Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Λίντερ Μάξιμο στην ιστορία, Λίντερ Μίνιμο στο παρόν

Τελικά, υπάρχουν και χειρότερα από τα τεκταινόμενα στο δικό μας αθλητισμό. Θυμάστε τον αθλητή του ταεκβοντό, Κουβανό Άνγκελ Μάτος, που, αντί να αγωνιστεί κατά του αντιπάλου του για τη διεκδίκηση του χάλκινου μεταλλίου στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, "αγωνίστηκε" κατά του διαιτητή, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί δια βίου από κάθε μελλοντικούς Ολυμπιακούς Αγώνες; Ε, ο τέως Πρόεδρος της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, τάχθηκε υπέρ του οξύθυμου αθλητή, θεωρώντας ότι σωστά ενήργησε έτσι, διότι τον αδίκησε ο διαιτητής. Τόσο ο αθλητής, όσο και ο προπονητής του ( ο οποίος, σημειωτέον, απεβλήθη και αυτός δια βίου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες) έχουν την αμέριστη συμπαράσταση μας, δήλωσε ο "Κομαντάντε". Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη μαφία των Ολυμπιακών Αγώνων, που στέρησε από την Κούβα κάποια χρυσά μετάλλια, κυρίως στην πυγμαχία.
Είναι κρίμα, που ο λαλίστατος "Λίντερ Μάξιμο" δεν κατονόμασε ποιοι ακριβώς; απαρτίζουν τη μαφία, που στέρησε τη χώρα του από τα χρυσά μετάλλια, ως, επίσης, προκαλεί θλίψη η ευκολία, με την οποία χάιδεψε τον κ. Μάτος, ο οποίος σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχε ακούσει ουκ ολίγα κοσμητικά επίθετα για την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Και, εντέλει, είναι τόσο τρομερό μια χώρα, όπως η Κούβα, να μην καταφέρει μια φορά να πετύχει όσα έχει θέσει ως στόχο; Ή μήπως η συμπεριφορά ορισμένων δικών μας προσώπων, που, αν αποτύχει κάπου κάποιος αθλητής μας ή κάποια ομάδα μας, τα ρίχνουν όλα σε σκοτεινές δυνάμεις, που τον εμπόδισαν ή τους αποπροσανατόλισαν, έχει βρει επίδοξους μιμητές και στην αλλοδαπή; Δηλαδή, στις Η.Π.Α. πρέπει να εκτελεστούν ως προδότες όσοι αθλητές ήταν φαβορί για χρυσό μετάλλιο και δεν το κέρδισαν;
Περισσότερο, όμως, ενοχλεί η στάση ενός από τα λίγα σύμβολα της εποχής μας απέναντι στον "άθλο" ενός αθλητή της χώρας του. Διότι, όταν έχεις αγωνιστεί, ώστε να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο στη χώρα σου και να μπορέσει ο λαός σου να απολαύσει κάποια αγαθά, όπως η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η παιδεία, τότε είναι τουλάχιστον οικτρό να υπερασπίζεσαι την παρεκτροπή του αθλητή σου. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι και οι δικοί μας πολιτικοί υπερασπίστηκαν το ντοπάρισμα των δικών μας αθλητών, διότι κανένα πολιτικό δεν είδα να υπερασπίζεται το παραλήρημα της κας. Φανής Χαλκιά, όταν η τελευταία πήρε παραμάζωμα τα Μ.Μ.Ε. και προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της, μετά το πρόσφατο χαΐρι της. Και όταν επικαλείσαι τα ιδανικά του σοσιαλισμού έναντι αυτών επικρατούν στον καπιταλιστικό κόσμο, τότε μάλλον οφείλεις να τραβήξεις το αυτί σε εκείνο, που συμπεριφέρεται σαν αλλοτριωμένος από τον καπιταλισμό.
Είναι ατυχέστατη, λοιπόν, η παραπάνω στάση ενός ανθρώπου, που αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για μια ισχυρότερη Κούβα, επέζησε πολλών αποπειρών δολοφονίας, κρατήθηκε στην εξουσία, όταν το σύνολο, σχεδόν, των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού άλλαξε στρατόπεδο και συνεχίζει να απολαμβάνει του θαυμασμού προσωπικοτήτων απ' όλο τον κόσμο. Και αν όλα τα παραπάνω του χάρισαν το χαρακτηρισμό "LIDER MAXIMO", η πρόσφατη ρήση του περισσότερο σε "LIDER MINIMO" παραπέμπει.
Διαβάστε :
www2.rizospastis.gr/story.do?id=4689380&publDate=26/8/2008(η άποψη του "Ριζοσπάστη" για τη συγκομιδή μεταλλίων της Κούβας. Τότε δεν είχε, ακόμα, γίνει γνωστή η ρήση του Φιντέλ Κάστρο υπέρ του Μάτος).

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Ερυθρόλευκα χάλια, ερυθρόλευκη αντίληψη

Βουτιές για ψύλλου πήδημα, έντονες και άσκοπες διαμαρτυρίες προς το διαιτητή, ανόητες κίτρινες κάρτες, εκνευρισμός με κάθε τσατζάρισμα παίκτη της αντίπαλης ομάδας, ικεσίες προς το Θεό να κατέβει στη γη, προφανώς, και να αποδώσει Δικαιοσύνη), γκρίνια ατελείωτη και κάθε άλλο παρά πνεύμα νικητή στην ομάδα!
Όχι, δεν πρόκειται για περιγραφή των συμπτωμάτων μιας ομάδας σε ένα Δημοτικό σχολείο, όπου, τέλος πάντων, ούτε η οργάνωση υπάρχει, ώστε να αποφεύγονται τέτοια πράγματα, ούτε η ωριμότητα ή η ψυχολογία, για να συμπεριφέρεται ο μαθητής καλύτερα. Το παραπάνω εισαγωγικό σχόλιο αφορά την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού, όπως αυτή εμφανίστηκε στο χτεσινό παιχνίδι με την Ανόρθωση. Όσοι το είδαν, νομίζω ότι δεν το ευχαριστήθηκαν καθόλου, όσο φανατικοί και αν είναι, εκτός αν είναι υποστηρικτές του ρητού «όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις», οπότε, αποδεχόμενος την ελευθερία στην ανάπτυξη της προσωπικότητας κάθε προσώπου, πάω «πάσο».
Αναρωτιέμαι, αν θα μου άρεσε μια ομάδα, της οποίας η ψυχολογία είναι ανύπαρκτη και η οργάνωσή της πάσχει, να πετύχει την είσοδό της σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Αν είχε την απαιτούμενη ψυχή και ωριμότητα, μπορεί και να το δεχόμουν. Φρονώ, όμως, ότι ο χτεσινός Ολυμπιακός δεν είχε κανένα από τα παραπάνω στοιχεία. Και, το χειρότερο απ’ όλα, η συμπεριφορά του θύμιζε κακομαθημένο τσούρμο, που βαυκαλίζεται ότι με τις θεαματικές βουτιές και τις υποκριτικές κραυγές του, δήθεν, πληγωμένου από το, δήθεν, «κλάδεμα» του αντιπάλου θα κερδίσει την εύνοια του διαιτητή. Και μάλλον θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς, που μόνο οι Κύπριοι είχαν την ατυχία να αντιμετωπίσουν αυτό το συνοθήλευμα ανώριμων παικτών και το προσπέρασαν με άνεση, όπως απεδείχθη. Διότι ανατριχιάζω στην ιδέα ότι μια τέτοια εικόνα ο Ολυμπιακός θα έδειχνε και στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου περισσότερα μάτια θα τον έβλεπαν.
Το χειρότερο είναι ότι ακόμα και οι νέοι ξένοι του Ολυμπιακού έδειξαν πρόθυμοι να συμμετάσχουν στην κακοστημένη αυτή φαρσοκωμωδία. Ο Ντούντου δε σταμάτησε στιγμή να προσεύχεται για τη βοήθεια του Θεού, λες και ο Θεός θα προστρέξει να βοηθήσει την κάθε κακοστημένη και κακομαθημένη ομάδα. Ο Λέτο παρέδωσε μαθήματα ύφους στις βουτιές. Κόλλησαν από τώρα την αρρώστια του υποκρινόμενου ποδοσφαιριστή; Ελπίζω να ήταν παροδικό.
Ακόμα χειρότερη, όμως, εντύπωση μου άφησε η εικόνα του επίσημου Ολυμπιακού για τα έκτροπα των οπαδών του (διότι δεν πρόκειται για φιλάθλους). «Αυτοί δεν μας εκφράζουν και θα έπρεπε να συλλαμβάνονται εκείνη τη στιγμή (προφανώς οι ταραξίες με τα ερυθρόλευκα). Ήταν δίπλα η αστυνομία. Υπάρχουν οι κάμερες, υπάρχουν τα βίντεο. Ας τους συλλάβουν, λοιπόν, να τελειώνει αυτή η ιστορία», δήλωσε χτες στα Μ.Μ.Ε. ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ, κ. Γιάννης Μώραλης. Κοινώς, μακρυά από μας, η Αστυνομία φταίει για όλα. Ας δεχθώ ότι η οργάνωση της ΕΛ.ΑΣ. δεν της επιτρέπει να φέρει κάποιο αποφασιστικό χτύπημα στο χουλιγκανισμό. Μήπως, όμως, ο κ. Μώραλης παραγνωρίζει τις ευθύνες της ομάδος του; «Αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δεν πρόκειται να τους αλλάξουμε», είχε δηλώσει προ ετών ο κ. Σωκράτης Κόκκαλης, πρόεδρος του Ολυμπιακού, όταν ρωτήθηκε πως επιτρέπει να προκαλούν επεισόδια οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Κοινώς, μην πειράζετε τα παιδιά, τους «επιστήμονες», όπως τους είχε χαρακτηρίσει ένας άλλος αξέχαστος πρόεδρος του Ολυμπιακού, ο κ. Σαλιαρέλης.
Ας πληρώσει, λοιπόν, το πρόστιμο, που θα του επιβληθεί ο Ολυμπιακός! Και ας συνεχίσει να υποθάλπει και να «χαϊδεύει» τα καλόπαιδά του! Με τις συνθήκες αυτές καλό είναι και το 10ο πρωτάθλημα.

Υ.Γ. Τα ίδια θα έγραφα, και αν ήταν στη θέση του Ολυμπιακού κάποια άλλη ελληνική ομάδα.

Υ.Γ.2. Δεν παραβλέπω ότι στο παρελθόν αρκετοί Κύπριοι οπαδοί της Ανόρθωσης είχαν συμπεριφερθεί έτσι στους παίκτες και τους φίλους της Α.Ε.Κ. Και ο τότε πρόεδρος της Ανόρθωσης, κ. Λευκαρίτης, είχε αντιδράσει όπως αντέδρασε και ο επίσημος Ολυμπιακός. Μόνο που με το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" στο τέλος θα μείνουν όλοι τους αόμματοι.

www.enet.gr/online/online_text/c=115,id=15089928 (ο απολογισμός των επεισοδίων των οπαδών του Ολυμπιακού)

Βιβλία : Το Μεγαλείο της Πορτογαλίας, του Αντόνιο Λόμπο Αντούνες

Η πρόταση για ανάγνωση του βιβλίου αυτού ανήκε στους ιστολόγους Αλέξη και Χρυσάνθη του ιστολογίου alexis-cryssanthie.blogspot.com και η υπόθεσή του με συνεπήρε σε βαθμό, που αποφάσισα να το διαβάσω.
Η ιστορία ξεκινάει την παραμονή των Χριστουγέννων του 1995 στη Λισσαβώνα, όταν ο Κάρλος αποφασίζει να καλέσει τα δύο αδέλφια του για να περάσουν μαζί τα Χριστούγεννα. Λεπτομέρεια : ο Κάρλος έχει να μιλήσει με τα αδέλφια του 15 χρόνια. Η συνάντηση αυτή δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ αλλά μέσα από το μονόλογο του Κάρλος αλλά και των αδελφών του θα μάθουμε το λόγο, για τον οποίο δημιουργήθηκε η απόσταση αυτή ανάμεσα στα αδέλφια. Και τα τρία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αγκόλα την εποχή, που αυτή ήταν πορτογαλική αποικία, σε μια οικογένεια, όπου ο πατέρας, πρώην μηχανικός της Κότονανγκ ,της βελγοπορτογαλικής εταιρείας, που εκμεταλλευόταν τις φυτείες βαμβακιού της Αγκόλας, κατέληξε αλκοολικός και αδιάφορος για όλα τα παιδιά του, πλην της κόρης του, Κλαρίς, ενώ η μητέρα αναζητώντας ένα ενδιαφέρον στη ζωή της συνήψε σχέση με το διοικητή της τοπικής αστυνομίας, ενώ αναγκαζόταν να υπομείνει την κριτική της οικογένειάς της για το γάμο της αλλά και τα παιδιά της. Ο Κάρλος ήταν η ντροπή της οικογένειας, όντας μιγάς, που αγοράστηκε από τη μαύρη μητέρα του και στιγματίστηκε ακόμα περισσότερο, όταν αποφάσισε να παντρευτεί μια μαύρη, με την οποία ζει συμβατικά στο διαμέρισμά του στην Πορτογαλία. Η Κλαρίς ζει σε μια ελευθεριότητα ήδη από την εποχή, που έμενε στην Αγκόλα και στη Λισσαβώνα συντηρείται από τους ζάπλουτους εραστές της. Ο Ρούι, τρίτος αδελφός, πάσχει από επιληψία και καταφεύγει σε παρορμητικές ενέργειες, που του κοστίζουν τον εγκλεισμό του σε ένα ίδρυμα, τα έξοδα του οποίου πληρώνει η Κλαρίς. Και η Ιζίλντα, μητέρα των παιδιών αυτών, αρνείται να επιβιβαστεί στο πλοίο, που θα τους πάει στην Πορτογαλία, ενώ οι Πορτογάλοι αποχωρούν από την ήδη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο Αγκόλα, για να παραμείνει στο υποστατικό και να διαφυλάξει τις μνήμες της οικογένειάς της, πράξη, που θα τις κοστίσει αφόρητες κακουχίες.
Το θέμα του βιβλίου δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Από την πρώτη κιόλας στιγμή ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου αυτού είναι μέλη μιας διαλυμένης οικογένειας, που μεγάλωσαν σε μια αποικία, της οποίας οι σχέσεις με τη μητρόπολη ήταν κάκιστες και διακρίνονταν τόσο από την κακή οργάνωση των σχέσεών τους όσο και από τον υποτιμητικό τρόπο, με τον οποίο η μητρόπολη αντιμετώπιζε τους αποίκους Πορτογάλους. Κυρίαρχο στοιχείο του χαρακτήρα των τεσσάρων κυρίων χαρακτήρων του έργου είναι η μοναξιά. Καθένα από τα παιδιά περνά τα Χριστούγεννά του μόνο του αναλογιζόμενο τα αίτια, που το έφεραν σε απόσταση με τα αδέλφια του. Η μητέρα περιφέρεται στην ερειπωμένη Αγκόλα μετά την κατάσχεση του σπιτιού της από μια από τις αντιμαχόμενες ομάδες, που δρούσαν στη χώρα αυτή, συντροφιά με δύο μαύρες υπηρέτριες και σκέφτεται την αποτυχία του γάμου της, την απόρριψη από την οικογένειά της, τον ξεπεσμό του άνδρα της αλλά και την κρυφή περιφρόνηση, που ένοιωθε γι' αυτή ο περίγυρός της. Ο μονόλογός της αγγίζει την παράνοια, ιδιαίτερα στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, την οποία σκιαγραφεί με μεγάλη μαεστρία ο συγγραφέας, δεύτερος τη τάξει σπουδαίος Πορτογάλος συγγραφέας μετά το νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου και με εμπειρία από την Αγκόλα, όπου υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός το διάστημα 1971-1973. Στα πλεονεκτήματα του βιβλίου αυτού συγκαταλέγεται η άψογη σκιαγράφηση των χαρακτήρων αλλά και η περιγραφή του συναισθήματος της μοναξιάς των τριών αδελφών. Ακόμα, ο αναγνώστης θα βρει αρκετές πληροφορίες για την ιστορία της Αγκόλας, την εξέγερση των μαύρων το 1961, λόγω των αθλίων συνθηκών διαβίωσης και εκμετάλλευσής τους, που επίσης περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα, αλλά και της υποκίνησής τους από άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής εκείνης, χωρίς να παραβλέπουμε και τη συμμετοχή της Κούβας στον ξεσηκωμό αυτό.
Δεν αποτελεί αρετή του βιβλίου αυτού το καταθλιπτικό θέμα της μοναξιάς αλλά και της εξαθλίωσης της μητέρας των τριών αδελφών. Κάποιες περιγραφές των θυμάτων των αντιμαχόμενων παρατάξεων αλλά και η απόλυτη ταπείνωση της μητέρας απλά ταράζουν τα ευαίσθητα στομάχια και προκαλούν οίκτο, ακόμα και αν διαβάζουμε ότι η μητέρα ουδέποτε ευαισθητοποιήθηκε με την στυγνή εκμετάλλευση των μαύρων στην αποικία αυτή. Τροχοπέδη, επίσης, για το μη συγκεντρωμένο αναγνώστη αποτελεί ο μακροπερίοδος λόγος, στον οποίο επιδίδεται ο συγγραφέας. Στο λόγο αυτό συχνά παρεμβάλλονται σκέψεις των πρωταγωνιστών από παλαιότερα επεισόδια της ζωής τους, με αποτέλεσμα ενίοτε ο ρυθμός της σκέψεως του συγγραφέα να κόβεται.
Συνοπτικά, πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο, που απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση από τον αναγνώστη και δεν ενδείκνυται για ανάγνωση σε πολυσύχναστες παραλίες. Φρονώ, επίσης, ότι θα θυμίσει σε πολλούς την τύχη των Έλλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία, όταν το ελληνικό κράτος τους αντιμετώπισε ως κατώτερης πάστας ανθρώπους. Με μια διαφορά, ότι οι μεν Έλληνες της Μικράς Ασίας ζούσαν εκεί επί 2.500 και πλέον χρόνια και απλά ξερριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες, ενώ οι Πορτογάλοι πρόσφυγες της Αγκόλας απλά εστάλησαν εκεί από το πορτογαλικό κράτος για να δημιουργήσουν μια αποικία και το πορτογαλικό κράτος όχι μόνο τους παράτησε στη μοίρα τους, τουλάχιστον την εποχή, που διαδραματίζεται το βιβλίο, αλλά και τους αγνόησε, όταν αυτοί ξεβράστηκαν στην Πορτογαλία. Και σε αυτή την αντιμετώπιση των Πορτογάλων προσφύγων και την, εντεύθεν, συντριβή της μετέπειτα ζωής τους εστιάζει ο συγγραφέας. Και το επιτυγχάνει απόλυτα.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Ακρότητες και υπερβολές

Ένα, ακόμα, περιστατικό βανδαλισμού εβραϊκού μνημείου, αυτή τη φορά στη Ρόδο, επαναφέρει στην επιφάνεια της επικαιρότητας το ζήτημα της ύπαρξης ή όχι αντισημιτισμού στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, μια ομάδα μαθητών του Βενετοκλείου Λυκείου της Ρόδου προέβη σε ούρηση του μνημείου, που έχει κτιστεί στη μνήμη των Ελληνοεβραίων της Ρόδου, που έχασαν τη ζωή τους κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών. Οι ίδιοι, μάλιστα, οι ουρητές δε δίστασαν να παινευτούν για την απαράδεκτη αυτή ενέργειά του. Πρόκειται για μια πράξη, που υποδηλώνει κατάφωρη περιφρόνηση προς τους Έλληνες Εβραϊκής καταγωγής και θρησκεύματος συμπολίτες μας, οι οποίοι και προσέφεραν στην Ελλάδα και σκοτώθηκαν γι’ αυτή κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τίθεται, λοιπόν, θέμα, αν στη σημερινή Ελλάδα παρατηρούνται φαινόμενα αντισημιτισμού, ως, επίσης, και ποια περιστατικά θεμελιώνουν αντισημιτισμό στην Ελλάδα. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι υπάρχουν κάποια φαινόμενα αντισημιτισμού, όπως η βεβήλωση του εν λόγω μνημείου αλλά και άλλων σχετικών μνημείων στην Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα, η αντισημιτική ρητορεία εκπροσώπων του ακροδεξιού κόμματος ΛΑ.Ο.Σ., το πρόσφατο αντισημιτικό παραλήρημα του κ. Μίκη Θεοδωράκη, η φασαρία, που προκάλεσε το βιβλίο του ακροδεξιού πολιτικού και δικηγόρου, κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη «ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ-ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ», που οδήγησε στην καταδίκη του σε 18 μήνες φυλάκιση, η ελεύθερη κυκλοφορία στη χώρα μας του πλαστογραφήματος «ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ» και άλλες περιπτώσεις. Παλαιότερα, αναφέρονταν ως πράξεις αντισημιτισμού η καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να κτιστεί πάνω του το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το πογκρόμ στη συνοικία Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη το 1931 και άλλα. Πλην, όμως, τα περιστατικά αυτά ουδόλως εξέφραζαν ή εκφράζουν το σύνολο των κατοίκων αυτής της χώρας πολλώ δε μάλλον προκαλούνται από ομάδες προσώπων ακροδεξιών και ρατσιστικών αντιλήψεων, που καταδικάζονται στη συνείδηση του συνόλου των Ελλήνων. Η ελεύθερη δε κυκλοφορία των ανωτέρω βιβλίων περισσότερο, κατά την ταπεινή μου άποψη, αποτελεί μια έκφραση, έστω απόφυση, της ελευθερίας του λόγου και κάθε πρόσωπο μπορεί να κρίνει το ποιόν τόσο αυτών που τα έγραψαν όσο και τη (μη) βασιμότητά τους. Άλλωστε, έχει αποδειχθεί ότι τα διαβόητα «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ» αποτελούν μια από τις σημαντικότερες πλαστογραφίες, που έγιναν ποτέ παγκοσμίως και τούτο δεν αμφισβητείται από κανένα σκεπτόμενο πρόσωπο. Περαιτέρω, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) αποτελεί νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, κατάσταση άγνωστη, ακόμα, στην Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος αλλά και στα λοιπά δόγματα και θρησκείες. Επίσης, στην Ελλάδα κυκλοφορούν ουκ ολίγες μελέτες αλλά και δημοσιεύονται πολλά άρθρα, από τα οποία προκύπτει και προβάλλεται η συμμετοχή των Ελληνοεβραίων στην οικονομική ζωή του τόπου αλλά και στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον ελληνικό στρατό αλλά και η προσπάθεια πολλών Ελλήνων να σώσουν στη διάρκεια της Κατοχής πολλούς Ελληνοεβραίους συμπολίτες τους (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Δήμου Βόλου, όπου ο Αρχιεπίσκοπος Ιωακείμ αλλά και το ΕΑΜ προέβησαν σε ενέργειες για τη διάσωση των Ελληνοεβραίων της πόλης, με αποτέλεσμα το 74% του εβραϊκού πληθυσμού της να διασωθεί).
Περαιτέρω, κυριαρχεί τα τελευταία μια προσπάθεια, ώστε πάσα μη φιλική προς το κράτος του Ισραήλ ενέργεια να αντιμετωπίζεται ως αντισημιτική. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του Ιδρύματος Σίμον Βιζενταλ, που αναφέρει ότι ο μέσος Έλληνας τρέφει αντισημιτικά αισθήματα, επειδή, δήθεν, εκφράζει θετικές απόψεις για όσα γράφονται για τους Εβραίους στα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (γι’ αυτό, άραγε, κυκλοφορούν σε εκδοτικούς οίκους 5ης διαλογής και κάτω;), καίει κάθε Πάσχα τον Ιούδα (μόνο που η ίδια η Εκκλησία της Ελλάδος έχει απαγορεύσει εδώ και 100 και πλέον χρόνια το έθιμο αυτό), χαρακτηρίζει το Ισραήλ «ναζιστική χώρα» (το πράττει όχι, όμως, επειδή κατοικείται από Εβραίους αλλά επειδή περιφρονεί τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. για τη λωρίδα της Γάζας και την εγκατάσταση εποίκων σε παλαιστινιακά εδάφη και έχει επιβάλει σωρεία ταπεινωτικών απαγορεύσεων στους Παλαιστινίους) κ.λπ. Μιλάμε, όμως, για τον ίδιο οργανισμό, που δεν έχει διστάσει να επιτεθεί σε διανοούμενους εβραϊκής καταγωγής, όπως ο Νόαμ Τσόμσκυ, ο Νόρμαν Φίνκελστάιν και ο Τόνυ Τζουντ, που αμφισβήτησαν κάποια από τα λεγόμενά του.
Προσωπικά, θεωρώ ότι ο μέσος Έλληνας απλά αδιαφορεί για τον Ελληνοεβραίο συμπολίτη του. Κακά τα ψέμματα, πέραν των όποιων δυσκολιών στην καθημερινότητά του, ο μέσος Έλληνας δεν έχει αναπτύξει κάποια αντιρατσιστικά αντανακλαστικά, που θα του επέτρεπαν να βγει σα σύνολο και να καταδικάσει ενέργειες, σας αυτή των άξεστων Ροδίων μαθητών. Από την άλλη, όμως, πλευρά, δε διακατέχεται από κάποιο αντιεβραϊκό μένος, όμοιο με εκείνο, λ.χ. των Ρώσσων που προέβησαν στο πογκρόμ του Κίσινεβ (νυν πρωτεύουσας της Μολδαβίας) το 1904, που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς Ρωσσοεβραίους, όσο και αν προσπαθεί το Ίδρυμα Σίμον Βίζενταλ αλλά και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι να μας πείσει για το αντίθετο (το τελευταίο έχει επισημάνει πάμπολλες υπαρκτές περιπτώσεις ρατσισμού στην Ελλάδα αλλά στο θέμα των Εβραίων πιστεύω ότι κάνει λάθος). Ακόμα, η ίδια η ελληνική Πολιτεία ουδόλως διακατέχεται από ανάλογα συναισθήματα προς τους Ελληνοεβραίους και εν γένει Εβραίους και η περίπτωση του παραληρηματικού και αντισημιτικού λόγου προσώπων, όπως ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Καρατζαφέρης, σε καμμία περίπτωση δεν εκφράζουν το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Περαιτέρω, η κριτική προς το κράτος του Ισραήλ δεν αφορά το σύνολο των Εβραίων της οικουμένης και, εν προκειμένω, των Ελληνοεβραίων αλλά μόνο τις αποφάσεις, που λαμβάνει το εν λόγω κράτος εις βάρος των Παλαιστινίων, που κατοικούν στη Λωρίδα της Γάζας αλλά και όσων βρίσκονται έξω από αυτή.
Συμπερασματικά, καλό θα είναι να καλλιεργούμε στους τρίτους και πρώτο απ’ όλους το σχολείο την εκτίμηση προς τον τρίτο αλλοδαπό ή αλλόθρησκο, ώστε κάποια στιγμή φαινόμενα, όπως αυτό της Ρόδου, να εκλείψουν. Και καλό θα είναι να επαινούμε ενέργειες, όπως αυτή της εφημερίδας «ΡΟΔΙΑΚΗ», που κατεδίκασε απερίφραστα την ενέργεια αυτή, δείχνοντας ότι στο σμαραγδένιο νησί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που δεν τρέφουν αντισημιτικά αισθήματα αλλά και να μη δεχόμαστε άκριτα απόψεις, όπως αυτές του Ιδρύματος Σίμον Βίζενταλ ή του Ε.Π.Σ.Ε.
Υ.Γ. Φυσικά, με ενοχλεί τα μάλα η απάντηση, που έδωσαν στην ανάρτηση του abravanel, οι βάρβαροι του Βενετοκλείου Λυκείου Ρόδου. Αυτές, όμως, τις αντιλήψεις είναι αδύνατο να τια υιοθέτησαν από μόνα τους λυκειόπαιδα. Κάποιος ενήλικος θα τους τις δίδαξε. Αλλά αυτά δεν αναιρούν όσα πιστεύω και διατυπώνω ανωτέρω.
Διαβάστε, επίσης :
abravanel.wordpress.com/2008/08/22/neo-nazi-group-urinates-on-the-shoah-memorial-in-rhodes-a-video/#more-310 (η κυριότερη ανάρτηση για το θέμα αυτό στο ιστολόγιο του abravanel)
el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%92%CF%8C%CE%BB%CE%BF (περί της Εβραϊκής Κοινότητας Βόλου και των προσπαθειών για τη διάσωσή της κατά την Κατοχή)
www.iospress.gr/mikro2002/mikro20021130.htm (η αντίθετη άποψη της δημοσιογραφικής ομάδας του Ιού» της «Ελευθεροτυπίας»)

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Πότε υπερασπιστές και πότε πολέμιοι της ανεξαρτησίας

Τώρα, που ο καπνός από τη διαμάχη ανάμεσα στη Γεωργία και τη Ρωσσία για τα μάτια της Νότιας Οσετίας δείχνει να έχει καταλαγιάσει, είναι, νομίζω, ώρα για μια προσπάθεια για ψύχραιμη αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού. Φυσικά, το παρόν ιστολόγιο εκφράζει τις απόψεις του υποφαινόμενου και μόνο, όπως έχουν διαμορφωθεί εδώ και μερικές ημέρες, βάσει των εξελίξεων στην πολύπαθη παραπάνω περιοχή. Και λέω τα παραπάνω, διότι τα Μ.Μ.Ε., διεθνή και ημεδαπά, έχουν σπεύσει να υπερασπιστούν είτε τον κ. Πούτιν είτε τον κ. Σαακασβίλι, ανάλογα με τις συμπάθειές τους. Και, φυσικά, δεν παρεξηγώ τις όποιες συμπάθειες μπορεί να τρέφει κάποιος, απλός πολίτης ή δημοσιογράφος σε Μ.Μ.Ε. με μεγάλη επιρροή, είτε στους Ρώσσους είτε στους Γεωργιανούς, πλην, όμως, είναι χρήσιμο να δούμε την όλη κατάσταση όσο το δυνατό πιο αποστασιοποιημένα. Χώρια, που ενημέρωση με εμφανείς συμπάθειες δε θεωρείται ενημέρωση.
Από τη μια πλευρά, λοιπόν, έχουμε μια πραγματικότητα διαμορφωμένη στο εσωτερικό της Γεωργίας, έστω στα σύνορά της με τη Ρωσσία. Συγκεκριμένα, η Νότια Οσετία αποτελεί τμήμα της επικράτειας της Γεωργίας, ωστόσο οι 70.00, περίπου, κάτοικοί της, που μόνο κατά το 1/3 είναι Γεωργιανοί, αισθάνονται φυλετικά και εθνοτικά Ρώσσοι και κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρετούσαν σε συντάγματα Ρώσσων και όχι Γεωργιανών. Βέβαια, διατηρούν τη δική τους γλώσσα αλλά ήδη από την τσαρική εποχή και στα πλαίσια μια πανρωσσικής αντιλήψεως πολλές από τις εθνότητες, που κατοικούσαν στην Τσαρική Ρωσσία εδιώχθησαν και η γλώσσα τους δεν διδασκόταν. Η έλευση του κομμουνισμού και η δημιουργία της Σοβιετικής Ενώσεως έδωσε ελπίδες στους λαούς, που κατοικούσαν σε αυτή, ότι θα προστατευόταν η γλώσσα και η εν γένει κουλτούρα τους. Πλην, όμως, η ευρύτερη περιοχή της Οσετίας εντάχθηκε στη Ρωσσία με ό,τι συνέπειες είχε αυτό για του Οσέτιους.
Ως λαός, οι Οσέτιοι εμφανίζονται το πρώτον κατά το Μεσαίωνα στις πεδιάδες του ποταμού Ντον και κατά το 13ο αιώνα, εποχή, κατά την οποία οι ορδές των Μογγόλων προελαύνουν καίγοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, καταφεύγουν στις παρυφές του Καυκάσου για να γλυτώσουν.
Με την επικράτηση των Μπολσεβίκων και επί ημερών Λένιν, η Οσετία χωρίζεται σε Βόρεια Οσετία, η οποία αποτελεί τμήμα της Ρωσσικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, και σε Νότια Οσετία, η οποία προσαρτάται στην τότε Σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας. Η κατάσταση αυτή διατηρείται και επί Στάλιν. Τα κίνητρα παραμένουν νεφελώδη. Υπάρχει η άποψη ότι ο Λένιν και ο Στάλιν επιθυμούσαν να πατάξουν τον εθνικισμό, τον οποίο θεωρούσαν ως αντισοσιαλιστικό στοιχείο. Άλλη άποψη λέει ότι ο Στάλιν διατήρησε την κατάσταση αυτή, διότι επιθυμούσε κατ’ αυτό τον τρόπο να ενισχύσει τη Σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας, που ήταν και ο τόπος καταγωγής του (Τζουγκασβίλι ήταν το πραγματικό του επώνυμο, φανερά γεωργιανό επώνυμο). Υπάρχει και τρίτη άποψη, σύμφωνα με την οποία ο Λαβρέντι Μπέρια, δεξί χέρι του Στάλιν επί πολλά χρόνια, Γεωργιανός και αυτός στην καταγωγή, επιθυμούσε την ενίσχυση της ιδιαίτερης πατρίδας του. Και για τις τρεις απόψεις μπορούν να διατυπωθούν πλείστες ενστάσεις. Πρώτον, η πάταξη του εθνικισμού δια της εκτοπίσεως αφορούσε, κυρίως, τις ολιγάριθμες, σε σύγκριση με τη ρωσσική, εθνότητες, ήτοι τους Έλληνες της περιοχής κοντά στην Κριμαία, τους Γερμανούς, που κατοικούσαν κυρίως στη κοιλάδα του Βόλγα, τους Ουκρανούς, τους Ινγκουσέτιους και άλλους πολλούς. Ουδεμία εκτόπιση Ρώσσων, στα πλαίσια της πάταξης του «αντισοσιαλιστικού εθνικισμού», έλαβε χώρα κατά την εποχή των σταλινικών διώξεων. Ναι μεν εδιώχθησαν και Ρώσσοι ως «αντιδραστικοί», «προδότες» και υπό άλλες ιδιότητες (αρκετά περιγραφικός ο Σολζενίτσιν στο «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ») αλλά όχι ως Ρώσσοι, ο εθνικισμός των οποίων έπρεπε να παταχτεί. Επίσης, ουδεμία άλλη μέριμνα περί της ανάπτυξης της Σοβιετικής Δημοκρατίς της Γεωργίας μαρτυρείται είτε επί Λένιν είτε επί Στάλιν, ενός ανθρώπου, που πολλοί βιογράφοι του τον περιγράφουν ως ένα εντελώς απάνθρωπο ον, που είναι αμφίβολο αν αγαπούσε έστω την ιδιαίτερη πατρίδα του. Και, προφανώς, ουδεμία σχετική μέριμνα περί της αναπτύξεως της Γεωργίας ελήφθη από τον Μπέρια.
Με την πάροδο των χρόνων, η Βόρεια Οσετία χαρακτηρίζεται ως αυτόνομη δημοκρατία ενταγμένη στη Ρωσσία. Τούτο, φυσικά, δίδει τη δυνατότητα στην ανάπτυξη της κουλτούρας της αλλά και στη σύσφιξη των σχέσεών της με τη Ρωσσία. Η Νότια Οσετία είχε χαρακτηριστεί ως αυτόνομη περιφέρεια χωρίς, όμως, να πάψει να θεωρείται έδαφος της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Γεωργίας. Τούτο, φυσικά, δημιούργησε μια τεταμένη ατμόσφαιρα, η οποία απλά δεν εκτονώθηκε καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ενόσω η Ε.Σ.Σ.Δ. παραμένει ενωμένη.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως το 1991 οδηγεί στην ανεξαρτητοποίηση της Γεωργίας. Νωρίτερα, το 1988, ιδρύεται το Λαϊκό Μέτωπο της Νότιας Οσετίας, το οποίο ζητεί από το Ανώτατο Σοβιέτ την ανακήρυξη της περιοχής σε αυτόνομη δημοκρατία, αίτημα, που, όμως, δεν γίνεται δεκτό, ενώ καθίστανται παράνομες οι όποιες άλλες αξιώσεις για ανεξαρτητοποίηση. Το 1990, οι Οσέτιοι προβαίνουν σε διενέργεια δικών του εκλογών, τις οποίες η (ακόμα) Σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας δεν αναγνωρίζει. Η Νότια Οσετία παραμένει έδαφος της Γεωργίας αλλά στις 28.11.1991 διακηρύσσει την ανεξαρτησία της από τη Γεωργία, ακολουθώντας το παράδειγμα της Αμπχαζίας, που, επίσης, αποτελούσε τμήμα της Γεωργιανής επικράτειας. Η ανεξαρτησία αυτή, όμως, δεν αναγνωρίστηκε από κανένα κράτος πολλώ δε μάλλον από την ίδια τη Γεωργία, η οποία έστειλε στρατεύματα στην περιοχή, που κατέπνιξαν το κίνημα της ανεξαρτησίας στην περιοχή και οδήγησαν χιλιάδες κατοίκους στην εξορία, χώρια που κόστισε τη ζωή 1.000 ανθρώπων. Ακολούθησε κατάπαυση του πυρός και δημιουργία ειρηνευτικής δύναμης στην περιοχή αποτελούμενης από Ρώσσους, Γεωργιανούς και Νότιο-Οσέτιους, χωρίς, όμως, να ικανοποιηθεί το αίτημα των κατοίκων της Νότιας Οσετίας για απόσχιση από τη Γεωργία.
Εν έτει 2003, η κατάσταση στη Γεωργία ήταν τραγική. Σύσσωμη η αντιπολίτευση κατηγορούσε τον Πρόεδρο της χώρας και παλαιό υπουργό εξωτερικών της Ε.Σ.Σ.Δ., Έντβαρντ Σεβαρτνάντζε, για διαφθορά και αδυναμία να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και τον καλπάζοντα πληθωρισμό. Στις 2.11.2003 προκηρύχθηκαν προεδρικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Σεβαρτνάντζε. Οι φωνές, όμως, για νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος οδήγησαν στην Επανάσταση των Ρόδων, που οδήγησαν στην ανατροπή του καθεστώτος Σεβαρτνάντζε στις 23.11.2003 και την ανάδειξη του Μιχαήλ Σαακασβίλι ως του νέου προσώπου της πολιτικής σκηνής της Γεωργίας. Ελάχιστοι τότε είδαν ότι ο αμερικανοτραφείς και υποστηριζόμενος από τις Η.Π.Α. Σαακασβίλι αποτελούσε ένα πρόσωπο, με το οποίο οι Η.Π.Α. επιθυμούσαν να δημιουργήσουν πιέσεις στη Ρωσσία, ώστε η τελευταία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Οι κατηγορίες του Σαακασβίλι για διαφθορά και άλλα δεινά κατά του καθεστώτος Σεβαρτνάντζε μπορεί να μην είχαν κάποια βάση, πλην, όμως, η εκλογή του τον Ιανουάριο του 2004 στο ύπατο αξίωμα της Γεωργία με ποσοστό της τάξεως του 96% έκανε πολλούς να θυμηθούν τα ποσοστά των καθεστώτων του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και να μιλήσουν για μια νέα εποχή ανελευθερίας στη Γεωργία. Και, φυσικά, ελάχιστοι είχαν αντίρρηση ότι οι σκεπτόμενοι ως Ρώσσοι, στην πλειοψηφία τους, τουλάχιστον, κάτοικοι της Νότιας Οσετίας δεν επρόκειτο να δουν να γίνεται δεκτό το αίτημά τους για απόσχιση από τη Γεωργία ή έστω για αυτονόμησή τους.
Φυσικά, τα οικονομικά προβλήματα της Γεωργίας συνέχισαν να υφίστανται και επί Σαακασβίλι και ο αρχικός ενθουσιασμός των υπηκόων της χώρας αυτής άρχισε να φθίνει ραγδαία. Στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2008, ο Σαακασβίλι κέρδισε εκ νέου, πλην, όμως, τη φορά αυτή οι φωνές για εκλογική νοθεία ήταν εντονότερες από ποτέ. Ωστόσο, οι παρατηρητές του Συμβουλίου της Ευρώπης και το ΟΑΣΕ είχαν αντίθετη άποψη και παρά την πορεία 10.000 διαδηλωτών στην Τιφλίδα με αίτημα την επανάληψη των εκλογών, το εκλογικό αποτέλεσμα παρέμεινε ως είχε.
Με πρόσχημα την τήρηση της συνταγματικής τάξεως, γεωργιανές δυνάμεις, καταφανώς εξοπλισμένες με όπλα αμερικανικής προελεύσεως και εκπαιδευμένες από Αμερικανούς στρατιωτικούς, βομβάρδισαν περιοχές της Νοτίου Οσετίας. Αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους 5.000 άνθρωποι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους άμαχοι(ελάχιστοι ήταν οι Ρώσσοι στρατιώτες και αυτοί ανήκαν στην ήδη από καιρό εγκατεστημένη εκεί ειρηνευτική δύναμη), ενώ η πρωτεύουσα Τσχινβάλι υπέστη εκτεταμένες καταστροφές. Φυσικά, οι Ρώσσοι αντέδρασαν και εισέβαλαν στη Νότια Οσετία με πρόσχημα την προστασία των εκεί ρωσσικών πληθυσμών.
Όλα τα ανωτέρω δημιουργούν πολλούς προβληματισμούς. Από τη μια πλευρά, είναι αναφαίρετο δικαίωμα μιας χώρας να επιδιώκει με κάθε τρόπο την ενότητά της, άλλως τη μη απόσχιση εδαφών αυτής προς όφελος τρίτων χωρών. Καλώς ή κακώς, η Νότια Οσετία αποτελεί τμήμα της γεωργιανής επικράτειας και ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας αποτελεί βασικό δικαίωμά της.
Από την άλλη, ωστόσο, πλευρά, τα 2/3 των κατοίκων της Νότιας Οσετίας αισθάνονται Ρώσσοι. Και αυτό αποτελεί έκφραση του αναφαίρετου δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού. Αν δεχθούμε ότι η Νότια Οσετία πραξικοπηματικά κατέστη τμήμα της τότε Σοβιετικής Δημοκρατίας της Γεωργίας(που δεν υπάρχουν και ιδιαίτερες αμφιβολίες περί αυτού), τότε μήπως οφείλουμε να κρίνουμε με επιείκεια και την όποια επιθυμία των κατοίκων της να αποσχιστούν από τη Γεωργία και να ενωθούν με τη Ρωσσία, τερματίζοντας μια κατάσταση 70 και πλέον ετών, ή έστω την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος αυτονομίας, που, όπως συνήθως συμβαίνει, αποτελεί τον προθάλαμο της πλήρους ανεξαρτησίας;
Εδώ ,οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Γεωργία απέτυχε να αγκαλιάσει τους φιλορώσσους κατοίκους της Νότιας Οσετίας. Η αποτυχία του Σαακασβίλι να τους πάρει με το μέρος του οφείλεται προφανώς και στη φιλοαμερικανική στάση του, η οποία προκαλεί αλλεργία στη ρωσσική κυβέρνηση αλλά και στις μάλλον περιορισμένες πολιτικές αρετές του. Διότι είναι παράλογο, ούσα πάμφτωχη χώρα και χωρίς πολεμική πείρα και επαρκή εξοπλισμό, να διατηρείς δυνάμεις στο Ιράκ αλλά να επιθυμείς την ίδια στιγμή να πολεμήσεις και εντός της χώρας σου. Χώρια, που το «άδειασμα» του Σαακασβίλι προς όσους θεωρούσε συμμάχους και δεν το βοήθησαν, όπως δημόσια ανακοίνωσε, δεν προδίδει ιδιαίτερη ευστροφία. Και χώρια, που ο γεωργιανός εθνικισμός, όπως καλλιεργήθηκε από τον πρώτο Πρόεδρο της ανεξάρτητης Γεωργίας, Ζβίαντ Γκαμσαχούρντια, οδήγησε τους περισσότερους Γεωργιανούς στην πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόσχιση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, οι κάτοικοι των οποίων ,όμως, δεν αναγνωρίζονταν ως Γεωργιανοί.
Από την άλλη πάλι πλευρά, η Ρωσσία φωνάζει ότι οι κάτοικοι της Νότιας Οσετίας είναι Ρώσσοι και για το λόγο αυτό εισέβαλε στη Νότια Οσετία, ώστε να τους προφυλάξει. Από πού και ως πού, όμως, ταυτίζεται η επιθυμία της Ρωσσίας να προφυλάξει τους κατοίκους της Νότιας Οσετίας από τα στρατεύματα της Γεωργίας με την ισοπέδωση του Πότι και του Γκόρι, που είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους και πολλοί άμαχοι; Και μήπως θα πρέπει να κατηγορήσουμε και τη Ρωσσία για υποδαύλιση των παθών στη Νότια Οσετία, καθόσον επί σειρά ετών η Ρωσσία εξέδιδε ρωσσικά διαβατήρια στους κατοίκους της επαρχίας αυτής, χωρίς άλλες προϋποθέσεις; Μπορείτε να φανταστείτε την Ελλάδα να εκδίδει ελληνικά διαβατήρια στους Έλληνες την καταγωγή Αλβανούς υπηκόους, αυτούς, που με περισσή περιφρόνηση αποκαλούμε «Βορειοηπειρώτες»; Την επομένη ημέρα σύσσωμη η διεθνής κοινότητα θα μας είχε «σταυρώσει» και, φυσικά, θα είχαμε χάσει το όποιο δίκιο μας.
Περαιτέρω, τόσο οι Η.Π.Α. όσο και η Ρωσσία δείχνουν μια απροκάλυπτη διπροσωπία στο ζήτημα της Νότιας Οσετίας. Από τη μια πλευρά επικαλούνται τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, σύμφωνα με τις οποίες το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμούς των λαών είναι αναφαίρετο και πρέπει να προστατεύεται. Πλην, όμως, οι μεν Η.Π.Α. αρνούνται να αναγνωρίσουν την όποια απόσχιση ή αυτονόμηση της Νότιας Οσετίας, με πρόσχημα την ενότητα μιας ειρηνικής χώρας, που όλως τυχαίως είναι η Γεωργία, εκ των πιστότερων συμμάχων της, τη στιγμή, που αγκάλιασε την ιδέα της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, ενός κάθε άλλο παρά βιώσιμου μορφώματος, η δε Ρωσσία επιδιώκει την ανεξαρτητοποίηση της Νότιας Οσετίας, τη στιγμή, που έχει ισοπεδώσει την Τσετσενία, μια επαρχία της, αποτελούμενη κατά 93% από Τσετσένους, ήτοι πρόσωπα, που αισθάνονται κάθε άλλο παρά Ρώσσοι και επιθυμούν διακαώς την ανεξαρτησία τους από τη Ρωσσία. Μάλιστα, οι αγριότητες των Ρώσσων στρατιωτών σε βάρος αμάχων Τσετσένων έχουν προκαλέσει τη διεθνή κατακραυγή (ιδιαίτερα περιγραφική στο θέμα αυτό είναι η δολοφονηθείσα δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια στο βιβλίο της «Η ΡΩΣΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΞΥ). Χώρια, που οι Ρώσσοι φωνάζουν για το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γεωργία, που έφερε ξανά το Σακασβίλι στην εξουσία, τη στιγμή, που ουκ ολίγος κόσμος φωνάζει για το αντίστοιχο εκλογικό αποτέλεσμα στη Λευκορωσσία, όπου ο φανερά φιλορώσσος Αλεξάντερ Λουκασένκο συνεχίζει να κυβερνά με ποσοστά αποδοχής, που θυμίζουν άλλα καθεστώτα άλλων εποχών αλλά η Ρωσσία εκεί κάνει πως δεν ακούει.
Συμπερασματικά, αδυνατώ να ανεύρω κάποιο οργανισμό, ο οποίος να μπο-ρεί να εγγυηθεί την ειρήνη στην περιοχή του Καυκάσου. Και, εκ του λόγου αυτού, αδυνατώ να επαινέσω είτε τον κ. Σαακασβίλι για τις όποιες ενέργειές του στο θέμα της Νότιας Οσετίας είτε τον κ. Πούτιν για τις αντίστοιχες δικές του. Κρίμα για το Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε., κ. Μπαν Κι Μουν, που δείχνει στο ξεκίνημα, ακόμα, της θητείας του να αδυνατεί να διαχειριστεί την κρίση στην ευαίσθητη αυτή περιοχή αλλά και οποιαδήποτε άλλη κρίση. Μακάρι να βγω ψεύτης!


tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15432&m=A25&aa=1 (το παρελθόν της Νότιας Οσετίας)

www.lifo.gr/blogs/u2334/11158 (λίγα, ακόμα, λόγια για τη Νότια Οσετία και τη διπροσωπία Η.Π.Α. και Ρωσσίας)

www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=861649&lngDtrID=245 (για την τελευταία εκλογική νίκη του Σαακασβίλι και τις κατηγορίες σε βάρος του)

athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=902038 (η αμφισβήτηση του αριμού των νεκρών κατοίκων της Νότιας Οσετίας από εκπρόσωπο του Παρατηρητηρίου ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW)

www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_12_17/08/2008_281495 (περί Καυκάσου, από τον κ. Βλάση Αγτζίδη)


www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=88892328 (λίγες, ακόμα, πληροφορίες για τη Νότια Οσετία)

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Μαγική Σίφνος, υπέρ και κατά.

Τώρα, που οι διακοπές στην όμορφη Σίφνο έλαβαν τέλος, ήλθε η ώρα να κάνω μια πρόχειρη αξιολόγηση του νησιού αυτού, που οι περισσότεροι το μάθαμε τα τελευταία χρόνια από τον πρώην πρωθυπουργό, κ. Σημίτη, που κάνει εκεί τις διακοπές του κάθε καλοκαίρι. Υπάρχει μια σειρά από θετικά του νησιού αυτού, καθαρά υποκειμενική ίσως, που κρίνω σκόπιμο να μοιραστώ σε τους αναγνώστες του ταπεινού ιστολογίου μου.
Λοιπόν :
.- Το νησί είναι πεντακάθαρο. Στους περισσότερους οικισμούς επικρατεί η καθαριότητα, πράγμα, που προδίδει και ένα ανεπτυγμένο και οργανωμένο σύστημα καθαρισμού. Βοηθάει και το γεγονός ότι οι περισσότεροι επισκέπτες σέβονται το νησί και δεν αφήνουν απορρίμματα.
.- Το παραδοσιακό χρώμα του νησιού έχει διατηρηθεί αλώβητο. Απουσιάζουν οι κραυγαλέες πολεοδομικές ακροβασίες (υπάρχουν ελάχιστες στις Καμάρες, το κύριο λιμάνι του νησιού), ενώ τα νεοκλασσικά κτίρια, που απαντούν κυρίως στον Αρτεμώνα, έχουν «δέσει» αρμονικά με τα λοιπά κυκλαδικής νοοτροπίας κτίσματα του οικισμού αυτού. Οι οικισμοί της Απολλωνίας, του Κάστρου και του Αρτεμώνα θα σας μείνουν αξέχαστοι. Περπατήστε τους οπωσδήποτε!
.- Η πολυφωτογραφημένη εκκλησία των 7 μαρτύρων και η διαδρομή από το Κάστρο μέχρι εκεί, περίπου 200 σκαλοπάτια χωρίς ιδιαίτερη κλίση του εδάφους, αξίζει.
.- Τα νερά είναι πεντακάθαρα. Το ίδιο και οι παραλίες. Συνιστώ το Βαθύ, τη Φασολού, τον Πλατύ Γιαλό, τη Χερρόνησο, τη Χρυσοπηγή και τη Φυκιάδα (αν πάτε στην τελευταία ,κάντε και ένα ευχέλαιο στο μεταφορικό μέσο σας, διότι ο δρόμος, που οδηγεί εκεί, είναι ο λιγότερο συντηρημένος σε όλο το νησί και ίσως θεωρηθώ θρασύς, που τον αποκαλώ «δρόμο»).
.- Απουσιάζει η κερδοσκοπική διάθεση, που κυριαρχεί σε άλλα κυκλαδονήσια. Οι τιμές κυμαίνονται σε πολύ λογικά επίπεδα. Και η εξυπηρέτηση, τουλάχιστον όπου πήγα, είναι καλή. Και η κουζίνα είναι πολύ καλή και τα φαγητά καλομαγειρεμένα. Αποτελεί μάλλον είδηση ότι όπου και αν έφαγα, δε με ενόχλησε μετά το στομάχι μου.
.- Κόσμημα για τη Σίφνο αποτελεί ο πολυχώρος «Κυκλάδων Χώρος», στην Απολλωνία. Πρόκειται για ένα παλαιό αρχοντικό, που αναπαλαιώθηκε με κεράκι και σεβασμό και διαθέτει εστιατόριο, μπαρ, γκαλερί, κοσμηματοπωλείο, κατάστημα ενδυμάτων κ.λπ.
.- Το οδικό δίκτυο είναι καλοσυντηρημένο.
.- Το νησί διαθέτει πολύ καλή συγκοινωνία, η οποία καλύπτει το σύνολο αυτού και θα ικανοποιήσει όσους το επισκεφτούν χωρίς μεταφορικό μέσο.
.- Δεν υπάρχει η κακογουστιά, που χαρακτηρίζει αρκετά από τα «μοδάτα» νησιά μας.
.- Όλοι οι οικισμοί διαθέτουν χώρους στάθμευσης, ώστε να αποφύγετε τη σχετική ταλαιπωρία.
.- Σε καμμία παραλία δεν υπάρχουν ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες και ομπρέλες, με εξαίρεση ελάχιστες στις Καμάρες και το Βαθύ.
.- Υπάρχουν πολλά ζαχαροπλαστεία σε όλο το νησί, που φτιάχνουν πολύ καλά γλυκά. Όσοι γλυκατζήδες σπεύσατε! Προσωπικά, ψηφίζω «Τραταμέντο» στην Απολλωνία με την υπέροχη σοκολατόπιτά του.
Πάμε τώρα στα μείον :
.- Το οδικό δίκτυο είναι μεν σε καλή κατάσταση αλλά οι δρόμοι είναι δεν είναι ιδιαίτερα φαρδείς. Αν πετύχετε μπροστά σας λεωφορείο του τοπικού ΚΤΕΛ και αυτό σταματήσει κάπου στην Απολλωνία, τον πιο πολυσύχναστο οικισμό του νησιού, καλό θα είναι να οπλιστείτε με υπομονή, αφού τα περιθώρια προσπέρασης, όσο πλησιάζετε στο βόρειο τμήμα του νησιού, στενεύουν.
.- Στο δρόμο, που περνάει δίπλα από την Απολλωνία, υπάρχει αρκετή κίνηση τα βράδυα, απόρροια της νεοελληνικής συνήθειας του Λαλάκη και της Μπουμπούς να παρκάρουν το αυτοκίνητο ή το δίκυκλό τους στο πλάι του δρόμου, προκειμένου να αποφύγουν την ανηφόρα από το πάρκινγκ, που αναφέρω παραπάνω, μέχρι τον πεζόδρομο της Απολλωνίας (η ανάβασή της διαρκεί 3 λεπτά). Για να μην αναφερθώ στη γκρίνια των δεσποινίδων και κυριών, που περιδιαβαίνουν τους παραδοσιακούς οικισμούς με 10ποντο τακούνι, ως εάν να βρίσκονται σε πασαρέλα. Αλλά εδώ δε φταίει το νησί.
.- Καλό είναι να αποφύγετε την κατανάλωση του νερού από το τοπικό δίκτυο.
.- Η βενζίνη δεν είναι ιδιαίτερα φθηνή. Δεδομένου ότι το νησί δεν έχει μεγάλες αποστάσεις, φροντίστε να έχετε γεμίσει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου ή της δικύκλου σας από πριν!
.- Απουσιάζουν, όπως ανέφερα παραπάνω, οι πολεοδομικές ακροβασίες, όχι, όμως, και οι εν γένει πολεοδομικές παραβάσεις. Στο Βαθύ, για παράδειγμα, η έννοια του αιγιαλού ως τμήματος, όπου απαγορεύεται η οικοδόμηση, απλά δεν υφίσταται και οι επισκέπτες θα τσαλαβουτήξουν στη θάλασσα, προκειμένου να πάνε σε κάποιο λιγότερο πολυσύχναστο σημείο της πανέμορφης αυτής παραλίας.
.- Χώροι με αρχαιολογικό ενδιαφέρον δεν έχουν αξιοποιηθεί, όπως πρέπει.
.-Τα νετ-καφέ χρεώνουν 1 ευρώ τα 15'. Ε, ας κάνουμε διακοπές και απεξάρτηση από το Διαδίκτυο, ρε παιδιά!
.- Aν σκοπεύετε να επισκεφτείτε τον Αρτεμώνα, καλό θα είναι να ρωτήσετε και κανένα ντόπιο, διότι δεν υπάρχει κάποια πινακίδα, που να υποδηλώνει πότε φτάνετε εκεί.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Τιμή σας να εργάζεστε τζάμπα για την Ελλάδα(ρε γαμώτο)!!!!!

Είχε συμπληρώσει 4 μήνες εργασίας ως συμβασιούχος στην Πρεσβεία της Ελλάδος στην πανέμορφη δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα αλλά, παρά το γεγονός ότι απολάμβανε τις ομορφιές της πόλεως αυτής, την απουσία κυκλοφοριακού προβλήματος, την καθαριότητα και την ευγένεια του κόσμου, εν τούτοις παρέμενε απλήρωτος από την ημέρα, που ξεκίνησε να εργάζεται. Και είχε να συντηρήσει μια 4μελή οικογένεια. Και η γυναίκα του εργαζόταν περιστασιακά στη δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Και τα έξοδα έτρεχαν. Και η ζωή στην πόλη αυτή μόνο φτηνή δεν ήταν.
Κάποια στιγμή απηύδησε και αποφάσισε να πάει στο υποτυπώδες λογιστήριο της Πρεσβείας, προκειμένου να ρωτήσει τί στην ευχή είχε συμβεί και είχε καθυστερήσει τόσο πολύ η μισθοδοσία του. Ο Προϊστάμενος του λογιστηρίου αυτού, που είχε την ευτυχία να είναι προϊστάμενος και του εαυτού του, απάντησε ότι δεν εγνώριζε κάτι σχετικό και ότι θα έπρεπε να μιλήσει με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στην Αθήνα. Τί να κάνει ο δόλιος ο απλήρωτος συμβασιούχος, πήρε τηλέφωνο στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Σύντομα, απάντησε κάποιος από την άλλη άκρη της γραμμής. Συνέδεσε το συμβασιούχο με το αρμόδιο τμήμα, όπου μια κυρία, από εκείνες, που έχουν φορέσει τον ευγενικό τρόπο ομιλίας σαν ένα ρούχο, που δεν τους πηγαίνει με τίποτε, το ρώτησε τι ακριβώς ήθελε. Ο πρωταγωνιστής μας υπομονετικά εξήγησε στην κυρία στην άλλη άκρη της γραμμής ότι είχε μείνει απλήρωτος επί 4 μήνες και είχε φτάσει πια στα όριά του. "Μα, κύριε, η σχετική εντολή για τη μισθοδοσία σας δεν έχει υπογραφει ακόμα, δεν μπορείτε να κάνετε λίγη υπομονή παραπάνω", ήταν η περήφανη απάντηση της μισθοδοτούμενης από το Ελληνικό Δημόσιο κυρίας. "Μα, ξέρετε, τρέχουν τα έξοδά μου και έχω σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης", απάντησε ευγενικά ο φίλος μας. "Κύριε, είναι τιμή σας να εργάζεστε για την Ελληνική Πρεσβεία", τον αποστόμωσε η κυρία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Ήθελε να προσθέσει και τη λέξη "τζάμπα" αλλά το ύφος της βοήθησε στην οικονομία του λόγου και δεν άφησε ιδιαίτερα περιθώρια στο φίλο μας να αντιληφθεί πως ακριβώς τον έβλεπε το Ελληνικό Κράτος.
Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!!!!!
Υ.Γ. Η ιστορία είναι, δυστυχώς, αληθινή και δεν ποιεί καμμία τιμή στο κράτος μας.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Νομιμοποιήστε το, να τελειώνουμε!

Τώρα, που οι Ολυμπιακοί Αγώνες πλησιάζουν προς το τέλος τους, μήπως είναι ώρα να σκεφτούμε, ποιούς, τέλος πάντων, κοροϊδεύει η Δ.Ο.Ε. με τους ελέγχους αντι-ντόπινγκ, τους ιπτάμενους ιατρούς της WADA, τις αυστηρές κυρώσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Όταν δέχεσαι τους αθλητές των Η.Π.Α. χωρίς κάποιον αυστηρό έλεγχο, αν έχουν λάβει απαγορευμένες ουσίες, εκτός αν θεωρείτε τα 8 παγκόσμια ρεκόρ του Μάικλ Φελπς ως κάτι φυσιολογικό, νομιμοποιείσαι να οδύρεσαι περί μάστιγας των αναβολικών, των στεροειδών και άλλων ιδιαίτερων ουσιών;
Μάλλον όχι! Κανένα δικαίωμα δεν έχεις να υποδύεσαι το θεματοφύλακα των, δήθεν, οσίων και ιερών του Ολυμπιακού Ιδεώδους. Αν ήσουν ιδιώτης, είχες κάθε δικαίωμα να τα επικαλεστείς, διότι εκπροσωπείς μόνο τον εαυτό σου και κανένα τρίτο και μπορείς ενδεχομένως να επικαλεστείς μια κάποια άγνοιά σου. Όταν, όμως, είσαι μια αρχή, οφείλεις να τηρείς όσα υπόσχεσαι και να πατάσσεις το κακό στη ρίζα του. Άλλωστε, ο κόσμος είναι μεγάλος αλλά τίποτε δε μένει κρυφό στις μέρες μας.
Προτείνω, λοιπόν, την κατάργηση του ελέγχου αντι-ντόπινγκ, ώστε να επιτρέπεται σε κάθε αθλητή να λαμβάνει παράνομα(που δε θα είναι, πλέον, τέτοια) παρασκευάσματα, για να βελτιώσει τις επιδόσεις του. Κανένας δεν θα κοροϊδεύει κανένα και οι αθλητές πολλώ δε μάλλον η Δ.Ο.Ε. δεν θα υποκρίνονται τους ηθικούς προστάτες των αρχών του Ολυμπισμού. Κάθε αθλητής θα αναλαμβάνει τις ευθύνες του για μελλοντική επιδείνωση της υγείας του από τη χρήση των ουσιών αυτών, ακριβώς όπως ο καπνιστής εν γνώσει του μαυρίζει τα πνευμόνια του και προετοιμάζει το έδαφος για την έλευση διαφόρων ασθενειών του σώματός του. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι έτσι απροκάλυπτα, που θα γίνεται το ντοπάρισμα των αθλητών, θα χαθεί το ενδιαφέρον του κοινού, διότι ήδη πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης (δεν βρίσκεται σε αφθονία αυτό το είδος, είναι αλήθεια, στον πλανήτη μας αλλά υπάρχει, έστω ως προστατευόμενο είδος) έχουν ήδη γυρίσει τις πλάτες τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και σε άλλες, ήσσονος σημασίας, διοργανώσεις.
Καταργήστε το, λοιπόν, κύριοι της Δ.Ο.Ε., ώστε να μη ξαναχρειαστεί να ξεσκίσετε τα καλοθρεμμένα σας μάγουλα την επόμενη φορά, που κάποιος αθλητής θα καταληφθεί να έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών. Προτείνετε, κύριοι κυβερνώντες όλων των χωρών τη νομιμοποίησή του, ώστε να μη χρειαστεί ξανά να υποδυθείτε τους πεσόντες από τις νεφέλες, όταν κάποιος αθλητής της χώρας σας, τον οποίο, μέχρι πρότινος, αποθεώνατε ως καλό υπήκοο και παράδειγμα προς μίμηση, πιαστεί ντοπαρισμένος. Και μη φοβάστε την απώλεια ψήφων, διότι οι μεν σκεπτόμενοι πολίτες σας ήδη έχουν αποφασίσει να μην σας ψηφίσουν, ενώ οι λοιποί θα κάνουν τούμπες από τη χαρά τους, που με τη νομιμοποίηση, που προωθείτε, θα μπορούν να χειροκροτήσουν και άλλες διακρίσεις των αθλητών μας. Ξεσηκωθείτε, κυρίες και κύριοι αθλητές, ώστε να αξιώσετε τη νομιμοποίηση της λήψεως παρανόμων ουσιών. Δεν έχει νόημα να κρύβεστε από τους φιλάθλους και να θεωρείτε φυσιολογικές τις επιδόσεις σας, κοροϊδεύοντας τους ίδιους τους εαυτούς σας. Απαλλαγείτε από τις ενοχές σας αυτές, υιοθετώντας την πρόταση περί νομιμοποιήσεως του ντόπινγκ.
Άλλωστε, αφού οι αγώνες αυτοί είναι η αποθέωση της εμπορευματοποίησης, όπου το ίδιο το ιδεώδες τους, αν υποτεθεί ότι υπήρξε ποτέ, ξεπουλιέται στους πιο ισχυρούς, ποιος θα πάθει ζημία, που η εμπορευματοποίηση αυτή θα γίνεται, πλέον, με τη βούλα;

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Αν υπήρχε μετάλλιο στο θράσος...

Τελικά, όλα κάποια στιγμή φανερώνονται. Η Φανή Χαλκιά μας έδωσε μεγάλη χαρά στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν κέρδισε τα 400 μ. μετ' εμποδίων. Προσπερνάω τις δηλώσεις της περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής, καθόσον δεν επαναλήφθηκαν. Έκτοτε, η αθλήτρια αυτή ταλαιπωρήθηκε, κατά δήλωσή της, από τραυματισμούς και δεν είχε κάποιες άλλες διακρίσεις στην καριέρα της. Η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου αποφασίστηκε από τον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ, κ. Σεβαστή, παρά το γεγονός ότι φημολογούνταν ότι δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Τί κι αν κάποια άλλη αθλήτρια, ονόματι Χαντζή, είχε πιάσει το όριο συμμετοχής για το αγώνισμα των 400 μ. μετ' εμποδίων, Η κα. Χαλκιά θα μας εκπροσωπούσε στο Πεκίνο.
Και αίφνης έσκασε η βόμβα. Η κα. Χαλκιά έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών και αποκλείστηκε από τη συνέχεια των αγώνων. Επανάληψη, δηλαδή, των προ τετραετίας πεπραγμένων των Κεντέρη και Θάνου! Μα τίποτε δεν μαθαίνουμε, τελικά;
Η αντίδραση, όμως, της κας. Χαλκιά είναι ό,τι χειρότερο περίμενα προσωπικά. "Αν έκαναν και σε άλλους αθλητές τους ελέγχους, που έκαναν σε μένα, τώρα δε θα γίνονταν αγώνες". Ομολογεί, δηλαδή, ευθέως η κα. Χαλκιά ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Κάτι είναι και αυτό. Όμως, η θεωρία συνωμοσίας, που αναπτύσσει, είναι επιεικώς γελοία. Διότι τί σημαίνει, άραγε, ότι δεν θα γίνονταν αγώνες, αν γίνονταν έλεγχοι και στους άλλους αθλητές; Ότι η κα. Χαλκιά έπρεπε να μείνει ατιμώρητη; Κλασσική νοοτροπία νεοέλληνα, που παραβαίνει συνειδητά το νόμο, πλην, όμως, αξιώνει να μείνει ατιμώρητος, διότι δεν έχουν τιμωρηθεί άλλοι πριν από αυτόν. Άλλως, φωνάζω για να με αφήσουν ατιμώρητο. Μόνο που η Δ.Ο.Ε. δεν είναι "ψαρωμένος" τροχονόμος, που δέχεται λεκτική επίθεση του τραμπούκου νεοέλληνα, που έχει παραβιάσει τον Κ.Ο.Κ. και ζητάει και τα ρέστα, και αποφασίζει να του χαρίσει την κλήση. Ευτυχώς, δηλαδή, διότι ο τσαμπουκάς και η ψευτομαγκιά δεν είναι και το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας.
Περνάω στον κ. Κούβελο, αρχηγό της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Κατηγορήθηκε από τη Δ.Ο.Ε. ότι αποπειράθηκε να εισέλθει στο χώρο της εξέδρας του Ολυμπιακού Κολυμβητηρίου του Πεκίνου, που προοριζόταν για τους επισήμους, με το έτσι θέλω και του απαγορεύτηκε η είσοδος από κάποια υπεύθυνη της Δ.Ο.Ε. για την εξέδρα αυτή, διότι δεν δικαιούνταν εισόδου στο χώρο αυτό. Δε θα σας θυμίσει τυχαία η απάντηση του κ. Κούβελου τα συμπτώματα, που παρουσίασε η κα. Χαλκιά μετά την κατάληψή της να έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών. "Δε γνωρίζω καμμία FINA(η Παγκόσμια Ομοσπονδία Κολύμβησης), ποιά είναι η FINΑ" κ.λπ. ρητορικά ευρήματα, που προδίδουν τύπο, που μάλλον δεν γνωρίζει τα όρια και τη θέση του. Και, φυσικά, δεν αρκέστηκε σε αυτά αλλά προχώρησε και σε άλλα λογάκια, τα οποία δε χρειάζεται να σας επαναλάβω, με αποτέλεσμα η ανωτέρω υπεύθυνη να βάλει τα κλάμματα. Σε ένα σοβαρό κράτος θα του τραβούσαν το αυτί. Και σίγουρα δεν θα επέλεγαν για αρχηγό της αποστολής ένα πρόσωπο, που τόσο απροκάλυπτα επιδεικνύει τον κακώς εννοούμενο ανδρισμό του, εκτός αν θεωρείτε, ότι αυτή η έκρηξη ήταν μια κακή παρένθεση στη ζωή του κ. Κούβελου.
Άφησα για το τέλος τον Υφυπουργό Αθλητισμό, κ. Ιωαννίδη. Πληρώνουμε αμαρτίες του παρελθόντος, είπε αναφερόμενος στην ιστορία της κας. Χαλκιά. Και μένει η απορία γιατί, έπειτα από 4 χρόνια διακυβέρνησης, ένας εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος εξακολουθεί να επικαλείται το παρελθόν, για να δικαιολογήσει μια αδικαιολόγητη κατάσταση. Και, κυρίως, γιατί αφέθηκε ο κ. Σεβαστής να στείλει την κα. Χαλκιά στο Πεκίνο, χωρίς να διασφαλίσει ότι αυτή θα πήγαινε μεν εκεί αλλά χωρίς να δικαιώσει όσους την υποπτεύονταν για παράτυπη ιατροφαρμακευτική υποστήριξη.

Ένας πραγματικά μαχόμενος δημοσιογράφος του παρελθόντος

Η επαφή με ένα άλλο τόπο, έστω και την περίοδο των διακοπών, μπορεί να σου δώσει την ευκαιρία να γνωρίσεις κάποια πρόσωπα, που σε μια εποχή, όπου οι υπολογιστές και το ιστολογείν ήταν άγνωστες λέξεις, έδιναν τη δική τους μάχη πέρα από συμφέροντα και εν γένει ιδιοτέλειες.
Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν και ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος (και όχι "Τριανταφύλλου", όπως τον παρουσιάζουν πολλά έντυπα), εκδότης του θρυλικού "Ραμπαγά", πολιτικοσατυρικού εντύπου του τέλους του 19ου αιώνα. Η ζωή του παρουσιάζει αρκετά στοιχεία, που αγγίζουν το θρυλικό, αφού είναι άγνωστη η ακριβής ημερομηνία γεννήσεώς του. Οι βιογράφοι του υπολογίζουν ότι γεννήθηκε ανάμεσα στα 1849 και 1851, καθόσον, όταν αυτοκτόνησε εν έτει 1889, ήταν "σαραντάρης". Ο δε τόπος γεννήσεώς του αμφισβητείται και αυτός, αφού άλλοι παρουσιάζουν ως τέτοιο την Απολλωνία της Σίφνου και άλλοι την Εξάμπελα Σίφνου. Καθόλου απίθανη η σύγχυση αυτή, αφού την εποχή της γεννήσεως του Τριανταφύλλου η δήλωση μιας γεννήσεως στο Ληξιαρχείο δεν ήταν υποχρεωτική.
Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο νησί του, πιθανότατα από τον πατέρα του, που ήταν δημοδιδάσκαλος. Στη συνέχεια, έφυγε για την Κωνσταντινούπολη, για να συνεχίσει τις εγκύκλιες σπουδές του. Εκεί, άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες, όπως ο "ΝΕΟΛΟΓΟΣ", όπου και άρχισε να δείχνει το ταλέντο του στη σάτιρα. Αυτό, όμως, είχε σαν αποτέλεσμα να ενοχληθεί από τις σουλτανικές αρχές, πράγμα, που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και να εγκατασταθεί στην Αθήνα.
Εκεί, το 1878 θα ιδρύσει μαζί με τον επίσης δημοσιογράφο Βλάση Γαβριηλίδη, ιδρυτή της εφημερίδος "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ", την πολιτικοσατιρική εφημερίδα "ΡΑΜΠΑΓΑΣ". Ο τίτλος ήταν εμπνευσμένος από το ομότιτλο έργο του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Βικτοριέν Σαρντού και αφορούσε τον αυλοκόλακα και συμφεροντολόγο άνθρωπο.
Στην εφημερίδα αυτή δημοσίευσαν τα πρώτα τους ποιήματα ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γεώργιος Σουρής (άλλο σπουδαίο ταλέντο στη σάτιρα), ο Κωστής Παλαμάς και πολλοί άλλοι. Τα ποιήματά τους αντλούν τη θεματολογία τους από την καθημερινότητα αλλά και την πολιτική κατάσταση της Ελλάδος της εποχής εκείνης προδίδουν δε την επιρροή του Παρνασσισμού, ενός λογοτεχνικού κινήματος, που έχει τις ρίζες του στη Γαλλία. Κυριαρχεί η δημοτική γλώσσα της εποχής εκείνης, πράγμα αρκετά ασυνήθιστο.
Η σάτιρα, όμως, της εφημερίδος αυτής έγινε η αιτία οι δύο εκδότες να γνωρίσουν αλεπάλληλες διώξεις και φυλακίσεις, οι οποίες οδήγησαν στο κλείσιμό της. Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος, όμως, ουδόλως πτοήθηκε. Συνέχισε την εκδοτική του δραστηριότητα με την έκδοση μιας νέας πολιτικοσατιρικής εφημερίδας, της "ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ" από το 1880 έως το 1883. Μέσα από την εφημερίδα αυτή, το ταλέντο του Τριανταφύλλου ξετυλίγεται αδάμαστο και συναρπαστικό και χτυπάει αλύπητα τα πολιτικά δρώμενα της εποχής του, τα οποία σε πάμπολλα σημεία θυμίζουν τη δική μας εποχή.
Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος θα συνεχίσει τη δημοσιογραφική και σατιρική του δράση σε συνεργασία με τον Ρόκκο Χοϊδά, πρόδρομο του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, πλην, όμως, οι συνεχείς και ακατάπαυστες εις βάρος του διώξεις θα συνεχιστούν. Τελικά, το 1889 θα οδηγηθεί με το Ρόκκο Χοϊδά στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αμφίσσης με την κατηγορία της εξυβρίσεως του Βασιλέως και του διαδόχου. Αποτέλεσμα : καταδίκη σε κάθειρξη 7 ετών. Μέσα στη φυλακή, περί το τέλος του 1889, ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος θα βάλει τέλος στη ζωή του με ένα περίστροφο. Μερικά χρόνια αργότερα, θα πεθάνει στις φυλακές Χαλκίδος και ο Ρόκκος Χοϊδάς, αρνούμενος να ζητήσει χάρη. Και οι δύο αποτελούν δύο μορφές υποδείγματα της μαχόμενης σατιρικής δημοσιογραφίας, που αρνείται να αποδεχτεί την πολιτική κατάσταση της Ελλάδος και ασταμάτητα στηλιτεύει και καυτηριάζει τα κακώς κείμενα αυτής.
Διαβάστε :
library.ucy.ac.cy/electronic_services/elia/mi_xanesai_gr.htm (σελίδες από το "ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ")

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Κοινωνικός τουρισμός ή κοινωνικός ρατσισμός;

Είδαν και έπαθαν, μέχρι να βρουν το ξενοδοχείο, αφού στο νησί φαίνεται ότι υπήρχε κάποια αλλεργία στις σχετικές πινακίδες. Τελικά, τα κατάφεραν και το βρήκαν. Κατάκοποι, αφού είχαν κάνει μεγάλο ταξίδι, μπήκαν μέσα και στάθηκαν μπροστά στη ρεσεψιόν. Η ρεσεψιονίστ, μια ηλικιωμένη κυρία τους χαμογέλασε και τους καλοσώρισε. Μόνο που το χαμόγελό της συνοδευόταν από δύο άπληστα και καθόλου φιλικά μάτια. Τυπικό γνώρισμα των πρώην ψαράδων και κτηνοτρόφων, που έγιναν ξενοδόχοι, μόλις το νησί τους έγινε τουριστικός προορισμός, σκέφτηκαν κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, αμάν που μπλέξαμε!
Περιμένετε δύο λεπτάκια, μέχρι να ετοιμαστεί το δωμάτιό σας, τους είπε η ρεσεψιονιστ, που το ύφος της πρόδιδε ότι διέθετε και την ιδιότητα της ξενοδόχου. Δεν πειράζει, της είπαν, αν και τα πόδια τους μόλις τους κρατούσαν.
Τότε πρόσεξαν κάποιους ψιθύρους, που έρχονταν από πίσω τους. Ένα ζευγάρι καθόταν σε ένα καναπέ. Οι αποσκευές τους φανέρωναν ότι πρόκειται για τουρίστες αλλά τα πρόσωπά τους έδειχναν ότι κάποια αντέγκληση είχε προηγηθεί. Και τί μας ενδιαφέρουν τα προσωπικά των άλλων, σκέφτηκαν.
Τότε, ο άνδρας από το σκυθρωπό ζευγάρι σηκώθηκε και πλησίασε τη ρεσεψιονίστ-ξενοδόχο. Μα σας είχα πάρει τηλέφωνο πριν από 3 μήνες και μου είχατε πει ότι το δωμάτιό μας διαθέτει και μπαλκόνι. Τώρα γιατί μας δίνετε ένα χωρίς μπαλκόνι, ρώτησε με ύφος, που πρόδιδε υπερπροσπάθεια να κρατηθεί σε ευγενικά πλαίσια. Μα είστε οι μόνοι, που μου δημιουργείτε πρόβλημα, όλοι οι προηγούμενοι από σας δεν είχαν γκρινιάξει, ήλθε η απάντηση από την ξενοδόχο. Και που θα απλώσουμε τα ρούχα μας, αφού δεν υπάρχει μπαλκόνι, ρώτησε ο κοπέλα. Έχουμε κοτζάμ αυλή πίσω από το ξενοδοχείο, μπορείτε να τα απλώσετε εκεί, τι φοβάστε, μήπως σας τα πάρουν, απάντησε η ξενοδόχος.
Ακολούθησε ένα 10λεπτο χαμηλόφωνης συζήτησης του ζευγαριού. Εκείνοι περίμεναν υπομονετικά να ετοιμαστεί το δωμάτιό τους. Το λεπτό, που τους είχε πει η ξενοδόχος είχε περάσει προ πολλού αλλά σκέφτηκαν ότι θα ήταν μάταιο να φωνάξουν. Ήλθαμε για να ηρεμήσουμε, σκέφτηκε το αγόρι και κοιτάζοντας τα μάτια της κοπέλας του κατάλαβε ότι είχε σκεφτεί και αυτή το ίδιο.
Τί θα κάνετε, θα πάρετε το δωμάτιό σας, ακούστηκε η φωνή της ξενοδόχου. Δεν έλαβε καμμία απάντηση από το ζευγάρι, που φαινόταν να έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να μεταπείσει την ξενοδόχο. Μα καλά, σκέφτηκαν εκείνοι, άλλο δωμάτιο συμφώνησαν να πάρουν και άλλο τους δίνει η γαϊδάρα, σκέψου να μας κάνει και μας κανένα τέτοιο χουνέρι.
Πάρτε τα δελτία σας, φώναξε η ξενοδόχος, εννοώντας τις ταυτότητες προφανώς. Και πάρτε δρόμο, ήθελε να πει αλλά το εννόησε με κάθε επισημότητα. Τότε η κοπέλα σηκώθηκε με δάκρυα στα μάτια και την παρακάλεσε να τους δώσει άλλο δωμάτιο. Περιμένουμε αμάν και πώς τις διακοπές αυτές, μη μας τις στερείτε, επειδή είμαστε του κοινωνικού τουρισμού μας τα κάνετε αυτά, είπε. Αλλά η γριά έμεινε ασυγκίνητη. Θέλετε ή όχι το δωμάτιο, είπε με ύφος, που έβαζε τελεία και παύλα στη συζήτηση. Α, παιδιά, το δωμάτιό σας είναι έτοιμο, είπε σ' εκείνους και ο τόνος της φωνής της άλλαξε, χωρίς, όμως, να αλλάξει το βλέμμα της. Και εκείνοι ξεκίνησαν να ανεβαίνουν, σκεφτόμενοι ότι ήταν πράγματι προνομιούχοι, που είχαν τις καλές δουλειές τους, που τους επέτρεπαν να αναζητήσουν κάτι καλύτερο στις διακοπές τους. Α, και που είχαν προπληρώσει το ξενοδοχείο τους, με αποτέλεσμα η γριά να τους φέρεται ευγενικά, για τα δικά της δεδομένα, τουλάχιστον.
Υ.Γ. Γνωρίζω ότι το Ελληνικό Δημόσιο αργεί να πληρώσει στους ξενοδόχους το αντίτιμο για τη διαμονή των δικαιούχων των εισιτηρίων κοινωνικού τουρισμού. Αποτελεί, όμως, αυτό δικαιολογία, ώστε ο κάθε ξενοδόχος να συμπεριφέρεται κατ' αυτό τον τρόπο στους δικαιούχους αυτούς, ως εάν αυτοί να ευθύνονται γι' αυτή την καθυστέρηση;
Υ.Γ2. Μήπως γνωρίζει κανείς, αν υπάρχει κάποια ιστοσελίδα, όπου κάθε παραπονεμένος από την εξυπηρέτηση στους ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς, θα μπορεί να καταγράψει τα παράπονά του από τους ξενοδόχους και τους λοιπούς εμπλεκόμενους στους χώρους αυτούς, αναφέροντας το μέρος και το ξενοδοχείο/ενοικιαζόμενα δωμάτια κ.λπ.;

Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

Ολυμπιάδα και ραδιόφωνο για γερά νεύρα

Όταν ακούω τους αθλητικογράφους της "ΕΡΑ-ΣΠΟΡ" να μεταδίδουν τα αγωνίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων, τότε αντιλαμβάνομαι ότι θα πρέπει να έχεις γερά νεύρα, ώστε να δεχθείς όλα τα "μαργαριτάρια", που εκτοξεύουν. Τί είπατε, είναι λογικό να κάνουν λάθη, όταν πρέπει να ψάξουν την ίδια στιγμή να βρουν την κατάλληλη λέξη ή έκφραση; Μα αυτή είναι η δουλειά τους και σε ένα αξιοπρεπές ραδιόφωνο θα τους είχαν πετάξει έξω με τις κλωτσιές.
Αναρωτιόμουν, λοιπόν, ποιός είναι εκείνος ο "Δομήνικος", από τον οποίο κατάγεται ο διαιτητής του αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στη Γερμανία και την Κίνα, κ. Μερσεντές, όπως τον είπε ο κ. αθλητικογράφος; Ο Θεοτοκόπουλος, μήπως; Μπα, μιλάμε για αθλητισμό και όχι για εικαστικά. Μάλλον ήθελε να πει "Άγιο Δομήνικο" ή "Ντομίνικα", δύο κράτη της Καραϊβικής, τα οποία φαίνεται ότι δε γνωρίζει και τόσο καλά ο κ. αθλητικογράφος της ΕΡΑ-ΣΠΟΡ. Πάντως, είναι ειρωνεία να λέγεσαι "εθνική Γερμανίας", να σε διαιτητεύει ένας κ. Μερσέντες (όπως προφέρεται ορθά) και να χάνεις.
Α, το άλλο μαργαριτάρι, ότι "ξεκίνησαν οι αγώνες της Μπούντεσλιγκα, Άρσεναλ-Μπρόμγουιτς 0-0"; Η Μπούντεσλιγκα διεξάγεται στη Γερμανία, ενώ οι Άρσεναλ και Μπρόμγουιτς είναι αγγλικές ομάδες. Εντάξει, ο βασιλικός οίκος της Αγγλίας κατάγεται από το γερμανικότατο Αννόβερο, πλην, όμως, ακόμα και έτσι η Μπούντεσλιγκα δε συνδέεται με τίποτε με τις δύο αγγλικές ομάδες.
Περικλής Ιακωβάκης και Λούης Τσάτουμας συνεχίζουν σε 400 μ. μετ' εμποδίων και μήκος, αντίστοιχα. Η Πηγή Δεβετζή έχει ήδη προκριθεί στον τελικό του τριπλούν γυναικών και αναμένουμε την πολυπόθητη διάκριση, που δεν ήλθε στα άλλα αγωνίσματα.
Και συνεχίζουμε αύριο.

Βιβλία για το καλοκαίρι

Επιτέλους, ήγγικεν η ώρα των διακοπών! Θα απουσιάσω για 1 εβδομάδα, περίπου, κατά την οποία, βέβαια, η επιθυμία μου να περιπλανηθώ στις ατελείωτες εκτάσεις του Διαδικτύου, θα παραμείνει άσβεστη, αρκεί να μου το επιτρέψουν όσοι νοιάζονται περισσότερο από μένα για την απόλυτη ηρεμία μου. Και, φυσικά, όπως κάθε διαβαστερό παιδί, που σέβεται τον εαυτό του, έχω ήδη φορτώσει στις αποσκευές μου και κάμποσα βιβλία για τις διακοπές μου :
1) «ΛΟΒΟΤΟΜΗ», του Ανδρέα Αποστολίδη. Σε μια Αθήνα, που γιορτάζει την έλευση του 21ου αιώνα, μια μυστηριώδης κλοπή ιατρικών μηχανημάτων και εργαλείων έρχεται να ταράξει την Ελληνική Αστυνομία. Ο φιλόδοξος νέος αρχηγός της αναθέτει στον Αστυνόμο Νίκο Καμπάνη τη διερεύνηση της υπόθεσης. Και το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται και ο Νίκος Καμπάνης αρχίζει να διαπιστώνει ότι πίσω από το οργανωμένο έγκλημα, τις εσωτερικές συγκρούσεις του αλλά και τη σύνδεσή του με τα ανώτερα κλιμάκια της ΕΛ.ΑΣ., τις ομάδες εκβιασμού, που προστατεύουν τα νυχτερινά κέντρα, το κύκλωμα λαθρεμπορίου υγρών καυσίμων και την ηθική παρακμή της άρχουσας οικονομικής τάξης, υπάρχει ένας ψυχρός δολοφόνος, ο «χασάπης», που τεμαχίζει με ασύλληπτη αγριότητα τα θύματά του και για την ταυτότητα του οποίου δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο. Και η αναζήτηση αρχίζει μέσα από τρομερές δυσκολίες, πολλές από τις οποίες δείχνουν να προέρχονται από την ίδια την ΕΛ.ΑΣ. Το κορυφαίο για πολλούς ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα, διαβάζεται απνευστί, αρκεί ο αναγνώστης να διαθέτει την απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση, ώστε να συλλέξει και να κατανείμει μέσα του τον όγκο των πληροφοριών για τους πρωταγωνιστές του αλλά και τις ενέργειες και συμμαχίες τους, που διαρκώς αλλάζουν.
2) «ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ», του Αντόνιο Λόμπο Αντούνες. Ανακάλυψα το βιβλίο αυτό στο σπουδαίο ιστολόγιο alexis-chryssanthie.blogspot.com και ομολογώ ότι η υπόθεσή του μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ένας εκ των τριών αδελφών, απογόνων μιας οικογένειας γαιοκτημόνων της Αγκόλας, πορτογαλικής αποικίας έως το 1974, αποπειράται να καλέσει σε δείπνο τα υπόλοιπα αδέλφια του, με τα οποία έχει 15 χρόνια να βρεθεί. Η συνάντηση αυτή δε θα λάβει χώρα αλλά θα αποτελέσει την αφορμή να κάνει ο συγγραφέας μια αναδρομή, μέσα την πορεία της οικογένειας αυτής, από στο αποικιοκρατικό παρελθόν της Πορτογαλίας στην Αγκόλα (αποικίες της Πορτογαλίας υπήρξαν, μεταξύ άλλων και η Μοζαμβίκη, το Πράσινο Ακρωτήριο αλλά και η Γουινέα-Μπισσάου), όπου επί 14 ολόκληρα χρόνια οι Πορτογάλοι πάσχιζαν να κρατήσουν τη χώρα αυτή με κάθε μέσο. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ένα στίχο του πορτογαλικού εθνικού ύμνου, ενώ ο συγγραφέας υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιατρός στην Αγκόλα την περίοδο 1971-1973.
3) «ΜΑΟ, Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», της Γιούνγκ Τσανγκ και του Τζων Χάλλιντεϋ. Πόσα, άραγε, στοιχεία έχουμε για τη ζωή και την πολιτική δράση του Μάο Τσε Τουνγκ; Το όνομά του έγινε ευρύτερα γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν ο Μάης του ’68 εμπνεύστηκε, μεταξύ άλλων, από την Πολιτιστική Επανάσταση, που είχε ξεκινήσει 2 χρόνια νωρίτερα στην Κίνα. Το όνομά του αλλά και η Πολιτιστική Επανάσταση υμνήθηκαν από διανοούμενους, όπως ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Ήταν ,όμως, ο Μάο άξιος όλων αυτών των επαίνων;
Η Γιούνγκ Τσανγκ, κόρη ένθερμων κομμουνιστών αξιωματικών, βίωσε μέσα της όλη την περίοδο της Πολιτιστικής Επανάστασης. Ερυθροφρουρός, «ξυπόλητη γιατρός»,αγρότισσα, ηλεκτρολόγος και, τελικά, φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας, θέση, που της επέτρεψε να φύγει με υποτροφία στην Αγγλία, όπου ανεδείχθη διδάκτωρ φιλολογίας, έζησε από πρώτο χέρι την πραγματικότητα μιας εποχής, που σκοπίμως ή εν αγνοία τους ύμνησαν πολλοί διανοούμενοι της Δύσης. Ήταν η εποχή της παντοδυναμίας του Μάο Τσε Τουνγκ, ενός φιλόδοξου και ιδιαίτερα πολιτικού, ο οποίος κατάφερε να ενώσει τη διασπασμένη και ευρισκόμενη σε αναρχία από την εποχή της κατάρρευσης της δυναστείας των Τσινγκ Κίνα και να τονώσει την αυτοπεποίθηση του λαού του με μια σειρά από φιλολαϊκά μέτρα, προτού κυριαρχήσουν η μεγαλομανία και η επιθυμία του να κατακτήσει τον κόσμο. Το «Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός» υπήρξε μια ατυχέστατη έμπνευσή του, που κόστισε τη ζωή σε εκατομμύρια Κινέζων, ενώ η Πολιτιστική Επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωση σχεδόν όλων των πολιτικών αντιπάλων του, όπως του στρατάρχη Πενγκ Ντεχουάι ή του Πρωθυπουργού Λιού Σάο Σι, την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της κινέζικης πολιτιστικής κληρονομίας και των δομών του κινέζικου κράτους και την επικράτηση της αναρχίας στην αχανή αυτή χώρα, καταστάσεις, οι οποίες, όμως, εδραίωσαν την προσωπολατρία του. Όσοι έχετε διαβάσει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «ΑΓΡΙΟΚΥΚΝΟΙ»της ίδιας συγγραφέως, δε θα δυσκολευτείτε να αντιληφθείτε τι ακριβώς καταλογίζει στο Μάο. Δεν πρόκειται για ένα ξερό «θάψιμο» αλλά περισσότερο για μια αποδόμηση ενός μύθου κατασκευασμένου στη Δύση από ανθρώπους, οι οποίοι μάλλον δεν εγνώριζαν την ακριβή κατάσταση στην Κίνα της εποχής του Μάο.
4) «ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ», του Νίκου Σαραντάκου. Το είχα παρουσιάσει κατά τον Απρίλιο μέσα από αυτό το ιστολόγιο και τώρα θα το ξαναδιαβάσω με μεγάλη ευχαρίστηση. Το βιβλίο χωρίζεται σε 3 ενότητες. Στην πρώτη, ο συγγραφέας καταρρίπτει πολλούς από τους μύθους, που διαδίδονται για την ελληνική γλώσσα, όπως το περιβόητο, πλην, όμως, ανύπαρκτο πρόγραμμα “HELLENIC QUEST” για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από στελέχη των μεγάλων αμερικανικών εταιρειών, παγίδα στην οποία, ως γνωστό, έπεσε και ο νυν Υπουργός Παιδείας, κ. Στυλιανίδης. Στη δεύτερη αναφέρεται στα λεκτικά και συντακτικά λάθη, που συνηθίζουμε στον καθημερινό μας λόγο. Στην τρίτη και τελευταία επικεντρώνεται στα συμβάντα έως την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος, καταρρίπτοντας και εδώ πολλούς από τους μύθους περί, δήθεν, πραξικοπηματικής κατάργησης των πνευμάτων και της περισπωμένης. Προσωπικά, μερικές από τις απόψεις του κ. Σαραντάκου δε με βρίσκουν σύμφωνο αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι είναι άψογα τεκμηριωμένες. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα χρησιμότατο εργαλείο για όσους ενδιαφέρονται να χρησιμοποιούν σωστά την ελληνική γλώσσα.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Πόλεμος τελειώνει και πόλεμος αρχίζει

Αισίως συμπληρώνεται μια εβδομάδα μετά την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου και η επιτυχία για κάποιον από τους αθλητές μας δε λέει να έλθει. Και όχι μόνο αυτό αλλά και οι μεγαλύτερες ελπίδες μας για διάκριση εξανεμίστηκαν. Ο Ηλίας Ηλιάδης, χρυσός ολυμπιονίκης προ 4ετίας στην Αθήνα βγήκε νοκ-άουτ με ιπόν στο τζούντο στην κατηγορία των 90 κιλών. Βέβαια, προέρχεται από εγχείρηση και ο αντίπαλός του ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, αλλά άντε να πεις αυτή τη δικαιολογία στους ημεδαπούς λιπαρούς καλλιεργητές χιμαιρών, που θεωρούν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία για μια αποτυχία. Ακόμα και η λέξη «αποτυχία» θεωρώ ότι είναι υπερβολική για ένα αθλητή, ο οποίος θεωρείται και είναι από τα μεγάλα αστέρια στην κατηγορία του και απλά έτυχε μια φορά να μην καταταγεί σε καλή θέση.
Φταίνε, βέβαια, και οι συγκυρίες. Όταν, για παράδειγμα, η Ελπίδα Ρωμαντζή, αθλήτρια της τοξοβολίας, καλείται να αντιμετωπίσει τη Σουνγκ Χιούν Πάρκ από τη Νότιο Κορέα, η οποία είναι η υπ’ αριθμ.2 στην παγκόσμια κατάταξη, τότε νομίζω ότι είναι ανεδαφικό να αξιώνουμε από αυτή να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο, γιατί έχουμε κακομάθει από τα χρυσά μετάλλια του κοντινού παρελθόντος.
Στο μπάσκετ, η Εθνική μας Ομάδα αναμετράται σήμερα με τις Η.Π.Α. Αυτή τη φορά, οι Αμερικάνοι δείχνουν να έχουν μαζέψει την αφρόκρεμα του NBA και σίγουρα η εθνική μας θα ζοριστεί απέναντί τους. Και είναι, νομίζω, καιρός ο Παναγιώτης Γιαννάκης να αρχίσει να εμπιστεύεται περισσότερο παγκίτες, όπως ο Γλυνιαδάκης και ο Πρίντεζης, οι οποίοι έδωσαν πλείστες όσες λύσεις στο παιχνίδι με τη Γερμανία αλλά είδαν δωρεάν, παγκίτες γαρ, το παιχνίδι με την Ισπανία.
Την ίδια στιγμή, οι εχθροπραξίες ανάμεσα στη Γεωργία και τη Ρωσσία δείχνουν να έχουν λάβει τέλος, πλην, όμως, ρωσσικά στρατεύματα παραμένουν σε διάφορα σημεία της Νότιας Οσετίας για το φόβο των Ιουδαίων. Και, φυσικά, συνεχίζεται η προσπάθεια αρκετών δυτικών Μ.Μ.Ε., ώστε να πείσουν τον κόσμο ότι η Ρωσσία είναι υπαίτια για τη σύρραξη αυτή.
Τέλος, ελπίζω ότι ένας άλλος, ακήρυκτος αυτή τη φορά, πόλεμος, αυτός, που κάθε καλοκαίρι μαίνεται στο ελληνικό οδικό δίκτυο, θα ματαιωθεί. Μιλάω για την αγαπητή συνήθεια, που έγινε λατρεία, του νεοέλληνα να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον Κ.Ο.Κ. και να οδηγεί, όπως αυτός νομίζει, υποδυόμενος κάτι ανάμεσα σε Χάμιλτον και Σάινθ. Μόνο που οι εν λόγω οδηγοί είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι και τα οχήματα, που οδηγούν, έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, ώστε, αν πάθουν ατύχημα, τουλάχιστον να μην κινδυνέψει άμεσα η ζωή τους. Ενώ οι δικοί μας «ραλίστες», πέραν της ψευδαισθήσεως της υπεροχής τους από τη θέση του βολάν, δεν έχουν, δυστυχώς κάτι άλλο να τους φυλάει.

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Ολυμπιάδα και μηχανισμοί διαχείρισης των μη αποδεκτών αποτελεσμάτων

6η μέρα χτες των Ολυμπιακών Αγώνων και οι εχθροπραξίες στη Νότια Οσετία φαίνονται να παύουν. Τα στρατεύματα της Γεωργίας αποχωρούν αλλά μια προσπάθεια, ώστε να φανεί η Ρωσσία ως η μοχθηρή της υποθέσεως αυτής έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται. Οι νεκροί από τις συγκρούσεις ανάμεσα στα στρατεύματα των δύο χωρών αλλά και οι άμαχοι από τους τυφλούς βομβαρδισμούς των Γεωργιανών έχουν υπερβεί τους 5.000 και η πρωτεύουσα της Νότιας Οσετίας έχει ερειπωθεί. Και γεννάται η απορία, αν το ΝΑΤΟ έχει, ακόμα, κάποιο ρόλο και, αν ναι, πως θα καταστήσει δεσμευτικές τις όποιες αποφάσεις του για τη διεκδικούμενη αυτή περιοχή;
Γλυκόπικρη φαίνεται η συνέχεια των αγώνων για τη χώρα μας. Εντάξει, δεν περιμέναμε να χάσουμε από του Γερμανούς στο μπάσκετ. Ο Νοβίτσκι, το μεγάλο του αστέρι, περιορίστηκε στους 13 πόντους, πράγμα, για το οποίο δεν μπορούν να υπερηφανεύονται πολλές ομάδες, ενώ η Εθνική μας Ομάδα μπάσκετ φαίνεται να ξαναβρίσκει το σπουδαίο εαυτό, που είδαμε στο Προολυμπιακό τουρνουά. Το άλλο φερόμενο αστέρι των Γερμανών, ο Κρις Κέιμαν, δεν ενθουσίασε κανένα και αρκέστηκε σε 4 κοπιαστικούς πόντους. Πάντως, αν νομίζετε ότι θα κερδίσουμε την Κίνα το ίδιο εύκολα, όπως προ διετίας στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, καλύτερα να αλλάξετε άποψη, διότι οι Κινέζοι κατατρόμαξαν τους Ισπανούς, οι οποίοι, τελικά, πήραν το μεταξύ τους παιχνίδι στην παράταση, επειδή οι Κινέζοι πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων μια διαφορά 14 πόντων.
Στην κολύμβηση το μεγάλο μας αστέρι, Άρης Γρηγοριάδης, δεν κατάφερε να συνεχίσει στα 100 μ. ελεύθερο και αποχαιρέτησε τη διοργάνωση. Στον αντίποδα, ο Μάικλ Φελπς κατέκτησε το τρίτο του χρυσό μετάλλιο σ’ αυτή τη διοργάνωση, πράγμα, που τον καθιστά μέλος του εκλεκτού κλαμπ των κατόχων 9 χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο οποίο ανήκουν ο Καρλ Λιούις, Ο Πάαβο Νούρμι και η Λαρίσα Λατίνινα, όλοι τους σπουδαίες μορφές των αγώνων. Συνεχίζει δε, με σκοπό να σπάσει το στοιχειωμένο ρεκόρ του Μαρκ Σπίτς, ο οποίος είχε κατακτήσει 7 χρυσά μετάλλια στην κολύμβηση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το ’72, που όλα τους συνοδεύτηκαν από παγκόσμια ρεκόρ. Α, και ξύρισε το κακόγουστο μουστάκι του.
Ο αθλητής του κανώ-καγιάκ, Χρήστος Τσακμάκης, κατέκτησε την έβδομη θέση στο ατομικό σλάλομ και είναι ο πρώτος Έλληνας Ολυμπιονίκης στην Ολυμπιάδα αυτή. Μπράβο στο νεαρό αθλητή, αν και κάποια στιγμή η ιστορία με τους εβδόμους και ογδόους ολυμπιονίκες θα πρέπει να σταματήσει.
Η χτεσινή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» είχε στις αθλητικές στήλες της κάποιο σχολιασμό στην απάντηση, που έδωσε η αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, Στέφανι Μπισμπίκου, όταν ρωτήθηκε τι θα κάνει μετά τον αποκλεισμό της από τη συνέχεια των αγώνων. Θα καθήσω στο Πεκίνο και θα κάνω τις βόλτες μου παρακολουθώντας τους αγώνες, ήταν, περίπου, η απάντησή της. Και αυτό έγινε η αιτία ο αθλητικογράφος της «Ε» να χαρακτηρίσει τη δήλωση αυτή της δεσποινίδος Μπισμπίκου ως απόδειξη ότι οι περισσότεροι αθλητές μας πήγαν στην Κίνα για τουρισμό και μόνο. Προσωπικά, κρίνω άκρως υπερβολική τη θεώρηση αυτή του αθλητικογράφου αυτού αλλά φοβάμαι ότι εκφράζει ένα μεγάλο μέρος της γνώμης των συναδέλφων του αλλά και των συνελλήνων του. Μάλλον κακομάθαμε με τις διακρίσεις από το 1992 και μετά και νομίζουμε ότι δημιουργήσαμε τις απαιτούμενες δομές, ώστε σε κάθε Ολυμπιάδα να κερδίζουμε του κόσμου τα μετάλλια άλλως ότι δεν επιτρέπεται να χάνουμε. Προσέξτε, μάλιστα, τη διαφορά στο πρόσωπο. Κερδίζουμε μετάλλια, αποτυγχάνουν οι αθλητές. Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, είχε πει κάποιος, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει. Έτσι και η νεαρά αθλήτρια Μπισμπίκου θα πρέπει να γυρίσει πάραυτα στην Ελλάδα και να δεχτεί τις κατηγορίες μας (ήτοι τα βρισίδια μας), διότι πήγε στο Πεκίνο για τουρισμό. Μάλλον δεν είχε δικαίωμα να ξεσκάσει για λίγο η κοπέλα, μετά από ένα χρόνο (και περισσότερο, ίσως) προετοιμασίας. Η πηγή, που θέλει τους Γάλλους να στήνουν το ικρίωμα για τον αποκεφαλισμό της Λορ Μαναντού, της σπουδαίας κολυμβήτριάς τους, που δεν κατάφερε να φέρει κάποιο μετάλλιο από το Πεκίνο ελέγχεται ως ανακριβής. Και η όλη κατάσταση δίνει την αφορμή να επανεξετάσουμε την παιδεία μας ως λαού, που καλείται να διαχειριστεί το ενδεχόμενο της μη επιτυχίας (διότι θεωρώ απαράδεκτο να χαρακτηρίζουμε ως αποτυχημένους όσους αθλητές μας δεν κατάφεραν να διακριθούν).

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Η νοοτροπία της κλειδαρότρυπας

Τελικά, μπορεί, όταν μερικοί κράζουν τα ιστολόγια, θεωρώντας τα ως εστία κιτρινισμού, να θεωρούμε ότι υπερβάλλουν ή κινούνται με σκοπιμότητα, πλην, όμως, μερικοί από μας κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να τους δικαιολογήσουν.
Σε δημοφιλές ιστολόγιο εμφανίζεται η φωτογραφία και το ονοματεπώνυμο του μπράβου, ο οποίος κρατείται προσωρινά με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση του 20χρονου Αυστραλού Ντουζόν Ζάμιτ στη Μύκονο.
Και εγώ εξακολουθώ να αναρωτιέμαι τι σκοπιμότητα εξυπηρετεί η δημοσίευση των στοιχείων του εν λόγω δράστη, όταν ούτε καταδικαστική απόφαση εκκρεμεί σε βάρος του ούτε καν έχει αρχίσει η δίκη του. Μήπως εξυπηρετείται η νοοτροπία της κλειδαρότρυπας, που μας διακατέχει ως λαό και ας πάει για κούρεμα όποιος πιστεύει στο τεκμήριο της αθωότητας; Διότι κάτι άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ.

Πόλεμος, Ολυμπιακοί Αγώνες και ρεκόρ

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνεχίζονται με ενδιαφέρον, που δε μειώνεται, ακόμα και όταν τα Μ.Μ.Ε. μας βομβαρδίζουν με εικόνες από τη Νότια Οσετία. Η επίθεση της Γεωργίας στην περιοχή αυτή έκανε το γύρο του κόσμου και δημιούργησε ένα νέο κύκλο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις Η.Π.Α., που στηρίζουν το καθεστώς Σαακασβίλι, και τη Ρωσσία. Η Νότια Οσετία αποτελεί τμήμα της Γεωργίας, το οποίο προσαρτήθηκε σε αυτή την εποχή του Στάλιν. Φημολογείται ότι ο Γεωργιανής καταγωγής δικτάτορας ήθελε να ενισχύσει τη δημοκρατία, από την οποία καταγόταν (Τζουγκασβίλι ήταν το πραγματικό του όνομα, καραμπινάτο γεωργιανό επώνυμο) , αν και αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο. Οι κάτοικοι της επαρχίας αυτής αισθάνονται, όμως, και εξακολουθούν να αισθάνονται περισσότερο Ρώσσοι παρά Γεωργιανοί και λίγο πριν την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. είχαν ζητήσει την απόσχισή τους από τη δημοκρατία της Γεωργίας και την ένταξή τους στη Ρωσσία (ό,τι, δηλαδή, ζήτησαν οι Αμπχάζιοι). Μέχρι σήμερα, πάντως, παραμένει τμήμα της Γεωργιανής επικράτειας, αν και οι περισσότεροι Οσέτιοι έχουν λάβει ρωσσικό διαβατήριο.
Η επίθεση των Γεωργιανών στρατευμάτων στη Νότια Οσετία έγινε προφανώς με σκοπό να «κόψει την όρεξη» στους κατοίκους της περιοχής αυτής για απόσχιση από τη Γεωργία. Η Ρωσσία, επιθυμώντας να προστατεύσει τους υπηκόους της στην περιοχή αυτή, βρήκε αφορμή να εισβάλει στη Νότια Οσετία, με αποτέλεσμα σήμερα πολλά διεθνή Μ.Μ.Ε. να προβάλουν αυτή ως εισβολέα και να παρακάμπτουν τους 2.000 νεκρούς Οσέτιους, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι άμαχοι, θύματα των Γεωργιανών βομβαρδισμών.
Δεν ξέρω πόση όρεξη μπορεί να έχει κανείς για αγώνες, όταν λαμβάνουν χώρα τέτοιες μάχες. Βέβαια, για να μην υποκρινόμαστε, συμβαίνουν και χειρότερα στο Νταρφούρ του Σουδάν, όπου οι Ισλαμιστές του Προέδρου Μπασίρ έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου εθνοκάθαρση σε βάρος των μη μουσουλμάνων μαύρων κατοίκων της περιοχής και, όμως, κανένας δεν επικαλέστηκε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να ζητήσει να παύσουν οι εχθροπραξίες εκεί.
Πάντως, δεν γνώριζα ότι η Γεωργία έχει αξιόλογο μπητς βόλλεϋ. Παρακολουθούσα τις Γεωργιανές αθλήτριες του εν λόγω αθλήματος να τα λένε χτες σε κάποιο διάλειμμα του αγώνα τους με τις Βραζιλιάνες και μου έκανε εντύπωση η άνεση και το κέφι, που είχαν. Μα, καλά, η χώρα τους βρίσκεται σε πόλεμο και αυτές γελούν, αναρωτήθηκα. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα άκουσα τις φωνές τους και μιλούσαν πορτογαλικά. Βραζιλιάνες ήταν και αυτές, που πήραν τη Γεωργιανή υπηκοότητα και αγωνίζονται ως Γεωργιανές. Η αγορά έτοιμων αθλητών αποτελεί, πλέον, διεθνή πρακτική. Να αισθάνομαι υπερήφανος, που εμείς τουλάχιστον ελληνοποιούμε αθλητές, που έχουν, έστω μερικώς, ελληνική καταγωγή;
Επιτέλους, αρχίζουν κάποιοι εκ των αθλητών μας να ξεφεύγουν από τη μετριότητα των πρώτων ημερών. Ο Κακλαμανάκης είναι δεύτερος στην κατάταξη στην ιστιοσανίδα, ο Τσακμάκης δεύτερος στο κανώ-καγιάκ και ο Χρήστου προκρίθηκε στα ημετελικά του απλού σκιφ και όλοι τους μας χάρισαν κάποια χαμόγελα και ελπίδες για κάποια διάκριση. Μακάρι να πάρουν κάποιο μετάλλιο!
Στην κολύμβηση, τα παγκόσμια ρεκόρ πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Παγκόσμιο ρεκόρ η Ιταλίδα Πελλεγκρίνι στα 200μ. ελεύθερο γυναικών από τα προκριματικά κιόλας, παγκόσμιο ρεκόρ η ομάδα 4 Χ 100 ελεύθερου των Η.Π.Α., παγκόσμιο ρεκόρ ο Αυστραλός Σάλιβαν στα 100 μ. ελεύθερο ανδρών, παγκόσμιο ρεκόρ και η Κόβεντρι από τη Ζιμπάμπουε στα 100 μ. ύπτιο γυναικών. Στέκομαι στην καταπληκτική ομάδα 4 Χ 100 ελεύθερου των Η.Π.Α., η οποία κατέβασε κατά 4’’ το παγκόσμιο ρεκόρ στο αγώνισμα αυτό. Σε μια εποχή, που τα παγκόσμια ρεκόρ γίνονται για μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου, οι Η.Π.Α. απλά διέλυσαν το προηγούμενο ρεκόρ και, μάλιστα, πήραν το χρυσό με ελάχιστη διαφορά από τη δεύτερη Γαλλία, η οποία αφενός έχασε για ελάχιστα εκατοστά του δευτερολέπτου δύο χρυσά (το άλλο ήταν στα 100 μ. ελεύθερο) αφετέρου το μεγάλο της όνομα, Λορ Μαναντού, δεν κατάφερε να διακριθεί, μέχρι στιγμής, σε κανένα από τα αγωνίσματα, που έλαβε μέρος. Επίσης, στέκομαι στην Κρίστυ Κόβεντρι, την κολυμβήτρια από τη Ζιμπάμπουε, η οποία συνεχίζει να εκπροσωπεί μια χώρα, όπου η λευκή μειονότητα τελεί ουσιαστικά υπό διωγμό, πληρώνοντας αναμφίβολα την κυριαρχία και το καθεστώς του άπαρτχαϊντ, που είχε επιβάλει επί (λευκής) κυβερνήσεως Ίαν Σμιθ. Πάντως, το καθεστώς Μουγκάμπε μπορεί να διώκει τους λευκούς υπηκόους του αλλά τους έστειλε στο Πεκίνο, μήπως και τσιμπήσουν κανένα μετάλλιο.
Τέλος, είναι τόσο μεγάλος κόπος να διακρίνουν οι αθλητικογράφοι της ΕΤ1 και της ΝΕΤ τη Βόρειο Κορέα από τη Νότιο Κορέα; Αγωνιζόταν στη σκοποβολή ένας Νοτιοκορεάτης και ο εκφωνητής συνέχιζε να λέει «ο τάδε από την Κορέα». Μπορεί ο Ψυχρός Πόλεμος να έληξε αλλά, όπως και να το κάνουμε, ένα από τα τελευταία απομεινάρια του, η κομμένη σε δύο κράτη Κορέα, εξακολουθεί να υφίσταται. Και δεν αγωνίζονται οι Νοτιοκορεάτες και οι Βορειοκορεάτες με κοινή ομάδα, όπως έκαναν για κάποιες Ολυμπιάδες μεταπολεμικά οι Γερμανοί, ώστε να δώσουμε τόπο στην οργή.

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Αποκλεισμοί και προβληματισμοί

Λέτε να μας κάτσει άσχημα η φετινή Ολυμπιάδα; Άρχισαν ήδη κάποιες από τις μεγάλες ελπίδες μας για μετάλλιο να αποχαιρετούν τη διοργάνωση χωρίς επιτυχία. Ο Βλάσης Μάρας αποκλείστηκε από τη συνέχεια της ενόργανης γυμναστικής, αφού πλήρωσε την κακή ψυχολογική του κατάσταση ο δε Άρης Γρηγοριάδης δεν προχώρησε πέρα από την προκριματική σειρά των 100 μ. ύπτιο. Αμφότεροι, όμως, διατήρησαν τη σεμνότητά τους και αρκέστηκαν να τα βάλουν με τον εαυτό τους. Οποία διαφορά από πολλούς συνέλληνες, που προτιμούν να καταδικάσουν το κακό το ριζικό τους παρά το κακό τους το κεφάλι. Άλλωστε, «εδώ, που έφτασες, λίγο δεν είναι, τόσο, που έκαμες, μεγάλη δόξα»(Κ. Καβάφης, Το πρώτο σκαλί).
Η Εθνική μας Ομάδα Καλαθοσφαίρισης δεν έκανε το ξεκίνημα, που ονειρευόμαστε. Η Ισπανία απέδειξε ότι δικαίως θεωρείται η πιο φορμαρισμένη και ισχυρή ομάδα της Ευρώπης, πλην, όμως, δεν είναι η αχτύπητη ομάδα, που μας είχε τσακίσει πέρσυ στο Πανευρωπαϊκό και πρόπερσυ στο Παγκόσμιο. Απλά, κατάφερε να μας επιβάλει το ρυθμό της και να μας αλλάξει τα φώτα στα τρίποντα. Το ποσοστό μας στις βολές είναι λιγάκι απαράδεκτο (10/22) αλλά έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας για να το διορθώσουμε και αυτό. Α, και να μην σουτάρουμε τόσο επιπόλαια, όπως κάναμε κατά διαστήματα χτες.
Στην κωπηλασία, οι Πολύμερος και Μούγιος συνεχίζουν στο διπλό σκιφ ανδρών, το ίδιο και ο πυγμάχος Γαζής στα 75 κιλά. Αναρωτιέμαι, όμως, τι είδους υποστήριξη έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Επαγγελματίες δεν είναι, αφού αυτό φαντάζει κάπως σας ανέκδοτο στη χώρα μας. Εγκαταστάσεις της προκοπής για να προπονηθούν δεν έχουν, ιδίως οι κωπηλάτες, που προπονούνται κυριολεκτικά με το κρύο και τ’ αγιάζι στις λίμνες της χώρας μας και περιμένουν κάποια υλική υποστήριξη από την Πολιτεία, για να μπορέσουν να προπονηθούν και να αποδώσουν κάπως. Πάντως, είναι σίγουρα άξιοι του θερμότερου χειροκροτήματος.
Ο θάνατος ενός Αμερικάνου τουρίστα στο Πεκίνο έκανε το γύρο του κόσμου και έθεσε ζήτημα ασφάλειας των αγώνων αυτών. Ωστόσο, καμμία τρομοϋστερία δεν έπιασε τα διεθνή Μ.Μ.Ε. Θυμάμαι την ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφο, κα. Ανθή Καρασάββα, που φοβόταν πιθανή τρομοκρατική ενέργεια κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες των Αθηνών. Τώρα δεν την άκουσα πουθενά να οδύρεται για τα όποια μέτρα ασφαλείας στην Κίνα. Δύο μέτρα και δύο σταθμά!
Άφησα για το τέλος την ανακοίνωση του Κ.Κ.Ε. για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι, δηλαδή, κυριαρχεί σε αυτούς η ντόπα των αθλητών. Δε δίνω άδικο στο Κ.Κ.Ε., αν και κάπως όψιμα ανακάλυψε την Αμερική. Ωστόσο, η επιμονή του να ταυτίζει το ντοπάρισμα των αθλητών με τον καπιταλισμό και ανιστόρητο είναι και έλλειψη αυτογνωσίας προδίδει. Διότι η παράνομη ιατροφαρμακευτική υποστήριξη των αθλητών εξελίχθηκε στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, ιδίως στην Ε.Σ.Σ.Δ. και τη Λ.Δ.Γ., όπου βιονικές αθλήτριες με ασυνήθιστη σωματοδομή και εξωφρενικές αντοχές και επιδόσεις κέρδιζαν με χαρακτηριστική άνεση τον ένα αγώνα μετά τον άλλο. Η κατάρρευση των καθεστώτων αυτών ανέδειξε το πρόβλημα αυτό και το κατέστησε γνωστό παγκοσμίως, πλην του Κ.Κ.Ε., το οποίο πρόθυμα και ορθά κατεδίκασε το ντοπάρισμα των σημερινών αθλητών αλλά για την ύπαρξη αναλόγου συστήματος υποστήριξης αθλητών στις παραπάνω χώρες ποιεί την νήσσαν.
Και οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνεχίζονται. Καλή επιτυχία στους αθλητές μας!

Σάββατο 9 Αυγούστου 2008

Η παράσταση αρχίζει

Ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου με μια φαντασμαγορική τελετή έναρξης. Ο γράφων δεν μπόρεσε να την παρακολουθήσει ζωντανά, καθόσον επαγγελματικές ασχολίες του αφαίρεσαν αυτή τη δυνατότητα, αλλά και σε μαγνητοσκόπηση η τελετή αυτή ήταν υπέροχη. Ο Ζανγκ Γιμού είναι ένας μάγος της σκηνοθεσίας και η παράσταση, που έστησε, ήταν άξια θαυμασμού. Τώρα, αν κάποια στοιχεία της παράστασης αυτής θύμισαν την προ τετραετίας τελετή έναρξης στου Ολυμπιακούς Αγώνες των Αθηνών, ας θυμηθούμε ότι σε κανένα τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν υπάρχει παρθενογένεση και ας απολαύσουμε την παράσταση.
Παράσταση, είπαμε; Μα ακριβώς αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ένα αθλητικό θέαμα, γεμάτο συγκινήσεις, ανταγωνισμό, υπερπροσπάθεια και, φυσικά, ντόπα. Η τελευταία φοβάμαι ότι για άλλη μια φορά θα κάνει την εμφάνισή της και θα κυριαρχήσει στα περισσότερα αθλήματα. Ας αποφασίσουμε, όμως, ότι είτε θα πρέπει να νομιμοποιηθεί, ώστε ο ντοπαρισμένος αθλητής να αγωνίζεται εν γνώσει των θεατών ότι έχει παράνομη ιατροφαρμακευτική υποστήριξη, είτε ότι θα κοπεί άπαξ και δια παντός, οπότε θα πρέπει να συνηθίσουμε τον κολυμβητή, που θα κολυμπάει τα 100 μ. ελεύθερο σε 1’ ή τον επικοντιστή, που θα πηδάει 3,00 μ. ψηλά. Αν θα μας αρέσει αυτό; Στη χώρα μας, αν αποδεχόμαστε αυτές τις επιδόσεις, θα γεμίζαμε τα γήπεδα, όπου θα διοργανώνονταν οι ημερίδες στίβου των γνωστότερων σωματείων κλασσικού αθλητισμού, όπως κάνουμε στα «ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΕΙΑ», όπου «παίζουν» καλές επιδόσεις, όχι χωρίς την ανάλογη ιατρική υποστήριξη.
Η Ελλάδα ταξίδεψε στην Κίνα με τη σκιά του ντοπαρίσματος γνωστών αθλητών της να βαραίνει όσο ποτέ άλλοτε. Η άρση βαρών ταξίδεψε αποδεκατισμένη τόσο από τις αποχωρήσεις των λαμπρών αθλητών της προηγούμενης δεκαετίας όσο και από την κατάληψη των όλων, σχεδόν, των υπολοίπων να έχουν χρησιμοποιήσει παράνομες ουσίες. Η κολύμβησή μας μετράει ήδη ένα μεγάλο όνομα λιγότερο, καθόσον ο Δρυμωνάκος πιάστηκε «ντοπέ» και αποχαιρέτησε τα όποια όνειρά του για συμμετοχή στους αγώνες αυτούς. Στο στίβο, οι πάλαι ποτέ μεγάλες ελπίδες, όπως ο Χοΐδης και ο Φιλιππίδης θα δούνε από το σπίτι τους αυτούς τους αγώνες, αφού τρέχει, ακόμα, η εις βάρος τους τιμωρία για τη χρήση εκ μέρους τους παρανόμων ενισχυτικών ουσιών. Κρίμα, διότι θα μπορούσαν να χαρίσουν αρκετές διακρίσεις στη χώρα μας.
Η υπόθεση της Κατερίνας Θάνου διχάζει. Τιμωρήθηκε με διετή αποκλεισμό από τους στίβους αλλά δεν μπορεί να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, διότι δυσφήμισε το άθλημα. Η ανταλλαγή απόψεων προ τετραετίας ανάμεσα στον τότε πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ, κ. Σεβαστή, και τον πρόεδρο της Δ.Ο.Ε., κ. Ρογκ, το κρυφτούλι της Θάνου, για να μην εξεταστούν από τους γιατρούς της WADA και άλλα ίσως έπαιξαν το ρόλο τους. Η επιθετική επιστολή των δικηγόρων της κας Θάνου θεωρείται ότι έγειρε τη ζυγαριά υπέρ της απόψεως ότι η Ελληνίδα αθλήτρια πρέπει να αποκλειστεί από τους αγώνες αυτούς. Τώρα, τι ακριβώς περιεχόμενο είχε αυτή η επιστολή, θα σας γελάσω. Να φταίει μόνο μια επιστολή για τον αποκλεισμό της, το θεωρώ απίθανο. Μια τάση ρεβανσισμού από πλευράς Δ.Ο.Ε. φαντάζει πολύ πιθανή, ως, επίσης, και μια αντίληψη ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το πάρτυ της Δ.Ο.Ε. και αυτή αποφασίζει ποιους θα καλέσει και ποιους όχι. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε, αν θα τύχουν της ίδιας αντιμετώπισης και άλλοι αθλητές, που θα υποπέσουν σε ανάλογα παραστρατήματα. Πάντως, για τους αγώνες αυτούς Θάνου γιοκ!
Τελικά, όσο και αν η Κίνα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις παραινέσεις των άλλων χωρών για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο έδαφός της, καμμία χώρα δεν τόλμησε να μποϋκοτάρει τους αγώνες αυτούς. Ακόμα και λαλίστατοι πολιτικοί, όπως η κα. Μέρκελ, ναι μεν δε θα εμφανιστούν στους Αγώνες αλλά προέβαλαν άλλο λόγο ως δικαιολογία, ήτοι ότι θα πάνε διακοπές. Ο δε κ. Μπράουν, Πρωθυπουργός της Αγγλίας, έκανε πρώτα τις σωστές οικονομικές συμφωνίες με το καθεστώς της Κίνας και μετά είπε και 2-3 λόγια για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα. Οι δυτικοί τουρίστες πλημμύρισαν το Πεκίνο και άσε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ρε μεγάλε, ήλθαμε να δούμε τους αγώνες. Το δε νέφος του Πεκίνου για τη Δ.Ο.Ε. απλά δεν υπάρχει. Αν ψάχνετε συγκρίσεις με όσα ακούγονταν για το νέφος των Αθηνών παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, θα σας πιάσει κατάθλιψη.
Από πλευρά ελληνικών μεταλλίων, όλα είναι ρευστά. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε όσα μετάλλια πήραμε στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ίδιο, όμως, ακουγόταν και μετά τους αγώνες της Ατλάντας το 1996, όταν και οι αθλητές μας ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Μακάρι να τα καταφέρουν και φέτος!
Ωχ, αρκετά σας ζάλισα. Αν δεν θεωρείτε ότι χάνετε τον καιρό σας μπροστά από μια τηλεόραση και προτιμάτε τα μπάνια, χαλαρώστε και απολαύστε μια παγκόσμια αθλητική συνάντηση, ξεχνώντας τα όποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από αυτή.

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

Η γέννα

Όταν έμεινε έγκυος η φίλη της, εκείνη χάρηκε πολύ, διότι ήξερε ότι ήθελε πολύ και αυτή και ο άντρας της και δεύτερο παιδί. Το πρώτο είχε ήδη συμπληρώσει ένα χρόνο ζωής και σε λίγους μήνες θα ερχόταν στον κόσμο και το αδελφάκι του.
Μια μέρα είχαν βγει για βόλτα οι γυναίκες με το μεγάλο παιδί. Ένα κοριτσάκι κοντοστάθηκε μπροστά από το καρότσι του μεγάλου παιδιού, το είδε και είπε : «Να σας ζήσει το κοριτσάκι». Αιτία ήταν προφανώς τα ακούρευτα και πυκνά μαλλιά του αλλά και η στέκα, που του είχαν φορέσει, για να μην του πέφτουν τα μαλλιά στο πρόσωπο. Εκείνη την έτρωγε να ρωτήσει πότε επιτέλους θα κούρευαν το παιδάκι, μια και ο καιρός είχε ζεστάνει αρκετά και ήταν φανερό ότι και αυτό δεν αισθανόταν βολικά με τόσο μαλλί. Τελικά το αποτόλμησε και τη ρώτησε. «Μα ο παππούλης δεν μας επιτρέπει να το κουρέψουμε, πριν το βαφτίσουμε», ήταν η αποστομωτική απάντηση της φίλης της. «Και πότε σκοπεύετε να το βαφτίσετε», ρώτησε ανυποψίαστη. «Ακόμα δε γνωρίζουμε, πάντως ο πρώτος παππούλης δεν ήταν σωστός», είπε και το βλέμμα της σκοτείνιασε. Γιατί δεν ήταν σωστός, αναρωτήθηκε, ο πατήρ-Χ ήταν γνωστός στην περιοχή για το κοινωνικό του έργο και τη βοήθεια, που έδινε σε οικογένειες εξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες προσώπων, για να τις βοηθήσει να στείλουν τα παιδιά τους σε κέντρα απεξάρτησης. «Δεν είναι ο ρόλος του παπά αυτός», αποκρίθηκε η φίλη της, «υπάρχει και κράτος για τη δουλειά αυτή. Και ξέρεις, γιατί ο πρώτος παππούλης δεν είναι σωστός; Ε, δε σέβεται την παράδοση», της πέταξε. «Μα τι λάθος έκανε», ρώτησε. «Μα δεν κάνει να κουρεύεις το παιδάκι, αν δεν έχει βαφτιστεί», απάντησε η φίλη της. «Ο πρώτος παππούλης τι λάθος έκανε», ξαναρώτησε. «Είπε να κουρέψουμε το παιδάκι, να φυλάξουμε τα μαλλάκια του σε μια σακκούλα και να τα ρίξουμε στην κολυμπήθρα κατά τη βάπτιση. Όταν το είπα αυτό στον πάτερ-Ψ, αυτός γούρλωσε τα μάτια του, έκραξε τον πάτερ-Χ, το χαρακτήρισε ανατρεπτικό, αναρχικό και παραβάτη του Θείου Λόγου, που δε σέβεται τις παραδόσεις της Εκκλησίας και μας σύστησε να μην πειράξουμε ούτε μια τρίχα από το παιδί, πριν το βαφτίσουμε. Εσένα σε είχαν κουρέψει πριν σε βαφτίσουνε», ανέκραξε η φίλη της. Σκέφτηκε να της πει ότι τη βάφτισαν, όταν ήταν 7 μηνών και το όμορφο κεφάλι της είχε την ίδια όψη, από απόψεως τριχοφυΐας, με τον Υμηττό. Αλλά αγαπούσε τόσο πολύ τη φίλη της, ώστε πίστευε ότι δεν πρέπει να της εναντιωθεί. Ίσως, μάλιστα, να σκέφτηκε ότι η φίλη της δε γνώριζε κατά που πέφτει ο Υμηττός, αφού σε όλη της τη ζωή δεν είχε απομακρυνθεί και πολύ από τη γειτονιά της.
Ήταν 6 μηνών έγκυος, όταν η φίλη της τηλεφώνησε μαινόμενη. «Ο απατεώνας ο γυναικολόγος μου με παράτησε, γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τις διακοπές του, βλέπεις, γεννάω τον Ιούλιο», ούρλιαζε από το τηλέφωνο και αυτή έσπευσε να της συμπαρασταθεί. «Θα βρεις άλλο καλύτερο, μην ανησυχείς», την παρηγορούσε. «Μα ήταν όλο προσταγές, λες και ήμουν φαντάρος, άσε τι μου έλεγε ο άθεος», την αποπήρε η φίλη της. Και πάλι δε μίλησε, γιατί πίστευε ότι η φίλη της είχε δίκιο. Μόνο αναρωτήθηκε μέσα της, γιατί χαρακτήρισε άθεο το γιατρό.
Την ημέρα της γέννησης του δεύτερου αυτού παιδιού της φίλης της, εκείνη την πέρασε στο μαιευτήριο με τον άνδρα και τους γονείς της φίλης της. όλοι τους σταυροκοπούνταν να γεννηθεί γερό το παιδάκι. «Αγόρι είναι και αυτό, έτσι μας είπε ο γιατρός», μουρμούριζε η μητέρα της φίλης της. «Θα το κάνω και αυτό Ολυμπιακό, όπως και το μεγάλο και θα κάνουμε καζούρα στη μαμά τη βαζέλα», έλεγε περιχαρής ο πατέρας.
Το βλέμμα του μαιευτήρα τους έκοψε τη χαρά. Φαινόταν πολύ σκεφτικός και τα «χρειάστηκαν». «Τι συμβαίνει, γιατρέ», έσπασε τη σιωπή ο πατέρας της φίλης της. «Το παιδί γεννήθηκε αλλά έχει κάποιο αναπνευστικό πρόβλημα, οπότε θα μείνει στη θερμοκοιτίδα για λίγες ημέρες», απάντησε ο μαιευτήρας. «Δηλαδή», ρώτησαν με ένα στόμα οι γονείς και ο άνδρας της φίλης της. «Δηλαδή περιμένουμε», ήταν η λακωνική απάντηση, που έλαβαν.
Μετά από δύο μέρες και ενώ το παιδάκι εξακολουθούσε να είναι στη θερμοκοιτίδα, έπιασαν μια ειδικευόμενη γιατρό και τη ρώτησαν τι ακριβώς έχει το παιδάκι. «Πάσχει από σύνδρομο Ω», του απάντησε με ψυχρότητα η κοπέλα. Τα γόνατα όλων λύθηκαν, τα βλέμματα άδειασαν και η μητέρα της φίλης της άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Εκείνη έμεινε ακίνητη αλλά από τα μάτια της ήδη κυλούσαν δάκρυα. Θα πάω σπίτι να κλάψω με την ησυχία μου και μετά θα επιστρέψω στη φίλη μου, σκέφτηκε.
Την επομένη, το παιδάκι παρέμεινε στη θερμοκοιτίδα. Η φίλη της είχε ενημερωθεί για το γεγονός και έδειχνε ψύχραιμη. «Είναι παιδί μου και θα το αγαπήσω εξίσου με το άλλο το γερό», έλεγε με σταθερή φωνή, πίσω από την οποία, όμως, διαφαινόταν μια προσπάθεια να καταπνίξει τα όποια άλλα συναισθήματά της. «Δε σου είχα πει να το τάξεις στην Παναγία, τώρα θα ήταν γερό το παιδάκι», την αποπήρε η μητέρα της. «Ωχ, άσε με και συ, ο πρώτος γιατρός φταίει, που με παράτησε», ήταν η απάντηση. «Μα γιατί σε παράτησε», εκείνη ρώτησε. «Γιατί δεν είχα πάει για ένα μήνα να με εξετάσει και όταν πήγα μου είπε ότι υπάρχει μια στις χίλιες περίπτωση το παιδάκι να γεννηθεί με αυτό το σύνδρομο Ω και έπρεπε να το «ρίξω», ο άθεος. Αυτό είναι φόνος», είπε η φίλη της και τώρα τα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. «Δεν πειράζει, κόρη μου, είναι δώρο Θεού το κάθε παιδί, ακόμα και με τα προβλήματά του. Άλλωστε, μόλις μεγαλώσει το αδελφάκι του, θα το αναλάβει και δεν θα του λείψει τίποτα», είπε η μητέρα της. «Όσο για τον πρώτο γιατρό, μη σε νοιάζει, θα του τραβήξουμε μια μήνυση και θα του ζητήσουμε εκατομμύρια, να μάθει να σε παρατάει», ακούστηκε η φωνή του πατέρα της φίλης της. «Έχε πίστη στο Θεό, κόρη μου, αυτός θα σε βοηθήσει. Και ο πάτερ-Ψ καλά σε συμβούλευσε», την παρηγόρησε η μητέρα της.
Εκείνη προσπαθούσε να πνίξει μέσα της όλα τα ερωτήματα, που είχαν γεννηθεί μέσα της. Ένα κύμα οργής είχε φουντώσει μέσα της και ζητούσε να βγει και να ξεσπάσει. «Πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά, θα με ψάχνουν, θα σε πάρω τηλέφωνο αργότερα, γειά σας», είπε κάπως βιαστικά και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο.
Όταν είχε, πλέον απομακρυνθεί αρκετά από το δωμάτιο της φίλης της και είχε μπει στο αυτοκίνητό της, άφησε όλα, όσα μάζευε, να ξεσπάσουν :
«ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ, ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΘΕΟΠΛΗΚΤΗ»!
Υ.Γ. Δυστυχώς, η ιστορία είναι αληθινή, απλά οι διάλογοι είναι φανταστικοί αλλά ανταποκρίνονται στο πνεύμα των πρωταγωνιστών, ακόμα και οι σολοικισμοί και οι βαρβαρισμοί. Τουλάχιστον, το τελευταίο ξέσπασμα εκείνης θα ήθελα να είναι αυτό και εύχομαι να μην ξαναμπώ στη διαδικασία να γράψω βρισιές στο ιστολόγιό μου.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Δηλώσεις, που δεν επιλύουν το πρόβλημα

Θα μπορούσαν τα πρόσφατα περιστατικά σε Μύκονο και Σαντορίνη να ευαισθητοποιήσουν τους ιθύνοντες αυτής της πολιτείας, ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα και να μην αντιμετωπίσουμε ξανά είτε το φαινόμενο μια ομάδα «φουσκωτών» να δέρνουν μέχρι θανάτου κάποιους τουρίστες είτε ένα πρόσωπο με ψυχολογικά προβλήματα να σκοτώνει με το φρικτό τρόπο, που λεπτομερώς φρόντισαν να μας ενημερώσουν πολλά Μ.Μ.Ε., τη σύζυγό του.
Ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης είναι εις εκ των αρμοδίων, ώστε να αποφασίσει για την πρόληψη των φαινομένων αυτών, ωστόσο αντί να προτείνει κάποιες χειροπιαστές λύσεις, έσπευσε με ανακοινώσεις του, οι οποία δημοσιεύθηκαν στη «ΒΡΑΔΥΝΗ» και τον «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ», αντίστοιχα, να δηλώσει ότι «οι ποινές των ειδεχθέστερων εγκλημάτων θα πρέπει να ανταποκρίνονται στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού» και «θα πρέπει να δημοσιεύονται τα ονόματα όσων διαπράττουν τέτοια αδικήματα».
Κατ’ αρχάς, συμφωνώ με την καταδίκη εκ μέρους του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης των φαινομένων, που στιγμάτισαν το καλοκαίρι αυτό και έκαναν το γύρο του κόσμου. Διαφωνώ, όμως, κάθετα με όσα είπε για την αντιμετώπιση των αδικημάτων αυτών.
Ας δούμε την πρώτη δήλωσή του, ότι «οι ποινές των ειδεχθέστερων εγκλημάτων θα πρέπει να ανταποκρίνονται στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού». Είναι, άραγε, αρμόδιος ο ελληνικός λαός να αποφαίνεται περί του είδους της καταδίκης, που θα πρέπει να επιβληθεί στον τελέσαντα κάποιο αδίκημα; Άλλως ένας λαός φορτισμένος από την είδηση ενός ειδεχθούς εγκλήματος έχει την ψυχραιμία να το αντιμετωπίσει; Αν επισκεφτείτε κάποια παρέα σας και ρωτήσετε τι ποινή θα πρέπει να επιβληθεί στους δράστες των ανωτέρω αδικημάτων, μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο να σας απαντήσουν ότι θα ήθελαν να τους επιβληθεί η εσχάτη των ποινών. Και αυτό δεν θα το απαντήσει μόνο η (όποια) παρέα σας αλλά και πολύς άλλος κόσμος, που βομβαρδίζεται καθημερινά με λεπτομέρειες για τα δύο παραπάνω τραγικά συμβάντα σε βαθμό, ώστε να ζητάει δικαιοσύνη εις τρόπον, ώστε να φαίνεται ο ξεκάθαρος επηρεασμός του από τα Μ.Μ.Ε., τα οποία, φυσικά, δεν θα πουν ευθέως ότι πρέπει να επιβληθεί η εσχάτη των ποινών στους όποιους δράστες αλλά με τη συνεχή παρενόχληση των τρίτων, ιδίως των συγγενών των θυμάτων, οδηγούν προς αυτή την άποψη. Μόνο που η θανατική ποινή έχει και τυπικά καταργηθεί εδώ και 15 χρόνια (ουσιαστικά έχει καταργηθεί εδώ και 35 χρόνια), άρα το περί δικαίου αίσθημα, όπως διαμορφώνεται, έπειτα από τέτοια περιστατικά, δε συμβαδίζει με την σύγχρονη και ισχύουσα εν Ελλάδι ποινολογία.
Θα μπορούσε ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης να δηλώσει ότι θα πρέπει να επιβληθούν τέτοιες ποινές στους δράστες, οι οποίες να μη δίδουν την εντύπωση ότι η Πολιτεία αφήνει ατιμώρητα τέτοια αδικήματα. Όταν ,όμως, επικαλείσαι το περί δικαίου αίσθημα, αυτή την τόσο αόριστη κατασκευή, που, αν υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε την ύπαρξή της, τελεί σε ιδιαίτερη φόρτιση, ένεκα των ανωτέρω αδικημάτων, τότε αυτόματα δίδεις το δικαίωμα στον εκάστοτε εκφραστή του αισθήματος αυτού να διατυπώσει ακόμα και την πιο ακραία άποψη περί της τιμωρίας των δραστών. Για να μην αναφερθούμε ότι αφήνεις αιχμές ευθέως και απεριφράστως κατά των ανακριτών και εισαγγελέων, που αποφάσισαν να μην κρατηθούν προσωρινά οι 3 εκ των 4 «μπράβων», που ξυλοκόπησαν τους Αυστραλούς τουρίστες, αναιρώντας το πνεύμα της ποινικής δικονομίας, που θεωρεί την προσωρινή κράτηση ως έσχατο μέτρο, που προφανώς δεν πρέπει να επιβληθεί σε πρόσωπα, που ναι μεν συμμετείχαν σε ένα ξυλοδαρμό, αποτέλεσμα του οποίου ήταν ο θάνατος ενός άλλου προσώπου, πλην, όμως, η συμμετοχή τους κρίθηκε όχι σημαντική. Και ας μην έχεις γνώση των σχετικών δικογραφιών!
Αναφορικά με τη δεύτερη δήλωση του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, ότι «θα πρέπει να δημοσιεύονται τα ονόματα όσων διαπράττουν τέτοια αδικήματα», έχω ήδη αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτησή μου ότι αποτελεί ευθεία παράβαση του τεκμηρίου της αθωότητας, όπως αυτό έχει οριστεί από τη Συνθήκη της Ρώμης (ν.δ. 53/1974), η οποία στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 6 ορίζει ότι : «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του». Και αποτελεί ευθεία παράβαση, διότι πολύ απλά στα μάτια του κόσμου ο εκάστοτε φερόμενος ως δράστης ενός αποτρόπαιου εγκλήματος καθίσταται, με τη δημοσίευση του ονόματος και της φωτογραφίας του προσώπου του, ένοχος άπαξ και δια παντός. Μια πιθανή δε αθωωτική απόφαση ουδόλως θα τον αθωώσει στα μάτια των πολλών, διότι ως λαός (και όχι μόνο εμείς αλλά για μας μιλάω) δεν έχουμε πολλούς ενδοιασμούς να καταδικάσουμε ως άλλο λαϊκό δικαστήριο όποιον φέρεται ως κατηγορούμενος για κάποια πράξη και ας αποδείχθηκε ότι δεν την τέλεσε. Τέτοιο θάρρος παίρνουμε από τέτοιες δηλώσεις του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης και το τεκμήριο της αθωότητας πάει περίπατο.
Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο ένας δράστης να ομολογήσει την πράξη του. Συγγνώμη αλλά δεν καταλαβαίνω και πάλι σε τι εξυπηρετεί η δημοσίευση του ονόματος ή της φωτογραφίας του. Κυριαρχεί η άποψη ότι αύριο μεθαύριο ο τάδε δράστης του δείνα στυγερού εγκλήματος αποφυλακίζεται, οπότε είναι λογικό να ξέρω τα μούτρα και τα στοιχεία του, ώστε να προφυλαχτώ, αν έλθει να μείνει δίπλα από μένα. Η άποψη αυτή, με όλο το σεβασμό, μου φαίνεται επιπόλαιη. Αφενός ουδείς διαθέτει τόσο ισχυρή μνήμη, ώστε να θυμάται το πρόσωπο ενός δράστη 15, για παράδειγμα, χρόνια μετά την καταδίκη του για κάποιο αποτρόπαιο έγκλημα, χώρις που σε μια φυλακή γερνάς πιο γρήγορα απ' ό,τι εκτός, οπότε είναι πιο δύσκολο να σε αναγνωρίσει κανείς. Αφετέρου, ό,τι και αν έπραξε ο εν λόγω δράστης, έχει εκτίσει την ποινή του, έχει εκπληρώσει την υποχρέωσή του προς το κράτος, οπότε δικαίως είναι ελεύθερος και μπορεί να ζήσει έξω από τη φυλακή και όπου θελήσει, έστω με τους όποιους νόμιμους περιορισμούς. Άρα, εκτός από απλή περιέργεια, ποιόν άλλο σκοπό εξυπηρετεί η γνώση των στοιχείων ενός δράστη;
Συνοψίζοντας, λοιπόν, θεωρώ ατυχείς τις δηλώσεις του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, καθόσον για πολλοστή φορά καταφεύγει σε δηλώσεις, που καθόλου δεν εξυπηρετούν τη Δικαιοσύνη παρά κύριο στόχο έχουν να χαϊδέψουν τ’ αυτιά όσων τις ακούσουν και σίγουρα δεν θα επιλύσουν κανένα από τα προβλήματα, που προκάλεσαν τα παραπάνω εγκλήματα.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Ο θάνατος ενός "αχώνευτου"

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, που ένα μυθιστόρημα τάραζε τα νερά της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Επρόκειτο για το «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ» του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, ενός δεδηλωμένου αντικαθεστωτικού Ρώσσου (σοβιετικού, την εποχή εκείνη) συγγραφέα, ο οποίος είχε «θητεύσει» στα περιβόητα γκούλαγκ της τότε Σοβιετικής Ένωσης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου κλείνονταν όσα στοιχεία θεωρούνταν επικίνδυνα για την εξουσία.
Αν και το συγκεκριμένο βιβλίο χαρακτηρίστηκε ως μυθιστόρημα, στην ουσία επρόκειτο για μια δημοσιογραφική έρευνα πάνω στις διώξεις κατά τα πρώτα χρόνια της Ε.Σ.Σ.Δ. και μέχρι το θάνατο του Στάλιν το 1953, διανθισμένη με τις προσωπικές αναμνήσεις του συγγραφέα, ο οποίος υπηρετούσε κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού στο μέτωπο, όπου και συνελήφθη με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας, για να περάσει 8 χρόνια σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές. Μέσα από το βιβλίο αυτό, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με την εποχή των σταλινικών διώξεων, τον τρόμο, που επικράτησε στον πληθυσμό της τότε Ε.Σ.Σ.Δ., τις κακουχίες, που υφίσταντο όσοι συλλαμβάνονταν, το κλίμα, που επικρατούσε στις δίκες της εποχής εκείνης κ.λπ. Περνούν μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη οι κατηγορίες των ανθρώπων, που συλλαμβάνονταν και εκτοπίζονταν, αποτυπώνονται γλαφυρότατα οι νομικιστικοί ακροβατισμοί των εισαγγελέων των «δικών της Μόσχας» κ.κ. Βισίνσκυ, Κρυλένκο και άλλων (οι δύο πρώτοι θα δοκιμάσουν αργότερα, από τη θέση του κατηγορουμένου, πλέον, το κλίμα εκείνων των δικών), οι συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές και τα γκούλαγκ της σοβιετικής επικράτειας και, κυρίως, μια έντονη κριτική στην πολιτική του σοβιετικού κράτους, η οποία κόστισε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και την ταλαιπωρία ακόμα περισσοτέρων.
Δυστυχώς, όμως, η αλήθεια είναι ενίοτε τόσο δυνατή, που δεν μπορούν όλοι να την αντέξουν. Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970, έζησε εξόριστος επί 20 χρόνια, όντας ένας εκ των διασημότερων αντιφρονούντων της τότε Σοβιετικής Ένωσης, δίπλα στους Γκίνζμπουργκ και Ζαχάροφ, και αυτά θεωρήθηκαν, φαίνεται επαρκείς λόγοι, ώστε να του προσάψουν πλήθος χαρακτηρισμών. Νοσταλγός του τσαρικού καθεστώτος σε όλη τη ζωή του, ψεύτης και αντικομμουνιστής είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς, που με περισσή ευκολία του προσήψαν στη χώρα μας. Βλέπετε, δεν μπορούσε να γίνει εύκολα δεκτό ότι το σοβιετικό καθεστώς επεφύλασσε τέτοια μεταχείριση στους υπηκόους του, χώρια του ο εν λόγω συγγραφέας ουδόλως αναφέρεται στα επιτεύγματα, που έλαβαν χώρα επί κομμουνισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ. Και, το κυριότερο, αφού επικρατούσαν τόσο δύσκολες συνθήκες στα γκούλαγκ, πώς αυτός επέζησε και μας διηγείται τι συμβαίνει εκεί;
Οι δυσμενείς κριτικές σε βάρος του Σολζενίτσιν συνεχίστηκαν και μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Με την επιστροφή του στη Ρωσσία το 1994, ο Σολζενίτσιν συνέχισε να κατακρίνει το καθεστώς ανελευθερίας, που επικρατούσε με το νέο καθεστώς. Στηλίτευσε την εκποίηση του κρατικού πλούτου στην οικονομική ολιγαρχία της Ρωσσίας έναντι πινακίου φακής. Κριτίκαρε τη δίωξη της ρωσσικής κουλτούρας στις ανεξάρτητες, πλέον, πρώην σοβιετικές δημοκρατίες αλλά και την εν γένει πολιτική του Μπόρις Γιέλτσιν. Και, φυσικά, ένας νέος χαρακτηρισμός, αυτός του εθνικιστή, ήλθε να προστεθεί στους ήδη υφισταμένους για το διάσημο Ρώσσο συγγραφέα. Τέλος, ακόμα και συμπατριώτες ομότεχνοί του δε δίστασαν να τον κριτικάρουν αγρίως σε βιβλία τους, ως ματαιόδοξο, φιλάρεσκο και σπεύσαντα, μετά την απονομή σε αυτόν του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, να εξαργυρώσει τη φήμη του.
Προσωπικά, πιστεύω ότι ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν υπήρξε ένας συνεπής αντικαθεστωτικός συγγραφέας. Μεγαλωμένος σε ένα περιβάλλον, όπου κυριαρχούσε η προπαγάνδα για το μεγαλείο της Ε.Σ.Σ.Δ., ανήκε στη λεγόμενη «Γενιά της Επανάστασης», όντας γεννημένος ένα χρόνο μετά την πτώση του τσαρικού καθεστώτος, η οποία προοριζόταν, κατά τα λεγόμενα του συγγραφέα στο «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ» για σπουδαία πράγματα. Το καλό περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεγάλωσε, δεν τον άφησε να δει τα δεινά, που υφίσταντο οι συμπατριώτες του παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα, όταν άρχισε να ανακαλύπτει τα ψέμματα του σοβιετικού συστήματος. Οι καλές σπουδές του αλλά και η ένταξή του στον Κόκκινο Στρατό κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο φάνηκαν να εδραιώνουν μέσα του την πίστη στο σοβιετικό σύστημα αλλά σύντομα η σύλληψή του και η περιπλάνησή του στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ε.Σ.Σ.Δ. τη διέλυσαν. Οι περιγραφές των στοιβαγμένων πολιτικών κρατουμένων στα βαγόνια των τραίνων, που τους πήγαιναν στα γκούλαγκ και η συνύπαρξή τους με τους ποινικούς κρατουμένους, οι οποίοι τους απογύμνωναν ακόμα και από τα χρυσά τους δόντια, το φαινόμενο να τρώνε οι κρατούμενοι σούπα από μια ταΐστρα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς κουτάλι ή οποιοδήποτε άλλο σκεύος(!!!), η σύλληψη μέσα στο καλοκαίρι αντιφρονούντων και ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδο χωρίς στέγη (!!!!!)στα βόρεια της χώρας, οι συνθήκες κράτησης στη φυλακή Σουχανόφκα, όπου δεν επιτρεπόταν στους κρατουμένους να κοιμούνται πάνω από μια ώρα (!!!!!!), στην οποία, διευκρινίζω ότι κρατούνταν όσοι ανακρίνονταν, ο λιμός του 1921-1923 αλλά και ο μεταγενέστερος των αρχών της δεκαετίας του ’30, όπου χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν μπροστά στις ράγες των τραίνων, περιγράφονται με τρόπο, που σφίγγει το στομάχι του αναγνώστη αλλά και καταδεικνύει τι κρυβόταν πίσω από τις ρητορείες του σοβιετικού καθεστώτος. Σε μια εποχή, όπου η σοβιετική προπαγάνδα κυριαρχούσε στα κομμουνιστικά καθεστώτα όλης της Ευρώπης και ο απόηχος από το Μάη του ’68, που είχε εμπνευστεί, μεταξύ άλλων, από το Μάο Τσε Τουνγκ, δεν είχε καταλαγιάσει, αλλά και η λοιπή Αριστερά δίσταζε να καταγγείλει τα κακώς κείμενα της Ε.Σ.Σ.Δ., το «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ» αποτελούσε ένα τολμηρό βιβλίο, που αποκάλυπτε την απανθρωπιά ενός καθεστώτος, που είχε υμνηθεί από δεκάδες διανοούμενους και αποτελούσε, υποτίθεται, ένα παράδειγμα προς μίμηση.
Ο συνεπής αυτός αντικαθεστωτικός απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών στις 3.8.2008, αφήνοντας πίσω του μια ζωή γεμάτη διώξεις και δυσμενή εις βάρος του σχόλια. Θα μπορούσε να εξαργυρώσει την ιδιότητά του ως μέλους του Κ.Κ.Σ.Ε., καρφώνοντας συντρόφους του, όταν συνελήφθη για αντισοβιετική προπαγάνδα (βοηθούσε αυτό). Θα μπορούσε να υποδυθεί τον υπάκουο σύντροφο και να μην αποδεχθεί το Νόμπελ Λογοτεχνίας, όπως έκανε ο Πάστερνακ. Θα μπορούσε, εντέλει, να αφήσει τα κόκκαλά του σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπως έγινε με το Μάντελσταμ, το Γκουμιλιόφ και άλλους διανοούμενους (και να μην ενοχλεί όσους αδυνατούν να αποδεχθούν τα στραβά και ανάποδα της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.). Αντιθέτως, ουδέποτε έχασε το κουράγιο του, όπως συνέβη με το Μαγιακόφσκυ, που αυτοκτόνησε βλέποντας τη μετάλλαξη του σοβιετικού καθεστώτος, και δε σταμάτησε να κρίνει ένα πολυπροβεβλημένο σύστημα, που τελικά απεδείχθη ένας εκ των χειρότερων εφιαλτών της ανθρωπότητας και, κυρίως, των υπηκόων του. Αχώνευτος; Ίσως, για όσους δεν αντέχουν στην αντίθετη άποψη.
Υ.Γ. Το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις «ΒΙΠΕΡ». Πιθανότατα έχει εξαντληθεί, διότι είναι πολύ παλαιά (και κακή) έκδοση. Δε γνωρίζω, αν υπάρχει νεότερη έκδοση.


www.ardin.gr/page/article.php?id=ARDIN_I_50-S_1-A_7 (μια συνέντευξη του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν προ ετών στο περιοδικό «ΑΡΔΗΝ»)
www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=19/07/2002&id=83756704 (ένα συναδελφικό μαχαίρωμα από το Βλάντιμιρ Βοΐνοβιτς)

news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_31/12/2003_88863 (μια σύντομη περιγραφή της ιστορίας του «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ»)

www2.rizospastis.gr/story.do?id=4669142&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%9B%CE%96%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%9D (άρθρο του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» για το θάνατο του Σολζενίτσιν)