Τελικά, υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα

Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να πετύχει ένας εκπαιδευτικός να εφαρμόσει μια εκπαιδευτική μέθοδο, η οποία, εκτός από γράμματα, θα διδάσκει και το σεβασμό στη διαφορετικότητα, με σκοπό την άμβλυνση των πάσης φύσεως ανισοτήτων, που προκαλούνται από τη φοίτηση αλλοδαπών μαθητών σε ένα σχολείο. Αν, μάλιστα, το σχολείο αυτό βρίσκεται στην περιοχή της Γκράβας, την οποία πολλοί εκπαιδευτικοί και όχι μόνο αυτοί θεωρούν προβληματική και την αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και, ακόμα, περισσότερο, όταν κάποιος τοποθετείται στη θέση του διευθυντή σχολείου στη συγκεκριμένη περιοχή ή σε οποιαδήποτε άλλη θεωρούμενη ως κακόφημη, το πιο πιθανό είναι, ότι θα σκαρφιστεί οτιδήποτε, προκειμένου να μην σταλεί εκεί. Αλλά και αν σταλεί, θα αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση ως αναγκαίο κακό και θα περιμένει στωικά, ώστε να λήξει η θητεία του ή να μετατεθεί κάπου λιγότερο άσχημα.

Η κα. Στέλλα Πρωτονοτάριου δεν σκέφτηκε, όμως, έτσι. Αφ' ης στιγμής τοποθετήθηκε διευθύντρια του 132ου δημοτικού σχολείου Αθηνών, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή της Γκράβας, αποφάσισε να κοιτάξει την κατάσταση κατάματα και να βάλει τα δυνατά της.

Το αποτέλεσμα υπήρξε λαμπρό. Εκπονήθηκαν προγράμματα, τα οποία σέβονταν τη διαφορετικότητα των μαθητών, οι οποίοι σε ποσοστό 70% ήταν παιδιά μεταναστών, ενισχύθηκε η συμμετοχή των μαθητών σε διάφορες δραστηριότητες και δημιουργήθηκαν τάξεις εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας για τους μετανάστες γονείς και της μητρικής τους γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές (κυρίως της αλβανικής, αλλά και της αραβικής). Με αυτές τις ενέργειες, μειώθηκε η διαρροή μαθητών από το σχολείο και καταπολεμήθηκε ο ρατσισμός και η δυσπιστία των μαθητών και των γονέων για το σχολικό περιβάλλον και τους διαφορετικούς μαθητές.

Επειδή, όμως, στην Ελλάδα η επιτυχία είναι ποινικό αδίκημα, για να θυμηθούμε μια παλαιά ρήση (της Ελένης Βλάχου, αν δεν κάνω λάθος), η κα. Πρωτονοτάριου μπήκε σύντομα στο στόχαστρο. Αρχικά, εκλήθη να δώσει συνέντευξη, προκειμένου να κριθεί η καταλληλότητά της για τη θέση, που κατείχε. Το αποτέλεσμα ήταν να "ξηλωθεί" από τη θέση της διευθύντριας του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών. Ο διάδοχός της έβαλε στο μικροσκόπιο το σύνολο των δραστηριοτήτων του σχολείου και τις κατήργησε, επαφέροντας πρακτικές, που μόνο την ομαλή ένταξη των μαθητών στην ελληνική κοινωνία δεν προωθούσαν. Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων αντέδρασε, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου αυτού. Και τότε υπεβλήθη μήνυση εναντίον της κας. Πρωτονοταρίου για παράνομη παραχώρηση σχολικού χώρου. Επρόκειτο για το χώρο εκείνο, ο οποίος είχε παραχωρηθεί για τη διδασκαλία ελληνικών στους γονείς των αλλοδαπών μαθητών αλλά και των μητρικών γλωσσών των μαθητών. Η δράση αυτή είχε εγκριθεί και χρηματοδοτηθεί στα πλαίσια του προγράμματος Ολυμπιακής Παιδείας και συνεχίστηκε μετά το πέρας του προγράμματος σε εθελοντική βάση, ενώ αποτελεί συνηθισμένη πρακτική σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν επιθυμώ να τρυπώσω στο νου όσων σκέφτηκαν να ταλαιπωρήσουν έτσι την κα. Πρωτονοταρίου για τις εκπαιδευτικές μεθόδους της, ώστε να συμπεράνω τα κίνητρά τους. Θα αρκεστώ να χαρώ, που το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών την κήρυξε αθώα, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά το έργο της και αποδεικνύοντας, ότι υπάρχουν, τελικά, δικαστές στην Αθήνα.

Αλήθεια, μήπως θα έπρεπε το Υπουργείο Παιδείας να σκεφτεί την επανατοποθέτηση της κας. Πρωτονοταρίου στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών; Και, κυρίως, να σκύψει πάνω από τα προγράμματα, που η εν λόγω εκαπιδευτικός εφάρμοσε, ώστε αυτά να αποτελέσουν μπούσουλα για τα σχολεία εκείνα της ελληνικής επικράτειας, στα οποίο φοιτούν παιδιά μεταναστών;