Δημοφιλείς αναρτήσεις

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Καλά αλλά ανέφικτα νομοσχέδια με ολίγη από βόλεμα ημετέρων

Οι κατά καιρούς διατελέσαντες υπουργοί στην Ελλάδα φιλοδοξούσαν να επιλύσουν μια σειρά φλεγόντων ζητημάτων με ποικίλα νομοσχέδια. Αυτή ήταν και είναι η αρμοδιότητά τους και ήταν απολύτα λογικό να επιδιώκουν να την υλοποιήσουν. Συμβούλους πάσης φύσεως είχαν και έχουν, η κυβερνητική πλειοψηφία υπήρχε, ώστε να ψηφιστούν τα εν λόγω νομοσχέδια, οπότε απέμενε η εφαρμογή τους.


Και εκεί κολλούσε το όλο θέμα. Διότι μπορεί στους νόμους, πλέον, αυτούς να υπήρχαν όλες οι καλές προθέσεις για την επίλυση των διαφόρων ζητημάτων, που ταλανίζουν τη χώρα μας, αλλά συχνά οι νόμοι αυτοί ουδόλως ελάμβαναν υπόψη τους την πικρή ελληνική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ουδέποτε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ελαμβάνετο υπόψη η απουσία υλικοτεχνικών υποδομών ή προσωπικού για την εφαρμογή ενός νόμου. Άλλοτε η εφαρμογή ενός νόμου επαφιόταν στον πατριωτισμό των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι είτε δεν διέθεταν τις κατάλληλες γνώσεις είτε ήταν αναπληρωτές ή εποχικοί και τους οφείλονταν χρήματα (περίπτωση εκπαιδευτικών της ενισχυτικής διδασκαλίας στη μέση εκπαίδευση). Κάποιες άλλες φορές η πραγματοποίηση των σκοπών ενός νόμου εξαρτιόταν από την υπογραφή προεδρικών διαταγμάτων ή τη δημοσίευση υπουργικών αποφάσεων, με αποτέλεσμα να καθίσταται εν τοις πράγμασι ανίσχυρος. Φυσικά, παραδείγματα της ένταξης σε ένα νόμο και άσχετων διατάξεων με τον τίτλο του νόμου, ως και της μέριμνας για τους ημέτερους αφθονούν.


Δύο πρόσφατα νομοσχέδια, του Υπουργείου Παιδείας για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και του Υπουργείου Υγείας για τις μεταμοσχεύσεις, αποδεικνύουν, ότι η πολιτική ασθένεια της επιπολαιότητας καλά κρατεί. Το πρώτο δεν λαμβάνει υπόψη την απουσία υλικοτεχνικών υποδομών στα σχολεία και τις οφειλές του Δημοσίου προς τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, που καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της διδασκαλίας. Οι εμπνευστές του δεύτερου παραβλέπουν, ότι για τις μεταμοσχεύσεις, που αυτό ευαγγελίζεται, απουσιάζουν τα εξειδικευμένα μεταμοσχευτικά κέντρα ή οι αντίστοιχες κλινικές, με αποτέλεσμα τα όποια μοσχεύματα να κινδυνεύουν να αχρηστευτούν. Πιθανότατα να έχουν και άλλα τρωτά σημεία αλλά αρκούν και τα παραπάνω για αρκετά συμπεράσματα.


Στην πραγματικότητα, η τωρινή κυβέρνηση συνεχίζει το ίδιο παραμύθι με τις προκατόχους της, ήτοι εξακολουθεί να υποδύεται τον καλό εξουσιαστή, που επιθυμεί να δώσει λύση στα προβλήματα του τόπου, ψηφίζοντας νόμους, οι οποίοι πρακτικά δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Τούτο είναι σε γνώση των κυβερνώντων, οι οποίοι, όπως προαναφέρθηκε, διαθέτουν πληθώρα συμβούλων, συνεπώς μπορούν να ενημερώνονται για την ελληνική. Παράλληλα, με τους ίδιους νόμους φροντίζει, ώστε να περνάει άσχετες τροπολογίες για καθαρή εξυπηρέτηση συμφερόντων δικών της προσώπων.


Συνεπώς, αν επιθυμεί η τωρινή κυβέρνηση να αλλάξει κάτι, αυτό είναι η νοοτροπία, με την οποία συντάσσει και εισάγει στη Βουλή προς ψήφιση νόμους. Να πάψει, δηλαδή, να περιλαμβάνει σε αυτούς οράματα, η υλοποίηση των οποίων απαιτεί δαπάνες πρακτικά ανέφικτες για την ελληνική πραγματικότητα ή, τουλάχιστον, να φροντίσει πρώτα να τις εξασφαλίσει και να σταματήσει να εξυπηρετεί ιδιοτέλειες με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής. Εκτός αν δεν τρέφει τη σχετική επιθυμία και αρκείται να διαιωνίζει μια παθογένεια δεκαετιών, επειδή κατά βάθος βολεύει και την ίδια να επιδεικνύει το υποτιθέμενο έργο της, τακτοποιώντας, παράλληλα, τα όποια γραμμάτια προς τα "δικά της παιδιά".

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Για την αξιοποίηση των πνευματικών δικαιωμάτων, ρε γαμώτο!

Ας πούμε, ότι έχουν δίκιο, όσοι μέμφονται τον κ. Πάτροκλο Σταύρου, δικαιούχο των πνευματικών δικαιωμάτων του Νίκου Καζαντζάκη, για πλημμελή διαχείρισή τους. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν, ότι σε μια εποχή, όπου οι περισσότεροι εν Ελλάδι εκδοτικοί οίκοι επιμελούνται τα βιβλία τους με αξιοζήλευτο μεράκι, τα βιβλία του Καζαντζάκη εξακολουθούν να εκδίδονται χωρίς επίμετρο, βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, ερμηνευτικά σχόλια, κριτικές και όλα εκείνα τα στοιχεία, που χαρακτηρίζουν μια σύγχρονη έκδοση. Χρειάστηκε να ξεκινήσει ο κ. Σταύρου μια δικαστική διαμάχη σε βάρος της επιτροπής, που στα τέλη Δεκεμβρίου συνέστησε το Υπουργείο Πολιτισμού με σκοπό να αξιοποιήσει καλύτερα το έργο του Νίκου Καζαντζάκη, για να αντιληφθούμε και μια παράμετρο, η οποία θα περνούσε στα κρυφά, αν στη θέση του κ. Σταύρου βρισκόταν κάποιος αδαής περί την πνευματική ιδιοκτησία άνθρωπος. Και αυτή η παράμετρος ήταν η πρόθεση του κράτους να παραμερίσει τον κ. Σταύρου από τη διαχείριση των πνευματικών αυτών δικαιωμάτων με τη αρωγή, μάλιστα, και μιας μερίδας πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι θεωρούν, ότι η αξιοποίηση του έργου του μεγάλου Έλληνα δημιουργού δεν γίνεται με τον προσήκοντα τρόπο. Αξίζει κανείς να σταθεί στην στάση, που τήρησε ο εκ των μελών της επιτροπής αυτής, κ. Γιατρομανωλάκης. Πέρα από την ενόχληση, που νοιώθει για την απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία ο κ. Σταύρου κατέστη μοναδικός και αδιαφιλονίκητος κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του Νίκου Καζαντζάκη, ο κ. Γιατρομανωλάκης ουδόλως έδειξε να πειράζεται από την καραμπινάτη παρανομία, που επεχείρησε το κράτος και στην οποία και ο ίδιος υπήρξε συνένοχος. Μάλιστα, έδειξε να δικαιολογεί την ενέργεια του Υπουργείου Πολιτισμού, αναρωτώμενος πως είναι δυνατό να νομιμοποιείται να εκδίδει το έργο του Καζαντζάκη ο κ. Σταύρου, αφ' ης στιγμής δεν μόχθησε γι' αυτό και ενδεχόμενα δεν το κατανόησε. Φυσικά, ο νόμος δεν εξετάζει, αν ο διάδοχος του δημιουργού συμμετείχε στην παραγωγή του έργου αυτού ούτε ενδιαφέρεται για τις νοητικές ικανότητές του. Απλά ορίζει, ότι αυτός αποκλειστικά έχει το δικαίωμα αξιοποίησης των πνευματικών δικαιωμάτων του δημιουργού και μετά από αυτόν οι διάδοχοί του για χρονικό διάστημα 70 ετών από το θάνατο του δημιουργού. Ξεκάθαρα πράγματα, αν μη τι άλλο, για τα οποία δεν απαιτούνται ιδιαίτερες πνευματικές . Αν, λοιπόν, ο κ. Γιατρομανωλάκης ενοχλείται από τον τρόπο αξιοποίησης του έργου του Καζαντζάκη εκ μέρους του κ. Σταύρου, μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο, με τον οποίο αυτό αξιοποιείται. Ως πνευματικός άνθρωπος διαθέτει αρκετά επιχειρήματα για το θέμα αυτό. Αλλά η όποια πλημμελής διαχείριση του καζαντζάκειου έργου δεν δίνει κανένα δικαίωμα είτε στον κ. Γιατρομανωλάκη είτε σε οποιονδήποτε πνευματικό ή μη άνθρωπο της Ελλάδος να λειτουργεί ως κλασσικός νεοέλληνας και να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το νόμο, στο όνομα, τάχαμου, ενός υπέρτατου σκοπού. Διότι αν υπέρτατος σκοπός μιας χώρας είναι η προστασία της πολιτιστικής της κληρονομίας, εξίσου σημαντικό είναι το κράτος και οι πολίτες αυτής της χώρας να σέβονται το νόμο. Κάτι το οποίο, εν προκειμένω, δεν συνέβη.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Μακρυά από βιαιότητες!

Πιτσιρικάς παρακολουθούσα την παρέλαση της 25ης Μαρτίου συνοδεία κάποιου συγγενούς, κατά προτίμηση του πατέρα μου ή της γιαγιάς μου. Θυμάμαι, που καθόμαστε απέναντι από ένα γιαπί, όπου είχαν ταμπουρωθεί μια ντουζίνα πιτσιρικάδες με στραγάλια και φυσοκάλαμα και έριχναν αβέρτα στους παρελαύνοντες. Ήταν μια χοντράδα και μισή αλλά στο παιδικό μου μυαλό φαινόταν αστεία.
Αργότερα, μεγαλώνοντας, συμμετείχα και εγώ στην παρέλαση για τον εορτασμό της επετείου αυτής. Λόγω σωματοδομής, με προτιμούσαν οι γυμναστές και μαζί με τους υπόλοιπους επίλεκτους προβάραμε το βήμα για ένα μήνα. Τώρα μη φανταστείτε τίποτα πρόβες σοβαρές, το καλαμπούρι πήγαινε σύννεφο και ο γυμναστής μας δεν καιγόταν και ιδιαίτερα να μας μάθει να βαδίζουμε σωστά. Πάντως, στην παρέλαση τον βγάζαμε ασπροπρόσωπο και, ευτυχώς για μας, το γιαπί ήταν, πλέον, ολοκληρωμένη κατασκευή, οι παλιοί ταραξίες είχαν και αυτοί μεγαλώσει και δεν έψαχναν στέκι, για να κάνουν το κομμάτι τους και δεν υπήρχε διάδοχος κατάσταση να σπάει πλάκα με την παρελαύνουσα νεολαία.
Αργότερα, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, κατηφορίζαμε στη Λεωφόρο Νίκης, για να παρακολουθήσουμε την παρέλαση. Βέβαια, ποτέ δεν την βλέπαμε ολοκληρωμένη, αφού η ορθοστασία αλλά και το σπρωξίδι των παραδοσιακών γιαγιάδων, που έψαχναν τάχα μου καλύτερη θέση για τα εγγονάκια τους αλλά, στην ουσία, γύρευαν την πρωτοκαθεδρία για την πάρτη τους, μας σμπαράλιαζε τα νεύρα, οπότε πολύ σύντομα αράζαμε σε κάποια παραλιακή καφετέρια και τα εμβατήρια για την 25η Μαρτίου πνίγονταν στους πηχτούς αφρούς του φραπέ.
Φέτος, θα αποδράσω μακρυά από την πόλη μου. Δεν θέλω να είμαι εκεί ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ελλάδος, όταν, όσοι απειλούν εδώ και μέρες στο Διαδίκτυο αλλά και σε άλλα μέσα με ξεσηκωμό, αρχίσουν, με αφορμή τον εορτασμό της επετείου αυτής, να προπηλακίζουν πολιτικούς στο όνομα της όποιας αγανάκτησης. Δεν επιθυμώ να βλέπω ανθρώπους, που μέχρι χτες προσκυνούσαν τους πολιτικούς, ξεροστάλιαζαν στα πολιτικά γραφεία των δύο μεγάλων κομμάτων, προκειμένου να πετύχουν το ρουσφετάκι τους, και έτρεχαν πρώτοι και καλύτεροι με τις σημαίες του κόμματός τους παραμάσχαλα, να υποδύονται τους αντιστασιακούς και να εξαντλούν την αντίδρασή τους στην προβληματική πολιτική της κυβέρνησης με ύβρεις και χειροδικίες, αδυνατώντας να πείσουν, ότι έχουν διδαχθεί από τα παθήματα του παρελθόντος και έχουν αναπτύξει ορθή πολιτική σκέψη πέρα από ανόητα και επικίνδυνα ξεσπάσματα βίας. Εν ολίγοις, απεχθάνομαι αυτή τη συνέχιση της άγονης επιθετικότητας και των βιαιοπραγιών σε βάρος πολιτικών στο όνομα λαϊκής οργής, η οποία δεν μετουσιώνεται σε πολιτική σκέψη με βαθειές ρίζες, ικανή να καταπολεμήσει τη χρόνια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας παρά εξαντλείται σε ξεσπάσματα χωρίς αποτέλεσμα, ενώ η κοινωνική παθογένεια παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Και όσο περισσότερο διαβάζω τις ανοησίες, που αναρτώνται στο Διαδίκτυο ή τυπώνονται σε φέιγ βολάν και καλούν σε προπηλακισμό των πολιτικών, τόσο περισσότερο πείθομαι να χαθώ από το βίαιο σκηνικό, που ετοιμάζεται. Δεν με ενοχλεί η αντίδραση καθαυτή ενάντια στους πολιτικούς, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, σπέρνουν ό,τι θέριζαν εδώ και χρόνια. Χώρια που ο τρόπος πολλών εξ αυτών είναι αρκούντως προκλητικός και γίνεται ακόμα περισσότερο προκλητικός, όσο περνάει ο καιρός και τα απαλλακτικά βουλεύματα υπέρ αυτών πληθαίνουν, παγιώνοντας το καθεστώς ατιμωρησίας τους. Αλλά θα προτιμούσα να ακούσω κάποια έστω ατελή πολιτική πρόταση, που να δίνει κάποια ελπίδα, ότι κάποια στιγμή θα ξεπεράσει η χώρα μας τα προβλήματά της. Και οι βιαιότητες σε βάρος πολιτικών δεν επιλύουν κανένα πρόβλημα.
Καλή αυριανή, λοιπόν!

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Μεροληπτώντας ασύστολα

Ξεκινάμε από τη λογική, ότι σήμερα έχουν απομείνει μόνο τα κόμματα της Αριστεράς να φωνάζουν για περιστατικά, που λαμβάνουν χώρα εκτός Ελλάδος, με την έννοια ότι εξωτερικεύουν την αντίθεσή τους στα περιστατικά αυτά με περισσότερο συμβατικές μεθόδους, ήτοι πορείες, αφισοκόλληση, καταλήψεις κτιρίων κ.λπ., οι οποίες, λόγω ακριβώς του συμβατικού χαρακτήρα τους, γίνονται περισσότερο αντιληπτές από το σύνολο της τεχνοφοβικής κοινωνίας μας απ' ό,τι ένα καλογραμμένο κείμενο ή μια συλλογή υπογραφών σε κάποια διαδικτυακή εφαρμογή. Συνεπώς, μπορεί περισσότερος κόσμος να εκτιμήσει την ορθότητα ή μη των κινήσεων αυτών απ' ό,τι αν οι όποιες αντιδράσεις της ελληνικής Αριστεράς διαχέονταν μέσω των επιτευγμάτων της τεχνολογίας.
Η ελληνική Αριστερά φωνάζει, σήμερα, για την Παλαιστίνη, το Ιράκ, εσχάτως για τη Λιβύη και παλαιότερα για τη Νικαράγουα και την Κούβα. Για όσους παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, σε όλες τις παραπάνω περιοχές υπήρξαν γεγονότα, τα οποία ξεκινούσαν από την καταπίεση, που υφίστατο ένα κομμάτι της κοινωνίας της "Χ" χώρας για διάφορους λόγους, ή την προσπάθεια δύο ή και περισσοτέρων αντιπάλων φατριών να καταλάβουν την εξουσία και έφταναν μέχρι την απόπειρα εισβολής στις χώρες αυτές είτε από τις στρατιωτικές δυνάμεις κάποιου διεθνούς οργανισμού είτε κάποιας μόνης χώρας. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ετέθη ζήτημα παραβάσεων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίες επέβαλαν την παρέμβαση του Ο.Η.Ε., προκειμένου να επιλυθεί η όποια διαφορά. Σε αρκετές, όμως, από τις περιπτώσεις αυτές, ο Ο.Η.Ε. παρέμεινε αδρανής ή η εκ μέρους του ανάληψη δράσης του υπήρξε τουλάχιστον υποκριτική. Και αυτή την υποκρισία καυτηρίαζε και καυτηριάζει η ελληνική Αριστερά, κερδίζοντας εύσημα για την ευαισθησία και το ενδιαφέρον της. Όλα καλά έως εδώ!
Για κακή τύχη, όμως, της ελληνικής Αριστεράς, υπάρχουν και περιοχές του πλανήτη, όπου λαμβάνουν χώρα γεγονότα, που άπτονται της εφαρμογής των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Υπάρχει, για παράδειγμα, η Τσετσενία, όπου ο Ρωσσικός στρατός έχει διαπράξει μια σειρά από ενέργειες, που χαλαρά θα μπορούσαν να κριθούν ως εγκλήματα πολέμου. Υπάρχει το Θιβέτ, το οποίο υφίσταται τις συνέπειες του αυταρχισμού της κινεζικής κυβέρνησης. Υπάρχει η Δυτική Σαχάρα και η Μυανμάρ, υπήρχαν στο παρελθόν το Ανατολικό Τιμόρ, το Αφγανιστάν (την εποχή της σοβιετικής εισβολής), το Τσαντ (την εποχή της εισβολής του λιβυκού στρατού) και άλλες περιπτώσεις, για τις οποίες η ελληνική Αριστερά δεν μίλησε, δεν διαδήλωσε, δεν διαμαρτυρήθηκε και, γενικά, δεν ασχολήθηκε.
Ενδεχόμενα η ελληνική Αριστερά να σκέφτηκε, ότι δεν συντρέχει λόγος να διαμαρτυρηθεί για τις καταστάσεις αυτές ή ότι δεν παραβιαζόταν κάποιος κανόνας του Διεθνούς Δικαίου. Πιθανόν να έκρινε ως πιο σοβαρές τις περιπτώσεις, για τις οποίες φώναξε και φωνάζει. Εντέλει, ίσως να προέκρινε ως άξιες ενασχόλησής της όσες περιπτώσεις προκλήθηκαν από αμερικανικό δάκτυλο ή τα φερέφωνά του. Και, όσο και αν ακούγεται σκληρό, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά της να ασπάζεται αυτή τη λογική και να πορεύεται, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ αυτών των χωρών και κατά των Η.Π.Α., του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ του ΟΗΕ και όσων οργανισμών φρονεί, ότι ελέγχονται από τις Η.Π.Α. και τα μεγάλα συμφέροντα.
Η επιλεκτική, όμως, αυτή ευαισθησία της ελληνικής Αριστεράς μπορεί να φαντάζει ως η εύλογη άσκηση του δικαιώματός της να επιλέγει, για ποιούς λαούς και ποιές χώρες θα φωνάξει, αλλά εν προκειμένω δεν πρόκειται για μια ομάδα προσώπων, οι οποίοι ασκούν ένα κατοχυρωμένο δικαίωμά τους, αλλά για τα κόμματα συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού, που από καταβολής τους επέλεξαν να υιοθετήσουν συγκεκριμένες αρχές, τις οποίες, ενώ οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα, σήμερα εφαρμόζουν μερικώς και ανάλογα με τις ιδεολογικές τους εμμονές. Συνεπώς, μετά από αυτή την νόμιμη πλην κραυγαλέα μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων χωρών, η ελληνική Αριστερά απλά χάνει κάθε δικαίωμα να μιλά για τα δίκαια των λαών, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και την παγκόσμια ειρήνη. Διότι η υποστήριξη των παραπάνω αρχών προϋποθέτει την αμερόληπτη υποστήριξη όλων των λαών, που καταπιέζονται από εσωτερικούς ή εξωτερικούς παράγοντες, και όλων των κρατών, στις οποίες λαμβάνουν χώρα τα παραπάνω περιστατικά ή έχουν δεχθεί την εισβολή τρίτων χωρών, καταστάσεις, δηλαδή, ασύμβατες με όσα πρεσβεύει σήμερα η ελληνική Αριστερά, η οποία, ενώ διαμαρτύρεται έντονα για τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και το Ιράκ - και δεν έχει καθόλου άδικο - στα γεγονότα στην Τσετσενία, για παράδειγμα, απαντά με εκκωφαντική σιωπή.
Πιθανότατα κάποια στελέχη της να πιστεύουν, ότι μόνο αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ενδεχόμενα, να σκέφτονται τα ίδια αυτά στελέχη, ότι οι μικροαστοί, χαρακτηρισμός που παραδοσιακά προσάπτουν σε όσους δεν συντάσσονται με τις απόψεις τους, τρώνε κουτόχορτο. Είναι δικαίωμα του καθενός να φαντασιώνεται πνευματικά μεγαλεία και ιδεολογική ανωτερότητα. Αλλά δεν αρκεί, για να πείσει κανένα, ότι η ελληνική Αριστερά νοιάζεται, πραγματικά, για τα δίκαια όλων των λαών.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες και οι διαδηλωτές του σήμερα

Ο χρόνος γυρίζει στην εποχή του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, του πιο σκληρού, ίσως, μαζί με το δικό μας, στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Μια ομάδα ανθρώπων, γνωστοί και ως Διεθνείς Ταξιαρχίες, τους οποίους κάποιες πηγές υπολογίζουν στους 60.000, αποφάσισε να πολεμήσει, στο πλευρό των Ισπανών Δημοκρατών, τα στρατεύματα του Φράνκο. Ο αγώνας αποδείχθηκε άνισος, αφού ο Φράνκο είχε την πλήρη υποστήριξη των φασιστικών κυβερνήσεων της Ιταλίας και της Γερμανίας, ενώ οι Ισπανοί Δημοκρατικοί δεν ήταν τόσο καλά εξοπλισμένοι.
Ωστόσο, τα μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών πολέμησαν, επειδή πίστευαν, ότι είναι απαράδεκτη ενέργεια να αφήσουν, στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών, ένα επίδοξο δικτάτορα να καταλάβει την εξουσία και μετά να σφάξει όσους έκρινε, ότι θα του δημιουργούσαν προβλήματα. Επίσης, τα μέλη αυτά θεωρούσαν, ότι είναι ανεπίτρεπτη η παρέμβαση είτε των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής εκείνης είτε των Διεθνών Οργανισμών στα εσωτερικά μιας χώρας, γι' αυτό και έσπευσαν, στο όνομα της παγκόσμιας αδελφοσύνης και του κοινού αγώνα των δοκιμαζομμένων λαών ενάντια στο φασισμό, να πολεμήσουν. Πολλοί από αυτούς άφησαν τα κόκκαλά τους σε μια ξένη γη, για την ελευθερία της οποίας πολέμησαν.
Προσπαθώ να συγκρίνω τους Έλληνες αγωνιστές των Διεθνών Ταξιαρχιών με τους σημερινούς ημεδαπούς αριστερούς και αριστεριστές, που αυτές τις μέρες διαδηλώνουν ενάντια στην εισβολή των στρατιωτικών δυνάμεων του ΟΗΕ - και όχι μόνο αυτών - στη Λιβύη, θεωρώντας ότι πρόκειται για ιμπεριαλιστική και άδικη πράξη και ότι τη βαρβαρότητα ενός απάνθρωπου καθεστώτος δεν μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει με βαρβαρότητα, και βρίσκω τη σύγκριση αδύνατη. Διότι είναι αδύνατο να συγκριθούν άνθρωποι, που πολέμησαν για τις ιδέες τους, με ανθρώπους, που εξαντλούν τη μαχητικότητά τους σε πορείες και συνθήματα. Κατ' επέκταση, είναι αδύνατο να ταυτίσεις την Αριστερά εκείνης της εποχής, που μέσα από τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες του Μεσοπολεμικού Κράτους επέμενε όχι μόνο να αγωνίζεται και να υπερασπίζεται τα ιδεώδη της αλλά και να προσφέρει, προβαίνοντας, ακόμα, και στην υπέρτατη θυσία, με τη σημερινή Αριστερά, που αρκείται στα λόγια και τις διαδηλώσεις, υποκρινόμενη, ότι κόπτεται για τις ελευθερίες των λαών - όλως τυχαίως, μόνο εκείνων, στις χώρες των οποίων εισβάλλουν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης και τα στρατεύματα των Διεθνών Οργανισμών, που ελέγχονται από αυτές - αλλά δεν θέλει να θυσιάσει ούτε μια ρανίδα αίματος, για να υπερασπιστεί ένα λαό, που επαναστάτησε ενάντια σε ένα δικτάτορα και μάχεται εναντίον του σε ένα άνισο αγώνα.
Αυτή η ελληνική Αριστερά προτιμά, με άλλα λόγια, στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών και του αντιμπεριαλισμού, να αφήσει ένα αιμοσταγές καθεστώς, που διαθέτει ένα υπερσύγχρονο οπλοστάσιο, να θερίσει τους αντιφρονούντες του. Και, βέβαια, ούτε λόγος να πολεμήσει στο πλευρό των επαναστατών, που μάχονται για την ελευθερία τους! Σε τί διαφέρει, όμως, τότε από την παραδοσιακά εφησυχασμένη Δεξιά;

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ένα γιαούρτωμα, που βαφτίστηκε πολιτική πράξη

Θα επαναλάβω αυτό, που είχα πει πρόσφατα, ότι, δηλαδή, ο κ. Πάγκαλος ειναι ο αντιπαθέστερος με διαφορά πολιτικός αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο ο κυριότερος εκφραστής μιας σκληρής πολιτικής αλλά και ένα πρόσωπο, το οποίο, ακόμα και όταν λέει αλήθειες, χάνει το δίκιο του με τον τρόπο, που τις εκφράζει. Συνεπώς, δεν είναι παράλογο, που αποτελεί ένα από τους κυριότερους στόχους της αγανάκτησης του κόσμου.
Ωστόσο, το χτεσινό γιαούρτωμά του, εκτός του ότι μας θύμισε την εποχή του Νόμου 4000 και τη σχετική ταινία του παλιού λαϊκού ελληνικού κινηματογράφου (αλλά χωρίς το κούρεμα και τη διαπόμπευση του δράστη) απέδειξε, ότι η πολιτική δράση του νεοέλληνα περιορίζεται σε εύκολους και ανέξοδους ακτιβισμούς αλλά απουσιάζει η ουσία. Για την ακρίβεια, η οργή του νεοέλληνα εκτονώνεται σε επεισόδια σε βάρος πολιτικών, τα οποία ενίοτε είναι ιδιαίτερα βίαια (περίπτωση ξυλοδαρμού κ. Χατζηδάκη), και, στη συνέχεια αναρτώνται στο Διαδίκτυο για σχολιασμό, χωρίς στην ουσία να οδηγούν σε επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδος. Πρόκειται για μια πρακτική, η οποία στοχεύει αφενός στη γελοιοποίηση των πολιτικών αφετέρου στην τρομοκράτησή τους και αιτία και των δύο αυτών σκοπών είναι ο επιλήψιμος πολιτικά βίος των προσώπων αυτών.
Πέραν αυτών, όμως, η θεοποίηση της λαϊκής αγανάκτησης εμπεριέχει ουκ ολίγους κινδύνους όχι μόνο για το πολίτευμά μας αλλά και για την κοινωνία μας. Αφενός προβάλλεται ως η μόνη λύση για την υπέρβαση των προβλημάτων της χώρας μας αφετέρου ως πρόσφορος τρόπος εξωτερίκευσής της προάγεται μια εύπεπτη επιθετικότητα, που στόχο της έχει να πλήξει σε βαθμό γελοιοποίησης τον άτακτο πολιτικό. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας, σύμφωνα με την οποία ο λαός είναι ευαισθητοποιημένος και πολιτικοποιημένος, αφού δείχνει να έχει αντιληφθεί, ότι κυβερνάται από επικίνδυνους και απατεώνες πολιτικούς και, εκ του λόγου αυτού, αντιδρά.
Ωστόσο, είναι δεδομένο ιστορικά, ότι όλες αυτές οι κινητοποιήσεις οδηγούν σε ένα ξέσπασμα της οργής, μετά το οποίο ακολουθεί μια νηνεμία, κατά την οποία οι ξεσπάσαντες επανέρχονται στην καθημερινότητά τους με την ικανοποίηση "καλά του κάναμε του τάδε". Κάποιες άλλες φορές, όταν αυτά τα φαινόμενα εντείνονται και γίνονται ολοένα και πιο βίαια, οδηγούν στην παγίωση ασύμβατων με τη δημοκρατία καταστάσεων, για τη διατήρηση των οποίων, στο όνομα του όποιου οράματος και της όποιας αγωνιστικότητας και επαναστατικότητας, οι φορείς τους αναγκάζονται να μετέλθουν ακόμα πιο βίαιες μεθόδους.
Συν τοις άλλοις, αυτού του είδους οι ακτιβισμοί δεν επιλύουν κανένα, απολύτως, πρόβλημα, αφού δεν οδηγούν στη διαμόρφωση μιας πολιτικής σκέψης, σύμφωνα με την οποία οι πολιτικοί, που οδήγησαν, αναντίρρητα, τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση, πρέπει να απογυμνωθούν από κάθε εξουσία (δεν αναφέρομαι στην αποστέρηση των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Δεν προάγουν, με άλλα λόγια, ένα γόνιμο προβληματισμό, που θα βοηθούσε στο σχηματισμό μιας ευρείας κοινωνικής και πολιτικής αντίληψης, την οποία θα υιοθετούσε το σύνολο της κοινωνίας μας και θα ξεκινούσε, έτσι, μια προσπάθεια απαλλαγής της Ελλάδος από τα πάσης φύσεως βαριδια, που αναστέλλουν την πρόοδό της, παρά επιτρέπουν τη διαμόρφωση μιας αμιγώς επιθετικής αντίδρασης γυμνής από κάθε κρίση και βασιζόμενης αποκλειστικά στο θυμικό.
Μπορεί, λοιπόν, περιστατικά, όπως αυτό με το γιαούρτωμα του κ. Πάγκαλου να προσφέρονται για εκτόνωση αλλά και για σχολιασμό, τύπου "καλά του κάναμε του Πάγκαλου" αλλά, στην ουσία, όχι μόνο δεν προσφέρουν κάποια λύση αλλά προλειαίνουν το έδαφος για βίαιες πρακτικές στο όνομα της όποιας ιδέας, όπου το αποτέλεσμα δεν θα είναι ένα απλό γιαούρτωμα. Χώρια που δημιουργούν προβληματισμό σχετικά με τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά ζητήματα σε αυτό τον τόπο.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Ο μιθριδατισμός στην ανοησία

Ανοίγεις ένα Δελτίο Ειδήσεων ή μια ενημερωτική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης τη στιγμή, που αναφέρονται στο σεισμό στην Ιαπωνία, και αισθάνεσαι, ότι αυτός έλαβε χώρα στην Ελλάδα και η χώρα μας μετρά νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους και φυσικές καταστροφές ή θα εύχονταν οι συντελεστές αυτών των εκπομπών - τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς - να είχε χτυπήσει ένας τέτοιος σεισμός τη χώρα μας. Η ανοησία και η παραπληροφόρηση ξεχειλίζουν από στόματα μη ειδικών, οι οποίοι με βαρυσήμαντο ύφος αποκαλύπτουν τους κινδύνους, που, δήθεν, διατρέχουμε, εάν συμβούν όσα με ύφος ειδήμονα αναφέρουν. Η καταστροφολογία εξέρχεται ωσάν παρανοϊκό κύμα έτοιμο να καταστρέψει ό,τι λογικό και σώφρον βρει στο διάβα του.
Θα μου πείτε, ότι δεν είναι η πρώτη φορά, που η ανοησία κάνει την εμφάνισή της στην καθημερινότητά μας. Σε μια χώρα, όπου η πλειονότητα του λαού είναι απαίδευτη και, όμως, επιθυμεί να έχει άποψη για το καθετί αλλά και να λαμβάνει πεισματικά ως αληθινό ό,τι του παρουσιάζεται με ελκυστικό τρόπο, και ας είναι μια μπαρούφα και μισή, επόμενη είναι η εμφάνιση και πύκνωση του φαινομένου της παραπληροφόρησης όσο και της διατύπωσης μιας άποψης από πρόσωπα, τα οποία δεν έχουν την κατάρτιση προς αυτό αλλά φρονούν, ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να μπουρδολογούν ασύστολα, και του φαινομένου άλλοι να αποδέχονται την μπουρδολογία ως επιστημονική άλλως τεκμηριωμένη άποψη.
Το ανησυχητικό, όμως, είναι ο μιθριδατισμός του κόσμου στην ανοησία, που διαχέεται από τα Μ.Μ.Ε. Αντί, δηλαδή, να κλείσουν την τηλεόρασή τους ή να παύσουν να διαβάζουν την τάδε εφημερίδα οι αποδέκτες αυτών των βλακειών, τις ασπάζονται και τις διαχέουν περαιτέρω, με τη λογική, ότι, αφού προβάλλονται, θα έχουν κάποια βάση. Και ενώ σε αρκετές περιπτώσεις γνωρίζουν, ότι ο εκφραστής της τάδε άποψης είναι ένας τσαρλατάνος και μισός, που συνηθίζει να δουλεύει ψιλό γαζί τον κόσμο, ωστόσο όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται για το στασίδι, που φαίνεται εργολαβικά να κατέχει σε κάποιο Μ.Μ.Ε., αλλά τον παρακολουθούν και συχνότατα επηρεάζονται από τη γνώμη του. Η κριτική ικανότητα ενός λαού, που βασικά δεν είναι καθόλου ανόητος, πηγαίνει περίπατο μπροστά στις θεωρίες των ημεδαπών αστέρων της παντογνωσίας αλλά και τη λαγνεία των Μ.Μ.Ε. και το θαυματουργό τηλεχειριστήριο καταδικάζεται σε αχρησία μπροστά στην επέλαση της βλακείας made in Greece, που σαρώνει κάθε κόκκο λογικής.
Τουλάχιστον ο αυθεντικός Μιθριδάτης εθιζόταν στα δηλητήρια της εποχής του, ώστε να αποφύγει το ενδεχόμενο να τον δολοφονήσουν. Οι καταναλωτές της εγχώριας ανοησίας, που κατασκευάζουν πολλά Μ.Μ.Ε. σε τί ωφελούνται από αυτό τον εθισμό;

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Το μυστήριο τραίνο, που λέγεται νεοέλληνας

Τελικά, ο νεοέλληνας είναι πολύ μυστήριο τραίνο.
.- Καμώνεται, ότι διαθέτει μια τρισχιλιετή ένδοξη ιστορία αλλά, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν έχει ανοίξει ούτε ένα βιβλίο, για να μάθει περισσότερα γι' αυτή.
.- Καυχιέται για τους ένδοξους προγόνους του αλλά παραβλέπει εσκεμμένα, ότι είναι ανάξιος απόγονός τους. Και για την ιδιότητά του ως απογόνου δεν είμαι και 100% σίγουρος, μετά από την απίθανη πανσπερμία φυλών, που έχει περάσει από το σημερινό ελλαδικό χώρο.
.- Χαρακτηρίζει τους Αμερικανούς αλλά και άλλους λαούς ως ρατσιστές αλλά ξεσηκώθηκε, που ψηφίστηκε ο νόμος, που προβλέπει την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας υπό προϋποθέσεις, διότι "ο Έλληνας γεννιέται, δεν γίνεται".
.- Παινεύεται για τις αρχαιότητες, που διεθέτει η χώρα του, αλλά δεν φροντίζει, ώστε να τις προβάλλει καταλλήλως, χωρίς να υπολογίζουμε το σκουπιδαριό, με το οποίο τις κοσμεί.
.- Διδάσκεται τόσο πολύ από τα πάθη του παρελθόντος, ώστε θεωρεί, ότι κατά την επταετία 1967-1974 ζούσαμε ωραία και χωρίς προβλήματα, ενώ μας κυβερνούσαν τίμιοι, πατριώτες και με σεβασμό προς τους υπηκόους τους πολιτικοί.
.- Γκρινιάζει, που ζει σε βρώμικες πόλεις και διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος αλλά με χαρά ξεφορτώνεται τα σκουπίδια του, όπου λάχει, και χτίζει μέσα σε δάση και πάνω σε ρέματα και αιγιαλούς.
.- Ζηλεύει τους λαούς, που χρησιμοποιούν πυρηνική ενέργεια και λοιπές εναλλακτικές μορφές ενέργειας για οικιακή χρήση και θέλει να τους μοιάσει αλλά δεν έχει, ακόμα, βρει τρόπο διαχείρισης των συμβατικών απορριμμάτων του.
.- Ζητάει να κατασκευαστούν χώροι εναπόθεσης και αξιοποίησης απορριμμάτων, αρκεί να βρίσκονται μακρυά (μιλάμε για πολύ μακρυά.....) από το σπίτι του.
.- Παριστάνει το φιλάνθρωπο αλλά είναι ουραγός στις δωρεές οργάνων, χωρίς να υπολογίζουμε, με πόση "χαρά" υποδέχεται τα κέντρα του Ο.ΚΑ.ΝΑ., όταν ιδρυθούν στην περιοχή, όπου κατοικεί. Για να μη μιλήσουμε για το χαμηλότατο ποσοστό συμμετοχής του σε εθελοντικές οργανώσεις!
.- Ασκεί κριτική στους πάντες, ήτοι στους πολιτικούς, τα κόμματα, τους κοινωνικούς φορείς, την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, τη διεθνή κοινότητα κ.λπ. για το χάλι του αλλά αφήνει στο απυρόβλητο τον εαυτό του.
.- Εφευρίσκει εχθρούς εκεί, που δεν υπάρχουν, και πλάθει θεωρίες συνωμοσίας ή ασπάζεται χωρίς προβληματισμό ήδη υφιστάμενες, επειδή δεν έχει μάθει να χρησιμοποιεί τη λογική του, ώστε να βρίσκει περισσότερο χειροπιαστές απαντήσεις στα προβλήματά του.
.- Τιμά προσωπικότητες του παρελθόντος αλλά μετά σπεύδει με χαρά να τις αποκαθηλώσει, όταν του μπουν στη μύτη ή νοιώσει πόσο κατώτερός τους είναι. Τη ίδια στιγμή, αποθεώνει πρόσωπα χωρίς περιεχόμενο και δεν δέχεται να ακούσει κακή κουβέντα γι' αυτά.
.- Υπερεκτιμά και λατρεύει τη στείρα επαναστατικότητα της εγχώριας αριστεράς (των τελευταίων ετών, για να μην παρεξηγούμαστε) και επιμένει να αγνοεί η να θεωρεί ενδοτική τη σοσιαλδημοκρατία του ευρωπαϊκού παρελθόντος και τα πραγματικά σημαντικά επιτεύγματά της.
.- Δεν κάθεται στο τραπέζι του διαλόγου, αν πρώτα οι άλλοι δεν αποδεχθούν τις θέσεις του στο σύνολό τους.
.- Ωρύεται και διαδηλώνει, όταν οι Η.Π.Α. ή το Ισραήλ επιτίθενται σε άλλες χώρες αλλά σιωπά, όταν στη θέση των παραπάνω μισητών χωρών ευρίσκονται άλλες χώρες. Το ίδιο κάνει, όταν οι ηγέτες αυτών των "άλλων" χωρών σφάζουν τους αντιφρονούντες τους. .- Φωνάζει όταν ασκείται βία σε βάρος του, ενώ όλη η παιδεία του είναι γεμάτη από βία κάθε είδους, την οποία και ο ίδιος εφαρμόζει, άμα λάχει. Και αν του βάλουν χέρι, γκαρίζει, ότι τον καταπιέζουν κιόλας.
.- Αντί να εκτιμήσει τον πολιτισμό και το επίπεδο των ανεπτυγμένων χωρών και να παραδειγματιστεί από αυτές, θριαμβολογεί, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες μετέδωσαν τον πολιτισμό στους "κουτόφραγκους", που, μέχρι τότε, ζούσαν στα δέντρα και έτρωγαν βελανίδια.
.- Αντί να παραδειγματιστεί από την οργάνωση των ανεπτυγμένων κρατών, μιμείται τα στραβά τους.
.-Διαμαρτύρεται για την ατιμωρησία, που κυριαρχεί, αλλά στην ουσία επιδιώκει την επέκταση του πεδίου της και στα λιγότερο προνομιούχα στρώματα, μεταξύ των οποίων και το δικό του.
.- Κλαψουρίζει για τη δεινή κατάσταση των οικονομικών του αλλά δεν μπορεί να στερηθεί ούτε τις διακοπές στο χαϊλάτο και συνάμα πανάκριβο νησί ούτε το βραδυνό ποτάκι του έναντι υψηλού αντιτίμου, γιατί "μιά ζωή την έχουμε".
.- Βρίζει τις σημερινές γυναίκες ως "εύκολες" και άλλα συναφή, επειδή δεν του κάνουν το χατίρι να ανταποκριθούν στο ερωτικό κάλεσμά του. Αν τολμήσει, όμως, η κόρη του ή η αδελφή του να κοιτάξουν ερωτικά κάποιον άνδρα, τότε γίνεται "Τούρκος" και θυμάται την τιμή ενός θηλυκού και το δικό του καθαρό κούτελο.
.- Αποδίδει ελάχιστα στη δουλειά του(με αρκετές εξαιρέσεις, βέβαια, για να μην είμαι άδικος), θέλει να πληρώνεται όσο ένας κάτοικος της Γερμανίας και να ξοδεύει, σα να είχε το εισόδημα ενός κατοίκου του Λουξεμβούργου.
.- Αποφάσισε να επαναστατήσει, όταν στένεψαν τα περιθώρια να πάρει διακοποδάνειο και να διορίσει το παιδί του στο Δημόσιο. Μόλις αρχίσουν να ρέουν τα τραπεζικά δάνεια ξανά και αρχίσουν τα ρουσφέτια, η επανάσταση θα κλειστεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
.- Επί σειρά ετών καλοπερνούσε με τα μεσογειακά προγράμματα και άλλες συναφείς χρηματοδοτήσεις εις βάρος της Ε.Ε. και τώρα, που η Ευρώπη και το Δ.Ν.Τ. αποφάσισαν να του σφίξουν τα λουριά, τους κατηγορεί για σκληρότητα και αναισθησία.
.- Του αρκούν 2-3 δελτία ειδήσεων, ώστε να γίνει ειδήμων σε όλα. Τώρα με το σεισμό της Ιαπωνίας εμπλούτισε τις γνώσεις του στη σεισμολογία και τους κινδύνους από τη ραδιενέργεια.
.- Καμώνεται, ότι ξέρει τα πάντα, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν ξέρει τίποτα.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Και μετά μας φταίει ο κ. Στρος-Καν!

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η φράση, που χρησιμοποίησε ο κ. Ντομινίκ Στρος-Καν, για να περιγράψει την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η πλειονότητα των Ελλήνων. Άλλωστε, ο μέσος Έλληνας είναι συνηθισμένος να ακούει πολύ χειρότερες εκφράσεις από την πλουσιότατη σε υβρεολόγιο νεοελληνική γλώσσα. Οι δε πολύ καλοί γνώστες της γαλλικής γλώσσας θα αναγνωρίσουν στα λόγια του κ. Στρος-Καν μια έκφραση της αργκό, η οποία δεν έχει μειωτικό νόημα, κάτι σαν ένα δικό μας ιδιωματισμό, τύπου "έμπλεξα", "μπήκα στο λούκι" κ.λπ.
Το θέμα εντοπίζεται στις αντιδράσεις πολλών νεοελλήνων στο άκουσμα αυτής της φράσης. Παρά το γεγονός, ότι δεν γνωρίζουν γαλλικά, έσπευσαν να κατακεραυνώσουν τον κ. Στρος-Καν με εκφράσεις, μπροστά στις οποίες η κουβέντα του επικεφαλής του ΔΝΤ φαντάζει με υπόδειγμα αβροφροσύνης σε οικοτρόφους παρθεναγωγείου. Δεν αρνούμαι το δικαίωμα στην κριτική αλλά είναι οξύμωρο από τη μια να αξιώνει κανείς την αποφυγή χαρακτηρισμών, τους οποίους θεωρείς μειωτικούς, και από την άλλη να καταφεύγει σε αντικειμενικά προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
Πέραν, όμως, των ανωτέρω, οι αντιδράσεις, που πυροδότησε η ρήση του κ. Στρος-Καν, αποδεικνύουν, ότι ο νεοέλληνας μπορεί να υπομείνει ασμένως το ζυγό π.χ. του υπερκαταναλωτισμού και υπερδανεισμού, για να συντηρήσει τον πρώτο, αλλά σε ό,τι αφορά την κριτική για την οικονομική κατάστασή του δεν δέχεται ούτε την υποψία ζυγού. Αυτή η αντίληψη υποκρύπτει μια άρνηση σε πάσης φύσεως κριτική, ειδικά αν αυτή προέρχεται από στελέχη επάρατων οργανισμών, όπως το ΔΝΤ (μια περισσότερο οξεία κριτική στην Ελλάδα του δημοφιλέστατου πλην αμετροεπούς κ. Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ την κατάπιε το σκοτάδι), η οποία με τη σειρά της αποκαλύπτει μια νοοτροπία εφησυχασμού και αδιαφορίας, ο φορέας της οποίας όχι μόνο αρνείται να συμμορφωθεί με τις νέες συνθήκες αλλά και κατακεραυνώνει όσους του υποδεικνύουν τη συμμόρφωση αυτή.
Φυσικά, πέρα από τα παραπάνω συμπτώματα, ο νεοέλληνας διακατέχεται από την εμμονή, ότι είναι σπουδαίος. Μπορεί η Μεγάλη Ιδέα να ετάφη στα συντρίμμια της Σμύρνης το 1922 αλλά η μεγάλη ιδέα, που έχει ο νεοέλληνας για τον εαυτό του, ζει και βασιλεύει. Παινεύεται, που έχει ένδοξους προγόνους, οι οποίοι έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στους Δυτικούς και, συνεπώς, φρονεί, ότι οι Δυτικοί του χρωστούν χάρη, που χάρη στον πολιτισμό των προγόνων του κατέβηκαν από τα δέντρα και πέταξαν τις προβιές, για να ντυθούν ανθρώπινα. Συνεπώς, δεν δικαιούνται να τον κρίνουν.
Εντέλει, αυτή η άρνησή μας να δεχθούμε κριτική μας οδήγησε στην απουσία αυτοκριτικής και την εξ αυτής καταστροφική συμπεριφορά μας, ένεκα της οποίας κατέληξε η χώρα μας στη σημερινή της κατάσταση. Και θα ήταν πολύ προτιμότερη η αποδοχή αυτής της διαπίστωσης παρά οι υστερικές αντιδράσεις προς πάσα κριτική προς εμάς.

Όταν η κυβέρνηση ορθώς υπαναχωρεί

Δικαιώθηκαν οι μετανάστες, που είχαν εγκατασταθεί στο Μέγαρο "Υπατία", αφού οι αιτήσεις τους για χορήγηση πολιτικού ασύλου θα επανεξεταστούν από την κυβέρνηση. Και, έτσι, έλαβε τέλος μια ιστορία, για την οποία κυκλοφόρησαν ουκ ολίγες τερατολογίες, που πιστοποιούν, ότι αν μη τι άλλο ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς η ελληνική διάνοια γεννάει σενάρια. Κρίμα, που ο κινηματογράφος μας βρίσκεται, ακόμα, σε νηπιακή ηλικία!
Με αφορμή, λοιπόν, τη δικαίωση των μεταναστών, καλό είναι να δούμε, τι συνέβη πραγματικά με την περίπτωσή τους.
.- Οι μετανάστες αυτοί διεκδικούν το αυτονόητο, ήτοι την αναγνώρισή τους ως πολιτικούς πρόσφυγες. Στη χώρα μας, ο σχετικός μηχανισμός ελέγχου των αιτήσεων αυτών υπολειτουργεί και ουσιαστικά αναιρεί το δικαίωμα των προσώπων αυτών να υποβάλουν το όποιο αίτημά τους. Μια επίσκεψη στην Πέτρου Ράλλη θα πείσει ακόμα και τον πιο δύσπιστο για του λόγου το αληθές. Την ίδια στιγμή, η χώρα μας χρηματοδοτείται, προκειμένου να αντιμετωπίσει το θέμα της εισόδου μεταναστών από σπαρασσόμενες από εμφύλιες διαμάχες χώρες.
.- Η απεργία πείνας είναι το έσχατο μέσο διεκδίκησης ενός δικαιώματος, το οποίο δικαίωμα έχει αναγνωρίσει η χώρα μας εδώ και χρόνια με διεθνείς συνθήκες, που έχουν ενσωματωθεί στο εγχώριο δίκαιο. Αφ' ης στιγμής τα αιτήματα των ανθρώπων αυτών είτε παρέμεναν αναπάντητα είτε απορρίπτονταν με δικαιολογίες προσβλητικές για μια μέση νοημοσύνη, επόμενο ήταν να καταφύγουν σε ένα ακραίο μέσο, με το οποίο, όμως, ευαισθητοποιήθηκε ένα μέρος της κοινής γνώμης και εντέλει πείστηκε και η κυβέρνηση, ότι δεν ήταν συμφέρον γι' αυτή να χαθούν ανθρώπινες ζωές, επειδή αυτή δεν επιθυμούσε να εφαρμόσει το νόμο.
.- Σαφώς και υπήρξαν συμπολίτες μας, οι οποίοι επωφελήθηκαν από την απεργία πείνας, για να κάνουν μικροπολιτικά παιχνίδια ή να αποδείξουν την απουσία πολιτικής σκέψης πέρα από τσιτάτα και εύκολες αρνήσεις σε όλα. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τον αγώνα των μεταναστών, οι οποίοι πάλεψαν για το αυτονόητο σε μια χώρα, για την οποία απλά δεν υπάρχουν.
.- Είναι τουλάχιστον ανόητο να ισχυρίζεται κανείς, ότι υπήρξαν πρόσωπα, τα οποία προέτρεπαν ή ακόμα απαγόρευαν και ουσιαστικά επέβαλαν στους απεργούς πείνας να ακολουθήσουν αυτό το μέτρο. Με αυτό τον τρόπο αναιρείται ο αγώνας αυτών των ανθρώπων να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Επίσης, η απεργία πείνας είναι ένα τρομερό μέσο, οι συνέπειες του οποίου μπορεί να φτάσουν έως την ανήκεστο βλάβη. Κανένας ενήλικος και σώφρων άνθρωπος δεν θα δεχόταν να του επιβάλουν να καταστρέψει την υγεία του και να διατρέξει τον κίνδυνο να χάσει την ίδια του τη ζωή.
.- Είναι παρήγορο, ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, η κυβέρνηση αποφάσισε να ικανοποιήσει τα αιτήματα των απεργών πείνας μεταναστών και να μη χρεωθεί το θάνατό τους. Ακούστηκε, ότι η Αγγλία ή η Γερμανία δεν επάθαν δα και καμμία ζημία, που πέθαναν από απεργία πείνας ο Μπόμπυ Σάντς και ο Χόλγκερ Μάινς. Επομένως, ήθελαν να πουν αλλά δεν τόλμησαν να το πουν ανοικτά, ας τους αφήσουμε του 300 ή όσοι, τέλος πάντων, είναι, να πεθάνουν. Δεν μπορώ να φανταστώ το "κράξιμο" που θα έτρωγε η Ελλάδα σε αυτή την περίπτωση, η οποία, σε τελική ανάλυση, είναι και στο στόχαστρο οργανώσεων, όπως η Διεθνής Αμνηστία και η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους πρόσφυγες, για παραβιάσεις δικαιωμάτων των προσφύγων αλλά και διαφόρων μειονοτήτων.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι με την υπαναχώρηση της κυβέρνησης λύθηκε τουλάχιστον σε πρώτη φάση, ένα δύσκολο θέμα, που ταλάνισε την κυβέρνηση. Στο χέρι της είναι να δώσει οριστικές λύσεις στο προσφυγικό ζήτημα ή, τουλάχιστον, να λάβει τέτοια μέτρα, ώστε να παύσει η χώρα μας να αντιμετωπίζεται ως κατά συρροήν παραβάτης διεθνών συμβάσεων για τα δικαιώματα των προσφύγων.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Η επανάσταση, που ξέχασε το περιβάλλον

Ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί, ακούγεται ολοένα και περισσότερο, εναντίον της κυβέρνησης και της πολιτικής, που αυτή ακολουθεί. Ο λαός θέλει δικαιοσύνη, ωρίμασε επιτέλους και αποφάσισε να πετάξει τους πολιτικούς στο ντενεκέ με τα φρόκαλα και να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Όμορφα λόγια, αναντίρρητα, που δείχνουν, ότι κάτι πάει να αλλάξει σε αυτή τη χώρα. Πείθεσαι και εσύ, ότι ο νεοέλληνας ξύπνησε.
Και εκεί, που νοιώθεις αυτή την ανάταση, έρχεται η υπαναχώρηση της Υπουργού Περιβάλλοντος κας. Μπιρμπίλη στο θέμα της δόμησης στις προστατευόμενες, εντός του Δικτύου NATURA, περιοχές. Όσοι γνωρίζουν από οικολογικά, αντιλαμβάνονται, ότι η δόμηση στις προστατευόμενες, υποτίθεται, περιοχές θα γνωρίσει μεγάλη άνθηση. Με άλλα λόγια, το περιβάλλον θα υποστεί περαιτέρω υποβάθμιση, για να γίνει το κέφι του νεοέλληνα να χτίζει όπου θέλει και όπως θέλει.
Οι επαναστατημένοι νεοέλληνες αντιδρούν με εκκωφαντική σιωπή. Η αδιαφορία τους για το περιβάλλον αποτυπώνεται εύγλωττα με αυτή την απουσία αντιρρήσεων σε αυτή την άτακτη υπαναχώρηση της κας. Υπουργού. Μόνο κάποια στελέχη του ΣΥΝ και οι Οικολόγοι Πράσινοι επιμένουν να φωνάζουν αλλά μάλλον φαντάζουν γραφικοί στη χώρα του επελαύνοντος οπλισμένου σκυροδέματος.
Επαναστατικότητα, είπατε; Ναι, όπου συμφέρει το νεοέλληνα, δηλαδή στην άρνηση καταβολής των φόρων, που του αναλογούν και των προστίμων από διάφορες παραβάσεις. Α, και το υβρεολόγιο προς τους πολιτικούς, που ο ίδιος ανέδειξε είτε με την ψήφο του είτε με την αδιαφορία του. Και για το περιβάλλον ήταν έτοιμος να επαναστατήσει, όχι, όμως, για να το προστατεύσει αλλά για να του επιτραπεί να οικοδομεί ό,τι τραβάει η όρεξή του και όπου τραβάει. Αυτό απέδειξαν και οι απανωτές αντιδράσεις στο αρχικό νομοσχέδιο της κας. Υπουργού αλλά και η μουγγαμάρα, που ακολούθησε την τροποποίησή του προς το συμφέρον των αυθαιρετούντων.
Η μόνη πραγματικά επαναστατική πράξη θα ήταν η απόφαση του νεοέλληνα να σεβαστεί το περιβάλλον και να παύσει να χτίζει σε προστατευόμενες περιοχές. Αλλά, δυστυχώς, αυτή χάθηκε στον ορυμαγδό των συνθημάτων της βολικής ανατροπής.

Η καταστροφική νοοτροπία

Προ ετών, είχα γνωρίσει τη Χ. Όμορφο κορίτσι, όχι καμμία εκθαμβωτική ομορφιά από εκείνες, που γυρνάει όλος ο ανδρικός πληθυσμός και τη βλεφαριάζει με τις ώρες αλλά ωραίο κορίτσι, που ένας σεβαστός αριθμός ανδρών θα κορτάριζε. Από σπουδές, όχι σπουδαία πράγματα, κάποιο ΤΕΙ σχετικό με οικονομικά και αυτό χαμένο στην απεραντοσύνη της ελληνικής πανεπιστημιακής διασποράς. Με το που τελείωσε τις σπουδές της βρήκε δουλειά σε ένα λογιστικό γραφείο. Καλές προοπτικές, αφού το γραφείο είχε πελατεία με φράγκα, καλό περιβάλλον αλλά μέτρια λεφτά, αφού το αφεντικό ήταν σφιχτοχέρης. Τα μούτρα της Χ ήταν μονίμως πεσμένα και το κέφι της για δουλειά στο ναδίρ. Σιγά μη γελάει, που παίρνει τρεις και εξήντα, έλεγαν φίλοι και γνωστοί, με τέτοιο αγγούρι, που τρώει στη δουλειά, θέλεις και να χαμογελά, έλεγαν άλλοι φίλοι και γνωστοί, τι να γελάσει και να βρει όρεξη για δουλειά το κακόμοιρο, που ξεπατώνεται στη δουλειά για μερικά φραγκοδίφραγκα, αναστέναζε η μάνα της.
Αίφνης η Χ βρέθηκε διορισμένη στο Δημόσιο, το μεγαλύτερο όνειρο της πλειονότητας των νεοελλήνων. Και όχι όπου και όπου αλλά στη Δ.Ο.Υ. της πόλης της! Χαράς ευαγγέλια για τους γονείς της, οι οποίοι Κύριος οίδε, τι έταξαν και που, για να χωθεί το καμάρι τους στο Δημόσιο και να αράξει υπάλληλος. Άντε, θα έχουμε και ένα δικό μας άνθρωπο στην εφορία, είπαν οι κοντινοί της.
Δεν πέρασε ένας μήνας, που η Χ υπηρετούσε στη Δ.Ο.Υ., και νάσου ένας κοινός γνωστός μες το βλαστημίδι. Να βράσω γνωστή, που θα με εξυπηρετούσε στην ανάγκη μου, χτυπιόταν και κεντούσε το λόγο του με ρωμέικες βρισιές, που θα έκαναν και την αφρόκρεμα του υπόκοσμου να κοκκινίσει ωσάν αρσακειάδα των αρχών του 20ου αιώνα. Κουβέντα στην κουβέντα κατάλαβα, ότι το μπινελίκι είχε ως αποδέκτη τη φίλη μας τη Χ. Υπερβολές, σκέφτηκα μέσα μου, θα έχει τα νεύρα του και θα περίμενε από τη Χ, που είναι νέα στην εφορία, να βγάλει λαγούς από το καπέλο της.
Περνούν άλλες 10 μέρες και εμφανίζεται και άλλος παραπονεμένος από τη Χ. Αναίσθητη και με μια αγέλαστη μουτσούνα μέχρι το πάτωμα, απρόθυμη να εξυπηρετήσει και άλλα τινα, ήταν μερικές από τις τιμές, που ο παραπονεμένος αυτός κύριος επιδαψίλευσε στη Χ. Ρε, λέω μέσα μου, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, οπότε πάω και εγώ στη Δ.Ο.Υ., να δω ιδίοις όμμασι τα χαΐρια της Χ.
Ω, την πίστη μου, και λίγα μου είχαν πει οι γνωστοί μου. Το γνωστό μουρτζούφλικο ύφος "δεν πα να κουρεύεστε όλοι σας" σε υποδεχόταν με το που έσκαγες μύτη στο γραφείο της μαζί με την απροθυμία της να εργαστεί. Μια συνάδελφός της, γνωστή για το κέφι, με το οποίο εξυπηρετούσε τον κόσμο, μουρμούριζε, ότι είχε μαζευτεί δουλειά στο γραφείο της Χ, η οποία την περαίωνε με το πάσο της. Και, όμως, τα χρήματα, που κέρδιζε, ήταν περισσότερα, και το ωράριό της πολύ καλύτερο απ' ό,τι πρωτύτερα στο λογιστικό γραφείο.
Δεν χρειάστηκε καιρός, για να αντιληφθώ, ότι το πραγματικό πρόβλημα της Χ δεν ήταν τα χρήματα ή το ωράριο. Στην πραγματικότητα, ακόμα και αν η Χ κέρδιζε τα ίδια χρήματα με το πιο ακριβοπληρωμένο γκόλντεν μπόυ του κόσμου, το ύφος της και η διάθεση για εργασία θα παρέμεναν απαράλλακτα. Στη θέση της Χ μπορείτε να βάλετε ένα μεγάλο ποσοστό των νεοελλήνων, που εισάρχονται στην αγορά εργασίας. Ξεχάστε την εργασιακή ζούγκλα, που επικρατεί αναντίρρητα στην Ελλάδα, και απομονώστε το χαρακτήρα του μέσου νεαρού σε ηλικία νεοέλληνα, που ξεκινάει να εργάζεται. Το αποτέλεσμα είναι ένας απρόθυμος να εργαστεί, μόνιμα βουζωμένος και αγενής νέος, ο οποίος δεν αντιδρά έτσι, επειδή δεν υπάρχουν προοπτικές στη δουλειά του ή δεν είναι καλά τα χρήματα ή κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με απόλυση, αλλά επειδή είναι έτσι μαθημένος, ήτοι να γκρινιάζει με το παραμικρό και να είναι απρόθυμος εν γένει να αλλάξει τη νοοτροπία της ραστώνης, που τον διακατέχει. Όλα του φταίνε και με όλους τα βάζει, ενίοτε και με τον εαυτό του, τον οποίο στολίζει με ουκ ολίγα υποτιμητικά σχόλια, όχι επειδή τον πιάνει κρίση αυτογνωσίας - διότι έτσι ίσως υπήρχε και ένα μικρό περιθώριο να βελτιώσει την εικόνα του - αλλά επειδή δεν υπάρχουν άλλοι πρόχειροι στόχοι. Για αποδοτικότητα ούτε κουβέντα, ο γκρινιάρης δεν δουλεύει σωστά ή κάνει μισοδουλειές ή αναλώνεται σε καυγάδες με όσους καλείται να εξυπηρετήσει.
Σκεφτείτε τώρα μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων να λειτουργεί κατ' αυτό τον τρόπο. Φανταστείτε, ότι αυτοί οι άνθρωποι καλούνται να διεκπεραιώσουν υποθέσεις τρίτων και μια ολόκληρη χώρα βασίζεται στην αποδοτικότητά τους, για να προκόψει. Το συμπέρασμα είναι, τουλάχιστον, αποκαρδιωτικό. Η πιθανότητα να αλλάξουν μυαλό αυτά τα παιδιά είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Και η πορεία μιας χώρας φαντάζει προδιαγεγραμμένη.
Αναρωτιέμαι, όμως, αν μετά από την παραπάνω διαπίστωση μπορούμε να πιστώνουμε την καταρράκωση της χώρας μας σε κάθε τομέα στους κυβερνώντες της. Πάντως η Χ και η κάθε Χ σε αυτή τη χώρα δεν χολοσκάνε στο ελάχιστο.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Μπέτυ Αμπατιέλου και Έλληνες φοιτητές στο Παρίσι : δύο ανόμοια μεγέθη

Δεν θυμάμαι σε ποια κουβέντα στο Διαδίκτυο άκουσα να συγκρίνουν το επεισόδιο των Ελλήνων φοιτητών στο Παρίσι με τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, κ. Θεόδωρο Πάγκαλο με το επεισόδιο της τότε βασιλομήτορος Φρειδερίκης με την Μπέτυ Αμπατιέλου-Μπάρτλετ στο Λονδίνο το 1963. Η αλήθεια είναι, ότι με μια πρώτη ματιά οι δύο περιπτώσεις μοιάζουν. Και τα δύο επεισόδια έλαβαν χώρα σε εποχές ταραγμένες για τη χώρα μας, με στόχο δύο πρόσωπα, που πρωταγωνιστούσαν στην πολιτική σκηνή του τόπου - έστω και αν τυπικά η Φρειδερίκη δεν είχε κάποιο πολιτικό αξίωμα - και θύτες Έλληνες του εξωτερικού, που θίγονταν από την επίσημη πολιτική.
Εδώ, όμως, σταματούν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές, οι οποίες, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν είναι αμελητέες. Διότι η σύγκριση καταστάσεων οφείλει να ακολουθεί τον κανόνα των ίδιων ή, τουλάχιστον, παρόμοιων περιστατικών, προκειμένου να είναι εφικτή.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν :
.- Εν έτει 1963 ο Αντώνης Αμπατιέλος, ηγετικό στέλεχο του τότε Κ.Κ.Ε., ευρίσκετο στις ελληνικές φυλακές από το 1947, λόγω του Α.Ν. 590/1947, που είχε θέσει εκτός νόμου το συγκεκριμένο κόμμα. Αρχικά είχε καταδικαστεί σε θάνατο αλλά, έπειτα από διεθνή εκστρατεία, στην οποία πρωτοστάτησε η αγγλικής καταγωγής σύζυγός του, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Έκτοτε, η Μπέτυ Αμπατιέλου επεδόθη σε ένα αγώνα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα. Μια τέτοια κίνηση, όπως ήταν φυσικό, την κατέστησε αντιπαθή στο δεξιό κομμουνιστοφάγο μετεμφυλιακό κράτος, το οποίο, εν έτει 1958, επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή της αφαίρεσε την ελληνική υπηκοότητα, στερώντας της, έτσι, τη δυνατότητα να επισκέπτεται το σύζυγό της, τον οποίο και μπόρεσε, τελικά, να δει το 1961, έπειτα από διεθνή κινητοποίηση. Το 1963 Η τότε βασιλομήτωρ Φρειδερίκη επισκέφτηκε το Λονδίνο, για να παρευρεθεί στους γάμους της τότε πριγκήπισσας Αλεξάνδρας του Κεντ. Κατά την έξοδό της από το ξενοδοχείο, όπου διέμενε, η Μπέτυ Αμπατιέλου επεδίωξε να της παραδώσει μια επιστολή για την αποφυλάκιση του συζύγου της. Η Φρειδερίκη αρνήθηκε να την παραλάβει αλλά και να της μιλήσει, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένταση. Οι επόμενες ημέρες βρίσκουν τη Μπέτυ Αμπατιέλου να διανυκτερεύει έξω από το παραπάνω ξενοδοχείο με ομάδα Ελλήνων και Κυπρίων, επιδιώκοντας συνάντηση με τη Φρειδερίκη, η οποία, για να τους αποφύγει, έβγαινε από πλαϊνή πόρτα. Η ίδια στάση επαναλήφθηκε και τον Ιούλιο του 1963 κατά τη νέα επίσκεψη της Φρειδερίκης, αυτή τη φορά συνοδεία του Παύλου, με την Μπέτυ Αμπατιέλου να επιδιώκει συνάντηση με το βασιλικό ζεύγος και αυτό να την αποφεύγει.
.- Η Μπέτυ Αμπατιέλου αντιμετώπισε μια βασιλομήτορα, η οποία δεν είχε εκλεγεί από κανένα, δεν έδινε λογαριασμό σε κανένα και κανένας δεν μπορούσε να τη "μαυρίσει" στις εκλογές και να τη στείλει στο σπίτι της. Ο ρόλος της στο πολιτικό σκηνικό της χώρας υπήρξε ολέθριος, καθώς παρενέβαινε συνεχώς σε κρίσιμα ζητήματα (κόντρα με το Γεώργιο Παπανδρέου, πρωθυπουργό και πρόεδρο της Ένωσης Κέντρου, "θάψιμο" υπόθεσης Λαμπράκη κ.λπ.) και ουσιαστικά έβαλε αρκετά λιθαράκια στο οικοδόμημα της χούντας των συνταγματαρχών, η οποία ουσιαστικά πρόλαβε τη χούντα, που αυτή και οι λοιποί παλατιανοί προετοίμαζαν.
.- Στην Ελλάδα του 1963 υπήρχε μια κατ' επίφαση δημοκρατία, με την ΕΡΕ να κυβερνά, έπειτα από τις νικηφόρες γι' αυτή εκλογές "βίας και νοθείας" και την Ελλάδα να έχει επιτηρούμενες ζώνες, όπου η ελευθερία επιλογής του κόμματος της αρεσκείας των κατοίκων ήταν κάτι πολύ σχετικό. Υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, λόγω της συμμετοχής τους στο Κ.Κ.Ε., αρκετοί εκ των οποίων κρατούνταν από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, ανάμεσά τους και ο Αντώνης Αμπατιέλος και η ΕΔΑ, εκπρόσωπος της Αριστεράς εκείνη την εποχή, αντιμετωπιζόταν ως μίασμα και υφίστατο διώξεις και ενίοτε δολοφονίες στελεχών της (περίπτωση Γρηγορίου Λαμπράκη).
Τί συμβαίνει σήμερα;
.- Οι φοιτητές στο Παρίσι και το Βερολίνο (κοντεύουμε να ξεχάσουμε αυτό το περιστατικό) όχι απλά δεν είχαν πρόθεση να κάνουν διάλογο ή έστω να προβάλλουν κάποια αιτήματα αλλά, αντίθετα, έδρασαν όπως λειτουργεί η πλειονότητα των συναδέλφων τους στα ελληνικά πανεπιστήμια. Μπαχαλοποίησαν μια εκδήλωση, η οποία δεν ήταν καν πολιτική και εξύβρισαν ένα νόμιμα εκλεγμένο - για να μην ξεχνιόμαστε - πολιτικό. Ευθύς εξαρχής, δηλαδή, η δεδηλωμένη βούλησή τους ήταν να μην συνδιαλλαγούν. Ψήφισμα διαμαρτυρίας, επιστολή διαμαρτυρίας, πορεία διαμαρτυρίας; Ούτε γι' αστείο!
.- Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι αντιπαθής ανά το πανελλήνιο για πολλούς λόγους. Ωστόσο, είναι δημοκρατικά εκλεγμένος και άνετα, όταν το πάρουμε απόφαση, μπορούμε να μην τον προτιμήσουμε και να δώσουμε τέλος στην πολιτική του σταδιοδρομία. Στο Παρίσι βρέθηκε ως εκπρόσωπος μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, η οποία μπορεί να βαρύνεται με μπόλικα ατοπήματα και να υπόκειται σε έντονη κριτική αλλά το φαινόμενο, που είδαμε στο Παρίσι, απέχει από το να χαρακτηριστεί κριτική.
.- Όσο και αν αρέσκονται αρκετοί να φαντασιώνονται, ότι ζούμε σε μια δημοκρατική χούντα ή σε σκέτη χούντα, καλό είναι να σκεφτούν, ότι μπορούν ελεύθερα να ψηφίζουν όποιο κόμμα γουστάρουν, χωρίς κανένα χωροφύλακα να τους απειλεί, σε περίπτωση που δεν ψηφίσουν τον αρεστό του. Η μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος εκ μέρους πολλών εξ αυτών για διάφορους λόγους δεν αναιρεί την ουσία του πολιτεύματός μας. Επίσης, η ελευθερία του λόγου είναι απεριόριστη και προστατεύεται, αρκεί ο χρήστης να μην υπερβαίνει τα όριά της. Τέλος, δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι, όσο και αν σε κατάσταση διανοητικής ευφορίας ορισμένοι κρατούμενοι του ποινικού δικαίου αυτοανακηρύσσονται ως τέτοιοι.
Δεν χωρεί, λοιπόν, καμμία σύγκριση μεταξύ της ηρωικής αλλά κυρίας Μπέτυς Αμπατιέλου και των παραπάνω φοιτητών, που θα μπορούσαν άνετα να τσακίσουν με 2-3 επιχειρήματα τον κ. Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ο οποίος, ως γνωστόν, χάνει την ψυχραιμία του, όταν βρεθεί με καταρτισμένους και αποφασισμένους συνομιλητές, αλλά επέλεξαν τον εύκολο δρόμο του μπούγιου και, μάλιστα, τα κατέγραψαν και σε κάμερα. Ή, μήπως, θα είχε το σχετικό βιντεάκι την πέραση, που έχει αυτή τη στιγμή στο Διαδίκτυο, αν οι φοιτητές επιθυμούσαν να διεξαγάγουν μια συζήτηση;
Επίσης, βρίσκω ιδιαίτερα προσβλητική τη σύγκριση των δύο παραπάνω περιπτώσεων. Η Μπέτυ Αμπατιέλου πάλεψε για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας συλλήψεις και φυλακίσεις στην Ελλάδα, χωρίς να λησμονούμε την αφαίρεση της υπηκοότητάς της. Και τόσο αυτή όσο και οι υπόλοιποι πολιτικοί κρατούμενοι στην Ελλάδα πάλεψαν με αξιοπρέπεια, χωρίς παρεκτροπές και αφού ζούσαν σε ένα επιεικώς ανελεύθερο καθεστώς και υφίσταντο δεινά, που οι φοιτητές μας στο Παρίσι ούτε στους πιο φρικτούς εφιάλτες τους δεν θα φαντάζονταν. Ακόμα και το φημολογούμενο χαστούκι της Μπέτυς Αμπατιέλου στη Φρειδερίκη αποδείχθηκε μύθος, αφού τόσο η ίδια σε συνέντευξή της όσο και ο σύζυγός της στα απομνημονεύματά του το διέψευσαν. (Ιδού και μερικές λεπτομέρειες από το επεισόδιο του1963 ).
Συμπεραίνει κανείς, ότι η σύγκριση των δύο παραπάνω περιστατικών είναι εκτός από ατυχής και ανέφικτη. Εκτός αν η επιθυμία για νομιμοποίηση συμπεριφορών, όπως αυτή των Ελλήνων φοιτητών στο Παρίσι, υπερβαίνει τη λογική.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Οι "δικοι" μας νεκροί

Κάθε φορά, που χάνεται βίαια μια ανθρώπινη ζωή, το λογικό θα ήταν να θλιβόμαστε για την απώλειά της και να αναλογιζόμαστε τρόπους, ώστε να σταματήσει η βαρβαρότητα, που οδήγησε στην απώλεια αυτή. Η ανθρωπότητα, μέρος της οποίας έδωσε αγώνες πολλών ετών, μέχρις ότου καταργηθεί η δουλεία και θεσμοθετηθεί η ισότητα όλων των ανθρώπων, οφείλει να αντιδρά, όταν βλέπει να χάνονται ανθρώπινες ζωές από βίαιες ενέργειες - και ως βία δε νοείται μόνο η ενέργεια, δια της οποίας χάνεται μια ανθρώπινη ζωή, αλλά και η άρνηση πραγματοποίησης της πράξης εκείνης, δια της οποίας σώζεται μια ανθρώπινη ζωή.

Ο χτεσινός θάνατος δύο αστυνομικών από πυρά αγνώστων θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας συζήτησης, με την οποία θα καταδικαζόταν το φαινόμενο της αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής ανεξάρτητα από την ταυτότητα του θύματος και του δράστη. Ωστόσο, αποδείχθηκε πολύ σύντομα, ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης επιμένει να αντιδρά απέναντι στο φαινόμενο της ανθρωποκτονίας ανάλογα με τις καταβολές είτε του θύτη είτε του θύματος. Έτσι, ακούστηκε, ότι η ζωή του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, που αντιστάθηκε στην εξουσία, είναι υπέρτερη από τη ζωή ενός "μπάτσου", ότι το επάγγελμα του αστυνομικού απαιτεί από το φορέα του να είναι επαγγελματικά διεστραμμένος και άλλα ωραία και πολιτισμένα. Υπήρξε κόσμος, που πανηγύριζε από χαρά για το θάνατο των δύο αστυνομικών αλλά και κόσμος, που απέδωσε τους θανάτους αυτούς, επιπόλαια ή σκόπιμα δεν έχει σημασία, σε ενέργεια αντιεξουσιαστών, οι οποίοι τάχα μου επιθυμούν να εκδικηθούν την Αστυνομία για τα επεισόδια στην Πλατεία Συντάγματος την περασμένη εβδομάδα. Kαι, τέλος, διατυπώθηκε το επιχείρημα, ότι, όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί για τη δολοφονία των δύο αστυνομικών, είναι ελεύθερος να το κάνει αλλά προφανώς δεν θα συμμετέχουν οι συνήθεις διαμαρτυρόμενοι, που φωνάζουν, όταν ο θύτης ειναι αστυνομικός.
Φοβάμαι, ότι η παραπάνω συζήτηση ανέδειξε ένα, ακόμα, μέγιστο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας, ήτοι τη θεσμοθετημένη αδιαφορία μας για κάθε θέμα, που δεν αφορά τους κοντινούς μας ανθρώπους. Πραγματικά, ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας έσπευσε - και ορθά έπραξε - να καταδικάσει το φόνο των δύο αστυνομικών αλλά απείχαν από την πορεία π.χ. για το νεκρό Αλέξη και σε κάποιες περιπτώσεις προέβαλαν επιχειρήματα, τύπου "τί ήθελε ένα δεκαπεντάχρονο εκείνη την ώρα στα Εξάρχεια" ή "ποιός ξέρει, τί είπε ο πιτσιρικάς στον αστυνομικό", ωσάν να έψαχναν ελαφρυντικά για ένα, αποδεδειγμένα αψίκορο διο και ακατάλληλο γι' αυτή τη δουλειά, ειδικό φρουρό. Την ίδια στιγμή, ελάχιστοι εκπρόσωποι εκείνου του κομματιού της κοινωνίας μας, που μάχονται - και, επίσης, πράττουν σωστά - για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και φωνάζουν για την κρατική και καπιταλιστική αυθαιρεσία, κατέκριναν το φόνο των δύο αστυνομικών. Μάλιστα, ορισμένοι - ευτυχώς όχι τόσο πολλοί - έσπευσαν να σταθμίσουν ως υπέρτερη τη ζωή του 15χρονου Αλέξη από αυτή ενός χαμένου "μπάτσου". Τόσοι αγώνες για την ισοτιμία κάθε ανθρώπινης ζωής δεν δίδαξαν τίποτα απολύτως στους μυαλοφυγόδικους και των δύο κατηγοριών.
Ειπώθηκε, ότι, όποιος επιθυμεί, μπορεί να κάνει συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για το θάνατο των δύο αστυνομικών. Ουσιαστικά, δηλαδή, όσοι πιστεύουν, ότι οι αστυνομικοί χάθηκαν άδοξα, ας φωνάξουν γι' αυτούς. Αυτή η φαινομενικά αθώα δήλωση υποκρύπτει ένα αδιάντροπο διαχωρισμό σε εκείνους, που διαμαρτύρονται για το θάνατο ενός οργάνου της τάξεως ή ενός οποιουδήποτε κρατικού λειτουργού, και εκείνους, που φωνάζουν για τους υπολοίπους. Με άλλα λόγια, ας διαμαρτυρηθεί ο καθένας από εμάς για τους "δικούς" του νεκρούς. Το επιχείρημα αυτό ξεχειλίζει από υποκρισία. Η καταδίκη της βίας πρέπει να είναι καθολική, ήτοι να μην ξεχωρίζουμε, ποιος είναι ο δράστης, ποιο είναι το θύμα και ποιες είναι οι πεποιθήσεις τους, οι εργοδότες τους ή η οικονομική τους κατάσταση. Ναι, η δουλειά του αστυνομικού τον υποχρεώνει να κάνει χρήση της εξουσίας του, της οποίας συχνά κάνει κατάχρηση. Αυτό, όμως, δεν νομιμοποιεί τον κάθε εγκληματία να πυροβολεί όποιο αστυνομικό βρει μπροστά του πολλώ δε μάλλον δεν καθιστά τη ζωή ενός αστυνομικού κατώτερη από αυτή του 15χρονου Αλέξη και του κάθε Αλέξη ανεξαρτήτως ηλικίας. Επίσης, είναι αλήθεια, ότι υπάρχουν στοιχεία στην κοινωνία μας, τα οποία επιζητούν την κατά μέτωπον σύγκρουση με το κράτος και εξωτερικεύουν αυτή την πρόθεσή τους με ποικίλους τρόπους. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί τη χρήση αλόγιστης βίας από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και της εργοδοσίας.
Δεν υπάρχουν "δικοί" μας νεκροί και "άλλοι" νεκροί. Οι νεκροί από βίαιο θάνατο δεν έχουν καμμία, απολύτως, διαφορά μεταξύ τους, ακόμα και αν πρέσβευαν διαφορετικές ιδέες ή ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Ο φόνος τους πρέπει να ευαισθητοποιεί όσους αποτάσσονται τη βία και θέλουν να σταματήσει αυτό το φαινόμενο. Αλλιώς η ευαισθησία ενδύεται το μανδύα της υποκρισίας και χάνει την ουσία της.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Και, όμως, τον έκαναν "μάγκα"

Ειλικρινά δεν ξέρω, ποιο από τα δύο είναι χειρότερο. Να έχεις ένα αποδεδειγμένα αντιπαθή αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ο οποίος δεν διστάζει να προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, ακόμα και όταν λέει αλήθειες, ή μια ομάδα φοιτητών, οι οποίοι, στο όνομα της αντίστασης, όχι μόνο αρνούνται το διάλογο αλλά προσβάλλουν με χοντρές εκφράσεις τον αποδέκτη του ξεσπάσματός τους;
Προσωπικά, τον κ. Αντιπρόεδρο μιας κυβέρνησης μπορείς να τον "μαυρίσεις" στις εκλογές και να τον στείλεις σπίτι του, όποτε το αποφασίσεις. Όσα τρωτά σημεία και αν έχει το πολιτικό μας σύστημα, εντούτοις επιτρέπει στον ψηφοφόρο να επιλέξει, ποιο πρόσωπο θα στείλει στη Βουλή. Η κακή χρήση του δικαιώματος αυτού είναι άλλη ιστορία.
Από τους φοιτητές, όμως, που δεν άφησαν τον κ. αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να μιλήσει, διακόπτοντάς τον συνεχώς και υβρίζοντάς τον, δεν μπορείς να απαλλαγείς. Η συμπεριφορά τους, όμοια με αυτή πολλών φοιτητικών γκρουπούσκουλων της ημεδαπής, δεν κατέδειξε τη χρεωκοπία μόνο της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και της κοινωνίας μας ως φορέα παιδείας και, κυρίως, την παγίωση, πλέον, αυτών των φασιστικών φαινομένων. Το βιντεάκι, που κάνει ήδη το γύρο του Διαδικτύου, αποδεικνύει του λόγου το αληθές και δείχνει τον εθισμό ενός σημαντικού τμήματος της φοιτητικής νεολαίας μας στον τραμπουκισμό. Και μη βιαστείτε να μιλήσετε για απελπισμένους και αγανακτισμένους νέους, οι οποίοι βλέπουν ένα αβέβαιο και ζοφερό μέλλον να ανοίγεται μπροστά τους ή απλά επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν για την κυβερνητική πολιτική, διότι αφενός υπάρχουν πολύ πιο ήπιοι τρόποι διαμαρτυρίας αφετέρου καμμία δυσχερής κατάσταση δεν μπορεί να νομιμοποιεί τέτοιες συμπεριφορές.
Θα μπορούσαν οι φοιτητές αυτοί να προβάλλουν στον κ. Πάγκαλο μια σειρά από επιχειρήματα, ώστε να τον "στριμώξουν" και να τον εκθέσουν, αφού είναι γνωστό τοις πάσι, ότι ο κ. αντιπρόεδρος της κυβέρνησης απεχθάνεται το διάλογο και την επιχειρηματολογία. Αυτοί, όμως, επέλεξαν τον ανέξοδο τσαμπουκά και τα απολιτικά βρισίδια, μετατρέποντας σε "μάγκα" το αντιπαθέστερο μέλος της κυβέρνησης.