Το καλοκαίρι του 2001 ο κόσμος συγκλονίστηκε από τις πρωτοφανείς σε όγκο και παλμό διαδηλώσεις στη Γένοβα της Ιταλίας ενάντια στη συνεδρίασης των ηγετών των 8 ισχυρότερων χωρών του πλανήτη μας, γνωστής και ως G8. Χιλιάδες διαδηλωτές απ’ όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στην ιταλική πόλη και διαδήλωσαν ενάντια στους σκοπούς των ηγετών των 8 πλουσιότερων χωρών της γης. Βέβαια, ανάμεσα σε αυτούς τους διαδηλωτές προφανώς υπήρξαν και ταραχοποιά στοιχεία, τα οποία αμαύρωσαν τις διαδηλώσεις αυτές αλλά θεωρώ ότι δεν αποτελούσαν την πλειοψηφία των διαδηλωτών. Τώρα, γιατί οι διαδηλωτές δεν τους απομόνωσαν, παράπονο, το οποίο έχω, όποτε γίνεται πορεία στην Αθήνα και προκαλούνται φθορές από ελάχιστους κουκουλοφόρους, αυτό αποτελεί ένα άλλο θέμα συζήτησης.
Περισσότερο θυμάμαι το θάνατο του διαδηλωτή Κάρλο Τζουλιάνι, ο οποίος έπεσε θύμα αστυνομικής βίας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο είχα συγκλονιστεί, όταν ένα τεθωρακισμένο όχημα της ιταλικής αστυνομίας πέρασε πάνω από το πτώμα του, ως εάν αυτό να μην υπήρχε. Θυμάμαι τις κραυγές κάποιου συνδιαδηλωτή του Τζουλιάνι, όταν διαπίστωσε ότι αυτός ήταν νεκρός. Θυμάμαι την ιταλική αστυνομία να ξυλοκοπάει αλύπητα τους διαδηλωτές και να συλλαμβάνει εκατοντάδες άτομα.
Περίπου 26 εκ των συλληφθέντων διαδηλωτών δικάστηκαν το Δεκέμβριο του 2007 και καταδικάστηκαν σε ποινές από 5 μήνες φυλάκισης έως 11 χρόνια κάθειρξης, ενώ ένας εκ των κατηγορουμένων αθωώθηκε (οράτε σχετικά στο athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=805892).
Εκείνο, όμως, που πέρασε στα ψιλά των περισσοτέρων Μ.Μ.Ε. όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της Ιταλίας ήταν η δίκη 47 προσώπων, αστυνομικών, δεσμοφυλάκων, νοσοκόμων, ιατρών και άλλων, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για βιαιοπραγίες, βασανιστήρια και άλλα σε βάρος κρατουμένων διαδηλωτών, 150 εκ των οποίων υπέβαλαν μήνυση (σχετικά οράτε news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/5253132.stm). Η δίκη ξεκίνησε στις 3 Μαρτίου του 2008 και η έναρξή της είναι, πιστεύω, ενδεικτική της σοβαρότητας, με την οποία ο ιταλική δικαιοσύνη ασχολήθηκε με το ζήτημα, χωρίς, βέβαια, να αποκλείεται, σε περίπτωση καταδίκης τους, οι κατηγορούμενοι να ασκήσουν έφεση, ώστε να μετριαστεί η ποινή τους αλλά και η πιθανή αθώωσή τους. Φυσικά, υπάρχει και ο αντίλογος, που θέλει τις διωκτικές αρχές, αστυνομικές και δικαστικές, να κωλυσιεργούν στη συλλογή του αποδεικτικού υλικού, με αποτέλεσμα αρκετά πρόσωπα να αποφύγουν την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος τους. Αυτό, όμως, θα φανεί, θεωρώ, στο τέλος της δίκης αυτής.
Εκείνο, που εκπλήσσει, όμως, είναι ο βαναυσότητα των αστυνομικών και όσων ενεπλάκησαν στην ιστορία αυτή. Περίπου 300 άτομα εκ των διαδηλωτών της Γένοβας συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή του Μπολζανέτο, όπου υπέστησαν τους μύριους ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς. Αναφέρθηκε ότι οι φύλακες φώναζαν στους συλληφθέντες, όταν εισήλθαν στο χώρο των φυλακών συνθήματα, όπως «Ζήτω ο Ντούτσε», «Καλώς ήλθατε στο Άουσβιτς» και άλλα πολλά καθόλου κολακευτικά. Επί τρεις ημέρες, οι κρατούμενοι υπέστησαν τόσους ξυλοδαρμούς και ταπεινώσεις, που κάποιοι εξ αυτών, περίπου 62, χρειάστηκε να νοσηλευθούν σε διάφορα νοσοκομεία. Ένας εξ αυτών, ο Άγγλος Μαρκ Κόβελ, έμεινε 12 ημέρες στην εντατική μονάδα θεραπείας, εξαιτίας του ξυλοδαρμού, που υπέστη. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις, όπου οι κρατούμενοι σιτίστηκαν από μια κατσαρόλα χωρίς μαχαιροπήρουνα και αναγκάστηκαν να φάνε με τα χέρια τους. Υπήρξαν περιπτώσεις, όπου αστυνομικοί ξερίζωσαν με πένσες ή με τα χέρια τους σκουλαρίκια από τα σώματα των διαδηλωτών. Κατηγορούνται άνθρωποι ότι χτυπούσαν τα κεφάλια των διαδηλωτών στον τοίχο(www.liberation.fr/actualite/monde/317301.FR.php για περισσότερες πληροφορίες) .
Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της δίκης αυτής. Όμως, σίγουρα αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι, όταν υπάρχει θέληση, κανένα έγκλημα δεν μένει ατιμώρητο. Και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα και για την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία θα κληθεί στις 4.11.2008 να δικάσει τους οκτώ κατηγορουμένους για τον ξυλοδαρμό του Κυπρίου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου ( η γνωστή ιστορία της ζαρντινιέρας), έπειτα από 2 αναβολές (μια, λόγω παρέλευσης ωραρίου και μια, λόγω αποχής των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης). Για να δούμε!
Υ.Γ. Έχει υποστηριχθεί ότι ο Αυγουστίνος Δημητρίου προκάλεσε με τη συμπεριφορά του τους αστυνομικούς, που τον ξυλοκόπησαν. Μπορεί να έγινε και έτσι. Όμως, δεν μπορώ και πάλι με τίποτε να δεχθώ 7 άτομα και, μάλιστα, οπλισμένα, να επιτίθενται σε ένα άοπλο άνθρωπο και να τον ξυλοκοπούν. Είναι άνανδρο και ατιμωτικό και για τους ίδιους αλλά και για την Ελληνική Αστυνομία. Η δε ηπιότατη πειθαρχική ποινή σε βάρος όσων αστυνομικών, βαθμοφόρων και μη, ενεπλάκησαν στην ιστορία αυτή απλά επιτείνει την ατιμωτική στάση της ΕΛ.ΑΣ.
Περισσότερο θυμάμαι το θάνατο του διαδηλωτή Κάρλο Τζουλιάνι, ο οποίος έπεσε θύμα αστυνομικής βίας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο είχα συγκλονιστεί, όταν ένα τεθωρακισμένο όχημα της ιταλικής αστυνομίας πέρασε πάνω από το πτώμα του, ως εάν αυτό να μην υπήρχε. Θυμάμαι τις κραυγές κάποιου συνδιαδηλωτή του Τζουλιάνι, όταν διαπίστωσε ότι αυτός ήταν νεκρός. Θυμάμαι την ιταλική αστυνομία να ξυλοκοπάει αλύπητα τους διαδηλωτές και να συλλαμβάνει εκατοντάδες άτομα.
Περίπου 26 εκ των συλληφθέντων διαδηλωτών δικάστηκαν το Δεκέμβριο του 2007 και καταδικάστηκαν σε ποινές από 5 μήνες φυλάκισης έως 11 χρόνια κάθειρξης, ενώ ένας εκ των κατηγορουμένων αθωώθηκε (οράτε σχετικά στο athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=805892).
Εκείνο, όμως, που πέρασε στα ψιλά των περισσοτέρων Μ.Μ.Ε. όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της Ιταλίας ήταν η δίκη 47 προσώπων, αστυνομικών, δεσμοφυλάκων, νοσοκόμων, ιατρών και άλλων, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για βιαιοπραγίες, βασανιστήρια και άλλα σε βάρος κρατουμένων διαδηλωτών, 150 εκ των οποίων υπέβαλαν μήνυση (σχετικά οράτε news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/5253132.stm). Η δίκη ξεκίνησε στις 3 Μαρτίου του 2008 και η έναρξή της είναι, πιστεύω, ενδεικτική της σοβαρότητας, με την οποία ο ιταλική δικαιοσύνη ασχολήθηκε με το ζήτημα, χωρίς, βέβαια, να αποκλείεται, σε περίπτωση καταδίκης τους, οι κατηγορούμενοι να ασκήσουν έφεση, ώστε να μετριαστεί η ποινή τους αλλά και η πιθανή αθώωσή τους. Φυσικά, υπάρχει και ο αντίλογος, που θέλει τις διωκτικές αρχές, αστυνομικές και δικαστικές, να κωλυσιεργούν στη συλλογή του αποδεικτικού υλικού, με αποτέλεσμα αρκετά πρόσωπα να αποφύγουν την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος τους. Αυτό, όμως, θα φανεί, θεωρώ, στο τέλος της δίκης αυτής.
Εκείνο, που εκπλήσσει, όμως, είναι ο βαναυσότητα των αστυνομικών και όσων ενεπλάκησαν στην ιστορία αυτή. Περίπου 300 άτομα εκ των διαδηλωτών της Γένοβας συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή του Μπολζανέτο, όπου υπέστησαν τους μύριους ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς. Αναφέρθηκε ότι οι φύλακες φώναζαν στους συλληφθέντες, όταν εισήλθαν στο χώρο των φυλακών συνθήματα, όπως «Ζήτω ο Ντούτσε», «Καλώς ήλθατε στο Άουσβιτς» και άλλα πολλά καθόλου κολακευτικά. Επί τρεις ημέρες, οι κρατούμενοι υπέστησαν τόσους ξυλοδαρμούς και ταπεινώσεις, που κάποιοι εξ αυτών, περίπου 62, χρειάστηκε να νοσηλευθούν σε διάφορα νοσοκομεία. Ένας εξ αυτών, ο Άγγλος Μαρκ Κόβελ, έμεινε 12 ημέρες στην εντατική μονάδα θεραπείας, εξαιτίας του ξυλοδαρμού, που υπέστη. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις, όπου οι κρατούμενοι σιτίστηκαν από μια κατσαρόλα χωρίς μαχαιροπήρουνα και αναγκάστηκαν να φάνε με τα χέρια τους. Υπήρξαν περιπτώσεις, όπου αστυνομικοί ξερίζωσαν με πένσες ή με τα χέρια τους σκουλαρίκια από τα σώματα των διαδηλωτών. Κατηγορούνται άνθρωποι ότι χτυπούσαν τα κεφάλια των διαδηλωτών στον τοίχο(www.liberation.fr/actualite/monde/317301.FR.php για περισσότερες πληροφορίες) .
Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της δίκης αυτής. Όμως, σίγουρα αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι, όταν υπάρχει θέληση, κανένα έγκλημα δεν μένει ατιμώρητο. Και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα και για την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία θα κληθεί στις 4.11.2008 να δικάσει τους οκτώ κατηγορουμένους για τον ξυλοδαρμό του Κυπρίου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου ( η γνωστή ιστορία της ζαρντινιέρας), έπειτα από 2 αναβολές (μια, λόγω παρέλευσης ωραρίου και μια, λόγω αποχής των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης). Για να δούμε!
Υ.Γ. Έχει υποστηριχθεί ότι ο Αυγουστίνος Δημητρίου προκάλεσε με τη συμπεριφορά του τους αστυνομικούς, που τον ξυλοκόπησαν. Μπορεί να έγινε και έτσι. Όμως, δεν μπορώ και πάλι με τίποτε να δεχθώ 7 άτομα και, μάλιστα, οπλισμένα, να επιτίθενται σε ένα άοπλο άνθρωπο και να τον ξυλοκοπούν. Είναι άνανδρο και ατιμωτικό και για τους ίδιους αλλά και για την Ελληνική Αστυνομία. Η δε ηπιότατη πειθαρχική ποινή σε βάρος όσων αστυνομικών, βαθμοφόρων και μη, ενεπλάκησαν στην ιστορία αυτή απλά επιτείνει την ατιμωτική στάση της ΕΛ.ΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου