Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Βία και ευαισθησίες δύο μέτρων και δύο σταθμών

Προ τριών μηνών, περίπου, κάποιος φοιτητής έπεσε θύμα αστυνομικής βίας στην Πάτρα. Επρόκειτο για πρόσωπο, το οποίο δραστηριοποιούνταν στο χώρο της Αριστεράς και συνελήφθη, ενώ συμμετείχε σε διαδήλωση για τα δικαιώματα των Αφγανών μεταναστών. Η είδηση του ξυλοδαρμού του έγινε γνωστή πανελληνίως και πολλές οργανώσεις έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν για την απάνθρωπη μεταχείριση του φοιτητή από άνδρες της Αστυνομίας ο δε ίδιος υπέβαλε σχετική μήνυση.
Αν το παραπάνω περιστατικό απέδειξε, ότι υπάρχει στις μέρες μας ακόμα ευαισθητοποίηση απέναντι στα θύματα της κρατικής βίας αλλά και αρκετός κόσμος, ο οποίος προθυμοποιείται να φωνάξει κατά αυτής και να υποστηρίξει τα θύματά της, ένα άλλο, πιο πρόσφατο, περιστατικό βίας εντός πανεπιστημιακού χώρου πέρασε απαρατήρητο. Συγκεκριμένα, στη διάρκεια εξετάσεων φοιτητών του τμήματος Φιλολογίας, άγνωστοι με καλυμμένα πρόσωπα εισέβαλαν στην αίθουσα, όπου διεξάγονταν οι εξετάσεις, και κατέφεραν χτυπήματα εναντίον ενός εξεταζόμενου φοιτητή με ρόπαλα και άλλα συναφή όπλα. Στη συνέχεια, τράπηκαν σε φυγή, ενώ ο άτυχος φοιτητής νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.
Είναι άγνωστο, αν ο παθών δεύτερος φοιτητής θα προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση, ώστε να προστατεύσει τα δικαιώματά του. Αυτό, όμως, που ενοχλεί, είναι η απουσία οποιασδήποτε διαμαρτυρίας για αυτό το περιστατικό βίας και, μάλιστα, μέσα σε ένα πανεπιστημιακό χώρο. Η βία σε βάρος του πρώτου φοιτητή καταδικάστηκε - και, επαναλαμβάνω, πολύ σωστά - και έλαβε τις διαστάσεις δημοσιότητας, που έπρεπε να λάβει, ώστε να αντιληφθεί ο κόσμος το μέγεθος της απαξίας της βίας. Όμως δεν αντιλαμβάνομαι, γιατί η βία, που ασκήθηκε σε βάρος του δεύτερου φοιτητή, δεν έτυχε παρόμοιας προβολής.
Θα απαντήσει κάποιος, ότι πηγή της βίας είναι στην πρώτη περίπτωση το κράτος και, ειδικότερα, ο κατασταλτικός μηχανισμός της αστυνομίας και είναι χρέος μας να αντιστεκόμαστε σε αυτό ακριβώς το είδος βίας, τη στιγμή, μάλιστα, που τον τελευταίο καιρό επαναλαμβάνεται, ενώ στη δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα περιστατικό μεμονωμένο. Συγγνώμη αλλά δεν είναι λογικό ένα πρόσωπο, που διαδηλώνει εναντίον της αστυνομικής βίας να αποδέχεται τη βία, όταν αυτή προέρχεται από άλλα πρόσωπα. Εν προκειμένω, και μόνο το γεγονός, ότι 5 οπλισμένα πρόσωπα επετέθησαν σε 1 άοπλο προσωπο θα έπρεπε από μόνο του να αποτελέσει λόγο ξεσηκωμού, ειδικά αν σκεφτεί κανείς, ότι έλαβε χώρο στον κατεξοχήν χώρο της μη βίας, ήτοι το πανεπιστήμιο. Δε χρειάζεται, νομίζω, να επαναλάβω, ότι ουδέν συνέβη, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Σε μια εποχή, που βιώνουμε μια έξαρση βίας, είναι χρέος μας να φωνάζουμε εναντίον αυτής απ' όπου και αν προέρχεται. Και όσοι διαμαρτυρήθηκαν για τον ξυλοδαρμό του πρώτου φοιτητή, έπραξαν άριστα. Αναζητώ, όμως, λόγους, για τους οποίους ο ξυλοδαρμός του δεύτερου φοιτητή πέρασε στα κρυφά. Ίσως επειδή πολύς κόσμος έχει συνδέσει το πανεπιστημιακό άσυλο με τις πάσης φύσεως αυθαιρεσίες και βιαιοπραγίες. Και στην έννοια του ασύλου αυτού έχει υπαγάγει και την ιδιότυπη αυτή "ομερτά". Αν, όμως, ο δεύτερος παθών φοιτητής ανήκε σε κάποια οργάνωση παρόμοια με αυτή του πρώτου παθόντος φοιτητή, θα επικρατούσε, άραγε, η ίδια άκρα του τάφου σιωπή;

Δεν υπάρχουν σχόλια: