Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Τί άλλο περιμένατε από το ΚΚΕ;

Κάθε φορά, που το ΚΚΕ ετοιμάζεται να βγάλει κάποια ανακοίνωση, αισθάνομαι, ότι γνωρίζω από πριν το περιεχόμενό της. Θα ακουστούν οι γνωστές κραυγές κατά του επάρατου ιμπεριαλισμού, θα γίνει λόγος για καταχθόνια σχέδια σε βάρος της εργατιάς, της αγροτιάς και του φοιτητικού κινήματος και, ως περίοδος κατακλείδα, θα ακούσουμε το κάλεσμα σε αγώνα. Αν εργαζόμουν ως λογογράφος στο ΚΚΕ, δεν θα είχα καμμία σκοτούρα για το περιεχόμενο του κειμένου, που θα ‘πρεπε να γράψω.
Σε μια χώρα, όπου οι πολιτικές απόψεις μοιάζουν σαν τα πουκάμισα, που κάποιος καλείται να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο, ώστε να μην παρεκκλίνει από τη μόδα (ή, εν προκειμένω, από τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων), ίσως θα έπρεπε να οφείλουμε κάποιο σεβασμό προς το κόμμα αυτό, που ακολουθεί πιστά τις ίδιες αρχές εδώ και χρόνια. Ωστόσο, μάλλον θα πρέπει να γίνει κάποιος διαχωρισμός ανάμεσα στις αρχές ενός κόμματος και τις μεθόδους εφαρμογής τους, προκειμένου να γίνει περισσότερο διαυγής η εικόνα του ΚΚΕ. Οι αρχές τους σεβασμού στα δικαιώματα των εργατών και των αγροτών, η κατάργηση των μεσαζόντων στην αγορά και ο κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός είναι μερικές από τις πάγιες απόψεις του εν λόγω κόμματος και μπορεί μεν κανείς να διαφωνεί με αυτές ιδεολογικά ή να αμφισβητεί την επιτυχία τους στο παρελθόν αλλά ως πολιτικές απόψεις δεν μπορούν παρά να είναι σεβαστές. Το πρόβλημα εντοπίζεται στους τρόπους, με τους οποίους το ΚΚΕ επιλέγει να εφαρμόσει αυτές τις αρχές του. Όσο, δηλαδή, και αν είναι υπαρκτό και σοβαρό το πρόβλημα των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στην ελληνική εμπορική ναυτιλία, ο αποκλεισμός των λιμανιών δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος, για να δείξει κανείς την υποστήριξή του στους εργαζομένους αυτούς. Ούτε, φυσικά, η κριτική στην ελεύθερη αγορά μπορεί να περιορίζεται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην απόλυτη καταδίκη της ούτε η υποστήριξη στους αγροτικούς πληθυσμούς μπορεί να γίνει με το κλείσιμο των δρόμων.
Η πρόσφατη ανακοίνωση του ΚΚΕ για το «κίνημα της πατάτας», πέραν του ότι αποδεικνύει, ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε (για τον υπόλοιπο κόσμο) και όλα τα ίδια μένουν (για το ΚΚΕ), αποκαλύπτει την παραπάνω παθογένεια του κόμματος αυτού. Παρά το γεγονός, ότι η συγκεκριμένη κίνηση των πατατοπαραγωγών υπήρξε ίσως η πιο πολιτική πράξη των τελευταίων ετών στη χώρα μας αλλά και η πιο κοντινή στις αντιλήψεις του παραπάνω κόμματος, εντούτοις το τελευταίο, αντί να την αγκαλιάσει, αρκέστηκε σε μια παρανοϊκή ανακοίνωση, με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτηρίζει την κίνηση αυτή ως κόλπο της κυβέρνησης, «για να αξιοποιήσουν τον πόνο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων», ως, επίσης, ότι «στόχος προβολής του «κινήματος της φθηνής πατάτας» είναι ίδιος με εκείνον της προβολής του λεγόμενου κινήματος των πλατειών», δηλαδή «αποπροσανατολισμός των μικρών φτωχών αγροτών παραγωγών, απομάκρυνσή τους από το αγροτικό κίνημα με προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ».
Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ δεν επιθυμεί απλά να παραμείνει προσηλωμένο στη γραμμή, που χάραξαν στο παρελθόν οι προκάτοχοι της σημερινής ηγεσίας του, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος να ακολουθήσει αυτή τη γραμμή μέσα από τις τάξεις του. Ακόμα, δηλαδή, και αν μια άποψη συγκλίνει προς τις αρχές του κόμματος αυτού, λοιδορείται ως αντιδραστική και παραπλανητική και απορρίπτεται εφόσον δεν προέρχεται από αυτό. Και αν η πραγματικότητα επιβάλλει να αναγνωριστούν και ενδεχόμενα καθιερωθούν πρακτικές, όπως η πώληση αγροτικών προϊόντων απευθείας από τους αγρότες στου καταναλωτές, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα, σύμφωνα με τη λογική του ΚΚΕ.
Βέβαια, δεν είναι φρέσκο το φαινόμενο το ΚΚΕ να λειτουργεί με λογική θρησκευτικής σέχτας, η οποία δεν ενοχλείται, αν ταλαιπωρηθούν ουκ ολίγοι συμπολίτες μας, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της. Αν, όμως, λειτουργούσε διαφορετικά, δεν θα ήταν ΚΚΕ.


Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Ο ρατσισμός και οι σοβαρές κοινωνίες

Ενός λεπτού σιγή αποφάσισαν να τηρήσουν στη Γερμανία, σε ένδειξη πένθους για τα θύματα μιας ομάδας νεοναζί, που δρούσε για πολλά χρόνια στη χώρα αυτή. Η ίδια η πρωθυπουργός της χώρας, κα. Μέρκελ, θα συμμετάσχει στην εκδήλωση αυτή και θα εκφωνήσει λόγο.
Συμφωνώ, ότι η τακτική της τήρησης ενός λεπτού σιγής περιέχει ένα θεατρινισμό, ο οποίος μπορεί να ξενισει όσους στοχεύουν στην ουσία ενός θέματος. Ωστόσο, δεν παύει να είναι μια ένδειξη, ότι η κοινωνία, που υιοθετεί στο σύνολό της μια τέτοια πρακτική, είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα και, κυρίως, να το καταδικάσει. Η γερμανική κοινωνία, που έχει δοκιμαστεί άγρια από το ρατσισμό σε βάρος των ξένων, έχει αποδείξει, ότι επιθυμεί και μπορεί να καταδικάσει τη βία σε βάρος των μεταναστών (όπως και πολλά άλλα αδικήματα, όπως τη διαφθορά των πολιτικών της αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Θα ήταν, βέβαια, άστοχο να πούμε, ότι δεν υπάρχει ρατσισμός στη γερμανική κοινωνία. Σε όλες τις χώρες υπάρχουν ανόητοι, που πιστεύουν στις θεωρίες περί ανώτερης φυλής, περί ξένων, που κλέβουν τις δουλειές από τους ντόπιους κ.λπ. Ωστόσο, η σοβαρότητα μιας κοινωνίας φαίνεται όχι τόσο από τα φαινόμενα, που εκδηλώνονται στις τάξεις της, αλλά από τον τρόπο, με τον οποίο αυτή τα αντιμετωπίζει. Εκεί δεν υπάρχει αστυνομία, που να προστατεύει τους νεοναζί, ούτε επιτροπή κατοίκων, τύπου Αγιου Παντελεήμονα, που να ζητάει τη βοήθεια κάποιας νεοναζιστικής οργάνωσης. Και, αν αποδειχθεί τέτοια συνύπαρξη ή αναζήτηση βοήθειας από τους νεοναζί, τότε ο πέλεκυς της γερμανικής δικαιοσύνης πέφτει αλύπητος. Τα τελευταία χρόνια δεκάδες νεοναζί έχουν καταδικαστεί σε βαρύτατες ποινές για εγκλήματα σε βάρος, κυρίως, αλλοδαπών και η γερμανική κοινωνία σύσσωμη έχει καταδικάσει τη βία των οργανώσεων αυτών.
Κάντε τις συγκρίσεις τώρα με ανάλογα φαινόμενα στην Ελλάδα! Κανένας πρωθυπουργός δεν θα επιλέξει να μιλήσει κατά του ρατσισμού. Το πολύ να προβεί σε καμμία δίλεπτη καταγγελία από τηλεοράσεως και τέλος! Κανένα συνδικάτο δεν θα κηρύξει ενός λεπτού σιγή για το θάνατο ενός μετανάστη από ενέργειες ρατσιστών. Το πιο πιθανό, μάλιστα, είναι να ακουστούν και φωνές, τύπου "εδώ τα παιδάκια λιποθυμάνε στα σχολεία και σεις ασχολείστε με άσχετα πράγματα". Και κάπως έτσι ο ρατσισμός θα θεριέψει ακόμα περισσότερο σε μια κοινωνία, η οποία θα καμώνεται την περήφανη για τους ενδόξους προγόνους της, τη στιγμή που ένας ακόμα ξένος θα πέφτει θύμα ρατσιστικής βίας.