Δημοφιλείς αναρτήσεις

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Οι ξένοι φταίνε (και πάλι)

Τις ημέρες, που ακολούθησαν τις δύο επιθέσεις στην εβραϊκή συναγωγή των Χανίων, αναπτύχθηκε μια έντονη φιλολογία γύρω από την αύξηση των περιστατικών βίας κατά των μνημείων των Ελλήνων εβραϊκής καταγωγής σε περιοχές, όπως τα Ιωάννινα και τη Βέροια αλλά και στους προπηλακισμούς σε βάρος των ίδιων προσώπων κατά την εποχή της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο. Σίγουρα προβλημάτισε η αδράνεια της ΕΛ.ΑΣ. ως προς την ανεύρεση των δραστών αλλά και η απουσια αντιδράσεων από την πολιτεία αλλά και τους πολίτες. Με εξαίρεση κάποια πορεία διαμαρτυριας στα Ιωάννινα αλλά και κάποιες αντιδράσεις τοπικών αρχόντων στα Χανιά, αφού είχε καεί για δεύτερη φορά η συναγωγή, η υπόλοιπη Ελλάδα αγνόησε τα περιστατικά αυτά.
Ώσπου ήλθε η είδηση, ότι οι δράστες είναι υπήκοοι Η.Π.Α. και Αγγλίας και άρχισαν τα συνομωσιολογικά όργανα. Δάκτυλος της CIA και της Μοσάντ, απόδειξη, ότι γινεται προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας, απόδειξη ότι γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί η Ελλάδα ως χώρα, όπου επικρατεί έντονος αντισημιτισμός, με αφορμή, μάλιστα, και σχετικά δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων, ήταν μόνο μερικά από τα σενάρια, που εκπονήθηκαν τις μέρες αυτές.
Προφανώς και απεδείχθη, ότι, σε ό,τι αφορά τον εμπρησμό στη συναγωγή των Χανίων, οι εμπρηστές ήταν αλλοδαποί. Μόνο, που ο ένας εξ αυτών ήταν ελληνικής καταγωγής, ενώ υπήρχε και Έλληνας συνεργός, ο οποίος συνελήφθη και αυτός. Επομένως, το σενάριο περι παραγόντων, που δρουν αποσταθεροποιητικά και με σκοπό τη δυσφήμιση της χώρας μας, δεν στέκει απόλυτα. Και αν, ακόμα, σταθούμε στο γεγονός, ότι οι δράστες είναι ξένοι, απορίας άξιον είναι, γιατί πρέπει να υπάρχει ξένος δάκτυλος σε ολη αυτή την ιστορία. Είναι δεδομένο, ότι ο αντισημιτισμός είναι τόσο παλιός όσο και η διασπορά των Εβραίων. Ήδη από τα μεσαιωνικά χρόνια είχαν λάβει χώρα διωγμοί κατά των Εβραίων σε αρκετές περιοχές, όπου αυτοί ζούσαν. Ο αντισημιτισμός ως αντίληψη πήγαζε, μεταξύ άλλων, και από την αρχέτυπη μορφή του δανειστή τοκογλύφου Εβραίου, ο οποίος εκμεταλλεύεται τον κόσμο και τον απομυζά από τον πλούτο του και έτσι κυριαρχεί στον κόσμο. Ως ιδεολογία απαντά σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις εποχές από τους μεταρωμαϊκούς χρόνους μέχρι σήμερα. Συνεπώς, δεν ειναι απαραίτητο να πηγάζει από κάποια σκοτεινά κέντρα, που θέλουν να προκαλέσουν δυσάρεστες καταστάσεις ου μην και αστάθεια στη χώρα μας. Αρκούν κάποια άτομα με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο ρατσιστικό ένστικτο, τα οποία δύναντια να δράσουν χωρις την παραμικρή υποκίνηση από τρίτους, ώστε να έχουμε περιστατικά, όπως τα παραπάνω.
Και αν, τέλος πάντων, υποθέσουμε, ότι υπάρχει κάποιο καταχθόνιο σχέδιο, που έχει ως βάση του τη δημιουργία εντυπώσεων σε βάρος της Ελλάδος, οι επαναλαμβανόμενοι βανδαλισμοί στο εβραϊκό νεκροταφείο των Ιωαννίνων αλλά και σε εβραϊκά μνημεία της Βέροιας δεν έχουν, μέχρι στιγμής, αποδοθεί σε κάποιες σκοτεινές δυνάμεις εκπορευόμενες από το εξωτερικό. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν έχει αποδειχθεί και εκ του λόγου αυτού είναι παράτολμο να ομιλεί κανείς για τέτοια σχέδια. Μάλλον τα περιστατικά αυτά καταμαρτυρούν μια έστω μικρής εκτάσεως έξαρση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα. Εκτός αν θεωρεί κανείς, ότι οι δηλώσεις προσώπων, όπως ο πρώην Νομάρχης Χανίων κ. Κατσανεβάκης, επ' αφορμή των εγκαινίων της συναγωγής των Χανίων, ο κ. Τζίμης Πανούσης ή ο κ. Μίκης Θεοδωράκης δρούσαν ως φερέφωνα των σκοτεινών κύκλων της Εσπερίας ή ότι κάποια συνθήματα κατά τις πορείες διαμαρτυρίας για την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο ξεκίνησαν από βαλτούς, που παρεισέφρυσαν στις πορείες αυτές. Προσοχή, η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο δεν δικαιολογείται με βάση του κανόνες του διεθνούς δικαίου αλλά δεν μπορεί να δικαιολογήσει και όσα συνθήματα ακούστηκαν εκείνες τις μέρες και αφορούσαν τους Εβραίους ως πρόσωπα με κοινή καταγωγή.
Εν ολίγοις, η γνωστή τακτική της απόδοσης ευθυνών στους άλλους και εν προκειμένω στους αλλοδαπούς, που επιβουλεύονται τη χώρα μας, κυριάρχησε για μια, ακόμα, φορά, ακόμα και αν τα ανευρεθέντα στοιχεία αφορούσαν μόνο ένα περιστατικό από τα αρκετά, που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Αποδεικνύεται, έτσι, ότι μας αρέσει, τουλάχιστον σε αρκετούς από εμάς, να πλάθουμε ευφάνταστα σενάρια με τη φαντασία μας, ώστε να διώχνουμε από πάνω μας την ευθύνη, που μας βαρύνει για τα φαινόμενα αντισημιτισμού, που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Αν ακολουθούσαν άλλοι την πρακτική των αγροτών

Συνεχίζονται οι αποκλεισμοί του εθνικού οδικού δικτύου από τους αγρότες.
Δεν θα σταθώ στο δίκαιο των αιτημάτων τους. Υπάρχουν δίκαια αιτήματα αλλά και αρκετές ευθύνες τους για την κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει.
Ας υποθέσουμε, ότι την εποχή της συγκομιδής αποφασίζουν π.χ. οι δημόσιοι υπάλληλοι να κλείσουν κάποιους δρόμους, ειδικότερα εκείνους, που χρησιμοποιούν, μεταξύ άλλων, και οι αγρότες, για να μεταβούν στους αγρούς τους ή στους χώρους, όπου φυλάσσεται η συγκομιδή τους ή γίνεται η επεξεργασία της.
Ας πούμε, ότι οι μαθητές ή οι φοιτητές αποφασίζουν να ακολουθήσουν την τακτική του αποκλεισμού των δρόμων, για να διαμαρτυρηθούν για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Και κλείνουν τους ίδιους ως άνω δρόμους.
Οι αγρότες δεν θα μπορούν να μεταβούν στα χωράφια τους για να τα καλλιεργήσουν. Δεν θα μπορούν να μεταφέρουν τη συγκομιδή στις αποθήκες ή στους χώρους επεξεργασίας της. Δεν θα μπορέσουν να την πουλήσουν. Δεν θα εξοικονομήσουν τα προς το ζην. Δεν θα εξοφλήσουν τα αγροτικά δάνεια, που λαμβάνουν για να καλύψουν τα έξοδα για την καλλιέργεια των αγρών τους. Και σίγουρα δεν θα μπορέσουν να έχουν έσοδα.
Νομίζετε, ότι θα ανεχθούν αυτή την κατάσταση; Θα θυμηθούν, άραγε, ότι, όσο δίκιο και αν έχουν, δεν μπορούν να κλείνουν δρόμους, τους οποίους χρησιμοποιεί και άλλος κόσμος, που ζημιώνεται από την τακτική τους αυτή; Θα αναλογιστούν, ότι νόμος δεν είναι ούτε το δίκιο του αγρότη ούτε το δίκιο του εργάτη αλλά το δίκιο όλων-μα όλων;

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Τόσος πολύς όψιμος ανθρωπισμός;

Αυτές τις μέρες λαμβάνει χώρα ένας πρωτοφανής βομβαρδισμός μηνυμάτων στο Διαδίκτυο, με τα οποία ζητείται η συνδρομή μας για το δοκιμαζόμενο λαό της Αϊτής. Κάποια μηνύματα ομιλούν για οικονομική ενίσχυση, άλλα ζητούν τρόφιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό και κάποια άλλα θέλουν απλά να κάνουμε ένα "κλικ" σε κάποιο κουμπάκι, διότι με αυτό τον τρόπο θα βοηθήσουμε τους πληγέντες της Αϊτής. Τα τελευταία είναι και τα περισσότερα.
Αν αφήσουμε οργανώσεις, όπως τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα αλλά και κάποιες άλλες γνωστές μη κυβερνητικές οργανώσεις με γνωστό και αποδεδειγμένα σημαντικό έργο, απομένουν κάποιοι άγνωστοι, που υπόσχονται βοήθεια στην ταλαιπωρημένη Αϊτή. Δεν υπάρχουν στοιχεία για την οργάνωση, που εκπροσωπούν, δεν ξέρουμε τα ονοματεπώνυμά τους και, βέβαια, δεν γνωρίζουμε το παρελθόν τους. Υπόσχονται απλά, ότι θα βοηθήσουμε τους Αϊτινούς συνανθρώπους μας είτε με ένα "κλίκ" σε συγκεκριμένο σημείο της οθόνης μας είτε απλά με την είσοδο μας ως μελών στο γκρουπ, που έχουν δημιουργήσει κάπου στο Διαδίκτυο.
Δεν είναι παράδοξο να σπεύδει ο αυτοαποκαλούμενος πολιτισμένος κόσμος να βοηθήσει τους συνανθρώπους του στον Τρίτο Κόσμο, μόλις μάθει, ότι τους βρήκε κάποια καταστροφή αλλά και να ζητήσει από τρίτους να το συνδράμουν. Παρόμοια κινητοποίηση είχε λάβει χώρα το 1985, όταν ο λιμός αφάνιζε την Αιθιοπία και παρόμοιες εκκλήσεις για βοήθεια είχαμε και στις χώρες της Άπω Ανατολής, που είχαν πληγεί με το τσουνάμι προ μερικών ετών.
Ωστόσο, αυτή η ξαφνική εμφάνιση αυτόκλητων σωτήρων των πληγέντων συνανθρώπων μας εκεί στην Αϊτή γεννάει αρκετές αμφιβολίες. Πρωτοεμφανιζόμενοι, ανώνυμοι, χωρίς το παραμικρό στοιχείο, από το οποίο να αποδεικνύεται η ταυτότητά τους και με μεθόδους, τύπου "βοηθήστε τα παιδιά στην Αϊτή με ένα κλικ", που δεν ξεκαθαρίζουν, τί είδους βοήθεια παρέχεται στα παιδιά αυτά, προκαλούν ερωτήματα σχετικά με τα κίνητρα των προσώπων, που πρωτοστατούν στις κινήσεις αυτές. Και μιλάμε για πολλές πρωτοβουλίες, που πριν λάβει χώρα ο καταστροφικός σεισμός στην Αϊτή, αμφιβάλλω, αν τα πρόσωπα, που τις ανέλαβαν, εγνώριζαν κατά που πέφτει αυτή η χώρα.
Πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στην όψιμη ευαισθητοποίηση των αγνώστων Χ και στις μεθόδους τους;

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Υποκριτής, συκοφάντης, φυγόστρατος κ.λπ.

Γνωρίζαμε, μέχρι σήμερα, ότι διαδηλώνουν οι αντιρατσιστές και οι οργανώσεις τους, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τη συμπεριφορά των αρχών προς τους μετανάστες αλλά και να ζητήσουν την αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής.
Γνωρίζαμε, μέχρι σήμερα, ότι αρκετοί μετανάστες έχουν πέσει θύματα ρατσιστικών επιθέσεων από συμπατριώτες μας με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της εθνικοφροσύνης και αντιστρόφως ανάλογη νοημοσύνη και ανοχή προς το διαφορετικό.
Τώρα μάθαμε, ότι υπάρχει και κόσμος, ο οποίος δεν έχει κανένα ενδοιασμό να διαμαρτυρηθεί για τα πρώτα, ενώ αγνοεί επιδεικτικά τα δεύτερα. Πρόκειται για τον κ. Αϊβαλιώτη, βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. και ένθερμο πατριώτη με περιορισμένη επιθυμία, όμως, να εκπληρώσει τα πατριωτικά του καθήκοντα, αφού επί σειρά ετών απέφευγε τεχνηέντως τη στράτευσή του, ο οποίος θεωρεί ότι οι αντιρατσιστές προκαλούν, ενώ αφήνει και απαράδεκτους υπαινιγμούς για τις οργανώσεις τους.
Φυσικά, ο κ. Αϊβαλιώτης :
.- Ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για τις απαράδεκτες συνθήκες, υπό τις οποίες απασχολούνται πολλοί μετανάστες, ιδίως ανασφάλιστοι, κακοπληρωμένοι και ενίοτε χωρίς νόμιμη άδεια παραμονής.
.- Ουδέποτε σκέφτηκε, ότι και οι αλλοδαποί μετανάστες στη χώρα μας έχουν και αυτοί δικαιώματα και πρέπει να προστατευτούν.
.- Ουδέποτε στηλίτευσε την άνανδρη και ρατσιστική πρακτική των ομοστάβλων του ελληναράδων, όταν οι τελευταίοι επιτέθηκαν ουκ ολίγες φορές σε μετανάστες οπλισμένοι με καδρόνια, λοστούς και λοιπά μέσα, που μπορούν ως όπλα να κάνουν τεράστια ζημιά σε τρίτους.
.- Ουδέποτε στράφηκε κατά του εθνικισμού, που διέπει τις οργανώσεις των κρανοφόρων, που συνελήφθησαν στα πρόσφατα επεισόδια στους Αμπελοκήπους. Και, γενικά, ποτέ του δεν μίλησε για τις συνέπειες των ενθικιστικών εξάρσεων, οι οποίες αποδεδειγμένα έχουν ζημιώσει τη χώρα.
.- Ουδέποτε έδειξε να διακρίνει τις αντιρατσιστικές οργανώσεις, που αγωνίζονται για τα δικαιώματα μιας σημαντικής μερίδας κατοίκων της Ελλάδος, από τους κουκουλοφόρους, που προκαλούν επεισόδια για τα επεισόδια. Ίσως επειδή η τακτική "ρίξε λάσπη, όλο και κάτι θα μείνει" θα πείσει κάποιους φοβισμένους συμπολίτες μας να ταυτίσουν τους αντιρατσιστές με τους μπαχαλάκηδες και να τους εντάξουν στο ίδιο στρατόπεδο.
.- Ουδέποτε αποστασιοποιήθηκε από τη λογική και το λεξιλόγιο της ακροδεξιάς, συμπτώματα κάθε άλλο παρά σπάνια στο πολιτικό μόρφωμα, όπου ανήκει. Όταν μιλάς για "αργυρώνητες οργανώσεις", όχι μόνο συκοφαντείς σκαιότατα αλλά, κυρίως, αποδεικνύεις, ότι δεν σε ενδιαφέρει να αποδείξεις τα λεγόμενά σου, αφού δεν σε ενδιαφέρουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αλλά η αμόρφωτη και φοβισμένη μάζα.
Αν ο κ. Αϊβαλιώτης σκεφτόταν τα παραπάνω, τότε προφανώς δεν θα ανήκε στο ΛΑ.Ο.Σ. Αλλά ως μέλος του φροντίζει, ώστε όχι μόνο να ασπάζεται αλλά και να διαχέει τις απόψεις του προς τα έξω, ακόμα και συκοφαντώντας ανθρώπους, τους οποίους ουδέποτε θα φτάσει σε επίπεδο και ανθρωπιά.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Τα βουλευτικά αυτιά δεν ιδρώνουν με τίποτα

Πότε θα καταλάβουμε, ότι με την άρνηση της Βουλής να δώσει την άδεια, προκειμένου να διωχθούν βουλευτές για αδικήματα, που τους αποδίδονται, ακόμα και πριν εκλεγούν βουλευτές, το μόνο, που επιτυγχάνεται, είναι η ακόμα μεγαλύτερη αποθράσυνσή τους σε σημείο, ώστε να ζητούν την επέκταση του ευεργετικού γι' αυτούς μέτρου της ασυλίας και στους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης;

Πώς να μην αποθρασύνονται οι ανεγκέφαλοι ταραξίες των γηπέδων, όταν βλέπουν ένα βουλευτή να "μπουκάρει" στον αγωνιστικό χώρο και να αρχίζει στα "γαλλικά" το διαιτητή και, όμως, να παραμένει ατιμώρητος, αφού η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε να μην δώσει την άδεια για την ποινική δίωξή του;

Για τους κ.κ. Ντινόπουλο και Καράογλου χτυπάει η καμπάνα αλλά δεν ιδρώνει το αυτί τους, αφού διατήρησαν την ασυλία, που τους παρέχει το αξίωμά τους και, μάλιστα, με συντριπτική πλειοψηφία των ψηφισάντων συναδέλφων τους.

Υ.Γ. Ο αναπληρωτής καθηγητής συνταγματικού δικαίου του Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Τσακυράκης, αναφέρεται εδώ στη στοιχειώδη ηθική επιταγή να καθαρίζει κανείς το όνομά του από τις κατηγορίες, που του αποδίδονται και στηλιτεύει την αηθή, πραγματικά, πρακτική να κρύβονται βουλευτές πίσω από την ασυλία, που τους παρέχει το αξίωμά τους, ώστε να γλυτώνουν από τις όποιες εις βάρος τους κατηγορίες. Και επικαλείται την προσφυγή του κ. Τσαλκιτζή κατά της Ελλάδος, που εξεδίκασε σχετικά πρόσφατα το ΕΔΑΔ, με την οποία η χώρα μας καταδικάστηκε για την πρακτική της Βουλής των Ελλήνων να αρνείται να δώσει την άδεια για την ποινική δίωξη βουλευτών για αδικήματα, που τους αποδίδονται. Αξίζει να το διαβάσετε, αν και η τελευταία παράγραφός του, όπου προτείνει την καθιέρωση ειδικών στηλών στις εφημερίδες, όπου θα δημοσιεύονται φωτογραφίες βουλευτών, για τους οποίους η Βουλή των Ελλήνων δεν έδωσε την άδεια να διωχθούν ποινικά, και τα αδικήματα, που τους αποδίδονται, με ξένισε αφάνταστα, καθόσον θεωρώ, ότι αποτελει μέτρο υπερβολικό και πέραν των ορίων, που θέτει ο νόμος και το πνεύμα του Συντάγματός μας. Κοινώς, περιμένω από ένα συνταγματολόγο με σπουδαία κατάρτιση αλλά και σημαντικές παρεμβάσεις στον τύπο να αποφεύγει τέτοια επιχειρήματα.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Επιτέλους νισάφι!

Επεισόδια παντού! Επεισόδια σε γήπεδα στην Αθήνα, επεισόδια σε γήπεδα στη Θεσσαλονίκη! Τώρα και επεισόδια στην επαρχία, καθότι μπορεί η να ζούμε σε μια υδροκέφαλη χώρα αλλά, τουλάχιστον, στα επεισόδια υπάρχει αποκέντρωση, α, είμαστε ιστολόγοι και τα λέμε τσεκουράτα. Ξύλο, βρισίδι, μπουνίδι, ρίψη πάσης φύσεως αντικειμένων προς τους διαιτητές και τους παίκτες των ομάδων, ακόμα και σε αυτούς της ομάδος, που οι ρίπτες υποστηριζουν, εμπρηστικά εξώφυλλα σε αθλητικές εφημερίδες και υβριστικές εκπομπές κομπλεξικών ανθρώπων σε ραδιόφωνο και τηλεόραση! Επεισόδια ακόμα και σε γήπεδα μικρών κατηγοριών, επεισόδια και σε άλλα εκτός του ποδοσφαιρου αθλήματα!
Η αθλητική παιδεια της Ελλάδος ή, μάλλον, η απουσία της δίνει το στίγμα της στα γήπεδα, όπου, πλέον, το μόνο, που αναστενάζει, για να παραφράσουμε το γνωστό στίχο του κ. Σαββόπουλου, είναι ο ίδιος ο αθλητισμός. Χουλιγκάνια κάθε ηλικίας, οργανωμένα σε συνδέσμους αλλά και μεμονωμένα, επωφελούνται από την κάκιστη αστυνόμευση αλλά, κυρίως, απο την ατιμωρησία, για να αλωνίσουν στα γήπεδα. Φορούν τζιν, δερμάτινα μπουφάν και αθλητικά παπούτσια (βάζω και τα "σταράκια" μέσα) αλλά τους βλέπεις και κοστουμαρισμένους και γραβατωμένους. Το ντύσιμό τους μπορεί να είναι φθηνό, μπορεί να κοστίζει, όμως, όσο όλη η γκαρνταρόμπα ενός ολόκληρου συνδέσμου από δαύτους. Και η ηλικία τους κυμαίνεται από μαθητές Γυμνασίου έως συνταξιούχους. Η καφρίλα ηλικίες δεν κοιτά.
Η νομοθεσία παρέχει ουκ ολίγα παραθυράκια, ώστε να τη γλυτώνουν όποτε λάχει και τους συλλάβουν, πράγμα, το οποίο σπανίως γίνεται. Ένας αθλητικός νόμος ψηφίστηκε, ο οποίος δεν έδινε ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεση, που θα ασκούσε πρόσωπο καταδικασμένο για αδίκημα, που προβλεπόταν από αυτόν, με αποτέλεσμα να μπουν στη φυλακή και κάποια "καλόπαιδα", και ξεσηκώθηκε ο "φίλαθλος" κόσμος, ότι τάχα μου ποινικοποιείται το αθλητικό φρόνημα και ο αγνός χαβαλές των γηπέδων. Να αλλάξουν ρότα οι "φίλαθλοι" αυτοί ούτε κουβέντα! Έπειτα από λίγο καιρό, βρέθηκε κάποιος κύριος υφυπουργός αθλητισμού με περγαμηνές, εκτός από αθλητικές, και ήθους μέσα στα γήπεδα, ο οποίος κατήργησε το νόμο αυτό, με το αιτιολογικό ότι δεν πρέπει για ένα παράπτωμα να αμαυρώνεται η ζωή ενός ανθρώπου. Και να χάσουμε και την ψήφο του, ήθελε να πει. Κάποιος άλλο πρόεδρος μεγάλης ομάδας, που μονοπωλεί τους τιτλους στο δημοφιλέστερο εν Ελλάδι άθλημα, είχε δηλώσει προ αρκετών ετών, ότι "αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δεν πρόκειται να τους αλλάξουμε". Κοινώς, κάτω τα χέρια από το ήθος των οπαδών μας!
Πώς αντιμετωπίζουν κάποιοι επώνυμοι την καφρίλα αυτή; Γνωστός δημοσιογράφος με μακροχρόνια θητεία σε μεγάλο εκδοτικό συγκρότημα της Ελλάδος αλλά και στην τηλεόραση κατελήφθη προ ετών να εκτοξεύει μπουκάλι σε γήπεδο μπάσκετ. Όταν ερωτήθη,διότι φυσικά δεν συνελήφθη, απάντησε, ότι προέβη σε μια ενέργεια εκτόνωσης και, άλλωστε, όλοι κάνουν το ίδιο. Μάλιστα, βρέθηκαν και συνάδελφοί του να υποστηρίξουν την πράξη του αυτή. Συγγραφέας γνωστός από το γάμο του με μακαρίτισσα, πλέον, δημοσιογράφο με πιπεράτη γλώσσα είχε δηλώσει, ότι καλύτερα να γινονται επεισόδια μέσα στα γήπεδα παρά έξω από αυτά ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Εξαίσιο, Γουότσων! Είδατε εσείς να γίνονται επεισόδια έξω από γήπεδα;
Και όταν κάποια από αυτά τα "αγιόπαιδα" συλλαμβάνονται, πέφτουν λυτοί και δεμένοι, ώστε να πέσουν αυτά "στα μαλακά". Δεν κατακρίνω απόλυτα αυτή την πρακτική, αφού είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός εξ ημών να έχει την καλύτερη δυνατή υπεράσπιση. Αλλά η πρακτική αυτή περιλαμβάνει και μια ιδιότυπη "ομερτά" κατά την οποία κανένας δεν αναφέρει, ποιος υποκίνησε τα επεισόδια, οπότε κέρδος κέρατα για τον οποίο ευσυνείδητο άνθρωπο θελήσει να καθαρίσει τον αθλητισμό από αυτή την κατάσταση, χώρια η αφόρητη πίεση προς τους δικαστές, χώρια τα επεισόδια έξω από τα Δικαστήρια, όπου οι ομοϊδεάτες των καταδικασθέντων διαμαρτύρονται για την άδικη απόφαση, ενώ οι αντίπαλοί τους για την ήπια απόφαση. Και όλοι μαζί πετροβολούν το δικαστικό μέγαρο.
Θα μπορούσαν, όμως, όλα τα παραπάνω να λυθούν. Και αφού οι ίδιοι οι κατεξοχήν αρμόδιοι, δηλαδή οι πρόεδροι των ομάδων σφυρίζουν τσάμικο στο άκουσμα επεισοδιών των οπαδών τους, όταν δεν τα υποκινούν στη ζούλα, ας ψηφιστούν αυστηρότεροι νόμοι και, κυρίως, ας εφαρμοστούν επιτέλους! Παρέβητε, κύριε ή κυρία μου, τον αθλητικό νόμο και καταδικάστηκες; Μέσα και κανένα ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεσή σας! Και για τα επόμενα Χ χρόνια στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής σας, όποτε παίζει η ομάδα σας! Δεν έρχεστε; Αυστηρότερα μέτρα! Κατελήφθησαν οπαδοί σας, κύριε πρόεδρε της τάδε ομάδας, να κάνουν επεισόδια; Πρόστιμο Χ ευρώ! Το ξαναέκαναν; Κεκλεισμένων των θυρών οι επόμενοι 4 αγώνες σας εντός έδρας! Συνεχίζουν; Κεκλεισμένων των θυρών και οι επόμενοι αγώνες της σαιζόν, για να μάθετε να τους σφίγγετε τα χαλινάρια! Και ηλεκτρονικά εισιτήρια, για να ξέρουμε, ποιος μπαίνει στο γήπεδο. Περιείχε η εφημερίδα σας, κύριε εκδότη, εμπρηστικό άρθρο ή εμπρηστικό εξώφυλλο; Πρόστιμο και άμεσα καταβλητέο! Εξέπεμψε ο σταθμός σας, κύριε ή κυρία ιδιοκτήτη/μέτοχε ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, εκπομπή, που προέτρεπε τους οπαδούς της τάδε ομάδας σε επεισόδια; Πρόστιμο και άμεσα καταβλητέο και εσείς, διότι άλλο η ελευθερία του λόγου και άλλο ο τραμπουκισμός. Και άλλα πολλά, που μου διαφεύγουν.
Κάποιοι θα ισχυριστούν, ότι αυτό, που χρειάζεται, είναι παιδεία, ώστε να παύσουν αυτά τα φαινόμενα. Έτσι, όμως, καταλήγουμε να στείλουμε το πρόβλημα στις ελληνικές καλένδες , που σε τελικά ανάλυση εκεί ποντάρουν και όσοι προτάσσουν την έλλειψη παιδείας, για να δικαιολογήσουν τα παραπάνω αίσχη. Και ακόμα και η απουσία παιδείας δεν αποτελεί δικαιολογία για την μη επιβολή κυρώσεων στους όποιυς παραβάτες, εν προκειμένω στους χουλιγκάνους των γηπέδων. Στην Αγγλία ούτε που σκέφτηκαν να επικαλεστούν το επίπεδο της εργατικής τάξης, απ' όπου προέρχονταν και οι περισσότεροι χούλιγκανς, ώστε να δικαιολογήσουν τα μέτρα, που έλαβαν προ ετών για την πάταξη του φαινομένου της βίας στα γήπεδα. Αλλά τί να μας διδάξουν και οι κουτόφραγκοι, που τρέφονταν με βελανίδια και ντύνονταν με προβιές αγρίων ζώων, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες;
Ας δοθεί ένα τέλος, λοιπόν, σε όλα τα παραπάνω! Διότι κάποια στιγμή η κατάσταση θα ξεφύγει ακόμα περισσότερο και τότε το τελευταίο, που θα μας απασχολεί, είναι να πατάμε τα πλήκτρα του υπολογιστή μας, ώστε να γράψουμε το γαμώτο μας γι' αυτό το χάλι.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Σάπιο κράτος ή σάπια είδηση;

Προ 2-3 ετών είχε κυκλοφορήσει η ιστορία της κας. Μαρίας Μαργαρίτη, μιας πρώην δικαστικού, η οποία είχε καταγγείλει τη λειτουργία οίκου ανοχής, που λειτουργούσε σε χώρο δικαστηρίων και είχε καταγγείλει τη διασπάθιση κονδυλίων, τα οποία προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς. Η εν λόγω κυρία προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την επάνοδό της στο δικαστικό σώμα και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων αλλά απομακρύνθηκε από άνδρες της ασφάλειας του παραπάνω Μεγάρου. Καταγγέλθηκε, ότι η εν λόγω ιστορία θάφτηκε απο τα ελληνικά Μ.Μ.Ε., ενώ ανεδείχθη από το BBC και ζητήθηκε η επαγρύπνησή μας, ώστε αυτό το θέμα να λάβει τις διαστάσεις, που του αρμόζουν. Και, φυσικά, η ειδηση αυτή διανθίστηκε με σχόλια σχετικά με τον πραγματικό ρόλο των ημεδαπών Μ.Μ.Ε.
Τα χρόνια πέρασαν και η εν λόγω ιστορία παραμένει στα αζήτητα παρά τη διάχυσή της στη χώρα του Διαδικτύου. Και γεννιέται η απορία, γιατί δεν πήρε η ιστορία αυτή την έκταση, που έπρεπε, αφού το Διαδίκτυο δεν φημίζεται για την αδιαφορία του απέναντι σε τέτοιες ειδήσεις.
Κατ' αρχάς, με την ιστορία αυτή πράγματι δεν ασχολήθηκε κανένα μέσο. Και αν δεχθεί κανείς, ότι τα τηλεοπτικά μέσα της Ελλάδος δεν διακρίνονται για την αφοσίωσή τους στο ρεπορτάζ αλλά προτιμούν κάποια περισσότερο εύπεπτα περιστατικά, τότε αποτελεί απορία, γιατί το σαφώς σοβαρότερο ραδιόφωνο αλλά και οι εφημερίδες "έθαψαν" το θέμα. Ειδικά, ορισμένες εφημερίδες διαθέτουν δημοσιογράφους ή δημοσιογραφικές ομάδες, οι οποίες ασχολούνται επισταμένως με το ρεπορτάζ π.χ. η ομάδα του "ΙΟΥ" της "Ε", και θα μπορούσαν κάλλιστα να αναδείξουν το θέμα της κας. Μαργαρίτη αλλά και τη βασιμότητά του. Όμως, κανένας δεν ασχολήθηκε, παρά τις σοβαρότατες καταγγελίες της κας. Μαργαρίτη.
Ψάχνοντας λιγάκι το θέμα, διεπίστωσα, ότι η εν Ελλάδι ενασχόληση με το θέμα αυτό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα παραδοσιακά μέσα, εξαντλήθηκε σε δύο περιπτώσεις, τον κ. Τριανταφυλλόπουλο (της "Ζούγκλας", για να μην ξεχνιόμαστε) και την εφημερίδα "ESPRESSO". Ο μεν κ. Τριανταφυλλόπουλος ασχολήθηκε επιδερμικά με το όλο θέμα και σε μια μόνο εκπομπή, απ' όσο αναφέρεται στο Διαδίκτυο - καθόσον δεν είμαι και ο φανατικότερος τηλεθεατής της εν λόγω εκπομπής - η δε "ESPRESSO"αναφέρθηκε προ διετίας στην πρόθεση της κας. Μαργαρίτη να κάνει απεργία πείνας, προκειμένου να λάβει το παραπάνω θέμα την έκταση, που του αρμόζει. Και εδώ αρχίζουν άλλα ζητήματα. Στη μεν εκπομπή του κ. Τριανταφυλλόπουλου αρκετά θέματα, που έχει αναδείξει, έχουν αποδειχθεί είτε κατασκευασμένα είτε παραποιημένα, οπότε η ελάχιστη ενασχόλησή του με την υπόθεση της κας. Μαργαρίτη μάλλον αποδεικνύει, ότι τελικά ο καπνός ήταν χωρίς φωτιά. Όσον αφορά την "ESPRESSO", σηκώνει πολλή κουβέντα η ενασχόληση μιας εφημερίδας με το θέμα αυτό, τη στιγμή, που ουδέποτε αυτή ασχολήθηκε με τα λεγόμενα σοβαρά θέματα παρά εστίασε σε υποθέσεις λάιφσταϊλ, κουτσομπολιά παντός τύπου αλλά και τη θερμή υποστήριξη, που παρέσχε στην Εκκλησία την εποχή της έντασης με την τότε κυβέρνηση Σημίτη με αφορμή το θέμα των αστυνομικών ταυτοτήτων, η οποία στήριξη συνοδεύτηκε από την προσφορά πορνοταινιών στους αναγνώστες. Με άλλα λόγια, ασχολήθηκαν με την υπόθεση μέσα κάθε άλλο παρά διακρινόμενα για τη σοβαρή προσέγγιση των θεμάτων, με τα οποία ασχολούνται.
Έπειτα, είναι και αυτό το βιντεάκι, που προβλήθηκε από το ΒΒC, το οποίο δείχνει την κα. Μαργαρίτη να απομακρύνεται από το Μέγαρο Μαξίμου από άνδρες της ασφάλειας του κτιρίου αυτού. Δεν αρνούμαι, ότι η εξουσιά διακρίνεται συχνά για τη βία της και η ίδια η έννοια της εξουσίας εμπεριέχει κάποιες μορφές βίας. Ωστόσο, μου κάνει εντύπωση, που το BBC έλαχε να παρευρίσκεται έξω από το Μέγαρο Μαξίμου τη στιγμή, κατά την οποία η κα. Μαργαριτη απομακρυνόταν δια της βίας από εκεί. Τόση σύμπτωση μου θυμίζει τα επίκαιρα, που προβάλλονταν σε χώρες, στις οποίες επικρατούσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα, και αφορούσαν τους θετικούς ήρωες των χωρών αυτών, οι οποίοι πραγματοποιούσαν διάφορες αγαθοεργίες και όλως τυχαίως πάντα βρισκόταν δίπλα τους κάποια τηλεοπτική κάμερα. Υποστηρίχθηκε, ότι το βιντεάκι αυτό είχε κατέβει από τα γιουτιούμπ αλλά, μέχρι σήμερα, παίζει κανονικά. Πιθανότατα όσοι υποστηρίζουν, ότι κατέβηκε, να αρκούνται στις πάσης φύσεως θεωρίες συνωμοσίας και να μην μπήκαν στον κόπο να το αναζητήσουν από την εν λόγω εφαρμογή.
Ξέρω, θα υποστηρίξετε, ότι ένας σταθμός, όπως το BBC, δεν είναι δυνατό να δημοσιεύει χαλκευμένα ρεπορτάζ, ότι εκεί δεν είναι Ελλάδα κ.λπ. Κατ' αρχάς, το ΒΒC δεν έχει καμμία-μα καμμία- απολύτως σχέση με τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. Διαθέτει μια οικονομική αυτάρκεια, την οποία ίσως δεν έχουν όλα τα δικά μας Μ.Μ.Ε., ενώ η οργάνωσή του αλλά και η κατάρτιση των στελεχών του κάνουν τα δικά μας Μ.Μ.Ε. να θυμίζουν παιδική χαρά. Η καλή οργάνωση και η οικονομική ευρωστία, όμως, ενός ενημερωτικού και ψυχαγωγικού σταθμού δε συνεπάγεται, ότι όλα τα ρεπορτάζ του είναι αξιόπιστα. Πριν από αρκετό καιρό, το ίδιο κανάλι είχε αναφερθεί στο υποτιθέμενο αυτονομιστικό κίνημα Κέρκυρας. Άλλη εποχή, βιάστηκε να "πεθάνει" προ της ώρας του τον Γιασέρ Αραφάτ. Και υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, υγεία και υπομονή να έχει κανείς να τα αναζητήσει στο Διαδίκτυο. Οπότε καλό θα είναι να μην ασπαζόμαστε αβίαστα ό,τι μας σερβίρει ακόμα και το BBC.
Και αν, τέλος πάντων, δεχθεί κανείς, ότι τα συμβατικά Μ.Μ.Ε. είναι δέσμια κάποιων μεγάλων συμφερόντων, τα οποία δεν αφήνουν ειδήσεις, όπως τις αποκαλύψεις της κας. Μαργαρίτη, να διαρρεύσουν, τί έγινε, άραγε, με τα διαδικτυακά μέσα; Κάντε μια αναζήτηση στο γκουγκλ και θα διαπιστώσετε, ότι υπάρχουν 1-2 ιστότοποι, οι δημιουργοί των οποίων αναρωτιώνται, αν, τελικά, το θέμα της κας. Μαργαριτη ήταν αληθινό, ενώ το 60%, περιπου, των υπολοίπων ιστότοπων, που έμαθαν για το θέμα αυτό, αρκέστηκαν να αναπαραγάγουν την ιστορία αυτή δια της μεθόδου της αντιγραφής-επικόλλησης, διανθίζοντάς το με τα γνωστά σχόλια, που εκτοξεύονται, ότι η συζήτηση έρχεται στα κακώς κείμενα της Ελλάδος. Καμμία έρευνα, όμως, δεν έγινε, ώστε να διαπιστωθει η βασιμότητα των κατηγοριών της κας. Μαργαρίτη. Και να πω, ότι το Διαδικτυο δεν διαθέτει άριστους ερευνητές, οι οποίοι ψάχνουν σε βάθος παρόμοιες ιστορίες; Κανένας τους, όμως, δεν ασχολήθηκε
Τέλος, τα κείμενα, που κυκλοφορούν για την κα. Μαργαρίτη, παρουσιάζουν κάποιες διαφοροποιήσεις. Αλλού αναφέρεται, ότι η κα. Μαργαρίτη εργαζόταν ως δικαστική λειτουργός στα Γρεβενά και κατήγγειλε κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της Δικαιοσύνης αλλά και την εξαφάνιση 800 δικογραφιών από το Πρωτοδικείο Γρεβενών. Αλλού, όμως, διαβάζουμε, ότι η κα. Μαργαριτη κατήγγειλε τη λειτουργία οίκου ανοχής, που λειτουργούσε σε χώρο δικαστηρίων και την εξαφάνιση κονδυλίων, τα οποία προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς. Τέτοια ασυμφωνία ως προς το περιεχόμενο της καταγγελίας της κας. Μαργαριτη μόνο αμφιβολίες ως προς το περιεχόμενο της μπορούν να γεννήσουν.
Εν κατακλείδι, έχω αρκετές αμφιβολίες για την αξιοπιστία της συγκεκριμένης είδησης, διότι δεν πιστεύω σε θεωριες συνωμοσίας και μου γέννησε πολλές απορίες η απουσια εμπεριστατωμένης έρευνας για το θέμα αυτό απ' όλα τα μέσα. Και αν, τέλος πάντων, μπορεί να ζούμε σε ένα σάπιο σε πολλές περιπτώσεις κράτος, αυτό δε σημαίνει, ότι οι ειδήσεις, που αφορούν αυτή τη σαπίλα του, δεν υπάρχει περιπτωση και αυτές να είναι σάπιες. Και, κυρίως, θολές, αβάσιμες και ανεπιβεβαίωτες.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Τελικά, υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα

Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να πετύχει ένας εκπαιδευτικός να εφαρμόσει μια εκπαιδευτική μέθοδο, η οποία, εκτός από γράμματα, θα διδάσκει και το σεβασμό στη διαφορετικότητα, με σκοπό την άμβλυνση των πάσης φύσεως ανισοτήτων, που προκαλούνται από τη φοίτηση αλλοδαπών μαθητών σε ένα σχολείο. Αν, μάλιστα, το σχολείο αυτό βρίσκεται στην περιοχή της Γκράβας, την οποία πολλοί εκπαιδευτικοί και όχι μόνο αυτοί θεωρούν προβληματική και την αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και, ακόμα, περισσότερο, όταν κάποιος τοποθετείται στη θέση του διευθυντή σχολείου στη συγκεκριμένη περιοχή ή σε οποιαδήποτε άλλη θεωρούμενη ως κακόφημη, το πιο πιθανό είναι, ότι θα σκαρφιστεί οτιδήποτε, προκειμένου να μην σταλεί εκεί. Αλλά και αν σταλεί, θα αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση ως αναγκαίο κακό και θα περιμένει στωικά, ώστε να λήξει η θητεία του ή να μετατεθεί κάπου λιγότερο άσχημα.
Η κα. Στέλλα Πρωτονοτάριου δεν σκέφτηκε, όμως, έτσι. Αφ' ης στιγμής τοποθετήθηκε διευθύντρια του 132ου δημοτικού σχολείου Αθηνών, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή της Γκράβας, αποφάσισε να κοιτάξει την κατάσταση κατάματα και να βάλει τα δυνατά της.
Το αποτέλεσμα υπήρξε λαμπρό. Εκπονήθηκαν προγράμματα, τα οποία σέβονταν τη διαφορετικότητα των μαθητών, οι οποίοι σε ποσοστό 70% ήταν παιδιά μεταναστών, ενισχύθηκε η συμμετοχή των μαθητών σε διάφορες δραστηριότητες και δημιουργήθηκαν τάξεις εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας για τους μετανάστες γονείς και της μητρικής τους γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές (κυρίως της αλβανικής, αλλά και της αραβικής). Με αυτές τις ενέργειες, μειώθηκε η διαρροή μαθητών από το σχολείο και καταπολεμήθηκε ο ρατσισμός και η δυσπιστία των μαθητών και των γονέων για το σχολικό περιβάλλον και τους διαφορετικούς μαθητές.
Επειδή, όμως, στην Ελλάδα η επιτυχία είναι ποινικό αδίκημα, για να θυμηθούμε μια παλαιά ρήση (της Ελένης Βλάχου, αν δεν κάνω λάθος), η κα. Πρωτονοτάριου μπήκε σύντομα στο στόχαστρο. Αρχικά, εκλήθη να δώσει συνέντευξη, προκειμένου να κριθεί η καταλληλότητά της για τη θέση, που κατείχε. Το αποτέλεσμα ήταν να "ξηλωθεί" από τη θέση της διευθύντριας του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών. Ο διάδοχός της έβαλε στο μικροσκόπιο το σύνολο των δραστηριοτήτων του σχολείου και τις κατήργησε, επαφέροντας πρακτικές, που μόνο την ομαλή ένταξη των μαθητών στην ελληνική κοινωνία δεν προωθούσαν. Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων αντέδρασε, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου αυτού. Και τότε υπεβλήθη μήνυση εναντίον της κας. Πρωτονοταρίου για παράνομη παραχώρηση σχολικού χώρου. Επρόκειτο για το χώρο εκείνο, ο οποίος είχε παραχωρηθεί για τη διδασκαλία ελληνικών στους γονείς των αλλοδαπών μαθητών αλλά και των μητρικών γλωσσών των μαθητών. Η δράση αυτή είχε εγκριθεί και χρηματοδοτηθεί στα πλαίσια του προγράμματος Ολυμπιακής Παιδείας και συνεχίστηκε μετά το πέρας του προγράμματος σε εθελοντική βάση, ενώ αποτελεί συνηθισμένη πρακτική σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν επιθυμώ να τρυπώσω στο νου όσων σκέφτηκαν να ταλαιπωρήσουν έτσι την κα. Πρωτονοταρίου για τις εκπαιδευτικές μεθόδους της, ώστε να συμπεράνω τα κίνητρά τους. Θα αρκεστώ να χαρώ, που το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών την κήρυξε αθώα, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά το έργο της και αποδεικνύοντας, ότι υπάρχουν, τελικά, δικαστές στην Αθήνα.
Αλήθεια, μήπως θα έπρεπε το Υπουργείο Παιδείας να σκεφτεί την επανατοποθέτηση της κας. Πρωτονοταρίου στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών; Και, κυρίως, να σκύψει πάνω από τα προγράμματα, που η εν λόγω εκαπιδευτικός εφάρμοσε, ώστε αυτά να αποτελέσουν μπούσουλα για τα σχολεία εκείνα της ελληνικής επικράτειας, στα οποίο φοιτούν παιδιά μεταναστών;

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Βιβλία "ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΣΕ ΛΕΝΕ ΦΙΝΙ", του Δημήτρη Μαμαλούκα

Με το συγγραφέα Δημήτρη Μαμαλούκα είχα ασχοληθεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν με αφορμή το μυθιστόρημά του "Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ" και είχα σταθεί στο ταλέντο του να γράφει ιστορίες εμπνευσμένες από την καθημερινότητα σε κινηματογραφικούς ρυθμούς και με καθηλωτική γραφή.
Το νέο του πόνημα, η νουβέλα "ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΣΕ ΛΕΝΕ ΦΙΝΙ"(Εκδόσεις Λιβάνη) ακολουθεί αυτή τη γραμμή εν μέρει, αφού ξεφεύγει από την καθημερινότητα και στρέφεται στην επιστημονική φαντασία. Εδώ πρωταγωνιστεί η Φίνι, μια κοπέλα, η οποία ζει και εργάζεται από μικρό παιδί έγκλειστη σε ένα εργοστάσιο-κάτεργο μαζί με χιλιάδες άλλες ψυχές, εξαιτίας ενός αδικήματος, που διέπραξε ο πατέρας της. Ο τόπος και ο χρόνος, που εκτυλίσσεται η ιστορία, είναι άγνωστοι. Οι συνθήκες εργασίας θυμίζουν κάτι ανάμεσα στην εργατική τάξη του 19ου αιώνα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Καθημερινή έγνοια της Φίνι είναι να επιβιώσει και να αποφύγει τους βιασμούς, που αποτελούν την καθημερινότητα στους θαλάμους των εργατών-κρατουμένων, όπου κοιμούνται άνδρες και γυναίκες μαζί. Μετά από ένα αναπόφευκτο βιασμό καταλήγει στο νοσοκομείο, όπου γνωρίζει τον Κοβάλσκι, ένα κρατούμενο στα τελευταία του, ο οποίος κάποτε είχε δραπετεύσει από το εργοστάσιο-κάτεργο και είχε φτάσει ένα βήμα πριν την ελευθερία. Ο Κοβάλσκι της δείχνει τη διαδρομή, που πρέπει να ακολουθήσει. Μαζί της στο σχέδιο είναι και ο Γκον, ένας νοσοκόμος οριακής νοημοσύνης, ο οποίος τη βοηθάει να δραπετεύσουν. Μόνο που η διαδρομή μέχρι την ελευθερία είναι σπαρμένη με εμπόδια, που δείχνουν ανυπέρβλητα. Και ο δρόμος μέχρι την ελευθερία μακρύς και αβέβαιος.
Το βιβλίο αναφέρεται σε μια ζοφερή κατάσταση, η οποία, όπως προαναφέραμε, θα μπορούσε να έχει συμβεί σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Μέσα από μια απάνθρωπη πραγματικότητα, η Φίνι προσπαθεί όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να κρατήσει το μυαλό της μακρυά από την αποκτήνωση, που τόσο ευνοούν οι συνθήκες διαβίωσής της. Η γνωριμία της με τον Κοβάλσκι της αναπτερώνει το ηθικό και τη βοηθάει να ανταπεξέλθει στη δύσκολη πορεία προς το ποτάμι, που χωρίζει τη ζοφερή χώρα της από την ελευθερία. Η δύναμη της σκέψης της δίνει το σθένος να προχωρήσει για μια, ακόμα, ημέρα στη φρικτή ειρκτή, ακόμα και όταν γύρω της όλα βυθίζονται στα Τάρταρα της ανθρώπινης κτηνωδίας.
Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεται κανείς, ότι βρίσκεται σε ένα κόσμο σαν αυτό, που ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ περιγράφει στο μυθιστόρημα "Ο ΔΡΟΜΟΣ", όπου τα ανθρώπινα συναισθήματα έχουν παραμεριστεί προς όφελος της στυγνής επιβίωσης. Στο "ΔΡΟΜΟ" ο κόσμος έχει καταστραφεί από κάποιο ολοκαύτωμα, ενώ στο βιβλίο του κ. Μαμαλούκα η καταστροφή είναι καθαρά ηθική και έχει μετατρέψει τους ανθρώπους, κρατουμένους και εξουσιαστές, σε απάνθρωπα όντα, τα οποία γυρεύουν είτε να επιζήσουν με όποιο τίμημα είτε να εκμεταλλευτούν την ιδιότητά τους ως ελευθέρων - στην ουσία και αυτοί δεν είναι ακριβώς ελεύθεροι, αφού βρίσκονται στην απάνθρωπη αυτή χώρα, λόγω κάποιου παραπτώματος - σε βάρος των κρατουμένων. Η Φίνι δεν θέλει να ενταχθεί σε αυτή την κατηγορία και επιμένει να κρατάει αρκετή ανθρωπιά μέσα της, η οποία πιστεύει, ότι βρίσκει ανταπόκριση κατά τις τελευταίες ημέρες της στο κάτεργο. Το τέλος του βιβλίου αποτελεί την απάντηση στην πεποίθησή της αυτή.
Το βιβλίο θα μπορούσε να αποτελέσει μια σπουδή πάνω στις αρνητικότερες εκφάνσεις της ανθρώπινης ψυχολογίας, αν ο συγγραφέας δεν εριχνε το βάρος του βιβλίου περισσότερο στην ένταση, που σταδιακά καταλαμβάνει τον αναγνώστη σχετικά με την τύχη της ηρωίδας, και λιγότερο στην εμβάθυνση των χαρακτήρων του βιβλίου, ιδίως των κατώτερων ενστίκτων τους. Δεν θεωρώ, όμως, ότι αυτό αποτελεί ελάττωμα του βιβλίου, αφού αν σκοπός ενός βιβλίου είναι να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη, τότε ο κ. Μαμαλούκας το επιτυγχάνει και με το παραπάνω. Μπορεί να μη μένει κάτι βαθύ μετά το πέρας του βιβλίου αλλά οι αγωνιώδεις στιγμές κατά την ανάγνωσή του υπερκαλύπτουν και με το παραπάνω τις αναγνωστικές ανάγκες.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Αν δεν διακυβεύονται τα όσια και τα ιερά της πατρίδας, .............

Η γνωστή αλυσίδα καταστημάτων "ΖΑRΑ" έχει κατηγορηθεί για απίστευτη εκμετάλλευση των εργαζομένων της σε τριτοκοσμικές χώρες, όπου έχει στήσει τα εργοστάσιά της παραγωγής ετοίμων ενδυμάτων, αλλά και για τις άθλιες συνθήκες, υπό τις οποίες απασχολείται το εργατικό δυναμικό της στις χώρες αυτές. Αλλά ακόμα και στις αναπτυσσόμενες ή και ανεπτυγμένες χώρες η συγκεκριμένη εταιρεία προτιμά συχνά να απασχολεί αλλοδαπούς, τους οποίους κρατάει με χαμηλούς μισθούς αλλά και ανασφάλιστους.
Στην Ελλάδα γίνεται εδώ και λίγο καιρό μια προσπάθεια μποϋκοτάζ των προϊόντων της συγκεκριμένης εταιρείας. Όμως, εκεί, που πιστεύεις, ότι ίσως επιτέλους αποφασίσαμε να ευαισθητοποιηθούμε σχετικά με ένα σημαντικό ζήτημα, όπως η εργασιακή εκμετάλλευση στις τριτοκοσμικές χώρες από οικονομικούς κολοσσούς και, εκ του λόγου αυτού, αρνούμαστε να αγοράσουμε τα προϊόντα από τη συγκεκριμένη αλυσίδα καταστημάτων, έρχεται η πραγματικότητα και προσγειώνεσαι ανώμαλα. Κυρίως, όμως, συνειδητοποιείς, ότι ένα μεγάλο μέρος του νεοελληνικού πληθυσμού αποφασίζει να κινητοποιηθεί, όταν, όμως, κρίνει, ότι διακυβεύονται τα όσια και τα ιερά της πατρίδος του, όπως, εν προκειμένω, επειδή, τάχα μου, η "ZARA" παράγει προϊόντα στη γείτονα χώρα με την ένδειξη "MADE IN MACEDONIA" και όχι για τις εργασιακές πρακτικές της εν λόγω εταιρείας.
Δεν ψέγω όσους έχουν εθνικές ευαισθησίες. Απλά θλίβομαι με την υποκριτική εκ μέρους μας παράβλεψη ορισμένων αθλίων πρακτικών κάποιων οικονομικών κολοσσών, τη στιγμή που αποφασίζουμε να στραφούμε εναντίον τους μόνο, όταν πιστεύουμε, ότι προσβάλλεται το εθνικό μας συναίσθημα.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Αγροτική και κομμουνιστική κατάντια

Στη μακρυνή Αϊτή, χιλιάδες άνθρωποι λιμοκτονούν, συνεπεία της διάλυσης, λόγω του τελευταίου σεισμού, και των οποίων υποτυπωδών υποδομών υπήρχαν σε μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου και περιμένουν την εξωτερική βοήθεια, ώστε να επιβιώσουν.
Στην Ελλάδα μας, ορισμένοι αγρότες έχυσαν τόνους γάλακτος αλλά και σιτάρι και ρύζι στο δρόμο, διαμαρτυρόμενοι για την αγροτική πολιτική της χώρας μας.
Να ρωτήσω, αν, άραγε, αναρωτήθηκαν, μήπως τα πεταμένα αυτά τρόφιμα θα μπορούσαν να αποσταλούν στη δοκιμαζόμενη (και) από το νέο σεισμό Αϊτή, προκειμένου να τραφούν οι αναρίθμητοι εκεί πληγέντες και ήδη λιμοκτονούντες; Σκέφτηκαν, τάχα, πόσο ψηλά θα ανέβαιναν στην εκτίμηση του κόσμου για την κίνησή τους να στείλουν τα τρόφιμα αυτά στην Αϊτή ή όπου αλλού ο κόσμος πεινάει αντί να τα αχρηστεύσουν κατά τα άνω;
Φοβάμαι, ότι η απάντηση, που πιθανόν θα λάβω, θα με εξοργίσει.
Υ.Γ. Κάποτε το Κ.Κ.Ε. φώναζε για την κοινωνική αδικία και τη φτώχεια, που υπάρχει στον κόσμο. Θα μπορούσε να προτείνει να σταλούν τα χυμένα στους δρόμους από τους αγρότες τρόφιμα στην Αϊτή. Η επίσημη εφημερίδα του, όμως, πανηγυρίζει, που αχρηστεύτηκαν τα τρόφιμα αυτά στα πλαίσια των αγροτικών κινητοποιήσεων. Αν αυτό δεν αποτελεί κατάντια, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Χρόνος και διάθεση για διαμαρτυρία κατά του ρατσισμού;

Οι Έλληνες βρίσκουμε χρόνο και διάθεση να φωνάξουμε και να κατεβούμε στους δρόμους, όταν μας περικόπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις-και καλά κάνουμε.
Οι Έλληνες βρήκαμε χρόνο και διάθεση να φωνάξουμε κατά της αστυνομικής βίας πέρσυ με αφορμή το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου-και καλά κάναμε και φωνάξαμε, γιατί τα υπόλοιπα παρατράγουδα ας μην τα σχολιάσουμε.
Οι Έλληνες βρίσκαμε το χρόνο και τη διάθεση κάποια εποχή να φωνάξουμε για το δράμα του Παλαιστινιακού λαού-και καλά κάναμε και κάνουμε, όταν τους θυμόμαστε.
Οι Έλληνες βρίσκουμε το χρόνο και τη διάθεση να κλείσουμε τους δρόμους, προκειμένου να φωνάξουμε για τα δίκαιά μας-εδώ καλά δεν κάνουμε αλλά κρατάω το γεγονός, ότι διαμαρτυρόμαστε.
Εδώ και λίγο καιρό, οι Έλληνες γινόμαστε μάρτυρες απανωτών κρουσμάτων ρατσιστικής βίας σε βάρος είτε μεταναστών είτε εβραϊκής καταγωγής Ελλήνων συμπολιτών μας. Τα περιστατικά σκάνε συνέχεια, αποδεικνύοντας, ότι τελικά δεν είμαστε τόσο ανεκτικοί όσο νομίζαμε ούτε ότι δεν είμαστε ρατσιστές.
Μόνο, που εδώ δεν έχουμε τη διάθεση να φωνάξουμε.
Υ.Γ. Εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελούν οι κάτοικοι των Ιωαννίνων, οι οποίοι, έστω μετά από συνεχείς βανδαλισμούς στο εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης τους, αποφάσισαν να φωνάξουν κατά του ρατσισμού σε βάρος των εβραϊκής καταγωγής συμπολιτών τους. Αλλά, δυστυχώς, παραμένουν, μέχρι στιγμής, εξαίρεση.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Μια επιστολή, που κρίνει ένα πνευματικό ανάστημα

Από ένα πρόσωπο, όπως ο κ. Μίκης Θεοδωράκης, περιμένει κανείς να αξιοποιεί το μορφωτικό του επίπεδο, την εμπειρία και τη δημιουργητικότητά του, ώστε να ανοίγει τους πνευματικούς ορίζοντες των ανθρώπων της χώρας μας.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι τα τελευταία χρόνια ο κ. Θεοδωράκης έδωσε ουκ ολίγες λαβές, ώστε να θεωρηθεί κάθε άλλο παρά σώφρων. Η απόφασή του να παραστεί στην εκπομπή του κ. Λαζόπουλου, όταν ο τελευταίος ανέγνωσε τη διαβόητη-για την πλαστότητά της-Δήλωση Κίσσινγκερ αλλά και οι συμβουλές του περί στοματικής υγιεινής, όταν αναφέρεται κανείς στο πρόσωπο του μακαρίτη, πλέον, Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου, ήταν ενδεικτικές μιας αμφιλεγόμενης κρίσης, η οποία ξένισε πολλούς, που θεωρούσαν, ότι πρόσωπα, όπως ο κ. Θεοδωράκης, πρέπει να βρίσκονται πάνω από αυτές τις καταστάσεις, ώστε να τις κρίνουν και κατακρίνουν.
Δυστυχώς, όχι μόνο κάτι τέτοιο δε συνέβη αλλά ο κ. Θεοδωράκης επανέλαβε αυτή τη στάση του. Αφορμή αποτέλεσε η παραφιλολογία, που αναπτύχθηκε γύρω από το βιβλίο της κας. Δραγώνα ¨Τί είναι η πατρίδα μας". Μέσα από τη δημοσιευθείσα και σε κάποια έντυπα αλληλογραφία του με το γνωστό ηθοποιό, κ. Στέφανο Ληναιο, επετέθη με σφοδρότητα κατά της κας. Δραγώνα, ευθυγραμμιζόμενος με τις απόψεις, που κυκλοφόρησαν σε διάφορους εθνικιστικούς ιστότοπους και, κυρίως, αποδεικνύοντας, ότι δεν είχε καν ανοίξει το επίμαχο βιβλίο, ώστε να διαπιστώσει, αν, τελικά, η κα. Δραγώνα υποστήριξε όσα της προσάπτουν.
Τη χειρότερη εντύπωση, όμως, προκάλεσε η απάντησή του στην επιστολή διαμαρτυρίας της κας. Δραγώνα. Προηγήθηκε η κοσμιότατη διαμαρτυρία της κας. Δραγώνα για τη στάση των κ.κ. Θεοδωράκη και Ληναίου απέναντι σε αυτή και η προσπάθειά της να καταδείξει στους εν λόγω κυρίους, ότι, όσα της αποδίδονται, είναι αναληθή και ακολούθησε η απάντηση του κ. Θεοδωράκη.
Από το περιεχόμενο της απάντησης αυτής προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα :
.- Ο κ. Θεοδωράκης δείχνει να διακατέχεται από την εμμονή, ότι υπάρχουν κάποιοι κύκλοι, οι οποίοι έχουν θέσει ως στόχο τους "την αλλοίωση της εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας", "σε συνδυασμό με τη φίμωση των αντίθετων απόψεων".Φυσικά, δεν κατονομάζει τους μοχθηρούς αυτούς κύκλους, ενώ όπου τους υπαινίσσεται (π.χ. το γνωστό κ. Σόρος), δεν αναλύει, πως αυτοί απεργάζονται την αλλοίωση της εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας παρά αρκείται σε όσα διαχέουν προς όλες τις κατευθύνσεις οι εθνικιστικοί/ακροδεξιοί/φοβικοί κύκλοι. Όσον αφορά τη φίμωση των αντίθετων απόψεων, εδώ τίθεται το ερώτημα, αν ο κ. Θεοδωράκης παρακολουθεί την επικαιρότητα. Επειδή, λοιπόν, πιστεύω, ότι δεν την αγνοεί αλλά την παρακολουθεί εγγύτατα, σίγουρα έχει δει ή ακούσει τους κ.κ. Καρατζαφέρη, Γεωργιάδη και άλλους ταγούς της ακροδεξιάς αλλά και πρόσωπα, που δεν εντάσσονται σε αυτό τον πολιτικό χώρο, να καταφέρονται κατά της κας. Δραγώνα βασισμένοι στο υποτιθέμενο περιεχόμενο του παραπάνω βιβλίου της, όπως το παρουσιάζουν διάφοροι ιστότοποι. Και τόσο οι παραπάνω πολέμιοι του βιβλίου της κας. Δραγώνα όσο και αρκετοί ιστότοποι εκφράζουν, μέχρι στιγμής, τη γνώμη τους ανενόχλητοι και χωρίς να απειληθεί οιαδήποτε φίμωσή τους.
.- Προφανώς ο κ. Θεοδωράκης δεν έχει διαβάσει το περιλάλητο πόνημα της κας. Δραγώνα. Διατείνεται, βέβαια, στο τέλος της επιστολής του, ότι τι έχει διαβάσει αλλά από το όλο πνεύμα της προκύπτει, ότι δεν το διάβασε επιστάμενα. Αν και η κα. Δραγώνα φρόντισε μαζί με την απαντητική επιστολή-διαμαρτυρία της να του το στείλει, ο κ. Θεοδωράκης προτίμησε να της απαντήσει αμέσως παρά να κάνει τον κόπο να το διαβάσει καλύτερα. Τούτο, τουλάχιστον, προκύπτει από τις αντιδράσεις του και δεν αποτελεί τιμή για ένα πρόσωπο, που θέλει να λέγεται πνευματικός άνθρωπος. Διότι, αν το διάβαζε καλά, θα αντιλαμβανόταν, ότι πουθενά το βιβλιο αυτό δεν αποδομούνται "οι ιδέες, πεποιθήσεις, τα «πιστεύω», σε σχέση με το ελληνικό έθνος και τις ρίζες του, δηλαδή όλα αυτά που ενέπνευσαν και παρακίνησαν τον λαό μας", και άλλα πολλά αναληθή, που υποστηρίχθηκαν από διαφόρους εθνικιστικούς-ρατσιστικούς κύκλους και απεδείχθη η αναλήθειά τους εδώ. Εκείνο, που η κα. Δραγώνα προτείνει, είναι η απαγκίστρωση του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας μας από μια σειρά μύθων, που διδάσκονται οι μαθητές-και τους διδαχθήκαμε, όσοι περάσαμε από τα θρανία των ελληνικών σχολείων-και οι οποίοι αμφισβητούνται επιστημονικά. Σκοπός του βιβλίου της είναι να καταδείξει τα προβλήματα, που προέκυψαν από την εθνοκεντρική θεώρηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος και να προτείνει εναλλακτικές λύσεις, με τις οποίες μπορεί κανείς ελεύθερα να διαφωνεί αλλά δεν μπορεί να τις χαρακτηρίζει ως μέσο για την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτοτητας, αν δεν βασίζει τη συγκεκριμένη άποψή του σε τεκμήρια. Ακόμα, το βιβλίο αναφέρεται στο σεβασμό προς τη διαφορετικότητα στο σχολείο και μέμφεται το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής εκείνης -13 χρόνια πριν γράφτηκε το βιβλίο αυτό-για την έλλειψη μέριμνας, που υπήρχε για τους αλλόδοξους, αλλόθρησκους και αλλογενείς μαθητές. Με αυτή τη διαφορετικότητα, όμως, ο κ. Θεοδωράκης δεν δείχνει να ασχολείται καθόλου στην επιστολή του.
.- Η απαντητική επιστολή του κ. Θεοδωράκη προς την κα. Δραγώνα αναπαράγει αβασάνιστα την ακροδεξιά κινδυνολογία και συνωμοσιολογία, χωρίς να παραθέτει κάποια αποδεικτικά στοιχεία, στα οποία να βασίζει τους ισχυρισμούς του, συμπεριφορά που κάθε άλλο παρά αρμόζει σε πνευματικό άνθρωπο.
.- Η λογική, ότι η κα. Δραγώνα προβάλλεται αφειδώς από τα ημεδαπά Μ.Μ.Ε. είναι απαράδεκτη για ένα άνθρωπο, ο οποίος ιδίως μεταπολιτευτικά δεν πρέπει να είχε το παραμικρό παράπονο από την προβολή του από τα μέσα αυτά. Εκτός αν θεωρεί, ότι μόνο αυτός και οι ομοϊδεάτες του σε κάθε επίπεδο πρέπει να προβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε.
.- Η επίθεσή του κ. Θεοδωράκη σε πρόσωπα, όπως ο συγγραφέας, μεταφραστής και ιστολόγος Γιάννης Χάρης, και ο χαρακτηρισμός τους ως "υποτακτικοί κονδυλοφόροι", είναι τουλάχιστον αηθής και αποδεικνύει μια ελάχιστα δημοκρατική συμπεριφορά, αφού αρνείται να ανεχθεί την αντίθετη άποψη.
.- Ουδείς αρνείται, ότι στη διάρκεια της Κατοχής το Κ.Κ.Ε. μέσω του Ε.Α.Μ. συσπείρωσε, τουλάχιστον μέχρι κάποια εποχή, ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού δυναμικού στον αγώνα του κατά του κατακτητή και ενήργησε μέχρι ένα σημείο πατριωτικά, έστω και με τις ακρότητες, που χαρακτήρισαν την εποχή εκείνη και προήλθαν απ' όλες τις παρατάξεις. Ωστόσο, η στάση του Ε.Α.Μ. υπήρξε πατριωτική αλλά σε καμμία περίπτωση εθνοκεντρική. Και ο πατριωτισμός του Ε.Α.Μ. συνίστατο στον αγώνα κατά του κατακτητή με επίκληση των εθνικών ιδεωδών αλλά χωρίς να αποδίδει σε αυτά κάποια εθνικιστική χροιά. Περαιτέρω, το Ε.Α.Μ., πιστό στις αρχές του, δεν είχε διστάσει να μιλήσει για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των σλαβόφωνων της Β.Δ. Μακεδονίας και των μουσουλμάνων της Ηπείρου, κατάσταση κάθε άλλο παρά συμβατή με τη στάση και τα πατριωτικά ιδεώδη του κ. Θεοδωράκη, όπως αυτά διατυπώνονται στην απαντητική επιστολή του προς την κα. Δραγώνα.
.- Οι ιδέες για το ελληνικό έθνος σαφώς και επηρέασαν τα πρόσωπα, που επικαλείται ο κ. Θεοδωράκης στην επιστολή του λ.χ. Κάλβο, Παλαμά, Ελύτη, Σεφέρη, Καβάφη, Αγγελόπουλο, Καμπανέλλη, Εγγονόπουλο, Χατζηδάκι, Καζαντζάκη, Κουν, Παλαμά Ρίτσο, Τσαρούχη και λοιπούς. Ωστόσο, όση φαντασία και αν διαθέτει κανείς, δύσκολα θα φανταστεί τους παραπάνω να απαντούν σε υποστηρικτές των απόψεων της κας. Δραγώνα με το ύφος του κ. Θεοδωράκη. Πρόσωπα, όπως ο Καζαντζάκης και ο Σικελιανός, που την εποχή τους αποτελούσαν εκ των σπουδαιότερων εκπροσώπων της ελληνικής διανόησης, στοχοποιήθηκαν για την ελεύθερη σκέψη τους από κάθε άλλο παρά λάθρα δρώντες αντιδραστικούς κύκλους της ημεδαπής και, όμως, ουδέποτε απάντησαν προσβλητικά ούτε επικαλέστηκαν καταχθόνιες δυνάμεις, που σκοπό είχαν την εξόντωσή τους. Και μια παρατήρηση : Από πού και ως που ο κ. Θεοδωράκης εντάσσει τον κ. Γεωργουσόπουλο στην ίδια κατηγορία με τους ανωτέρω; Διότι το ύφος του εδώ και αρκετά χρόνια, όταν αντιμετωπίζει κάποια αντίθετη άποψη από τη δική του, μόνο πολιτισμένο δεν μπορεί να θεωρηθεί.
.- Η ύπαρξη των πεποιθήσεων ως προς το ελληνικό έθνος, τις ρίζες και την αδιάσπαστη συνέχεια αυτού δια μέσου των αιώνων ήταν, κατά τον κ. Θεοδωράκη, απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να ξεκινήσουν και τελεσφορήσουν τα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα στη χώρα μας. Λησμονεί, όμως, ο κ. Θεοδωράκης, ότι οι ακραιφνείς εθνοκεντριστές περασμένων εποχών π.χ. Μυστριώτης, Αρχιεπίσκοπος Δημητριάδος Γερμανός κ.λπ. πολέμησαν λυσσαλέα όσους πρότειναν την απλοποίηση της γλώσσας αλλά και την απομάκρυνση του σχολείου από τις εθνοκεντρικές αντιλήψεις π.χ. Δελμούζο, Σαράτση και λοιπούς. Και στην περίπτωση αυτή, η επίκληση των οσίων και ιερών της πατρίδος, τα οποία, δήθεν, ευρίσκονταν σε κίνδυνο, αποτελούσε την προμετωπίδα του αγώνα των συντηρητικών κύκλων κατά των προοδευτικών, οι οποίοι δεν στερούνταν μεν πατριωτισμού, πλην, όμως, τον ερμήνευαν με διαφορετικό τρόπο από τους πολεμίους τους. Και ας μη λησμονούμε, ότι οι ίδιες εθνοκεντρικές ιδέες οδήγησαν τη χώρα μας στον αποτυχημένο ελληνοτουρικό πόλεμο του 1897 αλλά και στην άστοχη προέλαση μέχρι το Σαγγάριο στη Μικρασιατική Εκστρατεία και την εντύθεν καταστροφή. Εκεί, όμως, ο κ. Θεοδωράκης σιωπά.
.- Και επειδή ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται, ο κ. Θεοδωράκης δράττεται της ευκαιρίας να μας θυμίσει τον έρωτά του για τις κομματικές του καταβολές, αναφέροντας ότι η ιδέα του έθνους ήταν εκείνη, που μας οδήγησε να καταδικάσουμε τα θύματα του επιθετικού ιμπεριαλισμού, όπως το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Δεν αντιλέγω, ότι ορθότατα κατεδίκασε η χώρα μας τις παραπάνω επιθέσεις, πλην, όμως, στην περίπτωση της Παλαιστίνης θεοποιήθηκαν από πολλούς διανοούμενους, που ακολουθούν τα χνάρια του κ. Θεοδωράκη, οι εξτρεμιστές, που ζωσμένοι με εκρηκτικά τινάζονταν στον αέρα, σκοτώνοντας δεκάδες αμάχους, χωρίς να αγνοούμε την προκλητική άρνηση του συνόλου των εθνοκεντρικών πατριωτών να καταδικάσουν τις ακρότητες των Σέρβων σε βάρος των Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, στις οποίες εικάζεται, ότι συμμετείχαν και δικοί μας υπερπατριώτες. Και, βέβαια, ο περιορισμός των διαμαρτυριών σε ό,τι αφορά τα θύματα του επιθετικού ιμπεριαλισμού - όλως τυχαίως αμερικανοκίνητου - δεν φτάνει μέχρι τα θύματα της ρωσσικής επίθεσης στην Τσετσενία ή την καταστολή των ταραχών κατά της χούντας στη Μυανμάρ, όταν η ομόσταυλη του κ. Θεοδωράκη, κα. Λιάνα Κανέλλη, ειρωνευόταν τους βουδιστές μοναχούς, που συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες αυτές. Ωραία η ιδέα του έθνους, κατά τον κ. Θεοδωράκη, όταν υπηρετεί την υπεράσπιση των δικαίων των λαών, που έχουν κοινή θρησκεία και εχθρούς με μας! Αυτό, τουλάχιστον, συμπεραίνει κανείς από την υπό σχολιασμό επιστολή του.
.- Πουθενά στο βιβλίο της η κα. Δραγώνα δε βαφτίζει "ελληνοκεντρισμό" την την ξεχωριστή πίστη, ακόμα και θαυμασμό που μπορεί να έχει ένας λαός για την ιστορία και τον εαυτό του. Η κα. Δραγώνα αρκείται να επισημάνει, ότι όταν ο θαυμασμός για την πατρίδα και την ιστορία μας ξεπερνάει κάποια όρια και φτάνει μέχρι του σημείου να δημιουργει την εντύπωση, ότι είμαστε ξεχωριστοί και ανώτεροι από τους άλλους μόνο και μόνο λόγω καταγωγής, τότε καθίσταται απαράδεκτος και επικίνδυνος. Άλλωστε, κάθε λαός μπορεί και πρέπει να είναι υπερήφανος λόγω των σύγχρονων επιτευγμάτων του και της εν γένει πορείας του και όχι απλά και σκέτα για κάποια πράγματα, που πέτυχαν κάποιοι πρόγονοί του στο μακρυνό παρελθόν. Διότι τότε η αγάπη για την πατρίδα καθίσταται στείρος ναρκισσισμός και προγονολατρεία.
Είναι θεμιτή σε μια δημοκρατική κοινωνία η πολυφωνία των απόψεων. Είναι επιβαλλόμενος, όμως, και ο σεβασμός προς τις απόψεις αυτές αλλά και τους εκφραστές τους. Και, δυστυχώς, ο κ. Θεοδωράκης δεν δείχνει να είναι καθόλου ευθυγραμμισμένος με αυτά τα κεκτημένα, για τα οποία πριν από κάποια χρόνια αγωνίστηκε και ο ίδιος και πλήρωσε τότε το σχετικό τίμημα. Κυρίως, όμως, ο κ. Θεοδωράκης δείχνει να είναι δέσμιος μιας εχθρικής αντίληψης προς ό,τι διαφέρει από τις δικές του πεποιθήσεις, η οποία αντίληψή του είναι διανθισμένη με θεωρίες κάθε άλλο παρά αρμόζουσες σε πρόσωπο του πνευματικού του διαμετρήματος.
Υ.Γ. Προφανώς και ο υποφαινόμενος αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό το περιεχόμενο του βιβλίου της κας. Δραγώνα και διαφωνεί με κάποιες από τις απόψεις του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι συμφωνώ με την επίθεση του κ. Θεοδωράκη.
Υ.Γ.2. Στο Λύκειο είχα μια καθολική συμμαθήτρια, η οποία είχε ζητήσει να μην παρακολουθεί το μάθημα των θρησκευτικών. Ο θεολόγος μας είχε σπεύσει να κάνει ολόκληρο κήρυγμα κατά του πάπα με αφορμή την αίτηση της παραπάνω συμμαθήτριάς μου. Διαβάζοντας την επιστολή του κ. Θεοδωράκη, θυμήθηκα τη συμμαθήτριά μου αυτή.

Οι βομβιστές του μίσους

Μπορεί η δημοκρατία στη χώρα μας να χρησιμοποιείται καταχρηστικά και να διαμορφώνονται στο όνομά της καταστάσεις κάθε άλλο παρά δημοκρατικές,
Μπορεί να βλέπουμε στη χώρα μας να καταρτίζονται και εφαρμόζονται εκλογικά συστήματα, που προικοδοτούν το πρώτο σε ψήφους κόμμα με βουλευτικές έδρες περισσότερες από αυτές, που του αναλογούν, βάσει των ψήφων, που έλαβε,
Μπορεί το εκλογικό σύστημα να ορίζει ως κατώτερο ποσοστό ψήφων το 3%, με αποτέλεσμα να αποκλείονται πολλά μικρά κόμματα, που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τα μεγάλα κόμματα να ασκήσουν την κακώς εννοούμενη πολιτική τους,
Μπορεί στην καθημερινότητά μας να βλέπουμε τη δημοκρατία να γίνεται υποχείριο των απαίδευτων και των καιροσκόπων, που την καταχρώνται ποικιλοτρόπως και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου,
Αλλά ακόμα και αυτή η δημοκρατία είναι χίλιες φορές προτιμότερη από τους βομβιστές του μίσους, που με εκρηκτικούς μηχανισμούς και μακροσκελείς προκηρύξεις αποδεικνύουν, ότι το μόνο, που διαθέτουν, είναι μίσος για τα πάντα και μια διαστροφική προσκόλληση στην ανατροπή χωρίς επόμενη μέρα. Στο νου τους η δημοκρατία δεν είναι άλλο από τον "δημοκρατικό ολοκληρωτισμό", ο οποίος "δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα προηγούμενα απολυταρχικά καθεστώτα" αλλά και "το πραξικόπημα που δεν "κατεβάζει" τα τανκς στους δρόμους αλλά τις τηλεοπτικές κάμερες και τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων".
Ίσως λησμονούν τα μέλη της "ΑΝΤΑΡΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΩΝ - ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ", ότι σε ένα μη δημοκρατικό καθεστώς δεν θα είχαν καν το δικαίωμα να σκεφτούν κατά το γούστο τους, αν αυτό διέφερε από το καθεστωτικό κατεστημένο πολύ δε περισσότερο να εξωτερικεύσουν αυτή τη διαφοροποίησή τους.
Μακρυά από μας!

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Ο φοβισμένος είναι χειρότερος από το φασίστα

Έστω ότι οι αρνητές του δικαιώματος των αλλοδαπών να αποκτήσουν υπηκοότητα και πολιτικά δικαιώματα υπό τις προϋποθέσεις, που ορίζει το υπό ψήφιση νομοσχέδιο, δεν είναι φασίστες.Ας δεχθούμε, ότι διατηρούν καλές σχέσεις με του αλλοδαπούς γείτονές τους, έχουν προσλάβει αλλοδαπούς εργάτες στην επιχείρησή τους, φέρνουν αλλοδαπούς μάστορες για την οικία τους, βασική ή εξοχική, και τα σχετικά με αυτή μερεμέτια, τα παιδιά τους φοιτούν στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά των παραπάνω αλλοδαπών. Τους εκτιμούν ως εργατικούς ανθρώπους και οικογενειάρχες και χαίρονται, που δεν τους δημιουργούν προβλήματα. Σε γενικές γραμμές, δηλαδή, δεν τους αντιμετωπίζουν υποτιμητικά.
Και αίφνης εμφανίζεται ένα νομοσχέδιο, που υπόσχεται να δώσει στους αλλοδαπούς την ελληνική υπηκοότητα αλλά και πολιτικά δικαιώματα και στα παιδιά τους την ελληνική ιθαγένεια. Δηλαδή, παύουν, νομικά και εφόσον συντρέχουν ορισμένες νόμιμες προϋποθέσεις, να είναι ξένοι και γίνονται ισότιμοι με μας έστω μερικώς. Και θα μπορούν, πλέον, να ατενίζουν αλλιώς τη ζωή τους. Και, κυρίως, να αποφασίζουν μαζί με μας και, μεταξύ άλλων, και για εμάς, αφού, πλέον, θα είναι Έλληνες υπήκοοι.
Όσο δημοκράτες και αν είναι, λοιπόν, οι παραπάνω συμπολίτες μας, τρομάζουν στο ενδεχόμενο αυτό. Καλή η δημοκρατία αλλά την είχαν συνδέσει με τους εαυτούς τους στη θέση του ντόπιου, που αποφασίζει για ό,τι πρόκειται να συμβεί σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορούν να φανταστούν, ότι θα ερχόταν η στιγμή, που κάποιοι αλλοδαποί θα είχαν το ίδιο δικαίωμα με αυτούς, ακριβώς επειδή είναι αλλοδαποί, ήτοι μη Έλληνες. Και μπορεί να τους δέχθηκαν ως γείτονες, υπαλλήλους και εργάτες τους, φθηνούς αγρεργάτες, οικοδόμους και μπογιατζήδες με παιδιά, που φιλότιμα προσπαθούν στις σπουδές τους αλλά ξεκαθαρίζεται, ότι μέσα τους δεν τους είχαν πραγματικά δεχθεί. Απλά τους ανέχονταν και ποτέ δεν τους είδαν ως ισότιμους.
Και τότε ο φόβος τους κυριεύει. "Αφού δεν έχουν αίμα ελληνικό", σκέφτεται ο ένας. "Μα ήλθαν από αλλού", λέει ο άλλος. "Οι Έλληνες δεν είμαστε μαύροι", ακούγεται κάποιος τρίτος. "Μα τόσοι από δαύτους είναι στη φυλακή και θα τους κάνουμε και Έλληνες", ακούγεται ο τέταρτος. Και άλλα πολλά ακούγονται, αποδεικνύοντας, ότι πίσω από την εικόνα του ανεκτικού νοικοκύρη κρύβεται ένας άκρως φοβισμένος και βουτηγμένος στην άγνοια μικροαστός.
Και εδώ μπαίνουν γερά στο παιχνίδι οι ελληναράδες υπερπατριώτες, εκείνοι, που με το πατενταρισμένο ελληνόμετρό τους κόβουν και ράβουν ελληνικά και ανθελληνικά συνολάκια σε εκείνους, που θεωρούν δικούς τους ή εχθρούς τους. Ποντάρουν ακριβώς σε αυτή την ομάδα των συμπολιτών μας, εκείνων, δηλαδή, που χωρίς να ψηφίζουν απαραίτητα ή συμπαθούν την ακροδεξιά, εντούτοις ασπάζονται τα τσιτάτα και τις θεωρίες της. Και η ακροδεξιά παράταξη ακριβώς αυτούς θέλει, ώστε να πετύχει τους στόχους της. Διότι ο φοβισμένος άνθρωπος χειραγωγείται εύκολα από τις άναρθρες κραυγές της κινδυνολογίας των τηλεπατριωτών της ακροδεξιάς. Και οι κραυγές ακριβώς αυτών των ελληναράδων, που κλαίγουν και οδύρονται για την αλλοίωση του εθνικού σώματος της χώρας μας και του εκλογικού καταλόγου, για τις ξένες δυνάμεις, που θέλουν να αλώσουν το έθνος και τις παραδόσεις μας κ.λπ. είναι, που παρασύρουν τους φοβισμένους εκείνους συμπολίτες μας και τους ωθούν να συμπράξουν με τους χονδρεμπόρους του λεκτικού πατριωτισμού. που τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή την επικείμενη ψήφιση του νόμου για τα δικαιώματα των μεταναστών βρήκαν την ευκαιρία να ξεσαλώσουν άλλη μια φορά. Μαζί τους ξεσαλώνει και ο φόβος, που έχει κυριεύσει την ψυχή των τρομαγμένων.
Όχι, λοιπόν, δεν είναι απαραίτητα φασίστες οι αρνητές του νομοσχεδίου αυτού. Είναι φοβισμένοι άνθρωποι, που μέσα στη βολή τους δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, που αγνοούν και, εκ του λόγου αυτού, φοβούνται, ότι θα τους βλάψει. Και ακριβώς επειδή ειναι φοβισμένοι, είναι και πιο επικίνδυνοι. Διότι δέχονται να συμβαδίσουν με ανθρώπους αποδεδειγμένα επικίνδυνους, ενώ θα μπορούσαν να αντιδράσουν και να τους περιθωριοποιήσουν. Και αν το φασίστα το γνωρίζουμε και υπάρχει τρόπος να καταρριφθούν τα ψεύδη του, το ταραγμένο ποίμνιο, που τον ακολουθεί, είναι απρόβλεπτο και δεν μπορεί να υπολογιστεί το μέγεθος της ζημίας, που μπορεί να προκαλέσει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Και η ιστορία έχει δείξει, ότι πάνω σε τέτοια φοβισμένα πλήθη στηρίχτηκε ο φασισμός και ο εν γένει ολοκληρωτισμός, για να κυριαρχήσει και, στο τέλος, να τελέσει τα εγκλήματά του και να βλάψει ολόκληρες χώρες. Μπορεί να απέχουμε ως χώρα από ένα τέτοιο ενδεχόμενο αλλά τα βασικά του συστατικά υπάρχουν, εκτός αν υπάρξει οργανωμένη αντίδραση. Και, κυρίως, αν αγνοήσει η κυβέρνηση τις φωνές των υπερπρατριωτών και των φοβοσμένων υποστηρικτών τους και ψηφίσει το παραπάνω νομοσχέδιο.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Το φοβικό σύνδρομο των πολεμίων ενός νομοσχεδίου

Η επιχειρηματολογία σχετικά με την ορθότητα του υπό ψήφιση νόμου, που θα απλουστεύει την απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας και θα δίδει στους αλλοδαπούς κατοίκους της χώρας μας το δικαίωμα του εκλέγειν υπό προϋποθέσεις, είναι άφθονη. Και οι δύο πλευρές έχουν προβάλει πλείστα όσα επιχειρήματα, προκειμένου να υποστηρίξουν τις απόψεις τους.
Αξίζει να προβληθούν τα επιχειρήματα όσων θεωρούν, ότι δεν πρέπει να ψηφιστεί το εν λόγω νομοσχέδιο. Και τούτο διότι έχει σημασία να γνωρίζουμε τις ενστάσεις όσων δεν συμμερίζονται το γεγονός, ότι ύστερα από τόσα χρόνια παραμονής στην Ελλάδα ένα σημαντικό ποσοστό των μεταναστών όχι μόνο έχει διαμορφώσει άποψη για τα τεκταινόμενα στη χώρα μας αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να εμπλουτίσει το ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδος με το δυναμισμό και τις θετικές ιδέες του.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν :
"Γιατί η ψήφος των αλλοεθνών μεταναστών αλλάζει το Ελληνικό εκλογικό σώμα" : Η είσοδος ενός μεγάλου αριθμού προσώπων στο εκλογικό σώμα δεν είναι βέβαιο, ότι επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Πρόκειται, όμως, για μια άκρως φοβική άποψη βασισμένη στην εικασία, ότι απειλείται η χώρα μας, αν δοθεί δικαίωμα ψήφου στους αλλοδαπούς, που συγκεντρώνουν κάποιες προϋποθέσεις, η οποία άποψη ουδόλως λαμβάνει υπόψη, ότι η απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας και του δικαιώματος του εκλέγειν θα δώσει την ευκαιρία στους μετανάστες να ενσωματωθούν ταχύτερα στην κοινωνία μας, αρκεί να συνοδευτεί και από ανάλογες δυνατότητες π.χ. δικαίωμα του εκλέγεσθαι, επαγγελματικά δικαιώματα κ.λπ. Με την αυτή λογική, θα έπρεπε να μην είχε δοθεί το δικαίωμα ψήφους στις γυναίκες το 1953. Και τότε είχαμε μια τεράστια εισροή νέων ψηφοφόρων, οι οποίες προφανώς δεν προτίμησαν τους πολέμιους των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών πολιτικούς.
"Γιατί πρέπει να δοθεί πρώτα το δικαίωμα της ψήφου στους απόδημους Έλληνες" : Καμμία αντίρρηση, ότι και οι ομογενείς μας πρέπει να έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν, εφόσον συγκεντρώνουν ένα μίνιμουν προϋποθέσεων. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί αφορμή, ώστε να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες η ψήφος των αλλοδαπών. Εκεί, δηλαδή, που βρίσκεται και η ψήφος των ομογενών. Προσωπικά, θα ήθελα να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου και οι ομογενείς και οι μετανάστες, εφόσον συγκεντρώνουν κάποιες νόμιμες προϋποθέσεις.
"Γιατί ουδείς γνωρίζει πόσοι ακριβώς αλλογενείς μετανάστες (νόμιμοι και λαθραίοι) υπάρχουν στην Ελλάδα": Και λοιπόν; Αυτοί, που θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, προφανώς ανήκουν στους νόμιμους μετανάστες, τον ακριβή αριθμό των οποίων και μπορεί να προσεγγίσει η πολιτεία, αν κάνει μια υπεύθυνη καταμέτρηση. Για τους υπόλοιπους, υπεύθυνη είναι η πολιτεία, η οποία, ενώ έχει την ευκαιρία να τους νομιμοποιήσει ή έστω να τους καταγράψει, ώστε να τους ελέγξει καλύτερα, εντούτοις το αποφεύγει επιμελώς με τα γνωστά αποτελέσματα και τις διαμαρτυρίες πολλών οργανισμών για τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων.
"Πρέπει να διενεργηθεί δημοψήφισμα, προκειμένου να αποφασίσει ο ελληνικός λαός, αν πρέπει να δοθεί το δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες" : Η λογική του δημοψηφίσματος αποτελεί μια εφαρμογή της αρχής της άμεσης δημοκρατίας και βοηθάει τον πολίτη να κατανοήσει καλύτερα, ότι ανήκει σε μια συμμετοχική δημοκρατία. Ωστόσο, έχει καταστεί σαφές, ότι οι καλλιεργητές του φόβου συχνά προβάλλουν την ανάγκη για δημοψήφισμα, όταν επιθυμούν να εντείνουν το κλίμα ανησυχίας, που υπάρχει στην Ελλάδα. Χώρια που η τακτική του δημοψηφίσματος δεν οδηγεί πάντα σε ορθές λύσεις, αν λάβουμε υπόψη και το πρόσφατο παράδειγμα της Ελβετίας. Η θέσπιση πολιτικών δικαιωμάτων δεν πρέπει να περάσει από τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος, λαμβανομένου υπόψη, ότι οι φωνασκούντες για δημοψήφισμα, ώστε να κριθεί, αν πρέπει να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα, έστω περιορισμένα, οι αλλοδαποί, είναι ακριβώς εκείνοι, που φοβούνται κάθε αλλαγή και τη βλέπουν ως το αποτέλεσμα μιας αναπόδεικτης αλλά εύκολα υιοθετούμενης θεωρίας συνωμοσίας.
"Δεν μπορούμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι οι πολίτες αμφισβητούν θεσμούς και κόμματα, νιώθουν πως δεν ακούγονται, δεν λαμβάνονται υπόψη": Αν αμφισβητούσαν οι πολίτες αυτής της χώρας, τουλάχιστον η πλειονότητά τους, και ορισμένους άλλους ολοζώντανους θεσμούς, όπως το ρουσφέτι, την κομματοκρατία, την αδιαφορία για το περιβάλλον, τη φοροδιαφυγή και μερικά ακόμα τραγικά, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολίτες, οι οποίοι αμφισβητούν πραγματικά και θέλουν να μετατρέψουν αυτή την αμφισβήτηση σε κινητήρια δύναμη, ώστε να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις. Οι αντιρρήσεις στην ψήφο των μεταναστών όχι μόνο δεν φανερώνουν αμφισβητίες πολίτες αλλά, αντίθετα, αποκαλύπτουν τα φοβικά σύνδρομα ενός λαού, ο οποίος κατά βάθος δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στη χώρα αυτή, αφού αυτό ενδεχόμενα θα του διατάρασσε τη βολή. Και είναι τουλάχιστον υποκριτικό να υποστηρίζεται, ότι δεν ακούγεται ένας λαός, που δεν διαμαρτύρεται για τα ρουσφέτια ή τη διαφθορά, όταν απλά δεν καίγεται να ακουστεί για τα θέματα αυτά.
"Ο Έλληνας πολίτης πρέπει να ενημερωθεί σε βάθος και ο νέος «Κώδικας Ελληνικής Ιθαγένειας» πρέπει να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή νομιμοποίηση" : Και τί είδους μεγαλύτερη δυνατή νομιμοποίηση πρέπει να είναι αυτή; Αρκεί η ψήφιση του σχετικού νόμου από τη Βουλή. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού και παραπέμπουν σε ελάχιστα δημοκρατικές φανφάρες, τύπου "Έωμεν τους νόμους καθεύδειν" (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος για τις ταυτότητες) και "Αυτός ο νόμος δεν πρέπει να εφαρμοστεί" (κ. Αλέκος Αλαβάνος για το νόμο-πλαίσιο για τα Α.Ε.Ι.), οι οποίες ήταν απόρροια ακριβώς αυτής της μη νομιμοποίησής του, όπως την οραματίστηκαν οι παραπάνω κύριοι.
"Πρέπει να υπάρξουν προϋποθέσεις πολιτογράφησης όπως ισχύει σε όλη την Ευρώπη" : Μα αυτό ακριβώς επιχειρεί να θεσπισει η πολιτεία, αφού το ισχύον σήμερα καθεστώς ταλαιπωρεί αφάνταστα τον αιτούντα την ελληνική υπηκοότητα και δεν αναγνωρίζει κάποιο πολιτικό δικαίωμα στους μη Έλληνες. Ίσως ο διαφωνών συμπολίτης μας θέλει να πει, ότι πρέπει να θεσπιστούν ακόμα πιο αυστηρές προϋποθέσεις, ενδεχόμενα και να αποκλειστεί το ενδεχόμενο είτε αποκτήσεως της υπηκοότητας από τον αλλοδαπό (αλά Ντουμπάι ένα πράγμα) είτε απόκτησης πολιτικών δικαιωμάτων (αλά σημερινή Ελλάδα, δηλαδή).
"Τα Μ.Μ.Ε. καλλιεργούν ένα κλίμα υπέρ του σχετικού νομοσχεδίου": Εγώ είχα την εντύπωση, ότι τα Μ.Μ.Ε. καλλιεργούν ένα κλίμα ξενοφοβίας, το οποίο εντείνεται από την απόδοση ανεξιχνίαστων εγκλημάτων σε ξένους μετανάστες, κατά προτίμηση Αλβανούς, χώρια που το εν λόγω νομοσχέδιο παραείναι βαρύ γι' αυτά, αφού είναι γνωστή η αδυναμία, που τρέφουν τα περισσότερα από αυτά σε ειδήσεις με 0% λιπαρά και ανάλογη βαρύτητα.
"Δεν μπορείτε να βαφτίζετε φασίστα και ρατσιστή όποιον αντιστέκεται στο νόμο αυτό" : Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο κ. αρνητής του νόμου αυτού έχει άριστες σχέσεις με τους αλλοδαπούς αλλά κατά βάθος τους φοβάται. Δεν είναι απαραίτητα ρατσιστής αλλά η ανασφάλεια, που νοιώθει κοντά τους, αποτελεί ένα πρώτης φύσεως προζύμι για να φουσκώσει ακόμα περισσότερο ο φασισμός και ο ρατσισμός στη χώρα μας. Διότι ακριβώς αυτή η συνωμοταξία πολιτών είναι επιρρεπής στον ασπασμό λύσεων, όπως αυτή του δημοψηφίσματος για το αν θα πρέπει να απλουστευτεί η διαδικασία απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας και να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα οι αλλοδαποί. Και η ίδια ομάδα πολιτών αύριο μεθαύριο θα δεχθεί ασμένως τον περιορισμό των ελευθεριών της, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τάδε ή η δείνα απειλή. Φασίστες και ρατσιστές, λοιπόν; Όχι απαραίτητα, απλά τρομαγμένοι άνθρωποι, που θα ακολουθήσουν το φασίστα ή ρατσιστή δημοκόπο,όταν ευδοκιμήσουν οι περιστάσεις.
"Απειλείται η ασφάλεια της χώρας από τους μετανάστες, που εισρέουν σε αυτή" : Αλλά ωφελήθηκε η οικονομία της από τους μετανάστες, που σε αρκετές περιπτώσεις δούλεψαν ανασφάλιστοι και απλήρωτοι σαν σκυλιά. Καμμία απειλή δεν αποτελούν οι μετανάστες, εφόσον εφαρμοστούν οι μηχανισμοί ελέγχου τους, ήτοι η καταγραφή όσων εξ αυτών εισέρχονται σε ελληνικό έδαφος, η παραμονή τους σε συγκεκριμένους χώρους μέχρι το χαρακτηρισμό τους ως πολιτικών προσφύγων (πρόσωπα, που ασχολούνται με το θέμα αυτό, έχουν επισημάνει πόσο εύκολη είναι η σχετική διαδικασία και πόσο απρόθυμο είναι το ελληνικό κράτος να την τηρήσει) κ.λπ.Φυσικά, με αυτό το επιχείρημα κυκλοφορούν και δεκάδες θεωρίες, όπως αυτή εδώ, τις οποίες αξίζει να διαβάσετε, για να διαπιστώσετε τη φαντασία των εμπνευστών τους.
"Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι" : Τάδε έφη κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης, Νομάρχης Θεσσαλονίκης προ ετών και η ρήση αυτή κατέστη το ευαγγέλιο των απανταχού ελληναράδων. Βασίζεται, βέβαια, στον ισχύοντα κώδικα περί ελληνικής ιθαγένειας αλλά οι οπαδοί αυτής της σκέψης αναφέρονται περισσότερο σε μια πραγματικότητα, όπως αυτοί την έχουν πλάσει στο νου τους, την οποία απλά επιχειρούν να νομιμοποιήσουν, πατώντας στη διατύπωση του παραπάνω νομοθετήματος.
Και άλλα πολλά, (όπως αυτά εδώ) μπορεί να ανεύρει κανείς στη σφαίρα του ιστολογείν, όρεξη να έχει. Όλα τους, όμως, απηχούν είτε την φασιστική σκέψη ορισμένων συμπολιτών μας είτε τα φοβικά σύνδρομά τους, καταστάσεις κάθε άλλο παρά συμβατές σε ένα πολίτευμα, που θέλει να λέγεται δημοκρατικό.
Υ.Γ. Ο κ. Καρατζαφέρης δείχνει το δρόμο σε μια μεγάλη ομάδα των διαφωνούντων με το παραπάνω σχέδιο νόμου σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη. Αποσπάσματα αυτής σταχυολόγησε η "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" και μπορείτε να τα απολαύσετε εδώ.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Βιβλία : "Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ", του ΑΛΕΞΗ ΠΑΡΝΗ

Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού το 1949, χιλιάδες Έλληνες εξορίστηκαν στις χώρες του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού. Η τύχη του κυμάνθηκε από την καταξίωση στις νέες πατρίδες τους μέχρι τις διώξεις τους, λόγω διαφωνιών τους με την πολιτική του Κ.Κ.Ε. αλλά και λόγω των εκκαθαρίσεων κατά τις αλλαγές στην ηγεσία αυτού.
Με την τύχη ενός πολεμιστή του Δημοκρατικού Στρατού καταπιάνεται ο συγγραφέας Αλέξης Πάρνης στο ογκώδες μυθιστόρημά του "Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ"(Εκδόσεις Καστανιώτη). Κεντρικός ήρωας του βιβλίου αυτού είναι ο Γιάννης Καστρινός, πολιτικός επίτροπος του Δημοκρατικού Στρατού, ο οποίος ακολουθεί το δρόμο της εξορίας και καταλήγει στην Τασκένδη, τόπο, όπου συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο μέρος των εξορίστων Ελλήνων κομμουνιστών. Η λαμπρή πορεία του στο Κόμμα αλλά και η ταχύτατη προσαρμογή στη νέα πατρίδα του ανοίγουν πλατείς δρόμους μπροστά του. Σύντομα, όμως, διαπιστώνει, ότι η ελευθερία, για την οποία αγωνίστηκε, δεν είναι δεδομένη ούτε στην Ε.Σ.Σ.Δ. ούτε καν στο ίδιο το Κόμμα. Αποφασίζοντας να παραμείνει πιστός στις αρχές του, αρχίζει να υφίσταται τις συνέπειες της στάσης του αυτής, χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες, ενώ η οριστική πτώση του θα λάβει χώρα μετά την καθαίρεση του τότε πανίσχυρου γενικού γραμματέα του Κ.Κ.Ε., Νίκου Ζαχαριάδη και θα συμπαρασύρει την οικογένειά του.
Το βιβλίο αναφέρεται στην πορεία του Κ.Κ.Ε. κατά το χρονικό διάστημα 1951-1959. Από τα χρόνια της άκρατης προσωπολατρείας στο Στάλιν και του τρόμου, που είχαν προκαλέσει οι σταλινικές διώξεις μέχρι την αποσταλινοποίηση επί Χρουστσόφ και τα εντεύθεν δειλά ανοίγματα της Ε.Σ.Σ.Δ. προς τη Δύση, οι μεταλλάξεις του κομμουνισμού είναι έντονες και συμπαρασύρουν και το Κ.Κ.Ε., το οποίο παρουσιάζεται ως έρμαιο της σοβιετικής πολιτικής εξού και η πτώση του Ζαχαριάδη με τη συμμετοχή αρκετών μέχρι πρότινος συνοδοιπόρων του, οι οποίοι ασμένως δέχθηκαν να παίξουν το παιχνίδι της σοβιετικής εξουσίας. Στα χρονικό αυτό διάστημα, ένα σημαντικό ποσοστό των εκπατρισμένων Ελλήνων είδαν τα όνειρά τους για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού να συντρίβονται από τη σκληρή πραγματικότητα, αφού ο καιροσκοπισμός ορισμένων εκ των κορυφαίων στελεχών του και ο ωμός παρεμβατισμός των Σοβιετικών στα εσωτερικά του Κόμματος κυριάρχησαν. Αυτές οι καταστάσεις σκαγραφούνται με πειστικότητα από το συγγραφέα, ο οποίος υπήρξε πολιτικός εξόριστος έως τα μέσα της δεκαετίας του '60 και έζησε από κοντά τις καταστάσεις αυτές. Συν τοις άλλοις, η επιδιωκόμενη παύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που ευαγγελιζόταν η Ε.Σ.Σ.Δ., όχι μόνο δεν έπαυσε αλλά απλά στη θέση των καπιταλιστών ήλθε το αδυσώπητο κομμουνιστικό κράτος, όπως μαρτυρούν και οι συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια της Τασκένδης, όπου εργάζονταν οι περισσότεροι Έλληνες εξόριστοι.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Γιάννης Καστρινός (κύριο όνομα που συμβολίζει το λαό ή ένα σημαντικό κομμάτι του του στη νεότερη γραπτή και προφορική ελληνική παράδοση) παλεύει να παραμείνει πιστός στις αρχές του και να κρατήσει αρτιμελή τη συνείδησή του, τη στιγμή που οι συμφεροντολόγοι κυριαρχούν σε βάρος των πολλών. Η συνείδησή του αυτή αποτελεί το δίδυμο του Καστρινού, η οποία υπαγορεύει τη στάση, που πρέπει να τηρήσει. Η συνέπειά του αυτή τιμωρείται σκληρά. Χάνει σημαντικές ευκαιρίες να καταξιωθεί και απομονώνεται από την κοινότητα των Ελλήνων της Τασκένδης, επειδή υποστηρίζει το δίκαιο ενός συμπολεμιστή του. Στην πορεία, ακολουθεί τη σκληρή τύχη όσων υποστήριξαν το Ζαχαριάδη.
Σκοπός του συγγραφέα είναι να καταδείξει, ότι όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες, στο τέλος εκείνος, που διατηρεί ακέραιη τη συνείδησή του και παραμένει πιστός στις ιδέες του, δικαιώνεται. Μέσα από τις διώξεις και τις κακουχίες, ο κεντρικός ήρωας αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα ιδανικό σοσιαλιστικό ήρωα αλλά αντεστραμμένο. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για το κλασσικό σοσιαλιστικό πρότυπο, που υμνεί το σοσιαλισμό και τα επιτεύγματά του, αλλά για τον πιστό ιδεολόγο, που αντιστέκεται στις διαστρεβλώσεις του σοσιαλισμού και υφίσταται τις συνέπειες της στάσης του αυτής, χωρίς να οπισθοχωρήσει. Και μέσα από το δράμα του Καστρινού ο συγγραφέας καταγγέλει την αλλοίωση του σοσιαλισμού και την σκοπιμότητα, που κυριάρχησε και οδήγησε στις διώξεις στελεχών, που είχαν αγωνιστεί για την ελευθερία, αλλά και στην προδοσία του αγώνα και των ιδανικών των στελεχών αυτών.
Ο Καστρινός βαδίζει το μοναχικό του δρόμο κόντρα στις αδικίες της παράταξής του και τους διωγμούς, που εξαπολύουν οι εγκάθετοι αντιζαχαριαδικοί εναντίον αυτού και των ομοϊδεατών του.Επιλέγει να μη σιωπήσει στην αδικία, που βλέπει να λαμβάνει χώρα και να αναιρεί τους αγώνες του Δημοκρατικού Στρατού για ελευθερία και δικαιοσύνη παρά χαράσσει το δικό του δρόμο κόντρα στο ίδιο το Κόμμα αλλά και την ίδια τη σοβιετική πραγματικότητα, όπου η όποια διαφοροποίηση δεν περνούσε ακριβώς απαρατήρητη.
Ο συγγραφέας δεν μένει αμέτοχος στις εξελίξεις, που στιγμάτισαν το Κ.Κ.Ε. κατά τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Οι ωμές παρεμβάσεις του σοβιετικού ιερατείου, με αποκορύφωμα την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη από τη θέση του Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. και την τοποθέτηση του άχρωμου και απόλυτα πειθήνιου Κολιγιάννη στη θέση του αλλά και η ξαφνική μεταστροφή ακόμα και των ακραιφνών ζαχαριαδικών της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., η αδυναμία ή απροθυμία του να ελέγξει όσα μέλη του δρούσαν παράτυπα αλλά και οι φατριασμοί στους κόλπους του, που θα οδηγήσουν στη διάσπαση του 1968, καταγράφονται με αρκετές λεπτομέρειες και καταδεικνύουν μια κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή κατάσταση στην κοινότητα των εξορίστων Ελλήνων.
Βέβαια, οι προτιμήσεις του συγγραφέα είναι ολοφάνερες. Ο Ζαχαριάδης παραμένει στο απυρόβλητο και οι επιλογές του κρίνονται απόλυτα δικαιολογημένες. Η διαγραφή λαμπρών στελεχών, όπως ο Βαφειάδης και ο Καραγιώργης, προσπερνιέται ως απαραίτητη. Η περιβόητη επιστολή του Ζαχαριάδη από το κελλί της Ασφάλειας τον Οκτώβριο του '40, που καλούσε τον ελληνικό λαό να σταθεί στο πλευρό της κυβέρνησης Μεταξά απέναντι στην επίθεση της Ιταλίας, χαρακτηρίζεται ως πειστήριο, ότι ο εν λόγω Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. δεν ήταν δουλικά ευθυγραμμισμένος με τις ντιρεκτίβες της Ε.Σ.Σ.Δ., δεδομένου του τότε ισχύοντος Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (μια βραχύβια συμμαχία μεταξύ Άξονα και Ε.Σ.Σ.Δ.), σε αντίθεση με τους πολεμίους του, αλλά καμμία κουβέντα δεν γίνεται για τις άλλες δύο επιστολές του Ζαχαριάδη, οι οποίες ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένες με το πνεύμα της Ε.Σ.Σ.Δ., χώρια, που ουδόλως ασχολείται με τις ανελέητες εκκαθαρίσεις της δεκαετίας του '30, που έθεσαν εκτός Κόμματος στελέχη με σπουδαία παρουσία, στις οποίες ο Ζαχαριάδης πρωταγωνίστησε. Ουκ ολίγη αντιπάθεια κρύβει και η απροθυμία του συγγραφέα να κατονομάσει του "δραπέτη", μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. μετά την αποπομπή του Ζαχαριάδη (μάλλον πρόκειται για το δραπέτη των φυλακών των Βουρλών και μετέπειτα Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε., Χαρίλαο Φλωράκη).
Πέρα, όμως, από τις όποιες προτιμήσεις του συγγραφέα, η αποτύπωση της άσχημης πραγματικότητας στην κοινότητα των Ελλήνων της Τασκένδης δίδεται ρεαλιστικά και χωρίς την παραμικρή ωραιοποίηση. Ούτε υποκλίσεις επιφυλάσσονται για τους σοβιετικούς συντρόφους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, που οι περισσότερες εξ αυτών βαρύνονται με αρκετές αμαρτίες στα χρόνια του σταλινικού τρόμου, ούτε χαρίζεται στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε. - με την εξαίρεση του Ζαχαριάδη - και το ρόλο της στις διενέξεις των εξόριστων Ελλήνων. Η ανάγνωση κυλάει αβίαστα και αν κάτι ίσως αποθαρρύνει τον αναγνώστη, αυτό είναι ο όγκος του βιβλίου -930 σελίδες, περίπου -, ο οποίος θα μπορούσε να είναι αρκετά μικρότερος, αν ο συγγραφέας δεν ήθελε να συμπεριλάβει όσα είδε και έζησε στα χρόνια της εξορίας του στη Σοβιετική Ένωση. Η δε γραφή του τσακίζει τα όσια και ιερά του Κ.Κ.Ε., χωρίς να αφήνει τίποτα ασχολίαστο και χωρίς να φείδεται κατηγοριών για καταστάσεις, που κόστισαν στο συγκεκριμένο κόμμα και του στέρησαν ένα μεγάλο κομμάτι των οπαδών του.
Κατατοπιστικό και ρεαλιστικό, παρά το μέγεθός του, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια τοιχογραφία της μετεμφυλιακής τύχης των εκπατρισμένων μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού και κομμουνιστών γενικότερα. Και, παρά τις αντιξοότητες, αφήνει τον ήρωά του περήφανο να μιλήσει και να πει, ότι αξίζει να πολεμάς και να αγωνίζεσαι για μια ιδέα, η οποία, και αν εσύ χαθείς, αυτή παραμένει αλώβητη.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Οι άστοχες βολές κατά της κας. Δραγώνα

Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τις απόψεις της κας. Δραγώνα, έστω και αν αποφάσισε να εξωτερικεύσει αυτή τη διαφωνία του από τότε, που η εν λόγω κυρία ανέλαβε καθήκοντα γενικού γραμματέα στο Υπουργείο Παιδείας. Σε μια πολιτεία, που θέλει να λέγεται ελεύθερη, το δικαίωμα στην έκφραση της άποψης είναι αναφαίρετο και αποτελεί ένα εκ των θεμελιωδών λίθων του δημοκρατικού οικοδομήματος.
Το πρόβλημα αρχίζει, όμως, όταν η διαφωνία αυτή περιλαμβάνει και την παραποίηση των απόψεων της αντίπερα όχθης, όταν, δηλαδή, ο διαφωνών προβαίνει σε εκτεταμένη αλλοίωση της γνώμης, προς την οποία έχει αντιρρήσεις, προκειμένου να θεμελιώσει τις αντιρρήσεις του αυτές. Πλέον, χωρίς να αρνούμαστε το δικαίωμα στην όποια αντίθετη άποψη, επιβάλλεται η αποκάλυψη της αλήθειας. Χωρίς, δηλαδή, να αρνείται κανείς το δικαίωμα στην αντίθετη γνώμη, οφείλει να ξεσκεπάσει τα αίτια της διαφωνίας αυτής και με χειροπιαστά επιχειρήματα να αποδείξει, ότι η αντίθετη άποψη οφείλεται σε μια διαστεβλωμένη γνώμη, κατά της οποίας βάλλει αυτή η αντίθετη άποψη. Διότι συχνά πίσω από μια διαφωνία σχετικά με μια γνώμη κρύβεται μια αντιδημοκρατική συμπεριφορά, η οποία σκοπίμως προβαίνει σε παραποιήσεις απόψεων, ώστε να στηρίξει τη δική της άποψη και ενδεχόμενα να επιβάλει τις δικές της απόψεις, βαφτίζοντας κατά το συμφέρον της με διάφορους χαρακτηρισμούς όσους διαφωνούν με την άποψή της.
Μια απλή περιπλάνηση στη διαδικτυακή επικράτεια αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Δεκάδες αν όχι περισσότερες απόψεις προβάλλονται διαστρεβλωμένες, προκειμένου να θεμελιωθεί καλύτερα η αντίθεση των επιτήδειων παραχαρακτών σε αυτές και να δικαιολογηθεί η άρνησή τους αλλά και η οργή του ενδεχόμενα για τον εκφραστή τον παραποιημένων αυτών απόψεων και όσων τις ασπάζονται, χωρίς να λησμονείται η τακτική των εξ αρχής χαλκευμένων απόψεων, οι οποίες ουδέποτε διατυπώθηκαν από τα πρόσωπα, στα οποία αποδίδονται (Δήλωση Κίσσινγκερ, για παράδειγμα). Η τακτική "ρίξε λάσπη, όλο και κάτι θα μείνει" λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός της ιδεολογίας τους και φανερώνει, ότι όσο και αν επικαλούνται το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, τόσο αποδεικνύουν την περιφρόνησή τους σε αυτό, αφού δεν διστάζουν να παραποιήσουν όσες απόψεις δεν τους αρέσουν.
Υπάρχουν, όμως, κάποιοι άοκνοι ιστολόγοι, οι οποίοι φροντίζουν, ώστε να καταρριφθούν τα ασύστολα ψεύδη των παραχαρακτών της πραγματικότητας. Μια σχετική ανάρτηση βρήκα στο ιστολόγιο του jungle-report, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ήδη έχει κάνει το γύρο τησ σφαίρας του ιστολογείν και αξίζει τα μέγιστα.
Από εμένα εύγε στο συντάκτη της!

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Ο ιός της επιλεκτικής καταγραφής

Δεν νομίζω, ότι η έξαρση της ακροδεξιάς βίας στη χώρα μας δεν έχει γίνει αντιληπτή από το σύνολο των σκεπτόμενων Ελλήνων. Κάτι η αύξηση του αριθμού των κατοικούντων στη χώρα μας μεταναστών, ιδίως εκείνων, που προέρχονται από την Αλβανία και μουσουλμανικές ή αφρικανικές χώρες και κάτι η οικονομική κρίση, που δημιουργεί την όχι δικαιολογημένη ανάγκη να ανευρεθεί μια διέξοδος στα προβλήματα αυτή με την αναζήτηση και στοχοποίηση των πιθανών ενόχων, που ποτέ, βέβαια, δεν είναι αυτοί, που στοχοποιούνται αλλά αποτελούν χειροπιαστό και, κυρίως, ευάλωτο στόχο, γινόμαστε μάρτυρες των ολοένα αυξανόμενων περιστατικών βίας προερχόμενης από πρόσωπα με προφανείς ρατσιστικές και αντιδημοκρατικές ιδέες, χωρίς να υπάρχει ανάλογη ενεργοποίηση της επίσημης πολιτείας προς την καταπολέμησή τους. Συχνά, μάλιστα, έχει αναφερθεί το φαινόμενο κρατικοί λειτουργοί να συναινούν αν όχι να ενθαρρύνουν συμπεριφορές, όπως τις παραπάνω.
Η δημσιογραφική ομάδα του ¨ΙΟΥ" της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" κατήρτισε ένα κατάλογο με τις επιθέσεις, που έλαβαν χώρα εντός του 2009, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στον ιστότοπο www.iospress.gr/ios2010/ios20100103.htm. Αποτελεί μια εμπεριστατωμένη καταγραφή της αύξησης των φαινομένων της αποκαλούμενης μαύρης βίας και αποδεικνύει, ότι έχουμε, πλέον, κάθε λόγο να ανησυχούμε για τα φαινόμενα αυτά.
Χωρίς να αμφισβητώ την καταγραφή, που επιχειρεί η δημοσιογραφική ομάδα του "ΙΟΥ" - απεναντίας τη θεωρώ σημαντική και αξιέπαινη -, οφείλω να σταθώ σε κάποια πράγματα :
.- Μπορούμε, άραγε να διαχωρίζουμε τη βία σε μαύρη, κόκκινη, πολύχρωμη ή οτιδήποτε άλλο; Και αν ναι, μήπως έτσι νομιμοποιούμε ορισμένες μορφές βίας; Διότι ο χρωματισμός της βίας κατά τις επιλογές του βαφέα προδίδει ακριβώς αυτή την κατηγοριοποίηση και δημιουργεί επιθυμητές και ανεπιθύμητες μορφές βίας ανάλογα με τις πολιτικές δοξασίες του προσώπου, που την επιχειρεί.
.- Γιατί, άραγε, δεν υπήρξε ανάλογη ευαισθητοποίηση του "ΙΟΥ" σε περίπτώσεις, κατά τις οποέις ασκήθηκε "ερυθρή" βία, αν ακολουθήσουμε την παραπάνω κατηγοριοποίηση; Αναφέρομαι στη στάση του κατά το "μπουκάρισμα" των κνιτών στην αίθουσα, όπου διεξαγόταν η ομιλία του εκ των συγγραφέων της "ΜΑΥΡΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ"κ .Στεφάν Κουρτουά, το οποίο ματαίωσε την εκδήλωση αυτή. Τότε ο "ΙΟΣ" αρκέστηκε να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των πηγών των συγγραφέων του παραπάνω βιβλίου αλλά για τη βία, που ασκήθηκε σε βάρος ενός εξ αυτών, απέφυγε επιμελώς να κάνει την παραμικρή νύξη. Δέχομαι, ότι αυτό το περιστατικό έλαβε χώρα πριν από αρκετά χρόνια αλλά εκείνο, που με ενδιαφέρει, είναι η εν γένει στάση της συγκεκριμένης δημοσιογραφικής ομάδας απέναντι σε περιστατικά βίας, που δεν προέρχονται από τον ακροδεξιό χώρο.
.- Θα περίμενα από τον αγαπητό "ΙΟ" να αναφερθεί και σε περιστατικά βίας κατά προσώπων, που έτυχε να εκφράζουν άποψη διαφορετική από τους πολέμιούς τους, η οποία βία προήλθε από πρόσωπα εκτός του ακροδεξιού χώρου. Αναφέρομαι στην επίθεση σε βάρος του δημοσιογράφου κ. Πάσχου Μανδραβέλη κατά την ομιλία του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από πρόσωπα κινούμενα, κατά δήλωσή τους, στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Τέτοια καταδίκη, όμως, δεν είδα.
Δε διαφωνώ με την καταγραφή των περιστατικών βίας, που επεχείρησε ο "ΙΟΣ", την οποία επαναλαμβάνω, ότι τη θεωρώ αξιέπαινη. Απλά θεωρώ, ότι δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα φαινόμενα βίας, που προέρχονται και από άλλους χώρους ή στρέφονται και κατά άλλων προσώπων εκτός των μεταναστών και των εκπροσώπων των οργανώσεων, που προασπίζονται τα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά και των αντιεξουσιαστών. Διότι μια τέτοια καταγραφή φαντάζει επιλεκτική και αφήνει στην αφάνεια την έξαρση του φαινομένου της βίας σε βάρος και άλλων ομάδων σαφώς λιγότερο ευάλωτων από τις παραπάνω αλλά σίγουρα πληττόμενων από την έξαρση της βίας στη χώρα μας. Και μια πλήρης καταγραφή θα ήταν ακόμα πιο χρήσιμη.

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Για το νέο έτος

Θα ήθελα ο καινούργιος χρόνος να φέρει στην Ελλάδα μια περισσότερο φωτισμένη κυβέρνηση, ώστε να αντιμετωπιστούν υπεύθυνα τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει αυτή η χώρα. Άλλως να φωτιστεί περισσότερο η τωρινή κυβέρνηση, μήπως και πετύχει τα παραπάνω.
Θα ήθελα, επίσης, να δω επιτέλους το λαό μας να γίνει περισσότερο υπεύθυνος και να αγαπήσει τη χώρα μας και έμπρακτα, αφήνοντας πίσω του τα παχιά λόγια και τους ανεδαφικούς φανατισμούς
Θα ήθελα, ακόμα, να δω να σταματούν οι παντός είδους πόλεμοι και να επικρατεί η ειρήνη στον κόσμο, αφού πρώτα παύσουν κάποιες χώρες - δεν αναφέρομαι μόνο στις Η.Π.Α. - να επεμβαίνουν παντοιοτρόπως στα εσωτερικά άλλων χωρών.
Τέλος, θα ήθελα να δω επιτέλους όλες τις χώρες της υφηλίου να λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να προστατεύσουν αποτελεσματικά το περιβάλλον.
Είμαι αρκετά μεγάλος πια, ώστε να ευχηθώ τα παραπάνω στον Αι-Βασίλη. Και είμαι αρκετά ρεαλιστής, ώστε να αντιλαμβάνομαι ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Απλά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους!