Δεν ανήκω σε εκείνους, οι οποίοι ξιφουλκούν το τελευταίο χρονικό διάστημα κατά των τραπεζών, γενικά, τις οποίες θεωρούν υπεύθυνες για την κατακόρυφη αύξηση των πλειστηριασμών ακινήτων. Μπορώ να δεχθώ ότι υπάρχουν πρόσωπα, τα οποία λόγω ατυχών συγκυριών, όπως προβλήματα υγείας, δεν μπόρεσαν να εξοφλήσουν τις οφειλές τους προς τις τράπεζες, με αποτέλεσμα να απωλέσουν τις οικίες τους. Όπως, επίσης, υπάρχουν πρόσωπα, τα οποία εξόφλησαν την οφειλή τους προς κάποια τράπεζα, η οποία στη συνέχεια έκρινε σκόπιμο να συνεχίσει να τους ενοχλεί, ισχυριζόμενη, δήθεν, ότι δεν είχε εξοφληθεί. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, μόνο που δεν αποτελούν τον κανόνα. Οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούν πρόσωπα, τα οποία ζήτησαν και έλαβαν διακοποδάνεια, καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες και άλλα συναφή, τα οποία προσφέρθηκαν π.χ. δια τηλεφώνου και δεν είχαν το σθένος να τα αρνηθούν.
Θα μπορούσε κανείς να επικρίνει τη συνήθεια των τραπεζών να τηλεφωνούν και γενικά να μετέρχονται κάθε μέσο, προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες. Κατακριτέα είναι και η πρακτική τους να σκαρώνουν πλαστές ανάγκες π.χ. παρακολουθήστε την Εθνική Ελλάδος στον τελικό του EURO στην Πορτογαλία, αν θυμάστε προ τετραετίας, κόλπο, το οποίο έπεισε εκατοντάδες συνέλληνες να συρρεύσουν στις τράπεζες για να λάβουν σχετικό δάνειο. Θα μπορούσε, επίσης, να κατακρίνει την πρακτική των πανωτοκίων, η οποία ώθησε στην απελπισία εκατοντάδες δανειστές. Αν εξαιρέσουμε την τελευταία πρακτική, η οποία και παράνομη είναι και καταχρηστική, οι υπόλοιπες τακτικές αποτελούν το αναγκαίο επακόλουθο μιας κοινωνίας ελεύθερου ανταγωνισμού, όπου τα πάντα, σχεδόν, προσφέρονται, αγοράζονται και ανταλλάσσονται.
Από την άλλη, όμως, πλευρά τι μέτρα πήραμε ως κοινωνία, ώστε να θωρακιστούμε από την επέλαση των «δελεαστικών» προσφορών των τραπεζών; Οργανωθήκαμε ποτέ, ώστε να πούμε ΟΧΙ στις προσφορές των τραπεζών, όταν δεν τις χρειαζόμαστε; Μάλλον όχι, αρκεστήκαμε να καταγγείλουμε γενικά και αόριστα, όπως δυστυχώς συνηθίζουμε, τα συμφέροντα των τραπεζών, οι οποίες προωθούν τα προϊόντα τους με κάθε μέσο και δημιουργούν στο φτωχό και απλό κοσμάκη πλαστές ανάγκες. Μας φταίνε οι τράπεζες, που διαφημίζουν παντού τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, ώστε να τις βλέπουμε όποιο κανάλι της τηλεόρασης και αν ανοίξουμε , όποια διαφήμιση και αν δούμε στους τοίχους των πόλεών μας.
Μόνο που ο νεοέλληνας σε πολλές περιπτώσεις αδυνατεί να καταπολεμήσει τις κακές του συνήθειες. Οι πλαστές ανάγκες δε δημιουργήθηκαν από τις τράπεζες αποκλειστικά αλλά από την αδυναμία του να αρνηθεί την προσφορά ενός δανείου ή μιας πιστωτικής κάρτας, που του προσφέρει μια τράπεζα. Δέχεται ότι δεν μπορεί να αντισταθεί στις διαφημίσεις για δάνεια, κάρτες και άλλα παρεμφερή αλλά όταν βλέπει διαφημιστικό σποτάκι σε κάποιο ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό, με το οποίο καλείται να μην οδηγεί πιωμένος ή να φοράει τη ζώνη του ή να μην τρέχει, όταν οδηγεί ή να σέβεται το περιβάλλον, τότε προφανώς η προβολή αυτών των μηνυμάτων δεν τον επηρεάζει, αν κρίνουμε από τα τροχαία ατυχήματα, που οφείλονται σε μέθη, μεγάλη ταχύτητα ή τάση να μη φοράμε ζώνη ασφαλείας. Κοινώς, τις σχετικές διαφημίσεις τις αγνοεί. Άρα ακούει ό,τι το βολεύει.
Από την άλλη πλευρά, το φαινόμενο των κατασχέσεως ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Δέχομαι ότι το μεγαλύτερο μέρος των κατασχεθέντων ακινήτων ανήκει σε δανειολήπτες, οι οποίοι έλαβαν δάνεια για ανάγκες, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν πρωταρχικές (ανέφερα παραδείγματα ανωτέρω) αλλά δεν παύει, ακόμα και έτσι, η απώλεια μιας οικίας να φαντάζει αρκούντως σκληρή. Το φαινόμενο, που παρουσιάζεται στις Η.Π.Α. ,όπου χιλιάδες, ίσως και περισσότερες οικογένειες διαβιούν, πλέον, σε αντίσκηνα, αφού έχασαν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς θα μπορούσε να εμφανιστεί και στην Ελλάδα.
Θα μπορούσε κανείς να επικρίνει τη συνήθεια των τραπεζών να τηλεφωνούν και γενικά να μετέρχονται κάθε μέσο, προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες. Κατακριτέα είναι και η πρακτική τους να σκαρώνουν πλαστές ανάγκες π.χ. παρακολουθήστε την Εθνική Ελλάδος στον τελικό του EURO στην Πορτογαλία, αν θυμάστε προ τετραετίας, κόλπο, το οποίο έπεισε εκατοντάδες συνέλληνες να συρρεύσουν στις τράπεζες για να λάβουν σχετικό δάνειο. Θα μπορούσε, επίσης, να κατακρίνει την πρακτική των πανωτοκίων, η οποία ώθησε στην απελπισία εκατοντάδες δανειστές. Αν εξαιρέσουμε την τελευταία πρακτική, η οποία και παράνομη είναι και καταχρηστική, οι υπόλοιπες τακτικές αποτελούν το αναγκαίο επακόλουθο μιας κοινωνίας ελεύθερου ανταγωνισμού, όπου τα πάντα, σχεδόν, προσφέρονται, αγοράζονται και ανταλλάσσονται.
Από την άλλη, όμως, πλευρά τι μέτρα πήραμε ως κοινωνία, ώστε να θωρακιστούμε από την επέλαση των «δελεαστικών» προσφορών των τραπεζών; Οργανωθήκαμε ποτέ, ώστε να πούμε ΟΧΙ στις προσφορές των τραπεζών, όταν δεν τις χρειαζόμαστε; Μάλλον όχι, αρκεστήκαμε να καταγγείλουμε γενικά και αόριστα, όπως δυστυχώς συνηθίζουμε, τα συμφέροντα των τραπεζών, οι οποίες προωθούν τα προϊόντα τους με κάθε μέσο και δημιουργούν στο φτωχό και απλό κοσμάκη πλαστές ανάγκες. Μας φταίνε οι τράπεζες, που διαφημίζουν παντού τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, ώστε να τις βλέπουμε όποιο κανάλι της τηλεόρασης και αν ανοίξουμε , όποια διαφήμιση και αν δούμε στους τοίχους των πόλεών μας.
Μόνο που ο νεοέλληνας σε πολλές περιπτώσεις αδυνατεί να καταπολεμήσει τις κακές του συνήθειες. Οι πλαστές ανάγκες δε δημιουργήθηκαν από τις τράπεζες αποκλειστικά αλλά από την αδυναμία του να αρνηθεί την προσφορά ενός δανείου ή μιας πιστωτικής κάρτας, που του προσφέρει μια τράπεζα. Δέχεται ότι δεν μπορεί να αντισταθεί στις διαφημίσεις για δάνεια, κάρτες και άλλα παρεμφερή αλλά όταν βλέπει διαφημιστικό σποτάκι σε κάποιο ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό, με το οποίο καλείται να μην οδηγεί πιωμένος ή να φοράει τη ζώνη του ή να μην τρέχει, όταν οδηγεί ή να σέβεται το περιβάλλον, τότε προφανώς η προβολή αυτών των μηνυμάτων δεν τον επηρεάζει, αν κρίνουμε από τα τροχαία ατυχήματα, που οφείλονται σε μέθη, μεγάλη ταχύτητα ή τάση να μη φοράμε ζώνη ασφαλείας. Κοινώς, τις σχετικές διαφημίσεις τις αγνοεί. Άρα ακούει ό,τι το βολεύει.
Από την άλλη πλευρά, το φαινόμενο των κατασχέσεως ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Δέχομαι ότι το μεγαλύτερο μέρος των κατασχεθέντων ακινήτων ανήκει σε δανειολήπτες, οι οποίοι έλαβαν δάνεια για ανάγκες, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν πρωταρχικές (ανέφερα παραδείγματα ανωτέρω) αλλά δεν παύει, ακόμα και έτσι, η απώλεια μιας οικίας να φαντάζει αρκούντως σκληρή. Το φαινόμενο, που παρουσιάζεται στις Η.Π.Α. ,όπου χιλιάδες, ίσως και περισσότερες οικογένειες διαβιούν, πλέον, σε αντίσκηνα, αφού έχασαν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς θα μπορούσε να εμφανιστεί και στην Ελλάδα.
Ήδη έχουν ληφθεί κάποια μέτρα και στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, δυνάμει της παραγράφου 11 του άρθρου 18 του Ν. 3587/2007, απαγορεύεται η κατάσχεση ακινήτου για χρέη από πιστωτική κάρτα ή καταναλωτικό δάνειο, αν αυτό αποτελεί την μοναδική κατοικία του οφειλέτη, η απαίτηση της τράπεζας ή οποιουδήποτε άλλου πιστωτικού ιδρύματος δεν υπερβαίνει τα 10.000 ευρώ και η προσημείωση, κατάσχεση ή παν άλλο νομικό βάρος δεν ενεγράφη συναινέσει του οφειλέτη, αρκεί ο οφειλέτης να ασκήσει ανακοπή μέσα σε χρονικό διάστημα 15 ημερών από την επίδοση (κοινοποίηση) σε αυτόν εκτελεστού τίτλου, με τον οποίο ξεκινάει η διαδικασία της κατασχέσεως ενός ακινήτου. Την ίδια στιγμή, προωθείται νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία στους πλειστηριασμούς δεν θα πωλείται ένα ακίνητο σε τιμή κατώτερη της αντικειμενικής του αξίας, ώστε να παρέχεται στον οφειλέτη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα να καταβάλει το χρέος του προς την τράπεζα και να αποφεύγονται πλειστηριασμοί ακινήτων σε υπερβολικά χαμηλές τιμές, ενώ θα θεσπιστεί περίοδος χάριτος ενός χρόνου, προκειμένου ο δανειολήπτης να επιτύχει νέο διακανονισμό με την τράπεζα, ώστε να σώσει το ακίνητό του.
Βέβαια, αν και ο παραπάνω νόμος ισχύει εδώ και δέκα, περίπου, μήνες, η αύξηση του αριθμού των πλειστηριασμών είναι γεγονός, το οποίο αποδεικνύει ότι τίποτε δε μας σταματά, προκειμένου να πάρουμε δάνειο για να καλύψουμε, δήθεν, ανάγκες μας αλλά στην ουσία για την καλοπέρασή μας, ως, επίσης, ότι αν και υπάρχουν μέτρα, ώστε να σταματήσει κανείς ένα πλειστηριασμό σε βάρος του ακινήτου του, εν τούτοις ουδέν πράττει εκείνος, κατά του οποίου στρέφεται ο πλειστηριασμός. Ίσως γιατί δεν έχουμε μάθει να προστρέχουμε στις ενώσεις προστασίας δανειοληπτών, οι οποίες έχουν ιδρυθεί τα τελευταία χρόνια σε μια προσπάθεια να ανακοπεί ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των κατασχέσεων ακινήτων. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να περιμένουμε από το κράτος-πατερούλη να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ίσως διότι δεν έχουμε μάθει να περιορίζουμε τις ανάγκες μας, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι πλειστηριασμοί αφορούν χρέη από καταναλωτικά δάνεια ή πιστωτικές κάρτες, κατηγορίες δανείων, που ελήφθησαν όχι διότι υπήρχαν πραγματικές ανάγκες αλλά διότι κάποιοι συμπατριώτες μας επιθυμούσαν να ξοδέψουν περισσότερα απ’ όσα αποκέρδαιναν. Ίσως, εντέλει, διότι "γουστάρουμε" να χρωστάμε αριστερά και δεξιά και θέλουμε το κράτος να μας προστατέψει, ώστε και να μην πληρώσουμε και να κρατήσουμε το σπίτι μας.
Θέμα νοοτροπίας, λοιπόν; Σαφώς, κατά την ταπεινή μου άποψη! Μα δεν υπάρχουν και εκείνοι οι άτυχοι, που πήραν δάνειο για να αγοράσουν ένα σπίτι ή για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και οι συγκυρίες τους κατέστρεψαν, με αποτέλεσμα να χάσουν το σπίτι τους; Μα φυσικά και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αλλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, ο οποίος θέλει πολλούς συνέλληνες να λαμβάνουν δάνεια, για να καλύψουν τις ανάγκες ψυχαγωγίας τους, οι οποίες δεν είναι δα και πρωταρχικές ή, εν πάσει περιπτώσει, μπορούμε να ψυχαγωγηθούμε, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας.
Εν κατακλείδι, η αλλαγή του νόμου για τις κατασχέσεις ακινήτων δεν αρκεί, για να μας σώσει από τον αυξανόμενο αριθμό πλειστηριασμών. Η αλλαγή μυαλών θα είναι το καλύτερο φάρμακο. Αλλά γι’ αυτό δεν υπάρχει ούτε συνταγή ιατρού ούτε νομοθετική ρύθμιση.
Βέβαια, αν και ο παραπάνω νόμος ισχύει εδώ και δέκα, περίπου, μήνες, η αύξηση του αριθμού των πλειστηριασμών είναι γεγονός, το οποίο αποδεικνύει ότι τίποτε δε μας σταματά, προκειμένου να πάρουμε δάνειο για να καλύψουμε, δήθεν, ανάγκες μας αλλά στην ουσία για την καλοπέρασή μας, ως, επίσης, ότι αν και υπάρχουν μέτρα, ώστε να σταματήσει κανείς ένα πλειστηριασμό σε βάρος του ακινήτου του, εν τούτοις ουδέν πράττει εκείνος, κατά του οποίου στρέφεται ο πλειστηριασμός. Ίσως γιατί δεν έχουμε μάθει να προστρέχουμε στις ενώσεις προστασίας δανειοληπτών, οι οποίες έχουν ιδρυθεί τα τελευταία χρόνια σε μια προσπάθεια να ανακοπεί ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των κατασχέσεων ακινήτων. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να περιμένουμε από το κράτος-πατερούλη να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ίσως διότι δεν έχουμε μάθει να περιορίζουμε τις ανάγκες μας, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι πλειστηριασμοί αφορούν χρέη από καταναλωτικά δάνεια ή πιστωτικές κάρτες, κατηγορίες δανείων, που ελήφθησαν όχι διότι υπήρχαν πραγματικές ανάγκες αλλά διότι κάποιοι συμπατριώτες μας επιθυμούσαν να ξοδέψουν περισσότερα απ’ όσα αποκέρδαιναν. Ίσως, εντέλει, διότι "γουστάρουμε" να χρωστάμε αριστερά και δεξιά και θέλουμε το κράτος να μας προστατέψει, ώστε και να μην πληρώσουμε και να κρατήσουμε το σπίτι μας.
Θέμα νοοτροπίας, λοιπόν; Σαφώς, κατά την ταπεινή μου άποψη! Μα δεν υπάρχουν και εκείνοι οι άτυχοι, που πήραν δάνειο για να αγοράσουν ένα σπίτι ή για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και οι συγκυρίες τους κατέστρεψαν, με αποτέλεσμα να χάσουν το σπίτι τους; Μα φυσικά και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αλλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, ο οποίος θέλει πολλούς συνέλληνες να λαμβάνουν δάνεια, για να καλύψουν τις ανάγκες ψυχαγωγίας τους, οι οποίες δεν είναι δα και πρωταρχικές ή, εν πάσει περιπτώσει, μπορούμε να ψυχαγωγηθούμε, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας.
Εν κατακλείδι, η αλλαγή του νόμου για τις κατασχέσεις ακινήτων δεν αρκεί, για να μας σώσει από τον αυξανόμενο αριθμό πλειστηριασμών. Η αλλαγή μυαλών θα είναι το καλύτερο φάρμακο. Αλλά γι’ αυτό δεν υπάρχει ούτε συνταγή ιατρού ούτε νομοθετική ρύθμιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου