Δυστυχώς για την Ελληνική Εκκλησία, ο προοδευτικός λόγος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου αναφορικά με το θέμα των ομοφυλοφίλων ζευγαριών δεν αποτελεί παρά μια όαση στην έρημο της οπισθοδρομικότητας και του κοινωνικού ρατσισμού, που τη χαρακτηρίζει.
Διαβάζω στη σημερινή Ελευθεροτυπία ότι ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εξέφρασε την οδύνη του προς τους Προέδρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γεώργιο Παπανδρέου και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλέκο Αλαβάνο, επειδή οι τελευταίοι απεδέχθησαν τους γάμους μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλο. Συγκεκριμένα, «Την οδύνην διεδέχθη η βαθεία απογοήτευσις διότι ομιλείτε εκπροσωπούντες τμήμα του ελληνικού λαού, ο οποίος εις την συντριπτικήν πλειονοψηφίαν αυτού καταδικάζει και βδελύσσεται όχι ασφαλώς τα ασθενούντα πρόσωπα, τα οποία εντός της τραγικότητός των προκαλούν άλγος και συμπάθειαν αλλά την ευτελή πρακτικήν αυτών, η οποία τυγχάνει αποτρόπαιος και εξόχως αποϊεροποιούσα το ανθρώπινον πρόσωπον, προξενούσα εν ταυτώ τραγικάς ασθενείας εις το τε σώμα και την ψυχήν εκ της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων άλλως προορισμένων ως ευκόλως αντιλαμβάνεσθε».
Αδυνατώ να αποδεχθώ αυτή την άποψη του Μητροπολίτου Πειραιώς πολλώ δε μάλλον να μπω στη λογική του. Ακόμα και αν είναι μεγάλο το ποσοστό εκείνων, οι οποίοι απεχθάνονται ή εν πάσει περιπτώσει δεν συμπαθούν του ομοφυλόφιλους, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς πρέπει να διασφαλίζεται όχι μόνο η αξιοπρέπεια αυτής της μικρής κοινωνικής ομάδος αλλά, επίσης, και η δυνατότητα να ασκήσουν κάποια βασικά δικαιώματά τους. Αυτό είναι, άλλωστε, το μέγιστο πλεονέκτημα της δημοκρατίας, να εξασφαλίζονται τα δικαιώματα όλων όσοι ανήκουν σε μια μειοψηφία κοινωνική, θρησκευτική κ.ο.κ., στο μέτρο που δε θίγουν τα δικαιώματα των άλλων. Ο γάμος ή η πάσης φύσεως νομική ένωση δύο προσώπων του ίδιου φύλου αποτελεί μια διασφάλιση του δικαιώματός τους περί ελεύθερης αναπτύξεως της προσωπικότητός τους και αποδεικνύει ότι το ίδιο το κράτος σέβεται τις προσωπικές επιλογές κάθε ανθρώπου για τη διαμόρφωση της ζωής του.
Περαιτέρω, όταν ο Μητροπολίτης Πειραιώς χαρακτηρίζει του ομοφυλοφίλους ως «ασθενούντα πρόσωπα». Πέραν του γεγονότος ότι ο ίδιος δε φαίνεται να ενοχλείται, που συμβιώνει στον ίδιο οργανισμό, ήτοι την Εκκλησία της Ελλάδος, με ομοιοπαθείς των ομοφυλοφίλων ανθρώπους, αν θυμηθούμε τα προ τριετίας σεξουαλικά σκάνδαλα της Ελληνικής Εκκλησίας, ο χαρακτηρισμός της ομοφυλοφιλίας ως ασθένειας προκαλεί δικαιολογημένη αποστροφή. Διότι πρόκειται για ένα σεξουαλικό προσανατολισμό, ο οποίος αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των ομοφυλοφίλων, το οποίο προστατεύεται σε πολλές χώρες με την αναγνώριση διαφόρων μορφών νομικής ένωσης των εν λόγω προσώπων αλλά και με τη θεμελίωση εννόμων σχέσεων, που απορρέουν από αυτή.
Ακόμα, η συμπάθεια, την οποία, σύμφωνα με τον Πειραιώς Σεραφείμ, προκαλούν οι ομοφυλόφιλοι, δεν μοιάζει λίγο με τη συμπάθεια, που προκαλούν όσοι υποφέρουν από κάποια ανίατη ασθένεια; Προφανώς, αν κρίνουμε από το πνεύμα του λόγου του εν λόγω ιεράρχη.
Παρακάτω, η αναφορά του Μητροπολίτου σε ορισμένα τμήματα του ανθρώπινου σώματος, τα οποία οι ομοφυλόφιλοι χρησιμοποιούν κατά τρόπο διαφορετικό από αυτό, που αντιλαμβάνεται αυτός, αποτελεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, άθλιο υπαινιγμό, που υποβιβάζει το Σεβασμιώτατο στο ίδιο επίπεδο με τους ομοφοβικούς «λεβέντες», που εσχάτως έχουν κατακλύσει τα Μ.Μ.Ε. και προβάλλουν άλλοτε με επαίσχυντο τρόπο άλλοτε συγκεκαλυμμένα τις απόψεις τους κατά των ομοφυλοφίλων. Και αν, τέλος πάντων, αυτοί μπορούν να θεωρηθούν ως απαράδεκτοι, ο Μητροπολίτης, ο οποίος, εκ του αξιώματός του, καλείται να διδάξει το «αγαπάτε αλλήλους» τι δικαιολογία έχει;
Φυσικά, κατά τον Πειραιώς η ομοφυλοφιλία μπορεί να οδηγήσει σε κακό τέλος, αν κρίνουμε από την αναφορά του στον άρτι θανόντα ηθοποιό Νίκο Σεργιαννόπουλο, με την οποία ουσιαστικά υιοθέτησε τη λογική των μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης, όπου βλέπουμε το παράδοξο ομοφυλόφιλοι να διασύρουν ομοφυλόφιλους και ακούμε απόψεις, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τα, μέχρι στιγμής, ευρήματα της ΕΛ.ΑΣ., που διερευνά τα αίτια του θανάτου του δημοφιλούς ηθοποιού. Προφανώς, λοιπόν, όσοι χάνουν τη ζωή τους από βίαιο θάνατο, φταίνε, διότι ήταν ομοφυλόφιλοι.
Και το πάρθιο βέλος του Πειραιώς είναι η μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής εκτροπής των ομοφυλοφίλων. Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο σε όσα έχω ήδη αναφέρει.
Δε γνωρίζω αν ο Σεβασμιώτατος εζήλωσε τη δόξα του μακαριστού Χριστόδουλου αλλά σίγουρα ακολουθεί την τακτική του. Ο Απόστολος Παύλος είχε πει (στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή, Κεφ. ΙΓ): «Αν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε» («ουδέν ειμί»). Πόση σχέση έχουν τα λόγια του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ με την αγάπη που ύμνησε ο Απόστολος Παύλος; Την απάντηση πολύ φοβάμαι ότι την έδωσε με τα παραπάνω λόγια του ο ίδιος. Για περισσότερα :
Διαβάζω στη σημερινή Ελευθεροτυπία ότι ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εξέφρασε την οδύνη του προς τους Προέδρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γεώργιο Παπανδρέου και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλέκο Αλαβάνο, επειδή οι τελευταίοι απεδέχθησαν τους γάμους μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλο. Συγκεκριμένα, «Την οδύνην διεδέχθη η βαθεία απογοήτευσις διότι ομιλείτε εκπροσωπούντες τμήμα του ελληνικού λαού, ο οποίος εις την συντριπτικήν πλειονοψηφίαν αυτού καταδικάζει και βδελύσσεται όχι ασφαλώς τα ασθενούντα πρόσωπα, τα οποία εντός της τραγικότητός των προκαλούν άλγος και συμπάθειαν αλλά την ευτελή πρακτικήν αυτών, η οποία τυγχάνει αποτρόπαιος και εξόχως αποϊεροποιούσα το ανθρώπινον πρόσωπον, προξενούσα εν ταυτώ τραγικάς ασθενείας εις το τε σώμα και την ψυχήν εκ της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων άλλως προορισμένων ως ευκόλως αντιλαμβάνεσθε».
Αδυνατώ να αποδεχθώ αυτή την άποψη του Μητροπολίτου Πειραιώς πολλώ δε μάλλον να μπω στη λογική του. Ακόμα και αν είναι μεγάλο το ποσοστό εκείνων, οι οποίοι απεχθάνονται ή εν πάσει περιπτώσει δεν συμπαθούν του ομοφυλόφιλους, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς πρέπει να διασφαλίζεται όχι μόνο η αξιοπρέπεια αυτής της μικρής κοινωνικής ομάδος αλλά, επίσης, και η δυνατότητα να ασκήσουν κάποια βασικά δικαιώματά τους. Αυτό είναι, άλλωστε, το μέγιστο πλεονέκτημα της δημοκρατίας, να εξασφαλίζονται τα δικαιώματα όλων όσοι ανήκουν σε μια μειοψηφία κοινωνική, θρησκευτική κ.ο.κ., στο μέτρο που δε θίγουν τα δικαιώματα των άλλων. Ο γάμος ή η πάσης φύσεως νομική ένωση δύο προσώπων του ίδιου φύλου αποτελεί μια διασφάλιση του δικαιώματός τους περί ελεύθερης αναπτύξεως της προσωπικότητός τους και αποδεικνύει ότι το ίδιο το κράτος σέβεται τις προσωπικές επιλογές κάθε ανθρώπου για τη διαμόρφωση της ζωής του.
Περαιτέρω, όταν ο Μητροπολίτης Πειραιώς χαρακτηρίζει του ομοφυλοφίλους ως «ασθενούντα πρόσωπα». Πέραν του γεγονότος ότι ο ίδιος δε φαίνεται να ενοχλείται, που συμβιώνει στον ίδιο οργανισμό, ήτοι την Εκκλησία της Ελλάδος, με ομοιοπαθείς των ομοφυλοφίλων ανθρώπους, αν θυμηθούμε τα προ τριετίας σεξουαλικά σκάνδαλα της Ελληνικής Εκκλησίας, ο χαρακτηρισμός της ομοφυλοφιλίας ως ασθένειας προκαλεί δικαιολογημένη αποστροφή. Διότι πρόκειται για ένα σεξουαλικό προσανατολισμό, ο οποίος αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των ομοφυλοφίλων, το οποίο προστατεύεται σε πολλές χώρες με την αναγνώριση διαφόρων μορφών νομικής ένωσης των εν λόγω προσώπων αλλά και με τη θεμελίωση εννόμων σχέσεων, που απορρέουν από αυτή.
Ακόμα, η συμπάθεια, την οποία, σύμφωνα με τον Πειραιώς Σεραφείμ, προκαλούν οι ομοφυλόφιλοι, δεν μοιάζει λίγο με τη συμπάθεια, που προκαλούν όσοι υποφέρουν από κάποια ανίατη ασθένεια; Προφανώς, αν κρίνουμε από το πνεύμα του λόγου του εν λόγω ιεράρχη.
Παρακάτω, η αναφορά του Μητροπολίτου σε ορισμένα τμήματα του ανθρώπινου σώματος, τα οποία οι ομοφυλόφιλοι χρησιμοποιούν κατά τρόπο διαφορετικό από αυτό, που αντιλαμβάνεται αυτός, αποτελεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, άθλιο υπαινιγμό, που υποβιβάζει το Σεβασμιώτατο στο ίδιο επίπεδο με τους ομοφοβικούς «λεβέντες», που εσχάτως έχουν κατακλύσει τα Μ.Μ.Ε. και προβάλλουν άλλοτε με επαίσχυντο τρόπο άλλοτε συγκεκαλυμμένα τις απόψεις τους κατά των ομοφυλοφίλων. Και αν, τέλος πάντων, αυτοί μπορούν να θεωρηθούν ως απαράδεκτοι, ο Μητροπολίτης, ο οποίος, εκ του αξιώματός του, καλείται να διδάξει το «αγαπάτε αλλήλους» τι δικαιολογία έχει;
Φυσικά, κατά τον Πειραιώς η ομοφυλοφιλία μπορεί να οδηγήσει σε κακό τέλος, αν κρίνουμε από την αναφορά του στον άρτι θανόντα ηθοποιό Νίκο Σεργιαννόπουλο, με την οποία ουσιαστικά υιοθέτησε τη λογική των μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης, όπου βλέπουμε το παράδοξο ομοφυλόφιλοι να διασύρουν ομοφυλόφιλους και ακούμε απόψεις, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τα, μέχρι στιγμής, ευρήματα της ΕΛ.ΑΣ., που διερευνά τα αίτια του θανάτου του δημοφιλούς ηθοποιού. Προφανώς, λοιπόν, όσοι χάνουν τη ζωή τους από βίαιο θάνατο, φταίνε, διότι ήταν ομοφυλόφιλοι.
Και το πάρθιο βέλος του Πειραιώς είναι η μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής εκτροπής των ομοφυλοφίλων. Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο σε όσα έχω ήδη αναφέρει.
Δε γνωρίζω αν ο Σεβασμιώτατος εζήλωσε τη δόξα του μακαριστού Χριστόδουλου αλλά σίγουρα ακολουθεί την τακτική του. Ο Απόστολος Παύλος είχε πει (στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή, Κεφ. ΙΓ): «Αν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε» («ουδέν ειμί»). Πόση σχέση έχουν τα λόγια του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ με την αγάπη που ύμνησε ο Απόστολος Παύλος; Την απάντηση πολύ φοβάμαι ότι την έδωσε με τα παραπάνω λόγια του ο ίδιος. Για περισσότερα :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου