Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο εμπρηστικός λόγος του σε βάρος συγκεκριμένων προσώπων (Έλτον Τζων, Στήβεν Χώκινγκ και εσχάτως Λεωνίδα Κύρκο) ή κοινωνικών ομάδων (ομοφυλοφίλων) ελάχιστη σχέση έχει με το "αγαπάτε αλλήλλους". Αλλά αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερες θεολογικές γνώσεις, ώστε να γίνει αντιληπτό.

Ούτε μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η απάθεια της κυβέρνησης απέναντι στο συγκεκριμένο θρησκευτικό λειτουργό. Άλλωστε, η σπουδή του κ. Βενιζέλου να συναντηθεί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, προκειμένου να διευκρινιστεί, ότι οι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων λειτουργών δεν θα αγγίξουν τον κλήρο, όπως και η απουσία πάσης φροντίδος, ώστε να λάβει χώρα, επιτέλους, ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, λαμβανομένης υπόψη της συνεχιζόμενης απουσίας διδασκαλίας της Θεωρίας της Εξέλιξης στη Μέση Εκπαίδευση και της διατήρησης των θρησκευτικών συμβόλων των Ορθοδόξων στις δημόσιες υπηρεσίες, αποδεικνύει, ότι η κυβέρνηση, αυτή ή οι προηγούμενες δεν έχει σημασία, δεν επιθυμούν να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με ένα οργανισμό, ο οποίος είναι ο πιστότερος σύμμαχός τους.

Γεννάται η απορία, γιατί η κοινωνία μας δεν αντιδρά στο φαινόμενο Σεραφείμ. Πέρα από τους συνήθεις υπόπτους (οργανώσεις αθέων, σωματεία για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, ακτιβιστές κ.λπ.) η υπόλοιπη κοινωνία μας μοιάζει να αντιμετωπίζει με περισσή απάθεια ρατσιστικό λόγο του εν λόγω ιεράρχη. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι προσπερνούν το λόγο του, ως εάν ο Άγιος Πειραιώς να εμοίραζε φιλοφρονήσεις αριστερά και (κυρίως) δεξιά.

Στην πραγματικότητα, η στάση της κοινωνίας μας απέναντι στο εμπρηστικό φαινόμενο Σεραφείμ δεν θα έπρεπε να ξενίζει κανέναν απολύτως, διότι ο εν λόγω ιεράρχης αποτελεί το πρότυπο του κληρικού, που το μεγαλύτερο μέρος του χριστεπώνυμο πλήθους αποδέχεται για πνευματικό του ποιμένα. Στα βήματα του δημοφιλούς Χριστόδουλου, ο Πειραιώς Σεραφείμ εκτοξεύει μύδρους εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται με τη δική του ηθική και εκφράζεται ρατσιστικά, χωρίς κανένας να αντιδρά, ακριβώς επειδή η κοινωνία μας παραμένει βαθύτατα ρατσιστική και φοβική. Εχθρευόμαστε το διαφορετικό, ακιβώς επειδή μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία, όπου η απόκλιση από τις κοινωνικές νόρμες ισοδυναμούσε με ανεπίτρεπτη επανάσταση και οδηγούσε σε περιθωριοποίηση. Και επειδή η διεθνής πραγματικότητα δεν επιτρέπει την περιθωριοποίηση, τουλάχιστον στο βαθμό, που εμείς την επιθυμούμε, η κοινωνία μας βρίσκει στο πρόσωπο του Αγίου Πειραιώς αλλά και άλλων ακραίων τον τέλειο εκφραστή των φοβιών της, τον άνθρωπο που δεν θα "κολλώσει" να τα πει χύμα και τσουβαλάτα για όσους δεν ταιριάζουν στο πρότυπο ηθικής, που τόσο ο Μητροπολίτης Πειραιώς όσο και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας έχουν διαμορφώσει.