Οι εθισμένοι στο "όχι"

Προ ημερών συζητούσα σε κάποιο ιστότοπο με άγνωστά μου πρόσωπα για το νόμο, που ετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας για την ανώτατη εκπαίδευση. Συνειδητοποίησα, ότι η πλειοψηφία των συνομιλητών μου ήταν κατά του εν λόγω νομοσχεδίου όχι επειδή το είχε διαβάσει και κρίνει αλλά επειδή θεωρούσε αόριστα, ότι διακυβεύονται η ελευθερία της σκέψης και κινδυνεύει με εμπορευματοποίηση η δημόσια παιδεία. Με λίγο κουράγιο διεπίστωσα, ότι σχεδόν κανένας εκ των αρνητών του νομοσχεδίου αυτού δεν το είχε διαβάσει αλλά το είχε απορρίψει. Όταν, όμως, επισημάνθηκε αυτή η παρατυπία, αρκετοί εκ των συνομιλητών μου ήταν αρκετά ερειστικοί, σε βαθμό ώστε όχι απλά να μη δέχονται αμφισβητήσεις αλλά και να επιτίθενται με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εναντίον όσων διαφωνούσαν μαζί τους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την πλειοψηφία των διαφωνούντων σε αυτή τη χώρα με οτιδήποτε. Απορρίπτει ο πολύς κόσμος το Μνημόνιο αλλά αγνοεί, τι στην ευχή προβλέπει αυτό το ρημάδι το Μνημόνιο. Αρνείται πολύς κόσμος το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων αλλά δεν έχει την παραμικρή ιδέα, τι προβλέπει ακριβώς αυτό το άνοιγμα. Εν ολίγοις, αρνούμαστε οτιδήποτε, ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενό του, εφόσον τρέφουμε ακόμα και την παραμικρή υπόνοια, ότι κινδυνεύουν τα δικαιώματά μας.

Δεν περιμένω ξαφνικά να αποκτήσει ο μέσος Έλληνας την τάση να ψάχνεται, ώστε να γνωρίζει, τι ακριβώς προβλέπουν τα πάσης φύσεως νομοσχέδια, και να αποκτήσει μια γνώση αυτών, που αμφισβητεί. Όταν έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αλλεργίας στο διάβασμα πανευρωπαϊκώς, θα ήταν παράδοξο να γνωρίζουμε, με τι διαφωνούμε, ή να πάψουμε να διατυπώνουμε την άποψή μας για θέματα, που δεν γνωρίζουμε. Αυτό μάλλον είναι ψιλά γράμματα για τους επαγγελματίες της άρνησης.
Η τάση αυτή, όμως, αποκαλύπτει κάτι πολύ βασικό, ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων προτιμά να συνεχίσει να ζει σε μια αρρωστημένα παράλογη κατάσταση, εφόσον αυτό εξασφαλίζει τη βολή τους, και να μην αλλάξει απολύτως τίποτα από το σημερινό χάλι. Εάν το σημερινό πανεπιστήμιο, για παράδειγμα, παράγει χιλιάδες στουρνάρια, που αγνοούν και τα βασικά της επιστήμης τους, ή επιτρέπει στα στελέχη των κομματικών νεολαιών να περνούν τα μαθήματά τους χωρίς κόπο, αφού πρώτα προσφέρουν τη στήριξή τους στον τάδε κομματικό καθηγητή, ο οποίος σε οποιαδήποτε άλλο πανεπιστήμιο του κόσμου δεν θα προσλαμβανόταν ούτε για να βγάζει φωτοτυπίες, αυτό δεν ενοχλεί, εφόσον όλοι βολεύονται από αυτό ή έχουν τη δυνατότητα να βολευτούν, αποκτώντας ένα πτυχίο άκοπα και χωρίς να κατέχουν το αντικείμενο των σπουδών τους. Αν ένα κλειστό επάγγελμα εξασφαλίζει σε όσους έχουν την άδεια ασκήσεώς του, ότι κάποια στιγμή το παιδί τους θα κληρονομήσει την άδειά τους ή θα την πουλήσουν έναντι αδρού και "μαύρου" τιμήματος σε κάποιο τρίτο, αρκεί, ώστε να εναντιωθούν σε οποιοδήποτε νόμο μιλάει για "απελευθέρωση" του επαγγέλματός τους, ακόμα και αν δεν γνωρίζουν, τι ακριβώς προβλέπεται με αυτή την απελευθέρωση.

Δεν περιμένω, ότι ένας λαός θα αλλάξει συνήθειες και θα αποφασίσει, επιτέλους, ώστε να αλλάξουν 2-3 πράγματα στον τόπο μας προς το καλύτερο. Σίγουρα, πάντως, δεν με πείθουν οι εθισμένοι στο "όχι", ότι παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Για τη διατήρηση μιας αρρωστημένης κατάστασης παλεύουν, ώστε να μη χαθεί η βολή τους.