Δημοφιλείς αναρτήσεις

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Περί της αθωώσεως του κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη

Δεν ανήκω στους οπαδούς του κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη. Οι απόψεις του περί ιστορικών θεμάτων έχουν αποδεδειγμένα γελοιοποιηθεί από σοβαρούς επιστήμονες, ενώ οι πολιτικές του απόψεις προδίδουν την πλήρη περιφρόνησή του για την κοινοβουλευτική δημοκρατία (την οποία, όμως, έχει εκμεταλλευτεί, προκειμένου να πολιτευτεί στο παρελθόν αυτός και, εσχάτως, ο υιός του, κ. Αθανάσιος Πλεύρης, άρτι εκλεγείς βουλευτής με το ΛΑ.Ο.Σ.) και τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Επίσης, είναι απορίας άξιον, πως, ενώ πολιτεύεται επί σειρά ετών, ουδέποτε μπόρεσε να συγκροτήσει ένα σταθερό πολιτικό μόρφωμα και να συνάψει μια σταθερή πολιτική συμμαχία με ομοϊδεάτες του. Συγκεντρώνει, δηλαδή, μια σειρά από προϋποθέσεις, ώστε να καταστεί αντιπαθής στα μάτια μου.
Η πρόσφατη, όμως, απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, με την οποία απαλλάχθηκε από την κατηγορία για παράβαση του Ν.927/1979, δε με βρήκε αντίθετο. Φυσικά οφείλω να ξεκαθαρίσω, ότι δεν διακατέχομαι από αντισημιτικά συναισθήματα, απεναντίας αναγνωρίζω, ότι οι Εβραίοι έχουν υποστεί αφάνταστες διώξεις και βάσανα στην ιστορία και χρειάζεται κάποια ευαισθητοποίηση, όταν αναφέρεται κανείς στα παθήματά τους. Αλλά θεωρώ, ότι σε ένα κράτος, που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, οφείλουμε να ακούμε όλες τις απόψεις. Κυρίως, οι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας οφείλουν να σέβονται ακριβώς εκείνη την άποψη, η οποία δεν τους αρέσει.
Εν προκειμένω, έχουμε ένα δικηγόρο, συγγραφέα, ιστορικό και πολιτικό(μπορείτε να αμφισβητήσετε ελεύθερα τις 3 τελευταίες ιδιότητες), ο οποίος εξέφρασε κάποιες ακραίες και επιεικώς ρατσιστικές απόψεις για τους Εβραίους στο ογκώδες πόνημά του "ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ". Ο ίδιος διατείνεται, ότι συγκέντρωσε τις αντισημιτικές απόψεις προσώπων, όπως ο Σοπενχάουερ, προκειμένου να καταδείξει το ποιόν του συγκεκριμένου λαού. Βέβαια, αρκετοί ιστορικοί διατείνονται, ότι τα περισσότερα απ' όσα μεταφέρει ο κ. Πλεύρης αποτελούν καραμπινάτες παραποιήσεις ρητών και απόψεων, των οποίων οι εκφραστές ενδεχομένως να εκφράστηκαν για τους Εβραίους χωρίς ιδιαίτερη συμπάθεια αλλά δεν ήταν αντισημίτες πολλώ δε μάλλον δεν προέτρεψαν σε αντιεβραϊκά πογκρόμ και λοιπές παρόμοιες εκδηλώσεις βίας κατά των Εβραιών.
Ο Ν.927/1979 στο 1ο άρθρο του αναφέρει ότι "Οστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε διά του τύπου ή διά γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκισιν μέχρι δύο ετών ή με χρηματικήν ποινήν ή και διύ αμφοτέρων των ποινών τούτων". Από μια απλά παρακολούθηση της υπόθεσης αυτής, μπορει να διαπιστώσει κανείς, ότι έχει πραγματωθεί η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος αυτού από τον κ. Πλεύρη.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι ο κ. Πλεύρης αποτελεί ένα πρόσωπο, που επιθυμεί να προβάλλεται ποικιλοτροπως, πότε με την υποστήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. και την προβολή του υιού του, ο οποίος και εξελέγη βουλευτής με το παραπάνω κόμμα, πότε με την αμφιβόλου εννόμου συμφέροντος αίτηση ασφαλιστικών μέτρων περί απόσυρσης του βιβλίου της κας. Έρσης Σωτηροπούλου "ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ ΣΤΙΣ ΝΕΡΑΝΤΖΙΕΣ" και πότε με το παραπάνω συγγραφικό πόνημά του. Και οι κινήσεις του αυτές κάθε άλλο παρά συμπαθή στους έχοντες δημοκρατικές ευαισθησίες πολίτες τον καθιστούν.
Ωστόσο, σε ένα πολίτευμα, όπου πρέπει να προστατεύονται όλες οι φωνές, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ακόμα και στον κ. Πλεύρη το δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του. Ακόμα και μια ακραία άποψη, στο βαθμό, που δεν απειλεί ευθέως τα δημοκρατικά κεκτημένα, ήτοι δεν οπλίζει βάρβαρα και βίαια χέρια, πρέπει να ακούγεται, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να κριθεί. Και δεν υπάρχει κάποια απόδειξη, ότι ορισμένες πρόσφατες ενέργειες ανεγκέφαλων στο εβραϊκό κοιμητήριο των Χανίων ή στο εβραϊκό μνημείο της Ρόδου προκλήθηκαν από την έκδοση του βιβλίου αυτού. Και, προσωπικά, θεωρώ, ότι με τη διατύπωση αυτή ο παραπάνω νόμος ποινικοποιεί ευθέως το φρόνημα, το οποίο μπορεί να είναι φασιστικό ή αντισημιτικό ή και τα δύο μαζί αλλά δεν παύει να είναι φρόνημα, το οποίο δεν τιμωρείται και αυτό αποτελεί βασική αρχή του σύγχρονου ποινικού δικαίου. Και αυτή, ακριβώς, η αρχή καταστρατηγήθηκε στην Αυστρία, όπου κάποιο δικαστήριο κατεδίκασε σε ποινή φυλάκισης τον αμφιλεγόμενο συγγραφέα Ντέιβιντ Ίρβινγκ, επειδή δήλωσε αρνητής του Ολοκαυτώματος.
Μπορείτε εύλογα να φανταστείτε τις πιθανές συνέπειες της καταδίκης και σε δεύτερο βαθμό του κ. Πλεύρη. Θα ανακηρυσσόταν ήρωας, ου μην και μάρτυρας, της ελληνικής ακροδεξιάς, η οποία, σημειωτέον, δεν τον εκτιμά και ιδιαίτερα, χωρίς να αποκλείεται να ασκούσε αναίρεση κατά της καταδικαστικής αποφάσεως ενώπιον του Αρείου Πάγου. Και αν, τυχόν, ο Άρειος Πάγος απέρριπτε την αναίρεση αυτή, θα ακολουθούσε πιθανότατα προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου θα ήταν απίθανο να επικυρωθεί η καταδίκη ενος ανθρώπου, επειδή εξέδωσε ένα βιβλίο έστω και με το περιεχόμενο αυτό. Και, έτσι, θα είχαμε τη μαρτυροποίηση ενός γραφικού, ανιστόρητου και πλαστογράφου ακροδεξιού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στους ευαίσθητους καιρούς μας.
Ορθώς, λοιπόν, το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών αθώωσε τον κ. Πλεύρη, ο οποίος στη χώρα μας έχει κριθεί από τον κόσμο ως μια περιθωριακή φιγούρα, που κανένα ρόλο δε μπορεί να διαδραματίσει είτε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος είτε στην ανάγνωση της ιστορίας της. Και αυτό αποτελεί μια πραγματική καταδίκη, την οποία βρίσκω προτιμότερη από μια αμφιλεγόμενη νομικά καταδικαστική απόφαση.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

1 χρόνος ιστολογείν

Έκλεισα ένα χώρο στη σφαίρα του ιστολογείν (Θεέ μου, δεν μπορώ τη λέξη μπλογκόσφαιρα), η οποία εξακολουθεί να χωνεύει ό,τι γράφω στο ταπεινό μου ιστολόγιο και να υπομένει στωικά την ακατάσχετη πολυλογία μου. Μάλλον κάνω, λοιπόν, κατάχρηση της φιλοξενίας της αλλά ίσως και αυτό είναι το υπέρτατο πλεονέκτημα της σφαίρας αυτής, ήτοι να παραχωρεί το χώρο σε κάθε ενδιαφερόμενο να διατυπώνει και να καθιστά γνωστές προς τους τρίτους τις απόψεις του.
Κάνοντας χρήση, ίσως και κατάχρηση, λοιπόν, του εν λόγω αγαθού, μπήκα στο δεύτερο χρόνο στο ιστολογείν. Γνώρισα ανθρώπους με νέες αντιλήψεις, διαφώνησα πολιτισμένα στο ιστολόγιό μου αλλά και σε άλλα ιστολόγια επί αρκετών επιστητών (για να δικαιολογήσουμε κάπως και την επικεφαλίδα των διαδικτυακών λημεριών μου), έμαθα για θέματα, που συνήθως τα συμβατικά Μ.Μ.Ε. περνούν εξ απαλών ονύχων, σνομπάρουν ή σκοπίμως αποκρύπτουν και, γενικά, μόνο χαμένος δε βγήκα από το πνευματικό αυτό αλισβερίσι.
Συνεχίζω, λοιπόν, και ευχαριστώ όσους μου προσέφεραν τη δυνατότητα να συνομιλήσω μαζί τους και να ανταλλάξουμε απόψεις για αρκετά θέματα.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

'21 και μύθοι

Πότε μαθαίνουμε, ότι ξεκίνησε η Επανάσταση του '21 στην Ελλάδα; Πάντως όχι την ημερομηνία, που πράγματι ξεκίνησε.
Ποια ήταν η στάση της επίσημης εκκλησίας στην Επανάσταση του '21; Σίγουρα όχι αυτή, που θέλει να παρουσιάσει η πολιτεία μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια και ο θάνατος του Παπαφλέσσα ή του Σαλώνων Ησαΐα δε σώζουν την κατάσταση.
Που ξεκίνησε η Επανάσταση; Σε καμμία περίπτωση στην Αγία Λαύρα, όπως διατείνονται οι αρμόδιοι.
Πότε κατασκευάστηκε το περιβόητο λάβαρο, που σήκωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός κατά την υποτιθέμενη ημερομηνία έναρξης της Επαναστάσεως του '21; Αν στην Ιταλία δέχθηκε η Καθολική Εκκλησία να επιτρέψει να υπολογιστεί η πραγματική ηλικία της Σινδόνης του Τορίνου, ώστε να αποδειχθεί, αν επρόκειτο για το σάβανο, με το οποίο τυλίχθηκε το σώμα του Χριστού, στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρόκειται να επιτρέψει ούτε γι' αστείο κάτι παρόμοιο. Κάτι παραπάνω ξέρει από εμάς.
Πόσες σελίδες της Ελληνικής Επανάστασης προβάλλονται από την επίστημη ιστορία; Σαφώς οι πιο λαμπρές, ενώ οι υπόλοιπες περνούν μάλλον "στα ντούκου". Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες να προβληθούν και οι μελανότερες στιγμές του Αγώνα, έστω με κάποιες υπερβολές.
Πόσοι μύθοι χωρούν σε μια Επανάσταση; Άπειροι, αρκεί να βρεθεί ένα πρόθυμο να αποκρύψει ορισμένα θέματα κράτος και αρκετοί πολίτες πρόθυμοι να τείνουν ευήκοον ους.
Τελικά, τί έγινε στις 25 Μαρτίου 1821; Για απάντηση http://www.athensvoice.gr/politics/av,17297,Ιστορία_ώρα_μηδέν!.html
Πόσο πρόθυμοι είναι αρκετοί συνέλληνες να δουν κάποια πραγματικά γεγονότα; Για δείτε gkaratheodoris.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html
Υ.Γ. Συμφωνώ, ότι δεν πρέπει να φτάσουμε στον αντίποδα, που θέλει τον Κολοκοτρώνη ψυχρό χασάπη, ένεκα της σφαγής της Τριπολιτζάς (τι παράξενο οι ίδιοι, που δικαιολογούν τις όποιες ακρότητες των Παλαιστινίων εις βάρος Εβραίων, να θυμούνται τις παναθρώπινες αξίες, όταν αναφέρονται στον Κολοκοτρώνη) ή ομιλούν μονόπλευρα για γενοκτονία των μουσουλμάνων στον ελλαδικό χώρο κατά την Επανάσταση του '21, αγνοώντας τις όποιες ακρότητες των Τούρκων κατά των Ελλήνων την ίδια εποχή στη Μακεδονία, την Κωνσταντινούπολη και αλλού (οράτε www.sitemaker.gr/antiethnikistik/assets/genoktoniamousoulmanon.doc). Με άλλα λόγια, καλό θα είναι να ανοίξουν όλες οι σελίδες της εποχής του '21 αλλά με ψυχραιμία και γνώση του αντικειμένου.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Η ανύπαρκτη πρωτοτυπία της ελληνικής τηλεόρασης

Έχουμε και λέμε :
Η "ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ" είναι μια ξεπατικούρα από τις Η.Π.Α., οι οποίες μιμήθηκαν μια αντίστοιχη εκπομπή της Κολομβίας.
Ο "ΛΑΚΗΣ Ο ΓΛΥΚΟΥΛΗΣ" είναι αντιγραφή μιας αντίστοιχης ισπανικής σειράς.
Η "ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ" κύριος οίδε από ποια εκπομπή ποιάς χώρας αντιγράφτηκε.
Α, και το ριάλιτυ "BIG BROTHER"(για να μη λησμονούμε τον πλούτο της γλώσσας μας) αποτελεί μια πατέντα ολλανδική, την οποία, αφού τη χρησιμοποίησαν δεκάδες χώρες του εξωτερικού, από τις λεγόμενες "προηγμένες", είπαμε και εμείς να μην πάμε πίσω και μας πουν οπισθοδρομικούς (ενώ στους υπόλοιπους τομείς προοδεύουμε) και τη φάγαμε στη μάπα για 2-3 χρόνια.
Και υπάρχουν και άλλες εκπομπές, που έχουν μιμηθεί και όχι απλά αντιγράψει τα κανάλια μας αλλά οι σχέσεις μου με την τηλεόραση είναι αρκετά ψυχρές, ώστε να τις θυμάμαι.
Ε, λοιπόν, δυσκολεύομαι να δεχθώ, ότι στην τηλεόρασή μας δεν υπάρχουν μυαλά ικανά να παραγάγουν μια πρωτότυπη ιδέα. Δεν αρνούμαι την αντιγραφή καλών εκπομπών, όπως αυτή του Ηλία Μαμαλάκη, η οποία μου έχει κοστίσει αρκετούς καυγάδες με τη διαιτολόγο μου, αλλά μάλλον αυτή η περίπτωση αποτελεί τη σταγόνα στον ωκεανό της κάκιστης μίμησης, που δείχνει να κυριαρχεί στην ελληνική τηλεόραση.
Τί απομένει; Να κρατάω όσο το δυνατό περισσότερο κλειστή την τηλεόραση. Δεν θα την κλείσω εντελώς, διότι όλο και κάποιες καλές ταινίες και εκπομπές θα παίξουν (κυρίως στην κρατική τηλεόραση, χωρίς το φόβο του βομβαρδισμού από διαφημίσεις). Αλλά είμαστε τόσο ατάλαντοι, τελικά; Ή τις καλές θέσεις στα Μ.Μ.Ε. τια καταλαμβάνουν ,τελικά, ακριβώς όσοι είναι ατάλαντοι;

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της αυστηρότητας

Στην αρχή, βομβαρδίζεσαι με κουβέντες, τύπου "μια χούντα θα μας σώσει", ή "οι συνταγματάρχες ήταν τίμιοι και ήθελαν να καθαρίσουν τη χώρα". Πρόκειται για τις γνωστές και εύπεπτες σοφιστείες, που εκτοξεύονται από δοκησίσοφα πρόσωπα, που με γνώμονα την απελπισία τους από την πραγματικά τραγική κατάσταση της χώρας νοσταλγούν την εποχή της επταετίας, όπου όλα, τάχα μου, λειτουργούσαν ρολόι και δεν γίνονταν τα σημερινά αίσχη.
Έρχεται στο καπάκι και το εξώφυλλο του σημερινού "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ"(οράτε www.protothema.gr/content/files/soma213.html), που προβάλλει τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης, όπου το 78% των ερωτηθέντων ζητάει πιο σκληρά μέτρα για την εγκληματικότητα, το 62% τάσσεται υπέρ του νόμου για την κουκούλα, το 76% ζητάει να μπαίνει η αστυνομία στα πανεπιστήμια και λοιπά άτεγκτα και αυστηρά και νοιώθεις, ότι αυτή τη χώρα δεν χαρακτηρίστηκε τυχαία ως ένα απέραντο φρενοκομείο.
Όλα τα παραπάνω συμπτώματα προδίδουν μια ασύλληπτη σχιζοφρένεια νεοελληνικού τύπου, όπου οι ασθενείς δείχνουν να αξιώνουν μια μεγαλύτερη αυστηρότητα, η οποία μπορεί να εκφράζεται και με την περιστολή των πολιτικών ελευθεριών αλλά και με τη θέσπιση αυστηροτερων νόμων, ενώ την ίδια στιγμή σπεύδουν να καταπατήσουν το νόμο, προκειμένου να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετό τους, να διορίσουν από το παράθυρο το παιδί τους στο Δημόσιο, να σβήσουν την κλήση, που τους επεβλήθη για παράνομη στάθμευση και άλλες εκλεκτές συμπεριφορές, που δικαιολογούνται από τα 400 χρόνια σκλαβιάς αλλά μάλλον οφείλονται στα περισσότερα χρόνια ανοησίας μας.
Κανένας, όμως, εκ των ασθενών δε δείχνει να ασχολείται με τις απώτερες συνέπειες αυτής της επιβολής της αυστηρότητας, ήτοι τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, για τις οποίες έγιναν αγώνες δεκαετιών στη χώρα μας, αφού γι' αυτόν προέχει "να πάψουν οι αναρχικοί να τα σπάνε".Ουδείς εξ αυτών μπαίνει στη διαδικασία να βασανίσει λιγάκι παραπάνω τον ταπεινό εγκέφαλό του να σκεφτεί, ότι υπάρχουν ουκ ολίγοι νόμοι στη χώρα μας, οι οποίοι απλά δεν εφαρμόζονται για ποικίλους λόγους, αρκεί να έχει μερικούς, ακόμα, ώστε να έχει την ψευδαίσθηση, ότι επιτέλους "θα σφίξουν τα λουριά". Καθόλου παράξενο αυτό, άλλωστε ποιός ασθενής παραδέχεται την πνευματική ή ψυχική ασθένειά του;
Πέρα, όμως, από την πλάκα, το φαινόμενο είναι άκρως ανησυχητικό. Διότι η ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα και κοινωνική αναταραχή, πέρα από την πρόληψή τους, που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε πολιτεία, που θέλει να αποκαλείται σοβαρή, απαιτούν μια σοβαρή μελέτη για την αντιμετώπισή τους, η οποία θα ξεκινάει από τα αίτια και μετά θα καταλήγει στις προτάσεις. Η δε πολιτική κατάσταση θα μπορούσε κάλλιστα να λυθεί, αν ήμαστε μια οργανωμένη κοινωνία πολιτών, όπου πέρα από τις επισημάνσεις για τα πρόσωπα και τα φαινόμενα της πολιτικής ζωής της χώρας μας, θα δίναμε λύσεις, παύοντας να στηρίζουμε διεφθαρμένους πολιτικούς και ανίκανα κόμματα. Και, κυρίως, θα μας βοηθούσε να διακρίνουμε πόσο καλά "λειτουργούσε" η χώρα μας επί χούντας ή τι αποτελέσματα είχε σε άλλες χώρες η θέσπιση και εφαρμογή νόμων, που υποτίθεται, ότι στόχευαν στην ασφάλεια της κοινωνίας (υπάρχει πιο τρομακτικό και πρόσφατο παράδειγμα από την αμερικανική Patriot Act;). Και, ακόμα περισσότερο, θα μας οδηγούσε σε διάφορες μορφές διαμαρτυρίας, με σκοπό να ισχύσουν, επιτέλους, οι νόμοι για όλους.
Αλλά, δυστυχώς, η προτίμηση στις άναρθρες κραυγές, τους αυστηρότερους νόμους και τους επίδοξους σωτήρες, τύπου Παπαδόπουλου κ.λπ., αποδεικνύει, ότι ακόμα και την επίλυση των σοβαρότερων προβλημάτων μας εμμένουμε να την θωρούμε ελαφρά τη καρδία. Και ελαφρά τη καρδία δεχόμαστε την περιστολή των ατομικών και πολιτικών μας ελευθεριών, λησμονώντας, ότι εκείνοι, που ειναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την ελευθερία τους για την ασφάλειά τους, δεν είναι άξιοι για καμμία από τις δύο. Αλλά μέχρι να το καταλάβουμε αυτό, διατρέχουμε τον κίνδυνο να έχουμε στερηθεί και τα δύο. Αλλά θα ζούμε με την ψευδαίσθηση, ότι είμαστε ασφαλείς και ελεύθεροι να ζητάμε ακόμα περισσότερη αυστηρότητα.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Βιβλία : "Η νοσταλγία των δράκων", του Δημοσθένη Κούρτοβικ

Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ένας συγγραφέας να επιδιώκει, πέρα από την κεντρική ιστορία, που αφηγείται, να προβάλει και μια σειρά προβληματισμών για διάφορα ζητήματα, με σκοπό να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά και να ξεφύγει από την μονοκόμματη συγγραφή ενός θέματος. Αποτέλεσμα είναι, συνήθως, μια πολυεπίπεδη ιστορία, όπου δημιουργεί περισσότερα ερεθίσματα στον αναγνώστη αλλά και δίνει τη δυνατότητα στο συγγραφέα να αναπτύξει τους προβληματισμούς του για διάφορα θέματα παράλληλα με το κεντρικό θέμα.
Ο γνωστός βιβλιοκριτικός και συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ στο βιβλίο του "Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΩΝ ΔΡΑΚΩΝ" (Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ) δείχνει να ακολουθεί τη γραμμή αυτή. Η ιστορία είναι ένα θρίλερ, όπου άγνωστοι κλέβουν την αρχαιότερη μούμια του κόσμου από το υποτυπώδες Μουσείο Προϊστορίας των Αθηνών. Υπεύθυνος θεωρείται ο προϊστάμενος του Μουσείου αυτού, ο Ίων Δρακάς, ανθρωπολόγος και παλαιός αντιστασιακός, ο οποίος ζει απομονωμένος από τον κόσμο. Η επιθυμία του να αναζητήσει τη χαμένη μούμια θα τον οδηγήσει σε ένα ταξίδι ανά την Ευρώπη με τη συνοδεία της υπαστυνόμου Ανδρομάχης Κουτρουμπά, η οποία, όλως τυχαίως, είναι η κόρη του βασανιστή του Δρακά επί χούντας. Το ταξίδι αυτό θα αποκαλύψει τα αίτια την κλοπής της μούμιας αλλά και θα συμβάλει στην αυτογνωσία του Δρακά, ενώ διάφορες μυστικές οργανώσεις βρίσκονται στο κατόπι των δύο ηρώων, αναζητώντας και αυτές τη μούμια ή προσπαθώντας να τους αποτρέψουν από την αναζήτησή τους.
Παράλληλα με την ιστορία αυτή, ο συγγραφέας αναπτύσσει τους προβληματισμούς του για ποικίλα θέματα, όπως τη θέση της Ελλάδος στη διεθνή σκηνή (αποκαλυπτική η αντιμετώπιση του Δρακά από τους επιστήμονες συναδέλφους του σε ένα διεθνές συνέδριο στο Βερολίνο), τις συνέπειες της κατάρρευσης των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και, κυρίως, την έκφραση του Κακού και το δικαίωμα στην αναζήτηση της γνώσης και τα τυχόν όρια και οι στρεβλώσεις αυτού.
Η αλήθεια είναι, ότι ο κ. Κούρτοβικ χειρίζεται αριστοτεχνικά την ελληνική γλώσσα και γνωρίζει να εντείνει την αγωνία, καθώς προχωράει η πλοκή του έργου, παρουσιάζοντας, παράλληλα, τις έγνοιές του για τα παραπάνω ζητήματα. Οι αποκαλύψεις για την ιδιότητα της μούμιας αλλά και το ποιόν και τους σκοπούς των απαγωγέων της αλλά και εκείνων, που την αναζητούν, έρχονται κλιμακωτά και κουρντίζουν τον αναγνώστη να συνεχίσει την ανάγνωση.
Ωστόσο, το βιβλίο έχει κάποιες αδυναμίες. Κατ' αρχάς, δύσκολα γίνεται πιστευτός ο έρωτας της όμορφης, αν κρίνουμε από τις περιγραφές, Ανδρομάχης Κουτρουμπά για τον περίπου εβδομηντάρη Ίωνα Δρακά. Ο ίδιος ο έρωτας της Κουτρουμπά μοιάζει αρκετά στερεότυπος ( η όμορφη κοπέλα ερωτεύεται ένα μυαλωμένο ώριμο άνδρα, ο οποίος, όμως, είναι αλλού προσανατολισμένος), ενώ προς το τέλος η παρουσία των δύο πρωταγωνιστών στη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο πρώην Γιουγκοσλαβία μοιάζει επιεικώς ξεκάρφωτη και δείχνει περισσότερο να εξυπηρετεί τους εν γένει προβληματισμούς του συγγραφέα παρά την υπόθεση του βιβλίου.
Χωρίς να επιθυμώ να μειώσω την αξία του εν λόγω πονήματος, υπήρχαν στιγμές κατά την ανάγνωση του έργου, όπου ένοιωθα, πως ο συγγραφέας έδειχνε να προτάσσει περισσότερο τις αναζητήσεις του και έβαζε τους ήρωές του να τις αναλύουν και λιγότερο την ίδια την υπόθεση. Δεν αντιλέγω, ότι σε ένα φιλοσοφικό θρίλερ, όπως αυτό, οι ποικίλες ανησυχίες του συγγραφέας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν, πλην, όμως, θεωρώ, ότι αυτό θα πρέπει να γίνεται ισομερώς και όχι εις βάρος της υπόθεσης, όπως ένοιωσα, ότι γινόταν σε ορισμένες στιγμές.
Έστω και έτσι, πάντως, το βιβλίο παραμένει άκρως ενδιαφέρον και προσφέρεται για αρκετές απολαυστικές αναγνώσεις, δεδομένης και της γερής πένας του συγγραφέως.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Ζήτημα παιδείας

Στην αρχή ήταν ο τότε Υπουργός Παιδείας, κ. Στυλιανίδης, ο οποίος σε ομιλία του, στους Δελφούς, αναφέρθηκε στο πρόγραμμα "HELLENIC QUEST", το οποίο, όπως ανέφερε, χρησιμοποιούν τα στελέχη των αμερικανικών εταιρειών,προκειμένου να μάθουν ελληνικά, παραβλέποντας, ότι πρόκειται για ένα μύθο χωρίς την παραμικρή υπόσταση.
Ακολούθησε ο Υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, κ. Μπούρας, ο οποίος μίλησε για "την οικονομολόγο Πωλ Κρούγκμαν", αν και όσοι ασχολούνται με τα οικονομικά γνωρίζουν ότι πρόκειται για άνδρα και, μάλιστα, όχι τυχαίο αλλά διάσημο και νομπελίστα.
Με τέτοια έλλειψη παιδείας από τα ανώτατα στελέχη της, γιατί να αποτελεί έκπληξη η επιλογή της παρούσας κυβέρνησης να θεσπίσει ένα ιδιώνυμο αδίκημα, ποινικοποιώντας την επιλογή ενός διαδηλωτή να φοράει κουκούλα, μπαντάνα και παν μέσο, που να καλύπτει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, και εγείροντας, έτσι, ζήτημα αντισυνταγματικότητας;

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Ο ευτελισμός του δημοσιοποιούμενου θανάτου

Αν δεν υπήρχαν τηλεοπτικές εκπομπές, τύπου "BIG BROTHER", η Τζέιν Γκούντι θα ήταν άλλο ένα άσημο κορίτσι της βρεττανικής επαρχίας. Η νίκη της στο παραπάνω παιχνίδι αποτέλεσε εν έτει 2002 την αφορμή να αφήσει πίσω της την ανωνυμία και να εκτοξευθεί στην κορυφή της δημοσιότητας. Έκτοτε, έγινε πρωτοσέλιδο σε δεκάδες έντυπα, έδωσε πάμπολλες συνεντεύξεις, έβγαλε άρωμα και την αυτοβιογραφία της, έδωσε ρεσιτάλ αμάθειας, πράγμα καθόλου παράδοξο για ένα πρόσωπο με υποτυπώδη μόρφωση και, γενικά, φρόντισε να ευρίσκεται παντοιοτρόπως στα φώτα της δημοσιότητας.
Τον περασμένο Φλεβάρη διαγνώστηκε, ότι πάσχει από καρκίνο της μήτρας, η επιθετική μορφή του οποίου δεν της αφήνει πολύ, ακόμα, χρόνο ζωής. Μπροστά σε αυτή την τραγική είδηση, οι περισσότεροι είτε θα προσέτρεχαν σε κάποιο γιατρό, αναζητώντας να παρατείνουν τη ζωή τους ακόμα και να πολεμήσουν τον καρκίνο, είτε θα αποσύρονταν από την κοινωνία, προκειμένου να ζήσουν αξιοπρεπώς και πάντως μακρυά από τον κόσμο τις τελευταίες ημέρες τους. Κάποιοι θα το έριχναν στο θεοτικό, μήπως και γλυτώσουν από το θάνατο. Η Τζέιν Γκούντι, όμως, προτίμησε να αξιοποιήσει την ασθένειά της και τον επερχόμενο θάνατό της, προκειμένου να τονώσει την προβολή της. Έτσι, λοιπόν, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της δημοσίως, διηγήθηκε τις μεταστάσεις του καρκίνου της στα πρόθυμα Μ.Μ.Ε., έβαλε τα κλάμματα δημοσίως, εξαιτίας της ασθένειάς της, εμφανίστηκε με τα δύο παιδιά της και άρχισε να μιλάει για την ασθένειά της μπροστά στους εκπροσώπους των Μ.Μ.Ε.και, γενικά, αποφάσισε, ότι θέλει να πεθάνει, όπως ήθελε να ζει : δημοσίως.
Η στοιχειώδης αξιοπρέπεια απαιτεί την ανάλογη αντιμετώπιση του θανάτου. Κανένας, βέβαια, δεν υποχρεούται να αποσυρθεί από τα εγκόσμια, ώστε να μην θεωρηθεί, ότι προβάλλει το θάνατό του, αν και υπάρχει αρκετός κόσμος, που, όταν ασθενήσει από κάποια ανίατη ασθένεια, προτιμά να εξαφανιστεί, ώστε να πεθάνει μόνος του και χωρίς να επιβαρύνει ψυχολογικά τρίτους. Γνωρίζω, επίσης, αρκετά πρόσωπα, που έπασχαν από κάποια αρρώστια μη ιάσιμη αλλά εξακολουθούσαν να εργάζονται και να επιμελούνται των κοινωνικών τους συναναστροφών, όπως έκαναν και πριν αρρωστήσουν. Σε όλες, όμως, τις παραπάνω περιπτώσεις, ο επικείμενος θάνατος αποτελεί ένα φαινόμενο αναπόφευκτο, το οποίο αντιμετωπίζεται ως μια προσωπική υπόθεση, στην οποία ίσως χωρούν κάποιοι εκ των οικείων αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται η συμμετοχή περισσοτέρων. Υπάρχει ένας σεβασμός στον αναπόφευκτο θάνατο, ο οποίος δεν προδίδει κάποιο φόβο αλλά μια οδύνη και αξιοπρέπεια. Αποτελεί μια αυστηρά προσωπική στιγμή, που ο ασθενής περνάει ουσιαστικά μόνος του, διατηρώντας, έτσι, όχι μόνο την αξιοπρέπειά του αλλά και τη σοβαρότητα της περίστασης. Διότι ο θάνατος δεν αποτελεί μια στιγμή χαράς, που μπορούμε άφοβα να τη μοιραστούμε με όποιους επιθυμούμε, αλλά μια ανθρώπινη δοκιμασία, που η μοιρασιά της με τρίτους μη οικείους τη μετατρέπει σε ένα θέαμα αποκρουστικό, που ευτελίζει το φαινόμενο αυτό και, κυρίως, τον ίδιο τον παθόντα.
Πιθανότατα, όμως, όλα τα παραπάνω δεν πέρασαν στιγμή από το κολλημένο με τη δημοσιότητα μυαλό της Τζέιν Γκούντι. Και αντί να προκαλεί οίκτο για τον επερχόμενο θάνατό της, προκαλεί αποστροφή με τη θεαματοποίησή του. Διότι επέλεξε να πεθάνει ακριβώς όπως έζησε τα χρόνια της μετά τη νίκη της στο βρεττανικό "BIG BROTHER", ήτοι με μια απροκάλυπτη δημοσιότητα, που αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Σε τί είδους παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο;

Ανέκαθεν οι δυσκολίες, που αντιμετώπιζε στην καθημερινότητά του ο κόσμος αλλά και οι παντός είδους δυσχέρειες, με τις οποίες ερχόταν αντιμέτωπη η ανθρωπότητα, γεννούσε το πάντοτε επίκαιρο ερώτημα : "Ποιόν κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά μας;"
Χωρίς να χάνει την επικαιρότητά του αυτό το ερώτημα, ίσως θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένα άλλο εξίσου επίκαιρο ερώτημα : "Σε τί είδους παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο;"
Αντιγράφω τη σκέψη αυτή, που δεν μου ανήκει (περιλαμβάνεται στο τελευταίο τεύχος της "Νέας Εστίας") αλλά την προσυπογράφω, έπειτα από τους πρόσφατους βανδαλισμούς των γνωστών-αγνώστων και, πάντως, αρκετά έως πολύ νέων σε ηλικία ανθρώπων στο Κολωνάκι. Και, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ούτε οπαδός της θεωρίας "το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο" είμαι ούτε πρόκειται να προσυπογράψω τα ακραία μέτρα, που εμμέσως πλην σαφώς προτείνει ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, κ. Μαρκογιαννάκης. Απλά διατυπώνω ένα προβληματισμό μου.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Βιβλία : " Η μοναξιά της ασφάλτου", του Δημήτρη Μαμαλούκα

Συχνά, η εγχώρια λογοτεχνία δανειζόταν πρότυπα από το εξωτερικό, προκειμένου να εμπλουτίσει τη θεματογραφία της και να κεντρίσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Ακόμα και τα μεγαλύτερα ονόματα της λογοτεχνίας μας δε δίστασαν να παραλάβουν φόρμες από τους συναδέλφους τους του εξωτερικού και να τις εντάξουν στην εγχώρια παραγωγή και πραγματικότητα με λαμπρά συχνά αποτελέσματα. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι αυτούσιες απομιμήσεις από αρκετούς λογοτέχνες μας αλλά εδώ το προσωπικό γούστο του κάθε αναγνώστη αποτελεί τον κριτή για τα προϊόντα αυτά.
Το πρόσφατο βιβλίο του γνωστού συγγραφέα Δημήτρη Μαμαλούκα "Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ" (Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗΣ) αποτελεί ένα βιβλίο, η θεματολογία του οποιου μοιάζει επηρεασμένη από την αμερικανική λογοτεχνική παραγωγή. Τέσσερις πρωταγωνιστές ζουν σε μια αχανή μητρόπολη, την οποία σε τακτά χρονικά διαστήματα καλύπτει μια πυκνή ομίχλη. Ο Πετράρχης, ένας παρανοϊκός δολοφόνος, ζει στοιχειωμένος από την ανάμνηση της μητέρας του, της Λάουρας, και τις νύχτες, οδηγώντας πότε μια Μερσεντές 6,9 και πότε μια Φόρντ Μάστανγκ τρέχει στις μεγάλες οδικές αρτηρίες της μητρόπολης. Ο Τσίκης, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός, τροφοδοτεί ακατάπαυστα ένα βόθρο παρανομίας και άνομων συναλλαγών, προσπαθώντας να επιπλεύσει και ο ίδιος σε αυτόν. Ο Αμίρ, ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά, περιπλανιέται στην εθνική οδό αναζητώντας εκδίκηση για το νεκρό γιο του και προσπαθώντας, παράλληλα, να επιβιώσει. Και η Δέσποινα, μια κοπέλα λίγο παραπάνω από τα είκοσι, αναζητεί τρόπους να απαλλαγεί από το "χάθηκε", τον εφιάλτη, που την τυραννά. Οι ζωές τους μπλέκουν σε κάποιες στιγμές. Και η αδίστακτη μητρόπολη παρακολουθεί τις πορείες τους αλλά και την κατάληξή τους με αδιαφορία.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά σε μια μεγαλούπολη, που δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία να καταλάβουμε, ότι είναι η Αθήνα. Άνθρωποι, που ζουν μαζί με άλλους αλλά δε συνεννοούνται μαζί τους ούτε συνδέονται συναισθηματικά, τουλάχιστον στο απαιτούμενο βάθος, που θα καταπολεμούσε τη μοναξιά, περιφέρονται σε μια απρόσωπη και απάνθρωπη πόλη, προσπαθώντας να επιβιώσουν και να απαλλαγούν από τις εμμονές τους.
Ο κ. Μαμαλούκας κατέχει το αντικείμενο της συγγραφής και δείχνει να γνωρίζει πως να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Οι καταβυθίσεις των ηρώων του στις περιπέτειες αλλά και τους δαίμονές τους, τα ξέφρενα ανθρωποκυνηγητά προς το τέλος του βιβλίου αλλά και το μυστήριο, που καλύπτει το χαρακτήρα και τις καταβολές των ηρώων του βιβλίου δίνονται με πειστικότητα και δύναμη και ωθούν τον αναγνώστη να απολαύσει το βιβλίο μέχρι το τέλος. Η σύγκλιση της πορείας των ηρώων είναι, επίσης, πειστικότατη. Και η εικόνα της ζοφερής μητρόπολης-χωνευτηριού προβάλλει απειλητικά στο νου μας και αποτελεί, ουσιαστικά, τον πέμπτο ήρωα του βιβλίου. Τέλος, θεωρώ, ότι το εν λόγω βιβλίο θα μπορούσε να γυριστεί και σε κόμικ με μεγάλη επιτυχία, αφού η πλοκή και το όλο στήσιμό του θυμίζουν λιγάκι κόμικς, τύπου SIN CITY (αλλά με άλλη υπόθεση, εξίσου συναρπαστική).
Διάβασα το βιβλίο αυτό, έπειτα από την παρουσίασή του στα εξαιρετικά ιστολόγια του vivliocafe και του librofilo, όπου επισημαίνονται τα πλεονεκτήματα αλλά και οι αδυναμίες του εν λόγω βιβλίου. Θεωρώ, ότι η προσπάθεια του κ. Μαμαλούκα να υιοθετήσει ένα ύφος, που παραπέμπει στην αμερικανική λογοτεχνία και δη αυτή την αστυνομική, δεν είναι αποτυχημένη αλλά μάλλον θα συμφωνήσω με την άποψη του vivliocafe, ότι η μητρόπολη-Αθήνα φαντάζει περισσότερο μέσα από τα μάτια ενός σκηνοθέτη μιας αμερικανικής ταινίας και λιγότερο μέσα από τα μάτια ενός Έλληνα(περισσότερο "ελληνοφανής", αν και επίσης επηρεασμένος από την αμερικανική αστυνομική λογοτεχνία, μου φαίνεται ο Σέργιος Γκάκας στις "ΣΤΑΧΤΕΣ" του, που διαδραματίζονται, επίσης, στην Αθήνα). Θα συμφωνήσω, επίσης, με την άποψη του librofilo, ότι το βιβλίο αυτό θα πρέπει να διαβαστεί σαν μια κινηματογραφική ταινία δράσης, αμερικανική κατά προτίμηση, γεμάτο εικόνες και σκηνές βίας.
Δύσκολα θα ξεκολλήσει κανείς από τις συναρπαστικές σελίδες του βιβλίου αυτού. Αλλά και δύσκολα θα ξεκολλήσει από το νου του αναγνώστη, ότι διαβάζει ένα βιβλίο, που περισσότερο παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία και λιγότερο σε βιβλίο. Έστω και έτσι, όμως, συνιστώ το εν λόγω βιβλίο για χαλαρή ανάγνωση χωρίς βαρύγδουπα νοήματα και δυσνόητους συμβολισμούς.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Η συχνότητα της απόρριψης από το άλλο φύλο

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να κατανοήσω τη νοοτροπία των ανδρών της γενιάς μου αλλά και των νεότερων από μένα στο ζήτημα της απόρριψης από μια γυναίκα. Ο καταιονισμός χαρακτηρισμών, που ελαφρά τη καρδία και με περισσό ζήλο προσάπτουν αρκετοί εκπρόσωποι του φύλου μου στις γυναίκες εκείνες, που τους έριξαν "χυλόπιτα", έχει την ίδια μανία με μια θεομηνία και, το χειρότερο απ' όλα, οι επιδιδόμενοι στο κάθε άλλο παρά ευγενές αυτό σπορ δείχνουν να απολαμβάνουν το ανελέητο "θάψιμο" του θηλυκού, που τόλμησε να αρνηθεί τα αισθήματά τους.
Πολλές ερμηνείες θα μπορούσαν να δοθούν για το φαινόμενο αυτό. Κατ' αρχάς, είμαστε μια γενιά ή, μάλλον, αρκετές γενιές αρσενικών, που ποτέ μας δε στερηθήκαμε τίποτα. Όλα μας τα παρείχαν, συχνά αφειδώς, οι δικοί μας, τίποτα δεν μας αρνούνταν και μεγαλώσαμε με τη λογική, ότι θα μπορούσαμε να τα έχουμε όλα στα πόδια μας. Και επειδή αργούμε να φύγουμε από το πατρικό μας (εδώ χτυπάει και για μένα η κουδούνα αλλά τέλος πάντων), αργούμε να ωριμάσουμε και να αντιληφθούμε, ότι και η απόρριψη από μια κοπέλα είναι μέσα στο παιχνίδι.
Η παραπάνω ανατροφή μας ελάχιστα βοηθάει στην κατανόηση εκ μέρους μας των ελαττωμάτων μας. Μεγαλωμένοι σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, από το οποίο αργούμε να απογαλακτιστούμε, αδυνατούμε να αντιληφθούμε, ότι πίσω από τα χάδια και της πάσης φύσεως παροχές των οικείων μας κρύβονται, συχνά αρκετά, μειονεκτήματα του χαρακτήρα μας, τα οποία αρχικά εσκεμμένα δε βλέπουν οι δικοί μας και αργότερα εμείς αρνούμεθα να δούμε. Και μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι φυσικό η αδυναμία σωστής προσέγγισης του άλλου φύλου να μην κρίνεται από τους γονείς, όπως θα έπρεπε.
Και, βέβαια, ας μην ξεχνάμε τη συναναστροφή μας με ομοιοπαθείς φίλους, ήτοι κακομαθημένους και εισπράκτορες "χυλόπιτας" νέους, που εμμένουν να επιρρίπτουν ευθύνες στο, υπαρκτό πάντως, ψώνιο ορισμένων γυναικών, που αρνούνται να εκτιμήσουν αυτόν, που τις προσέγγισε και απορρίπτουν με συνοπτικές διαδικασίες τον έρωτά του. Μέσα σε ένα τέτοιο κύκλο, αν δεν υπάρχει το κατάλληλο ηθικό υπόβαθρο, είναι σίγουρο ότι ένας νέος άνδρας θα κολλήσει, με την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, την ασθένεια του αδικημένου, που καμμία κοπέλα δεν τον καταλαβαίνει, "γιατί όλες τους είναι ψωνάρες", "καβαλλημένα καλάμια" και λοιπά παρεμφερή από την ανεξάντλητη δεξαμενή της ελληνικής γλώσσας.
Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη σκαιά, συχνά, αντιμετώπιση των εκπροσώπων του υποτιθέμενου ασθενούς φύλου προς εμάς. Αλλά και πάλι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να δίνουμε προτεραιότητα στην αυτοκριτική μας, ήτοι στη διαπίστωση των δικών μας σφαλμάτων στην προσέγγιση μιας κοπέλας, που μας απέρριψε. Και πέρα από τα υπαρκτά και αυξανόμενα κρούσματα γυναικών, που απορρίπτουν με ιδιαίτερη βιαιότητα πολλούς αρσενικούς, ακόμα και όσους διαθέτουν ικανή συγκρότηση για να τις πλησιάσουν, υπάρχουν και αρκετοί εκπρόσωποι του φύλου μας, που αγνοούν τους βασικούς κανόνες προσέγγισης αλλά και το θεσμό της αυτοκριτικής, με τραγικά αποτελέσματα.
Έκανα τις σκέψεις αυτές με αφορμή την κουβέντα με ένα καλό φίλο, ο οποίος ανήκει στην κατηγορία των μονίμως απορριπτομένων νέων, επειδή παρουσιάζει τα παραπάνω συμπτώματα. Και σκεφτόμουν πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα για το φύλο μας, αν είχαμε την απαιτούμενη ωριμότητα και προβαίναμε σε τακτική αυτοκριτική. Αλλά..........

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Πολιτιστικός τσαμπουκάς

Μάλιστα! Το είδαμε και αυτό, συνδικαλιστές της ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής να προκαλούν την αποδοκιμασία της όπερας "ΡΟΥΣΑΛΚΑ" του Άντονιν Ντβόρζακ, επειδή η σκηνοθέτης περιέλαβε στο έργο και ένα φιλί μεταξύ δύο ανδρών. Οι εν λόγω ταγοί των ηθών μας φρόντισαν αρχικά, μαζί με το πρόγραμμα, να μοιράσουν στους ακροατές και ένα έντυπο, όπου εξέφραζαν την αποδοκιμασία τους για τη σκηνοθεσία του εν λόγω έργου, θεωρώντας, ότι οι αλλαγές, που έκανε η σκηνοθέτης κα. Βέσερμαν αλλοιώνουν το λιμπρέτο κατά τρόπο ανεπίτρεπτο, που, κατά τη γνώμη των εν λόγω ταγών, δεν εξυπηρετεί τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα της Ε.Λ.Σ. Αποτέλεσμα ήταν ένα μέρος του κοινού να γιουχάρει την παράσταση, ενώ, σαν κερασάκι στην τούρτα, όταν η κα. Βάσερμαν ανέβηκε στη σκηνή, μετά το πέρας της παράστασης, να μιλήσει, απλά δεν την άφησαν να το κάνει.
Κατ' αρχάς, σέβομαι το δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί με το περιεχόμενο μιας παράστασης. Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις, άλλωστε, ότι το αρχικό λιμπρέτο της εν λόγω όπερας τροποποιήθηκε από την κα. Βάσερμαν σκηνοθετική αδεία. Η ίδια, μάλιστα, δήλωσε, ότι εμπνεύστηκε από τη ζωή του Λουδοβίκου του Β' της Βαυαρίας (του οποίου τη ζωή αφηγείται ο Λουκίνο Βισκόντι στην υπέροχη ταινία "ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ"), για τον οποίο κυκλοφορούσε η φήμη, ότι ήταν ομοφυλόφιλος, και προσάρμοσε το λιμπρέτο σύμφωνα με αυτή.
Θεωρώ, όμως, ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του εκάστοτε σκηνοθέτη να προβαίνει στις όποιες τροποποιήσεις σε ένα έργο, ώστε να το ανεβάσει, όπως αυτός κρίνει. Και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος από το κοινό. Και είναι λογικό να αξιώνουμε από ένα σκηνοθέτη να προσθέσει και τη δική του προσωπική πινελιά σε ένα έργο, το οποίο γράφτηκε πριν από πάρα πολλά χρόνια, ώστε να εκτιμήσουμε το ταλέντο του, εφόσον, βέβαια, διαθέτουμε την απαραίτητη καλλιέργεια. Και σε ένα χώρο, όπως αυτό της τέχνης, επιβάλλεται ο καλλιτέχνης και, ακόμα περισσότερο, εκείνος, που σε ορισμένες μορφές τέχνης τον καθοδηγεί, εν προκειμένω ο σκηνοθέτης, να προβαίνει σε τροποποιήσεις ενός έργου, ώστε να παρουσιαστεί κάτι καινούργιο. Στην αντίθετη περίπτωση, θα πρακολουθούσαμε ακόμα αρχαίο δράμα με χλαμύδες και ηθοποιούς να ομιλούν αρχαία ελληνικά, όπως ήταν οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.
Από την άλλη πλευρά, τα μέλη του Δ.Σ. της ορχήστρας της Ε.Λ.Σ. όφειλαν να προστατεύσουν ένα έργο και τη σκηνοθέτη του, εφόσον επιθυμούν να θεωρούνται μέλη ενός θεσμού, όπως η Ε.Λ.Σ., σκοπός του οποίου είναι η προαγωγή και προστασία του πολιτισμού. Και ο πολιτισμός δεν περιορίζεται στην εκτέλεση των καθηκόντων όσων θεωρούνται φορείς του αλλά επεκτείνεται και σε καθημερινές συμπεριφορές, μια από τις οποίες είναι ο σεβασμός προς κάθε έργο. Σε κάθε περίπτωση, μάλιστα, όφειλαν να σεβαστούν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς, που καθήκον τους είναι να ερμηνεύσουν τη μουσική της όπερας, και στο σκηνοθέτη, που αναλαμβάνει τα υπόλοιπα.
Αλλά οι κύριοι συνδικαλιστές, με την αμέριστη αρωγή μερίδας του κοινού, έκριναν, ότι ο ρόλος τους πρέπει να είναι τόσο επεμβατικός, ώστε να σαμποταριστεί στην ουσία μια παράσταση. Και, το χειρότερο, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της απόκοτης ενέργειάς τους αλλά, δια στόματος του προέδρου του σωματείου τους, υπεραμύνθηκαν του δικαιώματός τους αυτού, θεωρώντας, ότι πρέπει να επεκταθεί ως μέσο αντίδρασης. Και αναρωτιέμαι μετά, αν έχουμε, πράγματι, τον πολιτισμό, που μας αξίζει, ένα πολιτισμό, όπου η αντίθετη φωνή πρέπει να πνίγεται και το έργο της να σαμποτάρεται. Άλλως αν η εξαχρείωση των ηθών μας έχει καταλάβει τον πολιτισμό μας.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Ρατσισμός και ανυπακοή στο νόμο

Η επιστολή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Καλύβων Χαλκιδικών, με την οποία τα μέλη του Συλλόγου αυτού ζητούν να μη δοθεί η ελληνική σημαία στον πρωτεύσαντα στα μαθήματά του αλλοδαπό μαθητή, ενόψει της 25ης Μαρτίου, δεν αποτελεί, δυστυχώς, πρωτοτυπία για τα ελληνικά δεδομένα. Προηγήθηκε ένας αντίστοιχος σύλλογος στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης, που ζητούσε νη μην κρατήσει την ελληνική σημαία ο αριστεύσας και πασίγνωστος ανά το πανελλήνιο, πλέον, Οδυσσέας Τσενάι, ο οποίος, τελικά, μπορεί να μην κρίθηκε άξιος να σηκώσει τη σημαία μας αλλά κρίθηκε πανάξιος να σπουδάσει στις Η.Π.Α. με χρήματα ομογενών μας, οι οποίοι, μαθημένοι ενδεχομένως στις διακρίσεις, που κάποτε οι Έλληνες βίωσαν στη χώρα αυτή, έκριναν με πιο ανοικτά μυαλά τον πανέξυπνο Τσενάι και του έδωσαν την ευκαιρία να σπουδάσει εκτός Ελλάδος. Και, βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις αλλοδαπών μαθητών, που σήκωσαν την ελληνική σημαία και παρέλασαν κανονικότατα υπό τα χειροκροτήματα των συμπολιτών μας αλλά καλύφθηκαν από πραγματικά περιστατικά ρατσισμού, όπως το παραπάνω.
Στην επιστολή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Καλύβων κυριαρχεί, εκτός από τον οφθαλμοφανή ρατσισμό, και μια ακροβατική ερμηνεία των πραγμάτων, συνηθισμένη σε μια χώρα, όπου προτιμάμε, αντί να εφαρμόσουμε ένα νόμο, να επινοούμε χίλιες και μια δικαιολογίες, προκειμένου να τον παραβούμε. Έτσι και εδώ, οι συμπατριώτες μας (για περισσότερα, οράτε 4.bp.blogspot.com/_Jtxb9AL8XfY/SbLF8iAlY1I/AAAAAAAAKQk/BNAWZWuFhiA/s1600-h/image0-1.jpg) προβαίνουν σε μια υπερδιασταλτική και αυθαίρετη ερμηνεία του νόμου, ώστε να μη σηκώσει ο αλλοδαπός μαθητής την ελληνική σημαία. Ιδιαίτερης σημασίας χρήζει η πεποίθησή τους, ότι επιθυμούν με τη διαμαρτυρία τους αυτή να προφυλάξουν το υπέρτατο εθνικό μας σύμβολο, ήγουν την ελληνική σημαία, την οποία δε θεωρούν αντικείμενο επιβράβευσης του καλύτερου μαθητή. Προφανώς τα προηγούμενα χρόνια, όταν σημαιοφόρος του σχολείου τους ήταν κάποιο πούρο ελληνόπουλο, η θεώρηση των μελών του εν λόγω συλλόγου ήταν διαφορετική. Και σαφώς κρίνουν, ότι, δεν πα' να λέει ο νόμος ό,τι θέλει, εμείς κρίνουμε αλλιώς πως τα πράγματα.
Θα μπορούσαν οι εν λόγω ωρυόμενοι γονείς να δώσουν κάποιο κίνητρο στα παιδιά τους, ώστε να διαβάσουν περισσότερο και να βγάλουν καλύτερη βαθμολογία, στο μέτρο, βέβαια, που τέτοιες πρακτικές είναι παιδαγωγικές (που δεν είναι αλλά τέλος πάντων). Αντί γι' αυτό, προτιμούν να προβούν σε μια αδικαιολόγητη διαμαρτυρία, που απλά τους εκθέτει. Και αντί να διδάξουν στα παιδιά τους, ότι βασική αρχή στην κοινωνία μας είναι η τήρηση των κανόνων του δικαίου, αυτοί προτιμούν να αντιδράσουν σα γνήσιοι ελληναράδες, που βάζουν τη θεώρησή τους περί των οσίων και ιερών της πατρίδος πάνω από την εφαρμογή των νόμων. Τυχαία, άλλωστε, γεννήθηκε σε αυτή τη χώρα ο μακαρίτης, πλέον, Αρχιερέας, που δήλωνε προ ετών "Έωμεν τους νόμους καθεύδειν", αντίληψη, η οποία σε απλούστερα ελληνικά κυριαρχεί στο νου πολλών συνελλήνων;
Και το χειρότερο είναι, ότι ο κ. Υπουργός Παιδείας δείχνει να αγνοεί το περιστατικό αυτό. Μια απλή παρέμβαση, καθ' ολα επιτρεπτή και επιβαλλόμενη σε μια χώρα, που θέλει να λέγεται δημοκρατική και προοδευτική, θα έλυνε το ζήτημα. Αλλά, εκτός του έχουμε φτάσει σε σημείο να αξιώνουμε από τους πολιτικούς μας να παρεμβαίνουν, για να εφαρμοστεί ένας νόμος, όταν δεν εκλιπαρούν την εφαρμογή του από τους πολίτες, έχουμε πολιτικούς, που ίσως θεωρούν μικροπράγματα αυτά τα φαινόμενα ρατσισμού.
Εύγε μας!

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Βιβλία :"Σκακιστική νουβέλα", του Στέφαν Τσβάιχ

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν κατέστρεψε μόνο την Ευρώπη αλλά και τις ακμάζουσες Εβραϊκές παροικίες της, με την εξαίρεση αυτής της Μεγάλης Βρεττανίας, στην οποία δεν κατάφερε να εισβάλει ο Χίτλερ. Οι Εβραίοι της Ευρώπης είχαν προσφέρει τα μέγιστα στις χώρες, όπου κατοικούσαν, είχαν λαμπρά επιτεύγματα στον τομέα των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών και αποτελούσαν ίσως τους πιο κοσμοπολίτες κατοίκους της Γηραιάς Ηπείρου της εποχής εκείνης. Ο πόλεμος κατέστρεψε τις εστίες τους και αφάνισε τους περισσότερους από αυτούς. Και μαζί τους χάθηκε και ένας λαμπρός και εκλεπτυσμένος κόσμος.
Την απώλεια αυτού του κόσμου θρηνεί, στην πραγματικότητα, ο Εβραϊκής καταγωγής Αυστριακός συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ στη νουβέλα του "ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΝΟΥΒΕΛΑ" (Εκδόσεις ΑΓΡΑ). Με αφορμή την αναχώρηση του αφηγητή από την Ευρώπη με προορισμό την Αμερική, ενώ έχει ήδη ξεσπάσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, παρακολουθούμε την σκακιστική αναμέτρηση ενός σκοτεινού πρώην κρατουμένου της Γκεστάπο, του Δρος Μπ., με τον παγκόσμιο πρωταθλητή σκακιού Μίρκο Τσέντοβιτς. Ο άγριος εγκλεισμός του Δρος. Μπ. σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ώστε να σπάσει το ηθικό του και να ομολογήσει που έχει κρύψει τους θησαυρούς των μονών, με τις οποίες συνεργαζόταν το δικηγορικό του γραφείο μετριάζεται, όταν ανακαλύπτει και κλέβει ένα βιβλίο, που περιέχει παρτίδες σκακιού των πρωταθλητών του παρελθόντος, τις οποίες παίζει και αποστηθίζει, ώστε να μη χάσει τα λογικά του. Αυτή η αποστήθιση των παρτίδων αυτών θα ξυπνήσει μέσα του πάνω στο καράβι, που ταξιδεύει για την Αμερική και θα το φέρει αντιμέτωπο με τον Τσέντοβιτς. Μαζί με αυτή, όμως, θα ξυπνήσει και η τρέλλα του εγκλεισμού του.
Η απλά αυτή ιστορία μπορεί να διαβαστεί και ως ένας ύμνος για το σκάκι, τον επονομαζόμενο βασιλιά των παιχνιδιών, που με την απλότητα και συνάμα την αφθονία συνδυασμών, που προσφέρει, χαρίζει τεράστιες συγκινήσεις και συγκεντρώνει μεγάλους θαυμαστές και πανέξυπνους ανθρώπους ως το μόνο παιχνίδι, όπου η τύχη δεν παίζει κανένα, απολύτως, ρόλο.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο συγγραφέας επιχειρεί τη νεκρολογία ενός κόσμου, που χάθηκε, αυτόν της εκλεπτυσμένης, μορφωμένης, κοσμοπολίτικης και πάνω από τους εθνικισμούς Μεσοπολεμικής Ευρώπης, ο οποίος σαρώθηκε από τη λαίλαπα του ναζισμού. Η ιδιαίρετη ένταση, με την οποία είναι γραμμένο το βιβλίο (ιδιαίτερα αισθητή κατά τις σκηνές του εγκλεισμού του Δρος. Μπ.), προδίδει και τη συγκίνηση του συγγραφέα για ένα κόσμο, που χάθηκε οριστικά (και οδήγησε τον ίδιο αρχικά στη φυγή από την Αυστρία και, τελικά, το 1942, στην αυτοκτονία).
Δυνατή γραφή και περισσή συμπάθεια για το χαμένο κόσμο του συγγραφέα χαρίζουν αρκετή συγκίνηση στον αναγνώστη, ο οποίος με καθαρό μυαλό μπορεί να τελειώσει ακόμα και σε μια μέρα το συγκεκριμένο βιβλίο (120 σελίδες όλες και όλες). Προσωπικά, πάντως, θεωρώ, ότι το βιβλίο είναι ουσιαστικά ανολοκλήρωτο, αφού η τρέλλα του Δρος. Μπ. δεν κορυφώνεται αλλά υποχωρεί λίγο πριν το τέλος του βιβλίου, αφήνοντας τον αναγνώστη με μια αγωνία χωρίς λύτρωση. Ακόμα και έτσι, όμως, η δύναμη της γραφής του και η συγκίνηση, με την οποία είναι πλημμυρισμένο το βιβλίο, του χαρίζουν πολλά πλεονεκτήματα και το καθιστούν ένα μικρό αριστούργημα.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Ευκαιρία να κοπεί το κάπνισμα

Επειδή πλησιάζει η μέρα, που η χώρα μας θα εφαρμόσει το νόμο περί απαγορεύσεως του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, χρήσιμο είναι να δούμε τη λογική αυτού του μέτρου, που τόσο έχει πολεμηθεί.
Κατ' αρχάς, δε νομίζω, ότι υπάρχει λογικός νους, που να αρνείται, οτι το τσιγάρο βλάπτει σοβαρά την υγεία. Από τα τέλη της δεκαετίας του '30, όταν ερευνητές του Πανεπιστημίου "Τζων Χόπκινς" στις Η.Π.Α. συνδύασαν για πρώτη φορά τον καρκίνο των πνευμόνων με το κάπνισμα, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και τα ιατρικά στοιχεία για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος είναι αδιάσειστα.
Φυσικά, καθένας από μας έχει το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να διαχειρίζεται την υγεία του, όπως αυτός κρίνει, επομένως και να την επιβαρύνει καπνίζοντας. Δεν υπάρχει κάποια σοβαρή αντίρρηση σε αυτό το θέμα, ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι, αν θα απαγορευτεί σε κάποιον να καπνίζει αλλά αν πρέπει να απαγορεύεται το κάπνισμα σε χώρους, όπου συναθροίζονται μη καπνιστές, οι οποίοι επιβαρύνονται εξίσου από τον καπνό με τους καπνιστές. Και σε αυτό το σημείο, ο νόμος είναι πολύ σωστός, αφού το δικαίωμά μου να απολαμβάνω το τσιγάρο μου δε συνεπάγεται, ότι δικαιούμαι να το απολαύσω όπου μου "καπνίσει", ήτοι σε χώρους, όπου υπάρχουν και μη καπνιστές.
Και αν οι καπνιστές είναι η πλειοψηφία σε ένα χώρο, θα ρωτήσει κάποιος. Δε νομίζω, ότι στέκει μια λογική αυτού του τύπου. Πλειοψηφία είναι και οι χριστιανοί Ορθόδοξοι στη χώρα μας (τυπικά, τουλάχιστον) αλλά δεν πρέπει να δικαιούνται να απαγορεύσουν σε κάποιον να ασκεί τα λατρευτικά του καθήκοντα, αν οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις διαφοροποιούνται από αυτές της πλειοψηφίας (λέμε τι δεν πρέπει να γίνεται και όχι τι γίνεται στην πραγματικότητα, για να εξηγούμαστε). Εν ολίγοις, τα ανθρώπινα δικαιώματα δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν κάποιες μειοψηφίες να απολαύσουν κάποιες ελευθερίες. Ήτοι, δε νοείται ένας περιορισμός των ατομικών ελευθεριών μας μειοψηφίας, που επιθυμεί να σκέφτεται και πράττει διαφορετικά.
Και η συνήθεια ετών, όταν βγαίνουμε έξω, να καπνίζουμε, μπορεί να κοπεί από τη μια στιγμή στην άλλη; Στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού, που εφαρμόστηκε ο σχετικός νόμος περί απαγορεύσεως του καπνίσματος, επετεύχθη η μείωση του αριθμού των καπνιστών και σαφώς και δεν έπαυσε να βγαίνει ο κόσμος για να διασκεδάσει. Απλά, έπαψε να ταυτίζει τη διασκέδαση με το ασύστολο κάπνισμα άλλως, όταν πρόκειται να καπνίσει, εξέρχεται από το μαγαζί, όπου διασκεδάζει και καπνίζει έξω.
Υπάρχει η άποψη, ότι με αυτό το μέτρο οι καπνιστές θα αρχίσουν να υφίστανται ένα ιδιότυπο ρατσισμό. Συγγνώμη αλλά εδώ μιλάμε για προστασία της υγείας των τρίτων μη καπνιστών, η οποία ως έννομο αγαθό είναι ασύγκριτα υπέρτερο από το δικαίωμα να καπνίζουμε, οπότε το επιχείρημα περί ρατσισμού δε στέκει. Όσο για την γκετοποίηση των καπνιστών, που πολλοί φοβούνται, επίσης δεν ευσταθεί ως επιχείρημα, διότι ο καπνιστής θα μπορεί να καπνίσει είτε σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους είτε εκτός μαγαζιού. Και, σε κάθε περίπτωση, χειρότερη γκετοποίηση ή ρατσισμό, αν προτιμάτε, υφίστανται οι μη καπνιστές, που υποχρεούνται να ανεχθούν τον καπνό των τρίτων σε κάθε μαγαζί.
Και, εντέλει, κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τους νόμους. Η τάση μας να τους αγνοούμε επιδεικτικά και να αποδίδουμε την ψήφιση και εφαρμογή τους σε σκοτεινά κέντρα, που θέλουν να μας ελέγξουν, ώστε να μη διασκεδάζουμε, και σε επιταγές της πλέον αντικαπνιστικής χώρας παγκοσμίως, των Η.Π.Α., που οι περισσότεροι από εμάς λατρεύουμε να μισούμε, αποτελούν επιχειρήματα προσώπων, που ουδέποτε έμαθαν να πειθαρχούν το αλύγιστο εγώ τους προς όφελος του συνόλου. Ας μάθουμε να εφαρμόζουμε, επιτέλους, και ένα νόμο! Δε βλάπτει.
Υ.Γ. Ο Ν.3730/2008, που αφορά την απαγόρευση του καπνίσματος, έχει ουκ ολίγα ιδιαίτερα σημεία, που με καθιστούν δύσπιστο ως προς την εφαρμογή του και την τελική απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Αλλά με αυτόν θα ασχοληθώ σε μελλοντική ανάρτηση.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Πολιτικό άσυλο, ρεεεεεε!

Αν κάτι προδίδει την αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας αλλά και της εν γένει διαχείρισης της εισόδου αλλοδαπών προσφύγων στην Ελλάδα, αυτό είναι, αναμφίβολα, το ζήτημα της χορήγησης πολιτικού ασύλου. Με το χαμηλότερο ποσοστό χορηγήσεως πολιτικού ασύλου σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας έχει πετύχει αφενός να μπει στη μαύρη λίστα αναφορικά με την προστασία των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών αφετέρου έχει καταφέρει να συγκεντρώσει ένα μεγάλο πληθυσμό προσφύγων από σπαρασσόμενες από πολέμους χώρες, οι οποίοι ούτε πολιτικό άσυλο μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε να γυρίσουν στον τόπο τους ούτε, βέβαια, να κινηθούν προς τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης.
Η συγκέντρωση πολλών αλλοδαπών στο λιμάνι των Πατρών δεν ήταν τυχαία. Το γεγονός ότι η εν λόγω πόλη αποτελεί την κυριότερη πύλη της Ελλάδος προς τη Δύση τράβηξε πολλούς από αυτούς εκεί με την ελπίδα, ότι θα μπορούσαν να χωθούν σε κάποιο φορτηγό και να βρεθούν σε κάποια δυτικοευρωπαϊκή χώρα.
Και, όταν κάποια στιγμή, το πρόβλημα άρχισε να διογκώνεται, τότε ακούστηκαν οι πρώτες φωνές, που ζητούσαν να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στους ανθρώπους αυτούς. Φυσικά, η πολιτεία, η οποία, σημειωτέον, λαμβάνει χρήματα, προκειμένου να χορηγεί πολιτικό άσυλο σε αλλοδαπούς, προτίμησε να αγνοήσει την πραγματικότητα. Και ολοένα και περισσότεροι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποί μας συνέχισαν να στοιβάζονται στον απαράδεκτο καταυλισμό, που φωτογραφίες του έχουν κάνει το γύρο του κόσμου.
Σήμερα είχαμε τα πρώτα σοβαρά επεισόδια, με αφορμή το σοβαρό τραυματισμό κάποιου Αφγανού από αστυνομικούς. Οχήματα πετροβολήθηκαν, περιουσίες απειλήθηκαν και, κυρίως, ζωές ετέθησαν σε κίνδυνο. Χιλιάδες Αφγανοί πρόσφυγες έκλεισαν την παραλιακή οδό των Πατρών, κάποιοι από αυτούς προκάλεσαν επεισόδια και χρειάστηκε η επέμβαση της Αστυνομίας, ώστε να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα.
Νομίζω, ομως, ότι ήλθε η ώρα να αλλάξει λογική η χώρα μας και να χορηγήσει πολιτικό άσυλο σε αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους αλλά και να μπορέσουν να εργαστούν νόμιμα εδώ, όσοι, τέλος πάντων, από αυτούς του επιθυμούν. Έφτασε η στιγμή, που θα πρέπει να σταματήσει η πολιτεία να στρίβει αλλού το βλέμμα της, όταν ακούει για τους πρόσφυγες στην Πάτρα, και να επιληφθεί του θέματος. Οι άνθρωποι αυτοί δε χρειάζονται παρά να γίνει δεκτή η αίτησή τους για χορήγηση πολιτικού ασύλου, ώστε να μπορέσουν να φύγουν από τη χώρα και να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους. Τότε και μόνο τότε θα πάψουν εικόνες σαν τη σημερινή της παραλιακής οδού των Πατρών αλλά και του καταυλισμού της ντροπής να κοσμούν τη συνείδησή μας.
Μην αγνοείτε, κύριοι κυβερνώντες, λοιπόν, το πρόβλημα! Πολιτικό άσυλο ζητούν οι άνθρωποι. Δώστε το και θα καταφέρετε και το πρόβλημα της συγκέντρωσής τους σε άθλιους καταυλισμούς με τις συνέπειες αυτού να λύσετε και θα πάψει η χώρα μας να αποτελεί το μαύρο πρόβατο της Ε.Ε. σε θέματα πολιτικού ασύλου. Αρκεί να ξεκολλήσετε από την εκλογολογία για τα καθημερινά προβλήματα αυτού του τόπου.