Όχι εγώ, οι άλλοι

Πρωταρχικός σκοπός μιας κοινωνίας, που θέλει να μιλάει για ισονομία και να ζητεί την ίση μεταχείριση όλων έναντι του νόμου, είναι όχι μόνο η εκ μέρους της τήρηση του νόμου αλλά και η δημόσια προτροπή γι' αυτό. Τα παραπάνω αποτελούν το μοναδικό τρόπο, δια του οποίου καθίσταται εφικτή η κοινωνική - και όχι μόνο αυτή - πρόοδος του συνόλου. Αυτά είναι βασικές αρχές, τις οποίες οι κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς οφείλουν να γνωρίζουν.
Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, στην Ελλάδα η αρχή αυτή έχει πάει περίπατο. Αφορμή γι' αυτό αποτέλεσε η ατιμωρησία τόσο των πολιτικών όσο και των οικονομικών κεφαλών της χώρας μας, η οποία ναι μεν ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών αλλά οδήγησε και στην ανάπτυξη μιας απαράδεκτης νοοτροπίας, σύμφωνα με την οποία είναι αδύνατο και προκλητικό να τιμωρείται ένας μικροπαραβάτης, τη στιγμή που οι μεγαλοκαρχαρίες μένουν ατιμώρητοι. Η αντίληψη αυτή ερμηνεύεται, επίσης, ως αρχή, ότι πρέπει πρώτα να τιμωρηθούν οι μεγάλες κεφαλές του τόπου και μετά να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη με το λαό.
Φυσικά, οι θιασώτες αυτής της αντίληψης γνωρίζουν λίαν καλώς, ότι με την υπάρχουσα κατάσταση είναι μάλλον ακατόρθωτο να τιμωρηθούν οι προύχοντες της ταλαίπωρης Ελλάδος, αφού απουσιάζει η τόλμη προς τούτο, οπότε οι μικροπαραβάτες μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους στη ράμπα, που χρησιμοποιείται από πρόσωπα με ειδικές ανάγκες, να αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο, φόρο ή ασφαλιστική εισφορά κ.λπ. και να αξιώνουν να παραμείνουν ατιμώρητοι γι' αυτά, προβάλλοντας το παραπάνω αφοπλιστικό επιχείρημα.
Φαντάζει μάλλον δύσκολο να ζητηθεί κάποια στιγμή από ένα φορέα ένας εξορθολογισμός της διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων. Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας απαξιώνει να ασχοληθεί με τόσο δύσπεπτα θέματα, αφού γι' αυτή προέχει η ανεμελιά της και η απουσία μακροπρόθεσμων στόχων, όταν δεν καταφεύγει σε κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως καταλήψεις κτιρίων και άρνηση συνδιαλλαγής με τους κρατικούς φορείς, επειδή ο διάλογος συνιστά, κατά την επικρατούσα άποψη, ανεπίτρεπτη υποχώρηση. Οι κρατικοί φορείς στελεχώνονται, στην πλειονότητά τους, από μέλη της κοινωνίας μας, που φέρουν την παραπάνω παθογένεια. Τα πολιτικά κόμματα είτε αδιαφορούν είτε αιθεροβατούν ή καταφεύγουν σε επιχειρήματα, όπως αυτό. Και οι ελάχιστοι λογικοί, που ζητούν να εφαρμοστούν η τήρηση του νόμου και η ισονομία μοιάζουν με τον τρελλό του χωριού, που όλοι τον γνωρίζουν, όλοι ξέρουν τι λέει και, όμως, τον περιπαίζουν και, στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορούν γι' αυτόν.
Οπότε, όταν έλθουν τα χειρότερα, ας μην αναζητήσουμε ευθύνες μόνο στους ταγούς μας, διότι όχι μόνο εμείς τους ανεδείξαμε αλλά και σπεύσαμε να μιμηθούμε όλα τα μειονεκτήματά τους, ώστε να γίνουμε κατ' εικόνα και ομοίωσή τους στην αδιαφορία για το νόμο και την επιδίωξη της ατιμωρησίας.