Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Ασεβείς καυγατζήδες

Οι φωνές τους ακούγονταν μέχρι την παραλία κάτω. Αν και κάθονταν σε διαφορετικά τραπέζια και συνοδεύονταν, επέμεναν να φωνάζουν, ως εάν να μην υπήρχε κανένας άλλος γύρω τους. Και Σάββατο μεσημέρι σε ένα αρκετά δημοφιλές, λόγω καλού φαγητού, εστιατόριο είναι λιγάκι δύσκολο να μην έχει κόσμο. Ο άνδρας καθόταν στο τραπέζι αριστερά μας και ήταν εκείνος, που είχε ξεκινήσει να φωνάζει. Η γυναίκα καθόταν δύο τραπέζια μπροστά από μας και η βροντερή φωνή της αλλά και το μάγκικο λεξιλόγιό της πρόδιδε ακριβώς εκείνο τον τύπο θηλυκού, που η σκληρή εργασία στο ελεύθερο επάγγελμα έχει αφαιρέσει από πάνω του κάθε ίχνος θηλυκότητας. «Γιατί ασχολείσαι μαζί μου, ρε, εγώ δεν ασχολούμαι μαζί σου», έλεγε με βαριά φωνή, ενώ η απάντηση ερχόταν πληρωμένη από τον άνδρα «Εσύ με κοιτάς, εγώ δεν ασχολούμαι μαζί σου».
Δεν ξέρω, αν υπάρχει λόγος να χαλάσει κανείς το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν χαλαρώνει σε ένα εστιατόριο και αφού έχει προηγηθεί μια βουτιά στη θάλασσα. Φαίνεται ότι υπάρχει κόσμος, που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ένταση ακόμα και στην ανάπαυλα της δουλειάς του και αυτό είναι προσωπικό του θέμα. Φαίνεται, επίσης, ότι όταν κάποιοι έχουν ανοικτούς λογαριασμούς μεταξύ τους, ελάχιστα ενδιαφέρονται, αν θα ακουστούν απ’ όλο τον κόσμο, που κάθεται γύρω τους, και θα γίνουν ρεζίλι. Αλλά και αυτό είναι προσωπικό τους θέμα.
Εκείνο, όμως, που με «χάλασε» εκείνο το μεσημέρι, ήταν ότι προερχόμενος από μια άκρως κοπιαστική εβδομάδα, περίμενα αυτό το Σαββατοκύριακο, προκειμένου να αράξω και να αδειάσω το μυαλό μου από τις σκοτούρες, που είχαν συσσωρευτεί καθ’ όλες τις εργάσιμες ημέρες. Και την ίδια ακριβώς επιθυμία είχε και η υπόλοιπη παρέα μου. Και η ήρεμη ατμόσφαιρα του εν λόγω εστιατορίου είχε διαταραχτεί από τους φιλέριδες θαμώνες, εκ των οποίων ο άνδρας είχε εγκαταλείψει το τραπέζι του μαζί με τη συνοδεία του και είχε θρονιαστεί στο τραπέζι της γυναίκας, ώστε να λύσουν εκ του σύνεγγυς τις διαφορές τους. Η ένταση είχε φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα και η σύντροφός μου ήταν έτοιμη να τους κάνει παρατήρηση.
Επρόκειτο για άλλο ένα παράδειγμα ελλείψεως σεβασμού προς τους τρίτους εν γένει, που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Μπορεί και εμείς να είμαστε σκοτισμένοι από τη δουλειά της εβδομάδος αλλά αν έχουμε μάθει να ξεδίνουμε με ιδιαίτερη ένταση, θα το κάνουμε και ας ενοχλούνται οι γύρω μας. Γουστάρουμε να βάλουμε τη μουσική στη διαπασών; Ε, αν δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, ας κόψουν το λαιμό τους όσοι ενοχλούνται. Βρήκαμε κάποιον, με τον οποίο διαφωνούμε, σε ένα μαγαζί; Ε, θα λύσουμε εδώ και τώρα τις διαφορές μας και δεν μας καίγεται καρφάκι, αν ενοχλούνται οι λοιποί θαμώνες του μαγαζιού. Είμαστε θεριακλήδες και θέλουμε να καπνίσουμε στη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης παρά την απαγόρευση; Θα ανάψουμε τσιγάρο και αν μας κάνουν παρατήρηση, θα τους ζητήσουμε με επιτακτικό στα όρια της αγένειας ύφος να κοιτάξουν τη δουλειά τους. Ίσως γιατί αυτή είναι η παιδεία, που λαμβάνουμε αρκετοί από εμάς από τα σπίτια μας. Δε με ενδιαφέρει τι μας έχει διδάξει το κράτος. Αυτό μας παρέχει εκπαίδευση, ήτοι κάτι διαφορετικό από την παιδεία, την οποία τη μαθαίνουμε από το σπίτι μας. Αν το σπίτι μας δεν είναι ικανό να μας διδάξει τρόπους συμπεριφοράς, τότε τι να μας κάνει το κράτος; Εμείς, άλλωστε, αναδεικνύουμε αυτό το κράτος υιοθετώντας ακριβώς αυτές τις ακραίες μορφές συμπεριφοράς και μετά οποίες πιέζουμε το κράτος να τις αφήσει ατιμώρητες, ενίοτε και να τις νομιμοποιήσει.
Έπειτα από μια ώρα, κατά την οποία ενημερωθήκαμε, λόγω της εντάσεως των διαπληκτιζόμενων, ότι ο άνδρας και η γυναίκα ήταν συνέταιροι σε μια εμπορική επιχείρηση, οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις αποχώρησαν ειρηνικά. Και εμείς μείναμε ταραγμένοι να ψάχνουμε που στην ευχή θα βρούμε ένα μέρος, όπου κανένας οξύθυμος και αδιάφορος για τους γύρω του κόπανος δε θα ταράζει την ηρεμία μας. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε χώρα;

Μια πανάξια πρωταθλήτρια Ευρώπης

Χτες, ψήφιζα ότι η Γερμανία θα κατακτήσει το EURO 2008, επειδή για πρώτη φορά έπειτα από αρκετά χρόνια παρουσίαζε μια ομάδα ικανή για κάτι καλύτερο απ’ όσα μας είχε συνηθίσει την τελευταία δεκαετία. Εντάξει, δεν προσπαθώ να τη συγκρίνω με τη Γερμανία της δεκαετίας του ’70, ακόμα και με αυτή των αρχών της δεκαετίας του ’90, αλλά φρονώ ότι πέρα από το παραδοσιακό πείσμα τους διέθεταν φέτος και κάποια ταλέντα ικανά να την ξεκολλήσουν από τις χαμηλές πτήσεις των τελευταίων ετών. Κλόζε, Ποντόλσκι, Λαμ και Σβάινσταϊγκερ (όνομα και αυτό, σημαίνει «επιβήτορας χοίρων») γέμιζαν με πεποίθηση τους φίλους της ομάδος αυτής για κάτι καλύτερο.
Τελικά, η Γερμανία δεν κατέκτησε το κύπελλο αυτό, διότι μπροστά της βρέθηκε η καλύτερη Εθνική Ισπανίας των τελευταίων ετών και της έκρυψε τη μπάλα. Ακαταμάχητη ως σύνολο, με το καλύτερο ίσως κέντρο του κόσμου, με παίκτες, που άλλαζαν μπαλιές αστραπιαία και χωρίς δισταγμό, με σπουδαίους και ταχύτατους χειριστές της μπάλας και, το κυριότερο, με τη δυνατότητα να αλλάζει επιθετικούς, χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά το επιθετικό παιχνίδι της, η Ισπανία κέρδισε δίκαια το φετινό EURO και χειροκροτήθηκε από το σύνολο των φίλων του ποδοσφαίρου.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον από την ομάδα αυτή ούτε να κρίνω κάποιο ως τον αδύνατο κρίκο. Αν πρέπει σώνει και καλά να δώσω τα εύσημα αποκλειστικά σε ένα πρόσωπο, αυτός δεν είναι άλλος από τον προπονητή της ομάδος αυτής, τον Αραγονιές. Ο άνθρωπος αυτός, προκειμένου να φτιάξει μια ομάδα ικανή για το καλύτερο, δε δίστασε να θυσιάσει παικταράδες, όπως το Ραούλ, τον Μπαράχα, το Μοριέντες, το Χοακίν και πολλούς άλλους. Επέλεξε και τόλμησε να κάνει ανανέωση, η οποία του βγήκε, είναι αλήθεια, αλλά ταλέντα, όπως τον Τόρες ή τον Γκουίθα, δεν τα αφήνεις εκτός εθνικής ομάδος. Και, το κυριότερο, ένωσε τους παίκτες μιας χώρας, η οποία δεν είναι δα και η πιο συμπαγής εθνοτικά στον κόσμο. Ο Καστιγιάνος μπορεί να νοιώθει μια χαρά Ισπανός αλλά ο Καταλανός δεν πετάει από τη χαρά του, όταν καλείται να φορέσει τη φανέλλα με το ισπανικό εθνόσημο, για να μην αναφέρουμε περιπτώσεις, όπως αυτή του Ολεγκέρ, παίκτη της Μπαρτσελόνα, ο οποίος έχει αρνηθεί να αγωνιστεί για την Εθνική ομάδα της Ισπανίας (οράτε αναλυτικά el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CF%81_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CE%BC. Και, βέβαια, μην ξεχνάμε τους Βάσκους, οι οποίοι δεν αισθάνονται, συνήθως, καθόλου μα καθόλου Ισπανοί.
Φυσικά, το παιχνίδια της Ισπανίας μπορεί να ήταν συναρπαστικό αλλά η τακτική του Αραγονιές δεν ήταν δα και η επιτομή του ρίσκου. Το σύστημα του παιχνιδιού των Ισπανών δεν άλλαζε ούτε στιγμή, αφού όταν έβγαινε επιθετικός, έμπαινε επιθετικός, κάτι, που προδίδει συντηρητικότητα. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ιδίως όταν έχεις στην ίδια θέση τόσους καλούς παίκτες, ώστε η αντικατάσταση του ενός να μη διαταράσσει στο ελάχιστο την τακτική της ομάδος σου. Και για τους φίλους του ποδοσφαίρου η Ισπανία διέθετε ουκ ολίγους παίκτες ικανούς να έλθουν από τον πάγκο και να πρωταγωνιστήσουν.
Επάξια πρωταθλήτρια Ευρώπης, λοιπόν, η Ισπανία! Και μια γιορτή του ποδοσφαίρου έλαβε τέλος. Ραντεβού το φθινόπωρο με Τσάμπιονς Λιγκ!
Υ.Γ. Δε θυμάμαι σε ποια εφημερίδα διάβασα ότι στην Καταλωνία και τη χώρα των Βάσκων η ακροαματικότητα του τηλεοπτικού σταθμού, όταν έπαιζε η Εθνική Ισπανίας, ανήρχετο στο 20%. Κάτι σημαίνει αυτό.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Μια αθόρυβη αλλά άξια μορφή της Ορθοδοξίας

Αναρωτήθηκα αρκετές φορές ποια κοινά σημεία μπορεί να έχει ο εμπρηστικός και διχαστικός λόγος ιερωμένων, όπως ο μακαρίτης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος και ο πάπα-Τσάκαλος με το Λόγο του Χριστού. Πώς δίδασκε το Λόγο του Χριστού ένας Μητροπολίτης, όπως ο άρτι φυλακισθείς Παντελεήμων; Πώς συμβιβάζεται ο ακριβός βίος ορισμένων ανωτάτων ιερέων, όπως του μακαρίτη Χριστόδουλου, με τη ρήση «ο έχων δύο χιτώνας δίδη τον ένα»; Τι σχέση έχουν τα χρυσοποίκιλτα και πανάκριβα άμφια των Μητροπολιτών με την ταπεινότητα του Χριστού; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν είναι ευχάριστες για κάποιον, που πιστεύει, και σαφώς δεν ενθαρρύνουν πολύ κόσμο να πιστέψει στο Χριστό, όσο και αν ο λόγος και οι πράξεις Του ουδεμία σχέση έχουν με τη σκληρή και αντιχριστιανική πραγματικότητα του μεγαλύτερου μέρους του ανώτατου κλήρου στη χώρα μας.
Μια φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελεί ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος. Στους πολλούς παραμένει άγνωστος, διότι δεν είναι ο κλασσικός ιερέας, που τρέχει πίσω από τα Μ.Μ.Ε., ώστε να προβάλει το έργο του ή να προβεί σε κάποια δήλωση. Αφανής διάκονος της αγάπης προς το συνάνθρωπό του, ο εν λόγω ιερές ίδρυσε προ 30, περίπου, ετών της αδελφότητα «Οσία Ξένη-Διακονία αποφυλακίσεως απόρων κρατουμένων και φυγοποίνων», σκοπός της οποίας είναι η συγκέντρωση χρηματικών ποσών, προκειμένου να αποφυλακιστούν άποροι κρατούμενοι. Η βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών το 2001 έγινε η αιτία να γίνει γνωστότερος στο πανελλήνιο (λεπτομέρειες στην ιστοσελίδα www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=28.12.2001,id=81297012 ). Έκτοτε, συνεχίζει με την ίδια ζέση το έργο του. Μέχρι σήμερα, έχει βοηθήσει, ώστε να αποφυλακιστούν περίπου 10.350 κρατούμενοι, Έλληνες και αλλοδαποί (ενθυμούμενος το οικονομικό βοήθημα, που ο θανών Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε τάξει για κάθε χριστιανική οικογένεια της Θράκης, που θα αποκτούσε και τρίτο παιδί, αναρωτήθηκα που πήγε το περίφημο «αγαπάτε αλλήλους», που κλείνει μέσα του όλο το νόημα του πραγματικού χριστιανισμού). Τα ποσά συγκεντρώνονται από εράνους, κυρίως στην περιοχή της Περαίας Θεσσαλονίκης, όπου ιερουργεί. Το έργο του έχει εξαπλωθεί και εκτός Ελλάδος, με επισκέψεις σε ρωσσικές, αλβανικές, κυπριακές, ισραηλιτικές και αιγυπτιακές φυλακές. Κάποιες λεπτομέρειες του έργου του θα δείτε και στο freechristians.pblogs.gr/arhimandriths-gerbasios-raptopoylos-o-rompen-twn-fylakwn.html με πάσα επιφύλαξη για άλλα θέματα, που αναφέρονται στο ιστολόγιο αυτό.
Από συνέντευξή του στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» (www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=22.01.2003,id=47228688) κράτησα αυτή τη φράση : «Εμείς έχουμε ένα σύνθημα που προσπαθούμε να το κάνουμε πράξη: Η ζωή μας είναι πολύ σύντομη. Ας βιαστούμε να κάνουμε το καλό στον κόσμο. Ο Χριστός έχει τεντωμένα τα χέρια του πάνω στο σταυρό για να δείξει ότι αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, και τους καλούς και τους κακούς».
Ποιος είπε ότι ο χριστιανισμός έχει μόνο άσχημο πρόσωπο; Και, δυστυχώς, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο π. Γερβάσιος αποτελεί μια όαση στην ξεραΐλα, πνευματική και ηθική, του μεγαλύτερου μέρους του κλήρου στη χώρα μας;

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

ΤΟ EURO 2008 και η Τουρκία

Στο EURO του 2004 η ομάδα έκπληξη ήταν η Ελλάδα. Κανένας δεν της έδινε τύχη για κάτι καλό και ίσως κάποιοι πιστεύαμε ότι μπορούσε, στην καλύτερη περίπτωση, να πετύχει κάποια ισοπαλία, ώστε να πάρουμε έστω ένα βαθμό. Η πορεία της μέχρι τον τελικό και την κατάκτηση του κυπέλλου παραμένει, μέχρι σήμερα, βαθειά χαραγμένη στις καρδιές όσων πιστεύουν και αγαπούν τον αθλητισμό και, ειδικότερα, στο ποδόσφαιρο.
Στο φετινό EURO ήταν η σειρά της Τουρκίας να καταπλήξει τα πλήθη. Βέβαια, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στην ομάδα μας και την ομάδα ποδοσφαίρου της Τουρκίας, η οποία μπορεί να κάνει πολλούς να ξινίσουν αλλά, δυστυχώς (ή ευτυχώς για το ποδόσφαιρο) είναι αληθινή. Θέλω να πω ότι η Τουρκία διαθέτει καλύτερους παίκτες από εμάς. Τερματοφύλακα σαν το Ρουστού (Ρετσμπέρ) δε διαθέτει η Εθνικής μας ομάδα, και ας κρέμασε αυτός την Τουρκία στον ημιτελικό με τη Γερμανία. Ο Σανλί (Τουντσάι) και ο Χαμίτ (Αλτιντόπ) θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν άνετα τόσο στη σημερινή Εθνική Ελλάδος όσο και στην προ τετραετίας πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εμρέ (Μπελόζογλου) ούτε είχαμε ούτε έχουμε. Τέλος, γκολτζήδες σαν το Σεμίχ (Σεντούρκ) θα βοηθούσαν να πετύχουμε περισσότερα τέρματα και ίσως να έχουμε καλύτερη τύχη.
Η φετινή Τουρκία, λοιπόν, έδειξε ότι το 1-4 μέσα στο «Καραϊσκάκη» μόνο τυχαίο δεν ήταν. Η τρομερή ανατροπή τόσο του παιχνιδιού με την Τσεχία, και ας ευθύνεται ο, κατά την άποψή μου, καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου αυτή τη στιγμή, Πέταρ Τσεχ, για το γκολ των Τούρκων, όσο και με την Κροατία, που αποτελεί τον ορισμό της άγριας ομορφιάς του ποδοσφαίρου, έφεραν μια ομάδα, που δε θεωρούνταν εκ των φαβορί, προ του τελικού του φετινού EURO.
Στον ημιτελικό ,όμως, οι Γερμανοί είχαν αντίθετη άποψη. Απέναντί τους παρατάχτηκε μια Τουρκία γεμάτη ελλείψεις. Σανλί, Εμρέ Ασίκ, Εμρέ, Βολκάν και πολλοί άλλοι καθιστούσαν την αποστολή των άσπονδων γειτόνων μας άκρως δύσκολη. Οι Γερμανοί από την πλευρά τους δε μετρούσαν κάποια σοβαρή απώλεια. Και, όμως, αυτή η αποδεκατισμένη Τουρκία καρδιοχτύπησε τους Τεύτονες. Κοίταξε στα ίσα τη Γερμανία, άνοιξε το σκορ, δεν έχασε στιγμή το κουράγιο της, βρήκε το σθένος να ισοφαρίσει και αν στο τέλος δέχθηκε το γκολ ήταν, επειδή απέναντί της είχε τη Γερμανία, την ομάδα, που με τη μεθοδικότητα και το πείσμα της καταφέρνει να κερδίζει. Τι είχε πει κάποτε ο Γκάρυ Λίνεκερ; Ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία. Και, θα συμπληρώναμε, είχε πληρέστερη ομάδα και σίγουρα την καλύτερη των τελευταίων ετών.
Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το όφελος των Τούρκων, οι οποίοι κέρδισαν το θαυμασμό των Ευρωπαίων για το πάθος, με το οποίο διεκδικούσαν τη νίκη καθώς και για τη συνολική εικόνα τους. Και μη βιαστείτε να τους χαρακτηρίσετε τυχερούς, διότι δε νοείται η τύχη να ευνοήσει μια ομάδα σε περισσότερα του ενός παιχνίδια. Απλά, οι άνθρωποι διέθεταν ένα πανέξυπνο προπονητή, τον Φατίχ Τερίμ, εκ των προπονητών, που ανδρώθηκαν τη δεκαετία του ’80 στους πάγκους, όταν προπονητές από τη Δυτική Ευρώπη, όπως ο Πιόντεκ, μάθαιναν στους Τούρκους τα μυστικά του πάγκου, καθώς και μια σειρά από σπουδαίους παίκτες, όπως ο Αλτιντόπ, ο Τουντσάι και ο Σεντούρκ. Και, το κυριότερο απ’ όλα, πίστεψαν στις δυνατότητές τους.
Υποκλίνομαι στην Τουρκία.

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Ένας, ακόμα, μύθος για την απλοποίηση της ελληνικής γραφής

Την είδηση ότι ο Κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης πρότεινε στον Υπουργό Παιδείας της Κύπρου κ. Δημητρίου την απλοποίηση της ελληνικής γραφής την έμαθα σήμερα, όταν άνοιξα το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και διάβασα το σχετικό μήνυμα, που είχε προωθήσει σε μένα κάποια φίλη μου. Μάλιστα, ο κ. Ματσάκης προέβη και σε κοινοποίηση της προτάσεώς του αυτής και στους εξ Ελλάδος συναδέλφους του. Το μήνυμα αυτό συνοδευόταν από τις προτάσεις, τις οποίες (υποτίθεται ότι) ο κ. Ματσάκης πρότεινε στον ανωτέρω κ. Υπουργό και κατέληγε με την περιβόητη για τη διάδοση αλλά και την πλαστότητά της δήλωση Κίσσινγκερ περί αφελληνισμού.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά, που κάποιος προτείνει την απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Ούτε, φυσικά, λείπουν από την ελληνική πραγματικότητα οι προτάσεις για υιοθέτηση της αγγλικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας της Ελλάδος. Νομίζω ότι ανάμεσα στις θέσεις της Φιλελεύθερης Συμμαχίας υπάρχει και η πρόταση περί καθιέρωσης της αγγλικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του ελληνικού κράτους. Η βουλευτής και πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ, κα. Άννα Διαμαντοπούλου, είχε προτείνει στο πρόσφατο παρελθόν την καθιέρωση της αγγλικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης γλώσσας. Πρόκειται για δύο ειλικρινείς απόψεις, όμως, εκ των οποίων η δεύτερη προβλήθηκε δεόντως από τα Μ.Μ.Ε., έστω διαστρεβλωμένη.
Μια απλή έρευνα στο Διαδίκτυο με τη βοήθεια του google θα αποκαλύψει ένα πλήθος ιστοσελίδων σχετικών με την πρόταση του κ. Ματσάκη. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν αναφέρουν την πηγή τους, κάτι, που δεν είναι τόσο σπάνιο στην πράξη. Άλλωστε, περισσότερο δείχνουν μια προτίμηση στο να ξεφωνίζουν τον Κύπριο ευρωβουλευτή παρά να ενδιαφέρονται για τη βασιμότητα της ειδήσεως αυτής, ενώ στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν μια αντιγραφή-επικόλληση της αρχικής διατύπωσης, η οποία προέρχεται από την ιστοσελίδα του «ΣΚΑΪ» και, συγκεκριμένα, www.skai.gr/master_story.php?id=79019 , πράγμα, το οποίο ελάχιστα ιστολόγια αναφέρουν, όπως το blog.antibaro.gr/2008/04/137.
Η αλήθεια είναι ότι ο εν λόγω ευρωβουλευτής έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές την κοινή γνώμη με τις θέσεις του. Κατελήφθη πάνω σε μια κεραία στην αγγλική βάση του Ακρωτηρίου Κύπρου, δήλωσε πως, η στάση της αγγλικής κυβέρνησης στο θέμα των περιουσιών των ελληνοκυπρίων στα Κατεχόμενα, έδινε την ευχέρεια στους Κυπρίους πολίτες να θεωρούν τις αγγλικές περιουσίες στόχους, πρωταγωνίστησε στην αντικατοχική πορεία, που διεκόπη στο φυλάκιο της Δερύνειας, εισήλθε στη νεκρή ζώνη ανάμεσα στο ελεύθερο κυπριακό έδαφος και τα Κατεχόμενα και αφαίρεσε τουρκική σημαία (οράτε groups.yahoo.com/group/ethnikismos/message/11371)και άλλα πολλά. Η στάση του προδίδει ένα πολιτικό με έντονες ακτιβιστικές τάσεις, οι οποίες δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί, αν βοηθούν ή βλάπτουν το έργο του.
Το ζητούμενο, όμως, είναι στην περίπτωσή μας, αν, πράγματι, ο εν λόγω ευρωβουλευτής προέβη στη δήλωση αυτή. Κατ’ αρχάς, ανέφερα στην αρχή τα παραδείγματα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας αλλά και της κας. Άννας Διαμαντοπούλου, επειδή όχι μόνο είχαν το σθένος να προβάλουν την άποψή τους για την αγγλική γλώσσα σε σχέση με την ελληνική αλλά τη διετύπωσαν και εγγράφως, πράγμα, που δείχνει πρόσωπα, που αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και, το σπουδαιότερο, δεν κρύβονται (οράτε www.diamantopoulou.gr/content/view/36/102/lang,el/ ). Εντάξει, δέχομαι ότι για την εν γένει ειλικρίνεια της τελευταίας θα έχετε αρκετές ενστάσεις αλλά αναφορικά με την παραπάνω δήλωσή της οφείλω να παραδεχθώ ότι δεν κρύφτηκε.
Όμως, στην ιστοσελίδα, που αφορά τους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου(www.europarl.europa.eu/members/public/geoSearch/view.do?country=CY&partNumber=1&language=EL&id=23881 ), πουθενά δεν αναφέρεται ότι ο κ. Ματσάκης προέβη ποτέ σε τέτοια δήλωση. Και είναι απορίας άξιο πώς ένας πολιτικός, ο οποίος ουδέποτε δίστασε να εκφράσει την άποψή του, παρέλειψε να ζητήσει να σημειωθεί στην εν λόγω ιστοσελίδα η παραπάνω δήλωσή του. Αν κάνετε ένα κόπο να εισέλθετε στις γνωμοδοτήσεις, τις προτάσεις, τις ερωτήσεις και τις λοιπές ενέργειές του, στις οποίες θα έπρεπε να περιλαμβάνεται και η παραπάνω πρότασή του, την οποία και κοινοποίησε, αν πιστέψουμε τα λεγόμενα του «ΣΚΑΪ», στους Έλληνες ευρωβουλευτές, θα δείτε ότι αυτή δεν υπάρχει. Ακόμα περισσότερο, αυτές οι δηλώσεις δεν προβλήθηκαν σε κάποιο από τα ημεδαπά Μ.Μ.Ε. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι με την εθνολαγνεία και την κινδυνολαγνεία, που διακατέχει μεγάλο μέρος των συνελλήνων, τα λαγωνικά των Μ.Μ.Ε. δε θα άφηναν μια τέτοια είδηση στο σκοτάδι παρά θα τη διέδιδαν με κάθε τρόπο, όπως, άλλωστε, έγινε με τη δήλωση της κας. Διαμαντοπούλου. Στην περίπτωσή μας, όμως, η είδηση αυτή χάθηκε στο μαύρο σκοτάδι. Μόνο ο «ΣΚΑΪ» την προεβαλε στην παραπάνω ιστοσελίδα του.
Τι προδίδουν τα παραπάνω, κατά την προσωπική μου άποψη; Ότι η δήλωση αυτή του κ. Ματσάκη μάλλον ουδέποτε έλαβε χώρα και ότι δεν αποκλείεται ο «ΣΚΑΪ» να έκανε λάθος. Μάλιστα, ως ημερομηνία ανάρτησης του «ΣΚΑΪ» αναφέρεται η 17/4/2008. Να υποθέσω ότι επί δύο μήνες κανένα εκ των Μ.Μ.Ε., πλην του «ΣΚΑΪ», δεν πήρε χαμπάρι αυτή την είδηση; Μάλλον ούτε ο ίδιος ο «ΣΚΑΪ» δεν είχε εμπιστοσύνη στη βασιμότητα της ειδήσεως αυτής, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι στην ιστοσελίδα του δεν υπάρχει κάποια ανανέωση της ειδήσεως αυτής.
Ψυχραιμία, λοιπόν! Τα όσια και τα ιερά του έθνους μας ουδένα κίνδυνο διατρέχουν πολλώ δε μάλλον η κακοπαθημένη, είναι αλήθεια, γλώσσα μας. Άλλως, όταν διαβάζουμε μια είδηση, όπως η πρόταση του κ. Ματσάκη, είναι καλύτερο να ελέγχουμε σε βάθος τις πηγές αυτής της είδησης. Αλλιώς, είναι προτιμότερο να κρατάμε πάσα επιφύλαξη για τη βασιμότητα της ειδήσεως αυτής. Και η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι τέτοιες δηλώσεις είναι συνήθως χαλκευμένες (οράτε δήλωση Κίσσινγκερ, δήλωση Φρηντ κ.λπ.).

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Εις το όνομα της εκδρομής

Τον τελευταίο καιρό γίνεται έντονη συζήτηση σχετικά με το μέλλον της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Ακούγονται προτάσεις για την αναβάθμιση του σχολείου, την ανάπτυξη ενός περισσότερο φιλικού προς τους μαθητές μοντέλου, για την αντιμετώπιση της βίας στα σχολεία, για την ποιοτική αναβάθμιση της παρεχόμενης διδασκαλίας και άλλα πολλά. Πρόκειται για μια, πράγματι, ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να δώσει λύσεις σε αρκετά ζητήματα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Αν κάτι, όμως, χρειάζεται επείγουσα αντιμετώπιση, αυτό είναι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών αλλά και ο τρόπος χειρισμού ενδοσχολικών κρίσεων από τους καθηγητές. Έχω υπόψη μου μια σειρά από περιστατικά καθηγητών, οι οποίοι, κινούμενοι από καθαρά κομματικά κριτήρια, συμμετείχαν με τους μαθητές τους σε καταλήψεις σχολείων (υπήρχαν και καθηγητές με άποψη για τα προβλήματα του σχολείου και μακρυά από κομματικές αντιλήψεις αλλά αποτελούσαν, όταν ήμουν μαθητής, μια ισχνή μειοψηφία), κόρταραν στα ίσια και χωρίς ενδοιασμούς μαθήτριες παρουσία άλλων μαθητών ακόμα και άλλων καθηγητών και άλλα πολλά, τα οποία αρκετοί από εσάς έχουν διαπιστώσει κατά τα μαθητικά τους χρόνια.
Τελευταίο περιστατικό είναι αυτό, που αναφέρει ο δημοσιογράφος Χρήστος Μιχαηλίδης στη στήλη του στην τελευταία σελίδα της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» (οράτε www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=12617552 αλλά και www.simerini.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=340613 ). Συγκεκριμένα, καθηγητές κυπριακού σχολείου, που επρόκειτο να επισκεφτούν την Αθήνα στα πλαίσια κάποιας εκδρομής, ξεσηκώθηκαν, έλυσαν τις ζώνες ασφαλείας, ενόσω το αεροπλάνο, που θα τους μετέφερε στην Αθήνα, επρόκειτο να απογειωθεί, και απαίτησαν να επιτραπεί σε μαθητή του σχολείου να επιβιβαστεί. Η λεπτομέρεια είναι ότι ο εν λόγω μαθητής δεν έφερε μαζί του διαβατήριο, ταυτότητα ή οποιοδήποτε άλλο ταξιδιωτικό έγγραφο, οπότε ορθά η εταιρεία, στην οποία ανήκει το αεροπλάνο, του είχε απαγορεύσει την είσοδο. Να υποθέσω ότι οι μαθητές επέρριψαν ευθύνες στο συμμαθητή τους, ο οποίος δεν είχε μαζί του τα απαιτούμενα ταξιδιωτικά έγγραφα; Μπα, η αλληλεγγύη μεταξύ κατεργαραίων είναι γνωστή τοις πάσι(θυμηθείτε την εποχή, που κάποιος συμμαθητής σας έκανε μια σοβαρή αταξία και όλοι προτιμούσαν να υποστούν τις συνέπειες παρά να βρει το θάρρος ο άτακτος μαθητής να πει ότι αυτός το έκανε). Και επειδή δε γουστάρουμε να χάσουμε τη βολή μας ούτε τον «τσαμπουκά» μας, απλά μαθητές και καθηγητές ξεσηκώθηκαν και σταμάτησαν την απογείωση του αεροπλάνου, στο οποίο, σημειωτέον, επέβαιναν και άλλα πρόσωπα.
Η εκδοχή ενός εκ των συνοδών καθηγητών, όπως τη διαβάζουμε στη σχετική στήλη της Κυπριακής εφημερίδας «ΣΗΜΕΡΙΝΗ», είναι ότι ο αμελής μαθητής είχε, στην πραγματικότητα, μαζί του την ταυτότητά του, πλην, όμως, η υπάλληλος στον έλεγχο των διαβατηρίων και εισιτηρίων την έχασε. Μάλιστα! Έχοντας ταξιδέψει αρκετές φορές με αεροπλάνο μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να συμβεί. Ο έλεγχος εισιτηρίων και διαβατηρίων γίνεται επί τόπου και αν, τυχόν, προκύψει κάποιο ζήτημα με κάποιο εισιτήριο, διαβατήριο ή οποιοδήποτε ταξιδιωτικό έγγραφο, τότε ο αρμόδιος υπάλληλος συμβουλεύεται την ασφάλεια του αεροδρομίου και απλά διακόπτει για λίγο τον έλεγχο. Και αν, τέλος πάντων, το πρόβλημα είχε προκύψει τη στιγμή του ελέγχου της ταυτότητας του εν λόγω μαθητή, γιατί, άραγε, οι συμμαθητές και οι συνοδοί καθηγητές τους επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο και δεν έμειναν πίσω, ώστε να λυθεί το ζήτημα; Μα είναι δυνατό να χάσουμε τη βολή μας, εν προκειμένω την εκδρομή μας για ένα τέτοιο ζήτημα; Σιγά τώρα! Ο ίδιος, ως άνω, συνοδός καθηγητής, ερωτηθείς γιατί δεν έμειναν με το συγκεκριμένο μαθητή πίσω κάποιοι καθηγητές, μέχρις ότου ελύετο το ζήτημα, ανέφερε ότι το αρνήθηκαν οι αρχές του αεροδρομίου και της αεροπορικής εταιρείας, διότι είχαν ελεγχθεί τα ταξιδιωτικά έγγραφά τους και δεν μπορούσαν να μείνουν.
Άρα έχουμε μια σειρά από διαβολικές συμπτώσεις : Η μια είναι ότι χάθηκε στα καλά καθούμενα μια ταυτότητα κατά τον έλεγχο και η άλλη ότι ο εν λόγω μαθητής έμεινε τελευταίος στον έλεγχο εισιτηρίων και ταξιδιωτικών εγγράφων και όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στην εκδρομή είχαν περάσει επιτυχώς τον έλεγχο εισιτηρίων και εν γένει ταξιδιωτικών εγγράφων. Ωραιότατα! Οι καθηγητές της εποχής μου προφανώς ήταν ανόητοι, που περίμεναν όλους μας να επιβιβαστούμε στο μεταφορικό μέσο και μετά να μπουν αυτοί, ώστε να διαπιστωθεί ότι κανένας μαθητής δεν θα έμενε πίσω και κανένας μαθητής δεν θα είχε το παραμικρό πρόβλημα. Α, και θυμάμαι την αγωνία μας τα πρωινά στις κεντρικές πλατείες της πόλης μας, μήπως κάποιος συμμαθητής μας δεν έλθει στη εκδρομή και δεν συμπληρώσουμε τον ελάχιστο αριθμό, προκειμένου να ξεκινήσουμε. Οι καθηγητές μας ήταν ξεκάθαροι ότι δε θα φεύγαμε, αν ήμαστε λιγότεροι από ένα αριθμό, και οφείλω να πω ότι είχαμε αποδεχθεί τους όρους τους.
Έχω πάψει να πιστεύω εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε τέτοιου είδους συμπτώσεις. Και φρονώ ότι ο συνοδός καθηγητής, που προέβη σε αυτές τις δηλώσεις, είναι τουλάχιστον επικίνδυνος τόσο για συνοδός όσο και για καθηγητής, αφού όχι μόνο απεδέχθη ένας μαθητής του να ταξιδέψει χωρίς τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα αλλά, κυρίως, εξηγέρθη, ώστε να επιβιβαστεί ο μαθητής αυτός, στο πρόσωπο του οποίου δε συνέτρεχαν οι παραπάνω προϋποθέσεις. Σαφώς και δεν επιθυμώ να επιστρέψουμε στα χρόνια, όπου οι καθηγητές ασκούσαν πάσης φύσεως βία στους μαθητές, προκειμένου οι τελευταίοι να μην εξεγείρονται. Πρόλαβα και τέτοιους δασκάλους και καθηγητές και δεν μπορώ να πω ότι εκτίμησα τις παιδαγωγικές μεθόδους τους. Επιθυμώ, όμως, αφενός οι ίδιοι οι μαθητές να μην επιτρέπουν στους συμμαθητές τους να επιχειρούν να ταξιδέψουν, χωρίς να έχουν τα απαιτούμενα έγγραφα αφετέρου οι ίδιοι οι καθηγητές να ξεκαθαρίζουν από πριν στους μαθητές ότι δεν πρόκειται να ταξιδέψουν όσοι δεν φέρουν ταξιδιωτικά έγγραφα. Και, φυσικά, οι ίδιοι οι αμελείς μαθητές να μην αξιώνουν να ταξιδέψουν!
Αλλά, δυστυχώς, τόσο οι μαθητές όσο και οι καθηγητές θεώρησαν ότι πρέπει να περάσει το δικό τους. Και αναρωτιέμαι, αν θα βρεθεί κάποιος εξ όσων κόπτονται δημοσίως για το κατάντημα της εκπαίδευσης, που θα αναφέρει το περιστατικό αυτό ως παράδειγμα προς αποφυγή. Γιατί τι να την κάνουμε την αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, αν η συμπεριφορά μας είναι οικτρή;
Περισσότερες πληροφορίες για το συμβάν :
www.maxinewspaper.com/index.php?news=13866
www.phileleftheros.com/MAIN/main.asp?gid=493&id=561811

