Μακρυά από βιαιότητες!

Πιτσιρικάς παρακολουθούσα την παρέλαση της 25ης Μαρτίου συνοδεία κάποιου συγγενούς, κατά προτίμηση του πατέρα μου ή της γιαγιάς μου. Θυμάμαι, που καθόμαστε απέναντι από ένα γιαπί, όπου είχαν ταμπουρωθεί μια ντουζίνα πιτσιρικάδες με στραγάλια και φυσοκάλαμα και έριχναν αβέρτα στους παρελαύνοντες. Ήταν μια χοντράδα και μισή αλλά στο παιδικό μου μυαλό φαινόταν αστεία.
Αργότερα, μεγαλώνοντας, συμμετείχα και εγώ στην παρέλαση για τον εορτασμό της επετείου αυτής. Λόγω σωματοδομής, με προτιμούσαν οι γυμναστές και μαζί με τους υπόλοιπους επίλεκτους προβάραμε το βήμα για ένα μήνα. Τώρα μη φανταστείτε τίποτα πρόβες σοβαρές, το καλαμπούρι πήγαινε σύννεφο και ο γυμναστής μας δεν καιγόταν και ιδιαίτερα να μας μάθει να βαδίζουμε σωστά. Πάντως, στην παρέλαση τον βγάζαμε ασπροπρόσωπο και, ευτυχώς για μας, το γιαπί ήταν, πλέον, ολοκληρωμένη κατασκευή, οι παλιοί ταραξίες είχαν και αυτοί μεγαλώσει και δεν έψαχναν στέκι, για να κάνουν το κομμάτι τους και δεν υπήρχε διάδοχος κατάσταση να σπάει πλάκα με την παρελαύνουσα νεολαία.
Αργότερα, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, κατηφορίζαμε στη Λεωφόρο Νίκης, για να παρακολουθήσουμε την παρέλαση. Βέβαια, ποτέ δεν την βλέπαμε ολοκληρωμένη, αφού η ορθοστασία αλλά και το σπρωξίδι των παραδοσιακών γιαγιάδων, που έψαχναν τάχα μου καλύτερη θέση για τα εγγονάκια τους αλλά, στην ουσία, γύρευαν την πρωτοκαθεδρία για την πάρτη τους, μας σμπαράλιαζε τα νεύρα, οπότε πολύ σύντομα αράζαμε σε κάποια παραλιακή καφετέρια και τα εμβατήρια για την 25η Μαρτίου πνίγονταν στους πηχτούς αφρούς του φραπέ.
Φέτος, θα αποδράσω μακρυά από την πόλη μου. Δεν θέλω να είμαι εκεί ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ελλάδος, όταν, όσοι απειλούν εδώ και μέρες στο Διαδίκτυο αλλά και σε άλλα μέσα με ξεσηκωμό, αρχίσουν, με αφορμή τον εορτασμό της επετείου αυτής, να προπηλακίζουν πολιτικούς στο όνομα της όποιας αγανάκτησης. Δεν επιθυμώ να βλέπω ανθρώπους, που μέχρι χτες προσκυνούσαν τους πολιτικούς, ξεροστάλιαζαν στα πολιτικά γραφεία των δύο μεγάλων κομμάτων, προκειμένου να πετύχουν το ρουσφετάκι τους, και έτρεχαν πρώτοι και καλύτεροι με τις σημαίες του κόμματός τους παραμάσχαλα, να υποδύονται τους αντιστασιακούς και να εξαντλούν την αντίδρασή τους στην προβληματική πολιτική της κυβέρνησης με ύβρεις και χειροδικίες, αδυνατώντας να πείσουν, ότι έχουν διδαχθεί από τα παθήματα του παρελθόντος και έχουν αναπτύξει ορθή πολιτική σκέψη πέρα από ανόητα και επικίνδυνα ξεσπάσματα βίας. Εν ολίγοις, απεχθάνομαι αυτή τη συνέχιση της άγονης επιθετικότητας και των βιαιοπραγιών σε βάρος πολιτικών στο όνομα λαϊκής οργής, η οποία δεν μετουσιώνεται σε πολιτική σκέψη με βαθειές ρίζες, ικανή να καταπολεμήσει τη χρόνια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας παρά εξαντλείται σε ξεσπάσματα χωρίς αποτέλεσμα, ενώ η κοινωνική παθογένεια παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Και όσο περισσότερο διαβάζω τις ανοησίες, που αναρτώνται στο Διαδίκτυο ή τυπώνονται σε φέιγ βολάν και καλούν σε προπηλακισμό των πολιτικών, τόσο περισσότερο πείθομαι να χαθώ από το βίαιο σκηνικό, που ετοιμάζεται. Δεν με ενοχλεί η αντίδραση καθαυτή ενάντια στους πολιτικούς, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, σπέρνουν ό,τι θέριζαν εδώ και χρόνια. Χώρια που ο τρόπος πολλών εξ αυτών είναι αρκούντως προκλητικός και γίνεται ακόμα περισσότερο προκλητικός, όσο περνάει ο καιρός και τα απαλλακτικά βουλεύματα υπέρ αυτών πληθαίνουν, παγιώνοντας το καθεστώς ατιμωρησίας τους. Αλλά θα προτιμούσα να ακούσω κάποια έστω ατελή πολιτική πρόταση, που να δίνει κάποια ελπίδα, ότι κάποια στιγμή θα ξεπεράσει η χώρα μας τα προβλήματά της. Και οι βιαιότητες σε βάρος πολιτικών δεν επιλύουν κανένα πρόβλημα.
Καλή αυριανή, λοιπόν!