Κάθε φορά, που το ΚΚΕ ετοιμάζεται να βγάλει κάποια ανακοίνωση, αισθάνομαι, ότι γνωρίζω από πριν το περιεχόμενό της. Θα ακουστούν οι γνωστές κραυγές κατά του επάρατου ιμπεριαλισμού, θα γίνει λόγος για καταχθόνια σχέδια σε βάρος της εργατιάς, της αγροτιάς και του φοιτητικού κινήματος και, ως περίοδος κατακλείδα, θα ακούσουμε το κάλεσμα σε αγώνα. Αν εργαζόμουν ως λογογράφος στο ΚΚΕ, δεν θα είχα καμμία σκοτούρα για το περιεχόμενο του κειμένου, που θα ‘πρεπε να γράψω.
Σε μια χώρα, όπου οι πολιτικές απόψεις μοιάζουν σαν τα πουκάμισα, που κάποιος καλείται να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο, ώστε να μην παρεκκλίνει από τη μόδα (ή, εν προκειμένω, από τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων), ίσως θα έπρεπε να οφείλουμε κάποιο σεβασμό προς το κόμμα αυτό, που ακολουθεί πιστά τις ίδιες αρχές εδώ και χρόνια. Ωστόσο, μάλλον θα πρέπει να γίνει κάποιος διαχωρισμός ανάμεσα στις αρχές ενός κόμματος και τις μεθόδους εφαρμογής τους, προκειμένου να γίνει περισσότερο διαυγής η εικόνα του ΚΚΕ. Οι αρχές τους σεβασμού στα δικαιώματα των εργατών και των αγροτών, η κατάργηση των μεσαζόντων στην αγορά και ο κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός είναι μερικές από τις πάγιες απόψεις του εν λόγω κόμματος και μπορεί μεν κανείς να διαφωνεί με αυτές ιδεολογικά ή να αμφισβητεί την επιτυχία τους στο παρελθόν αλλά ως πολιτικές απόψεις δεν μπορούν παρά να είναι σεβαστές. Το πρόβλημα εντοπίζεται στους τρόπους, με τους οποίους το ΚΚΕ επιλέγει να εφαρμόσει αυτές τις αρχές του. Όσο, δηλαδή, και αν είναι υπαρκτό και σοβαρό το πρόβλημα των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στην ελληνική εμπορική ναυτιλία, ο αποκλεισμός των λιμανιών δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος, για να δείξει κανείς την υποστήριξή του στους εργαζομένους αυτούς. Ούτε, φυσικά, η κριτική στην ελεύθερη αγορά μπορεί να περιορίζεται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην απόλυτη καταδίκη της ούτε η υποστήριξη στους αγροτικούς πληθυσμούς μπορεί να γίνει με το κλείσιμο των δρόμων.
Η πρόσφατη ανακοίνωση του ΚΚΕ για το «κίνημα της πατάτας», πέραν του ότι αποδεικνύει, ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε (για τον υπόλοιπο κόσμο) και όλα τα ίδια μένουν (για το ΚΚΕ), αποκαλύπτει την παραπάνω παθογένεια του κόμματος αυτού. Παρά το γεγονός, ότι η συγκεκριμένη κίνηση των πατατοπαραγωγών υπήρξε ίσως η πιο πολιτική πράξη των τελευταίων ετών στη χώρα μας αλλά και η πιο κοντινή στις αντιλήψεις του παραπάνω κόμματος, εντούτοις το τελευταίο, αντί να την αγκαλιάσει, αρκέστηκε σε μια παρανοϊκή ανακοίνωση, με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτηρίζει την κίνηση αυτή ως κόλπο της κυβέρνησης, «για να αξιοποιήσουν τον πόνο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων», ως, επίσης, ότι «στόχος προβολής του «κινήματος της φθηνής πατάτας» είναι ίδιος με εκείνον της προβολής του λεγόμενου κινήματος των πλατειών», δηλαδή «αποπροσανατολισμός των μικρών φτωχών αγροτών παραγωγών, απομάκρυνσή τους από το αγροτικό κίνημα με προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ».
Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ δεν επιθυμεί απλά να παραμείνει προσηλωμένο στη γραμμή, που χάραξαν στο παρελθόν οι προκάτοχοι της σημερινής ηγεσίας του, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος να ακολουθήσει αυτή τη γραμμή μέσα από τις τάξεις του. Ακόμα, δηλαδή, και αν μια άποψη συγκλίνει προς τις αρχές του κόμματος αυτού, λοιδορείται ως αντιδραστική και παραπλανητική και απορρίπτεται εφόσον δεν προέρχεται από αυτό. Και αν η πραγματικότητα επιβάλλει να αναγνωριστούν και ενδεχόμενα καθιερωθούν πρακτικές, όπως η πώληση αγροτικών προϊόντων απευθείας από τους αγρότες στου καταναλωτές, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα, σύμφωνα με τη λογική του ΚΚΕ.
Βέβαια, δεν είναι φρέσκο το φαινόμενο το ΚΚΕ να λειτουργεί με λογική θρησκευτικής σέχτας, η οποία δεν ενοχλείται, αν ταλαιπωρηθούν ουκ ολίγοι συμπολίτες μας, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της. Αν, όμως, λειτουργούσε διαφορετικά, δεν θα ήταν ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου