των επεισοδίων, υπήρχαν αναρτήσεις σε διάφορα ιστολόγια, συνωμοσιολογικού περιεχομένου και ακροδεξιών αποχρώσεων, όπου υποστηριζόταν, ότι οι ταραχές αυτές εκπορεύονται από εξωθεσμικά κέντρα εκτός Ελλάδος με σκοπό την κατάρρευση της χώρας. Η "ΑΥΡΙΑΝΗ" χτες καταλόγισε στις Η.Π.Α. τα επεισόδια αυτά (δείτε roides.wordpress.com/2008/12/13/13dec08/). Ο κ. Τζίμης Πανούσης αναφέρθηκε σε μια αστυνομία, που σπάει μικρομάγαζα, για να τρομάξει τον κόσμο, ώστε να ζητήσει περισσότερη ασφάλεια, ως εάν να μην αρκούσε η καύση τραπεζών και αστυνομικών τμημάτων, για να τρομάξει ο κόσμος, χωρίς να είναι ο μόνος υποστηρικτής και διακινητής της ιδέας αυτής. Και οι δύο παραπάνω αντιλήψεις εκκινούν μεν από διαφορετικές αφετηρίες αλλά συγκροτούν από μια όψη του ίδιου νομίσματος, αυτού, που κινείται πέρα από τη λογική και αναζητεί ενόχους στη σφαίρα της εικασίας, που αναβιβάζεται σε πραγματικό γεγονός, με σκοπό να μην αποδοθούν ευθύνες στους πραγματικού πρόξενους των συμβάντων αυτών αλλά και στους ίδιους τους υποστηρικτές των αντιλήψεων αυτών.
Όταν έχουμε μάθει να μην αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας για ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας, είναι επόμενο να καλλιεργούνται και διαδίδονται τέτοιες θεωρίες. Μόνο, που, μέχρι σήμερα, το προνόμιο της καλλιέργειας τέτοιων ιδεών το είχε η άκρα δεξιά. Τώρα το φαινόμενο αποκτά οπαδούς και άλλων αποχρώσεων. Και αυτό είναι ακόμα πιο ανησυχητικό.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Ένας υπουργός κατ' εικόνα και ομοίωσή μας

Θα ήταν άχρηστο, νομίζω, να θυμίσει κανείς στον καθηγητή της Νομικής Σχολής, για να μην ξεχνιομαστε, Υπουργό Εσωτερικών, κ. Παυλόπουλο, ότι ένα δικαστήριο και μόνο αυτό είναι αρμόδιο να αποφαίνεται για την καταδίκη ή την αθώωση ενός προσώπου. Η πρόσφατη δήλωσή του στη Βουλή κατέδειξε, όμως, ότι τίποτε δεν πρέπει να εκλαμβάνουμε ως δεδομένο.
«Αυτός ο άνθρωπος, και με τον τρόπο με τον οποίο έδρασε και με τον τρόπο με τον οποίο εν συνεχεία απολογείται, ήδη έχει καταδικαστεί», δήλωσε ο κ. Υπουργος (για περισσότερα, οράτε www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=966810&lngDtrID=244). Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Κανένας δεν αντιλέγει, ότι η ενέργεια του ειδικού φρουρού ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό. Και ο φόνος του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου αποτελεί μια εξαιρετικά ειδεχθή πράξη.
Ωστόσο, ακόμα και ο πιο μοχθηρός και απεχθής άνθρωπος δικαιούται μιας δίκαιης δίκης. Και μόνο οι δικαστές θα κρίνουν, αν πρέπει να καταδικαστεί ή όχι.
Για τον απλό, μη γνώστη των νομικών και στερούμενο ψυχραιμίας πολίτη αυτό το κεκτημένο αποτελεί ενδεχόμενα μια περιττή τυπικότητα, αφού ο ειδικός φρουρός έχει ήδη καταδικαστει στη συνειδησή του, καθόσον υπάρχουν και αρκετοί μάρτυρες, οι οποίοι βεβαιώνουν την ενέργειά του. Μια τέτοια σκέψη μας γυρίζει σε μια εποχή, όπου ο καταληφθείς να παραβαίνει το νόμο συλλαμβανόταν και κολαζόταν με συνοπτικές διαδικασίες. Και χρειάστηκαν αγώνες για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα του κατηγορουμένου και να διασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή μιας δίκαιης δίκης. Για να μην αναφερθούμε στις ανατροπές καταθέσεων μαρτύρων κατά την ακροαματική διαδικασία!
Αν ο καθημερινός άνθρωπος μπορεί να αξιώνει την άμεση καταδίκη του ειδικού φρουρού, έχοντας το ελαφρυντικό της έλλειψης ψυχραιμίας, ο κ. Υπουργός και ο κάθε υπουργός και ευρισκόμενος σε κυβερνητική θέση άνθρωπος οφείλει να αποφεύγει τέτοιες ενέργειες. Διότι, όταν ο κόσμος έχει απωλέσει την ηρεμία του και το καθαρό μυαλό, ο κάθε πολιτικός οφείλει να σέβεται τη διάκριση των εξουσιών και να υποδεικνύει, ότι καθ' όλα αρμόδια για την υπόθεση του ειδικού φρουρού είναι η δικαστική εξουσία και αποκλειστικά αυτή.
Αλλά ο Υπουργός κ. Παυλόπουλος κατεδίκασε ήδη, πριν την περάτωση της προανάκρισης, τον ειδικό φρουρό. Και διαπιστώνω, ότι, τελικά, έχουμε τους πολιτικούς, που είναι κατ' εικόνα και ομοίωσή μας, ήτοι σκλάβοι του θυμικού τους (ή υποκρινόμενοι αυτούς) και πρόθυμοι να καταπατήσουν τα πάντα στ' όνομά του.
Διαβάστε και ένα ενδιαφέρον άρθρο του κ. Καμπύλη στην news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_169_12/12/2008_295675

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ισοπέδωση με αφορμή μια αντίδραση

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις με αφορμή το φόνο του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, περαν από την εμφάνιση μιας νεολαίας, που δεν έχει επαναπαυτεί στη γονεϊκή στοργή και τα υλικά αγαθά της εποχής μας και ευαισθητοποιήθηκε από το περιστατικό αυτο, κατέδειξαν και ένα σημαντικό πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας μας, τουλάχιστον εκείνου του κομματιού της, που επιθυμεί να αυτοχαρακτηρίζεται ως σκεπτόμενο. Φυσικά, αναφέρομαι στα πρόσφατα περιστατικά στην Πάτρα και τη Λάρισσα, όπου μια μερίδα πολιτών αποφάσισαν να υπερασπιστούν τις περιουσίες τους και επιτέθηκαν στους κουκουλοφόρους καταστροφείς.
Θα ήταν εκτός πραγματικότητας να ισχυριστεί κανείς, ότι, τουλάχιστον στην περίπτωση των Πατρών, δεν υπήρξαν ακροδεξιά στοιχεία, όπως χρυσαυγίτες, ομάδα Καλαμπόκα και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Είναι, επίσης, εσφαλμένο να στηρίζει μια πόλη και, γενικά, η κοινωνία τις ελπίδες της στους ακροδεξιούς για να σταματήσουν τα όποια επεισόδια, για να μην πω δεν είναι καθόλου υγιές.
Ωστόσο, εκείνο, που με θλίβει, είναι η ισοπεδωτική λογική, που κυριάρχησε κατά το σχολιασμό των επεισοδίων της Τρίτης στην Πάτρα. Το μεγαλύτερο μέρος των συμβατικών Μ.Μ.Ε. έσπευσε να χαρακτηρίσει όσους αντέδρασαν στις καταστροφές των κουκουλοφόρων ως χρυσαυγίτες ή, τουλάχιστον, συμπαθούντες. Λάδι στη φωτιά έριξαν, είναι αλήθεια, τόσο ο Νομάρχης Αχαΐας, κ. Κατσικόπουλος, όσο και ο Δήμαρχος Πατρών, κ. Φούρας. Αμφότεροι έβαλαν στο ίδιο τσουβάλι ακροδεξιούς και αμυνόμενους πολίτες, που απλά επιθυμούσαν να προστατέψουν τις περιουσίες τους. Κάποια στιγμή ο κ. Νομάρχης διευκρίνισε, ότι δεν είναι όλοι οι αντιδρώντες στους κουκουλοφόρους ταραχοποιούς ακροδεξιοί αλλά το κακό είχε γίνει. Το Διαδίκτυο πήρε φωτιά και από τη δήλωση του κ. Νομάρχη Αχαΐας έμεινε μόνο η αποστροφή περί ακροδεξιών. Την υπόλοιπη την έφαγε το σκοτάδι, με ευθύνη, βεβαίως, του αμετροεπούς κ. Νομάρχη Αχαΐας.
Προσωπικά, δεν αρνούμαι, όντας κάτοικος Πατρών, ότι στην πόλη αυτή δραστηριοποιούνται κάποιες ακροδεξιές ομάδες, με αφορμή και την ύπαρξη 3.500, με επιεική προσέγγιση, μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Σουδάν, τη Σομαλία κ.λπ. χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, στους οποίους έχουν επιχειρήσει τον τελευταίο καιρό κάποιες επιθέσεις. Και κανένας δεν ξεχνά τις ακροδεξιών αποχρώσεων ομάδες, που έδρασαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του καθηγητή Νικολάου Τεμπονέρα.
Ωστόσο, αυτή είναι ένα μικρό μόνο μέρος της πραγματικότητας. Είναι γεγονός, ότι οι καταστροφές στην Πάτρα ήταν περιορισμένες, ωστόσο το βράδυ της Τρίτης κανένας δεν ξέρει, αν θα ήταν μεγαλύτερες χωρίς την αντίδραση, που προαναφέρθηκε. Το μεγαλύτερο μέρος των αντιδρώντων πολιτών ήταν απλοί καταστηματάρχες και εν γένει πολίτες, που θέλησαν να προστατεύσουν τις περιουσίες τους. Εντάξει, δεν αμφισβητειται, ότι παρεισέφρυσαν πατενταρισμένοι ακροδεξιοί, οι οποίοι κατεδίωξαν και σε αρκετές περιπτώσεις έδειραν τους κουκουλοφόρους και, δυστυχώς, όσους διαμαρτύρονταν ειρηνικά για το θάνατο του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου.
Σημαίνει, όμως, αυτό, ότι το σύνολο των αντιδρασάντων ήταν ακροδεξιοί ή έστω συμπαθούντες την ακροδεξιά; Θεωρώ αυτή την άποψη υπεραπλουστευτική και πέρα από την πραγματικότητα μιας πόλης, όπου ένας αντιδήμαρχος είναι παλαιστινιακής καταγωγής, αρκετοί αλλοδαποί δραστηριοποιούνται επαγγελματικά, χωρίς να προκαλούν ρατσιστική αλλεργία και αλλοδαποί μαθητές σηκώνουν άφοβα την ελληνική σημαία στις εθνικές επετείους χωρίς αποδοκιμασίες από ελληναράδες. Συμφωνώ, ότι η ύπαρξη ακροδεξιών οργανώσεων δεν αποδοκιμάζεται ανοικτά, πλην, όμως, η πρόσφατη απαράδεκτη ρατσιστική προκήρυξη, που πέταξαν άγνωστοι ακροδεξιοί στην πόλη με αφορμή τους παραπάνω πρόσφυγες όχι μόνο δεν υποστηρίχτηκε αλλά και λοιδορήθηκε από το σύνολο των τοπικών Μ.Μ.Ε.
Πέρα από αυτά, όμως, είναι θλιβερό να στιγματίζονται ως φασίστες, ακροδεξιοί και με ό,τι άλλο μπορεί να αντλήσει κανείς από το πλούσιο λεξιλόγιο της γλώσσας μας, όσοι διαφώνησαν με τις ακρότητες των ημερών αυτών.Ελάχιστοι αντέδρασαν αρνητικά στις πορείες των μαθητών και εν γένει νέων ανθρώπων, απεναντίας οι περισσότεροι τους χειροκρότησαν. Το πρόβλημα ξεκίνησε, όταν οι γνωστοί-άγνωστοι άρχισαν τα γνωστά γνωστότατα τερτίπια τους, ήτοι βανδαλισμούς, πετροπόλεμο κ.λπ. Δεν με ενδιαφέρει, αν ανάμεσά τους υπάρχουν και ασφαλίτες, που επιθυμούν, έτσι, να καταστήσουν επιτακτική την αυστηρότερη αστυνόμευση της ζωής μας, διότι, όταν ξεσηκώνεις τον κόσμο σε διαδήλωση, τότε οφείλεις και να τηρείς κάποιους στοιχειώδεις κανόνες οργάνωσης. Τα περί αυθόρμητης διαδήλωσης τα προσπερνάω όχι διότι δεν τα πιστεύω αλλά διότι απλούστατα προδίδουν μια προσπάθεια απόσεισης πάσης ευθύνης για τα όποια επεισόδια, φρούτο γνώριμο στη χώρα, όπου φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά όχι εμείς. Ακούσατε ποτέ σε πορεία του Κ.Κ.Ε. να δημιουργήθηκαν επεισόδια; Η περιφρούρηση των πορειών του Κ.Κ.Ε. είναι παροιμιώδης. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση;
Δυστυχώς, οι πρόσφατες κινητοποιήσεις ανέδειξαν ένα άκαμπτο τρόπο σκέψης, όπου όποιος δεν αποδεχόταν ακόμα και τις παρεκτροπές των ημερών αυτών, δικαιολογημένων, κατά τους τιμητές των κουκουλοφόρων, χαρακτηριζόταν αυτόματα βολεμένος και φασίστας. Προφανώς στον κόσμο των οπαδών της εξέγερσης δεν υπάρχει μέση λύση παρά μόνο τα άκρα. Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Η επίκληση αγώνων αιώνων και του αίματος, που χύθηκε σε αυτούς, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, με προτίμηση στη Γαλλική Επανάσταση αλλά και απόκρυψη του γεγονότος, ότι την εποχή της Τρομοκρατίας η Γαλλική Επανάσταση έχασε πολλούς από τους οπαδούς της, προετοιμάζοντας το έδαφος για την απολυταρχία του Ναπολέοντα. Ο φανατισμός αρκετών υποστηρικτών των ταραξιών απλά όξυνε περισσότερο τα πνεύματα. Αλλά κανείς δεν την καταδίκασε. Και λησμονήθηκε, ότι ο φανατισμός είναι επιζήμιος όποιος και αν τον εκφράζει.
Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, λοιπόν, πέρα από την δυσαρέσκεια για τη σημερινή ζωή στην Ελλάδα, που εξέφρασαν, και κατέδειξαν την ανάγκη για ριζικές αλλαγές, θεωρώ, ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα καλό παράδειγμα για τη σωστή διαχείριση μιας κινητοποίησης εις τρόπον, ώστε αφενός να μην προκληθούν παρατράγουδα, που θα τη σπιλώσουν αφετέρου να μην μετατραπεί σε στείρα χειραγώγηση. Αρκεί να κρίνουμε ψύχραιμα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Και, κυρίως, να αποβάλουμε τη μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων. Αρκεί να το προλάβουμε, προτού ξεσπάσουν νέα παρεμφερή επεισόδια.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Αλλοίμονο!

Αλλοίμονο στην κοινωνία, που περιμένει από τους χρυσαυγίτες να τη σώσουν από τους καταστροφείς με την κουκούλα και το καδρόνι!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που η αστυνομία της ανοίγει το δρόμο στους πάσης φύσεως ακροδεξιούς, αποδεικνύοντας αφενός την ανεπάρκειά της αφετέρου τις διασυνδέσεις της με την άκρα δεξιά!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που θυμήθηκε να διαμαρτυρηθεί για την επίθεση της άκρας δεξιάς, ενώ επαινούσε νωρίτερα όσους κουκουλοφόρους τα έσπαγαν!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που βάζει στο ίδιο τσουβάλι του ακροδεξιούς τραμπούκους με όσους πραγματικά αγανάκτησαν από την αδυναμία της ΕΛ.ΑΣ. να προστατέψει τους ίδιους και τις περιουσίες τους και ξεσηκώθηκαν πέρα από κόμματα και ιδεολογίες!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που ανάμεσα στους φασισμούς των δύο άκρων επιλέγει τον ένα ή τον άλλο!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που οι πολιτικοί της παραιτούνται για τα μάτια και, τελικά, δεν παραιτούνται, λαϊκίζουν ασύστολα για τα αίτια των ταραχών, αποδεικνύοντας ότι δεν τα έχουν αντιληφθεί, επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλο για υπόθαλψη των ταραχοποιών (τί κατάντια, αλήθεια, για την ελληνική Αριστερά) και, όμως, διατηρούν τη θέση τους στη Βουλή και τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που ο Πρωθυπουργός της κρύβεται πίσω από συνωμοσιολόγους, ανειλικρινείς και εν γένει ανεπαρκείς υπουργούς και ένστολους, που δεν μπορούν και δεν θέλουν να κρύψουν τη βάρβαρη φύση τους!
Αλλοίμονο σε όσους μετέτρεψαν το νεκρό Αλέξη Γρηγορόπουλο σε λάβαρο με μουσική υπόκρουση, αφορμή βανδαλισμών και αίτιο για την άσκηση μικροπολιτικής!
Αλλοίμονο στους πραγματικούς εκείνους καλλιτέχνες, που ξεσηκώνονται με κάθε άσχετη αφορμή για την πολιτική ζωή αυτού του τόπου, προβάλλουν τους ακκισμούς τους σε κάθε κανάλι και έντυπο και, όμως, αυτές τις μέρες των ταραχών λούφαξαν θρασύτατα!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που ξέσπασε την οργή της στους επαίνους για τους βανδάλους με τα κράνη και τους λοστούς, αντί να έχει αναδείξει τόσα χρόνια μια λύση για τα δεινά αυτού του τόπου!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που είδε αυτές τις μέρες σα μια αφορμή για να ξεσπάσει την οργή, που συσσώρευε επί σειρά ετών και μετά το ξέσπασμα αυτό επιστρέφει στις δουλειές και τη ρουτίνα της, ως εάν να μη συνέβη τίποτε!
Αλλοίμονο στην κοινωνία, που επέτρεψε να σκοτωθεί ένας έφηβος και εμφανίζεται εκ των υστέρων και φωνάζει για τις ευθύνες του κράτους, που αυτή η ίδια εξέθρεψε, καθιέρωσε και συντηρεί!
Στέρεψα από αλλοίμονο. Στέρεψα από οργή. Βαρέθηκα τα τσιτάτα, την υποκρισία και την εύκολη κριτική. Αναζητώ προτάσεις και λύσεις. Θα επιμείνω να ελπίζω.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Καλλιεργώντας την ένταση

Έχουν βουίξει δεκάδες ιστολόγια για το γκρουπ στο facebook, που φτιάχτηκε προς τιμή του ειδικού φρουρού, που κατηγορείται για τη δολοφονία του Αλεξάδρου Γρηγορόπουλου. Και δίκαια, διότι τέτοια γκρουπ είναι από τα πιο άρρωστα, που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Μόνο που, προσπαθώντας να το βρω, επειδή δεν μου αρέσει να καταπίνω αμάσητο ό,τι διαβάζω, διάβασα τον τίτλο του "τιμή και δόξα στον ηρωϊκό αστυνομικό" (εντάξει, τα διαλυτικά δεν ταιριάζουν αλλά σκέφτηκα, ότι η άκρα δεξιά ποτέ δε φημιζόταν για τη φιλομάθειά της) και τον πληκτρολόγησα στην ένδειξη "search" του facebook, πλην, όμως, ουδέν φάνηκε. Προσπάθησα με κάποιες από τις παραπάνω λέξεις, με τις ίδιες λέξεις σε άλλη πτώση αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Να υποθέσω, ότι από χτες, που έκανε την εμφάνισή της η είδηση στο Διαδίκτυο, το γκρουπ αυτό διαλύθηκε ή κατέβηκε το προφίλ του από το facebook; Ή προκειται για μια από τις αναρίθμητες ανοησίες, που διαδίδονται στο Διαδίκτυο και στοχεύουν να καλλιεργήσουν ακόμα περισσότερες εντάσεις;
Νομίζω, ότι αυτό, που χρειάζεται πρωτίστως, είναι ψυχραιμία. Τέτοιες αβάσιμες ειδήσεις καλό είναι να μη διαδίδονται. Άλλως, όσοι τις διαβάζουν, θα ήταν χρήσιμο να τις κοσκινίζουν, προτού τις πιστέψουν. Αλλά φοβάμαι, ότι η ψυχραιμία έχει εκλείψει τις τελευταίες αυτές ημέρες. Και η απουσία της σε συνδυασμό με την έμφυτη τάση αρκετών να ασπάζονται ό,τι τους σερβίρουν, απλά χειροτερεύει τα πράγματα.

Μελαγχολίας συνέχεια

Αν σκοπός ενός κράτους είναι να καθησυχάζει τα ταραγμένα πνεύματα σε καιρούς δύσκολους, τότε το ελληνικό κράτος απλά απέτυχε παντελώς στην αποστολή του αυτή τις τελευταίες αυτές μέρες. Οι εικόνες των τηλεοπτικών συνεργείων, όπου 4-5 πάνοπλοι ειδικοί φρουροί, αστυνομικοί ή ο,τιδήποτε άλλο σχετικό με κατασταλτικούς μηχανισμούς είχαν ξαπλώσει στο έδαφος ένα νεαρό και τον ξυλοκοπούσαν ήταν αυτό, που χρειάζεται, μεταξύ άλλων, μια εξέγερση για να φουντώσει. Θα περίμενα να δω την κυβέρνηση όχι απλά να καταδικάζει τα επεισόδια αυτά αλλά και να διατάσσει τον υφιστάμενό της προϊστάμενο αυτών των βαρβάρων να λάβει μέτρα εις βάρος τους. Αλλά δεν την είδα.
Χτες βράδυ αγανάκτησα. Διότι τη δίκαιη διαδήλωση των πολλών σπίλωσαν οι ελάχιστοι τραμπούκοι, που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας και οι ακόμα λιγότεροι, που έμπαιναν στα φλεγόμενα μαγαζιά και σήκωναν το εμπόρευμα. Δεν έχω καμμία πίστη στην άποψη, ότι καίγεται η Ελλάδα της βολής, διότι ανάμεσα στα ακριβά μαγαζιά, που κάηκαν, υπήρχαν και αρκετά ταπεινότερα. Και αν, τουλάχιστον, έκαιγαν καμμία βίλλα καταπατητή δημοσίων εκτάσεων, μιζαδόρου, λαμόγιου κ.λπ., ίσως και να μην είχα απόλυτη αντίρρηση. Αλλά κάηκαν μαγαζιά ανθρώπων, που κοπιάζουν να τα φέρουν βόλτα. Και, ανάμεσα στους καταστροφείς υπάρχουν, κακά τα ψέμματα, και αρκετοί βολεμένοι, που καίνε και σπάνε για να ξεφύγουν από την πλήξη της πεποίθησης, ότι δε θα χρειαστεί να κοπιάσουν ποτέ και για τίποτα στη ζωή τους.
Και μια και μίλησα για μειονότητα καταστροφέων, αλήθεια, ποτέ δεν είδα μια ομάδα περιφρούρησης να απομονώνει και να ακινητοποιεί αυτά τα ταραχοποιά στοιχεία. Απεναντίας, ουδείς εκ των διαδηλωτών ασχολείται μαζί τους. Και, στο τέλος, αξιώνουν να μην κατηγορούμε τους ειρηνικούς διαδηλωτές, επειδή μια δράκα ταραξιών δημιούργησε επεισόδια. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τον κ. Γιαννόπουλο, Πρόεδρο του φόρουμ για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, που, προ ετών, δικαιολόγησε κάπως αναλόγως τη μη αποτροπή των χυδαίων συνθημάτων εις βάρος της κας. Ντόρας Μπακογιάννη, λέγοντας, ότι δεν μπορεί να κατηγορηθεί το σύνολο των διαδηλωτών για μια μειονότητα βαρβάρων. Και, όταν κάποιος δημοσιογράφος επέμεινε στο ερώτημα, γιατί δεν αποτράπηκαν τα συνθήματα αυτά, ο κ. Γιαννόπουλος αρκέστηκε να επαναλάβει την παραπάνω απάντηση.
Η καύση του κτιρίου, που ανήκε στον Κωστή Παλαμά σε τί βοήθησε, άραγε, τους εξεγερμένους; Ο εκ των κορυφαιων ποιητών μας, με σημαντικούς αγώνες στο γλωσσικό ζήτημα και την εν γένει παιδεία των Ελλήνων, θα έφριττε, αν ζούσε, βλέποντας πόσο ανεπίδεκτοι παιδείας είναι οι απόγονοί του. Και οι διαμαρτυρίες για την καταστροφή του κτιρίου αυτού; Αστεία πράγματα, κανένας δεν ασχολείται. Και χωρίς παιδεία, τί θα την κάνουμε την όποια εξέγερση; Πάλι καλά, που η Εθνική Βιβλιοθήκη γλύτωσε.
Συμπαθάτε με αλλά είμαι πολύ στενοχωρημένος. Αισθάνομαι, ότι ευρίσκομαι σε διασταυρούμενα πυρά. Από τη μια η άκρως μεροληπτική προβολή των γεγονότων από αρκετά συμβατικά Μ.Μ.Ε., που εστιάζουν, κυρίως, στους βανδαλισμούς και από την άλλη οι προερχόμενοι από μερικά ιστολόγια διθύραμβοι για τους εξεγερμένους νέους (πόσοι, άραγε, από τους νέους, που ζουν σήμερα στην Ελλάδα, συμμετείχαν στις διαδηλώσεις αυτές, ώστε να μιλάμε για μαζικότητα;) και η δικαιολόγηση των καταστροφών με επιχειρήματα, τύπου "Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών" απλά με ανακατώνουν. Ναι, υπάρχουν και αρκετοί εξεγερμένοι, που δεν έχουν να περιμένουν σε ένα καλύτερο μέλλον αλλά υπάρχουν και πολλοί περισσότεροι, που επιλέγουν να παλέψουν στη ζωή τους. Οι υπόλοιποι απλά αρκούνται να χαρακτηρίζουν τους κόπους τους ως μάταιους και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Βολευόμαστε στα πλούτη μας αλλά βολευόμαστε και στην αδυναμία να να επιλέξουμε κάποιο άλλο τρόπο αντίδρασης.
Φτωχέ Αλέξη Γρηγορόπουλε, δεν σου άξιζε να φύγεις τόσο νέος! Και δε σου έπρεπαν τέτοιες "τιμές" είτε από τους όψιμους τιμητές των Μ.Μ.Ε. είτε από τους λάτρεις του θεού της καταστροφής. Όλοι τους καπηλεύτηκαν το θάνατό σου. Γιατί σε κανένα τους δεν ανήκες.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Μελαγχολία

Το κέντρο της Αθήνας έχει, ακόμα, τα σημάδια από τη διήμερη αναταραχή. Σπασμένα πεζοδρόμια, ραγισμένες τζαμαρίες, που θα ήταν περισσότερες, αν δεν είχαν αλλαχτεί, καμμένα αυτοκίνητα και ένα ανεπαίσθητο τσούξιμο στα μάτια από τα δεκάδες δανρυγόνα, που έριξαν οι αστυνομικοί συνέθεταν ένα σκηνικό μεθεορτίων βίας. Πολύ κόσμο δεν είχε το κέντρο της πόλης τις πρώτες πρωινές ώρες και ας ήταν η πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας. Οι φήμες για συνέχιση των επεισοδίων είχαν κάνει τη δουλειά τους.
Στα ραδιόφωνα, ακούγονταν δεκάδες απόψεις για το φονικό. Κανένας δε σκέφτηκε να υπερασπιστεί τον ειδικό φρουρό αλλά πολλοί έσπευσαν να υπερασπιστούν την εξεγερμένη νεολαία. Το βράδυ στην τηλεόραση, οι περισσότεροι από αυτούς θα τα βάλουν με την κυβέρνηση, που δεν προστάτευσε τις ξένες περιουσίες.
Η εικόνα των μαθητικών διαδηλώσεων ήταν μάλλον ειρηνική, χωρίς παρεκτροπές, αν και φοβάμαι, ότι φτάσαμε σε μια εποχή, που οι μη παρεκτροπές ταυτίζονται με την μη ύπαρξη υλικών ζημιών και την εκτόνωση με τα γνωστά συνθήματα για τους αστυνομικούς. Στους δρόμους της Αθήνας, όσο περνάει η ώρα, αρχίζει να φαίνεται περισσότερος κόσμος. Όλοι ασχολούνται με τη δολοφονία του άτυχου νεαρού. Και οι περισσότεροι εκστομίζουν με σιχασιά τη λέξη "μπάτσος". Όταν ακούω αυτή τη λέξη από στόματα, που υπό άλλες περιστάσεις θα έγλειφαν πατόκορφα όλη την αστυνομική δύναμη της χώρας, χωρίς να υπολογίζουμε, ότι τα άτομα αυτά πιστώνονται με μηδέν ώρες αντίστασης στη ζωή τους, τότε αισθάνομαι δικαιωμένος, που υποσχέθηκα να μη χρησιμοποιήσω ποτέ αυτή τη λέξη.
Πολύς κόσμος δικαιώνει τους νεαρούς ταραξίες για τις ζημίες, που προκάλεσαν. Και ακριβώς αυτούς τους νεαρούς προβάλλουν αρκετά Μ.Μ.Ε. και ιστολόγια. Μόνο που όλα τα παραπάνω παραβλέπουν ότι είναι αρκετοί περισσότεροι εκείνοι, που ζητούν περισσότερη και αυστηρότερη αστυνόμευση. Η εξεγερσιολαγνεία και οι αντιστασιακοί, που δεν είναι και εξ αντιστάσεως, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Μιχάλη Κατσαρό, πάντοτε περίσσευαν στην Ελλάδα. Αν είχαμε όντως αντιστάσεις, τότε αυτό το κράτος θα ήταν πολύ καλύτερο. Και θα είχαμε προλάβει τέτοια φονικά.
Το ράδιο αρβύλα κυριαρχεί. Ταξιτζής μου έλεγε για ένα κατάστημα "ΓΕΡΜΑΝΟΣ", του οποίου τη βιτρίνα γκρέμισαν με βαριοπούλες κάποιοι κουκουλοφόροι. Και αφού τη γκρέμισαν, πλάκωσαν, λέει, κάτι σκουρόχρωμοι αλλοδαποί και σήκωσαν όλο το εμπόρευμα. Πώς είστε σίγουρος, ότι πρόκειται για αλλοδαπούς, ρώτησα. Και εκεί άρχισε να μου τα μασάει. Διότι στη χώρα μας οι αλλοδαποί τείνουν να γίνουν, σε δύσκολες εποχές, κάτι ανάλογο με τους Εβραίους στη Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή Ευρώπη.
Ανατρίχιασα, όταν διάβασα σε διάφορα ιστολόγια για την ηλεκτρονική διαπόμπευση του ειδικού φρουρού. Μιλάνε για την υποκρισία των Μ.Μ.Ε., που δεν αναφέρει τα στοιχεία του, σε αντίθεση με την κα. Εύη Τσέκου, που τη διαπόμπευσαν πολύ περισσότερο. Καμμία αντίρρηση, ρε παιδιά, αλλά σε τί διαφέρουμε, άραγε, από τα συμβατικά Μ.Μ.Ε., όταν αντιγράφουμε τα στραβά τους; Και, εν πάσει περιπτώσει, ποιός μας νομιμοποιεί να αποδίδουμε δικαιοσύνη; Λυπάμαι αλλά, ίσως και λόγω επαγγέλματος, αισθάνθηκα άσχημα, που διάβασα τέτοια σχόλια.
Μελαγχολία για το χαμό ενός εφήβου αλλά και μελαγχολία για την έλλειψη ψυχραιμίας σε αρκετά ιστολόγια, εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δίκτυα! Μελαγχολία εν γένει!

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ζητείται παιδεία

Ο θάνατος του 16χρονου νεαρού από όπλα αστυνομικού συντάραξε τους πάντες. Για εν ψυχρώ δολοφονία κάνουν λόγο αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες, ενώ η άποψη, ότι ο αστυνομικός πυροβόλησε ευρισκόμενος σε άμυνα μάλλον υποχωρεί, μέχρις ότου φτάσουμε σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου, όπου προφανώς θα προβληθεί εκ νέου. Δεν μπορώ, φυσικά, να γνωρίζω, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, καθόσον η σχετική δικογραφία δεν έχει, ακόμα, σχηματιστεί, ενώ ο κουρνιαχτός από το περιστατικό αυτό δεν έχει καταλαγιάσει, αποτρέποντας, έτσι, το ενδεχόμενο καθαρής σκέψης.
Τα επακόλουθα αυτού του φονικού τα βιώνουμε ήδη. Εκτεταμένα επεισόδια, βανδαλισμοί περιουσιών και η βίαιη απάντηση της ΕΛ.ΑΣ. συνθέτουν μια χορογραφία ατελείωτης βίας, όπου και οι δύο πλευρές μοιάζουν ανίκανες να βρουν ένα εναλλακτικό τρόπο έκφρασης και εκτόνωσης της κατάστασης, συνοδεία αρκετών Μ.Μ.Ε., που αφενός καταδικάζουν τη βίαιη ενέργεια του αστυνομικού αφετέρου κάνουν εκτεταμένη μνεία στις φθορές, που προξένησαν αντιεξουσιαστές σε διάφορα καταστήματα.
Δυστυχώς, η κατάσταση αυτή αναδεικνύει αρκετές ατέλειες της κοινωνίας μας. Από την μια πλευρά, έχουμε μια εξουσία, που αδυνατεί να επιλύσει το πρόβλημα της άσκησης εξουσίας εκ μέρους των σωμάτων ασφαλείας (δεν είναι δα το πρώτο περιστατικό αστυνομικής βίας)και από την άλλη ένα ξέσπασμα τυφλής βίας από την πλευρά των αντεξουσιαστών.Δε θα σταθώ σε θέματα ταξικής κοινωνίας ως παράγοντα γένεσης της βίας και ως αποτέλεσμα της άσκησης της κρατικής εξουσίας, θέμα, που ήδη ετέθη σε άλλα ιστολόγια, καθόσον η αταξική κοινωνία, πέρα του ότι υφίσταται μόνο στο νου ορισμένων αγνών ιδεολόγων, οπουδήποτε (υποτίθεται ότι) εφαρμόστηκε, αποτέλεσε τη συνέπεια ισχυρής καταπίεσης εκ μέρους των κρατούντων, ήτοι χρησιμοποιήθηκε πάλι βία.
Περισσότερο με απασχολεί η απουσία της παιδείας από τις περισσότερες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Και η απουσία της δεν εντοπίζεται μόνο στον αστυνομικό, που ενήργησε δίκην κάουμπόϋ στην Άγρια Δύση και πυροβόλησε, προδίδοντας την ελλειπέστατη κατάρτισή του και την περιφρόνησή του για την ανθρώπινη ζωή αλλά και τις τραγικές ελλείψεις του συστήματος εκπαίδευσης των αστυνομικών μας. Αφορά και την εικόνα της σημερινής ΕΛ.ΑΣ., μια εικόνα, που ελάχιστα έχει αλλάξει σε σχέση με κάποιες αρκετά μαύρες πολιτικά για τη χώρα μας εποχές, όπου η αστυνομική βία αποτελούσε τον κανόνα, ιδίως, αν ο διωκόμενος ανήκε σε κάποια από τις σταμπαρισμένες κατηγορίες ανθρώπων. Ο φόνος του νεαρού ήλθε να δικαιώσει όσους επιμένουν να μη σέβονται την ΕΛ.ΑΣ. άλλως να τη βλέπουν ως ένα θεσμό, που από τη μια πλευρά αδυνατεί να ασκήσει αποτελεσματικά τα καθήκοντά της και από την άλλη εξακολουθεί να εθελοτυφλεί για τα περιστατικά ακραίων συμπεριφορών κάποιων στελεχών της. Και όλ΄ αυτά αποδεικνύουν την έλλειψη παιδείας, που διακατέχει ένα σημαντικό μέρος των προσώπων, που στελεχώνουν τα σώματα ασφαλείας στις μέρες μας και έχουν επιβάλει λογικές περασμένων εποχών.
Η απουσία παιδείας προκύπτει και από τον εσφαλμένο χειρισμό της όλης κατάστασης από τους διαμαρτυρομένους και, ενίοτε, ταραξίες διαδηλωτές. Δεν έχω αντίρρηση για τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το θάνατο του 16χρονου, άλλωστε αυτές ακριβώς οι εκδηλώσεις μαρτυρούν μια ευαισθητοποίηση σε θέματα αστυνομικής βίας. Το πρόβλημα εντοπίζεται σε όσα ακολουθούν αυτές τις διαδηλώσεις, ήτοι στους βανδαλισμούς και τις εν γένει καταστροφές ιδιωτικής περιουσίας. Πέρα από τις όποιες υπερβολές των Μ.Μ.Ε. (προσωπικά έφτασα με χαρακτηριστική άνεση στο γραφείο μου, περνώντας από το ήρεμο κέντρο της πόλης μου παρά τα περί του αντιθέτου αλαλάζοντα Μ.Μ.Ε.), η πικρή αλήθεια είναι, ότι πολλοί καταστηματάρχες είδαν τα καταστήματά τους να γίνονται παρανάλωμα του πυρός αλλά και αρκετοί ιδιώτες αντίκρυσαν τα οχήματά τους καμμένα. Πόσο μυαλό, άραγε, χρειάζεται, ώστε να αντιληφθούν οι διαμαρτυρόμενοι εμπρηστές της δημοκρατίας, ότι με τέτοιες ενέργειες απλά προετοιμάζουν το έδαφος για τη γέννηση ιδεών περί περισσότερης και αυστηροτερης αστυνόμευσης; Αναλογίζομαι, ότι οι περισσότεροι ταραξίες νεαροί (ξεχωρίζω του απλά και ειρηνικά διαμαρτυρόμενους) είναι γόνοι οικογενειών, που τους παρείχαν τα πάντα αλλά όχι αγωγή και, κυρίω,ς σεβασμό προς την ξένη περιουσία. Και η απουσία παιδείας σε συνδυασμό με μια γενικευμένη ατιμωρησία, που ξεκινάει από την ίδια την οικογένεια (άσε ήσυχο το παιδί να ξεσπάσει, μικρό είναι) οδήγησε σε τέτοιες ακριβώς καταστροφές, τις οποίες, δυστυχώς, κανένας από τους λαλίστατους πολιτικούς μας δεν κατεδίκασε, μέχρι στιγμής. Ίσως γιατί η σύγχρονη παιδαγωγική έχει εξοβελίσει την πάσης φύσεως νουθεσία άλλως από μια εποχή, που το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο περάσαμε στην εποχή, που το ξύλο καίγεται στο πυρ το εξώτερον(μεταφορική η χρήση του ξύλου, δεν συναινώ σε οποιασδήποτε μορφής σωματική βία). Και, βέβαια, αυτά ακριβώς τα επεισόδια οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, τους στερούμενους, σε μεγάλο ποσοστό, παιδείας συμπολίτες μας στην υιοθέτηση ιδεών περί περισσότερης και αυστηρότερης αστυνόμευσης και τον, εκ του λόγου αυτού, περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.
Έτσι, την έλλειψη ψυχραιμίας εκ μέρους της ΕΛ.ΑΣ. ακολούθησε η έλλειψη ψυχραιμίας εκ μέρους μιας μερίδας διαδηλωτών, καταδεικνύοντας, έτσι, την παντελή απουσία παιδείας στις μέρες μας, συνεπεία της οποίας ένα 16χρονο παλληκάρι έχασε τη ζωή του. Και εμείς συνεχίζουμε να φιλοσοφούμε, μέχρι οι ατομικές ελευθερίες μας να περικοπούν, επειδή δεν είχαμε την παιδεία να τις διαφυλάξουμε.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Ντροπή σου, συνάδελφε!

Πόσο χαμηλά μπορείς, άραγε, να ξεπέσεις, συνάδελφε, ώστε να καταδεχτείς να κάνεις αυτή τη δουλειά; Δε λέω, αρκετές έως πολλές παραχωρήσεις θα κάνεις στη ζωή σου, αφ' ης στιγμής αποφάσισες να βιοποριστείς από τη δικηγορία, καθόσον θα έχεις να κάνεις με όλων των ειδών τους πελάτες και, κυρίως, με εκείνους τους εντολείς, που στερούνται υπομονής, καλών τρόπων και εν γένει παιδείας. Μα τέτοιες παραχωρήσεις κάνουν όλοι, σχεδόν, οι υπόλοιποι επαγγελματίες στη ζωή τους. Και, εν πάσει περιπτώσει, αν ένας πελάτης σου είναι τόσο ανυπόφορος, έχεις κάθε δικαίωμα να τον διώξεις, όση οικονομική ανάγκη και αν τον έχεις. Αν, τώρα, επιθυμείς να ταυτιστείς μαζί του, πρόβλημά σου!
Αλλά, πώς μπορείς, πραγματικά, να απειλείς και να υβρίζεις τον κόσμο για να πληρώσει τις οφειλές του, λειτουργώντας σε αυτές τις κατάπτυστες εταιρείες είσπραξης οφειλών; Σε φαντάζομαι να κορώνεις, καθώς απειλείς τους κακοπληρωτές, πουλώντας τους ανέξοδο τσαμπουκά, αφού αμφιβάλλω, αν θα μπορούσες να δείξεις το ίδιο θράσος ενώπιον του οφειλέτη. Αλλά φαντάζομαι και τον οφειλέτη να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, καθώς του κεραυνοβολείς με τη συμπεριφορά σου. Και συ, άραγε, χαίρεσαι, που τσάκισες έναν άνθρωπο; Τόσο χαμηλά έχεις πέσει, συνάδελφε;
Πρόσεχε, δεν εξετάζω, αν είναι καθ' έξιν οφειλέτης το πρόσωπο, που απειλείς. Έχουμε πολλούς τέτοιους να αντιμετωπίσουμε στη δουλειά μας, ειδικά από την εποχή, που η δυνατότητα προσωποκράτησης για εμπορικά χρέη περιορίστηκε δραστικά και τείνει, όπως δείχνουν τα πράγματα, να έχει την ίδια μοίρα με τη μοιχεία, την προίκα και άλλες νομικές έννοιες του κοντινού παρελθόντος. Και όλοι μας αντιμετωπίζουμε τέτοιους κακοπληρωτές και θα τους αντιμετωπίζουμε όσο καιρό βαστούν τα κότσια μας να εξασκούμε το επάγγελμα αυτό. Αλλά, προς Θεού, όσο και αν σε πιέζει ο εντολέας σου, εσύ οφείλεις να μην ξεφεύγεις, εκτός αν η δικηγορία σε βοήθησε να βγάλεις τα απωθημένα σου από μια εποχή, που όλοι σε είχαν για τα μπάζα και τώρα βρήκες την ευκαιρία να εκδικηθείς. Και, πίστεψέ με, η δικηγορία βρίθει από τέτοια υποκείμενα. Άρα, μήπως σου αρέσει, κατά βάθος, να απειλείς τον κόσμο και να φαντάζεσαι τους συνομιλητές σου ζαρωμένους να τρέμουν στο ξεστόμισμα των απειλών σου; Τόση έλλειψη αυτοπεποίθησης είχες στην προηγούμενη ζωή σου, συνάδελφε, και αποφάσισες να βγάλεις τώρα τα σπασμένα;
Ή, μήπως, θεωρείς, ότι βρήκες τα πολλά χρήματα στην εισπρακτική εταιρεία, που δουλεύεις; Έχω πολλές αντιρρήσεις γι' αυτό, άλλωστε ο συνήθης τρόπος αμοιβής σε αυτές τις εταιρείες είναι μια πάγια αμοιβή, αρκετά χαμηλή, ώστε να νοιώσεις και συ τι θα πει να είσαι μέλος της γενιάς των 700 (και κατέβαινε) ευρώ, με μπόνους από τα χρήματα, που θα εισπράξεις από τους κακοπληρωτές.
Δεν σε δικαιολογώ, συνάδελφε, που αποφάσισες να απασχοληθείς σε μια εισπρακτική εταιρεία. Όση ανάγκη και αν έχεις, δεν δικαιούσαι να τσαλαπατάς την αξιοπρέπεια κανενός και να ξεσκίζεις τα νεύρα του, διότι ξέρω πολύ καλά σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκονται οι περισσότεροι από αυτούς τους οφειλέτες μετά από ένα τηλέφωνό σου και μια εκτεταμένη "συνομιλία" μαζί σου. Και, επαναλαμβάνω, δεν εξετάζω, αν ο "συνομιλητής" σου είναι ένα "μπουμπούκι", που "έμπηξε" κόσμο και κοσμάκη. Χώρια, που πολύς κόσμος, απ' όσους παίρνεις και απειλείς, είναι πρόσωπα, που έχουν πραγματική οικονομική στενότητα. Ναι, το ξέρω, ας μην ανοίγονταν οικονομικά τόσο, ώστε να χρωστούν. Ξέρεις, όμως, πώς κατέληξαν να οφείλουν χρήματα; Και, ανεξάρτητα από αυτό, ποιος σου δίνει το δικαίωμα να τους βρίζεις και απειλείς;
Απλά, ντροπή σου, συνάδελφε, διότι ντροπιάζεις περισσότερο ένα ήδη ντροπιασμένο επάγγελμα. Και, κυρίως, ντροπιάζεις τον εαυτό σου. Και νομιμοποιείς τις παράνομες συμπεριφορές των εισπρακτικών εταιρειών.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Εκεί είναι Ελβετία

Η είδηση, ότι στην Ελβετία οι πολίτες αποφάσισαν με δημοψήφισμα να μονιμοποιηθεί ένα πιλοτικό πρόγραμμα χορήγησης ηρωίνης σε εξαρτημένους χρήστες κατέδειξε ένα κοινωνικό πρόσωπο μιας χώρας, η οποία έχει δοκιμαστεί από το προερχόμενο από τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών έγκλημα και έκρινε, ότι οι παραδοσιακές κατασταλτικές μέθοδοι δεν αρκούσαν για την καταπολέμηση της μάστιγας των εξαρτησιογόνων ουσιών. Μιλάμε, μάλιστα, για την ίδια χώρα, στην οποία το λαϊκό δεξιό κόμμα (Δημοκρατική Ένωση του Κέντρου, UDC) διοργάνωσε δημοψήφισμα, ώστε να κρίνεται η απόκτηση της ελβετικής υπηκοότητας με απόφαση της κοινότητας, στην οποία έχει ο αλλοδαπός τη μόνιμη κατοικία, πλην, όμως, η πρότασή του αυτή καταψηφίστηκε σε ποσοστό 64%.
Η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων αποτελεί μια κοινή και διαδεδομένη πρακτική στη Δυτική Ευρώπη. Στην Ιρλανδία οι πολίτες αποφάσισαν, έστω και με μικρή προσέλευση, τη μη υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Στην Ισπανία, διεξήχθη δημοψήφισμα στην περιοχή των Βάσκων, το οποίο η κυβέρνηση της χώρας έσπευσε να μπλοκάρει στο Συνταγματικό Δικαστήριο ως αντισυνταγματικό. Και, βέβαια, υπάρχουν αρκετά παρόμοια παραδείγματα, που θα απαιτούνταν πολύς χώρος για να παρατεθούν.
Στη χώρα μας τα του δημοψηφίσματος ορίζονται από τα άρθρα 35 παρ. 3, 44 παρ. 2 και 100 παρ. 1 περ. β' του Συντάγματός μας. Μέχρι σήμερα, έχουν διεξαχθεί ελάχιστα δημοψηφίσματα, όλα τους σχετικά με τη μορφή του πολιτεύματος της χώρας, με τελευταίο αυτό του 1974, όταν οι Έλληνες αποφάσισαν σε ποσοστό 69% υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας. Φυσικά, από την ανάγνωση των άρθρων του Σ. γίνεται εύλογο, ότι δεν παρέχεται η δυνατότητα σε μια ομάδα Ελλήνων πολιτών να συγκεντρώσει ένα ελάχιστο αριθμό υπογραφών, ώστε να προκαλέσει δημοψήφισμα.
Φυσικά, γεννάται το ερώτημα, αν η ισχύουσα νομοθεσία προδίδει την έλλειψη εμπιστοσύνης της εκτελεστικής εξουσίας απέναντι στη λαϊκή βούληση. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Πράγματι, η εκάστοτε εξουσία στην Ελλάδα έδειξε, ότι ελάχιστα εμπιστεύεται τους πολίτες της, ώστε να τους δώσει τη δυνατότητα για αμεσότερη συμμετοχή στην άσκηση της πολιτικής. Βέβαια, στη χώρα μας καθιερώθηκε αρκετά πιο νωρίς σε σχέση με άλλες χώρες της Δύσης η καθολική ψηφοφορία των αρρένων αλλά από την άλλη πλευρά η διστακτικότητα της εκτελεστικής εξουσίας να επιτρέψει περισσότερη συμμετοχή στους πολίτες στην άσκηση της εξουσίας και η αλαζονική εμμονή της στο προνόμιο της ασκήσεως της εξουσίας καταδεικνύεται αφενός από παραδείγματα, όπως η απογύμνωση των Νομαρχιών από τις αρμοδιότητές τους, ευθύς μόλις ετέθη σε εφαρμογή ο νόμος για την εκλογή με καθολική ψηφοφορία των υποψηφίων Νομαρχών αφετέρου από την πρακτική σωρεία νόμων να παραμένουν ανεφάρμοστοι, επειδή απαιτείται για την ενεργοποίησή τους μια σειρά από προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις κ.λπ. με τελευταίο παράδειγμα το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τη χρήση φωτοβολταϊκών από ιδιώτες.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι, ότι ο Έλληνας σε σημαντικό βαθμό δεν επιθυμεί άλλως βαριέται να ασκήσει πραγματική πολιτική. Η έντονη κριτική του νεοέλληνα για όσα λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα περιορίζεται τις περισσότερες φορές στην επισήμανση των προβλημάτων αυτών και σε επικρίσεις (για να το πούμε κομψά) εις βάρος όσων τα προκαλούν. Όταν, όμως, έρχεται η ώρα να ληφθούν κάποιες αποφάσεις, τότε απλούστατα ο Έλληνας απουσιάζει τις περισσότερες φορές. Σκέφτομαι τί θα γινόταν, αν οι πολίτες καλούμαστε να ψηφίσουμε υπέρ της χορήγησης ναρκωτικών ουσιών από το κράτος προς τους εξαρτημένους χρήστες. Πόσοι από εμάς αντιλαμβανόμαστε, ότι η έξαρση της εγκληματικότητας τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη διάδοση των σκληρών ναρκωτικών ουσιών; Και ποιός ευελπιστεί, ότι θα λαμβανόταν δια δημοψηφίσματος μια τέτοια απόφαση, όταν ξεσηκώνονται στη χώρα μας πολίτες, επειδή στεγάζονται ή πρόκειται να στεγαστούν πλησίον των οικιών τους ξενώνες για άτομα με ψυχολογικά προβλήματα; Για να μην αναφερθούμε στην ανέξοδη ρητορεία και κριτική αρκετών πολιτικών και Μ.Μ.Ε. μας, τύπου "Δώστε μου δυό κανναβουριές", με την οποία υποδέχθηκε ο "Ριζοσπάστης" προ μερικών ετών την πρόταση του τότε Υπουργού Εξωτερικών, κ. Γεωργίου Παπανδρέου, για αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι, προκειμένου να επεκταθεί ο θεσμός του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα με την π.χ. καθιέρωση ενός ελαχίστου αριθμού υπογραφών πολιτών, απαιτείται μια εξαντλητική προσπάθεια πρωτίστως από το κράτος αλλά και από αρμόδιους φορείς του ιδιωτικού τομέα, ώστε αφενός να προωθούνται τα κατάλληλα και φλέγοντα ζητήματα (και να αποφεύγονται και "δημοψηφίσματα", όπως αυτό για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες), που απαιτούν άμεση λύση, αφετέρου να υπάρχει η κατάλληλη ενημέρωση, ώστε ο πολίτης να γνωρίζει τί θα ψηφίσει. Δεν πιστεύω, ότι ο θεσμός του δημοψηφίσματος λειτουργεί άψογα στο εξωτερικό. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, ο περισσότερος κόσμος, ακόμα και ο Πρωθυπουργός κ. Άχερν, δεν γνώριζαν ποιο είναι το περιεχόμενο της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Δε γνωρίζω τι ψήφισε ο κ. Άχερν αλλά η πλειοψηφία των ψηφισάντων συμπολιτών του ψήφισε "ΟΧΙ". Και περίπου οι μισοί Ιρλανδοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να ψηφίσουν. Αν αυτό αποτελεί τιμή για το θεσμό του δημοψηφίσματος, τότε ίσως εγώ έχω λάθος. Ωστόσο, ως θεσμός λειτουργεί σε αρκετές χώρες και σαφώς αποτελεί μια μορφή άμεσης δημοκρατίας, που καλό θα ήταν να δούμε και στην ημεδαπή.
Δυστυχώς, στη χώρα μας διακρίνω μια επιθυμία για καιροσκοπικά δημοψηφίσματα από διάφορους φορείς ανάλογα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την ιδεολογική προέλευσή τους. Διότι αδυνατώ να χαρακτηρίσω αλλιώς την Εκκλησία της Ελλάδος, που εσύρθη από το μακαρίτη Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο σε ένα καταστρεπτικό για το κύρος της αγώνα για δημοψήφισμα, ή κάποια κόμματα της Αριστεράς, που ασμένως διακήρυσσαν, ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός για το Ευρωσύνταγμα ή τη Συνθήκη της Λισσαβώνας και επαινούσαν τον ηρωικό ιρλανδικό λαό (που, εκτός του ότι δεν εγνώριζε τι εστί Συνθήκη της Λισσαβώνας, δεν κατήλθε καν να ψηφίσει, χωρίς να υπολογίζουμε την τρομερή πλύση εγκεφάλου υπέρ του "ΟΧΙ"), τη στιγμή, που δεν έχουν προτείνει ανάλογες ενέργειες για κοινωνικά ζητήματα, όπως αυτό, για το οποίο ψήφισαν οι Ελβετοί. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο περισσότερο ευαισθητοποιημένοι από εμάς είναι οι Ελβετοί, αρκούμαι απλά να διαπιστώσω, ότι δεν διαθέτουμε εμείς τις δικές τους ευαισθησίες για τους συνανθρώπους μας.
Διαβάστε :
www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=919728 (για το δημοψήφισμα των Βάσκων)
www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=77000804 (για το δημοψήφισμα στην Ελβετία)
periousios.blogspot.com/2008/06/blog-post_13.html (μια παλαιότερη ανάρτησή μου για το παραπάνω δημοψήφισμα στην Ιρλανδία)

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Βιβλία : "ΕΘΝΑΦΥΠΝΙΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΟΓΕΝΕΣΗ, ΟΡΛΩΦΙΚΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ", του Νίκου Ροτζώκου

Η εθνική ιστοριογραφία είχε, από την εποχή του Παπαρρηγόπουλου υιοθετήσει την αρχή της αδιάλειπτης συνέχειας του ελληνικού έθνους, σύμφωνα με την οποία υπήρχε ανέκαθεν η αντίληψη, ότι οι Έλληνες διαθέτουν εθνική συνείδηση, ότι, δηλαδή ανήκουν σε ένα συλλογικό μόρφωμα με κοινή γλώσσα και αντιλήψεις. Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, μια σειρά από επαναστατικά κινήματα, όπως αυτό των Ορλωφικών το 1770, αποτελούσαν εθνική επανάσταση, η οποία προετοίμασε το έδαφος για την τελική Επανάσταση του ’21, η οποία και οδήγησε στην ανεξαρτησία της Ελλάδος.
Ο καθηγητής νεότερης και σύγχρονης Πολιτικής Ελληνικής Ιστορίας στο Α.Π.Θ., κ. Νικόλαος Ροτζώκος, με το βιβλίο του "ΕΘΝΑΦΥΠΝΙΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΟΓΕΝΕΣΗ, ΟΡΛΩΦΙΚΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ", διατυπώνει μια διαφορετική άποψη από την κυρίαρχη θεώρηση. Η μονογραφία αυτή εστιάζει κυρίως στη σύγκριση ανάμεσα στα Ορλωφικά και την Επανάσταση του ’21, προκειμένου να καταδείξει, ότι τα πρώτα δεν υπήρξαν μια εθνική επανάσταση, όπως, τουλάχιστον, την εννοούμε σήμερα. Και τούτο, διότι αφενός προηγήθηκε των ζυμώσεων εκείνων, που οδήγησαν στην αποκρυστάλλωση της εθνικής αντιλήψεως αφετέρου από τα κείμενα της εποχής εκείνης, κυρίως τη Διακήρυξη του Ορλώφ αλλά και άλλα κείμενα και κινήσεις προσώπων, τα οποία είτε συμπαθούσαν τη Ρωσσία είτε ενεργούσαν για λογαριασμό της, προκύπτει, ότι οι ενέργειες των Ρώσσων κατέτειναν να ξεσηκώσουν του υπόδουλους χριστιανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να προκαλέσουν ένα δεύτερο μέτωπο στους Οθωμανούς, με τους οποίους είχαν ήδη εμπλακεί σε πόλεμο (που τελείωσε με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774, η οποία σκόρπισε απογοήτευση στους Έλληνες, που είχαν πιστέψει στις ρωσσικές υποσχέσεις), αντιπαραβάλλοντας τα δεινά, που υφίσταντο οι υπόδουλοι χριστιανικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από ένα δυνάστη οπισθοδρομικό, βάρβαρο και αλλόθρησκο, με τα οφέλη, που θα αποκόμιζαν, αν συντάσσονταν με τους Ρώσσους. Μιλάμε, βέβαια, για μια εποχή, όπου η αυτοκράτειρα Μεγάλη Αικατερίνη προωθούσε ένα φιλοπρόοδο και καλλιεργημένο πρόσωπο, προβάλλοντας τη σχέση της με διανοουμένους της εποχής του Διαφωτισμού, όπως ο Βολταίρος. Βρισκόμαστε, άλλωστε, σε μια εποχή, κατά την οποία το πρότυπο της πεφωτισμένης μοναρχίας, το οποίο καλλιέργησε ο Μεγάλος Φρειδερίκος της Πρωσσίας και ακολούθησε, τουλάχιστον επιφανειακά, η Μεγάλη Αικατερίνη, καλλιεργεί την ευτυχία στους υπηκόους του με τη συνετή και διεπόμενη από πνεύμα δικαιοσύνης διακυβέρνησή του.
Με άλλα λόγια, τα Ορλωφικά, εκτός του ότι δεν είχαν την έκταση, που είχε η Επανάσταση του ’21, καθόσον δεν υπήρξε ο ίδιος μαζικός ξεσηκωμός, δεν αποσκοπούσαν στην ανεξαρτησία της Ελλάδος, σύμφωνα με την άποψη του συγγραφέα ,αλλά οι διακηρύξεις και λοιποί λόγοι τόσο των λογίων της εποχής εκείνης όσο και των προσώπων, που δρούσαν για λογαριασμό της Ρωσσίας, εκτός του ότι προηγήθηκαν την εποχής, κατά την οποία παγιώθηκε η αντίληψη περί έθνους στους υπόδουλους Έλληνες, δεν ομιλούν περί ανεξαρτησίας των Ελλήνων αλλά απλά στην ένταξή τους σε ένα άλλο κράτος, στο οποίο κυριαρχούσαν οι αρχές του Διαφωτισμού. Ο συγγραφέας, βέβαια, δεν αρνείται, ότι οι ζυμώσεις για την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης είχαν ήδη αρχίσει, κυρίως στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού (Βιέννη, Τεργέστη, Βενετία κ.λπ.), σε συνδυασμό με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου σε κάποιες περιοχές (π.χ. Ιωάννινα και Κοζάνη) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου οι υπόδουλοι Έλληνες είχαν συσσωρεύσει πλούτο, χάρη στο εμπόριο με τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες αλλά και έρχονταν σε επαφή με τις ιδέες του Διαφωτισμού. Ωστόσο, οι ιδέες του Διαφωτισμού περί δικαιοσύνης, συνετής διοίκησης, ελευθερίας κ.λπ. δεν είχαν, την εποχή των Ορλωφικών, οδηγήσει, ακόμα, στην παγίωση της εθνικής συνείδησης και αυτό φαίνεται και στους σκοπούς των εμπλεκομένων στην επανάσταση αυτή, όπως παρουσιάζονται από το συγγραφέα. Αντίθετα, στις παραμονές της Επαναστάσεως του ’21, η διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης είχε λάβει χώρα και οδήγησε στο ξέσπασμα της επανάστασης αυτής, με σκοπό την ελευθερία και ανεξαρτησία της Ελλάδος και όχι την ένταξή της σε μια άλλη χώρα, έστω και αν σε αυτή κυριαρχούσαν οι ιδέες του Διαφωτισμού.
Ο συγγραφέας κρίνει και τους εθνοκεντρικούς ιστορικούς, που ασχολήθηκαν με τα Ορλωφικά, αρχής γενομένης από το Σάθα και φτάνοντας μέχρι το Βακαλόπουλο. Δε συμφωνεί μαζί τους, ότι τα Ορλωφικά υπήρξαν εθνική επανάσταση και αντικρούει τα επιχειρήματά τους τόσο περί συνέχειας του ελληνικού έθνους όσο και περί της ανωριμότητας των Ελλήνων, που στοίχισε την αποτυχία των Ορλωφικών αλλά και άλλα.
Έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στην αντίληψη του συγγραφέα απέναντι στους συναδέλφους του ιστορικούς του παρελθόντος. «Δεν είναι στις προθέσεις μου να απαξιώσω την εθνική ιστοριογραφία επειδή προέβαλλε στο παρελθόν τις αρχές του εθνικισμού, επειδή δηλαδή δεν ήταν δυνατόν να αντιληφθεί αυτό που, σε μεγάλο βαθμό, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ή, τέλος πάντων, να συζητήσουμε σήμερα: ότι το ιδεώδες της εθνικής ανεξαρτησίας δεν αποτελεί πάγιο και διαχρονικό πολιτικό όραμα, αλλά ιστορικά προσδιορισμένο ιδεολογικό και πολιτικό φαινόμενο της νεωτερικότητας-και ότι το έθνος ως υπέρτατη και αποκλειστική μορφή συλλογικής ταυτότητας και πηγή πολιτικής νομιμοφροσύνης αποτελεί φαινόμενο της ίδιας ιστορικής διάρκειας. Θα ήταν τουλάχιστον ανιστόρητο το επιχείρημα απαξίωσης της εθνικής ιστοριογραφίας, αφού υπήρξε κι η ίδια φορέας, και παράγωγο ταυτόχρονα, των ιδεών του εθνικισμού και της κατίσχυσής τους στον σύγχρονο κόσμο. Η κριτική προσέγγιση της εθνικής ιστοριογραφίας έχει λοιπόν να κάνει με την ανάδειξη της ιστορικότητάς της και όχι με την καταγγελία του εθνοκεντρισμού της". Σε μια εποχή, όπου δείχνει να παγιώνεται μια ένταση ανάμεσα στους αναθεωρητές των αρχών της Ελληνικής Ιστορίας (Λιάκος, Ρεπούση κ.λπ.) και τους πιστούς των αρχών αυτών, είναι σημαντικό να ακούγεται μια ψύχραιμη φωνή, η οποία επιχειρεί μια διαφορετική ανάγνωση της νεότερης ιστορίας μας, χωρίς να κατακρημνίζει τους παλαιότερους εθνικεντρικούς ιστορικούς μας.
Διαβάστε, επίσης : ta-nea.dolnet.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=16944&enthDate=06042007 (μια άποψη του κ. Βαγενά για το βιβλίο αυτό)

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Η επιστροφή της κας. Τσέκου

Θα μπορούσε να είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά, που, αφού πάλεψαν να εισαχθούν σε μια πανεπιστημιακή σχολή και μετά να την τελειώσουν, μπήκαν στην επαγγελματική ζούγκλα της Ελλάδος και προσπάθησαν με κάποιο καλό βύσμα να εισαχθούν στο ποθητό Ελληνικό Δημόσιο. Δεν θεωρώ απαραίτητα κακή τη σκέψη περί διορισμού εκεί, καθόσον ο καθένας έχει το δικαίωμα να θέτει κάποιες φιλοδοξίες στη ζωή του ή έστω να τις περιορίζει, όπως αυτός νομίζει. Οπωσδήποτε, δεν μπορούν να έχουν όλοι τα μεγαλεπήβολα σχέδια για τη ζωή τους, αλλιώς θα είχαμε διαγκωνισμό στη ζωή πραγματικών επιστημόνων και σωστών ανθρώπων και όχι πτυχιούχων με επίφαση επιστημονικότητας και επιθυμία να διοριστούν κάπου μόνιμα στο Ελληνικό Δημόσιο πάση θυσία και συχνά χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς.
Την επιστημονικότητα της κα. Τσέκου θα αποφύγω να την κρίνω, κυρίως διότι δεν τη γνωρίζω προσωπικά. Πάντως, μια κοπέλα, που εισάγεται πρώτη στην πρώτη σχολή προτίμησής της, σαφώς δεν είναι αδιάφορη, καθώς είτε θα πρόκειται για ένα πανέξυπνο πρόσωπο είτε για μια επιμελέστατη μαθήτρια, αφού η παλαιά Τρίτη Δέσμη δεν αξίωνε απαραίτητα να είσαι διάνοια, ώστε να εισαχθείς σε κάποια από τις περιζήτητες τότε σχολές της.
Κάποια στιγμή, η κα. Τσέκου μονοπώλησε το ενδιαφέρον των Μ.Μ.Ε., όχι, όμως, λόγω της επιστημονικής της κατάρτισης αλλά εξαιτίας του δεσμού της με τον Προϊστάμενό της στο Υπουργείο Πολιτισμού, τέως Γενικό Γραμματέα, κ. Ζαχόπουλο ούσα συμβασιούχος υπάλληλος. Και η προσωπική ζωή του παρανόμου αυτού ζεύγους, καθότι έγγαμος ο κ. Ζαχόπουλος, θα περνούσε στα κρυφά, αν δεν μεσολαβούσε η παραίτηση και η απόπειρα ανθρωποκτονίας του πάλαι ποτέ ισχυρού ανδρός του Υπουργείου Πολιτισμού και η σύνδεση των παραπάνω ενεργειών με τη φημολογούμενη κατηγορία εκβιασμού, στην οποία προέβη η κα. Τσέκου εις βάρος του κ. Ζαχόπουλου. Τελικά, της απαγγέλθηκε κατηγορία, κρατήθηκε προσωρινά, για να αρθεί το μέτρο αυτό, ύστερα από λίγο καιρό και, έκτοτε, η κα. Τσέκου πέρασε σε δεύτερη (και βάλτε) μοίρα για τα Μ.Μ.Ε.
Εσχάτως, η κα. Τσέκου αποτέλεσε εκ νέου αντικείμενο προβολής από τα Μ.Μ.Ε., με αφορμή το υπό έκδοση, κατά δήλωσή της βιβλίο της, όπου θα αναφέρεται στα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη θητεία της ως συμβασιούχου υπαλλήλου του Υπουργείου Πολιτισμού και, κυρίως, κατά την εποχή της σχέσεώς της με τον κ. Ζαχόπουλο. Μάλιστα, νεόκοπη εφημερίδα προτίθεται να το προσφέρει στους αναγνώστες της.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι, όταν κάποιο πρόσωπο δε διστάζει να σχετιστεί με έναν άνθρωπο, που ναι μεν δε διαθέτει την υπέρτατη εξωτερική γοητεία, που αξιώνει κάποια γυναίκα αλλά έχει πολλή εξουσία στα χέρια του και δη εξουσία τέτοια, ώστε να υπόσχεται διορισμούς στο Ελληνικό Δημόσιο (οι φιλοδοξίες, που λέγαμε παραπάνω), αφήνει ουκ ολίγα ερωτηματικά για τη διαγωγή του αλλά και τους, τυχόν, ηθικούς ενδοιασμούς του. Με άλλα λόγια, αν δεν θέλεις ο ίδιος/η ίδια να υποστείς το ενδεχόμενο να σε αγκαλιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, ένας κάθε άλλο παρά εμφανίσιμος αλλά με πολιτική ισχύ άνδρας, απλά και εσύ διατηρείς την ηθική σου ακεραιότητα και δε δίνεις λαβή για σχόλια.
Για την κα. Τσέκου, όμως, η θεώρηση των πραγμάτων ήταν μάλλον διαφορετική, γι’ αυτό και η πρόσφατη ιστορία της έγινε «βούκινο» στα ημεδαπά Μ.Μ.Ε. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα δεν έχει σημασία, άλλωστε, όταν ο κόσμος δέχεται να τρέφεται με τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, έντυπα και ηλεκτρονικά υποπροϊόντα, τότε νομιμοποιεί τον κάθε ιδιοκτήτη Μ.Μ.Ε. να προσφέρει αυτή τη δίαιτα σε ολοένα και μεγαλύτερες μερίδες.
Η επικείμενη, λοιπόν, έκδοση του βιβλίου της κα. Τσέκου, δυστυχώς, φανερώνει με το χειρότερο τρόπο ένα τρόπο σκέψης, που ούτε επιστήμονα προδίδει ούτε καν στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Απλά αναδεικνύει μια τάση εκδικητικότητας εναντίον εκείνων, στους οποίους κάποτε η ίδια η συγγραφέας προσέτρεξε να διοριστεί και προέβη στις όποιες παραχωρήσεις. Φυσικά, δεν μπορώ να γνωρίζω το περιεχόμενο του εν λόγω βιβλίου αλλά φαντάζομαι, ότι θα είναι κάτι ανάμεσα σε μια διεκτραγώδηση της ζωής της και την καταγγελία όσων είχαν τη δύναμη να την εκμεταλλευτούν.
Σαφέστατα και δεν είναι η κα. Τσέκου το πρώτο πρόσωπο, που λαμβάνει υποσχέσεις για διορισμό στο Ελληνικό Δημόσιο με ηθικά ανταλλάγματα και αντιδρά άσχημα. Είναι, όμως, ίσως μια απτή απόδειξη του επιπέδου ενός σημαντικού κομματιού των συμπολιτών μας, που δεν ορρωδεί προ ουδενός, προκειμένου να επιτύχει το διορισμό του στο Ελληνικό Δημόσιο και, κυρίως, προτίθεται να καταστρέψει όσους το χρησιμοποίησαν κα απεδείχθη ότι το κορόιδεψαν και, τελικά, δεν το διόρισαν. Και, λόγω της προβολής της από τα Μ.Μ.Ε. η όλη εικόνα φαντάζει ακόμα πιο αποκρουστική. Και εκμηδενίζει παν πιθανό ελαφρυντικό υπέρ της επίδοξης ερωμένης, μετέπειτα κρατουμένης και, τελικώς, εκδικούμενης συγγραφέως.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Και αν τα ζητήσουν πίσω;

Από τότε, που ο γράφων θυμάται τον εαυτό του, θυμάται τις διαβόητες αγορεύσεις περί επιστροφής της πολιτιστικής μας κληρονομίας, η οποία βρίσκεται εγκατεσπαρμένη σε πολλά μουσεία και συλλογές της αλλοδαπής, αποτέλεσμα κλοπής και παράνομων συναλλαγών σε ταραγμένες εποχές για το έθνος. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το θέμα των Ελγινείων Μαρμάρων, που η αείμνηστη Υπουργός Πολιτισμού κα. Μερκούρη είχε θέσει ως πολιτιστική προτεραιότητα της χώρας κάποια εποχή; Πόση γκρίνια είχε ξεσηκώσει ο αείμνηστος δάσκαλος στα θαμπωμένα μαθητούδια του, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, όταν τους έλεγε πόσο τον είχε πονέσει, που ολόκληρη η αρχαία Πέργαμος είχε ξηλωθεί από την αρχική της θέση και ευρίσκετο, πλέον, στο Βερολίνο; Και πολλά άλλα παρεμφερή παραδείγματα θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί.
Η πρόσφατη αναφορά της "Ελευθεροτυπίας" στο υπό διάλυση Μουσείο Ελευθεριάδη-Τεριάντ, στη Λέσβο, στο οποίο στεγάζονται έργα καλλιτεχνών, όπως ο Σαγκάλ, ο Πικάσο και άλλοι, έθεσε σε δοκιμασία τη φαντασία μου. Το ίδιο και η συλλογή του Σινοϊαπωνικού Μουσείου της Κέρκυρας, την οποία συνέλεξε ο τέως διπλωμάτης κ. Μάνος, που υπηρέτησε σε πρεσβείες χωρών της Άπω Ανατολής επί 30ετία. Το ίδιο και η συλλογή Κωστάκη, τουλάχιστον το μέρος αυτής, που το καθεστώς της πάλαι ποτέ Ε.Σ.Σ.Δ. επέτρεψε στο διάσημο συλλέκτη να πάρει μαζί του κατά τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα(το υπόλοιπο υπάρχει στην Πινακοθήκη Τρετιακόφ στη Μόσχα). Εννοώ, ότι τα εκθέματα των παραπάνω μουσείων και συλλογών αποτελούν προϊόντα πνευματικών ανθρώπων και εν γένει καλλιτεχνών, που ελάχιστη ή και καμμία, απολύτως, σχέση δεν έχουν με την Ελλάδα. Εν ολίγοις, δεν αποτελούν κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομίας, εκτός αν κάποιοι ευφάνταστοι ελληνολάτρες και ελληνόπληκτοι προσπαθήσουν να βρουν ελληνική ρίζα στους Ρώσσους καλλιτέχνες της Ρωσσικής Πρωτοπορίας ή τον Πικάσο. Τί στην ευχή, οι Έλληνες αποίκησαν μια εποχή όλο τον κόσμο, δε θα υπήρχαν ψήγματα ελληνισμού στις καρδιές και της ψυχές των καλλιτεχνών αυτών ή έστω κάποια προγιαγιά, που μιλούσε 5 λέξεις ελληνικές;
Στα σοβαρά τώρα, οι παραπάνω συλλογές αποτελούν σαφώς κόσμημα για τη χώρα μας, αν παραβλέψουμε την κατάσταση λ.χ. του Μουσείου Ελευθεριάδη-Τεριάντ. Μπορούν να αποτελέσουν πόλο έλξης των φιλομαθών, των ανήσυχων αλλά και των μαθητών, που μπορούν να έλθουν σε επαφή με την καλλιτεχνική κληρονομία άλλων λαών. Με μια κατάλληλη προβολή μπορούν να αποτελέσουν ένα επικερδές για το μουσείο, που τα εκθέτει, γεγονός, το οποίο, αν επενδυθεί σωστά, θα συμβάλει στην περαιτέρω προβολή του πολιτισμού. Και, βέβαια, υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη μελέτη τους να διακριβωθούν οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν.
Η πιθανή, όμως, έλευση κάποιας χώρας, από την οποία είλκυε την καταγωγή του ο καλλιτέχνης του Χ έργου, με αίτημα την επιστροφή του σε αυτή, θα πρέπει κάποια στιγμή να μας προβληματίσει. Ειδικά για τις περιπτώσεις εκείνες, που τα έργα του τάδε διάσημου καλλιτέχνη βρίσκονται ατάκτως εριμμένα σε κάποιο υπόγειο ή σε κάποιο οίκημα, που σε καμμία περίπτωση δε θυμίζει μουσείο (Μουσείο Ελευθεριάδη-Τεριάντ, για παράδειγμα). Και, ανεξάρτητα από τις συνθήκες, υπό τις οποίες εκτίθεται ένα έργο, που ανήκει σε μη έλληνα καλλιτέχνη, είναι, νομίζω, αναφαίρετο δικαίωμα κάθε χώρας να ζητήσει να την επιστραφούν κομμάτια της πολιτιστικής κληρονομίας της. Και δε νομίζω, ότι στην περίπτωση αυτή θα χωρούν δικαιολογίες, τύπου "η χώρα αυτή δε διαθέτει τους κατάλληλους χώρους, για να εκθέσει αυτά τα έργα" ή "μα η χώρα αυτή περιφρονούσε τον τάδε καλλιτέχνη, ενόσω αυτός ζούσε", διότι στην πρώτη περίπτωση καλό θα ήταν να επαναφέρουμε στη μνήμη μας το πρώην "Μουσείο της Ακρόπολης", όπου στοιβάζονταν κομμάτια ενός εκ των λαμπρότερων μνημείων της παγκοσμίου κληρονομίας, ενώ στη δεύτερη δε θα έβλαπτε να θυμηθούμε τις συνθήκες, υπό τις οποίες δημιούργησαν πολλοί καλλιτέχνες μας.
Η θύμηση της αντίδρασης του κ. Νιλ ΜακΓκρέγκορ, Διευθυντού του Βρεττανικού Μουσείου, ότι τα Ελγίνεια Μάρμαρα δεν θα επιστραφούν στην Ελλάδα ούτε ως δάνειο λοιδορήθηκε και ορθώς. Το θέμα θα ήταν, αν ποτέ ανέκυπτε πρόβλημα επιστροφής του Χ εκθέματος στη χώρα καταγωγής του δημιουργού του, να μην ακολουθούσαμε αυτή την τακτική. Και πολύ φοβάμαι, ότι με την έλλειψη ψυχραιμίας, που αντιμετωπίζουμε τα περισσότερα θέματα στη χώρα μας, αν ανακύψει ποτέ ζήτημα επιστροφής καλλιτεχνημάτων από άλλες χώρες, θα δούμε και τέτοιες συμπεριφορές. Και, μάλιστα, από μεγαλόσχημους! Μεγαλόσχημους στα λόγια και την αγένεια!
(που αποτέλεσε και το ερέθισμα για την παρούσα ανάρτηση)

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Και έξω μαυρίλα

Έρχονται στιγμές, που αποφασίζεις να ταξιδέψεις με το νου (διότι να ταξιδέψεις πραγματικά είναι αδύνατο, λόγω δουλειάς) στον κόσμο, επιθυμώντας αφενός να διευρύνεις τους ορίζοντές σου αφετέρου να ξεφύγεις από τη γκρίνια και την απαισιοδοξία, που τείνουν να καταστούν κύρια προϊόντα της χώρας μας. Και πέφτεις :
.- Στις δηλώσεις του ιατρού Κλάιβ Ίβιαν, που ασχολείται με τη φροντίδα των ασθενών του AIDS στη Νότιο Αφρική και διατείνεται, ότι ο νυν Πρόεδρος της χώρα, κ. Τάμπο Μπέκι, απαγόρευε επί 15 χρόνια την εισαγωγή αντιρετροϊκών φαρμάκων στη χώρα του, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ασθένεια αυτή, διότι θεωρούσε, ότι υπάρχει συνωμοσία φαρμακευτικών πολυεθνικών εις βάρος της χώρας του και πίστευε, ότι το AIDS προκαλείται από τη φτώχεια και την κακή διατροφή (για περισσότερα σχετικά με την εξάπλωση της αθένειας αυτής στην πιο ανεπτυγμένη χώρα της Αφρικής, οράτε www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=1253300) και
.- Στην επιδημία χολέρας, που έχει ενσκήψει στη Ζιμπάμπουε εν έτει 2008.
Επέστρεψα στα της Ελλάδος ταχύτατα.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Δημοκρατία και πανεπιστημιακό άσυλο

Το νέο κατόρθωμα των γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων, που εισέβαλαν στο αμφιθέατρο της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. και απαίτησαν από τους παρευρισκόμενους να το εκκενώσουν, αποτελεί ένα, ακόμα, λαμπρό παράδειγμα της καταχρήσεως του πανεπιστημιακού ασύλου, ιδίως από τα πρόσωπα εκείνα, τα οποία κραυγάζουνε περισσότερο απ' όλους για τη διατήρησή του. Τελικά, το αμφιθέατρο εκκενώθηκε, ο Πρύτανης του Α.Π.Θ., κ. Μάνθος, ήταν ο μόνος, που τόλμησε να μείνει μέσα και οι κουκουλοφόροι αρκέστηκαν να αφήσουν τα σημάδια τους εντός του χώρου αυτού, ήτοι συνθήματα, βρωμιές και άλλα συναφή.
Προσωπικά, μπορώ να δεχθώ, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο δημιουργήθηκε, ώστε να προφυλάσσεται η ελεύθερη σκέψη και έκφραση αλλά και η ακαδημαϊκή έρευνα και ζωή. Και δεν ήταν παράλογη η θέσπισή του, καθόσον το πανεπιστήμιο στο κοντινό παρελθόν αποτελούσε ένα ενοχλητικό αγκάθι για την εξουσία, λόγω της μόρφωσης, που παρήγαγε και η οποία δημιουργούσε πρόσωπα, που αμφισβητούσαν την εξουσία, ειδικά σε μια εποχή, κατά την οποία η χώρα μας δεν φημιζόταν για τις δημοκρατικές ελευθερίες της. Και μιλάμε για μια εποχή, κατά την οποία δραστηριοποιούνταν εντός των πανεπιστημιακών χώρων η διαβόητη ΕΚΟΦ, που οι μέθοδοί της ελάχιστα διέφεραν από αυτές, που οι γνωστοί-άγνωστοι χρησιμοποιούν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά ως κακόγουστο αστείο.
Αναρωτιέμαι, όμως, τί είδους ελευθερία της έκφρασης προστατεύει το πανεπιστημιακό άσυλο στην περίπτωση των κουκουλοφόρων, ειδικά, όταν οι τελευταίοι όχι μόνο δεν εκφράζουν κάποια άποψη, που χρήζει προστασίας, αλλά απλά επιδίδονται σε ένα φασισμό του χειρότερου είδους. Και μη βιαστείτε να πείτε, ότι ο φασισμός είναι ίδιον των προσώπων, που κινούνται στους αντίποδες των αναρχικών, διότι η έκφραση του φασισμού αποτελεί χαρακτηριστικό όλων, δυστυχώς, εκείνων των πολιτικών ομάδων, που απλά ενδιαφέρονται να επιβάλουν τη δική τους άποψη και μόνο αυτή.
Εκείνο, όμως, που με ενοχλεί περισσότερο, είναι, ότι σε καμμία πορεία από αυτές, που διοργανώνουν οι κοπτόμενοι για την κατάσταση της δημόσια παιδείας φοιτητές, δεν ετέθη η εκδίωξη των κουκουλοφόρων από τα πανεπιστήμια πολλώ δε μάλλον η προστασία της δημόσιας πανεπιστημιακής περιουσίας, την οποία καταστρέφουν ή λεηλατούν (θυμηθείτε τι έγινε στο γραφείο του κ. Βασσάλου στην Πάντειο ή το Οικονομικό Πανεπιστήμιο).
Θα πείτε, ότι, όταν οι φοιτητές μας βλέπουν παντού γύρω τους ότι πολλοί καταχρώνται ή καταπατούν τις ελευθερίες της Δημοκρατίας, δεν μπορούμε να αξιώνουμε από αυτούς κάτι καλύτερο. Ε, όχι, λοιπόν! Από παιδιά, που μεγάλωσαν με δυνατότητες ενημέρωσης, που ούτε η αμέσως προηγούμενη γενιά δεν είχε, και είδαν την κατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, περίμενα και περιμένω κάτι διαφορετικό, ήτοι μια πιο δημοκρατική συμπεριφορά και, κυρίως, τη μη επίδειξη φασιστικής νοοτροπίας, όπως έγινε στο αμφιθέατρο της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. Και, κυρίως, περιμένω να μην επαναλάβει τα λάθη και τις καταχρήσεις των παλαιότερων γενιών.
Μπορούμε, κατόπιν των ανωτέρω να μιλήσουμε για Δημοκρατία εντός των πανεπιστημιακών χώρων της Ελλάδος;

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Γιορτή προς το τέλος της μέρας

Η βροχή είχε αρχίσει να πέφτει βάρβαρα στο τζάμι του, διαταράσσοντας τις σκέψεις του, αν μπορούσες να χαρακτηρίσεις σκέψεις εκείνο το συνοθήλευμα ξεκάρφωτων ιδεών, που τριγυρνούσε στο κεφάλι του. Ήταν μια μέρα τρελλή, ούτε την ονομαστική του εορτή δεν είχε μπορέσει να χαρεί. Όλο το πρωί να τρέχει σε μια παραλυμένη από την απεργία των εργαζομένων στο μετρό Αθήνα, από δημόσια υπηρεσία σε δημόσια υπηρεσία, με υπαλλήλους, που ένοιωθες ότι βαριόνταν ακόμα και να ανασάνουν, να του δημιουργούν προσκόμματα και να μην τον εξυπηρετούν, με ένα τηλέφωνο να χτυπάει ακατάπαυστα, διότι οι πελάτες δεν καταλαβαίνουν ότι για να εξυπηρετηθούν, πρέπει να προθυμοποιηθεί προς τούτο η δημόσια υπηρεσία και ο εντολοδόχος τους δεν είναι μάγος να τους κάνει τη δουλειά μόνος του, τα ταξί γεμάτα γκρινιάρηδες πελάτες και αγενέστατους ταξιτζήδες, που δε σταματούσαν στιγμή να βρίζουν ρωμαίικα τους άλλους οδηγούς κατά τα αλεπάλληλα σλάλομ τους στους πηγμένους από την κίνηση δρόμους, ο κόσμος να σπρώχνει για να του ανοίξουν το πεζοδρόμιο και αυτός να αισθάνεται να πνίγεται σε μια αφιλόξενη μεγαλούπολη, όπου κανένας δε φαινόταν να δίνει δεκάρα, αν θα χρειαστεί να περάσει πάνω από το τομάρι σου, ώστε να κάνει τη δουλειά του ή έστω να βρει ελεύθερο δρόμο να διαβεί. "Να τελειώσω γρήγορα να γυρίσω πίσω", σκεφτόταν.
Στο λεωφορείο της επιστροφής ένοιωθε ότι το εκρηκτικό μίγμα της κοκομοιριάς και της αγένειας, που τον είχε μαστιγώσει στο κλεινόν άστυ, είχε ενσκήψει σαν επιδημία και στους επιβάτες. Μουτρωμένες κοπέλες να βρίζονται σα λιμενεργάτες με τους συνομιλητές τους εις επήκοον των συνεπιβατών τους, ηλικιωμένες κυρίες να μασουλάνε πλαταγίζοντας τη γλώσσα τους και ένας οδηγός, που έμοιαζε να πιστεύει, ότι θα βραβευθεί, αν πετύχει όσο το δυνατό περισσότερες λακκούβες του δρόμου, που με θράσος είχαν βαφτίσει εθνική οδό. Να κοιμηθεί ούτε λόγος, αφού το λεωφορείο ήταν φτιαγμένο με προδιαγραφές Πυγμαίων, για να μη μιλήσουμε για τις λακκούβες, που μόνο ως νανουρητό δε λειτουργούσαν.
Και στο γραφείο, η εικόνα δεν ήταν καλύτερη. 2-3 πελάτες από εκείνους, που δεν καταδέχονται να τηλεφωνήσουν, πριν έλθουν, τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις, ο ένας χρωστούσε την παράσταση ενός δικαστηρίου αλλά προφανώς είχε επιβάλει στον εαυτό του να το ξεχάσει και ο άλλος εξακολουθούσε να ρωτάει επανειλημμένως τα ίδια πράγματα και να λαμβάνει για πολλοστή φορά τις ίδιες απαντήσεις, που ενδεχομένως φάνταζαν ως υπερβολικές για να τις αφομοιώσει ο ταπεινός του νους. Απλά δράμα, θα περάσει, σκέφτηκε.
Όταν έφυγε και ο τελευταίος πελάτης, έκλεισε την πόρτα του γραφείου. Η βροχή είχε αρχίσει το ανελέητο σφυροκόπημά της στο τζάμι. Στο youtube έπαιζε η Nostalgia του Yanni. Και πάλι! Και πάλι! Και πάλι! Και κάθε φορά που έπαιζε, η αρνητική ενέργεια, που τον είχαν ποτίσει, έφευγε και σκόρπιζε στον αέρα. Επιτέλους, βράδυ Παρασκευής και ημέρα γιορτής, μονολόγησε. Και τα τελευταία αρνητικά μόρια διαλύθηκαν.
Βγήκε έξω και κλείδωσε την πόρτα του γραφείου του. Η κοπέλα του τον περίμενε να βγουν για να γιορτάσουν. Μια κουραστική μέρα είχε τελειώσει, ένα ξεκούραστο και εποικοδομητικό βράδυ ξεκινούσε. Η βροχή τον χτύπησε στο πρόσωπο. Κράτησε την ομπρέλλα του κλειστή. "Η βροχή καθαρίζει την ατμόσφαιρα και το μυαλό των ανθρώπων", σκέφτηκε και προχώρησε.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Θρησκευτική κατήχηση μέσω της κρατικής τηλεόρασης

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ τις όποιες θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, ως, επίσης, και να σεβαστώ τους τρίτους, είτε είναι θρήσκοι είτε αγνωστικιστές και, κυρίως, οπουδήποτε και αν πιστεύουν. Φυσικά, θεωρώ, ότι επιβάλλεται ο σεβασμός στο δικαίωμα του άλλου είτε να θρησκεύεται (ή να εκκλησιάζεται) είτε να μην πιστεύει σε καμμία μεταφυσική ιδέα.
Δυστυχώς, όμως, παρακολουθώντας πρόσφατα, έπειτα από αρκετό καιρό, το πρωινό κυριακάτικο πρόγραμμα της ΕΤ-1 αισθάνθηκα, ότι στο Μέγαρο της Αγίας Παρασκευής οι θρησκευτικές επιλογές των διοικούντων προδίδουν το ελάχιστο ή και ανύπαρκτο ενδιαφέρον τους για τα δικαιώματα όσων δεν πιστεύουν στην Ορθοδοξία ή το χριστιανισμό και, ακόμα περισσότερο, δηλώνουν άθεοι. Η μετάδοση της Θείας Λειτουργίας, όσο και αν εντάσσεται, θα πουν πολλοί, στο πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης εδώ και πολλά χρόνια, εντούτοις δεν παύει να αποτελεί ένα αναχρονισμό, που, συνάμα, προδίδει και ελάχιστο σεβασμό στα δικαιώματα όσων δεν ανήκουν στο χριστεπώνυμο και ορθόδοξο πλήθος, για να μην αναφερθούμε σε πιθανή προσπάθεια κατήχησης δια της τηλεοράσεως (άλλα και άλλα είδη «κατήχησης» ευδοκιμούν στην τηλεόραση). Και, σε σημαντικό βαθμό, θα έλεγα τα ίδια και για την εκπομπή «Αρχονταρίκι», όπου ο Αρχιεπίσκοπος Δημητριάδος Ιγνάτιος συζητά με διάφορους καλεσμένους θέματα της επικαιρότητας, αν και εδώ περισσότερο με απασχολεί η επιλογή του παρουσιαστή (να υποθέσω, ότι είναι τυχαίο, ότι αποτελούσε πνευματικό τέκνο του εκλιπόντος τέως Μητροπολίτη Δημητριάδος και μετέπειτα Αθηνών Χριστόδουλου, τη στιγμή, που υπάρχουν λαμπρότατοι κληρικοί, όπως ο π. Φιλόθεος Φάρος, που θα μπορούσαν να παρουσιάσουν μια τέτοια εκπομπή;) παρά η εκπομπή καθεαυτή.
Σε μια εποχή, όπου η χώρα μας σύρεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβιάσεις, όπως η μη αναγνώριση νομικής προσωπικότητας της Καθολικής Εκκλησίας, αρκούμενη να την αναγνωρίζει απλά ως «γνωστή θρησκεία», καταγγέλλεται για την επιμονή της να χαρακτηρίζει ως μάθημα Θρησκευτικών τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας και να μην έχει ορίσει κάποιο εναλλακτικό μάθημα για όσους μαθητές δεν επιθυμούν να διδαχθούν τα επίσημα Θρησκευτικά, εξακολουθεί να επιβάλλει με ποικίλους τρόπους στους υπηκόους της αλλά και όσους αλλοδαπούς διαβιούν εντός της ελληνικής επικράτειας να δηλώσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, κατά τρόπο αντίθετο προς τα οριζόμενα στη Συνθήκη της Ε.Σ.Δ.Α., καθυστερεί μέσω του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (άλλος αναχρονισμός) να αναγνωρίσει νεότερες θρησκείες και, το κυριότερο απ’ όλα, εξακολουθεί και περιβάλλει Ελληνορθόδοξη Εκκλησία με προνόμια ασύλληπτα για τις λοιπές θρησκείες και δόγματα (οράτε athens.usembassy.gov/root/reports08/religiousfreedom08_greece.pdf), είναι τουλάχιστον επιβαρυντική η εμμονή της ΕΡΤ σε συμπλήρωση του προγράμματός της με εκπομπές, που στόχο έχουν την προώθηση του ορθοδόξου δόγματος του χριστιανισμού.
Δηλαδή, αν υπήρχε μια ισότιμη προβολή και των υπολοίπων δογμάτων και θρησκειών, θα λυνόταν το πρόβλημα; Όχι, διότι σκοπός της τηλεόρασης και δη της κρατικής, που την πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες πολίτες, είτε την παρακολουθούμε και μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι να προβαίνει σε μορφές προσηλυτισμού μέσα από την προβολή της Θείας Λειτουργίας αλλά, αν πρέπει σώνει και καλά να μιλήσει για τη θρησκεία, να ενημερώνει τους τηλεθεατές-πολίτες για τα ισχύοντα σε θρησκείες και δόγματα με μια εκπομπή θρησκειολογικού περιεχομένου, να αναφέρεται στην ιστορία τους και, γενικά, να αποφεύγει τις προτιμήσεις σε συγκεκριμένες θρησκείες ή δόγματα.
Μα δεν αποτελεί η Ορθοδοξία μια από τις παραδόσεις μας; Πέρα από τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς για την επινόηση της παράδοσης, η Ορθοδοξία, όπως και οι άλλες παραδόσεις αποτελούν επιλογές συγκεκριμένων προσώπων, τις οποίες ουδείς πολλώ δε μάλλον η κρατική τηλεόραση έχει δικαίωμα να επιβάλλει σε όσους τη συντηρούν με τον οβολό τους, χωρίς να έχουν άλλη επιλογή. Επιπλέον, τόσο η Ορθοδοξία όσο και ο χριστιανισμός αποτελούν τμήμα της παιδείας, που έλαβαν πολλοί από εμάς αλλά εκτός από εμάς υπάρχουν και οι Έλληνες καθολικοί, οι Έλληνες Εβραίοι, οι Έλληνες μουσουλμάνοι, οι Έλληνες αγνωστικιστές (ή άθεοι, αν προτιμάτε), οι μετανάστες από άλλες χώρες, που είτε δεν ασπάζονται την Ορθοδοξία είτε δεν ανήκουν σε κάποια θρησκεία ή δόγμα κ.λπ. Με ποια λογική θα επιβάλλει η κρατική τηλεόραση σε όλες αυτές τις κατηγορίες συνανθρώπων μας τις θρησκευτικές επιλογές της;
Και αυτό βρήκες να ενοχληθείς, θα απορήσουν πολλοί. Ε, ναι, και αυτό βρήκα ανάμεσα σε όσα δεν μου αρέσουν στην κρατική τηλεόραση. Δεν είναι το μόνο αλλά είναι εκείνο ακριβώς, για το οποίο ουδέποτε άκουσα τους πολιτικούς μας να διαμαρτύρονται. Ήτοι, διάφοροι πολιτικοί διαμαρτύρονται, επειδή οι ομάδες της Θεσσαλονίκης δεν προβάλλονται επαρκώς από τις αθλητικές εκπομπές των κρατικών καναλιών (μάλλον δεν βλέπουν ΕΤ-3 αλλά εδώ ανοίγουμε άλλη κουβέντα), διάφορα κόμματα γκρινιάζουν, επειδή δεν προβάλλεται το πρόγραμμά τους, πολύς κόσμος φωνάζει για τον τρόπο επιλογής του προσωπικού της κρατικής τηλεόρασης αλλά και για τη διαχείριση των χρημάτων, που της χορηγούνται αλλά ουδέποτε άκουσα ένα πολιτικό να διαμαρτύρεται για την επιλογή της κρατικής τηλεόρασης να εμπλουτίζει το πρόγραμμά της με εκπομπές ελληνορθόδοξου περιεχομένου.

Βιβλία : "Παραδείγματος χάριν, ο ναζί αδελφός μου", του Ούβε ΤΙμ

1943 : Ο 19χρονος αδελφός του αφηγητή-συγγραφέα στρατεύεται εθελοντικά στα Βάφεν Ες-Ες, πριν αυτά εισβάλουν στην Ουκρανία. ΤΟν Οκτώβριο του ίδιου έτους χάνει τη ζωή του στο μέτωπο. Η απώλειά του στιγματίζει την οικογένειά του και κάθε πτυχή της ζωής της περνάει από τη σκέψη, πώς θα ήταν τα πράγματα, αν αυτός ζούσε. Και ο αφηγητής-συγγραφέας αναζητεί το αληθινό πρόσωπο του χαμένου αδελφού του μέσα από το διασωθέν πολεμικό του ημερολόγιο σε μια εποχή, όπου η μεταπολεμική Γερμανία ζει μέσα στις ενοχές για τα δεινά, που προκάλεσε κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και προσπαθεί να ορθοποδήσει.
Ο βραβευμένος Γερμανός συγγραφέας Ούβε Τιμ με την εν μέρει αυτοβιογραφική αυτή νουβέλα αποκαλύπτει μια πτυχή της οικογένειάς του. Επιχειρεί να ανακαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του Καρλ-Χάιντς, του νεκρού αδελφού του, από τον οποίο έχει ελάχιστες αναμνήσεις (σκοτώθηκε, όταν ο συγγραφέας ήταν 3 ετών). Μαζί, όμως, με την αναζήτησή του αυτή ο συγγραφέας παρουσιάζει το πρόσωπο της μεταπολεμικής Γερμανίας, μιας χώρας, που βγήκε κατεστραμμένη από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα από την πορεία της οικογένειάς του παρουσιάζει τα αίτια, που οδήγησαν τη χώρα αυτή να εμπιστευτεί τις τύχες της στον Αδόλφο Χίτλερ και να παρασυρθεί από τα σχέδιά του. Φυσικά, ο γερμανικός λαός, η πλειοψηφία του, τουλάχιστον, που συνετάχθη με το ναζισμό, ενήργησε εν γνώσει του, καθόσον τα ιδανικά περί ανώτερης (άρειας) φυλής, που πρέσβευε ο ναζισμός, άγγιξαν πολλούς Γερμανούς. Η τελική ήττα αποτέλεσε τη μεγαλύτερη δοκιμασία για όσους Γερμανούς επέζησαν του πολέμου αυτού, αφού αναγκάστηκαν να παραδεχθούν την ήττα τους όχι μόνο στο στρατιωτικό πεδίο αλλά και στο πολιτιστικό, όπως μαρτυρεί η διαμάχη του συγγραφέα με τον πατέρα του, όταν ο τελευταίος απαγορεύει στο γιό του να φοράει μπλουτζήν. Οι ενοχές πνίγουν τη χώρα και πολλοί Γερμανοί σπεύδουν να επιρρίψουν τις ευθύνες για την ήττα στο Χίτλερ, αρνούμενοι να δεχθούν ότι γνώριζαν τι συνέβαινε (η μητέρα του συγγραφέα αναρωτιέται μεταπολεμικά τί να απέγιναν οι Εβραίοι γείτονές της).
Η οικογένεια του συγγραφέα αποτελεί τους πρωταγωνιστές, μέσα από την πορεία της ζωής των οποίων παρουσιάζεται η ζωή στη μεταπολεμική (Δυτική, πλέον) Γερμανία. Κάθε μέλος της οικογένειας του συγγραφέα φέρνει τη δοκιμασία του. Ο πατέρας βλέπει τη Γερμανία να καταρρέει και το μύθο περί ανώτερης φυλής να συντρίβεται, ενώ μεταπολεμικά συντρίβεται και το όνειρό του να αποκτήσει δική του δουλειά, αποτέλεσμα της οποία συντριβής είναι ο αλκοολισμός του. Η μητέρα αποτελεί μια φιγούρα γεμάτη εγκαρτέρηση, που δε σταματά να συμπαραστέκεται στον πατέρα, διατηρώντας ένα αξιοπρεπές πένθος για το χαμένο γιο. Και η κόρη ζει μια ζωή χωρίς έρωτα, μέχρι τα γεράματά της, οπότε και βιώνει λίγο πριν το θάνατό της τη χαρά του αισθήματος αυτού.
Ο νεκρός αδελφός αποτελεί το πρότυπο του άριου νέου, όπως των ήθελε ο ναζισμός. Ξανθός, γαλανομάτης, υπάκουος, πειθαρχημένος, φιλοπόλεμος και πιστός στα κελεύσματα του εθνικοσοσιαλισμού, στρατεύεται εθελοντικά, τρέφει περιφρόνηση για τους σλάβους, που καλείται να πολεμήσει και πεθαίνει γεμάτος πίστη για τα ιδανικά της χώρας του. Και μαζί του πεθαίνει, έστω 2, περίπου, χρόνια αργότερα και ο ναζισμός, τουλάχιστον ως κυρίαρχη στη Γερμανία ιδεολογία.
Ο συγγραφέας κινείται στα βήματα άλλων συμπατριωτών του ομοτέχνων, όπως ο Γκύντερ Γκρας και ο Μπέρνχαρντ Σλινκ, που αποτυπώνουν στα βιβλία τους τις μεταπολεμικές τύψεις της χώρας τους μέσα από τις ζωές καθημερινών ανθρώπων. Και το επιτυγχάνει με ένα μικρό αλλά περιεκτικό, λόγω της πυκνής γραφής του, βιβλίο, όπου ακόμα και η συχνή αναδρομή στο μέσο της αφήγησης δε διακόπτει τη ροή του κειμένου αλλά κατατοπίζει τον αναγνώστη για τα πάθη της μεταπολεμικής Γερμανίας και τα αίτιά τους.