Πληγώνοντας την ομορφιά

Το χαμόγελό της μας είχε μαγνητίσει όλους. Εμένα, τον περιπτερά, που είχε βγει να κρεμάσει τις μεσημεριανές εφημερίδες στην πρόσοψη του περιπτέρου του, τον ταξιτζή στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και άλλους. Ήταν ένα από εκείνα τα πλάσματα, που μοιάζουν να έχουν απογειωθεί από την πραγματικότητα και να αιωρούνται σε ένα κόσμο, όπου το άσχημο έχει εξοστρακιστεί. Το πρόσωπό της δε χορταίναμε να το θωρούμε και κάναμε υπολογισμούς πως, άραγε, να είναι το σώμα της, διότι το μυαλό ενός γοητευμένου άνδρα ελάχιστα μπορεί να χωνέψει την παρουσία ενός όμορφου κεφαλιού σε ένα άσχημο ή έστω με χτυπητές ατέλειες σώμα. Το βλέμμα της κοιτούσε μπροστά και τίποτα δε φαινόταν να διαταράσσει τη διάθεσή της.
Αίφνης, σα να ήθελε να αποσπάσει με τον πιο άκομψο τρόπο τα βλέμματα, που είχαν πέσει πάνω της, άδειασε το τασάκι του αυτοκινήτου της από το παράθυρο του οδηγού. Καθώς οι στάχτες στροβιλίζονταν μέχρι να πέσουν στην άσφαλτο, μια χαρακιά χαλούσε την όμορφη εικόνα, που είχαμε σχηματίσει για την όμορφη κοπέλα. Πώς να πιστέψεις ότι ένα τόσο ωραίο πλάσμα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο απαράδεκτο; Έβλεπες το βλέμμα των λοιπών μαγεμένων και καταλάβαινες ότι γινόταν μια πάλη στο νου τους, ώστε αυτός να δεχτεί αυτό το πλήγμα.
Μια γυναικεία φωνή μάλωσε, κομψά είναι αλήθεια, την όμορφη κοπέλα για την πράξη της αυτή. Ήταν ίσως η μοναδική γυναίκα, που είχε δει το συμβάν, και για το λόγο αυτό η μοναδική, που μπορούσε να παρατηρήσει ανεπηρέαστη την όμορφη κοπέλα.
Η απάντηση, που πήρε, όμως, συνέτριψε τελειωτικά την απαράμιλλης ομορφιάς εικόνα, που μέχρι πριν από μερικά δευτερόλεπτα κοσμούσε τη μνήμη μας. Με λεξιλόγιο, που αρμόζει σε καρραγωγέα, η όμορφη κοπέλα εξαπέλυσε μια κατά μέτωπο επίθεση στην κυρία, που της έκανε την παρατήρηση. Το βλέμμα της είχε χάσει κάθε ομορφιά, έτσι που κατακεραύνωνε με μανία την κυρία αυτή. Το στόμα της, όπως σχημάτιζε και πρόφερε τις απρεπείς εκφράσεις, έμοιαζε να μας χλευάζει, που σταθήκαμε και του θαυμάζαμε μέχρι και πριν από λίγο. Και στην απόλυτη αποχαύνωση, που είχε προκαλέσει τόσο η ζέστη όσο και η έκπληξη για την αντίδραση της όμορφης κοπέλας, ακουγόταν μόνο ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο, που όσο και αν ακούγεται συχνά στις μέρες μας, δεν παύει να πληγώνει τα αυτιά όλων μας.
Το περιστατικό αυτό κράτησε λιγότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Η κοπέλα αποχώρησε αφήνοντας την κυρία εμβρόντητη και όλους μας άφωνους από τη βαρβαρότητά της. Η ομορφιά της είχε χαθεί, ως εάν να μην είχε υπάρξει ποτέ. Αλλά ήταν σίγουρο ότι το υβρεολόγιό της είχε υπάρξει. Το ακούγαμε να αντηχεί στο κεφάλι μας και να καλύπτει κάθε όμορφη σκέψη, που είχαμε κάνει γι’ αυτή την κοπέλα. Και, δυστυχώς, ενώ είχα, βλέποντάς την, την επιθυμία να υμνήσω την εξωγήινη ομορφιά τις, δεν μπόρεσα παρά εστιάσω μόνο σε όσα στραβά την είδα και την άκουσα να πράττει. Ίσως γιατί η πραγματικότητα συχνά δεν μας επιτρέπει να χαρούμε ό,τι ωραίο βλέπουμε. Και το χειρότερο είναι ότι η ιστορία αυτή είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Ο τράχηλος του Έλληνα και οι θρησκευτικές τελετές

Όταν στο σχολείο μας διδασκαν ότι ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό δεν υπομένει, ίσως είχαν στο νου τους ότι ως χώρα πάντοτε αντιστεκόμαστε στους εισβολείς, διότι ακριβώς δεν μπορούσαμε να υπομείνουμε τη σκλαβιά. Και αν τα 400 χρόνια σκλαβιάς απέδειξαν ότι ίσως είμαστε και λίγο υποχωρητικοί σε αυτή την αρχή, η σημερινή πραγματικότητα αποδεικνύει ότι αποφασίσαμε να μην υποχωρήσουμε ξανά, ως, επίσης, ότι στην έννοια του ζυγού έχουμε δώσει μια άκρως διασταλτική έννοια, προκειμένου να συμπεριλάβουμε κάθε μορφή πίεσης, ώστε να αλλάξουμε έστω και για λίγο τον τρόπο συμπεριφοράς μας. Και βέβαια, δε διστάζουμε μπροστά στην ελεύθερη, όπως εννοούν πολλοί από εμάς την ελευθερία, έκφραση να γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας ακόμα και περιστάσεις, όπου η σοβαρότητα όχι μόνο είναι απαραίτητη αλλά και επιβεβλημένη.
Βρέθηκα τον τελευταίο καιρό σε αρκετούς γάμους φίλων και συγγενών μου. Και αν έχω περάσει καλά στους περισσότερους από αυτούς, εν τούτοις, ίσως και από ιδιοτροπία, δεν έχω μπορέσει να συγκρατήσω την αποστροφή μου για την ατμόσφαιρα ιλαρότητος, που κυριαρχεί σε πάρα πολλούς γάμους κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής. Η τάση του νεοέλληνα να πιάνει κουβεντούλα όπου σταθεί και όπου βρεθεί κυριαρχεί και στην εκκλησία, όπου, διαρκούσης της τελετής, ακούγονται ψίθυροι, γελάκια και κουβεντούλες κάθε είδους υπό το συνοφρυωμένο βλέμμα του ιερουργούντος ιερέως. Και αλλοίμονο στον ιερέα, που θα διακόψει την τελετή, ώστε να κάνει παρατηρήσεις στον λαλίστατο θαμώνα της εκκλησίας! Εκτός του ότι η παραίνεσή του δεν θα έχει το παραμικρό αποτέλεσμα, αφού, όπως είπαμε, του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, θα ακούσει ίσως και τα σχολιανά του από τον κουτσομπόλη παρευρισκόμενο. Όλο και κάποιο κινητό τηλέφωνο θα χτυπήσει μέσα στην εκκλησία, όλο και κάποιο παρανυμφάκι θα αρχίσει να γκρινιάζει, επειδή δεν μπορεί να σταθεί ήσυχο για πολύ, ενώ οι γονείς του αποφεύγουν να το νουθετήσουν (προσοχή, να το νουθετήσουν όχι να το δείρουν), όλο και κάποιος αδιάκριτος θα αρχίσει να χασκογελάει, επειδή θυμήθηκε κάτι. Και ίσως αρχίσουν, στη διάρκεια του μυστηρίου, την κουβεντούλα και οι μελλόνυμφοι, ως εάν να μην πρόκειται να ξαναμιλήσουν στη διάρκεια του γάμου τους.
Το χειρότερο, όμως, είναι η στιγμή, όπου ο ιερέας θα ψάλλει το «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα». Η ανόητη παραίνεση, συνήθως από γυναίκες, προς τη νύφη «πάτα τον» θα ακουστεί από δεκάδες στόματα και όλο και κάποια επιπόλαιη και με εσφαλμένη αντίληψη του αστεϊσμού νύφη θα πατήσει τον αμέριμνο γαμπρό.
Η απομάκρυνση ολοένα και περισσότερων Ελλήνων από τα θεία είναι ένα φαινόμενο των καιρών μας, για το οποίο έχουν υποστηριχτεί δεκάδες θεωρίες. Δεν είναι του παρόντος να τις αναλύσω, αλλά είναι θεμελιώδες, απαραβίαστο και σεβαστό δικαίωμα κάθε τρίτου να δηλώνει άθεος, αγνωστικιστής ή πιστός της πιο άγνωστης ή απίστευτης θεότητας. Ούτε είναι υποχρεωμένος κάποιος τρίτος να αποδέχεται το τελετουργικό μιας θρησκείας.
Όταν, όμως, δίνουμε το παρόν σε κάποια θρησκευτική εκδήλωση, οφείλουμε, νομίζω, να σεβόμαστε τη στιγμή του μυστηρίου αυτού όχι επειδή πιστεύουμε, διότι, όπως είπαμε, μπορεί να μην πιστεύουμε στη συγκεκριμένη θρησκεία ή σε οποιαδήποτε θρησκεία, αλλά διότι οφείλουμε να σεβόμαστε το δικαίωμα των τρίτων, που πιστεύουν, να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα στο συγκεκριμένο χώρο, εν προκειμένω να τηρούν ένα συγκεκριμένο τελετουργικό ως στοιχείο της πίστης τους. Και δεν πιστεύω ότι πιέζεται κανείς, όταν επιβάλλεται να τηρήσει μια ευπρεπή συμπεριφορά σε μια εκκλησία κατά τη διάρκεια ενός μυστηρίου. Απλά επιβάλλεται να υιοθετήσει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά για όσο χρονικό διάστημα παραμείνει εκεί ως δείγμα πολιτισμού. Διότι η κατάκτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων ,όπως της θρησκευτικής ελευθερίας, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, όταν ασκείται σε βάρος του δικαιώματος των τρίτων να ασκήσουν τα λατρευτικά τους καθήκοντα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Και, εν πάσει περιπτώσει, η σπουδαία και ενδεχομένως ιερή στιγμή στη ζωή των μελλονύμφων επιβάλλει ένα σεβασμό από πλευράς παρευρισκόμενων.
Προ ετών, σε μια συζήτηση στη ΝΕΤ με θέμα το θρησκευτικό αίσθημα του Έλληνα, ο κ. Παπαγιαννάκης, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, είχε πει ότι ο Έλληνας δεν θρησκεύεται αλλά εκκλησιάζεται. Μια βόλτα από αρκετές εκκλησίες στη διάρκεια ενός μυστηρίου θα δείξει ότι ούτε καν εκκλησιάζεται παρά συναγελάζεται θορυβωδώς με άλλους ασεβείς όχι προς τη θρησκεία αλλά προς το δικαίωμα των τρίτων κα εκδηλώνουν το θρησκευτικό τους αίσθημα. Αλλά είπαμε, ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό δεν υπομένει.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Συμπολίτες δεύτερης κατηγορίας

Μια ανταλλαγή απόψεων με τον καλό ιστολόγο Λάμπρο Τσουκνίδα μου έδωσε το έναυσμα για μια σκέψη αναφορικά με μια κατηγορία συμπολιτών μας, οι οποίοι τυγχάνουν να μην έχουν την ελληνική ως μητρική γλώσσα τους. Μιλάω για τους δίγλωσσους, που κατοικούν στην περιοχή του Νομού Φλωρίνης και στην Επαρχία Αριδαίας του Νομού Πέλλης. Ομιλούν μια γλώσσα με σλαβικά στοιχεία, η οποία είναι περισσότερο γνωστή ως σλαβομακεδονική και αναφέρεται από την οργάνωση EBLUL (EUROPEAN BUREAU FOR THE LESSER-USED LANGUAGES, ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ) ως μια από τις λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες και για το λόγο αυτό χρήζουσα προστασίας. Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε στο www.eblul.org/index.php?option=com_content&task=view&id=118&Itemid=56 .
Η συγκεκριμένη ομάδα γνώρισε την αλλοπρόσαλη πολιτική του νεότερου ελληνικού κράτους σε όλο το μεγαλείο της. Αρχικά, μια συντακτική ομάδα, επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου, προέβη εν έτει 1925 στη σύνταξη ενός αναγνωστικού στη σλαβομακεδονική γλώσσα, το οποίο θα διδασκόταν στα σλαβόφωνα παιδιά των παραπάνω περιοχών της Ελλάδος. Πρόκειται για το ABECEDAR, το οποίο κάποιοι κύκλοι π.χ. ο γνωστός ιστότοπος bulgarmark, το χαρακτηρίζουν ως μια προσπάθεια της Ελλάδος να απομακρύνει τους βουλγαρόφωνους πληθυσμούς από το βουλγαρική επιρροή. Το αξιόλογο αυτό πόνημα, όμως, απεσύρθη προτού καν διανεμηθεί (λεπτομέρειες doncat.blogspot.com/2006/11/to-abecedar.html). Δε γνωρίζω, τι έπαιξε ρόλο σε αυτό. Η αντιπαλότητα, ιδίως εκείνα τα χρόνια, ανάμεσα στους νεοεγκατασταθέντες πρόσφυγες από τη Μικρασία και τους δίγλωσσους ντόπιους, καθόσον οι ελληνόφωνοι ή βλαχόφωνοι ντόπιοι δεν είχαν ιδιαίτερες προστριβές και μέχρι μια εποχή εν γένει τριβές με τους πρόσφυγες, η επιθυμία των κυβερνήσεων Βενιζέλου να ενισχύσει το ιδιαίτερα δυναμικό και προοδευτικό στοιχείο των προσφύγων, η αντιμακεδονική πολιτική του Κ.Κ.Ε., που δεν αναγνώριζε τη Μακεδονία ως ελληνικό έδαφος, τουλάχιστον έως το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, η προσπάθεια της Βουλγαρίας πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να προσεταιριστεί το δίγλωσσο πληθυσμό των περιοχών αυτών, παρουσιάζονται ως μερικοί από τους λόγους, για τους οποίους το παραπάνω αναγνωστικό απεσύρθη. Μαζί, όμως, με αυτό αποσύρθηκε και η προοδευτική αντιμετώπιση των δίγλωσσων από το ελληνικό κράτος(Λεπτομέρειες οράτε στη διεύθυνση www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_14_18/11/2007_249257 ), η οποία, την εποχή της Δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά έφτασε μέχρι και το σημείο να αποστέλλει δια της βίας τα παιδιά, των οποίων η μητρική γλώσσα ήταν η σλαβομακεδονική, σε υποχρεωτικές κατασκηνώσεις, κυρίως στη Νότια Ελλάδα, όπου διδάσκονταν την ελληνική γλώσσα και, το κυριότερο απ' όλα, απαγορευόταν να ομιλούν τη σλαβομακεδονική . Και όποιος μαθητής η μαθήτρια καταλαμβανόταν να ομιλεί τη μητρική του γλώσσα, έπιπτε ράβδος αλύπητη.
Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, ο Νομός Φλωρίνης αλλά και η Επαρχία Αριδαίας του Νομού Πέλλης δοκιμάστηκαν, όπως και το σύνολο της ελληνικής επαρχίας, από τη μετανάστευση. Η απουσία κάποιου ικανού αστικού κέντρου στις περιοχές αυτές αλλά και οι καθαρά αγροτικές δομές τους, που δεν υπόσχονταν κάποιο μέλλον στους νέους ανθρώπους των περιοχών αυτών, οδήγησαν τους περισσότερους από αυτούς στη φυγή είτε προς τα μεγάλα αστικά κέντρα της ημεδαπής είτε προς την αλλοδαπή. Την ίδια στιγμή, η σλαβομακεδονική γλώσσα ήταν υπό διωγμόν. Ο φόβος του χωροφύλακα οδηγούσε πολλούς ανθρώπους όχι μόνο να αποφεύγουν να την ομιλούν αλλά, επίσης, να μην τη μιλάνε στα παιδιά τους. Σλαβομακεδονικά άσματα απαγορεύτηκαν δια ροπάλου και πανηγύρια, όπου ακούγονταν σλαβομακεδονικά τραγούδια, διαλύονταν και όσοι τα τραγουδούσαν έμπλεκαν με τη Δικαιοσύνη.
Η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και η ανάδειξη του εθνικισμού του κράτους των Σκοπίων ή πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ως προσπάθειας δημιουργίας ενός ενδόξου παρελθόντος με σημαντικές και μη αποκρυπτόμενες αλυτρωτικές βλέψεις, σε συνδυασμό, φυσικά, με την υστερία, που μας κατέλαβε ως λαό σε βάρος των Σκοπιανών κυρίως στο πρώτο μισό της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, μας θύμισε την κατάσταση των παραπάνω περιοχών της χώρας μας. Θυμηθήκαμε το ποσοστό ανεργίας τους αλλά και τις διώξεις, που υφίσταντο οι δίγλωσσοι των περιοχών αυτών προ μερικών, ακόμα, ετών. Έγιναν γνωστές οι εργασίες "αποκατάστασης", που διενεργούσαν στις εκκλησίες των περιοχών αυτών διάφορα συνεργεία, υπό την επίβλεψη του τότε παντοδύναμου Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη, τα οποία φρόντιζαν, ώστε να απαλείφονται οι σλαβομακεδονικές επιγραφές από τις τοιχογραφίες των εκκλησιών αυτών. Και διαπιστώσαμε ότι όλα αυτά είχαν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μηχανισμό, που μπορούσε να εκραγεί, αν δεν λαμβάναμε τα απαραίτητα μέτρα.
Τελικά, παρά το γεγονός ότι ιδιαίτερα μέτρα δεν ελήφθησαν, καμμία έκρηξη δε συνέβη. Καμμία ομάδα ντόπιων δε στασίασε πολλώ δε μάλλον δε ζήτησαν την απόσχισή τους από την Ελλάδα, ώστε να συνενωθούν με το νεοσύστατο γειτονικό κράτος. Διότι, πολύ απλά, μπορεί κανείς να αυτοπροσδιορίζεται όπως επιθυμεί, και ας μην αρέσει αυτό στους περισσότερους από εμάς, αλλά δεν πρόκειται να αφήσει μια χώρα, όπου μπορεί να μην απολαμβάνει ιδιαίτερης ευμάρειας αλλά, τουλάχιστον, είναι πιο άνετα οικονομικά απ' ό,τι στη γείτονα χώρα.
Και αυτό, φυσικά, αποτελεί ένα σημείο, το οποίο θα έπρεπε να είχε προσέξει η χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια. Δηλαδή, όφειλε να θεσπίσει μια σειρά από μέτρα, τα οποία θα επέτρεπαν την οικονομική άνθηση των περιοχών αυτών. Αυτή θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας, θα απορροφούνταν εκατοντάδες άνεργοι και, φυσικά, οι όποιες ακραίες κραυγές ακούστηκαν εκεί, διότι ακούστηκαν και αυτές, ανεξάρτητα της αιτίας τους, θα πνίγονταν στη γενική αποδοχή και απόλαυση της ευμάρειας.
Ας πάρουμε το παράδειγμα των μουσουλμάνων συμπολιτών μας στη Ρόδο. Εκεί ζουν περίπου 4.000 μουσουλμάνοι, οι οποίοι απασχολούνται στην ανθηρή τουριστική οικονομία του νησιού αυτού και το εμπόριο και, φυσικά, έχουν αποκομίσει αρκετά χρήματα, ώστε να μην ασχολούνται με τις προσπάθειες προσεταιρισμού, τις οποίες επιχειρεί η Τουρκία. Το αντίθετο γίνεται στη Θράκη, όπου το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο των περισσότερων μουσουλμάνων συνελλήνων μας είναι χαμηλότατο, εξαιτίας της αποτυχημένης πολιτικής της χώρας μας τα προηγούμενα χρόνια, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι πολιτικοί, που επισκέπτονται την περιοχή, να γίνονται δεκτοί με επευφημίες (θυμηθείτε το δευτεροκλασσάτο πολιτικό κ. Γιλντιρίμ Ακτουνά, προ δεκαετίας).
Με τα παραπάνω, φυσικά, δε λέγω ότι πρέπει η Ελλάδα να δώσει οικονομικά κίνητρα στους αλλόγλωσσους συμπολίτες μας, ώστε να πάψουν να ασχολούνται με τη γλώσσα και την πολιτιστική κληρονομία τους. Αλλοίμονο, όσο και αν δεν μας αρέσει, πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε στους μη έχοντες την ελληνική ως μητρική γλώσσα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Απλά, θεωρώ, και δεν λέω κάτι πρωτάκουστο, ότι η οικονομική ανάπτυξη μιας περιοχής σε συνδυασμό με τη στήριξη εκ μέρους μας των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων αποτελεί μια προτεραιότητα μιας χώρας, που θέλει να θεωρείται ευνομούμενη. Και, φυσικά, απομακρύνει το ενδεχόμενο αυτοί οι πληθυσμοί να πέσουν θύμα του προσεταιρισμού κάποιας κακόβουλης γείτονος χώρας (όσο και αν εμείς τυρβάζουμε περί καλής γειτονίας, δεν συμμερίζονται την άποψη αυτή όλοι οι γείτονές μας), αφού η οικονομική τους άνεση θα απομακρύνει από τη σκέψη τους το ενδεχόμενο επηρεασμού από αυτή.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Ανήλικοι προπαγανδιστές

Απίστευτο και, όμως, τουρκικό! Εννέα μέλη μιας χορωδίας, που έχει την έδρα της στο Ντγιαρμπακίρ, στην Ανατολική Τουρκία, δικάζονται σε τοπικό Δικαστήριο για «προπαγάνδα υπέρ τρομοκρατικής οργάνωσης». Για την ακρίβεια, τραγούδησαν στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Μουσικής στο Σαν Φρανσίσκο των Η.Π.Α., τον Οκτώβριο του 2007, ένα κουρδικό τραγούδι, το «Εϊ Ρακίπ», που σημαίνει στα κουρδικά «Γειά σου, εχθρέ». Στη γείτονα χώρα, το τραγούδι αυτό θεωρείται ότι αποτελεί μια μορφή υποστήριξης, προπαγάνδας για τους, δήθεν, υποψιασμένους, του γνωστού ΡΚΚ. Επιβαρυντική περίπτωση για τους ανηλίκους κατηγορουμένους, εκ των οποίων οι τρεις μεγαλύτεροι, ηλικίας από 15 έως 17 ετών, θα δικαστούν ως ενήλικοι, αποτελεί το γεγονός ότι στο εν λόγω Φεστιβάλ παρατηρήθηκαν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, σημαίες, που ανήκουν στο ΡΚΚ. Σε περίπτωση, που οι κατηγορούμενοι κριθούν ένοχοι, η ποινή τους μπορεί να ανέλθει έως και σε 5 χρόνια φυλάκιση.
Η υπεράσπισή τους υποστηρίζει ότι το εν λόγω τραγούδι γράφτηκε πριν από 68 χρόνια, όταν το ΡΚΚ δεν είχε καν ιδρυθεί, οπότε είναι αδύνατο να υποστηριχθεί ότι το τραγούδι αυτό προπαγανδίζει το ΡΚΚ. Επίσης, θα υποστηριχθεί ότι οι κουρδικές σημαίες, που φάνηκαν στο παραπάνω Φεστιβάλ, δεν έχουν καμμία σχέση με το ΡΚΚ.
Ήδη η Διεθνής Αμνηστία έχει κινητοποιηθεί, προκειμένου να παύσει η ποινική δίωξη σε βάρος των κατηγορουμένων, θεωρώντας ότι τα παιδιά αυτά είναι κρατούμενοι συνείδησης και ότι η εκτέλεση του τραγουδιού αυτού δεν μπορεί, σε καμμία περίπτωση, να διασαλεύσει τη δημόσια τάξη.
Ας μάθει, λοιπόν, ο κόσμος αυτό το περιστατικό και ας ελπίσουμε η απόφαση του τουρκικού δικαστηρίου να είναι απαλλακτική για τους κατηγορουμένους.
Για περισσότερες λεπτομέρειες, οράτε :
www.spiegel.de/international/world/0,1518,560699,00.html
www.cosmo.gr/Politics/Turkey/202720.html
www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&tag=9283&pubid=1160536
Υ.Γ. Όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, ενθυμούμαι μια καλή φίλη μου, που καταγόταν από τη Φλώρινα, να μου λέει ότι για πολλά χρόνια απαγορευόταν στα τοπικά πανηγύρια να τραγουδάνε και να χορεύουν σλαβομακεδονικά τραγούδια, διότι θεωρούνταν ότι προέτρεπαν τους ντόπιους σε στάση. Φαντάζομαι ότι αυτός η ανόητη λογική έχει, πλέον υποχωρήσει. Απλά, μου τη θύμισε το παραπάνω συμβάν.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΜΙΑΣ ΗΤΤΑΣ

Τελικά, αυτή τη φορά ούτε το τιμημένο σηκώσαμε ούτε καν πετύχαμε έστω μια νίκη, ούτε καν πήραμε ένα βαθμό. Η Εθνική Ελλάδος επιστρέφει, πρόωρα ίσως για πολλούς από εμάς, στα πάτρια εδάφη. Αυτή τη φορά δε θα υποδεχθούμε με φιέστες την άφιξή της, κανένα πλήθος δεν πρόκειται να βγει στους δρόμους για να πανηγυρίσει, κανένας πολιτικός δεν θα τρέχει πίσω από τους διεθνείς μας, προκειμένου να φωτογραφηθεί μαζί τους, καμμία διασημότητα δεν πρόκειται να πάρει παραμάζωμα τα τηλεοπτικά κανάλια για να εκφράσει άποψη για τις εμφανίσεις της Εθνικής Ελλάδος.
Αυτή τη φορά, δυστυχώς, ετοιμαζόμαστε να ακούσουμε μύδρους κατά της ομάδος αυτής, πυρά από αγανακτισμένους «φιλάθλους» με νοοτροπία οπαδού, που θα ξιφουλκήσουν κατά των άχρηστων, των «ΚΑΠΗ», όπως κάποιος λάτρης της αυτοπροβολής πολιτικός αποκάλεσε τους διεθνείς μας μετά την εντός έδρας ήττα από την Εθνική Τουρκίας προ ενός, περίπου, έτους, του «κολλημένου» προπονητή, των επηρμένων παικτών, που διέσυραν την Ελλάδα και άλλα πολλά. Γυρίζοντας το χρόνο 14 χρόνια πίσω, τότε, που η Εθνική Ελλάδος επέστρεφε με τρεις ήττες στο ενεργητικό της. Και τι δεν είχαμε ακούσει τότε, ακόμα και από τις σοβαρές εφημερίδες. «ΟΙ ILLUSTRI ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΥΣΤΡΟΙ», είχε γράψει κάποιος αρθρογράφος του «Βήματος», προφανώς εκνευρισμένος από την (κακή, πραγματικά) εικόνα της Εθνικής μας στα γήπεδα των Η.Π.Α. Δεν είναι και η επιτομή της κομψότητας, νομίζω, αυτός ο τίτλος.
Πέρα από την πολυπροβεβλημένη άποψη ότι είμαστε λαός των άκρων, αξίζει να σταθούμε λίγο στις αντιδράσεις μας, όταν κάποιοι εκπρόσωποι της χώρας μας, είτε στην πολιτική είτε στον αθλητισμό ή οπουδήποτε αλλού πραγματοποιούν εξαιρετική εμφάνιση. Τότε σπεύδουμε να τους χειροκροτήσουμε και να ζητωκραυγάσουμε, διότι «κερδίσαμε», «νικήσαμε» και άλλα παρόμοια. Τώρα, όμως, που η Εθνική Ελλάδος επιστρέφει στη χώρα μας με τρεις ήττες στο ενεργητικό της, η ομάδα «έχασε», «απογοήτευσε». Προσέξατε, φαντάζομαι, τη διαφορά στο πρόσωπο. Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, είχε πει κάποιος παλιός αθλητής, προφανώς παθών από το ιδιότυπο σκωτσέζικο ντους, στο οποίο υποβάλλουν συχνά οι «φίλαθλοι» τους παίκτες των εθνικών συγκροτημάτων. Αλλά για την ήττα φταίνε οι παίκτες και μόνο αυτοί.
Φυσικά, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί μια ήττα. Δεν είναι, άλλωστε, και ευχάριστο πράγμα. Όμως, οι ακραίες αντιδράσεις μετά από μια ήττα προδίδουν, εκτός από απογοήτευση, η οποία μπορεί να εκφραστεί και με χαμηλότερους τόνους, και έλλειψη αποδοχής μιας ήττας αλλιώς μια υπερβολική προσήλωση στο ενδεχόμενο μιας επιτυχίας, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ήττα, πάει και τελείωσε. Δεν επιτρέπεται να χάσουμε. Αφού χάσαμε, θα πάρουμε κεφάλια. Θα πρέπει να βρεθεί ένα εξιλαστήριο θύμα, να πληρώσει τα σπασμένα. Και το πνεύμα αρκετών εντύπων κατευθύνει το μέσο αναγνώστη προς αυτή την άποψη.
Νομίζω ότι το ζητούμενο δεν είναι η αποδοχή της αποτυχίας της Εθνικής μας ομάδος αλλά η διαχείριση αυτής της ήττας, κατά πόσο, δηλαδή, μπορούμε να δούμε ψύχραιμα και χωρίς διάθεση για αποκεφαλισμούς τι έφταιξε και πως μπορεί η ομάδα αυτή να πετύχει ξανά σε διεθνείς διοργανώσεις. Και για να επιτευχθούν αυτά απαιτείται μια ήρεμη προσέγγιση του θέματος, από την οποία θα προκύψουν τα αίτια του αποκλεισμού της Εθνικής Ελλάδος από τη συνέχεια της διοργάνωσης και θα προταθούν με σοβαρότητα τρόποι επίλυσης των όποιων προβλημάτων. Και, κατά την προσωπική μου άποψη, αυτή ακριβώς η διαχείριση τους αποκλεισμού αυτού αποτελεί και σημάδι πολιτισμού ενός λαού, διότι με τον ίδιο τρόπο προσεγγίζονται και επιλύονται όσα ζητήματα ανακύπτουν σε μια χώρα. Και, δυστυχώς, ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζεται, μέχρι στιγμής, το ζήτημα από αρκετά Μ.Μ.Ε. καταδεικνύει ακριβώς αυτή την απροθυμία για ψύχραιμη προσέγγιση.

Υ.Γ. Προσοχή, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις στο εξωτερικό. Οι αγγλικές τάμπλοϊντ έχουν δώσει αρκετά δείγματα «καφρίλας» αναφορικά με τον τρόπο αντιμετώπισης των διαδοχικών, τον τελευταίο καιρό, αποτυχιών της Εθνικής τους ομάδος ποδοσφαίρου. Αλλά αλλοίμονο, αν κοιτάζουμε τα στραβά των ξένων, ώστε να δικαιολογήσουμε τα δικά μας ελαττώματα! Και, εντέλει, με ενδιαφέρει εμείς πως σκεφτόμαστε και πως διαχειριζόμαστε καταστάσεις.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Μια τραγωδία και μια αξιομνημόμευτη πράξη

Η τραγωδία των δύο ανηλίκων τέκνων της οικογένειας αθιγγάνων στην Ορεστιάδα δεν άφησε ασυγκίνητη ούτε την Ελληνική Εκκλησία, η οποία, δια της Μη Κυβερνητικής Οργανώσεως «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» προτίθεται να φιλοξενήσει τα υπόλοιπα αδέλφια των αδικοχαμένων παιδιών, προκειμένου να τα βοηθήσει να πάνε σχολείο και, γενικά, να κοινωνικοποιηθούν. Πρόκειται αναντίρρητα για μια χειρονομία σπουδαία, η οποία αποδεικνύει ότι κάτι φαίνεται να αλλάζει στους κόλπους της Ελληνικής Εκκλησίας μετά την ανάρρηση του Ιερωνύμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Φυσικά, το αμαρτωλό παρελθόν της «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ» με τα σάπια κοτόπουλα και άλλα συναφή δεν εξαλείφεται έτσι εύκολα αλλά σίγουρα η συγκεκριμένη χειρονομία αξίζει να βρει και άλλους μιμητές. Αναλυτικότερα, οράτε
www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_18/06/2008_237633
Πάντως, η τραγωδία των δύο αυτών παιδιών κατέδειξε για πολλοστή φορά τις τραγικές συνθήκες, υπό τις οποίες διαβιούν στη χώρα μας οι περισσότεροι Ρομά. Χωρίς μόνιμη κατοικία επί σειρά ετών, τα τελευταία χρόνια εγκαταστάθηκαν στις παρυφές των αστικών κέντρων της Ελλάδος, όπου δημιούργησαν αυτοσχέδιους συνοικισμούς χωρίς την παραμικρή άνεση και στο έλεος του Θεού. Η πρόσβασή τους στη δημόσια εκπαίδευση είναι περιωρισμένη για πολλούς λόγους, για κάποιους από τους οποίους η χώρα μας έχει ήδη καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Για λεπτομέρειες, οράτε roides.wordpress.com/2008/06/07/katadikes_2/ Η αδιαφορία της πολιτείας για τους συνανθρώπους μας αυτούς είναι η κύρια αιτία της περιθωριοποίησής τους, συνέπειες της οποίας είναι το χαμηλότατο μορφωτικό επίπεδό τους και η συνεπεία αυτού δυσκολία στην ανεύρεση εργασίας, χωρίς να υπολογίζουμε το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας αλλά και τη θραύση, που κάνουν οι ναρκωτικές ουσίες στις ηλικίες από 15 έως 30 χρονών στους Ρομά.
Είναι ενθαρρυντικό ότι ένας οργανισμός, όπως η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε να μεριμνήσει έστω για μερικά από τα παιδιά των Ρομά συνανθρώπων μας αλλά με θλίβει προσωπικά το γεγονός ότι χρειάστηκε μια τέτοια τραγωδία, ώστε να θυμηθούμε για ακόμα μια φορά τις δραματικές συνθήκες, υπό τις οποίες ζει η συγκεκριμένη ομάδα συμπολιτών μας, οι οποίοι συχνά δεν είναι καν τυπικά συμπολίτες μας, καθόσον σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν βεβαιωμένη γέννηση, ήτοι δεν έχει συνταχθεί ληξιαρχική πράξη γέννησης, με αποτέλεσμα να μη λογίζονται ως Έλληνες πολίτες και να μην μπορούν να απολαύσουν των όποιων προνομίων συνεπάγεται η ιδιότητα αυτή. Και αναρωτιέμαι πότε, άραγε, θα υπάρξει μια οργανωμένη φόρμουλα, η οποία θα βοηθήσει, ώστε οι Ρομά συμπολίτες μας να ξεφύγουν από τη δυστυχία τους.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Ο εύκολος ακτιβισμός και οι επευφημίες των ανενεργών προσώπων

Ομολογώ ότι στο άκουσμα της «απαλλοτριώσεως» προϊόντων σε κάποιο σούπερ μάρκετ των Αθηνών από μια ομάδα αντιεξουσιαστών αισθάνθηκα αρκετά αμήχανος. Διότι, αν και προσωπικά δεν επικροτώ τις τακτικές των προσώπων, που κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο, εν τούτοις η συγκεκριμένη κίνησή τους δεν με βρήκε τόσο αντίθετο.
Για να εξηγούμαι, σε μια εποχή, όπου οι τιμές των βασικών αγαθών έχουν φτάσει στα ύψη, είναι επόμενο να δημιουργούνται ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι βλέπουν την αγοραστική τους δύναμη να ξεφτίζει σταδιακά. Αρχικά, υποχρεώνονται να στερηθούν κάποια αγαθά, τα οποία αποτελούσαν πολυτέλεια γι’ αυτούς, την οποία, όμως, δε δίσταζαν να παραχωρήσουν στο εαυτό τους. Σιγά-σιγά, όμως, άρχισαν να στερούνται και βασικά αγαθά, των οποίων η τιμή είχε πια φτάσει πολύ ψηλά, ώστε να μπορούν να διαθέσουν χρήματα για την αγορά τους. Και αυτές τις ομάδες τις βλέπουμε καθημερινά τριγύρω μας. Είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι συμπολίτες μας, των οποίων η αγοραστική δύναμη συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα. Και σε αυτούς τους συμπολίτες μας μοίρασαν τα μέλη της αντιεξουσιαστικής ομάδας, που διενήργησε την παραπάνω «απαλλοτρίωση», τα «απαλλοτριωθέντα» αγαθά. Και, μάλιστα, όπως επεσήμαναν αρκετά Μ.Μ.Ε. αλλά και ιστολόγοι, η ενέργειά τους αυτή έγινε υπό τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων, χωρίς να υπολογίζουμε τις σεβαστές απόψεις δημοσιογράφων αλλά και ιστολόγων, οι οποίοι ενέκριναν την ενέργεια αυτή.
Προσωπικά, ορισμένες φορές αισθάνομαι ότι ζω στη χώρα του εύκολου ακτιβισμού. Προσοχή, δεν απορρίπτω τις μορφές ακτιβισμού, όπου αυτές χρειάζονται. Αλλά νοιώθω ότι ο ακτιβισμός υποκαθιστά την πολιτική και κοινωνική συνείδηση των πολιτών άλλως οι ακραίες πράξεις βρίσκουν γόνιμο έδαφος σε μια αδιάφορη για την προάσπιση των συμφερόντων της κοινωνία και αποτελούν την εύκολη λύση σε πολλά προβλήματα και χωρίς ιδιαίτερη κατανάλωση φαιάς ουσίας. Εν προκειμένω, η απουσία ισχυρού καταναλωτικού κινήματος, το οποίο θα επηρεάζει καταλυτικά και σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων το μέσο καταναλωτή έχει αφήσει ελεύθερο έδαφος σε πρακτικές, όπως αυτή στο παραπάνω σούπερ μάρκετ. Και ο κόσμος επευφημεί τις πρακτικές αυτές ακριβώς επειδή δεν έχει διαμορφώσει κάποιο υποκατάστατο τρόπο αντίδρασης στις υπερβολικές και συνεχείς αυξήσεις βασικών αγαθών ή δεν επιθυμεί να αναλάβει τη σχετική πρωτοβουλία. Ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει, την ίδια στιγμή, διαμορφώσει μια πρακτική, η οποία συνίσταται, τις περισσότερες φορές, σε επιθετικές διεκδικήσεις, συχνά με τη χρήση βίας αλλά με την επίκληση καλών σκοπών, που στα μάτια πολλών συνεπάγεται τον εξαγνισμό των μέσων, που τα μέλη του χώρου αυτού μετέρχονται. Πλην, όμως, το μεγάλο μειονέκτημα του αντιεξουσιαστικού χώρου, όπως εγώ, τουλάχιστον, το βλέπω, είναι ότι πέρα από τον έντονο και συχνά βίαιο ακτιβισμό δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση ή, κυρίως, το επόμενο βήμα. Μετά, δηλαδή, την «απαλλοτρίωση» υλικών αγαθών από τα σούπερ μάρκετ τι θα ακολουθήσει; και, άραγε, η «απαλλοτρίωση» αγαθών από τα σούπερ μάρκετ θα λύσει το πρόβλημα της ακρίβειας και της αυξανόμενης φτώχειας; Αυτό είναι κάτι, το οποίο δε γνωρίζω και πιθανόν δεν το γνωρίζουν ούτε τα μέλη του συγκεκριμένου χώρου.
Την ίδια στιγμή, το αναγγελθέν μποϋκοτάζ στο γάλα εξελίχθηκε, τουλάχιστον στα μέρη, όπου κατοικώ, σε μεγάλο φιάσκο. Οι καταναλωτές έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις εξαγγελίες του ΙΝΚΑ, του ΕΚΠΟΙΖΩ και άλλων φορέων προστασίας του καταναλωτή και συνέχισαν να καταναλώνουν άφοβα γάλα. Θα έλεγα ότι είναι ακόμα ισχυρό το σύνδρομο της Κατοχής, αν δεν έβλεπα πρόσωπα, ηλικίας 20-40, να αγοράζουν αμέριμνοι το γάλα τους σε διάφορα μαγαζιά. Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει ότι στη χώρα μας δεν επιθυμούμε να αναλάβουμε κανενός είδους δράση, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την αισχροκέρδεια των μεγάλων σούπερ μάρκετ, με άλλα λόγια ας πάρει άλλος την «καυτή πατάτα» και ας βρει αυτός τη λύση. Και, συνήθως, αυτός ο τρίτος είναι το κράτος, ως εάν να μην έχουμε αναδείξει αυτό το κράτος εμείς με την ανοχή μας.
Ένα παράδειγμα, που δείχνει μια διαφορετική αντιμετώπιση του φαινομένου της αισχροκέρδειας, μας έρχεται από το μακρυνό Βερολίνο. Προ ετών, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες καφετεριών του Βερολίνου προέβησαν σε αύξηση της τιμής του καφέ. Οι δραστήριες, απ’ ό,τι φαίνεται, ομάδες προστασίας του καταναλωτή, που λειτουργούν στο Βερολίνο, προέτρεψαν τον κόσμο να απόσχει από τις; καφετέριες της πόλης τους για μια εβδομάδα. Η συντριπτική πλειοψηφία των Βερολινέζων τήρησε την αποχή αυτή και οι ιδιοκτήτες των καφετεριών αναγκάστηκαν να επαναφέρουν τις παλαιές τιμές.
Στην ημεδαπή, υπήρξε προ ετών κάποιος δήμαρχος, νομίζω στη Λάρισα, ο οποίος «έβαλε χέρι» στους ιδιοκτήτες των καφετεριών του κέντρου της πόλης του, προκειμένου αυτοί να μην προβούν σε αύξηση της τιμής του καφέ. Δε γνωρίζω, αν χρησιμοποίησε και άλλα μέσα, προκειμένου να πετύχει το σκοπό του ούτε θεωρώ υποχρεωτικό κάθε αιρετός άρχοντας να μετέρχεται σκοτεινά μέσα, ώστε να πιέσει καταστάσεις προς όφελος των δημοτών του, αλλά η τιμή του καφέ στη Λάρισα παράμεινε σε χαμηλά επίπεδα, τουλάχιστον εκείνη την εποχή (νομίζω όταν πεζοδρομήθηκε το κέντρο της Λάρισας).
Δε νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο να υιοθετήσουμε τις τακτικές των Βερολινέζων καταναλωτών. Και, το κυριότερο απ’ όλα, να οργανώσουμε ένα εναλλακτικό τρόπο αντίδρασης, όπου θα συμμετέχουμε όλοι. Διότι είναι καλός και άγιος ο ακτιβισμός των αντιεξουσιαστών αλλά δε λύει κανένα πρόβλημα, απλά μεταθέτει την οριστική εξαθλίωση των χαμηλών στρωμάτων για αργότερα ή, αν προτιμάτε, την αποδεικνύει.

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Δύο λόγοι να χαιρόμαστε

Επειδή δεν μου αρέσει το γενικά απαισιόδοξο κλίμα, που επικρατεί στην Ελλάδα μας, θα ασχοληθώ με δύο πρόσωπα, τα οποία αποδεικνύουν ότι υπάρχει μια καλύτερη Ελλάδα μακρυά από τη μίζερη καθημερινότητα, όπως αυτή αναπαράγεται από κάποιους παράγοντες της ελληνικής τηλεόρασης και αρκετούς εκ των πολιτικών μας.
Το ένα είναι ο Διονύσιος Γραμμένος, Κερκυραίος κλαρινετίστας, 19 ετών, ο οποίος συμμετείχε στον 14ο Πανευρωπαϊκό Τελικό Διαγωνισμό “EUROVISION YOUNG MUSICIANS” στις 9.5.2008 και ανεδείχθη νικητής μεταξύ 16 διαγωνιζόμενων νεαρών μουσικών. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ταλέντο, το οποίο ξεκίνησε να ασχολείται με το κλαρινέτο σε ηλικία 8 ετών στη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κέρκυρας, ένα οργανισμό με μακροχρόνια παράδοση και σεβασμό προς αυτή. Έκτοτε, βραβεύτηκε στους Πανελλήνιους Μουσικούς Αγώνες του 2006, ενώ είναι μέλος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Πνευστών του Δήμου Αθηναίων και φοιτητής του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Για περισσότερες λεπτομέρειες :
www.eurovision.gr/site/?p=147
www.odeionathinon.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=95&Itemid=5
sfrang.blogspot.com/2008/05/blog-post_11.html
Δείτε να ξετυλίγεται το τεράστιο ταλέντο του Διονυσίου Γραμμένου :
www.youtube.com/watch?v=o8aARlSbDZk
www.youtube.com/watch?v=-y0tFs53RFk
Το έτερο πρόσωπο είναι ο Άγγελος Μπλέτσας, ηλεκτρολόγος μηχανικός, 33 ετών, από τα Χανιά Κρήτης, ο οποίος έλαβε το διεθνές βραβείο «Γουλιέλμος Μαρκόνι 2008» για τις ασύρματες επικοινωνίες, το οποίο απονέμει η Διεθνής Ένωσης Ηλεκτρολόγων-Ηλεκτρονικών Μηχανικών. Η βραβευμένη εργασία μελετά τρόπους συνεργασίας σε ασύρματα δίκτυα: Πώς δηλαδή πομποδέκτες με μία κεραία και «έξυπνη» συνεργασία μεταξύ τους μπορούν να λειτουργήσουν ως μία πολλαπλή κεραία, με σημαντική απόδοση σε αξιοπιστία, ταχύτητα και εξοικονόμηση ενέργειας, σε σχέση με το κλασικό, μη συνεργατικό (ανταγωνιστικό) τρόπο επικοινωνίας ο οποίος χρησιμοποιείται σήμερα. Η εργασία δίνει έμφαση σε πρακτικούς αλγορίθμους αναμετάδοσης χαμηλής πολυπλοκότητας. Οι περγαμηνές του είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτες : Μετά την αποφοίτησή του από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του Α.Π.Θ., συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στο ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασσαχουσέτης) σε μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο. Εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στα εργαστήρια ερευνών της Mitsubishi Electric, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2006 συνεργάζεται με το Εργαστήριο Ραδιοεπικοινωνιών του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Για περισσότερες πληροφορίες :
www.express.gr/news/apeoz_(xenesoz_dhmosieyseis)/38537oz_2008061038537.php3
www.adslgr.com/forum/showthread.php?t=210364
sfrang.blogspot.com/2008/06/blog-post_14.html
Ένα μπράβο στους δύο συνέλληνές μας, οι οποίοι απέδειξαν ότι μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. «’Ολοι μας ζούμε στον υπόνομο, μερικοί, όμως, από εμάς κοιτάζουν τα άστρα», είχε πει κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Και τα δύο νεαρά παιδιά δείχνουν να έχουν το βλέμμα τους στραμμένο κατά ‘κει.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Δημοψήφισμα, είπατε;;;

Παρακολουθώντας το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε, αν είχαμε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα μας σήμερα.
Συγκεκριμένα, σε σύνολο 4.2, περίπου, εκατομμυρίων Ιρλανδών, το 40% των εχόντων δικαίωμα ψήφου πολιτών αυτής της χώρας, αποφάσισε να ασκήσει το δικαίωμά του να ψηφίσει και με οριακή πλειοψηφία αποφάσισε «όχι» στη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Οι αναταράξεις, που θα ακολουθήσουν σε επίπεδο πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δεδομένες, ως, επίσης, και η πιθανότητα η Ιρλανδία να πιεστεί με άλλους τρόπους, ώστε να αναθεωρήσει την άποψή της.
Κατ’ αρχάς, πρέπει να πω ότι, αν κάποιος λαός ζητεί να κατοχυρωθεί το δικαίωμά του να αποφαίνεται επί σοβαρών θεμάτων με δημοψήφισμα, οφείλει να τιμά αυτό το θεσμό και να προσέρχεται στις σχετικές κάλπες. Αυτό το υποστηρίζω με αφορμή το σχετικά πρόσφατο περιστατικό με τις ταυτότητες, όπου τόσο η επίσημη Εκκλησία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όσο και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, με ελάχιστες, πάλι, εξαιρέσεις, υποστήριξαν την ανάγκη δημοψηφίσματος, θεωρώντας ότι ο ελληνικός λαός έπρεπε να αποφασίσει για το θέμα αυτό. Περισσότερο θα σεβόμουν αυτή την πρόταση, αν έπρεπε οι Έλληνες να αποφασίσουμε για την ανωτατοποίηση των Ιδιωτικών Ι.Ε.Κ., που ακούγεται τελευταία και είναι πολύ σοβαρό θέμα αλλά εκεί τα περιμένουμε όλα από το κράτος άλλως δε βαριέσαι, αδελφέ;
Περαιτέρω, οφείλει η ίδια η οργανωτική αρχή του δημοψηφίσματος, εν προκειμένω η Πολιτεία, να ενημερώσει τον κόσμο για το αντικείμενου του δημοψηφίσματος. Και επειδή δεν είναι οι περισσότερες κυβερνήσεις αγγελικά πλασμένες (δεν πέσαμε οι Έλληνες από τον Άρη), υπάρχει και η ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία μπορεί να αναλάβει τη διαφώτιση του κόσμου. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη ότι αποτελεί μια μορφή «κατήχησης» αλλά εδώ οφείλει το κράτος να ενημερώσει σωστά τους πολίτες. Και, εν πάσει περιπτώσει, η παραπληροφόρηση του κοινού είναι ένα από τα μειονεκτήματα ενός δημοψηφίσματος, κακά τα ψέμματα ( σχετικά οράτε news.pathfinder.gr/world/news/481209.html ).
Στην περίπτωση της Ιρλανδίας ακούστηκε ότι από το ποσοστό του 40% επί του συνόλου των εκλογέων, που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα στο δημοψήφισμα αυτό, μόνο ένα 5% γνώριζε τι αφορά η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Προσωπικά, θεωρώ αυτό το φαινόμενο, με όλο το σεβασμό, γελοιοποίηση του θεσμού. Προσοχή, δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκει σύμφωνα το περιεχόμενο της Συνθήκης αυτής αλλά από τη στιγμή, που ανήκει κάποια χώρα στην Ε.Ε., οφείλει να αποδέχεται ότι κάποιες ρυθμίσεις δεν θα είναι ευνοϊκές. Και, εν τέλει, κατακρίνουμε τις δυσμενείς αυτές ρυθμίσεις αλλά αποδεχόμαστε ασμένως τα διάφορα οικονομικά πακέτα της Ε.Ε., τα οποία, σημειωτέον, ωφέλησαν στο μέγιστο βαθμό και την Ιρλανδία, χώρα με οικονομία λιγότερο ανεπτυγμένη από τη δική μας προ 20ετίας και ταχύτατα αναπτυσσόμενη, η οποία, όμως, αντιμετωπίζει εσχάτως σοβαρές οικονομικές δυσχέρειες, άνοδο της ανεργίας (σχετικά www.e-tipos.com/newsitem?id=39933 ), κρίση του κοινωνικού κράτους κ.λπ.
Πολλοί ερμηνεύουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αυτού ως μια μορφή αντίδρασης στην πολιτική της Ε.Ε., την οποία οι σημαντικό ποσοστό των Ιρλανδών θεωρούν ως υπεύθυνη για τα οικονομικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν τη χρονιά, που διανύουμε. Σε μια άκρως ωφελημένη, όμως, χώρα από την πολιτική της Ε.Ε., σε συνδυασμό, βεβαίως, με μια σωστότερη, σε σχέση με μας, διαχείριση των οικονομικών πόρων της Ε.Ε. και μια εν γένει σώφρονα πολιτική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη, μέχρι πέρσυ, χαμηλότερη ανεργία στην Ε.Ε. (3,9% έναντι 5,2% φέτος) και ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ανάπτυξης(είχε ανέλθει κάποια στιγμή, αν δεν απατώμαι, στο 7%), αυτή η αντίδραση φαντάζει λιγάκι άστοχη. Μου θυμίζει λιγάκι τις αντιδράσεις των ημετέρων, κατά περίσταση, αντιευρωπαϊστών, οι οποίοι κατακεραυνώνουν την Ε.Ε. για τα δυσμενή μέτρα της αλλά δεν έχουν την παραμικρή αντίρρηση να λάβουν την οικονομική ενίσχυσή της.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, δεν μπορώ να μιλήσω με αισιοδοξία για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία όχι γιατί είμαι υπέρ της Συνθήκης της Λισσαβώνας αλλά διότι θεωρώ ότι η μικρή συμμετοχή των Ιρλανδών τη στιγμή, που αγνοούσαν κατά συντριπτικό ποσοστό τι εστί Συνθήκη της Λισσαβώνας, δεν τιμά ιδιαίτερα το θεσμό του δημοψηφίσματος.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Η "πρόοδος" στο Αφγανιστάν

Όταν οι ΗΠΑ επιτέθηκαν προ ετών στο Αφγανιστάν, θεώρησαν σκόπιμο να προβάλουν ως δικαιολογία για την επίθεσή τους αυτή ότι έπρεπε να ανατραπεί το άκρως καταπιεστικό καθεστώς των Ταλιμπάν, το οποίο είχε γυρίσει τη χώρα αυτή στο Μεσαίωνα, καταπίεζε τις γυναίκες και καλλιεργούσε και διοχέτευε στη Δύση ηρωίνη, όπιο και άλλα συναφή.
Και αν, ακόμα, δεχτούμε ότι, πράγματι το καθεστώς των Ταλιμπάν είχε επιβάλει μια άκρως σκληροπυρηνική ερμηνεία του Κορανίου, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την οπισθοδρόμηση μιας ήδη καθημαγμένης από τις συνεχείς συρράξεις χώρα, και ενεθάρρυνε την καλλιέργεια οπίου, δεν μπορώ παρά να χαρακτηρίσω εντελώς υποκριτική τη στάση των ΗΠΑ, οι οποίες τελευταία αφενός δε φημίζονται για την προοδευτικότητά τους (εκτός αν θεωρείτε πρόοδο την επέλαση του νεοσυντηρητισμού στη χώρα αυτή) αφετέρου δεν είχαν κανένα δικαίωμα να επέμβουν σε οποιαδήποτε χώρα, όσο σκληρό και αν ήταν το καθεστώς, που την κυβερνούσε.
Εν πάσει περιπτώσει, η κατοχή του Αφγανιστάν από τις ΗΠΑ είναι , πλέον, γεγονός. Και αν πιστεύετε ότι η ταλαιπωρημένη αυτή χώρα ηρέμησε, προόδευσε και έπαυσε να καλλιεργεί όπιο, πλανάσθε πλάνην οικτράν.
Αναφορικά με την πρόοδο, που σημειώθηκε στη χώρα αυτή, αντιγράφω από τον εξαιρετικό ιστολόγο Σκουπίζοντας την Παραλία :
Ο κ. Sayed Pervez Kambaksh είναι 23χρονος φοιτητής δημοσιογραφίας στο Αφγανιστάν που καταδικάστηκε απο ισλαμικό δικαστήριο σε θανατο. Ποιό ηταν το έγκλημα του; Κατέβασε απο το διαδίκτυο ένα άρθρο για τα δικαιώματα των γυναικών! Το άρθρο που προερχόταν απο περσική ιστοσελίδα, υποστήριζε ότι οι μουσουλμάνοι φονταμελιστές που διατείνονται ότι το ίδιο το Κοράνι καταχυρώνει την καταπίεση των γυναικών στις ισλαμικές κοινωνίες έχουν παρερμηνεύσει τα λόγια του Πρόφητη Μωάμεθ... Ο 23χρονος μοίρασε το άρθρο σε συμφοιτητές και καθηγητές του με σκοπό, όπως ισχυρίστηκε,να γίνει δημόσια συζήτηση για το θέμα. Το αποτέλεσμα ηταν να συζητηθεί, να δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς παρουσία συνηγόρου, όπως ισχυρίζονται οι γονείς και οι φίλοι του, και να καταδικαστεί σε θάνατο. Η βρετανική εφημερίδα Independent ξεκίνησε στις 31/1/2008 εκστρατεία για τη διάσωση του φοιτητή με βασικό αίτημα την ανστολή της εκτέλεσης του κ την επανάληψη της δίκης με δικαιότερους όρους.Για να υποστηρίξετε τον Pervez μπορείτε να υπογράψετε εδω, και για να βρείτε περισσότερες πληροφορίες πληροφορίες να κατευθυθείτε εδώ και εδώ.
Σε ό,τι τώρα αφορά την πάταξη του ναρκοεμπορίου, αντιγράφω από τον, επίσης, εξαιρετικό ιστολόγο Zalmoxis :
Την ποσότητα – ρεκόρ των 8.200 τόνων έφτασε το 2007 η παραγωγή οπίου στο Αφγανιστάν, σημειώνοντας αύξηση 17% και πλέον η χώρα όπου οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοι αποκατέστησαν τη… «δημοκρατία» καλύπτει ούτε λίγο ούτε πολύ, το… 93% της παγκόσμιας αγοράς οπιούχων ναρκωτικών!
Και ενώ το «ελεύθερο δημοκρατικό Αφγανιστάν» καταρρίπτει στην μετα-Ταλιμπάν εποχή το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ στην παραγωγή οπίου (σχετικά στοιχεία έχει δημοσιοποιήσει προ 3μήνου επίσημη έκθεση του Διεθνούς Συμβουλίου Ελέγχου Ναρκωτικών του ΟΗΕ «προς δόξαν» (και… «προς αμύθητα κέρδη») του παγκόσμιου καρτέλ ηρωίνης, η διάθεσή του ευνοείται και από την διακίνηση του «εμπορεύματος» μέσω του Τατζικιστάν. Μιας χώρας η οποία «αποεξαρτήθηκε» από τη Ρωσία και προσδέθηκε στο άρμα των ΗΠΑ (κάτι που απεικονίζεται ανάγλυφα και στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη χώρα κατατάσσεται 150η στον παγκόσμιο κατάλογο της διαφθοράς, σε θέση δηλαδή χειρότερη ακόμη και από την -179η- Σιέρα Λεόνε)!
Αδύναμος κρίκος στην όλη ιστορία είναι τα αφύλακτα σύνορα και η αρχαία διαδρομή του «Δρόμου του Μεταξιού» που χρησιμοποιούν οι λαθρέμποροι για διείσδυση στην Ευρώπη. Πριν 3 χρόνια, η κυβέρνηση της Ντουσάνμπε ζήτησε από τη Μόσχα να αποσύρει τα ρωσικά στρατεύματά της τα οποία επιτηρούσαν τα σύνορα του Τατζικιστάν. Υποτίθετο, ότι οι αμερικανοί θα αναλάμβαναν να τα εγγυηθούν, καθώς άλλωστε τους “έκαιγε” και το θέμα της τρομοκρατίας. Και το κατάφεραν, όπως φαίνεται και από τα προαναφερθέντα στοιχεία του ΟΗΕ…
Υ.Γ.: Στην μαύρη αγορά της Καμπούλ, ένα κιλό ηρωίνη κοστίζει 800 δολάρια. Περνώντας στη Ρωσία έχει ήδη ανατιμηθεί στα 50.000 δολάρια. Και στη Δυτική Ευρώπη, ο «νόμος της αγοράς» την έχει εκτοξεύσει στα 300.000 δολάρια!
Υ.Γ. 2: Στην Ελλάδα ο ετήσιος τζίρος της διακινούμενης ηρωίνης ανέρχεται στο 1% του ΑΕΠ (πάνω από 2 δισεκατομμύρια ευρώ) ενώ παγκοσμίως εκτιμάται κοντά
στα 500 δισεκατομμύρια ευρώ.
Υ.Γ. 3: Το αεροδρόμιο Κουλιάμπ παραχωρήθηκε για χρήση των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας μαζί με την αρωγή για φύλαξη των συνόρων. Έτσι, για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται ότι η εισβολή στο Αφγανιστάν έγινε για την ηρωίνη και κάποια στιγμή το καλαμούρι με την ισλαμική τρομοκρατία θα πρέπει να τελειώνει.
Αυτά !

Ασθενείς και αμετροεπείς

Δυστυχώς για την Ελληνική Εκκλησία, ο προοδευτικός λόγος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου αναφορικά με το θέμα των ομοφυλοφίλων ζευγαριών δεν αποτελεί παρά μια όαση στην έρημο της οπισθοδρομικότητας και του κοινωνικού ρατσισμού, που τη χαρακτηρίζει.
Διαβάζω στη σημερινή Ελευθεροτυπία ότι ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εξέφρασε την οδύνη του προς τους Προέδρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γεώργιο Παπανδρέου και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλέκο Αλαβάνο, επειδή οι τελευταίοι απεδέχθησαν τους γάμους μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλο. Συγκεκριμένα, «Την οδύνην διεδέχθη η βαθεία απογοήτευσις διότι ομιλείτε εκπροσωπούντες τμήμα του ελληνικού λαού, ο οποίος εις την συντριπτικήν πλειονοψηφίαν αυτού καταδικάζει και βδελύσσεται όχι ασφαλώς τα ασθενούντα πρόσωπα, τα οποία εντός της τραγικότητός των προκαλούν άλγος και συμπάθειαν αλλά την ευτελή πρακτικήν αυτών, η οποία τυγχάνει αποτρόπαιος και εξόχως αποϊεροποιούσα το ανθρώπινον πρόσωπον, προξενούσα εν ταυτώ τραγικάς ασθενείας εις το τε σώμα και την ψυχήν εκ της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων άλλως προορισμένων ως ευκόλως αντιλαμβάνεσθε».
Αδυνατώ να αποδεχθώ αυτή την άποψη του Μητροπολίτου Πειραιώς πολλώ δε μάλλον να μπω στη λογική του. Ακόμα και αν είναι μεγάλο το ποσοστό εκείνων, οι οποίοι απεχθάνονται ή εν πάσει περιπτώσει δεν συμπαθούν του ομοφυλόφιλους, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς πρέπει να διασφαλίζεται όχι μόνο η αξιοπρέπεια αυτής της μικρής κοινωνικής ομάδος αλλά, επίσης, και η δυνατότητα να ασκήσουν κάποια βασικά δικαιώματά τους. Αυτό είναι, άλλωστε, το μέγιστο πλεονέκτημα της δημοκρατίας, να εξασφαλίζονται τα δικαιώματα όλων όσοι ανήκουν σε μια μειοψηφία κοινωνική, θρησκευτική κ.ο.κ., στο μέτρο που δε θίγουν τα δικαιώματα των άλλων. Ο γάμος ή η πάσης φύσεως νομική ένωση δύο προσώπων του ίδιου φύλου αποτελεί μια διασφάλιση του δικαιώματός τους περί ελεύθερης αναπτύξεως της προσωπικότητός τους και αποδεικνύει ότι το ίδιο το κράτος σέβεται τις προσωπικές επιλογές κάθε ανθρώπου για τη διαμόρφωση της ζωής του.
Περαιτέρω, όταν ο Μητροπολίτης Πειραιώς χαρακτηρίζει του ομοφυλοφίλους ως «ασθενούντα πρόσωπα». Πέραν του γεγονότος ότι ο ίδιος δε φαίνεται να ενοχλείται, που συμβιώνει στον ίδιο οργανισμό, ήτοι την Εκκλησία της Ελλάδος, με ομοιοπαθείς των ομοφυλοφίλων ανθρώπους, αν θυμηθούμε τα προ τριετίας σεξουαλικά σκάνδαλα της Ελληνικής Εκκλησίας, ο χαρακτηρισμός της ομοφυλοφιλίας ως ασθένειας προκαλεί δικαιολογημένη αποστροφή. Διότι πρόκειται για ένα σεξουαλικό προσανατολισμό, ο οποίος αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των ομοφυλοφίλων, το οποίο προστατεύεται σε πολλές χώρες με την αναγνώριση διαφόρων μορφών νομικής ένωσης των εν λόγω προσώπων αλλά και με τη θεμελίωση εννόμων σχέσεων, που απορρέουν από αυτή.
Ακόμα, η συμπάθεια, την οποία, σύμφωνα με τον Πειραιώς Σεραφείμ, προκαλούν οι ομοφυλόφιλοι, δεν μοιάζει λίγο με τη συμπάθεια, που προκαλούν όσοι υποφέρουν από κάποια ανίατη ασθένεια; Προφανώς, αν κρίνουμε από το πνεύμα του λόγου του εν λόγω ιεράρχη.
Παρακάτω, η αναφορά του Μητροπολίτου σε ορισμένα τμήματα του ανθρώπινου σώματος, τα οποία οι ομοφυλόφιλοι χρησιμοποιούν κατά τρόπο διαφορετικό από αυτό, που αντιλαμβάνεται αυτός, αποτελεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, άθλιο υπαινιγμό, που υποβιβάζει το Σεβασμιώτατο στο ίδιο επίπεδο με τους ομοφοβικούς «λεβέντες», που εσχάτως έχουν κατακλύσει τα Μ.Μ.Ε. και προβάλλουν άλλοτε με επαίσχυντο τρόπο άλλοτε συγκεκαλυμμένα τις απόψεις τους κατά των ομοφυλοφίλων. Και αν, τέλος πάντων, αυτοί μπορούν να θεωρηθούν ως απαράδεκτοι, ο Μητροπολίτης, ο οποίος, εκ του αξιώματός του, καλείται να διδάξει το «αγαπάτε αλλήλους» τι δικαιολογία έχει;
Φυσικά, κατά τον Πειραιώς η ομοφυλοφιλία μπορεί να οδηγήσει σε κακό τέλος, αν κρίνουμε από την αναφορά του στον άρτι θανόντα ηθοποιό Νίκο Σεργιαννόπουλο, με την οποία ουσιαστικά υιοθέτησε τη λογική των μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης, όπου βλέπουμε το παράδοξο ομοφυλόφιλοι να διασύρουν ομοφυλόφιλους και ακούμε απόψεις, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τα, μέχρι στιγμής, ευρήματα της ΕΛ.ΑΣ., που διερευνά τα αίτια του θανάτου του δημοφιλούς ηθοποιού. Προφανώς, λοιπόν, όσοι χάνουν τη ζωή τους από βίαιο θάνατο, φταίνε, διότι ήταν ομοφυλόφιλοι.
Και το πάρθιο βέλος του Πειραιώς είναι η μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής εκτροπής των ομοφυλοφίλων. Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο σε όσα έχω ήδη αναφέρει.
Δε γνωρίζω αν ο Σεβασμιώτατος εζήλωσε τη δόξα του μακαριστού Χριστόδουλου αλλά σίγουρα ακολουθεί την τακτική του. Ο Απόστολος Παύλος είχε πει (στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή, Κεφ. ΙΓ): «Αν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε» («ουδέν ειμί»). Πόση σχέση έχουν τα λόγια του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ με την αγάπη που ύμνησε ο Απόστολος Παύλος; Την απάντηση πολύ φοβάμαι ότι την έδωσε με τα παραπάνω λόγια του ο ίδιος. Για περισσότερα :

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Ένας νόμος σημαντικός και ένα κράτος απρόθυμο

Αν η ιστορία του Οδυσσέα Τσενάι έδειξε μια φορά πόσο ελάχιστα σέβονται κάποιοι συνέλληνες τους αλλοδαπούς, που ζουν ανάμεσά μας και προσφέρουν, η παρακάτω ιστορία αποδεικνύει πόσο το ίδιο το κράτος δίνει το χειρότερο δυνατό παράδειγμα συμπεριφοράς προς τους αλλοδαπούς οικονομικούς μετανάστες στην Ελλάδα.
Επισκέφτηκα τα γραφεία του Δήμου, όπου κατοικώ, προκειμένου να πάρω πληροφορίες για ένα πελάτη μου, αλβανικής καταγωγής, ο οποίος μένει μόνιμα στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια και επιθυμεί να πάρει την ελληνική υπηκοότητα.
Εδώ αξίζει να κάνουμε μια παρένθεση, ώστε να δούμε υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί κάποιος αλλογενής αλλοδαπός (υπάρχουν και οι ομογενείς αλλοδαποί π.χ. οι ελληνικής καταγωγής Αλβανοί υπήκοοι) να ζητήσει και να λάβει την ελληνική υπηκοότητα. Σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 58 του Ν. 2910/2001, να είναι ενήλικος, να μην εκκρεμεί σε βάρος του απόφαση απέλασης, να μην έχει καταδικαστεί σε τελεσίδικη ποινή φυλάκισης μεγαλύτερη του ενός έτους ή σε ποινή φυλάκισης για μια σειρά από αδικήματα, που αναλυτικά περιγράφονται στο Νόμο αυτό, διαμένει δέκα συνολικά χρόνια στην Ελλάδα την τελευταία δωδεκαετία και έχει επαρκή γνώση της ελληνική γλώσσα, της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού. Η αίτηση υποβάλλεται στο Δήμο του τόπου κατοικίας του αλλοδαπού και από εκεί αποστέλλεται στην αρμόδια υπηρεσία ιθαγένειας της αρμόδιας Περιφέρειας και από εκεί ο σχετικός φάκελλος αποστέλλεται στο Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, το οποίο και εκδίδει τη σχετική απόφαση περί πολιτογράφησης, η οποία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Αρχικά, ο καθ’ όλα εξυπηρετικός υπάλληλος του Δήμου με ενημέρωσε για το σύνολο των δικαιολογητικών, που απαιτούνται για τη διαδικασία πολιτογράφησης. Μόλις, όμως, συνειδητοποίησε ότι ο αιτών είναι Αλβανός υπήκοος, τότε μου ανέφερε ότι υπάρχει η πρακτική οι σχετικές αιτήσεις, αυτές, δηλαδή, που υποβάλλονται από αλβανούς αλλογενείς υπηκόους, είτε να απορρίπτονται είτε να μένουν αναπάντητες εις τον αιώνα τον άπαντα. Κάτι, δηλαδή, σαν τις αιτήσεις πολιτογράφησης, που έκαναν εκατοντάδες ελληνικής αποδεδειγμένα καταγωγής Αλβανοί υπήκοοι (οι λεγόμενοι «βορειοηπειρώτες») την περασμένη δεκαετία και έμειναν αναπάντητες επί χρόνια, μέχρι, τελικά, να αλλάξει στάση το κράτος και να δώσει στους περισσότερους από αυτούς την ελληνική υπηκοότητα.
Αναρωτιέμαι, κατόπιν όλων των ανωτέρω, γιατί το ελληνικό κράτος τρέφει τέτοια περιφρόνηση προς αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, συνετέλεσαν στην οικονομική άνθηση της Ελλάδος τα περασμένα χρόνια κάνοντας όλες εκείνες τις εργασίες, που εμείς δεν καταδεχόμαστε, πλέον, να κάνουμε. Μπορεί το κράτος να θέσει μια σειρά από προϋποθέσεις, τις οποίες, αν πληροί ο υποψήφιος για πολιτογράφηση, να αποκτά την ελληνική υπηκοότητα. Επίσης, δεν είναι λάθος να απαιτείται ο υποψήφιος για πολιτογράφηση να γνωρίζει λίγα πράγματα για την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό αλλά και να γνωρίζει επαρκώς την ελληνική γλώσσα και για το λόγο αυτό ο Νόμος έχει συμπεριλάβει και τη σχετική προϋπόθεση.
Ποιος, όμως, είναι ο λόγος να υφίσταται ένας νόμος, που προβλέπει τις προϋποθέσεις πολιτογράφησης, όταν το Υπουργείο, που καλείται να τον εφαρμόσει, αρνείται να χορηγήσει την ελληνική υπηκοότητα σε πρόσωπα, που έχουν όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να την αποκτήσουν; Γνωρίζω πολλούς αλλοδαπούς αλλογενείς οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι έχουν συμπληρώσει δεκαπέντε, τουλάχιστον, χρόνια συνεχούς διαμονής στην Ελλάδα, έχουν αποκτήσει περιουσία, τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο, κάποια, μάλιστα, εξ αυτών φοιτούν σε ελληνικό πανεπιστήμιο και αρκετοί από αυτούς έχουν δημιουργήσει μια διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία. Οι περισσότεροι από αυτούς ομιλούν άριστα την ελληνική γλώσσα και αρκετά από τα παιδιά τους διακρίνονται στα μαθήματά τους και αύριο μεθαύριο ίσως διακριθούν και στον επαγγελματικό τομέα, που θα επιλέξουν.
Έφυγα από την υπηρεσία πολιτογράφησης του Δήμου μου με ένα αίσθημα θλίψης για την τακτική του Ελληνικού Δημοσίου απέναντι στους συγκεκριμένους συνανθρώπους μας και αναρωτήθηκα ποιος είναι ο λόγος ψήφισης ενός νόμου τη στιγμή, που το ίδιο το κράτος είναι απρόθυμο να τον εφαρμόσει.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ ΜΟΥ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ, του ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πόσο μακρυά μπορεί να οδηγήσει το μίσος; Και πόσοι είναι ένοχοι και πρέπει να πεθάνουν, ώστε να κλείσει ένας κύκλος αίματος ;
Στα ερωτήματα αυτά μας απαντά το βιβλίο του Λευτέρη Μαυρόπουλου «ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ ΜΟΥ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ». Η πλοκή εκτυλίσσεται γύρω στο 1936 σε ένα χωριό της Μακεδονίας. Ο Μιχάλης Τσακίρης, καπνοπαραγωγός και αγωνιστής για τα δικαιώματα των καπνοπαραγωγών βιώνει με τον άγριο ξυλοδαρμό του την αλλαγή στη στάση του Κράτους απέναντι στους αριστερούς, που έχει επέλθει λίγο πριν την άνοδο του Μεταξά στην εξουσία. Αντί να σταματήσει και να υποταχτεί στη βία των χωροφυλάκων και τις απειλές του καπνεμπόρου Μηνά Ζτάνη, προτιμά να συνεχίσει τους αγώνες του. Θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, όπου θα συμμετάσχει στη μεγάλη πορεία του Μαΐου του 1936 με τους πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Θα συλληφθεί, θα βασανιστεί αγρίως και θα αυτοκτονήσει φοβούμενος ότι πρόδωσε τη συναγωνίστρια Αργυρώ. Τα παιδιά του, όμως, θα αποφασίσουν να εκδικηθούν εκείνους, που θεωρούν υπεύθυνους για το χαμό του. Και ο κύκλος του αίματος θα ανοίξει.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος, βλέπουμε τη ζωή και τους αγώνες του Μιχάλη Τσακίρη στο χωριό από τη σύλληψη του τελευταίου παιδιού του έως την αυτοκτονία του. Στο δεύτερο μέρος, το τελευταίο παιδί του, ο Μιχάλης Τσακίρης, μεγαλώνει στο χωριό του, βιώνει τις διώξεις και τις απειλές σε βάρος της οικογένειάς του από το Μηνά και τους χωροφύλακες και, τελικά, μετά το φόνο του Μηνά, αναγκάζεται να φύγει μακρυά από το χωριό του, προκειμένου να γλυτώσει από τα αντίποινα. Χρόνια αργότερα, στην Αθήνα, εργαζόμενος, πλέον, στον Ο.Σ.Ε. και φοιτητής στο Πολυτεχνείο, θα αρχίσει να εκτελεί το σχέδιό του, ήτοι να σκοτώνει αστυνομικούς και χαφιέδες της Αστυνομίας, αφήνοντας στο στόμα τους μισό πορτοκάλι. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, ο εγγονός του Μηνά Ζτάνη ξυπνάει δεμένος με χειροπέδες στο υπόγειο ενός σπιτιού και μαθαίνει από δύο μυστηριώδεις διδύμους, οι οποίοι είναι τα αδέλφια του Μιχάλη Τσακίρη, τα εγκλήματα, που διέπραξαν τόσο ο παππούς του όσο και ο πατέρας του, Πολύκαρπος Ζτάνης. Θα του δοθεί η ευκαιρία να γλυτώσει ή θα πληρώσει και αυτός για όσα διέπραξαν ο παππούς και ο πατέρας του;
Άνοιξα το βιβλίο φοβούμενος ότι ίσως είχα κάνει λάθος επιλογή. Σύντομα, διαπίστωσα ότι η γραφή του με συνεπήρε και με έφερε στο μικρόκοσμο του χωριού των πρωταγωνιστών, την τρομοκρατία του καθεστώτος πριν την έλευση στην εξουσία του Μεταξά, το άγχος και τη φτώχεια των καπνοπαραγωγών, την εκμετάλλευσή τους από τους καπνεμπόρους και τους παρακρατικούς μηχανισμούς, που δρούσαν από κοινού με το στρατό και τρομοκρατούσαν τα κατώτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Οι περιγραφές των βασανιστηρίων, που υφίσταται ο Μιχάλης Τσακίρης (πατέρας) λίγο πριν το θάνατό του αλλά και η Αργυρώ θα ταράξουν πολλά ευαίσθητα νεύρα αλλά είναι πλήρως ανταποκρινόμενες σε όσα συνέβαιναν εκείνα τα χρόνια σε πολλά αστυνομικά τμήματα. Η πορεία της Θεσσαλονίκης με τους νεκρούς και τους εκατοντάδες συλληφθέντες αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, που ο συγγραφέας αναπλάθει με πιστότητα. Και η αφήγηση εμπλουτίζεται με αρκετούς ιδιωματισμούς, που καθιστούν πιστότερη τη μεταφορά της εικόνας της εποχής εκείνης.
Από το δεύτερο μέρος και μετά, το μίσος γίνεται η κινητήρια δύναμη. Αυτό επισκιάζει τα πάντα, αυτό κυριαρχεί στη ζωή του Μιχάλη Τσακίρη υιού). Ο έρωτας απλά περνάει και δεν αφήνεται να αγγίξει περισσότερο το νεαρότερο γόνο της οικογένειας, το ίδιο και τα συναισθήματα φιλίας και εκτίμησης, με τα οποία τον περιβάλλουν οι γονείς της κοπέλας, που τον αγαπά. Δεν υπάρχει σχέδιο για οικογένεια, δεν υπάρχει σχέδιο για δουλειά, μόνο το μίσος κατά εκείνων, που κατέστρεψαν την οικογένειά του και τη σκόρπισαν στους πέντε ανέμους.
Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, ο αναγνώστης θα συμπορευτεί με τα μέλη της οικογένειας Τσακίρη, οι οποίοι υφίστανται τα πάνδεινα, επειδή σήκωσαν κεφάλι στην εξουσία. Στο τέλος, όμως, θα αρχίσει να αμφιταλαντεύεται, διότι θα προβάλει ως υποψήφιο θύμα ο εγγονός του Μηνά Ζτάνη, κάτοικος Αγγλίας από τα παιδικά του χρόνια, εντελώς αμέτοχος όσων έχει διαπράξει ο πατέρας του και με στρεβλή εικόνα όσων διέπραξε ο παππούς του. Πέφτει από τα σύννεφα, όταν μαθαίνει τι έκαναν ο παππούς και ο πατέρας του και για πρώτη φορά ο αναγνώστης εύχεται ο νεαρός να μην πέσει θύμα αυτού του αιματηρού κύκλου.
Έκλεισα το βιβλίο αυτό με την πεποίθηση ότι όχι μόνο δεν έχασα το χρόνο μου αλλά και ότι διάβασα ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και δεν κουράζει είτε με πληθώρα κουραστικών περιγραφών ούτε με τον όγκο του (276 σελίδες είναι όλες και όλες).
Για περισσότερες πληροφορίες :
www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=12/10/2007&id=94806016
www.tanea.gr//Article.aspx?d=20080222&nid=7361250&sn=&spid=1363
anagnostria.blogspot.com/2008/02/blog-post_22.html
athinakisdimitris.wordpress.com/2008/02/12/%cf%84%ce%bf-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf-%ce%bc%ce%b9%cf%83%cf%8c-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%bf%ce%ba%ce%ac%ce%bb%ce%b9-%ce%bb%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%b1/

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Η ανώριμη κοινωνία και ο διστακτικός Υπουργός

«Το συμφωνητικό, έτσι όπως θα κατατεθεί στη Βουλή θα αφορά τους ετερόφυλους. Από εκεί και πέρα, θα δούμε, όταν η κοινωνία ωριμάσει, αν ωριμάσει πάνω σε αυτό, το θέμα θα προχωρήσει. Η νομοθετική πρωτοβουλία και οι νομοθετικές ρυθμίσεις γίνονται απαντώντας στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Σήμερα η κοινωνία ζητά αυτό. Από εκεί και πέρα θα δούμε. Πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα ανώριμη σε αυτό το θέμα».
Τα ανωτέρω ανήκουν στον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Χατζηγάκη και αφορούν ζητήματα, που ετέθησαν, με αφορμή το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Φυσικά, όπως αντιλαμβάνεστε, ο κ. Υπουργός δεν προτίθεται να αναγνωρίσει τους γάμους μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου, τουλάχιστον με κάποιο νόμο.
Το σκεπτικό, όμως, του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης γεννάει αρκούντως αρνητικά συναισθήματα, τουλάχιστον σε εκείνους, που αντιλαμβάνονται αλλιώς τις ανάγκες έστω και ενός μικρού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. «Η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα ανώριμη σε αυτό το θέμα», λέει ο κ. Υπουργός. Από πού, άραγε, το έκρινε αυτό ο κ. Υπουργός; Από τις κραυγές των ομοφοβικών ιερέων και παρουσιαστών ορισμένων τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών; Μα ακριβώς αυτοί οι φορείς εκφράζουν το συντηρητικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και σίγουρα δεν την εκπροσωπούν επ’ ουδενί λόγω. Η λογική ότι «από εκεί και πέρα θα δούμε» αποτελεί μια λογική ότι παραπέμπουμε το θέμα στις ελληνικές καλένδες και κάποια στιγμή θα ξεχαστεί. Άλλως, ας πάρει άλλος την «καυτή πατάτα».
Ταπεινή μου άποψη είναι ότι όταν ένας λαός είναι ανώριμος, τότε είναι καθήκον της Πολιτείας να μεριμνήσει, ώστε με τα κατάλληλα νομοθετήματα ο λαός αυτός να αποκτήσει κάποια δικαιώματα ή θεσμούς, που θα το βοηθήσουν, ώστε να ξεπεράσει την ανωριμότητά του αυτή. Και, φυσικά, το ίδιο το κράτος θα επιβλέπει την τήρηση αυτών των νομοθετημάτων, όπως, άλλωστε, πρέπει να επιβλέπει την τήρηση κάθε νομοθετήματος. Με τη λογική περί ανώριμου λαού, δεν θα είχε αναγνωριστεί ποτέ η Εθνική Αντίσταση, αφού την εποχή πριν την αναγνώρισή της υπήρχε και εφέρετο ως επικρατούσα η άποψη ότι οι αντάρτες, περισσότερο γνωστοί ως «εαμοβούλγαροι», «ληστοσυμμορίτες» και «μπολσεβίκοι», ήταν απλοί ληστές, δολοφόνοι και όργανα του Μπολσεβικισμού. Ήλθε η αναγνώριση της Εθνικής Αντιστάσεως και ουκ ολίγες ψύχραιμες μελέτες για το ρόλο του ΕΛ.Α.Σ. και αργότερα του Δ.Σ.Ε. ήλθαν στην επιφάνεια και έγιναν ευρύτερα γνωστές, ώστε να κατανοηθεί πληρέστερα το φαινόμενο της Εθνικής Αντιστάσεως. Φυσικά, δεν έλειψαν οι πιστοί της παλαιάς λογικής, οι οποίοι επιμένουν, έως και σήμερα, να τονίζουν τις, υπαρκτές πάντως, αγριότητες του ΕΛ.Α.Σ. και του Δ.Σ.Ε. αλλά μάλλον έχουν περάσει στο περιθώριο. Με την ίδια λογική περί μέριμνας της Πολιτείας ψηφίστηκε ο Ν.1250/1982, με τον οποίο αναγνωρίστηκε ο πολιτικός γάμος και δόθηκε η δυνατότητα σε πρόσωπα, τα οποία δεν πίστευαν στο Θεό ή δεν αποδέχονταν το θρησκευτικό τελετουργικό της Εκκλησίας να παντρευτούν και να θεμελιώσουν δικαιώματα σε αυτή την έννομη σχέση.
Έτσι, λοιπόν, η παρελκυστική αλλά και υποτιμητική πρακτική, που ακολουθεί σήμερα, δια του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, η Πολιτεία απλά διαιωνίζει το πρόβλημα και μεταφέρει τη λύση του σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα. Την ίδια στιγμή, η διαφαινόμενη μη αναγνώριση της νομικής ένωσης μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου θα οδηγήσει τους πιο πεισματάρηδες από τους ομοφυλοφίλους στην προσφυγή, έπειτα, φυσικά, από την εξάντληση των εγχώριων ενδίκων βοηθημάτων και μέσων, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου προβλέπεται να δικαιωθούν αλλά και η χώρα μας να κληθεί να πληρώσει ακόμα μια αποζημίωση.
Για περισσότερες πληροφορίες :
www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=907999&lngDtrID=244
elawyer.blogspot.com/search/label/gay%20rights

Σεισμός και μέτρα αντιμετώπισης

Λένε ότι ήταν ο μεγαλύτερος σεισμός που έγινε ποτέ στην περιοχή των Πατρών. Μπορεί να είναι και έτσι, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ δυνατότερο. Το 1993 είχε κάνει πάλι πολύ δυνατό σεισμό αλλά τότε το επίκεντρό του ήταν πλησιέστερα στην Πάτρα απ’ ό,τι τώρα, με αποτέλεσμα τότε να πάθουν σημαντικές ζημίες πολλά κτίρια. Τώρα, απ’ όσα ακούω, οι ζημίες είναι μικρότερες στην Πάτρα αλλά στις γύρω περιοχές, ιδίως στην Κάτω Αχαΐας, 23 χλμ. δυτικά των Πατρών, και τη Φώσταινα, 40 χλμ. δυτικά των Πατρών, υπάρχουν πολύ σημαντικές ζημίες και, το χειρότερο, νεκροί.
Με το καλημέρα, σχεδόν, πλάκωσαν και όλοι οι ειδικοί στα τηλεοπτικά κανάλια. Είχε προβλεφθεί ο σεισμός, είπαν κάποιοι. Αναφέρθηκαν σε ένα έγγραφο της ομάδας Τσελέντη, το οποίο μιλούσε περί ισχυρού σεισμού στη βορειοδυτική Πελοπόννησο ή στην περιοχή των Πατρών, αν άκουσα καλά. Δε γνωρίζω, αν υπάρχει ασφαλές σύστημα πρόβλεψης σεισμών. Το σίγουρο είναι ότι η περιοχή των Πατρών και γενικά η δυτική Πελοπόννησος έχει γνωρίσει πάμπολλους σεισμούς.
Είναι πολύ νωρίς να μιλήσω για ανέτοιμο κρατικό μηχανισμό. Θα φανεί στην πορεία, αν υπάρχει σχέδιο αντιμετώπισης. Ούτε θα αρχίσω να φωνάζω ότι δεν ειδοποιήθηκε ο κόσμος, προκειμένου να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Όλοι γνωρίζουν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις επικρατεί κλίμα πανικού, το οποίο δεν αργούν να καλλιεργήσουν και τα Μ.Μ.Ε., οπότε μπορείτε να φανταστείτε μια μεγάλη περιοχή να αδειάζει από τον πληθυσμό της. Θα αρκεστώ να επισημάνω ότι αμέσως μετά το σεισμό, άδειασαν οι παραλίες, οι καφετερίες και οι ταβέρνες της περιοχής, που ήταν κοντά στο επίκεντρο του σεισμού και πολλοί εκ των θαμώνων, σε μια σπάνια επίδειξη οδηγικής «μαγκιάς», έκλεισαν τις λωρίδες ασφαλείας της Εθνικής Οδού Πατρών-Πύργου, για να φτάσουν γρηγορότερα στα σπίτια τους, ως εάν κάτι να άλλαζε με αυτό, με αποτέλεσμα να αποκλείσουν μια σημαντική δίοδο από τα ασθενοφόρα και τα πυροσβεστικά οχήματα, που είχαν κληθεί να προσφέρουν βοήθεια στους παθόντες από το σεισμό, ή κινούνταν στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Θα σταθώ και σε ορισμένους άνδρες της τοπικής Τροχαίας, οι οποίοι οδηγούσαν όλα τα αυτοκίνητα στην Παλαιά Εθνική Οδό Πατρών-Πύργου, επειδή είχε σημειωθεί μια κατολίσθηση στη Ν.Ε.Ο., αλλά χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο για την ομαλή διεξαγωγή της κίνησης και υπό αυτές τις συνθήκες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το απόλυτο χάος στην είσοδο προς Πάτρα. Και μετά απ’ όλ’ αυτά θα επανέλθω, όταν θα υπάρχουν νεότερα.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Μαχαιριές πριν και μετά

21 μαχαιριές δέχθηκε στο κορμί του ο ηθοποιός Νίκος Σεργιαννόπουλος, σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση. Πόσες, άραγε, μαχαιριές δέχθηκε από τα αδηφάγα Μ.Μ.Ε. όλες αυτές τις μέρες; Ποιος ιατροδικαστής θα τις μετρήσει;

Όταν το ΕΔΑΔ αποφασίζει διαφορετικά

Ο κ. Κυριάκος Βελλόπουλος, δημοσιογράφος, συγγραφέας βιβλίων ,όπου αναλύεται το μεγαλείο των Ελλήνων αλλά και αποθεώνονται οι θεωρίες συνωμοσίας κατά του ελληνικού έθνους («Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ», «ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ», «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ» και άλλα) και βουλευτής Θεσσαλονίκης με το ΛΑ.Ο.Σ., είναι γνωστό έχει υιοθετήσει μια ακραία συμπεριφορά, προκειμένου να προστατεύσει τα απειλούμενα (από ποιους;) δίκαια του ελληνικού έθνους. Είναι λογικό, λοιπόν, κάποιοι να τον κρίνουν με αυστηρότητα, έστω και αν αυτή αγγίζει τα όρια της υπερβολής.
Όμως, η απόφασή του να εναγάγει την εφημερίδα «ΑΥΓΗ» αλλά και συντάκτη αυτής, επειδή τον αποκάλεσαν «εθνικοπαράφρονα», σηκώνει, νομίζω, πολλή κουβέντα, ιδιαίτερα τώρα, που για μια, ακόμα, φορά, ενώ τα ελληνικά δικαστήρια (εν προκειμένω, το Εφετείο Θεσσαλονίκης) έκριναν ότι ο εν λόγω βουλευτής υπέστη ηθική βλάβη από το σχετικό άρθρο της «ΑΥΓΗΣ» και του επεδίκασαν το ποσό των 58.000 ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε σε αυτό τα έξοδα της δίκης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε ότι κακώς καταδικάστηκε η εφημερίδα αυτή να πληρώσει το παραπάνω ποσό και ότι ο συντάκτης του επίμαχου άρθρου, όπως και η εφημερίδα, άσκησαν το κατοχυρωμένο από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση. Δηλαδή, λίγους μήνες έπειτα από τη δικαίωση από το ΕΔΑΔ των Νικήτα Λιοναράκη και Μανώλη Βασιλάκη, δημοσιογράφων, που είχαν υποστεί απίστευτη ταλαιπωρία από την Ελληνική Δικαιοσύνη, επειδή είχαν κρίνει αυστηρά ορισμένα μέλη του διαβόητου «ΔΙΚΤΥΟΥ 21», και είχαν καταδικαστεί να καταβάλουν υπέρογκες αποζημιώσεις στα μέλη του παραπάνω Δικτύου, που έκριναν ότι εθίγησαν από τα λεγόμενά τους, έρχεται πάλι μια απόφαση του ΕΔΑΔ να καταδείξει ότι η προστασία της ελευθερίας της έκφρασης στην Ελλάδα δεν είναι αποτελεσματική.
Σκέφτομαι, όμως, αν σκοπός του κ. Βελλόπουλου ήταν να δικαιωθεί από μια προσβολή, που έγινε στο πρόσωπό του. Θα μου επιτρέψετε να πιστέψω ότι ο κ. Βελλόπουλος έχει ακούσει πολύ χειρότερα σχόλια για το πρόσωπό του από διάφορους τρίτους, διότι οι απόψεις, που πρεσβεύει, είναι ακραίες. Συνεπώς, δε νομίζω να προσεβλήθη πραγματικά και απόδειξη είναι ότι δεν προσέφυγε στη Δικαιοσύνη τότε.
Ας δούμε, λοιπόν, τι ζητούσε με την αγωγή του ο κ. Βελλόπουλος. Στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» της 30ης Ιανουαρίου 2001 (περισσότερες λεπτομέρειες στο www.enet.gr/online/online_text/c=110,dt=30.01.2001,id=42312076 )αναφέρεται ότι ο κ. Βελλόπουλος ήγειρε αγωγή κατά της «ΑΥΓΗΣ» και ζητούσε να καταδικαστεί η τελευταία να του καταβάλει το χρηματικό ποσό των 50.000.000 δρχ. Πρόκειται για πρακτική πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα; Μάλλον όχι! Έγινε ευρύτερα γνωστή από το «ΔΙΚΤΥΟ 21» σε βάρος δημοσιογράφων, που ασκούσαν δριμύτατη κριτική στις πρακτικές του και οδήγησε στην αθώωση των ανωτέρω δημοσιογράφων από το ΕΔΑΔ αλλά και στο διασυρμό της Ελλάδος, αφού φάνηκε ότι η χώρα μας δεν προστατεύει επαρκώς το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης.
Το ποσό των 50.000.000 δρχ., γύρω στα 151.000 σημερινά ευρώ, μπορεί να μη φαντάζει υπέρογκο με τα σημερινά δεδομένα αλλά σκεφτείτε ότι η «ΑΥΓΗ» δεν έχει το μεγαλύτερο τιράζ πανελληνίως, οπότε το ποσό αυτό μπορεί εύκολα να θεωρηθεί πολύ μεγάλο για τα δεδομένα της. και, φυσικά, όσο μεγάλη κυκλοφορία και αν έχει μια εφημερίδα, ένα ποσό της τάξεως των 151.000 ευρώ, το οποίο σαφώς και δεν έχει υπολογίσει ότι θα ξοδέψει μέσα σε μια χρονιά, μπορεί να διαλύσει τον προϋπολογισμό της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της.
Καλό θα ήταν να θυμηθούμε την πρακτική του «ΔΙΚΤΥΟΥ 21» σε βάρος των διαφωνούντων με τις απόψεις του. Μέλη του εν λόγω δικτύου προσέφευγαν στη Δικαιοσύνη υποβάλλοντας αγωγές, με την οποία ζητούσαν χρηματική ικανοποίησή τους για την αποκατάσταση της ηθικής τους βλάβης. Μόνο που οι αγωγές αυτές, όπως καταγγέλθηκε από το Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, ήταν πανομοιότυπες και μόνο το όνομα του ενάγοντος άλλαζε σε κάθε δικόγραφο. Όταν οι εναγόμενοι ζήτησαν από το αρμόδιο δικαστήριο τη συνεκδίκαση, λόγω συνάφειας, των παραπάνω αγωγών, αυτό απέρριψε το αίτημά τους αναγκάζοντάς τους να παρασταθούν σε περισσότερες δίκες, ήτοι να υποβληθούν σε περισσότερα έξοδα, πράγμα, που, όπως είναι φυσικό, οδήγησε στην οικονομική τους εξόντωση.
Μπορείτε να έλθετε στη θέση τους αλλά και στη θέση της «ΑΥΓΗΣ»; Θα δείτε ότι η «ΑΥΓΗ» και ο συντάκτης του επίμαχου άρθρου αναγκάστηκαν να καταβάλουν πλείστα όσα χρήματα για αμοιβή δικηγόρων και λοιπά έξοδα. Και επειδή προφανώς τα παραπάνω ποσά δεν είναι μικρά, δεν αποκλείεται να έφτασαν στα όριά τους, ειδικά ο συντάκτης.
Μάλλον, λοιπόν, πραγματικός σκοπός του κ. Βελλόπουλου δεν ήταν να αποκαταστήσει την τιμή και υπόληψή του αλλά να εξοντώσει οικονομικά τους αμφισβητίες των απόψεών του, ώστε να παύσουν να τον κρίνουν. Και η τελική έκβαση της υποθέσεως αυτής αποδεικνύει ότι η ελευθερία του λόγου είναι ένα από τα υπέρτατα αγαθά της δημοκρατίας μας και πρέπει να προστατεύεται με κάθε τρόπο. Αρκεί αυτό να το έχει κατά νου ο κάθε δικαστικός λειτουργός αυτής της χώρας, ώστε να αποφευχθεί στο μέλλον νέος διασυρμός της Ελλάδος για υπόθεση τέτοιου περιεχομένου.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

ΦΟΝΟΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, της ΒΕΡΟΝΙΚ ΡΟΥΑ

Ένας μετεωρίτης πέφτει στη γη. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι θα δώσει πολλές απαντήσεις σε σχέση με την προέλευση της ζωής στη γη. Ο διάσημος παλαιοντολόγος Πίτερ Όσμοντ καλείται από το Χάρβαρντ, όπου διδάσκει, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού, ώστε να εξετάσει αυτό το μετεωρίτη. Μαζί του καλείται και ο πατήρ Μαρτσέλο Μανιάνι, Ιησουίτης κληρικός, για να το συνδράμει. Όμως, μια σειρά από ανεξήγητες δολοφονίες συγκλονίζουν την κοινότητα του Μουσείου. Μοιραία, ο Όσμοντ και ο Μανιάνι βρίσκονται μπλεγμένοι και αποφασίζουν με τη συνδρομή της Λεοπολντίν Ντεβέρ, βιβλιοθηκονόμο στο Μουσείο και βοηθό τους στην παραπάνω έρευνα, να αναζητήσουν τι κρύβεται πίσω από τις δολοφονίες αυτές.
Η Γαλλίδα Βερονίκ Ρουά, υπάλληλος στο παρελθόν στο Μουσείο Φυσικής ιστορίας του Παρισιού, εισέρχεται στο συγγραφικό στερέωμα με ένα βιβλίο, το «ΦΟΝΟΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», το οποίο φιλοδοξεί να ακολουθήσει τη γραμμή, που χάραξε ο Νταν Μπράουν με τα πολυδιαβασμένα βιβλία του «ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ» και «ΟΙ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ». Βέβαια, εδώ οι θεωρίες συνωμοσίας, που κυριαρχούν στα βιβλία του Μπράουν απουσιάζουν, ενώ η αντίθεση της Επιστήμης με την Εκκλησία υποχωρεί, αφού ο άθεος Όσμοντ καλείται να συνεργαστεί με τον κληρικό Μανιάνι αρχικά για την ανεύρεση των μυστικών του μετεωρίτη και μετά για την ανακάλυψη του δολοφόνου και των κινήτρων του.
Εκτός, όμως, από τις θεωρίες συνωμοσίας, στο βιβλίο της Βερονίκ Ρουά απουσιάζει και η έντονη έως καταιγιστική δράση των βιβλίων του Μπράουν, πράγμα, το οποίο ο αναγνώστης των οποίων θα διαπιστώσει άμεσα. Απουσιάζει, επίσης, το στοιχείο του αιφνιδιασμού, αφού προς το μέσο της ανάγνωσης ο αναγνώστης μπορεί να ανακαλύψει ποιος είναι ο δολοφόνος.
Αλλά, από την άλλη πλευρά, το βιβλίο της Βερονίκ Ρουά αναφέρεται περισσότερο σε μια υπαρκτή διαμάχη, αυτή των δημιουργιστών με τους οπαδούς του Δαρβίνου και, αργότερα, των επιστημόνων, που προσπαθούν να συνδυάσουν την πίστη τους στο Θεό με το επιστημονικό έργο τους, με τους άθεους επιστήμονες, που θεωρούν ότι η θρησκεία δεν έχει καμμία θέση στην επιστήμη, παρά σε θεωρίες συνωμοσίας, όπως ο Νταν Μπράουν, πράγμα, που το φέρνει πιο κοντά στην πραγματικότητα απ’ ό,τι τα βιβλία του Νταν Μπράουν. Η απόλυτη αντιπάθεια του Όσμοντ προς τη θρησκεία, όπως αρχικά εκδηλώνεται με τη στάση του απέναντι στο Μανιάνι υποχωρεί σταδιακά για να δώσει τη θέση της σε μια αγαστή συνεργασία, ενώ ο βαθύτατα πιστός αλλά και καταρτισμένος επιστήμονας Μανιάνι αρχίζει μετά από ένα αριθμό δολοφονιών να αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού, ήτοι έχουμε μια αντιστροφή όσων διαδραματίζονται στα βιβλία του Νταν Μπράουν. Οι χαρακτήρες δίδονται αρκετά πειστικά αλλά χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, πράγμα, όμως, αναμενόμενο σε βιβλία δράσης, όπως το εν λόγω. Η ελευθερία της επιστήμης αλλά και η καταδίκη του θρησκευτικού φανατισμού αναδεικνύονται σε υπέρτατες αρχές για τη συγγραφέα, η οποία, παράλληλα, φροντίζει να τηρεί αποστάσεις από την αυστηρή επιστημονική προσέγγιση του ζητήματος της υπάρξεως ή όχι Θεού αλλά και από τους θρησκόληπτους ψευδεπιστήμονες και ιεροκήρυκες της τηλεόρασης.
Μια ένσταση έχω για τον τρόπο, με τον οποίο εμφανίζονται οι άθεοι επιστήμονες. Ο Όσμοντ εμφανίζεται ως αδιάφορος τόσο για την εμφάνισή του, ακόμα και όταν συμμετέχει στη δεξίωση στο χώρο του Μουσείου λίγο πριν αποκαλυφθεί ο δολοφόνος, όσο και για την οικογένειά του, ενώ ο Ερίκ Γκοντοφσκί, ορνιθολόγος, εμφανίζεται ως φανατικός εχθρός της θρησκείας («Πιστεύει ότι πρέπει να γκρεμιστούν όλες οι εκκλησίες», σχολιάζει γι’ αυτόν σε κάποιο σημείο του βιβλίου η Ντεβέρ), με αλλόκοτο ντύσιμο, αντικοινωνική συμπεριφορά αλλά και εριστικό χαρακτήρα, αφού επιτίθεται άκομψα στους καθηγητές, που προσπαθούν να συνδυάσουν την πίστη τους προς το Θεό με την επιστήμη τους, με αποκορύφωμα το πέταγμα στο πάτωμα του βιβλίου της Λοράνς Ιμπέρ, βιολόγου στο εν λόγω Μουσείο. Με άλλα λόγια, η Βερονίκ Ρουά δείχνει να πλάθει κατά τρόπο στερεότυπο τους άθεους επιστήμονες του εν λόγω βιβλίου και η σταδιακή υποχώρηση της αντιπάθειας του Όσμοντ προς τον κληρικό Μανιάνι δε σώζει την εικόνα του.
Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο, όπου μια σειρά από πληροφορίες επιστημονικού περιεχομένου, δίδονται κατά τρόπο κατανοητό, ώστε ο αμύητος στη Βιολογία αναγνώστης να μην πλήττει, αλλά η προσπάθειά της συγγραφέως να σατιρίσει τα στερεότυπα, που καθιέρωσε για το συγκεκριμένο τύπο βιβλίων ο Νταν Μπράουν, δεν το αναδεικνύουν τελικά έναντι των πολυδιαβασμένων βιβλίων του Αμερικάνου συγγραφέα.