Δεν ανήκω στους οπαδούς του κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη. Οι απόψεις του περί ιστορικών θεμάτων έχουν αποδεδειγμένα γελοιοποιηθεί από σοβαρούς επιστήμονες, ενώ οι πολιτικές του απόψεις προδίδουν την πλήρη περιφρόνησή του για την κοινοβουλευτική δημοκρατία (την οποία, όμως, έχει εκμεταλλευτεί, προκειμένου να πολιτευτεί στο παρελθόν αυτός και, εσχάτως, ο υιός του, κ. Αθανάσιος Πλεύρης, άρτι εκλεγείς βουλευτής με το ΛΑ.Ο.Σ.) και τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Επίσης, είναι απορίας άξιον, πως, ενώ πολιτεύεται επί σειρά ετών, ουδέποτε μπόρεσε να συγκροτήσει ένα σταθερό πολιτικό μόρφωμα και να συνάψει μια σταθερή πολιτική συμμαχία με ομοϊδεάτες του. Συγκεντρώνει, δηλαδή, μια σειρά από προϋποθέσεις, ώστε να καταστεί αντιπαθής στα μάτια μου.
Η πρόσφατη, όμως, απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, με την οποία απαλλάχθηκε από την κατηγορία για παράβαση του Ν.927/1979, δε με βρήκε αντίθετο. Φυσικά οφείλω να ξεκαθαρίσω, ότι δεν διακατέχομαι από αντισημιτικά συναισθήματα, απεναντίας αναγνωρίζω, ότι οι Εβραίοι έχουν υποστεί αφάνταστες διώξεις και βάσανα στην ιστορία και χρειάζεται κάποια ευαισθητοποίηση, όταν αναφέρεται κανείς στα παθήματά τους. Αλλά θεωρώ, ότι σε ένα κράτος, που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, οφείλουμε να ακούμε όλες τις απόψεις. Κυρίως, οι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας οφείλουν να σέβονται ακριβώς εκείνη την άποψη, η οποία δεν τους αρέσει.
Εν προκειμένω, έχουμε ένα δικηγόρο, συγγραφέα, ιστορικό και πολιτικό(μπορείτε να αμφισβητήσετε ελεύθερα τις 3 τελευταίες ιδιότητες), ο οποίος εξέφρασε κάποιες ακραίες και επιεικώς ρατσιστικές απόψεις για τους Εβραίους στο ογκώδες πόνημά του "ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ". Ο ίδιος διατείνεται, ότι συγκέντρωσε τις αντισημιτικές απόψεις προσώπων, όπως ο Σοπενχάουερ, προκειμένου να καταδείξει το ποιόν του συγκεκριμένου λαού. Βέβαια, αρκετοί ιστορικοί διατείνονται, ότι τα περισσότερα απ' όσα μεταφέρει ο κ. Πλεύρης αποτελούν καραμπινάτες παραποιήσεις ρητών και απόψεων, των οποίων οι εκφραστές ενδεχομένως να εκφράστηκαν για τους Εβραίους χωρίς ιδιαίτερη συμπάθεια αλλά δεν ήταν αντισημίτες πολλώ δε μάλλον δεν προέτρεψαν σε αντιεβραϊκά πογκρόμ και λοιπές παρόμοιες εκδηλώσεις βίας κατά των Εβραιών.
Ο Ν.927/1979 στο 1ο άρθρο του αναφέρει ότι "Οστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε διά του τύπου ή διά γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκισιν μέχρι δύο ετών ή με χρηματικήν ποινήν ή και διύ αμφοτέρων των ποινών τούτων". Από μια απλά παρακολούθηση της υπόθεσης αυτής, μπορει να διαπιστώσει κανείς, ότι έχει πραγματωθεί η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος αυτού από τον κ. Πλεύρη.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι ο κ. Πλεύρης αποτελεί ένα πρόσωπο, που επιθυμεί να προβάλλεται ποικιλοτροπως, πότε με την υποστήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. και την προβολή του υιού του, ο οποίος και εξελέγη βουλευτής με το παραπάνω κόμμα, πότε με την αμφιβόλου εννόμου συμφέροντος αίτηση ασφαλιστικών μέτρων περί απόσυρσης του βιβλίου της κας. Έρσης Σωτηροπούλου "ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ ΣΤΙΣ ΝΕΡΑΝΤΖΙΕΣ" και πότε με το παραπάνω συγγραφικό πόνημά του. Και οι κινήσεις του αυτές κάθε άλλο παρά συμπαθή στους έχοντες δημοκρατικές ευαισθησίες πολίτες τον καθιστούν.
Ωστόσο, σε ένα πολίτευμα, όπου πρέπει να προστατεύονται όλες οι φωνές, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ακόμα και στον κ. Πλεύρη το δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του. Ακόμα και μια ακραία άποψη, στο βαθμό, που δεν απειλεί ευθέως τα δημοκρατικά κεκτημένα, ήτοι δεν οπλίζει βάρβαρα και βίαια χέρια, πρέπει να ακούγεται, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να κριθεί. Και δεν υπάρχει κάποια απόδειξη, ότι ορισμένες πρόσφατες ενέργειες ανεγκέφαλων στο εβραϊκό κοιμητήριο των Χανίων ή στο εβραϊκό μνημείο της Ρόδου προκλήθηκαν από την έκδοση του βιβλίου αυτού. Και, προσωπικά, θεωρώ, ότι με τη διατύπωση αυτή ο παραπάνω νόμος ποινικοποιεί ευθέως το φρόνημα, το οποίο μπορεί να είναι φασιστικό ή αντισημιτικό ή και τα δύο μαζί αλλά δεν παύει να είναι φρόνημα, το οποίο δεν τιμωρείται και αυτό αποτελεί βασική αρχή του σύγχρονου ποινικού δικαίου. Και αυτή, ακριβώς, η αρχή καταστρατηγήθηκε στην Αυστρία, όπου κάποιο δικαστήριο κατεδίκασε σε ποινή φυλάκισης τον αμφιλεγόμενο συγγραφέα Ντέιβιντ Ίρβινγκ, επειδή δήλωσε αρνητής του Ολοκαυτώματος.
Μπορείτε εύλογα να φανταστείτε τις πιθανές συνέπειες της καταδίκης και σε δεύτερο βαθμό του κ. Πλεύρη. Θα ανακηρυσσόταν ήρωας, ου μην και μάρτυρας, της ελληνικής ακροδεξιάς, η οποία, σημειωτέον, δεν τον εκτιμά και ιδιαίτερα, χωρίς να αποκλείεται να ασκούσε αναίρεση κατά της καταδικαστικής αποφάσεως ενώπιον του Αρείου Πάγου. Και αν, τυχόν, ο Άρειος Πάγος απέρριπτε την αναίρεση αυτή, θα ακολουθούσε πιθανότατα προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου θα ήταν απίθανο να επικυρωθεί η καταδίκη ενος ανθρώπου, επειδή εξέδωσε ένα βιβλίο έστω και με το περιεχόμενο αυτό. Και, έτσι, θα είχαμε τη μαρτυροποίηση ενός γραφικού, ανιστόρητου και πλαστογράφου ακροδεξιού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στους ευαίσθητους καιρούς μας.
Ορθώς, λοιπόν, το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών αθώωσε τον κ. Πλεύρη, ο οποίος στη χώρα μας έχει κριθεί από τον κόσμο ως μια περιθωριακή φιγούρα, που κανένα ρόλο δε μπορεί να διαδραματίσει είτε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος είτε στην ανάγνωση της ιστορίας της. Και αυτό αποτελεί μια πραγματική καταδίκη, την οποία βρίσκω προτιμότερη από μια αμφιλεγόμενη νομικά καταδικαστική απόφαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου