Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Προσβολές με ράσο

Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τις αντιδράσεις διαφόρων ιερωμένων στα Μ.Μ.Ε. για το θέμα του γάμου μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου, δεν μπορώ να αντιληφθώ σε τι, άραγε, ωφελούν την Ελληνική Εκκλησία η απαράδεκτη συμπεριφορά του πατρός Τσάκαλου, γνωστού και ως παπα-Τσάκαλου, και ο εμπρηστικός λόγος του πατρός Ευσταθίου Κόλλα.
Ο πρώτος έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του με ατάκες, τύπου «το Σχέδιο Αυνάν», εννοώντας το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, έχει χαρακτηρίσει «πισωγλέντη» έναν υποψήφιο Δημοτικό Σύμβουλο του Δήμου Θεσσαλονίκης, ο οποίος εξεδήλωνε ανοικτά τις ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές του προτιμήσεις, και «Τούρκο» ένα Έλληνα πολίτη, μουσουλμάνο της Θράκης, ο οποίος δήλωνε σε μεσημεριανή εκπομπή ότι είναι Έλληνας, κάνοντάς μας να αναλογιστούμε γιατί, άραγε, οι μουσουλμάνοι της Θράκης στρέφουν κάποιες φορές τις πλάτες τους στην Ελλάδα. Ο δεύτερος, με αφορμή τον επικείμενο γάμο δύο ομοφυλοφίλων στην Τήλο, δήλωσε ότι "οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να κάθονται στην άκρη και να μη ζητάνε δικαιώματα" (!!!). Παλαιότερα, είχε ζητήσει οι υποψήφιοι ιερείς να υποβάλλονται σε εξετάσεις αγνότητας και ανέφερε ότι πριν την έλευση του Χριστού, άγγελος κατήλθε στη γη και σκότωσε όλους του ομοφυλόφιλους, ήτοι ότι οι ομοφυλόφιλοι θέλουν σκότωμα.
Δε γνωρίζω σε ποια επισκοπή υπάγονται οι εν λόγω κληρικοί, ώστε να δούμε κατά πόσο ο εκεί Μητροπολίτης ενδιαφέρεται για το λόγο των υφισταμένων του. Δεν αρνούμαι ότι ειδικά ο δεύτερος, όντας πρόεδρος του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, έχει υποστηρίξει και με το παραπάνω τα συμφέροντα του κλάδου του, έχει καταγγείλει τα σκάνδαλα, που ξέσπασαν προ τριετίας στους κόλπους της Εκκλησίας, ενώ υποστήριξε ότι πρέπει να καταργηθεί το ράσο ή, έστω, να τροποποιηθεί, κάτι, δηλαδή, σαν το κοστούμι των διαμαρτυρομένων ιερέων, και έχει καταγγείλει τα πολυτελή άμφια των αρχιεπισκόπων. Οι όποιες καλές προθέσεις του, όμως, πνίγονται στον κυκεώνα των προσβολών, που εκτοξεύει εναντίον των ομοφυλοφίλων αλλά και όσων φρονεί ότι δεν συντάσσονται με όσα προστάζει η εκκλησία.
Για τον πρώτο δεν έχω, ακόμα, εντοπίσει κάποια θετικά στοιχεία και και αν είναι αυτά, χάνονται από τις ακόμα χειρότερες προσβολές, που εκτοξεύει από τηλεοπτικού άμβωνος. Τα παραπάνω είναι, φαντάζομαι, ένα απλό δείγμα απ’ όσα έχει κατά καιρούς πει ο εν λόγω ιερέας.
Ο Χριστός είπε «αγαπάτε αλλήλους» και οι χριστιανοί κληρικοί οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα αυτό το ρητό, αν θέλουν να τιμούν τη θρησκεία τους, διότι εκεί βρίσκεται όλη η ουσία του χριστιανισμού. Αλλά, δυστυχώς, οι παράτυπες ενέργειες των δύο παραπάνω ιερέων ακυρώνουν τις όποιες αγαθές προθέσεις τους. Και, δυστυχώς, αμαυρώνουν και την εικόνα της Εκκλησίας τη στιγμή, που πρόσωπα, όπως ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, που θα μπορούσαν να λαμπρύνουν την Εκκλησία, παραμένουν άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Για τον π. Ευστάθιο Κόλλα :
www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=13.10.2004,id=62167652
www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1190&Itemid=2
www.hri.org/cgi-bin/brief?/news/greek/eragr/2005/05-02-10_1.eragr.html
www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080529&nid=8669636&sn=&spid=

Για τον π. Σπυρίδωνα Τσάκαλο :
groups.yahoo.com/group/greekhr/message/4444
www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=13.10.2004,id=62167652

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Βιβλία : Το παλιό σχολείο, του Τομπάιας Γουλφ

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ένας μαθητής σε ένα αυστηρό ιδιωτικό σχολείο αρρένων των Η.Π.Α. κρύβει την εβραϊκή από την πλευρά του πατέρα του καταγωγή του αλλά και το γεγονός ότι φοιτά στο σχολείο αυτό με υποτροφία. Αγαπάει τη λογοτεχνία, είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του λογοτεχνικού σχολικού περιοδικού και συμμετέχει στη ζωή του σχολείου του, τις ομάδες συζήτησης, τις χοροεσπερίδες, που αποτελούν μια πολύ καλή ευκαιρία, ώστε να δει κοπέλες από το κοντινό σχολείο θηλέων. Στο συγκεκριμένο σχολείο καλλιεργείται η αγάπη των μαθητών για τη λογοτεχνία και διοργανώνονται συχνά λογοτεχνικοί διαγωνισμοί, ο νικητής των οποίων έχει την τιμή να γνωριστεί και να μιλήσει με ένα σπουδαίο Αμερικάνο λογοτέχνη. Ο ήρωάς μας, του οποίου το όνομα δε μαθαίνουμε ποτέ, συμμετέχει ενεργά στους διαγωνισμούς αυτούς. Ο πρώτος λογοτέχνης, που επισκέπτεται το σχολείο αυτό, είναι ο Ρόμπερτ Φροστ και ο δεύτερος η Άιν Ραντ (Έιν Ραντ την αναφέρει το βιβλίο). Στον τρίτο διαγωνισμό, που μας περιγράφει ο ήρωας του βιβλίου, νικητής είναι ο ίδιος και έπαθλο για τη νίκη του αυτή είναι η γνωριμία και συνομιλία του με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Μόνο, που το διήγημα, που έγραψε ο νεαρός ήρωας θα είναι εκείνο, μέσα από το οποίο θα φανερώσει ποιος πραγματικά είναι και για πρώτη φορά θα παύσει να κρύβεται.
Ο συγγραφέας Τομπάιας Γουλφ, με σπουδές φιλολογίας στην Οξφόρδη, με προϋπηρεσία ως καθηγητής δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, είναι άγνωστος στο ευρύ αναγνωστικό κοινό της Ελλάδος. Δε γνωρίζω, αν υπάρχουν και άλλα βιβλία του μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα αλλά σίγουρα το συγκεκριμένο βιβλίο κερδίζει τις εντυπώσεις. Το κλίμα του αυστηρού σχολείου με τον αυστηρό σε βαθμό υπερβολής (τουλάχιστον σε μας, που δε γνωρίσαμε την ιδιαίτερη πειθαρχεία στο σχολείο μας) κώδικα ηθικής, όπου αποβάλλεται ο μαθητής, που καταληφθεί να καπνίζει αλλά υπάρχει και μαθητής, που έχει καθήκον να επιβλέπει την τήρηση του κανόνα ηθικής των μαθητών και συμμετέχει στα συμβούλια των καθηγητών, όταν πρόκειται να αποβληθεί κάποιος μαθητής, του οποίου την αποβολή εγκρίνει (φαντάζεστε να γινόταν κάτι τέτοιο σε ελληνικό σχολείο;), δίδονται πολύ παραστατικά από το συγγραφέα, ο οποίος τονίζει το ιδιαίτερα καταπιεστικό περιβάλλον ενός σχολείου παραμονές του πολέμου του Βιετνάμ και της απελευθέρωσης των ηθών, που ακολούθησε. Ο ήρωας δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικός, αν και συμμετέχει στη σύνταξη του σχολικού περιοδικού και σε άλλες ομάδες του σχολείου και το παρελθόν του παραμένει νεφελώδες σχεδόν σε όλο το βιβλίο, αφού οι πληροφορίες για τη ζωή του είναι αποσπασματικές. Το σύνολο των μαθητών εμφανίζεται να περιμένει με ανυπομονησία την επίσκεψη ενός λογοτέχνη, πράγμα, που εξασφαλίζει με ευκολία η διοίκηση του σχολείου και μεταξύ τους καλλιεργείται ένας ανταγωνισμός για το ποιος θα γράψει το καλύτερο διήγημα.
Αυτό, που, ίσως, ξενίσει τον εξοικειωμένο με την αμερικανική λογοτεχνία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα αναγνώστη, είναι ο τρόπος, με τον οποίο παρουσιάζονται οι λογοτέχνες, που επισκέπτονται το σχολείο. Ο Ρόμπερτ Φροστ παρουσιάζεται ως ένας λογοτέχνης αρνητικός προς τη μοντέρνα ποίηση, ενώ και η ειρωνεία του προς το μαθητή, που κέρδισε στο σχετικό λογοτεχνικό διαγωνισμό του σχολείου και καλείται να συνομιλήσει μαζί του, δεν τον κάνει συμπαθή στον αναγνώστη. Η Άιν Ραντ γίνεται αντικείμενο λατρείας από τον ήρωά μας, ο οποίος ξεκοκκαλίζει τη «ΝΕΡΟΜΑΝΑ», δημοφιλές βιβλίο της εν λόγω συγγραφέως τη δεκαετία του ’40, αλλά η επίσκεψή της στο σχολείο θα σημάνει την απόλυτη απομυθοποίησή της στα μάτια του. Διότι η συγκεκριμένη συγγραφέας εμφανίζεται με υπερτροφικό εγώ, αμφισβητεί όλους τους υπόλοιπους λογοτέχνες, χαρακτηρίζει ειρωνικά ως «μπαμπά» τον Χέμινγουεϊ, σχολιάζει αρνητικά σε βαθμό προσβολής τους χαρακτήρες του, αποκηρύσσει την ταπεινότητα και προσβάλλει τους συνομιλητές της. Κάποιοι στο πρόσωπο της Άιν Ραντ θα αναγνωρίσουν ίσως ένα Μισέλ Ουελμπέκ της εποχής εκείνης, χωρίς, όμως, ένα λογοτέχνη, τύπου Σελίν, να αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού της.
Το τελικό συμπέρασμα, στο οποίο θέλει να μας οδηγήσει ο συγγραφέας, είναι τα αίτια, για τα οποία ο ανώνυμος ήρωας του βιβλίου έγινε τελικά συγγραφέας και εκλήθη πολλά χρόνια αργότερα να μιλήσει στο σχολείο αυτό, το οποίο, εκτός από τη μόρφωση και την αγάπη για τη λογοτεχνία, του διαμόρφωσε το χαρακτήρα μέσα από το σκληρό μάθημα, που πήρε, όταν αποβλήθηκε για λογοκλοπή από αυτό. Ήτοι, ότι μπορεί να κρύβεσαι απ’ όλους για όλη σου τη ζωή και κανείς να μην ξέρει ποιος πραγματικά είσαι, αν επιθυμείς, όμως, να γίνεις συγγραφέας, υποχρεωτικά θα ξεγυμνώσεις την ψυχή σου και θα αποκαλυφθείς. Προσωπικά, μου θυμίζει λίγο τη βιωματική γραφή του Γιώργου Ιωάννου, ο οποίος θεωρούσε ότι δεν μπορείς να γράψεις πραγματικά, αν λείπουν από τη ζωή σου τα ανάλογα βιώματα.
Περισσότερες κριτικές για το βιβλίο αυτό :
www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=236
anagnostria.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20080503&nid=8378881&sn=&spid=1363

Η τύχη των "ΜΑΤΩΜΕΝΩΝ ΧΩΜΑΤΩΝ"

Αν η είδηση, που αλίευσα από το διαδικτυακό τόπο alfavita, αληθεύει, τότε προφανώς το Υπουργείο Παιδείας της χώρας μας εννοεί την εκπαίδευση των παιδιών μας με τρόπο διαφορετικό από αυτό, που αντιλαμβανόμαστε οι υπόλοιποι. Για περισσότερα www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank8528m.php .
Αναφέρομαι στην τύχη του βιβλίου «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ» της Διδούς Σωτηρίου, το οποίο μοιράστηκε στους μαθητές, προκειμένου να καλυφθούν τα κενά, που υπήρχαν στο βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Λίγο καιρό αργότερα ζητήθηκε από τους μαθητές να επιστρέψουν τα αντίτυπα, που τους μοιράστηκαν, στα σχολεία τους, ώστε να τοποθετηθούν στις σχολικές βιβλιοθήκες. Μόνου που σχολικές βιβλιοθήκες δεν υπάρχουν στα περισσότερα σχολεία, οπότε το βιβλίο μάλλον θα παραπεταχτεί σε κάποια αποθήκη, με φυσικό επακόλουθο τη μη ανάγνωσή του από τους μαθητές. Ήτοι, το Υπουργείο Παιδείας επέτυχε να αναιρέσει το στόχο του.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας έως τον ξεριζωμό τους το 1922. Ο κεντρικός ήρωας, Μανώλης Αξιώτης, μεγαλώνει στον Κιρκιντζέ με την οικογένειά του, αναζητεί την τύχη του μετά στη Σμύρνη, αργότερα ζει τις αγριότητες των νεοτούρκων σε βάρος των μη μουσουλμανικών πληθυσμών και πιο αργά κατατάσσεται στον ελληνικό στρατό και ζει από κοντά την υποχώρησή του αλλά και τη φυγή του ελληνικού στοιχείου από τις πατρογονικές του εστίες. Οι αγριότητες των Τούρκων δίδονται πολύ παραστατικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε τη δεκαετία του ’60, αλλά και οι αντίστοιχες αγριότητες των Ελλήνων δεν αποκρύπτονται. Έτσι, μαθαίνουμε για τα τουρκοχώρια, που βρίσκονταν έξω από τη Σμύρνη και έγιναν στάχτη από τον ελληνικό στρατό και βλέπουμε τα άγρια βασανιστήρια, που υφίσταται ένας Τούρκος αιχμάλωτος του ελληνικού στρατού. Βέβαια, τη μερίδα του λέοντος στις ακρότητες έχουν οι Τούρκοι, οι οποίοι ακολούθησαν πολιτική τρομοκράτησης και τελικά εκδίωξης του ελληνικού στοιχείου αλλά και οι λιγότερες αριθμητικά ακρότητες των Ελλήνων δεν μένουν κρυφές.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί μια αρκετά ψύχραιμη ματιά στα γεγονότα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα στην Μικρά Ασία και, συγκεκριμένα, στις περιοχές, που υπήρχαν Έλληνες και η ανάγνωσή του από τους μαθητές, δεδομένου ότι η γραφή του είναι απλή και άκρως κατανοητή, θα βοηθούσε στην περαιτέρω κατανόηση όσων προηγήθηκαν της μικρασιατικής καταστροφής. Θα κέντριζε, πιστεύω, το ενδιαφέρον των μαθητών να αναζητήσουν τα πραγματικά περιστατικά μακρυά από τη σχολική διδασκαλία και τις εθνικιστικές κορώνες, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει τον τόπο μας και, κυρίως, θα εξοικείωνε τους μαθητές με τα βιβλία, με φυσικό επακόλουθο τη διάνοιξη νέων οριζόντων σκέψης.
Τώρα, όμως, με την ουσιαστικά απόσυρση του εν λόγω βιβλίου, οι μαθητές θα στερηθούν από ένα πολύτιμο βοήθημα στην κατανόηση της νεότερης ιστορίας μας. Και αυτό, επειδή η Πολιτεία δεν έχει, μέχρι σήμερα, καταφέρει, ώστε να δημιουργήσει σχολικές βιβλιοθήκες στα περισσότερα σχολεία.

Υ.Γ. Στο δημοτικό σχολείο, που φοίτησα, ο δάσκαλος, που είχαμε στις τρεις τελευταίες τάξεις, μας προέτρεψε να δημιουργήσουμε βιβλιοθήκη στην τάξη μας. Πράγματι, πετύχαμε, ώστε να δημιουργήσουμε μια τέτοια βιβλιοθήκη και θυμάμαι με πόση λαχτάρα πολλοί από τους συμμαθητές μου δανείζονταν βιβλία ξανά και ξανά. Και θυμάμαι πόσοι καβγάδες είχαν στηθεί από μαθητές, που διεκδικούσαν κάποιο βιβλίο. Και, δυστυχώς, θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μας ήταν ο μόνος σε όλα τα σχολικά μου χρόνια, που πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει σχολική βιβλιοθήκη. Διότι έχουμε μάθει σα λαός να τα περιμένουμε όλα από το κράτος.
Υ.Γ.2. Δεν αποκλείεται κάποιοι μαθητές να προφασιστούν ότι έχασαν το αντίτυπο του συγκεκριμένου βιβλίου, ώστε να μην το καταδικάσουν σε βέβαιο εγκλεισμο σε κάποια αποθήκη. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι η πρώτη, ίσως, φορά, που δεν θα είμαι αρνητικός στην ελληνική κουτοπονηριά. Διότι έστω και κατ’ αυτό τον τρόπο, ένα πολύτιμο ανάγνωσμα θα μείνει στην κατοχή κάποιων μαθητών, οι οποίοι θα μπορέσουν να το διαβάσουν.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Ήταν ένα μικρό τεκμήριο...

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση των ονομάτων των προσώπων, που εμπλέκονται στο κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας, κατόπιν της σχετικής άδειας του Προϊσταμένου της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών κ. Πούλιου και σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 17 του Ν. 3625/2007, προηγηθείσης της σχετικής προτροπής του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Χατζηγάκη, αποδεικνύει ότι η ίδια η Πολιτεία αδιαφορεί να προστατεύσει το υπέρτατο τεκμήριο της αθωότητας.
Για να εξηγούμαι, δεν παίρνω το μέρος όσων κατηγορούνται για συμμετοχή στο κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας. Τέτοια πρόσωπα, τα οποία δέχονται να διακινήσουν υλικό με ανηλίκους σε ερωτικές περιπτύξεις και, μάλιστα, ανηλίκους, που έχουν αρκετά χρόνια, ακόμα, μπροστά τους, ώστε να ενηλικιωθούν, δεν αξίζουν της ηθικής υποστήριξής μου. Επαγγελματικά φρονώ ότι ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας δικαιούται μιας στοιχειώδους νομικής υποστήριξης και, άλλωστε, ακόμα και εκείνος, ο οποίος κατηγορείται για την τέλεση του ειδεχθέστερου δυνατού αδικήματος δεν παύει να προστατεύεται από το τεκμήριο της αθωότητας, ήτοι είναι αθώος μέχρι την έκδοση τελεσίδικης καταδικαστικής σε βάρος του αποφάσεως.
Η επιθυμία, όμως, της Πολιτείας να επιτρέψει τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των παραπάνω εμπλεκομένων σε τι, άραγε, εξυπηρετεί; Στην προστασία της κοινωνίας, θα απαντήσει κάποιος αυθόρμητα. Θέλω να ξέρω ποιος είναι αυτός, που κατηγορείται για τέτοια αδικήματα, ώστε να μην ανεχτώ να κατοικεί δίπλα μου ούτε να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με αυτόν, σχολίασαν διάφοροι επισκέπτες ιστολογίων, που ήδη ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό.
Μόνο, που εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι το πώς ακριβώς προστατεύεται η κοινωνία από αυτούς τους ανθρώπους με τη δημοσιοποίηση των ονομάτων τους. Κάποιος, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε ποινή εγκλεισμού σε φυλακή για αδίκημα συναφές με αυτά ,που αποδίδονται στους παραπάνω, μπορεί μετά την αποφυλάκισή του να αποφασίσει να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Εξέτισε την ποινή του, άρα είναι ελεύθερος. Ποιος θεωρεί δεδομένο ότι θα διαπράξει ξανά παρόμοια εγκλήματα; Θα μου απαντήσετε ότι υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις, όπου παιδόφιλοι, που είχαν καταδικαστεί και είχαν εγκλειστεί σε φυλακές, μετά την αποφυλάκισή τους διέπραξαν εκ νέου το ίδιο αδίκημα. Αποτελούν ,όμως, αυτοί την πλειοψηφία όσων καταδικάστηκαν για αδικήματα σεξουαλικής φύσεως σε βάρος ανηλίκων; Δεν υπάρχει κάποια επίσημη καταμέτρηση για κάτι τέτοιο.
Και ας δεχθώ ότι γνωρίζω τον τάδε ή το δείνα καταδικασθέντα για κάποιο από τα παραπάνω και αυτός ο τάδε έρχεται να μείνει δίπλα από μένα. Μπορεί κάλλιστα να αλλάξει το ονοματεπώνυμό του και να έλθει να μείνει δίπλα μου και να μην το πάρω χαμπάρι. Από την πρακτική, γνωρίζω ότι 7 στα 10 συμφωνητικά μίσθωσης γίνονται χωρίς να επιδειχθεί δελτίο ταυτότητας ή κάποιο άλλο δημόσιο έγγραφο, που αποδεικνύει τα στοιχεία κάποιου, οπότε άνετα ο τάδε καταδικασθείς παιδόφιλος αλλάζει το ονοματεπώνυμό του, υπογράφει ένα μισθωτήριο συμβόλαιο και μένει ανάμεσά μας και δεν παίρνουμε είδηση.
Και, βέβαια, προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση το γεγονός ότι τα ονόματα των εμπλεκομένων για συμμετοχή στο παραπάνω κύκλωμα είχαν ήδη γίνει γνωστά στο Διαδίκτυο αλλά και στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» πριν συνταχθεί η αιτιολογημένη διάταξη του αρμοδίου κ. Εισαγγελέως. Αν , λοιπόν, η επίσημη Πολιτεία παραβιάζει το άμοιρο τεκμήριο της αθωότητας, γιατί να το σεβαστεί ο πολίτης;
Περαιτέρω, θα σταθώ και στη βεβαιότητα, που εξέφρασε πολύς κόσμος σχετικά με την ενοχή των παραπάνω συλληφθέντων. Η βεβαιότητα αυτή προτού καν αρχίσει η ακροαματική διαδικασία αποτελεί ευθεία παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας και, σε συνδυασμό με τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των συλληφθέντων, θα δημιουργήσει μια προκατάληψη στους δικαστές, που θα κληθούν να δικάσουν τους παραπάνω, εκτός αν νομίζετε ότι οι δικαστές, όντες άνθρωποι και αυτοί, δεν επηρεάζονται από αρνητικά δημοσιεύματα και κραυγές «αγανακτισμένων πολιτών, που ζητούν να αποδοθεί δικαιοσύνη».
Ουσιαστικά νοιώθω ότι έχουμε επηρεαστεί από μια τάση, που εμφανίστηκε κάποια στιγμή σε κάποιες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου είχαν εντοπιστεί άτομα, τα οποία συνήθιζαν να επισκέπτονται χώρες, που αποτελούν αγαπημένο προορισμό των απανταχού παιδοφίλων, όπως η Ταϋλάνδη και η Καμπότζη, τα οποία, όμως, παρέμεναν ατιμώρητα. Η δημοσιοποίηση των ονομάτων τους ξεκίνησε με τη λογική ότι τα άτομα αυτά είναι επικίνδυνα και για το λόγο αυτό άξια κολασμού.
Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με άτομα, τα οποία συνελήφθησαν, οπότε ένα αποφασιστικό βήμα για την προστασία της κοινωνίας μας έγινε ήδη. Η δημοσιοποίηση σε τι παραπάνω θα βοηθήσει, δεδομένου ότι απορρίπτουμε, στο μέτρο που συμφωνείτε, τους παραπάνω σκοπούς της δημοσιοποίησης;
Και, εντέλει, ας υποθέσουμε ότι κάποιοι εκ των κατηγορουμένων αυτών αποδειχτεί ότι δεν είχαν καμμία συμμετοχή στην ιστορία αυτή και αθωωθούν. Η καχύποπτη και βομβαρδιζόμενη με αντιφατικά και συχνά άναρθρα μηνύματα κοινωνία μας θα τους δεχτεί πίσω ως αθώους; Στο εξαιρετικό ιστολόγιο του e-lawyer αναφέρθηκε η περίπτωση ενός Γάλλου, ο οποίος κρίθηκε προσωρινώς κρατούμενος, επειδή του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για κάποιο σεξουαλικό έγκλημα σε βάρος ανηλίκου. Ο άνθρωπος αυτός αυτοκτόνησε προτού δικαστεί. Όταν έγινε κάποια στιγμή το Δικαστήριο, απεδείχθη ότι οι γονείς του παθόντος ανηλίκου είχαν καταθέσει ψέμματα στην ανακριτική αρχή. Στην Ελλάδα προ ετών είχε δικαστεί η τσεχικής καταγωγής νοσοκόμα κα. Θεοδώρα Σουφχάρα για ανθρωποκτονία από πρόθεση του τέκνου της και θυμάμαι πολύ καλά πριν τη δίκη της ότι σε αρκετές εκπομπές είχαν εμφανιστεί διάφοροι τύποι, οι οποίοι ανέφεραν περιπτώσεις, όπου η εν λόγω κυρία φρόντιζε ηλικιωμένους, οι οποίοι όλως τυχαίως μετά από λίγο πέθαιναν (μα πεθαίνουν οι ηλικιωμένοι;). Στο τέλος, αθωώθηκε αλλά η αμαύρωση του ονόματός της διαρκεί έως και σήμερα. Ή μήπως πιστεύετε το αντίθετο (όχι για την κα Σουφχάρα αλλά γενικά);
Συνοψίζοντας, έχω την πεποίθηση ότι η προτροπή του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης αλλά και η εφαρμογή του παραπάνω νόμου ήταν μια ατυχής στιγμή της ελληνικής δικαιοσύνης. Και με ενοχλεί το γεγονός ότι, όταν μια εποχή δικάζονταν οι κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην οργάνωση 17Ν, όπου, επίσης, το τεκμήριο της αθωότητας είχε «πάει περίπατο», υπήρξαν ουκ ολίγες οργανώσεις, που διαμαρτυρήθηκαν έντονα γι’ αυτό. Τώρα, που η καταπάτηση του τεκμηρίου της αθωότητας των κατηγορουμένων για συμμετοχή στο παραπάνω κύκλωμα αποτελεί γεγονός, άκρα του τάφου σιωπή επικρατεί. Και δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτό.

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Τα μεθεόρτια της Γιουροβίζιον

Μπορεί τα ελληνικά της να μην είναι τα καλύτερα δυνατά αλλά εδώ διαπιστώνουμε καθημερινά ότι πολλοί γηγενείς κακοποιούν συστηματικά την ελληνική γλώσσα. Άλλωστε, δεν ήλθε στην Ελλάδα για να διδάξει νέα ελληνικά. Για το θέμα αυτό, δόξα των Θεώ, έχουμε πολλούς καθηγητές αλλά και εξαιρετικούς γνώστες της ελληνικής γλώσσας ανεξαρτήτως ιδιότητας. Αυτό, που εκλήθη να κάνει, ήτοι να τραγουδήσει και να χορέψει με νάζι στους ρυθμούς ενός τραγουδιού, το οποίο δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ούτε θα καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως αριστούργημα, το έκανε και με το παραπάνω. Νικήτρια δε βγήκε, αφού οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι αποφάσισαν αλλιώς, αλλά εγώ δεν θα ντραπώ να τη συγχαρώ. Τρίτη θέση; Ε, και; Δεν είναι λίγο. Απλά περιμένω να ακούσω τις θεωρίες συνωμοσίας, που θα ακουστούν από τα χείλη των τακτικών θαμώνων των κουτσομπολίστικων εκπομπών της μεσημεριανής ζώνης και θα παρουσιάζουν με δραματικό τόνο πως η Ευρώπη μας «κρέμασε», επειδή δεν έχει γούστο, πως ο Φωκάς Ευαγγελινός «πούλησε» τη χώρα του για να κάνει χορευτικό στους Ρώσσους, οι οποίοι μας κέρδισαν, ως εάν να επρόκειτο για πόλεμο και ο συνεργαζόμενος με τους αντιπάλους μας να έχει διαπράξει το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας και ότι οι συσχετισμοί των δυνάμεων ήταν εκείνοι, που μας αδίκησαν, και ας πρόκειται για τους ίδιους συσχετισμούς, που έδωσαν στην Έλενα Παπαρίζου την πρώτη θέση προ 3ετίας.
Εντέλει, θα φανεί για πολλοστή φορά ότι, είτε παίζουμε τάβλι είτε συμμετέχουμε σε ένα διεθνή διαγωνισμό, καταξιωμένο ή υποβαθμισμένο δεν έχει σημασία, δεν έχουμε μάθει να προετοιμαζόμαστε για το ενδεχόμενο να μην κερδίσουμε ή να μη διακριθούμε καν. Και, κυρίως, ότι δεν ξέρουμε να χάνουμε και μας φταίνε τα πάντα, εκτός από το κεφάλι μας.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

ΒΙΛΑ ΚΟΜΠΡΕ, του ΑΛΕΞΗ ΣΤΑΜΑΤΗ

Ο Θάνος Αδαμόπουλος έχει εγκαταλείψει το χωριό του εδώ και 11 χρόνια και ζει στην Αθήνα. Αποτυγχάνει σε όλα τα επαγγελματικά του σχέδια, ζει σχεδόν απομονωμένος με μόνο φίλο το Ρουμάνο Ίλιε, σχετίζεται με γυναίκες περιστασιακά και χωρίς συναίσθημα και μότο της ζωής του είναι «Τίποτα από μένα δε φαίνεται». Ο θάνατος του πατέρα του, με τον οποίο είχε διακόψει σχέσεις, θα τον επαναφέρει στο χωριό. Η διαθήκη του πατέρα του, δύο χιλιάδες ευρώ και κάποια κοσμήματα θα το βοηθήσουν να τακτοποιήσει τα χρέη του. Μια παλιά πολαρόιντ του πατέρα του θα του αποκαλύψει ότι η πατέρας του, νεκροθάφτης στο επάγγελμα, συνήθιζε να φωτογραφίζει τους νεκρούς(εδώ θυμίζει λίγο την ταινία «ΟΙ ΑΛΛΟΙ» του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ). Ωστόσο, η φωτογραφία μιας όμορφης νεαρής νεκρής γυναίκας και ένα πολυκαιρισμένο μισοσβησμένο γράμμα, γραμμένο από αυτή, θα τον βάλει σε μια αναζήτηση, που θα αλλάξει για πάντα τον τρόπο, που σκέφτεται. Θα αναθεωρήσει τη σχέση του με τον πατέρα του, θα γνωρίσει τους ασυνήθιστους ενοίκους της Βίλας Κομπρέ, όπου θα τον οδηγήσει η αναζήτηση του, και η αποκάλυψη της τραγικής ιστορίας της νεαρής νεκρής γυναίκας της φωτογραφίας, μέσα από μια σειρά γεγονότων, θα αλλάξει τον τρόπο σκέψης του για πάντα.
Ήδη γνωστός από προηγούμενα βιβλία του, ο Αλέξης Σταμάτης, με σπουδές αρχιτεκτονικής και κινηματογράφου, αποτελεί ένα από τα γνωστότερα ονόματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Οι πνευματικές ανησυχίες του εκτείνονται, εκτός από τη συγγραφή μυθιστορημάτων (Μπαρ Φλωμπέρ, Αμερικανική φούγκα, κ.λπ.), στην ποίηση (Πυκνό τώρα, Όσο πλησιάζω το μέλλον απομακρύνεται κ.λπ.) και τη συγγραφή θεατρικών έργων(Το Μονόπρακτο «Η τελευταία Μάρθα», έργο, εμπνευσμένο από τη σύγχρονη μοναξιά, ανεβαίνει στη Β’ Σκηνή της οδού Κεφαλληνίας. Μια σχετικά παλαιά συνέντευξή του στην ιστοσελίδα
www.greekbooks.gr/web/tonos/interviews/interview.aspx?interviewid=15
αποκαλύπτει έναν άνθρωπο με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και καλλιέργεια.
Αναφορικά με τη «ΒΙΛΑ ΚΟΜΠΡΕ», τελευταίο πόνημά του, υπάρχει η άποψη ότι είναι το καλύτερο απ’ όσα βιβλία έχει γράψει μέχρι σήμερα. Δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για προηγούμενα βιβλία του, διότι οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω διαβάσει κάποιο από αυτά. Από την ανάγνωσή του, όμως, διεπίστωσα ότι πρόκειται για ένα όχι απλά κολογραμμένο βιβλίο αλλά για ένα ανάγνωσμα, που κρατάει σε διαρκή εγρήγορση τον αναγνώστη, αφού η αναζήτηση της αλήθειας από το Θάνο τον φέρνει σε ανεύρεση του κλειδιού, που τον οδηγεί στο επόμενο βήμα και τον αναγνώστη στην αγωνία για τη συνέχεια. Ο Θάνος στην αρχή παρουσιάζεται ως αδύνατος χαρακτήρας στα όρια της ηττοπάθειας, όμως, στη συνέχεια, με την αποκάλυψη των κλειδιών του μυστηρίου, που αφορά τη νεκρή νεαρή γυναίκα της φωτογραφίας, ο χαρακτήρας του δυναμώνει, νέα συναισθήματα πλουτίζουν το φτωχό σε βαθμό κενότητας συναισθηματικό του κόσμο. Αλλά και οι λοιποί χαρακτήρες είναι επαρκέστατα δοσμένοι. Το τέλος έχει μια ανατροπή, που θα ταρακουνήσει τόσο το Θάνο όσο και τον απαιτητικό αναγνώστη.
Εντέλει, η «ΒΙΛΑ ΚΟΜΠΡΕ» θα ενθουσιάσει ακόμα και εκείνους, οι οποίοι βλέπουν την εγχώρια λογοτεχνική παραγωγή να παρουσιάζει πτωτική τάση ως προς την ποιότητα και τη θεματολογία της.

Η χυδαιότητα στην υπηρεσία των "αγωνιστών"

Προ ετών, σε πορεία, στην Αθήνα, του Δικτύου για τα Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, με αφορμή τη δίκη για τη 17Ν σε πρώτο βαθμό, διαδηλωτές φώναξαν και έγραψαν επιεικώς αισχρά συνθήματα σε βάρος της Ντόρας Μπακογιάννη. Όταν ρωτήθηκε ο Πρόεδρος του Δικτύου, κ. Γιαννόπουλος πώς επέτρεψε να ακουστούν τέτοια συνθήματα στην πορεία, που είχε διοργανώσει το κατά γενική παραδοχή αξιόμαχο και με σημαντική προσφορά στους κοινωνικούς αγώνες Δίκτυο, η απάντησή του ήταν ότι για κάποια συνθήματα, που εκφράστηκαν από μια μειοψηφία, δεν μπορεί να καταδικαστεί ένα ολόκληρο κίνημα (περισσότερα www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=408959 ). Μάλλον η ψύχραιμη πλειοψηφία δεν ενδιαφερόταν να τους συγκρατήσει, θα έλεγα. Και, προπαντός, μη δυσφημίζετε το κίνημά μας! Έχουμε κάνει τόσα και τόσα (καμμία αντίρρηση επ’ αυτού). Και όταν επαναλήφθηκε η παραπάνω ερώτηση, είχαμε επανάληψη της ίδιας απάντησης. Ή, μάλλον, της μη απάντησης!
Γιατί φοβάμαι η παραπάνω ανεύθυνη στάση του Δικτύου εκείνης της εποχής θα επαναληφθεί από τους επικεφαλής του φοιτητικού κινήματος ή τους υποστηρικτές τους, όταν κληθούν να σχολιάσουν το απερίγραπτο «ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, Η ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΤΣΗ», φοιτητικό σύνθημα των τελευταίων κινητοποιήσεων για την ανώτατη παιδεία ; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ την ελληνική Αριστερά να έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν παρόμοια συνθήματα; Γιατί να περιμένω κάτι διαφορετικό από ανθρώπους, που δια της βίας επιδιώκουν να πετύχουν το δικό τους ;

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Απέλαση εξπρές, διαγραφή γιαβάς-γιαβάς

Η κοπέλα ήταν αλβανίδα και εργαζόταν ως υπάλληλος σε ζαχαροπλαστείο. Ήταν τίμια κοπέλα, οι γονείς της είχαν έλθει από την Αλβανία προ 10 ετών και με σκληρή εργασία είχαν καταφέρει να στήσουν το σπιτικό τους.
Ώσπου μια ημέρα στο ζαχαροπλαστείο, έκαναν την εμφάνισή τους ένα ζευγάρι Ελλήνων και η κοπέλα έσπευσε να τους εξυπηρετήσει. Αρμοδιότητά της ήταν, εκτός από το σερβίρισμα των γλυκών, και η παραλαβή των χρημάτων για την αγορά των γλυκών. Μόνο που κατά την πληρωμή κάτι στράβωσε, ήτοι το ζευγάρι των Ελλήνων θεώρησε ότι η κοπέλα τους έκλεψε τα ρέστα και επειδή το ζευγάρι των Ελλήνων, όπως και πολλοί συνέλληνες, κυρίως ,ελληναράδες, που τους φταίνε τα πάντα εκτός από το στραβό τους το κεφάλι, δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί να έδωσαν λιγότερα χρήματα απ’ όσα νόμιζαν, έτρεξαν κατευθείαν στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα και κατήγγειλαν την κοπέλα. Ε, βοήθησε το γεγονός ότι η κοπέλα μιλούσε τα ελληνικά με ξένη προφορά, αλβανίδα θα ήταν και πάντως ξένη, άρα σίγουρα μας έκλεψε, θα σκέφτηκαν. Άνδρες του παραπάνω Αστυνομικού Τμήματος έσπευσαν και συνέλαβαν την κοπέλα μπροστά στα μάτια πελατών, συναδέλφων και ίσως και των αφεντικών της κοπέλας και την οδήγησαν στον Εισαγγελέα Υπηρεσίας, όπου της απαγγέλθηκε κατηγορία για κλοπή. Ορίστηκε, λοιπόν, δικάσιμος για την ίδια ημέρα με τη διαδικασία του αυτοφώρου.
Μόνο που στο ακροατήριο οι παραπάνω ελληναράδες, όταν άρχισε ο δικαστής του Αυτοφώρου να τους κάνει ερωτήσεις, άρχισαν να κομπιάζουν. Βλέπετε, στην πραγματικότητα οι εκλεκτοί αυτοί πελάτες του ζαχαροπλαστείου είχαν δώσει λιγότερα χρήματα απ’ όσα είχαν υπολογίσει και η κοπέλα δεν τους έδωσε ρέστα, διότι τα χρήματά τους ήταν ακριβώς όσα κόστιζε το προϊόν, που είχαν αγοράσει. Αλλά είπαμε, μας φταίνε οι ξένοι και όχι εμείς και το στραβό μας το κεφάλι.
Τελικά, όπως απεδείχθη από την επ’ ακροατηρίω διαδικασία, η κοπέλα ουδεμία κλοπή είχε διαπράξει και, φυσικά, αθωώθηκε πανηγυρικά.
Η ΕΛ.ΑΣ., όμως, βάσει της δυνατότητας, που της παρέχει ο Νόμος 3386/2005, που αφορά τους αλλοδαπούς, που προέρχονται από τρίτες, ήτοι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χώρες, είχε διατάξει με διαδικασία εξπρές τη διοικητική απέλαση της κοπέλας και την είχε εγγράψει στη Λίστα Ανεπιθυμήτων Αλλοδαπών, που τηρείται στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Και τούτο, διότι ο παραπάνω νόμος στο άρθρο 76 παράγραφος 1 περίπτωση γ’ ορίζει ότι η διοικητική απέλαση αλλοδαπού επιτρέπεται, εφόσον η παρουσία του στο ελληνικό έδαφος είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας.
Όμως, από ποια στοιχεία έκρινε η ΕΛ.ΑΣ. ότι η κοπέλα αυτή είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας; Από την καταγγελία δύο επιπόλαιων συμπολιτών μας, που δεν ήξεραν τι πλήρωσαν στο ζαχαροπλαστείο; Από κάποια καταδικαστική απόφαση μήπως; Μπα, φοβούμαι ότι λειτούργησαν τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας και δη του κράτους μας και, για να μη γενικεύουμε, κάποιων λειτουργών, που είναι επιφορτισμένοι με την τήρηση της τάξης και της δημόσιας ασφάλειας. Για να την καταγγείλουν, θα σκέφτηκαν, κάτι θα έκανε, δεν μπορεί να είναι αθώα η αλβανίδα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι η κοπέλα έπρεπε να μπει σε μια διαδικασία, μετά την αθώωσή της, να διαγραφεί από τη Λίστα Ανεπιθυμήτων Αλλοδαπών, οπότε άρχισε η αλληλογραφία με το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, ώστε να γίνει η διαγραφή της.
Μόνο που το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως καθυστερεί δραματικά στην διαγραφή ενός αλλοδαπού από την παραπάνω Λίστα, δηλαδή περίπου 3-4 μήνες. Στο διάστημα αυτό, ο αλλοδαπός, η παραπάνω κοπέλα στην περίπτωσή μας, είναι παράνομος στην Ελλάδα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να συλληφθεί, ακόμα και από τους αστυνομικούς, που ήταν παρόντες στη σύλληψη και αργότερα αθώωσή της και, φυσικά, να απελαθεί, αφού πρώτα κρατηθεί στα άθλια, συνήθως, κρατητήρια κάποιου Αστυνομικού Τμήματος.
Και όλα αυτά ισχύουν, αν, η τοπική Αστυνομική Διεύθυνση δεν ανακαλέσει από μόνη της ή κατόπιν αιτήματος του εδιαφερόμενου την απόφαση περί διοικητικής απελάσεως και απορρίψει το σχετικό αίτημα, πράγμα, που θα είχε ως αποτέλεσμα να απαιτείται προσφυγή της κοπέλας στο τοπικό Διοικητικό Δικαστήριο, όπου η αναμονή για την εκδίκαση της υποθέσεώς της αγγίζει τα 3 χρόνια.
Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε το Υπουργείο Εσωτερικών να επανεξετάσει αυτή την περίπτωση του Νόμου 3386/2005 (θυμίζω, άρθρο 76 παράγραφος 1 περίπτωση γ’), η οποία δίνει τη δυνατότητα σε ένα Αστυνομικό Διευθυντή να διατάσσει τη διοικητική απέλαση ενός αλλοδαπού στηριζόμενος σε μια απλή καταγγελία ότι ο αλλοδαπός διέπραξε ένα αδίκημα, χωρίς να απαιτείται τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση;

Οι "συνιστούσες" της κακοποίησης

Αν επιθυμεί ο ΛΑ.Ο.Σ. να προστατεύσει την ελληνική γλώσσα από όσους την κακοποιούν, τότε, πέραν από τις άκρως ρατσιστικές και προσβλητικές ανακοινώσεις του, ας προσπαθήσει να εξαλείψει εκείνες τις «συνιστούσες»(!!!!), που ευθύνονται για την ταλαιπωρία της ελληνικής γλώσσας και εδρεύουν μέσα στους κόλπους του. Για περισσότερα www.ana.gr/anaweb/user/showprel?service=3&maindoc=6453278 . Και μετά απορεί ο ανυποψίαστος πολίτης πως ξέφυγε του κ. Προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. η φράση «αυτοί, που έριξαν τη ρουκέτα στην αμερικάνικη πρεσβεία ήταν εδώδιμοι τρομοκράτες και όχι αλλοδαποί». Μάλλον δεν ξέφυγε και εύκολα συμπεραίνουμε ότι αυτό, που δεν τρώγεται με τίποτα, είναι η ημιμάθεια των αυτόκλητων προστατών της ελληνικής γλώσσας.

Υ.Γ. Τουλάχιστον οι κ.κ. Μυστριώτης και Κόντος, που ξιφουλκούσαν κατά των «μαλλιαρών», ήγουν των δημοτικιστών, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στη χώρα μας, κατείχαν άριστα έστω την αρχαιοελληνική και δεν έχουν αλιευτεί στους λόγους τους κάποια μαργαριτάρια αναλόγου βεληνεκούς.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι

Αν αληθεύει αυτό, που η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» δημοσιεύει στο φύλλο της 21ης Μαΐου 2008 (δείτε και www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_21/05/2008_233644), ότι, δηλαδή, ο Ε.Φ.Ε.Τ., δια στόματος του νέου Προέδρου του, κ. Ζαμπέλα, ζητεί την απόσυρση όλων των εισαχθεισών ποσοτήτων ηλιελαίου, ανεξαρτήτως της χώρας προελεύσεως και ημερομηνίας εισαγωγής στην Ελλάδα, προκειμένου να ελεγχθούν, αν ανήκουν στην επιμολυσμένη παρτίδα, που εισήχθη στη χώρα μας, τότε θα αποδειχθεί ότι, εκτός από νέα και καλά μυαλά στην πολιτική ζωή του τόπου μας, χρειαζόμαστε επειγόντως και νέες ιατρικές μεθόδους αντιμετώπισης ενός κακού, ήτοι να απομακρυνθούμε από την παραδοσιακή ινδιάνικη ιατρική «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Διότι αν αυτή η απόφαση του Ε.Φ.Ε.Τ. δεν αποτελεί εφαρμογή αυτής της ιατρικής, τότε τί άλλο είναι;

Υ.Γ. Αν ήσαστε καταναλωτής ηλιελαίου και βλέπατε τις φιάλες με το ηλιέλαιο να αποσύρονται για έλεγχο και να επιστρέφουν μετά στα ράφια του σούπερ μάρκετ, θα το αγοράζατε μετά το ντόρο, που δημιουργήθηκε; Και αν ήσαστε εισαγωγέας ηλιελαίου (εννοείται κανονικού ηλιελαίου και όχι επιμολυσμένου) και ζούσατε αυτή την παράνοια, δε θα ζημιωνόσαστε; Και μετά ποιος θα σας αποζημίωνε;

Για μια πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος

Με αφορμή τα σωστά στο σύνολό τους μέτρα, που πρότεινε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για την προστασία των δανειοληπτών, επιθυμώ να δηλώσω ότι θα ήθελα ανάμεσα στα μέτρα αυτά να δω και την προσπάθεια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να δημιουργήσει μια ομάδα προσώπων, η οποία θα έχει ως κύριο έργο της την ενημέρωση των πολιτών για την αποφυγή εκ μέρους τους λήψεως καταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών, που αποτελούν, κατά την ταπεινή μου άποψη, εντελώς αχρείαστα δάνεια.
Διότι καλό είναι να τεθούν υπό έλεγχο οι αμφιλεγόμενες πρακτικές των τραπεζών προς άγρα δανειοληπτών και, στη συνέχεια, προς λήψη των οφειλομένων ποσών αλλά υπάρχει και ο πολίτης, που τρέχει να πάρει δάνεια, που, στην πραγματικότητα, δεν τα χρειάζεται.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.(αλλά και για άλλα κόμματα)! Ενημέρωση των πολιτών ότι δε χρειάζονται τραπεζικά δάνεια με το παραμικρό και, μαζί με αυτό, πιέσεις προς την Πολιτεία, ώστε να χτυπήσει τις τράπεζες για τις αμφιλεγόμενες πρακτικές τους στην αναζήτηση δανειοληπτών και, μετά, στην είσπραξη των χρημάτων τους! Θα το κάνει ή θα αρκεστεί στις καταγγελίες για τη δράση των τραπεζών, η οποία, εντέλει, βασίζεται ακριβώς στους μαθημένους στις περιττές δαπάνες συνέλληνες; Διότι, όταν εκλείψει η τάση του νεοέλληνα να απλώνει τα πόδια του πέρα από το πάπλωμα, τότε οι τράπεζες δεν θα έχουν λόγο να πουλήσουν τα χρήματά τους.

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

ΜΗΤΣΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ 1924-2008

Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος δεν ανήκε στην κατηγορία εκείνων των λογοτεχνών, που τα βιβλία τους φιγουράρουν στη λίστα με τα ευπώλητα των 50 και άνω εκδόσεων. Πιθανότατα πολλοί από τους θαμώνες των βιβλιοπωλείων να μην τον έχουν ακουστά.
Όμως , ο συγκεκριμένος λογοτέχνης υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες και μορφές της σύγχρονης λογοτεχνίας μας. Το έργο του υπήρξε πολυσχιδές. Διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδιωτικά, μεταφράσεις(κυρίως ρώσσων συγγραφέων), βιογραφίες(των Τολστόι, Χέρτσεν και άλλων σπουδαίων μορφών της ρωσσικής λογοτεχνίας) και άλλα πολλά συνθέτουν την κληρονομία, που αφήνει ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος. Η διαμονή του για πολλά χρόνια στην τότε Σοβιετική Ένωση, λόγω εκπατρισμού του για τις αριστερές ιδέες του, οι οποίες του κόστισαν και μια τρις εις θάνατον καταδίκη το 1953, τον έφερε σε επαφή με τη ρωσσική γλώσσα και λογοτεχνία. Στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε το τελευταίο έτος, λόγω του εκπατρισμού του. Στη Σοβιετική Ένωση σπούδασε στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας και ήλθε σε επαφή με τους κλασσικούς ρώσσους συγγραφείς, οι οποίοι και αποτέλεσαν ένα από τα κυριότερα θέματά του.
Η ζωή του υπήρξε περιπετειώδης. Στα νεανικά του χρόνια οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ. και μέσα από τους αγώνες για την αποτίναξη του γερμανικού ζυγού ζυμώθηκε ιδεολογικά αλλά, παράλληλα, διαμόρφωσε στάση ζωής και έργου. Τα δεινά της ζωής του, η εξορία του, η ερήμην καταδίκη τους εις θάνατον από τον μετεμφυλιακό κράτος, η μετάβασή του αρχικά στη Ρουμανία και από το 1956 στη Ρωσσία και οι πολιτικές διαμάχες της εποχής του σφράγισαν τη ζωή του αλλά και αποτυπώθηκαν στο έργο του.
Ο διακριτικός αυτός λογοτέχνης απεβίωσε χτες, 19 Μαΐου 2008, νικημένος από την επάρατη νόσο. Αφήνει πίσω του ένα σπουδαίο έργο. Και, κυρίως, την ιδιότητά του ως πολυγράφου αλλά και άκρως διακριτικού και σεμνού λογοτέχνη, συνδυασμός μάλλον δυσεύρετος στις μέρες μας.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Όταν οι παρανομίες κοστίζουν

Ήταν, αν θυμάμαι καλά, το έτος 2002, όταν ξέσπασε το περίφημο σκάνδαλο με τα «φρουτάκια» ή «κουλοχέρηδες», τις γνωστές μηχανές, που ρίχνεις κέρμα μέσα και ανάλογα με το συνδυασμό των φρούτων, που σου βγάζουν, κερδίζεις ή χάνεις(συνήθως το δεύτερο). Το τότε κυβερνόν κόμμα είχε συστήσει μια επιτροπή για την αντιμετώπιση του παρανόμου τζόγου, ο οποίος είχε πάρει διαστάσεις επιδημίας, με κόσμο να βγαίνει στην τηλεόραση και να διηγείται πως έχασε το σπίτι του παίζοντας στο καζίνο και οπουδήποτε αλλού και ψυχολόγους να μιλάνε για σύνδρομο εξάρτησης πολλών συνελλήνων. Το σκάνδαλο προκλήθηκε από το γεγονός ότι ο τότε βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αχαΐας (και αποτυχών υποψήφιος με το ΛΑ.Ο.Σ. στις τελευταίες εθνικές εκλογές), κ. Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος, ενώ ήταν μέλος της επιτροπής, που είχε τότε συστηθεί, προκειμένου να αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό, κατελήφθη να παίζει «φρουτάκια» σε κεντρική καφετέρια των Πατρών, η οποία, μάλιστα, ανήκε σε ένα εκ των προσώπων, που συνέδεσαν το όνομά τους αλλά και την περιουσία τους (άδικα, κατά τη γνώμη μου, διότι δραστηριοποιούνταν και σε άλλους τομείς) με την τάση του νεοέλληνα για τα τυχερά παιχνίδια.
Τα επακόλουθα αυτής της ιστορίας είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο εν λόγω βουλευτής διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η πίεση της κοινής γνώμης, ώστε να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα των τυχερών παιχνιδιών οδήγησε την τότε κυβέρνηση στην ψήφιση ενός εκτρωματικού νόμου, του υπ’ αριθμ. 3037/2002, με τον οποία κηρύχθηκε παράνομη η κατοχή και εκμετάλλευση κουλοχέρηδων από ιδιοκτήτες καφετεριών και άλλων καταστημάτων πλην των καζίνων.
Μόνο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ελληνικό κράτος έδειξε για μια, ακόμα, φορά ότι είναι θιασώτης της παραδοσιακής ινδιάνικης ιατρικής «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Επειδή, λοιπόν, σε πολλές καφετέριες αλλά και σφαιριστήρια υπήρχαν παιχνίδια συμβατικά, όπως πάκμαν, τέτρις και άλλα ηλεκτρονικά παίγνια, με τα οποία σκοτώναμε τις ώρες μας (και το χαρτζιλίκι μας) όντες έφηβοι και τα οποία με κάποιο μηχανισμό μετατρέπονταν σε «φρουτάκια», ο ανωτέρω νόμος απαγόρευσε την κατοχή και χρήση τέτοιων μηχανών από ιδιοκτήτες καταστημάτων ψυχαγωγίας. Η απόλυτη παράνοια, δηλαδή! Την πράξη αυτή επεκρότησαν τότε όλα τα κόμματα της Βουλής μας, πράγμα, το οποίο δείχνει ότι, προκειμένου να χαϊδέψουμε τα αυτιά του κοσμάκη, δε βαριέσαι, ας κάνουμε μια, ακόμα, παρανομία.
Παρανομία; Ω, ναι, διότι μια οδηγία της Ε.Ε., η υπ’ αριθμ. 98/34/Ε.Κ., επιβάλλει, στα πλαίσια, προφανώς, της ελεύθερης κυκλοφορίας εμπορευμάτων και παροχής υπηρεσιών, την εκμετάλλευση των παραπάνω μηχανών σε δημόσιους χώρους. Τουλάχιστον, έτσι ερμηνεύεται η οδηγία αυτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγαν ιδιοκτήτες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τα οποία απαγορεύτηκαν, βάσει του Ν. 3037/2002. Η απόφαση αυτή εξεδόθη στις 26.10.2006. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την τιμωρία της χώρας μας με πρόστιμο, ύψους 9.636 ευρώ για κάθε ημέρα, από την έκδοση της αποφάσεως αυτής, που η χώρα μας δε θα επιτρέπει τη λειτουργία και εκμετάλλευση των μηχανών αυτών σε δημόσιους χώρους και 38.000 για κάθε μελλοντική μη συμμόρφωση της Ελλάδος.
Φυσικά, μπροστά στο φόβο επιβολής ενός νέους προστίμου αλλά και με πιθανό ένα νέο διασυρμό της Ελλάδος (αν και η δημοσίευση και εφαρμογή αυτού του νόμου ήταν από μόνη της αρκετή, ώστε να αφήσει τις χειρότερες εντυπώσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση), η κυβέρνηση μελετά την επαναφορά των μηχανών αυτών σε καταστήματα ψυχαγωγίας αλλά όχι ως τυχηρά παίγνια. Πως τώρα θα γίνει αυτό, δε γνωρίζω.
Το σίγουρο είναι ότι για ακόμα μια φορά καταφέραμε να αφήσουμε άσχημες εντυπώσεις, διότι η απαγόρευση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, σε μια προσπάθεια περιορισμού του παρανόμου τζόγου, οδήγησε στο κλείσιμο και την οικονομική καταστροφή εκατοντάδες ιδιοκτήτες σφαιριστηρίων, τα οποία συνέβαινε να έχουν «κουλοχέρηδες» σε μια εποχή, όμως, που η χρήση τους επιτρεπόταν. Γυρίσαμε, έτσι, σε μια εποχή, όπου τα «φλιμπεράδικα» είχαν μέσα μόνο μπιλιάρδα και τα παλαιά φλιμπεράκια, σα να είχαμε γυρίσει 30 χρόνια πίσω. Βέβαια, σιγά-σιγά η κυβέρνηση μπροστά στην κατακραυγή για το ατόπημά της επέτρεψε τη λειτουργία ηλεκτρονικών παιχνιδιών στα καταστήματα ψυχαγωγίας αλλά η κακή εντύπωση και η προχειρότητά της είχαν ήδη αφήσει το στίγμα τους.
Και για μια, ακόμα, φορά αναρωτιέμαι, αν, τελικά, χρειαζόμαστε ένα κράτος-χωροφύλακα, το οποίο θα επεμβαίνει και θα απαγορεύει ό,τι του φωνάζει η «κοινή γνώμη», χωρίς πρωτύτερα να δει τις συνέπειες. Και επειδή, πλέον, ανήκουμε στην Ε.Ε. και δεν μπορούμε ως κράτος να παρανομούμε και να μη λογαριάζουμε κανένα, καλύτερα θα είναι στο μέλλον να δούμε προσεκτικότερες κινήσεις.

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Κούλογλου συνέχεια

Επειδή τελευταία διάβασα, με αφορμή την επερχόμενη διακοπή της συνεργασίας του κ. Κούλογλου με την ΕΡΤ, διάφορα για την πολιτεία του κ. Κούλογλου, ήτοι ότι :
1) «Έδινε» αναρχικούς, όντας φοιτητής και μέλος της ΕΚΚΕ, στην Αστυνομία τη δεκαετία του ’70, ως κοινός χαφιές και διαπνεόταν από έντονο αντικομμουνισμό,
2) Ότι ουσιαστικά αντέγραψε ντοκυμανταίρ αγορασμένα από ξένα τηλεοπτικά δίκτυα στο κοντινό παρελθόν και
3) Ότι ήταν υπερβολικό οι εκπομπές του να κοστίζουν από 30.000 ευρώ εκάστη, έχω να παρατηρήσω τα κάτωθι :
1) Αν, πράγματι, υπήρξε χαφιές της Αστυνομίας, αυτό δεν το γνωρίζω. Σε διάφορους Διαδικτυακούς τόπους έπαιξε αυτή η είδηση και στη συνέχεια αναμεταδόθηκε σε πολλά ιστολόγια (π.χ. troktiko.blogspot.com), τα οποία, όμως, συχνά έχουν προβάλει άρθρα, των οποίων η ορθότητα αμφισβητείται. Και, σίγουρα, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να εκλήθη πολλώ δε μάλλον να προσήχθη ως μάρτυς (και γνωρίζετε πολύ καλά με τι τρόπο γίνονταν εκείνα τα χρόνια οι «προσαγωγές» αριστερών στην Αστυνομία). Αν, μάλιστα, συνέβησαν πράγματι όσα κατέθεσε (οράτε στο troktiko.blogspot.com), ήτοι μια σειρά από ενέργειες εγκληματικές, τότε δε βρίσκω προσωπικά κάτι το μεμπτό στην κατάθεση του κ. Κούλογλου. Όσον αφορά τη, δήθεν, αντικομμουνισμό του, όταν σε εκπομπή του παρουσιάζει τα δεινά της Κούβας, ως επακόλουθο της πολιτικής του Κάστρο, ή της πορείας του Νίκου Ζαχαριάδη, πιστεύω ότι παρέθεσε στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι ο Κομμουνισμός ως κίνημα έκανε σοβαρά λάθη στη διακυβέρνηση των χωρών, όπου κυριάρχησε ή προσπάθησε να κυριαρχήσει, και στόχος του δεν ήταν απαραίτητα να κατηγορήσει το ΚΚΕ. Και, εντέλει, από ένα κόμμα, όπως το ΚΚΕ, που στο 80 χρόνια ύπαρξής του στην Ελλάδα, ουδέποτε έκανε μια αυτοκριτική και ουδέποτε κατάφερε να κρατήσει τα εκλεκτότερα μυαλά του στο χώρο του, χώρια εκείνους, που άφησε να πεθάνουν (Μπελογιάννης, Πλουμπίδης και άλλοι), το τελευταίο που, προσωπικά, δικαιολογώ είναι η εκτόξευση βολών κατά όσων δεν ασπάζονται το λόγο του.
2) Είναι γεγονός ότι πολλά από τα ντοκυμανταίρ και τις εκπομπές του κ. Κούλογλου, που προέβαλε η κρατική τηλεόραση, αποτελούν αντιγραφή από αντίστοιχα ξένα ντοκυμανταίρ. Όμως, αυτά τα ντοκυμανταίρ εμπλουτίστηκαν με νέα στοιχεία, και παρουσιάστηκαν με άλλο τρόπο, ήτοι μπορεί να είχαμε αντιγραφή αλλά δεν είχαμε πιστή απομίμηση. Και, σε τελική ανάλυση, προτιμώ να βλέπω ένα ντοκυμανταίρ, το βασικό θέμα μπορεί να έχει αποτελέσει την έμπνευση ενός ελληνικού ντοκυμανταίρ, παρά μια μεταγλώττιση ενός ξένου ντοκυμανταίρ, που προδίδει και αδυναμία ή απροθυμία του δικού μας σταθμού να παραγάγει μια δική του εκπομπή.
3) Για τα γυρίσματα ενός ντοκυμανταίρ σήμερα απαιτούνται ιδιαίτερα μεγάλα ποσά, καθόσον εμπλέκονται πολλά πρόσωπα για όλη τη διαδικασία, πολλά ταξίδια, όταν τα γυρίσματα πρέπει να γίνουν στην αλλοδαπή και, φυσικά, αρκετές απρόβλεπτες δαπάνες π.χ. έξοδα βίζας, όταν χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς σε χώρες, που αξιώνουν από μας βίζα, ώστε να εισέλθουμε σε αυτές.
Σε τελική ανάλυση, τα ιδεολογικά και οικονομικά πιστεύω του καθενός μου είναι αδιάφορα, εφόσον αυτό, που μου προσφέρει στην τηλεόραση, το χαρτί ή οπουδήποτε αλλού, με καλύπτει ενημερωτικά και ιστορικά και δεν προσβάλλει την αισθητική ή την όποια μνήμη μου. Όπως αποδέχομαι την ποίηση του Ρίτσου, ο οποίος είχε υμνήσει το Στάλιν και τα σοβιετικά τανκς, που μπήκαν χορεύοντας στην Πράγα το 1968 σε αντίθεση με τα όποια ανθρωπιστικά μηνύματα του κομμουνισμού ή το θέατρο του Χάινερ Μύλλερ στην πρώην Ανατολική Γερμανία, όπου η επί σειρά ετών επιβίωσή του σε ηγεμονική θέση στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ δεν θα μπορούσε να είναι άνευ παραχωρήσεων έτσι αποδέχομαι και την ενημέρωση, που μου προσέφεραν οι εκπομπές του κ. Κούλογλου.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Βιβλία : ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ, του ΖΑΝ ΜΑΡΙ ΡΟΥΑΡ

Ομολογώ ότι δε γνώριζα το Γάλλο συγγραφέα και ακαδημαϊκό Ζαν Μαρί Ρουάρ, πρόσφατο πόνημα του οποίου είναι η νουβέλα «ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ» (Εκδ. ΠΟΛΙΣ). Πρόκειται για ένα βιβλίο, που έχει ήδη σχολιαστεί από πολλούς βιβλιοκριτικούς στα έντυπα Μ.Μ.Ε. και έχει αποσπάσει ευμενείς κριτικές. Πρόκειται για μια ιστορία, κεντρικός ήρωας της οποίας είναι ο Τζιμ Γκόρντον, γόνος μιας ευκατάστασης και ευυπόληπτης οικογένειας του Νόρφολκ, μιας μικρής πόλης κάπου στον αμερικανικό νότο στη δεκαετία του ’30. Οι προερχόμενοι από τις ευκατάστατες λευκές οικογένειες νέοι του Νόρφολκ, μαζί και ο νεαρός Τζιμ συνηθίζουν να πηγαίνουν στη συνοικία των μαύρων και να ζητούν ερωτικές περιπέτειες με μαύρες κοπέλες. Ο Τζιμ πηγαίνει, πράγματι, με μια μαύρη κοπέλα, την Άντζελα, πλην, όμως, η επαφή του αυτή τον κάνει να την ερωτευτεί, πράγμα, που πολύ σύντομα προκαλεί σκάνδαλο στην άκρως συντηρητική και ρατσιστική κοινωνία του Νόρφολκ. Όταν τους ανακαλύπτουν, ο μεν Τζιμ στέλνεται στο Βοστώνη για σπουδές η δεν Άντζελα κλείνεται σε ένα οίκο ανοχής στη Μπέθληχεμ (Βηθλεέμ θα ήταν η σωστή μετάφραση αλλά ο μεταφραστής προτίμησε να την εμφανίσει, όπως θα την έλεγε ένας αμερικανός, ώστε να αποφευχθούν οι συγχύσεις με τη Βηθλεέμ των Γραφών), μια γειτονική πόλη. Αρκετό καιρό αργότερα, ο Τζιμ επιστρέφει στο Νόρφολκ παντρεμένος με μια λευκή κοπέλα και όλα μοιάζουν να έχουν αλλάξει στη ζωή του. Αλλά το πάθος του για την Άντζελα δεν έχει κοπάσει. Σύντομα θα βρεθούν ξανά μαζί και με περισσότερες προφυλάξεις. Μόνο που το σμίξιμό τους αυτό θα ταράξει για τα καλά την κοινωνία του Νόρφολκ και οι συνέπειές του θα είναι τρομερές.
Πρόκειται για ένα βιβλίο απλογραμμένο και καλογραμμένο συνάμα, που διαβάζεται απνευστί και δεν κουράζει καθόλου ακόμα και τον αμύητο αναγνώστη. Οι συνθήκες, που επικρατούσαν στον αμερικανικό νότο τη δεκαετία του ’30, ο παραγκωνισμός των μαύρων και το αίσθημα ανωτερότητας των λευκών, ακόμα και με τη συνδρομή της θρησκείας, η απροκάλυπτη προστασία του Νόμου προς τους λευκούς ρατσιστές μετά από κάθε παράπτωμά τους σε βάρος των μαύρων, η νοοτροπία ανοχής των μαύρων στα ρατσιστικά ξεσπάσματα των λευκών και η ματιά των νότιων λευκών προς τους βόρειους λευκούς, που επιβουλεύονται τις αρχές και την ελευθερία τους, παρουσιάζονται με πειστικό τρόπο και δείχνουν τις φυλετικές διαφορές στην Αμερική της εποχής εκείνης.
Εκεί, που πιστεύω ότι χωλαίνει το βιβλίο, είναι στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Ο Τζιμ ,κεντρικός ήρωας του βιβλίου, εμφανίζεται πειστικά ως ο άβουλος και καλοθρεμμένος νέος, που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί τις φυλετικές διακρίσεις, που, μέχρι τότε, τις θεωρούσε ως ένα φυσιολογικό γεγονός, αδυνατεί να επαναστατήσει κατά των γονέων του, παντρεύεται μια γυναίκα, που ουσιαστικά αδυνατεί να αγαπήσει και, στη συνέχεια, κατορθώνει, ώστε να γίνει εχθρός τόσο των λευκών όσο και των μαύρων. Η μεταστροφή του, όμως, αναφορικά με τα αισθήματά του προς του μαύρους, όταν κάνει έρωτα για πρώτη φορά με την Άντζελα, παρουσιάζεται με ελλιπή τρόπο και αφήνει την απορία στον αναγνώστη πως είναι δυνατό μια κατάσταση ευκαιριακή να αλλάξει το χαρακτήρα κάποιου. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες εμφανίζονται ελλιπείς, όπως η Άντζελα, της οποίας η μεταστροφή ως προς τα συναισθήματά της για το Τζιμ δεν εξηγείται πειστικά, ή ο μιγάδας Άρτσιμπαλντ, ο μοναδικός μαύρος, που έχει κάποια φιλοδοξία στη ζωή του, οι οποίοι συμπρωταγωνιστούν με το Τζιμ στο βιβλίο αυτό. Η ιστορία, που πλέκει ο Τζιμ, προκειμένου να σμίξει με την Άντζελα μετά την επιστροφή του από τη Βοστώνη, φαντάζει τόσο απίθανη με τόσα πρόσωπα να ανακατεύονται στην κάλυψη του παρανόμου ζευγαριού, που πολλοί αναγνώστες θα αναρωτηθούν πως είναι δυνατό ένα τέτοιο μπλέξιμο. Και η ροή του βιβλίου είναι ομοιόμορφη χωρίς διακυμάνσεις και με έλλειψη δράσης, όπως θα περίμενε κανείς σε ένα βιβλίο, που αναφέρεται στο ρατσιστικό νότο των Η.Π.Α. τη δεκαετία του ’30.
Ίσως, όμως, αυτές οι αδυναμίες του έργου, που πολλοί δεν θα τις εκλάβουν ως τέτοιες, να είναι το αποτέλεσμα της οικονομίας στην έκφραση, στην οποία προέβη ο κ. Ρουάρ, που έχει ως αποτέλεσμα, την εύκολη και καθόλου κουραστική ανάγνωσή του. Σε μια εποχή, που είναι συνηθισμένο φαινόμενο η έκδοση πολυσέλιδων βιβλίων, που συχνά μόνο με τον όγκο και τη λεπτομέρειά τους τρομάζουν το μέσο αναγνώστη, η έκδοση ενός ολιγοσέλιδου αλλά περιεκτικού βιβλίου μπορεί να δημιουργεί παράπονα περί, δήθεν, μη επαρκούς σκιαγράφησης χαρακτήρων και σύντομων αναφορών σε γεγονότα, αλλά δεν παύει να κερδίζει φίλους, που προτιμούν ένα ευανάγνωστο και ολιγοσέλιδο βιβλίο από ένα δυσανάγνωστο και ίσως βαρετό βιβλίο, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει και πάρα πολλές σελίδες. Κενά στην τριτοπρόσωπη αφήγηση του βιβλίου δεν υπάρχουν και ο συγγραφέας, όντας ουδέτερος παρατηρητής της μικρής κοινωνίας του Νόρφολκ αφήνει ελεύθερο το χλευασμό του για τη συντηρητική και ρατσιστική νοοτροπία των λευκών, τον κυρίαρχο στο νότο προτεσταντισμό, που δικαιολογεί βάσει των Γραφών τις φυλετικές διακρίσεις, την ταπεινότητα των μαύρων, που, εκτός του Άρτσιμπαλντ, κατά το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου υπομένουν παθητικά τη μοίρα τους και τη διεφθαρμένη διοίκηση, η οποία προτιμά να κάνει τα στραβά μάτια στα σοβαρότατα εγκλήματα των λευκών σε βάρος των μαύρων. Και το πικρό τέλος, όπου ο Τζιμ αδυνατεί εγκαταλελειμμένος αλλά και διωκόμενος απ’ όλους να ανεύρει τη λύτρωσή του και να δει τα πιστεύω του να πραγματοποιούνται, θα θυμίσει σε πολλούς ότι οι πρωτοπόροι στους κοινωνικούς αγώνες συνήθως δεν αναγνωρίστηκαν, όσο ζούσαν. Αλλά έριξαν το σπόρο της αλλαγής και της κατάργησης του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων.

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Η κουλτούρα απόρριψης του διαλόγου

Άρχισαν πάλι οι καταλήψεις σε διάφορες πανεπιστημιακές σχολές, με αφορμή τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας κ. Στυλιανίδη. Με το καλημέρα 20 σχολές τελούν υπό κατάληψη και έπεται συνέχεια.
Φυσικά, δε θα συμφωνήσω με το ύφος του κ. Στυλιανίδη περί σοκ, που χρειάζονται τα δημόσια πανεπιστήμια. Μπορεί να επιθυμούσε να δώσει μια ώθηση στις διοικήσεις των πανεπιστημίων μας αλλά ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος για ένα άνθρωπο, που ως Υπουργός Παιδείας οφείλει, πάνω απ' όλα, να συμπεριφέρεται πρωτίστως ως φορέας παιδείας.
Όμως, οι φοιτητικές αυτές οργανώσεις τόσο πολύ απεχθάνονται το διάλογο και το λόγο εν γένει, ώστε με το καλημέρα να αποφασίζουν για κατάληψη της σχολής τους; Δεν θα μπορούσαν, άραγε, να σταθούν στα λεγόμενα του κ. Υπουργού και να τα αντικρούσουν ένα-ένα; Δε νομίζω ότι ο κ. Υπουργός είπε τις μεγάλες κουβέντες, που λίγοι καταλαβαίνουν. Και δε θα ήταν δύσκολο να τον αντικρούσουν αρκετοί φοιτητές.
Μήπως είναι η λογική των παιδιών αυτής της γενιάς, που, όπως και οι της δικής μου γενιάς, πριν αρχίσει να ισιώνει ο σβέρκος μας από τις καρπαζιές της ζωής, έμαθαν να τους γίνονται όλα τα χατίρια και όταν κάτι δεν τους άρεσε, άρχιζαν να αντιδρούν υπερβολικά; Θα δεχόμουν μια εκδήλωση της αγωνιστικότητος των φοιτητικών παρατάξεων, αν έβλεπα κάποιες διατυπωμένες θέσεις, που πρόδιδαν ανθρώπους με όραμα και πίστη στις δυνατότητες της δημόσιας παιδείας. Αντί γι' αυτό, όμως, βλέπω φοιτητικές οργανώσεις με ελάχιστα επιχειρήματα και οράματα αλλά μπόλικα τσιτάτα και πρόθεση να μετέλθουν των πιο αντιδραστικών μέσων, προκειμένου να επιτύχουν σκοπούς, που κάθε άλλο παρά εξυπηρετούν την παιδεία. Και όταν μιλάω για παιδεία, εννοώ προφανώς και τη διαπαιδαγώγηση αυτών των παιδιών μέσα από το Πανεπιστήμιο, πράγμα, όμως, το οποιο ελάχιστα εξυπηρετούν οι καταλήψεις, οι εκφοβισμοί καθηγητών και οι, συνεπεία αυτών, βανδαλισμοί και λεηλασίες των σχολών.
Κάποιοι θα μου πουν ίσως ότι γενικεύω. Πιθανότατα, διότι πρόλαβα να περατώσω τις ακαδημαϊκές μου σπουδές λίγο πριν ξεσπάσουν οι κυλιόμενες καταλήψεις, που ταλανίζουν την ανώτατη εκπαίδευσή μας. Βλέπω, όμως, μια εκδήλωση βίαιας αντίδρασης από ορισμένους φοιτητές ως το μόνο τρόπο απάντησης στις άκομψες δηλώσεις του κ. Υπουργού Παιδείας. Και αναρωτιέμαι, πότε, άραγε, δοκιμάστηκαν άλλοι τρόποι αντιμετώπισης του κ. Υπουργού, ώστε, αν αυτοί απέτυχαν, να δοκιμαστούν άλλοι περισσότερο δυναμικοί;
Τώρα, λοιπόν, θα υποστούμε, αν και το απεύχομαι, το φαινόμενο να καταλαμβάνονται μια-μια οι σχολές των πανεπιστημίων μας χωρίς ουσιαστικό λόγο, μόνο και μόνο για αντίπραξη στα λεγόμενα ενός Υπουργού, ο οποίος μπορεί να είχε αγαθές προθέσεις, όταν εξέφρασε τις δηλώσεις, που πυροδότησαν το κλίμα, αλλά με το ύφος του έχασε κάθε δίκιο. Και από την άλλη θα δούμε τους γνωστούς και καθόλου άγνωστους εκπροσώπους ορισμένων γνωστότατων φοιτητικών παρατάξεων, αντί να αγωνίζονται πραγματικά για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, να προβαίνουν σε καταλήψεις, πορείες με συνθήματα γενικόλογα και, ίσως, τραμπουκισμούς σε βάρος καθηγητών, που αρνούνται να ενδώσουν στα αιτήματά τους.Επειδή η κουλτούρα της βίας έχει εξοβελίσει το διάλογο από τη ζωή μας.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Η αποπομπή Κούλογλου

Η εκπομπή «ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ» ήταν ένας από τους ελάχιστους λόγους, για τους οποίους καθόμουν χωρίς δισταγμό να παρακολουθήσω τηλεόραση. Πιστεύω ότι επρόκειτο για μια εκπομπή ποιοτικότατη, που κατεδείκνυε το ρόλο υπερασπιστή της ποιότητας, που καλείται να παίξει η δημόσια τηλεόραση, στον αντίποδα της ιδιωτικής τηλεόρασης, που έχουμε στη χώρα μας (με την εξαίρεση του ΣΚΑΪ, προς το παρόν). Φυσικά, δεν αρνούμαι ότι και στην ιδιωτική τηλεόραση υπάρχουν αξιόλογες εκπομπές, όπως οι «ΓΚΡΙΖΕΣ ΖΩΝΕΣ», οι «ΦΑΚΕΛΛΟΙ» (εδώ ίσως υπάρξουν ενστάσεις από πολλούς αλλά φρονώ ότι η εν λόγω εκπομπή διακρίνεται για τη σοβαρότητά της) αλλά αποτελούσαν σταγόνα στον ωκεανό της ευτέλειας, που έχει εισβάλλει στην ιδιωτική τηλεόραση (πάντα με την εξαίρεση του ΣΚΑΪ, προς το παρόν).
Αίφνης, στις 12.5.2008, ο κ. Κούλογλου, παρουσιαστής και ψυχή της ανωτέρω εκπομπής, πληροφορείται, σε συνάντηση, που είχε με τον Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΕΡΤ, κ. Παναγόπουλο, και το Γενικό Διευθυντή Τηλεόρασης, κ. Γόντικα, ότι δε θα συνεχίσει και την επόμενη χρονιά την εκπομπή του αυτή αλλά και την εκπομπή «ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ». Είχε προηγηθεί μια επιστολή του κ. Κούλογλου προς τη Διοίκηση της ΕΡΤ, με την οποία παραπονούνταν ότι η ΕΡΤ δεν του χορηγούσε επιστολή, ώστε να προβεί στην έκδοση δημοσιογραφικής βίζας για την Κίνα. Με την ίδια επιστολή του ο κ. Κούλογλου ζητούσε από την ΕΡΤ να του γνωστοποιήσει, αν αυτή επιθυμούσε να συνεχιστεί η συνεργασία τους και προέβαλε ως λόγο της μη χορηγήσεως της ανωτέρω επιστολής το γεγονός ότι η Διοίκηση της ΕΡΤ δεν είχε, πιθανότατα, βρει της αρεσκείας της το ρεπορτάζ του για τη γενιά των 700 ευρώ και την ακρίβεια, την οποία του είχαν ζητήσει να μην προβάλει.
Οι εκπομπές του κ. Κούλογλου αποτελούσαν ένα λόγο, για τον οποίο πολλοί πολέμιοι της ελληνικής τηλεοράσεως έκαναν κάποια έκπτωση στις ενημερωτικές τους πεποιθήσεις. Η ακροαματικότητά τους δεν υπερέβαινε το 6% αλλά αυτό φαντάζει μικρό ποσοστό μόνο σε όσους έχουν συνηθίσει τα ποσοστά τηλεθέασης των κουτσομπολίστικων μεσημεριανών εκπομπών και των αγώνων των μεγάλων συλλόγων μας ή των εθνικών μας ομάδων στα δημοφιλέστερα αθλήματα και κρίνουν βάσει αυτών. Επιπλέον, η προσεκτική διασταύρωση των πληροφοριών της δημοσιογραφικής ομάδος του κ. Κούλογλου αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση, όταν συχνά ζούμε στη χώρα μας το φαινόμενο να βγαίνουν στη φόρα ειδήσεις, χωρίς προηγουμένως να έχει εξακριβωθεί η ορθότητά τους. Η θεματική των εκπομπών του μπορεί συχνά να συντάρασσε τους έχοντες ευαίσθητα στομάχια ή νεύρα ή άκαμπτες πολιτικές πεποιθήσεις αλλά δεν μπορεί να του καταλογίσει κανείς σκοπιμότητες. Τέλος, η εκπομπή αυτή, λόγω της προτιμήσεως του κοινού, έστω στα ποσοστά, που προανέφερα, είχε προσελκύσει, αν πιστέψω τα λεγόμενα του κ. Κούλογλου στην παραπάνω επιστολή του, το ενδιαφέρον πολλών διαφημιστών, οι οποίοι προέβαλαν ουκ ολίγα διαφημιστικά μηνύματα στα διαλείμματα των επεισοδίων, που σημαίνει ότι η ΕΡΤ είχε κέρδη από την προβολή των εκπομπών αυτών.
Και η στάση της κυβέρνησης; Ο Υπουργός Τύπου κ. Ρουσόπουλος δήλωσε ότι «οι πολιτικές παρεμβάσεις του τύπου, που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, δεν υπάρχουν επί αυτής της κυβερνήσεως». Δηλαδή, οι κυβερνήσεις του παρελθόντος παρενέβαιναν στο πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης, ενώ εμείς όχι. Μήπως κάποιος δεν λέει την αλήθεια; Όχι για τις προηγούμενες κυβερνήσεις ή για την ακρίβεια το κόμμα, που κυβερνούσε μέχρι πρότινος, αυτό κρίθηκε από τους εκλογείς και βολοδέρνει ως αξιωματική αντιπολίτευση. Η ΕΡΤ ακόμα δεν έχει κάνει κάποια ανακοίνωση. Από το κυβερνών κόμμα αξίζει να σταθώ και να επαινέσω τη δήλωση της κας. Πιπιλή, δημοσιογράφου και νυν βουλευτού του κυβερνώντος κόμματος, η οποία εξέφρασε την υποστήριξή της προς τον κ. Κούλογλου.
Δε θα μείνω στις διακρίσεις των εκπομπών του κ. Κούλογλου στο εξωτερικό. Αυτές είναι γνωστές σε όλους και η ίδια η ΕΡΤ, ως έχουσα την τιμή να προβάλει από τη συχνότητά της τις εκπομπές αυτές, φρόντισε να τις επιδεικνύει. Άλλωστε, όταν μια εκπομπή επιβιώνει για 12 χρόνια στη δημόσια ελληνική τηλεόραση, τότε προφανώς δεν είναι «της σειράς». Ούτε θα φέρω αντιρρήσεις σε όσους κατηγορούν τον κ. Κούλογλου για έλλειψη αντικειμενικότητας και χρήση πηγών αμφιβόλου εγκυρότητας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να κρίνει κάποιο δημόσιο πρόσωπο και την άποψή του. Και αν κάποιοι ενοχλήθηκαν από την 12ετή προβολή των εκπομπών του κ. Κούλογλου, ας αναρωτηθούν γιατί, άραγε, η εκπομπή αυτή επεβίωσε δύο διαφορετικών κυβερνήσεων και συνέχισε να παρέχει ποιοτική ενημέρωση για θέματα, που δεν τα συναντάμε καθημερινά στη ζωή μας.
Φρονώ, όμως, ότι όποια και αν ήταν η άποψη του κ. Κούλογλου για θέματα, όπως η γενιά των 700 ευρώ ή τα μεταλλαγμένα προϊόντα και οι παρενέργειες από την κατανάλωσή τους, θέμα, για το οποίο επικρίθηκε όσον αφορά τα πρόσωπα, των οποίων την άποψη προέβαλε, δεν έπαυε να είναι μια άποψη τεκμηριωμένη και εμπεριστατωμένη. Και δέχομαι, ίσως από επαγγελματική διαστροφή, ότι ένα τεκμήριο δεν μπορεί να είναι πάντοτε αμάχητο αλλά η προβολή του δίνει το δικαίωμα στον καθένα από μας, εφόσον το αμφισβητεί, να το σχολιάσει. Και, εν πάσει περιπτώσει, όταν μια εκπομπή έχει μια υψηλή για ενημερωτική εκπομπή και για τα δεδομένα της δημόσιας τηλεόρασης ακροαματικότητα (δεν παρακολουθούν όλοι τις εκπομπές του κ. Κούλογλου), τότε η πολιτεία οφείλει να την περιφρουρήσει και να τη στηρίξει.
Και, σε κάθε περίπτωση, όταν πληρώνουμε αυτή την ΕΡΤ υποχρεωτικά όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι, τότε οφείλουμε να αξιώνουμε από αυτή όχι μόνο να φροντίζει το πρόγραμμά της αλλά και να στηρίζει και κρατάει τους άξιους δημοσιογράφους της. Θα δεχόμουν την αποχώρηση του κ. Κούλογλου για οικονομικούς λόγους. Επαγγελματίας είναι ο άνθρωπος, δεν μπορεί να δουλεύει χωρίς να λαμβάνει αυτό, που πιστεύει ότι του αξίζει. Και δεν φημίζεται για κακοπληρώτρια η ΕΡΤ σε ό,τι αφορά τους δημοσιογράφους, που παρουσιάζουν εκπομπές ενημερωτικού χαρακτήρα.
Και όταν, εντέλει, στηρίζεις εκπομπές για τη φραπελιά και τους εξωγήινους ή χρηματοδοτείς κάθε χρόνο το πανηγύρι, που λέγεται Γιουροβίζιον (το παρακολουθώ με ενδιαφέρον αλλά δε δέχομαι να σπαταλά η ΕΡΤ τόσα χρήματα για μια υποβαθμισμένη τραγουδοπανήγυρη) ή χρηματοδοτείς σειρές, που ποτέ δεν προβλήθηκαν, όπως αυτή για τη ζωή του Διονυσίου Σολωμού, τότε είναι τουλάχιστον υποτιμητικό για όσους παρακολουθούν το πρόγραμμά σου να αποπέμπεις το συντελεστή δύο επιτυχημένων κατά γενική ομολογία εκπομπών. Γιατί δείχνει ότι πέρα από το «ξάφρισμα» της τσέπης μας, που υφιστάμεθα υποχρεωτικά, δεν σε ενδιαφέρει η ποιότητα των εκπομπών σου πολλώ δε μάλλον το κοινό σου.

Υ.Γ. Απέφυγα να χρησιμοποιήσω το φορτισμένο όρο «λογοκρισία», αν και ο κ. Κούλογλου τον υπαινίχθηκε. Δεν υπάρχουν, προς το παρόν, στοιχεία για κάτι τέτοιο, ενώ οι θεωρίες, που ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν το γύρο του Διαδικτύου, είναι επιμελώς αστήρικτες. Αν, όμως, ισχύει κάτι τέτοιο, τότε απλά δικαιώνονται όσοι πιστεύουν ότι η ΕΡΤ μας αγνοεί επιδεικτικά και μας αντιμετωπίζει απλά και ανερυθρίαστα ως υποχρεωτικώς καταβάλλοντες το περιβόητο τέλος υπέρ της.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Παρέα με το κινητό του

Εκείνο το βράδυ είχαμε βγει μια μεγάλη παρέα, άνδρες και γυναίκες, νεότεροι τότε, ώστε να έχουμε τις απαραίτητες αντοχές για ένα ξενύχτι. Το τραπέζι στο μαγαζί βρισκόταν σε σημείο, απ’ όπου δεν περνούσε κόσμος ή φορτωμένα γκαρσόνια ούτε είχαμε ένα μεγάφωνο με μουσική στη διαπασών πάνω από τα κεφάλια μας. Το φαγητό ήταν καλό και σε προσιτή τιμή και η παρέα είχε χωριστεί σε «πηγαδάκια», αφού ήμαστε αρκετοί, ώστε να μπορούμε να συμμετάσχουμε όλοι στην ίδια συζήτηση.
Μόνο ένα πρόσωπο βρισκόταν εκτός κλίματος. Καθόταν μαζί μας, μας είχε χαιρετήσει, είχε παραγγείλει το φαγητό του, το οποίο είχε, σχεδόν, αφήσει και ασχολούνταν με κάτι μέσα στην τσάντα του. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τη σύγχρονη τεχνολογία, το ψάξιμο στην τσάντα του δεν ήταν παρά η εγγραφή μηνύματος στο κινητό του τηλέφωνο, τελετουργικό, το οποίο τήρησε ευλαβικά όλη την ώρα, που καθόμαστε στο τραπέζι. Επρόκειτο για μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη διαδικασία, που είχε απορροφήσει το πρόσωπο αυτό και δεν το είχε αφήσει να συμμετάσχει στην κουβέντα μας. Το κινητό βγήκε από την τσάντα, όταν σηκωθήκαμε κάποια στιγμή από το τραπέζι, για να απολαύσουμε το ποτό μας και να χορέψουμε. Μόνο που το τελετουργικό απλά τροποποιήθηκε χωρίς να διακοπεί, ήτοι η εγγραφή, αποστολή και παραλαβή μηνυμάτων συνεχίστηκε απρόσκοπτα και στο όρθιο, ενώ οι υπόλοιποι είχαμε παραδοθεί στο ρυθμό της μουσικής (εντάξει, δεν ήταν και το καλύτερο μουσικό κομμάτι αλλά ένα Σαββατοκύριακο είχαμε στη διάθεσή μας, για να ξεσκάσουμε λίγο).
Δε νομίζω ότι αυτό το φαινόμενο είναι σπάνιο. Πολλά πρόσωπα, όταν βγαίνουν έξω, σήμερα, επικεντρώνονται στο κινητό τηλέφωνό τους, το οποίο εξακολουθεί, παρά τη μαζική χρήση του, να αποτελεί είδος επίδειξης. Τα σύγχρονα μοντέλα αναζητούνται μανιωδώς από πρόσωπα, τα οποία μπορεί να στερούνται χρημάτων, για να ζήσουν αξιοπρεπώς, αλλά η αγορά καινούργιου κινητού με κάμερα, MP3, ραδιόφωνο, Bluetooth, USB, GPS και άλλες υπηρεσίες θεωρείται απαραίτητο στοιχείο του προσωπικού μας εξοπλισμού. Φιλικό μου πρόσωπο παρήγγειλε προ δύο μηνών το μοντέλο Ε51 της NOKIA, το οποίο δεν είναι και το φθηνότερο κινητό τηλέφωνο (υπολογίστε ότι κοστίζει γύρω στα 300 ευρώ) και από το κατάστημα πωλήσεως ειδών κινητής τηλεφωνίας και υπηρεσιών το ενημέρωσαν ότι δεν προλαβαίνουν να φέρουν παραγγελίες και αμέσως το απόθεμα εξαντλείται. Προφανώς η ακρίβεια έχει γονατίσει τον κόσμο αλλά το κινητό τηλέφωνο δικαιολογεί τις μέγιστες θυσίες από τον υποψήφιο αγοραστή του, ακόμα και αν αυτός ανήκει στην περιλάλητη γενιά των 700 ευρώ.
Και ας δεχθούμε ότι το κινητό τηλέφωνο είναι ένα είδος επικοινωνίας, που καλύπτει βασικές επικοινωνιακές μας ανάγκες. Έχω παρατηρήσει και φαντάζομαι ότι δεν αποτελώ την εξαίρεση ότι στις ελάχιστες, πλέον, βραδυνές μου εξόδους πολλά άτομα ασχολούνται όλη την ώρα με το κινητό τους. Κοιτάζουν, αν έχουν μήνυμα, γράφουν και στέλνουν μηνύματα, παίζουν κάποιο παιχνίδι σε αυτό, ανταλλάσσουν βιντεάκια, τραγούδια και ήχους κλήσεως και, επί τη ευκαιρία, μια και βγήκαν για ποτό, μιλάνε με το/τη συνοδό τους και την παρέα τους.
Δεν παραβλέπω, επαναλαμβάνω, το γεγονός ότι με τα κινητά τηλέφωνα η επικοινωνία μας με τους τρίτους έγινε εφικτότερη. Η άμεση αντιμετώπιση κινδύνων, όταν βρισκόμαστε εκτός οικίας, όπως όταν παθαίνουμε κάποιο ατύχημα με το αυτοκίνητό μας στη μέση του πουθενά, είναι, πλέον, δυνατή. Το εφικτότερο, όμως, της επικοινωνίας δεν μας κατέστησε και κοινωνικότερους. Όταν σε ένα εστιατόριο, ένα μπαρ ή σε οποιαδήποτε έξοδό μας επικεντρωνόμαστε στο κινητό μας, μοιραία δεν επικοινωνούμε με τον περίγυρό μας, συχνά ούτε με την παρέα μας. Και συχνά, όταν η χρήση του κινητού τηλεφώνου γίνεται ιδιαίτερα συστηματική, προσβάλλουμε την παρέα μας, διότι δείχνουμε ότι προτιμάμε να ασχοληθούμε με το κινητό μας παρά με αυτή. Και, φυσικά, απομονωνόμαστε απ’ όλους, πλην του παραλήπτη των μηνυμάτων μας.
Τελικά, κάποια στιγμή, το πρόσωπο, που ασχολούνταν αποκλειστικά με το κινητό του, αποφάσισε να αναχωρήσει. Μας χαιρέτησε όλους, μας δήλωσε ότι πέρασε πολύ καλά και ότι θα ήθελε να ξαναβρεθούμε. Και μείναμε με την απορία, αν μας δούλευε ψιλό γαζί. Και δεν είμαστε οι μόνοι, που βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Και, εξ όσων θυμάμαι, δεν τρελλαινόμαστε να το προσκαλούμε για βραδυνή έξοδο, έπειτα από το περιστατικό αυτό.

Υ.Γ. Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στο φύλο του προσώπου, το ενδιαφέρον του οποίου μονοπωλούσε το κινητό του τηλέφωνο. Γιατί θα μπορούσε να ανήκει και στα δύο φύλα. Σημασία, άλλωστε, δεν είχε το φύλο αλλά η χειρονομία.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Ο σπουδαιότερος Έλληνας όλων των εποχών

Το πέρας της πρώτης ψηφοφορίας για την ανάδειξη των 100 σπουδαιότερων Ελλήνων έληξε προ ημερών. Φυσικά, τα ερωτήματα, που είχαν τεθεί σχετικά με το ποια κριτήρια θα ληφθούν υπόψη, ώστε να προσδιοριστεί κάποιος ως Έλληνας έμειναν χωρίς απάντηση αλλά ενδεχομένως να μην απασχόλησαν ιδιαίτερα τον πολύ κόσμο.
Ψήφισαν Έλληνες από κάθε γωνία της γης. Τη μερίδα του λέοντος στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων κατέλαβαν αρχαίοι Έλληνες, όπως ο Σόλων, ο Περικλής, ο Θουκυδίδης και άλλοι σύγχρονοί τους. Φαινόμενο αρχαιολατρείας; Ίσως, αν και οι προσωπικότητες της αρχαίας Ελλάδος παραμένουν ιδιαίτερα δημοφιλείς όχι μόνο στην ημεδαπή αλλά και στο εξωτερικό, έστω στους κύκλους των φίλων της κλασσικής γραμματείας. Σύμπτωμα προσκόλλησης στο αρχαίο και ένδοξο παρελθόν μας; Πιθανότατα κάποιοι εκ των ψηφισάντων να έχουν τέτοια αισθήματα, αν και η προσφορά των ψηφισθέντων δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Η απουσία προσώπων της βυζαντινής εποχής δεν θα πρέπει να προκαλεί ιδιαίτερη απορία. Η ελάχιστη προσοχή, που δίνει η δημόσια εκπαίδευση στο Βυζάντιο αλλά και η ολοένα περισσότερο προβαλλόμενη άποψη ότι το Βυζάντιο περισσότερο πολέμησε τον ελληνισμό παρά τον ανέδειξε οδήγησαν στην μη ανάδειξη προσωπικοτήτων της βυζαντινής αυτοκρατορίας, τουλάχιστον σε υψηλές θέσεις.
Η παρουσία κάποιων προσώπων ,όπως ο Ιωάννης Μεταξάς αλλά και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ανάμεσα στους ψηφισθέντες ως σπουδαιότερους Έλληνες όλων των εποχών φαντάζομαι ότι θα ενοχλήσει, αν ληφθεί υπόψη η πολιτεία των δύο αυτών ανδρών.
Όποια και αν είναι η τελική κατάταξη, όποια πρόσωπα και αν ψηφιστούν ως σπουδαιότεροι Έλληνες όλων των εποχών, τίθεται το ερώτημα, κατά πόσο το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να αποτελέσει μια εικόνα της σημερινής Ελλάδος. Μπορούμε, δηλαδή, να μιλήσουμε για μια Ελλάδα προσκολλημένη στο παρελθόν και πάσχουσα από προγονολατρεία; Μήπως αποδεικνύεται για μια, ακόμα, φορά ότι η ιστορική μας μνήμη είναι ανύπαρκτη, τη στιγμή, που οι Μεταξάς και Παπαδόπουλος φιγουράρουν ανάμεσα στους 100 σπουδαιότερους Έλληνες; Ή μήπως αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιο ανοικτά και χωρίς αγκυλώσεις, όταν προσωπικότητες της εποχής του Βυζαντίου δεν προτιμήθηκαν από πολύ κόσμο;
Δύσκολα μπορεί να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα. Μια δημοσκόπηση ή μαζική ψηφοφορία μπορεί να καταδεικνύει την πρόθεση ψήφου του εκλογικού σώματος ή αναδεικνύει κυβερνήσεις και αιρετούς άρχοντες, βάσει της αρχής της πλειοψηφίας, αλλά η ψήφιση κάποιων προσώπων ως σπουδαίων είναι κάτι, το οποίο γίνεται πρώτη φορά, τουλάχιστον σε τέτοια έκταση, στη χώρα μας. Είναι λογικό οι προτιμήσεις όσων ψήφισαν να μην είναι απόλυτα παγιωμένες, όπως λ.χ. οι πολιτικές ή κομματικές πεποιθήσεις πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάμε για ένα αριθμό 38.000, περίπου, ψηφισάντων, που δεν αποτελούν την πλειοψηφία των Ελλήνων αλλά ούτε καν ένα δείγμα επαρκές, για να συναγάγει κανείς συμπεράσματα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ως ομάδα ψηφοφόρων αποδείξαμε ότι έχουμε μια ιδιαίτερα μεγάλη γκάμα προσωπικοτήτων προς ψήφιση, η οποία καλύπτει το μεγαλύτερο φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ψηφίστηκαν επιστήμονες, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, στρατιωτικοί, αυτοκράτορες, πολιτικοί, αθλητές και πολλοί άλλοι προερχόμενοι από διαφορετικές εποχές. Και αυτό δεν είναι κακό, αρκεί να μη φουσκώσουν κάποια επιρρεπή στον τυμπανισμό μυαλά και πιστέψουμε ότι μόνο εμείς έχουμε αναδείξει τόσες μεγάλες προσωπικότητες.

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

ΜΙΑ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΛΙΓΟ ΦΩΣ

Μπορεί οι κλασσικοί αναγνώστες εφημερίδων να δυσανασχετούν, που ακόμα και οι παλαιότερες και συνήθως σοβαρότερες εφημερίδες έχουν υιοθετήσει την τακτική της προσφοράς ταινιών με κάθε κυριακάτικο φύλλο τους αλλά, προσωπικά, δεν στενοχωριέμαι καθόλου. Διότι μου παρέχουν τη δυνατότητα να αποκτήσω κάποιες σπουδαίες ταινίες, τις οποίες ανά πάσα στιγμή θα μπορώ να απολαύσω υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις, χωρίς να περιμένω, πότε θα τις προβάλει η τηλεόραση, ώστε να τις γράψω στο βίντεο. Α, και να υποστώ τα 20λεπτα διαλείμματα για διαφημίσεις ή το ενδεχόμενο να υπολείπονται 20 λεπτά για να τελειώσει η ταινία και ο τηλεοπτικός σταθμός να επιλέγει κάνε διάλειμμα, ώστε να προβάλει όχι μόνο διαφημίσεις αλλά και τι δελτίο ειδήσεών του.
Μια τέτοια ευκαιρία είχα και σήμερα, που μια κυριακάτικη εφημερίδα έδινε δύο ταινίες, μια εκ των οποίων ήταν αυτή, που κέρδισε, το περσυνό βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, «ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ», μια σπουδαία απεικόνιση της ζωής στην Ανατολική Γερμανία εν έτει 1984, όταν ένας από τους σκληρότερους αλλά και ικανότερους ανακριτές της Στάζι, της μυστικής αστυνομίας, ο Βίσλερ, λαμβάνει την εντολή να παρακολουθεί το σπίτι του Γκέοργκ Ντράιμαν, πιστού στο καθεστώς σκηνοθέτη, τον οποίο υποπτεύονται για ανατρεπτική δράση. Μόνο που σταδιακά αρχίζει να αποστασιοποιείται από τις εντολές των προϊσταμένων του και να καλύπτει το Ντράιμαν, ο οποίος, χωρίς να είναι φανερά αντικαθεστωτικός, απεχθάνεται πολλά από τα στοιχεία του καθεστώτος.
Η ταινία αυτή αγαπήθηκε ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Έκοψε περί τα 400.000 εισιτήρια, αριθμός ιδιαίτερα ασυνήθιστος για μη αγγλόφωνη ή ελληνική ταινία και απέσπασε κολακευτικές κριτικές.
Μόνο που στην Ελλάδα δεν υπήρξαν μόνο θαυμαστές της ταινίας. Δεν έλειψαν οι κριτικές, που έβαλλαν κατά του σκηνοθέτη Ντόνερσμαρκ, κατηγορώντας τον για αντικομμουνισμό και για σπίλωση του σοσιαλισμού στα χρόνια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Μα δεν υπήρχε παρακολούθηση στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, άσε, που δεν δείχνει η ταινία, ότι κανένας δεν έμενε χωρίς δουλειά, κανένας δεν πεινούσε, εγκληματικότητα δεν υπήρχε και όλοι ζούσαν καλά. Κρίθηκε, επίσης, ότι η ταινία έρεπε προς το μελόδραμα και την κοινοτοπία, ενώ δεν έλειψαν και οι απορίες, οι οποίες εξεφράσθησαν από τους περισσότερους επικριτές της ταινίας, ότι, δηλαδή, οι πράκτορες της Στάζι ήταν τόσο αδίστακτοι και απάνθρωποι, που είναι αδύνατο ο πρωταγωνιστής ανακριτής να υπήρχε περίπτωση να δείξει ανθρώπινο πρόσωπο και πως στην πραγματικότητα θα είχε καταδώσει το Ντράιμαν με το καλημέρα. Πώς είναι δυνατό, δηλαδή, σε μια χώρα του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου η κατάδοση του διπλανού σου αποτελούσε προϋπόθεση για την ασφάλεια αλλά και για την ανέλιξή σου στο Κόμμα, ένας ανακριτής και, μάλιστα, εκ των πιο επιτυχημένων αλλά και αφοσιωμένων στο Κόμμα και την υπηρεσία του, να φτάσει στο σημείο να προστατεύσει έναν εχθρό του σοσιαλισμού και, μάλιστα, η αλλαγή αυτή στη ζωή του να γίνει με ένα τρόπο, που στα μάτια των πολλών φάνταζε απλοϊκός; ( ο ιστότοπος αthens.indymedia.org παρουσιάζει το πολύ εύγλωττο κείμενο του Ριζοσπάστη για την ταινία στην ηλεκτρονική διεύθυνση athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=629867. Δείτε, επίσης, την κριτική του κ. Δημήτρη Δανίκα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 14.12.2006 αλλά και στο www.tanea.gr//Article.aspx?d=20061214&nid=2972513&sn=&spid=221).
Θα αποφύγω να κρίνω την άποψη των επικριτών της ταινίας αυτής, διότι σκοπός μου είναι να εστιάσω στο πρόσωπο του Βίσλερ, ο οποίος, αν και στην αρχή του έργου δίδει την εντύπωση ενός τυπικού και αφοσιωμένου στρατιώτη του Κόμματος, στην πορεία φαίνεται να υποστηρίζει το Ντράιμαν και αυτό το πληρώνει με τον υποβιβασμό του. Φρονώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών στελεχών στα ανελεύθερα καθεστώτα του παρελθόντος ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι στο Κόμμα και τις εντολές του και δεν αισθάνονταν τον παραμικρό οίκτο για εκείνους, που θεωρούσαν ως εχθρούς του Κόμματος και του σοσιαλισμού. Η τύχη των χαρακτηρισμένων ως αντιπάλων του σοσιαλισμού ήταν προδιαγεγραμμένη και ποτέ δε γλύτωναν (διαβάστε και την άποψη του κ. Γκάζμεντ Καπλάνι στο gazikapllani.blogspot.com/2007/01/blog-post_16.html).
Μόνο, που η ιστορία έχει να δείξει αρκετά παραδείγματα προσώπων, τα οποία υπηρετούσαν ένα καθεστώς αντιδημοκρατικό και απάνθρωπο αλλά κάποια στιγμή κάτι ξύπνησε μέσα τους και ανέκρουσαν πρύμνη. Για κάθε πιστό στρατιώτη του γερμανικού στρατού ή των όποιων διαβαθμίσεών του, που δεν έδειχνε τον παραμικρό οίκτο στους αντιπάλους λαούς και στρατούς, υπάρχει ο στρατιώτης, που άνοιξε την πόρτα του καιόμενου σχολείου στα φυλακισμένα γυναικόπαιδα των Καλαβρύτων το 1943, λίγο πριν καταρρεύσει η στέγη του, και τα έσωσε από βέβαιο θάνατο. Για κάθε ορκισμένο Ερυθροφρουρό, που κατέστρεψε την Κίνα στη διάρκεια τις Πολιτιστικής Επανάστασης και κάθε κομματικό στέλεχος, που πίστευε στην ακραία καταστολή κάθε αντίθετης φωνής στην Κίνα, υπάρχει ο Ζάο Ζιγιάνγκ, Γενικός Γραμματέας του Κ. Κ. Κίνας(και όχι απλό στέλεχος του Κ.Κ.Κ.), που αντιτάχθηκε στην καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών στην πλατεία Τιεν Αν Μεν ή, τουλάχιστο, προσπάθησε να την ανατρέψει και το πλήρωσε με κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι τον πρόσφατο θάνατό του. Για κάθε Γερμανό θεατή στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, που χαιρετούσε ναζιστικά, πιστό στις προσταγές του ναζιστικού κόμματος, υπήρχε ένα Λουτς Λονγκ, άλτης του μήκους, ο οποίος όχι μόνο ανέπτυξε φιλία με το μαύρο Τζέσε Όουενς αλλά και του υπέδειξε τρόπους, ώστε να βελτιώσει τα άλματά του. Και για κάθε Μιχαήλ Σολόχωφ, συγγραφέα απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τις ντιρεκτίβες του Κομμουνιστικού Κόμματος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, υπάρχουν ο Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν και ο Αλεξάντερ Γκίνζμπουργκ, που ύψωσαν τη φωνή τους κατά του ανελεύθερου καθεστώτος της χώρας τους.
Δεν ήταν, λοιπόν, τα καθεστώτα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών αλλά και άλλων χωρών, όπου επικρατούσαν ανελεύθερα πολιτεύματα, τόποι απόλυτης αφοσίωσης, έστω και δια του τρόμου, όπου τόσο τα κομματικά στελέχη όσο και ο απλός λαός ασπαζόντουσαν πλήρως και εφ’ όρου ζωής τις οδηγίες της ηγεσίας του Κόμματος. Η ταινία αυτή θέλησε, πιστεύω, να δείξει ότι ακόμα και στη μαυρίλα του πιο σκληρού καθεστώτος (αλληγορική, ίσως, η σκηνή, όπου ο Βίσλερ επιστρέφει αργά το βράδυ στο σπίτι του σε ένα έρημο και θεοσκότεινο Ανατολικό Βερολίνο) υπάρχουν κάποιοι, που ανοίγουν μικρές χαραμάδες, για να περάσει λίγο φως. Και από τις χαραμάδες αυτές αρχίζει η κατάρρευση και των πιο σκληρών καθεστώτων.

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ

Δεν ανήκω σε εκείνους, οι οποίοι ξιφουλκούν το τελευταίο χρονικό διάστημα κατά των τραπεζών, γενικά, τις οποίες θεωρούν υπεύθυνες για την κατακόρυφη αύξηση των πλειστηριασμών ακινήτων. Μπορώ να δεχθώ ότι υπάρχουν πρόσωπα, τα οποία λόγω ατυχών συγκυριών, όπως προβλήματα υγείας, δεν μπόρεσαν να εξοφλήσουν τις οφειλές τους προς τις τράπεζες, με αποτέλεσμα να απωλέσουν τις οικίες τους. Όπως, επίσης, υπάρχουν πρόσωπα, τα οποία εξόφλησαν την οφειλή τους προς κάποια τράπεζα, η οποία στη συνέχεια έκρινε σκόπιμο να συνεχίσει να τους ενοχλεί, ισχυριζόμενη, δήθεν, ότι δεν είχε εξοφληθεί. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, μόνο που δεν αποτελούν τον κανόνα. Οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούν πρόσωπα, τα οποία ζήτησαν και έλαβαν διακοποδάνεια, καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες και άλλα συναφή, τα οποία προσφέρθηκαν π.χ. δια τηλεφώνου και δεν είχαν το σθένος να τα αρνηθούν.
Θα μπορούσε κανείς να επικρίνει τη συνήθεια των τραπεζών να τηλεφωνούν και γενικά να μετέρχονται κάθε μέσο, προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες. Κατακριτέα είναι και η πρακτική τους να σκαρώνουν πλαστές ανάγκες π.χ. παρακολουθήστε την Εθνική Ελλάδος στον τελικό του EURO στην Πορτογαλία, αν θυμάστε προ τετραετίας, κόλπο, το οποίο έπεισε εκατοντάδες συνέλληνες να συρρεύσουν στις τράπεζες για να λάβουν σχετικό δάνειο. Θα μπορούσε, επίσης, να κατακρίνει την πρακτική των πανωτοκίων, η οποία ώθησε στην απελπισία εκατοντάδες δανειστές. Αν εξαιρέσουμε την τελευταία πρακτική, η οποία και παράνομη είναι και καταχρηστική, οι υπόλοιπες τακτικές αποτελούν το αναγκαίο επακόλουθο μιας κοινωνίας ελεύθερου ανταγωνισμού, όπου τα πάντα, σχεδόν, προσφέρονται, αγοράζονται και ανταλλάσσονται.
Από την άλλη, όμως, πλευρά τι μέτρα πήραμε ως κοινωνία, ώστε να θωρακιστούμε από την επέλαση των «δελεαστικών» προσφορών των τραπεζών; Οργανωθήκαμε ποτέ, ώστε να πούμε ΟΧΙ στις προσφορές των τραπεζών, όταν δεν τις χρειαζόμαστε; Μάλλον όχι, αρκεστήκαμε να καταγγείλουμε γενικά και αόριστα, όπως δυστυχώς συνηθίζουμε, τα συμφέροντα των τραπεζών, οι οποίες προωθούν τα προϊόντα τους με κάθε μέσο και δημιουργούν στο φτωχό και απλό κοσμάκη πλαστές ανάγκες. Μας φταίνε οι τράπεζες, που διαφημίζουν παντού τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, ώστε να τις βλέπουμε όποιο κανάλι της τηλεόρασης και αν ανοίξουμε , όποια διαφήμιση και αν δούμε στους τοίχους των πόλεών μας.
Μόνο που ο νεοέλληνας σε πολλές περιπτώσεις αδυνατεί να καταπολεμήσει τις κακές του συνήθειες. Οι πλαστές ανάγκες δε δημιουργήθηκαν από τις τράπεζες αποκλειστικά αλλά από την αδυναμία του να αρνηθεί την προσφορά ενός δανείου ή μιας πιστωτικής κάρτας, που του προσφέρει μια τράπεζα. Δέχεται ότι δεν μπορεί να αντισταθεί στις διαφημίσεις για δάνεια, κάρτες και άλλα παρεμφερή αλλά όταν βλέπει διαφημιστικό σποτάκι σε κάποιο ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό, με το οποίο καλείται να μην οδηγεί πιωμένος ή να φοράει τη ζώνη του ή να μην τρέχει, όταν οδηγεί ή να σέβεται το περιβάλλον, τότε προφανώς η προβολή αυτών των μηνυμάτων δεν τον επηρεάζει, αν κρίνουμε από τα τροχαία ατυχήματα, που οφείλονται σε μέθη, μεγάλη ταχύτητα ή τάση να μη φοράμε ζώνη ασφαλείας. Κοινώς, τις σχετικές διαφημίσεις τις αγνοεί. Άρα ακούει ό,τι το βολεύει.
Από την άλλη πλευρά, το φαινόμενο των κατασχέσεως ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Δέχομαι ότι το μεγαλύτερο μέρος των κατασχεθέντων ακινήτων ανήκει σε δανειολήπτες, οι οποίοι έλαβαν δάνεια για ανάγκες, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν πρωταρχικές (ανέφερα παραδείγματα ανωτέρω) αλλά δεν παύει, ακόμα και έτσι, η απώλεια μιας οικίας να φαντάζει αρκούντως σκληρή. Το φαινόμενο, που παρουσιάζεται στις Η.Π.Α. ,όπου χιλιάδες, ίσως και περισσότερες οικογένειες διαβιούν, πλέον, σε αντίσκηνα, αφού έχασαν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς θα μπορούσε να εμφανιστεί και στην Ελλάδα.
Ήδη έχουν ληφθεί κάποια μέτρα και στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, δυνάμει της παραγράφου 11 του άρθρου 18 του Ν. 3587/2007, απαγορεύεται η κατάσχεση ακινήτου για χρέη από πιστωτική κάρτα ή καταναλωτικό δάνειο, αν αυτό αποτελεί την μοναδική κατοικία του οφειλέτη, η απαίτηση της τράπεζας ή οποιουδήποτε άλλου πιστωτικού ιδρύματος δεν υπερβαίνει τα 10.000 ευρώ και η προσημείωση, κατάσχεση ή παν άλλο νομικό βάρος δεν ενεγράφη συναινέσει του οφειλέτη, αρκεί ο οφειλέτης να ασκήσει ανακοπή μέσα σε χρονικό διάστημα 15 ημερών από την επίδοση (κοινοποίηση) σε αυτόν εκτελεστού τίτλου, με τον οποίο ξεκινάει η διαδικασία της κατασχέσεως ενός ακινήτου. Την ίδια στιγμή, προωθείται νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία στους πλειστηριασμούς δεν θα πωλείται ένα ακίνητο σε τιμή κατώτερη της αντικειμενικής του αξίας, ώστε να παρέχεται στον οφειλέτη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα να καταβάλει το χρέος του προς την τράπεζα και να αποφεύγονται πλειστηριασμοί ακινήτων σε υπερβολικά χαμηλές τιμές, ενώ θα θεσπιστεί περίοδος χάριτος ενός χρόνου, προκειμένου ο δανειολήπτης να επιτύχει νέο διακανονισμό με την τράπεζα, ώστε να σώσει το ακίνητό του.
Βέβαια, αν και ο παραπάνω νόμος ισχύει εδώ και δέκα, περίπου, μήνες, η αύξηση του αριθμού των πλειστηριασμών είναι γεγονός, το οποίο αποδεικνύει ότι τίποτε δε μας σταματά, προκειμένου να πάρουμε δάνειο για να καλύψουμε, δήθεν, ανάγκες μας αλλά στην ουσία για την καλοπέρασή μας, ως, επίσης, ότι αν και υπάρχουν μέτρα, ώστε να σταματήσει κανείς ένα πλειστηριασμό σε βάρος του ακινήτου του, εν τούτοις ουδέν πράττει εκείνος, κατά του οποίου στρέφεται ο πλειστηριασμός. Ίσως γιατί δεν έχουμε μάθει να προστρέχουμε στις ενώσεις προστασίας δανειοληπτών, οι οποίες έχουν ιδρυθεί τα τελευταία χρόνια σε μια προσπάθεια να ανακοπεί ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των κατασχέσεων ακινήτων. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να περιμένουμε από το κράτος-πατερούλη να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ίσως διότι δεν έχουμε μάθει να περιορίζουμε τις ανάγκες μας, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι πλειστηριασμοί αφορούν χρέη από καταναλωτικά δάνεια ή πιστωτικές κάρτες, κατηγορίες δανείων, που ελήφθησαν όχι διότι υπήρχαν πραγματικές ανάγκες αλλά διότι κάποιοι συμπατριώτες μας επιθυμούσαν να ξοδέψουν περισσότερα απ’ όσα αποκέρδαιναν. Ίσως, εντέλει, διότι "γουστάρουμε" να χρωστάμε αριστερά και δεξιά και θέλουμε το κράτος να μας προστατέψει, ώστε και να μην πληρώσουμε και να κρατήσουμε το σπίτι μας.
Θέμα νοοτροπίας, λοιπόν; Σαφώς, κατά την ταπεινή μου άποψη! Μα δεν υπάρχουν και εκείνοι οι άτυχοι, που πήραν δάνειο για να αγοράσουν ένα σπίτι ή για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και οι συγκυρίες τους κατέστρεψαν, με αποτέλεσμα να χάσουν το σπίτι τους; Μα φυσικά και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αλλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, ο οποίος θέλει πολλούς συνέλληνες να λαμβάνουν δάνεια, για να καλύψουν τις ανάγκες ψυχαγωγίας τους, οι οποίες δεν είναι δα και πρωταρχικές ή, εν πάσει περιπτώσει, μπορούμε να ψυχαγωγηθούμε, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας.
Εν κατακλείδι, η αλλαγή του νόμου για τις κατασχέσεις ακινήτων δεν αρκεί, για να μας σώσει από τον αυξανόμενο αριθμό πλειστηριασμών. Η αλλαγή μυαλών θα είναι το καλύτερο φάρμακο. Αλλά γι’ αυτό δεν υπάρχει ούτε συνταγή ιατρού ούτε νομοθετική ρύθμιση.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Υπέρ της πυρηνικής ενέργειας;

Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. κ. Σουφλιά για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας και στη χώρα μας, την οποία χαρακτήρισε ως ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, την οποία προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, δημιουργήθηκε ένας έντονος προβληματισμός για τη χρήση της ως εναλλακτικής πηγής ενέργειας στη χώρα μας, σε αντικατάσταση των ήδη υπαρχόντων και ιδιαίτερα ρυπογόνων πηγών ενέργειας. Τις παραπάνω απόψεις του ο κ. Υπουργός εξέφρασε σε διεθνές συνέδριο για την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή.
Μόνο, που, έπειτα από τη γνωστή ιστορία με την τρίμηνη αποπομπή της χώρας μας από το Πρωτόκολλο του Κιότο, ο καθένας μας δικαιούται να αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την παραπάνω άποψη του κ. Υπουργού. Και τούτο, διότι η ανακοίνωση του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. μετά την έκδοση της αποφάσεως περί τρίμηνης αποβολής της Ελλάδος από το Πρωτόκολλο του Κιότο, σύμφωνα με την οποία δεν πρόκειται για δυσμενές μέτρο και εν πάσει περιπτώσει σε τρεις μήνες θα έχει ξεπεραστεί το πρόβλημα, δίδει την εντύπωση πως κάποια πρόσωπα εκεί στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ίσως αντιλαμβάνονται αλλιώς τα πράγματα απ’ ό,τι στην αλλοδαπή. Και αυτό φάνηκε και στην περίπτωση της αποβολής της Ελλάδος από το παραπάνω Πρωτόκολλο. Φάνηκε ότι ο Επίτροπος για θέματα περιβάλλοντος της Ε.Ε., κ. Σταύρος Δήμας, μίλησε με διαφορετικά λόγια για την ανωτέρω, έστω τρίμηνη, αποβολή της χώρας μας. Και όταν ο ίδιος ρωτήθηκε για το θέμα της πυρηνικής ενέργειας, απάντησε ότι η πυρηνική ενέργεια δεν θεωρείται ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Η δε θέση του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Φώλια για το ενδεχόμενο κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου και στην Ελλάδα είναι αρνητική. Βλέπετε κάποια διάσταση απόψεων και νοημάτων;
Η δήλωση αυτή του κ. Δήμα πρέπει να ληφθεί υπόψη σε συνάρτηση με τη δήλωση του κ. Μπόλκενς, Επιτρόπου Ενέργειας της Ε.Ε., ο οποίος, όταν ερωτήθηκε σχετικά από τον ευρωβουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κ. Παπαδημούλη, δήλωσε ότι «εναπόκειται στα επιμέρους κράτη-μέλη να αποφασίζουν κατά πόσο η πυρηνική ενέργεια συνιστά βιώσιμη επιλογή για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών». Με άλλα λόγια, η Ε.Ε. ουσιαστικά αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των κρατών-μελών της τη δυνατότητα να αποφασίσουν, αν η πυρηνική ενέργεια θα μπορέσει να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες τους και θα χρησιμοποιηθεί σε συνάρτηση με την προστασία του περιβάλλοντος.
Η χρήση της πυρηνικής ενέργειας από χώρες, όπως η Γαλλία, έχει συντελέσει στη μερική εγκατάλειψη παραδοσιακών πηγών ενέργειας, ενώ παγκοσμίως η χρήση της καλύπτει το 15% των ενεργειακών αναγκών του πλανήτη. Προφανώς είναι καθαρότερη μορφή ενέργειας σε σχέση με το λιγνίτη και το πετρέλαιο, που χρησιμοποιούνται ιδιαίτερα στη χώρα μας. Σαφώς και η εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου είναι λιγότερη απ’ ό,τι αυτή των ήδη χρησιμοποιούμενων στη χώρα μας πηγών ενέργειας, εξαιρουμένης, φυσικά, της αιολικής και της ηλιακής ενέργειας. Είναι φθηνότερη και ενισχύει τη χώρα, που την παράγει, αφού της επιτρέπει να απεξαρτηθεί από την υποχρέωσή της να αγοράζει ενέργεια από άλλες χώρες. Σε μια εποχή, μάλιστα, που η ενεργειακή κρίση φαντάζει απειλητικότερη από ποτέ και με δεδομένο τον ανταγωνισμό της Ε.Ε. με τις Η.Π.Α. αλλά και τελευταία τη Ρωσσία σε θέματα ενέργειας, φαντάζει λογικό και επιβεβλημένο οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. να αναζητούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας, ώστε η πολύμορφη εξάρτησή τους από τις Η.Π.Α., τη Ρωσσία αλλά και άλλες χώρες π.χ. τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες της Μέσης Ανατολής σταδιακά να παύσει να υφίσταται.
Μπορεί ,όμως, η πυρηνική ενέργεια να αποτελέσει εναλλακτική λύση στις ολοένα αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες της χώρας μας; Οι απόψεις διίστανται. Υπάρχουν, πέρα από την άποψη του κ. Υπουργού ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., οι απόψεις του κ. Κάπρου, καθηγητή του Ε.Μ.Π., ο οποίος στο ανωτέρω συνέδριο έκλινε υπέρ της κατασκευής εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας μακροπρόθεσμα, όπως γίνεται και σε άλλες χώρες, αλλά και του κ. Καμαρινόπουλου, προέδρου της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, που ναι μεν υποστήριξε ότι το ενεργειακό ισοζύγιο της Ελλάδος δεν προβλέπει τη χρήση πυρηνικής ενέργειας έως το 2020 αλλά θεωρεί γεγονός ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε στην ανάγκη παραγωγής της, τονίζοντας ότι η έντονη σεισμική δραστηριότητα στη χώρα μας δεν μπορεί να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα, καθόσον σε περιοχές του πλανήτη με ίδια ή εντονότερη σεισμική δραστηριότητα, όπως η Ιαπωνία αλλά και η Καλιφόρνια, υπάρχουν εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, στα οποία κανένα ατύχημα δεν έχει συμβεί, μέχρι σήμερα.
Υπάρχει, όμως, και ο αντίλογος. Η άποψη του Αναπληρωτού Καθηγητού Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεράνιου είναι ότι η πυρηνική ενέργεια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πράσινη, αφού κατά τη διαδικασία παραγωγής της παράγει πολύ περισσότερη θερμότητα απ’ ό,τι οι συμβατικές πηγές ενέργειας, ενώ η αποθήκευση πυρηνικών αποβλήτων είναι πανάκριβη και η ελλιπής φύλαξή τους π.χ. απλή ταφή τους, μπορεί να προκαλέσει μόλυνση του υπεδάφους. Ανέφερε, μάλιστα, το παράδειγμα του πυρηνικού εργοστασίου του Κοζλοντούι στη γειτονική μας Βουλγαρία, όπου η ταφή πυρηνικών αποβλήτων χωρίς τα απαιτούμενα πέτρα προφύλαξης παραλίγο να μολύνει το υπέδαφος. Αναφέρθηκε, επίσης, στο γεγονός ότι τα πυρηνικά απόβλητα έχουν διάρκεια ζωής 23.000 χρόνια. Και, φυσικά, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι τόσο η Ινδία όσο και το Πακιστάν έκτισαν εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας αλλά αργότερα, όταν οι σχέσεις τους εντάθηκαν, εκφράστηκαν φόβοι ότι τα εργοστάσια αυτά ίσως χρησιμοποιούνταν για πολεμικούς σκοπούς.
Ιδιαίτερης σημασίας είναι και η άποψη της “GREENPEACE”, η οποία δια των νομίμων εκπροσώπων της επισημαίνει ότι τα οφέλη από τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας θα είναι περιορισμένα. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε ότι τα περισσότερα από τα εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας είναι ηλικίας άνω των 20 ετών, γεγονός που καθιστά πολύ πιθανά τυχόν ατυχήματα. Φυσικά, ως παράδειγμα ετέθη το εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ, απ’ όπου εκλύθηκε πυρηνική ενέργεια, η οποία επιμόλυνε έκταση 120.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αν λάβετε υπόψη σας ότι η Ελλάδα έχει έκταση 131,957 τ.χ., τότε μπορείτε να φανταστείτε μια μολυσμένη και δη ακατάλληλη για πάσης φύσεως εκμετάλλευση και κατοικία έκταση ίση με τη χώρα μας. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων του Τσέρνομπιλ είναι άγνωστος, μέχρι σήμερα, αλλά οι παρενέργειες στις γύρω περιοχές εξακολουθούν να τρομάζουν. Στην πόλη Γκόμελ της Λευκορωσσίας, πολύ κοντά στο Τσέρνομπιλ, το ποσοστό των παιδιών, που γέννιονται με αναπηρίες ή παραμορφώσεις ανερχόταν προ ολίγων ετών στο 1/3 του συνόλου. Περαιτέρω, ένα μέσο εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας παράγει 20 έως 30 τόνους αποβλήτων, για τα οποία, μέχρι σήμερα, δεν έχει ανευρεθεί ένας αποτελεσματικός τρόπος διαχείρισης. Ακόμα, το κόστος επένδυσης ανά κιλοβάτ (K.W.) ανέρχεται στα 2.000 δολλάρια. Πλην, όμως, στις Η.Π.Α. αναφέρθηκαν υπερβάσεις κόστους, που ανέρχονταν στο 200% στα περισσότερα εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. Το ίδιο συνέβη και στην Ινδία. Το κόστος αγοράς ουρανίου, που αποτελεί την κύρια πηγή για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας θα ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη, διότι θα αυξηθεί η ζήτηση του προϊόντος. Και ο διπλασιασμός της ήδη υπάρχουσας δυναμικότητας των 372.000 γιγαβάτ έως το 2030 θα συμβάλει στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου μόλις κατά 5%.
Αναλογιστείτε τώρα, τι συνέπειες θα υποστεί η χώρα μας σε περίπτωση, που αποφασίσει να κατασκευάσει εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας! Συγχωρήστε μου την απαισιοδοξία αλλά η ελληνική πραγματικότητα δεν επιτρέπει πολλά όνειρα. Όταν, λοιπόν, το σύνολο των βιομηχανικών λυμάτων της βιομηχανικής περιοχής των Οινοφύτων χύνονται εδώ και χρόνια στον Ασωπό ποταμό, με αποτέλεσμα να έχει μολυνθεί ο υδροφόρος ορίζοντας και οι κάτοικοι της όχι αραιοκατοικημένης αυτής περιοχής πίνουν νερό μολυσμένο, όταν προ ετών βρέθηκαν θαμμένα όπως-όπως βαρέλια με κλοφέν και ουδείς βρήκε ποτέ ποιοι τα τοποθέτησαν, όταν αδυνατούμε να διαχειριστούμε τους τόνους λυματολάσπης, που παράγει το εργοστάσιο βιολογικού καθαρισμού της Ψυττάλειας, όταν είθισται στα δημόσια έργα η υπέρβαση του αρχικού προϋπολογισμού να αποτελεί τον κανόνα, σε σημείο, ώστε να δούμε υπερβάσεις ανάλογες με αυτές, που παρατηρήθηκαν στις Η.Π.Α. κατά την κατασκευή εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας και όταν ένα απλό ανθρώπινο λάθος μπορεί να προκαλέσει έκλυση ραδιενέργειας ικανή να αχρηστέψει τεράστιες εκτάσεις για πολλά χρόνια και να προκαλέσει μυριάδες θανάτους, κατά το παράδειγμα του Τσέρνομπιλ, τότε δε νομίζω ότι υπερβάλλω, που είμαι απαισιόδοξος για τους πιθανούς χειρισμούς της επίσημης πολιτείας στο ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας. Και, αν, μάλιστα, προσθέσω ότι ζούμε σε μια χώρα, που αδυνατεί (ή, μήπως, δεν είναι πρόθυμη;) να χρησιμοποιήσει τις πραγματικά εναλλακτικές και πράσινες μορφές ενέργειας, όπως τα φωτοβολταϊκά αλλά και την αιολική ενέργεια (θυμηθείτε ότι το προεδρικό διάταγμα για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στις ταράτσες και τις προσόψεις των κτιρίων δεν έχει, ακόμα, εκδοθεί), τότε φοβούμαι ότι ο σκεπτικισμός της “GREENPEACE” δικαιώνεται.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Ενδοπανεπιστημιακών μαχών συνέχεια

Δε χωρεί ο ανθρώπινος νους αυτό, που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε κάποια ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Για 5 ώρες έμειναν αποκλεισμένοι στην αίθουσα συνεδριάσεων οι καθηγητές της Συγκλήτου του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (τέως ΑΣΟΕΕ), επειδή προέβησαν σε απομάκρυνση κάποιων ταμπλώ από το χώρο του πανεπιστημίου, δυνάμει αποφάσεως, που η Σύγκλητος έλαβε στις 17/4/2008. Οι φοιτητές, που προέβησαν σε αυτή την ενέργεια, κράτησαν ως «ενέχυρο» υπολογιστές και άλλο υλικό της σχολής, ώστε να πιέσουν τις αρχές του Παντείου να επαναφέρουν τα ταμπλώ στους χώρους, απ’ όπου τα είχαν απομακρύνει. Οι καθηγητές του εν λόγω πανεπιστημίου, ενεργώντας με σωφροσύνη, πρότειναν να βρεθεί λύση στο θέμα αυτό, πλην, όμως, οι φοιτητές, που τους είχαν αποκλείσει στον παραπάνω χώρο, δήλωσαν ότι θα προχωρήσουν σε κατάληψη της Πρυτανείας του πανεπιστημίου αυτού.
Το επεισόδιο αυτό αποτελεί τη συνέχεια μιας σειράς από ανάλογα έκτροπα εντός πανεπιστημιακών χώρων από φοιτητές, οι οποίοι κρίνουν ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, ώστε να αντιδράσουν σε αποφάσεις της Συγκλήτου, που δεν τους εκφράζουν. Παρόμοια ενέργεια έλαβε χώρα στις 7 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους, όταν ομάδα φοιτητών, που τοποθετούν εαυτούς στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, απέκλεισαν καθηγητές της Συγκλήτου, αξιώνοντας από αυτούς να πάρουν πίσω απόφαση, που μόλις είχαν λάβει και δεν άρεσε στους ανωτέρω φοιτητές. Δεν μπορούμε, επίσης, να ξεχάσουμε την εκδίωξη των Πρυτάνεων από την πανεπιστημιούπολη της Κομοτηνής, όπου συνεδρίαζαν, προ μηνών από ομάδα φοιτητών πάλι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και, φυσικά, τις τεράστιες υλικές ζημίες, που προξένησαν φοιτητές (νομίζω πάλι του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών) πάλι στο γραφείο του καθηγητού κ. Βασσάλου, όταν ο τελευταίος αρνήθηκε να συμμορφωθεί προς τα υποδείξεις τους.
Φυσικά, ο τρόπος σκέψεως αυτών των προσώπων προβληματίζει. Από τη μια φωνάζουν για τη δημόσια παιδεία και αξιώνουν-και πολύ σωστά-καλύτερες συνθήκες στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά την ίδια στιγμή οι ίδιοι δε φροντίζουν για τους ήδη υπάρχοντες χώρους, εκτός αν τα κτίρια των πανεπιστημίων μας φαντάζουν πεντακάθαρα μετά από κάθε κατάληψη. Φωνάζουν ότι οι ατομικές και συλλογικές ελευθερίες καταπατούνται-και δεν έχουν άδικο-αλλά οι ίδιοι φροντίζουν να εκβιάζουν και να ασκούν ποικίλες μορφές βίας σε βάρος υποδεέστερων αριθμητικά καθηγητών (οράτε παραπάνω περιπτώσεις). Ζητούν βελτίωση της παρεχόμενης από την πολιτεία ανώτατης παιδείας αλλά σπάνια κατορθώνει κανείς να ανεύρει ποιες, ακριβώς, είναι οι θέσεις τους πέρα από κάποια συνθήματα. Βάλλουν κατά των πολιτικών, τους οποίους κατηγορούν για σωρεία αδικημάτων-και, επίσης, δεν έχουν άδικο-αλλά την ίδια στιγμή αρνούνται τη συνδρομή της αστυνομίας, όταν διαπράττονται αδικήματα εντός των πανεπιστημιακών χώρων, συχνά και από συμφοιτητές τους. Καταλαμβάνουν πανεπιστημιακά κτίρια, για να διαμαρτυρηθούν, αλλά ουδείς εξ αυτών εμπόδισε ποτέ ταραχοποιά στοιχεία να εισέλθουν στους χώρους αυτούς και να τους φθείρουν, αν υποθέσουμε ότι μόνο εξωπανεπιστημιακοί καταστρέφουν τα πανεπιστήμιά μας.
Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να ψέξω όσους βρίσκονται εκτός του πανεπιστημιακού χώρου για την αδυναμία τους να αντιληφθούν το φαινόμενο αυτό. Θεωρώ, όμως, ότι αυτοί οι φοιτητές δεν αποτελούν παρά μια μειοψηφία, τουλάχιστο στο σύνολο των σχολών της χώρας μας, η οποία εκμεταλλεύεται την αναμφίβολη δυναμική της αλλά και την αδυναμία άλλων χώρων να αντισταθούν στις πρακτικές της. Δεν πιστεύω, βέβαια, ότι οι υπόλοιποι φοιτητές πονούν περισσότερο για την ανώτατη παιδεία μας ή σέβονται περισσότερο τους χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μας, όμως δεν έχουν ακολουθήσει τέτοιες τακτικές και σαφώς δεν έχουν προκαλέσει τέτοια προβλήματα.
Κατόπιν όλων αυτών, άποψή μου είναι ότι ένα οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, ήτοι ένα σύνολο φοιτητών με ξεκάθαρη άποψη και θέσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ανώτατης εκπαίδευσής μας πέρα από δογματισμούς και αγκυλώσεις θα ήταν η καλύτερη λύση. Και, κυρίως, ένα φοιτητικό κίνημα χωρίς λόγο στη διοίκηση μιας σχολής αλλά με σεβασμό προς τα κτίρια και τις υποδομές και με θέληση να συζητήσει με το διδακτικό προσωπικό για τα προβλήματα της εκπαίδευσης μακρυά από τραμπουκισμούς. Και, ακόμα, περισσότερο, μακρυά από κομματικές δεσμεύσεις και τη λογική των συνθημάτων, που διέπουν τους συνήθεις υπόπτους των καταλήψεων και των πρακτικών, όπως αυτή, που στην αρχή του κειμένου αυτού αναφέρω.
Είναι τόσο ουτοπικά αυτά ;

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Αστυνομικές "ανδραγαθίες" έξω και αλλού

Το καλοκαίρι του 2001 ο κόσμος συγκλονίστηκε από τις πρωτοφανείς σε όγκο και παλμό διαδηλώσεις στη Γένοβα της Ιταλίας ενάντια στη συνεδρίασης των ηγετών των 8 ισχυρότερων χωρών του πλανήτη μας, γνωστής και ως G8. Χιλιάδες διαδηλωτές απ’ όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στην ιταλική πόλη και διαδήλωσαν ενάντια στους σκοπούς των ηγετών των 8 πλουσιότερων χωρών της γης. Βέβαια, ανάμεσα σε αυτούς τους διαδηλωτές προφανώς υπήρξαν και ταραχοποιά στοιχεία, τα οποία αμαύρωσαν τις διαδηλώσεις αυτές αλλά θεωρώ ότι δεν αποτελούσαν την πλειοψηφία των διαδηλωτών. Τώρα, γιατί οι διαδηλωτές δεν τους απομόνωσαν, παράπονο, το οποίο έχω, όποτε γίνεται πορεία στην Αθήνα και προκαλούνται φθορές από ελάχιστους κουκουλοφόρους, αυτό αποτελεί ένα άλλο θέμα συζήτησης.
Περισσότερο θυμάμαι το θάνατο του διαδηλωτή Κάρλο Τζουλιάνι, ο οποίος έπεσε θύμα αστυνομικής βίας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο είχα συγκλονιστεί, όταν ένα τεθωρακισμένο όχημα της ιταλικής αστυνομίας πέρασε πάνω από το πτώμα του, ως εάν αυτό να μην υπήρχε. Θυμάμαι τις κραυγές κάποιου συνδιαδηλωτή του Τζουλιάνι, όταν διαπίστωσε ότι αυτός ήταν νεκρός. Θυμάμαι την ιταλική αστυνομία να ξυλοκοπάει αλύπητα τους διαδηλωτές και να συλλαμβάνει εκατοντάδες άτομα.
Περίπου 26 εκ των συλληφθέντων διαδηλωτών δικάστηκαν το Δεκέμβριο του 2007 και καταδικάστηκαν σε ποινές από 5 μήνες φυλάκισης έως 11 χρόνια κάθειρξης, ενώ ένας εκ των κατηγορουμένων αθωώθηκε (οράτε σχετικά στο athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=805892).
Εκείνο, όμως, που πέρασε στα ψιλά των περισσοτέρων Μ.Μ.Ε. όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της Ιταλίας ήταν η δίκη 47 προσώπων, αστυνομικών, δεσμοφυλάκων, νοσοκόμων, ιατρών και άλλων, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για βιαιοπραγίες, βασανιστήρια και άλλα σε βάρος κρατουμένων διαδηλωτών, 150 εκ των οποίων υπέβαλαν μήνυση (σχετικά οράτε news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/5253132.stm). Η δίκη ξεκίνησε στις 3 Μαρτίου του 2008 και η έναρξή της είναι, πιστεύω, ενδεικτική της σοβαρότητας, με την οποία ο ιταλική δικαιοσύνη ασχολήθηκε με το ζήτημα, χωρίς, βέβαια, να αποκλείεται, σε περίπτωση καταδίκης τους, οι κατηγορούμενοι να ασκήσουν έφεση, ώστε να μετριαστεί η ποινή τους αλλά και η πιθανή αθώωσή τους. Φυσικά, υπάρχει και ο αντίλογος, που θέλει τις διωκτικές αρχές, αστυνομικές και δικαστικές, να κωλυσιεργούν στη συλλογή του αποδεικτικού υλικού, με αποτέλεσμα αρκετά πρόσωπα να αποφύγουν την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος τους. Αυτό, όμως, θα φανεί, θεωρώ, στο τέλος της δίκης αυτής.
Εκείνο, που εκπλήσσει, όμως, είναι ο βαναυσότητα των αστυνομικών και όσων ενεπλάκησαν στην ιστορία αυτή. Περίπου 300 άτομα εκ των διαδηλωτών της Γένοβας συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή του Μπολζανέτο, όπου υπέστησαν τους μύριους ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς. Αναφέρθηκε ότι οι φύλακες φώναζαν στους συλληφθέντες, όταν εισήλθαν στο χώρο των φυλακών συνθήματα, όπως «Ζήτω ο Ντούτσε», «Καλώς ήλθατε στο Άουσβιτς» και άλλα πολλά καθόλου κολακευτικά. Επί τρεις ημέρες, οι κρατούμενοι υπέστησαν τόσους ξυλοδαρμούς και ταπεινώσεις, που κάποιοι εξ αυτών, περίπου 62, χρειάστηκε να νοσηλευθούν σε διάφορα νοσοκομεία. Ένας εξ αυτών, ο Άγγλος Μαρκ Κόβελ, έμεινε 12 ημέρες στην εντατική μονάδα θεραπείας, εξαιτίας του ξυλοδαρμού, που υπέστη. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις, όπου οι κρατούμενοι σιτίστηκαν από μια κατσαρόλα χωρίς μαχαιροπήρουνα και αναγκάστηκαν να φάνε με τα χέρια τους. Υπήρξαν περιπτώσεις, όπου αστυνομικοί ξερίζωσαν με πένσες ή με τα χέρια τους σκουλαρίκια από τα σώματα των διαδηλωτών. Κατηγορούνται άνθρωποι ότι χτυπούσαν τα κεφάλια των διαδηλωτών στον τοίχο(www.liberation.fr/actualite/monde/317301.FR.php για περισσότερες πληροφορίες) .
Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της δίκης αυτής. Όμως, σίγουρα αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι, όταν υπάρχει θέληση, κανένα έγκλημα δεν μένει ατιμώρητο. Και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα και για την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία θα κληθεί στις 4.11.2008 να δικάσει τους οκτώ κατηγορουμένους για τον ξυλοδαρμό του Κυπρίου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου ( η γνωστή ιστορία της ζαρντινιέρας), έπειτα από 2 αναβολές (μια, λόγω παρέλευσης ωραρίου και μια, λόγω αποχής των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης). Για να δούμε!
Υ.Γ. Έχει υποστηριχθεί ότι ο Αυγουστίνος Δημητρίου προκάλεσε με τη συμπεριφορά του τους αστυνομικούς, που τον ξυλοκόπησαν. Μπορεί να έγινε και έτσι. Όμως, δεν μπορώ και πάλι με τίποτε να δεχθώ 7 άτομα και, μάλιστα, οπλισμένα, να επιτίθενται σε ένα άοπλο άνθρωπο και να τον ξυλοκοπούν. Είναι άνανδρο και ατιμωτικό και για τους ίδιους αλλά και για την Ελληνική Αστυνομία. Η δε ηπιότατη πειθαρχική ποινή σε βάρος όσων αστυνομικών, βαθμοφόρων και μη, ενεπλάκησαν στην ιστορία αυτή απλά επιτείνει την ατιμωτική στάση της ΕΛ.ΑΣ.