Με ψηλά το κεφάλι

Τελικά το όνειρο της Ελλάδος για πρόκριση στους 16 του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής έσβησε κάτω από το ταλέντο των Αργεντίνων. Χωρίς να εντυπωσιάσει, η ομάδα της Λατινικής Αμερικής πέτυχε δύο γκολ και πέρασε αήττητη στην επόμενη φάση. Δε νομίζω, όμως, ότι μπορούμε να έχουμε παράπονο από την εθνική μας ομάδα, η οποία σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο στάθηκε αξιοπρεπέστατα, πετυχαίνοντας την πρώτη της νίκη και αποδεικνύοντας, ότι μπορεί να σταθεί απέναντι σε ομάδες, όπως η Αργεντινή, η οποία, όμως, ήταν 1-2 κλάσεις παραπάνω από εμάς και δικαίως νίκησε. Αν μη τι άλλο, η ανοργανωσιά, που βασιλεύει στους περισσότερους τομείς στην Ελλάδα, δεν έχει επηρεάσει την εθνική μας ομάδα ποδοσφαιρου.

Θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στη θέση της Γαλλίας, η οποία έχασε και τρίτο αγώνα και, μάλιστα, με αντίπαλο την αδύναμη Νότια Αφρική. Όταν διαθέτεις τόσους ικανούς παίκτες αλλά τόσο αδύναμη ισορροπία, ελέω κακών αποτελεσμάτων αλλά και παικτών - ταραχοποιών (λέγε με Ανελκά), ο κόσμος περιμένει από σένα κάτι καλύτερο. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του κ. Ντομενέκ, ο οποίος αναμένεται να αποτελέσει τον αποδιοπομπαίο τράγο της χώρας του ο δε Ανελκά μάλλον τη γλύτωσε, λόγω της αποτυχίας της Γαλλίας να περάσει στην επόμενη φάση. Αν η Γαλλία περνούσε στην επόμενη φάση, μάλλον στην καμπούρα του Ανελκά θα ξεσπούσε ο γαλλικός τύπος.

Πριν από χρόνια, με αφορμή τις κάκιστες εμφανίσεις της εθνικής μας ομάδος ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ του 1994, είχα ακούσει σε μια τηλεοπτική συζήτηση κάποιο μεγαλοδημοσιογράφο με καλό πόστο σε τηλεόραση και εκδοτικό οργανισμό να διατείνεται, ότι η πορεία μιας χώρας στον αθλητισμό είναι συνάρτηση της εν γένει πορείας της ως χώρας. Ξεκαθαρίζω, ότι δεν έχω πρόβλημα με την επαγγελματική ιδιότητα του ανθρώπου αυτού. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος και να χαίρεται τη θέση του αυτή! Απλά, με αυτή τη λογική - απόρροια της έλλειψης ψυχραιμίας, που χαρακτήριζε τον εν λόγω δημοσιογράφο, εξαιτίας της γενικά τραγικής εμφάνισης της εθνικής μας ομάδος σε εκείνο το Μουντιάλ - η ευρισκόμενη υπό τον έλεγχο του Δ.Ν.Τ. Αργεντινή θα έπρεπε να μην έχει καν προκριθεί στο Μουντιάλ, ενώ στην Ελβετία θα έπρεπε να έχει ήδη απονεμηθεί το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πιστεύω, ότι περισσότερη σημασία έχει η καλλιέργεια του αθλήματος και η καλή οργάνωση, χώρια που χώρες σε κακή κατάσταση επιδιώκουν, συνήθως, τις αθλητικές επιτυχίες για την εκτόνωση της έντασης, που προκαλείται από πάσης φύσεως προβλήματα, σε αντίθεση με κράτη με ομαλή εσωτερική ζωή, όπου οι αθλητικές επιτυχίες δεν χρησιμοποιούνται για τέτοιους σκοπούς.

Προ ημερών, κάποιος σχολιαστής σε ραδιοφωνικό σταθμό της Ιταλίας πανηγύρισε την ισοπαλία της Ιταλίας με την Παραγουάη. Όλως τυχαίως, επρόκειτο για το σχολιαστή του "ΡΑΔΙΟ ΠΑΔΑΝΙΑ", ήτοι του ραδιοφωνικού σταθμού, που υποστηρίζει τη Λίγκα του Βορρά και την απόσχιση της Βόρειας Ιταλίας από την υπόλοιπη χώρα. Φυσικά, έγινε σάλος με τη δήλωση αυτή και ο ιδιοκτήτης του σταθμού αυτού επικαλέστηκε το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Δεκτό και προστατευόμενο αυτό το δικαίωμα αλλά φαντάζεστε, αν αύριο μεθαύριο αρχίσει εκπομπή ένας ανάλογος σταθμός στη χώρα μας και ζητωκραυγάζει, που η χώρα μας έχασε από την τάδε ή δείνα αντίπαλη ομάδα, τί έχει να συμβεί;

Στο κλαμπ των ομάδων, που παίζουν ελκυστική μπάλα, προσθέτω και τους Ολλανδούς. Σπουδαίοι μπαλαδόροι, όχι του μεγέθους ενός Κρόιφ ή ενός Φαν Μπάστεν αλλά ομαδικοί και με γνώση των βασικών του ποδοσφαίρου, θέτους βασική υποψηφιότητα για διάκριση στη διοργάνωση αυτή. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι, ότι μας έχουν συνηθίσει σε υψηλές προσδοκίες, τις οποίες μετά γκρεμίζουν μόνοι τους. Αλλά κάτι ανάλογο δεν συνέβαινε και με την Ισπανία, μέχρι που η τελευταία κέρδισε το περσυνό Ευρωπαϊκό Κύπελλο;