Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Οικολόγοι Πράσινοι και βιωσιμότητα των μικρών κομμάτων

Η πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ελλάδος, ήτοι από τη Μεταπολίτευση έως τις μέρες μας, έχει αποδείξει, ότι οι κομματικές προτιμήσεις του εκλογικού σώματος είναι αποκρυσταλλωμένες σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ενδιάμεσες περίοδοι δυσαρέσκειας, στη διάρκεια των οποίων εισέρχονται στη Βουλή ή το Ευρωκοινοβούλιο ορισμένα νέα κόμματα, να αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Η είσοδος, λοιπόν, ορισμένων μικρών κομμάτων δεν είχε συνέχεια στην κοινοβουλευτική και ευρωπαϊκή ιστορία της χώρας μας και πολλά από αυτά έμειναν στη μνήμη μας ως φιλόδοξες πλην, όμως, ρομαντικές προσπάθειες, που δεν είχαν συνέχεια είτε επειδή στέρεψαν από ενθουσιασμό ευθύς μόλις εξέλεξαν βουλευτές και ευρωβουλευτές είτε επειδή επρόκειτο καθαρά περί κομμάτων αντίδρασης στην πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων, η οποία, μόλις ξεθύμανε, επέστρεψαν οι ψηφοφόροι σε κάποιο από τα κλασσικά κομματικά μαντριά.
Αξίζει, όμως, να δούμε ορισμένους από αυτούς τους σχηματισμούς, οι οποίοι πέτυχαν, έστω για μια τετραετία ή και λιγότερο, να εισέλθουν στη Βουλή ή το Ευρωκοινοβούλιο και μετά χάθηκαν από το προσκήνιο.
ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ : Συμμετείχε στις εκλογές του 1977, απέσπασε ποσοστό 6,82% και εξέλεξε 5 βουλευτές(Θεοτόκη, Αποστολάκο, Παπαευθυμίου, Οικονομόπουλο και Ιμάμογλου). Επρόκειτο για μια παράταξη με καθαρά φιλοβασιλικό χαρακτήρα, της οποίας ηγούνταν ο Στέφανος Στεφανόπουλος, πολιτικός με σπουδαίο συγγραφικό έργο και πανεπιστημιακή θητεία και εκ των σπουδαιότερων ρητόρων του ελληνικού κοινοβουλίου αλλά με αμφιβόλου νομιμότητας ρόλο κατά τον ταραγμένο Ιούλιο του 1965 (Παραίτηση Γεωργίου Παπανδρέου, Αποστασία κ.λπ.), ο οποίος διετέλεσε και Πρωθυπουργός της Ελλάδος για μικρό χρονικό διάστημα σε μια από εκείνες τις κυβερνήσεις, που χαρακτηρίστηκαν ως "Κυβερνήσεις Αποστατών". Επεχείρησε να συσπειρώσει το φιλοβασιλικό εκείνο τμήμα των ψηφοφόρων, που είχε ψηφίσει υπέρ της διατήρησης της βασιλευομένης δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του 1974, πλην, όμως, το μεγαλύτερο μέρος αυτού είχε ήδη προσχωρήσει τη Νέα Δημοκρατία. Η αδυναμία ύπαρξης ενός καθαρά φιλοβασιλικού κόμματος σε μια Ελλάδα, το συντηρητικό κομμάτι της οποίας παρέμενε προσηλωμένο σε μια παρωχημένη ρητορεία και πολιτική αντίληψη αλλά, τουλάχιστον, είχε αποβάλει τη σκέψη περί επανόδου της βασιλικής οικογένειας στην Ελλάδα υπήρξε καθοριστική τα επόμενα χρόνια, καθόσον μέχρι τις εκλογές του 1981 το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της Εθνικής Παράταξης είχε προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι στις εθνικές εκλογές του 1981 τους εναπομείναντες εκτός Νέας Δημοκρατίας ή τυχόν άλλων κομμάτων φιλοβασιλικούς εκπροσώπησε το Κόμμα Προοδευτικών υπό το Σπύρο Μαρκεζίνη, ενώ η Εθνική Παράταξη δεν εμφανίστηκε ξανά σε εκλογές.
ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ : Συμμετείχε στις εκλογές του 1977, έλαβε ποσοστό 2,72% και εξέλεξε 2 βουλευτές. Ως Ε.Δ.Α. είχε συμμετάσχει στις εκλογές του 1974 με το συνασπισμό της Ενωμένης Αριστεράς. Πρόεδρός της ήταν ο Ηλίας Ηλιού, εμβληματική μορφή της Αριστεράς στην Ελλάδα και κομματικός εκπρόσωπος της Ε.Δ.Α., εκ των λαμπρότερων ρητόρων της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας. Σκοπός της εν λόγω παράταξης ήταν η συσπείρωση των διαφωνούντων με την πολιτική του Κ.Κ.Ε. και του τότε Κ.Κ.Ε. εσωτ., ποντάροντας στην προδικτατορικά επιτυχημένη πορεία της Ε.Δ.Α..Όμως οι καιροί είχαν αλλάξει και οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Ε.Δ.Α., χωρίς, πλέον, να εμποδίζονται να ψηφίσουν είτε Κ.Κ.Ε. είτε Κ.Κ.Ε. εσωτ., καθόσον ο απαράδεκτος Α.Ν.509/1947, που είχε θέσει εκτός νόμου του Κ.Κ.Ε., είχε, πλέον, καταργηθεί, δεν επέτρεψαν στην εν λόγω παράταξη να μακροημερεύσει.
ΚΟΜΜΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ : Είναι περισσότερο γνωστό ως το κόμμα, του οποίου ηγήθηκε ο μετέπειτα πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε μια εποχή, που ήταν ακόμα νωπός ο ρόλος του στην Αποστασία. Έλαβε ποσοστό 1,08% και εξέλεξε 2 βουλευτές. Ήδη εν έτει 1978 απώλσε το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος του, το οποίο προσχώρησε στη Ν.Δ., πρωτοστατούντος του, μέχρι τότε, ηγέτη του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Δεν ξαναεμφανίστηκε από τότε σε άλλη εκλογική αναμέτρηση.
ΚΟΜΜΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ : Παρουσίαζε το οξύμωρο να χαρακτηρίζεται ως κόμμα προοδευτικών αλλά να εκπροσωπεί τις φιλοβασιλικές δυνάμεις της Ελλάδος, όσες, τουλάχιστον, διατηρούσαν αυτή την ιδεολογία και δεν είχαν, ακόμα, απορροφηθεί από τη Ν.Δ. Πρόεδρός του ήταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης, πρώην νομικός σύμβουλος του Γεωργίου του Β', Υπουργός Συντονισμού με την κυβέρνηση του Συναγερμού το 1952 και διορισμένος πρωθυπουργός επί χούντας το 1973. Στις εθνικές εκλογές του 1981 έλαβε ποσοστό 1,69% και δεν εξέλεξε κάποιο βουλευτή αλλά στις πρώτες ευρωεκλογές, που συμμετείχε η Ελλάδα, το 1981, έλαβε ποσοστό 1,95% και εξέλεξε ένα βουλευτή, τον Απόστολο Παπαγεωργίου, ο οποίος αντικαταστάθηκε το 1982 από τον Ηλία Γλυκοφρύδη, που με τη σειρά του αντικαταστάθηκε από το Γεώργιο Αλεξιάδη δύο μήνες αργότερα. Πλέον η συνταγματική σταθεροποίηση της Ελλάδος δεν επέτρεπε φιλοβασιλικές τάσεις και, έτσι, οι Ευροωκλογές του 1984, όπου το Κ.Π. έλαβε 0,17% και, βέβαια, δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή, αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα του εν λόγω κόμματος.
ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ.(ΚΟΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ): Προήλθε από στελέχη των Νεών Δυνάμεων, που είχαν κατέλθει στις εθνικές εκλογές του 1974 σε συνεργασία με την Ένωση Κέντρου. Ιδρύθηκε το 1979 και πρόεδρός του ήταν ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, πανεπιστημιακός με αντιδικτατορική δράση, ευρωπαϊστής ήδη από τη δεκαετία του '60 και ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό. Στόχος του ήταν να εκφράσει το σοσιαλισμό μακρυά από τη βερμπαλιστική ρητορεία, που ήδη εκείνη την εποχή είχε υιοθετήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή, τουλάχιστον, αυτό ευαγγελιζόταν, χωρίς, όμως, να διαθέτει την τρομακτική δυναμική του ή τη χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Αν και στις αρχικές σκέψεις για τη δημιουργία του συμμετείχαν και πρόσωπα με ανεγνωρισμένο κύρος και πολιτική εμπειρία, όπως ο Γ.Α. Μαγκάκης και ο Αναστάσης Πεπονής, ήδη την εποχή της ίδρυσής του οι περισσότεροι από αυτούς είχαν βρει κομματικό καταφύγιο σε άλλες παρατάξεις, ενώ έως τις εθνικές εκλογές του 1981 είχαν φύγει αρκετά, ακόμα, αξιόλογα στελέχη, όπως ο Θ. Μαναβής και ο Κ. Αλαβάνος. Τελικά, στις εκλογές αυτές συγκέντρωσε ποσοστό 0,70% και δεν εξέλεξε βουλευτή. Καλύτερα ήταν τα πράγματα στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς, όπυ συγκέντρωσε ποσοστό 4,26% και εξέλεξε ένα βουλευτή, τον ίδιο τον πρόεδρό του, Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Αυτή ήταν και η τελευταία επιτυχία του εν λόγω κόμματος, το οποίο στις επόμενες ευρωεκλογές το 1984 συγκέντρωσε μόλις 0,80%, με αποτέλεσμα την παραίτηση του κ. Πεσμαζόγλου από την προεδρία του. Έκτοτε, το ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. δεν κατήλθε ξανά σε εκλογές, ενώ ο κ. Πεσμαζόγλου συνεργάστηκε με τη Ν.Δ. και εξελέγη τόσο βουλευτής όσο και ευρωβουλευτής το 1989 και το 1994.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ (ΔΗ.ΑΝΑ.): Η ήττα του Κωστή Στεφανόπουλου στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της Ν.Δ. το 1984, μετά την αποχώρηση του Ευάγγελου Αβέρωφ, τον οδήγησε στην απόφαση να ιδρύσει δικό του κόμμα. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1985, ιδρύθηκε η ΔΗ.ΑΝΑ., με την υπογραφή, μάλιστα, 9 βουλευτών της Ν.Δ.Κανένας εξ αυτών, τελικά, δεν αποχώρησε από τη Ν.Δ., για να ακολουθήσει τον κ. Στεφανόπουλο, ενώ οι όποιες συμπάθειες είχε ο Αχαιός πολιτικός στους ψηφοφόρους της Ν.Δ. δεν μεταφράστηκαν σε αρκετές ψήφους για το κόμμα του, το οποίο φιλοδοξούσε, ανεπιτυχώς, όμως, να αποτελέσει τον εκφραστή της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς. Κατήλθε στις εθνικές εκλογές του 1989 και εξέλεξε ένα βουλευτή, τον ίδιο τον κ. Στεφανόπουλο και έν, ακόμα βουλευτή στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς, το Δημήτριο Νιάνια, πρώην βουλευτή της Ν.Δ., ενώ στις εκλογές του 1990 εξέλεξε το Θεόδωρο Κατσίκη, ο οποίος στήριξε την κυβέρνηση της Ν.Δ. και, αργότερα, διαρκούσης της βουλευτικής θητείας του, προσχώρησε σε αυτή. Επρόκειτο για ένα, ακόμα, κόμμα αντίδρασης, το οποίο "ξεφούσκωσε" μετά τον αρχικό πρώτο ενθουσιασμό. Τελευταία συμμετοχή του ήταν στις ευρωεκλογές του 1994, όταν και απέτυχε να εκλέξει ευρωβουλευτή. Αργότερα, ο κ. Στεφανόπουλος παραιτήθηκε από την προεδρία της ΔΗ.ΑΝΑ., εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα απομεινάρια του κόμματός του απορροφήθηκαν από την ΠΟΛ.ΑΝ.
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ (Ο.Ε.) : Το πραγματικό τους όνομα ήταν "ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ". Ιδρύθηκαν το 1989 και αποτέλεσαν την εξέλιξη των οικολογικών κινημάτων, που είχαν οργανωθεί και δραστηριοποιούνταν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος. Επηρεασμένοι από το ανερχόμενο εκείνη την εποχή στη Δυτική Ευρώπη κίνημα των Πρασίνων επεχείρησαν να αναπτύξουν μια πολιτική βασιζόμενη στο σεβασμό προς το περιβάλλον και πέτυχαν να εκλέξουν μια βουλευτή στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, τη Μαρίνα Δίζη, και άλλη μια στις εκλογές του 1990, την Τασία Ανδρεαδάκη. Η αδυναμία τους να αναπτύξουν και να προβάλουν απόψεις και επί άλλων θεμάτων, όπως τα εθνικά, αλλά και να εκπονήσουν μια πλατφόρμα κοινής πολιτικής δράσης των μελών τους, τα οποία προέρχονταν από πολλούς διαφορετικούς χώρους, και, τέλος, η σωρεία διαφωνιών ακόμα και για εσωτερικά ζητήματα δεν επέτρεψαν στους Ο.Ε. να μακροημερεύσουν, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν λίαν συντόμως παρελθόν στην πολιτική ιστορία της χώρας.
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ: Επρόκειτο για το κόμμα των μουσουλμάνων της Ροδόπης, που ήταν και ο μόνος νομός, στην εκλογική περιφέρεια του οποίου παρουσίασε ψηφοδέλτιο στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 1989. Απέσπασε 32,62% των ψήφων του νομού αυτού(ποσοστό 0,5% πανελλαδικά), εξέλεξε 1 βουλευτή, τον Αχμέτ Σαδίκ και πιστοποιούσε την απόλυτη αποτυχία της πολιτείας να ενσωματώσει αποτελεσματικά τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας και, κυρίως, να τους αποσπάσει από τη διαβρωτική επιρροή του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 το ποσοστό του ήταν εμφανώς μειωμένο (0,38%) αλλά εξέλεξε 1 βουλευτή, τον Ισμαήλ Μολλά (Ροδοπλού). Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Ν.1907/1990, που αποτέλεσε και τον εκλογικό νόμο, με τον οποίο έγιναν οι λοιπές εθνικές εκλογές, έθετε ως προϋπόθεση για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή τη συγκέντρωση ενός ποσοστού της τάξεως του 3%, με σκοπό να μην επαναληφθεί το φαινόμενο εκλογής ανεξάρτητων μουσουλμάνων βουλευτών. Φυσικά, με το νόμο αυτό, αν και η "ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ" συγκέντρωσε στις εθνικές εκλογές του 1993 το ίδιο ακριβώς ποσοστό, που είχε και στις προηγούμενες, δεν κατάφερε να εκλέξει βουλευτή, ενώ λίγα χρόνια αργότερα ο Αχμέτ Σαδίκ σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ (ΠΟΛ.ΑΝ.): Λέγεται, ότι, αν δεν υπήρχε η διαφωνία του Αντώνη Σαμαρά με τον τότε πρωθυπουργο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, ίσως η ΠΟΛ.ΑΝ. να είχε παραμείνει απλό όνειρο του νυν Υπουργού Πολιτισμού. Η επιθυμία, όμως, του τότε πρωθυπουργού να ακολουθήσει η Ελλάδα μια πιο μετριοπαθή πολιτική στο θέμα των Σκοπίων οδήγησε στην αποπομπή του οπαδού της πιο σκληρής πολιτικής στο θέμα αυτό κ. Σαμαρά, ο οποίος τον Ιούνιο του 1993 προέβη στην ίδρυση της ΠΟΛ.ΑΝ. Επρόκειτο για ένα κόμμα, το οποίο κινούνταν στο συντηρητικό δεξιό χώρο και έθετε ως στόχο του μια διαφορετική εξωτερική πολιτική αλλά και ευαγγελιζόταν τη λεγόμενη "υπέρβαση", η οποία αποτέλεσε και το κύριο σύνθημά του. Η παραίτηση του βουλευτού της Ν.Δ. στο νομό Κιλκίς Γεωργίου Συμπιλίδη το καλοκαίρι του 1993 έγινε η αιτία να χάσει την απόλυτη πλειοψηφία το κυβερνόν τότε κόμμα της Ν.Δ. και έδωσε την ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία, ποντάροντας στη δυσαρέσκεια των περισσοτέρων ψηφοφόρων για τους χειρισμούς της Ν.Δ. στο Μακεδονικό (και παραλείποντας τις δικές του ευθύνες στο θέμα αυτό), σε συνδυασμό με την επιθυμία να μπουν στη Βουλή νέα πρόσωπα σε μια εποχή, που οι επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων είχαν, πλέον, υπερβεί το 70ο έτος της ηλικίας τους. Με την υποστήριξη φερέλπιδων πολιτικών, όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης και ο Άκης Γεροντόπουλος, η ΠΟΛ.ΑΝ. έλαβε ποσοστό 4,9% στις εθνικές εκλογές του 1993 και εξέλεξε 10 βουλευτές, ενώ στις ευρωεκλογές της επόμενης χρονιάς έλαβε ποσοστό 8,7% και εξέλεξε 2 ευρωβουλευτές. Πολύ σύντομα φάνηκε, ότι επρόκειτο για ένα, ακόμα, προσωποπαγές κόμμα αντίδρασης χωρίς ξεκάθαρη πολιτική και περιθώρια απόκλισης από τη γραμμή του αρχηγού του, ενώ η προσπάθειά του να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων για το Μακεδονικό κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, αφού την εποχή εκείνη οι "Μακεδονομάχοι" βουλευτές αφθονούσαν στα υπόλοιπα κόμματα και δεν επέτρεπαν τη διαρροή ψήφων στην ΠΟΛ.ΑΝ. Η φθορά της φάνηκε στις εκλογές του 1996, όταν οριακά (είχε συγκεντρώσει 2,94%) δεν μπήκε στη Βουλή, ενώ παρόμοιο αποτέλεσμα έφερε και στις ευρωεκλογές του 1999, όταν, επίσης, δεν εξέλεξε κανένα ευρωβουλευτή. Μετά και από αυτή την αποτυχία, ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε εκ νέου επαφές για την εκ νέου ένταξή του στη Ν.Δ. και η ΠΟΛ.ΑΝ. μπήκε στο χρονοντούλαπο της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (ΔΗ.Κ.ΚΙ.): Όπως ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα ίδρυε την ΠΟΛ.ΑΝ., αν δεν προηγούνταν η διαφωνία του με τον τότε πρωθυπουργό στο Μακεδονικό και η εξ αυτού του λόγου αποπομπή του από το Υπουργείο Εξωτερικών, έτσι και ο Δημήτριος Τσοβόλας δεν θα προέβαινε στην ίδρυση του ΔΗ.Κ.ΚΙ., αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον στήριζε κατά την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο. Εκ των εκλεκτών υπουργών του τότε Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν Υφυπουργός, Αναπληρωτής Υπουργός και Υπουργός Οικονομικών τη δεκαετία του '80 και κατά γενική ομολογία εις εκ των τιμιοτέρων ανδρών του κόμματός του. Η καταδίκη του από το Ειδικό Δικαστήριο για τη συμμετοχή του στο σκάνδαλο Κοσκωτά έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απομάκρυνσή του από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.Η ίδρυση του ΔΗ.Κ.ΚΙ.περί τα τέλη Δεκεμβρίου του 1995 συνέπεσε με την εκλογή του Κωνσταντίνου Σημίτη στην προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την ανάληψη εξ αυτού καθηκόντων προθυπουργού στη θέση του ασθενούς Ανδρέα Παπανδρέου. Γνωστός για τις δεξιές του θέσεις, ο νέος πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποτέλεσε το καλύτερο επιχείρημα για το Δημήτριο Τσοβόλα, ώστε να επικαλεστεί την απομάκρυνση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τις αριστερές του καταβολές και, με τον τρόπο αυτό, να συγκεντρώσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του κόμματος αυτού. Κατήλθε στις εθνικές εκλογές του 1996, όπου συγκέντρωσε το 4,4% των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος και εξέλεξε 9 βουλευτές, ενώ στις ευρωεκλογές του 1999 συγκέντρωσε ποσοστό 6,8% και κατέλαβε 2 έδρες. Η εκλογική επιτυχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εθνικές εκλογές του 1996 αλλά και η γενικά καλή πορεία της χώρας συσπείρωσαν του ψηφοφόρους του εν λόγω κόμματος, αφαιρώντας από το ΔΗ.Κ.ΚΙ. αρκετά από τα ερείσματά του, ενώ είχε ήδη αρχίσει αν διαφαίνεται η απουσία πολιτικής πλατφόρμας και το προσωποπαγές του κόμματος αυτού, στοιχεία, που πρόδιδαν κόμμα αντίδρασης και όχι ουσίας. Στις εθνικές εκλογές του 2000, το ΔΗ.Κ.ΚΙ. έλαβε ποσοστό 2,7% και το 2004 1,7%, αποτελέσματα, που οδήγησαν το Δημήτριο Τσοβόλα να ανακοινώσει τη διάλυση του κόμματος και την επιστροφή του αδιάθετου ποσού της κρατικής επιχορήγησης στο δημόσιο ταμείο. Η απόφασή του αυτή οδήγησε μια μερίδα του ΔΗ.Κ.ΚΙ. να αντιδράσει στη διάλυσή του και, τελικά, τη λύση έδωσαν τα πολιτικά δικαστήρια, που κήρυξαν τη λύση αυτή άκυρη. Έκτοτε, το ΔΗ.Κ.ΚΙ. ακολούθησε μια πορεία συνεργασίας αρχικά με το Κ.Κ.Ε. στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006, όταν και εξέλεξε αρκετά μέλη του, και με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις εθνικές εκλογές του 2007.
ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ(ΛΑ.Ο.Σ.) : Όταν πρωτοεμφανίστηκε στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2002, προκάλεσε αίσθηση με το ποσοστό 13,6%, που έλαβε στη Νομαρχία Αθηνών - Πειραιώς. Ο αρχηγός του, Γεώργιος Καρατζαφέρης, προερχόταν από τη Ν.Δ., της οποίας υπήρξε βουλευτής επί σειρά ετών, πριν διαφωνήσει με την πολιτική του κόμματος αυτού και αποχωρήσει. Αν και προσπάθησε αρχικά να παρουσιάσει το κόμμα του ως μια εναλλακτική λύση της Ν.Δ. και να εκφράσει μια λαϊκή δεξιά χωρίς ακρότητες, τελικά δεν απέφυγε ούτε τις ρατσιστικές ούτε τις εθνικιστικές κορώνες, ενώ η προσπάθειά του να κερδίσει όσο το δυνατό περισσότερους ψηφοφόρους τον ώθησε στη συνεργασία με τεταρτοαυγουστιανούς πολέμιους του χριστιανισμού (Κωνσταντίνος Πλεύρης), ακροδεξιούς (Μάκης Βορίδης), πρώην μέλη σοσιαλιστικών - έστω κατ' όνομα - κομμάτων (Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος), εκφραστές της ημεδαπής υποκουλτούρας (Έφη Σαρρή), θρησκόληπτους χριστιανούς και λοιπούς εκπροσώπους ακραίων τάσεων. Στις εθνικές εκλογές του 2004 συγκέντρωσε ποσοστό 2,2% αλλά στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς έλαβε 4,12% και εξέλεξε ένα ευρωβουλευτή, τον ίδιο τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ.Με μια ρητορεία συχνά εμπρηστική και σαφώς ακραία, ο ΛΑ.Ο.Σ. πέτυχε, ώστε στις εθνικές εκλογές του 2007 να συγκεντρώσει ποσοστό 3,80% και εξέλεξε 10 βουλευτές. Παρά τις ανησυχίες για την ανάπτυξη του εν λόγω κόμματος, που εκπροσωπούσε απροκάλυπτα την άκροδεξιά, τελικά τα ποσοστά του δεν εκτινάχθηκαν στα ύψη αλλά κυμάνθηκαν και κυμαίνονται, ακόμα, στο 5-5,50%, ενώ οι εσωτερικοί κραδασμοί, απόρροια της κακοδιαχείρισης των οικονομικών του κόμματος, με ευθείες καταγγελίες για κάρπωση μεγάλων ποσών από τον ίδιο τον κ. Καρατζαφέρη, αλλά και της σκληρής προσωπικής πολιτικής γραμμής του ιδίου, που δεν επιτρέπει παρεκλίσεις, έχουν αρχίσει να ακούγονται ολοένα και εντονότερα.
Με αυτή τη βαριά προϊστορία σε βάρος των μικρών κομμάτων κατέρχονται, λοιπόν, στις επικείμενες ευρωεκλογές οι Οικολόγοι Πράσινοι. Οι ευθείες και συχνά κάτω από τη μέση βολές των λοιπών κομμάτων εναντίον τους ενισχύουν, τουλάχιστον προς το παρόν, τη θέση τους στις δημοσκοπήσεις και, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα εκλέξουν τουλάχιστον ένα ευρωβουλευτή. Οι θέσεις τους για το περιβάλλον είναι ξεκάθαρες, αν και βοά η κοινή γνώμη, ότι απουσίασαν από σοβαρά περιβαλλοντικά θέματα, όπως το ζήτημα της ανέγερση του μεγάλου εμπορικού κέντρου στον Ελαιώνα αλλά και τη ρύπανση του Ασωπού ποταμού. Ζητήματα εγείρονται σε ό,τι αφορά τις θέσεις τους σε άλλα θέματα, όπως η Δικαιοσύνη και η Δημόσια Εκπαίδευση, ενώ οι πρόσφατες απόψεις του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τους, κ. Μιχάλη Τρεμόπουλου περί εθνικών θεμάτων μάλλον κατέδειξαν μια τάση για προβολή προσωπικών απόψεων παρά μια οργανωμένη θέση, που εκφράζει ολόκληρο αυτό το κόμμα. Σίγουρα καρπώνονται σημαντικά οφέλη από τη φθορά των λοιπών κομμάτων, ιδίως των δύο μεγάλων αλλά προφανώς αποτελούν και το επιστέγασμα των αόκνων προσπαθειών των οργανώσεων του ελληνικού οικολογικού χώρου. Ο χρόνος θα δείξει, αν θα αντέξουν στην πολιτική κονίστρα ή θα περάσουν στην ιστορία του τόπου ως ένα, ακόμα, πυροτέχνημα, που ξεφούσκωσε μαζί με την αντίδραση του κόσμου προς τα μεγάλα κόμματα.
Πηγές :
.- Βικιπαιδεία
.- www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=47879 (άρθρο της καθηγήτριας του Παντείου Πανεπιστημίου κας. Βασιλικής Γεωργιάδη για τους Ο-Π).
.- www.epohi.gr/2632006_issues_greek_right_vernardakis_interview.htm (μια συνέντευξη με τον κ. Χρήστο Βερναρδάκη, λέκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης σχετικά με τα εν Ελλάδι ακροδεξιά κόμματα)
.- www.zougla.gr/news.php?id=23499 (Αναφορά στα ταραγμένα εσωτερικά του ΛΑ.Ο.Σ.)

Δεν υπάρχουν σχόλια: