Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Τί έχουν τα έρμα και δεν παίρνουν από γράμματα;


Για την εκπαιδευτικό, που προκάλεσε με την επιστολή της τον πόλεμο των φωνηέντων», τα 
είπε πολύ καλύτερα από μένα ο κ. Σαραντάκος αλλά και 140 γλωσσολόγοι (ανάμεσά τους 
και ορισμένοι αλλοδαποί). Πλήθος πολιτών εξέφρασε την αποδοκιμασία του για την
απαράδεκτη στοχοποίηση όσων εκπαιδευτικών συμμετείχαν στη σύνταξη του 
πολύκροτου βιβλίου γραμματικής της Ε’ και ΣΤ’ τάξεων του Δημοτικού.
Από τους διαμαρτυρόμενους, όμως, απουσίασαν πανηγυρικά οι συνδικαλιστικές 
οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Αναφέρομαι στις ίδιες οργανώσεις, που στο άκουσμα 
μέτρων, που θεωρούν, ότι θίγουν τον κλάδο τους, σπεύδουν να εξαγγείλουν 
απεργίες, αποκλεισμούς δρόμων και λοιπές κινητοποιήσεις αλλά απαξιούν να ασχοληθούν 
με όσους συναδέλφους τους διασπείρουν επιστημονικά απαράδεκτες απόψεις. 
Αναφέρομαι στις ίδιες οργανώσεις, που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τις φασαρίες, 
που προκάλεσε σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας στον Έβρο η εκπαιδευτικός, 
κα. Νικοπούλου. Αναφέρομαι στις ίδιες οργανώσεις, που ποιούν τη νήσσαν εδώ και χρόνια 
για τους αποσπασμένους και αδειούχους επί μακρόν και χωρίς αιτιολογία συναδέλφους 
τους, εξαιτίας των οποίων υπάρχουν μεγάλα κενά στα δημόσια σχολεία. Μιλάω για τις 
ίδιες οργανώσεις, οι οποίες αρνούνται την αξιολόγηση και προτιμούν εκπαιδευτικούς 
χωρίς διάθεση να εργαστούν και συχνά χωρίς τα προσόντα (θυμηθείτε, πόσες 
περιπτώσεις αποφοίτων τμημάτων Ιστορίας και Αρχαιολογίας έχετε δει να 
διδάσκουν φιλολογία ή λατινικά). Πρόκειται για τις ίδιες οργανώσεις, μέλη των οποίων
 προπηλάκιζαν όσους συναδέλφους τους εισέρχονταν στα εξεταστικά τμήματα, όταν έγιναν 
οι πρώτοι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη εκπαιδευτικών, και φώναζαν υπέρ 
του ελεεινού θεσμού της επετηρίδας.
Ας μην κοροϊδευόμαστε! Η εν Ελλάδι εκπαιδευτική κοινότητα μπορεί να διαθέτει 
ορισμένους πεφωτισμένους εκπαιδευτικούς στις τρεις βαθμίδες της, οι οποίοι πασχίζουν
 εν μέσω αθλίων συχνά συνθηκών αλλά και απουσίας υποστήριξης από τους συναδέλφους 
τους ή τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις να ξεστραβώσουν βαριεστημένους 
και γαλουχημένους με τη νοοτροπία να μπουν στο πανεπιστήμιο και ας παραμείνουν 
πρακτικά στουρνάρια μαθητές. Ωστόσο, αυτοί οι εκπαιδευτικοί αποτελούν σταγόνα 
στον ωκεανό της αδιαφορίας της κοινωνίας μας και συχνότατα πέφτουν θύματα των ίδιων 
των συναδέλφων τους αλλά και γονέων, αρκετοί εκ των οποίων θεωρούν, ότι γνωρίζουν 
περισσότερα από το δάσκαλο, και ενίοτε των διευθυντών τους, οι οποίοι προτιμούν να 
κάνουν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων με τους διαμαρτυρόμενους γονείς παρά να μπουν 
στον κόπο να αξιολογήσουν το έργο του υφισταμένου τους. Η κυρία Πρωτονοταρίου 
ξηλώθηκε από τη διεύθυνση του Δημοτικού Σχολείου της Γκράβας (δεν θυμάμαι τον 
αριθμό του), ύστερα από ενέργειες ενός συναδέλφου της, ο οποίος, όταν η υπόθεση έφτασε 
στα Δικαστήρια, δήλωσε, ότι υπάκουσε σε άνωθεν εντολές. Φυσικά, η κυρία 
Πρωτονοταρίου αθωώθηκε αλλά δεν επέστρεψε στη θέση της ούτε ο συνδικαλιστικός
 φορέας, στον οποίο ανήκει, έκρινε σκόπιμο να διαμαρτυρηθεί για το φαινόμενο αυτό. 
Και αυτή η περίπτωση ήταν η πιο γνωστή. Πόσες άλλες, άραγε, παρόμοιες υποθέσεις 
πέρασαν στα κρυφά, επειδή δεν έγιναν γνωστές ή επειδή οι θιγόμενοι προτίμησαν 
να αποχωρήσουν παρά να εμπλακούν σε ένα μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα με 
δυσβάσταχτο κόστος και χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από τους συνδικαλιστικούς 
φορείς, στους οποίους ανήκουν;
Ακόμα, η ίδια επίμαχη επιστολή έβριθε από γνωστές θεωρίες, που κάποτε απαντούσαν 
σε ακροδεξιά, εθνικιστικά, υπερπατριωτικά και εν γένει φοβικά ιστολόγια και ιστότοπους, 
όπως η υποτιθέμενη μετάνοια του μακαρίτη Γεωργίου Ράλλη για την κατάργηση του 
πολυτονικού (όταν από την επιστολογραφία του με τον κ. Κριαρά προκύπτει ακριβώς το 
αντίθετο) ή η μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας, την οποία, βέβαια, δεν κάνει τον κόπο να 
μας αναλύσει η εκπαιδευτικός, που συνέταξε την επιστολή αυτή, ή τη γνωστή αρλούμπα, ότι, 
δήθεν, το μονοτονικό προκάλεσε δυσλεξία, αλλά τώρα απαντούν τόσο σε εφημερίδες, έστω 
αμφιβόλου εγκυρότητος, όπως η εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (η οποία βάζει στην ιστορία 
και τη συμμετοχή της τέως Υπουργού Παιδείας, κας. Διαμαντοπούλου, στη Λέσχη 
Μπίλντερμπεργκ και το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ τάξης του Δημοτικού της κας. Ρεπούση, για 
να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον η ιστορία), αλλά και σε κείμενα εκπαιδευτικών. Ούτε 
γι’ αυτά τα παραπτώματα έκριναν σκόπιμο οι ευαισθητοποιημένοι, κατά τα άλλα, για τη 
δημόσια εκπαίδευση συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών να διαμαρτυρηθούν. Λέξη δεν 
άρθρωσαν για τις τερατολογίες περί την ελληνική γλώσσα, οι οποίες έχουν ξεφύγει, πλέον, 
από τα λαθρόβια και περιθωριακά μέσα και βρίσκονται ακόμα και σε έντυπα φερομένων
 ως συλλόγων εκπαιδευτικών ή μεμονωμένων εκπαιδευτικών.
Μόνο που αύριο, μετά από κάποια τραγικά γραπτά των πανελλαδικών, από αυτά που 
αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, θα ακούσουμε και πάλι τους συνδικαλιζόμενους 
εκπαιδευτικούς να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κακή κατάσταση της δημόσιας
 εκπαίδευσης. Θα τους παρακαλούσα θερμά, προτού προβούν σε οποιαδήποτε καταδίκη του
 κράτους για το χάλι αυτό – διότι δεν είναι στις αρχές μου να δηλώνω, ότι δεν δικαιούνται, 
δια να ομιλούν - να θυμηθούν, ποιος αδιαφόρησε για τη μόρφωση αυτών των 
μαθητών, αφήνοντάς τους έρμαιο ακατάλληλων εκπαιδευτικών. Διότι, όταν σπέρνεις 
άγνοια και συνωμοσιολογία, θα θερίσεις αγραμματοσύνη. 
Υ.Γ. Με την ιστορία για τη, δήθεν, εξάλειψη δύο φωνηέντων μας την πάτησαν και πρόσωπα, 
τα οποία υποτίθεται, ότι έχουν αρκετή μόρφωση και ενημέρωση, ώστε να αποφεύγουν 
τέτοιες λακκούβες. Το ένα εξ αυτών είναι η κα.Κανέλλη και το άλλο ο κ. Πολύδωρας

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Το ελληνικό όνειρο του κ. Φωτόπουλου


Ο κ. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ είναι το αντιπροσωπευτικότερο προϊόν του 
πολιτικού μας συστήματος, σαρξ εκ της σαρκός του, πλασμένος κατ’ εικόνα και 
ομοίωσή του. Συνδικαλιστής του Δημοσίου από νεαρή ηλικία, ανέβηκε 
τα σκαλιά της συνδικαλιστικής ιεραρχίας υπό τη σημαία του κόμματος εκείνου, 
που σημάδεψε όσο κανένα άλλο τη Μεταπολίτευση, χωρίς να κρύβει την 
απόλυτη υποστήριξη, που απολάμβανε από αυτό. Η προεδρία του μεγαλύτερου 
και πιο ισχυρού συνδικαλιστικού φορέα της χώρας ήταν το επιστέγασμα της 
πορείας του αυτής. Σε άλλες εποχές, ίσως μεταπηδούσε σε κάποιο υπουργικό 
θώκο στα βήματα όσων προκατόχων του εξαργύρωσαν τις συνδικαλιστικές τους 
υπηρεσίες με πολιτικά οφίτσια (κ.κ. Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας, 
Κουσελάς, Κουτρουμάνης κ.λπ.).
            Έστω από τη σημερινή του θέση, όμως, ο κ. Φωτόπουλος μπορούσε ανεμπόδιστα 
            να βυθίζει μια ολόκληρη χώρα στο σκοτάδι και να φέρνει σε απόγνωση χιλιάδες 
            επιχειρηματίες, που ελλείψει ρεύματος έβλεπαν τα προϊόντα τους να καταστρέφονται 
            και το τεφτέρι τους να γεμίζει ζημιές. Το κατέβασμα των διακοπτών ήταν το πιο 
            αποτελεσματικό μέσο για τη διασφάλιση των συμφερόντων της επιχειρήσεως, του 
            συνδικαλιστικού φορέα της οποίας προΐσταται ο εν παραπάνω κύριος, και η εκάστοτε 
            κυβέρνηση έσπευδε είτε να ικανοποιήσει τα αιτήματά του είτε να πάρει πίσω όποια μέτρα 
            συντελούσαν στην περιστολή των δικαιωμάτων και προνομίων των εργαζομένων στην 
            επιχείρηση αυτή. Δεν είναι ο πρώτος διδάξας ούτε, φοβάμαι, ο τελευταίος, που ανάγει τον 
            τσαμπουκά και την κακώς εννοούμενη μαγκιά σε πολιτική έκφραση και μέσο 
            επίτευξης των στόχων του. Είχε καλούς δασκάλους και ακόμα καλύτερους προστάτες 
            και ήταν πολύ καλός μαθητής.
Στην πραγματικότητα, ο κ. Φωτόπουλος εκφράζει, ας μου επιτραπεί, το Greek 
Hellenic) dream, τον άνθρωπο, που χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές και 
μόρφωση αλλά με ακλόνητη την πίστη του στον κομματικό φορέα, που τον 
εξέθρεψε, ανέδειξε και υποστήριξε, κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη χώρα 
να χορεύει στο δικό του ζουρνά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες 
του ούτως ή άλλως ανεφάρμοστου νόμου, και να κάνει την πολιτική 
ηγεσία της χώρας αυτής να τον τρέμει. Το προαιώνιο όνειρο χιλιάδων 
Ελλήνων βρίσκει την ενσάρκωσή του στον κύριο αυτό. Δυνατός, 
ανεξέλεγκτος, ασύδοτος και χωρίς τη στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία 
να αναζητήσει τυχόν άλλους τρόπους, για να ικανοποιήσει τα αιτήματα 
του κλάδου του! Ο κλασσικός Έλληνας, που κάνει ό,τι του γουστάρει και δεν 
λογοδοτεί σε κανένα! Το αρχέτυπο του συνδικαλιστή, που εμφανίστηκε τη 
δεκαετία του ’80 και με μια κίνησή του ωθεί την πολιτική ηγεσία σε αναδιπλώσεις 
και πολλαπλά εγκεφαλικά!
Φυσικά, το ίδιο αυτό πρόσωπο μπορεί χαλαρά να εναγκαλίζεται τους
 περισσότερους πολιτικούς αρχηγούς και οι τελευταίοι ανερυθρίαστα να
 ποζάρουν δίπλα του χαμογελαστοί και πανευτυχείς. Ακόμα, ο κ. 
Φωτόπουλος δύναται ευχερώς να υποδύεται τον υποστηρικτή του 
εργατικού κινήματος και να κερδίζει τα εύσημα από μερίδα της Αριστεράς, 
παραδοσιακής και ανανεωτικής. Και, φυσικά, η ομάδα συνδικαλιστών της 
ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, την οποία έστειλε πέρσυ στο Σύνταγμα, ενώθηκε 
με τους αγανακτισμένους, χωρίς οι τελευταίοι να αντιδράσουν 
αρνητικά στη θέα τους.
Μετά τα παραπάνω, λοιπόν, δεν είναι απορίας άξιον, γιατί ο κ. Φωτόπουλος 
ζει και βασιλεύει στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Εκφράζει 
απόλυτα το ελληνικό όνειρο, την απόκτηση τόσης εξουσίας, ώστε να πράττει 
κυριολεκτικά ό,τι ποθεί, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το πράξει ατιμώρητος,
 και, ταυτόχρονα, να κοροϊδεύει τον κόσμο ως, δήθεν, ανατρεπτικός, 
αντιστασιακός, φίλος του λαού και άλλα συναφή, σε πείσμα της λογικής αλλά 
αποφεύγοντας κάθε συνέπεια.  

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Και αν είναι σκοταδισμός, δεν μας πειράζει


      Ο χαρακτηρισμός του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ ως συντηρητικού είναι 
πολύ φτωχός, για να περιγράψει τον τρόπο του, και πολύ επιεικής, για να καταδείξει 
την πραγματικότητα. Η ενασχόλησή του με θέματα πέρα από τα ποιμαντικά του 
καθήκοντα θυμίζει τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο, το ίδιο και ο 
φανατισμός του. Οι αντισημιτικές δηλώσεις του προ καιρού είχαν κάνει το γύρο 
του κόσμου, ενώ εξίσου αλγεινή εντύπωση είχαν προκαλέσει οι μύδροι του κατά των 
κ.κ. Έλτον Τζων και Στήβεν Χώκινγκ.
            Τελευταίος στόχος του ήταν το μποζόνιο Χιγκς, το οποίο ο σεβασμιώτατος ούτε λίγο 
ούτε πολύ ταύτισε με το δαίμονα, «γιατί πίσω από αυτές τις τρομακτικές και αίσχιστες 
για την ανθρώπινη προσωπικότητα, τήν ανθρώπινη ιστορία και την ανθρώπινη 
φιλοσοφία απόψεις κρύβεται τό αποκρουστικό πρόσωπο τού δαιμονισμού, γιατί 
μόνο δαιμόνια και κατεχόμενοι από αυτά μπορούν να μωρολογούν με τέτοιες 
ανοησίες». Προτρέπει, επίσης, όσους επιστήμονες εργάστηκαν πάνω στο συγκεκριμένο 
θέμα «εάν έχουν ανάγκη αιμοληψίας αυτοί ή συγγενικά των πρόσωπα να μην 
προστρέχουν πλέον στον  αλτρουϊσμό των συνανθρώπων τους, αλλά να χρησιμοποιήσουν 
το αίμα των "εκλεκτών συγγενών" τους χιμπατζίδων, ουρακοτάγκων, γοριλών, 
γιββώνων κ.λ.π. για να διαπιστώσουν όχι στην θεωρία αλλά στην πρακτική εφαρμογή 
της την δήθεν αλήθεια τής "ανακαλύψεώς" των, περί τού "κοινού γεννήτορος 
μποζονίου" εκτός και αν το μποζόνιο έχει τέτοια ευφυΐα ώστε νά κατασκευάζει σε κάθε 
είδος και έναν συγκεκριμένο αιματολογικό τύπο. Αν είχε όμως τέτοια ευφυΐα γιατί 
να συνεντευξιάζονται εκ προσώπου του οι συγκεκριμένοι και όχι το ίδιο;» Προφανώς, 
ο σεβασμιώτατος δεν έχει κανένα πρόβλημα, όταν στερεύει από επιχειρήματα, να 
καταφεύγει σε ύβρεις, πρακτική συνηθισμένη σε αρκετά στελέχη της Εκκλησίας της 
Ελλάδος. Άλλωστε, δεν του είναι άγνωστη πρακτική, όπως αποδεικνύεται και από το 
παρελθόν του σε τέτοιες δηλώσεις.
            Ωστόσο, για πολλοστή φορά τις εμπρηστικές δηλώσεις του Πειραιώς Σεραφείμ 
ακολουθεί άπνοια. Πέρα από τους συνήθεις υπόπτους, ήτοι οργανώσεις για την προστασία 
των ατομικών δικαιωμάτων, άθεους, το ΚΙΣ και μερικά μεμονωμένα πρόσωπα, άκρα του 
τάφου σιωπή στην Ελλάδα βασιλεύει. Οι λαλίστατοι πολιτικοί μας σιωπούν ή, στην 
καλύτερη περίπτωση, προβαίνουν σε χλιαρές επιπλήξεις. Οι πολίτες, που ωρύονται για τα 
αίσχη των πολιτικών και πολύ πρόσφατα κατελάμβαναν πλατείες και φασκέλωναν τη Βουλή
 ή προπηλάκιζαν πολιτικούς και έστηναν κρεμάλες, δεν έδειξαν ιδιαίτερη προθυμία 
να επικρίνουν την απαράδεκτη δήλωση του σεβασμιωτάτου (εδώ πέρσυ υποδέχθηκαν 
στο Σύνταγμα κάποιους ιερείς ως αγανακτισμένους….). Και η Ιερά Σύνοδος θα αναφερθεί 
σε απόψεις, που δεν εκφράζουν την ίδια, θα υπερασπιστεί το δικαίωμα κάθε μητροπολίτη 
να εκφράζεται ελεύθερα και θα κλείσει εκεί το θέμα.
            Σε οποιαδήποτε χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου ένας τέτοιος υβριστής ιεράρχης θα 
είχε καθαιρεθεί και ενδεχόμενα θα αντιμετώπιζε και δικαστικές περιπέτειες. Στην Ελλάδα, 
στο όνομα της ελευθερίας του λόγου, επιτρέπεται στο μητροπολίτη Πειραιώς να 
καθυβρίζει ανεμπόδιστα όσους δεν ανταποκρίνονται στις δικές του προδιαγραφές. Διότι, 
όσο σκληρό και αν ακούγεται, οι δηλώσεις του δεν πλήττουν την τσέπη μας ούτε 
επηρεάζουν προς το χειρότερο τη βολή μας.
            Έτσι, δεν είναι απορίας άξιον, γιατί ένας ανοικτά εχθρός της επιστήμης και πολέμιος 
του ορθού λόγου και των καλών τρόπων όχι μόνο παραμένει ακλόνητος στη θέση του 
αλλά κανένας δεν ενοχλείται από τις απρέπειές του. 

Το μαύρο μέλλον της χώρας


Δεν θα ‘ταν πάνω από 25 χρονών αλλά κατένευε ακατάπαυτα σε όσα έλεγε ο ηλικιωμένος δίπλα του. «Επί χούντας τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα», φώναζε ο ηλικιωμένος και ο νεαρός συμφωνούσε. Στο τέλος, μόλις απομακρύνθηκε λιγάκι ο ομιλητής, ο νεαρός ξεσπάθωσε. «Δίκιο έχει ο παππούς», είπε με ύφος, που δεν επιδεχόταν αντιρρήσεις.
            Δεν θα αναρωτηθώ, που βρισκόταν ο νεαρός αυτός, όταν στο σχολείο του γιόρταζαν την επέτειο του Πολυτεχνείου.
            Δεν θα αναρωτηθώ, αν πήρε ποτέ το μάτι αυτού του νεαρού κανένα ντοκυμανταίρ από την εποχή της επταετίας. Ή αν έστω έκανε τον κόπο να ρωτήσει, πόσα νοσοκομεία είχε εκείνη την εποχή η Ελλάδα και πόσος κόσμος είχε πρόσβαση σε αυτά.
            Δεν θα ψάξω να βρω τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειάς του.
            Μου αρκεί η πικρή διαπίστωση, ότι μετά από δεκαετίες ταραγμένου πολιτικού βίου χρειάστηκαν 38 χρόνια αδιατάρακτου κοινοβουλευτισμού, μ’ όλες τις εγχώριες αδυναμίες, για να ακουστούν και πάλι φωνές νοσταλγίας εκείνων των δεκαετιών. Και τώρα δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε λαθρόβια ή περιθωριακά Μ.Μ.Ε., για να τις ανακαλύψουμε.
Η Μεταπολίτευση απέτυχε οικτρά να εμπνεύσει στο σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας την εκτίμηση για τη Δημοκρατία.
Ο παππούς δεν είναι μόνος ούτε αποτελεί μια τόσο ασήμαντη μειοψηφία. Μπορεί να μην αρκεί, για να δούμε π.χ. ένα αμιγώς φιλοχουντικό κόμμα στη Βουλή, αλλά και μόνο η «αναθεωρητική» στάση του απέναντι στο φαινόμενο της χούντας (και των λοιπών ολοκληρωτικών πολιτευμάτων, που γνώρισε η χώρα), η οποία κερδίζει πόντους σταδιακά, αποδεικνύει την παραπάνω διαπίστωση περί αποτυχίας.
Και, τέλος πάντων, ο παππούς έκανε τον κύκλο της ζωής του και δεν βρίσκεται στο προσκήνιο της ζωής. Ο νεαρός, όμως, έχει ολόκληρη τη ζωή μπροστά του. Με αντιλήψεις υπέρ ενός ολοκληρωτικού πολιτεύματος δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας είτε για το μέλλον του είτε για το μέλλον της Ελλάδος.