Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Συντεχνιακή λογική και εξοβελισμός της λογικής

Θυμάμαι την αντίδραση ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής διανόησης προ 3, περίπου, ετών, στο άκουσμα της καταδίκης του πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου, Αιμιλίου Μεταξόπουλου, σε κάθειρξη 25 ετών για την υπόθεση με την υπεξαίρεση σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ενός τεραστίου ποσού (πάνω από 1 δις. δρχ., αν θυμάμαι καλά). Μέλη της είχαν αμφισβητήσει την ορθότητα της απόφασης αλλά και την επιβληθείσα ποινή. Κυρίως, όμως, είχαν διατυπώσει απόψεις επιπόλαιες για ανθρώπους της διανόησης, στηριζόμενες αποκλειστικά στη γνωριμία και τεράστια εκτίμηση, που έτρεφαν για το θανόντα καθηγητή.
Κατ' αρχάς και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις απόψεις τρίτων πολλώ δε μάλλον με αυτές κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι εκπροσωπούν τη διανόηση σε μια χώρα, στην οποία η λογική έχει εξοβελιστεί από την καθημερινότητά μας. Απεναντίας, τα συγκεκριμένα πρόσωπα, τουλάχιστον όσοι τιμούν το χαρακτηρισμό τους ως διανοούμενοι, έχουν δώσει μάχες απέναντι στο νεοελληνικό ανορθολογισμό και το έχουν πληρώσει με άπειρες συκοφαντίες και λοιπές προσβολές.
Εκείνο, που με προβλημάτισε, ήταν η ελαφρά τη καρδία κριτική του μέρους αυτού της ελληνικής διανόησης σε ένα περιστατικό, στο οποίο η Δικαιοσύνη μπορεί να υπήρξε αυστηρή αλλά σαφώς και υπήρξαν ανάλογες ευθύνες και των καταδικασθέντων, συμπεριλαμβανομένου και του αποβιώσαντος πρώην πρύτανη, κριτική η οποία φούντωσε με αφορμή το θάνατό του. Η λογική, ότι ποινές, όπως αυτή που επιβλήθηκε στον Αιμίλιο Μεταξόπουλο, θεωρείται ιδιαίτερα ασυνήθιστη για αδικήματα, όπως αυτά, για τα οποία κατηγορήθηκε ο θανών, μαρτυρεί άγνοια της νομικής πραγματικότητας. Στην πραγματικότητα, υπάρχει νόμος, ο οποίος προβλέπει αυστηρότατες ποινές, όταν η απάτη ή η υπεξαίρεση γίνονται σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου και το ποσό, που ζημιώθηκε το Ελληνικό Δημόσιο, είναι ιδιαίτερα υψηλό. Γνωρίζω περιπτώσεις προσώπων, τα οποία καταδικάστηκαν για τα παραπάνω αδικήματα και τους επεβλήθη η ποινή των ισοβίων. Φυσικά, δεν ανήκαν τα πρόσωπα αυτά στην ελίτ της ελληνικής διανόησης, ώστε να τύχουν υπεράσπισης από τα μέλη της. Και, βέβαια, το ελληνικό ποινικό δίκαιο δεν προβλέπει αυστηρές ποινές μόνο για όσους καταδικάζονται για ανθρωποκτονία από πρόθεση ούτε ταυτίστηκε ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος με δολοφόνους και βιαστές ανηλίκων, μόνο και μόνο επειδή έλαβε ποινή, που, κατά την άποψη των υποστηρικτών του κ. Μεταξόπουλου, αρμόζει μόνο σε στυγνούς εγκληματίες. Μια προσεκτική ματιά στο σχετικό νόμο αποδεικνύει, ότι ο θανών έλαβε μια μάλλον επιεική ποινή, αφού γλύτωσε την ισόβια κάθειρξη, η οποία προβλέπεται για τα αδικήματα, που ετέλεσε.
Περαιτέρω, ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος χαρακτηρίστηκε ως πρόσωπο, το οποίο, λόγω προσωπικότητας, δεν είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω το νόημα αυτής της άποψης, πέραν του ότι η εκφράστριά της δεν επιθυμεί να δεχθεί την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση. Δικαίωμά της είναι να μην αποδέχεται μια δικαστική απόφαση, αρκεί να έχει στοιχεία, που να πιστοποιούν, ότι η εν λόγω απόφαση πάσχει νομικά. Επειδή, όμως, τέτοια στοιχεία δεν παρατίθενται στο ανωτέρω άρθρο της υποστηρίκτριας του Αιμιλίου Μεταξόπουλου, αποτελεί και δικό μου δικαίωμα να θεωρήσω αβάσιμη την αμφισβήτησή της και βασιζόμενη σε καθαρά συντεχνιακή λογική.
Τέλος, ένα μέρος της διανόησης αυτής μίλησε για εγκληματιες, οι οποίοι δεν τιμωρούνται ανάλογα ή αναστέλλεται η εκτέλεση της ποινής τους για λιγότερο σοβαρά ή και ανύπαρκτα προβλήματα υγείας αλλά και για πολιτικούς, οι οποίοι απολαμβάνουν καθεστώς ατιμωρησίας. Ζω στην Ελλάδα και λόγω επαγγέλματος γνωρίζω πολύ καλά αυτά τα περιστατικά και δεν τα αμφισβητώ. Με αυτή τη λογική, λοιπόν, θα πρέπει να μένει ατιμώρητος κάθε εγκληματίας, αφού επικρατεί καθεστώς ατιμωρησίας στη χώρα μας. Με άλλα λόγια, το ευεργέτημα της ατιμωρησίας πρέπει να επεκταθεί και στους εκλεκτούς του χώρου μας. Παρεμπιπτόντως, προ 2 ετών ο γνωστός από τη συμμετοχή του στο παραδικαστικό κύκλωμα δικαστικός κ. Καλούσης είχε καταδικαστεί σε βαρύτατη ποινή πρωτοδίκως και είχε ασκήσει αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής αυτής, λόγω προβλημάτων υγείας. Κανένας εκ των υποστηρικτών του κ. Μεταξόπουλου δεν έκρινε σκόπιμο να αναφερθεί στο ενδεχόμενο αυτός ο άνθρωπος να έχει πραγματικό πρόβλημα υγείας και να πρέπει να αποφυλακιστεί. Όλως τυχαίως ο κ. Καλούσης είχε τόση σχέση με τη διανόηση όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Επαναλαμβάνω, ότι σέβομαι το δικαίωμα κάποιων ανθρώπων, που έχουν δώσει μια σημαντική και εν πολλοίς άνιση μάχη με την πεζότητα και την αμορφωσιά, που κυριαρχούν στη χώρα μας, να εκφράζουν αμφιβολίες για μια δικαστική απόφαση. Περιμένω, όμως, από τους ίδιους ανθρώπους να καταδικάζουν τα θλιβερά φαινόμενα, που διέπουν την καθημερινότητά μας στην Ελλάδα. Και επειδή ένα από τα φαινόμενα αυτά είναι και η συντεχνιακή αντίληψη, περιμένω από αυτούς να μην την επιδεικνύουν, όποτε τυγχάνει να καταδικάζεται κάποιος ομότεχνος ή ομοϊδεάτης τους, ως, επίσης, να τεκμηριώνουν την αμφισβήτησή τους με στοιχεία και όχι με αφηρημένα σχήματα, τα οποία μπορεί να ακούγονται ευχάριστα σε μια ποιητική βραδυά με πανσέληνο και δροσερό αεράκι αλλά δεν διαθέτουν ούτε κόκκο λογικής.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Σε σένα, ελληναρά μου, με αφορμή την ακρίβεια

Συμπάθα με, ελληναρά μου, που δεν συμμερίζομαι την γκρίνια σου για την ακρίβεια των ημερών μας. Δεν παραβλέπω, ότι οι τιμές έχουν πάει στα ύψη και το καλάθι της νοικοκυράς έχει μικρύνει, για να χρησιμοποιήσω και μια προσφιλή έκφραση των τηλεδημοσιογράφων, άλλωστε στην Ελλάδα ζω και εργάζομαι, οπότε και εγώ υφίσταμαι τα δεινά της, μεταξύ των οποίων είναι η ακρίβεια.
Πες μου, όμως, γιατί επιμένεις να ξοδεύεις όσα ξόδευες και προ μερικών ετών, όταν τίποτε δεν προεμήνυε, ότι θα σου έκοβαν επιδόματα και λοιπά οικονομικά οφέλη από την εργασία σου; Δεν μπορούσε, τάχα μου, να καταλάβεις τόσα χρόνια, ότι ξόδευες περισσότερα απ' όσα κέρδιζες και συνάμα σε κορόιδευαν όσοι σου πωλούσαν προϊόντα και υπηρεσίες, χρεώνοντάς σου όλ' αυτά πανάκριβα; Δεν είχες τη νοημοσύνη να αντιληφθείς, ότι έπινες ποτό "μπόμπα" σε μαγαζί δήθεν μοδάτο και το πλήρωνες πανάκριβο, επειδή δεν είχες το σθένος να πεις, ότι δεν θα πας εκεί; Δεν πηγαινε ο νους σου, ότι οι διακοπές σου στο χλιδάτο ελληνικό νησί σου κόστιζαν ο κούκος αηδόνι, ακριβώς επειδή οι ντόπιοι περίμεναν κορόιδα σαν του λόγου σου, για να βγάλουν χρήματα για δέκα ζωές; Ή μήπως τα διακοποδάνεια και εορτοδάνεια, που με περισσή χαρά έπαιρνες από την τάδε τράπεζα, πνίγουν τώρα τον αφράτο λαιμό σου και εσύ, αντί να τα βάλεις με τον εαυτό σου, που του χάρισες περιττές και υπερβολικές για το βαλάντιό σου απολαύσεις, τα βάζεις με το κράτος, που επιτρέπει στις τράπεζες να σου κατάσχουν τα περιουσιακά σου στοιχεία, επειδή θέλουν πίσω τα λεφτά τους; Και, τέλος πάντων, χάθηκε ολ' αυτά τα χρόνια να μποϋκοτάρεις τα πανάκριβα προϊόντα των σουπερμάρκετ και τις καφετέριες, που σου χρέωναν το απαράδεκτο νερόπλυμα, που με περισσό θράσος χαρακτηρίζουν καφέ, 5 και 6 ευρώ, κάποιες φορές και παραπάνω; Στο εξωτερικό εφαρμόζουν εδώ και χρόνια την τακτική του μποϋκοτάζ, επειδή είναι άνθρωποι με καταναλωτική συνείδηση και προσπαθούν να μην ξοδεύουν περισσότερα απ' όσα έχει το πορτοφόλι τους. Αλλά εδώ ωρύονταν οι ενώσεις προστασίας του καταναλωτή, ότι πρέπει να κάνουμε μποϋκοτάζ στις μεγάλες γαλακτοκομικές εταιρείες της χώρας μας, όταν ακρίβυνε το γάλα, και εσύ έσπευδες να ψωνίσεις δέκα-δέκα τα γάλατά τους, για να μην πιείς το φραπέ σου σκέτο και καταπιεστείς, ψωνάρα! Θα νόγαγες από μποϋκοτάζ;
Τώρα κλαίγεσαι, ότι δεν μπορείς να πας πουθενά, επειδή δεν σου φτάνουν τα λεφτά και όλα είναι πανάκριβα. Θα στερηθείς την καφετέρια στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης σου ή στην παραλιακή ή στο Κολωνάκι, ανάλογα με το που κατοικείς, και νοιώθεις σαν να πρόκειται να σε φυλακίσουν. Θα πάψεις μα πηγαίνεις στο μπαρ με τις μουράτες γκόμενες και τα απομεινάρια του ανθρώπου του Νεάντερταλ, που καμώνονται τους πορτιέρηδες και πουλάνε εξουσία σε σένα, επειδή τυγχανει να είσαι πιο κοντός και λιγότερο χειροδύναμος από αυτούς, αλλά και τους μπάρμεν, που σε κοιτάζουν σαν περίττωμα και, αντί να πετάξεις από τη χαρά σου, που δεν θα ξαναπατήσεις στον πανάκριβο ναό του δήθεν, κλαίγεσαι, ότι κινδυνεύεις να περάσεις το σαββατόβραδό σου στο σπίτι σου, σα να μην υπήρχαν άλλες εναλλακτικές λύσεις. Θα χάσεις τη δυνατότητα να κάνεις διακοπές στο μουράτο και συνάμα πανάκριβο νησί του Αιγαίου και θα σε πιάσει κατάθλιψη, επειδή θα ντρέπεσαι να πεις, ότι δεν πήγες εκεί το καλοκαίρι.
Μα δεν είσαι καθόλου σοβαρός, ελληνάρα μου! Τα λεφτά χόρευαν σαν τρελλά γύρω σου, επειδή τα μοίραζαν οι τράπεζες, εσύ δεν μπορούσες να τιθασεύσεις την ακόρεστη πείνα σου για σπατάλη, με αποτέλεσμα να χάσεις τη δυνατότητα να ανεύρεις εναλλακτικές λύσεις για την ψυχαγωγία σου και σου φταίει η οικονομική κρίση; Μάλλον το ψώνιο σου φταίει. Κατέληξες να πιστέψεις, ότι "ξοδεύεις και καταναλώνεις σαν τρελλός, άρα υπάρχεις". Προτού αρχίσουν να τρίζουν τα κοκκαλάκια του Καρτέσιου, που κακοποίησες το γνωμικό του, καλό θα είναι τώρα, που η οικονομική σου δύναμη μειώθηκε, να αρχίσεις να σκέφτεσαι εναλλακτικές λύσεις :
.- Κόψε τα μουράτα και δήθεν μαγαζιά εδώ και τώρα! Ευκαιρία να αντιληφθείς, ότι σε δούλευαν ψιλό γαζί εδώ και χρόνια και σου έτρωγαν τα λεφτά σου, προσφέροντάς σου υπηρεσίες αμφιβόλου ποιότητας. Ξέρεις πόσα μαγαζιά με φθηνότερες υπηρεσίες υπάρχουν τριγύρω σου; Ευκαιρία να μάθεις να το ψάχνεις! Μπες στο Διαδίκτυο και θα δεις προσφορές, που θα χάσεις τη μπάλα! Καλό φαγητό, φθηνός καφές, καθαρό και φθηνό ποτό κ.λπ.! Τί και αν δεν μαζεύουν "μούρες" αυτά τα μαγαζιά; Σάμπως και αυτές οι "μούρες" καταδέχονταν να σου δώσουν σημασία και ας άξιζες περισσότερο απ' όλους τους;
.- Ευκαιρία να μαζευτείς σε κάποιο σπίτι με τους φίλους σου, να μαγειρέψετε ή να παραγγείλετε απ' έξω, να δείτε κάποια ταινία, να πιείτε ένα ποτάκι, να πιάσετε μια κουβέντα χωρίς να ξελαρυγγιαστείτε, επειδή τα ηχεία παίζουν δυνατή μουσική, ή να αξιοποιήσετε όπως αλλιώς θέλετε το χρόνο σας! Και πιο κοντά θα έλθετε και περισσότερο εποικοδομητικά θα περάσετε τη βραδυά σας. Α, και θα έχετε και λιγότερη βαβούρα.
.- Πότε ήταν η τελευταία φορά, που διάβασες κάποιο βιβλίο ή ένα περιοδικό της προκοπής πέρα από λάιφσταϊλ, αθλητικά και κουτσομπολίστικα έντυπα; Άνοιξε κανένα έντυπο της προκοπής και ξεστραβώσου! Ίσως έτσι καταλάβεις, πόσο κούφια λόγια είναι αυτός ο υπερκαταναλωτισμός, που εσείς με την ανοησία σου συντηρείς.
.- Ξέρεις πόσα πολιτιστικά συμβάντα λαμβάνουν χώρα στο μέρος σου και εσύ δεν έχεις πάρει πρέφα, επειδή έχεις πορωθεί με το δήθεν; 'Ανοιξε ένα οδηγό της πόλης σου και θα μάθεις εκδηλώσεις, που ούτε τις φανταζόσουν, μπας και διευρύνεις λιγάκι τους πνευματικούς σου ορίζοντες. Ξέρεις, και η μόρφωση αποτελεί μια μορφή ψυχαγωγίας, χώρια που σε κάνει περισσότερο υποψιασμένο για όσα συμβαίνουν γύρω σου και δεν θα σε πιάνουν εύκολα κώτσο.
.- Πήγαινε καμμία εκδρομή σε κάποιο μέρος, που δεν το έχουν τσακίσει οι κοσμικοί και η επέλαση του πολισμένου σκυροδέματος και της εν γένει κακογουστιάς, και διατηρεί λογικές τιμές! Θα γεμίσουν καθαρό αέρα τα πνευμόνια σου και θα χαλαρώσεις από τους έντονους ρυθμούς της πόλης. Ζούμε σε μια χώρα, στην οποία τα όμορφα μέρη περισσεύουν και, όμως, επιμένουμε να επισκεπτόμαστε τα ίδια και τα ίδια 5-6 μέρη, επειδή εκεί πάει όλος ο καλός κόσμος. Ευκαιρία να κάνεις αποτοξίνωση από αυτά τα μέρη και τις "δήθεν" φάτσες, που συχνάζουν εκεί.
.- Σταμάτα να επηρεάζεσαι από τις βλακείες, που ακούς στην τηλεόραση περί μοδάτων μερών, τα οποία μαζεύουν καλό κόσμο. Ο δημοσιογράφος, που λέει γι' αυτά τα μέρη, τρώει και καλοπερνάει τζάμπα σε αυτά, για να τους κάνει ρεκλάμα και να τσιμπήσουν κορόιδα σαν του λόγου σου. Έτσι και κάνεις το λάθος και πας εκεί, θα πληρώσεις τις υπηρεσίες τους βαπορίσιες, χώρια που θα σε αντιμετωπίσουν σαν τον τελευταίο πληβείο της Αρχαίας Ρώμης. Συμβουλή : Έτσι και ακούς να διαφημίζουν πάρα πολύ ένα μέρος, μην πας εκεί!
.- Νοικοκύρεψε τα οικονομικά σου! Δεν χρειάζεσαι 15 ζευγάρια παπούτσια το χρόνο, για να νοιώσεις ευτυχής και καλοντυμένος, αρκούν και λιγότερα. Ούτε πρέπει ντε και καλά τα ρούχα σου να είναι φιρμάτα, υπάρχουν και φθηνότερα ρούχα, που είναι πολύ καλής ποιότητας. Κόψε τις πολλές εκδρομές, που είχες κακομάθει να κάνεις, επειδή, τάχα μου, δεν μπορείς να μένεις πολύ καιρό στην πόλη, αφού υπάρχουν όλες οι παραπάνω εναλλακτικές λύσεις. Περιόρισε τις εξόδους σου και μάθε τα οφέλη της αποταμίευσης! Οι πρόγονοί σου δεν ήταν ηλίθιοι, που μάζευαν χρήματα για την εποχή, που δεν θα μπορούσαν, πλέον, να εργάζονται. Η εξοικονόμηση χρημάτων δεν αποτελεί απαραίτητα τσιγκουνιά, ευκαιρία να το μάθεις!
.- Κυρίως, όμως, κόψε τη γκρίνια και πήγαινε να ζήσεις λίγο στο εξωτερικό, για να δεις, τί ζωή κάνει ο κόσμος εκεί πέρα! Πιο μαζεμένοι, λιγότερο μίζεροι με τα λεφτά τους, λιγότερο καταναλωτές από σένα, περισσότερο συνειδητοποιημένοι, ώστε να μην τους κοροϊδεύουν οι επιτήδειοι με τις ακριβές τιμές, και αποφασισμένοι να βγάλουν την οικονομική κρίση με λιγότερες σπατάλες! Οι χώρες τους έχουν προοδεύσεις περισσότερο από τη δική μας, επειδή, μεταξύ άλλων, οι άνθρωποι σκέφτονται περισσότερο και δεν έχουν αναγάγει το θυμικό τους στον απόλυτο άρχοντα της ζωής τους. Προφανώς δεν είναι αυτή η γνωστή βρώμικη λέξη, που με ευκολία τους προσάπτουν οι περισσότεροι ελληναράδες.
Αν αντιληφθείς τα παραπάνω, ίσως πάψεις να μιζεριάζεις σε βαθμό υπερθετικό. Τουλάχιστον θα έχεις βάλει την προσωπική σου ζωή σε τάξη. Κάτι είναι και αυτό στη χώρα, που στα λόγια δίνει ρέστα αλλά από πράξεις υστερεί.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Ιρλανδικά θαύματα και ελληνική επιπολαιότητα

Μέχρι και πριν από 2 χρόνια, ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα επαινούσε την Ιρλανδία, που είχε καταφέρει από μια φτωχή αγροτική χώρα, που εξήγαγε μετανάστες στις Η.Π.Α. και την Αγγλία, να μετατραπεί σε πόλο έλξης διεθνών εταιρειών, χάρη σε μια σειρά ευνοϊκών οικονομικών μέτρων, που προέβλεπε γι' αυτές. Η συγκεκριμένα χώρα αποτελούσε, τότε, παράδειγμα προς μίμηση για τους ημεδαπούς τιμητές της εν Ελλάδα καταστάσεως.
Εδώ και μερικές ημέρες η Ιρλανδία βρίσκεται στην ίδια οικονομική κατάσταση με μας, ίσως σε λίγο καλύτερη αλλά πάντα με το Δ.Ν.Τ. στα πόδια της. Το "ιρλανδικό θαύμα" μοιάζει και έχει θαμπώσει και φαίνεται δύσκολο να μπορέσει να ξαναλάμψει. Πολλοί ήδη στοιχηματίζουν, ποια χώρα θα είναι το επόμενο θύμα του οικονομικού παιχνιδιού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προκαλεί, όμως, ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος, με τον οποίο ελαφρά τη καρδία έσπευσαν πολλοί συμπολίτες μας να επαινέσουν ένα μοντέλο, το οποίο, όπως αποδείχθηκε, στηριζόταν σε πήλινα πόδια. Και αν, τέλος πάντων, ο πολύς κόσμος αγνοεί βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας - που επέβαλλαν να μη σπεύδει αυτός ο κόσμος να διατυπώσει άποψη για την οικονομική ανάπτυξη της Ιρλανδίας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - απορίας άξιον είναι, γιατί πρόσωπα με γνώσεις περί τα οικονομικά επαινούσαν την Ιρλανδία, που πέτυχε να έχει ένα γοργότατο ρυθμό ανάπτυξης με ελάχιστη, μέχρι πριν 3 χρόνια, ανεργία, παραβλέποντας κάποιες βασικές αδυναμίες του οικονομικού της συστήματος. Τα όποια επικριτικά άρθρα για την πραγματικότητα περί το "ιρλανδικό θαύμα" περνούσαν στα ψιλά των εφημερίδων και οι όποιοι σκεπτικιστές απλά αγνοούνταν.
Φοβάμαι, ότι στην Ελλάδα απουσιάζει η ψύχραιμη ματιά σε ένα φαινόμενο, είτε λαμβάνει χώρα σε μας είτε στο εξωτερικό. Πάντοτε αρκούμαστε στο φαινόμενο και ποτέ δεν εστιάζουμε στα αίτια, που οδήγησαν στο φαινόμενο αυτό και, κατά συνέπεια, στην πιθανότητα διάρκειας του φαινομένου αυτού, ίσως επειδή σαν λαός αρκούμαστε να δείχνουμε μια εικόνα προς τα έξω και ποτέ δεν δημιουργούμε τις απαραίτητες υποδομές, ώστε να μακροημερεύσει η εικόνα αυτή. Και, δυστυχώς, αυτή η διαπίστωση δεν αφορά μόνο τους αδαείς περί τα οικονομικά, που είναι και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, αλλά και πολλούς από τους γνώστες της οικονομικής επιστήμης, οι οποίοι στα πλαίσια του λαϊκισμού έπαιρναν παραμάζωμα τα Μ.Μ.Ε., για να διαφημίσουν το "ιρλανδικό θαύμα", συγκρίνοντάς το με την εν Ελλάδι οικονομική κατάσταση και αποσιωπώντας πράγματα, που καθιστούσαν το εν λόγω "θαύμα" αμφιβόλου σταθερότητας.
Δεν είναι σκοπός μου να προβάλλω την υπαγωγή της Ιρλανδίας στον ίδιο οικονομικό μηχανισμό ,στον οποίο έχει μπει η χώρα μας εδώ και λίγους μήνες, ώστε να καταδείξω, ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν και αλλού. Περισσότερο με απασχολεί η ελαφρά τη καρδία κριτική, που κυριαρχεί στην Ελλάδα αναφορικά με πολλά και δη με σοβαρά θέματα, κατάσταση η οποία αφορά το σύνολο, σχεδόν, των κατοίκων της χώρας μας. Διότι προδίδει μια εικόνα ενός λαού, ο οποίος πρώτα μιλάει και μετά σκέφτεται. Αν υποθέσουμε, ότι σκέφτεται, με όποιες συνέπειες μπορεί αυτό να έχει για την πορεία της Ελλάδος.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Γνωστοί Παγκοσμίως πλην Ελλάδος

Αναρωτιέμαι, πόσοι Έλληνες γνωρίζουν την Αούν Σαν Σούου Κίι, αυτό το σύμβολο των ανθρώπων της Μυανμάρ για ελευθερία και απαλλαγή από το στρατοκρατικό καθεστώς, που κυβερνά με σιδηρά πυγμή και καταπνίγοντας όλες τις δημοκρατικές ελευθερίες στη χώρα αυτή. Ελάχιστοι ίσως θυμούνται, ότι σχετικά πρόσφατα η εν λόγω κυρία κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και από εκεί και πέρα ουδέν.
Το Λιού Σιαομπό, αγωνιστή για τα δημοκρατικά δικαιώματα στην Κίνα και άρτι βραβευθέντα με το ίδιο βραβείο, ισχύουν πάνω κάτω τα ίδια. Ενδεχόμενα να τον θυμούνται περισσότερος κόσμος στη χώρα μας, επειδή η δική του βράβευση είναι πιο πρόσφατη και τέλος!
Οι παραπάνω αποτελούν σύμβολα του διαρκούς αγώνα του ανθρώπου για εξασφάλιση όσων δημοκρατικών ελευθεριών εμείς θεωρούμε αυτονόητες. Ζουν σε χώρες, όπου κυριαρχούν ανελεύθερα και αλλεργικά σε διαφωνούντες καθεστώτα και υφίστανται διωγμούς και ταλαιπωρίες για τις ιδέες τους. Θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τους δικούς μας αγωνιστές της επταετίας, οι οποίοι υφίσταντο φυλακίσεις και βασανισμούς, επειδή αμφισβητούσαν τη χούντα. Μόνο που στη χώρα μας, πλέον, επικρατεί η Δημοκρατία - έστω και στη μορφή, που της έχουμε δώσει - ενώ στις χώρες, όπου ζουν οι παραπάνω, η Δημοκρατία παραμένει μια μακρυνή εικόνα.
Ζώντας σε μια χώρα, όπου οι πορείες διαμαρτυρίας αποτελούσαν τρόπο εκδήλωσης της αντίθεσης των πολλών προς κάποια πολιτική αλλά και κάποιες καταστάσεις στο εξωτερικό, θα περίμενα να δω ανάλογη ευαισθησία και για περιπτώσεις, όπως οι ανωτέρω. Δυστυχώς, όμως, οι πορείες στη χώρα μας περιορίζονται σε ό,τι αφορά τα στενά μας συμφέροντα ή, όταν αφορούν θέματα από το εξωτερικό, στις χώρες και τα πρόσωπα, τα οποία υφίστανται βία προερχόμενη από συγκεκριμένη χώρα ή συγκεκριμένους οργανισμούς. Σαφώς και έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται οι συμπολίτες μας, πλην, όμως, θα ήθελα να δω αυτές τις διαμαρτυρίες να αφορούν και άλλα πρόσωπα, τα οποία τυγχάνει να μην ταλαιπωρούνται από τη γνωστή και μη εξαιρετέα χώρα, που οι περισσότεροι λατρεύουμε να μισούμε και ας μιμούμαστε την κουλτούρα της και τον τρόπο ζωής της.
Με άλλα λόγια, αν η κα. Σούου Κίι ή ο κ. Σιαομπό υφίσταντο διώξεις οφειλόμενες σε ενέργειες των Η.Π.Α., θα είχε ξεσηκωθεί πολύς κόσμος στην Ελλάδα, θα είχαν λάβει χώρα πορείες και συνθήματα για τους γνωστούς φονιάδες των λαών θα ακούγονταν από άκρη σε άκρη. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Και το αποτέλεσμα είναι, ότι οι πολλοί συνεχίζουν να αγνοούν δύο σημαίνοντα πρόσωπα στον αγώνα του ανθρώπου για την ελευθερία.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ένα σύμβολο αυταπάρνησης

Ήταν το έτος 2003, όταν έκαναν το γύρο του κόσμου οι συγκλονιστικές φωτογραφίες του θανάτου της Ρέητσελ Κόρι. Η 23χρονη Αμερικανίδα είχε αναλάβει, μαζί με άλλους ακτιβιστές, την αποτροπή κατεδάφισης παλαιστινιακών οικισμών από τον ισραηλινό στρατό, χρησιμοποιώντας τα σώματά τους ως ανθρώπινες ασπίδες. Παρ' ολ' αυτά, μια μπουλντόζα πάτησε την Ρέητσελ Κόρι και τη σκότωσε. Έκτοτε, το όνομα της συμβολίζει την ειρηνική αντίσταση εναντίον της πολιτικής του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων, ενώ το σκάφος, που έσπασε τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας προ μηνών, προκειμένου να μεταφέρει τρόφιμα και ανθρωπιστικό υλικό στους Παλαιστινίους, φέρει τιμητικά το όνομά της.
Σκέφτομαι, πόσο κουράγιο θέλει να σταθείς δίπλα στους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου έμπρακτα και, κυρίως, χωρίς την άσκηση βίας. Η Ρέητσελ Κόρι θα μπορούσε να ρίχνει βόμβες οπουδήποτε και, στη συνέχεια, να εκδίδει προκηρύξεις γεμάτες μίσος για τους πάντες, τσιτάτα, ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του σπιτιού της. Θα μπορούσε να πιάσει στασίδι στα δελτία των ειδήσεων και να καταριέται τους επάρατους Αμερικανούς, που σκοτώνουν τον κόσμο ανά την υφήλιο. Ακόμα χειρότερα, θα μπορούσε η ίδια να ζωστεί βόμβες και να εκτιναχθεί καταμεσής κάποιας πόλης του κόσμου, παίρνοντας μαζί της και αρκετές άλλες ζωές, που ενδεχόμενα να ασπάζονταν τις απόψεις της. Ωστόσο, προτίμησε να μη βλάψει κανένα άλλο παρά τον ίδιο της τον εαυτό, θυσιάζοντάς τον για να προφυλάξει από την κατεδάφιση κάποια παλαιστινιακή οικία. Η εικόνα της αιμόφυρτης και ετοιμοθάνατης Ρέητσελ Κόρι ελάχιστα απέχει από αυτή των χριστιανών μαρτύρων επί ρωμαϊκών διωγμών. Και οι δύο είναι περιπτώσεις ανθρώπων, που πέθαναν για τις ιδέες τους, οι οποίες ήταν εντελώς αντίθετες προς κάθε βία - η μετεξέλιξη του χριστιανισμού σε όπλο βίας κατά των μη χριστιανών συνέβη αρκετά αργότερα.
Σε μια εποχή, που οι περισσότεροι ιδεολόγοι προτιμούν να βλάψουν ου μην και σκοτώσουν για τις ιδέες τους και, μάλιστα, προβάλλονται ως παραδείγματα προς μίμηση, η Ρέητσελ Κόρι προτίμησε να πεθάνει η ίδια για τις ιδέες της, αποδεικνύοντας ότι στις σκληρές εποχές μας υπάρχουν, ακόμα, άνθρωποι με ανώτερα ιδανικά, οι οποίοι αρνούνται να υπερασπιστούν δια της βίας τις απόψεις τους. Και αυτό την κάνει πραγματικό παράδειγμα προς μίμηση. Και είναι ευκαιρία, με αφορμή το θεατρικό έργο, που ανεβαίνει αυτό τον καιρό στην Αθήνα και είναι εμπνευσμένο από τη ζωή της, να θυμηθεί αρκετός κόσμος, τί θα πει πραγματικός και αγνός ιδεολόγος, καθαρός από φανατισμούς και αρνητής της βίας.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Τα υποτιθέμενα οφέλη της χούντας

Τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει τα δημοσιεύματα, που θέλουν τη χούντα να έχει ωφελήσει τη χώρα μας. Πρόκειται για μια διογκούμενη τάση, η οποία οφείλεται στα παρατράγουδα της δημοκρατίας στη χώρα μας και στην εν γένει κρίση, που τη μαστίζει, κατάσταση που δίνει την αφορμή στους απανταχού χουντόφιλους να μας θυμίσουν, πόσο καλά ήταν στην Ελλάδα της περιόδου 1967-1974. Βοηθάει, βέβαια, και το γεγονός, ότι μετά από 36 χρόνια οι μνήμες πολλών έχουν ξεθωριάσει και είναι εύκολο σε ένα καπάτσο παραποιητή της ιστορίας να εξωραΐσει την πραγματικότητα της εποχής εκείνης.
Επειδή, όμως, η σύγχρονη ιστορία με τα τόσα ντοκουμέντα δεν αναθεωρείται, καλό είναι να δούμε ένα προς ένα τα επιχειρήματα των συμπαθούντων τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ώστε να διαπιστώσουμε το «καλό», που αυτή έκανε στην Ελλάδα.
.- Η οικονομία πήγαινε καλύτερα : Η Ελλάδα έως το 1972 είχε ένα από τους μεγαλύτερους δείκτες ανάπτυξης παγκοσμίως. Όμως, αυτό δεν οφειλόταν στις πολιτικές της χούντας αλλά σε αυτές των προηγούμενων, δημοκρατικά εκλεγμένων, για να μην ξεχνιόμαστε, κυβερνήσεων. Η χούντα απλά παρέλαβε ένα μηχανισμό, τον οποίο και διατήρησε. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Όταν, όμως, ξέσπασε η πετρελαϊκή κρίση του 1973, η χούντα απλά δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει, σημάδι ότι δεν είχε οικονομική πολιτική άλλως δεν διέθετε την παραμικρή πρόνοια για την αποτροπή της. Πριν την κρίση αυτή, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα κυμαινόταν στο 4%. Όταν έπεσε η χούντα, η πληθωρισμός είχε σκαρφαλώσει στο 30%. Δεν προδίδει και τη καλύτερη δυνατή οικονομική πολιτική μια κυβέρνηση, η οποία μέσα σε 2 χρόνια αφήνει τον πληθωρισμό να αυξηθεί κατά 26 ποσοστιαίες μονάδες.
.- Δεν υπήρχαν οικονομικά σκάνδαλα : Α μπα; Και τι ήταν ακριβώς το σκάνδαλο ESSO-ΠΑΠΠΑΣ; Τι ήταν το σκάνδαλο με τα αργεντινικά κρέατα; Μάλλον σε άλλο πλανήτη ζουν, όσοι πιστεύουν, ότι η χούντα αποτελούνταν από αγίους. Ούτε αποτελεί δικαιολογία, ότι η χούντα προκάλεσε λιγότερα οικονομικά σκάνδαλα, διότι σημασία δεν έχει η ποσότητα των σκανδάλων αλλά η πρόκλησή τους καθαυτή, η οποία αμαυρώνει την εικόνα μιας κυβέρνησης ανεξάρτητα από το συνολικό αριθμό των ατοπημάτων της.
.- Η διοίκηση λειτουργούσε καλύτερα επί χούντας : Αν τη συγκρίνουμε με τον τρόπο, που λειτουργεί σήμερα η διοίκηση, μάλλον ναι. Αλλά ο τρόπος λειτουργίας της σημερινής διοίκησης δεν μπορεί να αποτελέσει μέτρο σύγκρισης. Η πραγματικότητα είναι, ότι η χούντα βρήκε ένα κρατικό μηχανισμό, τον οποίο διατήρησε, αφού πρώτα απέλυσε όσους λειτουργούς του δεν της ήταν αρεστοί. Να αναφερθούμε, εν συντομία, στους λαμπρούς επιστήμονες Μιχαήλ Στασινόπουλο, Αριστόβουλο Μάνεση, Γεώργιο – Αλέξανδρο Μαγκάκη, γιατί η λίστα τελειωμό δεν έχει. Δεν έγινε αυστηρότερη η επίβλεψη των δημοσίων υπαλλήλων, υπήρχε ήδη. Για να μη μιλήσουμε για την εκτός ελέγχου οικοδόμηση σε όλη τη χώρα – η πρώτη γενιά αυθαιρέτων κτίστηκε επί χούντας – για την απαλλοτρίωση εκτάσεων, που οι ντόπιοι είχαν καταστήσει κοινόχρηστες για την εξυπηρέτηση των οικονομικών αναγκών τους (απαλλοτριώσεις της ΕΛ.ΒΙΚ. στη Θεσσαλία) ή ιδιωτικών, όπως στην περίπτωση Καραγιάννη και λοιπών ιδιοκτητών στο Καπανδρίτι Αττικής, με ετσιθελικούς όρους. Ειδικά για την τελευταία, το ελληνικό κράτος υποχρεώθηκε το 2003, μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και ένα απάνθρωπα μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα των ιδιοκτητών των παραπάνω εκτάσεων να καταβάλει αποζημίωση, η οποία έφτασε τα κάμποσα δισ. δραχμές. Παρεμπιπτόντως, το Δεκέμβριο του 1967 η βασιλική οικογένεια εγκατέλειψε δια παντός τη χώρα, αφήνοντας πίσω της την κινητή και ακίνητη περιουσία της. Η χούντα ήταν, για να λέμε την αλήθεια, η μοναδική κυβέρνηση, που ανέλαβε να καταγράψει την περιουσία αυτή. Μόνο που, ενώ η βασιλική οικογένεια είχε εγκαταλείψει τη χώρα το 1967, η καταγραφή της περιουσίας της ολοκληρώθηκε περί τα μέσα του 1973. Δεν είναι και ο ορισμός της ταχύτητας μιας δημόσιας διοίκησης, για την επάρκεια και ταχύτητα της οποίας κομπάζουν οι οπαδοί της.
.- Δεν υπήρχε εγκληματικότητα στα χρόνια της χούντας: Μα αυτό συνέβαινε έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Δεν εξάλειψε η χούντα την εγκληματικότητα. Απλά σε μια εποχή, όπου ο καταναλωτισμός ήταν ανύπαρκτος και ο κοινωνικός ιστός δεν επέτρεπε πολλές παρεκκλίσεις από τις συνήθεις νόρμες συμπεριφοράς αλλά και ήταν άλλα τα κοινωνικά πρότυπα, ήταν λογικό η εγκληματικότητα να είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αλλά η τελευταία, στην οποία πιστώνεται αυτό, είναι η χούντα. Επίσης, τα κατάλοιπα του Εμφυλίου κρατούσαν γερά στα μικρά μέρη, όπου οι νικητές συνέχιζαν να τρομοκρατούν και απειλούν ποικιλοτρόπως, έχοντας τις πλάτες της χουντικής ηγεσίας, όσους θεωρούσαν, ότι δεν συμμερίζονταν τις πεποιθήσεις τους ή απλά όσους είχαν βάλει στο μάτι. Αν αυτό δεν αποτελεί μια μορφή εγκληματικότητας, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
.- Η χώρα μας στεκόταν υπερήφανη στα πόδια της και απολάμβανε σεβασμό : Η Ελλάδα εκείνης της εποχής είχε στιγματιστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης για την πρακτική των βασανιστηρίων, που εφάρμοζε. Το ίδιο είχε πράξει και η Διεθνής Αμνηστία αλλά και άλλοι οργανισμοί. Αν εξαιρέσουμε ολ’ αυτά, η Ελλάδα στεκόταν περήφανα στα πόδια της και απολάμβανε σεβασμό.
.- Η χούντα μερίμνησε για τα χαμηλά οικονομικά στρώματα : Ναι, με τη χορήγηση δανείων, τα οποία ουδέποτε αξίωσε πίσω, επιβαρύνοντας ανεπανόρθωτα τον κρατικό κορβανά. Ακριβώς την ίδια πολιτική παροχών ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ της οκταετίας 1981-1989. Γιατί δεν το μνημονεύουν εξίσου επαινετικά οι υποστηρικτές της λαϊκής πολιτικής της χούντας; Χώρια που η χορήγηση αθρόων δανείων οδήγησε στη διαμόρφωση μια άκρως απαράδεκτης νοοτροπίας, όπου οι αγρότες, λ.χ., μετετράπησαν σε επαίτες δανείων με καταπλεονεκτικούς, υπέρ αυτών, εννοείται, όρους και επιδοτήσεων, με αποτέλεσμα σήμερα, αντί να γίνουν αποδοτικοί και να στραφούν σε καλλιέργειες, που έχουν ζήτηση στο εξωτερικό, να αποκλείουν δρόμους, εκβιάζοντας την εκάστοτε κυβέρνηση να απορροφηθεί πάση θυσία η αζήτητη σοδειά τους.
.- Επί χούντας σταμάτησε η μετανάστευση : Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη και η πλειονότητα των βορειοελλαδιτών συμφοιτητών μου είχε τουλάχιστον ένα μέλος, που ξενιτεύτηκε στη Δυτική Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σουηδία ή αλλού κατά το χρονικό διάστημα 1965-1980. Οι περισσότεροι ξενιτεύτηκαν επί χούντας, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, τα οικονομικά μέτρα υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, δεν έφτασαν μέχρι τον ελληνικό βορρά.
.- Στην επταετία των συνταγματαρχών ο κόσμος δεν πεινούσε : Να το πείτε αυτό σε ανθρώπους, οι οποίοι ζούσαν σε αγροτικές περιοχές της χώρας και οι οποίοι τότε αποτελούσαν την πλειοψηφία των Ελλήνων. Αυτοί αποτελούσαν τον κύριο όγκο του μεταναστευτικού ρεύματος της χώρας μας προς το εξωτερικό. Η πλειονότητά τους στερούνταν ακόμα και βασικά αγαθά εκείνη την εποχή. Αν δεν πεινούσαν, θα μετανάστευαν; Τόσο απλό είναι.
.- Επί χούντας υπήρχε ασφάλεια : Με μηδενική εγκληματικότητα, ήταν φυσικό να υπάρχει ασφάλεια. Επειδή, όμως, η έννοια της ασφάλειας, όπως την εννοούν οι νοσταλγοί της επταετίας, έχει πονηρό περιεχόμενο, καλό είναι να θυμηθούμε, τι ακριβώς εννοούν με τη λέξη «ασφάλεια» τα εν λόγω πρόσωπα. Συγκεκριμένα, με το μετεμφυλιακό κράτος στα ντουζένια του και τους αριστερούς συμπολίτες μας να διώκονται και να αδυνατούν να ευημερήσουν, κυριαρχούσε η άποψη του από Ανατολάς κομμουνιστικού κινδύνου, που καθιστούσε απαραίτητη την οργάνωση της Αστυνομίας για τη λήψη μέτρων σε βάρος των «εαμοβουλγάρων». Η σύλληψη και οι εν γένει διωγμοί των αριστερών εκείνη την εποχή εντάθηκαν, δίνοντας στους ανασφαλείς και αμόρφωτους συμπολίτες μας την ψευδαίσθηση της καθιέρωσης της ασφάλειας επί χούντας. Με άλλα λόγια, η χώρα ήταν ασφαλής, διότι φρόντιζε η χούντα να προπαγανδίζει, ότι φροντίζει προς τούτο.
.- Επί χούντας έγιναν εκατοντάδες δημόσια έργα : Τα οποία, παρεμπιπτόντως, είχαν ξεκινήσει από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και συνεχίστηκαν και μετά τη χούντα. Εκατοντάδες χωριά απέκτησαν ρεύμα και τρεχούμενο νερό και χιλιάδες χιλιόμετρα χωματόδρομων ασφαλτοστρώθηκαν και πριν τη χούντα και μετά τη χούντα, η οποία απλά καπηλεύτηκε και τα έργα παλαιότερων ετών, παρουσιάζοντάς τα ως δικά της. Επί των ημερών της, μάλιστα, κατεδαφίστηκαν εκατοντάδες παλαιά κτίρια στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος και αντικαταστάθηκαν από ακαλαίσθητα μπετονένια κτίρια. Δέχομαι, ότι το κακό αυτό ξεκίνησε επί υπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή (Υπουργός Δημοσίων Έργων, για να μην ξεχνιόμαστε) αλλά διογκώθηκε επί χούντας ή, τουλάχιστον, δεν έκανε κάτι η χούντα, για να το σταματήσει.
.- Επί χούντας υπήρχε περισσότερος σεβασμός : Ναι, αν δεν ήσουν αριστερός ή συγγενής αριστερών, αμφισβητίας της πολιτικής εν Ελλάδι κατάστασης και αναγνώστης και θαυμαστής ύποπτων έργων και συγγραφέων και άλλα συναφή. Τότε να δείτε, τι σεβασμό σου έδειχνε η χούντα ! Τι κρίμα, που δε ζει η Αμαλία Φλέμινγκ για να διηγηθεί στους θαυμαστές της δικτατορίας, πόσο τη σεβάστηκε το καθεστώς των Απριλιανών! Αν, μάλιστα, είχες το θράσος να νυμφευτείς ή έστω να κάνεις παρέα με πρόσωπο, που η οικογένειά του είχε χαρακτηριστεί ως σόι υπόπτων φρονημάτων, εκεί βίωνες το σεβασμό του επίσημου κράτους στο πετσί σου.
.- Επί χούντας υπήρχε περισσότερο ήθος : Πώς τον έλεγαν εκείνο τον πολιτικό, που με τη συνδρομή του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο πήρε διαζύγιο – εξπρές από τη σύζυγό του, ώστε να παντρευτεί αμέσως την ερωμένη του ; Α, το βρήκα, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Πρωθυπουργός της χώρας από το 1967 έως το 1973! Και, βέβαια, ο νεποτισμός δεν ήταν κάτι άγνωστο στους χουντικούς, οι οποίοι φρόντισαν να βολέψουν το σόι τους, όπως κάθε πολιτικός στην Ελλάδα. Η παραπάνω παραπομπή στο tvxs είναι άκρως κατατοπιστική.
.- Επί χούντας δεν ήταν τα σύνορα της χώρας ξέφραγο αμπέλι : Μάλλον φρουρούνταν καλύτερα τα σύνορα γύρω από την Ελλάδα, μην, τυχόν, και χάσουν οι γείτονές μας τα οφέλη του υπαρκτού σοσιαλισμού. Συν τοις άλλοις, δεν είχε ακόμα ξεσπάσει το μαζικό κύμα άτακτης μετανάστευσης από υπανάπτυκτες και σπαρασσόμενες από πολέμους χώρες προς την ανεπτυγμένη Δύση. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, φοβάμαι, ότι η χούντα θα τα κατάφερνε εξίσου καλά, όπως τα κατάφερε και με την ελληνική οικονομία.
.- Σήμερα η παράσταση των πεπραγμένων της χούντας γίνεται μονόπλευρα από τα Μ.Μ.Ε. : Με άλλα λόγια, έπρεπε τα Μ.Μ.Ε. να προβάλλουν τα θετικά της επταετίας, αν θέλουν να είναι αντικειμενικά. Με την ίδια λογική, πρέπει αύριο να εμφανιστούν στη Γερμανία φιλοναζιστές και να υποστηρίξουν, ότι ο Χίτλερ έκανε και καλό στη χώρα τους. Φυσικά, οι Γερμανοί έχουν πλήρως διδαχθεί τα δεινά του ναζισμού και τον έχουν εξοβελίσει από την καθημερινότητά τους, ενώ εμείς περί άλλων τυρβάζουμε και, δυστυχώς, χειροτερεύει η κατάσταση, όσο περνούν τα χρόνια. Και, επί τη ευκαιρία, με τόσους φιλοχουντικούς στα Μ.Μ.Ε. (Καρατζαφέρης, οικογένεια Πλεύρη, Ζουρνατζής και άλλοι) δεν πρέπει να έχουν παράπονο οι φιλοχουντικοί. Ουκ ολίγα εγκώμια πλέκουν στους συνταγματάρχες και την πολιτική τους οι ανωτέρω κύριοι.
.- Εάν γίνονταν οι εκλογές, που είχε προκηρύξει ο Παπαδόπουλος, η χούντα θα τις κέρδιζε : Κατ’ αρχάς δεν υπήρχε το παραμικρό εχέγγυο, ότι θα τηρούσε την όποια υπόσχεσή του ο συγκεκριμένος κύριος, αφού κανένας δεν μπορούσε να ελέγξει, αν θα την τηρούσε. Μια εξουσία, που ανεδείχθη καταλύοντας το Σύνταγμα, δεν ελεγχόταν από το εκλογικό σώμα και, συνεπώς, μπορούσε άνετα να επικαλεστεί ασθένειες και γύψους, ώστε να παραπέμψει τις εκλογές στις ελληνικές καλένδες. Η πτώση του Παπαδόπουλου το 1973 έφερε στο προσκήνιο τον Ιωαννίδη, ο οποίος είχε μεταθέσει τις εκλογές για το 1979. Αν έπεφτε και αυτός και δεν είχε, στο μεταξύ, επανέλθει η δημοκρατία, ο διάδοχός του πιθανότατα θα μετέθετε τις εκλογές ακόμα πιο μακρυά. Αν θέλουμε να σταθούμε στο επιχείρημα καθαυτό, ας μας πει κάποιος με πειστικά επιχειρήματα, γιατί η χούντα δεν μπόρεσε τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν και ήταν, ακόμα, νωπά τα «θετικά» της, να αναδείξει κάποιους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μέσα από τις εκλογές. Τα όποια κατάλοιπα του χουντικού παρελθόντος, όπως η ΕΠΕΝ απλά καταβαραθρώθηκαν μεταπολιτευτικά, όποτε τόλμησαν να θέσουν υποψηφιότητα σε εκλογές. Με άλλα λόγια, αν και έπαιξε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση η χούντα στη χώρα μας, εντούτοις δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ικανά ερείσματα, ώστε να διεκδικήσει αργότερα την είσοδό της στη βουλή ή έστω σε κάποιο δημοτικό συμβούλιο.
.- Η δημοκρατία ανέδειξε πρόσωπα, που το παίζουν αντιστασιακοί : Γι’ αυτό υπάρχει και η ελευθερία της σκέψης και της έρευνα, ήτοι της πρόσβασης σε αρχεία, τα οποία αποδεικνύουν, αν υπήρξαν, πράγματι, αντιστασιακοί τα πρόσωπα αυτά. Αλλά εδώ ολόκληρη χούντα ανέδειξε απίστευτα καθάρματα στο δημόσιο κλάδο της χώρας, οι αντιστασιακοί του γλυκού νερού τους μάραναν; Στον αντίποδα δε του επιχειρήματος αυτού, η δημοκρατία επέτρεψε σε χουντικούς να υποδύονται τους δημοκράτες και τους ευεργέτες της Ελλάδος.
.- Το ήθος των χουντικών φαίνεται και από τη στάση τους μετά τη φυλάκισή τους, όταν αρνήθηκαν να ζητήσουν χάρη : Μένα μου λες! Στην πραγματικότητα, οι εν λόγω κύριοι δεν αποδέχονταν την αστική δημοκρατία για τους ίδιους λόγους, που τη βδελύσσεται ένας οποιοσδήποτε φασίστας. Αφού, λοιπόν, δεν την αναγνώριζαν, πώς θα δέχονταν τα οφέλη της; Παρεμπιπτόντως, οι περισσότεροι από αυτούς έκαναν χρήση της αιτήσεως αναστολής εκτέλεσης της ποινής τους για λόγους υγείας και πέθαναν εκτός φυλακής. Αν, τώρα, κάποιοι, όπως ο Παπαδόπουλος, ήθελαν να κάνουν τους ήρωες, επειδή δεν αποδέχονται τη Δημοκρατία, αυτό δεν τους ανάγει απαραίτητα σε ήρωες, ειδικά όταν δεν έδειξαν τον παραμικρό σεβασμό προς αυτή. Απλά αποδεικνύουν πόσο φανατικά αντιδημοκρατικοί υπήρξαν.
.- Υπάρχει αρκετός κόσμος, που δεν έχει κακή άποψη για τους χουντικούς : Αν ωφελήθηκε από τα δανεικά και αγύριστα της χούντας, αν πήρε τότε εργολαβίες και κονόμησε, αν έτρεφε μέσα του βαθύτατη αντιπάθεια για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό και, κυρίως, αν δεν έχει ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή του, για να δει, πόσο «καλή» ήταν η ζωή επί χούντας, τότε ΟΚ! Κανένας ωφελημένος από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν θα βγει να το κατακρίνει. Το ίδιο θα συμβεί, αν κάποιος γεννήθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης αλλά δεν διακατέχεται από δημοκρατικά συναισθήματα και πιστεύει στο φασισμό. Δεν αρνούμαι το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε την άποψη της σιωπηλής, δήθεν, πλειοψηφίας ως ικανό κριτήριο για την αναθεώρηση της ιστορικής πραγματικότητας. Χώρια που αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία είναι ένα αφηρημένο σχήμα μη υπολογίσιμο, που δίδει, δήθεν, την εντύπωση, ότι περιλαμβάνει πολλά πρόσωπα. Χώρια που ως μάζα ανθρώπων δεν διαθέτει κριτική σκέψη παρά επηρεάζεται από επιτήδειους, όπως οι ανωτέρω υμνητές της χούντας και αρκείται στα τσιτάτα τους.
.- Οι περισσότεροι δεν αντιστάθηκαν, όταν καταλύθηκε η Δημοκρατία : Αυτό είναι το πιο αληθοφανές από τα επιχειρήματα των φιλοχουντικών. Υπάρχουν υπέροχα κείμενα του μακαρίτη Βασίλη Ραφαηλίδη αλλά και του κ. Νίκου Δήμου, που πιστοποιούν την απάθεια, με την οποία υποδέχθηκε ο κόσμος το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Όσο κατακριτέα, όμως, και αν είναι αυτή η ατονία του κόσμου, δεν αρκεί για να νομιμοποιήσει μια χούντα. Αναγνωρίζω την κούραση και αγανάκτηση των πολλών τη δεκαετία του ’60, όταν οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν επέτρεπαν το σχηματισμό μακρόβιων κυβερνήσεων, ως, επίσης, ότι πολλοί συνέχισαν ανενόχλητοι και αδιάφοροι την καθημερινότητά τους. Ωστόσο, η απάθεια από μόνη της μπορεί να χαρίζει μακροημέρευση σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς αλλά δεν το νομιμοποιεί. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι μεταπολιτευτικά, όπως ανέφερα και παραπάνω, κανένας φιλοχουντικός πολιτικός σχηματισμός δεν μπόρεσε να προσελκύσει ικανό αριθμό ψηφοφόρων.
Εν ολίγοις, υπάρχουν δεκάδες επιχειρήματα για να υποστηρίξει κανείς, ότι η χούντα ωφέλησε τον τόπο. Υπάρχει, όμως, και η ιστορική πραγματικότητα, όπως προβάλλεται μέσα από ντοκουμέντα, τα οποία πιστοποιούν, ότι τα οφέλη της χούντας ήταν, στην ουσία, ανύπαρκτα και, συχνά, χαλκευμένα από πλαστογράφους της ιστορίας, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το γενικότερο καθεστώς αβεβαιότητας, που κυριαρχεί στις μέρες μας, επιχειρούν να αναδείξουν τις, δήθεν, λαμπρές μέρες, που διήγε η χώρα μας στα χρόνια των συνταγματαρχών.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Μια επέτειος που ξεφτίζει προς όφελος των αναθεωρητών της νεότερης ιστορίας μας

Πέρασαν κιόλας 37 χρόνια από τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο. Οι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, όσοι, δηλαδή, δεν έχασαν τη ζωή τους σε όσα ακολούθησαν την εισβολή του τανκ, μεγάλωσαν και διηγήθηκαν, οι περισσότεροι εξ αυτών, τουλάχιστον, τις εμπειρίες τους από εκείνες τις ημέρες. Άλλοι λησμόνησαν όσα πρέσβευαν τότε και ακολούθησαν την οδό, που καταριούνταν. Άλλοι, λιγότεροι από τους προηγούμενους, είναι η πικρή αλήθεια, συνέχισαν να υπηρετούν τις ιδέες, τις οποίες πίστευαν και τότε. Πάντως οι περισσότεροι από αυτούς θα συμμετάσχουν στην επέτειο του Πολυτεχνείου σήμερα.
Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος να ξεθωριάσουν οι αναμνήσεις και το πραγματικό νόημα μιας επετείου υφίσταται. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου πέρασαν στην ιστορία, μυθοποιήθηκαν για τη σημασία τους, χαρακτηρίστηκαν ως αγώνας για τη Δημοκρατία - και τέτοια ήταν - και είχαν αντίκτυπο και στο εξωτερικό. Τυπικά, η πολιτεία αλλά και εμείς ως πολίτες δεν έχουμε ξεχάσει την επέτειο και την τιμάμε δεόντως.
Η συχνή, όμως, επανάληψη των τελετών και η διοργάνωση εορτασμών για την επέτειο αυτή ουδέποτε συνοδεύτηκε από κάποια καλλιέργεια του δημοκρατικού φρονήματος στη χώρα μας είτε από το κράτος είτε από εμάς τους ίδιους ως πολίτες, γονείς και υπεύθυνα πρόσωπα. Τούτο σημαίνει, ότι όχι μόνο δεν διδαχθήκαμε να σεβόμαστε το νόμο και τις δημοκρατικές ελευθερίες των τρίτων, πράγμα που προκύπτει από την παρατήρηση της καθημερινότητάς μας, αλλά δεν φροντίσαμε να επισημάνουμε, τί προηγήθηκε της χούντας, που κατέστησε τη χώρα μας μαύρο πρόβατο της Ευρώπης για 7 ολόκληρα χρόνια, και, κυρίως, τί γινόταν ακριβώς στην Ελλάδα της περιόδου 1967-1974.
Ζούμε σε μια εποχή, όπου ορισμένοι επιτήδειοι επιδιώκουν να αναθεωρήσουν τα γεγονότα της επταετίας, προβάλλοντας τα θετικά της και αποσιωπώντας τα αρνητικά της. Κατ' αρχάς, έιμαι ο τελευταίος, που θα αρνηθεί, ότι κάθε κυβέρνηση, εκλεγμένη ή δικτατορική, έχει και κάποια θετικά στοιχεία. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι η προβολή των θετικών στοιχείων ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος αλλά η παρουσίαση της σκληρής πραγματικότητας, που ήθελε τη χώρα μας να έχει μετατραπεί σε παρία της Ευρώπης, χωρίς πολιτικές ελευθερίες, χωρίς τη δυνατότητα διατύπωσης αντίθετης από την καθεστώσα άποψης, με τη φτώχεια να μαστίζει αλύπητα τα χωριά και της εντεύθεν αστυφιλία και εξωτερική μετανάστευση να θερίζουν τον πληθυσμό της επαρχίας, με τις απίστευτες οικονομικές ατασθαλίες (σκάνδαλο με τα αργεντίνικα κρέατα, σκάνδαλο ESSO-ΠΑΠΠΑΣ κ.λπ.) να περνούν στα ντούκου, με τους εργάτες να μην έχουν την παραμικρή περίθαλψη και δυνατότητα συνδικαλισιτκής δράσης, με αρκετούς εξόριστους διανοούμενους, επειδή ήλθαν σε αντίθεση με τη χούντα κ.λπ. Κυρίως, όμως, σημασία έχει, ότι οι συνταγματάρχες δεν αποτελούσαν μια εκλεγμένη κυβέρνηση, την οποία μπορούσαν οι πολίτες να ανατρέψουν δια των εκλογών, συνεπώς μπορούσαν να κυβερνούν ελέω Θεού, όπως και έπραξαν, με ολέθριες συνέπειες για την Ελλάδα. Τα δε οφέλη του τόπου από τη χούντα είναι συζητήσιμα και άκρως αμφιλεγόμενα.
Σε μια εποχή, που οι παθογένειες της Δημοκρατίας στη χώρα μας διογκώνονται, είναι εύκολο να βρίσκουν εύφορο έδαφος σοφιστείες περί του καλού, που έκανε η χούντα, δηλαδή η απουσία δημοκρατίας, στον τόπο μας. Ο απελπισμένος από την εν γένει κατάσταση στην Ελλάδα άνθρωπος δεν θα διστάσει, ειδικά αν δεν έχει ζήσει στα χρόνια της επταετίας και του λείπει ο κριτικός νους, να ασπαστεί την άποψη, ότι η χούντα έκανε καλό στη χώρα μας, πράγμα ιδιαίτερα πιστευτό, αν αποσιωπούνται τα δεινά της χώρας μας εκείνες τις ημέρες.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου θα ήταν χρήσιμο να ξαναγίνει αυτό, που ήταν τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, ήτοι μια προβολή της πραγματικότητας κατά την περίοδο 1967-1974, ώστε οι νεότεροι να αντιληφθούν, πόσο "καλό" έκανε η χούντα εκείνη την εποχή και οι μεγαλύτεροι να μη λησμονήσουν αυτό το "καλό". Σε μια εποχή, όμως, που οι τα δύο μεγάλα κόμματα απλά εορτάζουν την επέτειο αυτή και τα κόμματα της Αριστεράς τσακώνονται, ποιο προσέφερε τα περισσότερα στον αντιδικτατορικό αγώνα, είναι μοιραίο να πέφτει ο κλήρος στους πολίτες με μνήμη και δημοκρατικές ευαισθησίες, για να ανοίξουν τα μάτια όσων τείνουν να ξεχάσουν ή αγνοούν τις μέρες εκείνες. Και ναι μεν βλέπω ολοένα και περισσότερους πολίτες να ευαισθητοποιούνται και να σπεύδουν να προβάλουν και να υπενθυμίσουν τα γεγονότα εκείνης της εποχής, πλην, όμως, αυξάνονται με αρκετά γοργό ρυθμό και εκείνοι, που προπαγανδίζουν τα οφέλη, που αποκόμισε ο τόπος από τη δικτατορία αυτή. Και δεν μπορώ να πω, ότι μένω ήσυχος μπροστά στο φαινόμενο αυτό.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Στο τέλος θα δούμε δημάρχους τους αδελφούς Παλαιοκώστα

