Η κοπέλα ήταν αλβανίδα και εργαζόταν ως υπάλληλος σε ζαχαροπλαστείο. Ήταν τίμια κοπέλα, οι γονείς της είχαν έλθει από την Αλβανία προ 10 ετών και με σκληρή εργασία είχαν καταφέρει να στήσουν το σπιτικό τους.
Ώσπου μια ημέρα στο ζαχαροπλαστείο, έκαναν την εμφάνισή τους ένα ζευγάρι Ελλήνων και η κοπέλα έσπευσε να τους εξυπηρετήσει. Αρμοδιότητά της ήταν, εκτός από το σερβίρισμα των γλυκών, και η παραλαβή των χρημάτων για την αγορά των γλυκών. Μόνο που κατά την πληρωμή κάτι στράβωσε, ήτοι το ζευγάρι των Ελλήνων θεώρησε ότι η κοπέλα τους έκλεψε τα ρέστα και επειδή το ζευγάρι των Ελλήνων, όπως και πολλοί συνέλληνες, κυρίως ,ελληναράδες, που τους φταίνε τα πάντα εκτός από το στραβό τους το κεφάλι, δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί να έδωσαν λιγότερα χρήματα απ’ όσα νόμιζαν, έτρεξαν κατευθείαν στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα και κατήγγειλαν την κοπέλα. Ε, βοήθησε το γεγονός ότι η κοπέλα μιλούσε τα ελληνικά με ξένη προφορά, αλβανίδα θα ήταν και πάντως ξένη, άρα σίγουρα μας έκλεψε, θα σκέφτηκαν. Άνδρες του παραπάνω Αστυνομικού Τμήματος έσπευσαν και συνέλαβαν την κοπέλα μπροστά στα μάτια πελατών, συναδέλφων και ίσως και των αφεντικών της κοπέλας και την οδήγησαν στον Εισαγγελέα Υπηρεσίας, όπου της απαγγέλθηκε κατηγορία για κλοπή. Ορίστηκε, λοιπόν, δικάσιμος για την ίδια ημέρα με τη διαδικασία του αυτοφώρου.
Μόνο που στο ακροατήριο οι παραπάνω ελληναράδες, όταν άρχισε ο δικαστής του Αυτοφώρου να τους κάνει ερωτήσεις, άρχισαν να κομπιάζουν. Βλέπετε, στην πραγματικότητα οι εκλεκτοί αυτοί πελάτες του ζαχαροπλαστείου είχαν δώσει λιγότερα χρήματα απ’ όσα είχαν υπολογίσει και η κοπέλα δεν τους έδωσε ρέστα, διότι τα χρήματά τους ήταν ακριβώς όσα κόστιζε το προϊόν, που είχαν αγοράσει. Αλλά είπαμε, μας φταίνε οι ξένοι και όχι εμείς και το στραβό μας το κεφάλι.
Τελικά, όπως απεδείχθη από την επ’ ακροατηρίω διαδικασία, η κοπέλα ουδεμία κλοπή είχε διαπράξει και, φυσικά, αθωώθηκε πανηγυρικά.
Η ΕΛ.ΑΣ., όμως, βάσει της δυνατότητας, που της παρέχει ο Νόμος 3386/2005, που αφορά τους αλλοδαπούς, που προέρχονται από τρίτες, ήτοι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χώρες, είχε διατάξει με διαδικασία εξπρές τη διοικητική απέλαση της κοπέλας και την είχε εγγράψει στη Λίστα Ανεπιθυμήτων Αλλοδαπών, που τηρείται στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Και τούτο, διότι ο παραπάνω νόμος στο άρθρο 76 παράγραφος 1 περίπτωση γ’ ορίζει ότι η διοικητική απέλαση αλλοδαπού επιτρέπεται, εφόσον η παρουσία του στο ελληνικό έδαφος είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας.
Όμως, από ποια στοιχεία έκρινε η ΕΛ.ΑΣ. ότι η κοπέλα αυτή είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας; Από την καταγγελία δύο επιπόλαιων συμπολιτών μας, που δεν ήξεραν τι πλήρωσαν στο ζαχαροπλαστείο; Από κάποια καταδικαστική απόφαση μήπως; Μπα, φοβούμαι ότι λειτούργησαν τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας και δη του κράτους μας και, για να μη γενικεύουμε, κάποιων λειτουργών, που είναι επιφορτισμένοι με την τήρηση της τάξης και της δημόσιας ασφάλειας. Για να την καταγγείλουν, θα σκέφτηκαν, κάτι θα έκανε, δεν μπορεί να είναι αθώα η αλβανίδα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι η κοπέλα έπρεπε να μπει σε μια διαδικασία, μετά την αθώωσή της, να διαγραφεί από τη Λίστα Ανεπιθυμήτων Αλλοδαπών, οπότε άρχισε η αλληλογραφία με το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, ώστε να γίνει η διαγραφή της.
Μόνο που το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως καθυστερεί δραματικά στην διαγραφή ενός αλλοδαπού από την παραπάνω Λίστα, δηλαδή περίπου 3-4 μήνες. Στο διάστημα αυτό, ο αλλοδαπός, η παραπάνω κοπέλα στην περίπτωσή μας, είναι παράνομος στην Ελλάδα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να συλληφθεί, ακόμα και από τους αστυνομικούς, που ήταν παρόντες στη σύλληψη και αργότερα αθώωσή της και, φυσικά, να απελαθεί, αφού πρώτα κρατηθεί στα άθλια, συνήθως, κρατητήρια κάποιου Αστυνομικού Τμήματος.
Και όλα αυτά ισχύουν, αν, η τοπική Αστυνομική Διεύθυνση δεν ανακαλέσει από μόνη της ή κατόπιν αιτήματος του εδιαφερόμενου την απόφαση περί διοικητικής απελάσεως και απορρίψει το σχετικό αίτημα, πράγμα, που θα είχε ως αποτέλεσμα να απαιτείται προσφυγή της κοπέλας στο τοπικό Διοικητικό Δικαστήριο, όπου η αναμονή για την εκδίκαση της υποθέσεώς της αγγίζει τα 3 χρόνια.
Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε το Υπουργείο Εσωτερικών να επανεξετάσει αυτή την περίπτωση του Νόμου 3386/2005 (θυμίζω, άρθρο 76 παράγραφος 1 περίπτωση γ’), η οποία δίνει τη δυνατότητα σε ένα Αστυνομικό Διευθυντή να διατάσσει τη διοικητική απέλαση ενός αλλοδαπού στηριζόμενος σε μια απλή καταγγελία ότι ο αλλοδαπός διέπραξε ένα αδίκημα, χωρίς να απαιτείται τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση;
Ώσπου μια ημέρα στο ζαχαροπλαστείο, έκαναν την εμφάνισή τους ένα ζευγάρι Ελλήνων και η κοπέλα έσπευσε να τους εξυπηρετήσει. Αρμοδιότητά της ήταν, εκτός από το σερβίρισμα των γλυκών, και η παραλαβή των χρημάτων για την αγορά των γλυκών. Μόνο που κατά την πληρωμή κάτι στράβωσε, ήτοι το ζευγάρι των Ελλήνων θεώρησε ότι η κοπέλα τους έκλεψε τα ρέστα και επειδή το ζευγάρι των Ελλήνων, όπως και πολλοί συνέλληνες, κυρίως ,ελληναράδες, που τους φταίνε τα πάντα εκτός από το στραβό τους το κεφάλι, δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί να έδωσαν λιγότερα χρήματα απ’ όσα νόμιζαν, έτρεξαν κατευθείαν στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα και κατήγγειλαν την κοπέλα. Ε, βοήθησε το γεγονός ότι η κοπέλα μιλούσε τα ελληνικά με ξένη προφορά, αλβανίδα θα ήταν και πάντως ξένη, άρα σίγουρα μας έκλεψε, θα σκέφτηκαν. Άνδρες του παραπάνω Αστυνομικού Τμήματος έσπευσαν και συνέλαβαν την κοπέλα μπροστά στα μάτια πελατών, συναδέλφων και ίσως και των αφεντικών της κοπέλας και την οδήγησαν στον Εισαγγελέα Υπηρεσίας, όπου της απαγγέλθηκε κατηγορία για κλοπή. Ορίστηκε, λοιπόν, δικάσιμος για την ίδια ημέρα με τη διαδικασία του αυτοφώρου.
Μόνο που στο ακροατήριο οι παραπάνω ελληναράδες, όταν άρχισε ο δικαστής του Αυτοφώρου να τους κάνει ερωτήσεις, άρχισαν να κομπιάζουν. Βλέπετε, στην πραγματικότητα οι εκλεκτοί αυτοί πελάτες του ζαχαροπλαστείου είχαν δώσει λιγότερα χρήματα απ’ όσα είχαν υπολογίσει και η κοπέλα δεν τους έδωσε ρέστα, διότι τα χρήματά τους ήταν ακριβώς όσα κόστιζε το προϊόν, που είχαν αγοράσει. Αλλά είπαμε, μας φταίνε οι ξένοι και όχι εμείς και το στραβό μας το κεφάλι.
Τελικά, όπως απεδείχθη από την επ’ ακροατηρίω διαδικασία, η κοπέλα ουδεμία κλοπή είχε διαπράξει και, φυσικά, αθωώθηκε πανηγυρικά.
Η ΕΛ.ΑΣ., όμως, βάσει της δυνατότητας, που της παρέχει ο Νόμος 3386/2005, που αφορά τους αλλοδαπούς, που προέρχονται από τρίτες, ήτοι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χώρες, είχε διατάξει με διαδικασία εξπρές τη διοικητική απέλαση της κοπέλας και την είχε εγγράψει στη Λίστα Ανεπιθυμήτων Αλλοδαπών, που τηρείται στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Και τούτο, διότι ο παραπάνω νόμος στο άρθρο 76 παράγραφος 1 περίπτωση γ’ ορίζει ότι η διοικητική απέλαση αλλοδαπού επιτρέπεται, εφόσον η παρουσία του στο ελληνικό έδαφος είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας.
Όμως, από ποια στοιχεία έκρινε η ΕΛ.ΑΣ. ότι η κοπέλα αυτή είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας; Από την καταγγελία δύο επιπόλαιων συμπολιτών μας, που δεν ήξεραν τι πλήρωσαν στο ζαχαροπλαστείο; Από κάποια καταδικαστική απόφαση μήπως; Μπα, φοβούμαι ότι λειτούργησαν τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας και δη του κράτους μας και, για να μη γενικεύουμε, κάποιων λειτουργών, που είναι επιφορτισμένοι με την τήρηση της τάξης και της δημόσιας ασφάλειας. Για να την καταγγείλουν, θα σκέφτηκαν, κάτι θα έκανε, δεν μπορεί να είναι αθώα η αλβανίδα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι η κοπέλα έπρεπε να μπει σε μια διαδικασία, μετά την αθώωσή της, να διαγραφεί από τη Λίστα Ανεπιθυμήτων Αλλοδαπών, οπότε άρχισε η αλληλογραφία με το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, ώστε να γίνει η διαγραφή της.
Μόνο που το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως καθυστερεί δραματικά στην διαγραφή ενός αλλοδαπού από την παραπάνω Λίστα, δηλαδή περίπου 3-4 μήνες. Στο διάστημα αυτό, ο αλλοδαπός, η παραπάνω κοπέλα στην περίπτωσή μας, είναι παράνομος στην Ελλάδα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να συλληφθεί, ακόμα και από τους αστυνομικούς, που ήταν παρόντες στη σύλληψη και αργότερα αθώωσή της και, φυσικά, να απελαθεί, αφού πρώτα κρατηθεί στα άθλια, συνήθως, κρατητήρια κάποιου Αστυνομικού Τμήματος.
Και όλα αυτά ισχύουν, αν, η τοπική Αστυνομική Διεύθυνση δεν ανακαλέσει από μόνη της ή κατόπιν αιτήματος του εδιαφερόμενου την απόφαση περί διοικητικής απελάσεως και απορρίψει το σχετικό αίτημα, πράγμα, που θα είχε ως αποτέλεσμα να απαιτείται προσφυγή της κοπέλας στο τοπικό Διοικητικό Δικαστήριο, όπου η αναμονή για την εκδίκαση της υποθέσεώς της αγγίζει τα 3 χρόνια.
Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε το Υπουργείο Εσωτερικών να επανεξετάσει αυτή την περίπτωση του Νόμου 3386/2005 (θυμίζω, άρθρο 76 παράγραφος 1 περίπτωση γ’), η οποία δίνει τη δυνατότητα σε ένα Αστυνομικό Διευθυντή να διατάσσει τη διοικητική απέλαση ενός αλλοδαπού στηριζόμενος σε μια απλή καταγγελία ότι ο αλλοδαπός διέπραξε ένα αδίκημα, χωρίς να απαιτείται τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου