Δημοφιλείς αναρτήσεις

Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ΜΑΪΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ 1958-2009

Η εικόνα του ήταν από τις πιο ζωηρές παιδικές μου αναμνήσεις. Το θυμάμαι με ένα λευκό κοστούμι να επιδεικνύει το αστείρευτο - τουλάχιστον για μένα, που ποτέ μου δε φημιζόμουν για την ευλυγισία μου - χορευτικό του ταλέντο σε μια σκοτεινή γειτονιά και σε κάθε του βήμα να γίνεται φωτεινό το πεζοδρόμιο. Ήταν το υπέρλαμπρο αστέρι της ποπ μουσικής σκηνής και μια αναγνωρίσιμη φιγούρα παγκοσμίως σε μια εποχή, που η παγκοσμιοποίηση δεν ήταν τόσο ισχυρή και η παρέα μου, που τον θαυμάζαμε, ήμαστε πολύ μικροί, ώστε να φανταστούμε τι κρυβόταν πίσω από την σπουδαία παρουσία του. Όσοι από τους φίλους μου τότε διέθεταν το απαιτούμενο χαρτζιλίκι, είχαν σπεύσει να αγοράσουν το "THRILLER" και να το τοποθετήσουν σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους (τα CD τότε δεν είχαν εισβάλει στην καθημερινότητά μας), αφού πρώτα το είχαν "λειώσει" στο πικάπ των γονιών τους.
Αργότερα, λίγο πριν την εφηβεία, τον ξαναείδα, αυτή τη φορά με νέα τραγούδια, πάντα σπουδαίος χορευτής και θεαματικότατος τραγουδιστής. Μόνο, που η επιδερμίδα του ήταν διαφορετική, πιο άσπρη και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλαγμένα. Αλλά ποιός πιτσιρικάς εκείνης της εποχής προβληματιζόταν με αυτή την αλλαγή, όταν ο τραγουδιστής, που εκτιμούσε, του προσέφερε κέφι με την εν γένει παρουσία του;
Τα ερωτήματα για την εμφάνιση του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη άρχισαν να πληθαίνουν, όταν λίγο καιρό αργότερα, στην εφηβεία μου, πλέον, τον έβλεπα στα βιντεοκλίπς των νέων του τραγουδιών. Είχαν κάνει την εμφάνισή τους ιστορίες για ένα παιδί, που ήθελε να μείνει για πάντα παιδί αλλά από μικρή ηλικία είχε επωμιστεί ευθύνες ενήλικα σπρωγμένος από ένα περιβάλλον, το οποίο κάθε άλλα παρά ως ιδανική οικογένεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Και με αυτά το κέφι είχε αρχίσει να πηγαίνει περίπατο.
Κάποια στιγμή έσκασε και η ιστορία με την αποπλάνηση ανηλίκου, η οποία δεν απεδείχθη απόλυτα αλλά κόστισε στον υπερήρωα της παγκόσμιας ποπ μουσικής σκηνής ένα σκασμό λεφτά ως αποζημίωση στην οικογένεια του παιδιού, που τον κατηγόρησε, και μια ανεξίτηλη πατόκορφη μουντζαλιά. Το πόστερ του αποκαθηλώθηκε εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών από αρκετά δωμάτια και δεκάδες στιγμιαίοι ηθικολόγοι κατακεραύνωναν τον αλήτη, που τόλμησε να τα βάλει με μια παιδική ψυχή. Είχε προηγηθεί και η ματαίωση της συναυλίας του στην Αθήνα και αρκετοί γνωστοί μου βλαστημούσαν, που είχαν χάσει την ευκαιρία να δουν από κοντά το ίνδαλμά τους, χώρια που είχαν πληρώσει βαπορίσιο του εισητήριο. Ε, μια η ματαίωση της συναυλίας και μια η ιστορία με το ανήλικο παιδί, δεν ήθελε και πολύ ο μύθος του Μάικλ Τζάκσον όχι μόνο να θαμπώσει αλλά και να σβηστεί από τις μνήμες αρκετών.
Και προχτές ανακοινώθηκε ο θάνατός του, το τέλος ενός μύθου, ο οποίος είχε καταρρεύσει εδώ και καίρο αλλά πάσχιζε να σταθεί στα πόδια του και επρόκειτο να περιοδεύσει ανά τον κόσμο, προσφέροντας το θέαμα, που στοίχειωσε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Και βρέθηκε αρκετός κόσμος, που δάκρυσε στο άκουσμα του θανάτου του, απόδειξη ότι ο θρύλος της ποπ είχε παραμείνει ζωντανός σε χιλιάδες ψυχές και παντού στον κόσμο και σε πείσμα του απεχθούς αδικήματος, για το οποίο είχε κατηγορηθεί.
Δεν ανήκα στους φανατικούς φίλους του Μάικλ Τζάκσον. Ούτε θα χαρακτήριζα τη μουσική του πρωτότυπη ή υψηλής ποιότητας. Δεν μπορούσα, όμως, παρά να σταθώ στο θέαμα, που προσέφερε, όταν ανέβαινε στη σκηνή, όπου χόρευε ακατάπαυστα, τραγουδούσε, συγχρονιζόταν άψογα με τους συγχορευτές του, χαμογελούσε με εκείνο το αιώνια παδικό χαμόγελο και παρέσυρε τους οπαδούς του σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού.
Πίσω από το υπερθέαμα, που προσέφερε ήδη από τα 6 του χρόνια, τα εκατομμύρια, που χόρευαν σαν τρελλά γύρω του, τα τραγούδια του, που έμειναν στις αναμνήσεις των πολλών, τις εκκεντρικότητές του, τις αναρίθμητες εγχειρήσεις του, που κατέστρεψαν ή διαμόρφωσαν, ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός εξ υμών, το πρόσωπό του και το παιδικό του χαμόγελο, κρυβόταν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, που πέρασε από την καταπίεση των πρώτων παιδικών του χρόνων στην υποχρέωση να αναλάβει υποχρεώσεις ενηλίκου με ατελείωτες πρόβες, ταξίδια και ηχογραφήσεις, χωρίς ποτέ ουσιαστικά να ζήσει πραγματικά παιδικά χρόνια. Οι αναρίθμητες ιστορίες, που άφηνε να διαρρεύσουν για τον εαυτό του, τα έξαλλα ντυσίματά του και ο εν γένει τρόπος του πρόδιδε ενδεχόμενα έναν άνθρωπο, ο οποίος επιζητούσε την προσοχή μας, ακριβώς όπως κάνουν τα μικρά παιδιά. Και, σε αντίθεση με τα μικρά παιδιά, που, κάποια από αυτά, τουλάχιστον, μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον στοργικό και προστατευτικό, αυτός μεγάλωνε σε ένα περιβάλλον, όπου η επαγγελματική ψυχρότητα και το επιβαρημένο από υποχρεώσεις πρόγραμμα δεν άφηναν πολλά περιθώρια αγάπης. Και ποιός, άραγε, να του την προσέφερε, οι μάνατζέρ του ή η οικογένειά του, που τον μεταχειρίστηκε ως ένα χρυσορυχείο από την πρώτη στιγμή, που έδειξε στίγματα του ταλέντου του;
Ίσως διάλεγε τους χειρότερους δυνατούς τρόπους να τραβάει την προσοχή του κόσμου. Ίσως και να μην ήταν και τόσο άσπιλος στην ιστορία με τον ανήλικο. Αυτό, όμως, που θα μείνει αντάμα με την άσχημη αυτή ιστορία της αποπλάνησης, είναι το υπερθέαμα, που χάριζε σε εκατομμύρια ανθρώπους, όταν επεδείκνυε το σπουδαίο ταλέντο του. Και, όπως συμβαίνει με τις διασημότητες όλων των εποχών, αυτό, που έμεινε σε εκατομμύρια ψυχές στον κόσμο, δεν είναι τα πάθη του Μάικλ Τζάκσον, με τα οποία θα ασχοληθούν οι μελλοντικοί βιογράφοι του, αλλά τα τραγούδια του, το ταλέντο του και η εν γένει σκηνική παρουσία του.
Διστάζω να ευχαριστήσω για τις αναμνήσεις ένα πρόσωπο, το οποίο βαρύνεται με μια άσχημη ιστορία. Αρκούμαι να κρατήσω στο νου μου ένα αιώνιο παιδί, που ποτέ του δεν αφέθηκε να μεγαλώσει, όπως αυτό θα ήθελε, και ένοιωθε σαν στο σπίτι του μόνο όταν ήταν πάνω στη σκηνή και κατέπλησσε με την παρουσία του τα πλήθη.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εισαι ο πρωτος που διαβαζω, που σχολιαζει μια απο τις πιθανες αιτιας της συμπεριφορας και των επιλογων (καλων ή κακων) αυτου του ανθρωπου : το οικογενειακο περιβαλλον.

περιούσιος είπε...

@ exofthalmi

Είχα την εντύπωση, ότι και άλλος κόσμος είχε αναφερθεί στην εκμετάλλευση του Μάικλ Τζάκσον από την οικογένειά του, τουλάχιστον στα πρώτα του βήματα. Θεωρώ, όμως, ίσως επειδή το βλέπω και στη δουλειά μου, ότι αυτό παίζει το βασικότερο ρόλο.