Είναι ιδιαίτερα σύνηθες, όταν οι πανηγυρισμοί για την εκλογή αξιόλογων προσώπων δεν έχουν, ακόμα κοπάσει, να μην ασχολείται κανένας με το φαινόμενο της εκλογής στα ίδια αξιώματα άλλων προσώπων, τα οποία έχουν ένα λίαν επιλήψιμο παρελθόν.
Αναφέρομαι στους κ.κ. Πάχτα και Χρονόπουλο, οι οποίοι σε πείσμα των σε βάρος τους καταστάσεων - ο δεύτερος, μάλιστα, έχει ήδη σε βάρος του κάποιες καταδικαστικές αποφάσεις - έπεισαν τους ψηφοφόρους τους, ότι αξίζουν να αναλάβουν καθήκοντα δημάρχων ο μεν πρώτος στο Δήμο Αριστοτέλη Χαλκιδικής ο δε δεύτερος στο Δήμο Ζαχάρως Ηλείας, αποδεικνύοντας ότι κάποιες φορές οι ψηφοφόροι λειτουργούν με παράξενα κριτήρια και σίγουρα δεν λαμβάνουν υπόψη την εντιμότητα του εκλεκτούς τους πολλώ δε μάλλον έχουν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το γνωστό ρητό για τη γυναίκα του Καίσαρα.
Φυσικά, οι ψηφοφόροι των παραπάνω προσώπων μπορούν να αντιλέξουν, ότι οι λοιποί υποψήφιοι δεν ήταν κατάλληλοι ή ότι οι παραπάνω αμφιβόλου ηθικής κύριοι ήταν καλύτεροι από τους συνυποψηφίους τους. Δεν είμαι δημότης των παραπάνω δήμων αλλά δυσκολεύομαι να αποδεχθώ μια τέτοια άποψη, εκτός αν οι αντίπαλοι των παραπάνω προσώπων συναγωνίζονταν σε εγκληματικότητα τους σκληρότερους καταδίκους των φυλακών Κορυδαλλού, πράγμα που, επίσης, δυσκολεύομαι να πιστέψω. Σίγουρα, πάντως, ένα πρόσωπο, που στο πρόσφατο παρελθόν μετήλθε επιλήψιμες μεθόδους άσκησης πολιτικής, δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να βίωσε μια επιφοίτηση ανάλογη με αυτή του Αποστόλου Παύλου και να αποφάσισε να μεταλλαχθεί σε υπόδειγμα τίμιου πολίτη και πολιτικού. Και προφανώς περιμένει κανείς από τους δημότες, που θα καταδεχθούν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, να επιλέξουν για το δημαρχιακό θώκο εκείνο το πρόσωπο, που διαθέτει ένα ηθικό επίπεδο κατάλληλο, ώστε να πιστέψει κανείς, ότι δεν πρόκειται να βουλιάξει το δήμο και να βλάψει τους συμπολίτες του.
Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι να ακούσει κανείς από τους παραπάνω ψηφοφόρους, ότι οι εκλεκτοί τους έπεσαν θύματα αντιζηλίας και πολιτικών σκευωριών και ότι τη στιγμή, που όλοι κάνουν τα ίδια, καλά έκαναν και ψήφισαν τους παραπάνω αξιότιμους κυρίους. Αυτή η αντίληψη μου θυμίζει κάτι ψηφορόρους του πολεμίου των φραπεδόμαγκων και του κράτους των Αθηνών, επί σειρά ετών νομάρχη και άρτι εκλεγέντα περιφερειάρχη του ελληνικού βορρά, οι οποίοι, όταν τους επεσήμαιναν, ότι ο εν λόγω κύριος είναι υπόλογος για μια σειρά μεγάλων ατασθαλιών στα οικονομικά της υπηρεσία, της οποίας προΐστατο, απαντούσαν ότι αυτός έχει βοηθήσει πολύ κόσμο, ότι δέχεται όλο τον κόσμο στο γραφείο του, ότι επισκέπτεται τις εκδηλώσεις τους κ.λπ. κ.λπ.Κοινώς κριτήριο για την επιλογή των παραπάνω προσώπων ήταν η πολεμική, που ασκήθηκε σε βάρος των παραπάνω δημάρχων αλλά και τα χάδια και οι κολακείες προς τους ψηφοφόρους τους ως και τα μικρορουσφέτια, που τους έκανε. Απουσιάζει, δηλαδή, η κρίση για τα γενικότερα οφέλη από τη θητεία των συγκεκριμένων προσώπων στα προηγούμενα αξιώματά τους αλλά και η κατάταξη της εντιμότητας στα κριτήρια, που πρέπει να πληροί ένας υποψήφιος δημοτικός άρχοντας, κατά την άποψη των εν λόγω ψηφοφόρων.
Αποφεύγω να κρίνω περισσότερο την απαράδεκτη αυτή κρίση σεβόμενος το δικαίωμα στην επιλογή. Αλλά δεν θα εκπλαγώ στο τέλος, αν δω κάποια στιγμή ως υποψήφιο δημοτικό άρχοντα και, τελικά, δήμαρχο ένα πρόσωπο σαν κάποιον από τους αδελφούς Παλαιοκώστα. Σε τελική ανάλυση, περισσότερο δημοφιλή είναι τα αδέλφια αυτά από πολλούς πολιτικούς.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Αν θέλουμε, μπορούμε να αλλάξουμε πολλά

Θυμάμαι πόσο παράξενα με είχαν κοιτάξει πριν από 10 χρόνια κάποιοι φίλοι μου, όταν τους είχα επισημάνει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή μεγάλοι δήμοι, όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη να φύγουν από τα χέρια της Ν.Δ. Ήταν η εποχή, που η συγκεκριμένη παράταξη εξακολουθούσε να βλέπει τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές αλλά κρατούσε το προβάδισμα στους εν λόγω δήμους και, μάλιστα, εξέλεγε του εκλεκτούς της από την πρώτη Κυριακή, αποδεικνύοντας την έντονη αντίδραση του μεγάλου όγκου των ψηφοφόρων αυτών των δήμων αλλά και της αδυναμίας των λοιπών πολιτικών δυνάμεων να καταστούν ελκυστικότερες από τους ανωτέρω εκλεκτούς.
Τα αποτελέσματα του β' γύρου των χτεσινών εκλογών σηματοδοτούν αναντίρρητα μια τάση για απαλλαγή από πρόσωπα, τα οποία δεν ήταν, πλέον, δυνατό, να συνεχίσουν να ευρίσκονται στους τοπικούς θώκους, μόνο και μόνο επειδή χάιδευαν τ' αυτιά των ψηφοφόρων τους και πωλούσαν φθηνή αντικυβερνητική πολιτική. Επίσης, αποτελούν την απόδειξη, ότι μια κοινωνία πολιτών είναι δυνατό να ανατρέψει τις δημοσκοπήσεις - θυμηθείτε τα προεκλογικά ποσοστά των κ.κ. Κακλαμάνη και Γκιουλέκα - και να αναδειξει πρόσωπα με περισσότερες, θεωρητικά έστω, δυνατότητες. Φάνηκε, ακόμα, ότι ο κόσμος άρχισε, σε μεγαλύτερο βαθμό αυτή τη φορά, σε ό,τι αφορά τις τοπικές εκλογές, να αποστρέφεται τους στενούς κομματικούς υποψηφίους, οι οποίοι δεν έχουν αφήσει και το καλύτερο δυνατό έργο στους δήμους και τις περιφέρειές τους, και να προτιμά πρόσωπα χωρίς ιδιαίτερες κομματικές περγαμηνές αλλά με δυνατότητες και αρχές. Άκουγα χτες τον κ. Καμίνη να μιλάει στους ψηφοφόρους του και συνειδητοποίησα, ότι είχα μπροστά μου ένα καθηγητή με πραγματικό ήθος, ο οποίος, όμως, είναι εντελώς αμάθητος στα πολιτικά παιχνίδια και από το λόγο του απουσίαζαν τα πομπώδη λόγια και οι κολακείες προς το κοινό. Αλλά και σε μικρότερους δήμους, οι οποίοι αποτελούσαν παραδοσιακά κάστρα των μεγάλων κομμάτων, όπως η Πάτρα και οι Σέρρες, οι νικητές των δημοτικών εκλογών δεν είχαν την υποστήριξη των δύο μεγάλων κομμάτων, οι εκλεκτοί των οποίων δεν εξελέγησαν.
Δεν τρέφω αυταπάτες, ότι τα παραπάνω φαινόμενα αρκούν, ώστε να σκεπαστεί η τεράστια αποχή, ειδικά στο β' γύρο, αλλά και η σκληρή πραγματικότητα, που θέλει τους Έλληνες να προτιμάνε πρόσωπα αντί για κόμματα στις τοπικές εκλογές αλλά, όταν έρχεται η ώρα των βουλευτικών εκλογών, να φορούν και πάλι τις φθαρμένες κομματικές τους παρωπίδες. Ωστόσο, δεν μπορώ να αρνηθώ, ότι οι ανατροπές στους μεγάλους δήμους έπεισαν, ότι, όταν οι ψηφοφόροι μετατρέπονται σε πολίτες, που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, τότε μπορούν αφενός να εξοστρακίσουν από τις θέσεις εξουσίας εκείνα τα πρόσωπα, που αποδεδειγμένα δεν προσέφεραν στον τόπο τους, αφετέρου να ψηφίσουν πολιτικούς με αρχές και πραγματικό όραμα για τις πόλεις τους. Και αυτό είναι μια απόδειξη, ότι μπορούν να αλλάξουν πράγματα σε αυτή τη χώρα, σε πείσμα των χονδρεμπόρων της απαισιοδοξίας και του μηδενισμού.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Μόνη η ύπαρξη μεταναστών δεν φταίει

Αναρωτιέμαι, τί είναι αυτό, που έσπρωξε εκείνο το 5,50% στην Αθήνα να ψηφίσει ένα εγνωσμένο φασίστα, όπως ο κ. Μιχαλολιάκος, στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, δίνοντάς του, έτσι, την ευκαιρία να εκπροσωπήσει για πρώτη φορά τη "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" σε ένα δημοτικό συμβούλιο. Φαντάζομαι τους ψηφοφόρους αυτούς να σπρώχνουν αποφασισμένοι το φάκελλο με το ψηφοδέλτιο στην κάλπη πεπεισμένοι, ότι έπραξαν το σωστό και ότι έτσι έδωσαν ένα μάθημα στο κράτος, που τους έχει ξεχασμένους.
Ειπώθηκε, ότι πρόκειται για αγανακτισμένους πολίτες, που δεν αντέχουν να βλέπουν την πόλη και τη γειτονιά τους να μετατρέπεται σταδιακά σε γκέτο αλλοδαπών μεταναστών και δη μεταναστών με παραβατική συμπεριφορά. Συνήθως οι εν λόγω ψηφοφόροι δεν διαχωρίζουν τους αλλοδαπούς μετανάστες σε πρόσωπα με παραβατική συμπεριφορά και πρόσωπα χωρίς παραβατική συμπεριφορά. Τους αρκεί το γεγονός, ότι είναι αλλοδαποί και δη πρόσωπα προερχόμενα είτε από χώρες του πρώην ανατολικου μπλοκ είτε από αραβόφωνες χώρες, ώστε να τους κατατάξουν στους δυνάμει εγκληματίες. Τους ενοχλεί, επίσης, το γεγονός, ότι μπήκαν στην Ελλάδα από το παράθυρο, ακόμα και αν με την πάροδο των χρόνων απέκτησαν νομιμοποιητικά έγγραφα. Βέβαια, δεν τους νοιάζει καθόλου, αν, ενώ η χώρα μας είχε ανάγκη από εργατικά χέρια για τις δουλειές, που οι ημεδαποί δεν καταδέχονταν, πλέον, να κάνουν, εντούτοις δεν διαμόρφωσε ένα μηχανισμό υποδοχής των προσώπων αυτών. Ψιλά γράμματα για τους υποστηρικτές της άκρας δεξιάς!
Το φαινόμενο της έντονης, πλέον, παρουσίας αλλοδαπών μεταναστών στην Ελλάδα και η εγκατάστασή τους σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας μας, όμως, δεν αποτελεί από μόνο του αιτία, ώστε να στραφούν οι εκλεκτοί συμπολίτες μας στις θερμές αγκάλες της "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ". Η τάση για βίαιη συμπεριφορά ως απάντηση στην αποτυχία του κράτους να δώσει λύσεις στα προβλήματα της χώρας μας ενυπήρχε στους ψηφοφόρους αυτούς πολύ πριν την έλευση των αλλοδαπών μεταναστών στην Ελλάδα. Η βια, που γεννάται σε, συνήθως υποβαθμισμένες περιοχές, όπου η πολιτεία ποτέ δεν ρίχνει την παραμικρή ματιά παρά μόνο προεκλογικά και αυτή προς άγραν ψήφων, δεν περιμένει την έλευση των μεταναστών για να ξεσπάσει ακόμα και με την επιλογή των εκπροσώπων της άκρας δεξιάς. Υφίσταται από πολύ νωρίς, μεγαλώνει και θεριεύει στις περιοχές, όπου συσσωρεύονται άνθρωποι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου με ελάχιστα περιθώρια επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξης και περιμένει απλά την αφορμή, για να ξεχυθεί και να πλήξει τα θεμέλια της Δημοκρατίας. Η απουσία επιλογών και η αδυναμία ανεύρεσης λύσεων σε συνδυασμό με τη βια, που γεννά το αφιλόξενο μπετονένιο περιβάλλον των πυκνοκατοικημένων και συνάμα υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας αποτελεί ένα πρώτης τάξεως υλικό για τους επίδοξους πολιτικούς φασίζοντες ακροδεξιούς άρχοντες. Μπορείτε, τάχα μου, να φανταστείτε τον ίδιο εκλογικό συνδυασμό να επιτυγχάνει ανάλογα αποτελέσματα σε περιοχές, όπως η Αγία Παρασκευή η η Εκάλη; Σε καμμία περίπτωση! Βέβαια, τεράστιο ρόλο παίζει και η εγκληματικότητα στις περιοχές αυτές, η οποία είναι απότοκη των ελαχίστων ή και μηδαμινών επιλογών, που έχουν οι νέοι των περιοχών αυτών στη ζωή τους. Αλλά γι' αυτή οι τελευταίοι, που ευθύνονται, είναι οι αλλοδαποί μετανάστες. Η προοπτική, όμως, να κοιμάται κανείς στην υποβαθμισμένη συνοικία του με ανοικτά παράθυρα, για να θυμηθούμε τον αλήστου μνήμης, κ. Γρηγόριο Μιχαλόπουλο, αρκεί για να κερδίσει κανείς αρκετές ψήφους.
Φυσικά, τα ίδια παραπάνω πρόσωπα, που ψήφισαν το συνδυασμό του κ. Μιχαλολιάκου, διακατέχονται από ιδέες περί υπεροχής του ελληνικού γένους, το οποίο κινδυνεύει από πάμπολλους αόριστους αλλά υπαρκτούς, κατά την άποψή τους, κινδύνους και απαιτείται έντονη δράση κατά των εχθρών του έθνους. Και αφού άλλοι εχθροί, όπως οι Η.Π.Α., βρίσκονται πολύ μακρυά για να τους κατατροπώσουν οι φίλοι των θεωριών αυτών, ο βολικότερος αποδιοπομπαίος τράγος είναι οι αλλοδαποί, οι οποίοι και ανυπεράσπιστοι είναι και αδιάφοροι για την πολιτεία, επίσης.
Φυσικά, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και η πολιτεία, η οποία ουδέποτε φρόντισε να διδάξει επαρκώς στους νέους, ότι, όπου κυριάρχησε ο φασισμός, σύντομα ήλθε και η καταστροφή. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Γερμανία μετά από δύο παγκοσμίους πολέμους, το κράτος φρόντισε, ώστε να εξαφανίσει κάθε φασιστικό στοιχείο και να καταδείξει μέσα από τη διδασκαλία τις συνέπειες του φασισμού. Αντίθετα, στη χώρα μας παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια να δίδεται βήμα, στο όνομα της δημοκρατίας και της εντεύθεν πολυφωνίας, σε πρόσωπα με απολυταρχικές αντιλήψεις να εξωραΐσουν εποχές κάθε άλλο παρά δημοκρατικές στη χώρα μας και τα πρόσωπα, που κυριάρχησαν στην παγίωση του αντιδημοκρατικού κλίματος της εποχής εκείνης, παρασύροντας συχνά και τη δημόσια εκπαίδευση σε αυτή την παγίδα. Μιλάμε για τα ίδια πρόσωπα, που βδελύσσονται τη "σαπια δημοκρατία" και το "σάπιο κοινοβουλευτισμό" αλλά ασμένως μετέρχονται τα οφέλη τους, ήτοι την ελευθερία της άποψης και του εκλέγεσθαι.
Η φασίζουσα νοοτροπία, λοιπόν, δεν οφείλεται στην έλευση χιλιάδων αλλοδαπών μεταναστών και στην εγκατάστασή τους σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας αλλά προϋπήρχε του φαινομένου αυτού. Και ελάχιστοι φρόντισαν να την επισημάνουν και να επιστήσουν την προσοχή της πολιτείας στο φαινόμενο αυτό. Απομένει να δούμε, αν το εγχείρημα της "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ" θα έχει συνέχεια ή θα ξεφουσκώσει, αποδεικνύοντας τα αδιέξοδά του.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Εξέλιξη και συνέπειες

Η "ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ" υπήρξε μια εφημερίδα - σύμβολο της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς, προσανατολισμένη περισσότερο στη λεγόμενη ψυχαγωγία των μαζών και λιγότερο στην ενημέρωσή τους. Κάτι, δηλαδή, σαν το αυτοαποκαλούμενο εναλλακτικό τηλεοπτικό "STAR CHANNEL" αλλά στο λιγότερο ιλλουστρασιόν και κραυγαλέο. Σε εποχές, που η Ελλάδα μαστιζόταν από την αιμορραγία, που προκαλούσε η μαζική μετανάστευση νέων σε χώρες του εξωτερικού, με τις πληγές του Εμφυλίου να πυορροούν αλλά και με έντονη πολιτική αστάθεια, η εν λόγω εφημερίδα προτιμούσε την ενασχόληση με τα καλλιστεία για την ανάδειξη της "ΣΤΑΡ ΕΛΛΑΣ", προσφέροντας εύπεπτη θεματολογία σε πρόσωπα με ελάχιστη ή και καθόλου μόρφωση. Αργότερα, πρωτοστάτησε, από κοινού με τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ", στη δημοσίευση φωτογραφιών θυμάτων αποτρόπαιων εγκλημάτων - θυμηθείτε τη φωτογραφία της τεμαχισμένης Ζωής Φραντζή -εγκαινιάζοντας μια εποχή εντυπωσιασμού του κοινού προς άγραν περισσοτέρων πελατών με μεθόδους ελάχιστα συμβατές με ό,τι νοείται ως ενημέρωση.
Αναγνωρίζω το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να επιλέγει το έντυπο, βάσει του οποίου θα ενημερώνεται ή ψυχαγωγείται, πλην, όμως, δεν μπορεί να θεωρηθεί καθαυτό ενημερωτικό ένα έντυπο, όπως η παραπάνω εφημερίδα. Βέβαια, ως εφημερίδα ετύγχανε των προνομίων του κλάδου της και, βέβαια, της προστασίας από την ΕΣΗΕΑ. Ακόμα και έτσι, όμως, παρείχε σχετικά εύπεπτη ενημέρωση και σίγουρα δεν φημιζόταν για τον προβληματισμό, που προξενούσαν τα άρθρα της.
Το επικείμενο κλείσιμό της σηματοδοτεί το τέλος μιας εφημερίδας, η οποία ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις. Πέρα από τους παραδοσιακούς αναγνώστες της, οι οποίοι δεν διανύουν ακριβώς την πρώτη τους νιότη, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει νέους αναγνώστες, αφού το ίδιο υλικό μπορούσε να αναζητηθεί εύκολα σε τηλεοπτικά μέσα, τα οποία λόγω της εικόνας προσέφεραν καλύτερη ψυχαγωγία σε όσους αρκούνται σε αυτό το είδος ψυχαγωγίας, ενώ όσοι νέοι ενδιαφέρονταν να ενημερώνονται από τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε., προφανώς δεν έκριναν σημαίνουσα την ενημέρωση, που προσέφερε το συγκεκρικμένο έντυπο. Ακόμα, ακριβώς λόγω της απουσίας νέων αναγνωστών, η συγκεκριμένη εφημερίδα πλήρωσε την εξέλιξη των νέων μέσων, όπως του Διαδικτύου. Στη σημερινή εποχή, όπου ένα σημαντικό και ολοένα αυξανόμενο κομμάτι της ενημέρωσης περνάει από το Διαδίκτυο, ήταν φυσιολογικό μια παραδοσιακή εφημερίδα να υποστεί τις σχετικές συνέπειες.
Σαφώς και το κλείσιμο μιας εφημερίδας συνεπάγεται μια λιγότερη φωνή στον τύπο και την ενημέρωση, όποια, τέλος πάντων, και αν ήταν η παρεχόμενη από την εφημερίδα αυτή. Επειδή, όμως, η ενημέρωση εξελίσσεται και μαζί τα μέσα, που τη διαχέουν στο κοινό, ήταν επόμενη και η παρακμή της εν λόγω εφημερίδας, η οποία απλά δεν είχε την τεχνογνωσία να ακολουθήσει τις εξελίξεις αλλά και την πρόνοια να υπηρετήσει συνεπέστερα την ενημέρωση σε μια εποχή, που αυτή περνούσε αποκλειστικά από τις εφημερίδες.
Υ.Γ. Διαβάζω την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ με αφορμή το επικείμενο κλείσιμο της "ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ" και διαπιστώνω, ότι το εν λόγω συνδικαλιστικό όργανο λειτουργεί, αν εξαιρέσουμε την επίκληση της προστασίας των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στην εφημερίδα αυτή, ως κλασσικός ελληνικός φορέας, ήτοι επιρρίπτει ευθύνες οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μέλη του. Κυρίως, όμως, αρνείται να αντιληφθεί το βαθύτερο πρόβλημα, που ταλανίζει τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Συμπεράσματα μετά τις εκλογές

2 ημέρες μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών και ήδη έχουν βγει ορισμένα συμπεράσματα :
.- Το ΠΑΣΟΚ έχασε δύναμη σε αρκετούς δήμους και περιφέρειες αλλά δεν καταποντίστηκε. Με άλλα λόγια, δεν του κόστισαν πολύ τα σκληρά μέτρα, που εφαρμόζει, ίσως διότι δεν έπεισαν οι αντίπαλοί του. Απέφυγε, όμως, τις ζητωκραυγές, ίσως επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν προκλητικό με την πολιτική, που ακολουθεί.
.- Η Ν.Δ. είχε τα χαμηλότερα ποσοστά από καταβολής της στις δημοτικές εκλογές αλλά πανηγυρίζει, που μείωσε τη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ. Η ψυχρή λογική λέει, ότι οι ψηφοφόροι, που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ, δεν ψήφισαν Ν.Δ. και, συνεπώς, η Ν.Δ. όχι μόνο δεν καρπώθηκε τις απώλειες του ΠΑΣΟΚ αλλά έχασε και σταθερούς ψηφοφόρους της, δείγμα ότι πελαγοδρομεί και αρκείται στα λόγια και τις δηλώσεις εντυπωσιασμού.
.- Η Αριστερά, παραδοσιακή και ανανεωτική, ανέβασε τα ποσοστά της, ποντάροντας στη δυσαρέσκεια του κόσμου. Οι αντιμνημονιακοί υποψήφιοί της έπεισαν αρκετό κόσμο, ότι, αν εκλεγούν, θα αρνηθούν να εφαρμόσουν το Μνημόνιο. Η δυστυχία να τάζεις πράγματα, που δεν μπορείς να τηρήσεις και η ανοησία να σε ψηφίζουν, επειδή πιστεύουν, ότι μπορείς να τα τηρήσεις.
.- Η άκρα δεξιά τσίμπησε σταυρούς σε περιοχές, όπως η Αθήνα, όπου το στέλεχος της "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ", κ. Μιχαλολιάκος, μπαίνει, εκτός απροόπτου, στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Όταν ποντάρεις στη φοβία των συμπολιτών σου, όλο και κάποια ψηφαλάκια θα πάρεις. Πάντως είναι παρήγορο, που δεν πήρε περισσότερες ψήφους, όπως θα περίμενε κανείς από ένα παραδοσιακά φοβικό λαό.
.- Η μπάλα της αποχής πήρε αρκετούς ικανούς υποψηφίους, οι οποίοι απλά έκαναν μια αξιοπρεπή παρουσία, ενώ βοηθήθηκαν δημοτικοί άρχοντες αποδεδειγμένα ακατάλληλοι, οι οποίοι συνεχίζουν στο β' γύρο. Να τους χαίρονται όσοι βαυκαλίζονται, ότι απείχαν, για να διαφυλάξουν την αξιοπρέπειά τους!
.- Όταν ακούτε κόσμο να κατεβαίνει να ψηφίσει και να βρίζει τα δύο μεγάλα κόμματα, ενώ υπήρξε παραδοσιακός ψηφοφόρος τους, μην τον πιστεύετε! Στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να τα ψηφίζει, ειδικά αν είναι κάποιας ηλικίας.
.- Από πότε έχουν να ενημερωθούν οι εκλογικοί κατάλογοι αυτής της χώρας; Αρκετοί εγγεγραμμένοι, που διανύουν την τρίτη ηλικία, δεν κατήλθαν να ψηφίσουν και πολλοί από αυτούς έχουν αποβιώσει εδώ και χρόνια αλλά δεν έχουν διαγραφεί.
.- Οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Είδαμε πολλούς νέους υποψηφίους, οι οποίοι κατέβηκαν ανεξάρτητοι ή απογαλακτισμένοι από τα κόμματα, από τα οποία προέρχονται, να πραγματοποιούν καλές παρουσίες και να αποδεικνύουν, ότι τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες κινήσεις. Τί κρίμα, που οι απέχοντες συμπολίτες τους απαξίωσαν να τους τιμήσουν με την ψήφο τους!
.- Αυτή η έρμη η ψήφος έχει ολοένα μεγαλύτερο πρόβλημα τριχοφυίας και ορμονών. Δεν ήταν λίγοι οι υποψήφιοι, που μιλούσαν για "τον ψήφο" των συμπολιτών τους. Τουλάχιστον να αποδειχθούν καλύτεροι χειριστές της πολιτικής απ' ό,τι της γλώσσας!
.- Δεν έλειψαν, για μια, ακόμα, φορά οι γραφικοί υποψήφιοι με τα απίστευτης αισθητικής συνθήματα και αφίσες. Το καλό είναι, ότι έδωσαν χρώμα στις εκλογές αυτές. Το κακό είναι, ότι οι περισσότεροι από αυτούς πίστευαν όσα έλεγαν και έγραφαν.

Ακατάλληλοι τοπικοί άρχοντες και γουρουνοχώρια

Πριν από 20 χρόνια, αν κανείς προέβλεπε, ότι η αποχή σε εκλογές στην Ελλάδα θα υπερέβαινε το 20%, θα τον περνούσαν για τρελλό. Ήταν η εποχή, που ο κόσμος κατέβαινε να ψηφίσει τους εκλεκτούς του, κάποιους, συνήθως, από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αρκετοί, που είχαν κρατήσει τα εκλογικά τους δικαιώματα στις εσχατιές της ελληνικής επικρατείας, δεν είχαν καμμία αντίρρηση να ταξιδεύουν για ώρες, προκειμένου να βρεθούν, έστω για λίγο, στο γενέθλιο τόπο τους και να εξασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα.
Και, όμως, η αποχή άγγιξε το 40%. Πολλά είναι τα αίτια του φαινομένου αυτού, κυρίως, όμως, φαίνεται να κυριαρχεί η απαξίωση της πολιτικής αλλά και η άρνηση του κόσμου να συμμετάσχει σε ένα εκλογικό πανηγύρι με μοναδικό σκοπό να νομιμοποιήσει πρόσωπα απαξιωμένα στην κοινή γνώμη. Είδαμε, λοιπόν, πρόσωπα να ωρύονται, ότι δεν πρόκειται να ξαναψηφίσουν στη ζωή τους, διότι όλοι είναι κλέφτες και ανίκανοι και ακούσαμε πρόσωπα με γνώμη ικανή να επηρεάσει αρκετό κόσμο, όπως ο κ. Γιανναράς, να δηλώνουν, ότι δεν προτίθενται, για λόγους αξιοπρέπειας, να ψηφίσουν.
Και, όμως, η αποχή από τις κάλπες δεν συντελεί, σε καμμία περίπτωση, στη διαφύλαξη της αξιοπρέπειας. Απεναντίας, οδηγεί στην περαιτέρω ταλαιπωρία των δημοτών από ακατάλληλους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν σταθεί ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των οργανισμών, στους οποίους προΐστανται. Παράλληλα, διαιωνίζει την πρακτική της άσκησης εξουσίας από πρόσωπα, που προτάσσουν το προσωπικό ή κομματικό συμφέρον από το γενικότερο καλό. Μιλάμε για εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα και τα κόμματα, τα οποία διαθέτουν συμπαγείς κομματικούς πληθυσμούς ικανούς να διαμορφώσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα, βοηθούσης της αποχής εκείνων, οι οποίοι δεν ασπάζονται τη λειτουργία του εν λόγω μηχανισμού και προτάσσουν το γενικότερο καλό.
Εκτός αν οι απέχοντες αδιαφορούν, αν θα εξακολουθήσουν να κυβερνώνται και σε τοπικό επίπεδο από αποδεδειγμένα ακατάλληλους τοπικούς άρχοντες και αν θα συνεχίσουν να ζουν σε γουρουνοχώρια και όχι σε πόλεις. Το ζητούμενο, όμως, είναι, τί φταίνε όσοι πασχίζουν να παραμεριστούν οι επιζήμιοι τοπάρχες και να ξημερώσει μια καινούργια ημέρα σε τοπικό, έστω επίπεδο.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Τώρα, που πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές

Στις εκλογές αυτές ψηφίζουμε για τον τόπο κατοικίας μας. Εκλέγουμε ως δημοτικούς μας άρχοντες εκείνα τα πρόσωπα, τα οποία παρέχουν τα περισσότερα δυνατά εχέγγυα, ότι θα μας προσφέρουν μια ποιότητα ζωής στην πόλη μας. Στα πλαίσια αυτά, αποφεύγουμε τα στενά κομματικά στεγανά, στο μέτρο που εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτά, και επιλέγουμε πρόσωπα και όχι κόμματα.
Υπό το παραπάνω σκεπτικό, μου προκαλεί ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση η επιλογή αρκετών προσώπων, μεταξύ των οποίων εντάσσονται αρκετοί φίλοι και γνωστοί μου, να μην ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, επικαλούμενοι σωρεία δικαιολογιών, οι οποίες κυμαίνονται από την αδιαφορία τους για τα πολιτικά και φτάνουν έως και τη διαμαρτυρία τους για την πολιτική της κυβέρνησης. Δεν αρνούμαι το δικαίωμά τους να απόσχουν από τις επικείμενες αυτές εκλογές, άλλωστε το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της συμμετοχής στα κοινά περιλαμβάνει και την άρνηση συμμετοχής ως μορφή διαμαρτυρίας.
Ωστόσο, η διαβίωσή μας στον τόπο μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις συνθήκες, που επικρατούν σε αυτόν. Η άνεσή μας να κυκλοφορούμε στον τόπο μας, η δυνατότητά μας να απολαμβάνουμε κάποια κοινωνικά αγαθά (ρεύμα, νερό κ.λπ.) αλλά και η εν γένει εικόνα, που αυτός παρουσιάζει, είναι καταστάσεις, οι οποίες εξαρτώνται από τους τοπικούς άρχοντες, τους οποίους εμείς οι δημότες αυτού του τόπου καλούμαστε να εκλέξουμε. Και επειδή ως δημότες και κάτοικοι του τάδε δήμου γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις δυνατότητες του κάθε υποψηφίου ή την ανυπαρξία αυτών, έχουμε τη δυνατότητα να ψηφίσουμε εκείνον, ο οποίος θα προσπαθήσει για το καλύτερο στην πόλη μας.
Όσον αφορά την αποχή λόγω διαμαρτυρίας για την κυβερνητική πολιτική, οφείλω να ομολογήσω, ότι τη βλέπω εντελώς άστοχη. Αν επιθυμούμε να διαμαρτυρηθούμε για τις αστοχίες της κυβέρνησης, τότε ας μαυρίσουμε τους υποψηφίους της στις βουλευτικές εκλογές για χάρη των υποψηφίων των εκτός Βουλής κομμάτων. Η αποχή από τις τοπικές εκλογές απλά θα επιτρέψει στους ήδη εκλεγμένους και ενδεχόμενα αποτυχημένους τοπικούς άρχοντες να επανεκλεγούν, ποντάροντας στο πιστό κομματικό ποίμνιό τους, με ό,τι κακό αυτό συνεπάγεται για την πόλη μας. Συνεπώς, η αποχή δεν ενδείκνυται.
Ζώντας σε μια πόλη, η οποία, όσο περνάει ο καιρός, ασχημαίνει, εύχομαι να δω τους συμπολίτες μου να εκλέγουν εκείνο τον υποψήφιο, ο οποίος θα μπορέσει να την ομορφύνει και να δώσει μια ποιότητα ζωής στους δημότες της. Αυτή η σκέψη με ενέπνευσε για το παρόν κείμενο, με την ελπίδα ότι θα δω, επιτέλους, κάτι να αλλάζει προς το καλύτερο στην καθημερινότητά μου στην πόλη μου.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Στη χώρα της επαρχιακής αντίληψης

Στην αρχή του νεοελληνικού κράτους και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60, η πλειονότητα των υπηκόων του ζούσε στην επαρχία. Εκεί αναπτύχθηκαν οι βασικές κοινωνικές δομές της χώρας μας και εκεί ο κόσμος έμαθε και συνήθισε σε συγκεκριμένες νόρμες συμπεριφοράς, οι οποίες, όπως ήταν φυσικό, είχαν παγιωθεί επί σειρά αιώνων και είχαν μετατραπεί τρόπο τινά σε κοινωνικά θέσφατα, τα οποία ουδείς διανοούνταν να αγνοήσει πολλώ δε μάλλον να τροποποιήσει. Οι συνέπειες της όποιας παρέκλισης από αυτές ήταν συχνά τραγικές στις μικρές κοινότητες των Ελλήνων, οι οποίες δεν γνωρίζω, αν φτιάχουν άλλο γαλαξία, κατά το γνωστό στίχο του κ. Διονύση Σαββόπουλου, αλλά σίγουρα δημιουργούν τις ιδανικές προϋποθέσεις για εγκλεισμό στο τρελλάδικο όσων επιθυμούσαν, ιδίως στο παρελθόν, να αποστασιοποιηθούν από τις κοινωνικές αυτές σταθερές.
Μια ελπίδα να αλλάξει αυτή η κατάσταση αποτέλεσε αφενός η επαφή συγκεκριμένων αστικών κέντρων της χώρας μας με το εξωτερικό αφετέρου η αστυφιλία ως φαινόμενο, που διογκώθηκε από τη δεκαετία του '50 μέχρι και σήμερα. Στα μέσα του 19ου αιώνα υπήρξαν κάποια αστικά κέντρα, όπως η Ερμούπολη και η Πάτρα, που χάρη στην οικονομική τους ανάπτυξη και την επαφή τους με τα πάσης φύσεως ρεύματα, που επικρατούσαν τότε στην Ευρώπη και στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο, πέτυχαν να δημιουργήσουν μια μικρή αστική τάξη με συνήθειες διαφορετικές, σε σημαντικό βαθμό, από τις επικρατούσες στην υπόλοιπη Ελλάδα. Η οικονομική παρακμή των παραπάνω κέντρων οδήγησε στο βαθμιαίο αφανισμό της τάξης αυτής. Η δε αστυφιλία περιορίστηκε στη συσσώρευση μεγάλων μαζών αγροτικού πληθυσμού σε συγκεκριμένα αστικά κέντρα χωρίς ποτέ να συνοδευτεί από ανάλογη ανάπτυξη μιας αστικής ταξικής συνείδησης.
Πολύς κόσμος μπερδεύει την έννοια "αστική τάξη" με την έννοια "κρατούσα τάξη". Πρόκειται για δύο διαφορετικές καταστάσεις, όπου η πρώτη αφορά πρόσωπα με ξεχωριστή κουλτούρα με πνευματικό βάθος, από την οποία έχουν εξοβελιστεί όλα τα επαρχιακά σύνδρομα, και, επίσης, σταθερή προσήλωση στην πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας χωρίς τη συνδρομή κρατικών, οικονομικής φύσεως, δεκανικιών, ενώ η δεύτερη αφορά την ομάδα προσώπων, που ασκεί εξουσία χωρίς να διαθέτει απαραίτητα αστική συνείδηση. Στην Ελλάδα, υπάρχει μια τάξη εξουσιαστών, η οποία νέμεται την εξουσία με τρόπο αμφιλεγόμενο, αφού οι ρυθμοί προόδου της χώρας παραμένουν πολύ χαμηλοί, ώστε να υποστηρίξει κανείς, ότι η τάξη αυτή προωθεί τα εν γένει οικονομικά συμφέροντα της χώρας - δεν αναφέρομαι στα οικονομικά συμφέροντα μόνο μιας κάστας εκλεκτών - και συντελεί στην άνοδο του εν γένει επιπέδου του πληθυσμού της χώρας μας. Το δε μορφωτικό της επίπεδο συχνά εξαντλείται στην απόκτηση και παράθεση προς εντυπωσιασμό μιας αράδας πτυχίων, μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων, οι οποίοι εξασφαλίζουν, υπό προϋποθέσεις πάντοτε, μια επιστημονική και επαγγελματική κατάρτιση αλλά επ' ουδενί λόγω καθιστούν τους κατόχους τους μορφωμένους ούτε συντελούν στη διαμόρφωση εκ μέρους τους μιας συνείδησης, η οποία να ξεφεύγει από την επιστημονική κλίκα ή το επαγγελματικό συνάφι, στο οποίο ανήκουν, και να εξελίσσεται σε ένα επίπεδο πέρα από στενές αντιλήψεις. Σε πολιτιστικό επίπεδο ελάχιστοι είναι εκείνοι οι κρατούντες, οι οποίοι έχουν κάποιο πνευματικό βάθος και δεν εξαντλούνται σε μιμήσεις κακεκτύπων εξ Εσπερίας ή σε παρακολούθηση πολιτιστικών δρώμενων, τα οποία αποτελούν κοσμικό γεγονός, λόγω του ονόματος του πρωταγωνιστή τους, και απλά αυτοί παρίστανται εκεί για το θεαθήναι και μόνο.
Η απουσία αμιγούς αστικής τάξης αποτελεί σύμπτωμα μιας κοινωνίας, η οποία ουδέποτε διέθετε την απαραίτητη παιδεία, ώστε να αντιληφθεί το γενικότερο καλό και να το ασπαστεί ως προτεραιότητά της. Το μόρφωμα, που καταχρηστικά ονομάζεται "ελληνική αστική τάξη", δεν επεδίωξε ποτέ του να συμβάλει στην ανάπτυξη της χώρας παρά μόνο στην προσωπική του οικονομική - και μόνο - ανάπτυξη. Ως εκ τούτου, ανέδειξε στην εξουσία πρόσωπα με την ίδια με αυτή παθογένεια, τα οποία, φυσικά, ουδέποτε έλεγξε για τον τρόπο, με τον οποίο διαχειρίζονταν την εξουσία, αφοσιώθηκε στην υλική της ευμάρεια, αδιαφορώντας παγερά για την καλλιέργειά της και, ιδίως, για την ανάπτυξη κριτικής σκέψης, με την οποία θα πάτασσε τη διαφθορά και τα λοιπά τραγικά φαινόμενα, που ταλανίζουν τη χώρα μας από καταβολής νεοελληνικού κράτους, και, φυσικά, διαιώνισε όλες εκείνες τις μορφές συμπεριφοράς, τις οποίες βρήκε από τους προγόνους της και τις υιοθέτησε ασμένως, θεωρώντας τις ως αρετές και αγνοώντας, ότι αποτελούσαν βαρίδια στην ανάπτυξη της χώρας.
Η εποχή μας βρήκε τη χώρα μας να ανήκει σε ένα προηγμένο πολιτικό μόρφωμα αλλά να αγνοεί τις βασικές δομές της αστικής τάξης και, ως εκ τούτου, του σύγχρονου κράτους, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να ακολουθήσει τις περισσότερες από αυτές τις χώρες. Και τα αίτια τα διαβάσαμε παραπάνω. Προθυμία να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχει. Και φοβάμαι, ότι σε ένα λαό με τρομερά σύνδρομα και ιδιαίτερη απαισιοδοξία, λόγω των πρόσφατων οικονομικών μέτρων, δεν πρόκειται να βρεθεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περαιτέρω πορεία της Ελλάδας.