Το ελληνικό όνειρο του κ. Φωτόπουλου

Ο κ. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ είναι το αντιπροσωπευτικότερο προϊόν του 

πολιτικού μας συστήματος, σαρξ εκ της σαρκός του, πλασμένος κατ’ εικόνα και 
ομοίωσή του. Συνδικαλιστής του Δημοσίου από νεαρή ηλικία, ανέβηκε 

τα σκαλιά της συνδικαλιστικής ιεραρχίας υπό τη σημαία του κόμματος εκείνου, 

που σημάδεψε όσο κανένα άλλο τη Μεταπολίτευση, χωρίς να κρύβει την 

απόλυτη υποστήριξη, που απολάμβανε από αυτό. Η προεδρία του μεγαλύτερου 

και πιο ισχυρού συνδικαλιστικού φορέα της χώρας ήταν το επιστέγασμα της 

πορείας του αυτής. Σε άλλες εποχές, ίσως μεταπηδούσε σε κάποιο υπουργικό 

θώκο στα βήματα όσων προκατόχων του εξαργύρωσαν τις συνδικαλιστικές τους 

υπηρεσίες με πολιτικά οφίτσια (κ.κ. Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας, 

Κουσελάς, Κουτρουμάνης κ.λπ.).

            Έστω από τη σημερινή του θέση, όμως, ο κ. Φωτόπουλος μπορούσε ανεμπόδιστα 

            να βυθίζει μια ολόκληρη χώρα στο σκοτάδι και να φέρνει σε απόγνωση χιλιάδες 

            επιχειρηματίες, που ελλείψει ρεύματος έβλεπαν τα προϊόντα τους να καταστρέφονται 

            και το τεφτέρι τους να γεμίζει ζημιές. Το κατέβασμα των διακοπτών ήταν το πιο 

            αποτελεσματικό μέσο για τη διασφάλιση των συμφερόντων της επιχειρήσεως, του 

            συνδικαλιστικού φορέα της οποίας προΐσταται ο εν παραπάνω κύριος, και η εκάστοτε 

            κυβέρνηση έσπευδε είτε να ικανοποιήσει τα αιτήματά του είτε να πάρει πίσω όποια μέτρα 

            συντελούσαν στην περιστολή των δικαιωμάτων και προνομίων των εργαζομένων στην 

            επιχείρηση αυτή. Δεν είναι ο πρώτος διδάξας ούτε, φοβάμαι, ο τελευταίος, που ανάγει τον 

            τσαμπουκά και την κακώς εννοούμενη μαγκιά σε πολιτική έκφραση και μέσο 

            επίτευξης των στόχων του. Είχε καλούς δασκάλους και ακόμα καλύτερους προστάτες 

            και ήταν πολύ καλός μαθητής.

Στην πραγματικότητα, ο κ. Φωτόπουλος εκφράζει, ας μου επιτραπεί, το Greek 

(ή Hellenic) dream, τον άνθρωπο, που χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές και 

μόρφωση αλλά με ακλόνητη την πίστη του στον κομματικό φορέα, που τον 

εξέθρεψε, ανέδειξε και υποστήριξε, κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη χώρα 

να χορεύει στο δικό του ζουρνά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες 

του ούτως ή άλλως ανεφάρμοστου νόμου, και να κάνει την πολιτική 

ηγεσία της χώρας αυτής να τον τρέμει. Το προαιώνιο όνειρο χιλιάδων 

Ελλήνων βρίσκει την ενσάρκωσή του στον κύριο αυτό. Δυνατός, 

ανεξέλεγκτος, ασύδοτος και χωρίς τη στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία 

να αναζητήσει τυχόν άλλους τρόπους, για να ικανοποιήσει τα αιτήματα 

του κλάδου του! Ο κλασσικός Έλληνας, που κάνει ό,τι του γουστάρει και δεν 

λογοδοτεί σε κανένα! Το αρχέτυπο του συνδικαλιστή, που εμφανίστηκε τη 

δεκαετία του ’80 και με μια κίνησή του ωθεί την πολιτική ηγεσία σε αναδιπλώσεις 

και πολλαπλά εγκεφαλικά!

Φυσικά, το ίδιο αυτό πρόσωπο μπορεί χαλαρά να εναγκαλίζεται τους

 περισσότερους πολιτικούς αρχηγούς και οι τελευταίοι ανερυθρίαστα να

 ποζάρουν δίπλα του χαμογελαστοί και πανευτυχείς. Ακόμα, ο κ. 

Φωτόπουλος δύναται ευχερώς να υποδύεται τον υποστηρικτή του 

εργατικού κινήματος και να κερδίζει τα εύσημα από μερίδα της Αριστεράς, 

παραδοσιακής και ανανεωτικής. Και, φυσικά, η ομάδα συνδικαλιστών της 

ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, την οποία έστειλε πέρσυ στο Σύνταγμα, ενώθηκε 

με τους αγανακτισμένους, χωρίς οι τελευταίοι να αντιδράσουν 

αρνητικά στη θέα τους.

Μετά τα παραπάνω, λοιπόν, δεν είναι απορίας άξιον, γιατί ο κ. Φωτόπουλος 

ζει και βασιλεύει στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Εκφράζει 

απόλυτα το ελληνικό όνειρο, την απόκτηση τόσης εξουσίας, ώστε να πράττει 

κυριολεκτικά ό,τι ποθεί, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το πράξει ατιμώρητος,

 και, ταυτόχρονα, να κοροϊδεύει τον κόσμο ως, δήθεν, ανατρεπτικός, 

αντιστασιακός, φίλος του λαού και άλλα συναφή, σε πείσμα της λογικής αλλά 

αποφεύγοντας κάθε συνέπεια.