Από τη μια πλευρά έχουμε την καλύτερη, ίσως, Γερμανία της τελευταίας 20ετίας. Με άφθονο ταλέντο, αρκετές λύσεις από τον πάγκο και ικανότατο προπονητή, πείθει, ότι μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος. Υπάρχει, όμως, και το στραβοπάτημα από τη μέτρια Σερβία, που προβληματίζει. Πάντως, ίσως δεν είναι τυχαίο, ότι η άνοδος της εθνικής αυτής ομάδος συνέπεσε με την αξιοποίηση αρκετών ταλέντων, προερχόμενων από τις τάξεις των οικονομικών μεταναστών της χώρας αυτής. Ελπίζω να το ακούσουν αυτό οι δικοί μας ταγοί και όχι μόνο για τις αθλητικές εκδηλώσεις.
Από την άλλη υπάρχει η εκπληκτική Αργεντινή. Ένα σπουδαίο σύνολο, με υπέροχους αυτοσχεδιασμούς, δυνατό πάγκο, που παρέχει την πολυτέλεια να μείνουν εκτός αγώνα παίκτες, όπως ο Αγουέρο και ο Ιγκουαΐν, αλλά και τον πιο διαφημισμένο παίκτη της διοργάνωσης, το Λιονέλ Μέσι, η Αργεντινή έχει προσφέρει το θεαματικότερο, έως αυτή τη στιγμή, ποδόσφαιρο σε όλο το Μουντιάλ. Ωστόσο, χωλαίνει στον πάγκο, όπου ο Μαραντόνα μοιάζει να στήνει καλά την ομάδα αλλά και να εμψυχώνει άριστα τους παίκτες, πλην, όμως, σε παιχνίδια τακτικής υστερεί ολοφάνερα.
Δεν αποκλείται να κριθεί εκεί η συνέχεια της πορείας των Αργεντίνων. Εκτός εάν το θέαμα υπερνικήσει τη σκοπιμότητα της τακτικής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου