Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Ένα μεγάλο ευχαριστώ

Ναι, το ομολογώ. Είμαι ένας εγκάθετος, μαλ......, μίσθαρνο όργανο της άρχουσας τάξης, εφησυχασμένος, βολεμένος μικροαστός, που δεν βλέπει την τύφλα του από τον υπερκαταναλωτισμό ούτε έχει πάρει πρέφα, ότι η εξουσία τον δουλεύει ψιλό γαζί και ζω σε δικτατορικό καθεστώς, παρά αρκούμαι να τη βγάζω με σχολιάκια εκ του ασφαλούς στον υπολογιστή μου καθισμένος στον άνετο καναπέ της σπιταρόνας μου. Για όλους τους παραπάνω λόγους είμαι εχθρός όσων ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο, το οποίο θα έπεται μιας επανάστασης, στη διάρκεια της οποίας θα σφαχτούν όλοι οι πολιτικοί και τα τσιράκια τους, θα καεί σύμπασα η Ελλάδα και θα στιγματιστούν όσοι αντέδρασαν στον ξεσηκωμό αυτό. Και, φυσικά, νομιμοποιούνται, όσοι πιστεύουν τα παραπάνω για μένα, να με ξεσκίσουν στα βρισίδια και τις ad hominem επιθέσεις, μέχρις ότου είτε πάρω το μέρος τους είτε το βουλώσω και περιμένω τη μοίρα μου να ξεσπάσει στην κασίδα μου από το χέρι τους.
Πραγματικά, ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όσους πιστεύουν αυτά τα πράγματα για μένα. Αποτελεί, για την ακρίβεια, μεγάλη τιμή μου να μη με θεωρούν "δικό" τους παρά να με κατατάσσουν σε όσους προτιμούν να σκέφτονται και να αποφεύγουν να αφήσουν το θυμικό τους να τους οδηγήσει σε νοητικές κατασκευές, που θα έκαναν όλους τους φιλοσόφους από καταβολής του ανθρωπίνου είδους να διαπράξουν σεπούκου με στομωμένο ξίφος. Χαίρομαι, που δεν ανήκω σε όσους ούρλιαξαν από αγαλλίαση στη θέα του αστυνομικού, που φλεγόταν χτες στο Σύνταγμα ζωντανός από τη μολότωφ, που κάποιος ομοϊδεάτης των φωνασκούντων αυτών προσώπων έριξε πάνω του, με σκοπό να το σκοτώσει. Διότι τουλάχιστον έχω συνειδητοποιήσει την αξία της ανθρώπινης ζωής και έχω ως στόχο της ζωής μου, μεταξύ άλλων, να εκδηλώνω τη βδελυγμία μου σε κάθε απόπειρα φόνου, όποιος και αν είναι το υποψήφιο θύμα, όποιες ιδέες και αν πρεσβεύει και όποιον και αν στηρίζει. Και απόρροια της αρχής μου αυτής είναι, ότι θα φωνάξω από οργή τόσο για τον παραπάνω αστυνομικό όσο και για το διαδηλωτή, που χτες πάλι στο Σύνταγμα πήρε αμπάριζα με τη μηχανή του κάποιος ηλίθιος της "ΔΙ.ΑΣ.". Διότι και η ζωή του ενός και η ζωή του άλλου είναι ισάξιες και για το ισάξιο κάθε ανθρώπινης ζωής έδωσαν και τη ζωή τους πάμπολλοι άνθρωποι εδώ και χρόνια και σε εποχές, που η δουλεία θεωρούνταν τόσο φυσιολογική, που ακόμα και σπουδαίες προσωπικότητες, που τόσο θαυμάζουμε σήμερα, δεν αντιδρούσαν σε αυτή.
Δεν τρέφω καμμία κακία προς όσους με δεν με γουστάρουν και δεν με θεωρούν "ένα από αυτούς". Ποτέ μου δεν πίστεψα σε τσιτάτα και αφορισμούς, που προτρέπουν σε βία ή αποπειρώνται να τη νομιμοποιήσουν. Ποτέ μου δεν πίστεψα σε επαναστάσεις γεμάτες αίμα και φωτιά. Η ιστορία απέδειξε, ότι τέτοιες επαναστάσεις ανέκαθεν οδηγούσαν μεν στην ανατροπή αυταρχικών καθεστώτων αλλά, στη συνέχεια, ΠΟΤΕ οι ηγέτες της επανάστασης δεν απέφυγαν να φερθούν εξίσου αυταρχικά προς όσους τους είχαν στηρίξει, αν όχι περισσότερο αυταρχικά. Βέβαια, δεν περιμένω από τους θιασώτες της βίαιης ανατροπής να το γνωρίζουν, αφού, ως γνωστόν στην Ελλάδα τα ξέρουμε όλα και δεν μπαίνουμε στον κόπο να ανοίξουμε ένα ρημαδοβιβλίο, μπας και ξεστραβωθούμε, αφού η επανάσταση δεν μπορεί να περιμένει.
Και πάλι τους ευχαριστώ θερμά.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ποιά Πλατεία Ταχρίρ;

Δεν ξέρω, ποιος ένοιωσε χαρά στην εικόνα των χτεσινών επεισοδίων στην Πλατεία Συντάγματος. Ο κ. Αλαβάνος, που φώναζε να μετατραπεί η ιστορική αυτή πλατεία σε Πλατεία Ταχρίρ; Οι γνωστοί άγνωστοι, που πετούσαν μολότωφ στους αστυνομικούς; Η πλειονότητα των διαδηλωτών, που κοιτούσε αμέριμνα τους κουκουλοφόρους να πετούν καδρόνια και λοιπά πτερόεντα αντικείμενα προς τους αστυνομικούς, συνεχίζοντας την πορεία τους; Οι αστυνομικοί, που για μια, ακόμα, φορά έδωσαν ρεσιτάλ ανικανότητας; Οι πολιτικοί, που θα έχουν μια, ακόμα, δικαιολογία για να επιτρέψουν στην ΕΛ.ΑΣ. να κάνει επίδειξη της απουσίας εκπαίδευσής της στην επόμενη πορεία;
Δεν έχει νόημα να δώσω απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Ούτε με ενδιαφέρει, ποιος ξεκίνησε τα επεισόδια. Η εύκολη λύση είναι, ότι ευθύνεται η ΕΛ.ΑΣ. και βασίζεται στην παροιμιώδη ανικανότητά της να συγκρατήσει είτε τους ταραξίες με τα καλυμμένα πρόσωπα είτε τους χαζόμαγκες, που έχει στις τάξεις της. Δεν είναι αβάσιμη, κατ' αρχάς, αφού είναι γνωστή η ελλειπής εκπαίδευση των αστυνομικών αλλά και των παρεμφερών προσώπων (ειδικών φρουρών, για παράδειγμα). Οι εικόνες των ανδρών της ομάδος "ΔΙΑΣ", που έπαιρναν παραμάζωμα πεζούς διαδηλωτές θα μείνει ως δείγμα βαρβαρότητας όσων πληρώνονται, για να μας προφυλάσσουν από τη βαρβαρότητα.
Με ενοχλεί αφάνταστα, όμως, η ευκολία, με την οποία επικρότησε αρκετός κόσμος τη ρίψη μολότωφ στον αστυνομικό, που δεκάδες κάμερες είδαν να φλέγεται ζωντανός στην Πλατεία Συντάγματος. Όσοι ευρίσκοντο εκεί κοντά τάχα μου να επαίνεσαν τον ηλίθιο, που πέταξε τη μολότωφ, με σκοπό να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή; Ή απλά συνέχισαν να φωνάζουν συνθήματα κατά της κυβέρνησης, αδιαφορώντας αν κάποιος, που δεν είναι "δικός" τους, πάλευε να σώσει τη ζωή του; Και δεν βρέθηκε, γαμώτο, ένας μυαλωμένος να βουτήξει αυτό τον ηλίθιο και να του πάρει τη μολότωφ από τα χέρια;
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω, αν αυτή η μολότωφ προήλθε από χέρι εγκάθετου, όπως θα πουν τα παπαγαλάκια της βίας. Η επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο προϋποθέτει, ότι αφήνουμε πίσω μας ό,τι μας κάνει χειρότερους. Επιχειρήματα, τύπου "οι μπάτσοι κάνουν χειρότερα" αποδεικνύει, ότι δεν διαφέρουμε στο ελάχιστο από τους αστυνομικούς, που κατακρίνουμε. Και όσο λιγότερο μας ενοχλεί η βία, όσο αρνούμαστε να την καταδικάσουμε, όταν στρέφεται κατά των εκπροσώπων του κράτους ή όσων δεν είναι "με το μέρος μας" - τί ανατριχιαστική άποψη, αλήθεια - τόσο αποδεικνύουμε, ότι λειτουργούμε μόνο με σκοπιμότητες, οι οποίες δεν προάγουν καμμία κοινωνική πρόοδο παρά οπλίζουν το χέρι του κάθε οπαδού της βίας, ώστε να βυθίσει μια ολόκληρη κοινωνιά και μαζί τη χώρα στο σκοτάδι της ζούγκλας στο όνομα της, δήθεν, επανάστασης.
Και να σκεφτεί κανείς, ότι στην Πλατεία Ταχρίρ οι διαδηλωτές δεν άσκησαν βία κατά των αστυνομικών και του στρατού. Αλλά τί να μας πουν αυτοί οι φελλάχοι; Εμείς δώσαμε κάποτε τα φώτα του πολιτισμού.

Εθελοτυφλώντας ασύστολα

Τη δεκαετία του '80 η Ελλάδα γνώρισε τον ιδιόρρυθμο δικτάτορα της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι, λόγω της επιθυμίας του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, να συνάψει σχέσεις με πολιτικούς με αντιαμερικανικές απόψεις. Ήταν η εποχή, που το σύνθημα "έξω οι βάσεις" δονούσε την ατμόσφαιρα και η δαιμονοποίηση των Η.Π.Α. βρισκόταν στο απόγειό της. Η εικόνα του Λίβυου ηγέτη, που διέμενε στη χρυσή σκηνή του, όπου και αν ταξίδευε, και φρουρούνταν από γυναίκες σωματοφύλακες γοήτευε όσους θυσίαζαν στο βωμό του ανορθολογισμού και του αντιαμερικανισμού, παραβλέποντας σκόπιμα, συνήθως, ότι ο άνθρωπος αυτός ευθυνόταν για ένα από τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα στον πλανήτη, κατηγορούνταν για την ίδρυση στρατοπέδων εκπαίδευσης τρομοκρατών και διατηρούνταν στην εξουσία με δικτατορικό τρόπο.
Όλα τα ελαττώματα του Λίβυου δικτάτορα έσβηναν μπροστά στον έντονο αντιαμερικανισμό του, που αποτελούσε και το σήμα κατατεθέν εκείνης της εποχής. Περνούσαν, έτσι, απαρατήρητες οι διαμαρτυρίες της Διεθνούς Αμνηστίας για καταπάτηση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων αλλά και οι κατηγορίες για κάρπωση του μεγαλύτερου μέρους των κερδών από το πετρέλαιο. Και αν κάποιος παραέμπαινε στο μάτι των φίλων του εν λόγω μονάρχη, ελάμβανε την πληρωμένη απάντηση "Μα η Λιβύη έχει το τρίτο κατά κεφαλή εισόδημα σε ολόκληρη την Αφρική, χάρη στην πολιτική του Καντάφι". Ή λουζόταν θεωρίες περί ταυτίσεως του καθεστώτος Καντάφι με την αρχαία αθηναϊκη δημοκρατία, που με περισσή επιτυχία μας μετέφερε ο κ. Ροΐδης.
Αυτές τις μέρες το ντόμινο των ταραχών, που πλήττει τις αραβόφωνες χώρες στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή, παρέσυρε και τη Λιβύη. Το αντίθετο, σε μια χώρα που κυβερνάται αυταρχικά από το ίδιο πρόσωπο εδώ και 42 χρόνια, θα ήταν παράδοξο. Τα αιτήματα ήταν ακριβώς τα ίδια με των κατοίκων των υπολοίπων ξεσηκωμένων χωρών, ήτοι ελευθερία του λόγου, δημοκρατία, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και άλλα συναφή, τα οποία είναι απολύτως αυτονόητα στη Δύση.
Η αντίδραση του κ. Καντάφι είχε ελάχιστα κοινά σημεία με αυτή των πολιτικών αρχόντων της αρχαίας Αθήνας. Αρχικά έδωσε εντολή στην αστυνομία και το στρατό να βαρέσουν στο ψαχνό και, όταν είδε, ότι οι αντιδράσεις των υπηκόων του όχι μόνο δεν είχαν καμφθεί αλλά είχαν δυναμώσει, τότε έδωσε εντολή και στην πολεμική αεροπορία της Λιβύης να βομβαρδίσει τις επαναστατημένες περιοχές. Οι νεκροί εικάζεται, ότι είναι ενατοντάδες αλλά η απουσία τηλεοπτικών συνεργείων και ξένων δημοσιογράφων οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι μάλλον τα πράγματα είναι χειρότερα.
Αίφνης, οι χειροκροτητές του ηγέτη της Επανάστασης στη Λιβύη κρύφτηκαν. Οι ταυτίσεις με την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία όχι απλά κρύφτηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αλλά σβήστηκαν από το χάρτη. Άλλο ένα μέλος της διαβόητης Σοσιαλιστικής Διεθνούς αποδείχθηκε ψευδεπίγραφος σοσιαλιστής ή, για την ακρίβεια, "σοσιαληστής", κατά τον άκρως επιτυχημένο αυτο νεολογισμό. Όσοι διαγκωνίζονταν γύρω από το μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου την εποχή, που ο τελευταίος έσφιγγε το χέρι του δικτάτορα της Λιβύης, μάλλον αναζητούν το φωτογράφο του Στάλιν, που ρετουσάριζε τις φωτογραφίες του "πατερούλη" ώστε να μην φαίνονται τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου, που είχαν εξοντωθεί.
Ο αντιαμερικανισμός του κ. Καντάφι είχε εξαφανιστεί. Και το μόνο, που είχε απομείνει, ήταν ένας τύραννος, που καταπίεζε μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση χώρες παγκοσμίως, που θησαύριζε χάρη στα κέρδη από το πετρέλαιο και διασκέδαζε τις όποιες αρνητικές γι' αυτόν εντυπώσεις με μια σειρά από εκκεντρικότητες ίδιες με αυτές ενός κοινού μαφιόζου. Αυτή, όμως, την εικόνα την έβλεπε ολόκληρη η Δύση. Εμείς εδώ επιμέναμε να την αγνοούμε και χρειάστηκε ο αυτοαποκαλούμενος ηγέτης της επανάστασης να γαζώσει τους υπηκόους του, για να το αντιληφθούμε.

Y.Γ. Ο αξιότιμος πρόεδρος της Βενεζουέλας, κ. Ούγκο Τσάβες, αποφάσισε να πάει κόντρα στο ρεύμα και να υποστηρίξει τον κ. Καντάφι. Προφανώς είναι της άποψης, ότι είναι επονείδιστο να χάνονται ζωές από πυρά των Μεγάλων Δυνάμεων, ενώ δεν τρέχει και τίποτα, αν οι θάνατοι οφείλονται σε ενέργεια του συμμάχου του κ. Καντάφι.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Όχι εγώ, οι άλλοι

Πρωταρχικός σκοπός μιας κοινωνίας, που θέλει να μιλάει για ισονομία και να ζητεί την ίση μεταχείριση όλων έναντι του νόμου, είναι όχι μόνο η εκ μέρους της τήρηση του νόμου αλλά και η δημόσια προτροπή γι' αυτό. Τα παραπάνω αποτελούν το μοναδικό τρόπο, δια του οποίου καθίσταται εφικτή η κοινωνική - και όχι μόνο αυτή - πρόοδος του συνόλου. Αυτά είναι βασικές αρχές, τις οποίες οι κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς οφείλουν να γνωρίζουν.
Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, στην Ελλάδα η αρχή αυτή έχει πάει περίπατο. Αφορμή γι' αυτό αποτέλεσε η ατιμωρησία τόσο των πολιτικών όσο και των οικονομικών κεφαλών της χώρας μας, η οποία ναι μεν ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών αλλά οδήγησε και στην ανάπτυξη μιας απαράδεκτης νοοτροπίας, σύμφωνα με την οποία είναι αδύνατο και προκλητικό να τιμωρείται ένας μικροπαραβάτης, τη στιγμή που οι μεγαλοκαρχαρίες μένουν ατιμώρητοι. Η αντίληψη αυτή ερμηνεύεται, επίσης, ως αρχή, ότι πρέπει πρώτα να τιμωρηθούν οι μεγάλες κεφαλές του τόπου και μετά να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη με το λαό.
Φυσικά, οι θιασώτες αυτής της αντίληψης γνωρίζουν λίαν καλώς, ότι με την υπάρχουσα κατάσταση είναι μάλλον ακατόρθωτο να τιμωρηθούν οι προύχοντες της ταλαίπωρης Ελλάδος, αφού απουσιάζει η τόλμη προς τούτο, οπότε οι μικροπαραβάτες μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους στη ράμπα, που χρησιμοποιείται από πρόσωπα με ειδικές ανάγκες, να αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο, φόρο ή ασφαλιστική εισφορά κ.λπ. και να αξιώνουν να παραμείνουν ατιμώρητοι γι' αυτά, προβάλλοντας το παραπάνω αφοπλιστικό επιχείρημα.
Φαντάζει μάλλον δύσκολο να ζητηθεί κάποια στιγμή από ένα φορέα ένας εξορθολογισμός της διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων. Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας απαξιώνει να ασχοληθεί με τόσο δύσπεπτα θέματα, αφού γι' αυτή προέχει η ανεμελιά της και η απουσία μακροπρόθεσμων στόχων, όταν δεν καταφεύγει σε κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως καταλήψεις κτιρίων και άρνηση συνδιαλλαγής με τους κρατικούς φορείς, επειδή ο διάλογος συνιστά, κατά την επικρατούσα άποψη, ανεπίτρεπτη υποχώρηση. Οι κρατικοί φορείς στελεχώνονται, στην πλειονότητά τους, από μέλη της κοινωνίας μας, που φέρουν την παραπάνω παθογένεια. Τα πολιτικά κόμματα είτε αδιαφορούν είτε αιθεροβατούν ή καταφεύγουν σε επιχειρήματα, όπως αυτό. Και οι ελάχιστοι λογικοί, που ζητούν να εφαρμοστούν η τήρηση του νόμου και η ισονομία μοιάζουν με τον τρελλό του χωριού, που όλοι τον γνωρίζουν, όλοι ξέρουν τι λέει και, όμως, τον περιπαίζουν και, στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορούν γι' αυτόν.
Οπότε, όταν έλθουν τα χειρότερα, ας μην αναζητήσουμε ευθύνες μόνο στους ταγούς μας, διότι όχι μόνο εμείς τους ανεδείξαμε αλλά και σπεύσαμε να μιμηθούμε όλα τα μειονεκτήματά τους, ώστε να γίνουμε κατ' εικόνα και ομοίωσή τους στην αδιαφορία για το νόμο και την επιδίωξη της ατιμωρησίας.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Βόρειος Αφρική, Μέση Ανατολή και ατυχείς παραλληλισμοί

Επειδή οι ταραχές στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή έχουν ξυπνήσει την όρεξη πολλών στην οραματιζόμενη επαναστάσεις και ανατροπές ημεδαπή, καλό θα είναι να κάνουμε μερικές συγκρίσεις, ώστε να γνωρίζουμε, τί μπορεί να ισχύει και τί αποτελεί ευσεβή πλην ανεκπλήρωτο πόθο. Και τούτο διότι σε μια χώρα, που περνάει βαθειά κρίση σε κάθε επίπεδο, θα ήταν χρήσιμο να διαπιστώσουμε, αν, πράγματι, υπάρχουν παραλληλισμοί μεταξύ ημών και των σπαρασσομένων από ταραχές χωρών ή αν απλά επιχειρείται κάποια σύγκριση ανομοίων καταστάσεων.
.- Καμμία από τις χώρες, στις οποίες έχουν ξεσπάσει ταραχές, δεν έχει δημοκρατικό πολίτευμα. Μη σας ξεγελούν οι ιδιότητες των επικεφαλής αυτών των χωρών! Αναφερόμαστε σε χώρες, στις οποίες οι κυβερνώντες κερδίζουν εκλογές με ποσοστά άνω του 60% για περισσότερα από 20 χρόνια και με ουκ ολίγες κραυγές για βία και νοθεία, χωρίς να παραβλέπουμε, ότι κάποιες λέξεις όπως "εκλογές", "ελεθερία του λόγου" και "πολιτικά δικαιώματα" είναι άγνωστες το δε πρόσωπο του κυβερνώντος είναι το ίδιο και απαράλλακτο επί σειρά ετών (Μουμπάρακ και Καντάφι είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα). Στην Ελλάδα η Δημοκρατία νοσεί εξαιτίας της κακής χρήσης του εκλογικού δικαιώματος των πολιτών, οι οποίοι, αν και γνωρίζουν, ότι τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν επιεικώς βουλιάξει τη χώρα, εντούτοις εξακολουθούν και τα τιμούν με την ψήφο τους, όταν δεν απέχουν επιδεικτικά. Αλλά δεν παύει να είναι μια δημοκρατική χώρα, όπου η δυνατότητα αλλαγής των προσώπων, που κυβερνούν, υπάρχει. Ούτε στρατιωτικός νόμος έχει επιβληθεί ούτε επιτηρούμενες περιοχές υπάρχουν ούτε βία και νοθεία έχει διαπιστωθεί. Συνεπώς, η σύγκριση σε πολιτειακό επίπεδο είναι, τουλάχιστον, ατυχής.
.- Τα αιτήματα στις εξεγερμένες χώρες είναι ξεκάθαρα. Περισσότερη δημοκρατία, αποχώρηση των καταπιεστών, που κυβερνούν, απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, ελευθερία του λόγου και άλλα συναφή θέματα! Στην Ελλάδα θέμα περισσότερης δημοκρατίας δεν τίθεται ούτε μπορεί να τεθεί υπό τις παρούσες συνθήκες, οι κυβερνώντες έχουν επιλεγεί με νόμιμες εκλογές, ελευθερία του λόγου έχουμε και με το παραπάνω και πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπάρχουν, όσο και αν ορισμένοι θέλουν να παρουσιάσουν τους καταδικασθέντες για συμμετοχή στη 17Ν ή άλλες παρεμφερείς οργανώσεις ως τέτοιους. Εν ολίγοις, λείπουν τα βασικά κοινά σημεία, που θα ταύτιζαν τους εξεγερμένους στις χώρες της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με τους δικούς μας οραματιζόμενους επαναστατικά γεγονότα.
.- Τα οικονομικά προβλήματα στις παραπάνω χώρες είναι περισσότερο οξυμένα απ' ό,τι στην Ελλάδα. Εκεί το ποσοστό του πληθυσμού, που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, είναι πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι στην Ελλάδα. Συν τοις άλλοις, μιλάμε για ανθρώπους, που πραγματικά στερούνται ακόμα και τα βασικά, και δεν αναφερόμαστε σε απλά διαμαρτυρόμενους για την αύξηση των κομίστρων στα διόδια ή για την αδυναμία τους να πάνε διακοπές το ερχόμενο καλοκαίρι. Στην Ελλάδα, με άλλα λόγια, το πορτοφόλι των πολλών έχει μικρύνει αλλά στην παρούσα φάση δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης ή, τουλάχιστον, έχουν τη δυνατότητα να το αντιμετωπίσουν καταψηφίζοντας την όποια κυβέρνηση, κατάσταση κάθε άλλο παρά αυτονόητη στις παραπάνω χώρες. Και δεν αναφερόμαστε στις απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες, που έχει ο μέσος Έλληνας να μεταναστεύσει σε κάποια ανεπτυγμένη χώρα, εκμεταλλευόμενος την ιδιότητά του ως πολίτης χώρας-μέλους της Ε.Ε.
.- Οι λάτρεις των πάσης φύσεως ξεσηκωμών, που πανηγυρίζουν για τις επαναστάσεις, που έχουν ξεσπάσει στις παραπάνω χώρες, έχουν άγνοια των συνθηκών, υπό τις οποίες έγιναν οι επαναστάσεις αυτές. Δεν γνωρίζουν, λόγου χάρη, αν συμμετείχαν νέοι εμφιλοχωρούμενοι από δημοκρατικά ιδεώδη ή ισλαμιστές, που επιθυμούν την εγκαθίδρυση ισλαμικής δημοκρατίας αλά Ιράν. Προφανώς διαφεύγει στους περισσότερους από αυτούς, ότι στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή κυριαρχεί ο στρατός, ο οποίος ναι μεν έχει υποσχεθεί, ότι θα διαχειρίζεται τις υποθέσεις της χώρας μόνο για χρονικό διάστημα έξη μηνών αλλά όσοι θυμούνται ανάλογες στρατιωτικές παρεμβάσεις ανά τον κόσμο γνωρίζουν, ότι οι υποσχέσεις αυτές ελάχιστα απέχουν από τη θέση μιας ολόκληρης κοινωνίας στο γύψο. Στη χώρα μας, όμως, το στάδιο αυτό πέρασε απαρατήρητο, αφού η έννοια της ανατροπής επεσκίασε κάθε ενδεχόμενο να συμμετείχαν σε αυτή και δυνάμεις κάθε άλλο παρά προοδευτικές.
Δεν αντιλέγω, ότι τα καθεστώτα, που ανατράπηκαν ή απειλούνται με ανατροπή στις παραπάνω χώρες ήταν καταπιεστικά και ουσιαστικά δικτατορικά και ορθώς ανατράπηκαν ή θα ανατραπούν. Ωστόσο, ο παραλληλισμός με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα είναι όχι μόνο ατυχής αλλά υποκρύπτει και άγνοια της πραγματικότητας πολλώ δε μάλλον αποδεικνύουν, ότι στο μυαλό ορισμένων συμπολιτών μας η ανατροπή υπάρχει ως αυτοσκοπός και μόνο.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Κατάντια

Ναι, γουστάριζα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ". Μου άρεσε, που κρατούσε ψηλά το λάβαρο της πολυφωνίας σε μια χώρα, όπου ήταν σπανιότατο να βρεις στο ίδιο έντυπο αριστερούς, δεξιούς και απολιτικούς δημοσιογράφους να εργάζονται, χωρίς να ανοίγουν μύτες. Χαιρόμουν, που σεβόταν και στήριζε τον πολιτισμό. Η σειρά των "ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ" υπήρξε ιδιαίτερα πολύτιμη, όπως και η διανομή, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, των απάντων των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, έστω και αν σταμάτησε στους 3 μεγάλους τραγικούς και το Μένανδρο. Η δημοσιογραφική ομάδα του "ΙΟΥ" γκρέμιζε μύθους και αποκαθήλωνε πρόσωπα, χαρίζοντας πολλούς αναγνώστες στην εφημερίδα. Και οι δημοσιογράφοι της απέφευγαν τα γλωσσικά μαργαριτάρια, που είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται στα έντυπα της ημεδαπής τα τελευταία χρόνια.
Μετά ο αρχικός ιδιοκτήτης απεβίωσε και η εφημερίδα περιήλθε στην κυριότητα της κόρης του, κας. Μάνιας Τεγοπούλου. Και άρχισαν τα όργανα. Στην αρχή, εμφανίστηκαν κάτι κειμενάκια με την υπογραφή Μ.Τ., υποδείγματα ολιγολογίας αλλά και αναίδειας ασύμβατης με τη λογική και το παρελθόν της εν λόγω εφημερίδας, που προκάλεσαν ουκ ολίγα δυσμενή σχόλια. Τα γλωσσικά μαργαριτάρια πλήθυναν, με αποκορύφωμα το τελευταίο, που ήθελε τον παγκοσμίου φήμης τσελίστα Γιο Γιο Μα να είναι γυναίκα. Ακολούθησε η κατάργηση της στήλης του "ΙΟΥ" σε μια εποχή, που τα φοβικά σύνδρομα του κόσμου έχουν χτυπήσει κόκκινο, και τα μέλη της αρκούνται στην ατομική δημοσιογραφία χωρίς την επιτυχία της αντίστοιχης ομαδικής. Και για γλυκό ήλθε η θέση σε διαθεσιμότητα του γνωστού δημοσιογράφου Ανδρέα Ρουμελιώτη με αφορμή ένα άρθρο του με τίτλο "Ταξιδεύοντας με τον μΠΑΟΚ", με το οποίο καυτηρίαζε την πρόσφατη επίθεση από οπαδούς του Ολυμπιακού στο χώρο, όπου ανέβαινε το ομότιτλο (χωρίς το "μ" μπροστά από τον ΠΑΟΚ) θεατρικό έργο. Ή, μήπως, έχουμε ένα παρατεταμένο σερβίρισμα ορεκτικών και δεν μπήκαμε, ακόμα, στο κυρίως πιάτο;
Νοιώθω, ότι η "Ε" δεν είναι αυτή, που ήταν. Δεν είναι, κατ' αρχάς, αυτό, που λέει ο τίτλος της, αφού καταργεί δημοσιογραφικές ομάδες αποδεδειγμένα ωφέλιμες γι' αυτή αλλά και συνάμα πολλαπλά ενοχλητικές, ενώ αρνείται τη δημοσίευση άρθρων, που μπορεί να προκαλέσουν κραδασμούς. Δηλαδή, η εν λόγω εφημερίδα τείνει να αποβάλει όλα εκείνα τα στοιχεία, που την χαρακτήριζαν και της είχαν δώσει ξεχωριστή θέση στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας, για να καταντήσει άλλο ένα συμβατικό, άοσμο, άχρωμο και άγευστο προϊόν της ελληνικής υποκουλτούρας έτοιμο να συμβιβαστεί, προκειμένου να μην προκαλέσει τη δυσαρέσκεια κανενός.
Ας ρωτήσει η ιδιόρρυθμη εκδότρια της "Ε" ένα περιπτερά να της πει, πόσα φύλλα πουλάει η εφημερίδα της σήμερα και ας κάνει ένα κόπο να συγκρίνει τις πωλήσεις της με αυτές προ 5ετίας. Ίσως έτσι κατανοήσει, ότι το καράβι, που με τόσο κόπο ναυπήγησε ο πατέρας της, όχι μόνο μπάζει νερά αλλά βυθίζεται αύτανδρο। Εκτός αν θέλει να δικαιώσει τον Πιτσιρίκο, που ζητάει να αφήσουμε την "Ε" να πεθάνει αξιοπρεπώς. Αλλά ούτε αυτό δεν της εξασφαλίζεται.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Στο νου του πολεμίου της σειράς του "ΣΚΑΪ"

Έχουν ήδη προβληθεί 3 επεισόδια της πολύκροτης σειράς του "ΣΚΑΪ" για το 1821 και θα μπορούσε κανείς να γράψει βιβλίο για όσα έχουν ακουστεί κατ' αυτής και των συντελεστών της αλλά και για όσα συμπεράσματα μπορούν να συναχθούν από το μακρύ αυτό κατηγορητήριο.
Αξίζει να διαβάσει κανείς τα κυριότερα επιχειρήματα της φαρέτρας των πολεμίων της σειράς αυτής. Κάποια από αυτά καλούνται καταχρηστικά επιχειρήματα αλλά ως τέτοια προσάγονται από τους χρήστες τους. Σε κάθε περίπτωση, είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς, τι πρεσβεύουν όσοι ωρύονται εδώ και μερικές ημέρες για τη σειρά αυτή.Έχουμε και λέμε, λοιπόν :
.- Η σειρά του "ΣΚΑΪ" προβαίνει σε πλαστογραφία της ιστορίας του 1821 : Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Οι συντελεστές της σειράς προβάλλουν τα γεγονότα του 1821, όπως ακριβώς έλαβαν χώρα. Η ιστορία της εποχής εκείνης, όπως τη βλέπουμε στη σειρά, διδάσκεται εδώ και πολλά χρόνια στα πανεπιστήμιά μας και κυκλοφορεί σε πολλά βιβλία, που ασχολούνται με το θέμα αυτό. Ήταν θέμα χρόνου και τόλμης να προβληθεί και στην τηλεόραση η οπτική αυτή, η οποία ευρίσκεται εγγύτερα στην ιστορική πραγματικότητα. Όσοι προβάλλουν την άποψη, ότι ο σταθμός αυτός πλαστογραφεί την ιστορία του 1821, είτε δεν έχουν διαβάσει τις πηγές, που ο σταθμός επικαλείται, είτε απλά δεν προτίθενται να το πράξουν. Ενίοτε ορισμένοι εξ αυτών καταφεύγουν σε πλαστογραφίες, για να αποδείξουν το αληθές των λόγων τους. Το περιστατικό με τον Κολοκοτρώνη και την υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία του είναι ενδεικτικό.
.- Οι στιγμές, που ζει η χώρα μας, είναι πολύ κρίσιμες, για να γίνει αναθεώρηση της ιστορίας μας : Από καταβολής του το νεοελληνικό κράτος αντιμετώπιζε κρίσιμες καταστάσεις. Στην αρχή, υπήρχε πολιτική κρίση, λόγω της αυταρχικής κυβέρνησης του Όθωνα και υφίστατο ανάγκη να διαμορφωθεί μια κοινή εθνική συνείδηση στο σύνολο των κατοίκων του ελληνικού κράτους. Αργότερα, οι πόλεμοι με την Τουρκία και άλλα κράτη επέβαλλαν την εθνική ομοψυχία και, επομένως, την διατήρηση της ιστορίας καθαρής από ενοχλητικές αλήθειες. Σήμερα είναι η οικονομική κρίση. Σχεδόν πάντοτε ήταν και εξακολουθούν να είναι οι προαιώνιοι εχθροί του έθνους, παραδοσιακά οι Τούρκοι, εδώ και αρκετά χρόνια οι Εβραίοι, οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, πιο πρόσφατα η Νέα Τάξη Πραγμάτων, που καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να μην ξύνονται αυτά τα θέματα. Αύριο όλο και κάτι καινούργιο θα επινοήσουν οι πολέμιοι της πραγματικότητας, ώστε να παραπεμφθεί η αποκάλυψη της πραγματικής ιστορίας στις ελληνικές καλένδες.
.- Η σειρά του "ΣΚΑΪ" αμφισβητεί, ότι είμαστε γνήσιοι Έλληνες : Με τόσες επιμειξίες με τους δεκάδες εισβολείς στον ελλαδικό χώρο μέχρι και τα μεσαιωνικά χρόνια θα ήταν υπερβολή να μιλήσει κανείς για καθαρότητα του αίματος. Η σειρά του "ΣΚΑΪ" κάνει λόγο για αγωνιστές, που δεν είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική (Αρβανίτες) αλλά αγωνίστηκαν για την απελευθέρωσή τους, ενώ όσοι εξ αυτών επέζησαν ενετάχθησαν στον κρατικό μηχανισμό και υπήρξαν αφοσιωμένοι Έλληνες μέχρι και σήμερα. Ο όρος "γνήσιος Έλληνας" είναι επιεικώς αδύνατος, αφού παραπέμπει, εκτός από πολιτιστική συνέχεια, και σε συνέχεια του αίματος, πράγμα που σε ένα τόπο, που γνώρισε δεκάδες κατακτητές ειναι αδύνατο, ενώ θέτει εκτός του ελληνικού έθνους πρόσωπα, που προσέφεραν τα μέγιστα στην Ελλάδα. Συνεπώς, ο "ΣΚΑΪ" δεν λέει κάτι παράλογο ή ανιστορικό.
.- Δεν μπορεί να αμαυρωθεί και να ακυρωθεί ο Αγώνας του 1821 : Μα δεν γίνεται προσπάθεια των συντελεστών της σειράς αυτής να τον ακυρώσουν. Δεν αμφισβητείται ούτε ο ξεσηκωμός των Ελλήνων ούτε ο πατριωτισμός πολλών από αυτούς. Απλά η σειρά εστιάζει στο ξερρίζωμα κάποιων μύθων, οι οποίοι ιστορικά πάσχουν, όπως η, δήθεν, έναρξη της Επανάστασης από την Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου του 1821, ή το Κρυφό Σχολειό, και πρέπει - και πολύ σωστά - να πάψουν να διδάσκονται ως ιστορική πραγματικότητα. Αν, κάποτε, εξυπηρέτησαν μια σκοπιμότητα, ήτοι να διαμορφώσουν την εθνική συνείδηση στο σύνολο των κατοίκων του νεοελληνικού κράτους, αυτή, πλέον, δεν υφίσταται. Αναφορικά με την αμαύρωση του Αγώνα, είναι χρήσιμο να μαθαίνουμε, ότι εκτός από ένδοξες σελίδες, ο Αγώνας είχε και μελανές. Η σφαγή άμαχων γυναικόπαιδων στην Τριπολιτσά κατά την πτώση της στα χέρια των Ελλήνων μπορεί να αιτιολογηθεί π.χ. ήταν νωπές οι μνήμες από την ανάλογη σφαγή σε βάρος των Ελλήνων στην ίδια πόλη από τους Τούρκους κατά την αποτυχία των Ορλωφικών, αλλά δεν παύει να είναι μια κατακριτέα πράξη. Ούτε ακυρώνει την προσπάθεια των εξεγερμένων να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Αλλά πρέπει να ειπωθεί, εκτός να πιστεύουμε, ότι ιστορία είναι αποκλειστικά η παράθεση ενδόξων γεγονότων.
.- Η άποψη των συντελεστών της σειράς, ότι η εθνική συνείδηση των Ελλήνων διαμορφώθηκε με την Επανάσταση του 1821, είναι εσφαλμένη : Ίσως είναι το πιο τρωτό μέρος της σειράς αλλά τουλάχιστον οι συντελεστές της παρουσιάζουν μια σειρά από τεκμήρια, ώστε να αποδείξουν το αληθές των ισχυρισμών τους. Υπήρχε όντως εθνική συνείδηση σε ένα κομμάτι των επαναστατημένων Ελλήνων αλλά η πικρή αλήθεια είναι, ότι ΔΕΝ είχαν όλοι τους ελληνική εθνική συνείδηση. Ο ξεσηκωμός του 1770 απέτυχε, μεταξύ άλλων, και επειδή οι επαναστατημένοι δεν διέθεταν κοινή εθνική συνείδηση. Αμφισβητείται, φερ' ειπείν, αν οι Αρβανίτες είχαν υπαχθεί στο εθνικό συλλογικό υποσυνείδητο, που χαρακτήριζε κάποιους ελληνόφωνους. Στην πραγματικότητα, ο υπόδουλος Έλληνας της Τουρκοκρατίας - αλλά και πριν από αυτή - ανήκε στην κοινότητά του και ο υπόλοιπος κόσμος, συμπεριλαμβανομένων των κοντινών κοινοτήτων, ήταν γι' αυτόν άνθρωποι με ενδεχόμενα κοινή γλώσσα, ήθη και έθιμα αλλά πάντα ξένοι.Κάποιες σχετικές πνευματικές διεργασίες, όπως αυτή του Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνος, δεν είχαν συνέχεια σε ένα χτυπημένο από πολέμους και φτώχεια χώρο. Φυσικά, υπάρχουν και άλλες απόψεις για το θέμα της εθνικής συνείδησης των επαναστατημένων Ελλήνων, οι οποίες συνοδεύουνται από τεκμήρια, αλλά και πάλι η διαφορετική άποψη των συντελεστών της σειράς ούτε αβάσιμη είναι ούτε σκοπιμότητες υποκρύπτει. Ίσα-ίσα προάγει το διάλογο και βοηθάει στην προσέγγιση της αλήθειας σχετικά με το χρονικό διάστημα, που γεννήθηκε το ελληνικό έθνος. Απλά ο τρόπος, με τον οποίο γίνεται διάλογος στη χώρα μας δεν βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση.
.- Η σειρά χαρακτηρίζει τον Κολοκοτρώνη ως ομοφυλόφιλο : Αρκεί η παράθεση της σπουδαίας ανάρτησης των παιδιών του jungle - report, ώστε να ξεσκεπαστεί η αναλήθεια αυτής της δήλωσης. Ουσιαστικά ένα καλαμπούρι στον τοίχο του προφίλ του κ. Τατσόπουλου παρανοήθηκε και διογκώθηκε από ορισμένους επιτηδείους, ενδεχόμενα και ανόητους, ώστε να εμφανιστεί ως δήλωσή του στην εκπομπή του "ΣΚΑΪ¨, ότι ο Γέρος του Μοριά ήταν ομοφυλόφιλος. Αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ανεπιθύμητη σε όσους αδυνατούν να παλέψουν με πειστικά επιχειρήματα και καταφεύγουν σε παραποιήσεις και συκοφαντίες, ώστε να κρύψουν τη μορφωτική τους γύμνια.
.- Ποιά είναι τα κίνητρα των συντελεστών της σειράς; Να παρουσιάσουν μια σειρά, η οποία αναφέρεται στα ιστορικά γεγονότα του 1821, όπως πραγματικά συνέβησαν. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο! Οι θεωρίες συνωμοσίας περί των αιτίων, που ώθησαν ένα ιδιωτικό σταθμό να παρουσιάσει μια ιστορική σειρά, αποδεικνύουν απλά, ότι κάποιοι άνθρωποι επιμένουν να επινοούν εχθρούς εκεί, που απλά δεν υπάρχουν, προκειμένου να εξηγήσουν, όσα τους είναι ακατανόητα. .- Η σειρά παρουσιάζει τα 400 χρόνια σκλαβιάς ως εποχή αρμονικής συμβίωσης των Ελλήνων με τους Τούρκους : Όχι, απλά μετά από απίστευτες αλλαγές ηγεμόνων (Βυζαντινοί, Φράγκοι, Βενετοί, Καταλανοί κ.α.), που είχα ως αποτέλεσμα απίστευτες κακουχίες (κάθε νέος κατακτητής έκαιγε, λεηλατούσε και σκότωνε και, στη συνέχεια, επέβαλλε νέους φόρους), οι Τούρκοι αποτέλεσαν ένα σταθερό και επί μακρόν κυρίαρχο, ο οποίος ήταν αναντίρρητα απαίδευτος και άγριος αλλά ενδιαφερόταν πρωτίστως να λαμβάνει τους φόρους του, αδιαφορώντας για άλλα θέματα των υποδούλων π.χ. γα τη μόρφωσή τους, και προφανώς δεν ήταν ηλίθιος να σφάζει τους φορολογουμένους του και να στερείται εσόδων. Οι όποιοι ξεσηκωμοί πριν το 1821 (Επανάσταση Κορκόδειλου Κλαδά, δεσπότη Διονυσίου, Ορλωφικά κ.λπ.) είχαν άδοξο τέλος για τους επαναστατημένους Έλληνες αλλά η αιματηρή καταστολή τους, όσο αποτροπιασμό και αν προκαλεί, αποτελούσε μια πρακτική συνηθισμένη σε όσα κράτη εκείνη την εποχή περιελάμβαναν καταπιεσμένες μειονότητες, ήτοι σε όλα, σχεδόν. Άλλωστε, οι ίδιοι ελληνόψυχοι λησμονούν, ότι το Βυζάντιο αντιμετώπιζε να ανάλογη αγριότητα τις μειονότητές του (Παυλικιανούς, Βογόμιλους) ή όσους γενικά επαναστατούσαν εναντίον του (Θωμάς ο Σλάβος, για παράδειγμα). Οι ίδιοι οι επιζώντες αυτών των επαναστάσεων καταριώνταν τους εμψυχωτές των κινημάτων αυτών. Το δημοτικό τραγούδι "Δεσπότη μου τί σήκωσες τον κόσμο στο σεφέρι" γράφτηκε από ραγιάδες χριστιανούς, οι οποίοι κατηγόρησαν το Διονύσιο για τον ξεσηκωμό. Εν ολίγοις, κανένας κατακτητής, όσο βάρβαρος και αν είναι, δεν εξολοθρεύει τον βασικό πόρο του εισοδήματός του, ειδικά αν το κρατικό του μόρφωμα στερείται υποδομών για την απόδοση εσόδων. Απλά πολλοί πιστοί της παλαιάς ανάγνωσης της ιστορίας ενοχλούνται, που ακούνε ξαφνικά, ότι, όταν ξυπνούσαν οι Τούρκοι, δεν είχαν ως πρώτη σκέψη τους να σφάξουν 5-6 Έλληνες για πρωινό.
.- Και τί έγινε, που η Επανάσταση δεν ξέσπασε στην Αγία Λαύρα στις 25.3.1821 αλλά νωρίτερα ; Η ιστορία δεν είναι μια αστεία υπόθεση, η οποία βασίζεται σε αναληθή στοιχεία και μύθους. Αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη ενός λαού και απεικονίζει τη σοβαρότητα, με την οποία αυτός αντιμετωπίζει τον εαυτό του. Συνεπώς, ο ωχαδερφισμός, που έχει διαποτίσει την καθημερινότητά μας, καλό θα είναι να μη χαρακτηρίζει και την ιστορία μας.
.- Καθένας έχει το δικαίωμα να κρίνει την ιστορία, όπως αυτός νομίζει : Αν κρατάει αυτή την άποψη για τον εαυτό του, όλα έχουν καλώς. Όταν, όμως, επιχειρεί να αναβιβάσει αυτή την ανάγνωση ως τη μόνη αληθινή ή έστω ως επιστημονική άποψη μέσα από τα Μ.Μ.Ε., τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Η ιστορία είναι μια επιστήμη. Και, όπως συμβαίνει με όλες τις επιστήμες, έτσι και αυτή πρέπει να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και μεθοδικότητα, ήτοι συγκέντρωση όλων των πηγών, προσεκτική ανάγνωσή τους, εκτίμησή τους και ξεσκαρτάρισμα όσων πηγών είναι αναξιόπιστες. Όπως η ιατρική δεν μπορεί να βασίζεται σε εξορκισμούς και κατάρες στα μικρόβια, έτσι και η ιστορία δεν μπορεί να βασίζεται σε δοξασίες. Και, όταν βασίζεται σε αυτές, δεν μπορεί να είναι αντικειμενική και να διαδίδεται ως τέτοια.
.- Και τί τρέχει, που ο Επανάσταση δεν ξεκίνησε από την Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου του 1821, αφού η Επανάσταση είναι αυτή καθαυτή το γεγονός; Το γεγονός της Επανάστασης δεν αμφισβητείται. Εκείνο, που τιθεται σε αμφισβήτηση, είναι αν αυτή ξεκίνησε από την Αγία Λαύρα, αφού πρώτα ο Παλαιών Πατρών Γερμανος ευλόγησε τους αγωνιστές. Πρόκειται για μια εικόνα προερχόμενη από τις διηγήσεις του Πουκεβίλ, στις οποίες στηρίχθηκε το μυθικό οικοδόμημα, που διδασκόμαστε, μέχρι σήμερα, στα σχολεία, και η οποία καταρρίπτεται από άλλες πηγές, οι οποίες τυγχάνει να είναι τα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών του 1821. Η όλη μυθοπλασία ουσιαστικά εξυπηρετεί την προβολή της Εκκλησίας ως πρωταγωνίστριας και εμψυχώτριας του Αγώνα, ενώ, στην πραγματικότητα, ο ανώτατος κλήρος της, με την εξαίρεση του Σαλώνων Ησαΐα, δεν υποστήριξε την Επανάσταση αυτή.
.- Ο Αλαφούζος επιχειρεί με τη σειρά αυτή να απομακρύνει τον κόσμο από τα πραγματικά του προβλήματα : Στο ιστολόγιο των παιδιών του jungle - report κάποιος ευφυής σχολιαστής αντέκρουσε αυτό το επιχείρημα ως εξής : Ο Αλαφούζος στηρίζει το Βερέμη στη σειρά του ΣΚΑΪ". Ο Βερέμης υποστηρίζει, ότι το Κρυφό Σχολειό είναι μύθος. Ο Αλαφούζος προσπαθεί να απομακρύνει τον κόσμο από τα πραγματικά του προβλήματα. Άρα δεν πρέπει να πιστεύουμε τον Αλαφούζο, που που στηρίζει το Βερέμη, που υποστηρίζει, ότι το Κρυφό Σχολειό είναι μύθος, διότι ο Αλαφούζος προσπαθεί να απομακρύνει τον κόσμο από τα προβλήματά του.
.- Η ιστορία γράφτηκε απ' όσους ζούσαν εκείνη την εποχή : Και από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου δεν υπάρχουν επιζώντες, συνεπώς ό,τι έγραψε ο Θουκυδίδης είναι απαράβατη ιστορία και δεν μπορεί να επανεκτιμηθεί, σύμφωνα με αυτή τη λογική!!!!!
.- Θα αναζητηθούν ποινικές ευθύνες όσων ευθύνονται για την παραποίηση της ιστορίας : Εδώ πέφτει το γέλιο σύννεφο. Η μελέτη της ιστορίας και η εντεύθεν εξαγωγή συμπερασμάτων υπό μορφή βιβλίου, τηλεοπτικής εκπομπής ή οτιδήποτε άλλου τρόπου αποτελεί όχι απλά θεμιτή υποχρέωση κάθε επιστήμονα ή και απλού μελετητή αλλά και απόρροια της ελευθερίας της έκφρασης και της ειδικότερης αυτής έκφανσης του δικαιώματος στην επιστημονική έρευνα. Ακόμα και μια επιεικώς ελλειπής ή παραποιημένη μελέτη σηκώνει αρκετό αντίλογο αλλά δεν συνεπάγεται ποινικές ευθύνες του συντάκτη της, εκτός, βέβαια, αν αυτός με πρόθεση παραποιεί κείμενα, με σκοπό να προκαλέσει πράξεις βίας σε βάρος τρίτων (θυμηθείτε το τελευταίο πόνημα του κ. Κων/νου Πλεύρη για τους Εβραίους). Κατά τα άλλα, η απειλή για εισαγγελείς, αυτόφωρα και ποινικές διώξεις είναι απλά κακόγουστο αστείο.
Η διαφορετική ανάγνωση της ιστορίας αποτελεί θεμιτή επιστημονική ή φιλοπερίεργη ενασχόληση, αρκεί να μην οδηγεί σε παραποιήσει με σκοπό την καλλιέργεια μίσους προς συγκεκριμένες κοινωνικές/θρησκευτικές/ εθνικές ομάδες (περίπτωση πονήματος κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη με τίτλο "ΕΒΡΑΙΟΙ, ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ"). Αν, πάλι, υπάρχει διαφορετική άποψη και πιστεύει κανείς, ότι η ιστορία του 1821 έχει γραφτεί και δεν ξαναγράφεται, ας αρκεστεί σε αυτό και τις όποιες ανιστορικές αυταπάτες του! Δικαίωμά του είναι, όπως και δικαίωμά μου είναι να υποστηρίζω, ότι η ιστορία του 1821, όπως τη διδαχθήκαμε στα σχολεία, "μπάζει" από παντού και να ποντάρω, μεταξύ άλλων, και σε όσα ορθότατα προβάλλει η υπό κρίση σειρά.

