Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Στα δημόσια νοσοκομεία η Ελλάδα υποφέρει και αγανακτεί (και, ίσως, κάνει και κάποια αυτοκριτική)

Λένε, ότι, για να αντιληφθείς την κατάσταση της δημόσιας υγείας στη χώρα μας, πρέπει να επισκεφτείς κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, προκειμένου να δεις κάποιο κοντινό σου πρόσωπο, το οποίο νοσηλεύεται εκεί. Μέχρι τότε, ακούς διάφορους να αναφέρουν την αθλιότητα, που συνάντησαν εκεί, και μέσα σου αισθάνεσαι, ότι, όσο και αν δεν παύει να σε εκπλήσσει αρνητικά η Ελλάδα, εντούτοις δεν μπορεί να αληθεύουν, όσα άσχημα ακούς για τη δημόσια υγεία.
Και αίφνης κάποιος δικός σου ασθενεί και πρέπει να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο. Η επιλογή αυτού το νοσοκομείου μπορεί να οφείλεται σε οποιονδήποτε λόγο και δεν έχει, σε τελική ανάλυση, τόσο μεγάλη σημασία. Εισέρχεσαι, λοιπόν, και εσύ στο νοσοκομείο αυτό, που το πληρώνεις από τους φόρους, που σου έχει επιβάλει το Ελληνικό Δημόσιο ή, τουλάχιστον, έτσι σου λένε, και έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση, που θυμίζει σκηνές από ταινίες και ντοκυμανταίρ, που διαδραματίζονται σε τριτοκοσμικές χώρες. Ψυχές στοιβαγμένες σε τρισάθλια, ετοιμόρροπα και πενταβρώμικα ράντζα, που παίζουν το ρόλο κρεββατιών, γιατροί απρόθυμοι να εξυπηρετήσουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, τους ασθενείς, νοσοκόμες αγενέστατες, που έχουν καταργήσει τον πληθυντικό αριθμό και απευθύνονται στους ασθενείς, ως εάν να ήταν οι υποτακτικοί τους, νοσοκομεία χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό, σε υποδέχονται σαν ανεπιθύμητο επισκέπτη, ο οποίος οφείλει να χωνέψει αυτό το χάλι και να μην ανοίξει το στόμα του, ό,τι και αν δει. Ο δε δικός σου άνθρωπος περιμένει στωικά να έλθει κάποιος να τον εξετάσει, να του βρει, από τι πάσχει, και να του συστήσει κάποια θεραπευτική αγωγή. Αν μπορεί να μετακινηθεί και αυτοεξυπηρετηθεί γενικά, τότε σηκώνεται, πηγαίνει στην τουαλέτα, κινείται για να ξεμουδιάσει και, τουλάχιστον, έχει κάποιο τρόπο, ώστε να καταπολεμήσει την ανία του χώρου. Αν όχι, τότε υπομένει καρτερικά την τύχη του παραπεταμένος σε κάποια γωνία. Εσύ απλά "λούζεσαι" αυτό το "θέαμα". Και αν, τυχόν, φωνάξεις, θα σε υποδεχθούν τίποτα φουκαράδες ειδικευόμενοι γιατροί, οι τελευταίοι, δηλαδή, που φταίνε, και θα σου πουν, αν είναι ευγενικοί, ότι και αυτοί δουλεύουν απλήρωτοι εδώ και καιρό και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Εσύ, βλέποντας την κατάσταση αυτή, απλά νοιώθεις ανήμπορος αλλά και αγανακτισμένος. Θέλεις να σκυλοβρίσεις τους πολιτικούς, που παραμέλησαν τη δημόσια υγεία, τις διοικήσεις των νοσοκομείων, που τα οδήγησαν σε αυτό το χάλι, το προσωπικό, που αδιαφορεί στην πλειοψηφία του για τους ασθενείς, όλους γενικά. Βρίσκεις και άλλους συγγενείς και φίλους νοσηλευομένων και ενώνετε τη ζοχάδα σας για το χάλι αυτών των απαίσιων κτιρίων, που με περισσό θράσος αποκαλεί η κυβέρνηση "νοσοκομεία" και σπεύδει να τα βαφτίσει με ονόματα αγίων αλλά αμελεί να τα εξοπλίσει καταλλήλως, σα να σου λέει, ότι καλό θα είναι να εναποθέσεις τις ελπίδες σου στο Θεό, είτε πιστεύεις είτε όχι.
Και μετά βλέπεις τον άνθρωπό σου να λειώνει και ίσως τότε αντιληφθείς, ότι πρωταίτιος γι' αυτή την κατάσταση είσαι εσύ. Ναι εσύ! Πρωτίστως εσύ! Που ψήφιζες όλους αυτούς τους ανεπαρκείς και καιροσκόπους πολιτικούς, που οδήγησαν τα νοσοκομεία σε αυτό το χάλι. Που άκουγες για διοικήσεις, που κατασπαταλούσαν σε ανοησίες και προσωπικές απολαύσεις τα χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου αλλά συνέχιζες τη δουλίτσα σου, λέγοντας, ότι δεν σε αφορά. Που άφηνες τις ίδιες διοικήσεις να κλείνουν στις αποθήκες αξονικούς τομογράφους και άλλα ιατρικά όργανα, που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές, επειδή, τάχα μου, δεν είχαν προσωπικό για να τα λειτουργήσουν, και εσύ απλά έκανες το σταυρό σου, που είσαι υγιής, και συνέχιζες την καθημερινότητά σου αμέριμνος. Που μάθαινες για γιατρούς, που άφηναν ασθενείς να σαπίσουν, επειδή δεν τους έδωσαν φακελάκι και απαντούσες "ως αδελφέ, με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα;" Που η αγένεια του προσωπικού των νοσοκομείων χτυπούσε κόκκινο και εσύ αδιαφορούσες, γιατί δεν απευθύνονταν σε σένα. Που περίμενες από το απαράδεκτο κράτος, που η αδιαφορία σου και η πεποίθησή σου, ότι κάπου θα σε βόλευε, το θέριεψε και το κατέστησε ασύδοτο, ότι θα βάλει τάξη, όσο εσύ ασχολιόσουν με το κομπολόι σου και τη φραπεδιά σου, ίσως και το φρέντο σου, αν ήθελες να παραστήσεις το μοδάτο.
Ίσως, λοιπόν, το αντιληφθείς. Αν ναι, ας γνωρίζεις, τότε, ότι έχεις, ακόμα, περιθώριο να αλλάξεις όλα τα παραπάνω. Το θέλεις; Ή, μήπως, μόλις γιάνει ο άνθρωπός σου και πάρει εξιτήριο, θα επανέλθεις στην ατομικιστική σου πραγματικότητα και θα αφήσει τη δημόσια υγεία - και όχι μόνο αυτή - στο χάλι της;

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Τακτική και ταλέντο

Από τη μια πλευρά έχουμε την καλύτερη, ίσως, Γερμανία της τελευταίας 20ετίας. Με άφθονο ταλέντο, αρκετές λύσεις από τον πάγκο και ικανότατο προπονητή, πείθει, ότι μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος. Υπάρχει, όμως, και το στραβοπάτημα από τη μέτρια Σερβία, που προβληματίζει. Πάντως, ίσως δεν είναι τυχαίο, ότι η άνοδος της εθνικής αυτής ομάδος συνέπεσε με την αξιοποίηση αρκετών ταλέντων, προερχόμενων από τις τάξεις των οικονομικών μεταναστών της χώρας αυτής. Ελπίζω να το ακούσουν αυτό οι δικοί μας ταγοί και όχι μόνο για τις αθλητικές εκδηλώσεις.
Από την άλλη υπάρχει η εκπληκτική Αργεντινή. Ένα σπουδαίο σύνολο, με υπέροχους αυτοσχεδιασμούς, δυνατό πάγκο, που παρέχει την πολυτέλεια να μείνουν εκτός αγώνα παίκτες, όπως ο Αγουέρο και ο Ιγκουαΐν, αλλά και τον πιο διαφημισμένο παίκτη της διοργάνωσης, το Λιονέλ Μέσι, η Αργεντινή έχει προσφέρει το θεαματικότερο, έως αυτή τη στιγμή, ποδόσφαιρο σε όλο το Μουντιάλ. Ωστόσο, χωλαίνει στον πάγκο, όπου ο Μαραντόνα μοιάζει να στήνει καλά την ομάδα αλλά και να εμψυχώνει άριστα τους παίκτες, πλην, όμως, σε παιχνίδια τακτικής υστερεί ολοφάνερα.
Δεν αποκλείται να κριθεί εκεί η συνέχεια της πορείας των Αργεντίνων. Εκτός εάν το θέαμα υπερνικήσει τη σκοπιμότητα της τακτικής!

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Δολοφόνοι χωρίς άλλο

Ένας νεκρός είναι νεκρός, ακόμα και αν αποτελεί τμήμα του στενού πυρήνα του κράτους, ακόμα και αν ανήκει στην επαγγελματική τάξη των αστυνομικών. Διότι πέρα από την οποία ιδιότητά του, ένας άνθρωπος αποτελεί μια οντότητα, ο σεβασμός της οποίας αποτελεί το θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνίας, που θέλει να αυτοαποκαλείται πολιτισμένη.
Μια βόμβα, όταν τοποθετείται σε χώρο, στον οποίο εργάζονται άνθρωποι, τοποθετείται ακριβώς για να σκοτώσει και κανένα άλλο σκοπό δεν εξυπηρετεί εκτός από την αφαίρεση ή έστω βλάβη κάποιας ανθρώπινης ζωής. Όποια προκήρυξη και αν ακολουθήσει και ό,τι και αν επικαλεστούν οι συντάκτες της, η χαμένη ανθρώπινη ζωή δεν πρόκειται να επανέλθει και το κίνητρο των δραστών μόνο ταπεινό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ένα υπουργείο, που που θέλει να λέγεται "Προστασίας του Πολίτη" και δεν διαθέτει ένα στοιχειώδες σύστημα ελέγχου των εισερχομένων και εξερχομένων, δεν μπορεί να εμπνεύσει την παραμικρή εμπιστοσύνη στους πολίτες.
Η άποψη, ότι πρόκειται για προβοκάτσια, θα πρέπει να στηρίζεται σε επαρκή στοιχεία αλλιώς οι εκφραστές της διαιωνίζουν την άποψη, ότι στην Ελλάδα το μόνο, που ευθύνεται, είναι το κράτος και οι σκοτεινοί μηχανισμοί του.
Τέλος, ό,τι και αν είχαν στο μυαλό τους τα πρόσωπα, που τοποθέτησαν την βόμβα στο παραπάνω υπουργείο, το μόνο, που τους αξίζει, είναι η εκ μέρους μας καταδίκη τους.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Τυφλή αγωνιστικότητα, που αδιαφορεί για τα δικαιώματα των τρίτων

Προσπαθώ να φανταστώ τα συναισθήματα των προσώπων εκείνων, που έπλεαν με προορισμό κάποιο ελληνικό λιμάνι και δεν μπόρεσαν να κατεβούν, διότι είχαν αποκλείσει τις εισόδους τα μέλη του ΠΑΜΕ ή άλλων πολιτικών ή συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σκέφτομαι, πόσο απαράδεκτο είναι να έχει προγραμματίσει είτε τις διακοπές σου είτε τις δουλειές σου και να σου τινάζονται όλα στον αέρα, επειδή ορισμένα πρόσωπα αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν, αποκλείοντας κάποια λιμάνια. Και πόση αγανάκτηση μπορείς να αισθάνεσαι για τους ανθρώπους εκείνους, που μετερχόμενοι τη μέθοδο του αποκλεισμού των λιμανιών, ώστε να διασφαλίσουν κάποια δικαιώματά τους, αποφάσισαν να σου απαγορεύσουν την είσοδό σου στην Ελλάδα ή τον απόπλου από αυτή.
Δεν είμαι σε θέση να αρνηθώ το δίκαιο ορισμένων εκ των αιτημάτων των απεργών. Ζούμε, άλλωστε, σε μια χώρα, στην οποία ελάχιστοι παλεύουν για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων της πλειονότητας και σε αυτούς τους ελάχιστους εντάσσονται και τα παραπάνω διαμαρτυρόμενα πρόσωπα. Όση απέχθεια, λοιπόν, μπορεί να τρέφει κανείς για τους πολιτικούς αναχρονισμούς, που εκτοξεύει η (έντονα κομματικοποιημένη) ηγεσία των απεργών, άλλο τόσο παραδέχομαι, ότι χάρη στη δική τους αγωνιστικότητα και εμμονή καθιερώθηκαν και παραμένουν ανέγγιχτα κάποια ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία δεν ήταν ανέκαθεν δεδομένα στη χώρα μας.
Ωστόσο, δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι, αν το δικαίωμα κάποιων να διασφαλίσουν τα εργασιακά τους ή όποια άλλα δικαιώματα υπερκαλύπτει το δικαίωμα των άλλων για ελεύθερη διέλευση εντός και εκτός Ελλάδος. Όσο και αν κρίνει κανείς, ότι προέχει το δικαίωμα στην εργασία αλλά και τις εξ αυτής παροχές σε σχέση με το δικαίωμα στις διακοπές, εντούτοις οι υπερασπιστές του πρώτου δύσκολα μπορούν να θεμελιώσουν το δικαίωμα να αποστερήσουν στους εκφραστές του δεύτερου το δικαίωμά τους να το εξασκήσουν, χωρίς να καταφύγουν σε ταπεινές δικαιολογίες. Διότι παγία αρχή του δικαίου είναι, ότι τα όρια ενός δικαιώματος σταματούν εκεί, που αρχίζουν τα όρια κάποιου άλλου, την οποία, ωστόσο, δείχνουν να αγνοούν επιδεικτικά οι απεργοί.
Υπάρχει ο αντίλογος, ότι ευρισκόμαστε προ της κατάργησης θεμελιωδών δικαιωμάτων, για την προστασία των οποίων απαιτείται να δοθεί αγώνας. Δεν έχω κάποια αντίρρηση σε αυτό αλλά δεν βλέπω, γιατί οι επιλεγείσες μορφές πάλης είναι ακριβώς εκείνες, που η άσκησή τους παρεμποδίζει την άσκηση κάποιων άλλων δικαιωμάτων. Η λογική επιβάλλει την αναζήτηση κάποιων μορφών αγώνα, οι οποίες δεν θα επηρεάζουν την εξάσκηση των δικαιωμάτων των τρίτων, εις τρόπον ώστε να την καθιστούν αδύνατη.
Αλλά, δυστυχώς, αυτή η αυτονόητη λύση έχει υποχωρήσει μπροστά στην τυφλή αγωνιστικότητα των απεργών, οι οποίοι απλούστατα διακατέχονται από μια προκλητική αδιαφορία για τα δικαιώματα των τρίτων, όταν δεν καταφεύγουν σε μειωτικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος όσων δεν συμμερίζονται τις αντιλήψεις τους περί αγωνιστικότητας. Και, βέβαια, παρουσιάζεται η ευτράπελη κατάσταση να ακολουθούνται μορφές κινητοποίησης προς υπεράσπιση ορισμένων δικαιωμάτων, οι οποίες μορφές καταλήγουν στην καταπάτηση άλλων δικαιωμάτων και, συγκεκριμένα, εκείνων, τα οποία οι ανωτέρω αντιστασιακοί δεν συμμερίζονται.

Με ψηλά το κεφάλι

Τελικά το όνειρο της Ελλάδος για πρόκριση στους 16 του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής έσβησε κάτω από το ταλέντο των Αργεντίνων. Χωρίς να εντυπωσιάσει, η ομάδα της Λατινικής Αμερικής πέτυχε δύο γκολ και πέρασε αήττητη στην επόμενη φάση. Δε νομίζω, όμως, ότι μπορούμε να έχουμε παράπονο από την εθνική μας ομάδα, η οποία σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο στάθηκε αξιοπρεπέστατα, πετυχαίνοντας την πρώτη της νίκη και αποδεικνύοντας, ότι μπορεί να σταθεί απέναντι σε ομάδες, όπως η Αργεντινή, η οποία, όμως, ήταν 1-2 κλάσεις παραπάνω από εμάς και δικαίως νίκησε. Αν μη τι άλλο, η ανοργανωσιά, που βασιλεύει στους περισσότερους τομείς στην Ελλάδα, δεν έχει επηρεάσει την εθνική μας ομάδα ποδοσφαιρου.
Θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στη θέση της Γαλλίας, η οποία έχασε και τρίτο αγώνα και, μάλιστα, με αντίπαλο την αδύναμη Νότια Αφρική. Όταν διαθέτεις τόσους ικανούς παίκτες αλλά τόσο αδύναμη ισορροπία, ελέω κακών αποτελεσμάτων αλλά και παικτών - ταραχοποιών (λέγε με Ανελκά), ο κόσμος περιμένει από σένα κάτι καλύτερο. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του κ. Ντομενέκ, ο οποίος αναμένεται να αποτελέσει τον αποδιοπομπαίο τράγο της χώρας του ο δε Ανελκά μάλλον τη γλύτωσε, λόγω της αποτυχίας της Γαλλίας να περάσει στην επόμενη φάση. Αν η Γαλλία περνούσε στην επόμενη φάση, μάλλον στην καμπούρα του Ανελκά θα ξεσπούσε ο γαλλικός τύπος.
Πριν από χρόνια, με αφορμή τις κάκιστες εμφανίσεις της εθνικής μας ομάδος ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ του 1994, είχα ακούσει σε μια τηλεοπτική συζήτηση κάποιο μεγαλοδημοσιογράφο με καλό πόστο σε τηλεόραση και εκδοτικό οργανισμό να διατείνεται, ότι η πορεία μιας χώρας στον αθλητισμό είναι συνάρτηση της εν γένει πορείας της ως χώρας. Ξεκαθαρίζω, ότι δεν έχω πρόβλημα με την επαγγελματική ιδιότητα του ανθρώπου αυτού. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος και να χαίρεται τη θέση του αυτή! Απλά, με αυτή τη λογική - απόρροια της έλλειψης ψυχραιμίας, που χαρακτήριζε τον εν λόγω δημοσιογράφο, εξαιτίας της γενικά τραγικής εμφάνισης της εθνικής μας ομάδος σε εκείνο το Μουντιάλ - η ευρισκόμενη υπό τον έλεγχο του Δ.Ν.Τ. Αργεντινή θα έπρεπε να μην έχει καν προκριθεί στο Μουντιάλ, ενώ στην Ελβετία θα έπρεπε να έχει ήδη απονεμηθεί το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πιστεύω, ότι περισσότερη σημασία έχει η καλλιέργεια του αθλήματος και η καλή οργάνωση, χώρια που χώρες σε κακή κατάσταση επιδιώκουν, συνήθως, τις αθλητικές επιτυχίες για την εκτόνωση της έντασης, που προκαλείται από πάσης φύσεως προβλήματα, σε αντίθεση με κράτη με ομαλή εσωτερική ζωή, όπου οι αθλητικές επιτυχίες δεν χρησιμοποιούνται για τέτοιους σκοπούς.
Προ ημερών, κάποιος σχολιαστής σε ραδιοφωνικό σταθμό της Ιταλίας πανηγύρισε την ισοπαλία της Ιταλίας με την Παραγουάη. Όλως τυχαίως, επρόκειτο για το σχολιαστή του "ΡΑΔΙΟ ΠΑΔΑΝΙΑ", ήτοι του ραδιοφωνικού σταθμού, που υποστηρίζει τη Λίγκα του Βορρά και την απόσχιση της Βόρειας Ιταλίας από την υπόλοιπη χώρα. Φυσικά, έγινε σάλος με τη δήλωση αυτή και ο ιδιοκτήτης του σταθμού αυτού επικαλέστηκε το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Δεκτό και προστατευόμενο αυτό το δικαίωμα αλλά φαντάζεστε, αν αύριο μεθαύριο αρχίσει εκπομπή ένας ανάλογος σταθμός στη χώρα μας και ζητωκραυγάζει, που η χώρα μας έχασε από την τάδε ή δείνα αντίπαλη ομάδα, τί έχει να συμβεί;
Στο κλαμπ των ομάδων, που παίζουν ελκυστική μπάλα, προσθέτω και τους Ολλανδούς. Σπουδαίοι μπαλαδόροι, όχι του μεγέθους ενός Κρόιφ ή ενός Φαν Μπάστεν αλλά ομαδικοί και με γνώση των βασικών του ποδοσφαίρου, θέτους βασική υποψηφιότητα για διάκριση στη διοργάνωση αυτή. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι, ότι μας έχουν συνηθίσει σε υψηλές προσδοκίες, τις οποίες μετά γκρεμίζουν μόνοι τους. Αλλά κάτι ανάλογο δεν συνέβαινε και με την Ισπανία, μέχρι που η τελευταία κέρδισε το περσυνό Ευρωπαϊκό Κύπελλο;

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Αργεντίνοι και λοιποί ποδοσφαιρικοί

Λένε, πως συγκεντρώνει πλήθη θεατών και τηλεθεατών, που ούτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες μαζεύουν και δενέχω λόγο να διαφωνήσω. Αυτές τις μέρες το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής έχει αποσπάσει την προσοχή των περισσοτέρων. Είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου, που μέσα στην απλότητά του χαρίζει υπερθέαμα, αγωνία και συγκινήσεις. Είναι, που το ποδόσφαιρο είναι και θα παραμείνει ο βασιλιάς των σπορ και θα έχει την ανάλογη απήχηση, αφού παραμένει το άθλημα εκείνο, που μπορεί να παίζεται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Δεν μπορώ να πω, ότι παρακολουθώ κάποια υπερθεαματική διοργάνωση ούτε, όμως, ότι έχω παράπονο απ' όσα έχω δει. Βραζιλία και Ακτή Ελεφαντοστού παρέδωσαν μαθήματα θεαματικού ποδοσφαίρου - έστω και αν το δεύτερο τέρμα του Λούις Φαμπιάνο μύριζε "χέρι" από χιλιόμετρα μακρυά - και, αν έλειπε ο ανεπαρκέστατος διαιτητής, τότε θα μιλούσαμε για "ματσάρα". Χορταστικό ήταν και το παιχνίδι ανάμεσα στην Πορτογαλία και τη Βόρειο Κορέα. Επτά γκολ στο αμυντικογενές σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι σύνηθες φαινόμενο. Κρίμα, που βιάστηκαν οι προπαιτείς ημεδαποί αθλητικολόγοι να θαυμάσουν το όλο στήσιμο των Βορειοκορεατών, εν αντιθέσει με τους δικούς μας. Τέλος, οι Αργεντίνοι έχουν κερδίσει το θαυμασμό των περισσοτέρων ποδοασφαιρόφιλων με τις, έως τώρα, εμφανίσεις της. Όταν έχεις την πολυτέλεια να αφήνεις στον πάγκο παίκτες, όπως ο Μιλίτο, είναι βέβαιο, ότι το υλικό σου προδιαθέτει για πολύ καλή μπάλα.
Η εθνική μας ομάδα μας έκανε να καταπιούμε τη χολή μας με τη νίκη της επί της Νιγηρίας. Οι άσχετοι με το άθλημα και ο απαράδεκτος προπονητής έγιναν παικταράδες και μαιτρ της προπονητικής, αντίστοιχα, μέχρι την επόμενη ήττα, που θα τους επαναφέρει στα αρνητικά στερεότυπα, που έχουμε ετοιμάσει γι' αυτούς. Είμαστε λαός των άκρων, ως γνωστόν.
Αλλά, απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα, δεν έχουμε μόνοι εμείς αυτό το προνόμιο. Ο Νικολά Ανελκά τίναξε στον αέρα την εύθραυστη, απ' όσο φάνηκε, ηρεμία των Γάλλων και αποχώρησε από την ομάδα, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια. Η επίθεσή του στον προπονητή του, Ραϊμόν Ντομενέκ, μόνο έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί, αφού ο επιθετικός της Άρσεναλ μόνο για τον πράο και καλοσυνάτο χαρακτήρα του δεν φημίζεται. Αλλά τότε παραμένει η απορία, γιατί τον πήρε μαζί του ο Ντομενέκ; Όταν έχεις να κάνεις με προβληματικούς χαρακτήρες, τότε φροντίζεις, ώστε να εφοδιάζεσαι με τα κατάλληλα μέσα, για να τους χειριστείς. Και ο κ. Ντομενέκ δεν τα διαθέτει, εξ όσων δείχνουν τα πράγματα. Η μπάλα, όμως, πήρε ολόκληρη την Εθνική Γαλλίας, η οποία δεν τα πήγαινε και τόσο καλά στη διοργάνωση, μέχρι στιγμής. Ήταν στραβό το κλίμα, το 'φαγε και ο Ανελκά.
Δύσκολα ξεχωρίζει κάποια ομάδα, πλην της Αργεντινής, η οποία μαγεύει μέσα στο γήπεδο και διχάζει εκτός αυτού με τις δηλώσεις του προπονητή της, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Για τους εραστές της μπάλας, αυτή η ομάδα ερεθίζει την όραση όσο καμμία άλλη, μέχρι στιγμής. Οι Βραζιλιάνοι τρόμαξαν να κερδίσουν τους Βορειοκορεάτες, οι Γερμανοί τσάκισαν τους Αυστραλούς αλλά την πάτησαν από τους Σέρβους, οι Ιταλοί απογοητεύουν, παραχωρώντας ισοπαλίες σε μέτριες ομάδες, όπως η Νέα Ζηλανδία, οι Γάλλοι τα είπαμε, οι Άγγλοι δεν βρίσκουν γιατρειά ακόμα και με το Φάμπιο Καπέλο στον πάγκο τους, οι Ισπανοί δεν πείθουν, αν και είναι ακόμα νωρίς, και κάποιες μικρές ομάδες, όπως η Γκάνα και η Ελβετία, δείχνουν, γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοκρατικό άθλημα στον κόσμο.
Και η γιορτή του ποδοσφαίρου συνεχίζεται.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Το επιχείρημα των απροσάρμοστων

Προχτές είχα την τιμή να δειπνήσω σε ένα φιλικό μου σπίτι. Το ζευγάρι, που με φιλοξένησε, ξεκίνησε με το καλημέρα να παραπονείται για τη δεινή κατάσταση του οικιακού προϋπολογισμού, εξαιτίας της μείωσης των μισθών τους. Και, αφού επεδόθη σε ένα καταιγισμό καταρών προς όσους ευθύνονται για τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, μου ανακοίνωσαν, ότι προτίθενται να περάσουν τις διακοπές τους στη μαγευτική Σαντορίνη. Στην ερώτησή μου, πως συμβιβάζεται η ελαττωμένη οικονομική κατάσταση με την επίσκεψη σε ένα μέρος, που δε διεκδικεί δάφνες για τις χαμηλές του τιμές, έλαβα την περήφανη απάντηση, ότι αφού δεν βγαίνουν τόσο καλά οικονομικά, τουλάχιστον ας περάσουν καλά σε ένα δημοφιλή προορισμό.
Η λογική, ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση έχει διαποτίσει αναμφίβολα ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής κοινωνίας σε κάθε επίπεδο. Μαθημένοι σε μια υπερκαταναλωτική αντίληψη, αρνούμαστε να μειώσουμε τις δαπάνες μας σε πιο λογικά πλαίσια, ώστε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολότερες ημέρες, που πρόκειται να έλθουν ελέω οικονομικών μέτρων. Και, ειδικότερα, την καλοκαιρινή περίοδο σπεύδουμε να αποδείξουμε, ότι η πλούσια σε νοήματα γλώσσα μας - τουλάχιστον έτσι τη θέλει ο μύθος - συνοδεύεται από πάμφτωχη σκέψη σχετικά με την αντιμετώπιση της μειωμένης αγοραστικής μας δύναμης. Ήτοι, οι τσουχτερές τιμές σε συγκεκριμένα τουριστικά θέρετρα δεν εμποδίζουν αρκετούς νεοέλληνες να τα επισκεφτούν. Και, βέβαια, μετά την επίσκεψή τους στα μέρη αυτά να ολολύζουν για την αισχοκέρδεια, που τα μαστίζει.
Η παραπάνω κατάσταση καταδεικνύει και την απουσία προσαρμοστικότητας του νεοέλληνα. Μαθημένος και συνηθισμένος σε μια πολυέξοδη άποψη, αρνείται να αποδεχθεί, ότι οφείλει, πλέον, να είναι περισσότερο μετρημένος στα έξοδά του, αποφεύγει να προβεί σε μια έρευνα αγοράς, ώστε ναι μεν να μη στερηθεί τις διακοπές του αλλά, τουλάχιστον, να επισκεφτεί ένα περισσότερο οικονομικό προορισμό και καταλήγει, στο τέλος, να επικαλείται παντός τύπου επιχειρήματα, ώστε να δικαιολογήσει την ευρωβόρα επιλογή του. Κοντολογίς, στη χώρα μας περισσεύουν τα γνωμικά, με τα οποία προβάλλουμε τα πλείστα όσα ελαττώματά μας, απουσιάζει η λογική, ώστε να τα συμμαζέψουμε.
Και το τέλος του καλοκαιριού μας βρίσκει στριμωγμένους οικονομικά αλλά γεμάτους επιχειρήματα, ώστε να ξεσπάσουμε τη ζοχάδα μας για τη σπατάλη, στην οποία επιδιδόμαστε. Αλλά με τέτοια απροθυμία να συμμαζευτούμε, μην εκπλαγούμε, αν οι επόμενοι μήνες μας βρουν ακόμα περισσότερο χρεωμένους αριστερά και δεξιά!

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Τα καλά και συμφέροντα στη χρήση των ιστορικών χώρων

Το Δεκέμβριο του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του νεαρού Αλεξίου Γρηγορόπουλου, μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ανήρτησαν πανώ στην Ακρόπολη, με τα οποία καλούσαν τον κόσμο να αντισταθεί. Προ ημερών, παρόμοια πανώ ανήρτησαν μέλη του Κ.Κ.Ε. στον ίδιο χώρο. Και πιο πρόσφατα, γνωστή τηλεπαρουσιάστρια πραγματοποίησε τη δεξίωση του γάμου της στο κατάστρωμα του γνωστού θωρηκτού "ΑΒΕΡΩΦ".
Και στις τρεις περιπτώσεις οι κραυγές διαμαρτυρίας περίσσεψαν στα πάσης φύσεως μέσα. Έγινε λόγος για βεβήλωση της ιστορίας και κακογουστιά (και στις τρεις περιπτώσεις) αλλά και στηλιτεύτηκε η τάση των πλουσίων να μισθώνουν χώρους ιστορικής σημασίας, ώστε να κάνουν τις εκδηλώσεις τους (περίπτωση "ΑΒΕΡΩΦ").
Μέσα σε όλη αυτή τον ορυμαγδό διαμαρτυριών δεν ακούστηκε ένα βασικό πράγμα, ποιά, δηλαδή, πρέπει να είναι τα όρια στη χρήση χώρων, που αποτελούν τμήμα της μακραίωνης ιστορίας μας. Καλές και άγιες οι διαμαρτυρίες σε μια χώρα, που θέλει να λέγεται δημοκρατική, αλλά καλύτερες οι προϋποθέσεις, υπό τις οποίες πρέπει να χρησιμοποιούνται οι παραπάνω χώροι.
Φρονώ, ότι ζούμε σε μια χώρα, όπου τα πάντα ερμηνεύονται με βάση τα καλά και συμφέροντα της κάθε κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής/ κομματικής ομάδος ανθρώπων. Οι πεποιθήσεις διαμορφώνονται με βάση την ομάδα, στην οποία ανήκει ο εκφραστής τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού μέσα σε τέτοιου είδους συσσωματώσεις σχηματίζονται αντιλήψεις και εξωτερικεύονται απόψεις, οι οποίες συχνά είναι χρήσιμες στην κοινωνία. Η ένσταση έγκειται στην τάση να αποφεύγονται κάποια γενικότερα όρια, τα οποία θα ευρίσκονται πάνω από τις προσωπικές και ομαδικές αντιλήψεις.
Με άλλα λόγια, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε Έλληνα να υποστηρίζει, ότι κακώς ανέβασαν οι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα πανώ τους στην Ακρόπολη ή καλώς έγινε η εκδήλωση στο κατάστρωμα του "ΑΒΕΡΩΦ". Αλλά πρωτίστως οφείλουμε να ορίσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις, υπό τις οποίες μπορούμε να μιλήσουμε για εκμετάλλευση των χώρων αυτών για εμπορικούς σκοπούς, πέρα από τα στενά συμφέροντα των ποικίλων ομάδων. Αλλιώς υποκρινόμαστε τους ευαίσθητους.

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Αρχίζει το ματς....

Σε αυτό του Μουντιάλ :
.- Είμαι με την Εθνική Ελλάδος, επειδή είναι η ομάδα της χώρας μου και γουστάρω, που προκρίθηκε σε αυτή τη διοργάνωση. Και ας με πίκρανε, που έχασε από μια μέτρια Νότιο Κορέα!
.-Δεν είμαι με την Εθνική Ελλάδος, που πηγαίνει στη Νότιο Αφρική με τη λογική, ότι θα παίξει στον τελικό με τη Βραζιλία, ως εάν να είχαμε την υπερομάδα και βγάζοντας το γνωστό επαρχιωτισμό, που διακατέχει ένα σημαντικό ποσοστό των κατοίκων της χώρας μας. Ευτυχώς, τα πικρά διδάγματα του Μουντιάλ του 1994 έπιασαν τόπο και οι τόνοι είναι πολύ χαμηλοί.
.- Είμαι με τους φίλαθλους όλων των χρωμάτων, που θα πάνε στη Νότιο Αφρική για να παρακολουθήσουν μπάλα και θα χειροκροτήσουν ανεξάρτητα από το νικητή.
.- Δεν είμαι με τους μίζερους συμπολίτες μου, που εύχονταν να μην προκριθεί η Εθνική Ελλάδος στο Μουντιάλ, ώστε να πάρει πόδι ο Ρεχάγκελ και τα ΚΑΠΗ και οι άχρηστοι, που έχει μαζέψει. Προφανώς η μνήμη στη χώρα μας έχει παρακοντύνει και δεν θυμόμαστε την προ Ρεχάγκελ εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου πολλώ δε μάλλον αδυνατούμε να αποβάλουμε το σύνδρομο κατωτερώτητας, που μας διακατέχει, ώστε να μπορέσουνε, επιτέλους, να απολαύσουμε μπάλα.
.- Είμαι με τη γιορτινή ατμόσφαιρα, που κυριαρχεί σε τέτοιες διοργανώσεις. Φίλαθλοι προερχόμενοι από περισσότερες χώρες φτιάχνουν ένα υπέροχο μωσαϊκό χρωμάτων, που προσφέρει ηδονή στους εραστές του αθλητισμού.
.- Δεν είμαι με τις εκνευριστικότατες βουβουζέλες. Αν ενοχλεί εμένα ως τηλεθεατή αυτός ο αφόρητος βόμβος, που βγάζουν αυτά τα μαραφέτια, φαντάζομαι, πόσο απαίσιος είναι για τους ποδοσφαιριστές.
.- Είμαι με τις εθνικές ομάδες εκείνες, που τόλμησαν και πήραν παίκτες προερχόμενους από μετανάστες (Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία), αποδεικνύοντας, ότι ο αθλητισμός μπορεί να μας φέρει πιο κοντά.
.- Δεν είμαι με τους στενόμυαλους, που θεωρούσαν, ότι ο Νίνης δεν έχει θέση στην Εθνική Ελλάδος. Διότι, δυστυχώς, υπήρχαν και τέτοιοι. Κρίμα, που ο Μουμίν δεν είχε την εξέλιξη, που έπρεπε. Θα βλέπαμε και τον πρώτο Έλληνα μουσουλμάνο στην Εθνική Ανδρών (μέχρι τις ελπίδες έφτασε και μετά χάθηκε). Και, κάποτε, περιμένω και παιδιά μεταναστών να παίξουν με τα εθνικά μας χρώματα.
.- Είμαι με όσους παρακολουθήσουν μπάλα στο Μουντιάλ αυτό και απολαύσουν φάσεις και γκολ.
.- Δεν είμαι με εκείνους, που κολλάνε με τη διαιτησία και σκοτώνονται να αποδείξουν, ότι ο τάδε διαιτητής αδίκησε τη δείνα ομάδα ή έσπρωξε την άλλη. Έλεος, ρε παιδιά, ξεκολλήστε!
Αρχίζει το ματς, λοιπόν!

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Θρύλοι και όχι αδικαιολόγητα

Χτες τους έβλεπα να δίνουν τα ρέστα τους στην πίστα και αναρωτιόμουνα, τί κίνητρο μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης με 40, περίπου, χρόνια καριέρας, ώστε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του απέναντι στο περιορισμένο κοινό μιας επαρχιακής πόλης. Εξηντάρηδες κάποιοι από αυτούς και, όμως, στη σκηνή χοροπηδούσαν και θύμιζαν σε όλους, γιατί έχουν τόσους φανατικούς θαυμαστές ανά τον κόσμο και πως είναι δυνατόν, πλάι στους πιτσιρικάδες με τα μακρυά μαλλιά και τα μαύρα ρούχα να συνυπάρχουν αρμονικά και με το ίδιο κέφι γκριζομάλληδες ή και φαλακροί κύριοι κάποιας ηλικίας, που, όμως, ζούσαν τη συναυλία σε όλη της την ένταση. Τραγούδια, που στους παλαιότερους έφερναν ανεξίτηλες αναμνήσεις και στους νεότερους έδειχναν, τί θα πει διαχρονική μουσική, πλημμύρισαν το γήπεδο. Και οι καλλιτέχνες ήταν εκεί, να δίνουν όλο το ταλέντο τους, το οποίο ίσως δεν ήταν το ίδιο ακμαίο, όπως πριν από 15 χρόνια, αλλά ήταν ταλέντο. Η φωνή του Κλάους Μάινε χαρακτηριστική και σπουδαία, έστω και χωρίς την ένταση του παρελθόντος. Η μουσική βγαλμένη από περασμένες δεκαετίες του ροκ. Το συγκρότημα να παραδίδει μαθήματα επαγγελματισμού στους νεότερους καλλιτέχνες, που περισσότερο δείχνουν να απασχολούν το κοινό με την προσωπική του ζωή, τις ίντριγκές τους και τη δίψα τους να βγάλουν άκοπα χρήματα παρά με το καλλιτεχνικό ταλέντο τους. Να παίζουν για το κοινό και με το κοινό, το οποίο διψούσε να δει ένα θρύλο της μουσικής σκηνής. Και αυτοί να αποδεικνύουν, γιατί είναι θρύλοι.
Σκόρπιονς, σας ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, που μας ξυπνήσατε!
Υ.Γ. Και επειδή υπάρχουν πάντα κάποιοι, που δεν μένουν με τίποτα ευχαριστημένοι, ακούστηκε, ότι οι Σκόρπιονς επ' ουδενί λόγω θα περιδιάβαιναν την ελληνική επαρχία, όταν ήταν στις δόξες τους. Καμμία αντίρρηση, παιδιά, αλλά χτες αυτό, που είδαμε, είναι ένα συγκρότημα, που δεν έδειχνε να είναι επηρεασμένο από αυτό το θέμα αλλά, αντίθετα, έβγαζε την ίδια ενέργεια και επαγγελματισμό με αυτά, που θα έβγαζε και στις μεγάλες πόλεις.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Η αποθέωση της οργής

Η πρόσφατη επίθεση των πολεμικών δυνάμεων του Ισραήλ στη νηοπομπή της ειρήνης και, μάλιστα, σε διεθνή χωρικά ύδατα, πυροδότησε μια σειρά αντιδράσεων στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Η πλειονότητα των κυβερνήσεων των χωρών αυτών αντέδρασε, ενώ πλήθος κόσμου βρήκε την ευκαιρία να βροντοφωνάξει κατά της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στην Παλαιστίνη.
Στη χώρα μας η κυβέρνηση αντέδρασε κατά της ενέργειας αυτής του Ισραήλ και αρκετές οργανώσεις διαδήλωσαν κατά της πολιτικής της χώρας αυτής. Ωστόσο, υπήρξε και αρκετός κόσμος, ο οποίος, με αφορμή το επεισόδιο αυτό, εστράφη όχι μόνο κατά του κράτους του Ισραήλ αλλά και κατά των απανταχού Εβραίων, χρησιμοποιώντας κάθε άλλο παρά ευπρεπείς χαρακτηρισμούς και αποδεχομενος τη λογική της συλλογικής ευθύνης ενός λαού, εν προκειμένω των Εβραίων. Οι δε κοινωνοί αυτής της λογικής επικαλέστηκαν την οργή τους, ώστε να δικαιολογήσουν τη στάση τους.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά, που ο κόσμος στη χώρα μας βγαίνει στους δρόμους ή εκφράζει τη διαμαρτυρία του και με άλλους τρόπους για διάφορα ζητήματα. Χαρακτηριστικό ξέσπασμα οργής ήταν και το σύνολο των περιστατικών, που τιτλοφορήθηκαν "ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2008" αλλά και οι πρόσφατες λεκτικές - και όχι μόνο - επιθέσεις σε βάρος πολιτικών προσώπων δημοσίως κ.λπ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έγινε λόγος για ξέσπασμα οργής και αγανάκτησης σε βάρος τρίτων προσώπων αλλά και δυσμενών καταστάσεων, η οποία δικαιολογούσε τις όποιες ακρότητες.
Είναι αλήθεια, ότι η εξωτερίκευση της οργής ενδείκνυται, προκειμένου να επέλθει εκτόνωση της εσωτερικής έντασης και εξομάλυνση της καθημερινότητας. Αποτελεί ένα σημαντικό μέσο στα χέρια εκείνων των προσώπων, που συνήθως ευρίσκονται μακρυά από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων, προκειμένου να καταδείξουν την αντίθεσή τους σε κάποιες καταστάσεις. Η παγκόσμια ιστορία έχει καταδείξει, ότι από την οργή της λαϊκής μάζας ξεκίνησαν αρκετές επαναστάσεις, οι οποίες ανέτρεψαν καθεστώσες καταπιεστικές και άδικες καταστάσεις και οδήγησαν σε μέτρα προστασίας του δικαίου και των ανθρώπων εν γένει.
Ωστόσο, όμως, στην Ελλάδα η οργή, που τελευταία δείχνει να ξεσπάει ολοένα και περισσότερο, μοιάζει να αποτελεί το Α και το Ω των περισσοτέρων ξεσηκωμένων συμπολιτών μας. Χωρίς να παραγνωρίζω τις ευεργετικές συνέπειες της εξωτερίκευσης της οργής, δεν μπορώ να αγνοήσω την απουσία είτε λογικής κατά το ξέσπασμα της οργής είτε κάποιου δεύτερου σχεδίου, το οποίο θα διαδεχθεί αυτό το ξέσπασμα. Εν ολίγοις, δεν αρνούμαι την οργή ως μέσο έκφρασης της αντίδρασης του κόσμου αλλά δεν μπορώ να την αποδεχθώ ως μόνο και αποκλειστικό μέσο ανατροπής καταστάσεων ή απλά αντίθεσης προς τα κακώς κείμενα είτε της ημεδαπής είτε του εξωτερικού.
Εκείνο, που θεωρώ, ότι λείπει στη χώρα μας, είναι η ψυχραιμία, ώστε να εκτιμηθεί ορθά μια κατάσταση, η οποία μας βρίσκει αντίθετους. Προφανώς κάθε λογικός άνθρωπος αποστρέφεται την άνανδρη επίθεση της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ σε βάρος μιας ειρηνικής νηοπομπής αλλά ο ίδιος άνθρωπος οφείλει να καταδικάζει για το περιστατικό αυτό την κυβέρνηση της χώρας αυτής και όχι όλους τους Εβραίους, ως εάν να φταίνε συλλογικά αυτοί για τους κυβερνώντες αυτής της χώρας, χώρια που την πρωτοβουλία των εβραϊκής καταγωγής κατοίκων της Γερμανίας και της Αγγλίας να αποστείλουν καράβι με ανθρωπιστική βοήθεια για τους Παλαιστινίους της Λωρίδας της Γάζας της έφαγε το μαύρο σκοτάδι της οργής, που κατέκλυσε τα μυαλά της πλειονότητας των συμπολιτών μας. Επίσης, οφείλουμε να αποστρεφόμαστε τις καταστάσεις, που κυριαρχούν και έχουν φέρει την Ελλάδα στο άσχημο σημείο, που οι περισσότεροι εξ ημών διαπιστώνουμε, πλην, όμως, η εκδήλωση αυτής της αποστροφής δεν συνοδεύτηκε από κάποιες απόψεις περί του τι πρέπει να γίνει μετά τις όποιες εξωτερικεύσεις αυτής της οργής.
Με άλλα λόγια, για μια, ακόμα, φορά αποδεικνύουμε, ότι προτιμάμε οι περισσότεροι από εμάς εκφράζουμε τον όποιο θυμό μας με κάθε μέσο αλλά δεν μας ενδιαφέρει και ιδιαίτερα να σκεφτόμαστε την περαιτέρω αξιοποίησή του, με σκοπό τη βελτίωση κάποιων καταστάσεων στη χώρα μας. Σε άλλες περιπτώσεις, απλά στρεφόμαστε κατά δικαίων και αδίκων στο όνομα της οργής, αποφεύγοντας να αντιληφθούμε, ότι ακόμα και η οργή έχει τα όριά της και δεν πρέπει να καταφεύγουμε σε ισοπεδώσεις των πάντων. Αλλά όταν ένας λαός αποθεώνει την οργή, τα φαινόμενα αυτά απλά θα συνεχίζονται.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Επιθετικό κράτος και υβριζόμενος λαός

Έζησαν για εκατονταετίες περιπλανώμενοι, χωρίς πατρίδα και, το χειρότερο, ανεπιθύμητοι. Βίωσαν στο πετσί τους τη μοίρα του αποδιοπομπαίου τράγου. Διώχθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν σχεδόν σε όλες τις χώρες, στις οποίες εγκαταστάθηκαν. Έζησαν ποικίλους περιορισμούς, που κυμαίνονταν από την υποχρέωσή τους να κατοικούν σε συγκεκριμένες περιοχές (τα γνωστά "γκέττο") έως την υποχρέωσή τους να φορούν συγκεκριμένα ενδύματα και διακριτικά. Και, σαν κερασάκι στην τούρτα της μισαλλοδοξίας, εξοντώθηκαν από ένα λαό, ο οποίος είχε ασπαστεί το σύνολο των προκαταλήψεων, που τους αφορούσαν.
Μεταπολεμικά κατάφεραν να αποκτήσουν μια κρατική υπόσταση και να μπορέσουν, επιτέλους, να ζήσουν, χωρίς να αισθάνονται παρείσακτοι. Και θα περίμενε κανείς, ότι μετά από τόσους αιώνες διωγμών θα είχαν αξιολογήσει όσα πέρασαν και θα απέφευγαν να τα εφαρμόσουν σε τρίτους.
Δυστυχώς, η πολιτική της χώρας αυτής διέψευσε ακόμα και τους πιο αισιόδοξους. Αρχικά έχοντας ως σκοπό να υπερασπιστεί τα εδάφη, που της είχαν αποδοθεί βάσει διεθνών συνθηκών και, αργότερα, με καθαρά επιθετικές βλέψεις, καταπάτησε συνθήκες και διεθνές δίκαιο, καταλαμβάνοντας εδάφη, που δεν της ανήκαν, εγείροντας οικισμούς σε περιοχές, που δεν δικαιούνταν, αφού πρώτα εξεδίωκε τους αραβόφωνους κατοίκους τους, ενίοτε, μάλιστα, εξόντωνε ορισμένους εξ όσων διαφωνούσαν με την εκδίωξη των πληθυσμών αυτών και την εν γένει επεκτατική πολιτική του (περίπτωση Ρέιτσελ Κόρι). Φυσικά, ένα σημαντικό μέρος του λαού αυτής της χώρας αλλά και πάμπολλα εβραϊκής καταγωγής πρόσωπα αντιδρούσαν σφόδρα στην πολιτική αυτή αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αποκορύφωμα αυτής της περιφρόνησης για τους κανόνες του διεθνούς δικαίου αποτέλεσε και η πρόσφατη επίθεση σε βάρος των επονομασθέντων πλοίων της Ελευθερίας, που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια για τους κατοίκους της αποκλεισμένης από το Ισραήλ Λωρίδας της Γάζας.
Η διεθνής κατακραυγή είναι δεδομένη, όπως και οι συνήθεις ακρότητες σε βάρος του λαού του Ισραήλ αλλά και των απανταχού Εβραίων, ως εάν μόνη η ιδιότητά τους να ευθύνεται για τα δεινά των Παλαιστινίων ή η πολιτική του Ισραήλ να τυγχάνει της έγκρισης όλων των εβραϊκής καταγωγής κατοίκων της υφηλίου. Είναι, όμως, πραγματικά τραγικό να ανήκεις σε ένα λαό, ο οποίος επί σειρά αιώνων κατεδιώκετο χωρίς ουσιαστικό λόγο και επιθυμούσε κάποια γη, για να στεριώσει και να φτιάξει το κράτος του, και σήμερα, που έχεις και γη και κράτος, να διαθέτεις μια κυβέρνηση, η οποία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, ώστε να προκαλέσει τη διεθνή αποστροφή. Διότι έτσι το μόνο, που επιτυγχάνεται, είναι να στραφεί περισσότερος κόσμος όχι τόσο εναντίον του κράτους, που η πολιτική του προκαλεί την κατάσταση αυτή, αλλά εναντίον του λαού του και όσων έχουν εβραϊκή καταγωγή, οι οποίοι και αποτελούν τον εύκολο στόχο των απανταχού αντισημιτών στο όνομα, δήθεν, της αγανάκτησης.