Μερικοί άνθρωποι απλά δεν υποφέρουν την πολυφωνία. Για την ακρίβεια, δεν αντέχουν στο άκουσμα μιας αντίθετης απ' όσα οι ίδιο πρεσβεύουν φωνής. Οι ανοχές τους είναι περιορισμένες για πολλούς λόγους. Κάποιοι εξ αυτών είναι εκ πεποιθήσεως φασίστες. Κάποιοι άλλοι έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον καταπιεστικό, όπου η αντίθετη από την κρατούσα άποψη είναι ποινικώς κολάσιμη πράξη, και έχουν απόλυτα ασπαστεί τα ιδεώδη αυτού του περιβάλλοντος. Φαντάζομαι, ότι θα υπάρχουν και άλλοι λόγοι αλλά δεν έχει σημασία η απαρίθμησή τους.
Αν το παραπάνω φαινόμενο σταματούσε εκεί, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ουδείς υποχρεούται να ανεχθεί την άποψη, που δεν τον εκφράζει πολλώ δε μάλλον δεν του αρέσει. Η άλλη όψη του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση είναι το δικαίωμα της μη υιοθέτησης της ελεύθερης άποψης, που δεν εκφράζει κάποιον και περιλαμβάνεται στο δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Το πρόβλημα αρκετών αλλεργικών στην αντίθετη με τη δική τους άποψη είναι η επιθυμία τους να μεταδώσουν την αλλεργία τους αυτή άλλως να εκδηλώσουν τα συμπτώματά της και προς όσους ασπάζονται αυτή την αντίθετη άποψη. Διότι δεν αρκεί η προσωπική αποστροφή, που προκαλεί μια άποψη, αλλά πρέπει αυτή η αποστροφή να εξωτερικευτεί, κατά τρόπο που να αποκλείει την έκφραση αυτής της άποψης, σύμφωνα με το σκεπτικό των αλλεργικών αυτών. Και για την εξωτερίκευση αυτής της αντίρρησης γίνεται επίκληση των πιο ετερόκλητων φαντασιώσεων, από τον απειλούμενο αφανισμό του γένους έως τα καταχθόνια σχέδια των τσιρακιών της νέας τάξης πραγμάτων.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν και κάποιοι φανατικοί και με πλήθος απειλών πέτυχαν, ώστε να ματαιώσουν τη συνέχιση των παραστάσεων του θεατρικού έργου "No Body Else", με το αιτιολογικό ότι η παράσταση τους θίγει. Προηγήθηκε σωρεία δυσφημιστικών σχολίων σε ιστολόγια, όπως αυτό (με παράθεση αρκετών σχολίων) και αυτό, και ακολούθησαν απειλές σε βάρος των συντελεστών της παράστασης. Φυσικά, ούτε ένας εκ των απειλούντων έκρινε σκόπιμο να παρακολουθήσει το εν λόγω έργο. Αρκούσε, που είχαν ακούσει, ότι το έργο αυτό είναι τάχα μου βλάσφημο, επειδή είχε μια σκηνή ερωτικής συνεύρεσης του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή, ώστε να πράξουν τα μέγιστα για να κατέβει το έργο.
Το χειρότερο είναι, ότι αυτή η είδηση πέρασε στα κρυφά. Αν εξαιρέσει κανείς ορισμένους ιστότοπους και "ΤΑ ΝΕΑ", οι υπόλοιποι τήρησαν σιγή ιχθύος. Ελάχιστες διαμαρτυρίες και αυτές από τους συνήθεις υπόπτους, που παρακολουθούν τέτοια σκοταδιστικά φαινόμενα και έπειτα τίποτα! Απλά τίποτα!
Δύο είναι τα ανησυχητικά σημεία αυτού του φαινομένου. Το πρώτο είναι, ότι σταδιακά αρχίζει ο κόσμος και εθίζεται σε τέτοιες οπισθοδρομικές ου μην και φασίζουσες συμπεριφορές το ίδιο εύκολα, που συνήθισε και τις ληστείες στις τράπεζες. Συνεπώς, παύουν να κινούν το ενδιαφέρον του, αφού δεν αποτελούν κάτι το πρωτοεμφανιζόμενο. Και σε μια κοινωνία του θεάματος, το επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, που ουσιαστικά ταυτίζεται με το θέαμα μέσα από την προβολή του από τα Μ.Μ.Ε., παύει να είναι άξιο προσοχής και, έτσι, οι αντιδράσεις της περιορίζονται και αργότερα εκμηδενίζονται. Το δεύτερο είναι η εμφάνιση αυτού του φαινομένου σε μια κρίσιμη εποχή. ιστορικά τέτοια ακραία φαινόμενα εμφανίστηκαν σε δύσκολες εποχές. Η κατεστραμμένη μεσοπολεμική Γερμανία αποτέλεσε το ευφορότερο έδαφος για την ανάπτυξη του ναζισμού. Φυσικά, οι παραλληλισμοί ανάμεσα στη μεσοπολεμική Γερμανία και τη σημερινή Ελλάδα δεν είναι σωστοί (η σημερινή Ελλάδα είναι παράδεισος μπροστά στη Γερμανία εκείνης της εποχής) αλλά σε μια χώρα ευρισκόμενη σε κρίση σε κάθε επίπεδο είναι εύκολο όχι τόσο να ανατραπούν δημοκρατικές κυβερνήσεις προς όφελος των επιτηδείων αντιδημοκρατών όσο να παγιωθούν καταστάσεις ασύμβατες με τα δημοκρατικά κεκτημένα, εις τρόπον ώστε κανένας να μην αντιδρά σε αυτές. Και ουσιαστικά αυτό επιδιώκουν οι πολέμιοι της αντίθετης προς αυτούς άποψης.
Και αυτή η σιωπή των πολλών είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα.
Αν το παραπάνω φαινόμενο σταματούσε εκεί, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ουδείς υποχρεούται να ανεχθεί την άποψη, που δεν τον εκφράζει πολλώ δε μάλλον δεν του αρέσει. Η άλλη όψη του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση είναι το δικαίωμα της μη υιοθέτησης της ελεύθερης άποψης, που δεν εκφράζει κάποιον και περιλαμβάνεται στο δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Το πρόβλημα αρκετών αλλεργικών στην αντίθετη με τη δική τους άποψη είναι η επιθυμία τους να μεταδώσουν την αλλεργία τους αυτή άλλως να εκδηλώσουν τα συμπτώματά της και προς όσους ασπάζονται αυτή την αντίθετη άποψη. Διότι δεν αρκεί η προσωπική αποστροφή, που προκαλεί μια άποψη, αλλά πρέπει αυτή η αποστροφή να εξωτερικευτεί, κατά τρόπο που να αποκλείει την έκφραση αυτής της άποψης, σύμφωνα με το σκεπτικό των αλλεργικών αυτών. Και για την εξωτερίκευση αυτής της αντίρρησης γίνεται επίκληση των πιο ετερόκλητων φαντασιώσεων, από τον απειλούμενο αφανισμό του γένους έως τα καταχθόνια σχέδια των τσιρακιών της νέας τάξης πραγμάτων.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν και κάποιοι φανατικοί και με πλήθος απειλών πέτυχαν, ώστε να ματαιώσουν τη συνέχιση των παραστάσεων του θεατρικού έργου "No Body Else", με το αιτιολογικό ότι η παράσταση τους θίγει. Προηγήθηκε σωρεία δυσφημιστικών σχολίων σε ιστολόγια, όπως αυτό (με παράθεση αρκετών σχολίων) και αυτό, και ακολούθησαν απειλές σε βάρος των συντελεστών της παράστασης. Φυσικά, ούτε ένας εκ των απειλούντων έκρινε σκόπιμο να παρακολουθήσει το εν λόγω έργο. Αρκούσε, που είχαν ακούσει, ότι το έργο αυτό είναι τάχα μου βλάσφημο, επειδή είχε μια σκηνή ερωτικής συνεύρεσης του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή, ώστε να πράξουν τα μέγιστα για να κατέβει το έργο.
Το χειρότερο είναι, ότι αυτή η είδηση πέρασε στα κρυφά. Αν εξαιρέσει κανείς ορισμένους ιστότοπους και "ΤΑ ΝΕΑ", οι υπόλοιποι τήρησαν σιγή ιχθύος. Ελάχιστες διαμαρτυρίες και αυτές από τους συνήθεις υπόπτους, που παρακολουθούν τέτοια σκοταδιστικά φαινόμενα και έπειτα τίποτα! Απλά τίποτα!
Δύο είναι τα ανησυχητικά σημεία αυτού του φαινομένου. Το πρώτο είναι, ότι σταδιακά αρχίζει ο κόσμος και εθίζεται σε τέτοιες οπισθοδρομικές ου μην και φασίζουσες συμπεριφορές το ίδιο εύκολα, που συνήθισε και τις ληστείες στις τράπεζες. Συνεπώς, παύουν να κινούν το ενδιαφέρον του, αφού δεν αποτελούν κάτι το πρωτοεμφανιζόμενο. Και σε μια κοινωνία του θεάματος, το επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, που ουσιαστικά ταυτίζεται με το θέαμα μέσα από την προβολή του από τα Μ.Μ.Ε., παύει να είναι άξιο προσοχής και, έτσι, οι αντιδράσεις της περιορίζονται και αργότερα εκμηδενίζονται. Το δεύτερο είναι η εμφάνιση αυτού του φαινομένου σε μια κρίσιμη εποχή. ιστορικά τέτοια ακραία φαινόμενα εμφανίστηκαν σε δύσκολες εποχές. Η κατεστραμμένη μεσοπολεμική Γερμανία αποτέλεσε το ευφορότερο έδαφος για την ανάπτυξη του ναζισμού. Φυσικά, οι παραλληλισμοί ανάμεσα στη μεσοπολεμική Γερμανία και τη σημερινή Ελλάδα δεν είναι σωστοί (η σημερινή Ελλάδα είναι παράδεισος μπροστά στη Γερμανία εκείνης της εποχής) αλλά σε μια χώρα ευρισκόμενη σε κρίση σε κάθε επίπεδο είναι εύκολο όχι τόσο να ανατραπούν δημοκρατικές κυβερνήσεις προς όφελος των επιτηδείων αντιδημοκρατών όσο να παγιωθούν καταστάσεις ασύμβατες με τα δημοκρατικά κεκτημένα, εις τρόπον ώστε κανένας να μην αντιδρά σε αυτές. Και ουσιαστικά αυτό επιδιώκουν οι πολέμιοι της αντίθετης προς αυτούς άποψης.
Και αυτή η σιωπή των πολλών είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου