Δημοφιλείς αναρτήσεις

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Αγαπητέ μου συμβασιούχε.......

Αγαπητέ/ Αγαπητή μου συμβασιούχε/stagiaire/εποχικέ κ.ο.κ., δεν αμφιβάλλω, ότι εργάζεσαι υπό καθεστώς προβληματικό, ήτοι προσφέρεις τις υπηρεσίες σου χωρίς ασφάλιση, λαμβάνοντας ελάχιστα χρήματα και με κίνδυνο να μη σου ανανεώσουν τη σύμβασή σου, οπότε θα βρεθείς ξανά στο δρόμο. Θεωρητικά, λοιπόν, έχεις κάθε δικαίωμα να αξιώνεις την επαγγελματική σου διασφάλιση, προβάλλοντας το γεγονός, ότι υφίστασαι τις συνέπειες ενός εργασιακού μεσαίωνα τη στιγμή, που καλύπτεις πάγιες και πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου.
Δεν αντιλέγω, ότι το σύστημα της τοποθέτησης συμβασιούχων ή όπως αλλιώς του λένε στο Δημόσιο αποτελεί μια καταστρατήγηση των εργασιακών σου δικαιωμάτων. Ούτε έχω αντίρρηση, ότι ίσως καλύπτεις κάποιες πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου σε μια εποχή, που πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι σπεύδουν να συνταξιοδοτηθούν υπό τον κίνδυνο περικοπής της σύνταξής τους ή ακόμα και επειδή έχουν συμπληρώσει συντάξιμα χρόνια και δεν βλέπουν το λόγο να παραμείνουν στην υπηρεσία ενός απάνθρωπου οργανισμού, όπως είναι το Ελληνικό Δημόσιο.
Μήπως, όμως, μπορείς να μου ξεκαθαρίσεις υπό ποιές συνθήκες άραγε επελέγης ως συμβασιούχος; Συμμετείχες σε κάποιο διαγωνισμό και ξεχώρισες εκεί για τα προσόντα σου; Διότι εξ όσων γνωρίζω, ούτε από το κόσκινο του Α.Σ.Ε.Π. πέρασες ούτε διέθετες περισσότερες περγαμηνές ή επαγγελματική προϋπηρεσία σε σχέση με κάποια παιδιά, τα οποία υπερείχαν σε προσόντα από σένα αλλά έμειναν στην απ' έξω. Άρα κάποιο άλλο προσόν είχες, το οποίο ένα αντικειμενικό σύστημα εισαγωγής στο Ελληνικό Δημόσιο δεν θα αξιολογούσε ως επαρκές για να ξεκινήσεις να εργάζεσαι έστω ως εποχικός. Μην κάνεις, ότι δεν με καταλαβαίνεις, διότι ξέρεις πολύ καλά, ότι αυτό το άγιο βύσμα, δόντι, μέσο ή όπως αλλιώς θέλεις να το πεις ευθύνεται, που εσύ υπηρετείς, έστω ως συμβασιούχος, στο Ελληνικό Δημόσιο, έστω και υπό τον εργασιακό μεσαίωνα, που προανέφερα. Και δεν αποκλείω να το κοκκορευόσουν στους φίλους και γνωστούς σου το "προσόν" σου αυτό, θεωρώντας, έτσι, έμμεσα όσους δεν το είχαν κορόιδα ή και κάτι χειρότερο, που η αγωγή μου δεν μου επιτρέπει να εκστομίσω.
Έπειτα, όταν ξεκίνησες να αναζητείς τρόπο να μπεις ως συμβασιούχος στο Ελληνικό Δημόσιο, γνώριζες πολύ καλά, ότι θα εργαστείς για συγκεκριμένο και περιορισμένο χρονικό διάστημα. Τώρα έρχεσαι και ζητάς να παραμείνεις εκεί παρά τα όσα έχεις υπογράψει. Αν είχες δική σου επιχείρηση και ζητούσες να προσλάβεις κάποια πρόσωπα με σύμβαση ορισμένου χρόνου αλλά μόνο γι' αυτό το χρονικό διάστημα, δε νομίζω, ότι θα έσπευδες να τους ανανεώσεις τη σύμβαση αυτή. Και απλά εκβιάζεις την κατάσταση, απειλώντας με κινητοποιήσεις κ.ο.κ. Κυρίως, όμως, φωνάζεις, ότι δεν θα ψηφίσεις όσους δεν σου ανανεώσουν τη σύμβασή σου. Αυτό στο χωριό μου το λένε απειλή αλλά μάλλον δεν κόπτεσαι ιδιαίτερα για τέτοια ψιλοπράγματα.
Όσο για τη δικαιολογία, ότι καλύπτεις πάγιες και πραγματικές ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου, θα μου επιτρέψεις να σου πω, ότι ψεύδεσαι ασύστολα, τουλάχιστον κατά ένα σημαντικό μέρος. Η δουλειά μου απαιτεί μεγάλη τριβή με τις δημόσιες υπηρεσίες και εκεί βλέπω τους συναδέλφους σου, που διορίστηκαν με τον ίδιο τρόπο με σένα να αρκούνται στη διεκπεραίωση του χαμαλικιού, που βαρυούνται να κάνουν οι μόνιμοι υπάλληλοι, χώρια που σε ορισμένες υπηρεσίες έχουν μπει υπεράριθμοι από τη ράτσα σου, οι οποίοι απλά κάααααθονται και αφήνουν τους μονίμους με την απορία, τι καθήκοντα να τους αναθέσουν. Και, επιπλέον, οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου απαιτούν πρόσωπα με κατάρτιση και γνώση ενός αντικειμένου. Εσύ αμφιβάλλω, αν έχεις τα σχετικά προσόντα για το αντικείμενο αυτό, αφού, όπως είπα και παραπάνω, δεν πέρασες από κάποιο διαγωνισμό για τη συγκεκριμένη θέση με τις συγκεκριμένες απαιτήσεις. Επομένως για ποιές πάγιες και διαρκείς ανάγκες μιλάμε;
Αν κάτι σε πίεσε να υποκύψεις στον τάδε φαύλο και μεγαλόστομο κομματάρχη, ο οποίος σου έταξε, ότι θα σε διορίσει ως συμβασιούχο στο Ελληνικό Δημόσιο, πιθανότατα να είναι η δυσκολία στην ανεύρεση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Συμπάθα με, που θα διαφωνήσω μαζί σου. Και η διαφωνία μου δεν έχει να κάνει με τις πραγματικές δυσκολίες του ιδιωτικού εργασιακού τομέα αλλά με τη λογική σου. Και εγώ εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα εδώ και εννέα χρόνια και έχω φάει την απίστευτη λάντζα και σφαλιάρα, χώρια, που είμαι ελεύθερος επαγγελματίας εκτεθειμένος στην καρμιριά των εντολέων μου, στην πίεση των προθεσμιών και την απροθυμία των μονίμων συναδέλφων σου εκεί στο Δημόσιο να με εξυπηρετήσουν. Και αν εγώ, τέλος πάντων, έχω και μια υποστήριξη από το σπίτι μου, υπάρχουν πολλά περισσότερα παιδιά εκεί έξω, που δεν έχουν ούτε αυτή και, όμως, επιμένουν και αγωνίζονται στον ιδιωτικό τομέα. Το πρόβλημά σου, λοιπόν, δεν ήταν το αβέβαιο μέλλον του ιδιωτικού τομέα αλλά η βολή, που αναζητούσες, και ας πάνε να κουρεύονται οι άλλοι. Εσύ θεωρείς τον εαυτό σου ξύπνιο, μάγκα κ.λπ., που χώθηκες στο Ελληνικό Δημόσιο έστω και με 8μηνη σύμβαση, αφού δεν είχες τα κότσια και την υπομονή να το παλέψεις στον ιδιωτικό τομέα ή να ξενιτευτείς μακρυά από το σπίτι σου σε αναζήτηση εργασίας.
Και τώρα ωρύεσαι, ότι κινδυνεύεις να βρεθείς στο δρόμο, επειδή έπαιξαν οι πολιτικοί παιχνίδι στις πλάτες σου. Μα εσύ ο ίδιος ξάπλωσες φαρδύς πλατύς μπρούμυτα και προσέφερες την πλάτη σου σαν σκακιέρα για τα κόλπα των πολιτικών. Δεν σου φταίει κανένας απολύτως γι' αυτό εκτός από αυτόν, που θα δεις, κοιτάζοντας σε ένα καθρέφτη. Χώρια, που δέχθηκες να διαιωνίσεις το πελατειακό σύστημα, αυτή τη χαίνουσα και ανεπούλωτη πληγή της νεοελληνικής κοινωνίας, αντί να βάλεις κάτω το κεφάλι και να αρνηθείς να ξεπουλήσεις την αξιοπρέπειά σου για μια οκτάμηνη σύμβαση με 400 ευρώ μηνιαία και ανασφάλιστη αμοιβή. Και ζητάς να σε βοηθήσει η πολιτεία και να σε μονιμοποιήσει απειλώντας, ότι δεν θα τους ξαναψηφίσεις άλλως υποσχόμενος την ψήφο σου σε όποιον σε μονιμοποιήσει.
Ρε σε ποιόν τα λες αυτά;

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Διαπομπευτές και φασίστες

Δεν έχω να αντιτάξω πολλά επιχειρήματα προς όσους αντιπαθούν το γνωστό ποινικολόγο και άρτι γιαουρτωθέντα από ομάδα αγνώστων. κ. Αλέξη Κούγια. Κάτι η ακατάσχετη παρουσία του στα Μ.Μ.Ε., όπου ομιλεί επί παντός επιστητού, χωρίς να είναι ο ορισμός του επαΐοντος, κάτι το ξεμπρόστιασμα της κατάρρευσης του γάμου του, κάτι η επίθεσή του στον τηλεοπτικό σταθμό, όπου προβαλλόταν η εκπομπή ενός ετέρου αντιπαθούς της εγχώριας βιομηχανίας θεάματος, κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, κάτι η καιροσκοπική ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, ως και μια συνολική αύρα αλαζονίας, ο κ. Κούγιας δίνει ουκ ολίγες αφορμές για να καταστεί αχώνευτος στο ευρύ κοινό.
Ακόμα και έτσι, όμως, δυσκολεύομαι να κατανοήσω την ανόητη ενέργεια των αγνώστων ανόητων να γιαουρτώσουν το εν λόγω πρόσωπο. Κατ' αρχάς, πρόκειται για τον ορισμό της ανανδρίας, καθόσον επρόκειτο για επίθεση περισσοτέρων προσώπων σε βάρος ενός, κατάσταση καθόλου κολακευτική και σαφώς φασιστική για τους εν λόγω ανεγκέφαλους. Και σαφώς και ρίχνει τους εν λόγω κυρίους στο ίδιο επίπεδο με τον γιαουρτωθέντα, ο οποίος φημολογείται, ότι έχει προβεί σε παρεμφερείς ενέργειες, ήτοι χωρίς τη χρήση γαλακτοκομικών αλλά με άλλες μορφές βίας, σε βάρος τρίτων προσώπων, ιδίως ποδοσφαιριστών στις ομάδες, των οποίων διετέλεσε ιδιοκτήτης, οι οποίοι αρνήθηκαν, σε νόμιμα πλαίσια, να συμμορφωθούν με τα λεγόμενά του.
Πέραν αυτού, όμως, φαινόμενα, όπως το παραπάνω, τείνουν να παγιώσουν μια κατάσταση κάθε άλλο παρά συμβατή με ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι θεμιτή η διαφωνία στα πλαίσια μιας πολυφωνικής κοινωνίας πολλώ δε μάλλον οι έντονες αλλά εντός των ορίων της νομιμότητας αντιρρήσεις προς μια άποψη ή ένα τρόπο ζωής, ο οποίος δεν μας εκφράζει. Και η διάσταση αυτή των απόψεων αποτελεί το θεμέλιο λίθο της ανεκτικής κοινωνίας, ως προϋπόθεση της δημοκρατίας. Προφανώς η ανοχή αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει το μέσο για την επιβολή των απόψεων εκείνων, που δεν είναι αρεστές, αλλά ως τακτική επιβάλλει την διαφορετικότητα αλλά και το δικαίωμα των τρίτων να απορρίπτουν εκείνη την άποψη, που δεν τους εκφράζει, χωρίς να εμποδίζουν την εξωτερίκευσή της από εκείνα τα πρόσωπα, που την υιοθετούν, στο μέτρο του αυτή η εξωτερίκευση δεν απειλεί κάποια έννομα αγαθά και δεν παραβαίνει τις διατάξεις του νόμου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε δύο ενδεχόμενα, είτε, δηλαδή, με το γιαούρτωμα να αποδοκιμάστηκε ο εν γένει τρόπος ζωής ενός όχι ιδιαίτερα συμπαθούς προσώπου είτε να αποδοκιμάστηκε η απόφαση του κ. Κούγια να εκπροσωπήσει τον ειδικό φρουρό, που σκότωσε τον Αλέξιο Γρηγορόπουλο τον περασμένο Δεκέμβριο. Πιθανότατα να υπάρχουν και άλλες αιτίες αλλά οι εν λόγω είναι οι επικρατούσες. Δε χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς, ότι αμφότερες οι παραπάνω πιθανές απόψεις προδίδουν όχι μόνο την αδυναμία κάποιων προσώπων να αποδεχθούν μια ομολογουμένως προκλητική συμπεριφορά αλλά και την τάση για καταπολέμηση συγκεκριμένων συμπεριφορών και, μάλιστα, με ακραία μέσα, στάση εντελώς αντικοινωνική και, κυρίως, αντιδημοκρατική.
Τέτοιες συμπεριφορές είναι γνωστές και στο εξωτερικό, όπου συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν υιοθετήσει την τακτική του γιαουρτώματος ή του τριψίματος πιτών στα μούτρα προσώπων για ποικίλους λόγους, όπως πρακτικές αθεμίτου ανταγωνισμού (περίπτωση Μπιλ Γκέητς), προσκυνήματος στον Πάπα, κατά δήλωση των οπαδών αυτής της πρακτικής (περίπτωση Ζαν Λυκ Γκοντάρ) αλλά και αρκετές περιπτώσεις τριψίματος πιτών στο πρόσωπο πολιτικών από ομάδες ακτιβιστών. Πέραν της διαφωνίας μου με αυτές τις πρακτικές, δεν μπορώ να βρω κάποιο μέτρο σύγκρισης των περιπτώσεων του εξωτερικού με αυτή του εν Ελλάδι γιαουρτωθέντος κ. Κούγια. Και, εν πάσει περιπτώσει, οι ανόητοι συμπολίτες μας, που προέβησαν στην ενέργεια αυτή, περισσότερο μιμούνται το υλικό σκέλος της παρά την ουσία της. Και, κυρίως, επιδεικνύουν μια βαθύτατη περιφρόνηση προς την επιλογή κάποιου προσώπου είτε να υιοθετεί ένα ακραίο λαϊφστάιλ - που, στην τελική ανάλυση, βλάπτει τον ίδιο του τον εαυτό - είτε να εκπροσωπήσει ένα πρόσωπο, το οποίο μπορεί να κατηγορείται για ένα βαρύτατο έγκλημα, πλην, όμως, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, δεν έχει, ακόμα, καν δικαστεί.
Δεν ξέρω τί ακριβώς είχαν στο νου τους οι διαπομπευτές του κ. Κούγια. Δύο πράγματα, πάντως, είναι σίγουρα, το μεν πρώτο, ότι τάισαν το μύλο της δημοσιότητος με ένα, ακόμα, περιστατικό με πρωταγωνιστή ένα άνθρωπο, ο οποίος τρέφεται ακριβώς με αυτή (τη δημοσιότητα) το δε δεύτερο, ότι δεν μπόρεσαν να κρύψουν το φασισμό τους.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Από δολοφονικό ένστικτο και μόνο!

6 τραυματισμένοι αστυνομικοί, οι δύο εκ των οποίων σοβαρά, τρεις άγνωστοι, που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτες, άγνωστα κίνητρα και πολλές απορίες! Δέχομαι, ότι απέχουμε πολύ από το να χαρακτηριστούμε χώρα τελούσα υπό καθεστώς τρομοκρατίας, όπως ίσως αρχίσουν να ωρύονται οι γνωστοί χονδρέμποροι των φοβικών συνδρόμων, που κατακλύζουν τα Μ.Μ.Ε. της ημεδαπής, αλλά προφανώς δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη η παραπάνω επίθεση, ιδίως τη στιγμή, που δύο συνάνθρωποί μας βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση.
Το κυριότερο, όμως, είναι η περιφρόνηση, που οι τρεις άγνωστοι επέδειξαν για τις ανθρώπινες ζωές, που έπληξαν. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά, που άγνωστοι επιδεικνύουν τέτοια αδιαφορία για μια ανθρώπινη ζωή και φοβάμαι, ότι σε μια συγχυσμένη κοινωνία, οπως η ελληνική, δεν θα είναι και η τελευταία.
Μπορεί να υποστηρίξει κανείς, ότι η επίθεση αυτή αποτελεί τη συνέπεια της συμπεριφοράς ορισμένων εκπροσώπων της ΕΛ.ΑΣ. τα τελευταία χρόνια. Από τις προτροπές του τέως υπουργού Δημοσίας Τάξεως, κ. Πολύδωρα, που άφηναν ουσιαστικά ατιμώρητους τους αστυνομικούς λειτουργούς, μέχρι την επιεικώς απαράδεκτη ενέργεια του ειδικού φρουρού τον περασμένο Δεκέμβριο, που έγινε η αφορμή να καεί η μισή Αθήνα, η ΕΛ.ΑΣ. έχει δώσει πλείστες όσες αφορμές για να ξεσπάσουν ποικίλες αντιδράσεις από αρκετούς πολίτες. Συμπαθάτε με αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Δεν αντιλέγω, ότι η φιλτάτη ΕΛ.ΑΣ. συμπεριφέρεται σε πολλούς κατοίκους αυτής της χώρας περιφρονητικά, ιδίως αν ανήκουν σε κοινωνικές ή εθνικές μειονότητες. Επίσης, προκαλεί ιδιαίτερη αγανάκτηση η προκατάληψη, με την οποία η ΕΛ.ΑΣ. αντιμετωπίζει συγκεκριμένες καταστάσεις ή περιοχές π.χ. τα Εξάρχεια, τα οποία έχουν καταντήσει συνώνυμο της παρανομίας, χωρίς αυτή η αντίληψη να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όμως η εν γένει πραγματικότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει κανενός είδους επίθεση, όπως η συγκεκριμένη, όπου μόνος σκοπός ήταν ο θάνατος - δεν εξηγούνται αλλιώς οι ενενηνταφεύγα κάλυκες, που συνελέγησαν στην περιοχή του συμβάντος - και, σε κάθε περίπτωση, η βλάβη ανθρώπων με μόνη αιτιολογία, ότι αυτοί είναι αστυνομικοί. Ακόμα περισσότερο, όχι μόνο δεν συντελεί στη λύση του προβλήματος της άσκοπης βίας και αγένειας, που χαρακτηρίζει ένα σημαντικό κομμάτι της ΕΛ.ΑΣ. αλλά απαντά στη βία αυτή με τη λογική "οφθαλμόν αντί οφθαλμού", η οποία, όπως έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία, καταλήγει μόνο σε ηττημένους και αόμματους. Και ακυρώνει άλλως δυσφημεί τις όποιες κοινωνικές διεκδικήσεις, ταυτίζοντας όσους ευαίσθητους κοινωνικά συμπολίτες μας διαφωνούν με τις πρακτικές της Αστυνομίας με όσους αιμοβόρους απλά επιθυμούν το θάνατο κάθε αστυνομικού.
Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς, ότι η δολοφονική απόπειρα σε βάρος των αστυνομικών του Α.Τ. Αγίας Παρασκευής ουδένα σκοπό εξυπηρετεί εκτός από τα δολοφονικά ένστικτα εκείνων των αγνώστων, που την εξεπόνησαν. Και απαιτείται η καταδίκη τέτοιων ενεργειών, αν θέλουμε να λεγόμαστε υπεύθυνοι πολίτες.
Υ.Γ. Άφησα για το τέλος την ανακοίνωση του Κ.Κ.Ε. για το περιστατικό. Και τούτο, διότι για πολλοστή φορά επιμένει, πιστό στη συνωμοσιολογική του εμμονή, να αναζητεί τους υπεύθυνους για την επίθεση αυτή σε πιθανούς προβοκάτορες, που σκοπό τους έχουν να πλήξουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, ως εάν να μην έφταναν ορισμένοι συγχυσμένοι συνέλληνες, που αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους και, ακόμα περισσότερο, για το εργατικό - λαϊκό κίνημα - καταφεύγουν σε, δήθεν, επαναστατικές ενέργειες.

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Μια από τα ίδια;

Είναι πανεύκολο, τελικά, να διαμορφώνεις μια άποψη, σύμφωνα με την οποία θα αλλάξεις τον τρόπο διακυβέρνησης μιας χώρας με την εισαγωγή μοντέλων από τη Βόρεια Ευρώπη, που τοσο θαυμάζεις - και όχι μόνο εσύ, για να είμαστε ειλικρινείς -, καταργώντας ή συγχωνεύοντας υπουργεία και τοποθετώντας νέα πρόσωπα στα εναπομείναντα ή άρτι διαμορφωθέντα. Και αφήνοντας όσα Μ.Μ.Ε. σε παίζουν, διότι στην παρούσα φάση εξυπηρετείς τα συμφέροντά τους, να σε λιβανίζουν ασταμάτητα, περνάς προς τα έξω, ότι θα αλλάξεις τη μέθοδο άσκησης της εξουσίας και αφήνεις τους απονήρευτους και αφελείς συμπολίτες σου, που έπειτα από τοσα παραδείγματα κάλπηδων πολιτικών , εξακολουθούν να αποτελούν μια σημαντική πλειοψηφία, να πιστεύουν, ότι εννοείς όσα λες.
Μόν, που αν κοιτάξει κανείς πίσω από την εικόνα και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, θα διαπιστώσει, ότι ναι μεν κατήργησες αχρείαστα υπουργεία - επιμένω, ότι ορθότατα καταργήθηκε το Υπουργειο Μακεδονιας - Θράκης - ή συγχώνευσες άλλα αλλά επί της ουσίας προσφέρεις μια από τα ίδια με μπόλικη σάλτσα υποτιθέμενης αλλαγής, κάτω από την οποία δεν υπάρχει ουσία. Αναφερόσουν ως αντιπολίτευση στην ανάγκη δημιουργίας Υπουργείου Περιβάλλοντος, το οποίο θα λειτουργούσε ξεχωριστά από τον τομέα δημοσίων έργων σε αντιδιαστολή με το παλαιό, πλέον, και αμαρτωλό ΥΠΕΧΩΔΕ, πλην, όμως, το εν λόγω νέο υπουργείο εξακολουθεί να υπάρχει ως ταμπέλα χωρίς αρμοδιότητες. Το ίδιο συμβαίνει π.χ. και με το υφυπουργειο Δικαιοσύνης, το οποίο ίσως και η ίδια η κυβέρνηση αγνοεί με ποια καθήκοντα θα εξοπλίσει.
'Οσο για τον εκλογικό νόμο, που επαίρεσαι, ότι θα καταργήσεις, προβαίνοντας σε αναφορές για το εκλογικό σύστημα, που ισχύει στη Γερμανία, το οποίο και θαυμάζεις, προς το παρόν οι περισσότερες ενδείξεις δείχνουν, ότι θα αρκεστείς στον ήδη υπάρχοντα νόμο. Και γιατί όχι, τη στιγμή, που ο νόμος αυτός προικίζει με σκανδαλώδη και απαράδεκτο τρόπο το πρώτο σε ψήφους κόμμα με μια προίκα καμπόσων εδρών, ώστε να μη χρειαστεί εκ νέου και σύντομα προσφυγή στις κάλπες; Άλλωστε, με τόσα, που έσπευσες να τάξεις αριστερά και δεξιά, τα οποία εκ των πραγμάτων δεν δύνασαι να πραγματοποιήσεις, εκτός αν καίγεσαι να αποτελειώσεις τον τόπο, που δε νομίζω, ότι πάσχεις από τέτοιο καταστροφικό σύνδρομο, ο εν λόγω εκλογικός νόμος ίσως σου χρειαστεί.
Και τέλος, δεν είναι το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα το οικονομικό επιτελείο σου να σπεύδει να καταγγείλει στην Ε.Ε., ότι η οικονομία της χώρας είναι για κλάμματα, με τον τρόπο, που τέλος πάντων το έκανε. Προ 5ετίας, όταν ο κ. Αλογοσκούφης έκανε την περιβόητη απογραφή, ώστε να αποδείξει, ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ χαντάκωσαν τον τόπο, έσπευσαν έως και οι ελληνικές πέτρες να τον "κράξουν". Τώρα, σε μια φάση, που οι περισσότερες χώρες - μέλη της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, δεν υπήρχε λόγος γι' αυτό το ξεμπρόστιασμα. Εκτός αν προς τα έξω θέλουμε να δείχνουμε, ότι δεν μας αφορούν τα παλαιά ήθη και οι αντιπαραθέσεις με την προηγούμενη κυβέρνηση αλλά στη ζούλα ταΐζουμε φρύγανα την εστία της στείρας κομματικής αντιπαράθεσης.
Εντάξει, είμαι πρόθυμος να δεχθώ, ότι είμαστε ακόμα στην αρχή και ο μήνας του μέλιτος για τη νέα κυβέρνηση δεν έχει περάσει. Ωστόσο, ανακαλώντας το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Ελλάδος, τουλάχιστον αυτό, που γνώρισα από τότε, που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, διαπιστώνω, ότι υπάρχει ελάχιστη ή και καθόλου προθυμία για αλλαγή στον τρόπο σκέψης και άσκησης της πολιτικής εξουσίας. Και, κυρίως, δεν υπάρχει επιθυμία για πραγματικές τομές παρά μόνο ασκήσεις εντυπωσιασμού, με σκοπό να παραμυθιαστεί ο κοσμάκης.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Βιβλία : "Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά", το Στιγκ Λάρσον

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας "Μιλλενιουμ" του πρόωρα χαμένου Στιγκ Λάρσον κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, δίνοντας την ευκαιρία στους Έλληνες αναγνώστες να το ανακαλύψουν.
Πρόκειται για τη συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου "ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ". Στο δεύτερο αυτό βιβλίο, η Λίσμπετ Σαλάντερ απολαμβάνει τις διακοπές της ανά τον κόσμο μετά τις επιτυχείς αποκαλύψεις των εγκλημάτων, που περιγράφονταν στο πρώτο βιβλίο. Η επιστροφή της στη Στοκχόλμη συμπίπτει με τη δολοφονία ενός δημοσιογράφου και της εγκληματολόγου φίλης του. Το όπλα του εγκλήματος φέρνει τα δακτυλικά αποτυπώματα της Λίσμπετ, με αποτέλεσμα η Αστυνομία να έχει στραφεί εναντίον της. Σύντομα θα βρεθεί νεκρός και πυροβολημένος από το ίδιο όπλο και ο δικηγόρος και κηδεμόνας της. Ο μόνος, που πιστεύει στην αθωότητά της, είναι ο Μίκαελ Μπλούμκβιστ, με τον οποιο η Λίσμπετ είχε συνεργαστεί στο πρώτο βιβλίο. Σύντομα, όμως, τόσο ο Μίκαελ όσο και η Λίσμπετ θα συνειδητοποιήσουν, ότι δεν είναι μόνο η Αστυνομία, που αναζητεί τη Λίσμπετ.
Στο βιβλίο αυτό η Λίσμπετ είναι η αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια, με το Μίκαελ να διαδραματίζει δεύτερο και συχνά τρίτο ρόλο στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου και μόνο προς το τέλος συμπρωταγωνιστεί με τη Λίσμπετ. Πλέον αποκαλύπτεται το παρελθόν της Λίσμπετ και τα αίτια, που οδήγησαν το μοναχικό και ιδιοφυές αυτό κορίτσι να κηρυχθεί ανήλικο και να διαβιοί υπό καθεστώς κηδεμονίας. Αν και οι βασικές αρχές του χαρακτήρα της δεν έχουν αλλάξει, η Λίσμπετ κάνει, πλέον, κάποιες παραχωρήσεις στον καταναλωτισμό, συνεπεία των χρημάτων, που αποκόμισε από την κατάρρευση του επιχειρηματία Βένερστρεμ στο πρώτο βιβλίο, στοιχεία, που τη βοηθούν να παραμείνει ασύλληπτη.
Παράλληλα, ο συγγραφέας δράττεται της ευκαιρίας για να μιλήσει για μερικά, ακόμα, προβλήματα της σύγχρονης Σουηδίας. Αυτή τη φορά, στο στόχαστρό του βρίσκονται οι κοινωνικές υπηρεσίες της χώρας, που αδυνατούν να παράσχουν μια ικανή υποστήριξη στα χρήζοντα βοήθεια πρόσωπα, τα κυκλώματα διακίνησης λευκής σαρκός, που κυριαρχούν, η αστυνομία, που αδυνατεί να πατάξει αυτά τα κυκλώματα, η συμμετοχή της Σουηδίας στον Ψυχρό Πόλεμο, και η υποκρισία της σουηδικής κοινωνίας, η οποία βδελύσσεται την πορνεία αλλά εκμεταλλεύεται τις υπηρεσίες της. Και ομολογουμένως ο συγγραφέας επέτυχε να ενσωματώσει τους προβληματισμούς του αυτούς στην όλη ιστορία.
Μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι η πολύ καλά δομημένη ιστορία του και η γλαφυρή γραφή του, που δεν κουράζουν και, παράλληλα, δίνουν μια εικόνα της Σουηδίας αρκετά διαφορετική από το "σουηδικό θαύμα", που έχουμε χορτάσει να ακούμε στα Μ.Μ.Ε., αλλά χωρίς ισοπεδωτικές τάσεις. Υπάρχουν στιγμές, που ένοιωθα, ότι παρακολουθούσα μια καλογυρισμένη και με καλογραμμένο σενάριο ταινία.
Και πάμε στα μειονεκτήματα. Τονίζω, ότι το βιβλίο είναι καλογραμμένο και συναρπαστικό και, εξ αυτών, μπορεί να προσφέρει σημαντική ψυχαγωγία στον αναγνώστη, αλλά εξακολουθώ να μην πιστεύω, ότι αξίζει όλο το ντόρο, που προκλήθηκε στη Δυτική Ευρώπη γύρω από αυτό. Τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν δείχνει, μέχρι στιγμής, να έχει προκαλέσει το θόρυβο, που προκάλεσαν ο "Κώδικας Ντα Βίντσι" και οι "Πεφωτισμένοι" του Νταν Μπράουν, όσο και αν το είδος των βιβλίων αυτών διαφέρει από αυτό της τριλογίας του Στιγκ Λάρσον.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι μερίδιο στη χλιαρή υποδοχή των δύο πρώτων βιβλίων της εν λόγω τριλογίας φέρει και ο εκδοτικός οίκος, που πήρε τα δικαιώματα για την έκδοσή τους στην Ελλάδα. Θεωρώ τον "ΨΥΧΟΓΙΟ" ως ένα από τους αξιολογότερους εκδοτικούς οίκους αλλά δεν είδα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, να έχει επιδοθεί σε ένα μάρκετινγκ ικανό να προωθήσει τα δύο πρώτα βιβλία του "ΜΙΛΛΕΝΙΟΥΜ" περισσότερο. Κάνω και τη σύγκριση με τον "ΛΙΒΑΝΗ", ο οποίος προώθησε τον"Κώδικα Ντα Βίντσι" και τους "Πεφωτισμένους" σε βαθμό, ώστε να πουλήσουν τρελλά και διαπιστώνω, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, ότι το μάρκετιγνκ του "ΨΥΧΟΓΙΟΥ" μου φάνταξε κάπως αναιμικό. Όταν, μάλιστα, είδα με πόση ταχύτητα ξεπουλούσαν τα περισσότερα εν Ελλάδι βιβλιοπωλεία το "ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ", το νέο βιβλίο του Νταν Μπράουν, κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα.
Ένα άλλο στοιχείο, που με απασχολεί, όταν διαβάζω ένα βιβλίο, είναι η επιθυμία μου να διαβάζω και κάποια ανάλυση σχετικά με τα περιστατικά, που αναφέρονται σε ένα βιβλίο. Ελάχιστος κόσμος γνωρίζει, ποια ήταν η Άννα Λιντ, Υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, η οποία δολοφονήθηκε προ μερικών ετών και ακόμα λιγότερος κόσμος γνωρίζει ορισμένα άλλα πρόσωπα και περιστατικά από τη νεότερη ιστορία της Σουηδίας, που αναφέρονται στο βιβλίο αυτό. Δεν θα ήταν κακή ιδέα μια περίληψη στο κάτω μέρος των σελίδων του βιβλίου, που να αναφέρεται στα πρόσωπα και τα περιστατικά αυτά, πλην, όμως, κάτι τέτοιο δεν υπήρχε στο βιβλίο, με αποτέλεσμα κάποιες απορίες να παραμένουν αναπάντητες.
Τέλος, μου δόθηκε η εντύπωση, ότι το δεύτερο αυτο βιβλίο υστερούσε σημαντικά σε δράση έναντι του πρώτου, αφού έπρεπε κανείς να φτάσει περίπου στη μέση του βιβλίου, για να αρχίσει η ένταση. Το δε τέλος του βιβλίου μου φάνηκε έντελώς άτσαλο και βιαστικό. Ένοιωσα, ότι ο συγγραφέας ενήργησε ως ένας ικανότατος πιλότος, ο οποίος, αν και κατέχει το αντικείμενό του, εντούτοις αρκείται σε βόλτες στον αεροδιάδρομο για μεγάλο χρονικό διάστημα, στη συνέχεια απογειώνεται και επιδίδεται σε μια σειρά από συναρπαστικά ακροβατικά στον αέρα, για να διακόψει απότομα σαν αρχάριος την πτήση του με μια εντελώς άτσαλη προσγείωση. Για να μην αναφερθώ στο απίστευτο περιστατικό, όπου η Λίσμπετ Σαλάντερ, ενώ έχει ταφεί ζωντανή, καταφέρνει να σκάψει και να βγει έξω, περιστατικό, που παραπέμπει στο "Kill Bill II". Μόνο, που εκεί ο Ταραντίνο παρωδούσε τις μπι - μουβις, ενώ ο Λάρσον δεν είχε παρόμοια πρόθεση.
Τέλος πάντων, αυτά, που επισημαίνω ως μειονεκτήματα, δεν αναιρούν τη συναρπαστική γραφή του Λάρσον και την απόλαυση, που μπορεί να χαρισει σε ένα αναγνώστη. Αλλά επιμένω, ότι δύσκολα το εν λόγω βιβλίο θα κάνει και στην Ελλάδα το ντόρο, που προκάλεσε στη Δυτική Ευρώπη.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Είσαι επώνυμος και καταδικασμένος; Κυκλοφορείς ελεύθερα

Ορκίστηκε, λοιπόν, η νέα κυβέρνηση και οι εξαγγελίες της βγήκαν στο φως της δημοσιότητας. Οι υποσχέσεις περισσεύουν για μια, ακόμα, φορά, σύμφωνα με τα πολιτικά ήθη της χώρας μας, το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης δείχνει αρκετά ελκυστικό, αν και ουδείς γνωρίζει, πως θα πραγματοποιηθούν όσα εξηγγέλθησαν, και μια πρόθεση να παταχθεί η κακώς εννοούμενη νοοτροπία των πολιτικών μας φαίνεται να καλλιεργείται.
Μόνο, που μέσα στις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης θα ήθελα να δω και μια, την οποία όλοι θεωρούν αυτονόητη, πλην, όμως, κανένας δεν μπαίνει στον κόπο τουλάχιστον να την εξαγγείλει πολλώ δε μάλλον να αρχίσει να την εφαρμόζει. Αναφέρομαι στην απροθυμία των διωκτικών αρχών, που αποτελούν μέρος του κράτους, που καλείται να εξουσιάσει η νέα κυβέρνηση, να εκτελέσουν τις ποινικές αποφάσεις, που εκκρεμούν σε βάρος επωνύμων προσώπων με λίαν επιλήψιμο βίο και προκλητική ατιμωρησία. Πρόκειται για μια άκρως προκλητική στάση της πολιτείας απέναντι σε πρόσωπα, τα οποία έχουν καταδικαστεί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις σε ποινές φυλάκισης ή και κάθειρξης και, όμως, παρά το γεγονός, ότι δεν συντρέχουν στο πρόσωπό τους οι προϋποθέσεις αναστολής εκτελέσεως των αποφάσεων αυτών, τα πρόσωπα αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα και ασύλληπτα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και ο πασίγνωστος κ. Χρυσόστομος (Μάκης) Ψωμιάδης. Παλαιός πρόεδρος του τμήματος μάσκετ της Α.Ε.Κ. και, αργότερα, πρόεδρος του ποδοσφαιρικού τμήματος αυτής, σήμερα πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδος της Καβάλας, καταδικάστηκε προ ενός μηνός, περίπου, σε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών, ενώ η καταδικαστική απόφαση όρισε, ότι η έφεση, που ο εν λόγω κύριος άσκησε, δεν θα έχει ανασταλτικό χαρακτήρα, ήτοι ότι θα πρέπει να συλληφθεί και να οδηγηθεί στη φυλακή. Προφανώς κάποια παλαιότερη καταδίκη θα έπαιξε ρόλο στον μη ανασταλτικό χαρακτήρα της εφέσεως του κ. Ψωμιάδη. Και ο πρότερος βίος του μόνο έντιμος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί (απειλές σε βάρος παικτών, καταγγελία για απαγωγή της οικογένειας καλαθοσφαιριστή της Α.Ε.Κ. στο παρελθόν κ.λπ.).
Πλην, όμως, ο κ. Ψωμιάδης κυκλοφορεί άφοβα μεταξύ μας , χωρίς να έχει γίνει καμμία προσπάθεια σύλληψής του ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Δεν μπορεί να ευσταθήσει το επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο η αργοκίνητη Ελληνική Δικαιοσύνη ίσως άργησε να αποστείλει την καταδικαστική απόφαση στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα, προκειμένου ο κ. Ψωμιάδης να συλληφθεί, διότι από την επαγγελματική μου εμπειρία έχω δει καταδικαστικές αποφάσεις να καθαρογράφονται και αποστέλλονται αμελλητί στο τμήμα εκτέλεσης της αρμόδιας Εισαγγελείας και από εκεί στα αρμόδια αστυνομικά τμήματα προς εκτέλεση. Σωστά μαντέψατε, ότι πρόκειται για καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος προσώπων, τα οποία ούτε πρόεδροι σε δημοφιλείς ομάδες διετέλεσαν ούτε είδαν το όνομά τους να γίνεται πηχιαίος τίτλος συνοδευόμενος από επαίνους σε οπαδικά έντυπα διό και συνελήφθησαν πάραυτα από τις αστυνομικές αρχές, προκειμένου να οδηγηθούν στις φυλακές.
Φυσικά, ο κ. Ψωμιάδης δεν είναι ο πρώτος, που τυγχάνει αυτής της ευμενούς μεταχείρισης. Η τέως μεγαλομέτοχος του ομίλου Βελλίδη, κα. Κατερίνα Βελλίδου, είχε συλλέξει μια κάθε άλλο παρά αξιοζήλευτη σειρά καταδικαστικών αποφάσεων, καμμία εκ των οποίων δεν έχει, μέχρι σήμερα, εκτελεστεί. Σημειωτέον, ότι τόσο ο κ. Ψωμιάδης όσο και η κα. Βελλίδου δεν ετύγχαναν αγνώστου διαμονής, ώστε να δυσχεραίνεται η αναζήτηση και σύλληψή τους.
Έτσι, λοιπόν, χτες, επ' ευκαιρία του ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα στην Καβάλα και τον Παναθηναϊκό, ο κ. Ψωμιάδης εθεάθη να παρακολουθεί αμέριμνος τα τεκταινόμενα στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς να δείχνει αγχωμένος μήπως συλληφθεί. Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα θα ευρίσκετο αυτή τη στιγμή πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Στην Ελλάδα, όμως, τα μόνα κάγκελα, πίσω από την οποία, μέχρι στιγμής, μπορεί να τον δει κανείς, είναι αυτά, που διαχωρίζουν την κερκίδα από τον αγωνιστικό χώρο του ποδοσφαιρικού γηπέδου της Καβάλας. Και η καταδικαστική σε βάρος του απόφαση παραμένει ένα κουρελόχαρτο, εξαιτίας της απροθυμίας του κράτους να θέσει τέλος σε αυτό τον παραλογισμό.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Όχι από μένα, κ. καναλάρχες!

Όχι, αγαπητέ μου κ. καναλάρχη, δεν θα σας κάνω το χατίρι. Δεν ανήκω σε εκείνους, που θα καταπιούν αμάσητο το χαμηλοτάτου επιπέδου πρόγραμμά σας ούτε πρόκειται να παραμείνω απαθής στην κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, στην οποία επιδίδονται με ιδιαίτερο ζήλο οι υπάλληλοί σας. Και, βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να ανεχτώ τις απαράδεκτες ειδήσεις, που μου σερβίρετε ως τέτοιες, τις οποίες στολίζετε με περισσή κινδυνολογία γύρω π.χ. από την αύξηση των εγκλημάτων και τους κινδύνους, που διατρέχουμε από τη νέα γρίππη, αλλά από τις οποίες απουσιάζει η ουσιαστική ενημέρωση, αυτό, δηλαδή, το συστατικό, που έπρεπε να τις χαρακτηρίζει, αφού παράλληλα μας βομβαρδίσετε με παντός είδους διαφημίσεις. Ούτε επιθυμώ να ανεχθώ τους αμόρφωτους και εμπαθείς υπαλλήλους σας, οι οποίοι ασχολούνται με την προσωπική ζωή των τρίτων, ακόμα και όταν αυτοί οι τρίτοι πασχίζουν να την κρατήσουν μακρυά από το αχόρταγο βλέμμα σας.
Γνωρίζω πολύ καλά, ότι είστε σε θέση με μια εκπομπή σας να εκμηδενίσετε τον οποιονδήποτε, ακόμα και να κατεβάσετε ολόκληρη κυβέρνηση. Δεν φταίτε εσείς, βέβαια, γι' αυτό αλλά εμείς οι ίδιοι, που δε φροντίσαμε να μορφωθούμε, ώστε να καταλάβουμε, τί κουφια λόγια ήταν αυτές οι καθημερινές σοφιστείες σας και να απορρίψουμε τα προϊόντα σας. Γνωρίζω, ότι είστε σε θέση να διαμορφώσετε την κοινή γνώμη, να δικάσετε και να καταδικάσετε ανθρώπους προτού καν δικαστούν από τακτικό δικαστήριο πολλώ δε μάλλον πριν καν εκδοθεί η πρωτόδικη απόφαση αυτού. Και δε σκοπεύω να παραθέσω παραδείγματα, άλλωστε γνωρίζετε καλύτερα από εμένα, ποιοι είναι πράγματοι οι ένοχοι στα εγκλήματα, που δημοσιοποιήσατε κατά παράβαση πάσης δεοντολογίας. Αρκούν, όμως, οι ενδείξεις, που έχω, ώστε να μην τρέφω σεβασμό προς αυτό, που θα έπρεπε να αποτελεί λειτούργημά σας αλλά το εξασκείτε τρόπο απεχθέστατο.
Ξέρω, δεν πρόκειται να σκάσετε ιδιαιτέρως για την αποχή μου από την άνοστη σούπα, που επιμένετε να μου σερβίρετε. Έχετε χιλιάδες τηλεθεατές πρόθυμους να τη ρουφήξουν αδιαμαρτύρητα και, το κυριότερο, να πιστέψουν τα ασύστολα ψεύδη, που τους μεταδίδετε. Οπότε γιατί να στενοχωρηθείτε, που ορισμένα πρόσωπα με λίγη κρίση περισσότερη από τα αμνοερίφια, που αποτελούν το φανατικό και παμφάγο κοινό σας, αποφάσισαν να παύσουν να βελάζουν ευχαριστημένα με κάθε σας πρόγραμμα και είδηση;
Δεν γενικεύω, αφού μέσα στον αποκρουστικά ομοιόμορφο και χαμηλής ποιότητας τηλεοπτικό πολτό υπάρχουν και ορισμένα διαμάντια, που χαρίζουν μερικές στιγμές ικανοποίησης, ενημέρωσης και πραγματικής ψυχαγωγίας. Δεν αρνούμαι, ότι μερικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, εν προκειμένω οι κρατικοί αλλά και ο ΣΚΑΪ (σεβαστή πάσα ένσταση για τον τελευταίο), αποφεύγουν να ακολουθήσουν τη δική σας ρότα. Αλλά αποτελούν την εξαίρεση στον κάθε άλλο παρά λαμπρό κανόνα της αντίληψης, ότι συνεχίζετε να μας προσφέρετε χαμηλής αξίας προϊόντα, αφού η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας μας εξακολουθεί να τρέφεται με αυτά αγόγγυστα και συχνά με ικανοποίηση.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, να σας ακολουθήσω στην προσπάθειά σας να υποσκέψετε ακόμα περισσότερο τη νοημοσύνη μου. Θα αρκεστώ να τιμήσω εκείνους τους ανταγωνιστές σας, οι οποίοι τουλάχιστον με προσβάλλουν λιγότερο ως οντότητα. Όσο για σας, ..............

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Μια βροχή αποκαλύπτει τα πάντα

Οι έντονες βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών αποτελούν μια πρώτης τάξαεως αφορμή, ώστε να αποκαλυφθούν ορισμένα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα μας αλλά και του τρόπου, με τον οποίο λειτουργεί το Ελληνικό Δημόσιο αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση.
Λοιπόν, παρατηρείται, ότι ακόμα και κάτω από βροχόπτωση ο νεοέλληνας δεν εννοεί να τηρήσει, επιτέλους, τον πολύπαθο Κ.Ο.Κ. παρά εμμένει να συμπεριφέρεται ως εάν να επικρατούσε άκρα λιακάδα. Ήτοι δεν παίρνει το πόδι του από το γκάζι αλλά και επιμένει να επιδίδεται σε παντός τύπου ελιγμούς, προκειμένου να προσπεράσει, χωθεί σε κάποιο κενό ανάμεσα σε οχήματα, παραβιάσει το ΣΤΟΠ κ.ο.κ. Φυσικά, οι κακοσυντηρημένοι δρόμοι, απόρροια της χρονίας αδιαφορίας είτε του Ελληνικού Δημοσίου είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης επιτείνουν τις συνέπειες αυτής της ανύπαρκτης οδικής αγωγής του νεοέλληνα. Και, βέβαια, αν δεν έχει βραδυάσει, δεν πρόκειται να ανάψει τα φώτα του οχήματός του, και αν, ακόμα, έχει σκοτεινιάσει το σύμπαν από τα μαύρα σύννεφα. Τα αποτελέσματα μπορείτε να τα μαντέψετε.
Περαιτέρω, ο νεοέλληνας απαξιοί να χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην περίπτωση, κατά την οποία έχουν ανοίξει οι ουρανοί. ΟΚ, δεν περιμένει να βρέξει, ώστε να φανερώσει την αποστροφή του προς τα μέσα αυτά αλλά το καιρικό αυτό φαινόμενο εντείνει την τάση του αυτή. Μη βιαστείτε να μου πείτε, ότι δεν μπορεί ο κόσμος δεν μπορεί να στέκει όρθιος με τις ώρες, περιμένοντας το λεωφορείο και κρατώντας την ομπρέλλα του ανοικτή, διότι έχω επισκεφτεί χώρες του εξωτερικού, όπου τα καιρικά φαινόμενα είναι περισσότερο ακραία απ' ό,τι στην ημεδαπή, και έχω δει κόσμο κάθε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου, ο οποίος με περισσή υπομονή περιμένει το λεωφορείο ή το τραμ ή οποιοδήποτε άλλο μέσο μεσ' τη βροχή και το χιόνι, χωρίς να διανοείται να επιλέξει άλλη λύση για να πάει στη δουλειά ή τον τόπο ψυχαγωγίας του. Η βροχή, με λίγα λόγια, αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, και την αποστροφή μας για τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Ακόμα, πόσες φορές χρειάστηκε να διασχίσετε είτε πεζή είτε με το όχημά σας ένα δρόμο πλημμυρισμένο από τα βουλωμένα, συνεπεία της αδιαφορίας των περισσοτέρων Ο.Τ.Α., φρεάτια; Για να μην αναφερθώ στην πάγια, σχεδόν, τακτική ορισμένων υπαλλήλων των Ο.Τ.Α. να αποφράσσουν τα φρεάτια από τα πάσης φύσεως υλικά, τα οποία, στη συνέχεια, παρατούν ακριβώς πλάι στα φρεάτια, με αποτέλεσμα αυτά τα υλικά να παρασύρονται πίσω στα φρεάτια με την πρώτη νεροποντή. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις απανωτές συσκοτίσεις (ελληνιστί μπλακ άουτ) από το κακοσυντηρημένο δίκτυο της Δ.Ε.Η. ή τα φανάρια, που δεν λειτουργούν.
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, λέει το γνωστό γνωμικό. Μάλλον θα πρέπει να συμπληρωθεί ως "ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο και τη βροχή". Διότι αυτή ακριβώς την κατάσταση φανερώνει μια βροχή.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Ένα, ακόμα, αμφισβητούμενο Νόμπελ Ειρήνης

Λοιπόν, έχουμε και λέμε :
.- Διατήρησε το στρατό κατοχής στο Ιράκ, διατηρώντας την ίδια περιφρόνηση με τον προκάτοχό του στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου.
.- Εμμένει στην αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν.
.- Εξακολουθεί να διατηρεί φυλακές ανά τον κόσμο, όπου κρατούνται ύποπτοι για τρομοκρατία, όποιο περιεχόμενο, τέλος πάντων, δίνει σε αυτή την έννοια.
.- Δεν έπαυσε να υποστηρίζει το κράτος του Ισραήλ σε όσες ενέργειές του έχουν ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών ανά τον κόσμο.
.- Συνεχίζει την πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" στην Ευρώπη, είτε υποστηρίζοντας ορισμένες εκ των άρτι ενταχθεισών στην Ε.Ε. χώρες, προκαλώντας τριγμούς στην Ε.Ε., είτε τονώνοντας τον εθνικισμό άλλων χωρών, όπως π.χ. των Σκοπίων.
.- Και, βέβαια, συνεχίζει, με όλα τα παραπάνω, να επιβαρύνει ανελέητα την ήδη πληγηείσα από την οικονομική κρίση οικονομία των Η.Π.Α.
Μολαταύτα, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α., κ. Μπάρακ Ομπάμα, βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Και πέρσυ αναρωτιόμουν για τον τότε βραβευθέντα κ. Μάρτι Αχτισαάρι.
Υ.Γ. Είχα χαρεί με την εκλογή του κ. Ομπάμα στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα των Η.Π.Α. και εξακολουθώ να ελπίζω, ότι μπορεί να προσφέρει θετικά. Δεν μπορώ, όμως, να κατανοήσω τη βράβευσή του αυτή.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Βιβλία : "ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ", του Τηλέμαχου Κώτσια

Επί σειρά ετών, η τύχη της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας παρέμενε άγνωστη, αφού τα ερμητικά κλειστά σύνορα της χώρας αυτής και ο εν γένει απομονωτισμός της καθιστούσαν πάσα σχετική είδηση αδύνατη, ενώ όσα νέα περνούσαν τα σύνορα της Αλβανίας και έφταναν έως εμάς, χαρακτηρίζονταν ως αναξιόπιστα και, πάντως, αδύνατο να εξακριβωθούν. Όσα ξέρουμε για την τύχη της έγιναν γνωστά κυρίως μετά το άνοιγμα των συνόρων της γείτονος χώρας και τις αφηγήσεις των ντόπιων.
Με την τύχη της ελληνικής μειονότητας καταπιάνεται στο νέο βιβλίο του "ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ" (Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) ο γνωστός συγγραφέας Τηλέμαχος Κώτσιας, μέλος της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας. Πρωταγωνιστής είναι ο Πέτρος Χαρίσης, κάτοικος της Κατούνας, ενός χωριού, που έλαχε να βρίσκεται πάνω στα σύνορα Ελλάδος και Αλβανίας, ο οποίος επιστρέφει στο χωριό του το 1924 ύστερα από αρκετά χρόνια ξενιτιάς στην Αμερική. Εκεί αξιοποιεί την περιουσία του, κατασκευάζοντας ένα πανδοχείο, το οποίο χρησιμεύει παράλληλα και ως καφενείο και εμπορικό κατάστημα της περιοχής και σταδιακά καθίσταται το νέο κέντρο του χωριού. Η άνοδος, όμως, του Πέτρου Χαρίση θα ανακοπεί από την εγκαθίδρυση του νέου καθεστώτος και το κλείσιμο των συνόρων. Και τότε θα συνειδητοποιήσει, ότι η τύχη της ελληνικής μειονότητας βρίσκεται στα χέρια ενός απάνθρωπου καθεστώτος.
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί κυριολεκτικά, αφού η απλή αλλά συμπαγής και δυναμική γραφή του συγγραφέα συμπαρασέρνει τον αναγνώστη σε μια ιστορία, όπου ο αρχικός πρωταγωνιστής παραχωρεί σταδιακά τη θέση του και σε άλλα μέλη της ελληνικής μειονότητας, στα παιδιά του, κάποια εκ των οποίων ακολουθούν το σοσιαλιστικό όραμα της Αλβανίας, αγωνίζονται για το νέο καθεστώς και συντρίβονται κάτω από την αμείλικτη τακτική του, στους συνεργάτες του καθεστώτος εκείνους, οι οποίοι δίχως δισταγμούς εκτελούν ό,τι τους διατάξει η Υπηρεσία Ασφαλείας και σε άλλα πρόσωπα, ώστε οι δραματικές στιγμές, που έζησε η ελληνική μειονότητα της Αλβανίας στα χρόνια του κομμουνισμού να αποτυπωθούν ως μια γενικευμένη κατάσταση, που συμπαρέσυρε είτε ως θύτες είτε ως θύματα όλα τα μέλη της μειονότητας αυτής. Απουσιάζουν εντελώς από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Αλβανοί, αφού σκοπός του συγγραφέα είναι να εστιάσει στα δεινά της ελληνικής μειονότητας, χωρίς να υποκρύπτει αυτή η σκοπιμότητα κάποιο ρατσισμό. Φυσικά, δεν χαρίζεται σε εκείνα τα μέλη της μειονότητας αυτής, που εκμεταλλεύτηκαν το νέο καθεστώς, ώστε να αποκτήσουν δύναμη και να τη μεταχειριστούν σε βάρος όσων αντιπαθούσαν αλλά και σε εκείνα, τα οποία είδαν το σοσιαλισμό ως τη λύση στα δεινά της Αλβανίας και πάλεψαν για την οικοδόμησή του, προτού κατρακυλήσουν στη βάση του οικοδομήματος αυτού αλλά και εκτός αυτού, όταν το καθεστώς έκρινε, ότι δεν τους χρειαζόταν πλέον, αφού ,όμως, είχαν βλάψει ακόμα και τους δικούς τους ανθρώπους ή, τουλάχιστον, δεν προσπάθησαν να τους σώσουν από τα νύχια των φρουρών του σοσιαλισμού. Η χρήση του τοπικού ιδιώματος ζωντανεύει ακόμα περισσότερο τη θερμή αφήγηση και αναβιώνει με πιστότητα τις συνθήκες διαβίωσης στα χωριά των Ελλήνων της Αλβανίας από την εποχή του Μεσοπολέμου έως το 1962, σημαδιακή χρονιά, κατά την οποία ο ηγέτης της Αλβανίας, Ενβέρ Χότζα, διέκοψε τους δεσμούς του με τη Σοβιετική Ένωση και εξαπέλυσε ένα ανελέητο διωγμό κατά των αποκληθέντων ως ρεβιζιονιστών, εκείνων, δηλαδή, που συμπαθούσαν την πολιτική της Ε.Σ.Σ.Δ. Μέσα στους χαμένους αυτών των διωγμών ήταν και η ελληνική μειονότητα, την οποία συμβολίζουν τα πρόσωπα του Πέτρου Χαρίση, του παπα-Θόδωρου και του δασκάλου Βασίλη Λάππα, ο πρώτος ως το δυναμικό, αυτοδημιούργητο και αλύγιστο στοιχείο της μειονότητας, ο δεύτερος ως το πνευματικό και θρησκευτικό σύμβολο αυτής και ο τρίτος ως ο άνθρωπος, που διατηρει την ελληνική γλώσσα άσβεστη. Η τελική καταδίκη τους συμβολίζει τον τελικό παραγκωνισμό των Ελλήνων στη χοτζική Αλβανία.
Ωστόσο, ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να αγιοποιήσει την ελληνική μειονότητα, αφού αναφέρεται ξεκάθαρα στις ακρότητες του σώματος των Ελλήνων εθελοντών, που έκαψαν αλβανικά χωριά την εποχή προ του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το αίτημα αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου είχε λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Σκοπός του είναι να δώσει φωνή σε όσους Έλληνες επεδίωξαν να διατηρήσουν ζωντανή τη γλώσσα και τη συνείδησή τους σε μια ξένη χώρα, η οποία τους χρησιμοποίησε όσο απαιτούνταν, ώστε να παγιωθει ο σοσιαλισμός, και μετά τους κατακρήμνισε στα Τάρταρα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν παραλείπει, φυσικά, να εκτοξεύσει πλείστα όσα βέλη κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος της Αλβανίας, το οποίο υπήρξε ένα από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα, που γνώρισε ο 20ος αιώνας και να στηλιτεύσει τις πρακτικές του, όπως την αδυσώπητη παρακολούθηση των πάντων, την εφεύρεση εχθρών, ώστε στην αταξική κοινωνία του Ενβέρ Χότζα να διατηρείται η πάλη των τάξεων μέσα από την τιμωρία των φανταστικών πολεμίων του καθεστώτος, οι οποίοι οδηγούνταν σε δίκες-παρωδία (θυμίζει έντονα τις διαβόητες σταλινικές "Δίκες της Μόσχας") την τάση να προτιμώνται αμόρφωτοι και άξεστοι άνθρωποι για τα ανώτερα αξιώματα με μόνο προσόν τους την τυφλή υποταγή τους στα κελεύσματα του καθεστώτος και την απίστευτη βία, που υφίσταντο οι αντιδραστικοί, πραγματικοί και μη. Βέβαια, αναγνωρίζει, ότι το εν λόγω καθεστώς εξάλειψε τη ληστεία, η οποία υπήρξε μαι ανοικτή πληγή για τη χώρα επί αιώνες, αλλά και απαλλοτρίωσε τα τσιφλίκια, με σκοπό να τα καταστήσει αποδοτικά στο σύνολο αλλά η γενική στάση του απέναντι σε αυτό είναι αρνητική. Τέλος, είναι ιδιαίτερα αιχμηρός απέναντι στις παλινωδίες του ελληνικού κράτους, το οποίο προσπάθησε να εκμεταλλευτεί μεταμφυλιακά τους φυγάδες από τη βόρεια Ήπειρο, προκειμένου να πετύχει τους βραχυπρόθεσμους σκοπούς του και χωρίς να έχει πραγματική διάθεση να τους βοηθήσει.
Στη βιβλιοκριτική του "ΒΗΜΑΤΟΣ", ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Νίκος Μπακουνάκης χαρακτηρίζει τον Τηλέμαχο Κώτσια ως τον Έλληνα Ισμαήλ Κανταρέ. Θα διαφωνήσω για τρεις λόγους. Πρώτον, η γραφή του Τηλέμαχου Κώτσια διαθέτει μια ιδιαίτερη δυναμική μέσα στην απλότητά της, η οποία, όμως, δε φτάνει την ένταση της γραφής του Κανταρέ, ο οποίος δείχνει να ισορροπεί ανάμεσα στον απλό και τον έντονα λογοτεχνικό λόγο, χωρίς να καταφεύγει είτε στον ένα είτε στον άλλο. Δεύτερον, ο Ισμαήλ Κανταρέ αποφεύγει τις ευθείες βολές κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος και αρκείται, κυρίως στα βιβλία, που έγραψε μετά την πτώση του καθεστώτος, να υπαινίσσεται τα μειονεκτήματα αυτού, ενώ ο Τηλέμαχος Κώτσιας στρέφεται ανοικτά ενάντια στο καθεστώς αυτό με μια ένταση, η οποία αποδίδεται πολύ σκληρά και χωρίς υπονοούμενα, έχοντας το πλεονέκτημα ότι γράφει αρκετά χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Αλβανία. Και τρίτον, ειλικρινά με στενοχωρεί η τάση μας να αναζητούμε τον Έλληνα Κανταρέ ή την Ελληνίδα Γιέλινεκ - τυχαία τα παραδείγματα - , ως εάν να εξέλιπαν οι σπουδαίες πένες της εγχώριας λογοτεχνίας. Συμφωνώ, ότι σήμερα η Ελλάδα στερείται ενός λογοτεχνικού μεγέθους, τύπου Κανταρέ ή Γιέλινεκ αλλά αυτό δεν αποτελεί λόγο να βαφτίζουμε τους αξιότερους λογοτέχνες μας ως ανωτέρω. Ο Τηλέμαχος Κώτσιας είναι ο Τηλέμαχος Κώτσιας και ως τέτοια οντότητα πρέπει να αναγνωρίζεται.
Υπήρχαν στιγμές, που η ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου μου θύμιζε τους "ΑΓΡΙΟΚΥΚΝΟΥΣ" της Γιούνγκ Τσάνγκ, ίσως επειδή και οι δύο ιστορίες διαδραματίζονται σε χώρες, όπου επεκράτησε ο κομμουνισμός με τεράστιες συνέπειες στις ζωές των κατοίκων τους. Διαθέτει, όμως, τη δική του δυναμική και γοητεία, με μια αφήγηση, που αιχμαλωτίζει την προσοχή του αναγνώστη και, κυρίως, μένει μακρυά από εθνικιστικές κορώνες. Ο υποφαινόμενος πλήρωσε τη γοητεία, που του άσκησε το εν λόγω βιβλίο με ορισμένα ξενύχτια. Αξίζει να το ανακαλύψετε.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Η κατάργηση ενός άδειου κελύφους

Η πιο μεγάλη έκπληξη ίσως της νέας κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης. Βέβαια, αντικαταστάθηκε με δύο υφυπουργούς, οι οποίοι θα ασχολούνται με θέματα της Βορείου Ελλάδος αλλά στην πραγματικότητα τα δύο νέα αυτά υφυπουργεία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το καταργηθέν υπουργείο.
Φυσικά, η εν λόγω κίνηση δεν πέρασε ασχολίαστη. Την αρχή έκανε ο απελθών υπουργός Μακεδονίας - Θράκης, κ. Καλαφάτης, ο οποίος χαρακτήρισε την κατάργηση του εν λόγω υπουργείου ως κατάργηση του εθνικού ρόλου, που αυτό έπαιζε και η κατάργηση του όρου "Μακεδονία" από το υπουργικό συμβούλιο εντείνει τους προβληματισμούς για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης στο Μακεδονικό (διαβάστε περισσότερα www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=89401#). Τη σκυτάλη πήρε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κ. Παπαγεωργόπουλος, ο οποίος αναρωτήθηκε με αρκετή συνομωσιολογική διάθεση, ποιο θα είναι το επόμενο βήμα (της κυβέρνησης, προφανώς) και ακολούθησαν οι αντιδράσεις των κ.κ. Παπαθεμελή, Ψωμιάδη (www.kalimera.gr/_NEA/cat_news/preview_news_KALIMERA.asp?category_id=59&NEWS_DATA_ID=187145) και Γκιουλέκα(www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_07/10/2009_301102). Φυσικά, υπήρξαν και πιο ακραίες θέσεις, όπως αυτή, που ασμένως ανήρτησε το τρωκτικό (troktiko.blogspot.com/2009/10/blog-post_4888.html)Παραδόξως, οι ηπιότερες αντιδράσεις ήταν εκείνες του κ. Νομάρχη Θεσσαλονίκης, τουλάχιστον μέχρι την ώρα, που αναρτήθηκε η παρούσα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των παραπάνω σχολιαστών αλλά και άλλοι ,τους οποίος δεν έκρινα σκόπιμο να αναφέρω, στέκονται στην αποκλειστικά σημειολογική σημασία του Υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης και καθόλου στην ουσία του. Φρονούν, ότι η διατήρησή του υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο, ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, ενώ ο σφετερισμός του ονόματός της από τη γείτονα χώρα κρύβει τις αλυτρωτικές της βλέψεις, οι οποίες αφορούν το σύνολο της Μακεδονίας μας και η κατάργησή του απλά ενισχύει τις επεκτατικές βλέψεις των Σκοπίων. Και, βέβαια, η ύπαρξη και διατήρησή του φανερώνει ένα κράτος ευαισθητοποιημένο για τα εθνικά του θέματα.
Δυστυχώς, όμως, η ουσία του θέματος είναι εντελώς διαφορετική και απουσίασε από τις αναλύσεις και επιστολές των προπετών ανωτέρω πολιτικών. Διότι πέρα από τον τιμητικό τίτλο "Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης", το εν λόγω πολιτικό μόρφωμα ουδεμία αρμοδιότητα έχει. Περισσότερο φαντάζει ως ένα τιμητικό υπουργείο, που υπενθυμίζει στους βορειοελλαδίτες, ότι η κεντρική διοίκηση μεριμνά γι' αυτούς. Για την ακρίβεια, το κράτος μέσω αυτής της υπηρεσίας επεδόθη σε ένα όργιο διορισμών ήδη από την εποχή, που οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες του βορειοελλαδικού χώρου επανδρώνονταν σχεδόν αποκλειστικά από παλαιοελλαδίτες και κρητικούς (κάτι έχει γράψει ο λογοτέχνης Γιώργος Ιωάννου γι' αυτό). Η είσοδος στην ιστοσελίδα του εν λόγω υπουργείο (http://www.mathra.gr/) αποδεικνύει, ότι το εν λόγω υπουργείο συμμετέχει και παρακολουθεί την κυβερνητική πολιτική σε συγκεκριμένους τομείς της διοίκησης, παρακολουθεί, αν οι εποπτευόμενοι από αυτό φορείς ασκούν ορθώς τα καθήκοντά τους, συνεργάζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση για την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής αλλά πουθενά δεν θα δείτε, ότι λαμβάνει και αποφάσεις για τις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Το εν λόγω υπουργείο θύμιζε περισσότερο ένα άδειο κέλυφος, το οποίο δεν μπορούσε να αναλάβει την παραμικρή πρωτοβουλία αλλά απλά περνούσε η κυβερνητική πολιτική για τη Βόρειο Ελλάδα από αυτό. Ήταν, με άλλα λόγια, ο εφαρμοστής της κυβερνητικής πολιτικής στις επαρχίες της Μακεδονίας και της Θράκης, ο εντολοδόχος της κεντρικής εξουσίας, ο εκτελεστής των εντολών της κεντρικής διοίκησης, από τις οποίες δεν μπορούσε να παρεκλίνει. Και με την ευκαιρία αυτή, βόλευε τα εκλεκτά τέκνα, ήγουν ψηφοφόρους, της εκάστοτε κυβέρνησης, διορίζοντάς τα υπαλλήλους του, σε αγαστή σύμπνοια με την εκάστοτε εξουσία.
Φυσικά, παραμένει το ερώτημα, εάν είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός υπουργείου χωρίς αρμοδιότητες, το οποίο, όμως, θα τονίζει την ελληνικότητα μιας ευαίσθητης ιστορικά ελληνικής επαρχίας. Η απάντηση είναι, ότι μόνο με ουσιαστική πολιτική λύνεται αυτό το ζήτημα, την οποία, απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, ουδέποτε παρήγαγε το καταργηθέν, πλέον, Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, ειδικά στις δύο τελευταίες κρίσιμες δεκαετίες, όταν το ζήτημα της ονομασίας της γείτονος χώρας έφτασε στο αποκορύφωμά του. Μόνη η παρουσία του δεν διεδραμάτισε κανένα ρόλο στις εξελίξεις στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, αφού ο εκάστοτε υπουργός Μακεδονίας - Θράκης υπήρξε ο εκφραστής της πολιτικής της κεντρικής εξουσίας και όχι ο αυτόνομος εκπρόσωπος της περιοχής, ο οποίος είχε το ελεύθερο να διαπραγματευτεί με την ηγεσία των γειτόνων μας για το θέμα της ονομασίας της χώρας τους.
Και αν οι Σκοπιανοί μας κερδίζουν στον τομέα των εντυπώσεων, το μόνο τομέα, όπου η σημειολογία παίζει μεγάλο ρόλο, τούτο οφείλεται όχι στο σφετερισμό ή την κατάχρηση συμβόλων αλλά στην ανυπαρξία ουσιαστικής πολιτικής εκ μέρους της Ελλάδος επί σειρά ετών, η οποία θα εκμηδένιζε τις σαθρές αντιδράσεις των γειτόνων Σκοπιανών.
Δε θεωρώ, ότι η κατάργηση του εν λόγω υπουργείου σηματοδοτεί και την παραίτηση της Ελλάδος από το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και τα θέματα, που είναι συνδεδεμένα με αυτό, όπως η αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, η επιστροφή των περιουσιών των σλαβόφωνων, που εγκατέλειψαν τη χώρα μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου κ.λπ. Αυτά είναι περισσότερο συνομωσιολογικά σενάρια παρά πραγματικές καταστάσεις. Απλούστατα, η νέα κυβέρνηση υιοθέτησε ένα νέο σχήμα για την άσκηση της πολιτικής της, το οποίο περιλαμβάνει δύο υφυπουργούς με αρμοδιότητες για τη Βόρειο Ελλάδα, κατάσταση, σύμφωνα με την οποία ήταν, πλέον, περιττή η διατήρηση ενός καθαρά τιμητικού υπουργείου. Ο χρόνος θα δείξει, αν οι εν λόγω υφυπουργοί θα εφαρμόσουν μια ωφέλιμη πολιτική για την περιοχή της Βορείου Ελλάδος. Και, σε κάθε περίπτωση, η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης δεν αναιρεί την ανύπαρκτη πολιτική του στο Μακεδονικό ή, τουλάχιστον, το γεγονός, ότι δε συνέβαλε στην επίλυσή του στο ελάχιστο.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Σκέψεις μετά τις εκλογές

Είναι η ιδέα μου ή χτες οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του "ΜΕΓΚΑ" δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους για τη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.;
Εξακολουθεί κανείς να μην πιστεύει, ότι το καταλληλότερο πρόσωπο, μέχρι πρότινος, για πρωθυπουργός της χώρας, αφού κατάφερε να οδηγήσει την παράταξή του σε εκλογές, τη στιγμή, που οι δημοσκοπήσεις την έδειχναν στα Τάρταρα και, στη συνέχεια, τις έχασε με διαφορά 9% από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. - τουλάχιστον αυτή ήταν η διαφορά τη στιγμή, που έγραφα τις αράδες αυτές -, δικαίως χαρακτηρίστηκε ως ο χειρότερος πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας;
Ήταν, τελικά, τόσο απροκάλυπτα τα σκάνδαλα, στα οποία ενεπλάκη η Ν.Δ., ώστε να υπερκαλυφθούν τα αντίστοιχα σκάνδαλα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ή μήπως έχουμε πράγματι τόσο κοντή μνήμη, ώστε να αναδείξουμε σε κυβερνόν κόμμα μια παράταξη, της οποίας τα σκάνδαλα είχαν προκαλέσει τόσο πολύ αρνητική εντύπωση; Τελικά δικαιώνεται ο πρώην πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, ο οποίος προ ετών είχε δηλώσει, αναφερόμενος στο Μακεδονικό ζήτημα, ότι "σε δέκα χρόνια κανένας δε θα το θυμάται". Για την ακρίβεια, η μνήμη στην Ελλάδα είναι αρκετά κοντύτερη και όχι μόνο για το Μακεδονικό.
Τα αξιότιμα πρόσωπα, που αποτελούν την ηγετική ομάδα των Οικολόγων Πρασίνων μπορούν, άραγε, να επιρρίπτουν ευθύνες στον εκλογικό νόμο, που δεν προβλέπει την είσοδο στη βουλή όσων παρατάξεων δεν συγκεντρώνουν ποσοστό της τάξεως του 3%, τη στιγμή, που η προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών τους έπιασε εξαπίνης, όπως απεδείχθη; Ήτοι εντελώς απροετοίμαστους;
Όσοι απείχαν από τις εκλογές αυτές, έχουν αναλογιστεί, ότι με τη στάση τους αυτή απλά ενίσχυσαν το δικομματισμό;
Δεκτή πάσα αντίθετη άποψη!

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Διαφημιζόμενοι σε παράνομες διαφημιστικές πινακίδες

Αυτές τις μέρες, παραμονές βουλευτικών εκλογών, έχουν παρελάσει δεκάδες πολιτικοί, αρχηγοί κομμάτων και υποψήφιοι βουλευτές, με σκοπό να κερδίσουν την ψήφο των πολιτών. Η μέθοδος προσέλκυσης ψηφοφόρων είναι γνωστή από καταβολής του νεοελληνικού κράτους. Τάζουν λαγούς με πετραχήλια, κυρίως διορισμούς στο Δημόσιο (σήμερα κιόλας, ευρισκόμουν σε μια Δ.Ο.Υ. στην πόλη μου και ένας υπάλληλός της συνέστηνε στους συναδέλφους του έαν νεαρό, που θα ξεκινούσε από Δευτέρα να εργάζεται εκεί με stage), νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων και πολλά άλλα. Οι αρχηγοί των κομμάτων, πάντως, προσπαθούν να επιλέξουν λιγότερο πεζούς τρόπους προσέλκυσης ψηφοφόρων, υποσχόμενοι ιδίως κατάργηση του Ε.Τ.Α.Κ., ελάφρυνση της φορολογίας, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας κ.λπ.
Κατευθυνόμενος προς το γραφείο μου παρατήρησα μια τεράστια πινακίδα πλάι στο δρόμο μου, όπου διαφημιζόταν κάποιος αρχηγός ενός εκ των κομμάτων, που εκπροσωπούνται στη Βουλή - δεν έχει σημασία ποιος. Η συγκεκριμένη πινακίδα είναι τεράστια και στο σημείο, όπου ευρίσκεται, περιορίζει την ορατότητα όσων εισέρχονται στην οδό, όπου εγώ εκινούμην. Χώρια, που είναι αρκετά παλαιά και έχει ήδη παρουσιάσει σημεία οξείδωσης στη βάση της, με αποτέλεσμα να τίθεται και θέμα στατικότητάς της.
Γιατί με έπιασε και ασχολούμαι με την πινακίδα αυτή; Διότι, απλούστατα, θυμάμαι τις κατά καιρούς συζητήσεις στα Μ.Μ.Ε. περί της ανάγκης αποξήλωσης των πινακίδων αυτών, οι οποίες είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παράνομες και, όμως, παραμένουν στη θέση τους, προκειμένου να διαφημίζονται οι ενδιαφερόμενοι. Στις συζητήσεις αυτές πρωτοστατούσαν πολιτικοί σε περίοδο, όπου οι εκλογές φάνταζαν μακρυνό ενδεχόμενο, οι οποίοι δε δίσταζαν να κατακεραυνώσουν τους υπευθύνους για τη μη αποξήλωση των πινακίδων αυτών, επισημαίνοντας τους κινδύνους, που εγκυμονεί η διατήρησή τους. Και δε λησμονώ τις κατά καιρούς διαφημιστικές εκστρατείες των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι οποίες συνιστούν προσοχή στους οδηγούς κατά την οδήγηση.
Αυτές τις μέρες, όμως, διαπιστώνω, ότι ουδείς πολιτικός υποσχέθηκε, ότι θα βελτιώσει τις συνθήκες οδήγησης στην επικράτεια. Δεν εννοώ, ότι έτσι θα βάλει μυαλό ο καυλοτίμονος νεοέλληνας και θα σεβαστεί, επιτέλους, τον Κ.Ο.Κ., διότι κάτι τέτοιο απαιτεί ρεκτιφιέ στη νοοτροπία του. Αναφέρομαι, όμως, στη δυνατότητα, που έχει το κράτος να εξαλείψει εκείνους ακριβώς τους κινδύνους, που καθιστούν επικινδυνότερη την οδήγηση. Και ένας εξ αυτών είναι οι εκατοντάδες παράνομες διαφημιστικές πινακίδες, που είναι εγκατεσπαρμένες σε όλη την ελληνική επικράτεια και αποτελούν ένα σημαντικό κίνδυνο για τους οδηγούς.
Το χειρότερο είναι, ότι ακριβώς εκείνοι, οι οποίοι θα έπρεπε να κόπτονται για την ασφάλειά μας κατά την οδήγηση, έσπευσαν αυτές τις μέρες να εκμεταλλευτούν τη διατήρηση αυτών ακριβώς των πινακίδων, ώστε να διαφημίσουν την ελπίδα, που επιθυμούν να πουλήσουν σε μας. Δεκάδες αφίσες, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, έχουν αναρτηθεί σε αμφιβόλου νομιμότητος και σταθερότητος πινακίδες ανά το οδικό δίκτυο όλης της Ελλάδος, όπου το όραμα, που προσφέρουν τα κόμματα αυτά, συνυπάρχει με τους κινδύνους, που διατρέχουν οι διερχόμενοι οδηγοί από τις πινακίδες αυτές. Και να μη λησμονούμε τον υπερκομματικό Ο.Τ.Ε., ο οποίος έχει καταχωρίσει ουκ ολίγες διαφημίσεις του ακριβώς στις πινακίδες αυτές.
Και αναρωτιέμαι, με ποια λογική και πειθώ θα εγκαινιάσει αύριο κάποια κυβέρνηση μια εκστρατεία κατά της επικίνδυνης οδήγησης, όταν εμμένει στη διατήρηση ενός εκ των μεγαλυτέρων κινδύνων του οδικού μας δικτύου.