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Η πραγματική έγνοια του ομοφοβικού

Η πρόσφατη δήλωση του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, κ. Μπουτάρη, σχετικά με τους γάμους των ομοφυλοφίλων και το ενδεχόμενο να γίνει παρέλαση ομοφυλοφίλων στην πόλη του ξεσήκωσε τις αναμενόμενες εκδηλώσεις μίσους εκ μέρους της πλειονότητας των συμπολιτών μας. Ανώνυμοι και επώνυμοι εξέφρασαν όχι απλά τις αντιρρήσεις τους για τα παραπάνω θέματα αλλά και την απέχθειά τους για όσους συνανθρώπους μας έχουν διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό, αποδεικνύοντας ότι ως κοινωνία μπορεί να κομπορρημονούμε, ότι είμαστε και πολύ μάγκες και τάχα μου "προχώ" αλλά στην ουσία τα ήθη και έθιμά μας έχουν μείνει απαράλλακτα εδώ και δεκαετίες.

Θα ήταν μονόπλευρη η αντιμετώπιση του όλου ζητήματος, αν περιοριζόταν στα στενά όρια της προκατάληψης, που αισθάνεται ο στρέιτ απέναντι στον ομοφυλόφιλο. Βεβαίως και υπάρχουν αρνητικά στερεότυπα για τους ομοφυλόφιλους, όπως και δεκάδες συνώνυμες και ταυτόσημες λέξεις, που τους χαρακτηρίζουν, στοιχείο που αποδεικνύει, πόσο ευφάνταστος μπορεί να γίνει ο νεοέλληνας, όταν πρόκειται να μειώσει ένα συνάνθρωπό του, επειδή ο τελευταίος έλαχε να διαφέρει από τη μάζα.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει και ένας σημαντικότερος λόγος, για τον οποίο ο μέσος συνέλληνας ξεσηκώνεται, όποτε γίνεται λόγος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Η περιθωριοποίηση αυτής της κοινωνικής ομάδας έχει τις ρίζες της στις απαρχές του χριστιανισμού και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Ο ομοφυλόφιλος ήταν εκείνο το πρόσωπο, στο οποίο όλοι ξεσπούσαν. Η παρουσία του στο περιθώριο της κοινωνίας έδινε πάντοτε την αίσθηση στους ετεροφυλόφιλους, ότι υπάρχουν και χειρότεροι από αυτούς. Και αυτή την αντιμετώπιση της επεφύλασσαν με κάθε τρόπο στους ομοφυλοφίλους, αποκλείοντάς τους από την κανονική ζωή. Ένας ομοφυλόφιλος αδυνατούσε να εξασκήσει επαγγέλματα, στα οποία είχε τάση, και το μόνο, που του απέμενε, ήταν είτε να στραφεί στα καλλιτεχνικά, όπου, τουλάχιστον, υπήρχε μια κάποια μεγαλύτερη ανοχή στις προτιμήσεις τους, με την προϋπόθεση, ότι είχε το ανάλογο ταλέντο, είτε στην πορνεία. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε, εκτός αν καταπίεζε τις επιθυμίες του, συχνά για μια ολόκληρη ζωή. Και η υπόλοιπη κοινωνία παινευόταν, ότι είναι καθαρή από "κουσούρια".

Επιπλέον, ο ομοφυλόφιλος άνθρωπος αναγκαζόταν, λόγω της μεταχείρισης, που του επεφύλασσαν, να αναπτύσσει τρόπους σκέψης, που θα τον βοηθούσαν να επιβιώσει και να μην τρελλαθεί σε μια τόσο καταπιεστική κοινωνία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να λειτουργεί εξυπνότερα από τους πολλούς, αφού η ανάγκη τον ωθούσε προς αυτή την κατεύθυνση.

Αίφνης, κάποιοι εκπρόσωποι αυτής της υπερσυντηρητικής ελληνικής κοινωνίας ανοίγουν το στόμα τους και μιλάνε για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Και μαζί με αυτούς αρχίζει και ακούγεται, πλέον, και η φωνή αρκετών ομοφυλοφίλων. Και οι περισσότεροι από αυτούς δεν ζουν, πλέον, στο περιθώριο αλλά κάνουν δουλειές, που κάνει και ο υπόλοιπος κόσμος. Συναναστρέφονται ετεροφυλόφιλους, χωρίς να κρύβονται, δουλεύουν μαζί τους και ζουν μια φυσιολογική ζωή. Διεκδικούν δικαιώματα και επιθυμούν να ζουν χωρίς το φόβο του κατατρεγμού.

Κρύος ιδρώτας λούζει τη φοβική πλειοψηφία της κοινωνίας μας. Λες, τελικά, να είναι τόσοι πολλοί; Μήπως επηρεάσουν τα παιδιά μας και βγουν και αυτά "τοιούτοι"; Ερωτήματα, που υπάρχουν στο νου κάθε ομοφοβικού και αμόρφωτου συμπολίτη μας! Ο ομοφυλόφιλος διεκδικεί τώρα μια θέση στον ήλιο, αυτή που απάνθρωπα του είχαν στερήσει. Μπαίνει στον ίδιο χώρο εργασίας με τους υπόλοιπους, θέλει να κάνει και αυτός οικογένεια με πρόσωπα του ιδίου με αυτόν φύλου, πράγματα που στη Δύση, στην οποία θέλουμε να ανήκουμε, είναι αυτονόητα εδώ και μερικά χρόνια. Συνεπώς, γίνεται ισότιμος με μας ή, τουλάχιστον, το παλεύει. Και έχει με το μέρος του ένα Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο δεν καταλαβαίνει από "κουσούρια", ρατσιστές ιεράρχες και οπισθοδρομικές κοινωνίες. Παύει να θεωρείται χειρότερος από εμάς και συχνά αποδεικνύεται τόσο έξυπνος και ταλαντούχος σε ό,τι καταπιάνεται, που μας τρίβει στη μούρη, ότι τελικά εμείς είμαστε οι κατώτεροι και όχι αυτός.

Αυτός είναι ο πραγματικός φόβος του μέσου συνέλληνα, ότι ο ομοφυλόφιλος είναι, πλέον, ισότιμός του στα πάντα ή, τουλάχιστον, βομβαρδίζει όλα τα κάστρα της προκατάληψης με καταιγιστικούς ρυθμούς. Και δεν έχει μάθει ούτε, δυστυχώς, προτίθεται να συνηθίσει στην ιδέα, ότι δεν υπάρχουν κατώτεροι και ανώτεροι άνθρωποι άλλά όλοι είμαστε συνάνθρωποι, γι' αυτό και καταφεύγει πίσω από τα ρατσιστικά τσιτάτα του κάθε οπισθοδρομικού επιτήδειου. Αλλά, είτε το θέλει είτε όχι, τα πράγματα θα αλλάξουν προς όφελος των ομοφυλοφίλων.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Μια άλλη διαθήκη

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που καίει ένα κτίριο
και φωνάζει : καλά τους έκανα τους μικροαστούς

Αντισταθείτε σε αυτόν που γύρισε από τα επεισόδια
και καμαρώνει : Ο κόσμος μόνο με τη βία αλλάζει

Αντισταθείτε
στα πανώ με τα συνθήματα μίσους
στο αλλοτριωμένο υποκείμενο με την κουκούλα και το καδρόνι
στα γκρουπούσκουλα, που ξερνούν μίσος και βία
στην προπαγάνδα της βίας
στο φόρο αίματος και στάχτης


Αντισταθείτε
σε αυτόν που χαίρεται από την τηλεόραση ώρες
ατελείωτες τα επεισόδια και τους βανδαλισμούς
σε αυτό τον άγονο επαναστάτη που μοιράζει τσιτάτα
που λένε ότι η βία είναι η μαμμή της εξουσίας

Αντισταθείτε σε όλους αυτούς που λέγονται
επαναστάτες
στους εργολάβους των επαναστάσεων αντισταθείτε
στις άναρθρες κραυγές τις μολότοφ τις γεμάτες βία πορείες
σε όλες τις ομάδες που φωνάζουν ότι θ' αλλάξουν τον κόσμο με τη βία
τσιμπολογώντας σουβλάκια καλοθρεμμένοι αντάρτες της πορδής.

σε όσους τυπώνουν λάβρες προκηρύξεις και ζωγραφίζουν πανώ
στη θαλπωρή του κλιματιστικού και της αυτόνομης θέρμανσης

στα παχιά τα λόγια τα ευχολόγια
από τους επαγγελματίες ανεπάγγελτους επαναστάτες
για την ανατροπή και την επανάσταση

Αντισταθείτε στις καταλήψεις των φίλων του μίσους
στα λάβαρα του διχασμού και τις ιστοσελίδες που καλούν σε βία
στις γιάφκες
σε αυτούς που λένε επανάσταση τις άναρθρες κραυγές
και τους εμπρησμούς κτιρίων
στα θούρια που γκαρίζουν σπάστε τα όλα
στους φτηνούς ακολούθους των επιτηδείων της επανάστασης
στην πνοή της βίας
σε όλους τους τάχα μου ανατρεπτικούς και δοκησίσοφους
που σας κατηγορούν που δεν πάτε μαζί τους

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Με βαθύτατο σεβασμό προς ένα ποιητή, που τίμησε την τέχνη του, το Μιχάλη Κατσαρό!

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Μια "σπίθα" αρκεί να φέρει την καταστροφή

Δεν ξέρω, πόσοι απ' όσους σπεύδουν να υποστηρίξουν τον κ. Θεοδωράκη (το Μίκη, για να εξηγούμαστε) μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν είτε την ιδρυτική διακήρυξη της "ΣΠΙΘΑΣ" είτε την ανάλυση της ιδεολογικής κατεύθυνσής της. Άλλωστε, δεν είναι σπάνια η γοητεία, που εκπέμπουν προσωπικότητες, λόγω των υπηρεσιών, που προσέφεραν στη χώρα στο παρελθόν. Και η γοητεία αυτή συχνά λειτουργεί ως παραπέτασμα ικανό να κρύψει ή έστω να θολώσει το επιλήψιμο παρόν των προσωπικοτήτων αυτών.
Έστω, λοιπόν, ότι αναγνωρίζεται το δικαίωμα του καθενός να υποστηρίζει όποιο πολιτικό/κομματικό σχηματισμό θέλει. Ας παραβλέψουμε, ότι τα παραπάνω κείμενα (ιδρυτική πράξη και ανάλυση) βρίθουν κοινοτοπιών, στείρου αντιαμερικανισμού, αποσιώπησης των εξίσου βλαπτικών βλέψεων χωρών, όπως η Ρωσσία και η Κίνα, τις οποίες ο κ. Θεοδωράκης αποθεώνει, παρωχημένων αντιλήψεων (επαναλαμβάνει στο ξεκίνημα της ανάλυσής του κάμποσες φορές τη φράση "Κράτος-Έθνος") αλλά και ανοησιών (εδώ χάνουμε το μέτρημα). Ας μη σταθούμε στο γεγονός, ότι στη "ΣΠΙΘΑ" συμμετέχουν και πρόσωπα με αμφιλεγόμενη σκέψη. Σε μια Δημοκρατία μπορείς να πιστεύεις ό,τι επιθυμείς και ο άλλος υποχρεούται να σεβαστεί την άποψή σου.
Αυτή, όμως, η ταύτιση ενός συμβόλου της Αριστεράς, όπως οφείλει να είναι η Αριστερά, δηλαδή υπεράνω κρατών, εθνών και σκοπιμοτήτων, με όσα οπισθοδρομικά μπορεί να συνεπάγονται αυτά, με τη λογική της ακροδεξιού ρατσισμού και συνωμοσιολογίας και του απολιτικού λαϊκισμού δεν τρώγεται με τίποτα. Ένας σπουδαίος δημιουργός, που τίμησε το όνομα της Ελλάδος όχι μόνο με την ανυπέρβλητη μουσική του αλλά και με τους αγώνες του ενάντια στο ανελεύθερο μετεμφυλιακό καθεστώς, που κρατούσε μέχρι τη Μεταπολίτευση, και κράτησε ψηλά τη σημαία της ελευθερίας με τους αγώνες του για δημοκρατία σε μια χώρα, στην οποία οι λέξεις "ελευθερία" και "δημοκρατία" ηχούσαν κούφιες, κατέληξε να ασπαστεί αντιλήψεις προερχόμενες από χώρους, οι εκπρόσωποι του οποίου κάποια εποχή πολύ θα χαίρονταν, αν έβλεπαν το κεφάλι του κ. Θεοδωράκη να κρέμεται από ένα φανοστάτη. Η συστέγασή του με υπερπατριώτες εθνικιστές και διακινητές θεωριών συνωμοσίας αλλά και η ιδεολογική σύμπλευσή του με αυτούς μοιάζουν να δικαιώνουν το Ρόμπερτ Φροστ, που δήλωνε, ότι ποτέ του δεν είχε θελήσει να γίνει επαναστάτης στα νειάτα του από φόβο, ότι θα γινόταν συντηρητικός στα γεράματά του. Και ο κ. Θεοδωράκης όχι μόνο έγινε συντηρητικός - που ο συντηρητισμός από μόνος του δεν είναι κακός - αλλά και υπερεθνικιστής.
Περισσότερο προβληματίζει η δημοτικότητα του κ. Θεοδωράκη. Σε δύσκολες εποχές, όπως οι τωρινές, όπου η απαισιοδοξία θερίζει, το φαινόμενο μιας προσωπικότητας, η οποία ολίσθησε προς το λαϊκισμό και τον εθνικισμό, δύο έννοιες αντίθετες προς όσα προφείλει να πρεσβεύει η Αριστερά, χρήζει πολυεπίπεδης μελέτης. Σε μια υγιή κοινωνία τέτοια μεταστροφή θα ήταν κατακριτέα και ο φορέας της θα περιθωριοποιούνταν. Σε μια κοινωνία, όμως, ευρισκόμενη σε κρίση σε κάθε επίπεδο, όπως η ελληνική, τέτοια πρόσωπα αποθεώνονται από ανθρώπους, οι οποίοι αναζητούν τον ιδανικό σωτήρα, που θα δώσει λύσεις στα προβλήματά τους. Και επειδή οι λύσεις δεν πέφτουν σαν μάννα εξ ουρανού, τα παχιά τα λόγια με τις θεωρίες συνωμοσίας και τον εύπεπτο καταγγελτικό τόνο προς τους κυβερνώντες μετατρέπουν τον εκφραστή τους σε είδωλο των μαζών, ειδικά αν έχει στις πλάτες του μια διόλου ευκαταφρόνητη ιστορία. Διότι οι αμετροεπείς με σπουδαίο παρελθόν φαντάζουν μια κάποια λύση σε όσους ψάχνουν για από μηχανής θεούς. Τα εύκολα τα λόγια, τα πασπαλισμένα με υποτιθέμενα καταχθόνια σχέδια σε βάρος του περιούσιου λαού των Ελλήνων, σε συνδυασμό με ένα έντονο αντισημητισμό και αντιαμερικανισμό, αντιγεγραμμένους από τα πιο ειδεχθή ρατσιστικά και υπερεθνικιστικά ιστολόγια και έντυπα, χαϊδεύουν τ' αυτιά των αμόρφωτων και απελπισμένων αλλά δεν δίνουν λύσεις στα χρόνια προβλήματα. Η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, που χαρακτηρίζει την κίνηση, της οποίας ο κ. Θεοδωράκης προϊσταται, θα μπορούσε ίσως στο Μεσαίωνα να δικαιολογηθεί στα πλαίσια της γενικότερης αδυναμίας πρόσβασης στη γνώση και, εντεύθεν, στην αλήθεια. Πώς δικαιολογείται, όμως, στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα; Και πώς στην ευχή πρόσωπα με ιδιαίτερο μορφωτικό και επιστημονικό επίπεδο, όπως ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Κασιμάτης, δέχθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτό το φοβικό μόρφωμα άλλως πώς επέτρεψαν στην κεφαλή του να κλίνει προς ιδέες ασυμβίβαστες με τα ιδεώδη, που αυτή πρέσβευε σε άλλες, όχι τόσο μακρυνές, εποχές;
Αμφιβάλλω, αν όλα τα παραπάνω πέρασαν έστω για λίγο από το μυαλό των υποστηρικτών του κ. Θεοδωράκη και της κίνησής του. Ελπίζω μόνο, όταν γίνει αντιληπτό το περιεχόμενο αυτής της σπίθας, να μην έχει αυτή μετατραπεί σε φωτιά σαν και αυτές, που "έκαψαν" τη χώρα το 1897 ή το 1922. Διότι τότε ίσως θα 'ναι πολύ αργά.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Πρακτικές φασισμού, που περνούν στα κρυφά

Μερικοί άνθρωποι απλά δεν υποφέρουν την πολυφωνία. Για την ακρίβεια, δεν αντέχουν στο άκουσμα μιας αντίθετης απ' όσα οι ίδιο πρεσβεύουν φωνής. Οι ανοχές τους είναι περιορισμένες για πολλούς λόγους. Κάποιοι εξ αυτών είναι εκ πεποιθήσεως φασίστες. Κάποιοι άλλοι έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον καταπιεστικό, όπου η αντίθετη από την κρατούσα άποψη είναι ποινικώς κολάσιμη πράξη, και έχουν απόλυτα ασπαστεί τα ιδεώδη αυτού του περιβάλλοντος. Φαντάζομαι, ότι θα υπάρχουν και άλλοι λόγοι αλλά δεν έχει σημασία η απαρίθμησή τους.
Αν το παραπάνω φαινόμενο σταματούσε εκεί, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ουδείς υποχρεούται να ανεχθεί την άποψη, που δεν τον εκφράζει πολλώ δε μάλλον δεν του αρέσει. Η άλλη όψη του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση είναι το δικαίωμα της μη υιοθέτησης της ελεύθερης άποψης, που δεν εκφράζει κάποιον και περιλαμβάνεται στο δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Το πρόβλημα αρκετών αλλεργικών στην αντίθετη με τη δική τους άποψη είναι η επιθυμία τους να μεταδώσουν την αλλεργία τους αυτή άλλως να εκδηλώσουν τα συμπτώματά της και προς όσους ασπάζονται αυτή την αντίθετη άποψη. Διότι δεν αρκεί η προσωπική αποστροφή, που προκαλεί μια άποψη, αλλά πρέπει αυτή η αποστροφή να εξωτερικευτεί, κατά τρόπο που να αποκλείει την έκφραση αυτής της άποψης, σύμφωνα με το σκεπτικό των αλλεργικών αυτών. Και για την εξωτερίκευση αυτής της αντίρρησης γίνεται επίκληση των πιο ετερόκλητων φαντασιώσεων, από τον απειλούμενο αφανισμό του γένους έως τα καταχθόνια σχέδια των τσιρακιών της νέας τάξης πραγμάτων.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν και κάποιοι φανατικοί και με πλήθος απειλών πέτυχαν, ώστε να ματαιώσουν τη συνέχιση των παραστάσεων του θεατρικού έργου "No Body Else", με το αιτιολογικό ότι η παράσταση τους θίγει. Προηγήθηκε σωρεία δυσφημιστικών σχολίων σε ιστολόγια, όπως αυτό (με παράθεση αρκετών σχολίων) και αυτό, και ακολούθησαν απειλές σε βάρος των συντελεστών της παράστασης. Φυσικά, ούτε ένας εκ των απειλούντων έκρινε σκόπιμο να παρακολουθήσει το εν λόγω έργο. Αρκούσε, που είχαν ακούσει, ότι το έργο αυτό είναι τάχα μου βλάσφημο, επειδή είχε μια σκηνή ερωτικής συνεύρεσης του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή, ώστε να πράξουν τα μέγιστα για να κατέβει το έργο.
Το χειρότερο είναι, ότι αυτή η είδηση πέρασε στα κρυφά. Αν εξαιρέσει κανείς ορισμένους ιστότοπους και "ΤΑ ΝΕΑ", οι υπόλοιποι τήρησαν σιγή ιχθύος. Ελάχιστες διαμαρτυρίες και αυτές από τους συνήθεις υπόπτους, που παρακολουθούν τέτοια σκοταδιστικά φαινόμενα και έπειτα τίποτα! Απλά τίποτα!
Δύο είναι τα ανησυχητικά σημεία αυτού του φαινομένου. Το πρώτο είναι, ότι σταδιακά αρχίζει ο κόσμος και εθίζεται σε τέτοιες οπισθοδρομικές ου μην και φασίζουσες συμπεριφορές το ίδιο εύκολα, που συνήθισε και τις ληστείες στις τράπεζες. Συνεπώς, παύουν να κινούν το ενδιαφέρον του, αφού δεν αποτελούν κάτι το πρωτοεμφανιζόμενο. Και σε μια κοινωνία του θεάματος, το επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, που ουσιαστικά ταυτίζεται με το θέαμα μέσα από την προβολή του από τα Μ.Μ.Ε., παύει να είναι άξιο προσοχής και, έτσι, οι αντιδράσεις της περιορίζονται και αργότερα εκμηδενίζονται. Το δεύτερο είναι η εμφάνιση αυτού του φαινομένου σε μια κρίσιμη εποχή. ιστορικά τέτοια ακραία φαινόμενα εμφανίστηκαν σε δύσκολες εποχές. Η κατεστραμμένη μεσοπολεμική Γερμανία αποτέλεσε το ευφορότερο έδαφος για την ανάπτυξη του ναζισμού. Φυσικά, οι παραλληλισμοί ανάμεσα στη μεσοπολεμική Γερμανία και τη σημερινή Ελλάδα δεν είναι σωστοί (η σημερινή Ελλάδα είναι παράδεισος μπροστά στη Γερμανία εκείνης της εποχής) αλλά σε μια χώρα ευρισκόμενη σε κρίση σε κάθε επίπεδο είναι εύκολο όχι τόσο να ανατραπούν δημοκρατικές κυβερνήσεις προς όφελος των επιτηδείων αντιδημοκρατών όσο να παγιωθούν καταστάσεις ασύμβατες με τα δημοκρατικά κεκτημένα, εις τρόπον ώστε κανένας να μην αντιδρά σε αυτές. Και ουσιαστικά αυτό επιδιώκουν οι πολέμιοι της αντίθετης προς αυτούς άποψης.
Και αυτή η σιωπή των πολλών είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Όταν η γκαιμπελική μέθοδος της λάσπης των επιτηδείων συνάντησε την απαιδευσία των πολλών

Δεν είναι η πρώτη φορά, που το Διαδίκτυο αλλά και τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. γέμισαν με τίτλους, άρθρα και δηλώσεις άγνοιας και μίσους. Άλλοτε στο στόχαστρο ήταν ο νυν ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πρασίνων, κ. Τρεμόπουλος και η δήλωσή του για μετονομασία της οδού Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ, άλλοτε η κα. Δραγώνα και το βιβλίο της "ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;", αύριο θα είναι κάποιος/κάποια άλλη. Στην ιστορία των τελευταίων ετών έχουν καταγραφεί δεκάδες περιπτώσεις, όπου δηλώσεις, που αφορούσαν θέματα - ταμπού της κοινωνίας μας, παραποιήθηκαν και με αυτή τη μορφή παρουσιάστηκαν ως αληθινές και προερχόμενες από πρόσωπα, των οποίων η άποψη δεν ήταν ούτως ή άλλως αρεστή αλλά έπρεπε να παρουσιαστεί από τους γνωστούς αγνώστους πλαστογράφους ως ακόμα πιο μισητή.
Φυσικά, οι ίδιοι παραχαράκτες χτύπησαν και πάλι, με αφορμή την προβολή της σειράς του "ΣΚΑΪ" "1821", όπου υποτίθεται, ότι ο σχολιαστής της σειράς αυτής, γνωστός συγγραφέας κ. Τατσόπουλος, χαρακτήρισε το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως ομοφυλόφιλο. Η όλη ιστορία ξεκίνησε από μια συζήτηση του συγγραφέα στο φατσοβιβλίο, όπου σε μια επιεικώς αστεία κουβέντα αυτός αναφέρθηκε στο όνομα του Κολοκοτρώνη και τον υποτιθέμενο γκόμενό του. Πουθενά στην κουβέντα αυτή δεν υπήρξε κατηγορηματικός ο κ. Τατσόπουλος, ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν ομοφυλόφιλος.
Και, όμως, αυτή την κουβέντα παραποίησαν οι γνωστοί-άγνωστοι πλαστογράφοι, για να χτυπήσουν μια σειρά, η οποία διαβάζει τα γεγονότα του 1821 με ένα πιο ήπιο και, συνεπώς, λιγότερο αρεστό στους πολλούς τρόπο. Και όταν η γκαιμπελική μέθοδος της λάσπης των επιτηδείων συναντά την απαιδευσία των πολλών, το αποτέλεσμα είναι η απίστευτη κατασυκοφάντηση ενός συγγραφέα, ο οποίος παρουσιάζει την ανωτέρω εκπομπή και καλείται να απολογηθεί σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές για κάτι, το οποίο ουδέποτε είπε.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι τόσο η παρουσία λασπολόγων στη χώρα μας. Το είδος είναι τόσο παλιό όσο και η ανθρώπινη σκοπιμότητα. Βρίσκει, όμως, εύφορο έδαφος, ακριβώς επειδή οι απαίδευτοι είναι πολλοί στη χώρα μας και τείνουν ευήκοον ους σε τέτοιου είδους ανοησίες. Παρά το γεγονός, ότι η πρόσβαση στην πληροφορία είναι τέτοια, που επιτρέπει περισσότερο από ποτέ την προσέγγιση της αλήθειας, εντούτοις ο απαίδευτος όχι μόνο δεν καταφεύγει σε αυτή, για να εξακριβώσει, αν, όσα ακούει, αληθεύουν, αλλά πεισματικά στυλώνει τα ποδάρια του, εμμένοντας σε όσα άκουσε από τους κιβδηλοποιούς της πραγματικότητας.
Η σειρά του "ΣΚΑΪ" για το 1821 καταπιάνεται με κάποιους μύθους, που συνοδεύουν την ιστορική αυτή στιγμή. Δεν προσπαθεί να αναιρέσει την πραγματικότητα, που ήθελε κάποιους ανθρώπους να ξεσηκώνονται ενάντια σε ένα κατακτητή. Καταδεικνύει απλά τους μύθους, οι οποίοι συνοδεύουν την ιστορία 400 χρόνων σκλαβιάς. Και επειδή κάποια θέματα αποτελούν γκρίζες ζώνες στην ελληνική ιστορία (π.χ. κρυφό σχολείο), οι επιτήδειοι έσπευσαν να τσακίσουν μια σειρά, την οποία αμφιβάλλω αν πραγματικά είδαν και αν, τέλος πάντων, την είδαν, έσπευσαν να την κρίνουν με όσα έμαθαν είτε από το σχολείο είτε από τα παραϊστορικά ιστολόγια και βιβλία, που αποτελούν και το μοναδικό μορφωτικό τους οπλοστάσιο. Ή, μήπως, πρέπει να πω "παραμορφωτικό";
Σε μια χώρα, όπου η παιδεία θα αποτελούσε προτεραιότητα των πολλών - αναφέρομαι στην παιδεία με την έννοια της μόρφωσης και όχι της συλλογής τίτλων επιστημονικής επάρκειας - οι ανωτέρω παραποιητές θα είχαν καταλήξει στο περιθώριο της κοινωνίας και ο λόγος τους θα αντιμετωπιζόταν με θυμηδία. Σε μια χώρα, όμως, χωρίς ουσιαστική παιδεία οι ανωτέρω επίδοξοι μονοπωλητές της ιστορικής αλήθειας, όπως προβάλλει μέσα από τον παραμορφωτικό τους φακό, ζουν και βασιλεύουν. Και το χειρότερο είναι, ότι μέρα με τη μέρα κερδίζουν περισσότερους υποστηρικτές.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Βιβλία : "ΚΑΪΝ" του Ζοζέ Σαραμάγκου

Και αν ο σκληρός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ήταν, στην πραγματικότητα, εμπαθής, αλαζόνας, με ελαστική συνείδηση και έβαζε στοίχημα με το διάβολο για τους πιστούς του; Μήπως ο Κάιν, ο πρώτος δολοφόνος της Παλαιάς Διαθήκης, σκότωσε τον Άβελ, επειδή τον έσπρωξε προς τα εκεί η αδικία εκ μέρους του Θεού, αλλά, στην πραγματικότητα, ήταν ο πρώτος σκεπτικιστής, που αμφισβήτησε το Θεό;
Πατώντας σε αυτά τα ερωτήματα αλλά και επιθυμώντας μα δώσει μια λογοτεχνική διάσταση στις αθεϊστικές του πεποιθήσεις άλλως στην απουσία θρησκευτικού συναισθήματός του ο νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου έγραψε το τελευταίο του μυθιστόρημα "ΚΑΪΝ" (Εκδόσεις Καστανιώτη). Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο, στο οποίο ο κεντρικός ήρωας Κάιν περνάει σε διαφορετικές χρονικές περιόδους συγγραφική αδεία και έρχεται αντιμέτωπος με διάφορα πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, όπως τον Αβραάμ, τον Ιησού του Ναυή, τον Ιώβ και άλλους, τους οποίους αντιμετωπίζει με τον ίδιο σκεπτικισμό, με τον οποίο αντιμετωπίζει το Θεό. Αρνούμενος ουσιαστικά την παντοδυναμία του Θεού και εκμεταλλευόμενος το εκδικητικό του μένος σε βάρος του πρώτου δολοφόνου του ανθρώπινου γένους, ο Κάιν ορθώνει το ανάστημά του σε όσα θεωρεί άδικα εκ μέρους του Θεού, αρνείται να δεχθεί την παθητικότητα, με την οποία οι πιστοί του αποδέχονται τις επιλογές του και ουσιαστικά σαμποτάρει τα σχέδια του Παντοδύναμου, επισημαίνοντας τα ολισθήματα και τα πάθη του.
Υπάρχουν στιγμές στο βιβλίο, όπου ο συγγραφέας δίνει, πραγματικά, τα ρέστα του. Ο διάλογος ανάμεσα στο Θεό και τον Κάιν αμέσως μετά τη δολοφονία του Άβελ είναι απολαυστικός και χαράσσει τη γραμμή, που ο Κάιν θα ακολουθήσει στο υπόλοιπο βιβλίο. Εξίσου σημαντικά λειτουργεί ο ορθολογισμός του συγγραφέα, ο οποίος σφυροκοπάει ανελέητα τα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης, με τα οποία ασχολείται, αμφισβητώντας τις προθέσεις του Θεού (της Παλαιάς Διαθήκης).
Για τους φίλους, όμως, του συγγραφέα, το τελευταίο αυτό πόνημά του δεν είναι, δυστυχώς, αντάξιο των παλαιότερων βιβλίων του. Υπάρχουν στιγμές, που το έργο, όσο ευχάριστα και αν διαβάζεται, δείχνει να μην έχει τη σπιρτάδα, που χαρακτήριζε τα προηγούμενα βιβλία του. Ο συγγραφέας μοιάζει κουρασμένος και δεν εκμεταλλεύτηκε, πιστεύω, την ευκαιρία να ξετινάξει την Παλαιά Διαθήκη, όσο του επέτρεπε το τεράστιο συγγραφικό του ταλέντο αλλά και η δεδηλωμένη αθεΐα του.
Δεν αρνούμαι, ότι το βιβλίο διαβάζεται ξένοιαστα αλλά δεν μπορώ να το συγκρίνω π.χ. με το αλληγορικό "ΠΕΡΙ ΤΥΦΛΩΣΕΩΣ". Για όποιον δεν έχει διαβάσει Σαραμάγκου, ίσως δεν είναι το ενδεδειγμένο βιβλίο, για να ξεκινήσει να εντρυφεί στο έργο του.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Στο ασανσέρ...

Το ασανσέρ είναι ένα από εκείνα τα μέρη, στα οποία ο νεοέλληνας κάνει κατάθεση ψυχής. Αποκαλύπτεται. Βγάζει τον πραγματικό του εαυτό. Φανερώνει αυτό, που είναι στην πραγματικότητα πίσω από το πανάκριβο μοδάτο κοστούμι/ταγιέρ ή καθημερινό ντύσιμο και τα γκατζετς, που κρέμονται πάνω του. Είναι κάτι σαν το εξομολογητήριό του, ο χώρος, στον οποίο αφήνεται να εκδηλωθεί ελεύθερα και να δείξει, ποιος πραγματικά είναι.
Κατ' αρχάς, ο νεοέλληνας χρησιμοποιεί το ασανσέρ ακόμα και όταν είναι να ανέβει ένα μόνο όροφο, ενίοτε και για τον ημιόροφο. Συνήθως βαριέται να ανέβει από τις σκάλες αλλά και δεν γουστάρει να προβληματίζεται με τέτοια μικροπράγματα, οπότε στήνεται μπροστά από την είσοδο του ασανσέρ και περιμένει. Το ίδιο πράττει και όταν χρειάζεται να κατέβει στον αμέσως επόμενο όροφο, που και αυτός μπορεί να είναι ημιόροφος. Κάποτε ο χρόνος αναμονής του ασανσέρ είναι αρκετά μεγαλύτερος από αυτό, που χρειάζεται στο νεοέλληνα, ώστε να ανέβει από τον όροφο, στον οποίο βρίσκεται, στον αμέσως ανώτερο ή κατώτερο αλλά δεν βαριέσαι αδελφέ;
Όταν, περαιτέρω, ο νεοέλληνας εισέλθει στο ασανσέρ, αν τυγχάνει να είναι καπνιστής, απαξιώνει να σβήσει το τσιγάρο του παρά συνεχίζει να φουμάρει εντός του θεόκλειστου χώρου του κουβουκλίου του ασανσέρ. Αν υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εντός του ασανσέρ, καρφί δεν του καίγεται. Ούτε τον νοιάζει, που ένα ασανσέρ δύσκολα αερίζεται και θα μυρίζει τσιγαρίλα. Αν του κάνουν παρατήρηση για το τσιγάρο, αυτός είτε θα το παίξει Κινέζος είτε θα απαντήσει σε ύφος "άει παράτα μας" και θα συνεχίσει το κάπνισμα. Σπανιότερα, θα παραπονεθεί για την παρατήρηση, που του έγινε, και θα σβήσει απρόθυμα το τσιγάρο. Ακόμα πιο σπάνια, θα το σβήσει εκτός ασανσέρ, πατώντας στο στο έδαφος.
Αν, πάλι, τύχει ο νεοέλληνας και μιλάει στο κινητό του την ώρα, που μπαίνει στο ασανσέρ, δεν θα το κλείσει παρά θα συνεχίζει να μιλάει σε αυτό δυνατά, ξεκουφαίνοντας τους λοιπούς επιβαίνοντες. Και επειδή εντός του ασανσέρ το σήμα του κινητού εξασθενίζει, αυτός φωνάζει ακόμα περισσότερο, λες και η είσοδός του στο ασανσέρ συνετέλεσε στην κώφωση του συνομιλητή του. Ούτε σκέψη να πει του συνομιλητή του, ότι θα του τηλεφωνήσει αργότερα.
Συχνά, ένα ασανσέρ χωράει πολύ λίγα άτομα. Σιγά τα ωά, σκέφτεται ο νεοέλληνας και παστώνεται με 5-6 ακόμα ομοεθνείς του, ακόμα και όταν το ασανσέρ χωράει λιγότερο κόσμο, αφού είναι φύσει ανυπόμονος και, αν περιμένει να ξεφορτώσει το άσανσέρ όσους προηγούνται, θα πέσουν έξω τα καράβια του. Αν τύχει, όμως, και κολλήσει το ασανσέρ, πράγμα όχι σπάνιο με τόση κακομεταχείριση εκ μέρους του νεοέλληνα, ο τελευταίος αντί να κάνει την αυτοκριτική του, που μπουκάρισε υπεράριθμος σε αυτό, τα βάζει με τους κατασκευαστές, που δεν έφτιαξαν ένα γερό ασανσέρ, με την πολιτεία, που δεν ελέγχει τους κατασκευαστές κ.λπ. Σωστά μαντέψατε, δεν τα βάζει καθόλου με τον εαυτό του.
Επειδή η τεχνολογία προχωράει με γοργούς ρυθμούς, υπάρχουν και υπερμοντέρνα ασανσέρ, που λειτουργούν αυτόματα και με κόσμιες κινήσεις εκ μέρους των χρηστών. Προχωράει παντού η τεχνολογία, είπατε; Ναι, εκτός από το μυαλό του νεοέλληνα, ο οποίος και αν, ακόμα, βρεθεί σε υπερσύγχρονο ασανσέρ, πατάει με μένος τα κουμπιά του, για να πάρει αυτό πρώτη τη δική του εντολή. Μετά από λίγο καιρό, βέβαια, το ασανσέρ κείτεται ξεπατωμένο με κουμπιά, που θέλουν λίγη ώρα, για να δώσουν εντολή. Αλλά ο νεοέλληνας τα βάζει και πάλι με τον κατασκευαστή, την πολιτεία κ.λπ. Ως συνήθως, ο εαυτός του μένει στην απ' έξω.
Το ασανσέρ, για καλή τύχη του νεοέλληνα, δεν έχει φωνή. Είναι, έτσι, πιο εχέμυθο από τον καθαυτό εξομολογητή. Ίσως γι' αυτό ο νεοέλληνας συμπεριφέρεται, όταν εισέρχεται σε αυτό, όπως είναι κακομαθημένος. Και γι' αυτό κοιμάται ήσυχος, ότι το δόλιο το ασανσέρ, που αγόγγυστα τον εξυπηρετεί, δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεμπροστιάσει.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Αφού κυκλοφορεί τόσο πολύ, θα αληθεύει

Χτες διάβαζα σε τοπική εφημερίδα το άρθρο μιας φιλολόγου για τη φημολογούμενη κατάργηση της διδασκαλίας της ιστορίας στα σχολεία. Στην επικεφαλίδα του το άρθρο έφερε τη γνωστή ρήση, που αποδίδεται στον διαβόητο κ. Χένρυ Κίσσινγκερ, ότι ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον αποκόψουμε από τις ρίζες του κ.λπ. κ.λπ. Σημειωτέον, ότι η εν λόγω φιλόλογος είναι διορισμένη στο Ελληνικό Δημόσιο και διδάσκει σε παιδιά εφηβικής ηλικίας, οπότε δυσκολεύομαι να πιστέψω, ότι, όταν μπαίνει στην αίθουσα διδασκαλίας, αποφεύγει να διδάξει στους μαθητές της τέτοιες ανοησίες. Άλλωστε, άνθρωποι, που ασπάζονται την άποψη, ότι η δήλωση Κίσσινγκερ είναι αληθής, διακατέχονται από την ψευδαίσθηση, ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και, συνεπώς, ότι έχουν μια ιερή αποστολή να φέρουν στο φως στοιχεία, που το κατεστημένο, δέσμια του οποίου είναι η πολιτεία, κρατούν στο σκοτάδι.
Σε μια χώρα, όπου ο πολύς κόσμος ειναι ουσιαστικά αμόρφωτος, είναι εύκολο να γίνουν πιστευτές τέτοιες δηλώσεις. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της χώρας μας είναι τραγικά αμόρφωτοι υπό την έννοια, ότι αφενός δεν γνωρίζουν ακόμα και στοιχειώδη θέματα εκτός του γνωστικού τους αντικειμένου αφετέρου δεν έχουν εξασκήσει επαρκώς την κριτική τους σκέψη, ώστε να αντιλαμβάνονται τέτοιες απάτες. Είναι πανεύκολο σε ένα λαό, που έχει τόση σχέση με το διάβασμα και την εν γένει μόρφωση όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο, να περάσεις τέτοιες θεωρίες συνωμοσίας, προκειμένου να το φοβίσεις και να τον κάνεις να βλέπει παντού εχθρούς. Άλλωστε, είμαστε ένα λαός με μακροχρόνια ιστορία και όλοι μας επιβουλεύονται, οπότε γιατί μια τέτοια θεωρία να μη γίνει πιστευτή από ανθρώπους χωρίς μόρφωση ;
Συν τοις άλλοις, η συχνή επανάληψη τέτοιων αποκυημάτων νοσηρής φαντασίας συντελεί στην αποτύπωσή τους στο νου του μέσου αμόρφωτου νεοέλληνα, εις τρόπον ώστε αυτός να την αντιλαμβάνεται ως αληθή και να μην μπαίνει στη διαδικασία αμφισβήτησής της. Όταν, μάλιστα, φορείς της ιδέας αυτής είναι πρόσωπα, όπως ο κ. Θεοδωράκης και ο κ. Λαζόπουλος, τότε γιατι να μην την ασπάζεται και μια απλή φιλόλογος; Και αφού μια φιλόλογος αποδέχεται ως αληθινή μια τέτοια δήλωση, τότε γιατί να μην την αποδεχθούν και όσοι συνέλληνες δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή τους;
Φυσικά, υπάρχουν άρθρα αλλά και βιβλία, που κονιορτοποιούν τέτοιες απόψεις και καταδεικνύουν το μέγα ψεύδος των διακινητών τους. Αλλά σε μια χώρα δέσμια της αμορφωσιάς των κατοίκων της, ιδίως όσων θεωρούνται μορφωμένοι, αυτά είτε περνούν αδιάβαστα είτε χαρακτηρίζονται ως αναληθή και υποκινούμενα από τις ίδιες δυνάμεις, που έχουν θέσει στόχο την εκρίζωση των ηθών και εθίμων μας. Και όταν αδιαφορούν γι' αυτά τα τεκμήρια οι φερόμενοι ως πνευματικοί ταγοί μας - θυμηθείτε με πόση ευκολία άφησε ο κ. Θεοδωράκης να εννοηθεί, ότι δεν διάβασε το βιβλίο της κας. Δραγώνα "ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ" αλλά είχε όλη την όρεξη να το κατακρίνει - είναι επόμενο να αδιαφορήσουν και όσοι συμπολίτες μας τους έχουν θεοποιήσει.
Και κάπως έτσι τέτοιες θεωρίες και απόψεις όχι μόνο διαχέονται είτε στα παραδοσιακά είτε στα ηλεκτρονικά μέσα αλλά και βρίσκονται άνθρωποι πρόθυμοι να τις υπερασπιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους.