Ενδοπανεπιστημιακών μαχών συνέχεια

Δε χωρεί ο ανθρώπινος νους αυτό, που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε κάποια ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Για 5 ώρες έμειναν αποκλεισμένοι στην αίθουσα συνεδριάσεων οι καθηγητές της Συγκλήτου του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (τέως ΑΣΟΕΕ), επειδή προέβησαν σε απομάκρυνση κάποιων ταμπλώ από το χώρο του πανεπιστημίου, δυνάμει αποφάσεως, που η Σύγκλητος έλαβε στις 17/4/2008. Οι φοιτητές, που προέβησαν σε αυτή την ενέργεια, κράτησαν ως «ενέχυρο» υπολογιστές και άλλο υλικό της σχολής, ώστε να πιέσουν τις αρχές του Παντείου να επαναφέρουν τα ταμπλώ στους χώρους, απ’ όπου τα είχαν απομακρύνει. Οι καθηγητές του εν λόγω πανεπιστημίου, ενεργώντας με σωφροσύνη, πρότειναν να βρεθεί λύση στο θέμα αυτό, πλην, όμως, οι φοιτητές, που τους είχαν αποκλείσει στον παραπάνω χώρο, δήλωσαν ότι θα προχωρήσουν σε κατάληψη της Πρυτανείας του πανεπιστημίου αυτού.
Το επεισόδιο αυτό αποτελεί τη συνέχεια μιας σειράς από ανάλογα έκτροπα εντός πανεπιστημιακών χώρων από φοιτητές, οι οποίοι κρίνουν ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, ώστε να αντιδράσουν σε αποφάσεις της Συγκλήτου, που δεν τους εκφράζουν. Παρόμοια ενέργεια έλαβε χώρα στις 7 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους, όταν ομάδα φοιτητών, που τοποθετούν εαυτούς στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, απέκλεισαν καθηγητές της Συγκλήτου, αξιώνοντας από αυτούς να πάρουν πίσω απόφαση, που μόλις είχαν λάβει και δεν άρεσε στους ανωτέρω φοιτητές. Δεν μπορούμε, επίσης, να ξεχάσουμε την εκδίωξη των Πρυτάνεων από την πανεπιστημιούπολη της Κομοτηνής, όπου συνεδρίαζαν, προ μηνών από ομάδα φοιτητών πάλι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και, φυσικά, τις τεράστιες υλικές ζημίες, που προξένησαν φοιτητές (νομίζω πάλι του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών) πάλι στο γραφείο του καθηγητού κ. Βασσάλου, όταν ο τελευταίος αρνήθηκε να συμμορφωθεί προς τα υποδείξεις τους.
Φυσικά, ο τρόπος σκέψεως αυτών των προσώπων προβληματίζει. Από τη μια φωνάζουν για τη δημόσια παιδεία και αξιώνουν-και πολύ σωστά-καλύτερες συνθήκες στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά την ίδια στιγμή οι ίδιοι δε φροντίζουν για τους ήδη υπάρχοντες χώρους, εκτός αν τα κτίρια των πανεπιστημίων μας φαντάζουν πεντακάθαρα μετά από κάθε κατάληψη. Φωνάζουν ότι οι ατομικές και συλλογικές ελευθερίες καταπατούνται-και δεν έχουν άδικο-αλλά οι ίδιοι φροντίζουν να εκβιάζουν και να ασκούν ποικίλες μορφές βίας σε βάρος υποδεέστερων αριθμητικά καθηγητών (οράτε παραπάνω περιπτώσεις). Ζητούν βελτίωση της παρεχόμενης από την πολιτεία ανώτατης παιδείας αλλά σπάνια κατορθώνει κανείς να ανεύρει ποιες, ακριβώς, είναι οι θέσεις τους πέρα από κάποια συνθήματα. Βάλλουν κατά των πολιτικών, τους οποίους κατηγορούν για σωρεία αδικημάτων-και, επίσης, δεν έχουν άδικο-αλλά την ίδια στιγμή αρνούνται τη συνδρομή της αστυνομίας, όταν διαπράττονται αδικήματα εντός των πανεπιστημιακών χώρων, συχνά και από συμφοιτητές τους. Καταλαμβάνουν πανεπιστημιακά κτίρια, για να διαμαρτυρηθούν, αλλά ουδείς εξ αυτών εμπόδισε ποτέ ταραχοποιά στοιχεία να εισέλθουν στους χώρους αυτούς και να τους φθείρουν, αν υποθέσουμε ότι μόνο εξωπανεπιστημιακοί καταστρέφουν τα πανεπιστήμιά μας.
Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να ψέξω όσους βρίσκονται εκτός του πανεπιστημιακού χώρου για την αδυναμία τους να αντιληφθούν το φαινόμενο αυτό. Θεωρώ, όμως, ότι αυτοί οι φοιτητές δεν αποτελούν παρά μια μειοψηφία, τουλάχιστο στο σύνολο των σχολών της χώρας μας, η οποία εκμεταλλεύεται την αναμφίβολη δυναμική της αλλά και την αδυναμία άλλων χώρων να αντισταθούν στις πρακτικές της. Δεν πιστεύω, βέβαια, ότι οι υπόλοιποι φοιτητές πονούν περισσότερο για την ανώτατη παιδεία μας ή σέβονται περισσότερο τους χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μας, όμως δεν έχουν ακολουθήσει τέτοιες τακτικές και σαφώς δεν έχουν προκαλέσει τέτοια προβλήματα.
Κατόπιν όλων αυτών, άποψή μου είναι ότι ένα οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, ήτοι ένα σύνολο φοιτητών με ξεκάθαρη άποψη και θέσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ανώτατης εκπαίδευσής μας πέρα από δογματισμούς και αγκυλώσεις θα ήταν η καλύτερη λύση. Και, κυρίως, ένα φοιτητικό κίνημα χωρίς λόγο στη διοίκηση μιας σχολής αλλά με σεβασμό προς τα κτίρια και τις υποδομές και με θέληση να συζητήσει με το διδακτικό προσωπικό για τα προβλήματα της εκπαίδευσης μακρυά από τραμπουκισμούς. Και, ακόμα, περισσότερο, μακρυά από κομματικές δεσμεύσεις και τη λογική των συνθημάτων, που διέπουν τους συνήθεις υπόπτους των καταλήψεων και των πρακτικών, όπως αυτή, που στην αρχή του κειμένου αυτού αναφέρω.
Είναι τόσο ουτοπικά αυτά ;