Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011
Μαθητής ακόμα θυμάμαι αρκετούς συμμαθητές μου, μαζί και μένα, μετά τη λήξη της σχολικής περιόδου να παίζουμε τα γνωστά μπουγέλα και, ταυτόχρονα, να σκίζουμε τα σχολικά μας βιβλία, ειδικά εκείνα, που απεχθανόμαστε περισσότερο. Όσοι συμμαθητές μας δεν συμμετείχαν ειδικά στο δεύτερο έθιμο, τους κολλούσαμε τη στάμπα του "βούτυρου" και τους κοροϊδεύαμε. Και, όταν κάποια στιγμή με ρώτησαν οι γονείς μου, γιατί δεν σκέφτομαστε να παραδώσουμε αυτά τα βιβλία στο διευθυντή μας, ώστε αυτός να τα δώσει στα παιδιά, που θα φοιτήσουν στη δική μας τάξη του χρόνου, θυμάμαι, ότι απάντησα "αφού θα τυπώσουν καινούργια του χρόνου".
Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να τυπώνονται κάθε χρόνο καινούργια βιβλία, ώστε κάθε παιδία να έχει το δικό του βιβλίο σε κάθε γνωστικό αντικείμενο υπήρξε επαναστατική σε μια εποχή, που το βιβλίο ήταν δυσπρόσιτο στους πολλούς. Ήταν μια κίνηση με στόχο τη δυνατότητα των παιδιών να μαθαίνουν καλύτερα κάθε μάθημα αλλά και υλοποιούσε την πανθομολογούμενη επιθυμία για πραγματικά δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους. Ήταν, επίσης, μια εποχή, που το ύψος των δημοσίων δαπανών δεν φαινόταν να απασχολεί πολύ κόσμο.
Σε μια εποχή, που τα οικονομικά του κράτους και, κατ' επέκταση, τα δικά μας είναι περιορισμένα, η εμμονή στην εκτύπωση σχολικών βιβλίων κάθε χρόνο αποτελεί μια σπατάλη, η οποία, συν τοις άλλοις ουδόλως βοηθάει στη διαπαιδαγώγηση των μαθητών μας, αφού
Στις δύσκολες στιγμές μιας χώρας, ο εκάστοτε πρωθυπουργός καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Αυτός είναι ο ανώτατος πολιτικός ηγέτης της χώρας, αυτός είναι ο πρώτος πολίτης και σε αυτόν πέφτει ο κλήρος να αναγγείλει δημοσίως τη λήψη των σκληρών μέτρων, εάν θέλει να λέγεται πρωθυπουργός.
Όση συμπάθεια και αν τρέφω για το νυν πρωθυπουργό μας, εντούτοις δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το γεγονός, ότι στη δυσκολότερη ίσως περίοδο της πρωθυπουργίας του, με την τρόικα να έχει εκφράσει τη σαφή δυσφορία της για την απροθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να λάβει σκληρά μέτρα για την ανόρθωση της εθνικής οικονομίας προτίμησε να αφήσει στον κ. Βενιζέλο το άχαρο καθήκον της ανακοίνωσης των μέτρων αυτών
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο εμπρηστικός λόγος του σε βάρος συγκεκριμένων προσώπων (Έλτον Τζων, Στήβεν Χώκινγκ και εσχάτως Λεωνίδα Κύρκο) ή κοινωνικών ομάδων (ομοφυλοφίλων) ελάχιστη σχέση έχει με το "αγαπάτε αλλήλλους". Αλλά αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερες θεολογικές γνώσεις, ώστε να γίνει αντιληπτό.
Ούτε μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η απάθεια της κυβέρνησης απέναντι στο συγκεκριμένο θρησκευτικό λειτουργό. Άλλωστε, η σπουδή του κ. Βενιζέλου να συναντηθεί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, προκειμένου να διευκρινιστεί, ότι οι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων λειτουργών δεν θα αγγίξουν τον κλήρο, όπως και η απουσία πάσης φροντίδος, ώστε να λάβει χώρα, επιτέλους, ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, λαμβανομένης υπόψη της συνεχιζόμενης απουσίας διδασκαλίας της Θεωρίας της Εξέλιξης στη Μέση Εκπαίδευση και της διατήρησης των θρησκευτικών συμβόλων των Ορθοδόξων στις δημόσιες υπηρεσίες, αποδεικνύει, ότι η κυβέρνηση, αυτή ή οι προηγούμενες δεν έχει σημασία, δεν επιθυμούν να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με ένα οργανισμό, ο οποίος είναι ο πιστότερος σύμμαχός τους.
Γεννάται η απορία, γιατί η κοινωνία μας δεν αντιδρά στο φαινόμενο Σεραφείμ. Πέρα από τους συνήθεις υπόπτους (οργανώσεις αθέων, σωματεία για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, ακτιβιστές κ.λπ.) η υπόλοιπη κοινωνία μας μοιάζει να αντιμετωπίζει με περισσή απάθεια ρατσιστικό λόγο του εν λόγω ιεράρχη. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι προσπερνούν το λόγο του, ως εάν ο Άγιος Πειραιώς να εμοίραζε φιλοφρονήσεις αριστερά και (κυρίως) δεξιά.
Στην πραγματικότητα, η στάση της κοινωνίας μας απέναντι στο εμπρηστικό φαινόμενο Σεραφείμ δεν θα έπρεπε να ξενίζει κανέναν απολύτως, διότι ο εν λόγω ιεράρχης αποτελεί το πρότυπο του κληρικού, που το μεγαλύτερο μέρος του χριστεπώνυμο πλήθους αποδέχεται για πνευματικό του ποιμένα. Στα βήματα του δημοφιλούς Χριστόδουλου, ο Πειραιώς Σεραφείμ εκτοξεύει μύδρους εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται με τη δική του ηθική και εκφράζεται ρατσιστικά, χωρίς κανένας να αντιδρά, ακριβώς επειδή η κοινωνία μας παραμένει βαθύτατα ρατσιστική και φοβική. Εχθρευόμαστε το διαφορετικό, ακιβώς επειδή μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία, όπου η απόκλιση από τις κοινωνικές νόρμες ισοδυναμούσε με ανεπίτρεπτη επανάσταση και οδηγούσε σε περιθωριοποίηση. Και επειδή η διεθνής πραγματικότητα δεν επιτρέπει την περιθωριοποίηση, τουλάχιστον στο βαθμό, που εμείς την επιθυμούμε, η κοινωνία μας βρίσκει στο πρόσωπο του Αγίου Πειραιώς αλλά και άλλων ακραίων τον τέλειο εκφραστή των φοβιών της, τον άνθρωπο που δεν θα "κολλώσει" να τα πει χύμα και τσουβαλάτα για όσους δεν ταιριάζουν στο πρότυπο ηθικής, που τόσο ο Μητροπολίτης Πειραιώς όσο και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας έχουν διαμορφώσει.
Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011
Καμμία αόρατη δύναμη δεν μας φταίει
Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011
Οι εθισμένοι στο "όχι"
Η τάση αυτή, όμως, αποκαλύπτει κάτι πολύ βασικό, ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων προτιμά να συνεχίσει να ζει σε μια αρρωστημένα παράλογη κατάσταση, εφόσον αυτό εξασφαλίζει τη βολή τους, και να μην αλλάξει απολύτως τίποτα από το σημερινό χάλι. Εάν το σημερινό πανεπιστήμιο, για παράδειγμα, παράγει χιλιάδες στουρνάρια, που αγνοούν και τα βασικά της επιστήμης τους, ή επιτρέπει στα στελέχη των κομματικών νεολαιών να περνούν τα μαθήματά τους χωρίς κόπο, αφού πρώτα προσφέρουν τη στήριξή τους στον τάδε κομματικό καθηγητή, ο οποίος σε οποιαδήποτε άλλο πανεπιστήμιο του κόσμου δεν θα προσλαμβανόταν ούτε για να βγάζει φωτοτυπίες, αυτό δεν ενοχλεί, εφόσον όλοι βολεύονται από αυτό ή έχουν τη δυνατότητα να βολευτούν, αποκτώντας ένα πτυχίο άκοπα και χωρίς να κατέχουν το αντικείμενο των σπουδών τους. Αν ένα κλειστό επάγγελμα εξασφαλίζει σε όσους έχουν την άδεια ασκήσεώς του, ότι κάποια στιγμή το παιδί τους θα κληρονομήσει την άδειά τους ή θα την πουλήσουν έναντι αδρού και "μαύρου" τιμήματος σε κάποιο τρίτο, αρκεί, ώστε να εναντιωθούν σε οποιοδήποτε νόμο μιλάει για "απελευθέρωση" του επαγγέλματός τους, ακόμα και αν δεν γνωρίζουν, τι ακριβώς προβλέπεται με αυτή την απελευθέρωση.