Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Βιβλία : "Ο μύθος του Ηρακλή Σπίλου" του Νίκου Κουνενή

Η σάτιρα αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο των αδυνάτων κατά των δυνατών, είναι το ξέσπασμα των μικρών εναντίον των μεγάλων και ένας σημαντικός τρόπος αντιμετώπισης των κακώς κειμένων ενός τόπου. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε χώρες, όπου παρεπιδημούν η φαυλοκρατία και οι εν γένει υπερβολές αλλά αναπτύσσεται ακόμα και σε μέρη, όπου η ελευθερία του λόγου είναι άγνωστη χώρα. Σκορπάει γέλιο άφθονο αλλά γεννάει και προβληματισμό για τα κακώς κείμενα ενός τόπου.
Στη χώρα μας η σατιρική παράδοση έχει βαθιές ρίζες. Από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη έως τις μιμήσεις στους βυζαντινούς ιπποδρόμους και από το πρώτο σατιρικό έντυπο της νεότερης Ελλάδος, την «ΤΡΑΚΑΤΡΟΥΚΑ», έως τις επιθεωρήσεις του 20ου αιώνα, η κουλτούρα του τόπου αυτού δεν έπαυσε ποτέ να δημιουργεί σκωπτικά κείμενα, με σκοπό να διακωμωδήσει την πολιτική, τα ήθη και τα έθιμα.
Ο Νίκος Κουνενής έχει εξελιχθεί σε ένα από τους κυριότερους εκφραστές της εγχώριας σάτιρας. Το νέο βιβλίο του «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΣΠΙΛΟΥ» (Εκδόσεις «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ») αποτελεί μια σάτιρα της εικονικής πραγματικότητας, που διαμορφώνει η τηλεόραση, και της επιρροής της στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Η ιστορία ξεκινάει με τη δολοφονία του Ηρακλή Γαρυφαλλίδη, αστέρα της εγχώριας τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Δύο ιδιωτικοί αστυνομικοί συνεργάζονται με ένα συγγραφέα, προκειμένου να ανεύρουν το δολοφόνο. Ο συγγραφέας έχει συγγράψει ένα βιβλίο, στο οποίο περιγράφει τους άθλους του μακαρίτη, πλέον, δημοσιογράφου. Μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου αυτού, οι δύο ιδιωτικοί αστυνομικοί καλούνται να ανακαλύψουν, ποιος σκότωσε τον Ηρακλή Γαρυφαλλίδη.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή των άθλων του Ηρακλή, την οποία επιχειρεί με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο ο συγγραφέας. Κάθε άθλος του κεντρικού ήρωα παραπέμπει ευθέως σε ένα άθλο του ήρωα της ελληνικής μυθολογίας. Η επιλογή των άθλων του κεντρικού ήρωα είναι άκρως ευρηματική, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως σε αυτή του άθλου, που ταυτίζεται με αυτό των σταύλων του Αυγεία, οι περιγραφές προκαλούν άφθονο γέλιο.
Πίσω από την ιστορία αυτή κρύβεται η πρόθεση του συγγραφέα να σατιρίσει την πραγματικότητα, που επιχειρεί να διαμορφώσει η τηλεόραση στην Ελλάδα. Ο αστέρας της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας αναγορεύεται σε ημίθεο, ακριβώς όπως ο Ηρακλής της μυθολογίας μας, τυγχάνει του ανάλογου σεβασμού από το τηλεοπτικό κοινό, το οποίο καταβροχθίζει τα προϊόντα του, αδιαφορώντας για το ποιόν του. Ο Ηρακλής Γαρυφαλλίδης ανυψώνεται σε πρόσωπο, το οποίο θα επιλύσει όποιο πρόβλημα ανακύψει στη χώρα του, ενώ οι τηλεθεατές έχουν πέσει με τα μούτρα στην υπερκατανάλωση και την τηλεοπτική αποχαύνωση. Οι θεσμοί εμφανίζονται παντελώς ανίκανοι να αντιμετωπίσουν και το παραμικρό πρόβλημα, σε αντίθεση με τον Ηρακλή Γαρυφαλλίδη, ο οποίος τα λύνει όλα συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων. Και με αυτόν η τηλεόραση καθίσταται ο απόλυτος ρυθμιστής της καθημερινότητάς μας. Και σε αυτή τη σατιρική θεώρηση του συγγραφέα, ξεχωριστή θέση κατέχει η ονοματολογία των ηρώων του βιβλίου, η οποία παραπέμπει ευθέως σε αστέρες της ελληνικής τηλεοπτικής – και όχι μόνο αυτής – καθημερινότητάς μας.
Πικρό, κωμικό και επίκαιρο, το βιβλίο του Νίκου Κουνενή απεικονίζει μια πολύ κοντινή εικόνα της χώρας μας σε γλώσσα καταιγιστική και στρωτή με απίστευτους διαλόγους.

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Οι θεριακλήδες συνταγματολόγοι της καπνισμένης ημεδαπής

Έχει ανάψει για τα καλά η συζήτηση σχετικά με την επικείμενη εφαρμογή του νόμου για το κάπνισμα. Οι θεριακλήδες είναι διχασμένοι. Ορισμένοι εξ αυτών δηλώνουν, ότι θα περιορίσουν το κάπνισμα, με απώτερο σκοπό να το κόψουν, ενώ άλλοι καπνιστές ισχυρίζονται, ότι παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματά τους με την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους και γεννάται ένα είδος ρατσισμού απέναντί τους. Καταλήγουν, μάλιστα, οι τελευταίοι, ότι δε θα συμμορφωθούν με το μέτρο αυτό.
Αξίζει να σταθεί κανείς στην επίκληση εκ μέρους των καπνιστών και δη εκείνων των καπνιστών, που διστάζουν ή και αρνούνται να συμμορφωθούν με τα νέα μέτρα κατά του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, των συνταγματικών δικαιωμάτων τους. Σε απλά ελληνικά, οι εν λόγω κύριοι και κυρίες επιδιώκουν να συνεχίσουν να καπνίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν, ακόμα και σε κλειστούς δημόσιους χώρους, διότι προφανώς αυτό αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της προσωπικότητάς τους και είναι αντισυνταγματικό να απαγορεύεις σε κάποιο ή κάποια την ελεύθερη ανάπτυξη και εκδήλωση της προσωπικότητάς του.
Μόνο, που η ισχύς ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος σταματάει εκεί, που αρχίζουν τα δικαιώματα των τρίτων. Και ανάμεσα σε αυτά είναι και το δικαίωμα ενός μη καπνίζοντος π.χ. να απολαύσει το φαγητό ή το ποτό του χωρίς την ανεπιθύμητη συνοδεία του προερχόμενου από το τσιγάρο του οποιουδήποτε θεριακλή θαμώνα του ιδίου μαγαζιού καπνού. Αλλά εκεί οι θιασώτες των συνταγματικών δικαιωμάτων κατά την ιδιότυπη αυτή εφαρμογή τους ποιούν τη νήσσαν.
Άλλοτε οι μανιώδεις καπνιστές θεωρούν, ότι, αφού ο περισσότερος κόσμος καπνίζει, τότε θα πρέπει να σεβαστούμε το δικαίωμα της πλειονότητας και να τους αφήσουμε να φουμάρουν αρειμανίως όπου και αν ευρίσκονται. Η επιλογή της πλειοψηφίας, όμως, μπορεί να αφορά τη λήψη αποφάσεων σε πολιτειακό ή έστω παρεΐστικο επίπεδο και εκεί σταματά η εφαρμογή της. Διότι η επιβολή δια της όποιας πλειοψηφίας μιας κατάστασης, που αφορά την υποχρέωση κάποιου να επιβαρύνει την υγεία του συνεπεία της επιλογής αυτής της πλειοψηφίας ουδεμία σχέση έχει με τις αρχές του συνταγματικού δικαίου.
Και, εντέλει, το ταυτισμένο με την ελληνική παράλογη πραγματικότητα παράδοξο, που αναδύεται με εν λόγω θέμα, αναδεικνύει την εν λόγω ωρυόμενη και επικαλούμενη τα συνταγματικά δικαιώματα μιας πλειοψηφίας μερίδα καπνιστών, η οποία έχει σηκώσει το λάβαρο του δικαιώματός της να καπνίζει όπου αυτή επιθυμεί, χωρίς να διαθέτει ανάλογη ευαισθησία και σε άλλες περιπτώσεις συνταγματικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της προστασίας του περιβάλλοντος (οι ιπτάμενες καιγόμενες γόπες είναι σύνηθες φαινόμενο στην ημεδαπή) ή των εργασιακών δικαιωμάτων, τα οποία χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό αφήνει να καταπατώνται. Βέβαια δεν αποκλείω το ενδεχόμενο αρκετοί εκ των υποστηρικτών, λόγου χάρη, των δικαιωμάτων των θρησκευτικών μειονοτήτων ή της ελευθερίας του λόγου να ανήκουν στο στρατόπεδο όσων έχουν κηρύξει τον ανένδοτο αγώνα κατά του νέου νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Και εδώ υπάρχει το οξύμωρο να διαδηλώνουν και να επιδιώκουν να προστατεύσουν με κάθε τρόπο ορισμένα συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα, πράγμα για το οποίο πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι, πλην, όμως, όταν έρχεται η ώρα να σεβαστούν τα συνταγματικά δικαιώματα των μη καπνιζόντων σε σχέση με το κάπνισμα, εκεί προτιμούν να επικαλεστούν τα δικά τους δικαιώματα ως καπνιστών. Ίσως επειδή (προτιμούν να) αγνοούν, ότι ο συνεπής συνταγματολόγος δεν ασχολείται εποχικά με το Σύνταγμα, ήτοι όταν νοιώθει, ότι θα εμποδίζεται δια νόμου να εφαρμόζει τη δική του αυθαίρετη ερμηνεία του καταστατικού χάρτη μιας πολιτείας, που θέλει να λέγεται έννομη, αλλά σε κάθε στιγμή της ζωής του.
Και ο ρατσισμός κατά των καπνιστών, όπως υποτίθεται, ότι θα διαμορφωθεί με την επιβολή αυτού του νέου νόμου, δεν αποτελεί παρά μια πρόφαση, ώστε αυτός να καταστεί ανενεργός. Κανένας ρατσισμός δεν υφίσταται, όταν απλά υποχρεώνεις κάποιον, έστω και με την απειλή κυρώσεων, να σε σεβαστεί ως μη καπνιστή. Απεναντίας, ο καπνιστής καθίσταται ρατσιστής, όταν περιφρονεί την υγεία των τρίτων και υποβαθμίζει συνειδητά το ενδεχόμενο να επιβαρύνει την υγεία του περίγυρού του.
Προβλέπω ένα θερμό καλοκαίρι όχι μόνο λόγω θερμοκρασιών αλλά και λόγω εντάσεων σχετικά με την εφαρμογή του νέου αυτού μέτρου. Γιατί ο τράχηλος αρκετών Ελλήνων καπνιστών δεν υπομένει τον αντικαπνιστικό ζυγό παρά τις όποιες κυρώσεις. Ελπίζω να επικρατήσουν οι ψυχραιμότεροι και να εφαρμοστεί ο νόμος.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ΜΑΪΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ 1958-2009

Η εικόνα του ήταν από τις πιο ζωηρές παιδικές μου αναμνήσεις. Το θυμάμαι με ένα λευκό κοστούμι να επιδεικνύει το αστείρευτο - τουλάχιστον για μένα, που ποτέ μου δε φημιζόμουν για την ευλυγισία μου - χορευτικό του ταλέντο σε μια σκοτεινή γειτονιά και σε κάθε του βήμα να γίνεται φωτεινό το πεζοδρόμιο. Ήταν το υπέρλαμπρο αστέρι της ποπ μουσικής σκηνής και μια αναγνωρίσιμη φιγούρα παγκοσμίως σε μια εποχή, που η παγκοσμιοποίηση δεν ήταν τόσο ισχυρή και η παρέα μου, που τον θαυμάζαμε, ήμαστε πολύ μικροί, ώστε να φανταστούμε τι κρυβόταν πίσω από την σπουδαία παρουσία του. Όσοι από τους φίλους μου τότε διέθεταν το απαιτούμενο χαρτζιλίκι, είχαν σπεύσει να αγοράσουν το "THRILLER" και να το τοποθετήσουν σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους (τα CD τότε δεν είχαν εισβάλει στην καθημερινότητά μας), αφού πρώτα το είχαν "λειώσει" στο πικάπ των γονιών τους.
Αργότερα, λίγο πριν την εφηβεία, τον ξαναείδα, αυτή τη φορά με νέα τραγούδια, πάντα σπουδαίος χορευτής και θεαματικότατος τραγουδιστής. Μόνο, που η επιδερμίδα του ήταν διαφορετική, πιο άσπρη και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλαγμένα. Αλλά ποιός πιτσιρικάς εκείνης της εποχής προβληματιζόταν με αυτή την αλλαγή, όταν ο τραγουδιστής, που εκτιμούσε, του προσέφερε κέφι με την εν γένει παρουσία του;
Τα ερωτήματα για την εμφάνιση του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη άρχισαν να πληθαίνουν, όταν λίγο καιρό αργότερα, στην εφηβεία μου, πλέον, τον έβλεπα στα βιντεοκλίπς των νέων του τραγουδιών. Είχαν κάνει την εμφάνισή τους ιστορίες για ένα παιδί, που ήθελε να μείνει για πάντα παιδί αλλά από μικρή ηλικία είχε επωμιστεί ευθύνες ενήλικα σπρωγμένος από ένα περιβάλλον, το οποίο κάθε άλλα παρά ως ιδανική οικογένεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Και με αυτά το κέφι είχε αρχίσει να πηγαίνει περίπατο.
Κάποια στιγμή έσκασε και η ιστορία με την αποπλάνηση ανηλίκου, η οποία δεν απεδείχθη απόλυτα αλλά κόστισε στον υπερήρωα της παγκόσμιας ποπ μουσικής σκηνής ένα σκασμό λεφτά ως αποζημίωση στην οικογένεια του παιδιού, που τον κατηγόρησε, και μια ανεξίτηλη πατόκορφη μουντζαλιά. Το πόστερ του αποκαθηλώθηκε εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών από αρκετά δωμάτια και δεκάδες στιγμιαίοι ηθικολόγοι κατακεραύνωναν τον αλήτη, που τόλμησε να τα βάλει με μια παιδική ψυχή. Είχε προηγηθεί και η ματαίωση της συναυλίας του στην Αθήνα και αρκετοί γνωστοί μου βλαστημούσαν, που είχαν χάσει την ευκαιρία να δουν από κοντά το ίνδαλμά τους, χώρια που είχαν πληρώσει βαπορίσιο του εισητήριο. Ε, μια η ματαίωση της συναυλίας και μια η ιστορία με το ανήλικο παιδί, δεν ήθελε και πολύ ο μύθος του Μάικλ Τζάκσον όχι μόνο να θαμπώσει αλλά και να σβηστεί από τις μνήμες αρκετών.
Και προχτές ανακοινώθηκε ο θάνατός του, το τέλος ενός μύθου, ο οποίος είχε καταρρεύσει εδώ και καίρο αλλά πάσχιζε να σταθεί στα πόδια του και επρόκειτο να περιοδεύσει ανά τον κόσμο, προσφέροντας το θέαμα, που στοίχειωσε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Και βρέθηκε αρκετός κόσμος, που δάκρυσε στο άκουσμα του θανάτου του, απόδειξη ότι ο θρύλος της ποπ είχε παραμείνει ζωντανός σε χιλιάδες ψυχές και παντού στον κόσμο και σε πείσμα του απεχθούς αδικήματος, για το οποίο είχε κατηγορηθεί.
Δεν ανήκα στους φανατικούς φίλους του Μάικλ Τζάκσον. Ούτε θα χαρακτήριζα τη μουσική του πρωτότυπη ή υψηλής ποιότητας. Δεν μπορούσα, όμως, παρά να σταθώ στο θέαμα, που προσέφερε, όταν ανέβαινε στη σκηνή, όπου χόρευε ακατάπαυστα, τραγουδούσε, συγχρονιζόταν άψογα με τους συγχορευτές του, χαμογελούσε με εκείνο το αιώνια παδικό χαμόγελο και παρέσυρε τους οπαδούς του σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού.
Πίσω από το υπερθέαμα, που προσέφερε ήδη από τα 6 του χρόνια, τα εκατομμύρια, που χόρευαν σαν τρελλά γύρω του, τα τραγούδια του, που έμειναν στις αναμνήσεις των πολλών, τις εκκεντρικότητές του, τις αναρίθμητες εγχειρήσεις του, που κατέστρεψαν ή διαμόρφωσαν, ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός εξ υμών, το πρόσωπό του και το παιδικό του χαμόγελο, κρυβόταν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, που πέρασε από την καταπίεση των πρώτων παιδικών του χρόνων στην υποχρέωση να αναλάβει υποχρεώσεις ενηλίκου με ατελείωτες πρόβες, ταξίδια και ηχογραφήσεις, χωρίς ποτέ ουσιαστικά να ζήσει πραγματικά παιδικά χρόνια. Οι αναρίθμητες ιστορίες, που άφηνε να διαρρεύσουν για τον εαυτό του, τα έξαλλα ντυσίματά του και ο εν γένει τρόπος του πρόδιδε ενδεχόμενα έναν άνθρωπο, ο οποίος επιζητούσε την προσοχή μας, ακριβώς όπως κάνουν τα μικρά παιδιά. Και, σε αντίθεση με τα μικρά παιδιά, που, κάποια από αυτά, τουλάχιστον, μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον στοργικό και προστατευτικό, αυτός μεγάλωνε σε ένα περιβάλλον, όπου η επαγγελματική ψυχρότητα και το επιβαρημένο από υποχρεώσεις πρόγραμμα δεν άφηναν πολλά περιθώρια αγάπης. Και ποιός, άραγε, να του την προσέφερε, οι μάνατζέρ του ή η οικογένειά του, που τον μεταχειρίστηκε ως ένα χρυσορυχείο από την πρώτη στιγμή, που έδειξε στίγματα του ταλέντου του;
Ίσως διάλεγε τους χειρότερους δυνατούς τρόπους να τραβάει την προσοχή του κόσμου. Ίσως και να μην ήταν και τόσο άσπιλος στην ιστορία με τον ανήλικο. Αυτό, όμως, που θα μείνει αντάμα με την άσχημη αυτή ιστορία της αποπλάνησης, είναι το υπερθέαμα, που χάριζε σε εκατομμύρια ανθρώπους, όταν επεδείκνυε το σπουδαίο ταλέντο του. Και, όπως συμβαίνει με τις διασημότητες όλων των εποχών, αυτό, που έμεινε σε εκατομμύρια ψυχές στον κόσμο, δεν είναι τα πάθη του Μάικλ Τζάκσον, με τα οποία θα ασχοληθούν οι μελλοντικοί βιογράφοι του, αλλά τα τραγούδια του, το ταλέντο του και η εν γένει σκηνική παρουσία του.
Διστάζω να ευχαριστήσω για τις αναμνήσεις ένα πρόσωπο, το οποίο βαρύνεται με μια άσχημη ιστορία. Αρκούμαι να κρατήσω στο νου μου ένα αιώνιο παιδί, που ποτέ του δεν αφέθηκε να μεγαλώσει, όπως αυτό θα ήθελε, και ένοιωθε σαν στο σπίτι του μόνο όταν ήταν πάνω στη σκηνή και κατέπλησσε με την παρουσία του τα πλήθη.

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Βία και ευαισθησίες δύο μέτρων και δύο σταθμών

Προ τριών μηνών, περίπου, κάποιος φοιτητής έπεσε θύμα αστυνομικής βίας στην Πάτρα. Επρόκειτο για πρόσωπο, το οποίο δραστηριοποιούνταν στο χώρο της Αριστεράς και συνελήφθη, ενώ συμμετείχε σε διαδήλωση για τα δικαιώματα των Αφγανών μεταναστών. Η είδηση του ξυλοδαρμού του έγινε γνωστή πανελληνίως και πολλές οργανώσεις έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν για την απάνθρωπη μεταχείριση του φοιτητή από άνδρες της Αστυνομίας ο δε ίδιος υπέβαλε σχετική μήνυση.
Αν το παραπάνω περιστατικό απέδειξε, ότι υπάρχει στις μέρες μας ακόμα ευαισθητοποίηση απέναντι στα θύματα της κρατικής βίας αλλά και αρκετός κόσμος, ο οποίος προθυμοποιείται να φωνάξει κατά αυτής και να υποστηρίξει τα θύματά της, ένα άλλο, πιο πρόσφατο, περιστατικό βίας εντός πανεπιστημιακού χώρου πέρασε απαρατήρητο. Συγκεκριμένα, στη διάρκεια εξετάσεων φοιτητών του τμήματος Φιλολογίας, άγνωστοι με καλυμμένα πρόσωπα εισέβαλαν στην αίθουσα, όπου διεξάγονταν οι εξετάσεις, και κατέφεραν χτυπήματα εναντίον ενός εξεταζόμενου φοιτητή με ρόπαλα και άλλα συναφή όπλα. Στη συνέχεια, τράπηκαν σε φυγή, ενώ ο άτυχος φοιτητής νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.
Είναι άγνωστο, αν ο παθών δεύτερος φοιτητής θα προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση, ώστε να προστατεύσει τα δικαιώματά του. Αυτό, όμως, που ενοχλεί, είναι η απουσία οποιασδήποτε διαμαρτυρίας για αυτό το περιστατικό βίας και, μάλιστα, μέσα σε ένα πανεπιστημιακό χώρο. Η βία σε βάρος του πρώτου φοιτητή καταδικάστηκε - και, επαναλαμβάνω, πολύ σωστά - και έλαβε τις διαστάσεις δημοσιότητας, που έπρεπε να λάβει, ώστε να αντιληφθεί ο κόσμος το μέγεθος της απαξίας της βίας. Όμως δεν αντιλαμβάνομαι, γιατί η βία, που ασκήθηκε σε βάρος του δεύτερου φοιτητή, δεν έτυχε παρόμοιας προβολής.
Θα απαντήσει κάποιος, ότι πηγή της βίας είναι στην πρώτη περίπτωση το κράτος και, ειδικότερα, ο κατασταλτικός μηχανισμός της αστυνομίας και είναι χρέος μας να αντιστεκόμαστε σε αυτό ακριβώς το είδος βίας, τη στιγμή, μάλιστα, που τον τελευταίο καιρό επαναλαμβάνεται, ενώ στη δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα περιστατικό μεμονωμένο. Συγγνώμη αλλά δεν είναι λογικό ένα πρόσωπο, που διαδηλώνει εναντίον της αστυνομικής βίας να αποδέχεται τη βία, όταν αυτή προέρχεται από άλλα πρόσωπα. Εν προκειμένω, και μόνο το γεγονός, ότι 5 οπλισμένα πρόσωπα επετέθησαν σε 1 άοπλο προσωπο θα έπρεπε από μόνο του να αποτελέσει λόγο ξεσηκωμού, ειδικά αν σκεφτεί κανείς, ότι έλαβε χώρο στον κατεξοχήν χώρο της μη βίας, ήτοι το πανεπιστήμιο. Δε χρειάζεται, νομίζω, να επαναλάβω, ότι ουδέν συνέβη, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Σε μια εποχή, που βιώνουμε μια έξαρση βίας, είναι χρέος μας να φωνάζουμε εναντίον αυτής απ' όπου και αν προέρχεται. Και όσοι διαμαρτυρήθηκαν για τον ξυλοδαρμό του πρώτου φοιτητή, έπραξαν άριστα. Αναζητώ, όμως, λόγους, για τους οποίους ο ξυλοδαρμός του δεύτερου φοιτητή πέρασε στα κρυφά. Ίσως επειδή πολύς κόσμος έχει συνδέσει το πανεπιστημιακό άσυλο με τις πάσης φύσεως αυθαιρεσίες και βιαιοπραγίες. Και στην έννοια του ασύλου αυτού έχει υπαγάγει και την ιδιότυπη αυτή "ομερτά". Αν, όμως, ο δεύτερος παθών φοιτητής ανήκε σε κάποια οργάνωση παρόμοια με αυτή του πρώτου παθόντος φοιτητή, θα επικρατούσε, άραγε, η ίδια άκρα του τάφου σιωπή;

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Βιβλία : "Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη", του Ηλία Πετρόπουλου

"Ό,τι είναι κόντρα στην Εκκλησία / με γεμίζει χαρά. / Ό,τι βλάπτει την Τάξη / συντείνει στην γαλήνη μου. / Ό,τι αντίκειται στην ηθική / ωφελεί την υγεία μου. Βεβαίως τυγχάνω υποχρεωτικώς έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Δεν θάθελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα. Και είπα στη γυναίκα μου: - όταν ψοφήσω, εδώ, στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου. " Ηλίας Πετρόπουλος
Όταν κυκλοφόρησε το εν λόγω βιβλίο εν έτει 1979, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών αλλά και έντονο προβληματισμό. Αφενός θεωρήθηκε προσβλητικό έως και βλάσφημο, με αποτέλεσμα ο συγγραφέας να συρθεί στα Δικαστήρια και να καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 18 μηνών, αφετέρου υπήρξε ένα ανάγνωσμα, το οποίο ήταν αδύνατο, με βάση τα μέχρι τότε ισχύοντα, να ενταχθεί σε κάποια από τις ήδη υπάρχουσες κατηγορίες βιβλίων. Υπήρχαν βιβλιοκριτικοί, που το κατέταξαν στα λαογραφικά, άλλοι στα αυτοβιογραφικά, κάποιοι στα σατιρικά και ελάχιστοι - πρώτος εξ αυτών ο Ευγένιος Αρανίτσης - στα μυθιστορήματα.
Ο μακαρίτης, πλέον, Ηλίας Πετρόπουλος δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Συγγραφέας με ευρύτατη μόρφωση, ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα, που λάτρεψε το περιθώριο και τους χαρακτήρες του και αντιπάθησε τις παντός τύπου συμβάσεις και επισημότητες, πέρασε στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας ως ο συγγραφέας, που εκπόνησε επιστημονικές μελέτες για περιθωριακά θέματα, χρησιμοποιώντας πικάντικη και προκλητική γραφή. Για τα βιβλία του και τις εν γένει απόψεις του λατρεύτηκε αλλά και μισήθηκε από πολύ κόσμο, ταλαιπωρήθηκε από την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία τον τίμησε με ποινές φυλάκισης, ένεκα των οποίων αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί, όπως ο ίδιος έλεγε, στο εξωτερικό.
"ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ" (Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ) αποτελεί ένα πρωτότυπο βιβλίο στην ελληνική βιβλιογραφία. Περιέχει σημαντικά βιώματα του συγγραφέα, ο οποίος, όπως προανέφερα, αγάπησε και αγκάλιασε το περιθώριο και τους περιθωριακούς και έμαθε τους τρόπους και τις έγνοιές τους και, συνάμα, αποτελεί μια σπανιώτατη λαογραφική μελέτη του κόσμου των κλεφτών αλλά και της φυλακής. Δεν πρόκειται για μια μονογραφία της ιστορίας της κλοπής αλλά για μια μελέτη, η οποία ξεκινάει από τις θεωρίες, που έχουν αναπτυχθεί για την κλοπή, συνεχίζει με τις κατηγορίες των κλεφτών, συνεχίζει με τα βασανιστήρια, που υφίστανται οι κλέφτες(και όχι μόνο αυτοί), όταν συλλαμβάνονται, αναλύει τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της αστυνομίας, των δικαστηρίων και των δικηγόρων και καταλήγει στα ήθη και έθιμα της φυλακής. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια μελέτη του περιθωρίου, που σχετίζεται με τους κλέφτες και τον κόσμο τους, με το δικό του κώδικα τιμής, τις κατηγοριοποιήσεις των μελών του και την αντιμετώπισή του από την επιστήμη και το επίσημο κράτος.
Στις σελίδες του κυριαρχεί μια τάση αποδόμησης των επιστημονικών θεωριών για το έγκλημα της κλοπής, όπου ο συγγραφέας δεν αφήνει τίποτα, σχεδόν, όρθιο. Στο στόχαστρό του μπαίνουν τα πάντα, από τους πανεπιστημιακούς, που ασχολήθηκαν με τα αίτια του εγκλήματος και τους θεωρητικούς του κομμουνισμού μέχρι τους δικαστές και τους δικηγόρους. Η καθεστηκυία τάξη κουρελιάζεται από την αμείλικτη πένα του αμφισβητία συγγραφέα, ο οποίος δε διστάζει να χρησιμοποιήσει σκοπίμως παραποιημένα ρητά αλλά και ολίγα γραμματολογικά και συντακτικά λάθη, "για να τη σπάσω στους καθαρολόγους", όπως αναφέρει στον επίλογο του βιβλίου του. Οι αιρετικές απόψεις του θρυμματίζουν την κρούστα της αστικής και συχνά μικροαστικής αντίληψης και ένας κόσμος επιμελώς κρυμμένος από τα μάτια των πολλών έρχεται στην επιφάνεια όχι επειδή ο συγγραφέας έχει εγκληματικές τάσεις - διότι και αυτή η ανοησία υποστηρίστηκε στο παρελθόν - αλλά διότι "0 κάθε λαϊκός πολιτισμός ζυγίζεται με την ποσότητα Αγάπης που εμπεριέχει. Ο νεοελληνικός λαϊκός πολιτισμός ήτο ένας Πολιτισμός Αγάπης".
Ασυνήθιστο βιβλίο, περιθωριακό θέμα αλλά με επιστημονική προσέγγιση, καταιγιστική και σπαρταριστή γραφή συνθέτουν ένα πόνημα, το οποίο σε παρασύρει στον κόσμο του, ακόμα και αν διαφωνείς με τις απόψεις του συγγραφέα.
Διαβάστε, επίσης : students.ceid.upatras.gr/~akis/jotd23/0736.html (μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη για τη ζωή και το έργο του Ηλία Πετρόπουλου)

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Κάτω τα χέρια από τον Αλέξη, κ. Κουνταρδά!

Έχω όλη την καλή πρόθεση να αμφισβητήσω τις εφημερίδες, που φέρουν τον κ. Νίκο Κουνταρδά να έχει εκστομίσει, κατά την έξοδό του από το γραφείο του κ. ανακριτού, τη φράση "για τον Αλέξη"(Γρηγορόπουλο, προφανώς). Άλλωστε, τη φράση αυτή αναπαρήγαγαν αρκετές εφημερίδες, ορισμένες εκ των οποίων πρόσφατα έγραψαν για την επίσκεψη του πρωθυπουργού της Τουρκίας, κ. Ερντογάν, παρά το γεγονός, ότι αυτή είχε ματαιωθεί. Αλλά μάλλον αυτή τη φορά οι εφημερίδες αλλά και αρκετοί δικτυακοί τόποι έγραψαν την πικρή αλήθεια. Σημειωτέον, ότι ο κ. Κουνταρδάς οδηγήθηκε στον ανακριτή, ύστερα από την ομολογία του, ότι συμμετείχε στη δολοφονία του ειδικού φρουρού Χαράλαμπου Αμανατίδη πριν από λίγα χρόνια.
Μόνο, που ο Αλέξης ανήκε και θα ανήκει στην οικογένειά του και μόνο, ίσως και στους κοντινούς του ανθρώπους. Καμμία δουλειά δεν έχει ο κ. Κουνταρδάς και οποιοσδήποτε εκτός του παραπάνω κύκλου του αδικοχαμένου Αλέξη να επικαλείται το όνομά του, για να δικαιολογήσει την οποιαδήποτε απάνθρωπη ενέργειά του. Έχει κάθε δικαίωμα ο κ. Κουνταρδάς να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται για την αστυνομική βία αλλά και για τη δολοφονία του νεαρού. Και σίγουρα η πολιτική του ευαισθησία για όσα στραβά και ανάποδα λαμβάνου χώρα στην ταλαίπωρη Ελλάδα είναι μεγαλύτερη από αυτή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να καθιστά σημαία του το νεκρό Αλέξη και να τον επικαλείται μετά την απολογία του για τη συμμετοχή του στο φόνο ενός άλλου νέου, ως εάν να ήθελε να δικαιολογήσει την πράξη του, η οποία, σημειωτέον, έλαβε χώρα 5 χρόνια πριν, υπάρχει αρκετή απόσταση. Και η λογική, που φανέρωσε ο κ. Κουνταρδάς με την παραπάνω φράση του κατά την έξοδό του από το γραφείο του κ. Ανακριτού, αποκαλύπτει μια λογική ανθρώπου, που όχι μόνο δε σεβάστηκε μια ανθρωπίνη ζωή αλλά και είναι πρόθυμος να μεταχειριστεί οποιαδήποτε ρήση, ώστε να τη δικαιολογήσει και να τη ντύσει ιδεολογικά.
Αν, αλήθεια, ζούσε ακόμα ο Αλέξης, ο κ. Κουνταρδάς δεν θα του έδινε την παραμικρή σημασία. Αν ο Αλέξης είχε σκοτωθεί από διερχόμενο όχημα, ο κ. Κουνταρδάς θα τον αγνοούσε. Αν ο Αλέξης είχε σκοτωθεί σε κάποια συμπλοκή με συνομιλήκους του, ο κ. Κουνταρδάς δεν θα σκοτιζόταν να τον επικαλεστεί, για να δώσει πολιτική χροιά στην όποια πράξη του. Χρειάστηκε να σκοτωθεί αυτό το παιδί από ένα ανεγκέφαλο ειδικό φρουρό, ώστε να γίνει μπαϊράκι του κ. Κουνταρδά και όσων φέρουν τίς ίδιες ή παρεμφερείς αντιλήψεις. Και το πρόβλημα δεν είναι αυτές καθαυτές οι αντιλήψεις αλλά η καιροσκοπική και επιδερμική αντιμετώπιση του δράματος της οικογένειας Γρηγοροπούλου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την εκτόνωση των ακραίων παθών ακραίων ανθρώπων. Διότι μπορείς να εχθρεύεσαι την εξουσία και την αστική τάξη αλλά αυτό δεν σου δίδει το δικαίωμα να αφαιρέσεις τη ζωή εκείνων, που θεωρείς, ότι είναι οι κυριότεροι εκφραστές της. Και η δολοφονία του ειδικού φρουρού δεν σου δίδει το δικαίωμα να επικαλεστείς την παραμικρή δικαιολογία.
Ουδεμία δικαιολογία, λοιπόν, μπορούσε να επικαλεστεί ο κ. Κουνταρδάς για την ενέργειά του να συμμετάσχει στην αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής πολλώ δε μάλλον αυτή, που επικαλέστηκε. Και η οποία ήταν και η χειρότερη, που θα μπορούσε να επικαλεστεί.

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Η διαφορά είναι στην πιθανότητα νομής της εξουσίας

Θα θυμάται αρκετός κόσμος, ότι στις εκλογές του 1996 η ήττα της Ν.Δ. ήταν βαρειά, αφού δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί ούτε την αλλαγή προσώπων στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αφού ο Πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης δεν υπήρξε, κατά γενική ομολογία, ιδιαίτερα συμπαθής στους κόλπους του εν λόγω κόμματος, ούτε τη γενική δυσαρέσκεια για τους χειρισμούς της τότε κυβέρνησης στο θέμα των Ιμίων. Το ίδιο άσχημο κλίμα διαμορφώθηκε και μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2000, όταν, ενώ στις αρχικές δημοσκοπήσεις προηγούνταν η Ν.Δ., τελικά τις έχασε και, μάλιστα, πανηγυρικά.
Και στις δύο περιπτώσεις, υπήρχαν όλα τα εχέγγυα για τη διάλυση της Ν.Δ., αφού στις μεν εκλογές του 1996 οι εν γένει άτσαλοι χειρισμοί του τότε προέδρου της κ. Έβερτ οδήγησαν σε τρομερή πόλωση τα στελέχη της με άλλα να υπεραμύνονται των ενεργειών του και άλλα - τα περισσότερα, είναι αλήθεια - να βάλλουν ευθέως εναντίον του, ενώ η ήττα στις εκλογές του 2000 πιστώθηκε εξ ολοκλήρου στον μετέπειτα πρωθυπουργό, κ. Κώστα Καραμανλή, η πολιτική του οποίου αλλά και η εμμονή του σε νέα αλλά άπειρα στελέχη - λέγε με Άρη Σπηλιωτόπουλο - ξεσήκωσε τους λεγόμενους "βαρώνους", ήτοι τα πεπειραμένα στελέχη της Ν.Δ.
Παρόμοιες εγγυήσεις περί διάλυσης υπήρχνα και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. την επομένη των εθνικών εκλογών τόσο του 2004 όσο και του 2007. Στην πρώτη περίπτωση, άρχισε ο πόλεμος ανάμεσα στους εκσυγχρονιστές, οι οποίοι υποστήριξαν την αναγκαιότητα της πολιτικής Σημίτη, χωρίς, είναι αλήθεια, να μπορέσουν να δικαιολογήσουν το ξεσάλωμα της τετραετίας 2000-2004 αλλά και την ιστορία του Χρηματιστηρίου, και τις λοιπές ενδοπαρατάξεις, οι οποίες χρέωσαν στον επί 8ετία πρωθυπουργό την ήττα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καλύπτοντας επιμελώς τις δικές τους ευθύνες αλλά και την υπέρ το δέον συμμετοχή τους στις ποικίλες ατασθαλίες της παραπάνω τετραετίας. Στη δεύτερη περίπτωση, ενώ υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις, ώστε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να κερδίσει τις εκλογές, δεδομένης της κάθε άλλο παρά επιτυχημένς πολιτικής της Ν.Δ. σε αρκετούς τομείς και με τις μνήμες από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ηλεία να είναι ακόμα νωπές, παρ' όλ' αυτά κατάφερε να υποστεί τη μεγαλύτερη εκλογική ήττα από καταβολής του. 2-3 ώρες, μάλιστα, μετά την οριστικοποίηση της ήττας αυτής, το σημαίνον στέλεχος των εκσυγχρονιστών, κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, κήρυττε το δικό του αντάρτικο, καταλογίζοντας ευθέως στον κ. Παπανδρέου το εκλογικό αποτέλεσμα εκείνων των εκλογών.
Σήμερα, παρ' όλους του διθυράμβους για την πτώση των ποσοστών του δικομματισμού, εντούτοις ο τελευταίος παραμένει κραταιός, όχι όσο τη δεκαετία του '80, βέβαια, αλλά πατάει αρκετά γερά στα πόδια του και το ίδιο συμβαίνει και με τους φορείς του. Στη μεν Ν.Δ. ήταν υπεραρκετή η παραίτηση του κ. Έβερτ από την προεδρία της, ώστε να εκτονωθεί η όλη ένταση, ενώ, στη συνέχεια, ο περιορισμός των "βαρώνων" από το μετέπειτα πρωθυπουργό οδήγησε σε μια εσωτερική ομαλότητα το κόμμα αυτό, αφού εξέλειπαν οι αντιδραστικές φωνές ή, τουλάχιστον, δεν είχαν πια την ίδια διαβρωτική δύναμη. Στο δε ΠΑ.ΣΟ.Κ. η ήττα του 2004 χρεώθηκε στον εκσυγχρονισμό και τους φορείς του, πολλοί εκ των οποίων τον απαρνήθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης κατέστη ο αποδιοπομπαίος τράγος της σοσιαλιστικής παράταξης, με συνέπεια να καταστεί δυνατή η συσπείρωση των ψηφοφόρων του εν λόγω κόμματος, ενώ το αντάρτικο του κ. Βενιζέλου προσέκρουσε στην απροθυμία των περισσοτέρων ακολούθων του να έλθουν σε πραγματική ρήξη με τον πρέδρο του κόμματος, ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, είχε και έχει αρκετά ερείσματα στη λαϊκή βάση, ελέω επωνύμου, αλλά και στην αδυναμία των οποίων μηχανισμών προπαγάνδιζαν την ακαταλληλότητα του κ. Παπανδρέου ως αρχηγού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να καταστούν πιστευτοί. Η ήττα του κ. Βενιζέλου στις ενδοκομματικές διαδικασίες του αφαίρεσε το όποιο πνεύμα αντιλογίας και τον κατέστησε εκ νέου πειθήνιο στέλεχος, πάντα πρωτοκλασσάτο αλλά χωρίς φυγόκεντρη τάση.
Και στις δύο περιπτώσεις, η σοβαρή πιθανότητα νομής της εξουσίας στο άμεσο μέλλον αποτέλεσε το ερέθισμα, ώστε να ξυπνήσουν τα συσπειρωτικά αντανακλαστικά των στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων, βοηθούσης, βέβαια, και της αδυναμίας των μικρότερων κομμάτων να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Κακά τα ψέμματα, και οι δύο μεγάλες παρατάξεις διαθέτουν αφενός έμπειρα περί την άσκηση της εξουσίας στελέχη, τα οποία γνωρίζουν τους απαιτούμενους τρόπους συγκέντρωσης αρχικά των στελεχών και μετά των ψηφοφόρων στο κομματικό μαντρί. Και ποιός, άραγε, καλύτερος τρόπος, από την απειλή απομάκρυνσης της εξουσίας από τον ορίζοντα των κομμάτων αυτών, υπάρχει, σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο και με βαθειές ρίζες πελατειακό σύστημα;
Η πρόσφατη αποτυχία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να μετουσιώσει τις περσυνές επιτχυίες του στις δημοσκοπήσεις σε ψήφους στις πρόσφατες ευρωεκλογές προκάλεσε μια αλυσίδα αντιδράσεων. Υπήρξαν στελέχη, που δήλωσαν δημοσίως, ότι το αποτέλεσμα αυτό δεν συνεπαγόταν την αποτυχία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφού στις προηγούμενες ευρωεκλογές είχαν μικρότερο ποσοστό, άλλοι προτίμησαν να επιρρίψουν ευθύνες στις συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ενώ άλλα στελέχη επέλεξαν την γκρίνια στο παρασκήνιο. Η παραίτηση του κ. Αλαβάνου από την προεδρία της κοινοβουλευτικής ομάδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνοδεύτηκε από δηλώσεις, που ελάχιστα απέχουν από το να χαρακτηριστούν ως μπηχτές κατά του προέδρου του κόμματος, κ. Τσίπρα. Και, βέβαια, με αυτά τα δεδομένα, πολλοί φοβούνται, ότι η Ανανεωτική Αριστερά κινδυνεύει να επανέλθει στην εποχή, που τη διοικούσαν λαμπρά στελέχη μεν αλλά έβλεπαν τη Βουλή με το τηλεσκόπιο.
Συμπεραίνω προσωπικά, ότι η απομάκρυνση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από τα περσυνά του υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις τον απομάκρυνε και από την προοπτική νομής ή έστω συννομής της εξουσίας και, εξ αυτού, υπήρξε η αιτία καλλιέργειας αυτής της ενδοπαραταξιακής έντασης. Βέβαια, δεν παραγνωρίζω, ότι οι διάφορες συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους, πράγμα, που έγινε αντιληπτό και από τον τρόπο αντιμετώπισης των προσφάτων κρίσεων στην Ελλάδα, όπου ένας πλουραλισμός απόψεων έγινε παραπάνω από αντιληπτός. Και προφανώς η πολυφωνία είναι το θεμέλιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, πλην, όμως, όταν αυτή οδηγεί σε απροθυμία των διαφορετικών φωνών να συμφωνήσουν σε ενδοκομματικά ζητήματα, τότε τίθεται ζήτημα διαχείρισης πολιτικής. Εν προκειμένω, οι όποιες διαφωνίες υπήρχαν για την πολιτική, που αρχικά χάραξε ο κ. Αλαβάνος και, εν συνεχεία, ακολούθησε ο κ. Τσίπρας, είχαν υποχωρήσει εν όψει και των δημοσκοπήσεων, που έφερναν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τρίτο κόμμα στις προτιμήσεις του κόσμου. Μια τέτοια πιθανότητα υπήρξε ισχυρό αφροδισιακό για μια παράταξη, που πλήρωσε τις συνέπειες του δικομματισμού αλλά και τα δικά της σφάλματα με πολύχρονη απουσία από τα έδρανα της Βουλής, και οδήγησε αρκετά στελέχη της να καταπιέσουν τις όποιες αντιρρήσεις είχαν για την πολιτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όταν,όμως, τα ποσοστά αυτά κατρακύλησαν, λύθηκε, πλέον, ο ασκός του Αιόλου και ξεχύθηκαν οι αντίθετες με την πολιτική της ηγεσίας φωνές, διαλύοντας την όποια ομοψυχία. Μια από τις συνέπειες αυτής της κατάρρευσης της ομοφωνίας ήταν τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευροεκλογών. Η τελευταία (;) είναι η παραίτηση του κ. Αλαβάνου.
Προσωπικά, έχω επικρίνει αρκετές φορές τις τακτικές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε αρκετά θέματα από αυτό το ιστολόγιο και φρονώ, ότι δεν είχε ούτε τη σύνεση ούτε την εμπειρία να καλλιεργήσει σοβαρά την προοπτική συμμετοχής του στην άσκηση της εξουσίας. Θεωρώ, όμως, ότι είχε τα φόντα να αποτελέσει ένα σημαντικό αντίπολο στο δικομματισμό, αφού και καταρτισμένα στελέχη διαθέτει και την κούραση του κόσμου από το δικομματισμό μπορούσε να αφουγκραστεί. Και η Ελλάδα χρειάζεται μια πραγματική Ανανεωτική Αριστερά, η οποία να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, αρκεί να καλλιεργήσει μέσα της με σοβαρότητα την προοπτική συμμετοχής της στην εξουσία. Γιατί μια ευκαιρία, όπως η περσυνή, που ενεφάνιζε το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, πιστεύω, ότι δύσκολα θα ξανάρθει.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Σέχτα φονιάδων

Όσες δικαιολογίες και αν επικαλεστεί είτε η "ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ" είτε όποια άλλη οργάνωση επικαλείται τα δίκαια του επαναστατικού αγώνα, όπως, τέλος πάντων αυτή τον εννοεί, όσες προκηρύξεις και αν τυπώσει και όσο λυρισμό και αν καταθέσει σε αυτές τις προκηρύξεις της, δεν θα μπορέσει να αποτινάξει από πάνω της τη ρετσινιά της εν ψυχρώ δολοφονίας του άτυχου αστυνομικού. Όποιος και αν ήταν ο εργοδότης αυτού του ανθρώπου, η δολοφονία είναι δολοφονία, πάει και τελείωσε. Μια ζωή χάθηκε, δεν μου κάνει διαφορά, αν φορούσε κουκούλα και μαχόταν για την ανατροπή του κατεστημένου ή φορούσε στολή αστυνομικού και προστάτευε το κατεστημένο. Το ίδιο θα αντιδρούσα, αν το θύμα ανήκε στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Διότι η ζωή κάθε ανθρώπου είναι μοναδική αξία, αποτελεί το υπέρτατο έννομο αγαθό και ο σεβασμός σε αυτή είναι μια βασική αρχή της σύγχρονης κοινωνίας, θεμέλιο της Δημοκρατίας και ανεκτίμητη κληρονομία του Διαφωτισμού.
Δεν αποτελεί αντίσταση στο κράτος και την πλουτοκρατία ο φόνος του αστυνομικού, δεν ανατρέπεται η κατεστημένη κατάσταση με τέτοια φονικά. Μια βλακεία είναι, για να το πω όσο πιο κομψά μπορώ, που έχει τις ρίζες της σε φανατισμένα μυαλά, που πιστεύουν, ότι με τέτοιες απάνθρωπες κουταμάρες θα αλλάξουν τον κόσμο. Δεν τους ενδιεφέρει να αλλάξουν τον κόσμο με μη βίαια μέσα, διότι η βία είναι η μόνη μέθοδος, που έχουν ενστερνιστεί. Δε γνωρίζουν παρά μόνο το δικό τους δίκαιο και θεωρούν, ότι η κοινωνία πρέπει να τους ακολουθήσει, άσχετα του ότι μετά την υποτιθέμενη κατάλυση του κράτους δεν θα ξέρουν τί να κάνουν. Και ο αστυνομικός, που σκοτώθηκε, δεν είναι γι' αυτούς παρά ένας, ακόμα, "μπάτσος", που πρέπει να πεθάνει,γιατί είναι "μπάτσος" και είναι όργανο του κράτους και του κατεστημένου.
Πιθανότατα όποια οργάνωση αναλάβει αυτή τη δολοφονία, καθόσον δεν έχει ακόμα ξεκαθαριστεί ποιός ευθύνεται γι' αυτή, να την αποκαλέσει "πολιτική". Συγγνώμη αλλά η βάπτιση μιας δολοφονίας ως πολιτικής δεν την αγιάζει αυτόματα, απεναντίας αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τον κυνισμό των φονιάδων και της αδιαφορία τους για την ανθρώπινη ζωή, που έλαχε να βρίσκεται σε άλλο στρατόπεδο σε σχέση με αυτούς.
Καμμία επαναστατικότητα, λοιπόν, δεν προδίδει αυτό το φονικό. Και μια κοινωνία, που σέβεται την ανθρώπινη ζωή, οφείλει να σταθεί απέναντι σε αυτούς τους επίδοξους ανατροπείς του κατεστημένου και να αποδοκιμάσει φωναχτά τη δολοφονία αυτή. Έτσι ελπίζω, τουλάχιστον.

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Τα όρια στην ελευθερία της έκφρασης στο Διαδίκτυο : η περίπτωση του Greek University Reform

Μπορώ να δεχθώ, ότι η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, με την οποία απαγορεύθηκε η ανάρτηση των προσωπικών δεδομένων μιας υποψηφίας για θέση διδακτικού προσωπικού στο Α.Π.Θ. σε κάθε δημόσια προσβάσιμη ιστοσελίδα είναι αμφιλεγόμενη νομικά, καθόσον δεν απεδείχθη πλήρως, ότι ο καθ' ου η αίτηση, επί της οποίας εξεδόθη η ανωτέρω απόφαση, προέβη σε δημοσίευση στο facebook των στοιχείων της αιτούσης, όσο και αν στα ασφαλιστικά μέτρα η πιθανολόγηση είναι αρκετή, ώστε να σχηματιστεί δικανική πεποίθηση. Μπορώ, επίσης, να δεχθώ, ότι ο διαχειριστής του Greek University Reform, κ. Λαζαρίδης, δεν είχε καμμία πρόθεση να συκοφαντήσει την αιτούσα, όταν είχε αναρτήσει στο ιστολόγιό τους τις αμφιβολίες του σχετικά με την πραγματική πανεπιστημιακή της κατάρτιση και απλά πλήρωσε, ευτυχώς προσωρινά, τον απόηχο της ανωτέρω αποφάσεως.
Επειδή, όμως, διάβασα πολλά περί λογοκρισίας και φίμωσης της ελευθερίας του λόγου, καλό είναι να αναλογιστούμε, μήπως μερικές φορές οι ιστολόγοι αξιώνουμε να λέμε ό,τι θέλουμε, χωρίς να υφιστάμεθα την παραμικρή συνέπεια των πράξεών μας. Και τούτο το λέω, έχοντας κατά καιρούς επισκεφτεί διάφορα ιστολόγια, όπου έχω διαβάσει κείμενα, τα οποία εμπίπτουν στις διατάξεις περί προσβολής της τιμής, της προσωπικότητας κ.ο.κ., χωρίς να υπάρξει κάποια αντίδραση. Δε νομίζω, ότι είμαι ο μόνος, που είχε την εμπειρία να διαβάσει τέτοια απανθίσματα καλωσύνης και ευγένειας, άλλωστε η σφαίρα του ιστολογείν έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο στους καταρτισμένους και ευγενικούς συμπολίτες μας να αρθρώσουν ένα σημαντικό λόγο αλλά και στους φέροντες πλείστα όσα συμπλέγματα να γράψουν ό,τι τους βοηθούσε να τα ξεπεράσουν ή, μάλλον, να τα εξωτερικεύσουν. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ακόμα και αν κλείσει ένα ιστολόγιο για οποιονδήποτε λόγο, τα κείμενά του βρίσκονται αποθηκευμένα στο Google, οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για λογοκρισία.
Προφανώς δεν εντάσσω τον κ. Λαζαρίδη στην κατηγορία των συμπλεγματικών. Απεναντίας, όσο και αν μερικές φωνές διαφωνώ με τις απόψεις του, θεωρώ, ότι η φωνή, που αρθρώνει ενάντια στα φαινόμενα παθογένειας, που μαστίζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο, είναι από τις πιο σημαντικές. Και πιστεύω, ότι δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να θίξει προσωπικά την αιτούσα τα ασφαλιστικά μέτρα. Ωστόσο, όμως, ανάμεσα στην έκδοση της αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και την προσωρινή αναστολή λειτουργίας του Greek University Reform μεσολάβησαν 10, τουλάχιστον, ημέρες, ικανό χρονικό διάστημα, ώστε ο κ. Λαζαρίδης να προβεί σε μερικές απαραίτητες διορθωτικές ενέργειες, όπως να αναρτήσει τη σχετική απόφαση στο ιστολόγιό του, ώστε να μπορέσουν οι αναγνώστες του να κρίνουν τί έχει συμβεί. Η επιμονή του να διατηρήσει την ανάρτησή του, χωρίς, παράλληλα, να δημοσιεύσει την επίμαχη απόφαση, τον έφερε αντιμέτωπο με τις συνέπειες του νόμου. Σημειωτέον, ότι είχε προηγηθεί προσωρινή διαταγή στις 31.3.2009, με την οποία απαγορευόταν μέχρι την έκδοση αποφάσεως επί της αιτήσεως ασφαλιστικών μέτρων της αιτούσας πάσα ανάρτηση προσωπικών δεδομένων της στο Διαδίκτυο.
Μα δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς μια τόσο αυστηρή και άδικη απόφαση, θα αναρωτηθείτε. Κατ' αρχάς, όσο αυστηρή και αν είναι μια απόφαση, δεν έχουμε τη διακριτική ευχέρεια να αρνηθούμε να συμμορφωθούμε με το διατακτικό της, εκτός αν θέλουμε να ταυτιστούμε με εκείνη την πολυάριθμη συνωμοταξία των συμπολιτών μας, που θεωρεί μαγκιά της να παραβαίνει το νόμο και την οποία, ως γνωστόν, ψέγουμε σε τακτική βάση από τα ιστολόγιά μας. Κανένας δεν εμποδίζεται, βέβαια, να εκφράσει τις αντιρρήσεις του για τη βασιμότητα της αποφάσεως αυτής αλλά οι όποιες αμφιβολίες για το θέμα αυτό δεν πρέπει να φτάνουν έως και την άρνηση συμμόρφωσης. Εν προκειμένω, κανένας δεν αποκλείει στο τέλος να αποδειχθεί, ότι τα γραφόμενα του κ. Λαζαρίδη είναι τα ορθά. Μέχρι, όμως, τότε, ισχύει, καλώς ή κακώς, η ανωτέρω απόφαση, η οποία και απαγορεύει πάσα δημοσίευση των προσωπικών δεδομένων της αιτούσης στο Διαδίκτυο και επιβάλλει τη συμμόρφωση με αυτή. Και προσωπικά πιστεύω, ότι η ολοένα μεγαλύτερη τριβή των δικαστών μας, ιδίως των νεότερων, που έζησαν την έκρηξη των υπολογιστών, θα σημάνει και την έκδοση αποφάσεων, των οποίων το σκεπτικό θα διαφέρει από αυτό της παραπάνω αποφάσεως, ήτοι δεν θα καταλήγει σε έστω προσωρινή αναστολή της λειτουργίας ιστολογίων.
Αν κάτι φαίνεται να ενόχλησε αρκετούς ιστολόγους, αυτό είναι το γεγονός, ότι την πρωτοβουλία για την όλη ιστορία την ανέλαβε κάποιος δημοφιλής ιστολόγος, ο e-lawyer, ο οποίος έχει επανειλημμένως αναφερθεί στο ιστολόγιό του σε θέματα ελευθερίας του λόγου. Η αλήθεια, όμως, είναι, ότι ουδέποτε ο εν λόγω ιστολόγος υπεραμύνθηκε της απόλυτης ελευθερίας της έκφρασης παρά σε αρκετές περιπτώσεις αναφέρθηκε σε υποθέσεις, όπου υπήρξαν περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ο ανωτέρω ιστολόγος ενήργησε ως δικηγόρος και όφειλε να λάβει κάθε πρόσφορο μέτρο, ώστε να ικανοποιήσει το δικαίωμα της εντολέως του και να εκπληρώσει την εντολή του. Και επαγγελματικά σκεπτόμενος θεωρώ, ότι ο εν λόγω συνάδελφος ορθότατα ενήργησε, αλλιώς κινδύνευε να υποστεί τις συνέπειες της μη ορθής και πλήρους εκπροσώπησης της εντολέως του.
Προσωπικό μου συμπέρασμα είναι, ότι ουδεμία προσπάθεια φίμωσης της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο έλαβε χώρα κατά τα ανωτέρω. Εκτός αν επιθυμία μας είναι η καθ' οιονδήποτε τρόπο διατύπωση των απόψεών μας, ακόμα και αν αυτές εμπεριέχουν προσβλητικά σχόλια και εν γένει μειωτικές εκφράσεις, οπότε ίσως έτσι δικαιώσουμε όσους θεωρούν τα ιστολόγια τόπους, όπου ο κάθε βαρεμένος και κομπλεξικός ξεσπάει (και έχω μπόλικους γνωστούς μου, που ασπάζονται αυτή την άποψη).

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

10 φράσεις, που θα ακούσεις από τους λάτρεις της απλυσιάς (και 10 απαντήσεις, που μπορείς να δώσεις)

.- Ωχ, ξέχασα να βάλω αποσμητικό (Ναι, αλλά ούτε το κινητό σου ξέχασες να πάρεις ούτε το παντελόνι σου να φορέσεις).
.- Μήπως υπερβάλλεις, δεν μυρίζω τόσο πολύ (Ο καθένας την κλ.... του την περνάει για μοσχοκάρυδο).
.- Μπα να πάρει, αφού κάθε μέρα πλένω τις μασχάλες μου (Αποσμητικό βάζεις;).
.- Με τόση ζέστη πως να μη μυρίζει ο ιδρώτας μου; (Με τόση ζέστη βάλε και λίγο αποσμητικό, ρε μεγάλε).
.- Ξέρετε, εκκρίνει πολλές τοξίνες το δέρμα μου (Ξέρεις, σε αυτές τις περιπτώσεις ενδείκνυται λίγο περισσότερο αποσμητικό).
.- Τις μυρωδιές μας τις στέλνει ο Θεός (Στο μυαλό των πιστών του Θεού της αγάπης δεν υπάρχει χώρος για τον Θεό της ατομικής καθαριότητας και υγιεινής).
.- Δε βρωμάω, μυρίζω σαν άνθρωπος (Το κίνημα των χίπηδων απεβίωσε, φιλαράκο).
.- Η καθαριότητα είναι ένας καταναγκασμός της αστικής τάξης (Ναι, αλλά δε σε ενοχλεί να ζεις στην πόλη, ήτοι στον παράδεισο της αστικής τάξης).
.- Κοίτα τη δουλειά σου (Να σου απαντήσω τώρα ή αφού ανοίξω τη μύτη μου;)!
.- Τραβάς κανένα ζόρι, ρε (Εγώ; Όχι, βέβαια, εσύ ζέχνεις);

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Βιβλία : "Πανάκεια", του Παναγιώτη Κονιδάρη

Είπα να ξεφύγω λιγάκι από την κουραστική ευρωεκλογολογία, για την ακρίβεια από τα αποτελέσματα των ευροεκλογών, και να ασχοληθώ με μια αγαπημένη μου συνήθεια, το διάβασμα. Είπα, λοιπόν, να διαβάσω το πόνημα ενός νέου συγγραφέα, ο οποίος έχει ήδη απασχολήσει το αναγνωστικό κοινό με "ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ" και έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις.
Το νέο του βιβλίο του συγγραφέως Παναγιώτη Κονιδάρη, λοιπόν, λέγεται "ΠΑΝΑΚΕΙΑ" (Εκδόσεις Λιβάνη) και διαδραματίζεται, ως επί το πλείστον, στη Μάλτα του 16ου αιώνα. Εκεί φτάνει σε πολύ νεαρή ηλικία λαθρεπιβάτης σε μια γαλέρα του τάγματος του Αγίου Ιωάννη ο κεντρικός ήρωας, ο Νικόλαος Αρμούρης. Γίνεται ακόλουθος το Ζαν Παριζό ντε λα Βαλέτ, ιππότη του ανωτέρω τάγματος και μετέπειτα Μεγάλου Μαγίστρου και μορφώνεται πλάι στο φραγκισκανό μοναχό Αρμάνδο. Θα ερωτευτεί και θα ζήσει τις συνέπειες του απαγορευμένου έρωτά του, θα ζήσει την ένταση της αντιπαράθεσης της Δύσης με την ακμάζουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους πειρατές της Μπαρμπαριάς, θα ταξιδέψει στη Δυτική Ευρώπη και θα γνωρίσει προσωπικότητες της εποχής του, όπως το Θερβάντες, το Γαλιλαίο, το Μάρλοου και τον Καραβάτζιο. Μέσα του θα φουντώσει η δίψα για την ανακάλυψη της πανάκειας, του μυθικού φυτού, που λέγεται, ότι θεράπευε όλες τις ασθένειες, αλλά και το μίσος για τον άνθρωπο, που θεωρεί, ότι ευθύνεται για την απώλεια του ανθρώπου, που το μεγάλωσε. Και η ζωή του θα κυλήσει σε μια κρίσιμη για την Ευρώπη εποχή, τότε, που ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής απεργαζόταν την κατάληψή της και οι ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για να τον αποκρούσουν.
Η γραφίδα του συγγραφέα αναπαριστά με πιστότητα την εποχή του 16ου αιώνα, εποχή σημαντικών γεωπολιτικών, επιστημονικών, λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών ανακατατάξεων, χωρίς να κουράζει με το ύφος της και, κυρίως, αποφεύγοντας τους αταίριαστους με την εποχή νεολογισμούς, που συναντάμε σε άλλα βίβλία, που διαδραματίζονται στο μακρυνό παρελθόν. Επίσης, ο συγγραφέας αποφεύγει τους ιστορικούς ακροβατισμούς, που μπορεί να εξυπηρετούν την υπόθεση σε άλλες περιπτώσεις αλλά χτυπάνε στο μάτι του τυχόν γνώστη της ιστορίας. Η πλοκή σκιαγραφείται με συναρπαστικό τρόπο, ώστε ο αναγνώστης να μην κουράζεται. Μπορεί ο όγκος του βιβλίου να μην είναι μικρός αλλά η γραφή είναι τόσο γλαφυρή, που η υπόθεση κυλάει άνετα.
Απόλαυσα, λοιπόν, το εν λόγω βιβλίο από την πρώτη έως και την τελευταία σελίδα του. Σε μια εποχή, που πουλάνε τα ξένα ιστορικά και παραϊστορικά βιβλία, θεωρώ αμαρτία ένα πόνημα, όπως το υπό σχολιασμό, που και καλογραμμένο είναι και δράση έχει και, κυρίως, αποφεύγει τους αταίριαστους νεολογισμούς και την παραποίηση των ιστορικών δεδομένων, να περνάει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με παρόμοια βιβλία της αυτής κατηγορίας, που έναντι αυτού έχουν ως μόνο, δήθεν, πλεονέκτημα, ότι έχουν γραφτεί από ξένους συγγραφείς. Πείτε με υπερβολικό αλλά θεωρώ την "ΠΑΝΑΚΕΙΑ" αξιόλογο βιβλίο, που ενδείκνυται για όσους επιθυμούν να αποκτήσουν μια γνώση της ιστορίας συνδυασμένη με μια συναρπαστική πλοκή.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Ένα αστέρι έπεσε έπεσε

Δεν μπορείς να θέλεις να λέγεσαι Ανανεωτική Αριστερά να και αποδίδεις της κατρακύλα σου στις δημοσκοπήσεις αποκλειστικά στον πόλεμο, που σου κάνουν τα Μ.Μ.Ε. :
.- Όταν προ ολίγου καιρού αδυνατούσες να συγκρατήσεις την αλαζονεία, που είχε ξεσπάσει μέσα σου, στη θέα των δημοσκοπήσεων, που σε ήθελαν τρίτο κόμμα πέρσυ τέτοια εποχή. Ξέχασες, άραγε, τα λάθη, που κάποτε οδήγησαν τους προκατόχους σου να βλέπουν τη Βουλή με το κυάλι και έκαναν το σταυρό τους να συγκεντρώσουν το απαραίτητο 3%, για να εκλέξουν βουλευτή; Ή, μήπως, οι ανασφάλειες του παρελθόντος βρήκαν πρόσφορο έδαφος στο επιπόλαιο μυαλό ορισμένων κεφαλών της παράταξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;
.- Όταν εξεστόμιζες απρεπείς για κόμμα, που ποτέ του δε φημιζόταν για την κακώς εννοούμενη αυθάδεια, εκφράσεις, τύπου "Καλώς τα παιδιά" και άλλες παρεμφερείς. Θυμάσαι ποτέ αριστεροί με "α" κεφαλαίο, όπως ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ακόμα και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, να εξεφράσθησαν έτσι; Εκτός αν αποφάσισες να ασπαστείς το γνωστό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", καθότι οι παραπάνω εκφράσεις συνέπεσαν με τα αυξημένα ποσοστά σου στο κοντινό παρελθόν, οπότε πάω πάσο.
.- Όταν προσπάθησες να καπελώσεις τις αντιδράσεις των νέων της χώρας, βαπτίζοντάς τις ελαφρά τη καρδία εξεγέρσεις, απλά και μόνο για να κάνεις "μπούγιο", χωρίς να έχεις κάτι να προτείνεις στους ανθρώπους αυτούς πολλώ δε μάλλον να προβάλλεις τις δικές σου απόψεις στην κυβερνητική πολιτική. Την εποχή, που σκοτώθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, έσπευσες και συ να καπηλευτείς τη μνήμη του και κάνεις μικροπολιτική, προσδοκώντας σε ψήφους. Εκείνη δε η παρομοίωση του νεκρού Αλέξη με τον Αθανάσιο Διάκο υπήρξε μια άκρως ατυχής έμπνευση του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδος σου, ο οποίος χάραξε το δρόμο για την ακτιβιστική αλλά χωρίς ουσιαστικές προτάσεις πολιτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και αφού εξέθρεψες το φαινόμενο των χωρίς νόημα καταλήψεων, ευτελίζοντας, έτσι, ένα μέσο διεκδίκησης δικαιωμάτων, όταν άρχισαν οι νέοι να παρεκτρέπονται - θυμήσου τα αισχρά συνθήματα σε βάρος της ασθενούσης τότε πρώην Υπουργού Παιδείας κας. Γιαννάκου - εσύ είτε κρύφτηκες είτε άρχισες να αναμασάς τις γνωστές γενικολογίες περί εξεγερμένων, που έχουν πάντα δίκιο κ.λπ. Για να μη μιλήσουμε για τους νεολαίους σου, που είχαν πάρει παραμάζωμα τις σχολές και προέτρεπαν τους φοιτητές να κάνουν καταλήψεις. Και αν δεχθώ, ότι οι καταλήψεις ειναι μια κάποια λύση, ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι κρατούντες, μήπως, άραγε, κράτησες έξω από τα πανεπιστήμια τους μπαχαλοποιούς, που έκαιγαν και λεηλατούσαν; Μάλλον αδιαφόρησες και αυτό πολλοί δεν σου το συγχωρούν. Εκτός αν θεωρείς, ότι είσαι κοντά στους νέους, φορώντας κοντομάνικα, απορρίπτοντας τη γραβάτα και εκτοξεύοντας άστοχα τσιτάτα. Εκείνη η ρήση σου περί της, δήθεν, επίκαιρης σκέψης του Μάο θα σε κυνηγάει για αρκετό καιρό, αφού επέτρεψες στην κεφαλή σου να την εκτοξεύσει. Και να πω, ότι δεν έχεις καταρτισμένα στελέχη, που γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο εφαρμογής της σκέψης αυτής στη χώρα, που γέννησε τον εμπνευστή της;
.- Όταν, σε μια περίοδο, που απαιτούσε ψυχραιμία, εσύ έδωσες ρεσιτάλ αμετροέπειας. Το Δεκέμβριο του 2008 σε πήρε και σένα το ποτάμι, που βοούσε, ότι οι αστυνομικοί κρύβονται πίσω από τους εκτεταμένους βανδαλισμούς στο κέντρο της Αθήνας. Συμπάθα με, παρεμπιπτόντως, που δε χρησιμοποιώ τη λέξη "μπάτσος", διότι αφενός είμαι εγγονός αστυνομικού, που τον σεβόταν όλη η γειτονιά του, ανάμεσά τους και πολλοί αριστεροί, αφετέρου απεχθάνομαι τις κοινόχρηστες καραμέλες. Επί του θέματός μας, δεν αρνούμαι, ότι εθεάθησαν κουκουλοφόροι και κρανοφόροι με λοστούς πλάι σε αστυνομικούς, οπότε και αυτοί θα είχαν μερίδιο στις φθορές στην Αθήνα. Αλλά ήταν μόνο αυτοί, που προέβησαν σε έκτροπα; Εσύ αυτό διατεινόσουν και το υποστηρίζεις μέχρι σήμερα, καλύπτοντας, έτσι, εκείνα τα πρόσωπα, που περιμένουν την ευκαιρία να ξεσαλώσουν σε τέτοιες περιπτώσεις.
.- Όταν προσπαθούσες και πολύ φοβάμαι ότι ακόμα προσπαθείς να θάψεις τις αντίθετες με την πολιτική σου φωνές μελών του κόμματός σου. Σε προβλημάτισε, άραγε, η αντίθεση του Περικλή Κοροβέση, που δεν είναι δα και χτεσινός Αριστερός και έχει αγωνιστεί και υποφέρει για την υπόθεση της Αριστεράς σε πιο χαλεπούς καιρούς, στς έκτροπα του περασμένου Δεκεμβρίου; Ή οι κατά καιρούς κριτικές, που ασκεί ο κ. Κουβέλης σε όσα πρεσβεύουν οι κεφαλές σου;
.- Όταν αποφάσιζες να ασχοληθείς με τα αγαπημένα σου θέματα, όπως το μεταναστευτικό και το περιβάλλον - και πολύ καλά έκανες, γιατί οι υπόλοιποι δεν ασχολούνταν - αλλά άφησες σε δεύτερη μοίρα θέματα, όπως το οικονομικό, τη Δικαιοσύνη και άλλα. Και όσες φορές επεξεργάστηκες κάποιες απόψεις, για παράδειγμα στο θέμα των πλειστηριασμών, που διενεργούν οι τράπεζες, οι οποίες ήταν λίαν ενδιαφέρουσες, δεν τις προέβαλες όσο θα 'πρεπε. Σου φταίνε γι' αυτό τα Μ.Μ.Ε.; Μα τις απόψεις σου για το μεταναστευτικό και το περιβάλλον τις προέβαλαν υπέρ το δέον. Μήπως εσύ δεν τις προέβαλες σωστά; Και πώς, άραγε, αξιώνεις να κυβερνήσεις, όταν αφήνεις σε δεύτερη μοίρα τέτοια φλέγοντα ζητήματα;
.- Όταν κανένας ουσιαστικά δε γνωρίζει, τί πιστεύεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιμάχεσαι την Ευρώπη των μονοπωλίων και της εξάρτησής της σε αρκετές περιπτώσεις από τις Η.Π.Α. Τί αντιπρότεινες γι' αυτά; Και απεβίωσε και ο κ. Παπαγιαννάκης, ο οποίος έκανε πολιτική για λογαριασμό όλης της Ελλάδας στην Ε.Ε. και έβγαζε την Ανανεωτική Αριστερά ασπροπρόσωπη. Πολύς κόσμος με μυαλό σε ψήφιζε και ας έφτυνε στον κόρφο του και στην ιδέα μόνο της Αριστεράς, επειδή ο αποβιώσας ήταν άκρως αξιόλογο στέλεχός σου. Δυστυχώς, δίνεις την εντύπωση, ότι οι κομματικές καταβολές των περισσοτέρων στελεχών σου δε σου επιτρέπουν φιλοευρωπαϊκές κορώνες.
.- Όταν προέβαλες κάποια στιγμή τον περασμένο Δεκέμβριο τους στόχους του κόμματός σου, δίνοντας την εντύπωση, ότι ελάχιστη φαιά ουσία δαπάνησες για την εκπόνησή τους. Ανέκαθεν, η Αριστερά φημιζόταν για την προσοχή και την περίσκεψη, με την οποία διατύπωνε τις απόψεις της. Εσύ, αντίθετα, μίλησες για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, επάνοδο υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, δημιουργία 100.000 νέων θέσεων εργασίας και ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τέτοιος λαϊκισμός αποτελεί κατάντια για την Ανανεωτική Αριστερά. Και όσες θέσεις σου είχαν κάποια σοβαρότητα και θα μπορούσαν να εκτιμηθούν, όπως η πρότασή σου περί χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, έμειναν ως πυροτέχνημα, αφήνοντας το μονολιθικό Κ.Κ.Ε. να σε προσπεράσει, αφού η άποψή του στο θέμα αυτό είναι αναλυτική και δεν έμεινε στο επίπεδο των εντυπώσεων.
.-Όταν γενικά δεν διαφοροποιήθηκες από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτό αποδεικνύουν όλα τα παραπάνω.
Και άλλες πολλές αιτίες μπορεί να οδήγησαν την Ανανεωτική Αριστερά σε αυτή την κατάσταση. Δεν ξέρω, όμως, αν έχουν γίνει αντιληπτές από τα στελέχη της. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι η κοινωνία χρειάζεται μια πραγματικά ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά ως αντίβαρο σε σκληρές δεξιές πολιτικές. Αλλά αυτό το αντίβαρο δείχνει να έχει χάσει το ειδικό βάρος, που έδειχνε να έχει προ ενός έτους. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να το ανακτήσει.
Υ.Γ. Υπέπεσε στην αντίλιηψή μου ένα άρθρο του κ. Τσέκερη στην "ΑΥΓΗ" της 10ης Ιουνίου 2009, όπου εκφράζεται μια αυτοκριτική σκέψη, ώστε να ανευρεθούν τα αίτια του μικρού ποσοστού του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αξίζει να το διαβάσετε.

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Γραφικοί πολιτευτές του χτες και του σήμερα

Ορισμένες φορές στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος εμφανίστηκαν κάποιοι πολιτευτές, οι οποίοι ζήτησαν την ψήφο του εκλογικού σώματος. Μόνο, που είτε το παρουσιαστικό τους είτε το πρόγραμμά τους ή ακόμα και το ίδιο τους το ύφος μαρτυρούσε πρόσωπα πρόσφορα για πλάκα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν σήμερα λησμονηθεί, άλλοι πάλι εξακολουθούν να μνημονεύονται και, βέβαια, υπάρχουν και οι νεότεροι εκπρόσωποι αυτής της παραδοσής μας.
Αξίζει, νομίζω, να θυμηθούμε ορισμένους από αυτούς τους πολιτευτές, οι οποίοι σκόρπισαν το γέλιο την εποχή τους και έγιναν στόχος σκωπτικών σχολίων, χωρίς απαραίτητα να λένε ασυναρτησίες.
ΑΡΜΑΝΔΟΣ ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗΣ : Η αλήθεια είναι, ότι ουδέποτε πολιτεύτηκε το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά λειτουργούσε ως δυνάμει υποψήφιος πολιτικός και για το λόγο αυτό τον περιέλαβα στην παρούσα ανάρτηση. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τηλέμαχος Νταλάκας και καταγόταν από τη Μικρά Ασία, απ' όπου και κατέφυγε η οικογένειά του στη Μυτιλήνη, για να γλυτώσουν από τους διωγμούς των Νεοτούρκων. Εκεί εργάστηκε για μερικά χρόνια ως υπάλληλος σε συμβολαιογραφείο, μέχρι που κάπου σε ηλικία 30 ετών αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του '20, όταν ο εν λόγω κύριος εμφανίστηκε στην Πλατεία Συντάγματος και άρχισε να αγορεύει. Συστήθηκε ως ο πρόεδρος του κόμματος των κυανολεύκων και το πρόγραμμά του περιελάμβανε τη σύσταση υπουργείου έρωτος αλλά και την κατάργηση των συρματοπλεγμάτων, που περικύκλωναν τότε το Δαφνί, "διότι δεν επιτρέπεται να υπάρχoυν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματoπλέγματoς". Ο κόσμος των κεντρικών καφενείων της Αθήνας έκανε απίστευτο κέφι μαζί του, το οποίο, όμως, δεν ξεπερνούσε τα όρια της ευπρέπειας. Μάλιστα, την εποχή της ακμής του, ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης συντηρούνταν από πλουσίους των Αθηνών, οι οποίοι όχι μόνο του δάνειζαν κομμάτια από τη γκαρνταρόμπα τους αλλά και τον μετέφεραν στις οικίες τους, όπου παρουσία των φίλων τους τον παρότρυναν να αγορεύσει. Η φήμη του, όμως, δεν άργησε να σβήσει και ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης έζησε ξεχασμένος απ' όλους για αρκετά χρόνια στο Δαφνί έως το θάνατό του το 1960.
ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΛΑΙΣΤΗ : Όσοι έζησαν τη δεκαετία του '60 στην Αθήνα και ενημερώνονταν για τα πολιτικά δρώμενα, δεν θα έχουν ξεχάσει τη Μαρικα Παλαίστη. Επρόκειτο για μια γυναίκα μέσης ηλικίας με παρουσιαστικό, όμως, που θύμιζε γυναίκα τρίτης ηλικίας, απόρροια του ατιμέλητου της εμφάνισής της. Ηγούνταν του Ανεξάρτητου Δημοκρατικού Κόμματος Ελληνίδων σε μια εποχή, που η ψήφος των γυναικών ήταν ακόμα πρόσφατη. Έκλεινε αίθουσες για τις ομιλίες της και αυτά, που έλεγε, δεν ήταν καθόλου γραφικά. Το πρόβλημα ήταν το σουλούπι της αλλά και ο όλος αέρας της, που πρόδιδε φευγάτο άτομο. Οι αίθουσες, στις οποίες μιλούσε, γέμιζαν ασφυκτικά, όχι, όμως, από ψηφοφόρους της αλλά από πλακατζήδες, που δε δίσταζαν να κουβαλούν ολόκληρους λαχανόκηπους μαζί τους με στόχο την επίδοξη πολιτεύτρια.
ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑΣ : Πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο εν λόγω πολιτικός δεν ήταν καθόλου μα καθόλου γραφικός. Απεναντίας, ήταν επιεικώς επικίνδυνος για την πολιτική ζωή της χώρας, αφού δεν είχε διστάσει να συμπλεύσει με το Παλάτι σε αρκετές από τις αντισυνταγματικές ενέργειες του τότε Βασιλέως Κωνσταντίνου. Το καλοκαίρι του 1965, όντας Υπουργός Εθνικής Αμύνης, είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη διάσταση μεταξύ του τότε Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και του τότε Βασιλέως Κωνσταντίνου του Β'. Φυσικά, ο ρόλος του φανερώθηκε αμέσως και ο εν λόγω πολιτικός στιγματίστηκε και τούτο φάνηκε κατά τη Μεταπολίτευση, όταν επεχείρησε να πολιτευτεί ως βασιλόφρων, σε μια εποχή, όπου είχε, πλέον, κριθεί η τύχη του εν λόγω θεσμού στην Ελλάδα. Οι προεκλογικές του συγκεντρώσεις καλύπτονταν από συνθήματα, τύπου "ΠΕΤΡΟ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ" και άλλα συναφή, που τον κατέστησαν επιεικώς γραφικό, ενώ η Εθνική Δημοκρατική Ένωση, της οποίας ηγούνταν, κατήλθε στις εθνικές εκλογές του 1974, απέσπασε ποσοστό 1% και δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ : Ο μοναδικός από τους εν λόγω πολιτικούς, που απέκτησε ορκισμένη νεολαία, τη γνωστή "νεολαία του Μπάμπη". Είχε συστήσει το κόμμα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ" και κατήλθε στις εκλογές του 1974 αλλά η καζούρα, που έπεφτε στις συγκεντρώσεις του άφησε εποχή, αφού έφτασαν μέχρι και να του ζητήσουν θάλασσα στα Τρίκαλα, χωρίς να λησμονούμε τα απίστευτα συνθήματα. Και, βέβαια, η καθιερωμένη ρίψη φρούτων και λαχανικών με στόχο τον ίδιο τον πολιτευτή δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Ο ίδιος διατεινόταν, ότι μιλούσε με εξωγήινους και άλλα παρόμοια, οπότε μάλλον δικαίως κατέχει θέση στο πάνθεον των γραφικών πολιτευτών μας.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ : Στο ξεκίνημα της ελεύθερης τηλεόρασης κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90, εμφανίστηκε σε κάποιο τηλεοπτικό σταθμό ένα πρόσωπο, το οποίο με οργίλο ύφος τα έβαζε με όλο το πολιτικό καταστημένο και υποσχόταν, ότι, αν τον ψήφιζε ο κόσμος, θα έφερνε την κάθαρση στην Ελλάδα. Επρόκειτο για το Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος ίδρυσε το 1992 την Ένωση Κεντρώων και με αυτή έχει κατέλθει σε όλες τις εκλογές, που διεξήχθησαν στην Ελλάδα από το 1993 έως και τις πρόσφατες ευρωεκλογές. Το πολιτικό του πρόγραμμα δεν είναι καθόλου αμελητέο αλλά το όλο ύφος του κ. Λεβέντη, το παρουσιαστικό του και οι αντιδράσεις του στα καλαμπούρια των συνομιλητών του ("εγκάθετοι", "ζώα" και άλλα συναφή) τον έχουν εντάξει στη συνωμοταξία των γραφικών πολιτευτών της ημεδαπής.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΕΡΓΗΣ : Ή όταν η γραφικότητα συνάντησε το κιτς. Ο Δημοσθένης Βεργής, σε αντίθεση με το Βασίλη Λεβέντη, δεν έκρυψε ποτέ την πίστη του στη γραφικότητα. Με μια σειρά από υπερρεαλιστικές εμφανίσεις, αποκορύφωμα των οποίων ήταν η περιβόητη προεκλογική αφίσα της εποχή, που η αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία για το θέμα των βραχονησίδων στο Αιγαίο Πέλαγος ευρίσκετο στο αποκορύφωμά της, που τον εμφάνιζε γυμνό και με στύση πάνω σε κάτι βράχια και με τη λεζάντα "ΤΣΙΛΕΡ, ΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ", κατάφερε όχι μόνο να αποσπάσει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και να προκαλέσει ατελείωτα γέλια. Άλλες φορές εμφανίζεται σε προεκλογικές ομιλίες του συνοδεία καλλίγραμμων θηλυκών υπάρξεων, ενώ στις πρόσφατες ευρωεκλογές συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιό του τον πασίγνωστο Νικόλαο Κατέλη, τον "ΚΑΤΜΑΝ" των εκπομπών της Ανίτας Πάνια.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΠΑΤΣΑΝΤΖΗΣ : Ηγείται του κόμματος "ΧΡΙΣΤΟΠΙΣΤΙΑ" και είχε συμμετοχή σε αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις από το 1999 και εντεύθεν, μέχρι, που αποφάσισε να απόσχει από τις ευρωεκλογές του 2009, διατεινόμενος, ότι είναι έργο του Σατανά. Η εμφάνισή του στην εκπομπή "Φάκελλοι" στο Μέγκα το 2004 ήταν ενδεικτική των πεποιθήσεών του, αφού χαρακτήριζε εαυτόν βασιλέα των βασιλέων της γης, χρισμένο από τον ίδιο το Χριστό. Περισσότερο αφελής και λιγότερο γραφικός αποτελεί μια από τις πιο συμπαθείς φιγούρες της ήσσονος πολιτικής ζωής της Ελλάδος.
Υ.Γ. Αναφέρθηκα σε εκείνους τους γραφικούς πολιτευτές μας, οι οποίοι υπήρξαν ή παραμένουν εντελώς ακίνδυνοι. Διότι υπάρχουν και πολιτικοί με αρκετά στοιχεία γραφικότητας πάνω τους, πλην, όμως, η ανάδειξή τους σε διάφορα πόστα έχει αναδείξει και το επικίνδυνο των απόψεών τους. Και στις περιπτώσεις αυτές, η γραφικότητα υποχωρεί και ο πολιτευτής ή πολιτικός αλλάζει κατηγορία. Και, κυρίως, το πράγμα παύει να έχει πλάκα.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Τα μεθεόρτια των ευρωεκλογών

Το πέρας των ευρωεκλογών του 2009 είναι γεγονός και τα αποτελέσματά τους έχουν αρχίσει να γινονται αντικείμενο σχολιασμού, κυρίως λόγω της μεγάλης αποχής, που έφτασε κοντά στο 50%, πράγμα αρκετά ασυνήθιστο για ένα λαό, που συνήθιζε να κατέρχεται στις κάλπες, αφήνοντας πίσω του τη γκρίνια και τις διαπιστώσεις περί ανικάνων και διεφθαρμένων πολιτικών, μέχρι να εξέλθει από το εκλογικό τμήμα.
Ορισμένα προσωπικά συμπεράσματα για το εκλογικό αποτέλεσμα :
ΑΠΟΧΗ : Είναι ο πραγματικός νικητής των εκλογών αυτών, αφού άγγιξε το πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα 50%, αποδεικνύοντας, το μέγεθος της δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος. Εντάξει, έφταιξε και ο καλός καιρός και η αργία του Αγίου Πνεύματος, που οδήγησε αρκετό κόσμο στις παραλίες και την απροθυμία να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα αλλά και πάλι το ποσοστο της αποχής είναι πολύ ψηλό, σημάδι, ότι τα μηνύματα από την αποχή των εθνικών εκλογών του 2007 δεν έγιναν αντιληπτά από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Ή έγιναν αντιληπτά αλλά καταχωρίστηκαν στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Πάντως, εξακολουθώ να πιστεύω, ότι η αποχή μπορεί να μην ενίσχυσε τα δυό μεγάλα κόμματα αλλά δεν αποτελεί λύση στην ανατροπή του κατεστημένου.
ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Κατήγαγε σπουδαία νίκη αλλά χωρίς να εισπράξει προς όφελός του τη δυσαρέσκεια του κόσμου προς τη Ν.Δ., τουλάχιστον στο μέτρο, που υπολόγιζε, και τούτο φάνηκε από τη συγκρατημένη εμφάνιση του προέδρου του το βράδυ της 7ης Ιουνίου, στην τηλεόραση. Κανένας δεν αμφισβητεί, ότι η δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στο κυβερνόν κόμμα έδωσε την πρωτοπορία στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά η επόμενη των ευροεκλογών ημέρα είναι άκρως κρίσιμη για την πορεία του, αφού θα κληθεί να αποδείξει, ότι δικαίως βρίσκεται στην πρώτη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Εκτός αν έχει καταληφθεί από τη νόσο του ώριμου φρούτου, ήτοι της πεποίθησης, ότι η εξουσία πέφτει σιγά-σιγά στα χέρια του και απλά αυτό έχει απλώσει τα χέρια του για να την πιάσει.
Ν.Δ.: Ηττήθηκε αλλά χωρίς να συντριβεί. Θλιβερό θέαμα αποτελούσαν ορισμένοι βουλευτές της, οι οποίοι περιφέρονταν στα κανάλια διαλαλώντας, ότι έχασαν αλλά δε συνετρίβησαν, απόδειξη, ότι το μήνυμα του εκλογικού σώματος δεν έγινε αντιληπτό από πολλούς. Ο χρόνος θα δείξει, αν θα σηκώσει ψηλά να μανίκια και θα φροντίσει, ώστε να εκμεταλλευτεί τόσο την πλεονεκτική θέση του ως κυβερνόν κόμμα όσο και να προβάλει την ουσιαστική αδυναμία πολιτικού προγράμματος του βασικού του αντιπάλου.
Κ.Κ.Ε.: Αύξησε ελαφρώς τη δύναμή του αλλά δεν εκμεταλλεύτηκε τη διαρροή ψηφοφόρων από τα δύο μεγάλα κόμματα, ίσως επειδή ο μονοκόμματος και διαχρονικά επαναλαμβανόμενος λόγος του δε συγκινεί στο βαθμό, που θα ήθελε.
ΛΑ.Ο.Σ.: Για μένα είναι ο μεγάλος κερδισμένος των ευροεκλογών. Σχεδόν διπλασίασε τα ποσοστά του σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, αποδεικνύοντας ,ότι στους χαλεπούς καιρούς ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων προσεγγίζει τα ακροδεξιά κόμματα, πράγμα, το οποίο, άλλωστε, φάνηκε και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εκμεταλλεύτηκε την ξενοφοβία και την εν γένει ανασφάλεια του κόσμου, χάρη σε μια εμπρηστική πολιτική, στην οποία κυριαρχούσαν οι ατάκες του αρχηγού του, κ. Καρατζαφέρη, σημάδι, ότι αφενός απουσιάζει ένα ικανό πολιτικό πρόγραμμα αφετέρου η σχέση του κόμματος με τον ορθό λόγο και τα σωστά ελληνικά παραμένει δυσλειτουργική. Πάντως, το αποτέλεσμα των ευροεκλογών του δίνει σημαντική ώθηση αλλά και τη δυνατότητα να αφήσει πίσω του τις φήμες περί διασπάθισης της περιουσίας του κόμματος από τον ίδιο τον πρόεδρό του αλλά και τις ηχηρές αποχωρήσεις στελεχών του.
ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Πέρσυ τέτοια εποχή, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συγκέντρωνε ποσοστά έως και 16% στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές το ποσοστό του έπεσε στο 1/4 σε σχέση με πέρσυ. Ίσως είναι ο μεγάλος χαμένος των ευροεκλογών, αφού η δυσαρέσκεια του κόσμου για την ακτιβιστική ρητορεία του και την απουσία ουσιαστικής πολιτικής του, η οποία υπήρχε αλλά δεν προβλήθηκε στο μέτρο του δυνατού, ήταν ολοφάνερη. Πλήρωσε, επίσης, την αλαζονική στάση του την εποχή, που είχε εκτιναχτεί στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων αλλά και την υποφώσκουσα κόντρα ανάμεσα στην παλαιά γενιά του κόμματος (Μπανιάς, Κουβέλης κ.λπ.) και τη νέα γενιά, όπως αυτή εκπροσωπείται από τον πρόεδρό του, κ. Αλέξη Τσίπρα.
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ : Μετά το ΛΑ.Ο.Σ. είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι των ευροεκλογών. Οι κοπιώδεις προσπάθειές τους καρποφόρησαν και η εκλογή του πρώτου του ευρωβουλευτή, κ. Μιχάλη Τρεμόπουλου, είναι γεγονός. Η λάσπη και τα εν γένει χτυπήματα των λοιπών κομμάτων φαίνεται ότι τους πείσμωσαν να συνεχίσουν ακάθεκτοι αλλά έπεισαν και αρκετούς νέους ψηφοφόρους να στηρίξουν ένα κόμμα, το οποίο δεν είχε στο παρελθόν συμμετοχή στη νομή της εξουσίας ούτε καν παρουσία στη Βουλή και, εκ του λόγου αυτού, έδινε τα εχέγγυα για καθαρούς και αδιάφθορους χαρακτήρες. Το πρόβλημα είναι, ότι θα πρέπει τώρα να προβάλει τις θέσεις του και σε άλλους τομείς της πολιτικής. Και, μάλιστα, θέσεις, που θα αποτελούν προϊόν συλλογικής κομματικής εργασίας και όχι προσωπικές απόψεις. Α, και οπωσδήποτε να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τους δυσαρεστημένους Οικολόγους (Νάνο Βαλαωρίτη κ.λπ.).
ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ : 7,40% και 0,46% συγκέντρωσαν ο ΛΑ.Ο.Σ. και η Χρυσή Αυγή, αντίστοιχα, καταγράφοντας το μεγαλύτερο ποσοστό, που συγκέντρωσε ποτέ η ακροδεξιά, μετά τη Μεταπολίτευση. Αποτελεί τη σκληρή απόδειξη, ότι σε δύσκολους οικονομικά καιρούς οι ανασφαλείς πολίτες στρέφονται όχι πια στα κόμματα της αριστεράς αλλά στην ακροδεξιά. Ο ολοένα αυξανόμενος όγκος των μεταναστών χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα αλλά και τα πρόσφατα επεισόδια στο παλαιό Εφετείο Αθηνών σε βάρος μεταναστών μαζί με την αυξανόμενη ανεργία, την οποία η άκρα δεξιά συνηθίζει να αποδίδει στους ξένους, "που μας κλέβουν τις δουλειές", αποτέλεσαν τα καλύτερα δολώματα για ένα ανασφαλές, ξενόφοβο και με σοβαρά οικονομικά προβλήματα εκλογικό σώμα. Ίσως θα πρέπει επιτέλους να αρχίσει να ανησυχεί η πολιτεία.
ΔΡΑΣΗ : Απέσπασε 0,76% στις ευρωεκλογές και θα μπορούσε να έχει καλύτερο αποτέλεσμα, αν είχε τη δυνατότητα να προβάλει τα τηλεοπτικά της μηνύματα. Σίγουρα θα μας απασχολήσει στις επόμενες εκλογές, αφού διαθέτει το απαραίτητο πολιτικό πρόγραμμα για να προσελκύσει ψηφοφόρους. Μεγάλο της πλεονέκτημα είναι η παρουσία πολιτικών, όπως ο Στέφανος Μάνος, ο Βασίλειος Κοντογιαννόπουλος και ο Γιάννης Μπουτάρης, που και πολιτική εμπειρία διαθέτουν και πολιτική κατάρτιση, ενώ φημίζονται για την ευθεία προβολή των θέσεών τους χωρίς υπεκφυγές και δισταγμούς. Μεγάλο μειονέκτημα είναι πάλι η παρουσία πολιτικών, όπως ο Στέφανος Μάνος, που έχουν στο ενεργητικό τους ήδη ένα αποτυχημένο πολιτικό εγχείρημα, τους περιβόητους "ΤΑΥΡΟΥΣ" αλλά και αμφιλεγόμενη θητεία σε άλλα κόμματα, πράγμα επιλήψιμο στην πολιτική ζωή της Ελλάδος. Αλλά δράση δεν είναι μόνο ο Στέφανος Μάνος και με πολλή προσπάθεια δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να τους δούμε και στη Βουλή.
ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ : Σηκώνει πολλή κουβέντα το 1,26%, που απέσπασαν στις ευρωεκλογές. Μάλιστα, σε κάποιους νομούς ήταν και τρίτο ή τέταρτο κόμμα. Πρόκειται για μια χαμηλών τόνων πολιτική κίνηση ή μήπως ορισμένοι απογοητευμένοι ψηφοφόροι, 64,782, για την ακρίβεια, το έριξαν στο χαβαλέ, εκφράζοντας την απαξίωσή τους για την πολιτική;
ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΥΤΕΣ : Βασίλειος Λεβέντης και Δημοσθένης Βεργής αποτελούν, άθελά τους ή εσκεμμένα, τους συνεχιστές μιας πολιτικής παράδοσης της χώρας μας, που θέλει πρόσωπα με γραφικό παρουσιαστικό και αναλόγου βαρύτητας απόψεις να κατέρχονται σε εκλογές και, ενίοτε, να αποσπούν διόλου ευκαταφρόνητα ποσοστά, αν και περισσότερο το συνολικό ύφος παρά οι καθαυτές απόψεις του κ. Λεβέντη ευθύνονται για την κατάταξή του σε αυτή την πολιτική συνωμοταξία. Πάντως, σε σχέση με άλλες εποχές είχαν χαμηλά ποσοστά, ίσως επειδή κάπου επαναλαμβάνονται και, εξ αυτού του λόγου, κούρασαν.
Συμπερασματικά, οι εκλογές αυτές έστειλαν ηχηρό μήνυμα στην εξουσία, ότι πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Πάντως, αρκετός κόσμος, περίπου το 69%, έδειξε ότι είναι δέσμιος των εμμονών του με τα δύο μεγάλα κόμματα. Αλλά όσο δυνατός και αν παραμένει ο δικομματισμός, η δυσαρέσκεια του κόσμου διογκώνεται. Και αυτό, ακριβώς, θα πρέπει να δουν οι κυβερνώντες.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Αυτοί, που δεν αναλώνονται σε γκρίνιες

Είμαι σίγουρος, ότι θα τους δω και σε αυτές τις εκλογές. Μιλάω για τους ηλικιωμένους εκείνους κυρίους και κυρίες, που φορώντας τα κυριακάτικά τους, όπως τα έλεγαν οι άνθρωποι της γενιάς τους, θα κατέβουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα πρόθυμα και αγόγγυστα, θα σταθούν αδιαμαρτύρητα κάτω από τον καυτό, όπως δείχνουν τα πράγματα, ήλιο, περιμένοντας να ψηφίσουν, θα χαρίσουν ένα ζεστό χαμόγελο ή έστω μια ευγενική και ανεπιτήδευτη καλημέρα στους παρευρισκόμενους στο εκλογικό τμήμα, θα ψηφίσουν και θα αποχωρήσουν. Κανένας δεν τους υποχρεώνει να ψηφίσουν σ' αυτές τις εκλογές, που φαντάζομαι ότι ακόμα και τώρα, μετά από 28 χρόνια, αφ' όταν διεξήχθησαν για πρώτη φορά ευρωεκλογές στην Ελλάδα, φαντάζουν ως κάτι άγνωστο σε αυτούς. Και, όμως, θα έλθουν να ψηφίσουν.
Ξέρω, θα πείτε, ότι ένα αταβιστικό ένστικτο τους ωθεί να ψηφίσουν, επειδή είτε συνήθισαν όλ' αυτά τα χρόνια να κατεβαίνουν να ψηφίσουν είτε δεν έχουν ίσως την παιδεία να αντιληφθούν, ότι με τις εκλογές τίποτα δεν θα αλλάξει ή βρίσκουν, ότι οι εκλογές είναι μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη συχνά αναπόφευκτη μοναξιά της τρίτης ηλικίας. Και πιθανότατα η προσκόλληση σε κάποια κόμμα, φαινόμενο συχνό, όσο ανεβαίνει ο μέσος όρος ηλικίας, να αποτελεί ένα, ακόμα, λόγο, που τους σπρώχνει στα εκλογικά κέντρα καλοκαιριάτικα.
Και, όμως, τους προτιμώ από τους περιστασιακούς σκεπτικιστές, που έχουν κατακλύσει το σύμπαν και ολοφύρονται για τη ματαιότητα της ψηφοφορίας και την ,εντεύθεν, αδυναμία της να αλλάξει τα πράγματα. Διότι όποια και αν είναι η πολιτική ή κομματική τοποθέτηση αυτών των ηλικιωμένων συνανθρώπων μας, δεν παύει να αποτελεί έκφραση του δικαιώματος του εκλέγειν, του σημαντικότερου ίσως δικαιώματος, που προσφέρει ένα δημοκρατικό πολίτευμα στους πολίτες του, το οποίο, αν ασκηθεί με σύνεση και γνώση, μπορεί να διαμορφώσει καταστάσεις ικανές να αλλάξουν πολλά στραβά και ανάποδα του τόπου μας - και από αυτά, δόξα να 'χει ο Γιαραμπής, έχει μπόλικα η Ελλάδα μας. Και γι' αυτά τα στραβά φωνάζουμε, μέχρι να κλείσουν τα λαρύγγια μας ή να πιαστούν τα χέρια μας γράφοντας οπουδήποτε αλλά, όταν έλθει η ευκαιρία να τα αλλάξουμε, τότε μας πιάνει ο υποτιθέμενος σκεπτικισμός και θυμόμαστε τα εύπεπτα και απολιτικά τσιτάτα, τύπου "αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες" και λοιπά συμπαρομαρτούντα και σπεύδουμε στις παραλίες ή απλά απέχουμε. Τι κρίμα, που το ίδιο συναίσθημα δεν μας καταλαμβάνει σε πιο τακτική βάση, ώστε να αλλάξουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μας, παρά αρκείται εκεί ακριβώς, που θα μπορούσαν να αλλάξουν καταστάσεις.
Γι' αυτό και μου αρέσουν εκείνοι οι ηλικιωμένοι συνάνθρωποί μας, επειδή σπεύδουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, χωρίς να αναλώνονται σε λόγια του αέρα, που το μόνο, που δεν πετυχαίνουν, είναι να αλλάξουν κάτι. Και αν οι άνθρωποι αυτοί της τρίτης ηλικίας δεν έχουν, σε αρκετές περιπτώσεις, την παιδεία, αφού έζησαν σε άλλες εποχές να σταθμίσουν τις συνέπειες της πολιτικής ή κομματικής προτιμήσεώς τους, θα περίμενα από ανθρώπους της δικής μου γενιάς, που και πρόσβαση στην ενημέρωση έχουν και καλύτερη, έστω θεωρητικά, κρίση διαθέτουν, να χάσουν ένα μπάνιο, ώστε κάποιοι βολεμένοι με τη δική μας αδιαφορία κυβερνώντες να χάσουν τον ύπνο τους.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Οικολόγοι Πράσινοι και βιωσιμότητα των μικρών κομμάτων

Η πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ελλάδος, ήτοι από τη Μεταπολίτευση έως τις μέρες μας, έχει αποδείξει, ότι οι κομματικές προτιμήσεις του εκλογικού σώματος είναι αποκρυσταλλωμένες σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ενδιάμεσες περίοδοι δυσαρέσκειας, στη διάρκεια των οποίων εισέρχονται στη Βουλή ή το Ευρωκοινοβούλιο ορισμένα νέα κόμματα, να αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Η είσοδος, λοιπόν, ορισμένων μικρών κομμάτων δεν είχε συνέχεια στην κοινοβουλευτική και ευρωπαϊκή ιστορία της χώρας μας και πολλά από αυτά έμειναν στη μνήμη μας ως φιλόδοξες πλην, όμως, ρομαντικές προσπάθειες, που δεν είχαν συνέχεια είτε επειδή στέρεψαν από ενθουσιασμό ευθύς μόλις εξέλεξαν βουλευτές και ευρωβουλευτές είτε επειδή επρόκειτο καθαρά περί κομμάτων αντίδρασης στην πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων, η οποία, μόλις ξεθύμανε, επέστρεψαν οι ψηφοφόροι σε κάποιο από τα κλασσικά κομματικά μαντριά.
Αξίζει, όμως, να δούμε ορισμένους από αυτούς τους σχηματισμούς, οι οποίοι πέτυχαν, έστω για μια τετραετία ή και λιγότερο, να εισέλθουν στη Βουλή ή το Ευρωκοινοβούλιο και μετά χάθηκαν από το προσκήνιο.
ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ : Συμμετείχε στις εκλογές του 1977, απέσπασε ποσοστό 6,82% και εξέλεξε 5 βουλευτές(Θεοτόκη, Αποστολάκο, Παπαευθυμίου, Οικονομόπουλο και Ιμάμογλου). Επρόκειτο για μια παράταξη με καθαρά φιλοβασιλικό χαρακτήρα, της οποίας ηγούνταν ο Στέφανος Στεφανόπουλος, πολιτικός με σπουδαίο συγγραφικό έργο και πανεπιστημιακή θητεία και εκ των σπουδαιότερων ρητόρων του ελληνικού κοινοβουλίου αλλά με αμφιβόλου νομιμότητας ρόλο κατά τον ταραγμένο Ιούλιο του 1965 (Παραίτηση Γεωργίου Παπανδρέου, Αποστασία κ.λπ.), ο οποίος διετέλεσε και Πρωθυπουργός της Ελλάδος για μικρό χρονικό διάστημα σε μια από εκείνες τις κυβερνήσεις, που χαρακτηρίστηκαν ως "Κυβερνήσεις Αποστατών". Επεχείρησε να συσπειρώσει το φιλοβασιλικό εκείνο τμήμα των ψηφοφόρων, που είχε ψηφίσει υπέρ της διατήρησης της βασιλευομένης δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του 1974, πλην, όμως, το μεγαλύτερο μέρος αυτού είχε ήδη προσχωρήσει τη Νέα Δημοκρατία. Η αδυναμία ύπαρξης ενός καθαρά φιλοβασιλικού κόμματος σε μια Ελλάδα, το συντηρητικό κομμάτι της οποίας παρέμενε προσηλωμένο σε μια παρωχημένη ρητορεία και πολιτική αντίληψη αλλά, τουλάχιστον, είχε αποβάλει τη σκέψη περί επανόδου της βασιλικής οικογένειας στην Ελλάδα υπήρξε καθοριστική τα επόμενα χρόνια, καθόσον μέχρι τις εκλογές του 1981 το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της Εθνικής Παράταξης είχε προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι στις εθνικές εκλογές του 1981 τους εναπομείναντες εκτός Νέας Δημοκρατίας ή τυχόν άλλων κομμάτων φιλοβασιλικούς εκπροσώπησε το Κόμμα Προοδευτικών υπό το Σπύρο Μαρκεζίνη, ενώ η Εθνική Παράταξη δεν εμφανίστηκε ξανά σε εκλογές.
ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ : Συμμετείχε στις εκλογές του 1977, έλαβε ποσοστό 2,72% και εξέλεξε 2 βουλευτές. Ως Ε.Δ.Α. είχε συμμετάσχει στις εκλογές του 1974 με το συνασπισμό της Ενωμένης Αριστεράς. Πρόεδρός της ήταν ο Ηλίας Ηλιού, εμβληματική μορφή της Αριστεράς στην Ελλάδα και κομματικός εκπρόσωπος της Ε.Δ.Α., εκ των λαμπρότερων ρητόρων της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας. Σκοπός της εν λόγω παράταξης ήταν η συσπείρωση των διαφωνούντων με την πολιτική του Κ.Κ.Ε. και του τότε Κ.Κ.Ε. εσωτ., ποντάροντας στην προδικτατορικά επιτυχημένη πορεία της Ε.Δ.Α..Όμως οι καιροί είχαν αλλάξει και οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Ε.Δ.Α., χωρίς, πλέον, να εμποδίζονται να ψηφίσουν είτε Κ.Κ.Ε. είτε Κ.Κ.Ε. εσωτ., καθόσον ο απαράδεκτος Α.Ν.509/1947, που είχε θέσει εκτός νόμου του Κ.Κ.Ε., είχε, πλέον, καταργηθεί, δεν επέτρεψαν στην εν λόγω παράταξη να μακροημερεύσει.
ΚΟΜΜΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ : Είναι περισσότερο γνωστό ως το κόμμα, του οποίου ηγήθηκε ο μετέπειτα πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε μια εποχή, που ήταν ακόμα νωπός ο ρόλος του στην Αποστασία. Έλαβε ποσοστό 1,08% και εξέλεξε 2 βουλευτές. Ήδη εν έτει 1978 απώλσε το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος του, το οποίο προσχώρησε στη Ν.Δ., πρωτοστατούντος του, μέχρι τότε, ηγέτη του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Δεν ξαναεμφανίστηκε από τότε σε άλλη εκλογική αναμέτρηση.
ΚΟΜΜΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ : Παρουσίαζε το οξύμωρο να χαρακτηρίζεται ως κόμμα προοδευτικών αλλά να εκπροσωπεί τις φιλοβασιλικές δυνάμεις της Ελλάδος, όσες, τουλάχιστον, διατηρούσαν αυτή την ιδεολογία και δεν είχαν, ακόμα, απορροφηθεί από τη Ν.Δ. Πρόεδρός του ήταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης, πρώην νομικός σύμβουλος του Γεωργίου του Β', Υπουργός Συντονισμού με την κυβέρνηση του Συναγερμού το 1952 και διορισμένος πρωθυπουργός επί χούντας το 1973. Στις εθνικές εκλογές του 1981 έλαβε ποσοστό 1,69% και δεν εξέλεξε κάποιο βουλευτή αλλά στις πρώτες ευρωεκλογές, που συμμετείχε η Ελλάδα, το 1981, έλαβε ποσοστό 1,95% και εξέλεξε ένα βουλευτή, τον Απόστολο Παπαγεωργίου, ο οποίος αντικαταστάθηκε το 1982 από τον Ηλία Γλυκοφρύδη, που με τη σειρά του αντικαταστάθηκε από το Γεώργιο Αλεξιάδη δύο μήνες αργότερα. Πλέον η συνταγματική σταθεροποίηση της Ελλάδος δεν επέτρεπε φιλοβασιλικές τάσεις και, έτσι, οι Ευροωκλογές του 1984, όπου το Κ.Π. έλαβε 0,17% και, βέβαια, δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή, αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα του εν λόγω κόμματος.
ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ.(ΚΟΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ): Προήλθε από στελέχη των Νεών Δυνάμεων, που είχαν κατέλθει στις εθνικές εκλογές του 1974 σε συνεργασία με την Ένωση Κέντρου. Ιδρύθηκε το 1979 και πρόεδρός του ήταν ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, πανεπιστημιακός με αντιδικτατορική δράση, ευρωπαϊστής ήδη από τη δεκαετία του '60 και ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό. Στόχος του ήταν να εκφράσει το σοσιαλισμό μακρυά από τη βερμπαλιστική ρητορεία, που ήδη εκείνη την εποχή είχε υιοθετήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή, τουλάχιστον, αυτό ευαγγελιζόταν, χωρίς, όμως, να διαθέτει την τρομακτική δυναμική του ή τη χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Αν και στις αρχικές σκέψεις για τη δημιουργία του συμμετείχαν και πρόσωπα με ανεγνωρισμένο κύρος και πολιτική εμπειρία, όπως ο Γ.Α. Μαγκάκης και ο Αναστάσης Πεπονής, ήδη την εποχή της ίδρυσής του οι περισσότεροι από αυτούς είχαν βρει κομματικό καταφύγιο σε άλλες παρατάξεις, ενώ έως τις εθνικές εκλογές του 1981 είχαν φύγει αρκετά, ακόμα, αξιόλογα στελέχη, όπως ο Θ. Μαναβής και ο Κ. Αλαβάνος. Τελικά, στις εκλογές αυτές συγκέντρωσε ποσοστό 0,70% και δεν εξέλεξε βουλευτή. Καλύτερα ήταν τα πράγματα στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς, όπυ συγκέντρωσε ποσοστό 4,26% και εξέλεξε ένα βουλευτή, τον ίδιο τον πρόεδρό του, Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Αυτή ήταν και η τελευταία επιτυχία του εν λόγω κόμματος, το οποίο στις επόμενες ευρωεκλογές το 1984 συγκέντρωσε μόλις 0,80%, με αποτέλεσμα την παραίτηση του κ. Πεσμαζόγλου από την προεδρία του. Έκτοτε, το ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. δεν κατήλθε ξανά σε εκλογές, ενώ ο κ. Πεσμαζόγλου συνεργάστηκε με τη Ν.Δ. και εξελέγη τόσο βουλευτής όσο και ευρωβουλευτής το 1989 και το 1994.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ (ΔΗ.ΑΝΑ.): Η ήττα του Κωστή Στεφανόπουλου στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της Ν.Δ. το 1984, μετά την αποχώρηση του Ευάγγελου Αβέρωφ, τον οδήγησε στην απόφαση να ιδρύσει δικό του κόμμα. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1985, ιδρύθηκε η ΔΗ.ΑΝΑ., με την υπογραφή, μάλιστα, 9 βουλευτών της Ν.Δ.Κανένας εξ αυτών, τελικά, δεν αποχώρησε από τη Ν.Δ., για να ακολουθήσει τον κ. Στεφανόπουλο, ενώ οι όποιες συμπάθειες είχε ο Αχαιός πολιτικός στους ψηφοφόρους της Ν.Δ. δεν μεταφράστηκαν σε αρκετές ψήφους για το κόμμα του, το οποίο φιλοδοξούσε, ανεπιτυχώς, όμως, να αποτελέσει τον εκφραστή της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς. Κατήλθε στις εθνικές εκλογές του 1989 και εξέλεξε ένα βουλευτή, τον ίδιο τον κ. Στεφανόπουλο και έν, ακόμα βουλευτή στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς, το Δημήτριο Νιάνια, πρώην βουλευτή της Ν.Δ., ενώ στις εκλογές του 1990 εξέλεξε το Θεόδωρο Κατσίκη, ο οποίος στήριξε την κυβέρνηση της Ν.Δ. και, αργότερα, διαρκούσης της βουλευτικής θητείας του, προσχώρησε σε αυτή. Επρόκειτο για ένα, ακόμα, κόμμα αντίδρασης, το οποίο "ξεφούσκωσε" μετά τον αρχικό πρώτο ενθουσιασμό. Τελευταία συμμετοχή του ήταν στις ευρωεκλογές του 1994, όταν και απέτυχε να εκλέξει ευρωβουλευτή. Αργότερα, ο κ. Στεφανόπουλος παραιτήθηκε από την προεδρία της ΔΗ.ΑΝΑ., εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα απομεινάρια του κόμματός του απορροφήθηκαν από την ΠΟΛ.ΑΝ.
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ (Ο.Ε.) : Το πραγματικό τους όνομα ήταν "ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ". Ιδρύθηκαν το 1989 και αποτέλεσαν την εξέλιξη των οικολογικών κινημάτων, που είχαν οργανωθεί και δραστηριοποιούνταν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος. Επηρεασμένοι από το ανερχόμενο εκείνη την εποχή στη Δυτική Ευρώπη κίνημα των Πρασίνων επεχείρησαν να αναπτύξουν μια πολιτική βασιζόμενη στο σεβασμό προς το περιβάλλον και πέτυχαν να εκλέξουν μια βουλευτή στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, τη Μαρίνα Δίζη, και άλλη μια στις εκλογές του 1990, την Τασία Ανδρεαδάκη. Η αδυναμία τους να αναπτύξουν και να προβάλουν απόψεις και επί άλλων θεμάτων, όπως τα εθνικά, αλλά και να εκπονήσουν μια πλατφόρμα κοινής πολιτικής δράσης των μελών τους, τα οποία προέρχονταν από πολλούς διαφορετικούς χώρους, και, τέλος, η σωρεία διαφωνιών ακόμα και για εσωτερικά ζητήματα δεν επέτρεψαν στους Ο.Ε. να μακροημερεύσουν, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν λίαν συντόμως παρελθόν στην πολιτική ιστορία της χώρας.
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ: Επρόκειτο για το κόμμα των μουσουλμάνων της Ροδόπης, που ήταν και ο μόνος νομός, στην εκλογική περιφέρεια του οποίου παρουσίασε ψηφοδέλτιο στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 1989. Απέσπασε 32,62% των ψήφων του νομού αυτού(ποσοστό 0,5% πανελλαδικά), εξέλεξε 1 βουλευτή, τον Αχμέτ Σαδίκ και πιστοποιούσε την απόλυτη αποτυχία της πολιτείας να ενσωματώσει αποτελεσματικά τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας και, κυρίως, να τους αποσπάσει από τη διαβρωτική επιρροή του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 το ποσοστό του ήταν εμφανώς μειωμένο (0,38%) αλλά εξέλεξε 1 βουλευτή, τον Ισμαήλ Μολλά (Ροδοπλού). Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Ν.1907/1990, που αποτέλεσε και τον εκλογικό νόμο, με τον οποίο έγιναν οι λοιπές εθνικές εκλογές, έθετε ως προϋπόθεση για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή τη συγκέντρωση ενός ποσοστού της τάξεως του 3%, με σκοπό να μην επαναληφθεί το φαινόμενο εκλογής ανεξάρτητων μουσουλμάνων βουλευτών. Φυσικά, με το νόμο αυτό, αν και η "ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ" συγκέντρωσε στις εθνικές εκλογές του 1993 το ίδιο ακριβώς ποσοστό, που είχε και στις προηγούμενες, δεν κατάφερε να εκλέξει βουλευτή, ενώ λίγα χρόνια αργότερα ο Αχμέτ Σαδίκ σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ (ΠΟΛ.ΑΝ.): Λέγεται, ότι, αν δεν υπήρχε η διαφωνία του Αντώνη Σαμαρά με τον τότε πρωθυπουργο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, ίσως η ΠΟΛ.ΑΝ. να είχε παραμείνει απλό όνειρο του νυν Υπουργού Πολιτισμού. Η επιθυμία, όμως, του τότε πρωθυπουργού να ακολουθήσει η Ελλάδα μια πιο μετριοπαθή πολιτική στο θέμα των Σκοπίων οδήγησε στην αποπομπή του οπαδού της πιο σκληρής πολιτικής στο θέμα αυτό κ. Σαμαρά, ο οποίος τον Ιούνιο του 1993 προέβη στην ίδρυση της ΠΟΛ.ΑΝ. Επρόκειτο για ένα κόμμα, το οποίο κινούνταν στο συντηρητικό δεξιό χώρο και έθετε ως στόχο του μια διαφορετική εξωτερική πολιτική αλλά και ευαγγελιζόταν τη λεγόμενη "υπέρβαση", η οποία αποτέλεσε και το κύριο σύνθημά του. Η παραίτηση του βουλευτού της Ν.Δ. στο νομό Κιλκίς Γεωργίου Συμπιλίδη το καλοκαίρι του 1993 έγινε η αιτία να χάσει την απόλυτη πλειοψηφία το κυβερνόν τότε κόμμα της Ν.Δ. και έδωσε την ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία, ποντάροντας στη δυσαρέσκεια των περισσοτέρων ψηφοφόρων για τους χειρισμούς της Ν.Δ. στο Μακεδονικό (και παραλείποντας τις δικές του ευθύνες στο θέμα αυτό), σε συνδυασμό με την επιθυμία να μπουν στη Βουλή νέα πρόσωπα σε μια εποχή, που οι επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων είχαν, πλέον, υπερβεί το 70ο έτος της ηλικίας τους. Με την υποστήριξη φερέλπιδων πολιτικών, όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης και ο Άκης Γεροντόπουλος, η ΠΟΛ.ΑΝ. έλαβε ποσοστό 4,9% στις εθνικές εκλογές του 1993 και εξέλεξε 10 βουλευτές, ενώ στις ευρωεκλογές της επόμενης χρονιάς έλαβε ποσοστό 8,7% και εξέλεξε 2 ευρωβουλευτές. Πολύ σύντομα φάνηκε, ότι επρόκειτο για ένα, ακόμα, προσωποπαγές κόμμα αντίδρασης χωρίς ξεκάθαρη πολιτική και περιθώρια απόκλισης από τη γραμμή του αρχηγού του, ενώ η προσπάθειά του να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων για το Μακεδονικό κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, αφού την εποχή εκείνη οι "Μακεδονομάχοι" βουλευτές αφθονούσαν στα υπόλοιπα κόμματα και δεν επέτρεπαν τη διαρροή ψήφων στην ΠΟΛ.ΑΝ. Η φθορά της φάνηκε στις εκλογές του 1996, όταν οριακά (είχε συγκεντρώσει 2,94%) δεν μπήκε στη Βουλή, ενώ παρόμοιο αποτέλεσμα έφερε και στις ευρωεκλογές του 1999, όταν, επίσης, δεν εξέλεξε κανένα ευρωβουλευτή. Μετά και από αυτή την αποτυχία, ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε εκ νέου επαφές για την εκ νέου ένταξή του στη Ν.Δ. και η ΠΟΛ.ΑΝ. μπήκε στο χρονοντούλαπο της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (ΔΗ.Κ.ΚΙ.): Όπως ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα ίδρυε την ΠΟΛ.ΑΝ., αν δεν προηγούνταν η διαφωνία του με τον τότε πρωθυπουργό στο Μακεδονικό και η εξ αυτού του λόγου αποπομπή του από το Υπουργείο Εξωτερικών, έτσι και ο Δημήτριος Τσοβόλας δεν θα προέβαινε στην ίδρυση του ΔΗ.Κ.ΚΙ., αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον στήριζε κατά την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο. Εκ των εκλεκτών υπουργών του τότε Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν Υφυπουργός, Αναπληρωτής Υπουργός και Υπουργός Οικονομικών τη δεκαετία του '80 και κατά γενική ομολογία εις εκ των τιμιοτέρων ανδρών του κόμματός του. Η καταδίκη του από το Ειδικό Δικαστήριο για τη συμμετοχή του στο σκάνδαλο Κοσκωτά έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απομάκρυνσή του από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.Η ίδρυση του ΔΗ.Κ.ΚΙ.περί τα τέλη Δεκεμβρίου του 1995 συνέπεσε με την εκλογή του Κωνσταντίνου Σημίτη στην προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την ανάληψη εξ αυτού καθηκόντων προθυπουργού στη θέση του ασθενούς Ανδρέα Παπανδρέου. Γνωστός για τις δεξιές του θέσεις, ο νέος πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποτέλεσε το καλύτερο επιχείρημα για το Δημήτριο Τσοβόλα, ώστε να επικαλεστεί την απομάκρυνση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τις αριστερές του καταβολές και, με τον τρόπο αυτό, να συγκεντρώσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του κόμματος αυτού. Κατήλθε στις εθνικές εκλογές του 1996, όπου συγκέντρωσε το 4,4% των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος και εξέλεξε 9 βουλευτές, ενώ στις ευρωεκλογές του 1999 συγκέντρωσε ποσοστό 6,8% και κατέλαβε 2 έδρες. Η εκλογική επιτυχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εθνικές εκλογές του 1996 αλλά και η γενικά καλή πορεία της χώρας συσπείρωσαν του ψηφοφόρους του εν λόγω κόμματος, αφαιρώντας από το ΔΗ.Κ.ΚΙ. αρκετά από τα ερείσματά του, ενώ είχε ήδη αρχίσει αν διαφαίνεται η απουσία πολιτικής πλατφόρμας και το προσωποπαγές του κόμματος αυτού, στοιχεία, που πρόδιδαν κόμμα αντίδρασης και όχι ουσίας. Στις εθνικές εκλογές του 2000, το ΔΗ.Κ.ΚΙ. έλαβε ποσοστό 2,7% και το 2004 1,7%, αποτελέσματα, που οδήγησαν το Δημήτριο Τσοβόλα να ανακοινώσει τη διάλυση του κόμματος και την επιστροφή του αδιάθετου ποσού της κρατικής επιχορήγησης στο δημόσιο ταμείο. Η απόφασή του αυτή οδήγησε μια μερίδα του ΔΗ.Κ.ΚΙ. να αντιδράσει στη διάλυσή του και, τελικά, τη λύση έδωσαν τα πολιτικά δικαστήρια, που κήρυξαν τη λύση αυτή άκυρη. Έκτοτε, το ΔΗ.Κ.ΚΙ. ακολούθησε μια πορεία συνεργασίας αρχικά με το Κ.Κ.Ε. στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006, όταν και εξέλεξε αρκετά μέλη του, και με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις εθνικές εκλογές του 2007.
ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ(ΛΑ.Ο.Σ.) : Όταν πρωτοεμφανίστηκε στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2002, προκάλεσε αίσθηση με το ποσοστό 13,6%, που έλαβε στη Νομαρχία Αθηνών - Πειραιώς. Ο αρχηγός του, Γεώργιος Καρατζαφέρης, προερχόταν από τη Ν.Δ., της οποίας υπήρξε βουλευτής επί σειρά ετών, πριν διαφωνήσει με την πολιτική του κόμματος αυτού και αποχωρήσει. Αν και προσπάθησε αρχικά να παρουσιάσει το κόμμα του ως μια εναλλακτική λύση της Ν.Δ. και να εκφράσει μια λαϊκή δεξιά χωρίς ακρότητες, τελικά δεν απέφυγε ούτε τις ρατσιστικές ούτε τις εθνικιστικές κορώνες, ενώ η προσπάθειά του να κερδίσει όσο το δυνατό περισσότερους ψηφοφόρους τον ώθησε στη συνεργασία με τεταρτοαυγουστιανούς πολέμιους του χριστιανισμού (Κωνσταντίνος Πλεύρης), ακροδεξιούς (Μάκης Βορίδης), πρώην μέλη σοσιαλιστικών - έστω κατ' όνομα - κομμάτων (Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος), εκφραστές της ημεδαπής υποκουλτούρας (Έφη Σαρρή), θρησκόληπτους χριστιανούς και λοιπούς εκπροσώπους ακραίων τάσεων. Στις εθνικές εκλογές του 2004 συγκέντρωσε ποσοστό 2,2% αλλά στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς έλαβε 4,12% και εξέλεξε ένα ευρωβουλευτή, τον ίδιο τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ.Με μια ρητορεία συχνά εμπρηστική και σαφώς ακραία, ο ΛΑ.Ο.Σ. πέτυχε, ώστε στις εθνικές εκλογές του 2007 να συγκεντρώσει ποσοστό 3,80% και εξέλεξε 10 βουλευτές. Παρά τις ανησυχίες για την ανάπτυξη του εν λόγω κόμματος, που εκπροσωπούσε απροκάλυπτα την άκροδεξιά, τελικά τα ποσοστά του δεν εκτινάχθηκαν στα ύψη αλλά κυμάνθηκαν και κυμαίνονται, ακόμα, στο 5-5,50%, ενώ οι εσωτερικοί κραδασμοί, απόρροια της κακοδιαχείρισης των οικονομικών του κόμματος, με ευθείες καταγγελίες για κάρπωση μεγάλων ποσών από τον ίδιο τον κ. Καρατζαφέρη, αλλά και της σκληρής προσωπικής πολιτικής γραμμής του ιδίου, που δεν επιτρέπει παρεκλίσεις, έχουν αρχίσει να ακούγονται ολοένα και εντονότερα.
Με αυτή τη βαριά προϊστορία σε βάρος των μικρών κομμάτων κατέρχονται, λοιπόν, στις επικείμενες ευρωεκλογές οι Οικολόγοι Πράσινοι. Οι ευθείες και συχνά κάτω από τη μέση βολές των λοιπών κομμάτων εναντίον τους ενισχύουν, τουλάχιστον προς το παρόν, τη θέση τους στις δημοσκοπήσεις και, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα εκλέξουν τουλάχιστον ένα ευρωβουλευτή. Οι θέσεις τους για το περιβάλλον είναι ξεκάθαρες, αν και βοά η κοινή γνώμη, ότι απουσίασαν από σοβαρά περιβαλλοντικά θέματα, όπως το ζήτημα της ανέγερση του μεγάλου εμπορικού κέντρου στον Ελαιώνα αλλά και τη ρύπανση του Ασωπού ποταμού. Ζητήματα εγείρονται σε ό,τι αφορά τις θέσεις τους σε άλλα θέματα, όπως η Δικαιοσύνη και η Δημόσια Εκπαίδευση, ενώ οι πρόσφατες απόψεις του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τους, κ. Μιχάλη Τρεμόπουλου περί εθνικών θεμάτων μάλλον κατέδειξαν μια τάση για προβολή προσωπικών απόψεων παρά μια οργανωμένη θέση, που εκφράζει ολόκληρο αυτό το κόμμα. Σίγουρα καρπώνονται σημαντικά οφέλη από τη φθορά των λοιπών κομμάτων, ιδίως των δύο μεγάλων αλλά προφανώς αποτελούν και το επιστέγασμα των αόκνων προσπαθειών των οργανώσεων του ελληνικού οικολογικού χώρου. Ο χρόνος θα δείξει, αν θα αντέξουν στην πολιτική κονίστρα ή θα περάσουν στην ιστορία του τόπου ως ένα, ακόμα, πυροτέχνημα, που ξεφούσκωσε μαζί με την αντίδραση του κόσμου προς τα μεγάλα κόμματα.
Πηγές :
.- Βικιπαιδεία
.- www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=47879 (άρθρο της καθηγήτριας του Παντείου Πανεπιστημίου κας. Βασιλικής Γεωργιάδη για τους Ο-Π).
.- www.epohi.gr/2632006_issues_greek_right_vernardakis_interview.htm (μια συνέντευξη με τον κ. Χρήστο Βερναρδάκη, λέκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης σχετικά με τα εν Ελλάδι ακροδεξιά κόμματα)
.- www.zougla.gr/news.php?id=23499 (Αναφορά στα ταραγμένα εσωτερικά του ΛΑ.Ο.Σ.)

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Βιβλία : " Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ", του Στρατή Τσίρκα

Συχνά, παρά τον αριθμό των νέων βιβλίων, που κατακλύζουν την εγχώρια αγορά, καταφεύγουμε σε παλαιότερα κλασσικά, πλέον, μυθιστορήματα, που με τη δύναμη και το συμβολισμό, που κρύβουν στις σελίδες τους, αφήνουν να ξετυλιχτούν ιστορίες από το παρελθόν και αναδεικνύουν ήρωες μιας άλλης εποχής με τους καημούς και τα όνειρά τους. Κυρίως, όμως, καταδεικνύουν την επικαιρότητά τους, αφού τα μηνύματα, που αφήνουν στον αναγνώστη, έχουν απήχηση ως και στις μέρες μας.
Στην κατηγορία αυτή θεωρώ, ότι ανήκει και "Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ" του Στρατή Τσίρκα (Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ). Ο συγγραφέας φιλοδοξούσε το βιβλίο αυτό να αποτελέσει το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, η οποία θα αφορούσε την ταραγμένη πολιτικά εποχή της δεκαετίας του '60, την επταετία της χούντας και τη Μεταπολίτευση. Ο θάνατός του το 1980 δεν του επέτρεψε παρά να προλάβει να τελειώσει το πρώτο μέρος αυτής της τριλογίας.
Ο Ανδρέας, πολιτικός πρόσφυγας από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από 18 χρόνια εξορίας. Είναι Ιούλιος του 1965 και ο ενθουσιασμένος ήρωας τριγυρίζει στην Αθήνα, εντυπωσιασμένος από την πολιτιστική άνθηση και βιώνει τις πολιτικές ταραχές της εποχής του. Κόντρα του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου με το Παλάτι, παραίτησή του, πορείες στο κέντρο της Αθήνας και καταστολή τους από τις δυνάμεις ασφαλείας και τους παρακρατικούς, δολοφονία του Πέτρουλα, Αποστασία και φόβοι για μελλοντικό πραξικόπημα χαρακτηρίζουν το ηλεκτρισμένο κλίμα της εποχής. Ο Ανδρέας συμμετέχει στα γεγονότα αυτά αλλά περισσότερο ως παρατηρητής. Παράλληλα, ερωτεύεται δύο γυναίκες, την αδιάφορη για την πολιτική και με καθαρά υλιστική σκέψη για τη ζωή Φλώρα και τη νεαρότερη και παθιασμένη με την πολιτική Ματθίλδη.
Το βιβλίο προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Κατ' αρχάς, αποτελεί το ψυχογράφημα του κεντρικού ήρωα, ο οποίος έχει βιώσει τις συνέπειες της πολιτικής του τοποθέτησης με την εξορία του και η επιστροφή του στην Ελλάδα τον έχει καταστήσει διστακτικό. Τα γεγονότα του Ιουλίου του '65 τον βρίσκουν να καταγράφει τις εντυπώσεις του από τη σκοπιά του παρατηρητή. Η κληρονομία της μητέρας του υπενθυμίζει στον αναγνώστη, ότι ο πάλαι ποτέ φλογερός αγωνιστής έχει, πλέον, να χάσει πράγματα από πιθανές πολιτικές ανατροπές. Η συνεχής εμπλοκή του Κ.Κ.Ε., το οποίο δεν κατονομάζεται από το συγγραφέα αλλά η παρουσία και ο ρόλος του εμφαίνεται κάθε στιγμή, στιγματίζεται από τον πρωταγωνιστή, ο οποίος όντας πολιτικός πρόσφυγας θυμάται καλά το ρόλο και τα σφάλματα του εν λόγω κόμματος. Και όλ' αυτά καθιστούν τον Ανδρέα επιφυλακτικό απέναντι σε αυτά, που βλέπει και ακούει.
Παράλληλα, το βιβλίο αποτυπώνει την ιστορία των ημερών εκείνων, με τις συνεχείς και ολέθριες, όπως απεδείχθη, παρεμβάσεις του Παλατιού. Χωρίς να χαρίζεται στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, ο συγγραφέας στηλιτεύει τη σύμπραξη του Παλατιού με παρακρατικές δυνάμεις αλλά και τον αυταρχισμό, με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η αντίδραση του κόσμου στις ενέργειες του βασιλιά και της κυβέρνησης των αποστατών, ενώ κάπου στο βάθος κάποιος στρατιωτικός, ονόματι Γεώργιος Παπαδόπουλος, προλειαίνει το έδαφος για την άνοδό του στην εξουσία, ενώ οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου σπαράσσονται από ευτελείς διαμάχες και μικροπολιτικά συμφέροντα.
Ακόμα, ο συγγραφέας επιλέγει, πιστεύω, να περάσει, μέσα από τις αντιθέσεις των πρωταγωνιστών του βιβλίου, τα μηνύματά του. Από τη μια ο έμπειρος πολιτικά αλλά επιφυλακτικός σε βαθμό ουσιαστικής αδράνειας Ανδρέας συγκρίνεται με τη νεαρή, άπειρη αλλά ενθουσιώδη Ματθίλδη. Ο μαθημένος στην άκαμπτη κομματική πειθαρχία και τον αυστηρό έλεγχο της γενιάς του, όπως σφυρηλατήθηκε μέσα από τη θητεία του στο Κ.Κ.Ε. και τους αγώνες του, Ανδρέας είναι το αντίθετο από τη Ματθίλδη, η οποία επιθυμεί λιγότερο έλεγχο από τον κεντρικό κομματικό μηχανισμό, θέλει να ανοίξει τους ορίζοντές της και σπεύδει να ενώσει τις δυνάμεις της με τη δραστήρια νεολαία των Λαμπράκηδων. Από την άλλη, η παθιασμένη με την πολιτική και τα κοινά Ματθίλδη αποζητεί περισσότερη ελευθερία και να παύσουν οι παρεμβάσεις του Παλατιού στην πολιτική ζωή της Ελλάδος, ενώ στην άλλη άκρη η Φλώρα ζει μια επιφανειακά ερωτική ζωή με πολλούς ευκαιριακούς εραστές, αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν γύρω της και αρνούμενη, πέρα από ορισμένες σπασμωδικές κινήσεις, να ασχοληθεί με αυτά, παρά την επαφή της με τις πολιτικές αντιλήψεις της εποχής της, όπως αυτές εκφράζονται από τους εραστές της.
Για τη γραφή του βιβλίου τί να πρωτογράψω; Συνεπαίρνει τον αναγνώστη με τη μια, μεταφέροντάς τον σε μια εποχή ταραγμένη, όπου, όμως, ο κόσμος ονειρευόταν ένα καλύτερο και πιο ελεύθερο αύριο. Για όσους δεν έζησαν την εποχή αυτή, όπως ο γράφων, το βιβλίο προσφέρεται και για ιστορική ανασκόπηση. Και οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι τόσο άψογα δομημένοι και συμβολικοί, κυρίως η Φλώρα, ώστε αποτέλεσαν σωρεία συζητήσεων και αναλύσεων στα χρόνια που ακολούθησαν.
Σε μια εποχή, που ο κόσμος και κυρίως οι νέοι αδιαφορούν για τα κοινά και την πολιτική, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια ευκαιρία για να αντιληφθούμε τις συνέπειες της αδιαφορίας αυτής. Και το μήνυμά του αυτό είναι διαχρονικό και προσφέρεται μέσα από μια ονειρική γραφή, που απογειώνει τον αναγνώστη, αφήνοντάς τον να αναλογίζεται, σε τι επίπεδο θα είχε ανυψωθεί, αν ο συγγραφέας προλάβαινε να ολοκληρώσει την τριλογία του.