Δημοφιλείς αναρτήσεις

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Διαπομπευτές και φασίστες

Δεν έχω να αντιτάξω πολλά επιχειρήματα προς όσους αντιπαθούν το γνωστό ποινικολόγο και άρτι γιαουρτωθέντα από ομάδα αγνώστων. κ. Αλέξη Κούγια. Κάτι η ακατάσχετη παρουσία του στα Μ.Μ.Ε., όπου ομιλεί επί παντός επιστητού, χωρίς να είναι ο ορισμός του επαΐοντος, κάτι το ξεμπρόστιασμα της κατάρρευσης του γάμου του, κάτι η επίθεσή του στον τηλεοπτικό σταθμό, όπου προβαλλόταν η εκπομπή ενός ετέρου αντιπαθούς της εγχώριας βιομηχανίας θεάματος, κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, κάτι η καιροσκοπική ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, ως και μια συνολική αύρα αλαζονίας, ο κ. Κούγιας δίνει ουκ ολίγες αφορμές για να καταστεί αχώνευτος στο ευρύ κοινό.
Ακόμα και έτσι, όμως, δυσκολεύομαι να κατανοήσω την ανόητη ενέργεια των αγνώστων ανόητων να γιαουρτώσουν το εν λόγω πρόσωπο. Κατ' αρχάς, πρόκειται για τον ορισμό της ανανδρίας, καθόσον επρόκειτο για επίθεση περισσοτέρων προσώπων σε βάρος ενός, κατάσταση καθόλου κολακευτική και σαφώς φασιστική για τους εν λόγω ανεγκέφαλους. Και σαφώς και ρίχνει τους εν λόγω κυρίους στο ίδιο επίπεδο με τον γιαουρτωθέντα, ο οποίος φημολογείται, ότι έχει προβεί σε παρεμφερείς ενέργειες, ήτοι χωρίς τη χρήση γαλακτοκομικών αλλά με άλλες μορφές βίας, σε βάρος τρίτων προσώπων, ιδίως ποδοσφαιριστών στις ομάδες, των οποίων διετέλεσε ιδιοκτήτης, οι οποίοι αρνήθηκαν, σε νόμιμα πλαίσια, να συμμορφωθούν με τα λεγόμενά του.
Πέραν αυτού, όμως, φαινόμενα, όπως το παραπάνω, τείνουν να παγιώσουν μια κατάσταση κάθε άλλο παρά συμβατή με ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι θεμιτή η διαφωνία στα πλαίσια μιας πολυφωνικής κοινωνίας πολλώ δε μάλλον οι έντονες αλλά εντός των ορίων της νομιμότητας αντιρρήσεις προς μια άποψη ή ένα τρόπο ζωής, ο οποίος δεν μας εκφράζει. Και η διάσταση αυτή των απόψεων αποτελεί το θεμέλιο λίθο της ανεκτικής κοινωνίας, ως προϋπόθεση της δημοκρατίας. Προφανώς η ανοχή αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει το μέσο για την επιβολή των απόψεων εκείνων, που δεν είναι αρεστές, αλλά ως τακτική επιβάλλει την διαφορετικότητα αλλά και το δικαίωμα των τρίτων να απορρίπτουν εκείνη την άποψη, που δεν τους εκφράζει, χωρίς να εμποδίζουν την εξωτερίκευσή της από εκείνα τα πρόσωπα, που την υιοθετούν, στο μέτρο του αυτή η εξωτερίκευση δεν απειλεί κάποια έννομα αγαθά και δεν παραβαίνει τις διατάξεις του νόμου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε δύο ενδεχόμενα, είτε, δηλαδή, με το γιαούρτωμα να αποδοκιμάστηκε ο εν γένει τρόπος ζωής ενός όχι ιδιαίτερα συμπαθούς προσώπου είτε να αποδοκιμάστηκε η απόφαση του κ. Κούγια να εκπροσωπήσει τον ειδικό φρουρό, που σκότωσε τον Αλέξιο Γρηγορόπουλο τον περασμένο Δεκέμβριο. Πιθανότατα να υπάρχουν και άλλες αιτίες αλλά οι εν λόγω είναι οι επικρατούσες. Δε χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς, ότι αμφότερες οι παραπάνω πιθανές απόψεις προδίδουν όχι μόνο την αδυναμία κάποιων προσώπων να αποδεχθούν μια ομολογουμένως προκλητική συμπεριφορά αλλά και την τάση για καταπολέμηση συγκεκριμένων συμπεριφορών και, μάλιστα, με ακραία μέσα, στάση εντελώς αντικοινωνική και, κυρίως, αντιδημοκρατική.
Τέτοιες συμπεριφορές είναι γνωστές και στο εξωτερικό, όπου συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν υιοθετήσει την τακτική του γιαουρτώματος ή του τριψίματος πιτών στα μούτρα προσώπων για ποικίλους λόγους, όπως πρακτικές αθεμίτου ανταγωνισμού (περίπτωση Μπιλ Γκέητς), προσκυνήματος στον Πάπα, κατά δήλωση των οπαδών αυτής της πρακτικής (περίπτωση Ζαν Λυκ Γκοντάρ) αλλά και αρκετές περιπτώσεις τριψίματος πιτών στο πρόσωπο πολιτικών από ομάδες ακτιβιστών. Πέραν της διαφωνίας μου με αυτές τις πρακτικές, δεν μπορώ να βρω κάποιο μέτρο σύγκρισης των περιπτώσεων του εξωτερικού με αυτή του εν Ελλάδι γιαουρτωθέντος κ. Κούγια. Και, εν πάσει περιπτώσει, οι ανόητοι συμπολίτες μας, που προέβησαν στην ενέργεια αυτή, περισσότερο μιμούνται το υλικό σκέλος της παρά την ουσία της. Και, κυρίως, επιδεικνύουν μια βαθύτατη περιφρόνηση προς την επιλογή κάποιου προσώπου είτε να υιοθετεί ένα ακραίο λαϊφστάιλ - που, στην τελική ανάλυση, βλάπτει τον ίδιο του τον εαυτό - είτε να εκπροσωπήσει ένα πρόσωπο, το οποίο μπορεί να κατηγορείται για ένα βαρύτατο έγκλημα, πλην, όμως, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, δεν έχει, ακόμα, καν δικαστεί.
Δεν ξέρω τί ακριβώς είχαν στο νου τους οι διαπομπευτές του κ. Κούγια. Δύο πράγματα, πάντως, είναι σίγουρα, το μεν πρώτο, ότι τάισαν το μύλο της δημοσιότητος με ένα, ακόμα, περιστατικό με πρωταγωνιστή ένα άνθρωπο, ο οποίος τρέφεται ακριβώς με αυτή (τη δημοσιότητα) το δε δεύτερο, ότι δεν μπόρεσαν να κρύψουν το φασισμό τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: