Χτες τους έβλεπα να δίνουν τα ρέστα τους στην πίστα και αναρωτιόμουνα, τί κίνητρο μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης με 40, περίπου, χρόνια καριέρας, ώστε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του απέναντι στο περιορισμένο κοινό μιας επαρχιακής πόλης. Εξηντάρηδες κάποιοι από αυτούς και, όμως, στη σκηνή χοροπηδούσαν και θύμιζαν σε όλους, γιατί έχουν τόσους φανατικούς θαυμαστές ανά τον κόσμο και πως είναι δυνατόν, πλάι στους πιτσιρικάδες με τα μακρυά μαλλιά και τα μαύρα ρούχα να συνυπάρχουν αρμονικά και με το ίδιο κέφι γκριζομάλληδες ή και φαλακροί κύριοι κάποιας ηλικίας, που, όμως, ζούσαν τη συναυλία σε όλη της την ένταση. Τραγούδια, που στους παλαιότερους έφερναν ανεξίτηλες αναμνήσεις και στους νεότερους έδειχναν, τί θα πει διαχρονική μουσική, πλημμύρισαν το γήπεδο. Και οι καλλιτέχνες ήταν εκεί, να δίνουν όλο το ταλέντο τους, το οποίο ίσως δεν ήταν το ίδιο ακμαίο, όπως πριν από 15 χρόνια, αλλά ήταν ταλέντο. Η φωνή του Κλάους Μάινε χαρακτηριστική και σπουδαία, έστω και χωρίς την ένταση του παρελθόντος. Η μουσική βγαλμένη από περασμένες δεκαετίες του ροκ. Το συγκρότημα να παραδίδει μαθήματα επαγγελματισμού στους νεότερους καλλιτέχνες, που περισσότερο δείχνουν να απασχολούν το κοινό με την προσωπική του ζωή, τις ίντριγκές τους και τη δίψα τους να βγάλουν άκοπα χρήματα παρά με το καλλιτεχνικό ταλέντο τους. Να παίζουν για το κοινό και με το κοινό, το οποίο διψούσε να δει ένα θρύλο της μουσικής σκηνής. Και αυτοί να αποδεικνύουν, γιατί είναι θρύλοι.
Σκόρπιονς, σας ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, που μας ξυπνήσατε!
Υ.Γ. Και επειδή υπάρχουν πάντα κάποιοι, που δεν μένουν με τίποτα ευχαριστημένοι, ακούστηκε, ότι οι Σκόρπιονς επ' ουδενί λόγω θα περιδιάβαιναν την ελληνική επαρχία, όταν ήταν στις δόξες τους. Καμμία αντίρρηση, παιδιά, αλλά χτες αυτό, που είδαμε, είναι ένα συγκρότημα, που δεν έδειχνε να είναι επηρεασμένο από αυτό το θέμα αλλά, αντίθετα, έβγαζε την ίδια ενέργεια και επαγγελματισμό με αυτά, που θα έβγαζε και στις μεγάλες πόλεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου