Τί έχουν τα έρμα και δεν παίρνουν από γράμματα;

Για την εκπαιδευτικό, που προκάλεσε με την επιστολή της τον πόλεμο των φωνηέντων», τα 
είπε πολύ καλύτερα από μένα ο κ. Σαραντάκος αλλά και 140 γλωσσολόγοι (ανάμεσά τους 
και ορισμένοι αλλοδαποί). Πλήθος πολιτών εξέφρασε την αποδοκιμασία του για την
απαράδεκτη στοχοποίηση όσων εκπαιδευτικών συμμετείχαν στη σύνταξη του 
πολύκροτου βιβλίου γραμματικής της Ε’ και ΣΤ’ τάξεων του Δημοτικού.

Από τους διαμαρτυρόμενους, όμως, απουσίασαν πανηγυρικά οι συνδικαλιστικές 
οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Αναφέρομαι στις ίδιες οργανώσεις, που στο άκουσμα 
μέτρων, που θεωρούν, ότι θίγουν τον κλάδο τους, σπεύδουν να εξαγγείλουν 
απεργίες, αποκλεισμούς δρόμων και λοιπές κινητοποιήσεις αλλά απαξιούν να ασχοληθούν 
με όσους συναδέλφους τους διασπείρουν επιστημονικά απαράδεκτες απόψεις. 
Αναφέρομαι στις ίδιες οργανώσεις, που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τις φασαρίες, 
που προκάλεσε σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας στον Έβρο η εκπαιδευτικός, 
κα. Νικοπούλου. Αναφέρομαι στις ίδιες οργανώσεις, που ποιούν τη νήσσαν εδώ και χρόνια 
για τους αποσπασμένους και αδειούχους επί μακρόν και χωρίς αιτιολογία συναδέλφους 
τους, εξαιτίας των οποίων υπάρχουν μεγάλα κενά στα δημόσια σχολεία. Μιλάω για τις 
ίδιες οργανώσεις, οι οποίες αρνούνται την αξιολόγηση και προτιμούν εκπαιδευτικούς 
χωρίς διάθεση να εργαστούν και συχνά χωρίς τα προσόντα (θυμηθείτε, πόσες 
περιπτώσεις αποφοίτων τμημάτων Ιστορίας και Αρχαιολογίας έχετε δει να 
διδάσκουν φιλολογία ή λατινικά). Πρόκειται για τις ίδιες οργανώσεις, μέλη των οποίων
 προπηλάκιζαν όσους συναδέλφους τους εισέρχονταν στα εξεταστικά τμήματα, όταν έγιναν 
οι πρώτοι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη εκπαιδευτικών, και φώναζαν υπέρ 
του ελεεινού θεσμού της επετηρίδας.

Ας μην κοροϊδευόμαστε! Η εν Ελλάδι εκπαιδευτική κοινότητα μπορεί να διαθέτει 
ορισμένους πεφωτισμένους εκπαιδευτικούς στις τρεις βαθμίδες της, οι οποίοι πασχίζουν
 εν μέσω αθλίων συχνά συνθηκών αλλά και απουσίας υποστήριξης από τους συναδέλφους 
τους ή τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις να ξεστραβώσουν βαριεστημένους 
και γαλουχημένους με τη νοοτροπία να μπουν στο πανεπιστήμιο και ας παραμείνουν 
πρακτικά στουρνάρια μαθητές. Ωστόσο, αυτοί οι εκπαιδευτικοί αποτελούν σταγόνα 
στον ωκεανό της αδιαφορίας της κοινωνίας μας και συχνότατα πέφτουν θύματα των ίδιων 
των συναδέλφων τους αλλά και γονέων, αρκετοί εκ των οποίων θεωρούν, ότι γνωρίζουν 
περισσότερα από το δάσκαλο, και ενίοτε των διευθυντών τους, οι οποίοι προτιμούν να 
κάνουν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων με τους διαμαρτυρόμενους γονείς παρά να μπουν 
στον κόπο να αξιολογήσουν το έργο του υφισταμένου τους. Η κυρία Πρωτονοταρίου 
ξηλώθηκε από τη διεύθυνση του Δημοτικού Σχολείου της Γκράβας (δεν θυμάμαι τον 
αριθμό του), ύστερα από ενέργειες ενός συναδέλφου της, ο οποίος, όταν η υπόθεση έφτασε 
στα Δικαστήρια, δήλωσε, ότι υπάκουσε σε άνωθεν εντολές. Φυσικά, η κυρία 
Πρωτονοταρίου αθωώθηκε αλλά δεν επέστρεψε στη θέση της ούτε ο συνδικαλιστικός
 φορέας, στον οποίο ανήκει, έκρινε σκόπιμο να διαμαρτυρηθεί για το φαινόμενο αυτό. 
Και αυτή η περίπτωση ήταν η πιο γνωστή. Πόσες άλλες, άραγε, παρόμοιες υποθέσεις 
πέρασαν στα κρυφά, επειδή δεν έγιναν γνωστές ή επειδή οι θιγόμενοι προτίμησαν 
να αποχωρήσουν παρά να εμπλακούν σε ένα μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα με 
δυσβάσταχτο κόστος και χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από τους συνδικαλιστικούς 
φορείς, στους οποίους ανήκουν;

Ακόμα, η ίδια επίμαχη επιστολή έβριθε από γνωστές θεωρίες, που κάποτε απαντούσαν 
σε ακροδεξιά, εθνικιστικά, υπερπατριωτικά και εν γένει φοβικά ιστολόγια και ιστότοπους, 
όπως η υποτιθέμενη μετάνοια του μακαρίτη Γεωργίου Ράλλη για την κατάργηση του 
πολυτονικού (όταν από την επιστολογραφία του με τον κ. Κριαρά προκύπτει ακριβώς το 
αντίθετο) ή η μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας, την οποία, βέβαια, δεν κάνει τον κόπο να 
μας αναλύσει η εκπαιδευτικός, που συνέταξε την επιστολή αυτή, ή τη γνωστή αρλούμπα, ότι, 
δήθεν, το μονοτονικό προκάλεσε δυσλεξία, αλλά τώρα απαντούν τόσο σε εφημερίδες, έστω 
αμφιβόλου εγκυρότητος, όπως η εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (η οποία βάζει στην ιστορία 
και τη συμμετοχή της τέως Υπουργού Παιδείας, κας. Διαμαντοπούλου, στη Λέσχη 
Μπίλντερμπεργκ και το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ τάξης του Δημοτικού της κας. Ρεπούση, για 
να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον η ιστορία), αλλά και σε κείμενα εκπαιδευτικών. Ούτε 
γι’ αυτά τα παραπτώματα έκριναν σκόπιμο οι ευαισθητοποιημένοι, κατά τα άλλα, για τη 
δημόσια εκπαίδευση συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών να διαμαρτυρηθούν. Λέξη δεν 
άρθρωσαν για τις τερατολογίες περί την ελληνική γλώσσα, οι οποίες έχουν ξεφύγει, πλέον, 
από τα λαθρόβια και περιθωριακά μέσα και βρίσκονται ακόμα και σε έντυπα φερομένων
 ως συλλόγων εκπαιδευτικών ή μεμονωμένων εκπαιδευτικών.

Μόνο που αύριο, μετά από κάποια τραγικά γραπτά των πανελλαδικών, από αυτά που 

αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, θα ακούσουμε και πάλι τους συνδικαλιζόμενους 

εκπαιδευτικούς να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κακή κατάσταση της δημόσιας

 εκπαίδευσης. Θα τους παρακαλούσα θερμά, προτού προβούν σε οποιαδήποτε καταδίκη του

 κράτους για το χάλι αυτό – διότι δεν είναι στις αρχές μου να δηλώνω, ότι δεν δικαιούνται, 

δια να ομιλούν - να θυμηθούν, ποιος αδιαφόρησε για τη μόρφωση αυτών των 

μαθητών, αφήνοντάς τους έρμαιο ακατάλληλων εκπαιδευτικών. Διότι, όταν σπέρνεις 

άγνοια και συνωμοσιολογία, θα θερίσεις αγραμματοσύνη. 

Υ.Γ. Με την ιστορία για τη, δήθεν, εξάλειψη δύο φωνηέντων μας την πάτησαν και πρόσωπα, 

τα οποία υποτίθεται, ότι έχουν αρκετή μόρφωση και ενημέρωση, ώστε να αποφεύγουν 

τέτοιες λακκούβες. Το ένα εξ αυτών είναι η κα.Κανέλλη και το άλλο ο κ. Πολύδωρας.