Μαθητής ακόμα θυμάμαι αρκετούς συμμαθητές μου, μαζί και μένα, μετά τη λήξη της σχολικής περιόδου να παίζουμε τα γνωστά μπουγέλα και, ταυτόχρονα, να σκίζουμε τα σχολικά μας βιβλία, ειδικά εκείνα, που απεχθανόμαστε περισσότερο. Όσοι συμμαθητές μας δεν συμμετείχαν ειδικά στο δεύτερο έθιμο, τους κολλούσαμε τη στάμπα του "βούτυρου" και τους κοροϊδεύαμε. Και, όταν κάποια στιγμή με ρώτησαν οι γονείς μου, γιατί δεν σκέφτομαστε να παραδώσουμε αυτά τα βιβλία στο διευθυντή μας, ώστε αυτός να τα δώσει στα παιδιά, που θα φοιτήσουν στη δική μας τάξη του χρόνου, θυμάμαι, ότι απάντησα "αφού θα τυπώσουν καινούργια του χρόνου".

Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να τυπώνονται κάθε χρόνο καινούργια βιβλία, ώστε κάθε παιδία να έχει το δικό του βιβλίο σε κάθε γνωστικό αντικείμενο υπήρξε επαναστατική σε μια εποχή, που το βιβλίο ήταν δυσπρόσιτο στους πολλούς. Ήταν μια κίνηση με στόχο τη δυνατότητα των παιδιών να μαθαίνουν καλύτερα κάθε μάθημα αλλά και υλοποιούσε την πανθομολογούμενη επιθυμία για πραγματικά δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους. Ήταν, επίσης, μια εποχή, που το ύψος των δημοσίων δαπανών δεν φαινόταν να απασχολεί πολύ κόσμο.

Σε μια εποχή, που τα οικονομικά του κράτους και, κατ' επέκταση, τα δικά μας είναι περιορισμένα, η εμμονή στην εκτύπωση σχολικών βιβλίων κάθε χρόνο αποτελεί μια σπατάλη, η οποία, συν τοις άλλοις ουδόλως βοηθάει στη διαπαιδαγώγηση των μαθητών μας, αφού